အခန်း ၉
ညသန်းခေါင်ယံ၏ ကောင်းကင်ယံသည် ပကတိ တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေခြင်းတော့ မဟုတ်၊ သို့သော် စောစောက အဖေကြီး၏ သစ္စာခံလူမိုက်များနှင့် စစ်သားများ ထိပ်တိုက် ရင်ဆိုင်ရာမှ ထွက်ပေါ်လာသော ဆူဆူညံညံသံများက မရှိတော့ပြီဖြစ်သဖြင့် အတော်အတန် တိတ်ဆိတ်သည်ဟုတော့ ပြော၍ ရနေသည်။
အမရာ၏ နားထဲတွင် သူမရဲ့ နှလုံးခုန်သံကို လေတိုးသံပြင်းပြင်းနှင့် သူမ၏ ကျောပိုးဂျက်မှ ထွက်ပေါ်နေသော စက်သံတို့နှင့်အတူ သူပြန်ကြားနေရသည်။ အောက်ဘက်တွင် ကုဋေကုဋာကျွန်း၏ မီးရောင်များက ကြယ်တာရာများနှယ် ပြန့်ကျဲနေသော်လည်း သူမ၏ အာရုံကတော့ နောက်မှ ဒုံးကျည်အလား လိုက်ပါလာသော အနက်ရောင် အရိပ်တစ်ခုဆီမှာသာ ရှိနေသည်။
မစ္စရှီ၊ တရုတ်နီဘက်က သူလျိုမ …
ဒီဟာမဆီမှာ ဘယ်လိုဖြစ်လို့ ဒီလို နည်းပညာမြင့် ကျောပိုးဂျက်မျိုး ရှိနေရတာပါလိမ့်။
အမရာ၏ ကျောပိုးဂျက်က ဇံ-အင်ဒတ်စထရီ၏ စမ်းသပ်ဆဲ ပရိုတိုတိုက်ပ် ပုံစံ၊ အရှိန်နှင့် လှုပ်ရှားနိုင်စွမ်းကိုသာ အဓိကထား စမ်းသပ်နေသည်မို့လက်နက်မပါ။
မစ္စရှီ၏ ဂျက်ကတော့ အနက်ရောင် သံမဏိဖြင့် တည်ဆောက်ထားပြီး တိုက်ပွဲဝင်ရန် အသင့်အနေအထား။ အတောင်ပံများ၏ အောက်ဘက်တွင် သေနတ်ပြောင်းငယ်များ တပ်ဆင်ထားသည်ကို အမရာ လှမ်းမြင်နေရသည်။
‘ဒက်၊ ဒက်၊ ဒက် !’
စက်သေနတ် ကျည်များက အမရာ့ဘေးမှ လေကိုခွင်း၍ ပျံသန်းသွားသည်။ သတိထားရမည်၊ ထိသွားလျှင် မလွယ်။ အမရာသည် ကိုယ်ကို ဘေးသို့စောင်းကာ ရှောင်တိမ်းလိုက်ရင်း အရှိန်ကို မြှင့်တင်လိုက်သည်။ လေအေးကလဲ တိုး၊ ဝတ်စုံကလဲ ပါး၊ အသက်ဘေးအတွက်လဲ စိုးရိမ်ရသဖြင့် သူမ တကိုယ်လုံး အေးစက်နေသည်။
“နီယွီးဟွေ့ နီထောင်သဲ တျောက်မား?” (ပြေးလို့ လွတ်မယ်ထင်သလား)
မစ္စရှီ၏ အသံက သူမ၏ နားထဲသို့ ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်လာသည်။ ဘယ်လို လုပ်တာပါလိမ့်။
အမရာ စဉ်းစားမနေအား။
“စိပန် ကျူရီသာ့ ပေ့လေး (အရင်းရှင်စနစ်ရဲ့ လောက်ကောင်မ)”
အမရာ ပြန်မဖြေ၊ စကားပြောနေလျှင် အာရုံပျံ့လွင့်ပြီး အသက်သေဆုံးသွားနိုင်သည်ကို သူမ ကောင်းကောင်းသိသည်။ သူမသည် မြို့၏ အဆောက်အအုံများကြားသို့ ထိုးဆင်းလိုက်သည်။ မိုးမျှော်တိုက်ကြီးများ၏ ကြားမှ လမ်းကျဉ်းများထဲသို့ လျင်မြန်စွာ ပျံသန်းဝင်ရောက်သွားသည်။ မစ္စရှီကလည်း အရှိန်ကို မလျှော့တမ်း၊ ကျွမ်းကျင်စွာပင် လိုက်ပါလာသည်။
သူမတို့နှစ်ယောက်၏ ပျံသန်းမှုက အရှိန်ပြင်းလွန်းသဖြင့် အောက်မှ လမ်းသွားလမ်းလာများက မော့ကြည့်ချိန်တွင် အရိပ်နှစ်ခုသာ မြင်လိုက်ရသည်။
အမရာသည် ဆိပ်ကမ်းဟောင်းဘက်သို့ ဦးတည်လိုက်သည်၊ သူမနှင့် နှင်းဆီတို့ ငယ်ကတည်းက ကျက်စားသည့် နေရာ။ ကုဋေကုဋာမှာ အပ်ကျတာကအစ အဖေကြီး သိသည်ဆိုလျှင် ထိုနေရာမှာ အပ်ကျတာကအစ အမရာ သိသည်ဟု ပြောရမည်။
သံချေးတက်နေသော ကုန်တင်ကုန်ချ ကရိန်းကြီးများနှင့် ကုန်သေတ္တာပုံကြီးများ၏ တည်နေရာ၊ တည်နေပုံတို့ကို သူမ အလွတ်ရသဖြင့် သူမအတွက် ကွယ်ရာ၊ ပုန်းရာ ဖြစ်လာနိုင်သည်ဟု တွက်ဆလိုက်သည်။ သူမသည် ကရိန်းကြီးတစ်လုံး၏ လက်တံအောက်မှ လျင်မြန်စွာ ပျံသန်းဝင်ရောက်ပြီး ထောင့်ချိုးတခု ဘွားကနဲ ပေါ်လာချိန်တွင် ကပ်ကွေ့သွားသည်။ မစ္စရှီကလည်း အတင်းလိုက်လာသည်။
‘ဝုန်း!’
မစ္စရှီ၏ ဂျက်တောင်ပံတစ်ဖက်က ကရိန်း၏ သံကြိုးတစ်ချောင်းနှင့် ပွတ်တိုက်သွားပြီး မီးပွားများ ထွက်လာသည်။ သူမ၏ ဟန်ချက် အနည်းငယ် ပျက်သွားသော်လည်း ချက်ချင်းပင် ပြန်လည်ထိန်းချုပ်နိုင်ခဲ့သည်။
အမရာ မှန်းချက်နှင့် နှမ်းထွက်မကိုက်၊ မစ္စရှီက သူမနောက်က လိုက်မြဲ လိုက်နေသည်။ ဒါကြောင့်မို့သူမ၏ ဦးနှောက်က လွတ်မြောက်နိုင်မည့် နည်းလမ်းကို အပြင်းအထန် ရှာဖွေနေသည်။ သူမ၏ ဂျက်မှာ စမ်းသပ်ဆဲဖြစ်သော်လည်း အင်ဂျင်မှာ အလွန်အစွမ်းထက်သည်။ အရှိန်ကုန်တင်လိုက်လျှင် မစ္စရှီထက်ပင် ပိုမြန်နိုင်သော်လည်း လောင်စာအသုံး အရမ်းများသွားလိမ့်မည်။
သူမသည် ကုန်သေတ္တာပုံကြီးများကြားသို့ ထိုးဆင်းလိုက်ပြိး ထောင့်ချိုးများ၊ လမ်းကျဉ်းများကြားတွင် ကျွမ်းကျင်စွာ ပျံသန်းနေသည်။ မစ္စရှီကတော့ အရှိန် သိပ်မလျှော့ဘဲ လိုက်လာသော်လည်း ဒီတခါတော့ ပို သတိထားနေပုံရသည်။ လိုက်ရင်းလဲ သေနတ်ဖြင့် အဆက်မပြတ် ပစ်ခတ်နေသည်။
“ဒက် ဒက် ဒက်”
“ဒက် ဒက် ဒက်”
ကျည်ဆန်တတောင့်က အမရာ၏ ပခုံးကို လျှပ်ထိသွားသည်။ အသက်အန္တရာယ် မစိုးရိမ်ရသော်လည်း ထိမှန်သည့်ဒဏ်ကြောင့် သူမ အတော်လေး လန့်သွားသည်။
“အား”
ဒီတိုင်း ဆက်သွားလို့တော့ မဖြစ်ဘူး။ ကြံစမ်း … အမရာ ကြံစမ်း …
အမရာသည် ရုတ်တရက် အပေါ်သို့ တဟုန်ထိုး ပျံတက်လိုက်သည်။ သူမ၏ ရုတ်တရက် လှုပ်ရှားမှုကြောင့် မစ္စရှီ ခေတ္တမျှ အာရုံထွေပြားသွားရသည်။ ထိုအခွင့်အရေးကို အသုံးချကာ အမရာသည် သူမ၏ ဂျက်အင်ဂျင်ကို အစွမ်းကုန် ဖွင့်လိုက်ပြီးနောက် ကိုယ်ကို ဇောက်ထိုးလှည့်ကာ မစ္စရှီထံသို့ ပြန်ထိုးဆင်းလာသည်။
“နီဖုန်းလမား (ရူးနေလား)!”
မစ္စရှီ အလန့်တကြား အော်လိုက်သည်။
နှစ်ယောက်သား ထိပ်တိုက်တိုးတော့မည့်ဆဲဆဲတွင် အမရာက သူမ၏ ဂျက်အင်ဂျင် လီဗာကို တဆုံး ဖွင့်လိုက်သဖြင့် ထွက်နေသော အပူငွေ့များမှာ မီးတောက်ကြီးတခု ဖြစ်လာလေသည်။ ရုတ်တရက်လှည့်လိုက်သည်မို့ အပြာရောင် မီးတောက်ကြီးက မစ္စရှီ၏ မျက်နှာရှေ့သို့ တည့်တည့် တိုးဝင်သွားသည်။
မစ္စရှီသည် အပူဒဏ်ကြောင့် မျက်နှာကို လက်ဖြင့်ကာရင်း နောက်သို့ ရှောင်တိမ်းလိုက်ရသည်။
ထိုစဉ်မှာပင် သူမ၏ ကျောပိုးဂျက်က အချက်ပေးသံများ တဝီဝီမြည်လာပြီး မစ္စရှီ၏ ဂျက်အင်ဂျင်တစ်လုံးမှ မီးခိုးများ ထွက်လာသည်။ အမရာ၏ အပူလှိုင်းက သူမ၏ အင်ဂျင်လေစုပ်ပေါက်ထဲသို့ တိုက်ရိုက်ဝင်သွားသဖြင့် အတွင်းပိုင်းစနစ်များ ပျက်စီးသွားခြင်း ဖြစ်သည်။ သူမသည် အရှိန်ကိုလျှော့ချကာ အနီးဆုံး အဆောက်အအုံတစ်ခု၏ အမိုးပေါ်သို့ ဆင်းသက်လိုက်ရတော့သည်။
“ပေ့လေး (ခွေးမ) … !”
ထိုအချိန်တွင် အမရာက ဟန်မပျက် ဆက်လက် ပျံသန်းသွားပြီး ရွှေပုံငွေပုံ အရပ်ဘက်သို့ အရှိန်ပြင်းပြင်းဖြင့် ပျံသန်းထွက်ခွာသွားတော့သည်။
xxx xxx xxx
အကျဉ်းစခန်း တဖြစ်လဲ ဂိုဒေါင်ထဲတွင်တော့ အေးစက်သော တိတ်ဆိတ်မှုက ပြန်လည်ကြီးစိုးနေသည်။ ရွှေဇံသည် ကြမ်းပြင်ပေါ်တွင် ဒူးထောက်၊ လက်မြှောက် အနေအထားမှ ဖြည်းညင်းစွာ မတ်တပ်ရပ်လိုက်သည်။ သူ့ကို ဝိုင်းထားသော မစ္စရှီ၏ နောက်လိုက်များက သူ့ကို မလှုပ်မယှက် စိုက်ကြည့်နေကြသည်။ ဒီပစ်မှတ်က သူတို့ ပစ်သတ်လို့ မရ။
“နောင်း … ဝှပ်အာဝီ ဒူးရင်း (ကဲ … အခု ငါတို့ ဘာလုပ်ကြမှာလဲ)။”
ရွှေဇံက လက်နှစ်ဖက်ကို မြှောက်ပြရင်း အေးဆေးစွာ မေးလိုက်သည်။
မစ္စရှီ၏ နောက်လိုက်များထဲမှ ခေါင်းဆောင်ဖြစ်ဟန်တူသူက ရှေ့သို့တိုးလာသည်။
“မစ်ရှတာ ကျန်း … ယူ ကမ်းဝစ်အပ်စ် (မစ္စတာ ဇံ … ငါတို့နဲ့ လိုက်ခဲ့ရမယ်)”
“အန် အစ်ဖ်အိုင် ရီဖျုစ် ? (ငြင်းရင်ရော)”
“တန် ယူတိုင်း (ဒါဆိုရင်တော့ မင်းသေလိမ့်မယ်)”
ရွှေဇံ ပြုံးလိုက်သည်။
“လက်စ် ဒန့်စ် (ကကြတာပေါ့)”
သူစကားဆုံးသည်နှင့် တပြိုင်နက် အခန်းထောင့်များတွင် သူ ကြိုတင်ချထားခဲ့သော ကိရိယာငယ်လေးများမှ မီးခိုးများ တလိမ့်လိမ့် ထွက်လာသည်။
“…
”
တရုတ် လက်နက်ကိုင်များ အာမေဋိတ်သံ ပြုလိုက်ချိန်တွင် အခန်းတစ်ခုလုံး မီးခိုးများဖြင့် ဖုံးလွှမ်းသွားသည်။ ထို့နောက် အလင်းစူးစူးများနှင့်အတူ ပေါက်ကွဲသံများ အခန်းအနှံ့တွင် ထွက်ပေါ်လာသည်။
ကွန်မန်ဒိုများ၏ အမြင်အာရုံနှင့် အကြားအာရုံတို့သည် ခေတ္တမျှ ကမောက်ကမ ဖြစ်သွားသည်။ သူတို့၏ မျက်စိရှေ့တွင် ရွှေဇံ၏ ပုံရိပ်များစွာ ပေါ်လာလိုက်၊ ပျောက်သွားလိုက် ဖြစ်နေသည်။ အချို့ပုံရိပ်များက သူတို့ထံ ပြေးဝင်လာသလို၊ အချို့က နံရံများထဲသို့ တိုးဝင်ပျောက်ကွယ်သွားသည်။
“ရှား (သတ်)!”
