တောတွင်းအိမ်ကသံမဏိစည်းမျဥ်း
(၁၂)
အမေလတ်ကငုဝါလက်ကိုအုပ်ကိုင်ရင်းကျုပ်လီးကိုဆွဲဆွဲပြီးဂွင်းတိုက်နေရာကအရှိန်ရလာတော့ခဏအကြာမှာ၊
သူကငုဝါလက်ကိုလွှတ်လိုက်တယ်။ ငုဝါကအမေလက်ဖယ်ပေးလိုက်ပေမယ့်အရှိန်လေးနဲ့ကျုပ်လီးကိုဆက်ညှစ်ပြီ
းဂွင်းဆက်ကိုင်ပေးနေတယ်။ ပြီးတော့အူတူတူအတတပုံစံနဲ့..။
“အမေ၊ ပြီးတော့ဒီလီးကြီးက၊ သမီးကဘာလုပ်ရမှာလည်း။ သမီးကိုရောဘာလုပ်မှာလည်း”
အမေလတ်ကသဘောတွေကျပြီးတခစ်ခစ်ရယ်ရင်း..
“ခစ်ခ်ခ်..ငါ့သမီးကတော့လေ..၊ ငထုံမလေး။ နင့်လင်က နင့်စောက်ပတ်ထဲကိုအဲဒီလီးကြီးနဲ့ထိုးမှာပေါ့ဟဲ့..၊
အဲဒါကြီးကနင့်ကိုတကိုယ်လုံးတုန်တက်သွားအောင်ကောင်းတဲ့အရသာပေးမှာ။ အဲဒီလိုလုပ်တာကိုလိုးကြချကြတာလို့ခေါ်တာပေါ့..”
သူ့အမေကဒီလိုဒဲ့ကြီးပြောပြလိုက်တော့ငုဝါတော်တော်လန့်သွားတယ်။
“ဟင်..အမေ..အဲဒါကြီးမျိုးသမီးအဖုတ်လေးထဲဘယ်လိုသွင်းလို့ရမှာလဲ။ ဒီလိုမျိုးအကြီးကြီးဆိုရင်
သမီးဟာလေးကသေးသေးကျဥ်းကျဥ်းလေးဟာ၊ ကွဲထွက်သွားမှာပေါ့၊ မဖြစ်ပါဘူး၊လင်မလိုချင်တော့ဘူး။
နာမှာပေါ့၊ ဘယ်လိုလုပ်ပြီးကောင်းမှာ၊ အရသာရှိမှာလဲ”
“ရှိတာပေါ့ဟဲ့..နင်ဘာမှမသိပါဘူးမိငုဝါရယ်”
သူတို့သားအမိအခြေအတင်ပြောနေတုန်းမှာပဲ၊ ကျုပ်ကလှည့်ပြီး အမေလတ်ကိုဖက်နမ်း၊ လည်ပင်းတွေစုပ်။
နို့တွေကိုင်ပစ်လိုက်တယ်။ အမေလတ်ရုတ်တရက်လန့်သွားပြီး။
“ဒီလုံး..သား..အမေ့ကိုဘာလုပ်တာလည်း”
“အမေ..ငုဝါကိုကြည့်ပါလား၊ သူကမယုံဘူးဖြစ်နေတာ၊ လီးကဘယ်လိုလုပ်စောက်ဖုတ်သေးသေးလေးထဲဝင်မလဲတဲ့..၊
ဘယ်လိုအရသာရှိမှာလဲတဲ့..၊ ကဲ..မကြားဘူးလား။ အခုကျုပ်တို့သူ့ကိုလက်တွေ့ပြကြည့်တာပိုကောင်းမယ်ထင်တယ်”
ကျုပ်စကားကြောင့်အမေလတ်ငြိမ်သွားတယ်။ ကျုပ်ကအမေလတ်ကိုတစ်ကိုယ်လုံးလျှောက်ဖွပွတ်ပြီးတော့၊
နို့ကြီးတွေကိုကိုင်ညှစ်၊ နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်နမ်း၊ လည်ပင်းတွေနမ်း၊ ထမီလှန်ပေါင်ကြားလက်လျှိုပြီး အဖုတ်ထဲလက်ဝင်သွားတော့..
“မလုပ်ပါနဲ့သားရယ်..ဒါကိုတော့…၊ သမီးရှေ့မှာပေါ်တင်ကြီးရယ်။ အခုပြောပြခဲ့တာတွေနဲ့ပဲသူသိလောက်ပါပြီ”
ပြောသာပြောနေတာ၊ အမေလတ်ကြည့်ရတာတကယ်တော့ တာဝန်ကြေငြင်းတာပါ။ သူကဒီကိစ္စတွေမှာသွေးဆူစိတ်ထလွယ်တဲ့
မိန်းမတစ်ယောက်ပဲဟာ၊ နည်းနည်းလေးအနမ်းအနှိုက်ခံလိုက်ရတာနဲ့ အရည်ကအိုင်လာပြီ။ ကျုပ်ကငုဝါကို…၊
“ဒီကိုလာ…ညီမလေး..၊ ငါနင့်အမေနဲ့လက်တွေ့လိုးပြမယ်..ကြည့်ထား..”
ငုဝါမျက်လုံးလေးတွေကအရောင်တောက်လာပြီးသိသိသာသာစိတ်ဝင်စားလာပုံပြနေတယ်။
ကျုပ်အမေလတ်ကိုကုတင်ပေါ်တွန်းလှဲပြီးနေရာချတော့၊ အမေကအသံတိုးတိုးလေးနဲ့…၊
“မကောင်းဘူးကွာ၊ မလုပ်ပါနဲ့သားရဲ့..၊ သူများရှေ့မှာ..”
“ဘာတွေများရှက်နေပြန်တာလည်းအမေရ၊ ကျုပ်တောင် မေမေ…အု..”
ကျုပ်စကားမဆုံးသေးဘူး။ ကျုပ်နှုတ်ခမ်းကိုအမေလတ်ကဆွဲစုပ်ပြီးဖိနမ်းလိုက်တော့ဘာမှဆက်ပြောလို့မရတော့ဘူး။
သူက၊ ကျုပ်ပါးစပ်ကဆက်ထွက်လာမယ့် “ကျုပ်တောင် မေမေလေးနဲ့” ဆိုတဲ့စကားစုကို ငုဝါကြားသွားမှာစိုးလို့ပိတ်ချလိုက်တာ။
ဟုတ်တယ်လေ၊ ငုဝါသောဘာသော၊ ဘယ်သူမှရိပ်မိ၊ ဘယ်သူမှသိလို့မဖြစ်ဘူး။ ကျုပ်နဲ့မေမေလေး၊
သားအမိအရင်းကြီးတွေလိုးနေကြတာ ပွထသွားရင်၊ ပြဿနာအကြီးအကျယ်တက်သွားနိုင်တယ်။
အဲဒီနောက်အမေလတ်ထပ်အထွန့်မတက်တော့ဘူး။ ကျုပ်ကိုင်တာဆွတာတွေကိုဘာမှထပ်မပြောတော့ပဲ၊ ငြိမ်ခံနေတော့တာ။
တအောင့်ကြာတော့အမေလတ်ကငုဝါကိုတစ်ချက်လှည့်ကြည့်ရင်း…၊
“သမီးငုဝါ၊ သေချာကြည့်ထား၊ မှတ်ထားနော်၊ လင်မယားဖြစ်သွားရင်ဒီလိုပဲလုပ်ကြတာ။
နင်..ငါတို့လုပ်ပြတာကို ပွစိတက်အောင်ဘယ်သူမှလျှောက်ပြီးပြောမနေနဲ့ဦးနော်၊ နားလည်လား”
ငုဝါကခေါင်းလေးညိတ်ပြတယ်။ ကျုပ်ကမေမေလတ်ရဲ့အင်္ကျီကြယ်သီးတွေအကုန်ဖြုတ်ပြီးချွတ်ချလိုက်တော့
ထွားထွားအိအိနို့လုံးကြီးတွေကလွတ်လွတ်လပ်လပ်အံထွက်ပြိုကျလာတယ်။
ကျုပ်ကကိုယ်ကိုတစောင်းထားဘေးဖယ်ပေးပြီးငုဝါသူ့အမေနို့ကြီးတွေကြည့်နိုင်အောင်လမ်းဖွင့်ပေးလိုက်ပြီး
တဆက်ထဲအမေလတ်ရဲ့ထမီကိုလဲဆွဲချွတ်ချလိုက်တယ်။
ဖြောင့်ဖြောင့်စင်းစင်း၊ ကိတ်ကိတ်၊ အဆက်အပေါက်နဲ့အမေလတ်ရဲ့ကိုယ်လုံးတီးသဏ္ဍန်ကဘွားကနဲပေါ်လာတော့တယ်။
ငုဝါကသူ့အမေပေါင်ကြားကအမွေးထူလဗျစ်ဖုံးပြီးနေတဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးကိုမြင်လိုက်ရတော့ပိုပြီးအံ့အားသင့်သွားတယ်။
အဖုတ်ကြီးကဖားခုံညှင်းကြီးတစ်ကောင်လိုဖောင်းကားပြီးလက်တစ်အုပ်စာလောက်ရှိပြန်၊ နို့ကြီးတွေကလည်း
သူကိုယ်တိုင်ရဲ့အပျိုနို့လေးတွေထက်၂ဆလောက်ကြီးနေတော့ငုဝါပါးစပ်လေးအဟောင်းသားနဲ့အင်မတန်ကိုအံ့ဩနေတာ။
သူကသူ့အမေ မေမေလတ်ကိုဒီလိုကိုယ်လုံးတီးအဝတ်ဗလာနဲ့တစ်ခါမှမြင်ဖူးခဲ့တာမှမဟုတ်တာပဲ။
ဒီလိုအခြေအနေမျိုးသူ့ရှေ့မှာအကုန်ချွတ်ပြီးလိုးပြမယ်လို့လည်းလုံးဝမထင်ထားခဲ့မိဘူးလေ..။
အမေလတ်ကကျုပ်နို့တွေကိုဖျစ်ညှစ်ကစားတာ၊ တကိုယ်လုံးစုပ်နမ်းနေတာတွေကို၊ မျက်စိလေးမှေပြီးတော့
အိပ်ပေးပြီးငြိမ်ခံနေတယ်။ နောက်ဆုံးကျုပ်ကပေါင်ကြားအထိလျောဆင်းသွားတယ်၊ သူ့ခြေထောက်တွေကိုကိုင်
ဘေးနှစ်ဘက်ကိုကား၊ ဆွဲဖြဲထားလိုက်ပြီး လျှာနဲ့စောက်ခေါင်းထဲထိုးလျက်လိုက်တော့တာပါပဲ။
ငုဝါထိုင်နေတဲ့ဘက်ကိုမြင်ကွင်းကောင်းရအောင်၊ ကျုပ်ကချိန်ပြီးလှည့်ပေးထားတယ်။ သူ့အမေရဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးကို
ကျုပ်ကလျက်လိုက်၊ စောက်ခေါင်းထဲလျှာနဲ့ထိုးထည့်လ်ုက်၊ စောက်စိလေးကိုငုံပြီးကပ်စုပ်ပေးလိုက်၊ သေချာကိုလုပ်ပြနေတာ။
ကျုပ်ညီမအပျိုစစ်စစ်လေးကို အခုလိုစိမ်ပြေနပြေရှိုးပွဲပြနေရတယ်ဆိုတဲ့အသိစိတ်ကြောင့်ကျုပ်စိတ်တွေကပိုကြွလာတယ်။
သမီးရှေ့မှာအမေ့ကိုဘာဂျာကောင်းကောင်းကိုင်ပြလိုက်ရတာ အရမ်းမိုက်တဲ့ဖီလင်ပဲ။
ဒီတစ်ခါဘာဂျာမှုတ်ရတာကျုပ်အတွက်အရသာအရှိဆုံးပါပဲ။ စိတ်ရလက်ရအသကုန်လုပ်နေတော့၊
အမေလတ်မလဲအောက်မှာကော့ပျံနေပြီ။ သူလည်း ဒီတစ်ခါအမှုတ်ခံရတာအကောင်းဆုံးလို့ခံစားနေရမယ်လို့ကျုပ်ယုံတယ်။
ကြည့်လေ၊ သမီးအရင်းရှေ့မှာမွေးစားသားလင်လေးကအသေမှုတ်ပေးနေပြီးလူးလိမ့်နေအောင်ခံနေရတာ။
တရှီးရှီးနဲ့ညည်းနေတာက ငရုပသီးစပ်စပ်နဲ့ ယိုးဒယားသင်္ဘောသီးထောင်းစားထားသလိုပဲ။
သူ့လက်တွေက ကျုပ်ခေါင်းကဆံပင်တွေကိုထိုးဖွရင်း ခေါင်းကိုစောက်ဖုတ်နဲ့အတင်းကပ်ဖိထားတာ နည်းနည်းတောင်မွန်းချင်လာပြီ။
ငုဝါက သူ့အမေတရှူးရှူးတရှဲရှဲနေအောင်ဘာဂျာကိုင်ခံနေရတာကို၊ အနီးကပ် စိတ်လှုပ်ရှား ဂဏာမငြိမ်စွာနဲ့
မျက်တောင်မခတ်တမ်းကြည့်နေရင်းကသူ့ပေါင်လေးတွေကို တစ်ခုနဲ့တစ်ခုဖျစ်လိမ်ပြီးလက်တွေကပေါင်ကြားထဲရောက်နေပြီ။
ကျုပ်ကအမေလတ်စိတ်တွေအစွမ်းကုန်ထန်ပြီး၊ တအားခံချင်လာတဲ့အချိန်ရောက်ပြီလို့ယူဆရတော့မှ၊
အမေလတ်အပေါ်ကိုထပ်ပြီးတက်ခွလိုက်တယ်။ ဒူးလေးနှစ်ဘက်ကိုထောင်ကိုင်ပြီးတွန်းတင်လိုက်တော့
အဖုတ်က ဟက်တက်လေးနဲ့ လီးအသွင်းခံဖို့အဆင်သင့်ဖြစ်နေပြီ။ ကျုပ်က…
“ငုဝါ..ဒီမှာလာကြည့်စမ်း၊ ငါ့လီးအမေ့စောက်ဖုတ်ထဲဘယ်လိုဝင်သွားတယ်ဆိုတာသေချာကြည့်ရအောင်၊
နင်ကမဝင်ဘူးထင်နေတာတကယ်ဟုတ်မဟုတ် ကြည့်ထား”
ငုဝါကစိတ်ဝင်တစားရှေ့တိုးပြီးကြည့်နေတယ်။ ကျုပ်ကအသင့်ဖြဲထားပြီးဖြစ်နေတဲ့
အမေလတ်စောက်ပတ်ကိုငုဝါမြင်အောင်လီးထိပ်နဲ့သေချာဖိပွတ်ထိုးပြပြီး၊ ဗျိကနဲ..ဗျိကနဲ..တစ်ရစ်ချင်းသွင်းချလိုက်တယ်။
ငုဝါကိုသေချာကြည့်စေချင်လွန်းလို့လည်း စလိုးမိုးရှင်းနဲ့ကိုလုပ်ပြနေတာ။
ငုဝါမှာလည်းရင်တွေဖိုနေပုံရတယ်။ လီးကြီးမျက်စိရှေ့တင်သူ့အမေစောက်ပတ်ထဲတဗျိဗျိနဲ့ဝင်သွားတာလေ။
သူထင်ထားသလိုမတရားကြီးအတင်းအကြပ်ကြီးမတန်တဆဖြဲသွင်းရတာမျိုးမဟုတ်ပဲရှောရှောရှူရှူပဲဝင်သွားတာကို
မျက်လုံးလေးအဝိုင်းသားနဲ့အံ့ဩတကြီးကြည့်နေတော့တယ်။
အမေလတ်ကတော့လီးဝင်သွားတာနဲ့မျက်လုံးလေးမှေး၊ ပါးစပ်လေးဟသွားပြီး..
