ကိုယ်ဟန်ပြမယ် စံပြ ကျောင်းသူ

ဇေယျသီရိ တက္ကသိုလ်မှာ လက်ထောက် ပါမောက္ခ ဟန်နရီ ရာဇဝင် ဘာသာရပ်ကို လာပြနေသည်မှာ ဆယ်စုနှစ်တစ်ခုနီးပါး ကြာမြင့်ခဲ့ပြီ။ ပရော်ဖက်ဆာဟု ဆိုသော်လည်း ဟန်နရီမှာ အသက် ၃၀ ကျော်ကျော် ၄၀ မပြည့်သေး၊ အသက်က ငယ်ငယ် အားကစားလိုက်စားသူဖြစ်၍ ဗလတောင့်တောင့်၊ ပါးသိုင်းမွှေးခပ်ရေးရေးနှင့် ဟန်နရီမှာ ကျောင်းဆရာနှင့်မတူပဲ ဘိုင်စကုပ် ဓာတ်ရှင်မင်းသားနှင့် ပိုတူနေသည်။ အမှီအခိုမရှိ၊ လူပျိုလူလွတ်မို့ ရသည့်လခက လောက်ငရုံမက ပိုလျှံသည်ဟု ဆိုရမည်၊ သို့သော်လည်း ဝါသနာအလျှောက် ဓာတ်ပုံတိုက်နှင့် ပန်းချီသင်တန်း ဖွင့်ထားသေးသည်။ တကိုယ်တည်းသမားမို့ တိုက်ခန်းသီးသန့် ငှားမနေတော့ပဲ ဓာတ်ပုံတိုက်တွင်ပင် ဟန်နရီ နေသည်။

ရုံးခန်းထဲမှာ သူရိယ သတင်းစာကို ဟိုလှန်ဒီလှန် လုပ်နေစဉ် တံခါးခေါက်သံကြားရသဖြင့် ဟန်နရီ တံခါးပေါက်ဆီသို့ ထသွားရသည်။ သမိုင်းပါမောက္ခပီပီ ရှေးခေတ် ဗမာစာအပြင် ခေတ်သုံး ဗမာစာကိုပါ ရေးတတ်၊ ဖတ်တတ်သည့် ဟန်နရီမှာ ဇေယျသီရိမှာ အနေကြာသဖြင့် ဗမာစကားကိုလဲ ပီပီသသမဟုတ်တောင် အတော်ကျွမ်းကျွမ်းကျင်ကျင် ပြောတတ်နေပြီ။ တံခါးကို ဖွင့်လိုက်တော့ ဒုတိယနှစ် ဥပဒေ ကျောင်းသူ မကလျာဝေ၊ ကုန်သည်ကြီး ဦးဝေခန်း၏ မြေး တရုတ်သွေး တမတ်သားပါသည် မကလျာဝေ။ သူမအဖိုး ဦးဝေခန်းက ကုန်သည်အလုပ်အပြင် တိုက်ခန်းတွေ အများကြီး ဝယ်ထားကာ ငှားသည့်အလုပ်လဲ လုပ်သည်၊ မြို့လည်က သူ့ဓာတ်ပုံတိုက်တောင် ဦးဝေခန်းဆီက ငှားထားတာ ဖြစ်သည်။

ကလျာ့ကို မြင်သည်နှင့် ဟန်နရီ စိတ်က ထောင်းကနဲ တိုသွားသည်။ သူသင်သည့် သမိုင်းကို မယူမနေရ ဘာသာမို့ အတန်းထဲ ဝင်ထိုင်နေရုံနှင့် ဂုဏ်ထူးထွက်မည့်အလား ပေါ့ပျက်ပျက်သဘောထားသည့် ကျောင်းသူ၊ အဆိုင်းမန့်ပေးလျှင် အချိန်မီ မတင်၊ အမြဲနောက်ကျသည့် ကျောင်းသူ၊ ၃ ခါမြောက်တွင်တော့ သူ စိတ်တိုတိုနှင့် ကလျာ့ အဆိုင်းမန့်ကို သုညပေးပစ်လိုက်သည်၊ အဲဒါမှ မှတ်လောက်သားလောက် ရှိသွားမှာ။ အခုလဲ အဲဒါကို သတိရသဖြင့် ဟန်နရီ စိတ်ပြန်တိုလာခြင်းပင်။
“ဆရာ … ကျမ ဆရာ့ကို ပြောစရာ ရှိလို့။”
ပြောပြောဆိုဆို ကလျာက ရုံးခန်းထဲဝင်ကာ သူ့စားပွဲရှေ့က ကုလားထိုင်တွင် စွေ့ကနဲ ဝင်ထိုင်သည်။ သူ တံခါးပိတ်ပြီး သူ့ထိုင်ခုံမှာ ပြန်လာထိုင်တော့ …
“ဆရာ … ကျမ သမိုင်းကို ဂုဏ်ထူးပါမှ ရမယ် ဆရာ”
“ဂုဏ်ထူးက မဖြစ်နိုင်ဘူး၊ ဖိုင်နယ်မှာ အမှတ်ပြည့်ရရင်တောင် မဖြစ်နိုင်တော့ဘူး။”
သမိုင်းက အဆိုင်းမန့်အမှတ်တွေကိုပါ ယူသည့်ဘာသာ၊ အဆိုင်းမန့်တွေမှာ အမှတ်နည်းနည်းလျော့တာ မထောင်းသာသော်လည်း သုညတလုံးပါလျှင်တော့ ဂုဏ်ထူးမထွက်နိုင်တော့။ နောက်ပြီး သမိုင်းစာမေးပွဲမှာ အမှတ်ပြည့်ရတာ ဘယ်မှာ ရှိနိုင်လို့တုန်း။

“ကမြ ကြူတိုရီယယျတှမှော အကုနျ အမှတျပွညျ့ရတယျလေ”
“အငျး … အဆိုငျးမနျ့တှေ နောကျကတြယျလေ၊ ဒီတော့ ဂုဏျထူး မဖွဈနိုငျဘူး”
“ဆရာရယျ … တရကျထဲကို”
“တရကျလဲ နောကျကတြာပဲ၊ ဆောရီး မကလြာဝေ။ နငျ ဟဈစထရီ ဂုဏျထူး မဖွဈနိုငျဘူး”
“ဆရာ … ကမြ အောျနာ မဝငျလို့ မဖွဈဘူး၊ အောျနာ မဝငျရငျ အဘိုးက ကမြကို ယောကျြား ပေးစားတော့မှာ။ ကမြ အောျနာဝငျရငျ ဘိလပျမှာ မဟာဘှဲ့ ဆကျတကျခငြျလို့ပါ”
“ဆောရီး … ငါ မကူညီနိုငျဘူး”
“ဆရာ ကမြ မနကျဖွနျ ထပျလာခဲ့လို့ ရမလား”
“အိုကလေေ … ထပျလာလဲ နငျ ဂုဏျထူးတော့ မဖွဈနိုငျဘူး”
နောကျနေ့ ဟနျနရီ ရုံးကိုရောကျတော့ ရုံးခနျးရှေ့မှာ သူ့ကိုစောငျ့နသေညျ့ ကလြာ့ကို တှေ့လိုကျရသညျ။ အရပျ ငါးပခွေောကျလောကျရှိမညျ့ ကလြာေ၀ ဒီနေ့ ဒေါကျမွငျ့ဖိနပျ မဝတျစဖူး ဝတျထားသညျ။ အကြီကလဲ မှနျနိုငျလှနျအသားကို ဇာဘောျလီအနကျ၊ ပိုးထမီပြော့ အဝါနှငျ့ တှဲဝတျထားသဖွငျ့ သူမကိုယျလုံးအလှကို ပေါျလှငျနစေသေညျ။ ရုံးခနျးထဲ ခေါျထိုငျပွီး ကလြာ့ကို ဟနျနရီကွညျ့လိုကျတော့ မကြျနှာမှာလဲ မကြျနှာခြတှေေ အဖှေးသား၊ မှုနျနအေောငျ လိမျးထားပွီး နှုတျခမျးကလဲ ရဲရဲနီလို့။ စားနကြေ ကွောငျဖားကွီးလောကျ မဟုတျသောျလညျး အတှေ့အကွုံမရှိတာ မဟုတျသညျ့ ဟနျနရီ ဒီကောငျမလေး ဘယျခွလှေမျးလှမျးသညျကို နားခှကျမီးတောကျသှားသညျ။ ဒါပမေဲ့လဲ ထိုခွလှေမျးကို ဘယျနှလှမျး၊ ဘယျခရီးစခနျးရောကျသညျအထိ လှမျးမညျကို မသိသေးသညျနှငျ့ အသာဆကျ အကဲခတျနလေိုကျသညျ။

“ဆရာ ကမြ ယောကျြားမယူခငြျသေးဘူး၊ ကမြကို ကူညီပါ ဆရာရယျ”
တရုတျတှကေ ဒီလိုပဲ၊ အိမျထောငျကသြှားပွီဆို ယောက်ခမအိမျမှာ ကြှနျသာသာရယျ။ ယောက်ခမနှငျ့ လငျသား အမွငျကဉြျးလြှငျ ကဉြျးသလောကျ ပညာဘယျလောကျတတျတတျ အိမျတှငျးပုနျးဖွဈပရေော့။ ဒါ့ကွောငျ့လဲ ခတျေပညာတတျ တရုတျ မိနျးကလေးတှေ အိမျထောငျပွုရမှာ သမေလောကျ ကွောကျကွသညျ။
“ကမြ အဲ … ဟိုဟာ အဆိုငျးမနျ့တခု ထပျလုပျရငျရော၊ ဆရာ”