ခေါင်းဆောင်က အော်လိုက်သည်။ သို့သော် သူတို့၏ ကျည်ဆန်များက လေထဲတွင် ပျံဝဲနေသော အရိပ်များကိုသာ ထိမှန်သွားသည်။ တကယ့် ရွှေဇံကတော့ မီးခိုးများကြားမှ တိတ်တဆိတ် လျှောထွက်ကာ ဂိုဒေါင်အပြင်ဘက် အမှောင်ထုထဲသို့ တိုးဝင် ပျောက်ကွယ်သွားခဲ့ပြီ ဖြစ်သည်။
xxx xxx xxx
ပုန်းအိမ်ရှိရာ ကန်သာယာ (၈) လမ်းရှိ လမ်းကြားလေးထဲသို့ ရွှေဇံ ခြေကုန်လက်ပန်းကျပြီး ပြန်ရောက်လာသည်။ သူ၏ ဝတ်စုံမှာ စုတ်ပြဲနေပြီး မျက်နှာတွင်လည်း ချွေးနှင့် ဖုန်များဖြင့် ပေကျံနေသည်။ ပုန်းအိမ်တံခါးဝသို့ မရောက်မီမှာပင် ကောင်းကင်မှ အရိပ်တစ်ခုက သူ့ရှေ့သို့ ဆင်းသက်လာသည်။
“… !”
ဆင်းလာသူမှာ အမရာ။ သူမ၏ မျက်နှာတွင် စိုးရိမ်သောကများ အထင်းသား။ သူမသည် ရွှေဇံအနားသို့ ပြေးလာပြီး သူ့ကို ခြေဆုံးခေါင်းဆုံး သေချာ ကြည့်နေသည်။
“ရှင် … ဘာမှမဖြစ်ဘူးနော်။ ကျမ … ကျမ ရှင့်ကျောပိုးဂျက် အပစ်ခံလိုက်ရတာ မြင်လိုက်တယ်။”
“ကိုယ်ဘာမှမဖြစ်ဘူး။”
ရွှေဇံက မောနေသည့်ကြားမှ ချက်ချင်း ပြန်ဖြေသည်။
“ကိုယ့်ရဲ့ တံလျှပ်နည်းပညာနဲ့ လွတ်လာတာ။”
အမရာက သက်ပြင်းချလိုက်သော်လည်း သူမ၏ စိုးရိမ်စိတ်က လုံးဝမပြယ်သေး။
ပျံလာနေတုန်း သူမမြင်ခဲ့ရတာတွေက စိတ်မအေးစရာပေကိုး။
“နေဦး၊ အရမ်းဝင်မသွားနဲ့ဦး။ အိမ်ရှေ့မှာ ကပ္ပလီ ကြေးစားတွေရဲ့ ဂျစ်ကားတွေ တွေ့တယ်။”
ရွှေဇံ၏ မျက်နှာ တင်းမာသွားသည်။
“ဘာတီနီဒွန်းရဲ့ လူတွေလား။”
“ဟုတ်လောက်တယ်။ အဖေကြီးတော့ ဒုက္ခပဲထင်တယ်။”
သူတို့နှစ်ယောက်သည် အိမ်၏ နောက်ဘက်သို့ တိတ်တဆိတ် ချဉ်းကပ်သွားကြသည်။ ကပ္ပလီ ကြေးစားများက လက်ဆွဲ သေတ္တာငယ်လေးတခုကို ယူလာကာ ကားပေါ်တင်ကြသည်။ ထို့နောက် အဆောတလျင်ပင် ကားတွေကို စက်နှိုးကာ ထွက်ခွာသွားတော့သည်။
ရွှေဇံနှင့် အမရာတို့ သူတို့ နောက်ဆုံးကား ထွက်ခွာသွားပြီး အတန်ကြာမှ ပုန်းအိမ်အတွင်းသို့ ပြေးဝင်သွားကြသည်။ သူတို့ ထင်ထားသလို မဟုတ်၊ ဧည့်ခန်းထဲတွင် အဖေကြီးသည် ဆိုဖာပေါ်တွင် အေးအေးလူလူပင် ထိုင်နေသည်။ သူ၏ရှေ့ စားပွဲပေါ်တွင်တော့ သောက်ပြီးသား ဝီစကီခွက်များတင်ထားသည်။
“အဖေကြီး … ဘာတွေဖြစ်ကုန်တာလဲ။ သူတို့ အဖေကြီးကို ဘာလုပ်သွားသေးလဲ။”
အဖေကြီးက သူတို့နှစ်ယောက်ကို လှည့်ကြည့်သည်။ သူ၏ မျက်နှာတွင် အဓိပ္ပါယ်ဖော်ရ ခက်ခဲသော အပြုံးတခု။
“ငါ သူတို့ကို ငြင်းလို့မရတဲ့ ကမ်းလှမ်းမှုတစ်ခု ပေးလိုက်တာပဲ။”
အဖေကြီး၏ စကားအဆုံးတွင် အခန်းထဲ၌ တိတ်ဆိတ်မှုက နောက်တစ်ကြိမ် ကြီးစိုးသွားပြန်သည်။ သို့သော် ဒီတစ်ခါ တိတ်ဆိတ်မှုကတော့ ရှေ့တွင် ဖြစ်လာမည့် အဖြစ်အပျက်များအတွက် နိဒါန်းတစ်ခုနှယ်။
အခန်း ၁၀
အာဏာသိမ်းပြီးနောက်ပိုင်း ညတိုင်းလိုလိုပင် မြို့တော်၏ လမ်းမများပေါ်တွင် သေနတ်သံများကြားရသည်က မဆန်းလှ။ သို့သော် ဒီတည၏ ပေါက်ကွဲသံများနှင့် ပစ်ခတ်သံများကတော့ အရင်ညများနှင့် မတူ၊ ပို၍ ပြင်းထန်ပြီး ပို၍ ပရမ်းပတာနိုင်လှသည်။
အာဏာသိမ်းစစ်အစိုးရ၏ စစ်သားများ၊ လမ်းမများပေါ်တွင် သူတို့၏ အာဏာကို မြဲလှပြီဟု ထင်နေကြသူများသည် ယခုအခါ တယောက်ဘက်ကို တယောက် သေနတ်ပြောင်းများ လှည့်နေကြလေပြီ။ သခင့်အပေါ် သစ္စာရှိသော အမဲလိုက်ခွေးများဟု ထင်ရခဲ့သော ကပ္ပလီ ကြေးစားစစ်သားများက ရှေ့ဆုံးမှ နေ၍ သူတို့၏ သခင်ဟောင်းများကို ပြန်လည် တိုက်ခိုက်နေကြသည်။
ဘုရင်ခံ အိမ်တော် ဝင်ပေါက်ဝတွင် အတော် အင်အားကြီးမားသည့် တပ်ခွဲတခုကို အထိုင်ချထားသည်။ ထို တပ်ခွဲကို ကွပ်ကဲနေသူ ဗိုလ်ကြီးသည် တဖြည်းဖြည်း နီးကပ်လာနေသော ပစ်ခတ်သံများကို ကြားရသဖြင့် အိပ်ဆောင်မှ ဝင်းအဝင်ဝ ဂိတ်သို့ လာရောက် စစ်ဆေးနေသည်။
“ဒေါက် ဂလောက်”
“ဟာ့ … ဘာသံလဲ”
ရောက်လာသော လက်ပစ်ဗုံးကို မြင်ရသဖြင့် တန်းဖြုတ်ရန် အမိန့်မရသော်လည်း စစ်သားများ ခြေဦးတည့်ရာ ပြေးကြသည်။
“ဝုန်း”
ပြေးသော်လည်း မလွတ်၊ ဗုံးစ ထိမှန်သူ အများအပြား ခွေလဲကုန်ကြသည်။ ပြန်လည် ပစ်ခတ်ရန် ကြိုးစားသူတို့မှာလဲ တဘက်က စနိုက်ပါနှင့် ထောက်ကာ တချက်ချင်း ပစ်သဖြင့် ထိမှန်ကာ အရေးနိမ့်ကုန်ကြသည်။ ဗိုလ်ကြီး၏ နောက်ဆုံး မြင်ကွင်းကတော့ ကပ္ပလီ ကြေးစား စစ်သားများ၏ စစ်ဖိနပ်များ။
xxx xxx xxx
ပစ်ခတ်နေသံများမှာ တဖြည်းဖြည်း နီးကပ်လာ၍ ဘုရင်ခံအိမ်တော်၏ ခိုင်ခံ့သော တံတိုင်းများအတွင်းသို့ပင် ရောက်လာနေသည်။ ဘာတီနီဒွန်း၏ ဦးဆောင်မှုအောက်ရှိ ကြေးစားစစ်သားများသည် ကျွမ်းကျင်သော မုဆိုးများပမာ သူတို့၏ တချိန်က အလုပ်ရှင်များကို သွေးအေးအေးဖြင့် သုတ်သင်ရှင်းလင်းနေကြလေပြီ။ သူတို့၏ တိုက်ခိုက်မှုသည် စနစ်ကျပြီး ရက်စက် ကြမ်းကြုတ်လှသည်ဟု ပြောရမည်၊ တယောက်မှ အရှင်မထားပဲ ကွပ်မျက်သွားသည့်နှယ်။ ၎င်းမှာ အာဏာသိမ်းမှုအတွင်းမှ နောက်ထပ် အာဏာသိမ်းမှုတစ်ခု၊ သစ္စာဖောက်မှုအပေါ် ထပ်ဆင့် သစ္စာဖောက်မှုတစ်ခုပင် ဖြစ်တော့သည်။
ဗိုလ်ချုပ်မျိုးအောင်လွင်သည် သူ၏ ယာယီကွပ်ကဲမှု ဌာနချုပ်ရှိ ပြတင်းပေါက်မှနေ၍ မြို့တော်မှ ထွက်ပေါ်နေသော မီးတောက်မီးလျှံများကို ကြည့်ရင်း ကျိန်ဆဲလိုက်သည်။
“ခွေးမသားတွေ … အဖေကြီးရဲ့ လူတွေက ဒီလောက်တောင် အတင့်ရဲနေကြပြီလား။”
သူ၏ လက်ထောက် တပ်မှူးက အခန်းထဲသို့ အပြေးအလွှား ဝင်လာသည်။
“အဘ … အခြေအနေ မကောင်းဘူး။ မြို့စောင့်တပ်ရင်း (၃) နဲ့ အဆက်အသွယ် ပြတ်သွားပြီ။ ဆိပ်ကမ်းက ကျုပ်တို့လူတွေလဲ အတိုက်ခံနေရတယ်။”
“ဘယ်ကောင်တွေလဲ! ဘယ်ကောင်တွေ ဝင်တိုက်တာလဲ!”
“အဲဒါ … အဲဒါ … ထူးဆန်းနေတာပဲ အဘ။ ဘာတီနီဒွန်းရဲ့ ကပ္ပလီတွေ … သူတို့က ကျုပ်တို့ တပ်စခန်းတွေကို ဝင်တိုက်နေတာ၊ အိမ်တော် ဂိတ်တောင် ကျတော့မယ်။”
ဗိုလ်ချုပ်ကြီး၏ မျက်လုံးများ ပြူးကျယ်သွားသည်။
“ဘာ … ဘာ … ဘာပြောတယ်!”
ထိုအချိန်မှာပင် အပြင်ဘက်မှ သေနတ်သံများ ပိုမိုနီးကပ်လာသည်။ အိမ်တော်၏ လုံခြုံရေးတပ်ဖွဲ့ဝင်များ၏ အော်ဟစ်သံများနှင့်အတူ အပြန်အလှန် ပစ်ခတ်သံများ။
ဦးတင့်မောင်သည် သူ၏ ရုံးခန်းထဲမှ ပြေးထွက်လာသည်။
“အဘ! ဘာတွေဖြစ်နေတာလဲ။”
“သစ္စာဖောက်တွေ! ခွေးကုလားတွေ ငါတို့ကို ပြန်ကိုက်ပြီ!”