“စစ်ရှ်..အားးး”
ညည်းသံထွက်လာတဲ့သူ့အမေမျက်နှာကို ငုဝါလှမ်းကြည့်လိုက်တယ်။ သူ့အမေ တအားနာသွားပြီး
မချိမဆန့်အော်မလားလို့ပေါ့။ ဒါပေမယ့်သူ့အမေကမျက်လုံးလေးမှေး၊ အံလေးကြိတ်ပြီးဖီးလ်နဲ့မှိန်းနေတာတွေ့တော့..
“အမေ မနာဘူးလား”
“အင်းးးဟင်းး စစ်ရှ်..ရှီး…ငါ့သမီးရယ်။ ကောင်းလို့မှိန်းနေတာပေါ့ဟဲ့၊ အဲဒါပြောတာ၊
လီးဆိုတာကြီးက နင့်ကိုကောင်းအောင်၊ သာယာအောင်လုပ်ပေးလိမ့်မယ်လို့..အားးးစစ်..အိ..အိ..သားးး”
အမေလတ်ကလီးကိုအဖုတ်ထဲကဆွဲညှစ်ပေးပြီး၊ ကော့ကော့ခံ၏ပေးလာပြီး
ဖင်နဲ့ဗိုက်သားလေးတွေဘယ်ညာလူးနေတယ်။ ငုဝါကလဲလိုးပြနေတဲ့အဆင့်တိုင်းကိုသေချာကြည့်ပြီးမှတ်နေတာ။
ကျုပ်ကအမေလတ်ဒူးခေါင်းလေးတွေကိုကိုင်ပြီး ဘေးကိုပိုပြီးဖိဖြဲချပေးလိုက်တယ်။
စောက်ဖုတ်ထဲလီးအဝင်အထွက်လိုးနေတာကို ငုဝါအဖို့ပြတ်ပြတ်ထင်ထင်မြင်ရပြီးဘယ်လိုလဲဆိုတာသိစေချင်လို့ပါ။
အဲ့ဒီအခိုက်အတန့်မှာကျုပ်ကငုဝါလက်ကိုဆွဲယူပြီးတဖွတ်ဖွတ်တဖတ်ဖတ်ဖိကြိတ်လိုးနေတဲ့
လီးနဲ့စောက်ပတ်ကိုကိုင်ကြည့်ခိုင်းတယ်။ ငုဝါရုတ်တရက်တော့အကြီးအကျယ်လန့်သွားတယ်။
လက်ကိုအတင်းပြန်ရုပ်မလို့လုပ်ပေမယ့်၊ ကျုပ်ကခပ်ဖိဖိလေးကိုင်ထားတော့မရုန်းသာဘူး။
“ကိုင်ကြည့်ပါဟ..၊ နင့်အမေစောက်ပတ်နဲ့ငါ့လီးကို…၊ လိုးကြတယ်ဆိုတာဒီလိုပဲ။ ကိုယ်တိုင်ကိုင်ကြည့်မှသိမှာ”
ဒါနဲ့ငုဝါကငြိမ်သွားပြီး သူ့အမေရဲ့စောက်ဖုတ်ကိုရော၊ ကျုပ်ရဲ့လီးကိုပါ တဇွပ်ဇွပ်လှုပ်ရှားနေတဲ့ကြားကကိုင်ကြည့်ပြီးစူးစမ်းနေတော့တာပဲ။
“လီးရော၊ စောက်ပတ်ရော၊ ချွဲချွဲကြီး..ရွှဲအိနေတာပဲ။ ပြီးတော့ပူပူနွေးနွေးကြီးတွေ..”
ငုဝါကသူမရတဲ့အထိအတွေ့ကို၊ မနေနိုင်မထိုင်နိုင်ပြောလာတယ်။ ပြီးတော့အမေလတ်ရဲ့စောက်စိကိုပွတ်ကြည့်နေတာ။
“အား..ဟားးး..ငုဝါ.. အမေ့စောက်ဖုတ်ကိုအဲ့လိုလာမကိုင်နဲ့၊ အစိကိုမပွတ်နဲ့လေ။
အမေ့စိတ်တွေမနေနိုင်တော့ဘူး၊ စောက်ရည်တွေထွက်ကုန်တော့မှာပဲ..အားး..ဟား..ရှီးး..”
အမေလတ်ကသမီးရှေ့မှာကိုမရှက်၊ မကြောက်နိုင်တော့ပဲ ကုန်းအော်ညည်းနေတော့တာပဲ။
ကျုပ်လီးကိုခဏချွတ်လိုက်တယ်။ အမေလတ်ဒူးထိပ်ကကိုင်ပြီး၊ ပေါင်ကြီးနှစ်ဘက်ပိုပြီးပြဲထွက်သွားအောင်ဖိချလိုက်တယ်။
ဖင်ဆုံအိအိကြီးက အိပ်ရာခင်းနဲ့ဖိပြီးပြားကပ်နပေမယ့်ဖင်ကြားနဲ့တဆက်ထဲရှိတဲ့မြောင်းကြောကြီးကိုရှင်းရှင်းကြီးမြင်နေရတယ်။
စောက်ခေါင်းကရဲတွတ်နေပြီးအခုလေးတင်ပဲလိုးထားလို့ထွက်နေတဲ့ ချွဲကျိကျိဖြူပျစ်ပျစ်အရည်တွေက၊
စောက်ခေါင်းနဲ့အဖုတ်ဝနှုတ်ခမ်းမှာ ပေပွနေတယ်။
ငုဝါကတော့အလိုးခံထားရတဲ့သူ့အမေစောက်ပတ်ကြီးကိုကြည့်ပြီး၊ စိတ်တွေကပိုကြွလာတယ်။
ရင်ခုန်သံတွေကမြန်သထက်မြန်လာတယ်။ တကိုယ်လုံးလဲကြက်သီးမွေးညှင်းတွေထလို့၊ ကျုပ်က..ဟနေတဲ့
အမေလတ်စောက်ခေါင်းဝကို ဒစ်ထိပ်လန်လန်ကြီးနဲ့ထပ်တေ့ပြီး၊ ဖိသွင်းလိုက်ပြန်ပြီး ဆောင့်ဆောင့်ချရင်းလိုးတော့တယ်။
ဒီတစ်ချီသိပ်တော့မဝုန်းလိုက်ရပါဘူး။ အမေလတ်တောင့်ကနဲတက်သွားပြီးစောက်ရည်တွေက၊ တဖျောဖျောထွက်လာတယ်၊
သူပြီးသွားပြီလေ။ ကျုပ်ကလည်းမရှေးမနှောင်းဆိုသလိုပါပဲ၊ ကျုပ်လီးထဲကလရည်တွေအဖုတ်ထဲပန်းထုတ်ထည့်လိုက်တယ်။
ဒီလို…ပြီးသွားလို့အရည်ထွက်တဲ့မြင်ကွင်းကို၊ ငုဝါတစ်ယောက် မင်သက်ပြီးတော့ကြည့်နေလေရဲ့..။
ကျုပ်ကအမေလတ်ပေါ်မှောက်ချလိုက်ပြီးနှုတ်ခမ်းဖူးလေးတွေကိုစုပ်နမ်းလို့အကင်နာတွေနဲ့ယုယပေးလိုက်တဲ့အခါ၊
အမေလတ်ကကျုပ်တကိုယ်လုံးကိုတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ကြီး ကြုံးဖက်လာပါတယ်။
ကျုပ်ရဲ့လက်တွေကိုတော့အအားမထားပဲနို့ကြီးတွေကိုဖျစ်နယ်ပြီးလက်အရသာခံနေလိုက်တယ်။
ကောင်မလေးကတော့ အမေနဲ့အကိုဖြစ်သူတို့အရည်တွေထွက်အောင်လိုးပြီးကြလို့ အမောဖြေရင်း
နမ်းစုပ်၊ ပွတ်သပ်၊ ယုယနေကြတာကိုကြည့်ပြီးစိတ်တွေအကြီးအကျယ်လှုပ်ရှားနေတာ။
ဘယ်လောက်တောင်ကောင်းပြီးအရသာရှိလည်းသူမမတွေးတတ်ဘူး၊ တကယ်ပဲအရမ်းကောင်းသလား၊
သံသယကတော့ရင်မှာရှိနေဆဲပဲ။ သူမကိုယ်တိုင်ခံကြည့်တော့မှ အမှန်တရားကိုသိရမှာထင်တယ်။
ဒါပေမယ့်သူများတွေလိုးတာ၊ တစ်သက်မှာတစ်ခါ၊ ပထမဆုံးအကြိမ်ထိုင်ကြည့်ပြီးသရိုးသရီနဲ့ ကြက်သီးဖြင်းဖြင်းထနေရတဲ့
ခံစားမှုကိုတော့သူမယစ်မူးစွာသိရှိနေရတယ်။ ငုဝါအဖုတ်လေးထဲကလည်းအရည်တွေတစိမ့်စိမ့်ထွက်လာနေပြီ။
စောက်စိလေးနဲ့စောက်ခေါင်းထဲကလည်းကျင်ခနဲ၊ စိမ့်ခနဲဖြစ်ဖြစ်သွားတယ်လေ။
ငုဝါကသူ့အမေကိုမေးလိုက်တယ်။
“အမေ..တကယ်ပဲအရမ်းကောင်းနေတာပဲလားဟင်”
အမေကသမီးကိုရှက်ပြုံးလေးနဲ့ပြုံးပြရင်း..
“ကောင်းတာပေါ့သမီးရယ်..လက်ကုန်ပဲ၊ နတ်ပြည်တက်နေရသလိုကြီးပေါ့။ ဒီမှာကြည့်လေ၊ မကောင်းပဲဒီအရည်တွေထွက်မလား..”
အမေလတ်က ငုဝါလက်ကိုဖမ်းဆွဲပြီး၊ လရည်တွေအံထွက်ကျလာတဲ့သူ့စောက်ပတ်ကြီးကိုပေးကိုင်လိုက်တော့ ငုဝါတွန့်ကနဲဖြစ်သွားပြန်တယ်။
“ဟာ..အမေကလည်း..ပေကုန်ပြီ၊ ရွံစရာကြီး..”
“နင်ကရွံနေ..နောက်နင့်လင်နဲ့လုပ်တော့မှ၊ အကုန်လျက်၊ အကုန်သောက်ပစ်မှာမြင်နေသေး။
လူတွေကစိတ်ထန်လာရင် ရွံတယ်ဆိုတာမရှိတော့ဘူး”
“ဟင်..အဲ့ဒီလောက်ကြီးတောင်လား..”
မှတ်ချက်ပေးရင်းကအမှတ်မထင် သူ့လက်ကလေးထောင်ပြီးနမ်းကြည့်တယ်။
“ညှီစို့စို့ကြီးအမေ..၊ ဘယ်လိုများလျက်လို့ရကြလဲ..၊ သမီးနားမလည်နိုင်တော့ဘူး”
“အဲဒါယောက်ျားတွေရဲ့လရည်နံ့ပဲ၊ ငါတို့မိန်းမတွေအတွက်တော့အားဆေးပဲ။
နင်တစ်နေ့နင့်ယောက်ျားနဲ့နေပြီးတဲ့အခါကျရင် အားလုံးသိသွားမှာပါ”
“အမေပေါင်ကြားကအဲ့ဒီထဲမှာဘယ်လိုနေလဲဟင်၊ သမီးသိပ်သိချင်တာပဲ”
“နင်ကိုယ်တိုင်ခံရတဲ့အချိန်ကျရင်သိရမှာပေါ့ဟယ်။ အချိန်မကျသေးဘူး။ ဘာလဲ..နင်ကအခုသိချင်နေပြီလား၊ ခံချင်နေပြီလား..”