သူခပျမဆိတျပငျ နနေတေော့ ကာခွယျတှေ ဆိုးထားသော မကြျလုံးရှဲကွီးမြားဖွငျ့ အသနားခံကွညျ့ရငျး ခပျညုညုလေး လာပွောနသေညျ၊ ဒီလောကျနှငျ့ ကွှသှေားရအောငျ ဟနျနရီက မနေ့တနေ့ကမှ စာစသငျသညျ့ ကြောငျးဆရာ ပေါကျစမှ မဟုတျတာပဲ။
“နောကျအပါတျပဲ ဖိုငျနယျဖွတေော့မှာ။ မကလြာေ၀ … ဆောရီး … ငါ ဒါ မတတျနိုငျဘူး”
ကလြာငွိမျကသြှားသညျ၊ ဟနျနရီ ခေါငျးမာလှနျးသညျ။ ခဏကွာအောငျ ငွိမျသကျနပွေီးမှ တခုခုကို ဆုံးဖွတျလိုကျဟနျနှငျ့ …
“ဆရာ … ကမြလေ … ဟို …”
ဟနျနရီက ခေါငျးကို ငွငျသာစှာပငျ ယမျးရငျး …
“ဆောရီးပါ”
” … ဆရာ ပနျးခြီဆှဲဖို့ ကမြ ကိုယျဟနျပွပေးရငျရော … အပို အဆိုငျးမနျ့အဖွဈနဲ့လေ၊ ဆရာ့ စတူဒီယိုကို ကမြ လာပေးမယျလေ။”
ဟနျနရီ မကြျလုံးတှေ ဝငျးကနဲ လကျသှားသညျ။ ပွီးမှ ခပျအေးအေး လသေံနှငျ့ …
“မောျဒယျလျထိုငျပေးမယျလို့ ပွောတာလား”
… ဟုပွနျမေးလသေညျ။
“ဟုတျတယျ၊ ကမြ ဆရာ့စိတျကွိုကျ မောျဒယျလျထိုငျပေးမယျ။ ဒီမှာကွညျ့ … ကမြ မလှဘူးလား”
ဟနျနရီ ပါးစပျအဟောငျးသား ဖွဈသှားရသညျ၊ ဒီကောငျမလေး ဒီလောကျ ရဲတငျးလိမျ့မညျဟု သူမထငျထားခဲ့။ သူ့မကြျစိရှေ့မှာတငျ ကလြာ ထိုငျခုံမှ ထရပျကာ ရငျဖုံးအကြီကို ခြှတျခလြိုကျသညျ။ ဟနျနရီ မှငျသကျနရောမှ သတိဝငျလာသောျလညျး နှုတျက ဘာမှ မပွောနိုငျ။ သူ့အတှငျးစိတျက လှနျဆှဲနသေညျ။ တဘကျက သူ့ဆီက အမှတျဝယျသလို ဖွဈနတောကို ခံပွငျးနမေိသလို တဘကျကလဲ ဒီကောငျမလေး ခြှတျပွတာကို ဆကျကွညျ့ခငြျစိတျ ဖွဈနသေညျ။ နှုတျကတော့ ဘာသံမှ ထှကျမလာ၊ ကွညျ့ရတာ ကွညျ့ခငြျစိတျက အနိုငျရသညျ့နှယျ။

ကလျာက သူ့အလုပ်သူ ဆက်လုပ်သည်၊ ဘော်လီချိတ်တွေ ဖြုတ်လိုက်ပြီး ရင်ကို ဟင်းလင်းဖွင့်လိုက်သည်။ သူမရင်သားတွေက ခေါမပြည်က ဗီးနပ်စ်ကျောက်ရုပ်လို … ကြီးသည်၊ လုံးသည်၊ ပြည့်သည် … ဒီလောက်လှတာ သိပ်ရှားတာပဲ ဟန်နရီသိသည်။ ဗီးနပ်စ်လို … ထရွိုင်မြို့က ဟယ်လင်လို။ ဒါ့ကြောင့် ထရွိုင်စစ်ကြီး ဖြစ်ခဲ့ရတာဟု ဟန်နရီ သဘောပေါက်သွားသည်။ ဟန်နရီ ဆွံ့အနေသည်ကို ကလျာကလဲ သိသည်၊ ဒီဘာသာ ဂုဏ်ထူးမှတ်ရဖို့ သူမအတွက် သေရေး ရှင်ရေးမို့ ဒီလောက်နှင့် ရပ်မထားနိုင်။ ဂုဏ်ထူးသေချာသည်ထက် သေချာအောင် ခါးက ထမီကိုပါ ဖြေချလိုက်သည်။
ဟန်နရီ့အသက်ရှူသံတွေ ပိုပိုပြင်းလာရသည်။ ကလျာ့မှာ အတွင်းခံလုံး၀ မပါ။ ရုံးခန်းက အလုံဖြစ်သည့်အပြင် မနက်ပိုင်းစောနေသေးသည့်အတွက် ဖြတ်သွားဖြတ်လာလဲ သိပ်မရှိလို့ ဟန်နရီ အသက်ရှူချောင်ရသည်။ ဒီကောင်မလေး အတွင်းခံမပါပဲ ကျောင်းကိုလာတာလား၊ ဒါမှမဟုတ် သူ့ဆီမလာခင်ကမှ ချွတ်လာခဲ့တာလားဟု လျှောက်တွေးနေမိသေးသည်။ ဘော်လီကိုပါ ချွတ်၍ စားပွဲပေါ်တင်လိုက်ပြီး ခါးထောက်၊ ဒူးကွေး၍ သူမကောက်ကြောင်းတွေ ပေါ်လွင်သည်ထက် ပိုမိုပေါ်လွင်အောင် ကိုယ်ဟန်ပြနေသည်။

မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်းဖြစ်နေသော ကလျာ့ကိုယ်ထည် ကောက်ကြောင်းတွေသည် ဒေါက်မြင့်ဖိနပ်ကြောင့် အလှပိုနေသည်။ ရုံးခန်းတခုလုံး ကလျာ့ဆီမှ အမွှေးနံ့သာနံ့များ ထုံမွှန်းနေပြီး ဟန်နရီ၏ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းမှတပါး ဘာသံမှမကြားရပဲ တိတ်ဆိတ်လျှက်ရှိသည်။ သားကောင်ကို ညို့ယူဖမ်းစားတတ်သည့် နဂါးမယ်လေးနှယ် ကလျာ မျက်လုံးရွဲကြီးများဖြင့် ဟန်နရီ့ကို ကြည့်ရင်း ဘေးကို စောင်း၊ နောက် … ဟန်နရီ့ကို ကျောပေးပြီး သမင်လည်ပြန်လှည့်ကြည့် ပြန်သည်။
ကလျာဝေ့ကျောဘက်ကလဲ ဟန်နရီ့အတွက် ရင်သပ်ရှုမောဖြစ်ရသည်။ အပြစ်အနာအဆာမရှိ ချောမွတ်သော အသားအရေ၊ တရုတ်သွေးစပ်၍ အသားက ဝင်းဝါသော်လည်း တရုတ်မစစ်စစ်တွေလို မျက်ပေါက်ကျဉ်းကျဉ်းနှင့် မဟုတ်၊ မျက်လုံးတွေက တဖိတ်ဖိတ် တောက်နေသည်၊ မွန်/ကရင်သွေးပါသောကြောင့်ထင့်၊ ကိုယ်လုံး ကိုယ်ပေါက် အချိုးအဆက်က မယ်ပြိုင်ပွဲ ဝင်လို့ ရလောက်သည်၊ သေချာ တိုင်းမကြည့်ရသော်လည်း ၃၃ – ၂၆ – ၃၅ သဲနာရီ ရှိတ်ဟု ဟန်နရီ ခန့်မှန်းမိသည်။ ခေါမ ကျောက်ဆစ်ရုပ်လေးနှယ်၊ ဘယ်ဘက်က ကြည့်ကြည့် လှပသည့် ကိုယ်လုံး ကိုယ်ပေါက်၊ ဟန်နရီ ထိုင်ရာမှ ထ၍ ကိုင်ကြည့်ချင်စိတ်ကို မနည်း ထိန်းထားရသည်။ သူမျက်စိကိုပင် သူမယုံနိုင်၊ အိပ်မက်များ မက်နေသလား စဉ်းစားနေတုန်း ကလျာဝေဆီက အသံထွက်လာသည်။
“ဘယ့်နှယ်လဲ ဆရာ … ကျမ ကိုယ်ဟန်ပြမယ် လုပ်လို့ ကွာလဖိုင်းရဲ့လား။”

ဟန်နရီ ထိုင်ရာမှ ဖြည်းညှင်းစွာ ထရသည်။ ပြီးတော့ ကလျာ့အနားကို နမူးနမိုင်းနှင့် လျှောက်လာမိသည်။ လှသလောက် ဉာဏ်များတဲ့ ဟာမလေး။ သူစိတ်ထဲကနေ မှတ်ချက်ပေးလိုက်မိသည်။ နေဦး … မျက်နှာက တမျိုးဖြစ်နေသလိုပဲ။ သေချာကြည့်မှ ပြစ်မျိုးမှဲ့မထင်သော ကလျာ့အလှကို ဖျက်နေတာ ဘာလဲ ဟန်နရီ သတိထားမိသွားသည်။ နှုတ်ခမ်းထက်က ထီမထင်သည့် အပြုံးစ၊ ဒီလောက်နဲ့ ဟန်နရီ့ဆီက အမှတ်ဝယ်လို့ရတယ်ဟု သွေးနားထင်ရောက်နေသည့် အပြုံးစ။ ဒီဟာမလေးကို ကျောင်းမှန်းကန်မှန်း သိသွားအောင် မာန်ချပေးမှ ဖြစ်မည်ဟု သူတေးထားလိုက်သည်။ မိန်းကလေးတွေရဲ့ မျက်နှာမှာ ဘယ်လိုအချိန်မျိုးဆိုလျှင် မာန်မာနကင်းစင်တတ်မှန်း ဟန်နရီ သိသည်လေ။
