ပန်းဦးချွေသော မောင့်ဖေဖေ

“ၿဖိဴး”
“စားလေ…ရော့”

စားပဲပေါရိ ပနးကနထဲက ဘူးသီးကောတစခုကို ကောကယူပီး ဖိုးဆိုတဲ့ ခစသူလေးကို    ဖိုးကောက ခံ့ကေးလိုကသည။ ဖိုးကို ဖိုးကော မတမတနိုးနိုးကို ခစရာသည။ ခစသူသကတမး(၂)နစ အတငးမာ လကကိုငရုံ ပါးလေးနမးရုံကလဲပီး ကနတာဘာမ မလုပပေ။ ခစရသောဖိုးကို ဖိုးကော တနဖိုးထားသည။ ဒါကောင့မို့လညး ဆငဆငခငခငနေသည။ အခင့အရေးတေရိပေမယ့ မယူခဲ့တာ ဖိုးကောရဲ့ ဖိုးအပေါထားတဲ့ ခစခငးသညသာ။

ဘူးသီးကောခံ့ကေးနေတဲ့ မောင့ကိုကည့ရငး  ရငထဲမာအခစတေပည့နေသည။ ဒီလိုဂရုတစိုက ရိတဲ့သူမို့လညး ဖိုးကို သူပစသားမာကောကသည။ အခင့အရေးမယူတတသောသူမို့လညး မောင့ကို လေးစားမိသည။ (အခင့အရေး ယူခဲ့မယဆိုရငလညး ပေးဖို့အသင့ပါမောငရယ)။

“အနီ”
“ကနတောတို့ ဘယလောကကလဲခငဗ”
“ဘူးသီးကောတစပဲတညးဆိုတော့…ငါးရာပဲကပါတယကယ”

ဖိုးကော ငါးရာတစရက ထုတပေးလိုကသည။ ပိုကဆံရငးပေးပီးသညနင့ ကားတံခါးကို ဖိုးဝငထိုငဖို့ အသင့ဖစအောင ဖင့ပေးလိုကသည။

“မောင့ရဲ့ ဒီလို ဂရုတစိုကရိမုတေကောင့ ဖိုး စိတခမးသာရပါတယ မောငရယ”လို့ ရငထဲမာ တိုးတိုးလေးပောနေမိတယ။

“ဖိုးဖာသာဖင့လို့ရပါတယ မောငရဲ့”
“မောငကိုယတိုင ဖင့ပေးခငလို့ပေါ့ ဖိုးရဲ့…”
“ဖိူဘယသားခငသေးလဲ… ”
“သားစရာမရိတော့ပါဘူးမောငရယ”

ဖိုးကို လမးထိပခပေးပီး ဖိုးကော အိမကိုပဲ ပနလာခဲ့သည။

…

“သား…လာထိုငအုနး”

ကောမီတဲ့ ပေါမာ နဂါးပုံ ဖောထားတဲ့ တတမလမးသားခုံကီးပေါမာ မိန့မိန့ကီး ထိုငသော ဦးဘထူးက အခုမဝငလာသော သားဖစသူကို လမးခေါလိုကသည။

“ဟုတဲ့…ေဖေဖ”

ဖိုးကော ခါးလေးကိုငးကာ ဖေဖေ့ရေ့ရိ ခုံတစခုံတင ထိုကလိုကသည။ ဖေဖေ့ကို ဖိုးကော ခစကောကရိုသေသည။ ငယစဉကတညးက မိခငမရိတော့သဖင့ ဒီအဖေကပဲ သူ့အပေါမာ မိခငလိုတစမိုး ဖခငလိုတစမိုး ဒီအရယထိရောကအောင ထိနးကောငးလာခဲ့ရတာ ဖိုးကောအသိပါ။

“သားအခု မငးအသကဘယလောကရိပီလညး”
“၂၅ x{1014}x{103D}စဲမာပါ ေဖေဖ”
“အေး…ဒါဆို ငါ့သားမာ ခစသူရိလောကရောပေါ့”
“ဗာ…”

ဖေဖေအခုလို မေးလာလိမ့မယလို့ ဖိုးကောမထငထားပေ။ ဘယလိုပနဖေရမနးလညး မသိပါ။ ရငတေလညးတုနနေသည။ ဖစနိုငရင ဖေ့ဖေ့ရေ့ကနေ ခကခငးပောကကယ သားခငမိတယ။

“ဖေဖေ…မေးနေတာ ဖေလေ သား”
“သားမာ ရညးစားရိနေပီလား”

ဖေဖေကထပမေးနေတော့ မဖေလို့မဖစတော့ပေ။ ဖေဖေစိတတိုလာလင ကောကဖို့ ကောငးသည။ အရဲစန့ပီး ဖေလိုကသည။

“ဟုတရိပါတယ…ဖေဖေ”

“ဟား…ဟား….ဟား…”
“ငါ့သားက ဘယဆိုးလို့လဲက”
“ရညးစာစးတ ဘာတေတောင ရိနေပါပေါ့လား”
“ဟား…ဟား….ဟား…”

ဖေဖေရဲ့ရယမောသံကားမပဲ စိတတေတညငိမစပုလာခဲ့သည။ နောကထပဘာမား ပောဦးမလညးဆိုပီးနားစိုကထောငနေမိသည။

“ဖေဖေဟာ အခုအခိနမာ မိခငတစယောကလိုမိုး သားဖစသူကို မေးနေရာသည့အတက ဖိုးကောစိတမကောငး ဖစမိပနသည။”

“ကဲ သားမာ ရညးစားရိတယဆိုတော့ မနကဖန သား ကောငမလေးကို ဖေဖေနဲ့ တေ့ဖို့ ခေါလာခဲ့ ဟုတပီလား”
“ဖေဖေတို့က ခမးသာပီးသားဆိုတော့ ဆငးရဲတာခမးသာတာမလိုဘူး စိတရငးကောငးတဲ့သူပဲလိုတယ”
“ကဲ…ကဲ… သားလညး သားတော့ ဖေဖေ သတငးစာဖတလိုကဦးမယ”

ဖခငရေ့မ ဝမးသာခငးမားစာနဲ့ မိမိအခနးရိရာသို့ ခေလေမးတေဦးတညလိုကသည။
အိပယာပေါမာ ဖိုးနဲ့တေ့ရင ပောပဖို့ စကားတေစဉးစားရငး ညအတောနကတော့မ အိပပောသားသည။