စစ်ကောင်စီအတွင်း၌ပင် အာဏာသိမ်းပွဲငယ်တခု ဖြစ်တည်နေပြီ။
xxx xxx xxx
သမ္မတအိမ်တော်အတွင်း စခန်းချထားသည့် ယာယီစစ်ကောင်စီရုံးအတွင်းတွင်ပင် စစ်ကောင်စီ အဖွဲ့ဝင်များ အိပ်စက်နေထိုင်ကြသည်။ ထိုအထဲမှ အခန်းတခုတွင် ဘရာနှင့် အတွင်းခံ ပန်တီသာ ဝတ်ထားသော အရပ်မြင့်မြင့်နှင့် အသားအရေ ဝင်းမွတ်နေသည့် အမျိုးသမီး တယောက် ရှိနေသည်။ ထိုအမျိုးသမီးသည် တရုတ်နီ ကွန်မြူနစ်ပါတီက သတ်မှတ်ထားသည့်အတိုင်း ဆံပင်တိုတို ညှပ်ထားပြီး မျက်နှာထား မတင်းမာနေပါက အတော်လေး လှပသည့် အမျိုးသမီး တဦး ဖြစ်ပေမည်။
မစ္စရှီသည် သူမ အိပ်ခန်း ပြတင်းပေါက်မှ အပြင်ဘက်က ဆူညံသံများကို ကြည့်နေသည်။ သူမ၏ ထက်မြက်သောဥာဏ်က အခြေအနေကို လျင်မြန်စွာ သုံးသပ်နိုင်သည်။ ဒါဟာ သာမန် အခြေအေန တခု မဟုတ်၊ သူမတို့ အခြေအနေ မကောင်း။
ပီကင်းမှ ခေါ်လာသည့် သူမ၏ ကိုယ်ပိုင်နောက်လိုက်များပင် ဤတိုက်ပွဲတွင် ဦးတည်ရာမဲ့၊ အရေးနိမ့်နေကြသည်။ သူမ၏ မျက်မှောင်က ကျုံ့သည်ထက် ကျုံ့လာသည်။ ကစားပွဲ၏ စည်းမျဉ်းများ ပြောင်းလဲသွားပြီဖြစ်ပြီး သူမတို့ ရှုံးပြီဟု သူမ သိလိုက်သည်၊ ခက်တာက ဘယ်သူ့ကို ရှုံးသွားမှန်း မှန်းဆရ ခက်ခဲခြင်းပင်။ သူမ၏ လွတ်မြောက်ရာလမ်းများ တခုပြီးတခု ပိတ်ဆို့နေလေပြီ။
မစ္စရှီသည် အသင့်ပြင်ထားသော ရင်စေ့ လက်ပြတ် နနွင်းရောင် အင်္ကျီ အဝါနှင့် ဗြောင်ထမီ အညိုတို့ကို ပြောင်းလဲဝတ်ဆင်လိုက်သည်။ ထို့နောက် ဆံထုံးတု တခုကို တပ်လိုက်ပြီး မိတ်ကပ်နည်းနည်း လိမ်းကာ မျက်ခုံးမွှေးနှင့် နှာခေါင်းတို့ကို ပုံနည်းနည်း ပြောင်းအောင် ရုပ်ဖျက်လိုက်သည်။ ယခု အမြဲတမ်း ဇင်ပြာဝတ်ထားတတ်သည့် တရုတ် သူလျိုမဟု သူမကို မည်သူမျှ မသိနိုင်တော့၊ ဝတ်နေကျ ဖိနပ်ကိုပဲ ပြန်စီးကာ သူမ အခန်းထဲမှ ဘေးဘီ ဝဲယာကို ကြည့်ကာ အသာ ထွက်လာသည်။ သူမ ဦးတည်သည်က မြို့လယ်မှ တရုတ် ကောင်စစ်ဝန်ရုံး။
xxx xxx xxx
ခြေသံလုံအောင် လေ့ကျင့်ထားသော တိုက်ခိုက်ရေးမယ် ပီပီ မြို့တွင်း တိုက်ပွဲနေရာများကို မစ္စရှီ အခက်အခဲ မရှိ ကျော်လွှားနိုင်ခဲ့ပြီ။ တရုတ်တန်းဘက်သို့ သူမ တဖြည်းဖြည်း ရောက်လာပြီ။ အခါခါ ဇာတ်တိုက်ထားသည်မို့ ဒီလမ်း ဒီခရီးက သူမအတွက် အခက်အခဲ မရှိ၊ ဖြတ်လမ်း အဖြစ်သုံးသော လမ်းတိုတခုထဲသို့ သူမ ချိုးဝင်လိုက်ချိန်မှာတော့ သူမ မှားပြီဖြစ်ကြောင်း သူမ သတိထားမိသွားသည်။
“ဝှစ်” “ဝှစ်”
ဆံထုံးတုထဲ ထည့်လာသော လက်နက်ပုန်း နှစ်ခုက ဘေးတဘက်တချက်မှ ကပ္ပလီ စစ်သားများ၏ လည်မျိုကို တိတိကျကျ ထိမှန်သွားသည်။ လက်ကိုင်အိတ်ထဲက ပစ္စတိုကို ထုတ်မည် အပြုတွင် …
“ဒိန်း”
လက်ထဲက လက်ကိုင်အိတ်ကို ကျည်မှန်သဖြင့် အောက်ကို လွင့်ကျသွားရသည်။
“အိုင်ဝုန့်ဓူးဓတ် အစ်ဖ် အိုင်ရ် ဝယ် ယူ (ငါသာဆို ခုခံမှာ မဟုတ်ဘူး)”
ဘာတီနီ ဒွန်း၏ အသံနှင့်အတူ သေနတ်ကိုယ်စီ ကိုင်ထားသည့် ကပ္ပလီ ကြေးစား ၁၀ ယောက်ခန့် သူမကို ဝိုင်းလာသည်ကို တွေ့လိုက်ရတော့သည်။ သူတို့ထဲက တယောက်၏ လက်ထဲတွင်တော့ လက်ဆွဲ သေတ္တာငယ်တလုံး ပွင့်လျက်သား၊ ထိုသေတ္တာထဲတွင် အင်တာနာတိုင်တခုနှင့် အစိမ်းရောင်နှင့် အနီရောင် တလှည့်စီလင်းနေသော မီးလုံး ၂ လုံးကို တွေ့ရသည်။
“ဖာ့တီစ် အိုဝါ (ပါတီပွဲ ပြီးပြီ)”
သေတ္တာကို မြင်လိုက်သည်နှင့် မစ္စရှီ၏ မျက်နှာ ဖြူဖျော့သွားသည်။ ဤသို့သော နည်းပညာမျိုးကို သူမ မသိ မဟုတ်၊ ရွှေဇံနှင့် နှင်းဆီ။ ပြီးတော့ ဒါတွေ အားလုံး၏ နောက်ကွယ်တွင် ‘အဖေကြီး’ ရှိနေခြင်း။ သူမကဲ့သို့ လည်လွန်းသော သူလျိုတယောက်က ဒီလို ခြေလှမ်းတခုကို ကြိုတင်မမြင်နိုင်ခဲ့ခြင်းအတွက် သူမ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ပင် အပြစ်တင်မိတော့သည်။
xxx xxx xxx
ဝေးကွာသော မြို့စွန်ရှိ လုံခြုံသော ပုန်းအိမ်တစ်ခု၏ တိတ်ဆိတ်မှုထဲသို့ ထိုအကြမ်းဖက်မှု၏ ပဲ့တင်သံများကို သိပ်မကြားရ။ ပစ်ခတ်မှုများနှင့် ဖရိုဖရဲဖြစ်နေတာမို့ သတင်းကလဲ မရ၊ ဒါကြောင့် ဘီဘီစီကလဲ သတင်းတွေ သိပ်မလွှင့်နိုင်တော့။ အပြင်ဘက်မှ ဥသြဆွဲသံများနှင့် ရံဖန်ရံခါ သေနတ်သံများက အဖေကြီး ဦးဆောင်သော သူတို့အဖွဲ့၏ အစီအစဉ် အောင်မြင်နေကြောင်း သက်သေခံနေသည်။
အခန်းအတွင်းမှ မီးရောင်မှိန်မှိန်အောက်တွင် ရွှေဇံနှင့် အမရာတို့ ဆိုဖာပေါ်တွင် ထိုင်နေကြသည်။ သူတို့နှစ်ယောက်လုံး၏ မျက်လုံးများမှာ ပင်ပန်းနေဟန် ဖြစ်သော်လည်း ထိုပင်ပန်းမှုကို သူတို့ မမှု၊ လုပ်ခဲ့သော အလုပ်အတွက် ကျေနပ် ပီတိက သူတို့ ရင်ထဲမှာ အတိုင်းသား။ လွန်ခဲ့သော ရက်အနည်းငယ်သည် အိပ်မက်ဆိုးတခုနှယ် ဖြစ်ခဲ့ပြီး ယခုအခါ ထိုအိပ်မက်ဆိုး ပြီးဆုံးတော့မည့် အရိပ်အယောင်ကို သူတို့ မြင်နေရပြီ။
ရွှေဇံက အမရာ့ကို ကြည့်လိုက်သည်။ ထုံးစံအတိုင်း လိမ္မော်ရောင် ဝမ်းဆက်၊ အင်္ကျီနှင့် ထမီကို ဝတ်ထားသည့် လိမ္မော်ရောင် မိန်းကလေး၏ မျက်နှာပေါ်မှာ ဘာမှုန်နံ့သာမှ မလိမ်းခြယ်ထားသော်လည်းသူမ၏ အလှက အတိုင်းသား။ သူမ၏ မျက်ဝန်းများတွင် သံမဏိကဲ့သို့ ခိုင်မာသော စိတ်ဓာတ်ကို သူတွေ့နေရသည်။ ထိုစိတ်ဓာတ်ကြောင့်သာ ဤကြောက်မက်ဖွယ် နေ့ရက်များအတွင်း သူမ ပန်းတိုင်ကို ရောက်အောင် သွားနိုင်ခဲ့ခြင်း။
“မင်းအကိုကြီးရဲ့ အစီအစဉ် အလုပ်ဖြစ်မှာပါ။”
ရွှေဇံက လေသံတိုးတိုးဖြင့် ပြောသည်။
အမရာက သက်ပြင်းချပြီး ခေါင်းညိတ်လိုက်သည်။
“အကိုလေးက ဘာပဲလုပ်လုပ် သေချာတွက်ချက်ပြီးမှ လုပ်တာ။ ဒါပေမဲ့ ဒီအတွက် သူပေးဆပ်လိုက်ရတာက …”
သူမ၏ အသံသည် တိမ်ဝင်သွားသည်။
ရွှေဇံက အမရာ၏ လက်ကို သူ့လက်ထဲသို့ ညင်သာစွာ ဆွဲယူလိုက်သည်။
“ကိုယ်တို့ သူ့ကို အမြဲ သတိရနေမှာပါ။”
ထို့နောက် အမရာ့ တကိုယ်လုံးကို သူ သိမ်းကျုံးကာ ပွေ့ဖက်လိုက်တော့သည်။
“အာ့ … နာ … ”
“အိုး ဆောရီး”
ရှပ်ထိသည့် ဒဏ်ရာ ဖြစ်သော်လည်း အသားမသေသေးသဖြင့် အမရာ့ ပခုံးကို အထိ မခံနိုင်သေး။
“အဲ့ … အမေ့”
ရွှေဇံ အမရာ့ကို ရုတ်တရက် ပွေ့ချီလိုက်သည်၊ နောက်ပြီးတော့ သူ့ရဲ့ ခြေလှမ်းများက သူ့အတွက် သီးသန့်ပေးထားသည့် အိပ်ခန်းဆီသို့ …
xxx xxx xxx
နနွင်းရောင် လက်ပြတ် ရင်စေ့အင်္ကျီ၊ ဗြောင်ထမီ အညိုကို ဝတ်ဆင်ထားသည့် အသားဖြူဖြူ၊ ဆံပင်တိုတိုနှင့် အမျိုးသမီး ငယ်တဦးကို ကပ္ပလီ တသိုက်က ရက်လန်တန်ဟောက်စ်ရှိ အထူးခန်းတခုအတွင်းသို့ အတင်း တွန်းထည့်လိုက်ကြသည်။ အဝတ်အစား ဖရိုဖရဲ ဖြစ်နေသော်လည်း ကျင့်သားရပြီးသား သူမရဲ့ မျက်လုံးတွေက အခန်းကို အကဲခတ်မိသည်။ လေးလံ ခိုင်ခံ့သော စားပွဲတလုံးနှင့် အခန်းထောင့်များက လေးလံသော ဗီရိုပုလေးတွေအပြင် အခြား လက်နက်အဖြစ် သုံးလို့ရနိုင်သည့် ဘာပရိဘောဂ၊ ပစ္စည်း၊ အချွန်၊ အတက် တခုမျှ မရှိ။ အခန်း ထောင့် ၂ ခုက ဗီရိုပုများပေါ်တွင်တော့ ရုပ်ရှင် ကင်မရာ ၂ လုံးကို နေရာ ခွဲချထားသည်ကို တွေ့ရသည်။ တခန်းလုံး တိတ်ဆိတ်မှုက ကြီးစိုးနေသည်။
သူမ ဘာတီနီကို နာနာကျည်းကျည်း ကြည့်လိုက်သည်။ ဘာတီနီက သူမ ကြည့်တာကို သတိထားမိသော်လည်း ပြုံးသာနေလိုက်သည်၊ ပြုံးသာ ပြုံးလိုက်သော်လည်း ထိုအပြုံးတွင် နွေးထွေးမှု အရိပ်အယောင်ပင် မရှိ။ သူမသည် ယခုအခါ သားကောင်တကောင်မျှသာ ဖြစ်နေပြီဟု မစ္စရှီ သဘောပေါက်လိုက်သည်။
“နီမန်း … နီမန်း (နင်တို့ … နင်တို့)”