ဟန်နရီ ကလျာဝေ့အနားသို့ တဖြည်းဖြည်းချင်း လျှောက်လာခဲ့သည်။ ကလျာ့မျက်နှာပေးကို မကြိုက်သော်လည်း ဟန်နရီ့စိတ်ထဲ အမှတ်မထားနိုင်၊ သူ ကြောင်ခံတွင်းပျက် ဖြစ်နေတာ ကြာလှပြီ။ မနှစ်က ဘိလပ်က သူ့ချစ်သူ လက်ထပ်သွားကတည်းက မိန်းမအထိအတွေ့ကို သူမရခဲ့။ လုပ်သင့်၊ မလုပ်သင့် ခွဲဝေတတ်သည့် ဆင်ခြင်တုံတရားတွေ၊ အရှက်အကြောက်တရားတွေ နေထိနှင်းလို ပျောက်ပျက်ကုန်ပြီ။ ကလျာ့ကို ချစ်နှစ်သက်သည်၊ မုန်းတီးစက်ဆုပ်သည်တို့ထက် သူ့ရမ္မက်မီးကို လောင်စာထည့်ပေးဖို့ ဟန်နရီ့အတွက် ပိုအရေးကြီးနေသည်။ အခွင့်အရေးဆိုတာ နှစ်ခါမလာဘူး ဟန်နရီ။ အထူးသဖြင့် ခေါမရုပ်လို လှတဲ့ ကိုယ်ခန္ဒာကို ကိုက်ဖဲ့ဖို့ အခွင့်အရေးမျိုးဟာ နှစ်ခါ မလာဘူး။

နှစ်ခါမလာသော အခွင့်အရေးမို့ ကလျာ့လည်တိုင်ကို သူ့လက်တွေ ဆုတ်ကိုင်လိုက်သည်၊ ထိုမှ ဖော့ဖယောင်းလို ဖြူဖွေး ချောမွတ်နေသော ပခုံးသားများ၊ ထိုမှ အောက်ဘက်ဆီသို့။ အေးစက်သော အထိအတွေ့ကြောင့် ထင်သည်၊ ကလျာ သူမ နှုတ်ခမ်းကို လျှာဖြင့် သပ်လိုက်သည်ကို ဟန်နရီ မြင်လိုက်သည်။ ဟန်နရီ့ဖြစ်အင်က မိန်းမ မမြင်ဖူးသည့် လူပျိုပေါက်ကလေးနှယ်မို့ ကလျာကျေနပ်ပြုံး ပြုံးမိသည်၊ သူမ အားထုတ်မှု အောင်မြင်ပြီ။
ကလျာ့ဖို့ လိင်ကိစ္စဆိုသည်မှာ အဆန်းမဟုတ်လှ။ နန့်ယန်း အထက်တန်းကျောင်းက သာသနာပြု ကွန်ဗင့်ကျောင်းတွေနှင့်စာလျှင် စည်းကမ်း သိပ်မတင်းကြပ်လှဟု ဆိုရမည်။ ၇ တန်းအောင်ကတည်းက ကလျာ ရည်းစား ထည်လဲ ထားခဲ့ပြီး သူမ၏ ရည်းစားများကလဲ အခွင့်အရေးကို နှစ်ခါလာမည်ဟု ထင်မှတ်သူ တယောက်မျှ မပါခဲ့ဘူးလေ။ အတွေ့အကြုံ ရင့်လာသည်နှင့်အမျှ ကလျာဝေသည် ယောက်ျားသူက ပြုသမျှ နုမည့် အပျိုဖျန်းကလေး မဟုတ်တော့၊ ပါမောက္ခ ဟန်နရီလိုလူကိုပင် ညို့ယူဖမ်းစားနိုင်သည့် အခြေရောက်နေပြီဟု မိမိကိုယ်ထင်မှားမိသည်။
ဟန်နရီက ဒါတွေကို မမြင်တော့၊ ဂရုမထားတော့။ သူ့လက်များက ရင်ညွန့်မှသည် ကလျာ့ရင်သား လုံးလုံးလေးတွေကို အုပ်ကိုင်ထားပြီ။ ဒီလောက် ကြွေရုပ်ကလေးလို၊ ကျောက်ဆစ်ရုပ်ကလေးလို လှတာမျိုး သူ့တသက် မရနိုင်ဟု ဟန်နရီ မူလက ထင်မှတ်ထားသည်မှာ ပါစင်အောင် လွဲတော့သည်မို့ ရသည့်အခွင့်အရေးကိုပဲ လက်ထဲမှ မချနိုင်။ သူ့လက်များက သူမ ဝမ်းဗိုက်၊ ထိုမှ အဝေ့အဝိုက်၊ အကောက်အကွေ့တို့ဖြင့် တင့်တယ်သည့် ခါး၊ တင်ပါးတို့ကို အသာပွတ်သပ်နေသည်။
“ခိခိ ကြည့်လှချည်လား ဆရာရဲ့ … “

ညုတုတု စကားသံကို ဟနျနရီ မကွား၊ နားမစိုကျအား။ ကြောငျးသူမလေး၏ ရှေ့တှငျ သူဒူးထောကျခလြိုကျသညျ။ သူ့မကြျဝနျးနှငျ့ တတနျးထဲတှငျ ခကြျကလေး၊ ဗိုကျက အဆီပိုမရှိတာကွောငျ့ ခကြျကလေးလဲ လှနတောပဲ။ သူ့လကျက ကလြာ့ တငျသားတှေ ပေါျမှာ။ ဟနျနရီ့အကွညျ့တှကေ တရှေ့ရှေ့နှငျ့ အောကျကို ဆငျးသှားပွီး ကလြာ့ ပူစီလေးဆီမှာ။ အမှှေးတှကေ မကွာမကွာ ရိတျပေးပုံပေါျသညျ၊ သိပျပွီး မမြားလှ။ ရှငျးရှငျးလငျးလငျး ရှိသညျ။ ထိုစဉျ သူ့ခေါငျးကို လကျဖဝါးနုနုလေးတခုက နောကျမှ ဖိတှနျးသညျကို ဟနျနရီ သိလိုကျသညျ။
အရမျးအားထညျ့ ဆှဲစရာမလိုပဲ ကလြာ့ ပူစီလေးဆီကို သူ အလိုကျသငျ့လေး ငိုကျကလြာသညျ။ သူမ လိုခငြျတာ ရဖို့ အတောျသခြောသှားခဲ့ပွီဖွဈသညျ။ ပူစီနှငျ့ ယောကျြား၊ ယောကျြားနှငျ့ ပူစီ … ပူစီမွငျလြှငျ ဘယျယောကျြားမှ မူမနနေိုငျဆိုတာ ကလြာသိသညျ။ ဆီးခုံလေးပေါျကို အနမျးတှေ ခွှခေနြသေော သူ့ကို အတငျးအောကျသို့ ကလြာ တှနျးပို့လိုကျသညျ။ သူ့လြှာရဲ့အထိအတှကေကွောငျ့ ကလြာ့ အကွောအခွငျတှေ သိမျ့ကနဲ၊ ငွိမျ့ကနဲ။ သူ့လြှာလေးနဲ့ အစုနျအဆနျ တို့ထိ ကစားပေးတော့ သူ့ခေါငျးက ဆံပငျတှကေို ကလြာ ခပျကွမျးကွမျး ဆှဲပဈလိုကျသညျ။
ကလြာ့မှာ အတှေ့အကွုံတှေ ရှိတာ မှနျသောျလညျး သူမ အတှေ့အကွုံတှကေ ဟနျနရီ့လို ပူစီကို မစားခငြျကွ၊ စားသညျ့တိုငျ ဟနျနရီ့လို မကြှမျးကငြျ။ ဒါကွောငျ့ ခဏလေးအတှငျးမှာ ကလြာ့အသိစိတျတှေ ပြောကျကုနျရသညျ။ ကလြာ့ အစိကလေးကို လြှာဖွငျ့ ဟနျနရီ ဘယျလိုလုပျသလဲ မသိ၊ သူ့လြှာစှမျးကွောငျ့ ခဏလေးအတှငျးမှာ ကလြာ ခရီးတှေ အဝေးကွီး ရောကျသှားတာတော့ အမှနျပဲဖွဈသညျ။ ကလြာနှုတျမှ ညညျးသံတှေ ထှကျလာပွီး သိပျမကွာမီပငျ ဟနျနရီ့ခေါငျးကို တငျးတငျးဆုတျကိုငျကာ ပူစီနှငျ့ ဖိပှတျရငျး ကလြာ ခရီးဆုံးကို ရောကျသှားသညျ။ ဒူးတှအေကုနျ ပြော့ခှပွေီး မတျတပျပငျ မရပျနိုငျတော့။ ကလြာ့ တသကျတာတှငျ အမွနျဆုံး ပွီးခွငျးပငျ။
… ဆရာ့ကို သိပျအထငျသေးလို့ မရပါလား ဆရာရယျ။