…

“ၿဖိဳး”
“ပောလေမောင ဘာပောမလို့လညး”
“မောင့ ရဲ့ ဖေဖေက ဖိုးကိုတေ့ခငလို့တဲ့”
“အဲဒါဖိုးဘကက လိုကတေ့ဖို့ရာ အဆငပေမပေ”
“ဖစပါ့မလားမောငရယ ဖိုးကဆငရဲတော့”

ဖိုးဆီကသိမငယတဲ့ စကားတေ ထပမကားခငတော့၍  ဖိုးရဲ့နုတခမးလေးကို ဖိုးကော လကဖင့ ပိတလိုကသည။

“အဲဒါတေလောကမပောပါနဲ့ ဖိုးရယ”
“မောင့ဖေဖေက ဆငးရဲခမးသာမရေးတတပါဘူး”
“အခုလိုခေါတေ့တာကလညး ဖေဖေကဖိုးကို အကဲခပကည့ရုံသကသကပါ”
“ကနတာဘာမ လောကမတေးနဲ့တော့”
“မနကဖန ဖိုးကို မောင လမးထိပကနေလာစောင့ပီးခေါမယ”
“ကဲ…တစခုခုစားပီးပနကစို့”

ပနးခံထဲကအထကမာ ဖိုးလကကလေးကို ဖိုးကော အားပေးသည့အနေဖင့ ကိုငလောကလာသည။ မနကဖန ဖေဖေနင့ သူ့ခစသူလေးဖိုးတို့ တေ့ဆုံမုမာ အဆငပေပါစေလို့လညး ရငထဲမာ ကိတပီးဆုတောငးနေမိသည။

…………………..

“လာပါ ဖိုးရဲ့ မကောကပါနဲ့”

မောင့ဖေဖေရဲ့ အိမကီးက ခမးနားလနးလသည။ မိမိက ပိုကဆံတအား မခမးသာပေမယ့ သူမားစားသလိုစားနိုငသည။ သူမားဝတသလိုဝတနိုငသည။ ဒါပေမယ့ မောင့ဖေဖေရဲ့ ခမးသာမုက သူမကို အားငယစေသည။ အိမထဲသို့ ခေလမးရနပင မဝံ့ရဲတော့ပေ။

မောငဇတအတငးဆဲခေါလာလို့သာ မောင့ဖေဖေရေ့ရောကလာရတာ။ ဘေးမာ မောငသာမရိရင ဒူးတေခေပီးလဲကသားနိုငသည။

မောင့ဖေဖေကို မကည့ရဲကည့ရဲဖင့ကည့လိုကတော့ ခန့ညားလနးလသည။ မောငကသာ အသကငါ့ဆယ့ငါးနစလို့ ပောမထားရင လေးဆယကောလောကပဲ ထငရလောကအောင မောင့ဖေဖေက နုပိုလသည။

“ေဖေဖ”
“သားသူ့ကိုခေါလာခဲ့ ပါပီ”

ဦးဘထူး သတငးစာဖတနေရာကနေ ကောငမလေးကို ခေဆုံးခေါငးဆုံး အကဲခပကည့လိုကသည။
ကောငမလေးက အသားလေးကဝငးဖန့ပီး မကနာလေးကလညး ခောသည။ အရပကလညးမင့သညလို့ပောလို့ရသည။ ခါးလေးကလညး သေးသယသည။
နုတခမးလေးကလညး ကေးညတနေသည။ သားဖစသူရေးတကသားပဲလို့ စိတထဲကနေ ပောမိသည။

“ကဲ ထိုငက”

နစယောကသား နီးရာ ခုံတေမာဝငထိုငလိုကကသည။

“သူ့နာမညက ဖိုးဖိူးပါ ဖေဖေ”

“ဖေ့ဖေ့နာမညက ဦးဘထူးတဲ့”

“သမီးအသကဘယလောကရိပီလညး”

ဘယကနေစမေးရမနးမသိတော့ ဦးဘထူးအသကကို အရငမေးလိုကရသည။

“၉ x{1014}x{103D}စဲမာပါဦး”

“ကောငးကရော ပီးသားပီလား”

“ဟုတကဲ့ ရင့”

“ဘာမေဂာနဲ့လဲ သမီး”

“အီးမေဂာနဲ့ပါ ရင့”

ဖေဖေနင့ ဖိုးစကားပောနေတာကို ကည့ရငး ဖိုးကောကညနူးမိနေသည။ ဖိုးနဲ့ ဖေဖေ တောတောလေးအဆငပေတာတေ့တော့ ဝမးသာမိသည။ ဖိုးကို ဖေဖေခေးမအဖစ လကခံမည့သဘောမာရိသည။ ဖေဖေတို့ပောနေတာတောတော ကာပီလို့ တေးနေတုနးရိသေးတယ….

“သားတို့ အေးအေးဆေးဆေးစကားပောခဲ့ကအုနး။ ဖေဖေ အခနးထဲသားနားလိုကဦးမယ”
“ဪ ဒါနဲ့…သားသူ့ကို ထမငးကေးပီးမပနပို့။ ဒေါလေးမကို ဖေဖေ ထမငးဟငးခကခိုငးထားတယ။”
“သမီးလညး ထမငးစားပီးတော့မပဲသား”

“ဟုတကဲ့ ရင့”

ဖေဖေကတော့ ဖိုးကို ခေမတောဖို့ လကခံသားပီနဲ့တူတယ။ မောင ပောလိုကတာ ဖိုးရယ။

…………………………………………………………………………………………………………………………
သူတို့ မငလာဆောငကို လာတဲ့ဧည့သညတေကို လိုကလံနုတဆကရငး ဖိုးကောနဲ့ ဖိုးဖိုး ပောလို့ မဆုံးတော့။  ဖေကေ ဇတစီစဉလို့သာ ဒီမငလာပဲလေး ဖစလာခဲ့တာ။ လာသမဧည့သညတေကို အပုံးကိုယစီနင့ ဧည့ခံနေကသည။
မငလာဆောငအခနးအနားပီးသားတော့ ဖိုးကောတို့တို့နစယောကကို ဦးဘထူးက သူ့အိမမာပဲ ခေါထားလိုကသည။

“သား…”
“ဗာ…ဖေဖေ”
“ရော့…သားတို့အတက အခနးသော့”
“ဖေဖေက သတို့နစယောကအတက မငလာဦးလကဆောင အဖစပေးတာ”

ဖေဖေကတော့ သူတိုနစယောကအတက အခနးသော့ပေးပီးတာနဲ့ ထကသားသညိ။ ဖေဖေပေးသောအခနးသော့လေးကို ကိုငကာ ပူပူနေးနေး ဇနီးလေးဖိုးနင့အတူ မိမိတို့နစယောက အိပမည့အခနးကို အပေးလေးသားကည့မိတော့သည။

