အခန်း ၁၂။
နောက်တနေ့ ကတော့ တနင်္လာနေ့ မနက်အိပ်ယာထတာနှင့် ရတနာဝင်း အလုပ်ရှုတ်ရသည်။ အငယ်နှစ်ယောက် ကျောင်းသွားဖို့ ပြင်ပေးရ၊ သူမ အလုပ်သွားဖို့လည်း ပြင်ရ၊ ချစ်သူ တဖြစ်လဲ အဖေ ဖြစ်သူ စားဖို့ သောက်ဖို့ လည်း စီစဥ်ပေး ရနှင့် မအားနိုင်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကလည်း ဆိုင်ဖွင့် ပစ္စည်းတွေ နေရာချ လို့ သူမကို အနှောက် အယှက် မပေးနိုင်၊ သူမ ရုံးသွားဖို့ အိမ်က ထွက်ကာနီး ကျမှ ဘယ်သူမှ မမြင်နိုင်သော တိုင်ကွယ်လေး မှာ ကစ်ဆင်ပေးပြီး နူတ်ဆက်ရရှာသည်။
နေ့ခင်း ကျတော့ ကလေး နှစ်ယောက် အိမ်ပြန်ရောက်လာကြသည်။ ရောက်တာ နှင့် စားသောက်ပြီး အငယ် ကောင်က တော့ အပြင်ထွက် သူငယ်ချင်း အိမ်သို့ ဆော့ ဖို့ သွားလေသည်။ အလတ်မ က စာလုပ်စရာ ရှိသည် များကို ယူလာပြီး အိမ်ရှေ့ ခန်း ဆိုဖာပေါ် တွင် ထိုင်ကာ လုပ်ရင်း ဆိုင်မှာ အကူအညီလိုလျှင် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကို ကူလုပ်ပေးလေသည်။ လူပါး လို့ အလုပ်မများလျှင် သူ့ကျောင်းစာကို လုပ်လျှင်လုပ် မလုပ်လျှင် ဖုံးမှ ယူတု ကြည့် ၊သီချင်းနားထောင် လုပ်နေလေ့ရှိသည်။
ဦးရင်ထွန်းဝင်း မှာ သူ့ ငွေသိမ်း စားပွဲ မှာ ထိုင်ပြီး စာရင်း ဇယား များကို စစ်ဆေး ရင်း ညှောင်းလာသဖြင့် ကျော ကို ဆန့်လိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ညတုန်းက ရတနာဝင်း လီးစုပ်ပေးတာကို ပြန်တွေးရင်း လီးက တောင် လာခဲ့သည်။ ထိုအချိန် အမှုမှတ် အမှတ်မဲ့ ဖြင့် မျက်လုံးက ဆိုဖာပေါ် ထိုင်ကာ ဖုန်း မှ နားကျပ်ကို နားထောင် ရင်း စာအုပ် ကို ဖတ်နေသော နီလာဝင်း ဆီသို့ ရောက်သွားခဲ့သည်။ နီလာဝင်း မှာ အိမ်နေရင်း မို့ ဂါဝန် အတိုလေး ကို ဝတ်ထားသည်။ နီလာဝင်း က ဆိုဖာပေါ် ခြေထောက်တင်ရင်း ထိုင်နေရာ၊ သူမ ပေါင်လုံးလေး အောက်မှ ဂါဝန်စ ကလွှတ်နေပြီး အတွင်း မှ ပင်တီ အဖြူလေးကို မြင်နေရသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းမှာ သူအရင် ချောင်းကြည့်ရာ မှ မြင်ဖူး ခဲ့သော နီလာဝင်း ကိုယ်လုံးလေးကို ပြန်မြင်ယောင်မိပြီး လီးက ထိုးထိုးထောင်ထောင် ထ နေမိလေသည်။
နောက်မှ ရတနာဝင်း က သူ့ကို ဂတိတောင်းထားသည်ကို ပြန်သတိရမိပြီး မျက်လုံးကို တခြားဖက်သို့ လွဲထားလိုက်ရလေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က သူ့စိတ်ကို ဟိုတွေး ဒီတွေး နှင့် စာရင်းစာအုပ်ကို ဖွင့်သာထားလျှက် မျက်လုံးက စာရင်းစာအုပ်ကို မမြင်၊ ညက သူဘာဂျာမှုတ်ပေးခဲ့သည့် ရတနာဝင်း စောက်ဖုတ်လေး ကို မြင်ယောင် နေပြီး ပါးစပ်တွင်း သွားရည်များ ပင် လျှံကျမလို ဖြစ်လာလို့ မျိုချလိုက်ရသည်။
“ဖေကြီး”
“ဟင် ဘာလဲ မီးလတ်”
“ခုန မီးမီး ပြောတာ ကြားဘူးလားလို့ ဘာတွေ အတွေးခေါင်နေတာလဲ”
“အော် စာရင်း တခု တွေးနေလို့ပါကွာ ကဲ ဘာပြောတာလည်း ပြန်ပြောပါဦး”
“ဟွန့် ဖေကြီးကလည်း အာလည်း ညှောင်းတယ် ခြေလည်း ညှောင်းတယ် ဖေကြီးကို မေးရတာ၊ ဒီစာသား အဓိပ္ပါယ်က ဘာပြောတာလဲ မီးမီး ကို ရှင်းပြပါဥိး”
နီလာဝင်း က သူမ ဖွင့်ထားသည့် စာအုပ်ကို ဦးရင်ထွန်းဝင်း ရှေ့ စားပွဲပေါ် တင်လိုက်ပြီး တဆက်ထဲမှာပင် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပေါင်ပေါ် တက်ထိုင်လိုက်သည်။ နီလာဝင်း မှာ ရတနာဝင်း နှင့် ယှဥ်လိုက်လျှင် နို့ကလေး များမှာ သေးသော်လည်း အရပ်အမောင်းက မတိမ်းမယိမ်း ဖြစ်နေလေပြီ။ အပျိုပေါက်စမ အဆီ လေးများ မကုန်သေး တာမို့ ၊ အသား အရေမှာ မို့မို့ဖောင်းဖောင်း အိအိလေး ဖြစ်နေရသည်။ လက်မောင်းလေး မှာလည်း ကစ်ကစ် ကလေး ပေါင်လုံးဖင်လုံးလေး များမှာလည်း ကစ်ကစ်တုတ်တုတ် ကလေး ခါးကလေးကပင် တုတ်တုတ်လေး ဖြစ်နေ သဖြင့် သူမ ဖင်လုံးကလေး က ကားပြီး တင်းအိနေတာက မသိသာသလို ဖြစ်နေရသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပေါင်ပေါ် ခု စွတ်ကနဲ တက်ထိုင်လိုက်တော့ သူမ ပေါင်သား လေးတွေက အိစက်ပြီး နူးညံ့လှသဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ၏ မာတင်းနေသော လီးကြီးမှာ သူမ ဖင်လုံးသားလေး ထဲ နစ်မြုပ်သွား မလိုတောင် ဖြစ်သွားရသည်။ နီလာဝင်းက ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပေါင်ပေါ် မှာ သူမ ဖင်အောက် ခုတုတု ဖြစ်နေသဖြင့် ဖင်ကို လှုပ်ရှား နေရာရွေ့လိုက်ရာ လီးတန်ကြီးက ဖင်နှစ်လုံးကြား ရောက်သွားတော့၊ မှ အထိုင်ကျသွားဟန်ဖြင့် ငြိမ်နေလိုက်လေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းမှာလည်း သူမဖွင့်ပေးထားသော စာအုပ်မှ အင်္ဂလိပ်စာ အက်ဆေး ကိုဖတ်ပြီး အဓိပ္ပါယ် ရှင်းပြ ဖို့ကို စိတ်က အာရုံစိုက်လို့ မရ။ သူ့လီးကြီးကို တက်ထိုင်ထားသည့် နီလာဝင်း ဖင်နှစ်လုံးကြား မှာ တအားတင်းမာလာသည့် လီးကြီး ကို လည်းကောင်း။ နီလာဝင်း ၏ အိစက်သော ဖင်လုံးလေးများ၏ သူ့ပေါင်ခြံပေါ် ထိနေသည့် အထိအတွေ့ များ က သူ့စိတ်ကို ဘယ်လို မှ အာရုံစု မရ အောင် လုပ်ထားခြင်းကြောင့်လည်း ဖြစ်သည်။
“အာ ဖေကြီး ကလည်း ကြာလိုက်တာ မီးမီး နောက် လုပ်စာတွေ ရှိသေးတယ်”
မီးလတ် က စိတ်မရှည်သလို သူမ ကိုယ်လေးကို လှုပ်နှဲ့လိုက်တော့ သူမ ဖင်ကြားထဲ ညှပ်နေတဲ့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးတန်ကြီး ကို ပွတ်လှိမ့် ပေးသလို ဖြစ်သွားတော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ရင်ထဲ ဟာကနဲ တောင် ဖြစ်သွားတယ်။ သူ့လီးကြီးက လည်း တအားကို ထောင်မတ်ဖူးထလာလို့ အပေါ်ကို ခေါင်းတအားထောင်ထလာတယ်။ အပျိုမ လေး စောက်ပတ်နံ့ ရနေတာမို့လားတော့ မသိ။
“အင်းပါ မီးလတ် ရဲ့ ခနလေး ပါ သူ့ရဲ့ အဓိပ္ပါယ်ကို ခြုံငုံကြည့်နေလို့ပါဟ”
ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးက တအား ထောင်ထလာတော့ ဂါဝန်တိုကလေး အနားစ ကိုပါ တွန်းတင်မိသလို ဖြစ်ပြီး အပျိုမလေး စောက်ဖုတ်ကို ဖုံးထားတဲ့ ပင်တီလေးပေါ် သွားထိုးကပ်သလို ဖြစ်သွားသည်။ အပျိုမလေး ရုတ်တရက် ငြိမ်ကျ သွားသည်။ အောက်က အထိအတွေ့ ကြောင့်လား။ ဖေကြီး ပြောပြမည့် အဓိပ္ပါယ်ကို စိတ်ဝင်တစား နားစွင့်နေလို့လားမသိ၊ သူတို့ နှစ်ယောက်သား တော်တော် ကြာကြာလေး ငြိမ် ထိုင်နေကြပြီးမှ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက အဓိပ္ပါယ်ကို ရှင်းပြလိုက်တော့သည်။
“အာ အဲဒါလေး များ ဖေကြီး ကလည်း အချိန်အကြာကြီး လုပ်နေတယ်”
ဟု ပြောကာ နီလာဝင်းက ထိုင်နေရာမှ ထကာ သူမ စာလုပ်နေသည့် ဆိုဖာသို့ ပြန်သွားလိုက်သည်။ သူအ ကိုယ်နောက်ပိုင်းလေးကို အမှတ်မထင် မျက်လုံးရောက်သွားသော ဦးရင်ထွန်းဝင်း ရင် ထိတ်ကနဲ ခုန်သွား ရသည်။ နီလာဝင်း ဂါဝန်လေး အနောက်ဖက်မှာ ကျပ်ပြားဝိုင်းသာသာ လောက် ရှိမဲ့ အစိုကွက်ကလေး။ ဟိုက် မီးလတ်များ သူ့လီးကြီး ထောင်နေတာကို သိလို့လား။ ဒါမှ မဟုတ် စောက်ဖုတ်ရဲ့ သဘာဝ လီးကြီး အနံ့ရ လီးနဲ့ အနီးကပ် ပွတ်မိနေတော့ အရည်တွေ အလိုလို စိမ့်ကျတာလား။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း နီလာဝင်း ကို လှည့်မကြည့်ရဲ တော့ပဲ ကိုယ့်စာရင်းစာအုပ်ကို သာ ကိုယ်ငုံ့ကြည့်နေလိုက်တော့သည်။
ညနေ ရတနာဝင်း အိမ်ပြန်ရောက်တော့ အငယ် နှစ်ယောက်က လည်း ရေမိုးချိုးပြီး နေမို့ ။ ညနေစာ အတွက် ပြင်ဆင် သူမ လည်း ရေမိုးချိုး၊ ပြီးတော့ ညနေစာ စား၊ အငယ်နှစ်ယောက် ကျောင်းစာ တွေ လုပ်ကြ၊ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကတော့ အိမ်ရှေ့ခန်း မှာ တီဗီကို အသံတိုးတိုး နှင့် ဖွင့်ကြည့် နေသည်။ ပုံမှန်ဆိုရင် ကလေး တွေ စာကြည့်ချိန် ရတနာဝင်း က အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း နှင့် အတူတူ တီဗီ လာကြည့်တတ်သည်။ ကလေး တွေ စာမေးစရာ ရှိမှ သူ့ဆီ လာမေးသည်။ ရတနာဝင်း ကလည်း သူတို့ တကယ်စာလုပ်မလုပ် ကို ထထ ပြီး သွား ကြည့်တတ်သည်။
ဦးရင်ထွန်းဝင်း က တီဗီ မှ ရတနာဝင်း ကြည့်တတ်သည့် ပရိုဂရမ်ကို ပြောင်းချိန်းထားလိုက်သည်။ ခနနေတော့ ရတနာဝင်း အိမ်ရှေ့ခန်း ရောက်လာသည်။ သူထိုင်နေကြ ပက်လက်ကုလားထိုင်မှာ မထိုင်ပဲ တီဗီရှေ့ နှစ်ယောက် ထိုင်ဆိုဖာပေါ် ထိုင်လျှက် တီဗီ ကြည့်နေသော ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကို တွေ့တော့ ရတနာဝင်း ပြုံးစေ့စေ့ ဖြစ်သွားသည်။
“ဖေကြီး က ဘာလို့ ကိုယ်ထိုင်နေကြ ပက်လက်ကုလားထိုင်မှာ မထိုင်ရတာလဲ”
ဟု လှမ်းမေးလိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ၊
“ကလေး တွေ စာကြည့်နေကြပြီလား”
“အင်း”
ဟု ပြောရင်း နှစ်ယောက်ထိုင် ဆိုဖာပေါ် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ဘေး ဝင်ထိုင်လိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ရတနာဝင်း ကိုယ်လုံးလေးကို သိုင်းဖက်ကာ သူ့ရင်ခွင်ထဲ သွင်းလိုက်သည်။ ရတနာဝင်း က အလိုက်သင့်ကလေး တော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ရင်ခွင်ထဲ အသာ မှီလိုက်ရင်း။
“ဖေကြီး တော်ကြာ အလတ်မ ရုတ်တရက် ထွက်လာလို့ တွေ့သွားရင် မကောင်းဘူးနော်”
“အင်း ခြေသံကြားရမှာပေါ့၊ စိတ်မလုံရင်လည်း ကပ်တိုးလေး ပဲ လုပ်ကြတာပေါ့၊ ခုတော့ ကစ်စ် ပေးဦး မနမ်းရတာ ကြာလို့ လွမ်း နေပြီ”
“ဟွန့် သူပိုပြီ”
“ပြွတ်စ် ..ပြွတ်စ်…”
ထုံးစံ အတိုင်း သူတို့ နှစ်ယောက် ရဲ့ ရမက် ပြင်းပြင်း အနမ်း တွေက ပြီးသွား တာနဲ့ နှစ်ယောက်စလုံးကို မောဟိုက် အသက်ရူမဝ ပဲ ကျန်စေခဲ့တယ်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က လီးတအား တောင် နေပြီး ရတနာဝင်း က နို့သီးခေါင်းလေး တွေ ထောင် ၊ စောက်ရည်ကြည်တွေ စို ဖြစ်သွားရတယ်။ နောက်တော့ နှစ်ယောက်သား ဆိုဖာကို နောက်မှီလို့ ဘေးချင်းကပ်ထိုင်ရင်း တယောက်နဲ့ တယောက် လက်တဖက် ချင်းလိမ်ယှက်ပြီး လက်ဖဝါးခြင်းထပ်လို့ ဆုပ်ကိုင်ထားကြတယ်။ အိမ်တွင်း ကတယောက်ယောက် ထွက်လာရင်လည်း သူတို့ ကျောဖက်၊ ဆိုဖာ နောက်ကျောကို ပဲ မြင်ရမှာ မို့လို့၊ ရှေ့က သူတို့ လက်တွေ လှုပ်ရှားမှု တွေက မမြင်နိုင်ပါဘူး။
ဦးရင်ထွန်းဝင်း က သူ့ပုဆိုး ခါးပုံစကို ဖြည်ချလိုက်တယ်။ မတ်ပြီး ထောင်နေပြီ ဖြစ်တဲ့ သူလီးတန်ကြီး ကမှိုပွင့်ကြီး လို ဘွားကနဲ ပေါ်လာတယ်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ရတနာဝင်း လက်ကလေး တဖက်ကို ကိုင် ပြီး သူ့လီးကြီးပေါ် တင်ပေးလိုက်တယ်။ ရတနာဝင်း က သူ့ လက်ကလေး တဖက်နဲ့ လီးတန်ကြီးကို ဆုပ်ကိုင် လိုက်ပြီး နောက်လက်တဖက်နဲ့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပေါင်ကို ဆိတ်ဆွဲပြီး အသံမထွက်အောင် ခစ်ခစ် နဲ့ ရီလိုက် တယ်။
“ဖေကြီး ဟာကြီးက အမြဲ ထောင်နေတာပဲ”
“ကိုယ့်ချစ်သူ လေးနား ရောက်ရင် အဲလိုပဲ ဖြစ်နေတော့တာပဲကွာ”
“သွားပါ သူ့ အကြောင်းမသိတာကျ နေတာပဲ”
ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ရတနာဝင်း ကျောမှ ဘရာဇီယာဂျိတ်ကလေးကို တီရှပ် အောက်မှ လက်လျို ဖြုတ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ လက်ကို တီရှပ် နှင် ဘရာအောက် မှ လျို ကာ အုပ်ကိုင်ရင်း ဆုပ်နှယ် ပေးနေလေသည်။ ရတနာဝင်း ကလည်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးတန်ကြီးကို သူမ လက်ဖဝါးလေး ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ ထုပေးရင်း သေခြာ ငုံ့ကြည့်နေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ရတနာဝင်း ပုခုံးလေးကို ဖိတွန်းကာ သူ့ပေါင်ပေါ် ကုံးငုံ့စေရင်း။
“မီးကြီး ဖေကြီး လီးကို စုပ်ပေးကွာ”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ ရတနာဝင်း ကလည်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း က သူမကို အသာဖိတွန်းကတည်းက သိနေပြီ။ သူမ နူတ်ခမးကို ဝလုံးပုံ ဟပြီး ဦးရင်ထွန်းဝင်း ဒစ်ဖူးကြီးကို ငုံစုပ်ပေးလိုက်သည်။
“အား …..ကောင်းလိုက်တာ မီးကြီးရယ်”
“ပလွတ်..ပလပ်..ပြွတ်စ်..”
ဦးရငျထှနျးဝငျး က ရတနာဝငျး နို့တှကေို လကျနှစျဖကျ ဖွငျ့ အောကျမှ ပငျ့ကိုငျ ဆုပျနှယျပေးနရေငျး ဖွငျ့ ရတနာဝငျး လီးစုပျပေးနသေညျကို ဇိမျတှေ့ နလေသေညျ။ ရတနာဝငျး မှာလညျး အခု တော့ လီးစုပျရသညျ့ အရသာကို သိသှားပွီမို့ ဦးရငျထှနျးဝငျး ၏ လီးနှေးနှေး မာမာ ကွီးကို အားရပါးရကို စုပျပေးရငျး လကျကလေး မြားက လညျး ဂှငျးတိုကျပေးနသေညျ။ ဦးရငျထှနျးဝငျး မှာ နောကျလကျတဖကျ ဖွငျ့ ရတနာဝငျး ဝတျထားသညျ့ ဘောငျးဘီကွိုးမြော့ မှ လကျလြိူသှငျးကာ ရတနာဝငျး ဖငျနှစျလုံးကွားမှ လကျလြိူရငျး စောကျဖုတျလေးကို နိူကျ ကာမှှလေရော ရတနာဝငျး မှာ ဦးရငျထှနျးဝငျး လီးကွီးကို ပိုပွီး စုပျပေးမိလသေညျ။ ဦးရငျထှနျးဝငျးမှာ စောကျရညျ တှေ စိမျ့ကြ လာသော ရတနာဝငျး စောကျဖုတျလေး ထဲကို သူ့ လကျခလညျကလေး ထိုးသှငျး ပွီး အဝငျ အထှကျ လုပျပေးလရော၊ ရတနာဝငျး က သူမ ဖငျကလေးကို လညျး ကော့ ပေး။သူမ လကျကလညျး ဦးရငျထှနျးဝငျး လီးကွီးကို အဆကျမပွတျထုပေးနလေရော၊ သိပျတောငျ မကွာလိုကျ ဦးရငျထှနျးဝငျး လရညျတှေ ပနျးထှကျကာ ပွီးသှားရလတေော့သညျ။ ဒီတခါတော့ အဆငျသငျ့ ပွငျထားသော ရတနျာဝငျး က ဦးရငျထှနျးဝငျး လရညျမြားကို ဂှတျကနဲ ဂှတျကနဲ မြိုခပြွစျလိုကျလသေညျ။ ဦးရငျထှနျးဝငျး လရညျမြား ထှကျတာ ရပျသှားမှ လီးတနျကွီးကို သူမ ပါးစပျမှ ခြှတျကာ လြှာကလေး ဖွငျ့ လီးတနျ တလြှောကျ ရော ဒစျဖူးကို ပါ ပွောငျစငျ သှား အောငျ လြှကျ ပွီး သနျ့ရှငျးပေးလိုကျလသေညျ။
ရတနာဝင်း သူ့လီးတန်ကြီးကို လျှက်တာ ပြီးသွားမှ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူမ ပုခုံးလေးကို မထူကာ နူတ်ခမ်းချင်း စုပ် ကစ်ဆင် ပေးလိုက်သည်။
“အား မီးကြီး အရမ်းကောင်းတာပဲကွာ၊ လာ ဖေကြီး ပြန်လုပ်ပေးမယ်”
ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ရတနာဝင်း ဘောင်းဘီကို ဒူးဆစ်လောက်ထိ ဆွဲချစေကာ ပင်တီလေးကို ဘေးဖြဲပြီး သူ့လက်ခလည်ချောင်းဖြင့် ရတနာဝင်း စောက်ဖုတ်နူတ်ခမ်းလေးကို ထိုးခွဲထည့်ကာ လက်ချောင်း ဖြင့် စလိုးပေးလေသည်။ ရတနာဝင်း မျာ သူမ ကိုယ်တိုင်ပင် လက်တဆစ်ကျော် အောင် တခါမှ ထိုးထည့်ဖူးသူ မဟုတ်ရာ စောက်ဖုတ်လေးက အလွန်တင်းကျပ် နေပြီး နာကျင်လေသည်။ သို့သော်လည်း စိတ်ကလည်းတအားထ နေ၊ စောက်ရည်တွေက လည်း စိမ့်ယိုစီးကျ နေလေရာ မကြာခင် အတွင်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း ၏ လက်ခလည်တချောင်းလုံး အဆုံးထိ ဝင်သွားတော့သည်။
“ဖွတ်..ဖလွတ်..စွတ်..စွတ်..”