“အို..အမေကလည်း..” သူ့အမေကဒဲ့မေးလိုက်တော့ငုဝါရှက်သွားတယ်။
“ဘာလဲ..မဟုတ်ဘူးလား..”
“မဟုတ်ပါဘူးအမေရဲ့..”
“နင်ခံချင်လည်းစောင့်လိုက်ဦး။ အခုကနမူနာပြပေးရုံရှိတာ။ အခုဒီလုံးက နင့်အကိုလည်းဟုတ်၊ ပထွေးဆိုလည်းဟုတ်၊
အဲ့တော့နင့်ကိုသူလက်တွေ့လိုးပြဖို့ကတော့မဖြစ်နိုင်ဘူး”
“ဟာ..အမေကလည်း..ဘာတွေလျောက်ပြောနေတာလဲ”
ငုဝါမှာရှက်သွေးတွေနီရဲတက်လာပြန်ပြီ။ကျုပ်လည်းသူတို့သားအမိနှစ်ယောက်ပြောနေတာတွေကိုငြိမ်ပြီးနားထောင်နေရင်း
အမောပြေလာတော့ထထိုင်လိုက်တယ်။ ကျုပ်ကငုဝါကိုလှမ်းပြီး..၊
“ညီမလေး…နင်ထမီချွတ်လိုက်စမ်း..”
ငုဝါဆတ်ခနဲဖြစ်သွားသလို၊ အမေလတ်ကလည်းလန့်သွားပြီး..၊
“သား…နင်ဘာလုပ်မလို့လည်း..”
“ညီမလေးကအတော်သိချင်နေတာ၊ ဘယ်လောက်ပျော်ဖို့ကောင်းတယ်ဆိုတာ ငုဝါသိအောင်ကျုပ်လုပ်ပြမလို့”
အမေလတ်က..
“လုံးဝမရဘူးနော်ဒီလုံး..ငုဝါကနင့်ညီမ..”
“ကျုပ်ကငုဝါကိုတကယ်မလိုးပါဘူးအမေရ၊ စိတ်ချပါ၊ အရသာသိရုံလောက်ပြမှာပါ။
ငုဝါအဝတ်တွေချွတ်လိုက်ဟာ..၊ မရှက်ပါနဲ့..”
—————————————–
တောတွင်းအိမ်ကသံမဏိစည်းမျဥ်း
(၁၃)
ရုတ်တရက်ပြောင်းလဲသွားတဲ့အခြေအနေကြောင့်၊ ငုဝါတစ်ယောက်အူလည်လည်ဖြစ်နေတုန်းမှာ
ကျုပ်ကငုဝါကိုဆွဲပြီးကုတင်ပေါ်အသာတွန်းလှဲလိုက်တယ်။ ကျုပ်လက်တွေကအရမ်းမြန်နေတယ်။
ကျုပ်ငုဝါထမီကိုဆွဲချွတ်ချနေတုန်းမှာပဲအမေလတ်တစ်ယောက်မင်သက်ပြီးပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ကြည့်နေလေရဲ့..။
ငုဝါကလည်းဘာလုပ်လို့လုပ်ရမှန်မသိတော့သလို ငြိမ်ပြီးတော့အတောင့်လိုက်ကလေး၊ ဆွဲရာပါလာတာမလှုပ်တော့ဘူး။
ငုဝါထမီကျွတ်သွားပြီးကိုယ်အောက်ပိုင်းအတိုင်းသားပေါ်လာတော့၊ ကျုပ်ကိုယ်တိုင်လည်းလန့်သွားမိတယ်။
ငုဝါကအမွေးမရှိဘူးလို့ဆိုရလောက်အောင်ပြောင်သလင်းခါနေတာ။ စောက်မွေးလေးတွေကတကယ့်ပါးပါးလေးမှ
ပါးပါးလေးယှက်နေတာဗျို့။ သူ့အမေနဲ့များကွာပါ့။
စောက်ဖုတ်ကွဲကြောင်းလေးကလည်းပေါင်နှစ်ဘက်ကြားမှာတကယ့်ကိုပိရိတဲ့မျဥ်းလေးတစ်ကြောင်း ပေတံနဲ့တားပြီးဆွဲထားသလိုပါပဲ။
ကြည့်ရတာလည်းဖွေးသန့်နေတာပဲ။ ငုဝါခမြာရှက်ရှက်နဲ့သူ့မျက်နှာကိုလက်ကလေးတွေနဲ့အုပ်ပြီးကာထားတယ်။
ကျုပ်ကသူမရုန်းရအောင်သူ့လက်ကလေးတွေကိုအသာဖမ်းကိုင်ထိမ်းထားပြီး၊ အင်္ကျီလေးကိုချွတ်ချလိုက်တော့၊
ဘရာစီယာသေးသေးလေးအောက်မှာဆိုက်သေးသေးနို့လေးတစ်စုံပဲရှိတယ်။ ငုဝါက သူ့အမေနို့လိုအကြီးကြီးဖြစ်ဖို့
ဘယ်နှစ်နှစ်လောက်စောင့်ရဦးမလဲမသိဘူး။ ဒါမှမဟုတ် သူ့ဆိုက်ကဒါအကုန်ပဲလားလို့ကျုပ်စဥ်းစားနေမိတယ်။
ကျုပ်လည်းမျက်နှာကိုညီမလေးပေါင်ကြားမှာအပ်လိုက်ပြီးပါးစပ်လေးနဲ့ဖွဖွလေးနမ်းလိုက်တော့သူကလေးတွန့်ခနဲဖြစ်သွားပါလေရော။
ခေါင်းတစ်ချက်ဆတ်ခနဲခါပြီး သူ့အမေဘက်လှည့်သွားတယ်။
ကျုပ်လည်းဖအေတူမအေကွဲ ညီမလေးငုဝါရဲ့စောက်ပတ်ဖောင်းဖောင်းအိအိလေးအလယ်ခေါင်ကမျဥ်းကြောင်းလေးကို
ဆွဲဖြဲပြီးဟကြည့်လိုက်တော့မှ၊ အတွင်းကနီရဲတွတ်တွတ်ကာလာလေးကပေါ်လာတယ်။
ကျုပ်လဲအဲဒီရဲတွတ်တွတ်အခေါင်းပေါက်လေးထဲလျှာကိုထိုးထည့်ပြီးဂျာပေးလိုက်တော့တာပဲ။
ငုဝါလေး တွန့်ကနဲဒွန့်ကနဲထပ်ဖြစ်သွားပြီး ဖင်ကလေးကနှစ်ချက်ဆင့်ကော့ကော့တက်လာတော့တယ်။
ညီမလေးရဲ့စောက်ပတ်လေးကလည်းအရသာရှိတာပဲ။ သူ့အမေ မေမေလတ်နဲ့၊ ကျုပ်အမေ ကျုပ်အမေ မေမေလေးတို့နဲ့ဘာမှမကွာဘူး။
ကျုပ်အဖို့ကတော့အရသာခဲတွေချည်းပဲ။ ဒါပေမယ့် ခလေးက လူကြီးအဖုတ်လိုဂရုတစိုက်သန့်ရှင်းရေး
ကောင်းကောင်းမလုပ်လို့လားမသိဘူး၊ နည်းနည်းတော့ညှီတီတီလေးပေါ့။
ကြောင်ပြီးကြည့်နေတဲ့အမေလတ်ကလည်းဘာလုပ်လို့ဘာကိုင်ရမှန်းမသိတော့ဘူး။
ငုဝါရဲ့လက်မောင်းလေးတွေကိုပဲယောင်ကန်းကန်းနဲ့ကိုင်ထားပြီး သူ့သမီးအပျိုလေးကို အကိုလုပ်တဲ့လူကဂျာပေးနေတာကိုပဲကြည့်နေတယ်။
ကျုပ်ကခပ်သွက်သွက်လေးဖိလျက်၊ ထိုးလျက်လိုက်တော့ ငုဝါမလဲအသက်ရှူသံပြတ်တောင်းပြတ်တောင်းဖြစ်လာပြီး
မျက်နှာလေးကဖီလင်နဲ့ရှုံ့မဲ့လာတယ်။ ညည်းသံလေးကလည်းတအီးအီးနဲ့ထွက်လာပြီ။ နှုတ်ခမ်းလေးကိုပါးစပ်နဲ့ကိုက်ထားပြီး…
“အူး..ဟူးးး..အမေ သမီး ပိပိထဲက ကလိကလိနဲ့ ဘယ်လိုကြီးမှန်းမသိဘူး..အီးးး..”
“အဲဒါကောင်းလို့ဖြစ်လာတဲ့အရသာပေါ့..၊ ယောက်ျားနဲ့နေရတာဘယ်လောက်ကောင်းတယ်ဆိုတာတော်ကြာနင်အလိုလိုသိလာလိမ့်မယ်..၊
ဒါတောင်ပါးစပ်ပဲရှိသေးတာနော်၊ လီးနဲ့သာဆိုရင်နင်ဆွေမျိုးမေ့နေလောက်ပြီ”
“အိုးး အမေ..အူးးးစစ်..မ..မလုပ်ပါနဲ့အကိုဒီလုံး..၊ အစိကိုမစုပ်ပါနဲ့..ငါမနေတတ်တော့ဘူး..အီးးး”
ငုဝါတစ်ယောက်ဆတ်ဆတ်ခါပြီးထွန့်ထွန့်လူးနေပြီ။ အမေလတ်က ပြူးတူးပြဲတဲနဲ့ဝင်သတိပေးတယ်..၊
“ဟဲ့..တော်တော်တန်တန်လည်းလုပ်ဦး၊ တော်ကြာစိတ်ပါပြီးတကယ်လိုးဖြစ်နေကြဦးမယ်နော်..”
ကျုပ်တအားကပ်ဖိစုပ်လျက်နေတာသိပ်မကြာလိုက်ဘူး၊ ငုဝါကိုယ်လေးကကော့ခနဲကော့ခနဲထိုးပြီးတဆတ်ဆတ်ဖြစ်နေတုန်း
ကျုပ်ကအဖုတ်ကနေပါးစပ်ခွာပြီးနို့လေးတွေတလှည့်စုပ်ပေးလိုက်တော့..။
“အား.. အကို..မရတော့ဘူး ငါ..ငါ့ကိုလုပ်ပေးပါတော့၊ တစ်ဝက်တပျက်ကြီးတော့မလုပ်နဲ့နော်။
ကောင်းတယ်ဆိုတာကိုပြီးအောင်လုပ်ပေးပါ။ အကိုဘယ်လိုပဲလုပ်လုပ်၊ ညီမအကုန်သိအောင်သာသင်ပေးပါတော့..”
အမေလတ်မျက်လုံးပြူးသွားပြီး..
“ဟဲ့..ငုဝါတော်တော့၊ ဒီလောက်ဆိုနင်သိလောက်ပြီ။ ငါကနမူနာသိလောက်အောင်ပဲလုပ်ခိုင်းတာ။ လုပ်ချင်တိုင်းလုပ်လို့မရဘူးနော်..”
“အမေကလဲဗျာ..ကျုပ်ကို..ညီမလေးအစုံသိအောင်သင်ပေးစေချင်တယ်ဆို..၊
ကောင်းကောင်းတတ်သွားအောင်တခါထဲသင်ပေးလိုက်ရင်ပြီးတာပဲ”
“ဟဲ့..နင့်ညီမကအပျိုလေးဟဲ့..၊လက်ထပ်ဖို့စေ့စပ်ထားပြီးသားလေ၊ သူ့အပျိုရည်ကိုမင်္ဂလာဦးညမှာ သူ့ယောက်ျားကိုပဲပေးရမှာပေါ့။
ဒီမှာတော့နမူနာနဲ့ပဲတော်လောက်ပြီလေ”
အမေလတ်ကဘာပဲပြောနေနေ၊ ငုဝါကဖီလင်တအားတက်နေပြီ..။
“ရတယ်မေမေ..အကိုဒီလုံးသမီးကိုသင်ပေးလည်းကုန်အောင်သာသင်ပေးပစေတော့။ သမီးလင်မရခင်အကုန်သိသွားချင်တယ်။
သမီးအကို့ကိုကြည်ဖြူပါတယ်၊ အကို့ကိုပေးလုပ်ပါစေနော် သမီးလဲဒီမှာမဆတ်တငံ့ကြီးဖြစ်နေပြီ..”
“ဟယ်..ဒီခလေးတွေနှယ်ဒုက္ခပါပဲ၊ တော်ကြာဟိုကအပျိုမစစ်မှန်းသိသွားမှာပေါ့..”
“ဟာ..ဒါတော့မသိလောက်ပါဘူးအမေရာ၊ သာဂဒိုးကခပ်ထူထူအကောင်ပါ။ သူလဲဘယ်မိန်းမမှနဖူးတွေ့ဒူးတွေ့
လိုးဖူးသေးတာမဟုတ်ဘူး..၊ သားလည်းမရတော့ဘူး၊ ညီမလေးကသိပ်ချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ၊ ညီမလေးအပျိုပန်းကိုသားခူးပါရစေနော်..”
“အမယ်..အမယ်..နင့်ပဲပန်းဦးဆက်ရဦးမှာလား၊ နင်ကအရည်းကြီးလား၊ ခွန်တန်လား..”