ဒေါသဖြစ်လွန်း၍ မစ္စရှီ စကားစ ရှာမရ။
ဘာတီနီက ပခုံးတွန့်ပြလိုက်သည်။
“ဒုန်း ဝေ့စ် ရော် ဘရက်သ် (လေကုန်မခံနဲ့)၊ ကမ်း (လာပါ)၊ ဝီဂေါ့ဒ်အ စပါရှာလ် ဖာ့တီ ဖော်ယူး (ငါတို့ မင်းအတွက် အထူးပါတီပွဲတစ်ခု စီစဉ်ထားတယ်)။”
“နီ နီမန်း … ကျဲ့ရှိ ရှမား (နင် နင်တို့ … ဒါ ဘာလုပ်နေတာလဲ)။”
ဘာတီနီ၏ လက်ထောက်များက ကင်မရာတွေကို ချိန်ညှိနေသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်သည် အေးစက်နေပြီး လူတိုင်းက စက်ရုပ်ဆန်လှသည်။ အမျိုးသမီး၏ အမေးကို မည်သူကမျှ အဖက်လုပ်ပြီး မဖြေကြ။
“နီယောက်ရှမား၊ ချံမား၊ ဝေါ်ကေးနီ (နင်တို့ ဘာလိုချင်လဲ။ ပိုက်ဆံလား။ ငါပေးနိုင်တယ်)”
ဘာတီနီဒွန်းက ဒီတခါတော့ အသံထွက်အောင် တဟားဟား အော်ရယ်သည်။
“ဟားဟားဟား … ထူးလိတ်ဖော်ဒက် (သိပ်နောက်ကျသွားပြီ)၊ ယူရွှတ်ဒက်ဖ် အော်နာ အာဝါ အာဂါရီးမန့် အားလီးရာ (ငါတို့ သဘောတူထားတဲ့အတိုင်း မင်း စောစောကတည်းက လုပ်သင့်တာ)။”
သူက အခန်းထောင့်ရှိ 35mm ကင်မရာတလုံးကို မေးဆတ်ပြသည်။
“ဝီလ်ဂျပ်စ် မိတ်ခါ စပါရှာလ် ဖလင်းမ် (ငါတို့က အထူး ရုပ်ရှင်လေးတကား ရိုက်ရုံပါ)”
စွာနေသေးသော်လည်း မစ္စရှီ၏ မျက်နှာတွင် ကြောက်ရွံ့မှု အရိပ်အယောင်များ စတင် ထင်ဟပ်လာသည်။ မျက်လုံးများက အနည်းငယ် ပိုပြူးလာပြီး … သေချာကြည့်လျှင် မျက်ရည်စများပင် ရှိနေသလိုလို။
“နီမန်း … နီမန်း ဖုန်းလမား၊ နီပု ကျိတောက် ဝေါ်ရှိရွှေ (နင်တို့ … နင်တို့ ရူးနေလား။ ငါက ဘယ်သူလဲဆိုတာ နင်တို့ မသိဘူးလား)”
မစ္စရှီ အသံကို ထိန်းထားသော်လည်း မသိမသာ တုန်နေသည်က သိသာနေသည်။
“ဝီဒူး (သိတာပေါ့)။ ဒတ်စ်ဝိုင်း ယူဘီကမ်း ဒါ အက်ဒရပ်စ် (ဒါကြောင့်ပဲ နင်က ငါတို့ရဲ့ ဇာတ်လိုက်မင်းသမီး ဖြစ်လာမှာလေ)။”
ဘာတီနီက ကုလားထိုင်တစ်လုံးတွင် ထိုင်ကာ စီးကရက်တစ်လိပ်ကို မီးညှိလိုက်ရင်း ပြန်ပြောသည်။ သူ ထိန်ချန်ထားလိုက်တာက သူတို့ ကြေးစား တဖွဲ့လုံးက ဇာတ်လိုက် မင်းသားတွေ ဖြစ်ကြတော့မှာကိုပဲ ဖြစ်သည်။
“အောလ် စ ဘိရှနက်စ် (အကုန် အလုပ်သဘောပါပဲ) မစ္စရှီ၊ အာဝါ နာရူး အာဂါရီးမန့် ဘီထွင်း ဂေါ့ဖားဒါး အန် အပ်စ် (အဖေကြီးနဲ့ ကျုပ်တို့ရဲ့ သဘောတူညီချက် အသစ်ပေါ့)၊ ဟီဝါ့နာ ဂတ်ဒ် ရော် စပါရှာလ် ဖလင်းမ် (သူက ခင်ဗျားရဲ့ အထူးရုပ်ရှင်တကားကို ရချင်တယ်တဲ့)”
မစ္စရှီ၏ မျက်နှာ သွေးဆုတ်ဖြူလျော်သွားသည်။ သူမအတွက် ဘာကံကြမ္မာ စောင့်ကြိုနေသည်ကို သူမ သဘောပေါက်လိုက်သည်။ သူမ၏ မာနနှင့် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ယုံကြည်မှုအားလုံးသည် တခဏအတွင်း မြေခသွားသကဲ့သို့ပင်။
“ဂျပ်စ် ကိုအော်ပါရိတ် ဝတ်အပ်စ် (ငါတို့နဲ့သာ ပူးပေါင်း သရုပ်ဆောင်ပါ)၊ အန် ယူကန် ဂိုးတူ ရော် ကောင်စီလိတ် အန် ဝမ်းနာ ပိစ (ပြီးရင် နင့် ကောင်စစ်ဝန်ရုံးကို အသက်နဲ့ ခန္ဒာ မြဲလျှက် ပြန်လို့ရပါပြီ။)”
သူမ အော်ဟစ်ကာ ခုခံရန် ကြိုးစားသော်လည်း ကြေးစား ကပ္ပလီစစ်သားနှစ်ယောက်က သူမကို ဖမ်းချုပ်လိုက်သည်မို့ သူတို့၏ သံမဏိလက်များကြားမှ ရုန်းထွက်ရန် နည်းလမ်းမရှိ။
“ပု … ပု (မလုပ်နဲ့)!”
သူမ၏ အော်ဟစ်သံသည် ဆောင်ကြာမြိုင်၏ နံရံများတွင် ပဲ့တင်ထပ်ကာ ပျောက်ကွယ်သွားသည်။ ဘာတီနီက စီးကရက်မီးခိုးများကို မှုတ်ထုတ်ရင်း စိတ်မပါ့တပါ လေသံဖြင့် မေးသည်။
“ကင်မရာ ရယ်ဒီ ?”
သူ့လက်ထောက်များက လက်မ ထောင်ပြသည်။
အခန်း ၁၁
ပုန်းအိမ်အတွင်းရှိ အိပ်ခန်းလေးထဲတွင် ကုဋေကုဋာရဲ့ ကံကြမ္မာကို ပဲ့ကိုင် ပြုပြင်ခဲ့သည့် လူသားနှစ်ဦး၊ ငယ်ရွယ်ပျိုမျစ်သော အမျိုးသမီး တဦးနှင့် အသက် ၃၀ ပင် မပြည့်တတ်သေးသည့် လူငယ် အမျိုးသား တဦး။ သူတို့ နှစ်ယောက်၏ အကြားတွင် ထူးဆန်းသော တိတ်ဆိတ်မှုတခုက ကြီးစိုးနေသည်။ တိတ်ဆိတ်နေသော်လည်း မျက်လုံးချင်း၊ အကြည့်ချင်း၊ အသည်းနှလုံးချင်းက ပြောနေသည့် စကားတွေက ဖောင်ဖွဲ့မကုန်နိုင်။
အပြင်လောက၏ တိုက်ပွဲများ၊ ပစ်ခတ်သံများနှင့် ကြမ်းတမ်းရက်စက်မှုများသည် သူတို့၏ ခိုလှုံ နားခိုရာ အခန်းငယ်လေးထဲသို့ ထိုးဖောက်ဝင်ရောက်နိုင်ခြင်း မရှိသကဲ့သို့ပင်။ အမရာသည် ဘာရယ်မဟုတ်၊ နှင်းဆီ အကြောင်းကို ရုတ်တရက် သတိရသွားမိသဖြင့် ဆက်စပ် တွေးတောရင်း ငေးငိုင်နေသည်။ ရွှေဇံက အမရာ ငြိမ်သွားတာကို သတိထားမိသည်။
သူက အမရာ၏ မေးဖျားကို ညင်သာစွာ ဆွဲယူပြီး သူ့ဘက်သို့ လှည့်လိုက်သည်။
“အမရာ … စိတ်ကို တင်းမထားနဲ့တော့။ ဖြေနိုင်အောင် ဖြေပါ။”
အမရာ၏ မျက်လုံးများတွင် မျက်ရည်များ ဝေ့တက်လာသည်။
“ဘယ်လိုလုပ် … အိ … ဖြေနိုင်မှာလဲ၊ အကိုလေး … အိ … သူ … ဟင့်”
ရွှေဇံက သူမကို စကားဆုံးအောင် ပြောခွင့်မပေးတော့။ ဝမ်းနည်းနေသူကို ဒုတိယ အကောင်းဆုံး နှစ်သိမ့်နည်းမှာ ဘာစကားမှ မဆိုခြင်း၊ သူကတော့ ဝမ်းနည်းနေသူကို အကောင်းဆုံး နှစ်သိမ့်နည်းကို သူ သိနေသည်။ အမရာ၏ နှုတ်ခမ်းများပေါ်သို့ သူ့နှုတ်ခမ်းများကို ရွှေဇံ ဖိကပ်လိုက်သည်။ ဒီတခါတော့ ဖနောင့်နှင့် ပေါက်ပြီး တွန်းထုတ်မခံရလောက်တော့မှန်း သူ သိနေပြီးသား။
သူတို့ရဲ့ ပထမဆုံး အနမ်းသည် နူးညံ့သိမ်မွေ့ပြီး တယောက်ကို တယောက် ကြင်နာမှုများ ဖလှယ်နေသကဲ့သို့၊ တချိန်တည်းမှာပင် နှစ်သိမ့်ချော့မော့မှုနှင့် ဘဝအတွက် အာမခံချက် ကတိစကားတို့ဖြင့် ပြည့်နှက်နေသည်။ အမရာသည် အစပိုင်းတွင် မတုံ့ပြန်ပဲ တအိအိနှင့် ရှိုက်နေသေးသော်လည်း သိပ်မကြာခင်မှာပဲ တုံ့ပြန်နမ်းတွေနှင့် ခံစစ်ဆင်လိုက်သည်။ အတွေ့အကြုံ သိပ်မရှိသေးတာမို့ သူမ၏ နှုတ်ခမ်းများက တုန်ယင်နေသည်။ ရင်ထဲမှာ အကြာကြီး ဖိနှိပ်ထားခဲ့ရသော ကြောက်ရွံ့မှု၊ စိုးရိမ်ပူပန်မှုနှင့် ခံစားချက်အားလုံးသည် ဤအနမ်းမှတဆင့် ပေါက်ကွဲထွက်လာသကဲ့သို့ပင်။
အချိန်ကြာလာသည်နှင့်အမျှ သူတို့ရဲ့ အနမ်းသည် တဖြည်းဖြည်းနှင့် ပို၍ နက်ရှိုင်း၊ ကြမ်းတမ်းလာသည်။ အနမ်းသည် အနမ်းမျှသာ မဟုတ်တော့၊ ပင်ပန်းနွမ်းနယ်နေသည့် ဝိညာဉ်နှစ်ခု တယောက်ကိုတယောက် ရှာဖွေတွေ့ရှိခြင်း၏ သရုပ်ဖြစ်လာသည်။ အပြင်လောကတွင် ဖျက်ဆီးခြင်းနှင့် သစ္စာဖောက်ခြင်းတို့၏ ကစားပွဲ လည်ပတ်နေချိန်တွင် ဤအခန်းငယ်လေးထဲ၌ လူသားနှစ်ယောက်သည် တယောက်၏ အနွေးဓာတ်ထဲတွင် တစ်ယောက်က ခိုလှုံနေကြလေသည်။
ရွှေဇံက အမရာ၏ ခါးကို ညင်သာစွာ ပွေ့ဖက်ကာ သူ့ဆီသို့ ပို၍ နီးကပ်အောင် ဆွဲယူလိုက်သည်။ အမရာ၏ လက်များကလည်း ရွှေဇံ၏ လည်တိုင်ကို သိုင်းဖက်လိုက်သည်။ သူတို့၏ အသက်ရှူသံမှလွဲ၍ ထိုအခိုက်အတန့်တွင် အခန်းထဲ၌ အခြားမည်သည့်အသံမျှ မရှိတော့ချေ။
ရှိစရာ၊ ကြားစရာလဲ မလိုအပ်တော့ပြီ။
xxx xxx xxx
ဘာတီနီဒွန်းကိုယ်တိုင် မစ္စရှီဘက်သို့ လျှောက်လာသည်။ သူ့မျက်လုံးများတွင် မည်သည့် ခံစားချက်မျှ မရှိ၊ တာဝန်ကို အေးစက်စက် ထမ်းဆောင်နေခြင်းသာ။ သူအနားကပ်လာသည်နှင့် မစ္စရှီက ရသလောက် ရုန်းကန် ထိုးနှက် တိုက်ခိုက်တော့သည်။
ဘာတီနီ ကိုယ်တိုင်ကလဲ မနေ့တနေ့ကမှ မွေးလာသူမှ မဟုတ်ပဲ၊ အသာရှောင်တိမ်းပြီး မစ္စရှိ၏ လက်နှစ်ဘက်ကို ချုပ်ထားလိုက်သည်။ သူ့နောက်လိုက် ၂ ယောက်က ဘေးနားကပ်လာကာ မစ္စရှီ၏ လက်နှစ်ဘက်ကို တယောက်တဘက် ကိုင်ကာ ချုပ်ထားတော့ သူမလဲ ရုန်းမရတော့။