စောက်ရည်များနှင့် စောက်ဖုတ်ထဲ လက်ချောင်း ဝင်ထွက်သံကလေး နှင့် ရတနာဝင်း ၏ ကြိတ်ငြီးသံလေး မှာ ရက်သမ်ကျကျ ပေါ်ထွက်လာနေတော့သည်။
အခန်း ၁၃။
“ဖေကြီး အားးးးး မရတော့ ဘူး မီးးးးးးးးးးး အီးးးးရှီးးးးးးးးးးးးးး”
ရတနာဝင်း ပေါင်လေး နှစ်လုံး လိမ်ကျစ်ရင်း လက်တွေက ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကို ကုတ်တွယ်ပြီး သူမ အရသာ အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်သွားရလေတော့သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က သူ့လက်ချောင်းကို ချက်ခြင်း ဆွဲမထုတ် သေးပဲ ရတနာဝင်း ကိုယ်လုံးလေး ပျော့ ခွေ ကျသွားမှ အသာ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး သူ့လက်ချောင်းမှာ စိုစွတ်နေ သည့် စောက်ရည်တို့ကို သူ့ပါးစပ် ဖြင့် စုပ်ကာ လျှက်လိုက်သည်။
“ပြွတ်စ် ပလပ်”
“ဟာ ဖေကြီး ကလည်း မီး ငရဲကြီးတော့ မှာပဲ”
“မကြီးပါဘူး ကွ ဖေကြီး က မီးကြီး ကို ချစ်လို့ မီးကြီး တကိုယ်လုံးက အရသာတွေ နဲ့ ပြည့်စုံနေတာကို”
ထိုအချိန်မှာ ရတနာဝင်း ဖုံးမှ တင်တင် နှင့် အသံမြည်လာရာ၊ သူ့ရီးစား ဆီမှ ဖြစ်နေလေသည်။ ရတနာဝင်း က ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကို ကြည့်လိုက်ရင်း၊
“ကိုအောင့် ဆီက ဖုံး ၊ မီးကြီး သွားပြောဦးမယ်နော်”
ဟု ပြောကာ ထပြီး အခန်းရှိရာသို့ ထထွက်သွားလေတော့သည်။
ရတနာဝင်း မှာ သူ့ရီးစား ဖြစ်သူ နှင့် ဖုံးပြောနေရသော်လည်း ခုနက မှ အဖေ ဖြစ်သူ လက်ဖြင့် လိုးပေးထား ခံထားရသဖြင့် သိပ်စိတ်မပါဘူး ဖြစ်နေရသည်။ အောင်မိုးဟိန်း မှာ ရတနာဝင်း အရင်က လို အားတက် သရော မရှိသည်မှာ တပတ်လောက် ရှိပြီမို့ စိတ်ပူလာသည်။ ဘာတွေ ဖြစ်နေလဲ ဟု မေးတော့ ရတနာဝင်း ကဘာမှ မဖြစ်ကြောင်း ခုတလော အလုပ်များ လို့ လူက နွမ်းနှယ်နေကြောင်း ဆင်ခြေ ပေးမိလေသည်။
…………………………………………………………….
ညဘက်အိပ်ယာဝင်ချိန်ကျတော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က စောင့် နေသော်လည်း ရတနာဝင်း က ပေါ် မလာ၊ သို့ နှင့် သူ့အခန်း ချောင်းကြည့် ပေါက်မှ ချောင်းကြည့်တော့ သမီး နှစ်ယောက်စလုံး အိပ်ပျော်နေသည်ကို တွေ့လိုက် ရသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း မှာ အိပ်လို့ မပျော် ရတနာဝင်း ညဦးပိုင်း က သူ့ကို လီးစုပ်ပေးထားသဖြင့် တချီ ပြီး ခဲ့သော်လည်း တကယ် လိုးရတာ မဟုတ်လို့ အာသာက မပြေချင်၊ လိုးဖို့ကလည်း သမီး အရင်း ဖြစ်နေတာက တကြောင်း၊ အပျိုစစ်စစ် ကို လိုးရမှာမို့ သူတကယ် စိတ်ပါလက်ပါနှင့် ပေးတာကို လိုးချင်တာကလည်း တကြောင်း ကြောင့် အချိန်ယူနေခြင်း ဖြစ်လေသည်။
အိပ်ယာပေါ် လီးကြီး တောင်ပြီး တလူးလူး တလွန့်လွန့် ဖြင့် အိပ်မပျော် နိုင်သော ဦးရင်ထွန်းဝင်း တယောက် နောက်ဆုံးတော့ စိတ်မထိန်းနိုင်တော့၊ သူ့အိပ်ယာ မှ ထကာ ရတနာဝင်း တို့ အခန်းတံခါးကို အသာတွန်းကြည့် လိုက်သည်။ တံခါးမှာ အတွင်းက ဂလန့် မချထားသဖြင့် ပွင့်သွားခဲ့သည်။ သူက အခန်းထဲသို့ ဝင်လိုက်ပြီး သမီး နှစ်ယောက် အိပ်နေသော ကုတင် နားသို့ ခြေဖျားထောက်ကာ လျှောက်သွားလိုက်သည်။ ည အမှောင် ထဲမှာ မျက်လုံးက အကျင့် ရသွားတော့ အခန်းတွင်က ညအိပ်မီးလုံးကလေး အလင်းရောင်က လင်းထိန်နေသလို ပင် ဖြစ်နေရသည်။ သူ လိုရမယ်ရ ယူလာသော လက်နှိပ်ဓါတ်မီးလေး ပင် သုံးစရာ မလိုခြေ။
ခြင်ထောင်နား ရောက်မှ သူ အခက်ကြုံရသည်။ ရတနာဝင်း က နံရံနှင့် ကပ်လျှက် အိပ်ပြီး နီလာဝင်း က အပြင်ဘက်မှာ အိပ်သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း သူ ရတနာဝင်းကို နိုးချင်လျှင် နီလာဝင်း ကို ကျော် နိုးမှ ရပေမည်။
ရတနာဝင်း မှာ နံရံကို မျက်နှာပြုကာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကို ကျောပေး အိပ်နေသဖြင့် ခါးကျင်ကျင် ကလေး မှ စွံကား ထွက်လာသော တင်ပါးလုံးကလေးက ဂစ်တာလေး တခုကို လှဲထားသလိုဖြစ်နေသည်။ ရတနာဝင်း ဖင်လုံးလေးကို ကြည့်ရင်း သူ့မျက်စေ့ အောက်မှာ မြင်နေရသည့် နီလာဝင်း ကိုလည်း ဦရင်ထွန်းဝင်း စိတ်ဝင်စား သွားရသည်။ ကုတင်နားမှာ ရပ်နေသည့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း မျက်စေ့ အောက်တည့်တည့် မှာ ပက်လက်ကလေး အိပ်ပျော်နေတာ က နီလာဝင်း။
နီလာဝင်းလေး က အိပ်မောကျ နေတာမှ ခလူးခလူးတောင် အသံတွေ ထွက်နေတယ်။ အိုက်လို့ ထင်တယ် စောင်လည်း ဘေးကျနေတယ်။ ခါတိုင်း ဂါဝန်ဝတ်နေကျ ကောင်မလေး ဒီနေ့ မှ ထူးထူးဆန်းဆန်း ထမီ တွေ ဘာတွေ ဝတ်အိပ်လို့၊ ခု တော့ အဲဒီထမီက လည်ပင်းလောက်ရောက်နေပြီ၊ ပေါင်လုံးကစ်ကစ်လေး နှစ်လုံး ကစင်းနေတာပဲ၊ ပေါင်ခွစုံမှာ တော့ မို့မို့ ဖောင်းဖောင်း စောက်ဖုတ်ကလေး။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း သူ့လက်ထဲက ကိုင်လာတဲ့ လက်နှိပ်ဓါတ်မီး လေးကို ဖွင့် ပြီး လက်နဲ့ အုပ်လို့ ဇာခြင်ထောင် အပြင်က နေ ထိုးကြည့်လိုက်တယ်။ အမွှေးလေး တွေက မြှင်းမြှင်းလေး တွေ ပေါက်ကာစ ပါးပါးလေး ပဲ ရှိသေးတော့ လှလိုက်တဲ့ စောက်ဖုတ် ဖောင်းဖောင်းလေး ကို အကွဲကြောင်းလေး နဲ့ ပဲ မြင်နေရတယ်။
ဦးရင်ထွန်းဝင်း မနေနိုင်တော့၊ လက်တဖက်က လက်နှိပ်ဓါတ်မီး ကိုင်ထားရင်း နောက်လက်တဖက်က သူ့ပုဆိုး အောက်စ မှ လက်လျိုကာ ဂွင်းတိုက်မိနေပြီ။ အရမ်းတိတ်ဆိတ်နေတာမို့ နီလာဝင်း ၏ ဟောက်သံလေး၊ ရတနာဝင်း ၏ အသက်ရှုသံတို့ တောင် ကြားနေရသည်ဖြစ်ရာ၊ သူ့ဂွင်းထုသံကို အသံမထွက်အောင် ဖြည်းဖြည်း ချင်း လှုပ်ရှားနေရသည်။ သို့ပေမဲ့ စောက်ဖုတ်လေးက လှလွန်းလှတာကြောင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း သိပ်မကြာလိုက်ပဲ လရည်တွေ ပုဆိုးထဲ ပန်းထွက် သွားရပါတော့ သည်။ သူ့လရည်တွေ လုံခြည်ထဲ ပန်းထွက် သွားတော့ မှ ပဲ ဦးရင်ထွန်းဝင်း တယောက် နောင်တ ရကာ လက်နှိပ်ဓါတ်မီးပိတ်ကာ အခန်းထဲက အမြန် ပြေးထွက် ခဲ့ ရပါတော့ သည်။
ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကိုယ့်အိပ်ယာပေါ် ကိုယ်ရောက်မှ လှဲလျောင်းရင်း က ပြန်တွေးနေမိသည်။ မိမိ က မိမိ သားသမီး တွေကို ကာကွယ်စောင့်ရှောက် ပေးရမှာ အခုတော့ ကိုယ်က မဟုတ်တာ လုပ်သလို များ ဖြစ်နေပြီလားဟု နောင် တတွေ အကြီးအကျယ် ရနေမိသည်။ တလူးလူး တလိမ့်လိမ့် နှင် နေပြီး တော်တော် ကြာမှ အိပ်ပျော်သွား တော့ သည်။
………………………
နောက်တနေ့ ကျတော့ လည်း မနက်ပိုင်း အထိ နောင်တ ရနေသော ဦးရင်ထွန်းဝင်း မှာ နေလည်ခင်း ကျတော့ ခွေးမြီးကောက် ကျည်ထောက် စွတ်သလို ဖြစ်ရပြန်သည်။ ထုံးစံအတိုင်း ကလေး နှစ်ယောက် ကျောင်းမှ ပြန်လာ၊ နေ့လည်စာ စား ကြပြီး။ ဝယ်သူပါးချိန်၊ သူကလည်း စာရင်းစာအုပ် စစ်၊ နီလာဝင်း ကလည်း ဆိုဖာပေါ် မှာ စာလုပ်ရင်း ဖုံးဖြင့် သီချင်းနားထောင်နေသည်။
ဦးရင်ထွန်းဝင်း က စာရင်း လုပ်နေရင်းမှ နီလာဝင်း ဘက် တချက်စောင်း ငှဲ့ ကြည့်လိုက်ရင်း၊ ညက သူမြင်ခဲ့ရ သည့် စောက်ဖုတ်ကလေးကို ပြန်မြင်ယောင်မိသွားသည်။ သူ့လီးကလည်း ချက်ခြင်းကို မာတောင် လာခဲ့ သည်။ မဖြစ်သေးပါဘူးလေ ဟု တွေးကာ ခေါင်းကို ခါလိုက်ပြီး စာရင်းစာအုပ်ကို ငုံ့ကြည့်ကာ ဟိုခြစ်ဒီခြစ်လုပ်နေ လိုက်သည်။
“ဖေကြီး”
ဘေးမှ နီလာဝင်း ခေါ် လိုက်သံကြောင့် ဦရင်ထွန်းဝင်း ခေါင်းမော့ ကြည့်လိုက်သည်။ ဟာ လာပြန်ပြီ ဒီကောင်မ လေးဟာလေဟု စိတ်က ငြီးတွားလိုက် သော်လည်း မျက်လုံးတွေက တော့ နီလာဝင်း တကိုယ်လုံးကို ခြုံကြည့် လိုက်မိသည်။ ဒီနေ့ တော့ ကောင်မလေး က တီရှပ် ကတော့ ထုံးစံအတိုင်း အိမ်နေရင်း အဟောင်းကလေး ဝတ်ထားသည်။ အောင်က တော့ ဘောင်းဘီအတို ပိတ်သား ပွပွလေးခါးမှာ ပိတ်စကြိုးဖြင့် ချည်ရသည့် ဘောင်း ဘီလေး ဝတ်ထားသည်။
“ဟယ်ဘာတုန်း”
“ဒီမှာ အဲဟာလေး လည်း အဓိပ္ပါယ် ရှင်းပြပါဦး၊ အက်ဆေး ကလည်း အရှည်ကြီး၊ နောက်ပြီး စကားလုံးတွေ ကလည်း အခက်ကြီးပဲ”
ဟု ပြောရင်း စာအုပ်ကြီးကို ဦးရင်ထွန်းဝင်း စားပွဲပေါ် ပြစ်ချကာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပေါင်ပေါ် တက်ထိုင်လိုက်သည်။ ခုန ကမှ မာချင်သလိုလို ဖြစ်နေသော လီးကြီးပေါ် သို့ အိတင်းတင်း ဖင်လုံးကလေး ပိကျလာတော့ လီးကြီးက ချက်ခြင်းမာလာသည်။ နီလာဝင်း ကလေးက အောက်မှ ဖုတက်လာသော လီးကြီးကို ဆိုဖာပေါ် က ဘု တခုလို များ သဘောထားနေသလားမသိ။ သူ့ဖင်ကလေး လှုပ်လီလှုပ်ခါရင်း ဖင်လုံးလေး နှစ်လုံးကြား ရောက်သွား အောင်ရွေ့ထိုင်လိုက်လေသည်။ ဦးရင်ထွန်းမှာ တွန်းချရလည်း အခက်၊ ငြင်းဖို့ ကလည်း အကြောင်းရှာ မရ၊ ဘာလုပ်ရမှန်း မသိ ဖြစ်နေရသည်။ သို့သော် ရလို ရငြား။
“ဟာ မီးလတ် အက်ဆေးက အရှည်ကြီးပဲ ဖေကြီး အကြာကြီး ဖတ်ရဦးမှာ သွားပြီး ဆိုဖာမှာ ထိုင်၊ သီချင်းနားထောင် လိုက်ဦး ဖတ်ပြီးရင် ဖေကြီး ပြောပြမယ်”
“ဟင့်အင်း ရတယ် ဒီမှာပဲ သီချင်း နားထောင်ပြီး စောင့်မယ်”
ထိုသို့ ပြောရင်း နီလာဝင်းက ဦးရင်ထွန်းဝင်း ရင်ဘတ်ကို သူမ ကျောလေး မှီကာ နေလိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ချွေးပြန်လေပြီ။ သူ့မျက်စေ့ထဲ မှာ မြင်မိနေတာက နီလာဝင်း ရဲ့ စောက်ဖုတ်လေး။ အခု အဲဒီ စောက်ဖုတ်လေး က သူ့လီးကြီး အပေါ် တည့်တည့် မှာ ရောက်နေသည်။ ပိတ်စ ပါးပါးလေး တွေ ခြားနေပေမဲ့ အငွေ့အသက် က ရ နေသည်။ လီးကြီးက အစွမ်းကုန် မာတောင်တင်းနေပြီ။
ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ကြိုးစား ပန်းစား ဖတ်သည်။ သူက အင်္ဂလိပ်စာ ကောင်းသည်မို့ ဖတ်ပြီးသည်နှင့် အဓိပ္ပါယ်က သိနေပြီ။ သို့သော်လည်း သူ့လီးကြီးပေါ် မှ ဖင်လုံးလေး ကို ခုတော့ မရွှေ့စေချင်သေး။ သုတ်သွေး တွေက ဦးနှောက်ထဲ ရောက်နေပြီ။ သူ့ကုလာထိုင်က လည်း ရုံးသုံးကုလားထိုင်လို့ မျိုး ဆုံလည်။ သူကျောဖက်ကို လှန်လို့ ပြု လို့ ရသည်။ အဲတော့ နီလာဝင်း က သီချင်း နဲ့ အညီ ကိုယ်လေး လှုပ်လျှင် သူတို့ ကိုယ်လုံးတွေက ပြိုင်တူ ယိမ်း လို့၊ လီးကြီးက ဖင်လုံးလေးကို ဖိဖိပွတ်နေသည်။ ညက မြင်ထားသည့် စောက်ဖုတ်ကလေး နှင့် အခု လို လီးမာတောင် နေတာကို ဖိပွတ် တာခံနေရတော့ လူပျိုလေး ပမာပင် ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးမှ လရည်တွေ မထိန်းနိုင်တော့ ပဲ လုံခြည်ထဲမှာ ပန်းထွက် ကျသွားတော့ သည်။
“ကဲကဲ ရပြီ ဒီမှာ နားထောင်”
ဦးရင်ထွန်းဝင်း က နီလာဝင်းကို အဓိပ္ပါယ် အမြန်ရှင်းပြပြီး တွန်းလွှတ်လိုက်ရတော့သည်။ နီလာဝင်း ထသွားသည်နှင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ကမန်းတမ်း ထိုင်ခုံမှ ထကာ သူ့အိပ်ခန်းတွင်းသို့ အမြန် လျှောက်ဝင် သွားလိုက်ရသည်။ အခန်းထဲမှာ ပုဆိုး အသစ်တထည်လဲ ကာ၊ အဟောင်းကို အဝတ်လျှော်ခြင်းထဲ ပြစ်ထည့် ခဲ့လိုက်ရလေသည်။
…………..