“သားလဲဝဋ်ကြွေးပါပဲအမေရာ။ မိန်းမတွေရပေမယ့်အပျိုပန်းကိုတစ်ခါမှမရခဲ့ဖူးဘူး၊ ကန်တော့နော်..
သားအမေ့ကိုစော်ကားတာမဟုတ်ပါဘူး။ ဝမ်းနည်းလို့ပြောမိတာပါ..”
ကျုပ်စကားကြောင့်အမေလတ်လည်းတွေဝေသွားတယ်။ ကျုပ်ကိုလည်းသနားသွားတဲ့ပုံပဲ။
တော်တော်လေးကြာအောင်ငြိမ်စဥ်းစားနေပြီးမှ..၊
“ကဲ..နင်တို့နှစ်ယောက်စလုံးဆန္ဒတွေရှိနေမှတော့ ဆက်သာလုပ်ကြဟေ့။ ဒါပေမယ့်ဒီကိစ္စကအထူးလျှို့ဝှက်ချက်နော်၊
လုံးဝပေါက်ကြားလို့မဖြစ်ဘူး။ သားကိုအမေက အပျိုစင်ဘဝကိုမပေးနိုင်ခဲ့တာအမှန်ပါ။ သားကိုအမေချစ်တယ်။
သားကိုအမေကိုယ်တိုင်မပေးနိုင်ပေမယ့်၊ အမေ့သမီးရဲ့အပျိုစင်ပန်းကိုပေးဆွတ်လိုက်ပါ့မယ်။ ငုဝါကလည်းကျေနပ်တယ်မဟုတ်လား..”
ငုဝါကမျက်နှာရဲလေးနဲ့ခေါင်းလေးညိတ်တယ်။
“ကဲအမေကြည့်ပဲနေတာ့မယ်၊ သားညီမလေးကိုသင်စရာရှိတာသာဆရာစားမချန်သင်ပေတော့၊
ညီမလေးကမကြုံဖူးသေးဘူး၊ ညှာညှာတာတာလည်းလုပ်ဦးနော်..”
အမေလတ်ဆီကခွင့်ပြုမိန့်ရပြီဆိုတော့ကျုပ်လည်းမဆိုင်းတော့ဘူး၊
ညီမလေးကိုဆွဲဖက်ပြီးအပျိုစင်မလေးရဲ့ဘယ်သူမှမနမ်းခဲ့ဖူးသေးတဲ့နှုတ်ခမ်းနီထွေးထွေးလေးကိုဖိစုပ်နမ်းလိုက်တယ်။
လက်တွေကတစ်ဆက်ထဲငုဝါကိုယ်လုံးကိုရစ်ပတ်သိုင်းဖက်ပြီး၊ နောက်လက်တစ်ဘက်ကဘရာချိတ်လေးနှစ်ခုကိုဆွဲဖြုတ်ခွာချလိုက်ပြီး
ပေါ်လာတဲ့၊ အကြမ်းပုဂံလုံးသာသာလောက်ရှိတဲ့နို့သီးစူစူလေးတွေကိုဖွဖွလေးကိုင်ညှစ်ပေးနေတယ်။
အမေလတ်ကပြောတယ်လေ၊ ညှာညှာတာတာလုပ်ဆိုလို့..။
နို့လေးတွေကသေးသာသေးတာတင်းတင်းရင်းရင်းလေး။ အထိအတွေ့ကလည်းအိအိလေး။
အမေနှစ်ယောက်ရဲ့နို့တွေကိုင်ရတာနဲ့မတူဘူး၊ ဖီလင်လေးကတမျိုးကောင်းတယ်။
ငုဝါကတော့နှုတ်ခမ်းဆွဲစုပ်ခံလိုက်ရတဲ့အပြင်၊ ကျစ်ကျစ်ပါအောင်ဖက်ထားခံရတော့ အသက်ရှူကြပ်သလို၊ မွန်းသလိုဖြစ်ပြီး
တအူးအူး၊ တဖွိဖွိနဲ့ပေါ့။ သူမှတခါမှ နှုတ်ခမ်းစုပ်မခံခဲ့ရဖူးတာပဲ။ ကျုပ်ကဒါကိုရိပ်မိတော့ဖက်ထားတာကို
နေသာအောင်ပြန်လျှော့ပေးလိုက်ရင်းနှုတ်ခမ်းကိုလည်းဖွဖွလေးပဲချော့စုပ်ပေးနေတယ်။
ကျုပ်လျှာနဲ့နှုတ်ခမ်းလေးကိုလှည့်ပတ်လှိမ့်ပေးပြီးနှုတ်ခမ်းဖူးကလေးကိုသွားလေးနဲ့မနာအောင်ကိုက်ပေးလိုက်တော့
မျက်လုံးလေးစင်းပြီးမှိန်းကျသွားတာပေါ့။ အဲဒီတော့မှလျှာကိုပါးစပ်ထဲထိုးသွင်းလိုက်တော့ ပါးစပ်လေးပွင့်သွားတဲ့အချိန်မှာ
သူ့လျှာလေးကိုကိုယ့်လျှာနဲ့လှိမ့်ပြီးဆွဲစုပ်ပစ်လိုက်တော့ငုဝါရဲ့လက်လေးတွေကကျုပ်ကျောကိုအတင်းသိုင်းဖက်လာပြီးဖိကုပ်လာတယ်။
နို့ကိုင်နေတဲ့ကျုပ်ရဲ့လက်တွေကလည်းနို့အသီးရယ်လို့ပီပီပြင်ပြင်တောင်မခေါ်နိုင်သေးတဲ့နို့သီးခေါင်းဖူးဖူးလေးကို
ရသလောက်ဆွဲလှိမ့်ပြီးပွတ်ပေးနေလိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှလက်တွေကိုညီမလေးရဲ့အဖုတ်လေးဆီပို့ပေးလိုက်ပြီး
စောက်စိလေးကိုလက်ဖျားနဲ့လှိမ့်ပွတ်ပေးနေတော့ သူ့ဖင်လေးကဆတ်ခနဲ၊ ဆတ်ခနဲကြွပြီးထွန့်လာပြီ။
ငုဝါရဲ့အပျိုစင်စောက်ဖုတ်လေးကစောစောကမှကျုပ်ရဲ့လျှာနဲ့စောက်ခေါင်းဝကိုလက်တစ်ဆစ်လောက်စထိုးတာခံခဲ့ရဘူးတာလေ။
အခုကျုပ်ကသူ့ပေါင်လေးတွေကိုအရင်းကပတ်ကိုင်ပြီးဘေးကိုအလိုက်သင့်ဖိဖြဲထားတော့ကားကားလေးဖြစ်သွားတဲ့အခါ
လက်ခလယ်ကိုစောက်ပတ်နီတျာရဲလေးထဲပြိခနဲထိုးနှိုက်လိုက်တယ်။
အပျိုစင်လေးလေးငုဝါဟာ အပေါ်အောက်အဘက်ဘက်ကနေရာစုံတစ်ပြိုင်ထဲနှိုးဆွခံခဲ့ရလို့အဖုတ်လေးထဲမှာအရည်ကြည်တွေကရွှဲအိနေပါပြီ။
ဝင်သွားတဲ့လက်ခလယ်က ခဲခဲယဥ်းယဥ်းသိပ်အားမထုတ်ရပဲ။ချောကျိနေတဲ့လမ်းကြောင်းတလျောက် တစ်ရစ်ချင်းဝင်သွားသလို
စောက်ခေါင်းအတွင်းသားနုနုလေးတွေကိုလက်ထိပ်ကတွန်းတိုကိပွတ်သပ်မှုအထိအတွေ့ကြောင့်သူမမှာစူးခနဲစိမ့်ခနဲခံစားနေရပါပြီ။
ကျုပ်ကနှုတ်ခမ်းကအနမ်းကိုခွာပြီးလည်ပင်းနဲ့မေးစေ့လေးတွေပြောင်းနမ်းနေချိန်မှာငုဝါလည်းလည်တိုင်လေးမော့ပြီး
ပါးစပ်ကတရှူးရှူးတစစ်စစ်နဲ့စောက်ဖုတ်ထဲလက်ကလိုင်းတဲ့ဖီလင်ကိုတုန့်ပြန်ဖော်ထုတ်လာနေပါပြီ။
ကျုပ်လည်းလက်ခလယ်နဲ့အဖုတ်လေးကိုသာသာလေးကလိုင်းပေးနေရင်းနက်သည်ထက်နက်အောင်ထိုးနှိုက်ရှာဖွေနေတယ်လေ။
“အူးးး အကို..အာ့..အားး ညီမလေးအထဲကနာသလို..အောင့်သလိုလိုနဲ့..”
“မကောင်းဘူးလားညီမလေးရဲ..”
“အူးး..ကောင်းတာလားဘာလားမသိဘူး..၊ ညီမလေးကြက်သီးတွေထလိုက်တာ..
အထဲကစိမ့်တိမ့်တိမ့်၊ မြတတနဲ့၊ ဒါပေမယ့်နဲနဲနာတယ်”
ကျုပ်ကြားဖူးတာက ယောက်ျားနဲ့တခါမှမလိုးဖူးတဲ့အပျိုလေးဆိုရင်၊ အဖုတ်ထဲမှာအပျိုမှေးရှိတယ်တဲ့။
အဲဒါကဘယ်လိုဟာမျိုးလဲတော့ကျုပ်မသိဘူး။ တွေ့လဲမတွေ့ဖူးဘူး။ ကျုပ်ထင်တာကမြက်ပင်မြက်ဖုတ်တွေပိတ်ယှက်နေသလိုမျိုး၊
ဒါမှမဟုတ်စက္ကူစ၊တစ်ရှူးစလိုအပိတ်အဆို့အတားအဆီးတစ်ခုခုအဖုတ်ခေါင်းထဲမှာရှိမယ်၊
လက်နဲ့ထိုးကြည့်ရင်စမ်းကြည့်မိမယ်လို့ထင်ထားတာပေါ့။ ဒါပေမယ့် လက်တဆုံးနီးပါးဝင်သွားတာလည်း
ဘာမှသိသိသာသာအပိတ်အဆို့မတွေ့ရပါဘူး။ ဒီလိုနဲ့လက်ခလယ်တဆုံးထိဝင်သွားပြီး၊ လက်ညှောင့်လေးသွက်သွက်ညှောင့်တော့
ချွဲကျိအောင်ထွက်နေပြီဖြစ်တဲ့စောက်ရည်တွေကြောင့် ပြိကျိ..ပြိကျိ..အသံလေးတွေမြိုင်လာတယ်။
ပြိ..ပြိ. ပြိ…ကျိကျိ..ကျိ..
“အားးဟာ့..အကိုဒီလုံး..ဟင့်..အင့်..တော်..တော်တော့၊ ညီမလေးကိုဘာလုပ်ပြမှာလည်း။ လုပ်ပေးတော့လေ”
အမေလတ်ကတော့ မောင်နှမနှစ်ယောက်ကိုစိတ်ဝင်စားစွာနဲ့ပဲစောင့်ကြည့်ရင်း၊ သူ့လက်တွေနဲ့သူ့စောက်စိကိုပြန်ပွတ်နေတယ်။
ကျုပ်လည်းလက်ခလယ်ကိုငုဝါအဖုတ်ထဲကပြန်ထုတ်လိုက်ပြီးသူ့ကိုကုတင်ပေါ်ပြန်တွန်းလှဲလိုက်တယ်။
ခေါင်းအုံးတစ်လုံးဆွဲယူပြီးဖင်အောက်ထိုးခုလိုက်တော့ကြွတက်လာတဲ့ဖင်လေးအောက်ကလက်လျှိုပင့်ကိုင်ပြီးနယ်ပေးလိုက်ရင်း
အဖုတ်နဲ့တစ်ဆက်ထဲနေရာကအောက်ပိုင်းဖင်သားနုနုလေးတွေကိုပါးစပ်နဲ့ဆွဆွမနာအောင်ကိုက်ပေးလိုက်ပြန်တော့..၊
“အားးး ဟူးး..အကိုဒီလုံး..တော်ပါတော့၊ ညီမလေးမနေနိုင်တော့ဘူး။ လုပ်မယ်ဆိုရင်လုပ်ပေးပါတော့..အိ..အိ..ဟင့်..အင့်..”
ကျုပ်လဲဒူးထောက်ထထိုင်ပြီး၊ ဟပြဲလေးဖြစ်နေတဲ့ငုဝါရဲ့စောက်ပတ်ဝလေးမှာကျုပ်လီးကို အသာချိန်တေ့လိုက်တယ်။
“ဟဲ့..ဖြေးဖြေးနော် အရမ်းကြီးမလုပ်နဲ့၊ ချော့ပြီးသွင်း။ နင့်ညီမကခံဖူးတာမဟုတ်ဘူး..”