ဘာတီနီက မစ္စရှီ၏ ရင်စေ့အင်္ကျီကို အတင်းဆွဲဖြဲလိုက်ရာ ကြယ်သီးများပင် ပြုတ်ထွက်ကုန်တော့သည်။ ပြီးတော့ … ဘရာ … အေးအေးဆေးဆေး စနစ်တကျ တဆင့်ပြီး တဆင့် တက်နေခြင်းကို ကင်မရာကိုင်နေသည့် တပ်သားများက အသေအချာ ရိုက်ကူးကြသည်။ ပြီးတော့ နို့တွေကို နယ်တော့လေရာ မစ္စရှီ၏ ဖြူဖွေးသော နို့လေးများသည် ချက်ချင်းပင် နီညိုရောင် သွေးခြည်ဥလာတော့သည်။ သူမ၏ မျက်လုံးများတွင် ကြောက်ရွံ့မှုတို့ အပြည့်၊ သူမ မော့၍ ဘာတီနီကို အသနားခံသလို ကြည့်လိုက်သော်လည်း ဘာတီနီက လျစ်လျူရှုလိုက်သည်။
သူ့လူများက အထက်ပိုင်း ဗလာ ကိုယ်လုံးတီးဖြစ်နေသော မစ္စရှီကို အတင်း ပခုံးကကိုင်၍ ကြမ်းပေါ် ဒူးထောက်ထိုင်စေသည်။ ဘာတီနီက သူ့ဘောင်းဘီကို ဇစ်ဆွဲဖွင့်လိုက်ရာ ကိုလာသံဗူး ၂ ဗူး ဆင့်ထားသလောက် တုတ်ခိုင်နေသည့် သူ့ဘွားဘက်တော်မှာ မစ္စရှီ နဖူးနှင့် တန်းနေတော့သည်။
“အစ်ဆီးမ် ချီ ဟတ်ဗန့် ဆီးန် အ ဒစ် ဘီးဖော (ကောင်မ ကြည့်ရတာ လီးမမြင်ဖူးဘူးနဲ့ တူတယ်)”
“ပိစ်အော့ဖ အက်ဒဗိုက်စ် လေဒီ … မောစပစ် လက်စ် ပိန်း (အကြံပေးမယ် မိန်းကလေး၊ တံတွေးများများဆွတ်ရင် အနာသက်သာမယ်)”
တယောက်တပေါက် ဝိုင်းပြောနေကြသော်လည်း မစ္စရှီကတော့ မိုက်မဲစွာနှင့် အံကို တင်းတင်း ကြိတ်ထားသည်။ ဘာတီနီဒွန်းက ပြုံးပြုံးနှင့် သူမ နှာခေါင်းကို လက်မနှင့် လက်ညိုးနှင့် အတင်း ညှစ်လိုက်ရာ သူမ နှာခေါင်းနှင့် ပါးပြင်များပင် နီရဲလာရသည်။
နောက်ဆုံး အသက်ရှူမရသဖြင့် ပါးစပ်အဖွင့်မှာ ကပ္ပလီကြီး ဘာတီနီ၏ လီးကြီးက တရုတ် သူလျိုမလေး၏ ပါးစပ်ထဲဆီသို့။
xxx xxx xxx
ပုန်းအိမ်အတွင်း ရွှေဇံ့အခန်းတွင် ရွှေဇံနှင့် အမရာတို့၏ အနမ်းများ ရပ်တန့်သွားသော်လည်း သူတို့ တယောက်ကိုတယောက် မလွှတ်သေး။ သူတို့ တယောက်ကိုတယောက် မမြင်ဖူးသည့်နှယ် ကြည့်နေကြသည်၊ မျက်လုံးများထဲတွင် မပြောဖြစ်သေးသော စကားလုံးများစွာ။ ရွှေဇံက အမရာ၏ ပါးပြင်မှ ဆံပင်တစ်ချို့ကို ညင်သာစွာ သပ်တင်ပေးလိုက်သည်။
“ကိုယ် မင်းကို ချစ်တယ်၊ အမရာ။”
သူက တိုးတိုးလေး ပြောသည်။
အမရာ့မျက်လုံးများတွင် မျက်ရည်များ ပြည့်လျှံလာသည်။
“ကျမလဲ …”
အမရာ စကားဆက်စရာ မလိုတော့၊ ဒီလောက် အသံထွက်တာနှင့်ပင် လုံလောက်နေခဲ့သည်။ သူတို့ကြားမှ တုံ့ဆိုင်းမှုများ၊ အတားအဆီးများအားလုံး ပျောက်ကွယ်သွားသကဲ့သို့ပင်။ ရွှေဇံက အမရာ၏ အင်္ကျီကြယ်သီးများကို ညင်သာစွာ ဖြုတ်တော့သည်။ လုပ်နေကျဆိုသော်လည်း သူ့လက်များက မဖြစ်စဖူး တုန်ယင်နေသည်။ ထိုတုန်နေသည့် လက်များထဲတွင် လေးစားမှုနှင့် ချစ်ခြင်းမေတ္တာတို့က အပြည့်။ အမရာက မတားဆီးသည့်အပြင် ရွှေဇံ၏ ရှပ်အင်္ကျီကြယ်သီးများကိုပါ ကူညီဖြုတ်ပေးသည်။
သူတို့၏ အဝတ်များ တစ်လွှာချင်း ကြမ်းပြင်ပေါ်သို့ ကျသွားချိန်တွင် သူတို့၏ ကိုယ်လုံးတီး ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုသည် အခန်း၏ မီးရောင်မှိန်မှိန်အောက်တွင် ပေါ်လွင်လာသည်။ ကိုယ်တွေ့ အတွေ့အကြုံမရှိသော်လည်း ဆောင်ကြာမြိုင်တွေက မမတွေ လုပ်ကိုင်တာတွေကို မြင်ဖူး၊ ကြားဖူးထားသည့် အမရာ ကြမ်းပေါ်က အဝတ်တွေကြားမှာ ဒူးတုပ်ထိုင်ချလိုက်သည်။
မော့ကြည့်လိုက်တော့ ရွှေဇံ့ရဲ့ အပြုံးချိုချို တပွင့် …
xxx xxx xxx
အတွေ့အကြုံမရှိသော တရုတ် သူလျိုမလေးမှာ အသက်ရှူကြပ်တာပဲ သိသည်။ လက်နှင့် ပေါင်ရင်းကို တွန်း၊ ကုတ်ခြစ်သော်လည်း အသက်ရှူခွင့် မရ၊ ဘာတီနီ၏ လီးကြီးက အာခေါင်ကို ထောက်ရုံမက လည်မျိုထဲသို့ပါ ဝင်နေသည်။ ရုတ်တရက် သူမ နောက်စေ့ကို လက်ဝါးကြီးနှင့် လာအုပ်ကိုင်တာ သတိထားမိသည်။
“အွတ် … အာ့ … အဟွတ်”
ဘာတွေမှန်းမသိ စေးစေးပျစ်ပျစ်တွေ သူမ လည်ချောင်းထဲ တမံကျိုးသလို ဝင်ရောက်လာသည်။ ချောင်းတွေဆိုး၊ အသက်ရှူတွေ ကြပ်နှင့် နေရခက်နေချိန်တွင် အနီးရှိ ကပ္ပလီ ကြေးစားများက သူမ ကိုယ်ပေါ် ဖြူဖြူရည်တွေ ပန်းချကြသည်။
သူမကို အနည်းငယ် အသက်ရှူခွင့် ပေးထားကြသည်။ သူတို့လဲ ခုတင် ပြီးထားလို့ ချက်ချင်း ပြန်မစနိုင်သည်က တကြောင်း၊ သေသွားလျှင် အဖေကြီးကို ပေးရမည့် ရုပ်ရှင် ဖလင် မရနိုင်သည်က တကြောင်းကြောင့် ပေးနားထားခြင်း ဖြစ်သည်။ သို့သော် ကြာကြာ မနားရပါ၊ ခဏအကြာမှာ ဘာတီနီ က တရုတ်သူလျိုမကို ဆတ်ကနဲ ဆွဲထ၍ စားပွဲပေါ် မှောက်လျက် ဖင်ကုန်းစေပြီး ထမီကို ဆတ်ကနဲ ဆွဲလှန်လိုက်သည်၊ သူမ ပေါင်တွေကို စေ့ထားရန် ကြိုးစားသော်လည်း အရာမထင်၊ ဒီအနေအထားက သူမရဲ့ ခရုကလေးက နောက်မှာ ပြူးနေသည်။
“အားးးးး!”
မစ္စရှီ၏ နာနာကျင်ကျင် အော်ဟစ်လိုက်သံသည် ဆောင်ကြာမြိုင်အခန်း၏ နံရံများကို ရိုက်ခတ်သွားသည်။ သူမ၏ ကိုယ်သည် နာကျင်မှုဒဏ်ကြောင့် တဆတ်ဆတ် တုန်ရင်ကာ လူးလွန့်နေသည်။ ကိုလာဘူးခွံလောက်ရှိသည့် လီးကြီး အဆုံးထိ ဝင်သွားသည်မို့ မစ္စရှီမှာ ခေါင်းတခါခါနှင့် အသက်ကို ခက်ခက်ခဲခဲ ရှူနေရသည်။ တအားအား အော်သံတွေကလဲ တခန်းလုံး ညံနေသည်။
ဘာတီနီဒွန်းကတော့ ဒါတွေကို ဂရုမစိုက်၊ တိရစ္ဆာန်တစ်ကောင်နှယ် အငမ်းမရ ဆက်တိုက် ဆောင့်လိုးတော့သည်။ သူ၏ လက်များက သူလျိုမ၏ ဆံပင်တိုတိုလေးများကို လက်ကိုင်သဖွယ် ကိုင်ရင်း မြင်းစီးသလို အသော့နှင်တော့သည်။
“အား … အီး ဟီး … စတော့ပ် … ပလိစ် … ပု ပု”
‘ဖြောင်း!’
သူ၏ လက်ဝါးက သူမ၏ ဇတ်ပိုးပေါ်သို့ ကျရောက်လာသည်။
“ဒုန်း စကွီးလ် ဘစ်ချ် (တဂိန်ဂိန် အသံမထွက်နဲ့၊ ခွေးမ)”
မစ္စရှီ၏ မျက်လုံးများမှ မျက်ရည်များ တသွင်သွင် စီးကျလာသည်။ နာကျင်မှုထက် အရှက်ဆိပ်က ပို၍ ပြင်းထန်သည်။ ကင်မရာတွေကတော့ ထိုမြင်ကွင်းအားလုံးကို သွေးအေးအေးဖြင့် မှတ်တမ်းတင်နေမြဲ။
xxx xxx xxx
ပုန်းအိမ်ထဲက ချစ်ဇာတ်လမ်းကတော့ ဆောင်ကြာမြိုင်က အထူးခန်းထဲကလို အတင်းအဓမ္မမြင်ကွင်းမဟုတ်၊ လူသားနှစ်ယောက်၏ ဆန္ဒအလျောက် တယောက်ထံ တယောက် ပုံအပ်လိုက်ခြင်းပင်။ ရွှေဇံက အမရာ၏ ကိုယ်လုံးကို စွဲမက်စွာ ကြည့်နေသည်။ သူမ၏ ကိုယ်ပေါ်မှ သေးငယ်သော ဒဏ်ရာများ၊ တိုက်ပွဲ၏ အမာရွတ်များသည်ပင် ရွှေဇံ၏ မျက်လုံးထဲတွင် လှပနေသည်။
သူက အမရာ၏ နဖူး၊ မျက်လုံး၊ ပါးပြင်တို့ကို နမ်းရှိုက်သည်။ အနမ်းတိုင်းသည် ချစ်ခြင်းမေတ္တာဖြင့် ပြည့်လျှံနေသည်။ အမရာက မျက်လုံးများကို မှိတ်ထားရင်း အနမ်းများကို စိတ်ပါလက်ပါ လက်ခံနေသည်။ သူမ၏ ကိုယ်လုံးက ပျော့ပျောင်းလာပြီး စိတ်က ပူပန်စရာတွေကို မေ့ကာ အေးချမ်းလာသည်။ ရွှေဇံက သူမကို အိပ်ယာပေါ်သို့ ညင်သာစွာ လှဲချပေးလိုက်သော်လည်း သူမက အတင်း ပြန်ထလာသည်။
“ဟင့်အင်း … ရှင်ကြီး အောက်မှာ နေ”
ရွှေဇံ အိပ်ယာပေါ် ပက်လက် လှဲချလိုက်တော့ အမရာက “ကန်တော့” ဟုဆိုကာ သူ့ဗိုက်ပေါ် ခွလိုက်သည်။ ဆောင်ကြာမြိုင်က မမတွေ ပြောတာ ကြားဖူးနားဝနှင့် အမရာ ဆောင့်ကြောင့် ထိုင်ချသည်၊ ချက်ချင်း မဝင် … သုံးလေးခါ ကြိုးစားပြီးမှ ရွှေဇံက လက်နှင့်ကိုင် တေ့ပေးလိုက်မှ ဖြည်းဖြည်းချင်း ဝင်သွားသည်။ အတွေ့အကြုံ နုသေးသည်မို့ အရမ်းမလုပ်ပဲ ရွှေဇံက လက်တွဲခေါ်သည်။
ခဏမျှအကြာတွင် အမရာ တကိုယ်လုံး ရွှေဇံ ရင်ခွင်ထဲသို့ ပြိုဆင်းလာတော့သည်။
“အဟင်း … ဟင့် ဟင့် … သူများ … ဘယ်လို ဖြစ်လဲ မသိဘူး”