ဦးရင်ထွန်းဝင်း သူ့အခန်းထဲ ကမန်းကတမ်း ဝင် သွားတော့ နီလာဝင်း က မျက်နှာကို မပြုံးမိ အောင် အတင်း ချူပ်တည်း ထားရလေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လုံခြည်လဲ ပြီး အိမ်ရှေ့ ပြန်ရောက်လာမှ နီလာဝင်း က ထပြီး အနောက်ဖေးဘက် ထထွက်လာကာ အိမ်သာထဲသို့ ဝင်လိုက်သည်။ အိမ်သာ ကမုတ်တွင် ပင်တီလေး ဒူးခေါင်းလောက်ထိ ဆွဲချွတ်ကာ ထိုင်လိုက်သည်။ သူမ ပင်တီ ခွဆုံနေရာလေး မှာတော့ ၊ အစိုကွက် ကလေး ဖြစ်နေလေပြီ။ သူ့ လက်ချောင်းထိပ်ကလေး ဖြင့် မာတင်းတင်းလေး ဖြစ်နေသော စောက်စေ့လေးကို ဖိပွတ်ခြေပေးနေမိသည်။ ခနအကြာမှာတော့ သူ့စောက်စေ့ လေး ကျဥ်တက် သွားပြီး သူ့ကိုယ်လုံးလေး လည်း တုံခါ သွားခဲ့ရသည်။ စောက်ရည်လေးတွေနဲ့ အတူ သေးကို ညှစ်ချ ပေါက် လိုက်ပြီး စောက်ဖုတ်လေး ရေဆေးကာ အတွင်းခံကို ပြန်ဆွဲဝတ် လို့ အိမ်ရှေ့ ပြန်ထွက်လာတော့ သည်။
အိမ်ရှေ့ ဆိုင်ခန်းတွင် ပစ္စည်း များ ဟိုရွှေ့ဒီရွှေ့ နေရာချနေသော ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကို ကြည့်လိုက်တော့ ခုန ပုဆိုးမဟုတ် တော့ ပုဆိုးအသစ်လဲ ထားတာ တွေ့လိုက်ရသဖြင့် မျက်နှာကို တဖက်လှည့်ကာ ပြုံးလိုက်မိ လေသည်။
တကယ်တော့ နီလာဝင်း မှာ မငယ်တော့ပါ၊ အပျိုဖြစ်လို့ ရာသီလာခဲ့တာပဲ လေးငါးနှစ် လောက် ရှိခဲ့ပြီ။ သူ့သူငယ်ချင်း နှစ်ကျ တွေ ထဲမှာ လည်း အတွေ့ အကြုံ ရှိသူတွေ ရှိနေပြီးသား။ အွန်လိုင်း ဗီဒီယိုတွေ လည်း ကြည့်ဖူးပြီးသား။ တကယ်ဆို သူက တောင် ရတနာဝင်း ထက် ပိုပြီး ကြည့်ဖူးဦးမည်။ သူ့သူငယ်ချင်း မ ကျူရှင်ဆရာ နှင့် လိုးတာကိုလ်း ချောင်းကြည့် ခဲ့ဖူးသည်။
ပြီးခဲ့သည့် တနင်္ဂနွေနေ့ည က သူတရေးနိုးတော့ ဘေးနားမှာ အိပ်နေတဲ့ ရတနာဝင်း ကို မတွေ့၊ နောက်ဖေး ရူးသွားပေါက် နေတာ ဖြစ်မည်ဟု တွေး လိုက်သော် လည်း တိုးတိုး တိုးတိုး ကြားနေရသော အသံတွေက ဘေးဘက် သူတို့ အဖေ အခန်းထဲက ဆိုတော့ ဘာသံလဲ နားစွင့်၊ တော့ စကားပြောသံလိုလို၊ အဖေ က တယောက်ထဲ အိပ်တာမို့ ဘယ်သူနဲ့ များ ဒီအချိန် ဖုံးပြောနေသလဲ ပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ ဘေးက အမကြီး ကလည်း ပေါ် မလာ၊ တဖက်ခန်းက မီးရောင်တချို့ ကလည်း နံရံ အပေါက် တချို့ ကတိုးဝင် နေသည်ဆိုတော့၊ ဘာရယ်မဟုတ် ထချောင်းလိုက်မိသည်။
အဲဒီမှာ သူ့ အတွက် အောကား ကို ကြည့်လိုက်ရခြင်း ဖြစ်သည်။ အောကားတောင် ရိုးရိုး အောကားမဟုတ် အင်းစက် အောကား ဖြစ်လေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကုတင် ခေါင်းရင်းမှ မီးက လည်း ခြင်ထောင်ထဲ သို့ မီးဆလိုက်ထိုးထားသလို ပင် ညအမှောင်ထဲ မို့ ပိုလင်းနေသလိုပင်၊ ခြင်ထောင်ထဲမှ သားအဖ နှစ်ဦး ၏ လှုပ်ရှား မှု တွေက နီလာဝင်း အတွက် စောက်ဖုတ်လေး ထဲ အရည်ကြည်တို့ ပင် တတောက်တောက် ကျ စေလောက် အောင် စိတ်လှုပ်ရှား တက်ကြွစေလေသည်။ အဖေ နှင့် အမ ဖြစ်သူတို့ ၏ နူးနပ်ကာ ဘာဂျာ ပုလွေ ပေးပွဲကို နီလာဝင်း တယောက် ကြည့်ရင်း စောက်စေ့လေးကို ပွတ်နေမိရာမှ ကျဥ်တက်ကာ ပြီးသွားခဲ့ရသေးသည်။ အမကြီး သူ့ အဖေ ခြင်ထောင်ထဲက ထွက်လာမှ အိပ်ယာပေါ် ပြန်လှဲကာ အိပ်ချင်ယောင် ဆောင်ခဲ့ရသည်။
နောက်နေ့ ကျောင်းသွားတော့ စိတ်က ညတုန်းက မြင်ခဲ့ရသည့် မကြီး နှင့် အဖေ တို့ ချစ်ရည်လူးပွဲကို ပဲ ပြန်မြင် ယောင်နေပြီး စိတ်က ဘာမှ အာရုံစိုက်မရ ဖြစ်နေရသည်။ သူ့ ကျူရှင် က သူငယ်ချင်း ပြောဖူးတာတွေ ပြန်သတိ ရနေမိသည်။ ထိုသူငယ်ချင်းမှာ ကျူရှင်ဆရာကြီး နှင့် ဖြစ်နေသူ ဖြစ်သည်။ ထို ဆရာကြီးမှာ ဦးရင်ထွန်းဝင်းတို့ လောက်ပင် ရှိဦးမည်၊ မိန်းမ လည်း ရှိသည်။ ကလေး တော့ မရှိ။ သူ့ကျူရှင်ခန်းက စာသင်ခန်း အတွက်သာ ငှားထားပြီး လူမနေကြခြေ၊ ရှေ့တခန်းလုံး စာသင်ခန်း ဖြစ်ပြီး ရုံးခန်း နှင့် မီးဖို ခန်း ရှိသည်။ နီလာဝင်း သူငယ်ချင်း က စာသင်ချိန် ပြီးလျှင် စာမေး ဖို့ ဆိုပြီး နောက်ကျ မှ ပြန်တတ်သည်။ သူနှင့် ကျူရှင်ဆရာကြီး တို့ ဇာတ်လမ်းမှာ ဘယ်သူက ဘယ်သူ စလိုက်သည်မသိ၊ လူမရှိသည့် အချိန်ဆို သူ့ကို ဆရာကြီးက ရုံးခန်းထဲတွင် သူ့ပေါင် ပေါ် ထိုင်ခိုင်းပြီး စာရှင်းပြလေ့ရှိသည်ဟု ဆိုသည်။ ဆရာကြီးလီးက တချိန်လုံးမာနေကာ သူ့ဖင်ကို အမြဲထိုးနေသည်ဟု ဆိုသည်။ နောက်ကျတော့ အဲလို ပုံစံ နှင့်ပင် ဆရာကြီးက ပုဆိုးဖြည်ချကာ သူ့ကို ထမီလှန်စေ ပြီး လိုးကြသည်ဟု ဆိုသည်။ ထိုကဲ့ သို့ ပုံစံမျိုးကို ဂျပန် အင်းစက် ကားတွေ ထဲမှာ အမြဲလို တွေ့ဖူးနေတာမို့ နီလာဝင်း ကလည်း သဘောပေါက် သည်။
အခန်း ၁၄။
ထိုနေ့ အိမ်ပြန်ရောက်ပြီး နေ့လည် စာကြည့်နေတုန်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း မျက်လုံးက သူ့ ပေါင်လုံးလေး တွေဆီ ရောက်လာတာကို သတိထားမိတော့ နီလာဝင်း တယောက် အကဲစမ်းချင်စိတ် ပေါက်သွားရသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း သူ့ အဖေ့ ပေါင်ပေါ် တက်ထိုင်၍ စာမေးခဲ့လိုက်သည်။ သူထင်သည့် အတိုင်းပင် သူ့ဖင်အောက်မှ မာမာနွေးနွေး ကြီးက ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးတောင်နေကြောင်း သိခဲ့ရလေသည်။
ညနေထမင်းစား ပြီးချိန် အငယ်ကောင်က အိမ်ပေါ် ထပ် သူက အခန်းထဲ ပုံမှန် ကျောင်း စာလုပ်နေချိန်၊ အမကြီး နှင့် အဖေ မှာ အိမ်ရှေ့ ခန်းထဲ နှစ်ယောက်ထဲ ရှိနေသည်ဆိုတော့ ၊ ဘာများ လုပ်နေကြ မလဲ ဆိုတာ အသာ ခြေဖျားထောက် သွားရင်း နံရံ အကွယ်မှ ချောင်းကြည့် နေခဲ့သည်။ သူထင်သည့် အတိုင်းပင်၊ အဖေ ဖြစ်သူ နှင့် အမကြီးတို့ နှစ်ယောက်ထိုင် ဆိုဖာပေါ် တွင် ချစ်သူ နှစ်ဦး သဖွယ် ချစ်ရည်လူးနေကြသည်ကို မြင်တွေ့ရလေသည်။
ထိုညက နီလာဝင်း က လွတ်လွတ်လပ်လပ် အိပ်ချင်သည်နှင့် ထမီ ဝတ်အိပ်လေသည်၊ ထိုမှ သာ ထမီကို အသာဖြည်၍ သူ့ စောက်စေ့လေးကို သူ ဖိပွတ်ချေ လို့ ရမည်ဖြစ်သည်။ သူက ရတနာဝင်း တယောက် ဒီည လည်း သူ့ အဖေ အခန်း သွားမည်ဟု တွက်ထားခဲ့သည်။
သို့သော် ရတနာ ဝင်း က အိပ်မော ကျသွားခဲ့သည်။
အိပ်မပျော်သူက နီလာဝင်း၊ ဒီညလည်း သူ့အမ နဲ့ အဖေတို့ ပွဲကို ချောင်းရမလားလို့ စောင့်နေတာ အမ က ဘေးမှာ အိပ်ပျော် နေတယ်။ ကြည့်ရတာ ဒီညတော့ သူတို့ အလုပ်မဖြစ်တော့ဘူး ထင်တယ်ဟု တွေးကာ သူ့ထမီကို သူလှန်တင်လိုက်ကာ စောက်စေ့ လေးကို လက်ဖြင့် ဖိကာ ပွတ်သတ် ပေးနေမိသည်။ ထိုအချိန်မှာ ပင် သူတို့ အိပ်ခန်းတံခါးပွင့်သွားသည်ကို မျက်စေ့ အစွန်မှ မြင်လိုက်ရသည်။ ထမီပြန်ဆွဲချဖို့ အချိန်မရတော့၊ လက်နှစ်ဖက် ကို သာ ဘေးချရင်း ပက်လက်ကလေး လှဲလျှောင်းနေလိုက်ရသည်။
နီလာဝင်း ပက်လက်ကလေး အိပ်နေရင်းက မျက်လွှာလေးကို အသာလေး မသိမသာ ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ အဖေဦးရင်ထွန်းဝင်း ဖြစ်နေသည်။ မီးကြီး မလာလို့ လိုက်လာတာနေမည်ဟု နီလာဝင်း တွေးနေမိသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က မိမိ ဘေး ကုတင်နားမှာ ရပ်ပြီး အမကြီးကို ကြည့်နေပုံရသည် နောက်တော့ သူ့လက်ထဲ က လက်နှိပ်ဓါတ်မီး မီးလင်းလာတာတွေ့ရသည်။ ဟောတော့ လက်နှိပ်ဓါတ်မီး သွားသည့် မီးအလင်းရောင်တန်း ကို သူမြင်နေရသည်။ လက်နှိပ်ဓါတ်မီးက သူ့ ပေါင်ခွဆုံကို ထိုးထားနေပါလား။ နီလာဝင်း အသက်ရူသံ ကို ပုံမှန်ဖြစ်အောင် မနည်းရူနေရသည်။ မိမိ ထမီးမှာ လုံးဝ လန်တက်နေပြီး စောက်ဖုတ်လေး က ပေါ်တင်ကြီး ဖြစ်နေတယ် ဆိုတာ သိလို့ ရှက်လည်း ရှက်၊ တဏှာ စိတ်က လည်း အလွန်ထလာရသည်။ သူ့ စောက်ဖုတ်က လေး ထဲ စောက်ရည်တွေ စိုလာတာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း မြင်သွားမှာလည်း ကြောက်နေမိသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း အသက်ရူ သံပုံမှန် မဟုတ်လို့ မျက်လုံးကို နည်းနည်းလေး ပိုဟ ကြည့်လိုက်တော့၊ မိမိ အဖုတ်လေးကို ကြည့်ပြီး ဂွင်းတိုက် နေသော ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကို မြင်လိုက်ရသည်။ နီလာဝင်း က မိမိ အဖုတ်ထဲ မှ စောက်ရည်လေး တွေ ပြည့်လျှံပြီး မထွက်သွားပါစေနဲ့ ဟု ဆုတောင်းရင်း စိတ်ကို အတင်း လျော့ နေရသည်။ ခနနေ တော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကမန်း ကတန်း ပြန်ထွက်သွားတာ တွေ့လိုက်ရမှ သက်ပြင်းချကာ အောင့်ထားသမျှ အသက်ကို အမြန်ရူနေရတော့သည်။
………………………..
နောက်တနေ့ ကျောင်းရောက်တော့ ညက အဖြစ်အပျက်ကို ပဲ စဥ်းစားရင်း နီလာဝင်း တယောက် စိတ်တွေက တဏှာရာဂ ဘက်ကိုပဲ အာရုံကျ နေသဖြင့် အိမ်သာထဲ ရော ၊ မိမိ တယောက်ထဲ ရှိနေစဥ် ရော၊ ဖုံးထဲမှ ဂျပန် အောကား တွေကိုပဲ ကြည့် နေဖြစ်သည်။ ထိုကားများ မှာ မြန်မာ စာတန်းထိုး ဖြစ်ကာ သမီး နှင့် အဖေ တို့ အင်းစက် များ ပင် ဖြစ်တော့သည်။
ထို့ကြောင့်လည်း နေ့လည်ခင်းကျတော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကို အင်္ဂလိပ်အက်ဆေး အရှည်တပုဒ် မေးရင်း ဖြင့် ပေါင်ပေါ် တက်ထိုင်လိုက်သည်။ သူ့ ဖင်လုံးကလေး လိမ့်ကာ ဝိုက်ကာ ဖြင့် လီးမာမာ ကြီးကို ပွတ်တိုက် ကစား ပေးလိုက်ရာ၊ ဦးရင်ထွန်းဝင်း တယောာက် လုံခြည်ထဲ လရည်တွေ ပန်းထွက် ပြီး ပြီးသွားရသည်။ နီလာဝင်း က သူ့ ဖင်လုံးကလေး မှ ခံစား သိရသဖြင့် သူ့ အပေါ် လည်း အဖေ ကြီး စိတ်တွေ မရိုးသား ကြောင်း သေခြာ သွားလေသည်.။
ညနေ ထမင်းစား ပြီး တော့ ထုံးစံ အတိုင်း တီဗီ ရှေ့ ဆိုဖာ ပေါ် မှာ နှစ်ယောက် အတူကပ်ထိုင်ရင်း ရတနာဝင်း နှင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း တို့ အငယ်နှစ်ယောက် အလစ် မှာ နူတ်ခမ်းချင်း တွေ စုပ်မိကြပြန်သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက်မှာ ဆယ်ကျော် သက် ချစ်သူ နှစ်ဦး အလား။ တယောက်နှင့် တယောက် တင်းတင်း ကျပ်ကျပ် ဖက်ကာ နူတ်ခမ်းချင်း နမ်းစုပ် လျှာခြင်း ပွတ်သတ်ပြီး နမ်းနေကြသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လက်တွေက ရတနာဝင်း ရင်သား အစုံကို အုပ်ကိုင် ကာ ဆုပ်နှယ်ပေးနေ လို ရတနာဝင်း လက်တဖက်က လည်း ဦးရင်ထွန််းဝင်း လီးကြီးကို လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ ဂွင်းတိုက်ပေးနေသည်။
နီလာဝင်း က မနေ့ က အတိုင်းပင် လာချောင်းကြည့်လေသည်။
ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ရတနာဝင်း နူတ်ခမ်းလေး စုပ်နမ်းလို့ ဝမှ ၊
“ညကျရင်လာခဲ့ကွာ ဖေကြီး မနေနိုင်တော့ဘူး”
“ဘာကို မနေနိုင်တာလည်း ဖေကြီးရဲ့”
“ဖေကြီး က လေ မီးကြီးကို”
ဦးရင်ထွန်းဝင်း က စကားလုံးရွေးနေသဖြင့် အနည်းငယ် တုံ့ဆိုင်းသွားသည်။ ရတနာဝင်း က။
“ဖေကြီး က ဘာဖြစ်လဲ ဆက်ပြောလေ”
“မီးကြီး ကို အဆုံးစွန်ထိ ချစ်ချင်နေပြီ”
“မကောင်းဘူးး ထင်ပါတယ် ဖေကြီးရယ်”
“ဘာလို့ မကောင်းတာလဲ မီးကြီးရဲ့ ၊ မီးကြီးက ဖေကြီး ကို မချစ်လို့လား”
“ဖေကြီးကို ချစ်ပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ အဲဒါက နောက်ဆုံး စည်းပဲလေ၊ မီးတို့ သားအဖ ဆိုတဲ့ စည်းကို ကျော် တော့ မလို့လား”
“မီးကြီး ကလည်း အခုကရော ဖေကြီး တို့က သားအဖ စည်း မကျော် လို့လား၊ လီးစုပ် စောက်ဖုတ်ရက်တောင် လုပ်ခဲ့ကြပြီးပြီပဲဟာ”
ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ရတနာဝင်း ကို တမင် စကားလုံး တစ်တစ်ခွခွ တွေ သုံးကာ ပြောလိုက်သည်။
“ဟာ ဖေကြီး ကလည်း စကားတွေက အရမ်းကြမ်းတာပဲ”
“အမှန်အတိုင်း ပြောတာပဲလေကွာ မီးကြီးက လည်း ခုမှ ရှက်နေလို့လား”
“မီးကြီး ကြောက်တယ်”
“မကြောက်ပါနဲ့၊ ဖေကြီး အရမ်းမလုပ်ပါဘူး။ မီးကြီး တော်တော့ ဆိုတဲ့ နေရာမှာ ရပ်လိုက်ပါမယ်”
“ဟင့်အင်း ဖေကြီးရယ်၊ မီးကြီး ကို စဥ်းစား ခွင့် ပေးပါဦး၊ အဲဒါကို အတင်း စွတ်လုပ်မယ် ဆိုရင် မလာတော့ဘူးး”
“အတင်းစွတ်မလုပ်ပါဘူးကွာ ၊ လာသာလာခဲ့ ၊ ဖေကြီး ဂတိပေးတယ်”
“အင်း အာ့ဆို လဲ ပြီးရော၊ ဖေကြီး ဂတိတည်ရမယ်နော် ”
………………………..
ထိုည ရတနာဝင်း တယောက် နီလာဝင်း အိပ်ပျော် သွားသည်နှင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ခြင်ထောင်တွင်း သို့ ရောက်ခဲ့ ရလေသည်။ အိပ်ချင်ယောင် ဆောင်နေသော နီလာဝင်း ကလည်း ရတနာဝင်း အခန်းထဲ က ထွက်သွားသည် နှင့် ထကာ တဖက်ခန်းသို့ ချောင်းတော့သည်။
ရတနာဝင်း ခြင်ထောင်ထဲ ရောက်လာသည်နှင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ဆွဲဖက်ကာ နူတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်း လေသည်။ ရတနာဝင်း ကလည်း ပြန်လည်ဖက်တွယ်ကာ ရမက် ပြင်းပြတဲ့ အနမ်းတွေနဲ့ တုံ ပြန်လေသည်။ ဒီတခါတော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ရတနာဝင်း တကိုယ်လုံးကို အဝတ်အစား တမြှင်မျှမကျန် အောင် ချွတ်ပြစ်လိုက်လေသည်။ ရတနာဝင်း က ရှက်သွေး ဖြန်းနေသော်လည်း မငြင်းတော့ ခြေ။
“ဖေကြီး ကလည်း မီးကို အရှက်ကုန်အောင် လုပ်နေတော့ တာပဲ”
“အို ဘာရှက်စရာရှိလို့လည်း မီးကြီး ဘော်ဒီ က ဒီလောက်လှတာ၊ ကြည့်ပါဦး နို့ကလေး တွေက အနေတော်ပဲ အရမ်းလည်းမကြီးဘူး သူများတွေလို ပြားကပ်ကပ်လည်း မဟုတ်ဘူး”
“ပြွတ်စ်..ပြွတ်စ်..”
ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ပြောလည်း ပြော လက်တွေက လည်း ရတနာဝင်း ရင်သား များကို ဆုပ်နှယ်ပြီး ပါးစပ်က လည်း နို့ သီးခေါင်းလေး များကို တဖက် တလှည့်စီ အားရပါးရ စို့ နေလေသည်။ နောက်တော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ရတနာဝင်း ပေါ် မှောက်ရက် တက်လိုက်ပြီး တတောင်ကို တဖက် ထောက်လျှက် နောက်လက်တဖက်က သူ့ လီးတန်ကြီး ကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ရတနာဝင်း စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းလေးကို ပွတ်ပေးလေသည်။ ရတနာဝင်း စောက်ဖုတ်ကလေး မှာ စောက်ရည်ကြည်တို့ ဖြင့် ရွဲနှစ်နေလေပြီ။
“ဖေကြီး မီးကို ဂတိပေးထားတယ်နော်”
“အင်း ပါ မီးကြီးရယ် ဖေကြီး သိပါတယ်။ အဝကလေးပါ”
ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီး မှာ တအားကို မာတောင် တောင့်တင်း နေပြီမို့ ဒစ်ဖူးကြီး က ရတနာဝင်း စောက်ဖုတ် နူတ်ခမ်းလွှာကလေးကို ပွတ်တိုက်ရင်း စောက်စေ့လေးကို သွားထိုးမိလေရာ၊ ရတနာဝင်း မှာ တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွား ရသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း နောက်ဆုံးအကြံတခု ရသွားသည်။
“မီးကြီး တစောင်းလေး နေလိုက်”
ဦးရင်ထွန်းဝင်း က သူ့ကုတင်ခေါင်းရင်းဘေးက ဘော်ဒီလိုးရှင်း ဗူးကလေးကို လှမ်းယူကာ လက်ဖဝါးပေါ် ညှစ်ချ ပြီး သူ့လီးတန် ကြီးမှာ လိမ်းသုပ်လိုက်သည်။ နောက်တော့ ရတနာဝင်း အနောက်ဖက်မှ ကပ်လှဲလိုက်သည်။ ရတနာဝင်း ၏ ပေါင်လေး နှစ်လုံးကို စေ့စေကာ ပေါင်ခွဆုံကြားကို လီးကြီး အသာထိုးသွင်း လိုက်သည်။ သူ့လီးတန်ကြီးမှာ ရတနာဝင်း စောက်ဖုတ်နှူတ်ခမ်းဝမှာ အမြှောင်းလိုက်ပွတ်သပ်နေပေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ရတနာဝင်း ပေါင်လုံးတုတ်တုတ်လေး နှစ်လုံးကို ကိုင်ကာ ပေါင်နှစ်လုံးကြားထဲ သူ့လီးကြီးဖြင့် လိုးနေတော့သည်။ နောက်တခါ သူ့လီးကြီးကို ပေါင်ကြားမှ ဆွဲထုတ်ကာ ရတနာဝင်း ၏ ဖင်လုံး နှစ်လုံးကြားမှာလည်း အမြှောင်း လိုက် ညှပ်ကာ လိုးပြန်သည်။ လိုးရှင်း များကို လည်း ထပ်ယူကာ ရတနာဝင်း ဖင်ကြားမှာ သုပ်လိမ်းပြန်သည်။
ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးက ရတနာဝင်း ဖင်ကြားထဲ အမြှောင်းလိုက် လျှောတိုက် လိုးနေရင်း ဒစ်ဖူးကြီးဖြင့် ရတနာဝင်း ဖင်ဝလေးကို သွားသွား ထိုးမိသည်။ ရတနာဝင်း မှာ တွန့်ကနဲ တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားရသည်။
“ဖေကြီး ဘာတွေ လုပ်နေတာလဲကွာ အီး းးး”
ဦးရင်ထွန်းဝင်း မှာ စိတ်က တအားထ နေပြီမို့ ရတနာဝင်း ဖင်ဝလေးကို လိုးရှင်း များ အိုင်နေအောင် ထိုးရင်း မှ သူ့ဒစ်ဖူးဖြင့် တေ့ကာ ဖိဖိ ထိုးပေးနေလေသည်။ ရတနာဝင်း မှာ ဖင်ဝလေးကို ကလိ ခံရသဖြင့် ဖင်လေး တယမ်းယမ်း ဖြစ်နေရသည်။ လိုးရှင်းများ နှင့် သူ့လီးထိပ်မှ စိမ့်ထွက်နေသော လရည်ကြည်များ ကြောင့် ရတနာဝင်း ဖင်ဝလေးမှာ ချောမွေ့နေပြီး လီးထိပ်ဖူးက ဖြည်းဖြည်းချင်းညှောင့်နေတာကြောင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်းပင် မထင်မှတ်ပဲ ဒစ်ဖူးကြီးက အိကနဲ ရတနာဝင်း ဖင်ပေါက် ထဲသို့ ကျွံဝင်သွားတော့သည်။
“အ..နာတယ် ဖေကြီး…ဖင်..ပေါက်ကို လည်းးး မလုပ်နဲ့လေ..ရှီးးးးးးးကျွတ်စ်ကျွတ်စ်”
သို့ပေမဲ့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ဒစ်ဖူးက ရတနာဝင်း ဖင်ပေါက် ကလေးမှာ နစ်ဝင် နေပြီ ဆိုတော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က အသာ ငြိမ်နေလိုက်သည်။ ရတနာဝင်းမှာ ဖင်ပေါက်ကလေး ဆစ်ကနဲ ဖြစ်ပြီး စပ်သလိုလေး ဖြစ်သွားသော်လည်း ဒစ်ဖူးကြီး က တစ်စို့စို့ ရှိနေသေးသည်ကို သတိထားမိသည်။
“ဖေကြီး ဆက်မသွင်းနဲ့တော့ နော် အဲလောက်ပဲ၊ တော်ပြီနော်၊ မီးဖင်ပြဲသွားမယ်..အီးးးးးး”
“အေးပါ မီးကြီးရဲ့ အဲလောက်ပဲ ဆက်မထည့်တော့ဘူး နော် အဲလောက်လေးပဲ ဖေကြီး အသွင်း အထုတ်လုပ်မယ်”
တကယ်တော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီး၏ ဒစ်ဖူး ကျော်ကျော် လက်တလုံးလောက်အထိ မြုပ်နေပါပြီ။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက အထဲကို ပိုမဝင်သွားအောင် သူ့လက်ဖဝါးဖြင့် လီးအရင်းကို ဆုပ်ကိုင်ထားပြီး ဝင်သလောက် လေးကို ဆွဲထုတ်ပြန်ထည့် ဖြင့် လိုးပေးလေသည်။ ရတနာဝင်း ဖင်ဝ ကြွက်သားများတင်းတင်း ကျပ်ကျပ် ဆုပ်ပေးမှုကြောင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း လည်း ရေရှည် မထိန်းနိုင်တော့ပဲ လရည်များ ရတနာဝင်း ဖင်ပေါက်ထဲ တဖြွတ်ဖြွတ်ပန်းထည့်လိုက်ရင်း တချီ ပြီးသွားရလေတော့သည်။
“အားးးးး ထွက်ကုန်ပြီ…အီးးးးးး”
“အိုးးးးးး ဖေကြီးးးးး”
အခန်း ၁၅။
နောက်နေ့ မနက် အလုပ်သွားကာနီး ရတနာဝင်း က နူတ်ဆက် အနမ်းပေးရင်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း အား၊
“ဖေကြီး ညက သိပ်ဆိုးတယ်၊ မီး ဟိုဟာ နည်းနည်း တောင် စပ်နေတယ်”
“ဆောရီး မီးကြီး ရယ် ဖေကြီး စိတ်မထိန်းနိုင်ဘူးး ဖြစ်သွားတယ်”
“ဟွန့် အဲလို စိတ်မထိန်းနိုင်ရင် နောက် ဖေကြီး ဆီ မလာတော့ဘူးး”
“ထိန်းပါမယ်ကွာ နောက် ဖေကြီးကို စုပ်ပဲ ပေးတော့ ဟုတ်ပလား”
“ဟွန့် လူလည်ကြီး”
…………………..