အမေလတ်ကသူ့သမီးနာမှာစိုးလို့သတိပေးရှာတယ်။
ကျုပ်လဲဒစ်ထိပ်ကိုအဖုတ်ဝမှာတေ့ပြီး၊ ကွဲကြောင်းလေးအတိုင်းအလျားလိုက်လေးငါးကြိမ်လောက်ပွတ်ဆွဲပေးနေတယ်။
ငုဝါကမျက်လုံးအဝိုင်းသားလေးနဲ့၊ သူ့ပေါင်ကြားကမြင်ကွင်းကိုခေါင်းလေးတစ်ပိုင်းထောင်ပြီးကြည့်နေရှာတယ်။
အဖုတ်ကိုလီးနဲ့ပွတ်ဆွဲခံရတော့ ဖင်လေးကလည်းတွန့်ခနဲ၊ တွန့်ခနဲပေါ့။ ကျုပ်ကပွတ်ဆွဲနေရာကနေ
ဒစ်ထိပ်ကိုစောက်ခေါင်းဝလေးထဲ လျှောဖိလေးဖိသွင်းလိုက်တယ်။ဒစ်က စောက်ခေါင်းထဲဝင်ချသွားတယ်။
အဲဒီအထိအဆင်ချောနေတုန်းပဲ။ စောစောကလက်နဲ့အစပျိုးထားတဲ့အပြင်၊ လမ်းကြောင်းကလည်းချောဆီတွေနဲ့ချောနေပြီလေ။
ဒစ်မြုပ်သွားတဲ့အချိန် ငုဝါပါးစပ်လေးဟပြီး၊ အင့်ကနဲဖြစ်သွားတယ်။ သူလက်တွေနဲ့ကျုပ်လက်မောင်းတွေကိုတင်းတင်းဆုပ်ကိုင်လာတယ်။
ကျုပ်ကဖင်ကိုအသာကြွပြီး အားလေးထည့်ပြီးဆက်ဖိသွင်းလိုက်တော့ ဗြိကနဲဆိုနောက်တစ်လက်မလောက်ဝင်သွားပြန်ပါရော။
“အားးး..ကျွတ်ကျွတ်..အမလေး..နာတယ်အကို..မရဘူး၊ မလုပ်နဲ့တော့၊ ပြန်ထုတ် ပြန်ထုတ်..”
ကျုပ်ကခဏရပ်ပေးလိုက်တယ်။
“အား..အီးးဟီးး နာလိုက်တာအကိုရဲ့…မရဘူးထင်တယ်၊ မလုပ်နဲ့တော့နော်..”
“နင်ကလည်းအမျိုးမျိုးပဲ၊ နင်ပဲဘယ်လိုကောင်းတယ်ဆိုတာသေချာသိချင်တယ်ဆို..”
“နာတာကိုး..အကိုရ..”
“အေးပါ၊ ခဏလောက်ကြိတ်ခံလိုက်၊ နင်ကပထမဦးဆုံးအကြိမ်မို့လို့ဖြစ်နေတာ။ ငါဖြေးဖြေးလုပ်ပေးမယ်၊
တော်ကြာကောင်းလာတော့မယ်..နော်ညီမလေး..”
ငုဝါငြိမ်သွားတယ်။ ပြီးတော့မျက်လုံးဝိုင်းလေးတွေနဲ့ခေါင်းကိုအသာညိတ်တယ်။
“ငါခဏနားပြီးဖြေးဖြေးလုပ်ပေးမယ်၊ ခံကြည့်လိုက်ဦးနော်..”
ပျစ်..ပျစ်..ဗြိ..ဇွိ..စွပ်..ဖောက်..
“အားးး အမလေးကျွတ်ကျွတ်..သေပါပြီ..”
ကျုပ်မာထန်နေတဲ့လီးကြီးတစ်ဝက်ကျော်ဗြိကနဲဝင်သွားတဲ့အချိန်မှာ၊ ငုဝါတစ်ယောက်သေမတတ်ထအော်လိုက်ပြန်တယ်။
အရည်ဘယ်လောက်ရွှဲနေနေ၊ လီးကတစ်စုံတရာတစ်ဆို့ခံသလိုဖြစ်နေရာကဖိထိုးလိုက်တော့ဖောက်ခနဲအသံမြည်ပြီး
အထဲကိုကျွံဝင်သွားသလိုပဲ။ အဲဒီမှာတင်ထအော်သံကြားလိုက်ရတာ။
“ကောင်းခါနီးနေပြီညီမလေးရဲ့..နဲနဲကြိတ်ခံလိုက်”
ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ကျုပ်ကသိပ်အချိန်ဆွဲနေလို့မဖြစ်ဘူးဆိုပြီးဆက်တိုက်ညှောင့်တော့တယ်။ အခုပဲလီးကတစ်ဝက်ကျော်ဝင်နေပြီ။
နဲနဲနာက်ဆုတ်လိုက်၊ ဖိသွင်းလိုက်နဲ့ ငုဝါအော်သံကိုဥပက္ခာပြုပြီးလီးဆုံးအောင် သုံးလေးချက်ဆက်ဆောင့်သွင်းလိုက်တော့ဒုတ်ဒုတ်ထိသွားတော့တာပဲ။
“အမလေး သေပါပြီ..ငုဝါဟာလေးပြဲပါပြီ။ စုတ်သွားပြီလားမသိဘူး၊ တအားနာတာပဲ..”
ကျုပ်ဘာမှအခြေအတင်ပြောမနေတော့ဘူး။ သူသက်မှသက်သာပါစေတော့လို့ နှစ်မိနစ်၊ သုံးမိနစ်လောက် မလှုပ်ရှားပဲ
နှစ်ပြီးစိမ်ထားလိုက်တယ်။ လီးထွားထွားကြီးကစောက်ဖုတ်ကျဥ်းကျဥ်းလေးထဲမှာပြည့်ကျပ်နေတာပဲ။
ခဏလောက်ကြာတော့ရှုံ့မဲ့ပြီးငိုမယောင်ဖြစ်နေတဲ့ ငုဝါမျက်နှာလေးကပြန်ငြိမ်လာတယ်။
စောက်ဖုတ်အစပ်မှာသွေးစလေးတွေကိုတွေ့လိုက်ရတော့၊ ခုနကဖောက်ခနဲဖြစ်သွားတာ တကယ်ပဲအပျိုမြှေးပေါက်သွားတာလား၊
ကျုပ်လီးကပဲကြီးလို့ နှုတ်ခမ်းလေးတွေစုတ်ပြီးကွဲသွားတာလားမပြောတတ်တော့ဘူး။
ကျုပ်အပျိုစင်စောက်ဖုတ်လေးကိုပါကင်ဖောက်ခွင့်ရခဲ့ပြီဆိုတာတော့နားလည်လိုက်တယ်။
အမေလတ်တို့ ကျုပ်အမေရင်းမေမေလေးတို့ကိုလိုးရတုန်းကဒီလိုမှမဟုတ်ပဲ။ သွေးထွက်ရအောင်အပျိုစင်တွေမှမဟုတ်တော့တာလေ။
အခြေအနေလေးငြိမ်သွားတော့မှ ကျုပ် စလိုးပြီ။ လီးကိုသာသာလေးဖိသွင်းလိုက်၊ ပြန်ထုတ်လိုက်နဲ့ညှာလိုးပေးနေတယ်။
မျက်စိ၏ရှေ့မှာသွေးစလေးတွေမြင်လိုက်လို့ ညီမလေးကိုသနားလို့ပါ။
“အားးး ကျွတ်ကျွတ်..အူးး အကိုဒီလုံး..”
ကျုပ်..ဖြေးဖြေးဆွဆွလေးလိုးပေးနေရင်းက၊ လိုးချက်တွေကိုသွက်လာအောင်အရှိန်တင်လိုက်တယ်။
“အားးအင်းးး အင်း…ဟင်း..”
“နာသေးလားညီမလေး..”
“သိပ်ကြီးမနာတော့ဘူး..အားး..ဟင့်..”
“ဒါိဆို အကိုမြန်မြန်လုပ်ပေးမယ်..၊ မြန်လေကောင်းလေပဲငုဝါရဲ့..”
—————————————–
တောတွင်းအိမ်ကသံမဏိစည်းမျဥ်း
(၁၄)
ကျုပ်အရှိန်တင်ပြီးမြန်မြန်ဆောင့်ပေးနေတယ်။ ငုဝါကကျုပ်လက်နှစ်ဘက်ကိုတင်းတင်းဆုပ်ထားတယ်။
သူ့လက်သည်းချွန်လေးတွေကကျုပ်လက်မောင်းထဲဖိဝငိလာတယ်။
ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဇိ..ဇိ.. ဇုပ်..ဇုပ်..
“အား..ဟား..အင့်ဟင့်..ရှီး..ကျွတ်ကျွတ်..”
“ကောင်းလားညီမလေး..”
“အီးး..ဟား..ကောင်းတယ်အကို..မြန်မြန်လေး၊ ငုဝါမနာတော့ဘူး..အူးးဟင့်..ဘယ်လိုကြီးလဲမသိဘူး..ဟင့်ဟင့်..”
“အဲဒါကောင်းနေတာပေါ့ ညီမလေးရဲ့..”
“ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..”
ကျုပ်ချက်မှန်မှန်နဲ့ဆက်ဆောင့်ပေးနေတော့၊ ငုဝါကအလိုက်သင့်ဖင်လေးကြွကြွပေးပြီးခံတယ်။
စောက်ခေါင်းလေးထဲကလည်းအလိုလိုညှစ်ပေးလာတယ်။ သူတတ်လို့တော့ဟုတ်ဟန်မတူဘူး၊ သဘာဝအတိုင်းအဖုတ်ကညှစ်ပေးနေပုံပဲ။
မကြာခင်မှာပဲကျုပ်လည်းအရမ်းကောင်းလာပြီး အားပါပါဆောင့်လိုးနေပြီ။ ပထမဆုံးအကြိမ်ပါကင်ဖောက်တာမို့
ညီမလေးကိုပုံစံတွေဘာတွေပြောင်းလိုးမနေတော့ပါဘူး၊ လှေကြီးထိုးပဲဆော်နေတာ။
ခဏကြာတော့ငုဝါလည်းတဟင့်ဟင့်နဲ့ညည်းရင်းကဖင်လေးကော့တက်လာပြီး၊ နှက်ချက် သုံးချက်လောက် ဆတ်ဆတ်တုန်တက်ပြီးငြိမ်ကျသွားချိန်၊
ကျုပ်လည်းမထိမ်းနိုင်တော့ပဲ ညီမလေးငုဝါရဲ့စောက်ဖုတ်လေးထဲကိုလရည်တွေတစစ်စစ်နဲ့ပန်းထုတ်ထည့်လိုက်မိတယ်။
ဘေးကကြည့်နေတဲ့အမေလတ်ကလည်း၊ သူ့နို့တွေကိုလက်တစ်ဘက်နဲ့ညှစ်၊ အဖုတ်ထဲလက်နှိုက်ပြီးတွန့်လိမ်နေပြီ။
ဒါပေမယ့်ကျုပ်ကလီးကိုငုဝါအဖုတ်နဲ့အတင်းဖိကပ်ပြီး၊ တဆတ်ဆတ်နဲ့ငြိမ်ကျသွားတော့မှ၊ မျက်လုံးပြူးသွားပြီး..
“ဟဲ့သား..နင့်ညီမအထဲမှာပြီးလိုက်သလား..၊ ဒုက္ခပါပဲ၊ သူကအပျိုကလေး၊ အမေ့လိုမဟုတ်ဘူးဗိုက်ရှိသွားလိမ့်မယ်နော်..”
“အမေရယ်..သူလဲနောက်တစ်ပတ်ထဲ ယောက်ျားယူတော့မှာပဲ၊ အချိန်သိပ်မကွာပါဘူး။
ဗိုက်ရှိသွားလည်း ဘယ်သူကထင်တတ်မှာမှမဟုတ်တာ”
“အေးပါ..နင်ပဲတတ်နေ..”
အမေလတ်ကမျက်စောင်းထိုးပြီးပြောတယ်။ ညီမလေးကလီးကိုအဖုတ်လေးနဲ့ညှစ်ပေးရင်းကျုပ်ကိုအတင်းကြီးဖက်ထားတယ်။
ငါးမိနစ်လောက်ကြာမှလက်လေးတွေဖြေလျှော့ပြီးဘေးကိုနွမ်းလျစွာနဲ့ချလိုက်ရင်းက..
“အကို..ငုဝါပေါ်ကဖယ်ပေးဦး၊ လေးလာပြီ”
မိန်းမတွေမလေးတာ သုံးမျိုးရှိတယ်လို့ကျုပ်ကြားဖူးတယ်။ ခုလည်းငုဝါကိုကြည့်၊ ခံပြီးလို့အမောပြေတော့မှပဲ
လေးရကောင်းမှန်းသိတော့တယ်။ဒါနဲ့ကျုပ်လည်းသူ့အပေါ်ကလှိမ့်ဆင်းလာပြီးဘေးနားမှာပဲလှဲပြီးအမောဖြေနေတယ်။
“ဘယ့်နှယ်လဲသမီး၊ တကယ့်လီးရဲ့အရသာ အခုသိသွားပြီမဟုတ်လား၊ အစကတော့အကြီးကြီးဘယ်လိုဝင်မလဲဆို၊
အခုတကယ်ဝင်နိုင်တယ်ဆိုတာလက်တွေ့ယုံပြီလား..”
ငုဝါကမျက်နှာလေးရဲပြီးစပ်ဖြဲဖြဲနဲ့ဘာမှတော့ပြန်မပြောဘူး။
“ကဲ..နင့်အကိုကနင့်ကိုလက်ကုန်သင်ပေးလိုက်ပြီ၊ ပါကင်ပါတခါထဲဖွင့်ပေးလိုက်တာ။ နင်လဲလင်ရမှ၊
နင့်ဟာနင်တတ်လာဦးမှာတွေလည်းအများကြီးပဲ။ ဒီညတော့တော်တော့ အရမ်းကြီးကောင်းတိုင်းလျှောက်လုပ်မနေနဲ့၊
တော်ကြာ ဘတ်လဘိုင်လိုက်သွားပြီး နင့်လင်ကအပျိုမစစ်တော့တာရိပ်မိသွားဦးမယ်။
ငုဝါမျက်နှာလေးရဲတက်သွားပြန်ပြီး..
