ဧပြီလ၏ အပူဒဏ်ကို အကာအကွယ်ရလိုရငြား စွပ်ကျယ်ပါးကို ဝတ်ထားသော်လည်း အလိုလိုနေရင်း ချွေးများထွက်ကာ လူက စီးကပ်ကပ်နှင့် အိုက်စပ်စပ်နိုင်လှသည်..။ သို့သော် ဗာဒံပင်အောက် ထိုင်နေခြင်း ဖြစ်သဖြင့် လေတိုက်တိုင်း အေးခနဲ ခံစားမှုနှင့်အတူ သီချင်းညည်းနေရသည်က အရသာတစ်မျိုးပင်..။ အဲအဲ တစ်ယောက် အပြင်လည်း လျှောက်မသွားချင် အိမ်မှာလည်း မနေချင်သဖြင့် လ္ဘက်ရည်ဆိုင်ထိုင်နေခြင်း ဖြစ်သည်။ သိပ်မကြာခင်မှာပင် ကိုဦး စက်ဘီးနှင့် ရောက်လာပြီး ဝိုင်းမှာ လာထိုင်သည်..။
အာလ္လာပ သလ္လာပ ပြောဆိုကြပြီး အအေးပုလင်းကိုယ်စီနှင့် တွေးချင်ရာတွေး ပြောချင်ရာပြောကာ နွေ၏ အပူဒဏ်ကို လျစ်လျူရှုကာ ရယ်လိုက်မောလိုက်နှင့် လုပ်နေကြလေသည်။ လ္ဘက်ရည်ဆိုင်က ကားမှတ်တိုင်နားတွင် ရှိသော်လည်း ရုံးပိတ်ရက် နေ့လည်ခင်းဖြစ်သဖြင့် ဖြတ်သွားဖြတ်လာ အလွန်နည်းသည်။ အထူးသဖြင့် မျက်စိစားပွဲထိုင်စရာ မိန်းကလေးများ လမ်းမထွက်ဖြင့် အဲအဲနှင့် ကိုဦး နှာခေါင်းမီးသေနေလေသည်…။
သို့သော် သိပ်မကြာခင် ဆုတောင်းပြည့်လေသည်..။ ထီးလေးဆောင်းကာ စကပ်အဝါလေးနှင့် လမ်းလျှောက်လာသော ကောင်မလေးက လ္ဘက်ရည်ဆိုင်ရှေ့မှ ဖြတ်လျှောက်သွား၏။ အဲအဲက တစ်ချက်မျှ လှည့်ကြည့်ကာပြီးသွားသော်လည်း ကိုဦးက အရှေ့ရော အနောက်ပါ အနုလုံ ပဋိလုံ ကြည့်ရှုပြီးမှ “ကောင်မလေးက မဆိုးဘူးဟ…။ လမ်းလျှောက်တာ ဆီဗူးလေးကို ခါနေတာဘဲ..” အဲအဲ ဘာမှ ပြန်မဖြေ..။ ပုခုံးကျော်နေသော ဆံပင်ကို နားနောက်သို့သပ်တင်ကာ သက်ပြင်းချလိုက်ရင်း “တော်တော်တူတယ်..သိလား ကိုဦး..” “ကျနော် ရာဘာခြံထဲမှာ နေတုန်းက တွေ့ခဲ့တဲ့ ကောာင်မလေးနဲ့ တော်တော်တူတာ…” “ရာဘာခြံနားက ရွာက သြင်္ကန်မှာ ဘုရားပွဲ ရှိတယ်လေ..။ မနက်ဆို ရေပက်….ညဆို ပွဲခင်းထဲလည် ဇာတ်ပွဲကြည့်..မဆိုးတော့မဆိုးဘူး…။