ဆကျရပျမနနေိုငျတော့သညျမို့ ကွမျးပေါျ ကလြာဒူးထောကျကသြှားသညျ။ ကွမျးပွငျပေါျမှာ နရေောငျ … နတေောငျ အတောျမွငျ့နပွေီ။ ရုံးခနျးပတျလညျမှာ လူသံတှနှေငျ့ တက်ကသိုလျက အသကျဝငျနပွေီ။ စောစောက အသံတောျတောျကယြျသှားသညျကို သတိရလိုကျမိတော့ ကလြာေ၀ ကပြာကယာထပွီး အဝတျတှေ ပွနျဝတျသညျ။ ကလြာ အသကျရှူမမှနျ၊ ပါးအို့လေးတှေ နီနဆေဲ။ ဟနျနရီက အဝတျဝတျပွီးသညျအထိ အရသာခံ ကွညျ့နပွေီးမှ …
“သှားတော့ မလို့လား”
“… အငျး”
“အငျ်ဂါနေ့နောျ”
“ဘာအတှကျလဲ”
“မောျဒယျလျ ထိုငျရမယျလေ၊ နငျထပျလုပျရမဲ့ အဆိုငျးမနျ့လေ။”
“ဒါပမေဲ့ … ဒါပမေဲ့ အခု … ဟို … “
“အဆိုငျးမနျ့ ထပျမလုပျပဲနဲ့တော့ ဂုဏျထူး မဖွဈနိုငျဘူး”
“ကမြ အငျ်ဂါနေ့ အတနျးတကျရ … “
“ဒါဆိုလဲ နငျ့ မငျ်ဂလာဆောငျကြ ငါ အရကျလာသောကျတာပေါ့”
ကလြာ ကိုယျ့အခွအေနကေိုယျ ခုတော့ ရိပျစားမိစ ပွုပွီ။ နနှေငျ့ဦးပေါ့ ဘိုစုတျဟု စိတျထဲမှ တေးလိုကျပွီး အသာပွုံးကာ …
“ဆရာ့ စတူဒီယိုကိုလား ဆရာ”
“အငျး … မနကျ ၈ နာရီ ရောကျအောငျလာ။ ညနေ ၅ နာရီအထိ”
“…”
ဝကျဖွဈတော့မှ မစငျကွောကျနလေို့ မရတာပဲဟု ကလြာတှေးပွီး ဟနျနရီ့ရုံးခနျးမှ အပွေးတပိုငျး ထှကျသှားတော့သညျ။
ကလြာ ဆရာ့ကို ဒေါသ မထှကျရဲပါ၊ သမိုငျး ဂုဏျထူးမရလြှငျ ကလြာ့ဘ၀ ရစေုနျမြောပွီ။ သမိုငျး ဂုဏျထူးက ဆရာ့လကျထဲမှာ။ တမနကျပိုငျးလေးနှငျ့ သမိုငျးဂုဏျထူးရအောငျ ဆရာ့ကို ကွိုးဆှဲနိုငျလိမျ့မညျဟု ကလြာ ထငျမိသောျလညျး ထငျသလို ဖွဈမလာ၊ ဆရာ သိပျလညျသညျ။ အောငျစာရငျး မထှကျမခငြျး ကလြာက ဆရာ့လကျခုပျထဲက ရေ။ အငျ်ဂါနေ့ မနကျ ဆရာ့ စတူဒီယိုသို့ ကလြာ စကျဘီးစီးလာခဲ့သညျ။ လူတှေ သတိထားမိမှာ စိုးသဖွငျ့ ဟိုနေ့ကလိုတော့ အလှပွငျမလာ၊ သာမာနျ အကြီ၊ ထမီနှငျ့ ဆံပငျကို ကစြျဆံမွီး နှဈခြောငျးခှဲပွီး ကစြျရုံသာ။ စတူဒီယိုရှေ့ရောကျတော့ စောစောစီးစီး လူတှရေောကျနပေါလား။
ဟနျနရီက ကလြာ့ကို ထှကျကွိုသညျ။
“လူတှမြေားလှခညြျလား ဆရာ … မဆှဲဖွဈတော့ဘူးလား။”
“ဆှဲမယျလေ၊ ဆရာရော … ကြောငျးသားတှပေါ နငျ့ကို ဆှဲမှာ။”
“ဆရာ့ တယောကျထညျးကို ထိုငျပေးရမှာ မဟုတျဘူးလား။”
“လူမြားမြားဆှဲတော့ ထိုငျရတာ ပိုတနျတာပေါ့၊ ကမျးမျ … “
ဆရာ့အိပျခနျးထဲကို ဦးဆောငျခေါျသှားတော့ ကလြာလိုကျဝငျသှားသညျ။
“ရော့ … ဒီဝတျစုံလဲ”
ဟနျနရီက ခညြျလုံခညြျပါးပါးတထညျ ကမျးပေးသညျ။ ပါးတာကမှ ပါးပါးလေး၊ နရေောငျထဲ မရပျပဲပငျ အထဲကို ရိုးတိုးရိပျတိတျ မွငျနရေသညျ။
“အကြီကော ဆရာ … “
“အကြီမပါဘူး၊ အပေါျထိ ဝတျလိုကျ … ဗှီးလဈဂျြ ဂဲလျတှလေို”
ဒီပါးပါးလေးကို ရငျလြားလို့ကတော့ အထဲကဟာတှေ အတဈလိုကျ ထှကျနမှော။ ဆရာ ဒါ တမငျ ပညာပွတာ။ ကလြာ့မကြျခုံးတှကြေုံ့၊ နှုတျခမျးတှေ ထောျတကျလာသညျ။
“မွနျမွနျလုပျလေ … “
“ဆရာ … အရမျးပါးတယျ၊ မဖွဈဖူး ….. “
ဟနျနရီ ကလြာ့ကို တခကြျ စိုကျကွညျ့သညျ၊ ပွီးတော့ တံခါးဝကို ကွညျ့ပွနျသညျ။ ဆရာ ဘာဆိုလိုသညျကို ကလြာသိသညျ။ မလုပျနိုငျလြှငျ ပွနျ၊ ပွနျလို့တော့ မဖွဈ၊ ဒီထိ ရောကျလာပွီးမှ ဆကျလုပျဖို့သာ ရှိသညျ။ ဟဈစထရီ ဂုဏျထူးရဖို့က ကလြာ့အတှကျ သရေေးရှငျရေး၊ ဆရာ သိပျညဈစုတျသညျ။ ဆရာအပွငျထှကျပေးတော့ မလဲခငြျ လဲခငြျနှငျ့ ကလြာ ခညြျထမီကို ရငျလြားလိုကျရသညျ။
ကလြာ စတူဒီယိုထဲ ပွနျထှကျလာတော့ ကြောငျးသား ၈ ယောကျ နှငျ့ ဟနျနရီ့ကို တှေ့ရသညျ။ ကြောငျးသားတယောကျခငြျးစီရဲ့ရှေ့မှာ ကငျးဗတျဈခုံနှငျ့ သူတို့ လကျထဲမှာက မီးသှေးတှေ၊ ခဲတံတှေ၊ စုတျတံတှနှေငျ့။ မိနျးကလေးက ပိုမြားသညျ၊ ယောကျြားလေးက ၂ ယောကျသာပါသညျ။ သူတို့အားလုံး ကလြာ့ကို မမွငျဖူးသလို စိုကျကွညျ့နကွေသညျ။
“သိပျတော့လဲ စိတျမလှုပျရှားပါနဲ့ ကလြာ။ သူတို့အားလုံး နုဒျပုံတောငျ ဆှဲဖူးကွပွီးသားပါ။ ဟိုနားမှာ ထိုငျ”
အတနျးရှေ့က စငျကလေးပေါျမှာ ကလြာ ဒူးတုတျထိုငျရသညျ။ ဟနျနရီက သူလိုခငြျသောပုံကို ကလြာ့ကို ပွပေးသညျ။ ဒူးတုတျထိုငျပွီး ခါးကော့ကာ တငျတှေ၊ ရငျတှေ အကုနျပေါျစတေဲ့ ပုံစံ။ စိတျတိုငျးကပြွီဆိုတော့မှ ဟနျနရီက ဘေးမှာ အသငျ့ရှိသော ရပေုံးငယျဖွငျ့ ကလြာ့ကို ပကျလိုကျသညျ။ ထမီက ပါးသညျ့အပွငျ ရစေိုပွီး အသားမှာ ကပျနလေို့ ကလြာ့ တကိုယျလုံး ရှိသမြှ ပစ်စညျးတှကေ အဝတျမပါသညျနှငျ့ မခွားတော့။ ဟနျနရီက ရငျညှနျ့နားက ကလြာ့ ထမီကို ဖွခေလြိုကျပွီး အောကျလြှောမကစြရေနျ ကလြာ့ လကျတဘကျနှငျ့ ထိနျးထားခိုငျးသညျ။ ကလြာ့ နောကျလကျတဘကျက သူမ ဒူးပေါျမှာ။
ကြောငျးသူတှကေ ကလြာ့ပုံကို စပွီး ရေးခွဈနကွေသောျလညျး နုဒျပုံဆှဲဖူးသညျဆိုသော ကြောငျးသားမြားမှာ မကြျလုံးမြား ပွူးကယြျပွီး ပနျးခြီတခါမှ မဆှဲဖူးသူမြားလို ရပျနကွေလသေညျ။ ကလြာရှကျပွီး ခေါငျးငုံ့လိုကျတော့ …
“ဆရာ … မောျဒယျလျက လှုပျတယျရှငျ့၊ ငွိမျခိုငျးပါ”
… ဟု ကြောငျးသူတယောကျက လှမျးတိုငျတာနဲ့ ခေါငျးကို အရငျအတိုငျး မော့ထားပေးရပွနျသညျ။ ကလြာ့ ပါးမို့မို့လေးတှမှော ရှကျသှေးနှငျ့ ခငြျးခငြျးနီနတေော့သညျ။