လုံးဝကိုမထငမတထားရလောကအောငဖေဖေ အခနးကိုပငပေးထားတာပါလား။ ကုတငနဲ့မေ့ယာကလညး နိုငငံခားဖစတေ။ မနတငကုနကအစ နိုငငံခားဖစတေ။ မေ့ယာကိုသေသေခာခာကည့လိုကတော့ စပလိနမေ့ယာဖစနေသည။

ဖိုးကတော့မနတငကုနမာထိုငပီး အလပငထားတဲ့ ပစညးတေကို ဖုတမလို့လုပနေသည။ဝတထားသောထိုငမသိမးအကင္x{103E}လေးကိုပါ လဲတော့မညထငသည။

“ၿဖိဴး”
“ပောလေမောင”
“လကဝကလကစားနဲ့ ထိုငမသိမးအကင္x{103E}တေကို မလဲသေးပါနဲ့အုနး”
“ဘာဖစလို့လဲ မောငရဲ့”
“မောင့ဇနီးလေးကို ဒီသတို့သမီဝတစုံလေးနဲ့ ခစခငလို့ပါ”
“ဟာ…မောငနော ဘာတေလောကပောနေတာလညး”
“ရကရာx{1039}x{101C}ကီး”
“လောကပောတာမဟုတပါဘူး ဖိုးရဲ့ နစယောကကောငးဖို့ပောတာပါ”
“မောငနော…သား”
“မသားပါဘူးဖိုးရဲ့…ဖိုးကို ခစရအုနးမယလေ”
”ဟာကာ ဒါပဲပောပောနေတော့တာပဲ”

ဖိုးဖိူးရဲ့ သယလတဲ့ခနာကိုယလေးကို ဖိုကောပေ့ခီးပီးကုတငပေါတငလိုကသည။
ဖိုးဖိုးရဲ့ ပါးလေးကို စပီးနမးလိုကတဲ့ အခိနမာပဲ အောကကညီတောမောငကလညး
တောငလာလေသည။

ထိုအခိနမာပဲ….

“ဖိုးကော…ရေ…ဖိုးကော”

သူ့နာမညကို အိမအပငဘကမလမးခေါသံကားလိုကရသည။ အခုမအစပိုးကာရိသေး အပငဘကက ခေါသံကောင့ ဖိုးကော ဖီးပကသားသည။

“ေဟး…ဘာလဲကာ”
“ခဏလေးနောဖိုး မောင့သူငယခငးတေကိုထကတေ့ လိုကအုနးမယ”

“မငးရဲ့ Bachelor Night. မာ ငါတို့ကို လိုကပီး ပုစုဦးမပေါ့က”
ငဟိနးက စပီးပောလိုကသည။

“မငးငါတို့ကိုလိုကမတိုကရင ငါတို့နစယောကစလုံး မပနပဲဒီမာ အိပလိုကမနော”
ငဝငးက ထပပီး ခနပေးလိုကသည။

“ဟာမငးတို့ကလဲကာ…ဒီလိုလုပလို့ဘယဖစပါ့မလညး”
“မနကဖနမ ငါလိုကတိုကမယလေနော”

“ငါတို့ကဒီနေ့သောကခငတာ မငးလိုကတိုကမလား မတိုကဘူးလား”
“ငါတို့တောတောတငးလာပီနော”

ငဟိနးနင့ ငဝငးတို့ စိတဆိုးမာကို ဖိုးကောမလိုခငပါ။ အခစဆုံးသူငယခငးတေဆိုတော့လညး လိုကတိုကဖို့ဆုံဖတလိုကသည။

“ဒါဆိုလညး ခဏစောင့အုနးကာ”
“ဖိုးကို အကိုးအကောငးသားပောလိုကအုနားမယ”

“ဟေး…ဒါမ ငါ့တို့သူငယခငးက”

ငဟိနးနင့ ငဝငးပိုငတူပောလိုကကသည။

…

“ဖိုး…ဟိုလေ…”
“ဘာပောမလို့လဲမောင ပောလေ”
“မောင့သူငယခငးတေက ဇတလိုကတိုကခိုငးနေလို့ အဲဒါ”
“ဪ…မောငရယ…ဒါမား လိုကတိုကလိုကပေါ့”
“တစခုတော့ ရိတယနော မောငသာအမားကီး မသောကခဲ့နဲ့”
“အငးပါ ဖိုးရဲ့”
“ဒါတေကောင့ ဖိုးကို မောငခစနေရတာ”
“အဝတစားတေ မလဲပစနဲ့နော”
“အငးပါ”

သူ့ရဲ့အသစစကစကဇနီးလေးကို နဖူးလေးနမးပီးဖိုးကော သူငယခငးတေနင့ ဘီယာဆိုငကို လိုကသားတော့သည။

“ဒငဒေါင…ဒငဒေါင….”
နာရီသံကားလို့ လမးကည့လိုကတော့ နာရီထိုးသားပီ။ မောင့သူငယခငးတေ မောင့ကို အရကတေမားမူးအောငတိုကနေတာလား။ မောငကလညးပနမလာသေးဘူး။ ဗိုကတေကလညး ဆာနေပီ။ ဒီအခိနထိ ထိုငမသိမးအကင္x{103E}ကီးနဲ့ဆိုတော့ အပငထကစားဖို့ကလညးမသင့ပေ။ မောင့အဖေတေ့သားရင သူမကို ရူးသားပီ ထငရငအခကပါ။ဘာလုပလို့လုပရမနးမသိပါ။

“ဝီး”
“ဖုတ္”
“အမေလး…”

အိမမောငတစကောင သူမ၏ အပေါသို့ကလာသဖင့ သူမ လန့ပီးအောပီနောကမေ့သားသည။

“ဟေ့…ဘာဖစနေကတာလညး”

ဦးဘထူး လမးပီအောမေးလိုကသည။ စူးစူးဝါးဝါးအောသံကောင့ လငမယားနစယောကရကာစရိသေးတယ ရနဖစနေတာလားဆိုပီး စိတပူသားသည။ သတငးစာဖတနေသည့ အရိနလေးတောင ပကသားသည။

ဘာသံမထပမကားတော့ ပိုပီးစိတပူသားကာ သားဖစသူတို့အခနးရေ့ရပကာ တံခါးကို ဆဲဖင့လိုကသည။ ခေးမဖစသူဖိူးဖိုးက ကမးပငတငလဲကနေသည။ သားဖစသူကို ရာတော့ အခနးထဲမရိ။ ဒီကောင ဘယမားထကသားပါလိမ့။အငး…မဖစခေသေးပါဘူးဆိုပီး အခနးထဲဝငလိုကသည။ခေးမဖစသူ ဘယလိုကနေ သတိလစသားလညးမသိ။ ဦးဘထူး သတိပနလညအောငလုပနေရသည။