အဲဒီက သြင်္ကန်မှာ ရေမပက်ချင်တော့ ကျနော်လည်း တစ်မနက်လုံး သေအောင်အိပ်…ညကျရင် ဆိုင်ကယ်လေးနဲ့ ပွဲထဲ ဒိုးတာပေါ့ ကိုဦးရာ…။ ပွဲထဲမှာ ဟိုလျှောက်ဒီလျှောက်နဲ့ အမေနဲ့ သိတဲ့ အိမ်က ကောင်မလေးနဲ့ ဆုံရော…။ သူက (ဟယ် ကိုအဲ တယောက်ထဲလား…ဘာစားပြီးပြီလဲ..အကြော်စားမလား…) ဘာညာနဲ့ မေးတာပေါ့..။ သူ့ဘေးမှာလဲ ကောင်မလေး လေးယောက်လောက် ပါသေးတယ်..။ ကောင်မလေးက သူ့သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ အကြော်ဆိုင်ထဲ ဝင်သွားတော့ ကျနော်လည်း သူတို့နဲ့အတူ ယောင်တောင်ပေါင်တောင်နဲ့ လိုက်ဝင်သွားတယ်..။
အဲဒီမှာ အကြော်စားနေရင်း ကောင်မလေးက ဘာကျန်ခဲ့လို့လဲ မသိဘူး..။ အိမ်ပြန်ယူမယ် လုပ်ရော..။ ပွဲကတော့ မှာဆိုတော့ သူ့သူငယ်ချင်းတွေကလည်း အဖော်မလိုက်ချင်တော့ဘူး.။ အဲဒါနဲ့ ကောင်မလေးက (ကိုအဲ..လိုက်ပို့ပါလား..) လုပ်ရော..။ ပွဲခင်းနဲ့ သူ့ရွာက နဲနဲလှမ်းတယ်..။ မိန်းကလေး တယောက်တည်းဆိုတော့ ကြောက်နေမှာစိုးတာနဲ့..အင်း ဆိုပြီး သူ့ကို နောက်ကတင် ကျနော်က ရှေ့ကမောင်းပေါ့..။ သူ့ရွာက ကျနော်တို့ ရာဘာခြံတွေကို ကျော်ပြီးမှ ရောက်တာ..။ ပွဲခင်းကနေ နာရီဝက် လောက် မောင်းရတယ်..။ ပွဲခင်းမှာသာ မီးတွေ ထိန်နေတာ အပြင်လည်း ရောက်ရော မှောင်နေတာဘဲ..။ ပွဲမစခင်ဆိုတော့ လမ်းသွားလမ်းလာက သိပ်မပြတ်သေးဘူး..။
သူ့အိမ်ကို ပို့ပြီး ပွဲခင်းထဲ ပြန်လာတော့ ဘာရယ် မဟုတ်ပါဘူး..။ မှောင်ကလည်း မှောင်…လူကလည်း ပြတ်ဆိုတော့ မေးမိလိုက်တာ (ဟဲ့…ဒီလောက် မှောင်မှောင်ကြီးထဲမှာ ငါနဲ့ လိုက်လာတာ မကြောက်ဘူးလား..။) (ဘာကို ကြောက်ရမှာလဲ ကိုအဲ…) (ဟင်…သရဲတို့ ဘာတို့ပေါ့..။ နောက်ပြီး လူက ဒီလောက်ပြတ်နေတာ တော်ကြာ နင့်ကို ငါက ဆိုင်ကယ်နဲ့ ရာဘာတောထဲ မောင်းပြေးရင် ဘယ်လိုလုပ်မလဲ..) (ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ….ကယ်မယ့်လူ မရှိတာချည်…လိုက်လာရုံပေါ့..) အဲဒီမှာတင် လူက ဘယ်လိုဖြစ်သွားလဲမသိဘူး..သိလား ကိုဦး…။ ကျနော်လည်း ဆိုင်ကယ်ကို ရာဘာခြံထဲကို ကွေ့ဝင်လိုက်တယ်..။ နဲနဲလည်း ဝင်လိုက်ရော ဆိုင်ကယ်ရှေ့မီးရောင်နဲ့ အတွဲတွေကို ဟိုနား ဒီနားမှာ တွေ့လိုက်ရတယ်..။ တချို့ဆို တော်တော် အခြေအနေဆိုးတယ်..။