ရုံးသွားဖို့ ထွက်သွားသည့် ရတနာဝင်း ဖင်လုံးလေးကို ကြည့်ပြီး ညက ရတနာဝင်း ဖင်ဝထဲ သူ့ဒစ်ဖူးဝင်သွားသည့် အရသာ ကို ပြန်စဥ်းစား ကာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီး တောင်လာရသည်။ တကယ်တော့ ရတနာဝင်း လည်း စောက်ဖုတ်အလိုးခံ ချင်နေ မယ်ဆိုတာ သူသိသည်။ သို့သော်၊ သူကိုယ်တိုင်က လည်း ရတနာဝင်း ကိုယ်တီုင်က ရှောရှောရူရူ ပေးမှ ပဲ လို ချင်နေမိသည်။ သူ အတင်း လုပ်လျှင်လည်း နောက်တော့ အဆင်ပြေသွားမယ် ဆိုတာ သိသည်။ အဲလို လည်း အတင်း မလုပ်ချင်။ စိတ်တွေ ဝေခွဲမရ ဖြစ်နေမိသည်။
ရတနာဝင်း ဖင်ပေါက်လေး ထဲ လီးတလက်မလောက် ထည့် လိုးလိုက်ရတာ တွေးရင်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း တစ် ယောက် တမနက်လုံး လီး တောင် နေရသည်။ နေ့လည်ခင်း ကျတော့ မနေနိုင်တော့၊ အိမ်သာထဲ သွားပြီး ဂွင်းထုပြစ်ဖို့ ကြံလိုက်သည်။ သို့သော်၊ သူ့ မျက်စောင်းထိုး ဆိုဖာပေါ် မှာ စာအုပ်တအုပ်ဖွင့်ဖတ်ကာ နားထဲ နားကျပ် ထည့် သီချင်းနားထောင် နေသည့် နီလာဝင်း ကို တွေ့လိုက် ရတော့ အကြံတခု ရသွားသည်။
နီလာဝင်း ကလည်း ဒီနေ့ မှ ကျောင်းစိမ်း ဂါဝန် အတို လေး ဝတ်ထားသည်။ တစ်နှစ် နှစ်နှစ် အတွင်း အရပ်ကြီး ရှည်ထွက်လာသော နီလာဝင်း အတွက် ဂါဝန်လေး မှာ တိုနှံ့နှံ့ ဖြစ်နေသည်။ အမကြီး ရတနာဝင်း က ကျောင်း မဝတ်နဲ့ တော့ အိမ်နေရင်း ပဲ ဝတ်ဟု ပြောထားရသော ဂါဝန်ကလေး ဖြစ်သည်။
“မီးလတ်”
ဦးရင်ထွန်းဝင်း မှာ သူလှမ်းခေါ်လိုက်သည့် အသံကို နီလာဝင်း မကြား တာ တွေ့လိုက်ရသဖြင့် ခုံပေါ်မှ ခဲဖျက်တုံး လေး တခု ဖြင့် လှမ်းပေါက်လိုက်သည်။ ထိုအခါမှ နီလာဝင်း က သူ့ဘက်ကို လှည့်ကြည့်ပြီး ဖုံးမှ သီချင်းကို ပိတ် လိုက်သည်။ ပြီးမှ သူ့ ကို မေးခွန်းထုတ်သော အကြည့်ဖြင့် ကြည့်နေသော နီလာဝင်းကို၊
“မီးလတ်၊ ဒီနေ့ အက်ဆေး ကွန်ပရီဟန်းရှင်း မေးစရာ မရှိဘူးလား၊ ခု ဆိုင်မှာ လူရှင်းတုန်း မေးထားလေ”
“ပါတယ် ခနလေး”
ဟု ပြောကာ စာအုပ်ကို လှန်လှော ရှာနေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ကမန်းကတန်း ထသွားပြီး သူ့အခန်း ထဲက အပါးဆုံး ပလေကပ်ပုဆိုး တထည်ကို သွား လဲဝတ်ပြီး ပြန်ထွက်လာလေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကုလားထိုင်မှာ ထိုင် လိုက်သည်နှင့် နီလာဝင်းက ထလာပြီး သူ့ရှေ့ စားပွဲပေါ် မှာစာအုပ်ကို တင်လိုက် သည်။ ပြီးမှ ဦးရင်ထွန်း ဝင်း ပေါင် ပေါ် တက်ထိုင်လိုက်သည်။
ဦးရင်ထွန်းဝင်း က သတိမထားလိုက်မိသည်မှာ နီလာဝင်း က ထိုင်သည့် အချိန် တွင် ဂါဝန် အနောက်စ လေး ကို အသာလှန်ကာ ထိုင်လိုက်သည်မို့ နီလာဝင်း ဖင်သား လုံးလုံးလေး နှင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပေါင်ခြံကြားမှာ အလွန် ပါးလွှာသော ပလေကပ် ပုဆိုးအသား တလွှာသာ ခြားတော့ သည်။ အေးစက်အိညံ့သော ဖင်လုံး ကလေးများ နှင့် ပူနွေး တင်းမာသည့် ပေါင်ခြံတို့ ဖိကပ်မိကြလေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးတန်ကြီးက ရုတ်ချည်း ကို ထောင်မတ် တက်လာခဲ့သည်။ နီလာဝင်း ခါးကလေး နှဲ့ ပြီး ဖင်ကလေးကို လှုပ်ရှားလိုက်တော့ လီးတန်ကြီးက ပေါင်နှစ်လုံး ကြားတည့်တည့် ကျလေသည်။ နီလာဝင်း က သူ့ပေါင်လုံး လေး နှစ်လုံးကို အသာ ဖြဲကားပေးလိုက်တော့ ခေါင်း ထောင်ထလာသော ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးက၊ နီလာဝင်း စောက်ဖုတ်လေးကို ဒဲ့ ဒိုးကြီး ထောက်မိလေသည်။ အပျိုမ စောက်ဖုတ်ကလေး နှင့် မုဆိုးဖို လီးကြီး တို့ ပုဆိုး တထပ်နှင့် ပင်တီ အသားပါးလေး တထပ် နှစ်ထပ် သာခြား ၍ ဖိကပ်မိနေကြပြီ။ အပျိုပေါက်စမလေး စောက်ဖုတ်က လီးတန် ပူပူနွေးနွေး မာမာ ကြီးအထိ အတွေ့ ကို ခံစား သိနေရသလို၊ မုဆိုးဖို ကြီး ၏ လီးကြီးကလည်း အပျိုပေါက်စနမလေး ၏ စောက်ဖုတ် ပျော့ ပျော့ အိအိ ဖေါင်းဖေါင်းလေးကို တိုက်ရိုက် ထိမိနေ မှန်း သိနေလေပြီ။
“ဟာ မီးလတ် အက်ဆေးက လည်း ရှည်လှခြေလား၊ အချိန်ယူဖတ်ရမယ်ထင်တယ်”
“ဖေကြီး အေးဆေးသာဖတ်၊ မီး သီချင်းနားထောင်ရင်း စောင့်မယ်”
“အေးအေး”
ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ကုလားထိုင်နောက်မှီ ကို ကျောမှီလိုက်ရင်း ညာဖက်လက် ဖြင့် စာအုပ်ကို ကိုင်ကာ မြှောက်လို့ မျက်လုံးနားမှာ ထားကြည့်ရင်း လက်တဖက် က နီလာဝင်း ဘိုက်လေးကို လက်ဝါး ဖြင့် သိုင်းဖက်ထားလိုက် သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကုလားထိုင်မှာ ရုံးသုံးကုလားထိုင်မျိုး ဖြစ်ကာ ရှေ့နောက်ကို ယိမ်းလို့ ရသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ကုလားထိုင်ကို လည်း နှဲ့ ရင်း ဖင်ကို လည်းမသိမသာ ကြွကာ သူ့ လီးမာမာ ကြီးဖြင့် ညှောင့်လေသည်။ နီလာဝင်း ကလည်း သီချင်း နားထောင် ရင်း ဖြင့် ကိုယ်ကို ယိမ်းသလို၊ ဖင်လုံးကို ပွတ်တိုက်နေလေသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက်မှာ အဝတ်အစား သာ မရှိပါက ညှောင့်ပြီး လိုးနေကြသည့် ပုံစံ ဖြစ်နေရသည်။ အရှိန်ရလာတော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း မှာ သုတ်သွေး ဦးနှောက်ထဲ ရောက်နေလေပြီ၊ စာအုပ်ကို စားပွဲပေါ် အသာတင်ပြီး ထိုလက်ဖြင့် နီလာဝင်း ပေါင်သားလေးကို ကိုင်ထားလိုက်သည်။ နီလာဝင်းက လည်း ပေါင်ကို အသာဖြဲကားပေးလိုက်တော့ ပုဆိုးပျော့ပျော့ အောက်မှ လီးကြီးက အလံတိုင်လို ထောင်တက်လာရာ စောက်ဖုတ်လေးကို တည့် ထိုးမိလေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က နီလာဝင်း ပေါင်လုံး နှစ်လုံးကို လက်ဖြင့် တဖက်တချက်ကိုင်ကာ ဖြဲလျက် အောက်မှ ဖင်ကို ကြွကာ ကြွကာ လီးကြီးဖြင့် စောက်ဖုတ်လေး တေ့တေ့ ကို ထိုးထိုး ပွတ်လေသည်။ နီလာဝင်းလည်း သူမ ပေါင်နှစ်လုံးကို ဖြဲကာ ဖင်ကို ရှေ့တိုး နောက်ဆုတ်လုပ်လျှက် သူ့ စောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်းကြားမှ လီးတန်ကြီးကို ပွတ်သည်။ လီးထန်ကြီးက သူ့ စောက်စေ့ လေးကို ပါ ဖိပွတ်ပေးနေတာ ခံနေရတော့ အပျိုပေါက်စမလေး မခံနိုင်တော့ ၊ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း စောက်ဖုတ်လေးကို လီးတန်ကြီးပေါ် မှာ ဖိပွတ်ပေးနေမိလေသည်။ ခနကြာတော့ ကိုယ်လုံးလေး တုံကာ စောက်စေ့လေး ကျင် ပြီး တချီ ပြီးသွားရသည်။ နီလာဝင်းမှာ စောက်ရည်များ စိမ့်ကျကာ ပြီးသွားသဖြင့် သူ့ ပေါင်နှစ်လုံးကို ညှပ်လိုက်ရာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကို ဆုပ်ညှစ်ထားသလို ဖြစ်ပြီး ဦးရင်ထွန်းဝင်း လည်း လရည်များ ပန်းထွက်ကာ တချီ ပြီးသွားရတော့သည်။
ထိုအခါမှ အသိဝင်လာသော ဦးရင်ထွန်းဝင်း က စာအုပ်ကို ကမန်း ကတန်း ကောက်ကိုင်ကာ ကြည့်လိုက်ရင်း။
“ဟာ မီးလတ်ဟာ ဒီတခါ နည်း နည်း ခက်တယ်၊ ခနနေ မှ ဖေကြီး တခေါက်ပြန်ဖတ်ပေးမယ် ”
“အင်း ရတယ်လေ”
ဟု ပြောပြီး နီလာဝင်း က ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပေါင်ပေါ် မှ ထကာ နောက်ဖေးသို့ ထွက်သွားလိုက်လေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း မှာ ပုဆိုးထဲ မိမိ လီးထိပ်မှ ပန်းထွက်သွားသည့် လရည်များသာမက၊ မိမိ လီးတန် ပေါ် နေရာ လောက်တွင် ကွက်ပြီးစိုကျန် ခဲ့သည်မှာ မိမိ လရည် မဟုတ်မှန်း သေခြာသိလေသည်။ နီလာဝင်း စောက်ဖုတ် ကလေးက စိမ့်ကျလာသော စောက်ရည်များ ဖြစ်သည်ကို သိလေသည်။ ဦးနှောက်စား လေပြီ ၊ ဘာလုပ်ရမှာ လည်း။ သမီးကြီး ဖြစ်သူ နှင့် သမီးရီးစား လို ဖြစ်နေပြီး သမီးကြီးက သူ့ ညီမ ငယ်ကို မပတ်သက်ဖို့ မှာထား သည်မဟုတ်လား။ အခု သူ သမီး လတ် ကို သွား တခုခု လုပ်မိရင် သမီးကြီး စိတ်ဆိုးမှာ သူလန့်သည်။ ငါ စိတ်ကို ထိန်းရမည်ဟု သာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို သတိပေးမိလိုက်လေတော့သည်။
နီလာဝင်း မှာ ဒီတခါတော့၊ သူ့အိပ် ခန်းဆီသို့ ဝင်လာပြီး ကုတင်ပေါ် ခနတက် ကာလှဲနေမိသည်။ သူ့ စောက်ဖုတ် ကလေးမှာ ဖိပွတ်ခံရသည့် လီးမာမာ ကြီးအရသာကို ပြန်တွေးနေမိပြီး၊ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လည်း သူ့လီးကြီး နှင့် တမင် လုပ်နေမှန်း သူသိသည်။ ဘာကြောင့်လဲ ဆိုတော့ သူပေးလိုက်သည့် အက်ဆေးမှာ သူတခါတုန်းက မေးပြီး ခဲ့သည့် အက်ဆေး အဟောင်း ဖြစ်လေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ဖတ်တောင် ဖတ်ကြည့်ပုံ မရခြေ။ မကြီး နှင့် ဖေကြီး တို့ က ပွင့်ပွင့် လင်းလင်း ဖြစ်နေကြပြီး သူနှင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း တို့ က တိတ်တခိုး ဖြစ်နေကြသည်။ အဲဒါကို ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဖြစ်သွားအောင် လုပ်ရမလား၊ ဒီအတီုင်းပဲ တယောက်ကို တယောက် မသိချင်ယောင် ဆောာင် လုပ်နေကြရမလား ၊ အပျို ပေါက်စမ လေး အတွေးနယ်ချဲ့နေလေပြီ။
…………………….
ညဖက် ထုံးစံအတိုင်း ရတနာဝင်း နှင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း တီု့ တီဗီရှေ့ ဆိုဖာပေါ် ထိုင်ကြတော့၊ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က စပြီး ကစ်ဆင် ပေးသည်။ ရတနာဝင်း ကလည်း တုံ့ပြန်သဖြင့် သူတို့ နှစ်ဦး နူတ်ခမ်းချင်း မောသွားအောင် စုပ်နမ်း လိုက်ကြသည်။ ပြီးမှ ရတနာဝင်း က ဦးရင်ထွန်းဝင်း ရင်ဘတ်ကို အသာတွန်း၍၊
“ဖေကြီး မီး ပြောစာရှိလို့”
“ပြော”
“ကိုအောင် က ဖုံးဆက်တယ် ဒီနေ့ ”
“သူက မီးကြီး ဆီ အမြဲဆက်နေတာပဲ မဟုတ်ဘူးလားလို့”
“အင်း ဒါပေမဲ့ အခုက ထူးလို့လေ”
“ဘာထူးတာလဲ”
“သူက မီး ကို လက်ထပ်ယူချင်ပြီတဲ့”
“ဟင် သူက ခု မှ ဘာလို့ လောရတာလဲ”
“သူ့ အလုပ်က လည်း အခြေကျပြီး၊ ဟိုမှာလည်း ပီအာ ဖြစ်နေပြီတဲ၊ မီး ကို လက်ထပ်ပြီး ဟိုမှာ နေရအောင်တဲ့၊ မီးအတွက် လည်း အလုပ်သူစုံစမ်းထားပြီးပြီတဲ့”
“အင်း အဲတော့ မီးကြီးကရော”
“အင်း မီး ဟိုမှာ သူပြောသလို အလုပ်ရရင်တော့ ဖေကြီးတို့ မိသားစု ကို ကောင်းကောင်းထောက်ပံ့ နိုင်မှာပေါ့”
“ဖေကြီး ကပိုက်ဆံ မလိုပါဘူးးကွာ”
“အင်း ဒါပေမဲ့ မီးလတ် နဲ့ မောင်လေး တို့ အတွက် က ရေရှည်လိုသေးတယ်လေ၊ နောက် ဖေကြီးလည်း အလုပ်လုပ်ရတာ ပင်ပန်းပါပြီ၊ နားနားနေနေ နေသင့်ပါပြီ”
“အင်း မီးကြီး ရဲ့ နောင်ရေးလည်း ဖြစ်တော့ ဖေကြီးကတော့ မတားချင်ပါဘူး၊ မီးကြီး ဆန္ဒရှိတာ ခွင့် ပြုပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့”
“ဒါပေမဲ့ က ဘာလဲ”
“ဖေကြီးက မီးကြီးကို မခွဲနိုင်ဘူးလေ မီးကြီးသိရဲ့ သားနဲ့၊ နောက်ပြီး ဖေကြီးက အဆုံးစွန်ထိတောင် ချစ်ခွင့်လည်း မရသေးဘူး”
“ခစ်၊ မီးကြီး လည်း ဖေကြီးကို တော့ မခွဲချင်ပါဘူး။ မီးကြီး တို့ အဆင်ပြေရင် ခနခန ပြန်လာမှာပေါ့၊ နောက်ပြီး မီး တို့ ကိစ္စ အဆင်ပြေသွားရင် ဖေကြီးကို ပဲ မီး က ပထမဦးဆုံး အနေနဲ့ အဆုံးစွန် ချစ်ခွင့် ပေးမှာ ပေါ့”
“ဟာ အာ့ ဆို သဘောတူတယ်၊ ကဲ ခုည ပဲ စလိုက်ရအောင်နော်”
“ခစ်၊ မရသေးပါဘူးးနော်၊ မီး က ကိုအောင့် ကို အဖြေပေးပြီးတော့ မီးတို့ မင်္ဂလာကိစ္စ တွေ ဆွေးနွေး ရမယ် ပြီးရင် ရက်တွေ အချိန်တွေ နေရာတွေ ရွေးရမယ်။ အားလုံးပြီး ရင် စိတ်သာချ၊ မီး က ဖေကြီးကို ပဲ ပထမဆုံး မီးရဲ့ အပျို စင်ဘဝကို ဆွတ်ခူးခွင့် ပေးမှာ”
“ဖေကြီး က စောင့်တောင် မစောင့်ချင်တော့ ဘူးကွာ”
“ဟွန့် မနေ့က တောင် ဖေကြီး အရမ်းဆိုးပြီးပြီ ၊ သွားနောက် ကို အဲလို မလုပ်နဲ့နော်၊ ”
“အင်းပါ မနေ့ က မီးကြီး ဘယ်လို နေလဲ မကောင်းဘူးလား”
“တမျိုး ကြီးပဲ တစ်ဆို့ဆို့ ကြီး နာလည်း နာတယ်၊ ဖေကြီးသာ ဆက်ထိုးးလိုက်ရင် မီးဖင်လေး ပြဲသွားမလားမသိဘူး”
“မပြဲပါဘူး မီးကြီးကလည်း အဲဒီ တဆင့် ကျော် သွားရင် မီးကြီး ကောင်းသွားမှာပါ”
သူတို့ စကားပြောနေကြစဥ်မှာ သူတို့ လက်တွေက တကယ်တော့ အငြိမ်မနေကြပါ။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ရတနာဝင်း ရင်သားတွေကို တီရှပ်ပေါ် ကပဲ ဆုပ်နှယ်နေပြီး ရတနာဝင်းကလည်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပုဆိုးးခါးပုံစ ကို ဖြည်ပြီး မာတောင်နေတဲ့ လီးကြီးကို ဂွင်းထုပေးနေတာ ဖြစ်ပါသည်။
“ဟွန့် သူ့ဟာကြီး က နည်းတာကြီး မှ မဟုတ်တာ မီး ဟာလေးကို ဒါကြီးနဲ့ ထိုးတာ၊ မနာပဲ နေမလား”
အခန်း ၁၆။
ညအိပ်ယာဝင် တော့ ရတနာဝင်း သူ့ အဖေ အခန်းသို့ ရောက်ခဲ့ရပြန်ပါသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း နှင့် နူတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်း၊ ပြီးတော့၊ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ရတနာဝင်း နို့လေး တွေကို စို့၊ ဆုပ်နှယ်။ နောက်တော့ ရတနာဝင်း ၏ စောက်ရည်များ စိုရွှဲ နေပြီ ဖြစ်သော စောက်ဖုတ်ကလေးကို လျှက်၊ စုပ်၊ မှုတ်၊ လျှာဖြင့် ထိုး၊ စောက်စေ့ ကို လက်ချောင်း ဖြင့် ဖိပွတ်ခြေ ပေးရင်း ဖြင့် ၊ ရတနာဝင်း အား ကာမ အရသာ အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်အောင် ပို့ဆောင်ပေးလိုက်လေသည်။
ရတနာဝင်း ကလည်း တဖန်ပြန်ကာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကို လျှက်စုပ်၊ လက်ဖြင့် ထု၊ ဂွေးဥတွေကို ပါ စုပ်ပေး ၊ နောက် သူ့ပါးစပ်ထဲမှာ ပင် လရည်များ ပန်းထုတ်ကာ ပြီးစေရင်း ၊ လရည်များကို မျိုချ လိုက်သည်။
နောက်တော့ နှစ်ယောက်စလုံး တယောက်ကို တယောက်ဖက်ထားရင်း မှေး ကာ နားနေကြသည်။
“မီးကြီး ရယ် ဖေကြီး နဲ့ ပဲ ဖက်ပြီး တညလုံး အိပ်လိုက်ပါလား”
“ဘယ်ဖြစ်မလဲ ဖေကြီးရဲ့ မိလတ် သိသွားရင် ပြဿနာတက်မှာပေါ့”
“မိလတ် မနိုးခင် ပြန်သွားလို့ ရတာပဲလေ”
“မဖြစ်ဖူးထင်ပါတယ် ဖေကြီးရယ်၊ မီး တို့ တခုခု ကြံကြတာပေါ့၊ မီးလည်း ဖေကြီး နဲ့ တညလုံး ခုလို ဖက်ပြီး အိပ်ချင်တာပေါ့”
“အင်း ဖေကြီးတို့ ဓလေ့ထုံးစံ ဘာညာ မထွန်းကားလာပဲ ၊ ကမ္ဘာဦးကလိုသာ ဆို မီးကြီး ကိုပဲ ဖေကြီး ယူလိုက်ပြီ”