“သမီး…သမီး…”

ဖိုးဖိုးရဲ့ ပခုနးလေးကိုကိုငလုပပီး ဦးဘထူးခေါနေသည။

“အား…ကၽတ္…”

“သမီး သတိရလာၿပီလား”
“ဘယလိုဖစပီး သတိလစနေတာလညးကယ”

“ဟို…သမီးအပေါကို အိမမောငပုတကလို့”

ဦးဘထူးအခုမ သူ့ခေးမလေးကို သေသေခာခာကည့လိုကမိသည။ သတို့သမီး ထိုငမသိမးအကင္x{103E}ကိုအခုအခိနထိ မလဲရသေးတာကို သတိထားမိလိုကသည။ စီးထားသော ပုံတောကတီပါ ဖိနပကလေးကအစ ရိနေသည။ ဒီတော့ ဦးဘထူး မနေနိုငတော့ပဲ မေးလိုကသည။

“သမီ…အခုခိနထိ ဘာတစခုမမလဲရသေးတာလညး”
“ဟို…မောငက သူပနလာတဲ့ထိ ဒီပုံစံအတိုငးလေးထားဆိုလို့ပါ”

“သူပနလာတဲ့အထိဆိုတော့ အဲဒီကောငက ဘယသားနေလို့လညး”

“သူ့သူငယခငးတေ အိမကိုလာပီး ခေါလို့ ဘီယာဆိုငလိုကသားတာပါ ဖေဖေ”

“အေးကောငးကာ…ပနလာမတေ့ဦးမယ…ဒီကောငတော့လား…”
“သမီး…မသကသာသေးဘူးလား”

ခေါငးကို လကခောငးလေးတေနင့ ဖိနိပနေရာသောခေမလေးရဲ့ ပုခုနးလေးကို ထိနးကိုငထားရငးကဦးဘထူး မေးလိုကသည။

“ဟုတ…ကဲ့ရင့…”

“ကဲထထ ဒီကမးပငပေါအကာကီး ထိုငလို့မကောငးဘူး သမီး”
“ကေပားတေခငးထားတာဆိုတော့အေးတယ…တောကာဖားနေအုနးမယ”
“ကုတငပေါမာ ခဏလဲနေ…”

“ ဒုတ္…”
“ဘုနး…”

ခေးမလေးရဲ့ လကမောငးလေးကို ဦးဘထူးကိုငပီး လိုကအပို့မာ ကုတငနားတင တစယောကခေတစယောက ခလုပတိုကမိသလိုဖစပီး ဟနခကပကကာ အသစစကစက စပရိနမေ့ယာကီးပေါသို့ နစယောကသား လဲကသားသည။

အသကငါးဆယ့ငါးနစအရယရိ ဦးဘထူး၏ ကနးမာတောင့တငးသော ကိုယလုံးကီးအောကမာတော့ အသက၉နစအရယပငဖစသောလညး ဖံ့ထားလသော ဖိုးဖိုးတစယောက ပိလို့နေသည။

“လလိုကတာ…သမီးလေးရယ”

မိနးမဖစသူဆုံးပါးသားကတညးက တစကိုယရေနေလာတဲ့ ဦးဘထူးတစယောက အထိအတေ့တေကို မရောငနိုငတော့ပေ။ သားဖစသူ အခုမမငလာဆောငထားသော မိနးကလေးပါလားဆိုတာလညးသတိမရတော့။ သတို့သမီး ထိုငမသိမးအကင္x{103E}လေးနင့ လခငတိုငးလနေရာသော ဖိုးဖိုးရဲ့ နုနယပိုမစတဲ့အလတရားတေပဲ မငနေရသောကောင့ ဦးဘထူးရဲ့ အသိစိတတေ ဖုနးလမးသားသည။ ခေမဖစသူရဲ့ မကနာလေးကလညး မိမိ၏ မကနာနင့ မကနာခငးဆိုငဆိုတော့ ခေးမဖစသူရဲ့ စိုပညပီးရငးသန့နေတဲ့ မကနာလေးရဲ့ အလတရားမားကလညး ဦးဘထူးကို ပိုပီးရငခုနစေသည။ ဦးဘထူးတစယောက ပါးစပကနေ နစကိုယကားရေရတပီး ခေမဖစသူရဲ့ ပနးရောငဆိုးထားထားသော ကော့ညတနေတဲ့ နုတခမးလေးကို အငမးမရ စုပယူနမးလိုကမိတော့သည။

“x{1039}x{101D}ပတ္…x{1039}x{101D}ပတ္…”
“အန္x{1037}…အန္x{1037}…”

ဖိုးဖိုးခဗာ ဘယလိုမ ထငမတမထားတာကောင့ ရောငတိမးလို့မရတော့ပဲ ဦးဘထူးရဲ့ ငတမတတဲ့ အနမးတေအောကမာ အသံလေး တအန့…အန့…မညရငး ခံလိုကရရာသည။ တနးထုတဖိုးကိုးစားတော့လညး ဦးဘထူးရဲ့ သနစမးတဲ့ ခနာကိုယကီးကို ဘေးလဲကအောင မတနးထုတနိုငတော့ပေ။ သူမရဲ့ နုတခမးကို စုပနမးရငး တဖညးဖညး မာပီးကီးလာသည့ မောင့ဖေဖေရဲ့ အတနကီးကလညး သူမရဲ့ ထိုငမသိမးလုံခညအောကက အဖုတလေးကို ဖိထားသည။ နောကပီးတော့ မောင့ဖေဖေရဲ့ လကတေကလညးအငိမမနေတော့ပဲ သူမရဲ့ လဖကရညကမးပနးကနသာသာရိသော သူမရဲ့ နို့အုံလေးကို ထိုငမသိမးအကင္x{103E}ပေါကနေ ဆုပကိုငလိုက၊ ပတသပလိုက၊ နယလိုကလုပနေသည။
မောင တစခါမ မထိမကိုငခဲ့တဲ့နေရာတေကို မောင့ဖေဖေက အငမးမရကိုငတယနေတော့ စိတထဲမာလညး ဝမးနညးတာလိုလို သာယာမိတာလိုလိုဖစနေရပီ။။ မောင့စောင့ထိနးသမကို မောင့ဖေဖေက တစရကတညး တစခုပီးတစခု ဖကစီးပစဖို့ကိုးစားနေတယ။ တညကညခန့ညားလတဲ့ မောင့ဖေဖေက သူ့သားအခုမယူထားတဲ့ သတို့သမီးလေးဆိုတာလားဆိုတာတောင သတိမရနိုငလောကအောင အသိစိတကငးမဲ့သလိုဖစနေသည။ မကလုံးတေကလညး ရဲနေပီး နုတးခမးမေးတေလညးထောငနေသည။

သူ့သားပနမလာခင ကိစတေပီးပတဖို့အတက ခေးမပူပူနေးနေးလေးရဲ့ နုတခမးတေကို ငုံစုပနေရာကရပလိုကပီး ခေမလေးရဲ့ ခေထောကနစခောငးကို ဖဲပီး အလယမာ နေရာယူလိုကသည။

“တောပါတော့ ဖေဖေရယ…မလုပပါနဲ့တော့…”
“သမီးကို သနားပါအုနး….
“အင့…ရတ….”