ရွှေဇံက အခွင့်အရေးကို လက်လွတ်မခံ၊ အမရာ ကိုယ်လုံး ကျစ်ကျစ်ကလေးကို အတင်းဖက်ကာ တရစပ် နှင်တော့သည်။ သူတို့၏ ချစ်ခြင်းသရုပ်သည် အရှိန်မြင့်လာသော်လည်း နူးညံ့ပြီး စည်းချက်ကျနေသည်။ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် သိရှိနားလည်ကာ ချစ်ခင်လိုသည့် ပြင်းပြသော ဆန္ဒသာ ရှိနေသည်။ သူတို့၏ အသက်ရှူသံ၊ အမရာ၏ ညည်းညူသံနှင့် ချစ်ခြင်း၏ ထုတ်ဖော်မှုတို့က အခန်း၏ တိတ်ဆိတ်မှုကို ပြည့်စုံစေသည်။ ၎င်းမှာ ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခု၏ ပေါင်းစပ်မှုထက် ပိုမိုနက်ရှိုင်းသော ဝိညာဉ်နှစ်ခု၏ တစ်သားတည်းဖြစ်ခြင်းပင်။
xxx xxx xxx
ဆောင်ကြာမြိုင်ရှိ မစ္စရှီ၏ ရိုက်ကွင်းကတော့ ဆက်လက်ချီတက်နေဆဲပင်။ တယောက်ပြီးတယောက် ကပ္ပလီတအုပ်က သူမကို အလှည့်ကျ တက်လုပ်နေကြသည်။ ပုံစံလဲ စုံ၊ အရှက်လဲ ကုန်ပြီ။ သူတို့၏ မျက်နှာများတွင် ခံစားချက်ကင်းမဲ့ပြီး သူတို့၏ လုပ်ရပ်များက စက်ရုပ်ဆန်လှသည်။ မစ္စရှီသည် တကိုယ်လုံး နာကျင်မှုဖြင့် တွန့်လိမ်နေပြီး တဖြည်းဖြည်း သတိလက်လွတ် ဖြစ်လာသည်။
“ဟေ ဟေး … ဒုန်း စလိ (မအိပ်နဲ့)”
“ဗွမ်း”
ဘာတီနီ ဒွန်းက ရေပုံးဖြင့် တရုတ် သူလျိုမ မျက်နှာပေါ် လောင်းချလိုက်သည်။ သူမ၏ တချိန်တခါက ရက်စက် ခက်ထန်ခဲ့သော မျက်နှာသည် ယခုအခါ မျက်ရည်နှင့် ချွေးတို့ဖြင့် စိုစွတ်နေသည်။ သူမ၏ ခုခံမှုအားလုံး ပြိုကွဲသွားခဲ့ပြီ။ သူမသည် ယခုအခါ သားရဲတအုပ်၏ ရက်စက်သော ကာမဆန္ဒကို ဖြည့်ဆည်းပေးရသည့် အသားတုံးတခုသာ ဖြစ်နေတော့သည်။
“ကမ်းဟီးယား ဘစ်ချ် (လာစမ်း ခွေးမ)”
ကပ္ပလီကြီး တယောက်က ကြမ်းပေါ် အပုံလိုက်လေး ခွေနေသည့် တရုတ်သူလျိုမလက်ကို အတင်းဆွဲကာ စားပွဲပေါ် မှောက်တင်လိုက်သည်။ လက်ကို နောက်ကို လိမ်ချိုးကာ ပခုံးက ကိုင်၍ အနေအထား ပြင်လိုက်တော့ မတ်တပ် လုပ်သည့် ပုံစံ ဖြစ်သွားသည်။
“ဒစ်စ် အစ်စ် ဆိုးမတ်ချ် ဖာတိုင်းလ (ဒီလိုဆို မျိုးပိုအောင်တယ်)”
တရုတ် သူလျိုမ အသိဝင်ကာ ရုန်းသော်လည်း လက်ကို နောက်လိမ်ချိုးထားသဖြင့် ရုန်းမရ … လီးကြီးက အဖုတ်ထဲ တင်းပြည့် ကျပ်ပြည့် ဝင်ရောက်သွားလေသည်။
“ပု … ပု (မလုပ်ပါနဲ့)”
တောင်းပန်သော်လည်း မရ … ကပ္ပလီ မျိုးစေ့များ တရုတ် သူလျိုမ၏ သားအိမ်ဝကို အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့် ဦးတည်လာနေပြီ ဖြစ်လေသည်။
ကင်မရာသည် အရာအားလုံးကို စိတ်မပါ့တပါ မှတ်တမ်းတင်နေသည်။ ခံစားချက်မရှိ၊ ကရုဏာမရှိ၊ သွေးအေးအေးနှင့် ရက်စက်သော အဖြစ်မှန်သာ ရှိနေသည်။ ၎င်းမှာ အဖေကြီး၏ လက်စားချေခြင်း၏ ကြောက်မက်ဖွယ် ပြယုဂ်တစ်ခုပင်။
xxx xxx xxx
ပုန်းအိမ်တွင် ရွှေဇံနှင့် အမရာတို့၏ ချစ်ခြင်းသည် အထွတ်အထိပ်သို့ ရောက်ရှိနေသည်။ အမရာ ဦးဆောင်ပြီးတော့ မလုပ်နိုင်တော့ …
“ရှင် … ရှင် … အရမ်း … ပဲ၊ သူများ … အရမ်း … ”
အမရာ ပြောတာက အဓိပ္ပါယ် မရှိသော်လည်း သူမ ဘာပြောချင်မှန်း သိနေသူ ရွှေဇံက သူမ၏ နားနားကပ်၍ တိုးတိုးလေး ပြောလိုက်သည်။
“လာ ကိုယ် မင်းကို သေချာ ကောင်းအောင် တလှည့် ပြန်လုပ်ပေးမယ်။”
“ဟင့် အင်း … ”
အမရာက ပါးစပ်ကသာ ဟင့်အင်းသော်လည်း ကိုယ်ခန္ဒာက မလိုက်နိုင်တော့။ ရွှေဇံက သူမအပေါ် မိုးနေသည်။ သူ့ ရင်အုပ်၊ သူ့နှုတ်ခမ်းမွှေးစစ … အရာရာက အမရာ့ကို ရင်ဖိုစေသည်။ အမရာ့ ပေါင်သွယ်သွယ်နှစ်ချောင်းကို ပူး၍ ရွှေဇံ ပခုံးတဘက်ပေါ် ထမ်းလိုက်သည်။
သူ၏ လိင်တံက သူမ၏ ကိုယ်တွင်းသို့ ဖြည်းဖြည်းနှင့် စည်းချက်မှန်မှန် ဝင်ထွက်နေသည်။ တဆုံး ဝင်သွားတိုင်း အမရာ ပင့်သက်ရှိုက်ကာ လှိုက်ဖိုမောရသည်။
“ဟင့် … ဟင့် … အဟင့် … အာ့ … အဟာ့ … ဟင်း ဟင့်”
သူတို့၏ လှုပ်ရှားမှုက အလျင်မလို၊ တစ်ယောက်၏ ခံစားမှုကို တစ်ယောက်က နားထောင်ရင်း အချစ်၏ အထွတ်အထိပ်ကို အတူတကွ တက်လှမ်းနေကြသည်။အပြင်လောက၏ ကြမ်းတမ်းမှုနှင့် ဆန့်ကျင်ဘက်အဖြစ် သူတို့၏ ပေါင်းစပ်မှုသည် နူးညံ့မှု၊ ယုံကြည်မှုနှင့် အပြန်အလှန် လေးစားမှုတို့ဖြင့် ပြည့်နှက်နေသည်။
ရွှေဇံက အမရာ၏ နားနားကပ်၍ တိုးတိုးလေး ပြောသည်။
“ကိုယ် မင်းကို ချစ်တယ်။”
အမရာ၏ မျက်လုံးများမှ မျက်ရည်တစ်စက် လှိမ့်ဆင်းလာသည်။ ၎င်းမှာ နာကျင်မှု၏ မျက်ရည်မဟုတ်၊ ပျော်ရွှင်မှုနှင့် စိတ်သက်သာရာရမှု၏ မျက်ရည်ဖြစ်သည်။ သူမက ရွှေဇံရဲ့ ပေါင်တွေကို လက်ချောင်းနုနုလေးများနှင့် ကျစ်နေအောင် ဆုပ်ထားလိုက်သည်။
“ကျမလဲ … ကျမလဲ ရှင့်ကို ချစ်တယ်။”
သူတို့၏ ကိုယ်များ တစ်သားတည်းဖြစ်သွားချိန်တွင် အပြင်ဘက်ကမ္ဘာကြီးသည် သူတို့အတွက် ပျောက်ကွယ်သွားသကဲ့သို့ပင်။ သူတို့၏ ကမ္ဘာငယ်လေးထဲတွင် အကြမ်းဖက်မှု၊ သစ္စာဖောက်မှုတို့အတွက် နေရာမရှိ။ ချစ်ခြင်းမေတ္တာနှင့် တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ပိုင်ဆိုင်ခြင်း၏ နွေးထွေးမှုသာ ရှိနေသည်။ ဤသည်မှာ ဖျက်ဆီးခြင်းနှင့် တည်ဆောက်ခြင်း၊ အမုန်းတရားနှင့် ချစ်ခြင်းမေတ္တာတို့၏ ထိပ်တိုက်တွေ့ဆုံမှုပင်။
xxx xxx xxx
ဘာတီနီဒွန်းက ရုပ်ရှင်ဖလင်လိပ်ကို သေချာ ထုတ်ယူပြီး သေတ္တာတလုံးထဲ ထည့်ကာ သိမ်းဆည်းလိုက်သည်။ သူတို့၏ တာဝန် ပြီးဆုံးသွားပြီ။
ပုန်းအိမ်တွင်တော့ ရွှေဇံနှင့် အမရာတို့ တစ်ယောက်ကိုတစ်ယောက် ဖက်ရင်း အိပ်မောကျနေကြသည်။ သူတို့၏ မျက်နှာများတွင် ငြိမ်းချမ်းမှုနှင့် စိတ်ကျေနပ်မှုတို့က ထင်ဟပ်နေသည်။
ည၏ အမှောင်သည် တစ်စုံတစ်ယောက်အတွက် ငရဲဖြစ်ခဲ့သော်လည်း အခြားသူများအတွက်မူ နိဗ္ဗာန်ဘုံတစ်ခု ဖြစ်ခဲ့လေသည်။
အခန်း ၁၂
အရုဏ်တက်ချိန်၊ နေမင်းကြီး၏ ပထမဆုံး အလင်းတန်းများသည် ကုဋေကုဋာ မြို့တော်၏ လမ်းမများပေါ်သို့ ကျရောက်လာသောအချိန်တွင်မူကား ညက ဖြစ်ပွားခဲ့သော အာဏာသိမ်းမှုအတွင်းမှ အာဏာသိမ်းမှု၏ အကြွင်းအကျန်များဖြစ်သော မီးခိုးငွေ့များနှင့် ပျက်စီးနေသော ယာဉ်များကို ညတုန်းကထက် ပို၍ ထင်ထင်ရှားရှား မြင်တွေ့နေရသည်။ သို့သော် ညကဲ့သို့ သေနတ်သံများ မကြားရတော့။ တမြို့လုံးသည် ထူးထူးဆန်းဆန်း တိတ်ဆိတ်နေသည်။
ထိုတိတ်ဆိတ်မှုကို ဖြိုခွင်းလိုက်သည်မှာ အမှတ်အသားမရှိသော အနက်ရောင် ဂျစ်ကားတစီး၏ အင်ဂျင်သံ။ ဂျစ်ကားသည် ယခုအခါ ဗိုလ်ချုပ်ကြီးတို့ စစ်ကောင်စီ၏ ထိန်းချုပ်မှုအောက်မှ လွတ်မြောက်သွားပြီဖြစ်သော လမ်းများကို ဖြတ်၍ အရှိန်ပြင်းပြင်း တလကြမ်း မောင်းနှင်နေသည်။
ကားအတွင်းတွင် စစ်ဝတ်တန်ဆာ အပြည့်အစုံ ဝတ်ဆင်ထားသည့် ကပ္ပလီ နှစ်ဦးပါလာသည်။ ပါစင်ဂျယ်ခုံမှာ အေးအေးလူလူ ထိုင်၍ လိုက်ပါလာသူကား ကြေးစား စစ်သား ခေါင်းဆောင် ဘာတီနီဒွန်း။ ဘာတီနီ၏ နောက်လိုက်တယောက်က ကားကို ကျင်လည်စွာ မောင်းနှင်နေသည်။
ဘာတီနီ၏ မျက်နှာတွင် မည်သည့် ခံစားချက်မျှ မပေါ်လွင်နေ၊ သူ့အတွက် စိတ်လှုပ်ရှားရမည့် ဘဝ အစိတ်အပိုင်းများက သိပ်မကြာခင် အတိတ်ရဲ့ အရိပ်တခုအဖြစ်သာ ကျန်ရစ်တော့မည်။ သူသည် သူ့အလုပ်တစ်ခုကို ပြီးမြောက်အောင်မြင်စွာ ထမ်းဆောင်နိုင်ခဲ့သော ကျွမ်းကျင်ပညာရှင်တယောက်၊ ကြေးစား တယောက်မျှသာ။ ထို့ထက် ပို၍ ဆိုရလျှင် သူသည် သူ့ အလုပ်မှ အနိုင်နှင့်ပိုင်း အနားယူတော့မည့် သူဌေးသူကြွယ်တယောက်မျှသာ။