ဆိုင်ကယ်လေးတွေကိုယ်စီနဲ့ အတွဲတွေက ဒီမှာ လာကျူနေကိုး..။ အိမ်နားရောက်တော့မှ မှောင်မဲနေတာဘဲ..။ အဲဒီအချိန်မှာ ကောင်မလေးဆီက ရတဲ့ အာချီနံ့က လူကို ပိုဆွပေးနေသလိုဘဲ..။ ဒါနဲ့ ကျနော်လည်း မနေနိုင်တော့ဘဲ သူ့ကို အိမ်ရှေ့က ကွပ်ပျစ်ပေါ် လှဲချ…။ ဟိုကိုင် ဒီကိုင်နဲ့ သူက လည်း ဘာမှ မတားဘူး..။ အဲဒါနဲ့ ကျနော်လည်း ရှေ့ကို ဆက်ချီတက်တာပေါ့ဗျာ..။” “ဟရောင်..မင်းကလည်း ရုပ်လုံးပေါ်အောင် ပြောပါဟ..။” “အာ…ကိုဦးကလည်း ရှက်စရာကြီး..ဟီးး ကိုယ့်ဘာသာ တွေးယူဗျာ..” “အင်းပါ..ကျနော် ကြိုးစားပြီးပြောကြည့်မယ်…” “အဲလိုလုပ်ပါဟ….” “သူ့ကို လှဲချလိုက်ပြီး ပါးကို နမ်းပစ်တာဗျ…။
လူက ညီလေးအရမ်းတင်းလာတာရယ်….. အာချီမိတ်ကပ်နံ့ရယ် ဒါဘဲ သတိထားမိတော့တယ်..။ ကျန်တာဘာမှ မသိတော့ဘူး….။ နောက်ပြီး သူ့နှုတ်ခမ်းကို နမ်းလိုက်တော့ အိအိလေးဗျ….။ နမ်းလို့တော့ကောင်းတယ်..။” “မင်း…ပေါက်စီတွေဘာတွေ မကိုင်ဘူးလား…” “အာ…ကိုင်တာပေါ့…. ကိုဦးကလည်း..။ မဆိုးပါဘူး..အိအိလေး..ကိုင်လို့ကောင်းတယ်..။” “နေပါဦး..။ မင်းတို့က အဝတ်တွေချွတ်သေးလား..ဒီအတိုင်း လှန်ရုံဘဲလား….” “အင်း…ကျနော်က အင်းကျီချွတ်တယ်..။ ဘောင်းဘီတော့ အောက်ကို ဆွဲချလိုက်တာ…။ ကောင်မလေးကိုတော့ အင်းကျီလေး အပေါ်လှန်…စကဒ်လေးလှန်ပြီး လှဲနေတာ…” “ကောင်မလေးက မအော်ဘူးလား…” “သူ့ထဲကို သွင်းတော့ အင့်ခနဲ တချက်အော်ရုံက လွဲပြီး ဘာမှ မဖြစ်ဘူးဗျ..။
သူက ကွပ်ပျစ်ပေါ်မှာ လှဲနေတာ ကျနော်က မြေပေါ်မှာ မတ်တပ်ရပ်နေတာ ဆိုတော့ သူ့ပေါင်နှစ်ချောင်းကို လက်နဲ့ကိုင်ပြီး ဗျင်းတော့တာဘဲ..။ ကျနော်က ဆံပင်တွေ ဖိုးရိုးဖားယားဖြစ်ပြီး ချွေးတလုံးလုံးနဲ့ ကိုင်နေတာ သူက ဘာသံမှ ထွက်မလာဘူး..။ လှုပ်လည်း မလှုပ်ဘူး..။ နောက်ထပ် ဆယ်မိနစ်လောက်ကြာတော့ ကျနော်လည်း ပြီးသွားရော..။ အဲဒီတော့မှ သူက ကုန်းထလာပြီး ပါးကို လာနမ်းတယ်..။ ကျနော်တို့လည်း အဝတ်အစားတွေ ပြန်ဝတ်ပြီး ပွဲခင်းထဲကို ပြန်လာကြတယ်..။ အဲဒီအချိန် ကျနော်က တော်တော် ဗိုက်ဆာနေပြီ..။ အကြော်စားမယ်ဆိုပြီး ဆိုင်ထဲဝင် စားသောက်ပြီးတော့ သူက စကားစလာတယ်..။
