“အာ.. ချစ်မ.. ဘိုဖြစ်နာတုန်း.. မှန်တင်ခုံရှေ့ ကိုယ်တုံးလုံးကြီးနဲ့..”
“မောင့်ကို အဆင်သင့် စောင့်နေတာလေ.. တကတည်း သူများ တအား ဟွာ ဖြစ်နေပါတယ် ဆိုမှ ဘာလုပ်နေမှန်း မသိဘူး..”
“ရုံးက သယ်ရင်းတွေလေ ကွာ.. ဘတ်ချလာ နိုက် ဆိုတော့ အိပ်ထဲက ပိုက်ဆံ ဘတ်ချလာ ဖြစ်အောင်ထိ ၀ိုင်း နှိုက် နေကြလို့..”
“အွန်း.. သူများ နှိုက်တာ ခံလာပီးဘီ.. အခု မ ကို ပြန်နှိုက်ပေး.. ချွတ် တကိုယ်လုံး..”
“ဟဟ.. ရေချိုးရတော့ဘူးလား.. မ မျက်နှာမှာလည်း မိတ်ကပ်တွေ ထူလဲဗြစ်နဲ့.. ဖျက်ဘူးလား အာ့တွေ..”
“ဖျက်ဘူးအေ.. ဧည့်ခံချိန် နှစ်နာရီလောက်လေး လှဘို့ လိမ်းလိုက်ရတဲ့ မိတ်ကပ်.. တန်အောင်လို့ တစ်ညလုံးကို ထားမှာ..”
“ဟဟ.. ဟုတ်ပါဘီ ဗျာ.. မောင့် ချစ်မ သဘောပါ.. အာမွ.. ရွှတ်.. ပလွတ်.. ပြွတ်.. ပြွတ်..”
“ပြွတ် မနေနဲ့.. ချွတ် မြန်မြန်.. ဒီမှာ ဆူနာမီ ဖြစ်နေဘီ..”
“အင်းပါ..”
“အမ်.. မောင့် ဟိုဒင်းက ဘာလို့ သာခွေယိုင် ဖစ်နာလဲ.. ဟွင့်..”
“ချစ်မ ထူမှ ထ မှာလေ.. ထစေချင် ထူပေးပေါ့..”
“ပြီး ရော.. ပြွတ်.. ပြွတ်..”
“အားးးးး… ရှီးးးး… အူးးးး… ကောင်း လိုက် ထှာ.. ချစ် မ ရာာာာာ…”
“ပြွတ်.. ပြွတ်.. ပလပ်.. ပလွတ်.. အု.. ဂလု..”
“အားး.. အ.. အု.. အု လေးတွေ လျက်ပေးနေတာလား.. ချစ်မ.. အိုးးး.. ၀ိုးးး…”
“အားရှိ သွားပြီ.. လုပ်တော့..”
“ငင်.. မောင် မွ သေး ဝူး..”
“အာ.. ရဝူးး.. လှန် ပက်လက်.. မ အပေါ်က ခွ မယ်..”
“ဖြည်း ဖြည်း နော်.. ချစ် မ..”
“တေ့ ပေးလေ ကွာ.. စိတ် မရှည်တော့ပါဘူး ဆို နေ..”
“အင်း ပါ.. အင့်..”
“အူးးး… ရှီးး.. ခု မှပဲ နည်းနည်း နေသာ သွားတော့တယ်.. အင့်.. အင့်..”
“မ.. ချစ် မ.. ဖြည်းဖြည်း ဆောင့်ပါ မ ရဲ့.. အီး အား အိုး..”
“ရဝူး.. အောင့်ထားရတာ ရက်ပေါင်း ၁၃၀ ကျော်နေဘီ.. ဆောင့်မှာ ဘဲ.. အင့်.. အင့်..”
“ခုလေးတင် စားထား သောက်ထားတာတွေ.. အ.. အိ.. မောင် ဗိုက် တင်း နေလို့ပါ ကွ.. မ ကလည်း.. အီး..”
“သိဘူး.. ရှီးးး… အီးးး.. အင့်.. အင့်.. အိုက် လက်တွေက ဘာ လုပ် နာလဲ.. လာ ညှစ်ပေးလေ.. အင်းး.. ထိပ်သီးလေးတွေ ချေပေး.. အင်းး.. ဟုတ်တယ်.. အဲ့လို..”