“အွန်း ဖေကြီး ဘုရင် တို့ အင်ပါရာ တို့ ဖြစ်ရင်လည်း ယူလို့ ရတာပဲလေ ခစ်ခစ်”
“အဲဒါတော့ ရာဇဝင်မှာ မကြားဖူးပါဘူး၊ မင်းမျိုး မင်းနွယ် တွေက မောင်နှမတို့ ဖအေတူ အမေကွဲတို့ ယူကြတာပဲ ကြားဖူးပါတယ်”
“ရာဇဝင်မှာ တော့ ဘယ်ရှိမလဲ ဖေကြီးရဲ့၊ ဘုရင်တွေ သူတို့ နန်းတွင်းမှာ လုပ်တာ ဘယ်သူ က ပြောရဲမှာလဲ ဆွေစဥ်မျိုး ဆက် အသတ်ခံရမဲ့ ဟာကို”
“အာ့ လဲ ဖြစ်နိုင်တာပဲ”
“အော် ဖေကြီး ခုမှ သတိရတယ်၊ လာမဲ့ စနေမှာ ဒေါ်ကြီး တို့ လမ်းထဲမှာ စတိတ်ရှိုးရှိတယ်လေ၊ မီးတို့ လာကြည့်မယ်လို့ ပြောထားတယ်”
“အင်း အဲဒီတော့”
“အဲဒီည ကျမှ မီး နေမကောင်းလို့ ဆိုပြီး မသွားတော့ဘူး၊ ဖေကြီး ပဲ အငယ်နှစ်ယောက်ကို လိုက်ပို့လိုက်၊ အာ့ ဆို ဖေကြီးနဲ့ မီး နှစ်ယောက်ထဲ တညလုံး ”
“ဟာ ဟုတ်တာပေါ့၊ ဗဲရီးဂွတ်၊ မီး ကို အဆုံးစွန်ချစ်ရတော့မှာပေါ့”
“ဟွန့် သိသေးပါဘူး ဖေကြီးကလည်း၊ အဲကျမှ ဆုံးဖြတ်မယ်”
ဦးရင်ထွန်းဝင်း အမကြီး အိမ်ရှေ့ လမ်းမ ပေါ်တွင် ထိုပွဲတော်မျိုး ဆိုလျှင် အဆိုတော်များ လာသော တီးဝိုင်း ကောင်းကောင်း ရှိပြီး ထိုင်ခုံများမှာ စျေးကြီးလှသည်။ သို့သော် သူတို့ ဒေါ်ကြီး အိမ်ပေါ်ထပ် ဝရံတာမှ ကြည့် လျှင် မြင်ရသဖြင့် သူတို့က လက်မှတ်ဝယ်စရာ မလို ၊ ထိုကဲ့ သို့ ညမျိုးမှာ သူတို့ ညအိပ် သွားနေတတ်ကြသည်။
ထိုသို့ စကားပြောနေရင်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း လက်တွေက ရတနာဝင်း တကိုယ်လုံးကို ပွတ်သတ် ကိုင်ညှစ်နေရင်း နူတ်ခမ်းချင်းလည်း တချက်တချက် စုပ်နမ်းလိုက် လုပ်နေသဖြင့် လီးက ပြန်မာလာပြီး ရတနာဝင်း ဘိုက် ကို သွားထိုးထောက်မိ နေပြန်သည်။
“ခစ် ဖေကြီး ဟာက လည်း ပြန်မာလာပြီ”
“အင်းလေ မီးကြီး ကို အဲလို ဖက်နေ နမ်းနေရလို့ကတော့ ဘယ်တော့ မှ ပျော့ မှာ မဟုတ်ဘူး”
“ဖေကြီး လုပ်ချင်ရင် မနေ့ ကလို ပဲ ဟိုဟာ အနောက်ကိုလေ နည်းနည်း လေး လုပ်လေ”
“ဟင် တကယ်လား ဖေကြီး လိုးရှင်း ဗူး ယူလိုက်ဦးမယ်”
“အရမ်း မလုပ်နဲ့နော်၊ သူ့ကို သနားလို့ ပေးလုပ်တာနော် ”
“အင်းပါ မီးကြီးကလည်း စိတ်ချပါ”
ဦးရင်ထွန်းဝင်း က အလွန်ပျော် သွားသည်။ ရတနာဝင်း ကို တဖက်လှည့်ကာ သူ့ကို ကျောပေး တစောင်းလေး အိပ်စေသည်။ နောက်တော့ လိုးရှင်း ဗူးကို ညှစ်ကာ ရတနာဝင်း ဖင်ကြားမှာ လိမ်းသည်၊ လက်ချောင်းထိပ်မှာ လိုးရှင်းများ ပုံ၍ ရတနာဝင်း ဖင်ပေါက်လေးကို ထိုးထည့်ပေးသည်။ လိုးရှင်း များကြောင့် သူ့ လက်တစ်ချောင်း ချောချောရူရူ ဝင်တော့ နောက်တစ်ချောင်းကို ပါ ရအောင် ထိုးပြီး ကရိုင်း ကြည့်သည်။ ရတနာဝင်းမှာ အံကလေး ကြိတ်ကာ ခံနေသော်လည်း လိုးရှင်းများ ကြောင့် လက်နှစ်ချောင်းပူး ဖြင့် ထိုးသွင်း နေသည်ကို ခံနိုင်လာခဲ့သည်။ ခနအကြာတော့ ပူနွေးနွေး ဒစ်ဖူးကြီး သူ့ဖင်ပေါက် ဝမှာ တေ့လာသည်ကို ခံစားသိလိုက်သည်။ ဒီတခါတော့ ဦးရင်ထွန်း ဝင်းက သူ့လီးကြီးကို အဖေါ် စွတ်ထားလိုက်သည်။ မတော်တဆ ပိုးတွေ ဘာာတွေ ဝင်သွားမှာ စိုးသဖြင့် ဖြစ်သည်။
“ဖေကြီး ဖြည်းဖြည်းနော်”
“အင်းပါ၊ မီးကြီး နာရင် ပြောနော်”
“ဒီတခါတော့ ဒစ်ဖူးကြီး စေးစေး လေး ဖြင့် ဝင်သွားသည်။ တစ်လက်မချင်း ထိုးလိုက် နောက်ဆုတ်လိုက် ဖြင့် ဖြည်းဖြည်းချင်း လိုးလာရာ မသိမသာဖြင့် လီးကြီး တချောင်းလုံး ရတနာဝင်း ဖင်ပေါက် ထဲ ဝင်သွားတော့ သည်။ ရတနာဝင်း မှာ သူ့ဖင်လုံးနှင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပေါင်ခြံ တို့ ထိကပ်မိပြီး လမွှေးများ သူ့ ဖင်ဝနား မှာ ထိမိတော့မှ သတိထားမိတော့သည်။
“ဟာ ဖေကြီး ဟာကြီး အဆုံးထိ ဝင်သွားပြီ”
“ဟုတ်တယ် မီးကြီး ဘယ်လိုနေလဲ”
“အင်း ရတယ်”
ဦးရင်ထွန်းဝင်း က စပြီး လိုးနေပြီ။ ရတနာဝင်း မှာလည်း ခံလို့ ကောင်းလာခဲ့သည်၊ သူ့လက်ကလေး ဖြင့် သူ့ စောက်စေ့လေးကို ဖိပွတ်ကာ ခြေပေးနေမိသည်။
“ဖွတ် ဖတ်…ဖလွတ်..ဖတ်..ဖတ်”
ဦးရင်ထွန်းဝင်း မှာ ကိုယ့်ကံကို ပင် ကိုယ်မယုံနိုင် ဖြစ်ရသည်။ ရတနာဝင်း တို့ အမေ တုန်းက ကလေး သုံးယောက်သာ မွေးသွားပေးခဲ့သည်။ သေသည်အထိ သူ ဖင်လိုးချင်လို့ တောင်းတာပင် မရ၊ ပုလွေလည်း မပေး၊ အခုတော့ သမီးကြီး ဖြစ်သူကို ၊ စောက်ဖုတ်သာ မလိုးရသေးတာ၊ သူ့ကို လီးလည်းစုပ်၊ လရည်တွေလည်း မျီုချ ပေးသည်။ အခု ဖင်လည်း လိုးခွင့် ပေးထားပြီ၊ ကဲ ဘာလိုသေးလို့တုန်း၊ ဟု တွေးနေမိသည်။
“ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်”
“အု..အု…အိ….အိ”
အရှိန်ရလာတော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း မညှာတော့ အားထည့် ဆောင့်လေပြီ၊ သူ့ဖင်ပေါက်ကလေး ကခံနိုင်ရည် ရှိသွားသော ရတနာဝင်း ကလည်း စောင်လေးကို ကိုက် ကာ ဖင်လေးကို ကော့ကော့ ပေးသည်။ ရတနာဝင်း ဖင်လုံးကလေးများက ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပေါင်ခြံတွေကို အိကနဲ အိကနဲ နေအောင် လာဖိတော့ လည်း ခံစားရ တာ အလွန်ကောင်းသည်။ ဖင်ဝကလေး က တင်းရင်းသော ကြွက်သား ညှစ်အားကောင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးမှာ လည်း အလွန်ပင် အရသာ ရှိလှသဖြင့် အချက် လေးငါးဆယ်လောက်မှာပင် ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီး မှ လရည်များ ကွန်ဒန်ထဲ ပန်းထုတ်ရင်း ပြီးသွားရတော့သည်။ ရတနာဝင်းလည်း သူ့စောက်စေ့ လေးကို သူ အတင်း ဖိကြိတ်ပွတ်ရင်း ကာမဆန္ဒ အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်သွားရရှာတော့ သည်။
……………………………
နောက်နေ့ မနက် ရတနာဝင်း အလုပ်သွားကာနီး ဦးရင်ထွန်းဝင်း နှင့် နူတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းကာ နူတ်ဆက် သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ရတနာဝင်း ဖင်လုံးလေးကို ဆုပ်ညှစ် လိုက်ရင်း၊
“ညက ဘယ်လို နေလဲ နာသေးလား”
“အို့ ဖေကြီး ထမီတွေ ကျေကုန်မယ်လေ၊ ဟင့်အင်း နာတော့ ဘူး၊ သူသိပ်ဆိုးနေပြီနော် ဟွန်း၊ တခါထည်း သနားလို့ နည်းနည်း ပေးလုပ်တာ အဆုံးထိ လုပ်ပြစ်တယ်၊တခါတည်း”
“အဟီး ကောင်းလွန်းလို့ ဖေကြီးတောင် ဆုံးလို့ တောင် အဆုံးထိ ဝင်သွားမှန်းမသိလိုက်ပါဘူးကွယ်”
“တော်တော့ သိပ်မကဲနဲ့တော့ စနေနေ့ ထိစောင့် ဒါပဲ”
“အင်း ပါ စောင့်ပါ့ မယ် မီးကြီးရယ်”
………………………………
နေ့ခင်း ကျတော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လာမည့် စနေနေ့ည ကျလျှင် မီးကြီး ရတနာဝင်း နှင့် သူနှင့် နှစ်ယောက် ထဲ အိမ်မှာ ကျန်ခဲ့မည့် အရေးကို တွေးကာ ပျော်နေမိသည်။ တွေးရင်းလည်း မနေ့က ရတနာဝင်း ကို ဖင်ကောင်း ကောင်းလိုးခွင့် ရလိုက်တာကို သတိရရင်း လီးက တောင်လာခဲ့သည်။
“ဖေကြီး.”
“ဟေ”
“မနေ့ က အက်ဆေးကို ဘာမှ လည်း မပြောပြဘူး”
“အာ ဟုတ်သားပဲ မီးလတ် ကလည်း ဘာမှ လာမမေးတော့ ရသွားပြီ ထင်တာပေါ့၊ ”
“ဘယ်ကလာရ ရမှာလဲ ဖေကြီး မှ မရှင်းပြပဲဟာ”
“အင်းပါ အင်းပါ ခု ရှင်းပြမယ်လာ”
ညက ရတနာဝင်း ဖင်ပေါက် ကလေး လိုးလိုက်ရသည့် အရှိန်နှင့် ၊ စနေနေ့ကျလျှင် ရတနာဝင်း နှင့် နှစ်ယောက်ထည်း အိမ်မှာ ဘာလုပ်လိုက်မည်စသဖြင့် တွေးနေမိသူ၊ ဦးရင်ထွန်းဝင်း မှာ တဏှာစိတ် တွေ တအားကြွနေလေသည်။ မနေ့က မီးလတ် စောက်ဖုတ်လေး နှင့် ပွတ်သတ်ခဲ့ မိတာ ပြန်သတိရပြီး ဒီတခါတော့ ပိုပြီး နီးနီးကပ်ကပ် အရသာခံဖို့ စဥ်းစားလိုက်သည်။ မနေ့က မိလတ်တယောက် သူ့ဂါဝန်ကို လှန်ပြီး ထိုင်လိုက်တကို ဦးရင်ထွန်းဝင်း သတိမထားလိုက်မိ၊ သူထင်သည်က မိလတ် ဂါဝန်နှင့် သူ့ပုဆိုး အပြင် မိလတ် အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ ပါ ကြားက ခံနေတာတောာင် ထိတွေ့ မှု ဖီးလ် က တအားကောင်းနေသည်။ ဒီနေ့ တော့ သူ့ပုဆိုးကို အသာလျှောဖြေချလိုက်ပြီး လီးကြီးဖြင့် တိုက်ရိုက် ထောက်လျှင်၊ ဂါဝန် နှင့် ပင်တီ နှစ်ခုထဲ ဆိုတော့ ပိိုပြီး ဖီးလာမှာပဲ ဟု တွေးလိုက်မိသည်။ ထို့ကြောင် မိလတ် သူ့ ပေါင်ပေါ် တိုင်ကာနီး၊ ပုဆိုး ခါးပုံစ ကို အရှေ့ ဘက်မှ ဖြည်ချကာ လီးတန်ကြီးကို ဖေါ် ထားလိုက်လေသည်။
နီလာဝင်း ကလည်း မနေ့က သူ့ ပင်တီ နှင့် ဖေကြီး ပုဆိုးခံနေတာ တောာင် ဒီလောက် ကောင်းနေတာ၊ သူ့ ပင်တီ မရှိပဲ ဖေကြီး ပုဆိုး တထည်တည်းသာ ကြားက ခံနေပါက ဘယ်လို နေမလဲ စမ်းချင် သဖြင့် ပင်တီကို မဝတ်ထား ခဲ့ခြေ။ ထိုင်သည့် အခါ မှာလည်း မနေ့က လိုပင် ဂါဝန်လေးကို အနောက်နား မသိမသာလှန်ပြီး ထိုင်ချလိုက် သည်။
နှစ်ဦးစလုံး စိတ်ထဲ ဟင်ကနဲ ဟာကနဲ ဖြစ်သွားကြရသည်။ သူတို့ နှစ်ဦးစလုံး တဦး နှင့် တဦး အသားချင်း ထိကပ်မိသွားကြတာကိုး။ ခုချိန်ကျမှတော့ ဘာမှ ပြောလို့လဲ မရ၊ ခပ်တည်တည် နဲ့ ပင် ဆက်နေကြသည်။ အသားချင်းထိအိ နေတာဆိုတော့ လီးကြီးက ဖြောင်းကနဲ မာတက်လာသည်။ လီးမာမာချောင်းနွေးနွေးကြီး ဖင်ကြား မှာ ခုတော့ နဂိုကတည်းက စိုနေတဲ့ စောက်ရည်ကြည်က စောက်ဖုတ်ထဲမှ စိမ့်ထွက်လာသည်။ နီလာဝင်း ဖင်ကလေးကို နောက်ဆုတ်ထိုင်လိုက်တော့ လီးကြီးက ပေါင်ခွဆုံကြားကနေ ထောင်ထ ဖို့ ကြိုးစား လာသည်။ စောက်ဖုတ် အကွဲကြောင်းကို လီးတန်ကြီးက ပွတ်မိသည်။ လီးတန်ကြီးပေါ် မှာ စောက်ရည်ကြည်တို့ စိုစွတ်လာတာကို ဦးရင်ထွန်းဝင်း ခံစား သိနေရပြီ။ ဘာဆက်လုပ်ရမည်မှန်းမသိ။ နီလာဝင်းလည်း သူ့ အပျိုမ ပေါက်စနလေးရဲ့ စောက်ဖုတ်နူတ်ခမ်းကို လီးတန်ကြီး နဲ့ တိုက်ရိုက် ဖိကပ်ခံထားရလို့ ဒူးတွေရော ကိုယ်တွေ ရော အားအင် ကုန်ခမ်းသွားသလို ခံစားနေရသည်။ လီးတန်ကြီးက သွေးကြောတွေ တဒုတ်ဒုတ်ခုန်နေတာကို စောက်ဖုတ် နူတ်ခမ်းသား မှာ လည်း အထိအတွေ့ကောင့် သိနေရသည်။ သူဘာဆက်လုပ်ရမည်လဲ နီလာဝင်း ဝေခွဲမရတော့၊ နှစ်ယောက်စလုံးက အပေါ်ယံ ထိရုံ ပွတ်ရုံ အာသာဖြည် ဖို့ ရည်ရွယ်ချက်နှင့် ကဲခဲ့ကြတာ၊ ခုလို စောက်ဖုတ်နဲ့ လီး ထိပ်တိုက်ကြီး ထိမိကြလိမ့်မယ်လို့ မထင်ထားကြ။ ဒုက္ခတော့ ရောက်ကုန်ကြပြီ။
အခန်း ၁၇။
နီလာဝင်း မှာ ညက ရတနာဝင်း နှင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း တို့ကို ချောင်းကြည့်ရင်း သူ့ကိုယ်သူ စောက်စေ့ လေး ပွတ်ကာ အာသာ ဖြည်ခဲ့ရသည်။ သူ က ဦးရင်ထွန်းဝင်း စောက်ဖုတ်လျှက်ပေးတာ၊ ရတနာဝင်း လီးစုပ်ပေးတာ တို့ကို သေခြာမြင်ရသော်လည်း။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ရတနာဝင်းကို အနောက်မှ ဖင်လိုးနေသည်ကိုတော့ သူမသိ။ သူထင်တာက အနောက်မှ လိုးနေသည်ဆိုတာတော့ သိသည်။ ဖင်ပေါက်လို့တော့ သူမထင်မိ၊ ထို့ကြောင့်လည်း နီလာဝင်း စိတ်ထဲမှာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း နှင့် ရတနာဝင်း တို့ သားအဖချင်း လိုးနေကြပြီဟု သာ မှတ်ယူထား မိသည်။
ယခု လို လီးကြီး နှင့် စောက်ဖုတ်တို့ ဖိကပ်ပွတ်သတ် နေပြီဆိုတော့၊ နီလာဝင်း မှာ စိတ်တွေ ထလာခဲ့ရပြီ။ မကြီး ကိုတောင် လိုးထားခဲ့တဲ့ လီး ဆိုတော့၊ သူ့ကို လည်း လိုးဖို့ရာ တွန့်ဆုတ်နေမှာ မဟုတ်ဟု တွေးလိုက်သည်။
နီလာဝင်း ကိုယ်ကို ရှေ့ကုန်းပြီး ရှေ့က စားပွဲပေါ် လက်နှစ်ဘက်ကို ထောက်ကာ ပေါင်နှစ်လုံးကို ကားပေး လိုက် သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးတန် ပေါ် မှာ အပျိုပေါက်စ မလေးရဲ့ စောက်ရည်ကြည်တီု့ စိုစွတ်လာသည်ကို ခံစားနေ ရသည့် အပြင် နီလာဝင်း ပေါင်လေး နှစ်လုံးကို ကားပေးလိုက်တော့ ဟတတ ဖြစ်သွားသည့် စောက်ဖုတ်နူတ် ခမ် လေး တွေက သူ့လီးတန်ကြီးမှာ အိထွေးထွေး လေး ခံစားလိုက်ရသည်၊ ဦးရင်ထွန်းဝင်း အသိစိတ် လွတ်သွားလေ ပြီ။ ကာမ တဏှာ သွေးတွေက ဦးနှောက်ထဲ စီးကုန်ပြီ၊ လက်ထဲက စာအုပ်ကို ဘေးကြမ်းပေါ် ပြစ်ချလို့ ကောင် မလေး ပေါင် တလုံး အောက်မှ လက်လျိုသွင်းကာ သူ့လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်သည်။ လက်တဖက်ဖြင့် ကောင် မလေးကို ဖင်ကြွစေပြီး သူ့လီးကြီး ဖြင့် စိုစွတ်နေသော အဖုတ်ဝလေးကို တေ့ချိန် လိုက်သည်။ ကောင်မလေး ကို ဖင်ပြန်ချ ကာ ထိုင်စေသည်။
“အားးး”
ကောင်မလေး အသံတိုးတိုးလေး ဖြင့် ငြီးသံ ထွက်လာခဲ့သည်။ လီးဒစ်ဖူးကြီးက အပျိုမလေး စောက်ဖုတ်အဝကို တင်းကျပ် စွား တိုးဝင်ခဲ့သည်။ ဝင်ဝင်ခြင်းမှာကို ကျပ်တည်းလှသဖြင့် နီလာဝင်းမှာ ဖင်ချပြီး မထိုင်နိုင်၊ ကုန်း ကွကွလေး ဖြစ်နေရသည်။ သူ့စောက်ရည်များ တသွင်သွင် ကျနေသဖြင့်သာ လီးဒစ်ဖူးကြီးတခုလုံး စိုရွဲ နေရ သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ဖင်ကို တချက်ကော့ မြောက်ပြီး ဖိသွင်း လိုက်တော့ အပျိုမလေး ခြေကုတ်ထားရာမှ ချော်လဲ ပြီး လီးကြီးပေါ် ထိုင်ချလိုက်သလို ဖြစ်သွားရသည်။
“ဗျစ်….ဗျိ…”
“အားးးး သေပါပြီ,,,,အိုးးးးးးးးးးအမေ့းးး”
အပျိုမလေး ပါးစပ်မှ အကျယ်ကြီး ထွက်သွားခဲ့ရသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းလည်း လန့်ဖြတ်သွားရသလို၊ အိမ်ရှေ့လမ်းပေါ် မှ ဖြတ်သွားသူတွေ ကြားသွားမည် စိုးသဖြင့် နီလာဝင်း ပါးစပ်လေးကို လှမ်းပိတ်လိုက်ရ သည်။ နီလာဝင်းလည်း သတိပြုမိ သွားသော်လည်း နာကျင် မှုကြောင့် အီးးးးးးးးအီးးးးး ဖြင့် တိုးတိုး လေး ငြီးနေရှာသည်။ တကယ်တော့ အမှတ်တမဲ့ ခြေချော်ပြီး ထိုင်ချလိုက်သလို ဖြစ်သွားသဖြင့် လီးတန်ကြီးက အပျိုမလေး အပျိုမြှေးကို ထိုးခွဲလိုက်သလို ဖြစ်သွား ရခြင်းကြောင့် ဖြစ်လေသည်။ သို့သော်လည်း အပျိုမြှေးမှာ ရှေးခေတ်ကလို လုံးဝ ပိတ်နေသည်တော့ မဟုတ်ခြေ၊ စက်ဘီးစီးခြင်း ၊ တခြား ကိုယ်လက်လှုပ်ရှား ကစား ခြင်း တို့ကြောင့် အနည်းငယ်တော့ သဘာဝ အလျှောက် ပြဲနေခဲ့ပြီမို့ အရမ်းကြီးတော့ မနာပါ၊ ရုတ်တရက်မို့ ကွဲသွားသည့် အနာကစပ်ပြီး လုံးဝ မလှုပ်ရဲပဲ အသာငြိမ်နေလိုက်ပါသည်။ တဖြည်းဖြည်းချင်း အနာသက်သာသွားတော့ ဒူးလည်း ညှောင်းနေပြီမို့ အသာထိုင်ချလိုက်မိသည်။
“အားး”