(ကိုအဲ…ဗိုက်တင်းသွားပြီ….။ လမ်းမလျှောက်နိုင်တော့ဘူး..။ ဆိုင်ကယ် ပတ်စီးရအောင်..။) အဲဒါနဲ့ ရာဘာခြံနားရောက်တော့ သူက ဝင်အုံးမလား မေးတာနဲ့…” “ထပ်အုပ်ကြသေးတယ် ဆိုပါတော့…။” “ဟီးး…ဟုတ်တယ်…တစ်ညလုံးဘဲ…ပွဲပြီးခါနီးမှ သူ့သူငယ်ချင်းတွေလက်ထဲ ပြန်အပ်ပေးလိုက်တယ်..ဟီးးဟီးးး” “အေပေးလေးတွေ…မင်းတို့ကို ရှင်ပြုပြီးပြီလားမေးတုန်းက အင်းမလုပ် အဲမလုပ်နဲ့ လာရှက်ပြနေသေးတယ်” “ဟာ..ကိုဦးကလည်း ရှင်ပြုတယ်ဆိုတာ ကျနော်က သိမှမသိတာကို…။ မနက်ကျတော့ဗျာ..လူကို ကိုင်ရိုက်ထားတဲ့ အတိုင်းဘဲ..။ သူကတော့ ဘာမှ မဖြစ်သလိုဘဲ..။ နောက်တစ်လလောက်နေတော့ အိမ်က ပြန်ခေါ်တာနဲ့ ကျနော်လည်း ရန်ကုန်ကို ပြန်လာခဲ့တယ်..။
အခုထိကို ပြန်မတွေ့ဖြစ်သေးဘူး..။” “လွမ်းတယ်ဆိုပါတော့ မောင်အဲ…” “အင်း..အဲလိုတော့ မဟုတ်ပါဘူး…။ တစ်မျိုးတော့ တစ်မျိုးကြီးဗျ…။” “ဘာတွေ တစ်မျိုးကြီး ဖြစ်နေတာလဲ..ကောက်ပေါက်ထည့်လိုက်မယ်…။” ထိုသို့ အော်ကြီးဟစ်ကျယ်နှင့် ပြောဆိုဝင်လာသူက လားကြီး..။ သူ့နောက်တွင် ပါကျဲ..ဝက်ကြီးနှင့် အာနိုးတို့ တစ်သီတစ်တန်းကြီး ပါလာလေသည်..။ ဆံပင်တွေက ဇီးရောင်တွေ တစ်လက်လက်နှင့် ကေတွေက လန်ထွက်နေကြသည်..။ သြင်္ကန်ဖက်ရှင်အတွက် တယောက်ဆံပင် တယောက်ကိုင်ကာ အိမ်တွင်းဖြစ်လုပ်ကိုင်ပြီး လ္ဘက်ရည်ဆိုင်သို့ ထွက်လာကြခြင်းဖြစ်သည်..။
ထို့နောက် မောင်အဲကို တစ်ယောက်တစ်ပေါက် မေးကြသဖြင့် မောင်အဲလည်း မတတ်သာသည့် အဆုံး ဆံပင်လေး သပ်လိုက် ကွမ်းလေးဝါးလိုက်နှင့် ပြန်ရှင်းပြရလေတော့သည်…။ အကုန်လုံးက ထို တစ်မျိုးကြီးဟူသော အရာကို ဝိုင်း၍ တတ်စွမ်းသမျှ အဓိပ္ပါယ်ဖွင့်ကြသော်လည်း ထင်မြင်ချက် တစ်ခု ဝင်လာတိုင်း တစ်ယောက်နှင့် တစ်ယောက် နောက်ပြောင်နေသဖြင့် ထို တစ်မျိုးကြီးက ဘာမှ အရာထင်မလာချေ..။ နွေလေရူးနှင့် အတူ စကားဝိုင်းထဲတွင် ရောက်ချင်ရာရောက်ကာ ဖိတ်ဒ်အောက် ဖြစ်သွားလေတော့သည်..။
ညရောက်တော့ မောင်အဲ တို့ ဂစ်တာဝိုင်းမှ (ရင်နာတယ် ဧပြီ) ကို ကီးကြောင်များဖြင့် သံသေးသံကြောင် အော်ဟစ်ပြီးနောက် သြင်္ကန်ညများ ကို ပုလင်းများ..အကင်များ..သီချင်းသံများနှင့် ကုန်ဆုံးရန် တိုင်ပင်ကြလေတော့သည်..။ သေချာပါသည်…။ ထို (ရင်နာတယ် ဧပြီ) သီချင်းမှာ ဘာရယ်တော့မဟုတ် သြင်္ကန်ကာလတစ်လျှောက် မောင်အဲတို့ ဂစ်တာဝိုင်းတွင် ရေပန်းစားသွားခဲ့လေသည်..။