ဒါကလဲ အစပိုငျးမို့သာ ဖွဈသညျ။ ဆယျမိနဈလောကျ ကွာတော့ ကြောငျးသား ၂ ယောကျလဲ သူ့တို့ စုတျတံ၊ ခံတံတှနှေငျ့ အလုပျရှုပျနသေလို ဟနျနရီကလဲ တယောကျခငြျး၏ ပုံတှကေို လိုကျကွညျ့ကာ လိုတာတှေ ဖွညျ့ဆညျး သငျကွားပေးပွီး ပနျးခြီဆရာစဈစဈကွီး ဖွဈနပွေနျသညျ။ ကလြာလဲ အရငျလို တောငျ့တောငျ့ကွီး ဖွဈမနတေော့ပဲ နတေတျသှားသညျ။ နာရီဝကျတခါ ကလြာ့ကို အညောငျးပေးဆနျ့သညျ၊ ပွီးလြှငျတော့ ရခွေောကျနတေဲ့ နရောလေးတှေ ရနျပွနျပကျ၊ အဝတျအစားလေးတှေ ပွနျပွငျနှငျ့ ကလြာ့မကြျနှာလေး နီရပွနျသညျ။ ဒါပမေဲ့ စစခငြျးတခေါကျကလောကျ မဆိုးတော့၊ ကြောငျးသား ၂ ယောကျကလဲ ခေါျတော တသိနျးအားနှငျ့ မကွညျ့တော့တာလဲ ပါမညျ။
နောကျဆုံးတခေါကျထိုငျပွီး အတနျးဖွုတျတော့ နေ့လညျ ၁၁ နာရီ ထိုးလုပွီ။ ဆရာက တိုကျဘေးက ဆိုငျကနေ ကွေးအိုးနှငျ့ အသားကငျတှေ ထှကျဝယျပွီး ပွနျလာတော့ ကလြာ အဝတျလဲနှငျ့နပွေီ။
“ပွနျဝတျမနနေဲ့၊ ခဏနေ ထပျထိုငျရဦးမှာ”
“ဟာ … ဆရာကလဲ”
“ငါးနာရီအထိလေ၊ တမိနဈမှ မလြှော့ဘူး။ မလုပျနိုငျရငျလဲ … “
နှုတျခမျးကိုစူကာ ကလြာ အဝတျတှေ ပွနျခြှတျရသညျ။ ပုံမှနျအားဖွငျ့တော့ မောျဒယျလျတှနှေငျ့ ဟနျနရီ ပတျသကျလေ့ မရှိ။ ဒါပမေဲ့ ကလြာဝကေ ထူးခွားသညျ၊ အခွား မောျဒယျလျတှလေို မဟုတျ။ သူ့ဆီက အမှတျဝယျဖို့ ကွိုးစားသညျ့ မာနခဲ ကြောငျးသူ၊ သူ့ဘာသာကို ပေါ့ပကြျပကြျထားသညျ့ ကြောငျးသူမို့ မှတျလောကျအောငျ ပညာပေးဖို့ လိုသညျ။ ဓာတျပွားကို သံပတျပေးဖှငျ့ပွီး ကလြာ့အနား လြှောကျလာသညျ။
ဆရာ့ကို စိတျတှေ တိုနသေောျလညျး အခုအခြိနျက စိတျဆိုးပွလို့ မရသညျ့ အခြိနျမှနျး ကလြာနားလညျသညျမို့ စိတျကိုလြှော့ကာ ဆရာ့ကို ပွုံးပွလိုကျရသညျ။ အဝတျမပါသညျ့ ကလြာ့ကို မွငျနရေသညျမို့ ဆရာ့ ဘောငျးဘီက ပေါငျခွံမှာ ဖုဖောငျးနသေညျ။ ကလြာ ဆရာ့ကို ဆှဲဖကျလိုကျသညျ။
အိပျခနျးထဲက စာကွညျ့စားပှဲမှာ ကလြာ့ကို တငျပွီး ဆရာ အနမျးတှေ ခွှသေညျ။ ထုံးစံအတိုငျး အနမျးတှကေ မကြျနှာ၊ လညျတိုငျ၊ ရငျညှနျ့ စသဖွငျ့ တဖွညျးဖွညျး အောကျကို ဆငျးလာသညျ။ ကလြာ့ ပူစီကို လြှကျပေးသညျ့အခြိနျတှငျတော့ ဆရာ ဟနျနရီ နှားသိုးကွိုးပွတျ ဖွဈနပွေီ။ ကလြာ့ မကြျနှာလေးမှာ မာနျမာနတှေ မရှိတော့၊ သူမ၏ မာနတှေ၊ ဒေါသတှအေကုနျလုံး ဟနျနရီ၏ လြှာဖြားမှာ ကပျပါသှားခဲ့ပွီ။ ကလြာသိတာ တခုတညျး ရှိတော့သညျ၊ ကာမပနျးတိုငျကို ရောကျဖို့။
မိနဈပိုငျးမြှသာ ကွာမညျ၊ ကလြာ ပနျးတိုငျရောကျလုနီးနီး။ ညညျးသံတှေ တဖွညျးဖွညျး ကယြျလောငျနတေုနျးမှာ ဆရာ မတျတပျထရပျသညျ။
“ဟငျ့ … ဆရာ၊ ဘာလို့ ရပျလိုကျတာတုနျး။”
ဆရာက ဘာမြှ မပွော။ ကလြာ့ကို စာကွညျ့စားပှဲပေါျကနေ ဆှဲထူသညျ။ ကလြာ ကွောငျတောငျတောငျနှငျ့ ထရပျလိုကျရသညျ။ ပွီးတော့ ပခုံးကနေ အောကျကို ဖိတှနျးသညျ။ နရောလဲခငြျတာမှနျး ကလြာသဘောပေါကျလိုကျသဖွငျ့ ဆရာ့ရှေ့မှာ ဒူးထောကျခလြိုကျသညျ။ ဒါပမေဲ့ တတျနိုငျသလောကျတော့ သှေးတိုးစမျးခငြျသေးသညျမို့ …
“ဗိုကျဆာပွီ ဆရာရယျ့”
“အလကားတော့ စားလို့ ဘယျရမလဲ။ မကလြာေ၀ အလုပျလုပျရမယျလေ။”
အတငျးကွိုးစားပွုံးနရေသော ကလြာ ဆရာ့ ဘောငျးဘီကို ခြှတျပေး၍ သူ့အလို လိုကျရပွနျသညျ။ ကလြာ မှုတျပေးဖို့ ပွငျဆငျနစေဉျ ဟနျနရီက ကလြာ့ကိုယျလုံးအလှကို မကြျစိအရသာခံ ကွညျ့နသေညျ။ ဟနျနရီ စိတျတိုငျးကမြှ သူမ လိုခငြျသော ဂုဏျထူးရမညျဖွဈ၍ အစှမျးကုနျ သညျးခံနရေသညျ။ သူမ၏ နှုတျခမျးမြားကိုလဲ ကလြာ အခါခါ သုံးခဲ့ဖူးပွီဖွဈ၍ သိပျတော့ နာစရာ မရှိပါခြေ။
ကလြာသညျ အရှယျနှငျ့ မလိုကျအောငျပငျ ပုလှမှေုတျ ကြှမျးကငြျသူကလေး ဖွဈသညျ။ ယခငျကတညျးက သူမ လိုခငြျတာရှိလြှငျ ပုလှနှေငျ့ လဲပဈနကေဖြွဈသဖွငျ့ အထူး ကြှမျးကငြျနသေညျ။ ယခု ကလြာ့လကျထဲက ၆ လကျမကြောျ ၇ လကျမနီးနီး အခြောငျးကွီးက နှေးထှေးပွီး ခြောမှတျနသေညျ။ မကြျလုံးရှဲကွီးတှနှေငျ့ ဆရာ့ကို မော့ကွညျ့လိုကျတော့ ရမ်မကျဇောတှနှေငျ့ ဆရာက သူမကို ငုံ့ကွညျ့နပေါသညျ။
ဆရာ့ကို စခငြျလာတာနဲ့ သူ့အခြောငျးကွီးအောကျဘကျက မေးသိုငျးကွိုးကို လြှာဖွငျ့ မထိတထိ တို့ပေးလိုကျသညျ။ ပွီးတော့ ရူးခငြျယောငျဆောငျပွီး သူ့အခြောငျးကွီးကို လနေဲ့ မှုတျသညျ။ ဟနျနရီက ဘာမှ မပွော၊ စိုကျသာကွညျ့နသေညျ။ ဆရာ့ကို ငွငျးဆဲရမညျဟု တှေးပွီး တခြောငျးလုံးကို ပါးစပျထဲ မထညျ့လိုကျပဲ လြှာဖြားလေးဖွငျ့ ဟိုတို့ ဒီတို့ အခြိနျဆှဲလုပျနလေိုကျသညျ။ အတောျကွာသှားပွီး ဆရာမရိုးမရှ ဖွဈလာဟနျတူမှ တခြောငျးလုံးကို ပါးစပျထဲထညျ့၊ နှုတျခမျးဖွငျ့ တငျးတငျးဖိကာ ပွနျထုတျပေးလိုကျသညျ။ ဆရာ့ သကျပွငျးခသြံက ဓာတျစကျသံကွားမှ ခပျပွငျးပွငျးနှငျ့ ခပျမှနျမှနျ ထှကျပေါျလြှကျရှိသညျ။