“ဟင့်..အမေကဘာတွေလျှောက်ပြောနေမှန်းမသိဘူး”
“အေးပါ..နင်ကတော့ကောင်းတာသိသွားပြီပေါ့။ ဒါထက်နင်တို့၂ယောက်ငါ့ရှေ့မှာလာလုပ်ပြနေကြတာ။
ဒီမှာငါကမအီမလည်ကြီးဖြစ်နေပြန်ပြီ။ နင်တို့ကတော့ကောင်းနေပြီး၊ ငါကဖိုးသိုးဖတ်သပ်ကြီး။ အမေထပ်လိုချင်နေပြန်ပြီ။
ကဲ..အမေ့လင်လေး..၊ တာဝန်ယူပေတော့၊ မရဘူး ဒါပဲ..”
အမေလတ်ကကုတင်ပေါ်မှာပက်လက်အိပ်၊ ပေါင်လေးကားပေးရင်း၊ ကျုပ်အသင့်လိုးနိုင်အောင်၊ ဖြဲထားပေးတယ်။
ဒါပေမယ့်ကျုပ်ကအမေလတ်ကိုဆွဲလှန်ပြီး မှောက်ရက်ကုန်းခိုင်းလိုက်တယ်။
“နင်..ဒါကဘာလုပ်မလို့လဲ..”
“ဒီတခါ၊ နောက်ထပ်လိုးလို့ရတဲ့အပေါက်တွေရှိသေးတယ်ဆိုတာ ငုဝါသိအောင်ပြမလို့..”
“နင်ရူးသလား၊ အဲ့ဒါကနာတယ်ဟဲ့..”
ကျုပ်အမေလတ်ပြောတာနားထောင်မနေတော့ဘူး။ နောက်ကနေတက်ခွပြီးပေါင်နှစ်ဘက်ကားနိုင်သမျှကားထွက်သွားအောင်ဖိထားပြီး၊
သူ့ဖင်ကြီးကိုကိုင်ပြီးဖြဲလိုက်တော့ဖင်ကြားကခရေဝကလေးကစူထွက်လာတယ်။ ကျုပ်ကလက်ဝါးထဲကိုတံထွေးထွေးချပြီ
းဖင်ဝမှာရွှဲရွှဲသုတ်လိုက်တယ်၊ ပြီးမှ..ငုဝါရဲ့စောက်ရည်တွေနဲ့ချွဲကျိနေဆဲဖြစ်တဲ့ဒစ်ထိပ်ကြီးကိုစအိုဝလေးမှာတေ့ပြီးဒစ်မြုပ်အောင်ဖိသွင်းချလိုက်တယ်။
“အားးး..သား..ဖြေးဖြေးနော်..”
အမှန်တော့ကျုပ်အမေလတ်ဖင်ကိုလိုးဘူးတာသုံးကြိမ်ရှိခဲ့ပြီးပြီ။ ဖင်လိုးတိုင်းအရင်ငြင်းနေကျကသူ့အလုပ်။
နောက်လီးဝင်သွားတော့လည်း၊ ဖင်ကြီးကအမြဲနောက်ပစ်လာတာပါပဲ။
ဘေးကကြည့်နေတဲ့ငုဝါက အလန့်တကြားမျက်လုံးပြူးလေးနဲ့..၊
“အကိုဒီလုံးက အမေ့ဖင်ကိုလိုးမလို့လား..”
အမေလတ်က..
“မေးနေရသေးတယ်..၊ သူ့လီးကအမေ့ဖင်ထဲဝင်သွားပြီးပြီ၊ မတွေ့ဘူးလား..”
ကျုပ်ကအမေလတ်ဖင်ထဲကိုလီးနဲ့တဇွဇွလိုးရင်းက၊ ဘေးနားမှာထထိုင်ပြီးကျုပ်သူ့အမေဖင်လိုးနေတာကိုစိတ်ဝင်တစားကြည့်နေတဲ့
ညီမလေးရဲနို့လေးတွေကို လက်တစ်ဘက်နဲ့လှမ်းဆွဲပြီးညှစ်ပေးနေတယ်။ ငုဝါတွန့်သွားပြီးနောက်ဆုတ်ပြေးမလို့လုပ်ပေမယ့်
ကျုပ်ကဖမ်းထိမ်းထားလိုက်တယ်။ သူ့နို့လေးတွေက အခုထိနို့သီးခေါင်းလေးတွေကောင်းကောင်းမထွက်သေးပေမယ့်၊
အဲ့ဒီနို့ထိပ်ဖူးဖူးလေးတွေက မာတောင်နေတုန်း။ နို့တင်းတင်းလေးကကိုင်လို့ကောင်းတဲ့လက်တစ်အုပ်စာအရွယ်လေး။
ကျုပ်ကအမေလတ်ဖင်ကိုလည်းလိုးရင်း၊ ညီမလေးနို့တွေကိုလည်းကိုင်ရင်းတပြိုင်ထဲအရသာတွေယူနေတော့တာပေါ့။
တစ်ချက်တစ်ချက်ကျုပ်ကနို့တွေကိုလွှတ်ပြီးငုဝါစောက်ဖုတ်လေးတွေကိုပါနှိုက်ပြီးဆော့ပေးနေသေးတာ။
နောက်လက်တစ်ဘက်ကအောက်ကလျှိုပြီးအမေလတ်ရဲ့စောက်စိကိုပွတ်ပေးတာလည်းရှိတာပေါ့။
ပြိ..ပြိ..ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..
“အာ့..အာ့..အားးး”
အမေလတ်ဖင်ကိုကျုပ်ဆောင့်ရင်းထွက်တဲ့အသံလေးတွေကမြိုင်မြိုင်ဆိုင်ဆိုင်နဲ့ပေါ့ဗျာ။
“အားးး..ကောင်း..ကောင်းနေပြီ..ဆောင့်သား..လိုး..လိုး၊ အမေ့ဖင်ကွဲအောင်လိုးစမ်းး..အမေ့လင်လေးရယ်..”
နောက်ဆုံးကျုပ်လည်း အမေလတ်ဖင်ခေါင်းထဲလရည်တွေညှစ်ချပြီး တစ်ချီပြီးသွားပြန်တယ်။
အမေလတ်စောက်စိကိုပွတ် စောက်ခေါင်းထဲနှိုက်ပေးနေတဲ့ဘယ်လက်ရော၊ ငုဝါစောက်ခေါင်းထဲကလိုင်းနေတဲ့ညာလက်ရော၊
တပြိုင်ထဲလိုလိုပြီးသွားတဲ့သားအမိနှစ်ယောက်ရဲ့စောက်ရည်ပျစ်ပျစ်ချွဲချွဲကျိကျိတွေနဲ့ပေပွထသွားတော့တာပဲ။
အမေလတ်ဖင်လိုးပြီးသွားတော့ကျုပ်လဲအတော်ပြိုင်းကျသွားပြီ။ ကုတင်ပေါ်လှဲချပြီးအနားယူနေတုန်း၊
ဘယ်လိုကဘယ်လိုအိပ်ပျော်သွားတယ်မသိတော့ဘူး။ အဲဒီညက အမေလတ်အိပ်ရာပေါ်မှာပဲကျုပ်ရောငုဝါပါအတူအိပ်ပျော်သွားကြတယ်ပေါ့…။
**************************************************************
နောက်ဆုံးတော့ကျုပ်ပါကင်ဖွင့်ခွင့်ရခဲ့တဲ့ကျုပ်ညီမလေးငုဝါဟာ တစ်ညတာပဲအိပ်မက်မက်ခဲ့ရသလို
တကယ့်ဘဝကနေပြန်ပျောက်သွားခဲ့ရတယ်။ သူမင်္ဂလာဆောင်ပြီးတော့ သူ့ယောက်ျားသာဂဒိုးအိမ်ကိုယောင်နောက်ဆံထုံးပါပါသွားတော့တာပေါ့၊
သေချာတာတစ်ခုက ညီမလေးအနေနဲ့ပွဲမဝင်ခင် အပြင်ကကျင်းပဆိုတဲ့ ကျုပ်လက်ပူတိုက်သင်ပေးလိုက်ခဲ့တဲ့၊
ရီဟာဇယ် သင်ခန်းစာတွေကြောင့် ကုတင်ပေါ်မှာ အခက်အခဲမရှိရှောရှောရှူရှူအဆင်ပြေသွားလိမ့်မယ်ဆိုတာပါပဲ။
ညီမလေးကအိပ်မက်ထဲကလိုဖျပ်ခနဲပြန်ပျောက်သွားတော့ သံဝါသကိစ္စတွေမှာ အမေနှစ်ယောက်နဲ့ပဲ နဘမ်းလုံးရတာ့တာပေါ့။
ကျုပ်အနေနဲ့ အခုအချိန်မှာ အမေလတ်နဲ့ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းလွတ်လွတ်လပ်လပ်နေလို့ရနေပြီးဘယ်သူ့ကိုမှဖုံးကွယ်ထားစရာမလိုတော့ဘူး။
ဒါပေမယ့်ကျုပ်အမေအရင်းမေမေလေးနဲ့ကျတော့နဲနဲခိုးကြောင်ခိုးဝှက်လုပ်ရတာဆိုတော့ အခွင့်အရေးရှာဖို့နည်းနည်းတော့ခက်တာပေါ့၊
အများအားဖြင့်အမေလတ်အခန်းမှာပဲ မေမေ့ကိုလိုးဖြစ်တယ်၊ တစ်ခါတလေလူအရမ်းလစ်ရင်
မေမေ့အခန်းထဲလျှပ်တပြက်ဝင်သွားပြီး၊ ဘယ်သူမှမရှိဘူးဆိုတာသေချာရင်၊ တာတိုပြေးပွဲလေးဆွဲတာပေါ့။
သားအမိအရင်းမို့ကျုပ်မေမေ့အခန်းထဲမှာရှိတာကိုတခြားသူတွေကသိပ်မယုံသင်္ကာမရှိဘူးဆိုပေမယ့်၊ မသိအောင်တော့ထိမ်းရမှာပဲလေ။
အထူးသဖြင့်အဘတခြားကိစ္စတွေနဲ့အိမ်မှာမရှိတဲ့အချိန်၊ တပည့်တပန်းတွေခေါ်ပြီးမြို့တက်တဲ့အချိန်တွေဆိုရင်တော့ကျုပ်တို့အကြိုက်ပေါ့။
တစ်ခါတလေမှာတော့ မေမေက အမေလတ်သင်ပေးထားတဲ့အတိုင်း၊ နေ့လည်ပိုင်းမှာ ခြံထဲတောထဲကိုထမင်းတော်းးလေးရွက်ပြီးလာပို့တယ်။
ကျုပ်ကလဲအဲဒီအချိန်ဆိုရင် လူတကယ်မဖြတ်တဲ့ချောင်ကျတဲ့နေရာကိုရွှေ့ပြီးနေပြီ။ သားမိနှစ်ယောက်ထမင်းအတူတူစားကြတယ်။
တကယ်တော့မေမေရောကျုပ်ရော ထမင်းကဒီလောက်အရေးမကြီးပါဘူး။ ရတဲ့အချိန်လေး ကျုပ်တို့ကြိုက်တာကိုပဲ
ကသုတ်ကရက်အငမ်းမရစားပြီးကာမနွံအိုင်လေးထဲစိမ်နေကြတာပေါ့ဗျာ။
ဒါကငုဝါ သူ့ယောက်ျားအိမ်လိုက်သွားပြီးတဲ့နောက်အိမ်မှာရှိအခြေအနေပါ။
အိမ်မှာအခုလိုခပ်ခြောက်ခြောက်ဖြစ်နေတဲ့အချိန်မှာပဲ၊ မမနှင်းတို့သားအမိက အလာစိပ်လာတာ့တာပဲ။
မမနှင်းက ကျုပ်တို့ရဲ့အမအကြီးဆုံးလို့ပြောရင်ရတဲ့ကျုပ်ရဲ့အဖေတူအမေကွဲအမနောက်တစ်ယောက်ပါ။
အဘနဲ့မေမေကြီးတို့ကရတဲ့သမီးလေ။ သူ့အသက်က၂၀ အကုန်ပိုင်းထဲမှာပေါ့၊ ၂၈-၂၉လောက်ရှိမယ်။
မမနှင်းအကြောင်းပြောရရင်သူကအတော်ကြီးကိုချောတာဗျ။ အပျိုတုန်းကဆိုရင်ကျုပ်တို့ရွာစဥ်တလျောက်
မိန်းမချောစာရင်းမှာထိပ်ပိုင်းကစွဲခဲ့တာပေါ့။ သူကအိမ်ထောင်ကျတာအတော်ကြာခဲ့ပြီ။
ရွာဓလေ့အတိုင်းယောက်ျားအိမ်လိုက်သွားနေခဲ့တာလည်းနှစ်ပေါင်းချီခဲ့ပြီပေါ့။
ဒါပေမယ့်သူ့ယောက်ျားက အခုဧရာဝတီတိုင်းကမြို့ကြီးမှာ အလုပ်သွားလုပ်နေတာသုံးနှစ်လောက်တောင်ရှိပြီ။
သူလိုက်သွားလို့လဲမရဘူးတဲ့၊ ဘာ့ကြောင့်လို့လည်းကျုပ်တော့အတိအကျမသိဘူး။ စပ်လည်းမစပ်စုခဲ့ဘူး။
သူ့ယောက်ျားကိုဘထွန်းက လေးငါးလလောက်မှတစ်ကြီမ်ရွာပြန်ဖြစ်တာ။လာတော့လည်းဘယ်နှစ်ရက်မှမကြာဘူး အလုပ်ပြန်သွားရတာပဲ။