လီးကြီး ၏ ကျန်နေသော အပိုင်းက ဆက်ဝင်သွားခြင်းပါ၊ ဒီတခါတော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးက နီလာဝင်း စောင်ဖုတ်လေးထဲ အဆုံးထိ ဝင်သွားပြီ ဖြစ်ပါသည်။ နှစ်ယောက်သား မလှုပ်မရှားရဲပဲ လီးကြီးကို စောက်ဖုတ်လေး ထဲ စိမ်ရင်း ခနတာ ငြိမ်နေကြပါသည်။ နောက်တော့ အနာ သက်သာ လာသဖြင့် နီလာဝင်း က ဖင်လေး ကြွမိသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူ့လီးတဝက်လောက် အထွက်မှာ ခါးလေး ကို အသာ ပြန်ဆွဲကာ ထိုင်ချစေလိုက်သည်။ ထိုကဲ့သို့ တချက်ခြင်းလုပ်ပေးရင်းမှ နီလာဝင်းတယောက် အနာ သက်သာ လာပြီး အရသာ ရှိလာသည်ကို တွေ့ရသည်။ အနာပျောက် သွားတော့ တဏှာဇော တွေက ပြန်ထလာရသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကနီလာဝင်း ခါးကလေး ကိုင်ပြီး မြှောက်ပေးလိုက် ဆွဲချလိုက် လုပ်နေသည်ကို နီလာဝင်း ကလည်း အလိုက်သင့်လေး ထိုင်ထ လုပ်ပေးနေမိသည်။
“စွတ်,,ဖတ်,,,”
“ဖွတ်…ဖတ်..ဖတ်”
သူတို့ သားအဖ နှစ်ယောက် ကျိတ်လိုးနေကြသည်မှာ အရှိန် တဖြည်းဖြည်း ရလာခဲ့သည်။ နီလာဝင်း ပါးစပ်မှ ငြီးသံလေး နှင့် အံကြိတ်သံလေး တွေ ထွက်လာပြီးတော့ ကိုယ်လုံးလေး တောင့်တင်းသွားသည်။ သူ့ အတွက် တခါမှ မကြုံဖူးးသေးသော ကာမ အရသာ အထွတ်အထိပ်သို့ ပထမဆုံးအကြိမ်၊ လီးစစ်စစ် ဖြင့် ရောက်သွား ရလေတော့သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း မှာလည်း စေးကျပ်လှသော စောက်ဖုတ်ကလေး မှ အိထွေးသော အတွင်းသား ကလေးများ ဖျစ်ညှစ်ပေးတာ ခံရသဖြင့် လီးတန်ကြီးလည်း ဖေါင်းပွလာကာ လရည်များ တပြွတ်ပြွတ် ဖြင့် စောက်ဖုတ်လေး ထဲ ပန်းထည့်ရင်း တချီ ပြီးသွားရလေတော့သည်။
နီလာဝင်း မှာ သူ့စောက်ဖုတ်ကလေး အတွင်းထဲ ပူနွေးနွေး လရည်များ ပန်းဝင်လာတော့ ခုန စပ်တတ်တတ် နာတာတာ များ အနည်းငယ် သက်သာ သလို ဖြစ်သွားရသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကလည်း အရမ်းမမာ တော့ ပဲ အနည်းငယ် ပျော့ သွားသဖြင့် စောက်ဖုတ် အတွင်းမှာ တင်းကျပ် နေတာ အနည်းငယ် လျော့ သွား ခဲ့ရသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ၏ လရည် များ နှင့် နီလာဝင်း စောက်ရည်တို့ ပူးပေါင်း ပြီး စောက်ဖုတ်လေး တွင်းမှ စီးကျလာတော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က၊
“မီးလတ် ထထ အောက်မှ ဖေကြီး လုံချည် တွေ စိုကုန်တော့မယ်”
ပြောလိုက်မှ နီလာဝင်း က ကမန်းကတမ်း ထ လိုက်ရာ လီးကြီး သူ့ စောက်ဖုတ်လေး ထဲမှ ပြွတ်ကနဲ ကျွတ်ထွက်သွားသည်။ နီလာဝင်း ရင်ထဲလည်း သူ့ကိုယ်ထဲမှ တခုခု ထွက်ကျသွားသလို ဟာ ကနဲ ဖြစ် သွား ရသည်။ သို့သော် အရည်များက သူ့ ပေါင်မှာပါ စီးကျလာတာမို့ အမြန်ပင် နောက်ဖေး ဘက်သို့ အပြေးလေး ဝင်သွားလိုက် တော့သည်။
ဦးရင်ထွန်းဝင်း မှာ မပျော့ မမာ သူ့ လီးတန်ကြီးကို ငုံ့ကြည့်လိုက်တော့၊ လီးတန်ကြီမှာ စောက်ရည်ကြည်များ သူ့လရည်အဖြူများ အပြင် သွေးစအနည်းငယ်တို့ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ဟာ ငါတော့ မှားသွားပြီ၊ ငါ့သမီး အပျိုပေါက်စ မလေးကို ငါ ပန်းဦး ဆွတ်လိုက်မိပြီ။ နောက်ပြီး သမီးကြီးသာ သိသွားရင်တော့ ငါ ပြဿနာ တက်တော့ မှာပဲ ဟု၊ တွေးရင်း လီးကြီးမှာ တဖြည်းဖြည်း ပျော့ လာကာ တိုဝင်လာလေသည်။ နောက်မှ ဟာ ငါ ဆိုင်ထဲမှာ ပါလားဟု တွေးကာ ပုဆိုးကို အမြန် ကောက်ယူဝတ်လိုက်လေသည်။
နီလာဝင်း ကလည်း အိမ်နောက်ဖက် ဝင်သွားကာ ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်ပြီး သူ့ စောက်ဖုတ်ကလေးကို ရေဆေး လိုက်သည်။ စောက်ဖုတ်လေး ထဲမှ နည်းနည်း စပ်သလို ဖြစ်နေသဖြင့် အရမ်းကြီး မဆေးရဲ ပဲ အပေါ် ယံလောက်သာ ဆေးကြော ခဲ့လိုက်သည်။ နောက်တော့ အိမ်ရှေ့ ပြန်ထွက်ရမှာ မျက်နှာ ပူသလို ဖြစ်သဖြင့် အခန်းထဲ ဝင် ကုတင်ပေါ် တက်ကာ လှဲလျှောင်းနေလိုက် သည်။
ဦးရင်ထွန်းဝင်းလည်း နီလာဝင်း အပြင်ထွက်မလာသဖြင့် အခန်းထဲ ဝင်နေပြီ ဖြစ်ကြောင်းသိလိုက်သည်။ ဆိုင်မှာ လူရှင်းတုန်း အနောက်ဖက် ကမန်းကတမ်း ဝင်ကာ အိမ်သာထဲ သူ့လီးကြီးကို အမြန်ဆေးကြောလိုက်သည်။ အခန်းထဲမှ ပုဆိုးတထည် ယူဝတ်ပြီး မှ သတီရပြီး သူ ရတနာဝင်း အတွက် လိုရဝယ်ရ ဝယ်ထားသည့် အီးဇီး တူးးဆေးလေးကို ထုတ်ကာ နီလာဝင်း အခန်းထဲသို့ ရေတခွက် နှင့် ဝင်သွားလိုက်သည်။ သူ့ကို ကျောပေး အိပ်နေသော နီလာဝင်း ကလေးကို ကိုယ်လေး လှုပ်နိုးလိုက်သည်။
“မီးလတ်…မီးလတ်”
“ဟင်”
“ဒီဆေးလေး သောက်ထားလိုက် ဟုတ်လား ရော့ရော့ ရေခွက် ဒီမှာ ချထားလိုက်ခဲ့မယ်”
ဟု ဆိုကာ နီလာဝင်း လက်ထဲ ဆေးကို ထိုးထည့်ခဲ့ပြီး အခန်းထဲ မှ အမြန်ထွက်လာခဲ့လေသည်။
…………………………..
ဦးရင်ထွန်းဝင်း မှာ ရတနာဝင်း ပြန်လာချိန် နီလာဝင်း အမူအယာ ပျက်နေသည်ကို မြင်သွားပြီး သံသယ ဖြစ်သွားမှာကို စိုးရိမ်နေမိသည်။ သို့သော်လည်း ရတနာဝင်း ပြန်လာခါနီးတွင် နီလာဝင်းမှာ ပုံမှန်အတီုင်း ရေမိုးချိုးပြီး စားသောက်စရာတို့ ခါတိုင်း လုပ်နေကြ အတိုင်း လုပ်ဆောင်နေသဖြင့် စိတ်အနည်ငယ် သက်သာ ရာရခဲ့လေသည်။
သို့သော် စိတ်က သိပ်မချသဖြင့် အနောက်ဖေး မီးဖိုခန်း ထဲ နီလာဝင်း အလုပ်လုပ်နေရာ နားဝင်လာပြီး။
“မီးလတ်”
ဟု တိုးတီုးလေး ခေါ်လိုက်သည်။ နီလာဝင်းက ပြန်မလှည့်ကြည့်ပဲ၊
“ဘာလဲ”
ဟု ထူးလိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က သူ့ ကို မျက်နှာချင်းဆိုင် ပြန်မကြည့်တာကို ပိုပြီး သဘောကျမိသည်။ သူကိုယ်တိုင်က လည်း နီလာဝင်း နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင်ဖို့ မရဲ ဖြစ်နေရသည်မဟုတ်လား။
“ဟိုဟာ လေ.. မမကြီး ပြန်လာရင်လေ..ဟို..”
“ဘာလဲ ဖေကြီး လုပ်တာကို ပြန်တိုင် ပြောရမှာလား”
“ဟာကွာ အဲလို မလုပ်ပါနဲ့ ဖေကြီး တောင်းပန်ပါတယ်၊ ဖေကြီး မှားသွားပါတယ်”
“ဘာမှားတာလဲ မှားတာက လည်း တဆုံး တစွန်ပဲ ဟွန်း၊ မကြီး က ဖေကြီးကို မုန်းသွားမှာ စိုးလို့လား”
“ဟို ဟို အဲလို လည်း မဟုတ်ပါဘူးးကွယ်”
“မကြီး နဲ့ ဖေကြီး ဖြစ်နေတာ မီး သိပါတယ်”
“ဟင်..ဘယ်လို..မီးးး မီးးကြီးက ပြောပြတာလား”
“ဟင့် အင်း မပြောပြပါဘူး။ မီးဘာသာ မီးသိတာပါ”
“ဟူးးးးးးးးးးးးးး”
ဦးရင်ထွန်းဝင်း ဘာပြောရမှန်းမသိတော့၊ သက်ပြင်းရှည်ကြီးသာ ချလိုက်မိသည်။
“ကဲပါ သွား ပါ၊ မကြီးကို ဘာမှ မပြောပါဘူးး။ ဘာမှ မဖြစ်သလိုပဲ နေပါမယ်။ ဖေကြီး ကို ကြည့်တာနဲ့ တောင် မကြီး ရိပ်မိလောက်တယ်၊ ဖေကြီး မျက်နှာကြီး ဖြစ်ပျက်နေပုံက၊ ခစ်”
နီလာဝင်း က ခေါင်းငုံ့ကာ သူ့လက်ဖမိုးလေးဖြင့် ပါးစပ်ကို ပိတ်ကာ ရီလိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လည်း အခုမှ စိတ်သက်သာ ရာ ရသွားခဲ့သည်။
“အင်းအင်း မီးလတ် အရမ်း လိမ္မာတာပဲ၊ နောက်မှ ဖေကြီး ရှင်းပြပါ့မယ်၊ ဒါပဲနော်၊ ”
ဦးရင်ထွန်းဝင်း အိမ်ရှေ့သို့ ပြန်ထွက်လာခဲ့လေသည်။
………………………………………..
ညဖက် ထုံးစံအတိုင်း အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ဆိုဖာပေါ် ဦးရင်ထွန်းဝင်း နှင့် ရတနာဝင်း တီု့ ထိုင်မိသည် နှင့် ဆယ်ကျော် သက် ချစ်သူ နှစ်ဦးလို ၊ နူတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်း ကြ၊ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လက်က ရတနာဝင်း နို့တွေကို ဆုပ်နှယ်လို့ ၊ ရတနာဝင်း လက်က လည်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးတန်ကြီးကို ဆုပ်ကိုင် ပွတ်သတ်လို့၊ လုံးထွေး နေကြသည်။
ဒီတခါတော့ နီလာဝင်း လာမချောင်းတော့၊ သူမ စောက်ဖုတ်လေး စပ်ဖြင်းဖြင်း ခံစားရတာနှင့် အတူ ကာမဆန္ဒ အထွတ်အထိပ် ကို တကယ့် လီးကြီးနှင့် ရောက် သွားခဲ့ရသည်ကို စမြုံ့ပြန်ရင်း စောက်ရည်ကြည် လေးတွေ စိမ့် လာခဲ့ရသည်။ ဖေကြီး က သူ့ မီးကြီး သိသွားမှာ စိုးရိမ် ပူပန်နေသည့် ပုံကို ကြည့်ပြီးတော့ လည်း နည်းနည်း အမြင်ကပ် သလို ဖြစ်မိသည်။ သူ့ ကို ကျတော့ ဂရု မစိုက်ပဲ သူ့ မီးကြီးကို ပဲ ဂရုစိုက်သည်။ မနက်ဖြန်ကျမှ ရစ်မည် ဟု တေးထားလိုက်သည်။
ဦးရင်ထွန်းဝင်း မှာ ရတနာဝင်း အလုပ်က ပြန်လာပြီးတော့ နီလာဝင်း များ မူပျက် နေမလားဟု စိုးရိမ်ခဲ့မိ နေသော် လည်း နီလာဝင်း မှာ ပုံမပျက် ပုံမှန် အတိုင်း ပဲ ဆိုတော့၊ ရတနာဝင်းလည်း ဘာမှ မရိပ်မိ၊ သူလည်း စိတ်ပူပန် နေတာ တွေ လျော့ ကျသွားခဲ့ရသည်။
အပျိုပေါက်စမ၊ သမီးအရင်းကို ပါကင်ဖွင့်လိုက် ရသည်ဆိုသော အသိက ဦးရင်ထွန်းဝင်းကို အပြစ်ရှိနေသလိုလို ခံစားရပြီး၊ တဖက်မှလည်း စိတ်အလွန်တက်ကြွ နေကာ၊ လီးက တချိန်လုံး မာတောင် နေရပြန်သည်။ ထို့ကြောင့် လည်း မီးကြီးကို ဒီညလည်း သူ့အိပ်ယာသို့ အတင်းလာခဲ့ဖို့ ခေါ်လိုက်သည်။ အိပ်ယာထဲ ရောက်လာသော မီးကြီး ကို သူလောလော ဆယ် လုပ်ခွင့် ပြုထားသည့် ဖင်ပေါက်ကို သာ လိုး ရင်း စိတ်ဖြေ ဖျောက်လိုက်ရလေသည်။
ရတနာဝင်း မှာ အခုတော့ သူ့ဖင်ကို အလိုးးခံရတာကို အသားကျ သလို ဖြစ်ပြီး ကြိုက်နှစ်သက်စ ပြုနေပြီမို့၊ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က လိုးချင်သည်ဆိုတော့ လည်း မငြင်း တော့ပေ။
နီလာဝင်း က နံရံပေါက် မှ ချောင်းရင်း၊ နေ့ခင်းက လည်း သူ့ကို လိုး၊ အခုလည်း မကြီး ကို လိုးနေသော ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကို ကြည့်ရင်း သူမ စောက်ဖုတ်လေး ပွတ်ကာ ဖီးတက်နေရတော့သည်။
အခန်း ၁၈။
နောက်တနေ့ နေ့ခင်း တွင် ဆိုဖါပေါ် ထိုင်ကာ စာကြည့်နေသော နီလာဝင်း အနားသို့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လာထိုင်လေသည်။
“မနေ့ည က မီးလတ် ဖေကြီး အခန်းကို ချောင်းသေးလား”
ဟု မေးလိုက်သည်။ နီလာဝင်း က ခေါင်းကို ခါရမ်းပြီး။
“ဟင့်အင်း ဘာလို့ ချောင်းရမှာလဲ”
“သိဘူး မီးလတ် ပဲ မနေ့က ပြောတော့ မကြီး ဖေကြီး အခန်းထဲ သွားရင် ချောင်းတယ်ဆို”
“အဲဒါ အရင်တုန်းက ခု မချောင်းတော့ဘူး”
“အင်း ဖေကြီးတို့ လည်း မနေ့ညက ဘာမှ မလုပ်ကြပါဘူး”
“ဘာကို မလုပ်တာလဲ”
“ဟိုဟာ ဒီဟာလေ၊ မီးကြီး နဲ့ ဖေကြီး တို့ စကားပဲ ပြောကြတာ”
“သွားပါ လာလိမ်မနေနဲ့ သူတို့ လုပ်နေတာ မီးရောင်အောင်မှာ ပေါ်တင်ကြီး ဟာကို”
“ဟော ပေါ် ပြီ ဒါနဲ့ များ မချောင်းဘူး ဆိုပြီး ဟဲဟဲ စမ်းကြည့်တာလေ”
“သွားပါ ဖေကြီး မကောင်းဘူး။ ခါထဲ၊ မကြီး နဲ့လည်း ဖြစ်နေရက်နဲ့ မီး ကို လာလုပ်တယ်”
“မီးလတ် နဲ့ က အက်စီးဒန့် ဖြစ်သွားတာပါကွယ်၊ မီးကြီး ကို ဖေကြီးက တကယ် လုပ်တောင် မလုပ်ရသေးပါဘူး မီးလတ် နဲ့သာ လုပ်ဖြစ်သွားတာ”
“လိမ်မနေပါနဲ့ ဖေကြီးကလည်း မီး တွေ့ပါတယ် ၊ တနေ့က ရော မနေ့ညက ရော ဖေကြီး မကြီးကို အနောက်က နေလုပ်နေတာ”
“အင်း အဲဒါ မီးလတ် ကို ပြောမလို့၊ ဖေကြီးက မီးကြီး ရဲ့ စောက်ဖုတ် ကို ခုထိ မလုပ်ရသေးပါဘူး”
“ဟင် ဒါဆို ဘာလို့”
“ဖေကြီး အနောက်က လုပ်နေတာ မီးကြီး ရဲ့ ဖင် ကိုပဲ လိုးနေတာပါ”
“အိုး တကယ်၊ မကြီး ရှေ့ကို တခါမှ မလုပ်ရသေးဘူးလား၊ မကြီးက ပေးမလုပ်တာလား”
“အင်း မကြီးက အခု စနေနေ့ မှာ ပေးလုပ်မယ်လို့ ပြောထားတယ်”
“ဒီစနေ…… မီးတို့ က စတိတ်ရှိုး သွားကြည့်မှာလေ”
“မီးကြီး နေခဲ့လိမ့်မယ်၊ အဲကျမှ သူက…”
“ဖေကြီး ကို ပေးလိုးမှာလား”
နီလာဝင်း ၏ တစ်တစ်ခွခွ ပြောလိုက်သော စကား ကြောင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီး က မာပီး တောာင်လာခဲ့သည်။ အမှန်က တော့ နီလာဝင်း ဘေးနား ကပ်ထိုင်လိုက်ကတည်းက တခါ လိုးထားခဲ့ ဘူးးသည့် အပျို မလေး ဆိုသည့် အသိကြောင့် လီးမှာ မမာ့ တမာ ဖြစ်နေခဲ့ပြီး ဖြစ်သည်။
“အင်း”
ဟု ပြောရင်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း က နီလာဝင်း ၏ ကျောမှ သိုင်းကာ ပုခုံးတဖက် ကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ သူ့ ဘက်ကို အသာလေး ဆွဲလိုက်တော့ နီလာဝင်း ကိုယ်လေး စောင်းပြီး သူ့ရင်ခွင်ထဲ ပါလာခဲ့သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က နီလာဝင်း ပါးလေးကို နမ်းလိုက်ရင်း တိုးတိုးလေး နားနားကပ်ကာ၊
“မီးလတ် ဟိုဟာလေး ဘယ်လို နေသေးလဲ”
“အထဲ မှာ အောင့်တောင့်တောင့် နဲ့၊ တခုခု များ ဖြစ်သွားလား မသိဘူး”
“မဖြစ်နိုင်ပါဘူး အဲဒါ ပထမဆုံး အကြိမ်မို့ပါ၊ အဲလို ပါပဲ ဖေကြီး စမ်းကြည့်မယ် မှန်းစမ်း”
ဦးရင်ထွန်းဝင်း က နီလာဝင်း ဂါဝန် အောက်မှ လက်နိူက်လျိူရင်း ပေါင်ခွဆုံကို လှမ်းကိုင်လိုက်သည်။ နီလာဝင်း က ပေါင်လေး နှစ်လုံးကို စေ့ဖို့ ကြိုး စားသော်လည်း မမှီတော့၊ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လက်ချောင်းတွေက နီလာဝင်း စောက်ဖုတ်ကလေး ကို ထိကိုင်မိနေပြီ၊ အိတင်းတင်း စောက်ဖုတ်ကလေးကို ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ပင်တီပေါ် မှ ပင် ပွတ်သပ် ဖိချေ ပေးလိုက်သည်။
“အာ … ဖေ ကြီး မလုပ်နဲ့လေ”
နီလာဝင်း သူ့ပေါင်လေး နှစ်လုံး ကို ပြန်စေ့ ဖို့ ကြိုးစား ရင်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း လက်ကို လည်း လှမ်းဆွဲလိုက်သည်။ သို့သော်လည်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း လက်ကြီးက သူ့စောက်ဖုတ်လေး ပေါ် ရောက်နေပြီး သန်မာလှသည့် အတွက် နီလာဝင်း အနေဖြင့် မည်သို့ မျှ ဆွဲဖယ်ဖို့ မဖြစ်နိုင်တော့ခြေ။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လက်ချောင်း ထိပ်က စောက်ဖုတ်အကွဲကြောင်းကလေးကို ဖိပွတ်နေရုံ သာမက စောက်စေ့ နေရာလေးကို လည်း ဖိခြေနေလေ ရာ နီလာဝင်း က သူ့လက်ကလေး ဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း လက်မောင်းကို ဆုပ်ကိုင်ရင်း မှ နီမြန်းလာသော သူ့ မျက်နှာ လေးကို ဦးရင်ထွန်းဝင်း ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင် ဖွက်ထားလိုက်မိလေသည်။