ဘာတီနီ၏ လက်ထဲတွင် သူ့နှင့် သူ့အဖွဲ့အား အငြိမ်းစားယူနိုင်ရန် လုံလောက်သည့် ကြွယ်ဝချမ်းသာမှုအားလုံးကို ထည့်သွင်းထားသည့် သံသေတ္တာငယ်တစ်ခုကို ပိုက်ထားသည်။ ထိုသေတ္တာအတွင်း၌ ကမ္ဘာ့သမိုင်းကို ပြောင်းလဲစေနိုင်သည့် ရုပ်ရှင်ဖလင်လိပ်တလိပ် ရှိနေသည်။
ဂျစ်ကားသည် မြို့၏ လူသူကင်းမဲ့သော စက်မှုဇုန်တစ်ခုရှိ သာမန် အဝတ်အထည် ဆိုင်တဆိုင်ရှေ့တွင် ရပ်တန့်သွားသည်။ ဆိုင်ရှေ့တွင် ‘အမရာ ဖက်ရှင်’ ဟု ဆိုင်းဘုတ်ငယ်တစ်ခု ချိတ်ဆွဲထားသည်။ ဘာတီနီသည် ကားပေါ်မှ ဆင်းကာ ဆိုင်တံခါးကို ခေါက်လိုက်သည်။ တံခါးကို ဖွင့်ပေးသူမှာ ရိုးရိုး အရပ်ဝတ်နှင့် အိပ်မှုန်စုံမွှား ဖြစ်နေသော မင်းရဲနိုင်။ သူက ဘာတီနီဒွန်းကို ခေါင်းညိတ်ပြပြီး အတွင်းသို့ ဝင်ရန် လမ်းဖွင့်ပေးလိုက်သည်။
ဆိုင်အတွင်းပိုင်းသည် အပြင်မှ မြင်ရသည်ထက် ပို၍ ကျယ်ဝန်းသည်။ အဝတ်အစားများ ချိတ်ဆွဲထားသော စင်များနောက်တွင် လျှို့ဝှက်အခန်းတစ်ခုသို့ ဝင်သော တံခါးတချပ်ရှိသည်။ ထိုအခန်းထဲတွင် အဖေကြီးသည် ဆိုဖာတလုံးပေါ်တွင် တည်ငြိမ်စွာ ထိုင်နေသည်။ သူ့မျက်နှာတွင် အောင်နိုင်သူ၏ အရိပ်အယောင်များ ထင်ဟပ်နေသည်။
“အိုင်းဟတ်ဖ ဒန်းန မိုင်ပါ့တ် (ငါ့အပိုင်း ငါလုပ်ပြီးပြီ)”
ဘာတီနီက သံသေတ္တာကို စားပွဲပေါ်တင်လိုက်ရင်း ပြောသည်။
အဖေကြီးက သေတ္တာကို မကြည့်၊ ဘာတီနီကိုသာ စိုက်ကြည့်နေသည်။ မင်းရဲနိုင်က အဖေကြီး၏ မီးခြစ်ကို ထောင်ပြတော့မှ အလေးပြု အရိုအသေပေးသည်။ ဘာတီနီရဲ့ ဦးခေါင်း ပြန်မော့တော့မှ …
“ယူလ် ဂက်တ် ယော် မန်းနီး အက်စ် ပရောမစ်(စ်) (ကျုပ်ကတိအတိုင်း မင်းရဲ့ငွေ ရစေ့မယ်)၊ မင်းရဲနိုင် … ငွေ လွှဲပေးလိုက်ပါ။”
“အိုခေ၊ ဘတ် ဟောင်းအဘောက် ဒယ် ဆက်ကန်း ပက်ကေ့ချ် (ဒါပေမဲ့ ဒုတိယ ပက်ကေ့ခ်ျ အတွက်ကရော)”
အဖေကြီးက ပြုံးလိုက်သည်။
“ယူလ်ဂက် မောသန် ယူသင့်ခ် ယူလ်ဂက် (မင်းထင်ထားတာထက် ပိုစေရမယ်)”
သူတို့၏ စကားပြောဆိုမှုသည် အေးစက်စက်နှင့် စီးပွားရေးဆန်လှသည်။ သို့သော် အပေးအယူတွေက ကတိစကားတွေ ပေါ်မှာ မမူတည်၊ အဖေကြီးကို လေးစားမှုပေါ်မှာသာ မူတည်သည်။ အဖေကြီးကို လေးစားနေသရွေ့ ထိုပုဂ္ဂိုလ်မှာ သူ့လောကတွင်သူ ဆက်လက်ရပ်တည်နိုင်မည်၊ ဥစ္စာဓနတို့ သူ့အလိုလို ရောက်လာလိမ့်မည်။ အဖေကြီးကို မရိုမသေ၊ မလေးမစား လုပ်လျှင်ကား … အကုန် ပြောင်းပြန် ဇောက်ထိုး ဖြစ်ကုန်ပေမည်။
xxx xxx xxx
တရုတ်ကောင်စစ်ဝန်ရုံးရှေ့တွင် အနက်ရောင် ဇိမ်ခံကားတစီး အရှိန်ပြင်းပြင်းဖြင့် ထိုးရပ်လိုက်သည်။ ကောင်စစ်ဝန်ရုံး လုံခြုံရေး ယူထားသည့် တပ်သားများပင် ဂိတ်အတွင်းမှ လက်နက်ကိုယ်စီနှင့် ပြေးထွက်လာကြသည်။
ကားပေါ်မှ အနောက်တိုင်း ဝတ်စုံကို ဟန်ကျ ပန်ကျ ဝတ်ထားသည့် လူတယောက် ဆင်းလာသည်။ သူ့လက်ထဲတွင် မီးခြစ်တလုံးကို ကိုင်ထားသော်လည်း သူပိုင်သည့် အသုံးအဆောင် တခုကို ကိုင်ထားသည့်ပုံစံ မဟုတ်၊ အရိုအသေ အမြတ်တနိုးထားရမည့် အဖိုးတန် အမိန့်အာဏာ တရပ်ကို ကိုင်ဆောင်ထားသလို မီးခြစ်ကို ကိုင်ထားသူက ပြန်၍ ရိုကျိုးနေသည့်နှယ်။
“နီရှီ ရွှေ (နင် ဘယ်သူလဲ)”
“မင်းရဲနိုင်”
ကားပေါ်မှ ကားမောင်းသူနှင့် နောက်တဦး ဆင်းလာကြသည်။ ထိုသူတို့သည်လဲ ပထမ ဆင်းလာသူလောက် သားသားနားနား မရှိသည့်တိုင် အနောက်တိုင်း ဝတ်စုံကို သေသေသပ်သပ် ဝတ်ဆင်ထားကြသည်။ တစ်ယောက်က လက်ဆွဲသေတ္တာတလုံးကို ကိုင်ထားပြီး နောက်တစ်ယောက်ကမူ ကားနောက်ခန်းထဲမှ ဂုန်နီအိတ် အကြီးကြီးတလုံးကို သွားကာ ဆွဲချသည်။
“ဘုတ်”
“အင့် … ဟီး”
ဂုန်နီအိတ် မြေပေါ် အကျတွင် ညည်းညူသံလိုလို ကြားရသည်။
ကောင်စစ်ဝန်ရုံး၏ လုံခြုံရေးအစောင့်များက သူတို့ကို သေနတ်များဖြင့် ချိန်ရွယ်လိုက်သည်။
“တုန်း မု (မလှုပ်နဲ့)! ဝှူးအာယု (ဘယ်သူတွေလဲ)!”
“ကျုပ်တို့အဖေကြီးက မိတ်ဆွေတယောက်အနေနဲ့ ပစ္စည်းတခုနဲ့ အထူးဧည့်သည် တယောက်ကို လာပြန်ပို့ခိုင်းလို့ လာပို့ပေးရုံပါ။”
မင်းရဲနိုင်က အဖေကြီး၏ မီးခြစ်ကို မြှောက်ပြရင်း ခပ်အေးအေး ပြောသည်။
အစောင့်များကြားတွင် တီးတိုး တိုင်ပင် ပြောဆိုကြပြီးနောက် အစောင့် ခေါင်းဆောင်ဖြစ်ဟန်တူသူက အတွင်းသို့ ပြန်ဝင်သွားသည်။ အတန်ကြာသော် သူနှင့်အတူ အငယ်တန်း သံဝန်ထမ်းတယောက် ထွက်လာသည်။ သူ၏ မျက်နှာတွင် စိုးရိမ်မှု၊ တွေဝေမှု၊ ခံပြင်းမှုများ အထင်းသား။
ကားပေါ်မှ ဆင်းလာသူ မင်းရဲနိုင်၏ တပည့်များက လက်ဆွဲသေတ္တာနှင့် ဂုန်နီအိတ်ကို သံဝန်ထမ်းရှေ့သို့ ပစ်ချလိုက်သည်။ ဂုန်နီအိတ်ထဲမှ ညည်းညူသံ သဲ့သဲ့ ထပ်မံ ထွက်ပေါ်လာသည့်အခိုက် သံဝန်ထမ်း၏ မျက်နှာ ဖြူဖျော့သွားသည်။
“ဒီ လက်ဆွဲသေတ္တာထဲက ပစ္စည်းက မိတ္တူပဲ၊ မူရင်းက မင်းတို့ ဘယ်လိုမှ ရှာမတွေ့နိုင်တဲ့ နေရာတွေမှာ ခွဲသိမ်းထားပြီးသား။ နောက် ၂၄ နာရီအတွင်း မင်းတို့ ကိစ္စတွေကို ရပ်ရင် ဒါတွေကို သတင်းဌာနတွေ အပါအဝင် ဘယ်သူကမှ ဘယ်တော့မှ ရှာမတွေ့စေရဘူးလို့ အဖေကြီးက အာမခံပေးချင်တယ်တဲ့။”
ပြောစရာ စကားဆုံးသည်နှင့် မင်းရဲနိုင်နှင့် အဖွဲ့သည် ကားနက်ကြီးပေါ်သို့ ပြန်တက်ကာ မောင်းထွက်သွားကြသည်။ သံဝန်ထမ်းသည် တုန်ယင်နေသော လက်များဖြင့် ဂုန်နီအိတ်ကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်သည်။ အထဲတွင် အဝတ်မပါ၊ ကိုယ်လုံးတီးနှင့် သတိရတချက် မရတချက် ဖြစ်နေသော တရုတ် သူလျိုမ မစ္စရှီကို တွေ့လိုက်ရသည်။
xxx xxx xxx
တရုတ် ကောင်စစ်ဝန်ရုံး တခုလုံး တုန်လှုပ်နေကြသည်။ ပီကင်းနှင့်လဲ အရေးပေါ် ကြေးနန်း၊ တယ်လီဖုန်းတို့ဖြင့် အစီရင်ခံ၊ တင်ပြ၊ ညွှန်ကြားချက် တောင်းခံနေရသည်။ ကောင်စစ်ဝန်ချုပ်နှင့် သံအဖွဲ့သားအားလုံး၏ နဖူးတွင် ချွေးများ စို့နေသည်။ အခန်းထောင့်တွင်တော့ တရုတ် အမျိုးသမီးငယ်တဦး ကျုံ့ကျုံ့လေး ထိုင်နေရင်း တချက်တချက် ကယောက်ချောက်ချားနှင့် လန့်လန့် အော်နေသည်ကို တွေ့ရသည်။
ရုံးခန်းငယ်တခုအတွင်းရှိ ပရိုဂျက်တာမှ ထွက်ပေါ်လာသော အလင်းရောင်က ပိတ်သားပေါ်တွင် မစ္စရှီ၏ ၁၀ နာရီကြာ ငရဲခန်းကို ဖော်ကျူးနေသည်။ နှာခေါင်းပိတ်ပြီး ပါးစပ်ထဲ လီးထိုးထည့်တာမှ အစ၊ စားပွဲပေါ် မှောက်လျက် ဖင်ကုန်းပြီး ခွေးလိုး လိုးတာ အလယ်၊ စားပွဲပေါ် ပက်လက် အနေအထားနှင့် သတိလစ်နေသည်ကို ပါးရိုက်နှိုးကာ ဆက်လိုးသည် အဆုံး မြင်ကွင်းသည် ကြည့်ရက်စရာ မရှိ၊ စိတ်ပျက်ဖွယ်ကောင်းလွန်းပြီး သံတမန်ရေးရာအရ အိပ်မက်ဆိုးတခုနှယ်။
သူတို့ စိတ်အပျက်ရဆုံး မြင်ကွင်းမှာ ပါတီ ဌာနခွဲမှူး တဦး၏ ညီမ၊ စိတ်ဓာတ်ပြင်းထန်သည့် ပါတီ ကေဒါ တဖြစ်လဲ အကောင်းဆုံး လေ့ကျင့် သင်ကြားထားသည့် သူလျို တိုက်ခိုက်ရေးမယ်သည် သွေးနှင့်သားနှင့် ဖွဲ့စည်းထားသည့် လူသားသာ ဖြစ်သဖြင့် ကပ္ပလီကြီးများ နောက်က ခွေးလိုးလိုး၍ သုတ်ရည်များကို သူမ၏ သားအိမ်ထဲ ပန်းနေချိန်တွင် နှုတ်ခမ်းကိုက်၊ ခေါင်းတွေ ခါရမ်းကာ လောကနိဗ္ဗာန် ရောက်ရောက်သွားခဲ့သည့် မြင်ကွင်းပင်။
xxx xxx xxx
အာဏာသိမ်းပြီး ၉ ရက်အကြာ၊ အိန္ဒိယ သမုဒ္ဒရာ ရေပြင်အလယ်
ကုဋေကုဋာကျွန်းကို ပိတ်ဆို့ထားသော တရုတ်စစ်သင်္ဘောများဆီသို့ ရေဒီယိုမှ လျှို့ဝှက်ကုဒ်ဖြင့် အမိန့်အသစ်တခု ရောက်ရှိလာသည်။ ရေတပ်ဗိုလ်ချုပ်ကြီးတွင် အမိန့်စာကို ဖွင့်ဖတ်ရန် သော့ချက် နံပါတ်များ မရှိသဖြင့် ရေတပ် ဗိုလ်ချုပ်ကြီးက တပ်သား တယောက်ကို နိုင်ငံရေးမှူးကို သွားခေါ်စေရသေးသည်။ နိုင်ငံရေးမှူး ရောက်လာပြီး ဝှက်စာကို ဖြေကြည့်သောအခါ နှစ်ဦးစလုံး အံ့အားသင့်သွားရလေသည်။