သူ့ယောက်ျားသွားခါစကမမနှင်းသူ့အမေရှိတဲ့ကျုပ်တို့အိမ်ကိုသိပ်မပြန်ဖြစ်ဘူး၊ တခါတခါကိစ္စရှိမှလာလေ့ရှိတယ်။
အခုနောက်ပိုင်းတော့မမနှင်းကအိမ်ကိုမကြာခဏအရောက်များလာတယ်။ လာတိုင်းလည်းအိမ်မှာတစ်ရက်နှစ်ရက်တည်း၊
အိပ်သွားပြီးမှပြန်တာ။ သူ့အမေမေမေကြီးနဲ့ဖြစ်ဖြစ်၊ အမေလတ်နဲ့ဖြစ်ဖြစ်ဝင်အိပ်လေ့ရှိတယ်။
မမနှင်းနဲ့အမေလတ်တို့ကလည်းအရမ်းချစ်ကြတာ။ သူကလည်းအမေလတ်ကိုအမေလို့ပဲခေါ်တယ်။
မမနှင်းကလင်ရပြီးနှစ်အတော်ကြာမှသားဦးလေးတစ်ယောက်စရတာ။ အိမ်မှာအမေလတ်တို့ပြဿနာစဖြစ်ပြီး
အမေလတ်ကျုပ်လက်ထဲကိုမရောက်လာသေးခင်အချိန်လောက်ကဆိုပါတော့။ တစ်နှစ်မပြည့်တပြည့်လောက်ပဲရှိဦးမယ်။
အဲဒီခလေးတောင် သူ့ယောက်ျား ရွာခဏပြန်လာတုန်းက ကံစွပ်ပြီးရသွားတာ။
အခုနောက်ပိုင်းမမနှင်းအိမ်ရောက်လာတိုင်း သူ့သားအခါလည်သားခလေးတန်းလန်းပါပါလာတော့အိမ်ကလူတွေက
ဝိုင်းကြည့်၊ ဝိုင်းထိမ်းပေးကြရတာပေါ့လေ။
သေချာတာပေါ့၊ မမနှင်းကလည်းကျုပ်နဲ့မေမေလတ်တို့ညားနေပြီဆိုတဲ့ဇာတ်လမ်းကိုသိထားပြီးသားပေါ့..။
ကျုပ်နဲ့မမနှင်းတို့ကမောင်နှမဖြစ်ပေမယ့် အသက်နည်းနည်းအလှမ်းကွာလို့လားတော့မသိဘူး
ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်သိပ်ဟက်ဟက်ပက်ပက်စကားမပြောဖြစ်ကြဘူး။ ငုဝါယောက်ျားရလို့ထွက်သွားတော့၊
မမနှင်းက အမေလတ်နဲ့ပိုပြီးတွဲဖြစ်၊ ပိုကပ်ဖြစ်လာတယ်။ အိမ်လာတိုင်းအမေလတ်အခန်းလာ၊ ပူးတွဲပူးတွဲနဲ့။
အမေလတ်ကကျုပ်မိန်းမဆိုတော့၊ အကြောင်းအရာအားလုံးကိုကျုပ်ဆီပြန်ပြန်ဖောက်သည်ချလေ့ရှိတယ်။
အမေလတ်ပြောပြတာက မမနှင်းက အမေလတ်ကို လာတိုင်းရင်ဖွင့်တတ်တယ်ပေါ့၊
သူကငုဝါနဲ့မွှေးမွှေးတို့ယောက်ျားတွေအသီးသီး ရပြီးလင့်အိမ်လိုက်သွားကြတာအားလဲကျ၊ နာလည်းမနာလိုဘူးတဲ့။
(ဪပြောဖို့မေ့လို့..မွှေးမွှေးဆိုတာကလည်းကျုပ်အမပဲ၊ မေမေကြီးရဲ့သမီး၊ မမနှင်းရဲ့အောက်ကညီမအငယ်ပေါ့)။
ညီမတွေကသူတို့ယောက်ျားတွေနဲ့အသီးသီးပျော်နေနိုင်ကြတယ်လို့ပေါ့၊ မနာလိုဘူး။
ပြီးတော့အမေလတ်ကိုလည်းအတူတူပဲ၊ အမေလတ်က အဘကိုဂရုစိုက်စရာ၊ မျှော်စရာမလိုတော့ပဲ ကျုပ်နဲစိတ်တိုင်းကျပျော်ခွင့်ရနေပြီပေါ့။
သူ့ကျတော့ယောက်ျားကအနားမှာမရှိ၊ အိပ်ရာပေါ်ကသာယာမှုကိုအပြည့်အဝမရဘူးပေါ့။
အဲဒီတော့စိတ်လက်မကြည်မသာဖြစ်လာတယ်။ ထွက်လမ်းလည်းရှာမရ၊ ဘာလုပ်လို့လုပ်ရမှန်းမသိတော့ဘူးတဲ့။
အဲဒီစကားကြားတော့ကျုပ်ကအမေလတ်ကိုပြောတာပေါ့..၊
“အမေဆိုလိုချင်တာက..အဲဒီထွက်ပေါက်ကကျုပ်ပဲပေါ့ အဲဒီလိုလား..”
အမေလတ်ကစူပုပ်ပုပ်နဲ့ကျုပ်ကိုမျက်စောင်းထိုးကြည့်ရင်း..
“ဘယ်လိုလုပ်ရမှာလည်း။ နင်ကပြဿနာရှာချင်နေတာလား။ သူ့မှာကသူ့လင်နဲ့သူ့အိမ်ထောင်နဲ့ဖြစ်နေပြီ”
“အမေပဲပြောတော့သူ့မှာထွက်ပေါက်ရှာမရဘူးဆို၊ သူ့လင်မသိအောင်လုပ်ပေါ့..၊ မေမေလေးတောင်ခိုးစားလို့ရနေသေးတာပဲ။
မမနှင်းရဲ့အခက်အခဲကိုကူရှင်းပေးနိုင်တာပေါ့၊ တော်ကြာသူစိတ်ညစ်ညစ်နဲ့တခုခုလျှောက်လုပ်သွားရင်ခက်ဦးမယ်။
ဒါမှမဟုတ်အမေကျုပ်ကိုအူတိုနေတာများလား”
“နင်ဆိုတဲ့နင်ကတော့လေ၊ အမေတွေ နှမတွေကိုတွေ့ရင်၊ လိုးဖို့တစ်ခုပဲစဥ်းစားနေတာလားမသိဘူး။
နင့်လက်ကကိုမလွတ်ဘူး..ဟင်း..”
ဒါပဲပြောပြီးအမေလတ်ငြိမ်သွားတော့တယ်။
ကျုပ်လည်းအမေလတ်ပြောမှကိုယ့်ကိုယ်ကိုပြန်သတိထားကြည့်မိတယ်။ ဟုတ်လည်းဟုတ်တာပဲ၊
ကျုပ်လည်းအမေတွေရောနှမတွေရောပတ်လိုးလာခဲ့တာလေ။ အဆိုးဆုံးက အမေအရင်းကိုပါလိုးမိပြီးကထဲက၊
အမေတွေနှမတွေကိုစိတ်ထဲမှာဖြူဖြူစင်စင်နဲ့မချစ်ချင်တော့ပဲ အင်းစက်စိတ်တွေဝင်ပြီး မယားလုပ်ချင်စိတ်သာပေါက်နေတော့တာ။
အခုလည်းကြည့်မမနှင်းအကြောင်းစိတ်နဲ့တွေးမိတာနဲ့တင်လီးကတောင်လာပြီ။
သူဆာနေတယ်ဆိုတာသိလာတော့၊ သူ့မှာယောက်ျားရှိမှန်းသိရဲ့နဲ့ သူ့ကိူကူညီချင်လာတယ်။
ဒဲ့ပြောရရင်တော့လိုးချင်တာပါ။ အခုကျုပ်မမနှင်းကိုဘယ်လိုလိုးရမလဲဆိုတာစဥ်းစားနေမိပြီ။
မေမေလတ်နဲ့ အဲဒီလိုစကားစပ်ပြောမိပြီးတဲ့နေ့ကစပြီး မမနှင်းအိမ်ကိုလာတာနောက်ထပ်နှစ်ခေါက်ရှိသွားတဲ့အချိန်မှာပေါ့။
အဲဒီညက မမနှင်းအိမ်ကိုလာလည်ပြီး၊ သူ့ရွာမပြန်တော့ပဲကျုပ်တို့အိမ်မှာပဲအိပ်ပြန်တယ်။
ညဥ့်တော်တော်လေးနက်တဲ့အချိန်အထိ၊ အမေလတ်အခန်းထဲကမီးရောင်လေးထွက်နေသေးတယ်။
ကျုပ်လဲစိတ်ဆာလာတာနဲ့အမေလတ်ဆီဝင်ပြီး၊ တချီတမောင်းတော့ဆွဲလိုက်ဦးမယ်လို့ကြံပြီးတံခါးတွန်းဖွင့်ဝင်သွားတယ်။
အဲဒီမှာမမနှင်းကိုအမေလတ်အခန်းထဲမှာအတူတွေ့လိုက်ရတော့ကျုပ်အံ့ဩသွားရတာပေါ့။
မမနှင်းက သူ့ရဲ့အခါလည်မရှိတရှိသားလေးကိုရငခွင်မှာပိုက်ရင်းနို့တိုက်နေတယ်။ ကျုပ်တံခါးဖွင့်ဝင်အလာရုတ်တရက်လန့်သွားပြီး
ကမန်းကတန်းနဲ့အင်္ကျီကိုဆွဲချလို့နို့ကြီးတွေကိုဖုံးလိုက်တယ်။ ဒါပေမယ့်သူမဖုံးခင်ကျုပ်မျက်စိတွေကမြင်ပြီးပြီ။
နို့စို့ကလေးရှိနေတဲ့အချိန်ဆိုတော့ နို့အုံကြီးတွေကတင်းကားပြီးတလုံးတခဲကြီးပေါ့။
ကျုပ်စိတ်ထဲဒီအချိန်ကြီးမမနှင်းကဒီမှာဘာလာလုပ်နေတာလည်း။
တကယ်ဆို သူ့အမေ၊ မေမေကြီးအခန်း၊ ဒါမှမဟုတ်တခြားအခန်းလွတ်တွေမှာအိပ်သင့်တယ်လေ။
အမေလတ်ကပြုံးစိစိနဲ့၊
“လာလေ ဒီလုံး..ဒီမှာနင့်မမနှင်းကစောင့်နေတာ..”
—————————————–
တောတွင်းအိမ်ကသံမဏိစည်းမျဥ်း
(၁၅)
ကျုပ်အမေလတ်ဘေးမှာ ဝင်ထိုင်လိုက်တော့..
“ဟဲ့..ဟိုဘက်ကိုသွားထိုင်လေ..”
အမေလတ်ကမေးဆတ်ပြီးကျုပ်ကိုမမနှင်းဘက်ဘေးမှာသွားထိုင်ခိုင်းတယ်။ မမနှင်းကကျုပ်ကိုမျက်လုံးချင်းတစ်ချက်ဆိုင်ကြည့်လိုက်ပြီးမှ
ခေါင်းလေးပြန်ငုံ့သွားတယ်။ သူ့ကြည့်ရတာ ရှက်သလိုလို၊ ကြောက်သလိုလိုနဲ့။
“အနှင်း..ဘာတွေကြောက်နေတာလဲ..၊ ရှက်စရာလည်းမလိုဘူး၊ လာ..ဖိုးသားလေးကိုအမေ့ဘက်ပေးလိုက်..”
အမေလတ်က မမနှင်းရင်ခွင်ထဲကအိပ်ပျော်နေတဲ့ခလေးကိုလှမ်းချီလိုက်တော့၊ မမနှင်းကလက်လွှဲပေးလိုက်တယ်။
ကျုပ်ကိုတော့တချက်မှလှမ်းမကြည့်ကြဘူး။
ကျုပ်အခုဖြစ်နေတဲ့အခြေအနေတွေကိုနားမလည်နိုင်သေးဘူး။ အမေလတ်ကကျုပ်ဝင်လာမှဘာလို့ခလေးထချီတာလဲ၊
ကျုပ်စိတ်ထဲမှာ ဒီပုံအတိုင်းဆို ဒီညအမေလတ်ကိုမလိုးရတော့ဘူး၊ ငတ်ပြီပေါ့။ ဒါနဲ့ပဲစိတ်ပျက်ပျက်နဲ့..
“အင်းးး အမေ မအားလည်းကျုပ်အခန်းပြန်တော့မယ်၊ နောက်နေ့မှပဲ…”
အမေလတ်ကလှမ်းပြီး..
“ဘာလို့ပြန်မှာလဲ…အမေမအားလည်းမမနှင်းအားတယ်လေ။ ဟိုးနေ့တွေတုန်းကမမနှင်းကိုသနားလို့ကူညီပေးချင်တယ်ဆိုပြီး
အမေ့ကိုပြောသေးမဟုတ်လား၊ ကဲ..အခုနင့်အမဒီမှာလာစောင့်နေပြီ။ ကူမယ်ဆိုရင်ကူပေးလိုက်လေ”
အမေလတ်စကားကြောင့် ကျုပ်အံ့အားသင့်သွားပြီးချက်ချင်းရင်ထဲကတဒိုင်းဒိုင်းခုန်တက်လာအောင်ဝမ်းသာသွားတယ်။
စိတ်ကူးသာယဥ်ခဲ့ပြီးဒီလိုတကယ်ဖြစ်လာလိမ့်မယ်လို့သိပ်ထင်ထားခဲ့တာမဟုတ်ဘူးလေ။ အခုတော့တကယ်ကြီးပဲလား။
အမေလတ်ကစည်းရုံးရေးတော်လိုက်တာ။ ဒါပေမယ့်သေချာသွားအောင်..၊
“အာ..အမေကလဲ..ဒါ..ဒါ..နောက်နေတာလား၊ တကယ်လား..”