ဦးရင်ထွန်းဝင်း က သူ့ ရင်ခွင်ထဲ တိုးဝင်လာသည့် နီလာဝင်း ပုခုံးလေးကို လက်တဖက် ဖြင့် အသာသိုင်း ဖက်ထားရင်း နီလာဝင်း ပေါင်ခွဆုံ မှ လက်ကို တော့ ပိုပြီး တိုးဝင် သွားစေသည်။ ထိုလက်ချောင်း များက နီလာဝင်း ပင်တီ တွင်း သို့ ပေါင်ရင်း အပေါက် မှ တိုးဝင် သွားကာ စောက်ဖုတ် ဖေါင်းဖေါင်းလေးကို ပွတ်ရင်း လက်ခလည် ကို စောက်ခေါင်းလေးထဲ ထိုးထည့် လိုက်သည်။ စောက်ခေါင်း လေးမှာ စောက်ရည် များဖြင့် ရွဲအိုင် နေသဖြင့် သူ့လက်နှစ်ဆစ်လောက်ထိ အဝင်အထွက် ဖြင့် လက်ချောင်းလိုးလိုးပေးနေလိုက်သည်။ လက်မထိပ်ကလေးက လည်း စောက်စေ့လေး နေရာကို မှန်းကာ အသာ ဖိဖိ ခြေပေးလေသည်။ နီလာဝင်း လေး မခံနိုင် တော့ သူ့လက်တွေက ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကိုယ်လုံးကို တင်းတင်း ကျပ်ကျပ် ဖက်တွယ်ပြီး လက်သည်းလေး တွေဖြင့် ကုတ်ခြစ်လာလေသည်။ ပါးစပ်မှ လည်း မပီမသ အသံလေး ထွက်လို့ ငြီးငြူနေရှာသည်။
ဦးရင်ထွန်းဝင်း သုတ်သွေး က ငယ်ထိပ်ရောက်လာလေပြီ။ အိမ်ရှေ့ အခြေအနေကို အကဲခတ်လိုက်တော့၊ လမ်းမ ပေါ် မှာ ကစား နေသော အငယ်ဆုံးကောင်လေး တင်မောင်ဝင်း ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
“မီးလတ် ဖေကြီး အခန်းထဲ ခနသွားနေလိုက် အခုပဲ ခနလေး”
ဟု ပြောရင်းက မျက်နှာလေး နီမြန်းနေသော နီလာဝင်း လက်ကို ဆွဲမ ကာ အသာတွန်းလွှတ်လိုက်သည်။ နောက်တော့ ဆိုင်ရှေ့ကို ထွက်လာပြီး တင်မောင်ဝင်း ကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။
“ဟေ့ သားငယ် လာဦး”
တင်မောင်ဝင်း က သူ့ကို မော့ကြည့်ပြီး အိမ်သို့ ပြန်ပြေးလာခဲ့သည်။
“ဖေကြီး အိမ်သာ သွားမလို့ ဆိုင်ရှေ့ မှာ ခနစောင့် နေစမ်း”
“ဟုတ်ကဲ့ ”
ဟု ဆိုတာ တင်မောင်ဝင်း က ဆိုင်ရှေ့က ခွေးခြေလေး တခု မှာ ထိုင် နေလိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က သူအခန်းရှိရာ အိမ်တွင်း သို့ အမြန်ဝင်လာပြီး အခန်းတွင်း ရောက်မှ တံခါးကို ပိတ်ကာ အတွင်း မှ ဂလန့် ချလိုက်သည်။
အခန်းထဲက သူ့ ကုတင်စောင်း တွင် ခေါင်းလေး ငုံ့ကာ ထိုင်နေသော နီလာဝင်း ရှိရာသို့ ခြေလှမ်းကြဲကြီးများ ဖြင့် လျှောက်သွား လေသည်။ အနားရောက်တော့ နီလာဝင်း မေးစေ့လေးကို ကိုင်ပြီး မျက်နှာကို မော့ စေကာ ကြည့် လိုက်မိသည်။ နီလာဝင်းမှာ ရှက်သွေးလေး ဖြန်းနေသော်လည်း ရမက်သွေး တွေ ကြွပြီး မျက်လုံးတွေက ရီဝေဝေ ဖြင့် သူ့ကို ပြန်ကြည့်နေလေသည်။
“ဖေကြီး မီးကို ဘာလုပ်မလို့လည်း”
ဟု ငြုတုတု အသံလေး ဖြင့် မေးလိုက်သည်။ ဦရင်ထွန်းဝင်း က ၊
“ဖေကြီးက မီးကို ချစ်မလို့လေ”
ဟု ပြောကာ နီလာဝင်း နူတ်ခမ်းပါးပါး လေးတွေကို သူ့ပါးစပ် ဖြင့် ငုံကာ စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ နီလာဝင်း မှာ လည်း ပါကင်ဖေါက်ကာ အလိုးခံခဲ့ရ သော်လည်း ယခု အခါ ပထမဆုံး အကြိမ် နူတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်း တာ ခံလိုက်ရတာကြောင့် သူ့လက်ကလေး များဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း လည်ကုတ်ကို ပြန်လည် ဖက်တွယ်ကာ ပြန်လည် စုပ်နမ်း မိလေသသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လက်တွေက နီလာဝင်း နို့လေး များကို အဝတ်အစား များ ပေါ် မှ ပင် အုပ်ကိုင်ကာ ဆုပ်နှယ် မိလေသည်။ နီလာဝင်း ရင်သား များမှာ ရတနာဝင်း လောက် မဖွံ့ဖြိုးသေးသော်လည်း ပြားချပ်ချပ် တော့ မဟုတ်ပါ၊ သူ့ အလုံးအထည်နှင့် သူ ကိုင်လို့ အိတင်း နေသဖြင့် အလွန်ပင် ကိုင်လို့ ကောင်း နေလေသည်။
သို့သော်လည်း သူ့မှာ အချိန် မရှိဘူး ဆိုတာ သိသော ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ကစ်ဆင် ပေးနေရာမှ သူပုဆိုးကို ကွင်းလုံး ချွတ်ချလိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း မှာ ကုတင်ဘေး နီလာဝင်း ပေါင်နှစ်လုံးကြား မှာ ရပ်နေတာကြောင့် သူ့ လီးကြီးမှာ ကော့ ထောင်မတ်နေရာ နီလာဝင်း ဘိုက်ကို လှမ်းချိန်ထားသလို ဖြစ်နေရသည်။ နီလာဝင်း မှာလည်း ယခု မှ လီးကြီးကို တေ့ တေ့ ဆိုင်ဆိုင် တွေ့လိုက်ရတော့ မျက်လုံးလေး ဝိုင်းစက် သွားရသည်။
“ဟင် ဖေကြီး ဟာကြီးက အကြီးကြီးပဲ”
“မီးလတ် က မကြိုက်ဘူးလား ”
“အာ့ ကြောင့် မီးဟာလေး မှာ တအားကျပ် ပြီး နာနေတာာကို”
ဦးရင်ထွန်းဝင်း မှာ လူက လည်း တအား စိတ်ထနေ၊ အိမ်ရှေ့မှာ လည်း ဒီတိုင်း ထားလို့ မရတာ သိလို့ ကမန်းကတမ်း ဖြစ်နေရသည်။ နီလာဝင်း ဂါဝန်လေးကို လှန်တင်လိုက်ပြီး ဘောင်းဘီလေးကို ဆွဲချွတ်ချလိုက် သည်။ နီလာဝင်း ပေါင်လေး နှစ်လုံးကို ကားလိုက်တော့ စောက်ဖုတ်လေးက ဟတတ ဖြစ်သွားပြီး အရည်ကြည် လေးတို့ ဖြင့် ရွှမ်းလဲ့ နေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က သူ့ လီးကြီးကို လက်တဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ နီလာဝင်း စောက်ဖုတ်ဝတွင် တေ့လိုက်သည်။ နီလာဝင်းက လီးကြီးကို ငုံ့ကြည့်နေရာမှ ဦးရင်ထွန်းဝင်း မျက်နှာကို မော့ ကြည့်လိုက်ရင်း။
“ဖေကြီး ဖြည်းဖြည်းနော်”
“အင်းပါ မီးလတ် ရဲ့ ဖေကြီး အရမ်းမလုပ်ပါဘူးး”
“အားးးးး အီး တအား ကျပ်တယ် ”
လီးကြီးက ဒစ်ဖူး နစ်ဝင် သွားသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ဒစ်ဖူးထည့်လိုက် ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက် နောက်ထပ် တလက်မ ခန့် ထိုးထည့်လိုက် ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက် ဖြင့် လိုးလေသည်။ နီလာဝင်း မှာလည်း တဖြည်းတဖြည်း ဖီးတက်လာတော့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လည်ကုတ်ကို တွဲလဲခိုရင်းက သူ့ပေါင်နှစ်လုံး ကို ဖြဲကားပေးလေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးမှာ လည်း တစတစ နီလာဝင်း စောက်ဖုတ်လေးထဲ နစ်နစ် ဝင်သွား ပြီး မကြာခင်ပင် လီးကြီး တဆုံးဝင် သွားပြီး သူတို့ နှစ်ယောက် ဆီးခုံချင်း ပူးကပ် မိသွားကြလေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က နီလာဝင်း ဖင်လုံးလေး နှစ်လုံးကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး ဆွဲယူလိုက်ရာ၊ နီလာဝင်း မှာ ကုတင်ပေါ် မှ ကျလုလု ဖြစ်သွား သဖြင့် သူမ ပေါင်နှစ်လုံးဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ခါးကို ညှပ်ကာ သူမ ခြေကျင်းဝတ် နှစ်ခုကို ဦးရင်ထွန်းဝင်း ဖင်နောက် ဖက်တွင် လိမ်ချိတ်ထားလိုက်ရသည်။
ဦးရင်ထွန်းဝင်း က မတ်တတ်ရပ်လျှက်က နီလာဝင်း ဖင်နှစ်လုံးကို ဆုပ်ကိုင် ဆွဲကာ တဖန်းဖန်း နှင့် ဆောင့်လိုး တော့သည်။ နီလာဝင်း စောက်ဖုတ်လေး မှာ စေးကျပ် နေသော်လည်း စောက်ရည်များ ရွှဲနစ် နေတာက တကြောင်း မနေ့က လိုးထားပြီးလို့ အကျင့် ရသွားတာက တကြောင်း ကြောင့် အရသာ တွေ့ ကာ ဖီးတအား ကောင်းနေလေသည်။ နီလာဝင်းမှာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ရင်ဘတ်ကို မျက်နှာကို အပ်လို့ သူမ ဖင်လေးကို ကော့ကော့ ပေးရင်း အလိုးခံနေရှာလေသည်။
“ဖွတ်…ဖတ်…ဖလွတ်..ဆွိ..”
“အင့်…အင့်….အိ…အိ..”
“အ…..အ……အ….အ..”
“ဖွတ်…..ဖြွတ်…..ဖွတ်…ဖတ်…”
အခန်း ၁၉။
ခနအကြာ နီလာဝင်း မှာ သူမ လက်သည်း လေးများ ဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကျောကို ကုတ်ခြစ်ရင်း ကိုယ်လုံးလေး တောင့်ကာ ကာမဆန္ဒ အထွတ်အထိပ် သို့ ရောက်သွားရလေတော့သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးမှ လည်း လရည်များ ပြွတ်ကနဲ ပြွတ်ကနဲ ထွက်ကာ တချီ ပြီးသွား ရတော့သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က သူ့လီးကြီးကို နီလာဝင်း စောက်ဖုတ်လေး ထဲ အဆုံးထိ ထိုးထည့်ထားပြီး တယောက်နှင့် တယောက် တင်းတင်းကျပ်ကျပ်လေး ဖက်ကာ ငြိမ် နားနေလိုက်ကြသည်။ ခနနေမှ နီလာဝင်းက ဦးရင်ထွန်းဝင်း ရင်ဘတ်ကို အသာတွန်းရင်း၊
“ဖေကြီး အိမ်ရှေ့မှာ ဆိုင် က မောင်လေး နဲ့ မရဘူးလေ”
ဟု တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်းလည်း ထိုအခါမှ သတိပြန်ဝင်လာပြီး၊
“အေး ဟုတ်သားပဲ၊ ဖေကြီး သွားလိုက်ဦးမယ်”
ဟု ပြောပြီး လူချင်းခွာလိုက်ရာ သူ့လီးတန်ကြီးက နီလာဝင်း စောက်ဖုတ်လေး ထဲမှ လျောကနဲ ထွက်လာခဲ့သည်။ နီလာဝင်းမှာ လည်း သူမ ရင်ထဲ ဟာကနဲ ဖြစ်သွားသဖြင့် ပါးစပ်မှ ပင် အို့ ဟု ငြီးလိုက်မိသည်။ သို့သော် ဦးရင်ထွန်းဝင်း မှာ ပုဆိုးကမန်းကတမ်း ကောက်ဝတ် ပြီး အိမ်ရှေ့ သို့ ကမန်းကတမ်း ထွက်သွားရတော့သည်။
ဦးရင်ထွန်းဝင်း စျေးဆိုင်မှာ ထိုင်ရင်း ခနကြာတော့ မှ နောက်ဖေးတွင် ရေချိုးခန်း သွား သန့်ရှင်း ရေး လုပ်ပြီး သွားသည့် နီလာဝင်း ထွက်လာခဲ့သည်။ သူမ ထိုင်နေကြ နှစ်ယောက်ထိုင် ဆိုဖာမှာ ထိုင်ရင်း ဘေးနားချထားသည့် ကျောင်းစာအုပ် တအုပ်ကို ကောက်ယူကာ လှန်နေလိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ဆိုင်ရှေ့ ကို ကြည့်နေရင်း မှ နီလာဝင်း ဖက်ကို လှမ်း အကဲခပ်လိုက်သည်။ နီလာဝင်း မှာ စာအုပ်ကို ပြုံးစေ့စေ့ မျက်နှာ လေးဖြင့် ဖတ်နေရာမှ သူ့ကို စူးးစိုက်ကြည့်နေသလို ခံစားရသဖြင့် မော့ကြည့် လိုက်မိသည်။ သူမကို စူးစူးးစိုက်စိုက် လေ့လာသလို ကြည့်နေသော ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကို တွေ့လိုက်ရတော့ နူတ်ခမ်းစူ ကာ မျက်စောင်းထိုးပြလိုက်ပြီး၊ ပြုံးစေ့စေ့ ဖြင့် ခေါင်းပြန်ငုံ့ သွားလေသည်။
ဦးရင်ထွန်းဝင်း မှာ စိတ်ထဲ ကျလိကျလိ ဖြစ်လာခဲ့ရသည်။ သူ့ကိုယ်သူလည်း မယုံနိုင်၊ လီးက ချက်ခြင်းပြန် မာတောင် နေပြီ။ ဘယ်လို များ ဖြစ်တာလည်း။ ကြီးမှ ဝက်သက်ပေါက် တယ်ဆိုတာလား၊ နောက်ပြီး မီးလတ် လုပ်နေပုံကလည်း ကြည့်ဦး၊ သူ့ ရီးစား ကျနေတာပဲ၊ နူတ်ခမ်းစူ ပြ ၊ မျက်စောင်းထိုးပြနဲ့ တခါထဲ။
ဦးရင်ထွန်းဝင်း သူ့ခုံမှ ထကာ နီလာဝင်း ထိုင်နေသော ဆိုဖာဆီသွားရင်း ဘေးမှာ ဝင်ထိုင် လိုက်သည်။
“ဘာလို့ နူတ်ခမ်းစူ ပြီး မျက်စောင်းထိုး ရတာလဲ”
“သူ က ရော ဘာလို့ မီးလတ်ကို အဲလို တချိန်လုံး လာကြည့်နေရတာလဲ”
နီလာဝင်း က သူ့ကို ဖေကြီးလို့ မခေါ် တော့ပဲ သူ ဆိုသည့် အသုံးအနှုံး သုံးလိုက်တာကို ဦးရင်ထွန်းဝင်း သတိထား မိသလို၊ သူ့ ရင်ထဲလည်း နွေးကနဲ ဖြစ်သွားသည်။
“မီးလတ် က အရမ်း ချစ်စရာ ကောင်းနေ လို့ပါကွာ”
“သွားပါ၊ သူ က မကြီး ကို ပဲ ချစ်တာ သိနေတာကြီးကို”
“မဟုတ်ပါဘူးကွာ ဖေကြီး က သမီး တို့ နှစ်ယောက်စလုံးကို ချစ်ပါတယ်”
“အဲလို ရောမပြောပါနဲ့ မတူပါဘူး မီး သိပါတယ်၊ ဟွန့် သူ့စော် ကျတော့ သူ လုပ်ချင်သလို မလုပ် ရလို့ သူများကို အတိုးချ ပြီး လာလုပ်နေတာ”
“မဟုတ်ရပါဘူး မီးလတ် ရယ်၊ မီးကို က ချစ်စရာ ကောင်းလွန်းလို့ ဖေကြီး စိတ်မထိန်းနိုင် ဖြစ်သွားရတာပါ”
ဦးရင်ထွန်းဝင်း မှာ လည်း ခုမှ သူ့ သမီးလတ် ဖြစ်သူကို သေခြာ စိမ့်စိမ့် ကြည့်ရင်း ချစ်စိတ် တွေ ယိုဖိတ်လာခဲ့ရ လေသည်။ သမီးလတ် ကလေး မှာ အရင်က ကလေးလေး လိုပင် နေနေ သဖြင့် သူ သတိပင် မထားမိခဲ့ခြေ၊ နောက်ပိုင်း မီးကြီး ကို ချောင်းရင်း မှ ဘော်ဒီ ဖွံ့ဖြိုးလာနေသော မီးလတ်ကို ပါ တဆက်ထည်း ချောင်းရင်း က သူ့ ကာမ တဏှာ စိတ်တွေက ထကြွ သောင်းကျန်းခဲ့ရသည်။ သို့သော် ယခု သေခြာကြည့် တော့၊ မျက်နှာ ဝိုင်းဝိုင်း လေး သူနှင့် မျက်နှာကျပုံ ဆင်သော မီးလတ်၊ နှာခေါင်းလုံးလုံးလေး၊ မေးဖျား မှာ မှည့် သေးသေးလေး နှင့် အရမ်းကို ချစ်စရာ ကောင်းလှသည်။ မျက်မှန် အဝိုင်း ဖရိမ်ခပ်ကြီးကြီးစလေးကို တတ်ထားသဖြင့် စာဂျပိုးပုံ လေး ထွက်နေတာကိုက ပိုဆက်ဆီ ဖြစ်သလို ဖြစ်နေရသည်။ နူတ်ခမ်းပါးပါး ပြဲပြဲ လေးက အရမ်းကို ချစ်စရာ ကောင်းနေပေတော့သည်။ မီးကြီးမှာ သူမ မိခင်နှင့် တူသဖြင့် အသား ဖြူဝင်း နေပြီး မီးလတ်က တော့ သူနှင့် တူ သဖြင့် အသားအရည် ညိုစိမ့်စိမ့် လေး ဖြင့် ဝင်းမွတ်နေသည်။
ဦးရင်ထွန်းဝင်း က နီလာဝင်း လက်ကလေး တဖက်ကို ဆွဲယူကာ သူ့ လက်တဖက်ဖြင့် လက်ဖဝါးခြင်း ထပ်အုပ်ကိုင်လျှက် လက်ချောင်းများကို လက်ချောင်းတွေ ကြားထဲ တချောင်းစီ ထည့်ကာ ဆုပ်ကိုင်ထား လိုက်သည်။ နောက်လက်တဖက်က လက်ချောင်းထိပ်ကလေး ဖြင့် နီလာဝင်း လက်ဖမိုးလေးကို ပွတ် သပ် ပေးနေရင်းက။
“မီးလတ် ကရော ဖေကြီး ကို မချစ်ဘူးလား”
ဟု မေးလိုက်သည်။ နီလာဝင်းက သူ့ကို မော့ကြည့်ရာ နူတ်ခမ်းလေး စူပြီး၊
“ဟင့် အင်း မချစ်ပါဘူးး၊ ရီးစား ရှိပြီးသားလူကြီးကို ဘာလို့ ချစ်ရမှာလဲ”
“ဘယ်က ရီးစားလဲကွာ”
“မကြီးလေ ဖေကြီး ရီးစား မကြီး ပဲဟာ”
“အို မကြီးက ရီးစား ဆို မီးလတ် က ရီးစား ထက်တောင် ကျော်သွားပြီ”
“ဘယ်လိုကျော်..ဟာ အာ့ က ဖေကြီး က မကြီး ကိုမှ မလုပ်ရဲတာ.. နောက်ပြီး ဒီစနေ ကျရင် လုပ်တော့ မလို့ ချိန်းထား ကြပြီးပြီ မဟုတ်လား ဟွန့်”
“ဖေကြီး မီးလတ်ကို တကယ်ချစ်မိနေပါပြီကွာ၊ တကယ်က မီးကြီးက ရီးစားလည်း ရှိပြီးသား အိမ်ထောင်လည်း ပြုတော့မှာပါ၊ နောက် မီးလတ် က သဘောမတူဘူး မလုပ်ရဘူး ဆို ဒီစနေ ဖေကြီး လုံးဝ မလုပ်တော့ဘူးး ၊ မီးကြီးကို ဖေကြီးက လုပ်မယ်လို့ လည်း မပြောထားပါဘူး”
“တကယ် မီးက မလုပ်နဲ့ လို့ ပြောရင် ဖေကြီး တကယ်မလုပ်ဘူးလား”
နီလာဝင်း က ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကို မျက်လုံးချင်း တေ့တေ့ စိုက်ကြည့်ကာ မေးလိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ရင်ထဲမှာ လည်း တကယ့်ကို မီးလတ်ပေါ် ချစ်စိတ်တွေ မြှင့်တက် နေပြီ ဖြစ်ရာ၊ နီလာဝင်းမျက်လုံးများကို ပြန်စိုက်ကြည့်ရင်း က ခေါင်းကို ငြိမ့်ပြလိုက်သည်။
“အင်း တကယ် မလုပ်ဘူး ဂတိပေးတယ်”
ဦးရင်ထွန်းဝင်း ၏ တကယ့် စီးရီးယပ် မျက်နှာ အနေအထားကို တွေ့လိုက်ရတော့ နီလာဝင်း တယောက် ကျေနပ် သွား လေသည်။
“အင်း ဖေကြီးကို ယုံပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ မကြီးကို လုပ်လိုက်ပါ၊ သူလည်း လိုချင်ရှာမှာပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ မီးကို ပိုချစ်ရမယ် နော်”