ဖိုးဖိုး အခုမတောငးပနပီး ငိုရိုကနိုငတော့သည။ သူမအဖုတလေးကိုလညး လုံခညပေါကနေ အုပပီးကာထားသည။

“ဖေဖေ့စိတတေထိနးလို့ မရတော့ဘူးသမီးရယ”
“ဖေဖေ ကိုခင့လတပါတော့ကယ”

ဖိုးကော လူမနးမသိခငကတညးက ကငးကာခဲ့တဲ့ အရာဆိုတော့လညး ဦးဘထူး လကမလတခငတော့။ ခေးမလေးရဲ့ ပေါငကိုလညးဖဲထားပီး လိုးဖို့နေရာယူထားပီးပီ။ လိုးတော့မညဟု စိတပိုငးဖတကာ ပနးရောငထိုငမသိမးလုံခညလေးကို လနပစလိုကသည။ ထို့နောက ဝတထားတဲ့အတငးခံ အဖူရောငဘာငးဘီလေးကို ရိူးရိုးတနးတနး မခတတော့ပဲ ဖုတဖုတလေးကို မငတေ့ခငဇောကောင့ ဖဲပစလိုကသည။

“ၿဗိ…”

ဖိုးဖိုးမာ အတငးခံလေးပဲသားသံနင့အတူ အဖုတလေးက အေးကနဲဖစသားသည။ အရမးလညးရကသားသည။ မကစိကိုစုံပိတပီ ပေါသားသော ဖုတဖုတလေးကို လကဖင့ မမီမကနး လမးပိတလိုကသည။ တစိမးယောကား တစယောကရေ့မာ ပထမဦးဆုံး ဖုတဖုတလေးပေါသားတာဆိုတော့ တောတောတောအရကသညးမိသားသည။
“ဖေးသန့ပီးဖောငးနေတာပါလား သမီးရယ”

ထကပေါလာတဲ့ ခေးမလေးရဲ့ ပစညးလေးကိုကညိ့ရငး ဦးဘထူး တိုးတိုးလေး ရေရတလိုကသည။ စောကဖုတဖောငးဖောငးလေးမာ အမေးနုလေးသာ ရေးတေးတေး ပေါကနေသညက အူယားစရာ။

“x{1039}x{101D}ပတ္…”
“အို…”
“အား…အဲဒီလိုမလုပပါနဲ့…”
“သမီးတော့ ငရဲကီးတော့မာပဲ…”
“ပလက္..ပလက္…”

ခေးမလေးဖိုးဖိုးရဲ့ ဖငသားတေကို လကနဲ့လိုပီး ပင့ကိုငလိုကကာ ကတကလာတဲ့ ဖုတဖုတလေးကို ဦးဘထူး လာပားကီးနင့ လကပစလိုကသည။ လာဖားနဲ့လညး အစိလေးပတပတလညကို မေပေးလိုကသည။

“x{1039}x{101D}ပတ္…”
“ဖတ္…”
ဖုတဖုတလေးရဲ့နုတခမးသားလေးနစခုကိုလညး ဦးဘထူးသူ၏ နုတခမးနင့ ညပဆဲပီး လတထည့လိုကသည။

”အား…”
“ဟင့…”
“အို….မရေတာ့ဘူး….”
“ဆကမလုပပါနဲ့တော့ ဖေဖေရယ”
“ပလက္…ပလက္”

ဦးဘထူးမာ ခေးမလေးရဲ့ ဖငသားနစခုကို ကိုငပီးလကနေသဖင့ သူ့ခေမလေး ပီတော့မယဆိုတာကို အိစကနေသောဖငးသားလေးမားက သူ့လကထဲမာ တငးလာလိုက ပနအိသားလိုကဖစနေသောကောင့ ကိုသိသည။
ထို့ကောင့ အသကရုကပမတတ နာခေါငပါ ဖုတဖုတနုတခမးသားထဲ နစဝငအောင ဖိလိုကပီး ဖုတဖုတလေးရဲ့ အတငးသားမားကို တရစပလကပစလိုကသည။
“ပလက္…ပလက္….”
“ဟင့…”
“အား…”
“ပလက္…ပလက္…”
“ဗက္…”

ဖိုးဖိုးမာ ဦးဘထူး၏ အပုစုအောကတင တငးနေသောဖငသားလေးမား ပေလော့ကာ အရညလေးမားထကကကုနသညအထိ ကာမ၏အရသာကို သိရိသားသည။ စောကဖုတလေး တစခုလုံးလညး သတေးမားနင့ စောကရညလေးမားပါ ပေကံလကသည။

……………………………………………………………………………………………………………………………………
သတို့သမီးထိုငမသိမးအကင္x{103E}ပနးရောငလေးနင့ လခငတိုငးလနေပီး ပီးသားလို့ ပော့ခေသားတဲ့ ခေးမလေးကို ဦးဘထူး တပမကစာကည့လိုကသည။
မကနာမားလညးရကသားလေးမားနီရဲနေသဖင့ သူမ၏အလကို ထထပဆင့လနေအောငခယသထားလို ဖစနေသည။

ဦးဘထူး ပုဆိုးလနလိုကပီးလီးကိုထုတကာ စောကရညလေးမားရဲနေသော ခေမလေးရဲ့ စိနေသောစောကဖုတဖောငးလေးရဲ့ ကားထဲကို လီးကိုလကဖင့ကိုငကာ အထကအောက ပတဆဲလိုကသည။ ထို့နောက ပဲလနနေသော ဒစပဲကီးကို စိနေတဲ့အဖုတလေးထဲကို ခါးလေးကော့ပီး ထိုးထည့လိုကသည။

“ဗစ္…”
“ၿဗိ…”

“အား…အမေလး…”
“ေသပါၿပီ…နာလိုကာ…”
“ထပမလုပပါနဲ့တော့ ဖေဖေရယ…”
“အရမးနာလို့ပါ…စပလဲစပတယ….”