အထက်အမိန့်ကို မဖြစ်မနေ နာခံရမည်ဖြစ်သဖြင့် ဗိုလ်ချုပ်ကြီးက နိုင်ငံရေးမှူး ကန့်ကွက်နေသည်ကို လျစ်လျူရှုကာ စစ်သင်္ဘောအားလုံးကို ဆုတ်မိန့်ပေးသည်။ တရုတ် စစ်သင်္ဘောများသည် တဖြည်းဖြည်း နောက်သို့ ပြန်လှည့်ကာ ကုဋေကုဋာကျွန်းမှ ထွက်ခွာသွားကြသည်။
“… အထူးစက်ရပ် သတင်းကြေငြာချက်၊ တရုတ်အလံ လွှင့်ထားသည့် စစ်သင်္ဘောများ ကုဋေကုဋာကျွန်းအနီးရှိ ပင်လယ်ပြင်မှ ဆုတ်ခွာသွားခြင်း၊ တရုတ် စစ်သင်္ဘောများနှင့် အမေရိကန် စစ်လေယာဉ်အုပ်စုတို့ အိန္ဒိယ သမုဒ္ဒရာအတွင်း ၆ ရက်ကြာ ရင်ဆိုင်နေကြပြီး ယခု တရုတ် စစ်သင်္ဘောများ နောက်ဆုတ် ထွက်ခွာ သွားကြပြီ ဖြစ်သဖြင့် တင်းမာမှုများ လျော့ပါးသွားကြောင်း … ”
အဖေကြီး၏ ပုန်းအိမ်တွင် ရွှေဇံ၊ အဖေကြီးနှင့် အမရာတို့ အေးအေးလူလူ ထိုင်ကာ ဘီဘီစီ ရေဒီယိုကို နားထောင်နေကြသည်။ အဖေကြီးက အေးအေးလူလူပင် ရှိနေသော်လည်း ရွှေဇံနှင့် အမရာတို့မှာ ပြုံးရွှင် တက်ကြွနေကြသည်။ သူတို့ ရှေ့က စားပွဲပေါ်မှာကတော့ စစ်ဆင်ရေး မြေပုံ၊ ထောက်လှမ်းရေး ဓာတ်ပုံတွေအစား မင်္ဂလာပွဲ ကျင်းပရန် ပြင်ဆင်နေသည့် မှတ်စုများ ပျံ့ကျဲနေကြသည်။
xxx xxx xxx
အန်တီနှင့် နိုင်ငံရေး ခေါင်းဆောင်များသည် လျို့ဝှက် နေရာ တနေရာတွင် လွှတ်တော် အစည်းအဝေး ကျင်းပ၍ ဘုရင်ခံသစ်ကို ကျမ်းသစ္စာ ကျိန်ဆိုစေကာ အစိုးရသစ် ဖွဲ့စည်းကြောင်း ကြေငြာသည်။
xxx xxx xxx
ဗိုလ်ချုပ်ကြီး မျိုးအောင်လွင် ၏ စစ်ဌာနချုပ်တွင်မူ အခြေအနေက ပြောင်းလဲနေသည်။ ကြေးစားစစ်သားများ၏ သစ္စာဖောက်မှုနှင့် တရုတ်တို့၏ ဆုတ်ခွာမှု သတင်းများက သူတို့ထံသို့ ရောက်ရှိလာသောအခါ အားလုံး ထိတ်လန့်တကြား ဖြစ်ကုန်ကြသည်။ စစ်သားများ စစ်စခန်းမှ တပ်ပြေးအဖြစ်ထွက်ပြေးကုန်ကြသည်။
ဦးတင့်မောင်သည် ဗိုလ်ချုပ်ကြီးနှင့်အတူ စားပွဲတခုတည်းတွင် ထိုင်နေသည်။ သို့သော် သူတို့၏ အတွေးများက မတူ။ ဗိုလ်ချုပ်ကြီးသည် ဒေါသတကြီး အော်ဟစ်ကာ လူတိုင်းကို အပြစ်တင်နေသည်။ စစ်သားများ တိုက်ရေ ခိုက်ရေ မကောင်းသည့်အကြောင်း၊ ပြည်ပနိုင်ငံများက စွက်ဖက်သည့်အကြောင်း၊ ဝန်ထမ်းများ တိုင်းပြည် မချစ်သည့်အကြောင်း၊ လူတွေ လောဘကြီးကြောင်း စသဖြင့် သောင်စဉ်ရေမရ လျှောက်ပြောနေသည်။
ဦးတင့်မောင်၏ မျက်နှာသည် တည်ငြိမ်နေသော်လည်း သူ့မျက်လုံးများကမူ အေးစက်ကာ တွက်ချက်နေသည်။ သူ၏ အာဏာသိမ်းမှုတွင် ပါဝင်ပတ်သက်ခဲ့သော အထောက်အထားများကို ဖျောက်ဖျက်ရန် အခွင့်အရေးမှာ ကြာကြာမရနိုင်သည်ကို သူ သဘောပေါက်သည်။
“ဒါ မင်းအမှား! မင်း ခေါ်လာတဲ့ ကပ္ပလီတွေ သစ္စာဖောက်တာ”
ဗိုလ်ချုပ်ကြီးက ဦးတင့်မောင်ကို အပြစ်တင်သည်။
ဦးတင့်မောင်က အသံတိတ် ပစ္စတိုတစ်လက်ကို ဖြည်းညင်းစွာ ထုတ်ယူလိုက်သည်။
“မဟုတ်ဘူး ဗိုလ်ချုပ်ကြီး။ ကျုပ်ကို ဆွဲမထည့်နဲ့၊ ဒါက အားလုံးက ခင်ဗျားရဲ့ အတ္တနဲ့ လာဘကြောင့် ဖြစ်ရတာ။”
‘ဖောင်း’
အသံတိုးတိုးလေးနှင့်အတူ ဗိုလ်ချုပ်ကြီး၏ နဖူးကို ကျည်ဆန်တတောင့် ထိုးဖောက်ဝင်သွားသည်။ မျက်မြင်သက်သေမရှိ။ ဦးတင့်မောင်က အခင်းဖြစ်ပွားရာနေရာကို ဗိုလ်ချုပ်ကြီး မိမိကိုယ်ကိုယ် သေကြောင်းကြံစည်သည့် ပုံစံ ဖြစ်အောင် စီစဉ်လိုက်သည်။ ထို့နောက် သူသည် ပြန်လည်ဖွဲ့စည်းလိုက်သော ဒီမိုကရေစီ အစိုးရထံသို့ ဖုန်းခေါ်ရန် ကြိုးစားတော့သည်။
xxx xxx xxx
ကုဋေကုဋာကျွန်း၏ ကမ်းခြေမှ အမေရိကန်ရေတပ်သင်္ဘောများကို လှမ်းမြင်နေရသည်။ သူတို့က အနားကပ်မလာသော်လည်း တည်ငြိမ်ရေးနှင့် ငြိမ်းချမ်းရေးအတွက် စောင့်ကြည့်နေကြသည်မို့ ကျန်ရှိနေသေးသော စစ်ကောင်စီ တပ်ဖွဲ့များအတွက် သွားဖို့လမ်း တလမ်းသာ ကျန်တော့သည်။
စစ်တန်းလျား တခုပြီး တခုအလံဖြူများ လွှင့်ထူလာတော့သည်။
လွှတ်တော်အဆောက်အအုံရှေ့တွင် အန်တီအပါအဝင် ဒီမိုကရေစီခေါင်းဆောင်များကို ပြည်သူလူထုက ပျော်ရွှင်စွာ ကြိုဆိုနေကြသည်။ ပတ်ဝန်းကျင်တခုလုံး အောင်ပွဲခံနေကြသည့်နှယ် ငှက်ကလေးများ တေးသီသံနှင့် ရယ်မောသံတို့သာ လွင့်ပျံနေသည်။
xxx xxx xxx
အဖေကြီး၏ ပင်မ အိမ်တော်
ခန့်ညားပြီး ယောကျ်ားပီသသည့် အမျိုးသားကြီးသည် အဖြူအမည်း ရုပ်မြင်သံကြားငယ်လေးမှ လွှတ်တော်၏ ပထမနေ့ ပြည်သူနှင့် ဒီမိုကရေစီ ခေါင်းဆောင်များ အောင်ပွဲခံနေသည့် မြင်ကွင်းကို ကြည့်နေသည်။ ထို့နောက် သူသည် ရုပ်မြင်သံကြားကို ပိတ်လိုက်သည်။ ကျွန်းစု တခုလုံးရှိ မြို့ပြ ကျေးလက်မရွေး အောင်ပွဲခံနေသော်လည်း သူ့အတွက်မူ ဒီကိစ္စတွေက ပြီးဆုံးသွားသော စီးပွားရေးလုပ်ငန်းတခုမျှသာ။
မြေအောက်လောကမှာ သူ့ရပ်တည်ချက်က ယခုအခါ ယခင်ကထက် ပိုမိုခိုင်မာလာနေသည်။ သူ့သြဇာ၊ သူ့စီးပွား၊ သူသတ်မှတ် ပြဌာန်းသည့် တရားမျှတမှုက ကုဋေကုဋာမှာ တနေ့တခြား တိုး၍ အမြစ်ခိုင်နေပြီ။ ရုပ်မြင်သံကြားဘေးက စင်ကလေးပေါ်မှာ အမရာ၏ ဓာတ်ပုံ၊ သူ ခပ်ဖျော့ဖျော့ ပြုံးလိုက်သည်။
သူ စစ်သူကြီးအဖြစ် ဦးဆောင် တိုက်ခဲ့ရသည့် စစ်ပွဲတပွဲတော့ ပြီးဆုံးသွားပြီ၊ သို့သော် ကုဋေကုဋာကို တကယ်တမ်း အုပ်ချုပ်သူ ဘုရင်တပါးအဖြစ်နဲ့တော့ သူ့တာဝန်ကတော့ ဆက်လက်တည်ရှိနေဦးမည်သာ။
လပေါင်းများစွာ ကြာပြီးနောက် …
ညနေခင်းသည် အေးချမ်းသာယာနေသည်။ အဖေကြီး၏ ခမ်းနားထည်ဝါသော စံအိမ်တော်ကြီး၏ ကျယ်ဝန်းသော ဝရန်တာတွင် ညနေခင်း၏ လေနုအေးကို ခံစားရင်း အဖေကြီး၊ ရွှေဇံနှင့် အမရာတို့ အတူရှိနေကြသည်။ သူတို့ ရှေ့က စားပွဲပေါ်မှာက ရွှေဇံနှင့် အမရာတို့ ပျားရည်ဆမ်း ဟန်းနီးမွန်းခရီးမှ ဝယ်လာသော ပြင်သစ်ဝိုင်အကောင်းစား ပုလင်းများ …
“ခရီးက ပျော်စရာကောင်းခဲ့လား။”
အဖေကြီးက ပြုံးရင်းမေးသည်။
“အရမ်းပျော်ဖို့ ကောင်းပါတယ် အဖေ။ ကျမတို့နှစ်ယောက်လုံးအတွက် တကယ်ကို လိုအပ်နေခဲ့တဲ့ ခရီးပါပဲ။”
အမရာက ရွှေဇံ၏ လက်ကို ညင်သာစွာ ဆုပ်ကိုင်ရင်း ပြန်ဖြေသည်။
အဖေကြီးက အိမ်ခန်းထဲ ခဏဝင်လာပြီးနောက် မှတ်စုစာအုပ်ငယ်လေး တအုပ်နှင့်အတူ ပြန်ထွက်လာသည်။ ထိုစာအုပ်မှာ ရွှေဇံ၏ စိတ်ကူးများ၊ ဒီဇိုင်းပုံကြမ်းများနှင့် မှတ်စုတိုများ ရေးမှတ်ရာ စာအုပ်ငယ် ဖြစ်သည်။
“အဖေကြီး … ဒီ စာအုပ်က … ”
“မောင်ရင်တို့ ခရီးထွက်နေတုန်း ဦး သိမ်းပေးထားတာ”
အဖေကြီးသည် ရွှေရောင် ဖောင်တိန်တချောင်းကို အိတ်ကပ်ထဲမှ ထုတ်ယူလိုက်သည်။ စာအုပ်ထဲက စာတွေကို ဖတ်ဖို့ မကြိုးစား၊ နောက်ဆုံးစာမျက်နှာကို လှန်ကာ ဖုန်းနံပါတ်တခုကို ရေးချလိုက်သည်။ထို့နောက် စာအုပ်ကို ရွှေဇံထံသို့ ပြန်ပေးလိုက်သည်။
“ဒီနံပါတ်က ငါ့ အိမ်ဖုန်းပဲ၊ မိသားစုဝင်တွေပဲ သိကြတာ၊ လူတိုင်း မသိကြဘူး။ မင်း၊ ဒါမှမဟုတ် အမရာ၊ ဒါမှမဟုတ် မင်းတို့ရဲ့ သားသမီးတွေ ဘယ်အချိန်မဆို ဒီနံပါတ်ကို ခေါ်နိုင်တယ်။ သဘောပေါက်သလား”
ရွှေဇံသည် နံပါတ်ကို တလှည့်၊ အဖေကြီးကို တလှည့်၊ အမရာကို တလှည့် ကြည့်လိုက်ပြီးနောက် ခေါင်းငြိမ့်သည်၊ အဖေကြီး ဘာကို ဆိုလိုသည်ဆိုတာကို သူနားလည်ပါသည်။
တနေ့ သားလေး မွေးလာလျှင် ဒီမှတ်စု စာအုပ်နှင့် ဒီဖုန်းနံပါတ်တို့ အကြောင်းကို သူလက်ဆင့်ကမ်း ပြောပြရပေလိမ့်မည်။
ပြီးပါပြီ