နီလာဝင်း က သူမ နှင့် လက်ဖဝါးချင်း အုပ်ကိုင်ထားသည့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း လက်ဖဝါးတွေကို ဆုပ်ညှစ်လိုက်ရင်း၊ ပြုံးစေ့စေ့ မျက်နှာလေး နှင့် ပြောလိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က သူ့ လက်တဖက်ဖြင့် နီလာဝင်း မေးဖျားလေးကို လှမ်းပင့်ကိုင်ရင်း နူတ်ခမ်းလေးကို ဖွဖွလေး သူနူတ်ခမ်း ဖြင့် နမ်းလိုက်သည်။
“မီး ကို အရမ်းချစ်သွားပြီကွာ၊ မီးရော ဖေကြီးကို ချစ်လား”
“အင်း ချစ်တယ်”
နီလာဝင်း နှင့် ကပ်ထိုင်နေရသဖြင့် နူးညံ့သည့် ကိုယ်လုံး အထိအတွေ့လေး၊ မိန်းမငယ်လေး အနံ့အသက် နှင့် မကြာခင် ကမှ လိုးခဲ့ရသည့် စောက်ဖုတ် စေးစေးကျပ်ကျပ်လေး အရသာ အကုန်ပြန်တွေး မိနေသဖြင့်၊ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးက ပုဆိုးအောက်မှ ပင်ထိုးထောင်ထလာခဲ့ရသည်။ နီလာဝင်း ကလည်း မြင်လေသည်။ မိမိ စောက်ဖုတ်လေး ထဲ နှစ်ခါ တိတိ ထိုးထည့်ကာ လိုးခဲ့သည့် ကောင်ကြီး ဆိုတာ တွေးမိတော့ မျက်နှာလေး ပန်းနုရောင် သန်းသွားသော်လည်း ခစ်ကနဲ တချက်ရီလိုက်ရင်း၊
“ဖေကြီး ဟာကြီး ကလည်း တခါတည်း၊ ခစ် ထိန်းမနိုင် ကြီး ”
“အင်း မီးလတ် နား မှာ နေတာနဲ့ ကို အဲလို ဖြစ်ရော၊ ဒုက္ခပါပဲ”
ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ဆိုင်ရှေ့ ဟိုဟိုဒီဒီ အကဲခပ်လိုက်ပြီးမှ၊ နီလာဝင်း လက်ကလေးကို ဆွဲကာ သူ့ ပုဆိုးခါးပုံစကို အသာဖြည်လျော့ ရင်း လီးကြီးပေါ် တင်ပေးလိုက်သည်။ နီလာဝင်း လက်ကလေး ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ခြင်း ခံလိုက်ရ တော့ လီးကြီးမှာ ပိုပြီး တင်းမာ ထောင်မတ်လာရသည်။ နီလာဝင်း ကနွေးထွေး မာတောင် နေသည့် လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ထားရင်းမှ၊
“အရမ်းကို မာတင်းနေတာပဲနော်၊ ဖေကြီး မနာဘူးးလား”
“နာတော့ မနာဘူး၊ ဒါပေမဲ့ အရင်း တင်းရင်းပြီး အကြောတက်သလို ညှောင်းညှာတာပေါ့”
“ဟင် အာ့ ဆို ဘယ်လို လုပ်ရမလဲ၊ ဟို မီး ဟာလေး ထဲတော့ အမြဲ ဘယ်လုပ်လို့ ရမလဲနော်၊ အခြေအနေ နဲ့ အချိန် အခါလည်းရှိ သေးတာကို”
“မီးကြီး ကတော့ ဖေကြီးကို စုပ်ပေးတာပဲ”
“အင်း မီး တွေ့သား ပဲ ညဖက် ဆို မကြီးက အရင်ဆုံး စုပ်ပေးတာ၊ ပြီးတော့ ဖေကြီး ကလည်း မကြီး ဟာကို လျှက် ပေးတယ်မဟုတ်လား”
“ဟုတ်တယ်၊ ခုလည်း မီးလတ် ဖေကြီး ကို စုပ်ပေးပါလား၊ ဒီတခါလောက် ထွက်သွား ပြီးရင် ဖေကြီး သက်သာ သွားမှာပါ၊ နို့မို့ ဆို ဖေကြီး လမ်းလျှောက်လို့ တောင် ရပါ့မလား မသိဘူး”
“အင်း.. ဖေကြီး က အရမ်းခိုင်းတာပဲ”
“ဟုတ်ပါဘူး မီး ရယ်၊ ဖေကြီး အရမ်းခံရခက်နေလို့ပါ”
“ကဲပါ မီး စုပ်ပေးပါ့မယ်၊ မလုပ်တတ်ဘူးးနော် တခါ မှ မလုပ်ဖူးးလို့၊ နောက် အိမ်ရှေ့ကို လည်း ကြည့်ထားဦး တော်ကြာ တယောက်ယောက် ဝင်လာပြီး ပြဿနာတွေ တက်ကုန်မယ်”
“အင်းပါ စိတ်ချပါ ဖေကြီး ကြည့်ထားမယ်”
ဦးရင်ထွန်းဝင်း က သူ့ ပုဆိုး ခါးပုံစ ကို အသာ ဖြည်ချလိုက်ရာ မာတောင် တောင့်တင်းနေသော လီးကြီးက မှိုပွင့် ကြီးလို ထောင်ထ ထွက်လာခဲ့သည်။ နီလာဝင်း က ခေါင်းလေးကို ငုံ့ကာ သူမ နူတ်ခမ်းလေး ကို ဟပြီး ဒစ်ဖူးးကြီးကို ငုံခဲလိုက်သည်။
“ဟားးးးး ရှီးးးးးးးးးးးးးးးးးးး ”
နူတ်ခမ်း နုနု လေး နှင့် နွေးထွေးသော အာခံတွင်း လေးက ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကို ကြက်သည်းထ သွားလောက် အောင် ကို ဖီးတက်သွားရသည်။ သူ့ ပေါင်ကို လာထိသော နီလာဝင်း မျက်မှန်အဝိုင်းကြီးကို အသာဆွဲချွတ်ကာ ဘေး လက်ရမ်းပေါ် တင်ထားလိုက်သည်။ နောက်လက်တဖက်ဖြင့် နီလာဝင်း ဆံပင်စ လေးများကို ဖယ်ကာ အနောက်ဖက် သိမ်းကိုင် ထားလိုက်သည်။ နီလာဝင်းက ဒစ်ဖူးကို ငုံထားရာမှ စုပ်လိုက်ရာ ပြွတ်ကနဲ အသံမြည် သွားပြီး လီးကြီးကလည်း ဆတ်ကနဲ တုံသွားလေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က သူ့လက်တဖက်ကို နီလာဝင်း ဂျိုင်း အောက်မှ လျိူက သူမ နို့ ကလေး တဖက်ကို အဝတ်အစား ပေါ် မှ ပင် အုပ်ကိုင် ဆုပ်ညှစ် ပေးလိုက်မိသည်။
နီလာဝင်း ကသူမ နူတ်ခမ်း အစုံကို လီးတန်ကြီးတွင် တင်းတင်း စေ့ကာ မျက်နှာကို နှိမ့်ချီ မြင့်ချီ လုပ်ရင်း ဂွင်းတိုက် သလို လုပ်ပေးကာ အာခံတွင်း တွင်းမှ လည်း စုပ်ပေးလေသည်။ တကယ်တော့ နီလာဝင်း က သူမသူငယ်ချင်း ပြောပြသည့် အတွေ့အကြုံရော၊ အွန်လိုင်းမှာ ကြည့် ခဲ့ဖူးသည့် ဇာတ်လမ်းများ မှ ပုံစံ များကို ပါ လက်တွေ့ စမ်းသပ် လုပ်ကြည့်နေခြင်းသာ ဖြစ်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း အဖို့လည်း ခုခေတ် လူငယ်လေး များ ၏ လေ့လာမှု တတ်သိ နားလည်မှု တို့ကို အဲ့သြခြင်း နှင့် အတူ အထူး ကောင်းမွန် သည့် ဖီလင်ကို လည်း ခံစား နေရသည်။ ထို့ အပြင် ယခု သူ့လီးကို စုပ်ပေးနေသော သူမှ သူ့ သမီးအရင်း ဖြစ်နေတာက ပိုပြီး ကာမ တဏှာ စိတ်တွေကို ထကြွ တိုးပွားလာစေ သည်။ သူ့ လီးကြီးကလည်း တစတစ ကြီးထွား ဖောင်းပွလာရာ၊ နီလာဝင်းလေး ပါးစောင်ကြီး တခုလုံး ဖေါင်း ကြွလာခဲ့ပြီး လီးကြီးမှာ သူမ ပါးစပ်လေးထဲ တဝက်လောက်သာ ဝင်ထွက် နိုင်တော့ လေသည်။ တချက်တချက် သူမ အာဂေါင်ကို ထိုးမိသည့်အခါ အော့ ကနဲ ဖြစ်သွားတတ် သဖြင့် ဘယ်အရှည်လောက် အထိပဲ သွင်းရမည်ကို သူမ သဘောပေါက်လာခဲ့သည်။
သို့သော် ဖီးတအားတက်လာသော ဦးရင်ထွန်းဝင်းက သူမ ခေါင်းလေးကို အသာဖိကိုင်ထားရင်း ဖင်ကို ကြွကာ လီးကြီး သူမ ပါးစပ်လေးထဲ တချက်တချက် ဆောင့် လိုးမိသည့်အခါတော့ သူမ အာဂေါင်ကို ထိုးမိတတ်သည်။
“အားးး ရှီးးး ဖေကြီးးး ပြီးးးးး တော့ မယ်….အားးးးးးးးးးအိုးးးးးးပြီးးးးးးးပြီးးးး”
အခန်း ၂၀။
ဦးရင်ထွန်းဝင်း မှာ ခံစားရသည့် အရသာ ကောင်းလွန်းလှသဖြင့် ကြာကြာ မထိန်းနိုင်တော့ လရည်များ ပန်းထွက် ပြီး ပြီးပြန်လေသည်။ ပြီးကာနီး နီလာဝင်း ခေါင်းလေးကို ဖိထားလိုက်သဖြင့် နီလာဝင်း မှာ ရုန်းလို့လည်း မရ၊ သူမ ပါးစပ်ထဲ ဝင်လာသမျှ လရည်များကို တဂွပ်ဂွပ် နဲ့ သာ မျိုချပြစ်လိုက်ရတော့ သည်။
“အား ဆောရီး မီးလတ် ရယ် ဖေကြီး မထိန်းနိုင်ဘူး ဖြစ်သွားတယ်”
နီလာဝင်း က သူမ နူတ်ခမ်းနှင့် မေးစေ့ တို့မှာ ပေကျံ သွားသည့် လရည်တို့ကို လက်ဖမိုး ဖြင့် သုတ်လိုက်ရင်းမှ၊
“သွား ဖေကြီး မကောင်း ဘူး နောက် မလုပ်ပေးတော့ဘူးး”
ဟု ပြောလိုက်သည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ဘေးနားက ခုံမှာ တင်ထားသော တစ်ရှူး လေးတခု ယူကာ နီလာဝင်း နူတ်ခမ်း ၊ မေးစေ့ တို့ကို ယုယုယယ သုတ်ပေးတော့ နီလာဝင်း မှာ နဂိုထဲက မဆိုးချင်သော စိတ်ဆိုး ပြေ ရလေသည်။
ရတနာဝင်း လည်း ပြန်လာခါနီး ၊ ဒီနေ့ အဖို့ နှစ်ချီ လည်း ပြီးထားတာမို့ ဦးရင်ထွန်းဝင်း တယောက် နီလာဝင်း နားမှ ခွာကာ လုပ်စရာ ရှိသည်များကို လုပ်ကိုင်နေလိုက် တော့သည်။
…………………………………..
ညဖက် ထမင်းစား ပြီးချိန် ထုံးစံ အတိုင်း အငယ် နှစ်ယောက် စာကြည့် အိမ်စာ လုပ်ကြချိန် ရတနာဝင်း နှင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း တို့ သားအဖ သမီးရီးစား နှစ်ယောက် အိမ်ရှေ့ခန်း ဆိုဖါ ပေါ် မှာ ချစ်ရည်လူး နေကြပြန်သည်။
“နေ့တွေကလည်း ကုန်ခဲလိုက်တာကွာ၊ စနေနေ့ကို စောင့်ရတာ တကမ္ဘာလောက် ကြာနေပြီ”
“ဟွန့် ဖေကြီး တော် တော် ပို၊ သူလုပ်ချင်တာကို လုပ်နေရတာကြီးကို ကဲပြနေလိုက်တာ”
“လုပ်ချင်တာ အကုန်မလုပ်ရပါဘူးကွာ”
နှစ်ယောက်ထိုင် ဆိုဖာပေါ် မှာ သူတို့ နှစ်ဦး ပူးးကပ်ထိုင်လျှက်၊ ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ရတနာဝင်းခါးလေးကို သိုင်းဖက်ထားပြီး ထိုလက်ချောင်းထိပ်ကလေးတွေ ဖြင့် သူမ ဘိုက်သာားလေးကို ပွတ်နေသည်။ နောက် လက်တဖက်ဖြင့် ရတနာဝင်း တီရှပ် အောက်မှ လျိုဝင်ပြီး ဘရာအောက်မှ နို့လေးတွေကို ဆုပ်နှယ်ပေးနေသည်။ ရတနာဝင်း က ဘရာကို နောက်ကျော မှ ဂျိတ်ဖြုတ်ထားတာမို့ သူ့ လက်က အေးအေးဆေးဆေး ဘရာ အောက် မှ ရတနာဝင်း နို့တွေကို လွတ်လွတ်လပ်လပ် ဆုပ်ကိုင် ဆော့ ကစား နေလို့ ရသည်။
ရတနာဝင်း လက်လေး တဖက်က လည်း ဦးရင်ထွန်းဝင်း ၏ပြေလျော့ နေသော ခါးပုံစ အောက်မှ လျိုဝင်ကာ လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ဖွဖွလေး ပွတ်သတ်ရင်း ဂွင်းတိုက် ပေးနေလေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း မှာ နေ့လည်က သမီးလတ် နှင့် တချီလိုး ၊ နောက်တချီ လီးစုပ်ခံ ထားပြီး တာကြောင့် သိပ်ကြီးတော့ မတင်းထန် တော့ ပေ၊ သို့သော်လည်း မီးလတ် ထက် ပိုဖွံ့ထွား ပြီး ဖြူဖွေး ဝင်းမွတ် နေသော သမီးကြီး နှင့် ခုလို ပွတ်သီးပွတ်သတ် နေရတော့ လည်း လီးက အလိုလို မာတောင် နေရသည်။
“တော် ပါ ဘာကျန်သေးလို့ လဲ၊ လူတကိုယ်လုံး လည်း ရစရာ မရှိတော့ဘူး၊ ဟိုဟာလေး တောင် ကျယ် နေပလား မသိဘူး၊”
“အဲလို ကျယ်သွားတဲ့ ထုံးစံ မရှိပါဘူးကွာ၊ မီးကြီး ကလည်း ၊ နောက်ဆို ပိပိလေး ပဲ လုပ်တော့ မယ် အဲလို စိုးရိမ်နေရင်”
ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ပြောရင်း ရတနာဝင်း ဘိုက်သားလေးကို ပွတ်နေသော လက်ကို သူမ ဝတ်ထားသည့် ဘောင်းဘီ အောက် ထိုးထည့် ဖို့ ကြိုးစား လေသည်။ ဘောင်းလီလေး မှာ ကြိုးနှင့် တင်းတင်း ချီထားတာမို့ ထိုးထည့်လို့ မရ သဖြင့် ရတနာဝင်း က သူမ ခါးမှာ ချီထားသည့် ကြိုးထုံးလေးကို ဖြည်ပေးလိုက်ရသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လက်က ဘောင်းဘီ ခါးကြိုးအောက်မှ အထဲ တီုးဝင်သွားပြီး ပင်တီလေး အောက်ကို ပါ တဆက်ထဲ ဝင်သွားလေသည်။ ပင်တီ အောက်မှ စောက်ဖုတ် ဖေါင်းဖေါင်း လေးက နွေးထွေး နူးညံ့နေပြီး၊ အကွဲကြောင်းလေး မှာ စောက်ရည် ကြည်တို့ စိုတိုတို ဖြစ်နေသည်။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း လက်ချောင်း ထိပ်က စောက်ဖုတ်နူတ်ခမ်းသား များကို ပွတ်သတ်ဆွ ပေးရင်းက စောက်စေ့ ဖုတုတုလေးကို ဖိချေ ပွတ်လိုက်သည်။ ရတနာဝင်း ကိုယ်လေးက ဦးရင်ထွန်းဝင်း ရင်ခွင်ထဲ ပိုမိုတိုးကပ် ဝင်လာပြီး သူမ လက်ကလေးကလည်း လီးကြီး ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ်လေး ဆုပ်ကိုင်ကာ ဂွင်း ထုသည့် အရှိန်မြှင့် ပေးလာလေသည်။
ဦးရင်ထွန်းဝင်း က ရတနာဝင်း ၏ ဟတတ နူတ်ခမ်းလေးကို ငုံ့ကာ သူ့ နူတ်ခမ်းအစုံဖြင့် ဖိကပ်စုပ်နမ်းလိုက် သည်။ ရတနာဝင်း ကလည်း မျက်စေ့လေး မှေးကာ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကို ပြန်လည် နမ်းစုပ်ရင်းမှ ကိုယ်ကလေး တွန့်ကနဲ ဖြစ်ပြီး ဆန္ဒပြီးမြောက်ခြင်းသို့ ရောက်ရှိသွားလေသည်။ နေ့လည်က နှစ်ချီ ပြီးထားသဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကတော့ တောင်လို့ ကောင်းတုံး တော်တော် နှင့် ပြီးမည့် ပုံမပေါ်။ ရတနာဝင်း ကတော့ ကာမ ဆန္ဒအထွတ်အထိပ် ရောက်သွားသဖြင့် ကိုယ်လုံးလေး တုံပြီး ဦးရင်ထွန်းဝင်း လီးကြီးကိုတောင် ဆက်ဂွင်းမတိုက် ပေးနိုင်တော့ ပဲ တင်းတင်းကလေး ဆုပ်ရင်း မျက်နှာကို ဦးရင်ထွန်းဝင်း ရင်ဘတ်ထဲ အပ်ထားရသည်။ ခနနေမှ ရတနာဝင်း က ဦးရင်ထွန်းဝင်း မျက်နှာကို မော့ကြည့်ပြီး၊
“ဖေကြီး ဟာကြီးက မာနေတုန်းပဲ မီး စုပ်ပေးရမလား”
ဦးရင်ထွန်းဝင်း က နေ့လည်က လည်း မီးလတ် အစုပ်ကို ခံထားရတာမို့ သိပ်ကြီး ဆန္ဒ မပြင်းပြ တော့သဖြင့်။
“ရပါပြီ မီးကြီးရယ်၊ မီးကြီး အလုပ်မှာလည်း ပင်ပန်းလာပါတယ်၊ စနေနေ့ ကျမှ ဖေကြီးကို အဝကျွေး ဟုတ်ပလား”
“ဟွန့် သူ စနေနေ့ ကျရင် ဘယ်လောက်တောင် ကဲမလဲ မသိဘူး ကြိမ်းဝါး နေလိုက်တာ ကြောက်စရာကြီး”
“ဟားဟား မီးကြီး မကြိုက်တာ ဘာမှ မလုပ်ပါဘူးးကွာ စိတ်ချပါ”
သို့နှင့် ထိုညက ရတနာဝင်းလည်း အခန်းမကူးဖြစ်၊ တနေ့စာ စိတ်ကျေနပ်သွားသော ဦးရင်ထွန်းဝင်းလည်း ကောင်းကောင်း အိပ်မောကျ သွား သဖြင့် ထိုည က တအိမ်လုံး တိတ်ဆိတ်သွား ဖြင့် နောက်တနေ့ ကူး သွား ရလေသည်။
…………………………….
နောက်တနေ့ နေ့လည် ကျတော့ ဆိုင်က အမှတ်မထင် ဘီးဇီး ၊ လူလည်း မပြတ်နိုင် သဖြင့် ဦးရင်ထွန်းဝင်း တယောက် အလုပ်ရှုတ်နေရသည်။ စျေးရောင်းရင်း၊ ကပ်စတန်မာ နှင့် စကားပြောရင်း တချက်တချက် သူမ ကို လှမ်းလှမ်း ကြည့်နေသော ဦးရင်ထွန်းဝင်း ကို နီလာဝင်း က ဖေကြီးလိုတာ ဘာလဲ ငါသိပါတယ် ဆိုသည့် ပြောင် ချော်ချော် အပြုံးဖြင့် ပြုံးပြုံး ပြလေသည်။ သောကြာနေ့ လည်း ဖြစ် မနက်ဖြန်လည်း ကျောင်းမရှိသည်မို့ နီလာဝင်း တယောက် လွတ်လပ်ကာ အားနေသည်။ သူမ သူငယ်ချင်း တယောက်လည်း လာလည်နေသဖြင့် အိပ်ခန်းတွင်း ဝင်လိုက် အပြင်ထွက်လိုက် အလုပ်များနေကြလေသည်။
ညနေစောင်းလောက်မှ နီလာဝင်း သူငယ်ချင်းမလေး လည်း ပြန်သွားသည်။ ရတနာဝင်း လည်း အလုပ်မှ ပြန်လာ ခါနီးပြီမို့ ဘာမှ တော့ လုပ်ဖို့ အချိန်မရတော့ ပေ။ ဦးရင်ထွန်းဝင်း ဆိုင်ရှေ့ လူရှင်းတုန်း ခန မီးဖိုထဲ ထမင်းဟင်းချက်နေသော နီလာဝင်းလေးနား ကမန်းကတန်း သွားကာ သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲယူပြီး ပွေ့ဖက်ရင်း နူတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်း ပြစ်လိုက်မိသည်။ နူတ်ခမ်းချင်းခွာလိုက်တော့ နီလာဝင်းက၊
“ဟွန့် ဖေကြီး ကလည်း မနက်ဖြန်ညကျရင် မကြီး နဲ့ နှစ်ယောက်ထဲ ကဲချင်သလို ကဲကြ ရတော့ မဲ့ဟာ မီးကို လာပြီး အားနာပါးနာ လာချစ်ပြနေသေးတယ်”
“ဟုတ်ပါဘူးးကွာ ၊ အဲဒါက တကဏ္ဍ ပါ၊ မီးလတ်ကို လည်း ချစ်ပါတယ်၊ ခုတောင် တနေ့လုံး မနမ်းရသေးးလို့ စိတ်ထဲ အလိုမကျဖြစ်နေတာ”
“သွားပါ တော်ကြာ သူများတွေ အိမ်ရှေ့မှာ ပစ္စည်းမသွားပါဦးမယ်”
“မီးလတ် ညကျရင် မီးကြီး အိပ်ပျော် သွားရင် ခန ထွက်လာပါလား မီးဖိုထဲကို ဖေကြီး ပြောစရာ ရှိလို့”
“ဘာပြောမှာလဲ သွားပါ ဖေကြီး ပြောစာရှိတာ မီးသိပါတယ်၊ မလာပါဘူးးနော်ဟွန့်”
“လာခဲ့ပါကွာ တကယ်ပါ၊ မီးလတ် လာလာ မလာလာ ဖေကြီး စောင့်နေမယ်နော် သိလား”
ဦးရင်ထွန်းဝင်း ပြောဆိုပြီး ကမန်းကတန်း အိမ်ရှေ့ ပြန်ထွက်သွားတော့ သည်။