ခေမလေးဖိုးဖိုး လူးလန့သားကာ ညညးသံပါထကလာသည။ မိမိလီးကောင့ ဖုတဖုတလေးကဲသားမနး ဦးဘထူးသိသည။ သားဖစသူ ဖိုးကော၏ လီးကတောတောသေးတာပဲလို့တေးမိသည။ သူလုပလိုကမ ခေးမလေးရဲ့ ဖုတဖုတက ကဲသားသဖင့ အရသာတေ့သားသည။

ခါးအားကိုသုံးကာ ဖေးဖေးလေးခငး ညောင့သငးသည။ ညောင့ရငးနင့ပင တစစုံတစခုသော အတားအဆီက ဦးဘထူးရဲ့ လီးတစဝကကောလောကအဝငမာ ဒစထိပကို လာထိမိသည။ ဦးဘထူး အံ့ဩသားသည။ ခေးမလေးရဲ့ အပိုးအမေးပါးလေးမနး ဒကခနဲသိလိုကသလို လီးကီကလညး ထိုအပိုအမေးလေးကို ထိုးဖောကရနအတက တအားမာထောငလာသည။

ပနးရောငအိပယာခငးလေးမာ အပိုအမေးလေးပေါကသားရင သေးစတေပေသားနိုငသညကိုတေးမိသဖင့ ခုနက ဆုတဖဲထားသော အဖူရောင အတငးခံလေးကို ခေးမလေး၏ ဖငအောက၌ ဖန့ခငးလိုကသည။
“ဒုတ္…”
ေဖာက္….”
“အား…   ေသပါၿပီ ေဖေဖရယ္”
“ကောငးလိုကတာ သမီးရယ…ခေးမလေးရယ”

ဖိုးဖိုးရဲ့ အပိုအမေးပါးလေးမာ ဦးဘထူး၏ ဆောင့ထည့လိုကသော အရိနကောင့ ပေါကပဲသားသည။ ဦးဘထူး ဖန့ခငးထားသော အဖူရောငအတငးခံဘောငးဘီလေးမာလညး ဖုတဖုတလေးထဲမ ထကလာသောသေးမားနင့ စနးပေသားသည။

“x{1039}x{101D}ဗစ္…”
“ဒုတ္…”

“x{1039}x{101D}ဗစ္…”
“ဒုတ္…”

“အား…နာလိုကာ ေဖေဖရယ္…”

“ဖေးဖေးလုပပါတော့…”

“အမေလး…”

“ကၽတ္…ကၽတ္…”

ရညလားတုတခိုငသော လီးကီးက သူမရဲ့ သားအိမကို လာထိတိုငး သူမမာ အောင့အောင့တတသားသည။ သူမ၏ ဖုတဖုတလေးထဲသို့ မဆနမပဲဝငလိုက ထကလိုကလုပနေသောလီးကီးက ကီးလသဖင့ ဖုတဖုတလေးတစခုလုံး ကိမးစပနေသည။ ဒီအခေအနေထိရောကမတော့ သူမလညး မောင့ဖေဖေရဲ့ အလိုးကို ဆကပီးခံရုံပဲ ရိတော့သည။

ဦးဘထူးမာလညး အပိုစစစစလေးကို လိုးနေရသဖင့ ဖုတဖုတလေးရဲ့ ကဉးကပတဲ့ အရသာကို ကောငးကောငးကီးခံစားနေရသည။

“သမီးရယ….အား….သမီလေးရယ…”
“ေဖေဖ…အား….ေဖေဖရယ္….”
“x{1039}x{101D}ဗစ္…”
“ဒုတ္…”
“x{1039}x{101D}ပတ္…”
“x{1039}x{101D}ဗက္”

တယောကနဲ့တစယောက အပနအလနခေါကရငး ကာမပနးတိုငသို့ ပိုငတူတကလမးလိုကကသည။

ထိုအခိနမာပဲ အိမရေ့မကာသံကားရသဖင့ သားဖစသူဖိုးကောပနလာပီဆိုတာ သိလိုကသည။ ဦးဘထူး တေဝေမနေပဲ ဖိုးဖိုးရဲ့ သေးလေးတေနဲ့ပေနေသော အတငးခံလေးကို ကောကယူပီး ဖိုးဖိုးရဲ့ နုတခမးလေးကို နမးလိုကကာ အခနးထဲမ ထကသားသည။

ဖိုးဖိုးလညး သူ့ရဲ့ တန့ကေနေသော သတို့သမီးဝတစုံလေးကို သေသေခာခာ ပနပီးပငဆငလိုကသည။ ခုနကမ မောင့ဖေဖေက သူ့ရဲ့ လီးကီးနဲ့ သူမရဲ့ စောကဖုတလေးကို အားရပါးရ လိုးသားသဖင့ စောကဖုတတစခုလုံး နာနေသည။
အခုလညး မောငက အရကမူးပီး ပနလာကာသူမကို လိုးပေအုနးမည။
မောင့အတကတော့ သူမစိတမကောငးပေ။ သူမရဲ့ ပနးဦးကို မောငကိုယတိုင မယူခဲ့နိုငလို့ပါ။ မောင့ဖေဖေကတော့ သူမရဲ့ ပနးဦးကို အဓမ ယူသားခဲ့သည။

“ၿဖိဳး…ေရ…”
“မောင့ မယားလေးရေ…”
“မောင့ကို လာတဲပါဦး…”

ဖိုးကောအာလေးလာလေးဖင့ ဖိုးဖိုးကို လမးခေါလိုကသည။

“မောင ဘာလို့အမားကီးသောကလာတာလညး”
“နညးနညးလေးပါ….ဖိုးရဲ့”

အခနးထဲရောကတဲ့အထိ မောင့ကိုတဲခေါလာခဲ့သည။ မောင့ဆီက အရကနံ့တေကလညး နံစောနေသည။

အခနးထဲရောကတော့ မောငက ဖိုးကို မေ့ယာပေါလဲခပီး ထဘီလနကာ စောစောကမဖေဖေလိုးသားခဲ့တဲ့ စောကဖုတလေးကို မောငက တနးလိုးသည။
မောင့ဖေဖေ့တုနးကလို သူမကိုမနူးမနပတော့ ဘာအရသာမမရိပေ။ ဖုတဖုတထဲက မောင့လီးက မောင့ဖေဖေလီးလောကမတုတ မရညတော့ ဟာတာတာဖစနေသည။
သူမ ဘာတေလောကတေးနေပါလိမ့။ မောင့ရဲ့လီးကို မောင့ဖေဖေလီးနဲ့ နိုငးယဉမိနေတာပါလားဆိုပီး ကိုယ့ကိုယကို ရကသားမိသည။