တကယျတမျးတော့ ကြောငျးသူနှငျ့ အပေးအယူလုပျကာ အမှတျမရောငျးသငျ့မှနျး ဟနျနရီ သိသညျ။ ဒါပမေဲ့ မလုပျသငျ့ဘူးဆိုကာမှ ဒီမာနခဲလေးက အကွောမာလှနျးသညျ၊ နောကျပွီး အကွောမာသလောကျ လှလှနျးနသေညျ။ မလုပျသငျ့ဘူးဆိုကာမှ လုပျနရေတာ ပိုဇိမျတှေ့သလိုပဲ။ ကလြာကလဲ တဖွညျးဖွညျးပိုပွီး စိတျပါလာဟနျတူသညျ။ သှားရညျနှငျ့ လရညျမြား ရှှဲနသေော အခြောငျးကွီးကို ပါးစပျအတှငျး အသှငျးအထုတျ မှနျမှနျလုပျသလို လကျကလဲ ဆရာဥတှကေို အသာညှဈကိုငျပေးသညျ။ ပွီးတော့ ပါးစပျထဲ အခြောငျးကွီးငုံထားလြှကျက ညညျးသံတိုးတိုးလေး ပေးသညျ။ သူမ ညညျးသံကွားလြှငျ အရသာမတကျသော ယောကျြား သူမ မတှေ့ဖူး။
မေးရိုးတှေ ညောငျးစ ပွုလာသညျအထိ တဖွညျးဖွညျး ပွုစုပွီးမှ မွနျမွနျပွီးနိုငျအောငျ ကလြာ အရှိနျကို တငျ၍ ခပျကွမျးကွမျး စုတျပေးလိုကျသညျ့အခါ ဟနျနရီ တောငျ့မခံနိုငျတော့ပဲ ကစြျဆံမွီး ခထြားသညျ့ တရုတျမလေး၏ ပါးစပျထဲတှငျ ပေါကျကှဲထှကျကုနျတော့သညျ။ ရုတျတရကျဖွဈ၍ ကလြာပငျ ယောငျမှား၍ မွိုခမြိကုနျသညျအထိ၊ ထှကျလာတာတှကေလဲ မြားသညျလေ။ ဟနျနရီ့မကြျနှာက နီရဲနသေလို ကလြာ့ပါးစပျနှငျ့ မေးမြားတှငျလဲ သုတျရညျမြားပကြေံလြှကျရှိသညျ။ မထူးတော့ပွီမို့ သူ့အတံကွီးကို တခါပွနျငုံပွီး ပွောငျနအေောငျ စုတျပေးလိုကျပွနျသညျ။
“ဆရာ … ဒီလောကျဆို ကြနေပျတော့နောျ။ ကမြ ပွနျတော့မယျ။”
ဟနျနရီ ခေါငျးခါ၍ စားပှဲပေါျတငျထားသော စားစရာမြားကို လကျညိုးထိုးကာ …
“စား … ပွီးရငျ နေ့ခငျး တခါ ထပျထိုငျရဦးမှာ။”
မကြျနှာသဈ၊ ပါးစပျဆေး၊ သနျ့ရှငျးရေးလုပျပွီး ဆရာဝယျလာသော စားစရာမြားကို ဗိုကျဆာဆာနှငျ့ ထိုငျစားနတောကို ဆရာ စိုကျကွညျ့နမှေနျး သတိထားမိတော့ ကလြာ မနတေတျတော့။ ယောကြာျးလေးတှရှေေ့မှာ ကိုယျလုံးတီးဖွဈနတော ကလြာ့အတှကျ မဆနျးတော့သောျလညျး ဟနျနရီကတော့ နညျးနညျး ထူးသညျ။ ခြောမော ခနျ့ညားသညျ့ သူ့လကျခုပျထဲက ရလေို ဖွဈနရေတာကို ကလြာ ရငျခုနျနမေိသညျ။ စောစောက ခရီးဆုံး မရောကျခဲ့သညျ့ သူမ စိတျရိုငျးတှကေလဲ တခကြျတခကြျ ဖောကျလာသေးသညျ။
“ဆရာ … မစားဘူးလား”
ပွောရငျး အသားကငျတဖတျကို တူနှငျ့ညှပျကာ ဆရာ့ကို ခှံ့လိုကျသညျ။ ဟနျနရီက ဘေးမှာလာထိုငျကာ ကလြာနှငျ့ နေ့လညျစာ တူတူစားသညျ။ မသိလြှငျ ကွငျစဦး ဇနီးမောငျနံှတှေ ကနြတောပဲ။ ကလြာ ကိုယျ့အတှေးနှငျ့ကိုယျ ရှကျသှားမိသညျ။ ဟနျနရီ့ကို ကလြာ ခစြျမိသှားတာလား၊ ဟငျ့အငျး ဒါတော့ မဖွဈနိုငျဘူး ထငျတယျ။ နှဈယောကျလုံးက ဆနျပေးမှ ဆီရဆိုသလို ကိုယျလိုတာနှငျ့ ကိုယျ့မှာရှိတာကို အလဲအထပျ လုပျကွတာပဲဟာ။ ဒါပမေဲ့ ကလြာ ပြောျနပေါသညျ။
ဗိုကျဆာဆာနှငျ့ စားလိုကျကွတာ ကွေးအိုးတှေ၊ အကငျတှေ အကုနျပွောငျသှားသညျ၊ ဓာတျစကျလဲ သံပတျကုနျ၍ ရပျသှားပွီ။ ဟနျနရီက သူ့ဘောငျးဘီသူပွနျဝတျတော့ ကလြာက စောစောက သူမမောျဒယျထိုငျတုနျးက ဝတျခဲ့သညျ့ ခညြျထမီလေးဆီ လကျလှမျးသညျ။
“ထားလိုကျ၊ ကလြာ … ဒီတခါက နုဒျထိုငျရမှာ”
“ဟာ … ဆရာ”
“ကြောဘကျပဲပါ။ ရော့ … “
ပွောပွောဆိုဆို ဟနျနရီက ဗီရိုထဲက တစုံတခုကို ထုတျပေးသညျ။ ကလြာကွညျ့လိုကျတော့ တရုတျသတို့သမီး ဝတျစုံက ခေါငျးဆောငျး။ ပွောငျပွောငျလကျလကျ ထိုးထိုးထောငျထောငျတှလေဲ ပါသညျ။ ခေါငျးဆောငျးက ခပျရှညျရှညျ ခါးလညျလောကျ ရောကျမညျထငျသညျ၊ ဇာပါးပါးလေးနှငျ့ ခြုပျထားသညျ။
“ဒါ … ဒါပမေဲ့ ကမြက စတူဒီယိုထဲ ဘယျလို ဝငျရမှာလဲလို့၊ ပွီးတော့ … ပွီးတော့ … “
စောစောက ပနျးခြီဆှဲသညျ့ လူစုကို ကလြာ ရှကျပါသညျ။ သူတို့က သူမကို ဘယျသူမှနျး သိသညျလေ။
” … ကမြ ရှကျတယျ။”
“နငျ ထိုငျနပွေီးမှ သူတို့ ဝငျလာကွမှာပါ။ နငျ့ကို သူတို့ မသိကွပါဘူး။ ဓာတျပုံ ကလပျဈက စောစောက ပနျးခြီကလပျဈထဲက လူမပါပါဘူး။”
“ဘှိုငျးတှလေား၊ ဂဲလျတှလေား ဆရာ”
“တူး မေးလျ စတူးဒနျ့”
ယောကျြားနှငျ့ မစိမျးဘူးဆိုသောျလညျး ယောကျြားလေး နှဈယောကျက သူမ ဖငျပွောငျကွီးကို ဓာတျပုံဝိုငျးရိုကျမညျကိုတော့ ရှကျမိပါသညျ။
“နုဒျမလုပျလို့ မရဘူးလား ဆရာရယျ”
ဟနျနရီက ဘာမှ ပွနျမပွော။ ကလြာ့ကို စတူဒီယိုထဲ ဦးဆောငျ ခေါျသှားသညျ။ စတူဒီယိုက မီးတှေ မှိတျထားလို့ မှောငျနသေညျ။ ကလြာထိုငျဖို့ နရောပွငျပေးပွီး တငျပါးလှှဲထိုငျလိုကျတော့ ကလြာ့ လညျတိုငျကို ဟနျနရီ နမျးသညျ။ နှုတျခမျးမှှေးရေးရေးက ကလြာ့ အူတှေ အသညျးတှကေို ပွောငျးပွနျလှနျပဈလိုကျသလိုပါပဲ။
မီးဆလိုကျမြားနှငျ့ လိုအပျသော အလငျးရောငျရအောငျ စိတျကွိုကျပွငျဆငျပွီး စတူဒီယိုတံခါးကို ဖှငျ့သံကွားရသညျ။ ဘယျအခြိနျ ကြောငျးသားတှေ ဝငျလာမယျမှနျး မသိသဖွငျ့ ကလြာ နောကျကိုတော့ လှညျ့မကွညျ့ရဲပါ။ ကလြာ့အထငျမှနျသညျ၊ စောငျ့နကွေပုံရသော ကြောငျးသားတှေ ဝငျလာကွသညျ။ လကျခေါကျမှုတျသံ ကွားရသညျ။ ဟနျနရီက ဟနျ့သံလဲ ကွားရသညျ။
“မငျးတို့ ဒီစညျးကို မကြောျနဲ့”
အကှာအဝေးတခုကနေ ဖြောကျကနဲ ဖြောကျကနဲ ဓာတျပုံရိုကျသံ ကွိုးတိုးကြဲတဲ ကွားရသညျ။ ကြောငျးသားတယောကျက အခကြျတိုငျး မီးလုံးလဲရသညျ့ ကငျမရာနှငျ့ ဖွဈပုံရသညျ။ သူရိုကျသညျ့အသံက တခကြျနှငျ့ တခကြျ မိနဈအနညျးငယျ ဝေးသညျ။ နောကျကြောငျးသားတယောကျကတော့ ပိုပွီး ခတျေမီသညျ့ ကငျမရာမို့ထငျသညျ၊ ရိုကျခကြျ အနညျးငယျပိုစိတျသညျ။