“အင်းးး.. အင်းးး ပါ.. မ.. အီး.. မ.. မောင် နောက်က ဆောင့်ပေးမယ်လေ ကွာ.. နော်.. ဒေါ့ဂီလေ.. ဒေါ့ဂီ.. ချစ်မ ကြိုက်တယ် ဟုတ်.. အီးးး အ..”
“ဟင့်အင်း.. ဟင့်အင်း ဆိုနေ.. ကော့ပေးထားလေ.. အောက်ကနေ တောင့်ပေးထားလေ.. အာ ဘာ လဲ ကွာ.. ပြန် အိပ်သွားတာလား.. ဟို ကောင်က..”
“အိပ် ပါ ဘူး မ ရဲ့.. အာ့မို့ ပြောတာ.. မောင် ဆောင့်ပေး ပါ့ မယ် ဆို.. ဆင်းပေးနော်.. အီးးးး အိုးးး..”
“ဆင်း ဘူးး.. ဆင်းဘူးး.. မ က သူများလုပ်တာ ခံချင်ဘူး.. ကိုယ့်စိတ်ကြိုက် လုပ်ရမှ.. အီးး ရှီးး.. အင့် အင့်..”
“အားး.. အောင် မလေး.. သေပါဘီဗျ.. အီးး.. အိုးး.. မ ရေ.. ကျိုး ဘီ.. မောင့် ကောင်တော့ ကျိုးဘီလား သိပါဘူး ကွာာာ..”
“ကျိုး ကျိုး ဟယ်.. ကျိုးလို့ကတော့ မောင့် တကိုယ်လုံး ဆွဲ ထိုး ထည့်ပစ်မယ်.. အီးး.. အိုးး.. ကောင်းနယ်.. ရမ်း ကောင်း.. ရမ်းး… အင့်.. အ..”
“အောင်းးး မလေးးး ဗျန့်.. အီးး.. အားး.. သေ ဘီ.. သေပါဘီ.. အမငီးးး အီးး ဟီးးး…”
“ပီးး ဘီ.. ပီးးးး ဘီ.. ကော့ ပေးထားးး.. တချက် ပဲ.. တချက်ပဲ.. အာာားးးးးး အ.. အင့်.. ဟူးးးးးး”
^^^^^^^^^^
အခန်းလေး အတွင်း တိတ်ဆိတ် ငြိမ်သက် သွား၏။ ကျေနပ်အားရသွားသော ငွေလမင်း၊ အသက် ပြင်းပြင်း ရှှုရင်း အမော ဖြေနေသည်။ အာရုံထဲတွင် နေ့လည်က သွားခဲ့သည့် မင်္ဂလာပွဲမှ သူငယ်ချင်း စုံတွဲကို မြင်နေမိသည်။ ဒီချိန်ဆို ဒင်းတို့ ဒီလို လုပ်နေကြလောက်ပြီ။ အသက် သုံးဆယ်ကျော် လေးဆယ်နား နီးနေသည့် အပျိုဟိုင်းကြီး မိမိ ကတော့ အိပ်ရာထဲတွင် တစ်ယောက်တည်း။ အရိုးများသလေး၊ ချေး ခါးသလေးနှင့် အရွေးကြီး ရွေးမိရာမှ အသက်သာ ကြီးလာသော်လည်း အဖတ်တင်စရာ လင်လေး တစ်ယောက်ရယ်မျှ မရသည့် မိမိဘဝ။ လောကတွင် ယောကျင်္ားတွေ ပေါ ပါ သော်ငြား၊ မိမိ အကြိုက် လီဗြောင်ဟွန်းလို ရဲရင့်ပြီး လီမင်ဟို ကဲ့သို့ နူးညံ့ကာ ဒါရိုက်တာ ရင် ပမာ အကြင်နာ ကြီးမားသည့် ယောကျင်္ားက ရှားဘိခြင်း။