“ပစ္…”
“ကောငးလိုကတာ ဖိုးရယ”

သူမက စဉးစားတေးနေတုနးရိသေးတယ မောငကတော့ ပီးသားသည။ အဟုတကို ဘာမနးမသိလိုကပါ။ မောငသာတစယောကတညး ပီးသားသည။ သူမကတော့ပီးလုပီးခငလေးမာ မပီးလိုကရသောကောင့ ဘတသငံ့ငံ့ဖစကနခဲ့သည။

“ေဒၚမ”
“ရင္”
“ကလေးတေကို မနကစာစားရအောင သားခေါလိုကပါဦး”

ဦးဘထူး၏ စကားဆုံးသညနင့ ဒေါမ ဖိုးကောနင့ ဖိုးဖိုးကို ခေါဖို့ထကသားသည။ ဒေါမဆိုတာက လညးအခားလူမဟုတပေ။ ဦးဘထူးနဲ့ အမိုးတောသည။ ဦးဘထူးရာကို အလူသားလူတုနးက ဒေါမ နေရထိုငရတာ အဆငမပေတာကိုတေ့လို့ မို့ကို ခေါလာခဲ့ခငးဖစသည။ အိမမုကိစလညးနိုငနငးသည။ ယုံလညးယုံကညရသည့ ဒေါမပါပေ။

ခဏနေတော့ ဒေါမနဲ့အတူ ဖိုးကောတို့လငမယားနစယောကပါလာသည။

ဦးဘထူး ကတော့ ခပတညတညပင ကောဖီသောကလိုက သတငးစာဖတလိုက လုပနေသည။

သူတို့နစယောကဖို့ ဒေါမက ကောဖီနင့ မုန့ကို စီစဉပေးလိုကသည။

“သား”
“ဗာ…ဖေဖေ”
“မငလာဆောငနဲ့ အလုပတေမားနေတော့ ကုမဏီကို ဖေဖေမသားဖစတာ တောတောကာနေပီ”
“ဒီကားထဲမာ ဦးစိုးမငးနဲ့ ဖေဖေလဲထားရတယ”
“သား မနကစာစားပီးရင ဖေဖေတို့ရဲ့ ကုမဏီကို သားလိုကဦး”
“ဖေဖေကတော့ သားလညးမိနးမရပီဆိုတော့ နားလိုကဦးမယ”
“သားက ဦးစိုးမငးနဲ့တဲပီး ကုမဏီကကို တိုးတကအောငလုပ”
“တကယလို့ လုပငနးနဲ့ ပတသတပီးနားမလညတာရိရင အခကအခဲရိရင ဖေဖေကိုပော ဟုတပီလား”
“ဟုတကဲ့ စိတခပါဖေဖေ သားသေခာလုပပါ့မယ”
“အေးအေး ကောငးတယ ကောငးတယ”

ဖိုးဖိုးလညး မနေ့ကဘာမဖစခဲ့သလို ဟနဆောငကာ စားစရာရိတာစား သောကစရာရိတာသောကနေသည။ နစယောကစလုံး ခပတညတညပင။
ဦးဘထူးတို့ ပောနေကတာကို ခေါငးငုံပီးစားသောကရငးက နာထောငနေသည။

အမနကတော့ ဦးဘထူး ညစလိုကခငးဖစသည။ သူ့သားကို ကောငမလေးအနားမရိအောင ဂငဆငလိုကသညသာ။ လပသော  ဖိုးဖိုးကို အားပါးတရ ထပခစခငသေးသည။ အခုလညးကည့လေ မနကစာစားပီး ထသားသော ခေးမဖစသူရဲ့ နောကပိုငးအလကို တပမကစာလိုကကည့နေသည။ မနေ့က အဖစအပကတေပနတေးမိတော့ လီးကတောငလာပနသည။

“ကလစ္..”

တံခါးဖင့သံ တိုးတိုးလေးကားလိုကလို့ ဖုးဖိုး အိပရငးလည့ကည့မိသည။

“ဟင္…”
“ေဖေဖ…”
“ဘာလာလုပတာလညး…”
“သမီးလေးကို ခစရတာမဝသေးလို့ လာတာပေါ့”
“သမီးကို အရမးခစမိသားပီကယ”
“ရx{103E}တ္…ရx{103E}တ္…ရx{103E}တ္…”

ဦးဘထူးပောပောဆိုဆိုနဲ့ ဖိုးအိပနေတဲ့ ကုတငပေါမာ ဝငထိုငလိုကပီး ဖိုးရဲ့ နုနယတဲ့မကနာလေးကို သူ့နာခေါငးနဲ့ နမးလိုကတော့သည။ ဖိုးဖိုးရဲ့ပါးပေါမာလိမးထားသော သနပခါးမား မေးမိနသားသညအထိ ဦးဘထူး နမးရိုကလိုကသည။

“ဟင့အငး…မလုပပါနဲ့တော့…”
“လx{103E}တ္…ပါ….”

အပေါကနေ အုပမိုးပီး မိမိပါးလေးကို တရစပနမးနေသော ဦးဘထူး၏ ခနာကိုယကိုကီးကို တနးကာ ဖိုးဖိုးပောလိုကသည။ ပောလို့သာပော၊တနးလို့သာတနးနေရတာ ဦးဘထူးက မိမိအပေါမာ အဲဒီလို ဇတအတငး အဓမလုပနေတာတေကို မိမိ၏ မသိစိတတေက ကေနပနေမိတာ။
ဖိုးကို မောင့ဖေဖေက အဲဒီလိုအတငးအဓမလုပလေ ဖိုးရဲ့ အသေးအသားတေက ပိုဆာလောငလာသလိုပါပဲ။

“x{1039}x{101D}ပတ္…x{1039}x{101D}ပတ္….x{1039}x{101D}ပတ္…”
“ပလပ္…ပလပ္…ပလပ္….”
“x{1039}x{101D}ပတ္…x{1039}x{101D}ပတ္….x{1039}x{101D}ပတ္…”

အခုလညးကည့လေ မောင့လို ဖုတဖုတလေးကိုတနးမလိုးပဲနဲ့ ပါးလေးနမးလိုက၊ နုတခမးလေးစုပလိုက၊ နို့လေးစို့လိုက၊ ဗိုကသားလေးတေကို သူ့လာပားကီးနဲ့ လကလိုက၊ ဖုတဖုတလေးကို လကလိုက၊ စောကစိလေးကိုစုပလိုကနဲ့ သူမကို ကာမစိတတေ မထကလို့မနေနိုငလောကအောငဖစနေရတာ။