၁၅ မိနဈမြှကွာတော့ ဟနျနရီက သူတို့ကို ဓာတျပုံသှားဆေးတော့ဟု စတူဒီယိုနှငျ့ တှဲထားသညျ့ အမှောငျခနျးထဲ ပို့လိုကျသညျ။ မီးတှေ မပိတျသေးပဲ စတူဒီယိုထဲကို ဟနျနရီ ပွနျဝငျလာကာ …
“မကလြာေ၀ ဒီဘကျပွနျလှညျ့လို့ ရပါပွီ”
ကလြာ ခေါငျးဆောငျးကို ခြှတျပွီး ဒီဘကျ လှညျ့လိုကျတော့ စောစောက ကြောငျးသားတှေ မရှိတော့၊ ဟနျနရီ တယောကျထဲ။ လကျထဲမှာလဲ ကငျမရာ တလုံးကို ကိုငျထားသညျ၊ ကလြာမွငျဖူးနသေညျ့ ကငျမရာမြားနှငျ့ မတူ၊ လကျနှငျ့ လှညျ့ရသညျ့ လကျကိုငျတခုပါသညျ။ ဟနျနရီက ထိုလကျကိုငျလေးကို လှညျ့သညျ့အခါ တဂစြျဂစြျနှငျ့ အသံတှေ ထှကျလာသညျ။
“ဆရာ … အဲဒါ ဘာလုပျနတောလဲ၊ လကျထဲက ဘာကွီးလဲ”
ကလြာဝေ့ကို ရုံးခနျးမှာ အသေးစိတျ မွငျရကတညျးကပငျ ဒီလို တှေ့ရခဲသညျ့ ကိုယျခန်ဒာမြိုးကို မှတျတမျးယူထားဖို့ ဟနျနရီ ဆုံးဖွတျခဲ့ပွီးသား။ ကံကောငျးခငြျတော့ ဟနျနရီ မှာယူထားသညျ့ ဒီကငျမရာလေး အရငျလက ဘိလပျ သငျ်ဘောနှငျ့ ပါလာသညျ။ ဒီကငျမရာက ရုပျသရေော၊ ရုပျရှငျပါ ရိုကျလို့ရသညျ၊ အပြောျတမျးသမားတှေ အသုံးပွုသညျ့ ကငျမရာဖွဈသောျလညျး၊ ပစ်စညျးက ပုံထှကျလဲ ကောငျးသလို ဈေးလဲ ကွီးသညျ။ အခုတော့ ပေးရသညျ့ တနျဖိုးက တနျသှားခဲ့ပွီ။
“ဓာတျရှငျရိုကျနတောလေ၊ ကလြာက လှလှနျးလို့ ပွနျကွညျ့လို့ရအောငျလို့”
ဟနျနရီတယောကျထဲရှေ့မှာမို့ အမှုမဲ့ အမှတျမဲ့ ရပျနသေညျ့ ကလြာ ဒူးတှကှေေး၊ ပေါငျတှေ စေ့ကာ၊ လကျတှကေ ရငျသားတှပေေါျ ရောကျကုနျသညျ။ ကာစရာ သုံးခုကို လကျနှဈဘကျတညျးနှငျ့ ကာရသဖွငျ့ အကုနျတော့ လုံအောငျ မကာနိုငျ။
“ဆရာ … ဒါတော့ မကောငျးဘူး၊ လှနျတယျနောျ။ မရိုကျပါနဲ့”
ပွောလို့မရ၊ ဟနျနရီက တဂစြျဂစြျနှငျ့ လကျကိုငျကို လှညျ့ပွီး ရိုကျမွဲ ရိုကျနသေညျ။ ကလြာ ပွေးလဲ ထှကျမသှားရဲ၊ ဆရာ စိတျဆိုးပွီး လိုခငြျသညျ့ အမှတျမရလြှငျ ပေးဆပျထားရသမြှ သဲထဲ ရသှေနျဖွဈမညျလေ။ ဘေးကို စောငျးကွညျ့သောျလညျး ဟနျနရီက နရောရှှေ့၍ အမိအရ လိုကျရိုကျသဖွငျ့ ဘာမှ မထူး။ နောကျတော့မှ သတိရလာပွီး ကြုံ့ကြုံ့လေး ထိုငျခလြိုကျသညျ။ မကြျနှာပါသှားမညျစိုးသဖွငျ့ မကြျနှာကို လကျနှငျ့ ကာတော့ ရငျသားတှကေပေါျ၊ ဘယျလိုမှ မလုံအောငျဖွဈနသေညျ့ ကလြာဝတေယောကျ ကစြျဆံမွီး ကစြျထားမိသော မိမိကိုယျသာ အပွဈတငျတော့သညျ။
“ကလြာ … အဲလိုကွီး လုပျမနနေဲ့လေ။ မောျဒယျလျထိုငျတာ လကျကို နောကျပဈထား၊ မကြျနှာမော့”
“ကမြ ရှကျတယျ။”
“မလုပျခငြျဘူးဆိုရငျလဲ … “
အိမျထောငျမပွုခငြျသော ကလြာဝတေယောကျ ဟနျနရီ့ရှေ့မှာ အရှကျကုနျအောငျ ကိုယျတုံးလုံးနှငျ့ ပုံစံမြိုးစုံ ကိုယျဟနျပွနရေလသေညျ။ အရှိနျရလာတော့ ကလြာ တမြိုး ရငျဖိုလာသညျ။ ပုရိသအပေါငျး ရငျဖိုစမေညျ့ အနအေထားမြိုးစုံကို မိမှေးတိုငျး၊ ဖမှေးတိုငျး ကိုယျဟနျပွနရေသညျကို ဖီလငျတမြိုး ခံစားရသဖွငျ့ စောစောက စခနျးဆုံးကို မရောကျခဲ့သညျ့ ပူစီကလေးကပါ စိတျပါလကျပါ ငိုကွှေးလုလု။
၁၅ မိနဈလောကျ စိတျကွိုကျရိုကျပွီးမှ ဟနျနရီ ရိုကျကူးရေးကို လကျစသတျသညျ။ သူမီးတှေ ပိတျနတေုနျး ကလြာ သူ့အခနျးထဲ ပွေးဝငျသှားသညျ။ မီးတှပေိတျပွီး ဟနျနရီကလဲ အခနျးထဲ လိုကျဝငျလာသညျ။
နောကျမိနဈအနညျးငယျအကွာတှငျ ကလြာ ဆရာ့စာကွညျ့စားပှဲပေါျတှငျ ပကျလကျ၊ ဒူးတှထေောငျ၊ ပေါငျတှကေား၍။ ဟနျနရီက သူမ ပေါငျကွားမှာ၊ လြှာစှမျးကို ပွနသေညျ။ ထိနျးထားလို့ မရသညျ့ ကလြာ့ အောျညညျးသံတှကေလဲ တခနျးလုံး ညံနတေော့သညျ။ ဟနျနရီက ဟိုတယျမှာ ရခေဲမုနျ့မှာစားရသလို သခြောကို စိမျပွနေပွေ လြှကျတာမို့ ကလြာဝတေယောကျ ဟငျ့ကနဲ ဟငျ့ကနဲ ပငျ့သကျရှိုကျနရေသညျ။ တခကြျတခကြျ ခပျသှကျသှကျကလေးဆိုလြှငျတော့ ဟီး ဟီး အီး ဟု သံရှညျဆှဲ အောျရသညျအထိ။ ခဏလေးအတှငျးတှငျ ကလြာ့ လကျကလေးနှဈဖကျက စားပှဲစောငျးကို တငျးတငျးဆုတျ၊ ဆီးခုံကွီးတခုလုံးက ဟနျနရီ့ပါးစပျနှငျ့ တငျးတငျး ဖိကပျရငျး ကလြာ ခရီးဆုံးရောကျသှားတော့သညျ။
ကလြာ့ ပငျ့သကျရှိုကျသံလေးမြား မဆုံးမီမှာပငျ သူမပေါျ မိုးရပျနသေညျ့ ဟနျနရီ့က သူမမွငျကှငျးထဲသို့ ဝငျလာသညျ။
“ဟငျ့ ဆရာ … အဟငျ့ ဘာလုပျမလို့လဲ”
“ကလြာ့ကို မာနျခပြေးဖို့”
ကလြာ အံ့အားသငျ့သှားမိသညျ။ ဒီလောကျအဆငျ့ထိ ခရီးရောကျရလိမျ့မယျလို့ သူမ မထငျထားမိ။ ပုလှလေောကျနှငျ့ ဆရာ့ကို ကိုငျတှယျနိုငျမညျ ထငျမိတာ မှားပွီထငျသညျ။ ငွငျးလို့လဲ ရမှာမဟုတျသညျ့ အနအေထားမို့ စိတျလြှော့လိုကျကာ …
“ဟုတျကဲ့ဆရာ၊ ခပြေးပါ။ ဆရာ့စိတျကွိုကျ ခြ ပါနောျ” ဟုသာ ပွောလိုကျရသညျ။ သူမကိုယျတိုငျကလဲ ကိုယျတုံးလုံး ကိုယျဟနျပွရတာနှငျ့ စောစောက ဘာဂြာအစှမျးမြားကွောငျ့ စိတျပါနတောကွောငျ့လဲ ပါသညျ။