မှိတ်ထားသည့် မျက်ဝန်းများကို ဖွင့်ပြီး ကုတင်နဘေးမှ မှန်ဘီဒိုကြီးဆီ အကြည့် အရောက်၊ နှစ်ယောက်အိပ် ကုတင်ကျယ်ကြီးပေါ်တွင် ဒူးထောင် ပေါင်ဖြဲကာ ပိုးလိုး ပက်လက် လန်နေသည့် မိမိ ကိုယ်လုံး ဧရာမကြီးကို စိတ်ပျက် အားငယ်စွာ မြင်လိုက်ရသည်။ မူးလို့မှ ရှှုစရာ အတံ ဝေးရှာသည့် မိမိဘဝ၊ ယားလို့မှ ဖျောက်စရာ လက်ညှိုးမှ တပါး အခြား မရှိရှာသည့် မိမိ ဘဝ။ အများ ကဲ့ရဲ့စရာ မဖြစ်အောင် အပျိုကြီးဘဝ ဆိုသည်မှာ အင်မတန် စိတ်ချမ်းသာစရာ ဖြစ်ကြောင်း၊ အပူပင် ကင်းလှကြောင်း သက်သေပြရန် စွတ်ကန် စား၊ နင်းကန် အိပ်ရင်း ပေါင် ၁၈၀ နီးနီး ဖြစ်လာသော မိမိ ဘော်ဒီကြီး။ အခုလေးတင် လုပ်ပြီးသွားသည့် လက်ညှိုး လေ့ကျင့်ခန်းကြောင့် မေးနှစ်ထပ်နှင့် မျက်ခွက် အယ်စတုံကြီးတွင် ချွေးက ရွှဲနေသေးသည်။ အဆီပို အထပ်ထပ်နှင့် ပြဲကွဲ တွဲရွဲ နေသည့် နို့အုံကြီး နှစ်ဘက်။ ပက်လက် လှန်ထားသဖြင့် ဘေးဘက်သို့ ပြန့်ကားနေသည့် ဗိုက်ခေါက်ကြီးက အသက် ပြင်းပြင်း ရှုလိုက်တိုင်း ဘယ်မှ ညာသို့ အိ ကနဲ၊ ငြိမ့် ကနဲ လှုပ်နေသယောင်။ အဖုတ်ကို အုပ်ကိုင်ထားသည့် လက် ဖောင်းဖောင်းကြီးကို အသာရုပ်ကာ ဆုပ်ချည် ဖြန့်ချည် လုပ်ကြည့်လိုက်သည်။ လက်ချောင်း တုတ်တုတ်ကြီးများက အခြေတွင် အသားကုန် ဖောင်းကား နေသဖြင့် ထိပ်ဖျားလေးတွေ စေ့၍ပင် မရ။
လက်ညှိုး ထိပ်တွင် ပေကျန်နေသည့် ညှီစို့စို့ ဂျယ်လီရည်များကို အိပ်ရာခင်းနှင့် သုတ် ပစ်လိုက်သည်။ ငယ်စဉ်က အဘွား ဖြစ်သူ ဆိုညည်းလေ့ရှိသည့် သီချင်းတစ်ပုဒ်ကို ပြန်ကြားယောင်မိ၏။ “သိက္ခာလည်း မကျအောင်၊ လိပ်ပြာ လည်း လှအောင်၊ အိပ်ရာ ထဲကို ဝင်၊ နှဖူးပေါ် လက်တင် စိတ်ကူး ကလေးတွေ ယဉ်..” ဆိုလား ဘာလား။ မိမိ လက်ကြီးကို နောက်တစ်ကြိမ် ပြန်ကြည့်မိသည်။ ခုလေးတင် အဖုတ်ကို စိတ်ရှိလက်ရှိ နယ်ဖတ် ထားသည့်လက်ကြီး၊ နှဖူးပေါ်တော့ မတင်ချင်ပေါင်…။ ထ ဆေးရမှာလည်း ပျင်း သဖြင့် အနားရှိ ခြုံစောင်ကို ကိုယ်ပေါ်လွှမ်းကာ အိပ်စက် အနားယူလိုက်ပါတော့သည်။
တစ်ခဏ အတွင်းမှာပင် တခူးခူး တခေါခေါ၊ ဖလူး ဖူး ဖလော ဖလော မြည်သံများ ထွက်ပေါ်လာတော့၏။ ပုံဆိုး ပန်းဆိုး အပျိုသိုးကြီး ငွေလမင်းတစ်ယောက်၊ အိပ်မက်ကမ္ဘာထဲတွင် ကိုရီးယားမင်းသား ရိန်း နှင့်အတူ ပင်လယ်ထဲ၌ အပျော်စီး မော်တော်ဘုတ် မောင်းရင်း ပျော်ပျော်ကြီး ချစ်ပွဲ ဝင်နေခြင်း ဖြစ်မည် ထင်ပါသည်။
~~~~~ ပြီးပါပြီ ~~~~~