“x{1039}x{101D}ပတ္…x{1039}x{101D}ပတ္….x{1039}x{101D}ပတ္…”
“အို…အား…”

တဆင့ပီးတဆင့လုပလာရငးကနေ ဖိုးရဲ့ ဖူဝငးပီးဖောငးအိနေတဲ့ ခေခောငးလေးတေကိုပါမခန စုပနေတော့ ဖိုးလေ ဘယလိုဖစသားမနးကိုမသိဘူး ဖုတဖုတလေးကို အလိုးမခံရပဲနဲ့ တစခီပီးသားတယ။

ခေးမလေး၏ခါးလေးကော့တတသားသဖင့ ခေးမလေး တစခီပီးသားမနး ဦးဘထူးသိလိုကသည။ ခေးမလေးရဲ့ ခေခောငးလေးတေကို စုပနေတာက
ရပလိုကကာ ခေးမလေး၏ ရငဘတပေါတကခလိုကသည။ ခေမဖစသူဖိုးရဲ့ ရငဘတကို မိမကိုယလုံးဖိမိမာစိုးသဖင့ ဒူးနစဘကကို ဘေးသို့ကားထောကလိုကပီး ပုဆိုးအောကစကို ဆဲလနလိုကသည။

“ဟင္…”

မကနာနားတငဝေ့ဝဲကာ ပေါထကလာသော မောင့ဖေဖေရဲ့လီးကီးက အတောကီးလသဖင့ သူမယာငပီး တော့ အသံထကမိသည။

“ကိုငကည့ပါဦး…သမီးရဲ့…”

သူမရဲ့ ဖူဖေးနေနဲ့ လကဖကကို ဆဲယူပီး သူ့လီးညိုညိုတုတတုတကီးကို ကိုငခိုငးတာ။ လီးကီးကလညးကီးလိုကတာ သူမရဲ့ လကနစဖကနင့မဆန့။
ရညလိုကတာကလညး သူမလကသီးစုပနဲ့ဆို ငါးစုပစာလောကရိသည။ အကောတေကလညး အပိုငးပိုငးထနေသည။

“ဖေ့ဖေ့လီးနဲ့ ဖေဖေ့သားလီး ဘယသူကပိုကီးလဲ…”
“ဟာ…ဖေဖေကလညး…ဘာတေလာ…”

“ပလတ္…”
“အု…”

ဖိုးပောနေတာလေးတောငမဆုံးလိုကဘူး။ ပောရငးတနးလနးဟနေတဲ့ ဖိုးရဲ့ ပါးစပထဲကို မောငမောင့ဖေဖေရဲ့လီးဒစကီးဝငလာလို့ ဖိုးမာ အသကရူတောငကပသားတယ။

သူမရဲ့ ခေါငးကို မောင့ဖေဖေက လကနစဖကနင့ ထိနးကိုငထားတော့ ရုနးလို့ကမရပေ။

“ပလတ္…ပလတ္”

ဦးဘထူးကတော့ သူ့ခေးမလေးရဲ့ခေါငးကိုကိုငပီး သူ့လီးဒစကို ထုတလိုကသငးလိုကနဲ့ ခေးမလေးရဲ့ ပါးစပလေးကိုလိုးနေသည။

ဖိုးဖိုးလညး မထူးတော့ပီမို့ ပါးစပလေးကို အစမးကုနဟကာ ဝငလိုကထကလိုကနဲ့လိုးနေသော မောင့ဖေဖေရဲ့ လီးဒစကီးကို မကလုံးကလေးမိတကာ ငိမခံနေတော့သည။

ဦးဘထူးကတော့ မကလုံးလေးမိတပီး ငိမခံနေရာသော ခေးမလေးရဲ့ နုနယတဲ့ မကနာလေးကိုကည့ရငး ပါးစပလေးကို လိုးနေရသဖင့ ပောမပတတလောကအောင အရသာတေ့နေသည။

“ပလတ္…ပလတ္”
“ပစ္…ပစ္…”
“အား…သမီး…သမီး…သမီးလေးရယ”

ခေးမလေးရဲ့ပါးစပကို လိုးနေရငးက စိတမိနးနိုငတော့ပဲ လရညမားထကကာ ခေးမလေးဖိုးရဲ့ ပါးစပထဲမာပဲ ပီးသားသည။

“အနး…အနး….”
“ဂလု…”

ဦးဘထူးမာ သူ့လီးကီးကို မိမိ၏  ပါးစပထဲမ မထုတသေးပဲ စိမထားသဖင့ လရညမားကို ထေးထုပလို့ မရပဲ သူမလညခောငးထဲစီးဝငသားသည။ မိမိ၏  ပါးစပလေးကို ပါမောင့ဖေဖေမညာမတာလိုးပီးပီး ပါးစပပနးဦးကိုပါထပခေသားသည။

“ပလတ္…”

ဦးဘထူး၏ လီးကီးမာ ပီးသားပေမယ့လညး သူမပါးစပထဲက ထုတလိုကတဲ့အခါမာ လီးတနကီးက တောငမဲတိုငးတောငနေသည အရိနမသေသေးပေ။ ဒါတေကောင့မို့လညး သူမက မောင့ဖေဖေရဲ့ လီးကီးကို မောင့ရဲ့လီးထကနစသကမိတာ။

“သမီးရယ….ခစပီးရငး ခစမိနေပီကယ”

သူမကိုအဲဒီလိုပောပီး သူမအဖုတလေးကို ထပလိုးတာ။ သူမဖုတဖုတလေးကို နာရီဝကလောက လိုးပီးမ မောင့ဖေဖေ နောကခီပီးသားသလို သူမလညး သူနဲ့အတူ တစခီထပပီးခဲ့ရတယ။ မောင့ဖေဖေနဲ့အတူ ကာမစကယကရတာကို ဖိုးအရမးနစခိုကသာမိတယ။ ဖိုးမာ ကနသေးတဲ့ ပနးဦးတေကိုလညး မောင့ဖေဖေဘယလိုနညးနဲ့ပဲ ယူယူ ဖိုးငငးနိုငမယမထငတော့ပါဘူး။ ဪ သူမရဲ့ ပနးဦးလေးတေကို တစခုခငးခေမယ့ ပနးဦးခေမယ့ မောင့ဖေဖေဖေပါလေ….

ၿပီးပါၿပီ။

အားပေးသော သယရငးမားကို အစဉလေးစားလက…

ဖိုးသား

အခစတကသိုလ