ကလြာ့ ပူစီလေးက အရညျတှေ ရှှဲနပွေီး ဖွဈတာမို့ ဟနျနရီ့ အရှညျကွီးက ခြောခြောခြူခြူပဲ တဝကျလောကျ ဝငျသှားသညျ။ အသာ ပွနျထုတျပွီး ထပျဖိသှငျးလိုကျရာ အဆုံးထိ လြှောကနဲ ဝငျသှားတော့ နှဈယောကျလုံး ညညျးသံ ပွိုငျတူ ထှကျလာသညျ။ တခကြျခငြျး ဆောငျ့နတေုနျး ဟနျနရီက တရုတျမလေး၏ ရငျသားလုံးလုံးလေးတှကေို ငုံ့နမျးသညျ။ ကလြာကလဲ ဘိလပျသား ခစြျသူအသဈ၏ ကြောပွငျကို လကျသညျးရာလေးတှေ ပေးနသေညျ။ သူ့ရှပျအကြီက ရှုပျနသေညျမို့ ကြောပေါျကို လှနျတငျလိုကျပွီး ကွောငျမလေးတကောငျလို သူ့ကြောကို ကလြာ စိတျကွိုကျ ကုတျခွဈလိုကျသညျ။
ခဏကွာတော့ ကြောကို မကုတျတော့ပဲ ဟနျနရီ့တငျပါးတှကေို လကျနှငျ့လှမျးဆုတျကာ သူမဘကျကို ဖိဖိဆှဲနသေညျ။ ကလြာ့အဖို့ အရသာတှကေ အသဈတှခေညြျး ဖွဈနလေို့ ဘာတှေ လုပျမိမှနျး သူမကိုယျတိုငျပငျ အံ့အားသငျ့ရလောကျအောငျ မမှတျမိတော့။ အရငျ အတှေ့အကွုံတှကေ ဒီလောကျ မနကျနဲခဲ့။
ဟနျနရီမှာလဲ ကလြာ့ ပူစီ၏ နူးညံ့သော အထိအတှေ့က သူထငျထားတာထကျ ပိုကောငျးနသေညျဟု ထငျနမေိသညျ။ ခဏလေးနှငျ့ ထှကျမသှားအောငျ မနညျးအံကွိတျကာ ထိနျးထားရသညျ။ နောကျတော့ အကွံရကာ မကွာခဏ သူ့အရှညျကွီးကို အပွငျကို ရောကျသညျအထိ ဆှဲထုတျထုတျပွီး နားသညျ။ ပွီးမှ ပွနျထညျ့ရသညျ။ ကလြာဝေ၏ တုံ့ပွနျမှုက နတျဘုံအရသာပပေဲ။
ကလြာကလဲ ဆရာ့ကို အလိုလိုကျ အကွိုကျဆောငျနရေသညျ့ အလုပျသဘောမြှသာ မဟုတျတော့ပဲ စိတျပါလကျပါပငျ တုံ့ပွနျနမေိသညျ။ အရသာတှကေ တကယျကို မကွုံစဖူးတှေ ဖွဈနတောမို့လဲ ပါမညျ။ ဆရာ့ အတှေ့အကွုံ အပွုအစုတှကေ သူမ ကွုံဖူးတာတှထေကျ ထူးကဲကောငျးမှနျနတောကွောငျ့လဲ ပါမညျ။ ဆရာ့ကို ကလနျကဆနျ လုပျလိုတာ၊ မထမေဲ့မွငျလုပျခငြျတာ၊ ထိနျးခြုပျ ကိုငျတှယျခငြျတာတှေ ကလြာ့မှာ မရှိတော့၊ မာနျမာန ကငျးစငျသညျ့ ပီဘိ ကလေးလေးပမာ ဆရာ့ လကျခုပျထဲက ရလေို ဖွဈနရေတာ၊ ဆရာ့အလိုကို ဖွညျ့နရေတာကို ကလြာ ကြနေပျနမေိသညျ။
ရုတျတရကျ တဂစြျဂစြျနှငျ့ အခနျးဝမှ အသံကွားရသလိုလိုမို့ …
“ခဏ၊ ဘာသံလဲ ဆရာ”
“ဓာတျစကျသံပတျက အသံပါ၊ ကလြာ မှောကျလိုကျ”
ပွောပွောဆိုဆို ဟနျနရီက သူ့အရှညျကွီးကို ဆှဲထုတျကာ ကလြာ့ကို စားပှဲပေါျ မှောကျလိုကျသညျ။ အေးမွသော လေ၏ အတှေ့ကွောငျ့ မကြမေနပျဖွဈသှားသညျ့ ကလြာ့ ပူစီထံသို့ ဟနျနရီ၏ ပူပူနှေးနှေး အရှညျကွီးက တိုးဝငျလာပွနျသညျ။ ကလြာ့ နို့လုံးလုံးလေးတှကေို ဟနျနရီ လှမျးဆုတျကိုငျသညျ။ အဆုံးသတျကို ရောကျသှားမှာကို ဟနျနရီ နှမြောနသေောျလညျး နှဈဦးသား အဆုံးသတျကို တကျညီလကျညီ ခြီတကျနကွေလသေညျ။
ဟနျနရီ့ ဆောငျ့ခကြျတိုငျး ကလြာ့နှုတျက အားကနဲ အောျညညျးသံနှငျ့ တုံ့ပွနျနသေညျ။ သူမ ဆံပငျတှကေ ခြှေးတှနှေငျ့ စိုစှတျနပွေီး သူမ ကြောပွငျကလဲ ခြှေးတှနှေငျ့ ရှှဲစို ပွောငျလကျနသေညျ။ စားပှဲပေါျကို တံတောငျနှငျ့ အားပွုရငျး ဟနျနရီ ဆောငျ့သညျ့ဒဏျကို တောငျ့ခံနသေညျ့ အခြိနျတှငျ ကလြာ့ အောျသံနှငျ့ ဟနျနရီ့ မာနျသှငျးသံမှတပါး တခနျးလုံးဘာသံမြှ မထှကျ။
ရုတျတရကျ ကလြာ့ တငျပါးပေါျ လကျဝါး ရိုကျခကြျ တခကြျ ကလြာသညျ။
“ကလြာ … နငျ နောကျကို အဆိုငျးမနျ့တှေ နောကျကြဦးမှာလား”
ကလြာ ကွာကွာ ကွောငျမနေ၊ ခကြျခငြျး တုံ့ပွနျသညျ။
“အား နောကျ … အငျ့ …. မကတြော့ပါဘူး အား”
“ဆရာက ကောငျးစခေငြျလို့ ပွောတာ၊ နားလညျလား။ အခု လိမ်မာမှာလား”
“အငျ့ … သိ … သိ … အု … ပါတယျရှငျ့ …. အား …. နောကျ … ကမြ အာ့ …. လိမ်မာပါ့မယျ အီး …”
မေးပငျမေးသောျလညျး ဆောငျ့ခကြျတှကေ မလြှော့သညျမို့ ဗလုံးဗထှေး ပငျ ဖွရေသညျ။
“မာနျထောငျဦးမှာလား”
“ကမြ … အ အ … မာနျ ကပြါပွီ အူး မာနျကပြါပွီ ရှငျ့ ငငျ့”
ကလြာ့ အဖွအေဆုံးတှငျ ဟနျနရီ ခွတေဖကျကို စားပှဲပေါျတငျလိုကျသညျ။ သူ့အရှညျကွီး ဝငျလာပုံက တမြိုး တဖုံ ပွောငျးသှားသညျ။ ဆောငျ့ထညျ့လိုကျတိုငျး ကလြာအဖို့ ထူးသညျထကျ ထူးသော အရသာဖွဈသှားသညျ။
” … မောျဒယျလျကြောငျးသူ ဖွဈအောငျ နမှောလား”
“အငျး … အငျ့ … ငငျ့ …. ဟငျ့ အငျ့”

ကိုယျဟနျပွမယျ မောျဒယျလျကို ပွောတာလား၊ စံပွ မောျဒယျလျကိုပွောတာလား ကလြာ မသိတော့၊ သိလဲ ဆရာ့ကို ကလြာ ပွနျမဖွနေိုငျတော့။ လကျသီးလေးတှေ ကစြျကစြျပါအောငျ ဆုတျထားရငျး သူမ ဇာတျကြိုးကသြှားပွီ။ ၆ လကျမ ကြောျ အရှညျကွီး၏ အရသာကို တဆုံး သိရှိသှားပွီလေ၊ ဘာပဲပွောပွော ကလြာက မောျဒယျလျကြောငျးသူ ဖွဈခဲ့ပါပွီ။

ဖိုင်နယ်ဖြေ၊ အောင်စာရင်းများ မထွက်မချင်း ဟန်နရီက ကလျာ့ကို တပါတ် တခါ၊ တခါတလေ နှစ်ခါလောက် နှစ်ကိုယ်ကြား ကောင်းကောင်း ခေါ်ဆုံးမသည်။ ကလျာကလဲ ဆရာ ဆုံးမတာကို လိုလိုလားလား ရှိနေပါပြီ။ ဆရာ ဟန်နရီ၏ ဆုံးမမှုများကြောင့် ကလျာဝေသည် အရင်လို ကျောင်းစာကို အလေးအနက်မထားပဲ ဆရာတွေကို မရိုမသေလုပ်တတ်သည့် ကျောင်းသူဆိုးမျိုး မဟုတ်တော့ပဲ စာကြိုးစားပြီး လိမ္မာယဉ်ကျေးသည့် စံပြကျောင်းသူ model student ဖြစ်နေပါပြီ။
(ပြီးပါပြီ)

Post Views: 27

Related Posts