“ဟဲ့..ကျားကိုက်ပါတယ်ဆိုမှ၊ အပေါက်လေးနဲ့လားမေးနေရသေးတယ်။ တကယ်ပေါ့ဟဲ့၊ မယုံရင်နင့်မမနှင်းကိုမေးကြည့်..”
အမေလတ်စကားဆုံးတော့မမနှင်းကကျုပ်ကိုလှည့်ကြည့်တယ်၊ မျက်လုံးဝီုင်းလေးတွေကမရွံ့မရဲ၊ ကြောက်သလိုလို၊ ရှက်နေသလိုလို။
ခဏပါပဲ..ခေါင်းလေးညိတ်ပြပြီးမျက်နှာလေးလွှဲသွားပြန်တယ်။ အမေလတ်ကမမနှင်းခေါင်းလေးကိုသာသာလေးပွတ်ပေးရင်း..၊
“ကဲပါ..သတ္တိမွေးစမ်းပါနှင်းလေးရယ်၊ ရှက်မနေပါနဲ့တော့၊ နင့်မောင်လေးကဒီကိစ္စမှာကျွမ်းပြီးသား၊ နင်အဆင်လဲပြေ၊
အကြောတွေလည်းပြေသွားလိမ့်မယ်”
“အ..အမေလတ်..သမီးကြောက်တယ်..ဖြစ်ပါ့မလား”
“ဘာကြောက်နေရမှာလဲနှင်းရယ်၊ အမေပြောပြီးပြီလေ၊ ဘယ်သူမှမသိနိုင်ပါဘူးဆို..”
မမနှင်း ပထမတော့ခေါင်းလေးနဲနဲရမ်းနေတယ်၊ ခဏကြာအောင်တွေနေပြီးမှ၊ ခေါင်းလေးညိတ်ရင်းကျုပ်မျက်နှာကိုကြည့်တယ်။
ပြီးတော့အမေလတ်ကိုလှည့်ကြည့်ပြန်ရော..။ အမေလတ်ကအထာပေါက်လိုက်ပြီ။
“မရှက်ပါနဲ့သမီးရာ..၊ တို့မိန်းမချင်းတွေပဲ၊ အမေ့ရှေ့မှာလုပ်လို့ရတယ်၊ ရှက်စိတ်တွေဖယ်ထားလိုက်တော့”
“အို..သမီးမှလူများမျက်စိရှေ့တခါမှမလုပ်ဘူးတာ”
ဒီအခြေအနေအရောက်မှာ၊ စားနေကြကြောင်ဘားတစ်ကောင်ဖြစ်လာတဲ့ကျုပ်အဖို့လက်နှေးမနေတော့ဘူး။
အနားမှာရှိနေတဲ့မမနှင်းကိုပုခုန်းလေးဆွဲဖက်ပြီးရင်ခွင်ထဲဆွဲဖက်လိုက်တယ်။
“ကိစ္စမရှိဘူးမမနှင်း၊ စိတ်ကိုလျှော့ထားလိုက်နော်”
ကျုပ်လက်တွေက မမနှင်းရဲ့နို့အုံကြီးတွေပေါ်ရောက်သွားတယ်။ သူရုတ်တရက်ကိုယ်လေးတွန့်လိုက်ပြီးလိမ်ထွက်သွားမလို့လုပ်ပေမယ့်
ကျုပ်လက်ကမလွတ်ပါဘူး။ သူဝတတ်ထားတဲ့ရင်စိအင်္ကျီပါးပါးလေးကနို့ကြီးတွေကိုလုံအောင်မဖုံးနိုင်ဘူး။
ခလေးနို့တိုက်နေတုန်းကကျုပ်ဝင်လာလို့ကမန်းကတန်းပြန်ဖုံးထားတာနှိပ်စေ့ကြယ်သီးလေးတွေလဲပြန်မတပ်ရသေးဘူး။
နို့တိုက်နေတော့အထဲမှာဘော်လီဝတ်လည်းဝတ်မထားပဲလွတ်လွတ်လပ်လပ်ကြီးပေါ့။
ကျုပ်ကအင်္ကျီထဲလက်ရှိုလို့သူ့နို့ကြီးတွေကိုအရသာရှိရှိပွတ်နယ်ပြီးကစားပေးနေလိုက်တာမှာ၊ မမနှင်းခေါင်းလေးမော့ပြီ
းမျက်လုံးလေးစင်းကျသွားတော့တာပဲ..။ကျုပ်ကမမနှင်းမျက်နှာလေးကိုဆွဲပြီး ပါးလေးမွှေးမွှေးပေးလိုက်၊
နားရွက်ဖျားလေးတွေကိုက်ပေးလိုက်၊ မော့ထားတဲ့လည်တိုင်ကြော့ကြော့လေးမှာနှာခေါင်းနှစ်ပြီးဖိနမ်းပေးလိုက်တော့
တဆတ်ဆတ်တွန့်လိမ်ပြီး ညည်းသံမျှင်းမျှင်းလေးထွက်လာတယ်။
ကျုပ်အံ့ဩတာက၊ သူ့ပုံစံကြည့်ရတာ၊ အခုမှယောက်ျားနဲ့စထိတွေ့ဘူးတဲ့အပျိုရိုင်းလေးတစ်ယောက်လိုပဲ။
အိမ်ထောင်သက်ရပြီးတဲ့ခလေးအမေတစ်ယောက်နဲ့တောင်မတူဘူး၊ ဒီအထိအတွေ့လေးနဲ့အရမ်းလှုပ်ရှားနေတာ
ဆိုတော့သူ့ယောက်ျားကမလုပ်ပေးဖူးလို့လား၊ ကျုပ်ယောက်ဖ ကိုဘထွန်းကြီးအကြောင်းကျုပ်ကောင်းကောင်းသိတာပေါ့၊
ဒီလူကြီးဒါလောက်ကတော့အကင်းပဲ၊ ဒီလောက်မညံ့ပါဘူး။
အဲဒီတော့ အခုမထင်ထားတဲ့အတွေ့အကြုံကြောင့်၊ မမနှင်းကသိပ်ပြီးစိတ်လှုပ်ရှားနေတာလည်းဖြစ်ရင်ဖြစ်နိုင်တာပဲလေ။
အရမ်းဆာပြီးပြတ်လပ်နေတဲ့အချိန်၊ မထင်မှတ်ပဲအယုအယလေးတွေခံစားလိုက်ရလို့အပျိုလေးလိုအရမ်းဖီလင်တက်သွားတာနေမှာ။
ကျုပ်နဲ့မမနှင်းတို့ဖက်ယက်ပြီးအလုပ်ရှုပ်နေချိန်မှာ၊ အမေလတ်က မမနှင်းရဲ့ခလေး ဖိုးသားလေးကို ကုတင်ဘေးက
စောင်လေးခင်းပြီးလုပ်ထားပေးတဲ့ခလေးအိပ်ရာလေးပေါ်မှာအသာလေးချပြီးသိပ်ထားလိုက်တယ်။ ပြီးမှကုတင်ပေါ်ပြန်တက်လာပြီးတော့
ရှက်အားတကြီးနဲ့ဒူးလေးတွေကိုပိုက်ပြီးဖက်ထားတဲ့မမနှင်းကိုကျုပ်ဘက်ကကူပြီးတိုက်စစ်ဆင်ပေးတော့တာပါပဲ။
အမေလတ်ကမမနှင်းကိုသာသာတွန်းပြီးဆွဲလှဲချလိုက်တာ့ ချီတုံချတုံဖြစ်နေတဲ့မမနှင်းကရုန်းမလို့လုပ်သေးတယ်။
အမေလတ်ကဘာရမလဲ၊ သူ့ရဲ့အတင်းကုတ်ကပ်ပြီးဖက်ထားတဲ့လက်တွေကိုအားနည်းနည်းထည့်ပြီးဖြဲထုတ်လိုက်တယိ။
ပက်လက်လေးဖြစ်သွားပြီးရှေ့ပိုင်းပွင့်သွားတဲ့အနေအထားမှာ ကျုပ်ကမမနှင်းခါးမှာတင်းတင်းစည်းထားတဲ့ထမီအထက်ဆင်စအထုံးကို
ဇတ်ခနဲဆွဲဖြုတ်ချလိုက်တော့တာပေါ့။ မမနှင်းလက်တွေကထမီစပေါ်ရောက်လာပြီး အတင်းပြန်ဆွဲတင်တော့တာ။
အမေလတ်ကမမနှင်းလက်တွေကိုဖမ်းထိမ်းထားလိုက်ပြီး။
“ကိစ္စမရှိဘူးအနှင်း..၊ အမေပြောတာကိုယုံစမ်းပါ။ စိတ်ကိုအလိုက်သင့် သာသာလေးလျှော့ထားလိုက်..”
အဲဒီတော့မှမမနှင်းလဲ လက်တွေကိုဖျော့ပြီးလျှော့ပေးလိုက်တော့တယ်။ အမေလတ်ကမမနှင်းအင်္ကျီကကျန်နေတဲ့အပေါ်ကြယ်သီးနှစ်လုံးကို
ဖြုတ်ချပေးလိုက်တော့နို့လုံးကြီးတွေကလွတ်လွတ်လပ်လပ်အပြုံလိုက်ကြီးကန်ထွက်လာတယ်။
ကျုပ်ကအင်္ကျီအနားစတွေကိုင်ပြီးတော့လုံးဝကျွတ်ထွက်သွားအောင်ဆွဲချွတ်မလို့လုပ်တော့ မမနှင်းကအင်္ကျီကိုကိုင်ထားပြန်ရော။
“ဘာ..ဘာလုပ်မလို့လဲ..”
ကျုပ်..ကျွဲမြီးနဲနဲတော့တိုသွားတယ်။
“ဟာ..မမနှင်းကလဲဗျာ..သိသိကြီးနဲ့၊ လင်ရတာပဲနှစ်တွေချီနေပြီ၊ အမကရှက်နေတုန်းလား၊ အမကောင်းအောင်လုပ်ပေးမလို့ဗျ”
ကျုပ်အသံကစိတ်မရှည်သံပေါက်သွားတယ်။ ငေါက်သလိုဖြစ်သွားလို့ မမနှင်းနဲနဲတွန့်ခနဲဖြစ်သွားပြီး
အင်္ကျီကိုင်ထားတဲ့လက်ကိုလွှတ်လိုက်တယ်။ မျက်နှာလေးကတော့ရှက်သွေးကြောင့်ရဲတွတ်နေတာပဲ။
“နင့်မောင်ကနို့ဆာနေတာ၊ နို့စို့ချင်လို့တဲ့။ နဲနဲပေးစို့လိုက်ပါဟယ်..”
အမေလတ်ကပြုံးစိစိနဲ့ကျုပ်အစားဝင်ဖြေပေးတယ်။
သူကအမေလတ်မျက်နှာကိုတစ်ချက်ကြည့်လိုက်ပြီးဘာမှမပြောတော့ပဲငြိမ်နေတော့တယ်။
ကျုပ်လဲအင်္ကျီလေးကိုဆွဲချွတ်လိုက်တော့သိပ်ခက်ခက်ခဲခဲတောင်မဟုတ်ဘူး။ သူကပဲလက်ကလေးတွေမသိမသာမြှောက်ပေးလိုက်လို့
အလိုက်သင့်လေးကျွတ်ထွက်သွားတယ်။ ပြိုကျလာတဲ့နို့လုံးဖွေးဖွေးထွားထွားကြီးတွေကလှချက်ဗျာ။
နို့သီးခေါင်းလေးတွေက အချွတ်ခံ၊ အနှူးခံရတဲ့စိတ်ဖီလင်တွေရဲ့နှိုးဆွမှုကြောင့်တင်းပြီးစူထွက်နေပြီ။
မှန်အိမ်အလင်းရောင်အောက်မှာဖွေးဥနေတဲ့နို့လုံးကြီးတွေကကျုပ်ရဲ့အာရုံတွေကိုစုစည်းဆွဲငင်နေတယ်။
ခလေးအမေနို့ဆိုပေမယ့်၊ အမေလတ်နဲ့မေမေတို့ရဲ့နို့တွေထက်ပိုလှ၊ ပိုတင်းနေတယ်၊ အသက်အရွယ်ကအားသာတာပေါ့လေ၊
ညီမလေးငုဝါရဲ့နို့လေးတွေကျတော့လည်း လုံးဝအပြည့်အဝဖွံ့ဖြိုးတဲ့အရွယ်မဟုတ်တော့၊ အရမ်းသေးသေးတယ်။
အခုမမနှင်းနို့တွေက ကျုပ်တွေ့ဖူးတဲ့မိန်းမ လေးယောက်ထဲမှာအလှဆုံးပဲဆိုတာအသိအမှတ်ပြုလိုက်ရပြီ။
ကျုပ်သူ့နို့ကြီးတွေကိုစိတ်ရှိလက်ရှိနယ်ပြီးကစားပွတ်သပ်နေမိပြီ။ အထိအတွေ့ကကျုပ်အမေနှစ်ယောက်ထက်ပိုပြီးကျစ်လစ်၊
အိစက်၊ နူးညံ့နေတယ်။ ခလေးနို့ဆွဲထားလို့တင်းကားနေတဲ့နို့အုံကြီးပေါ်မှာ အကြောစိမ်းလေးတွေကသိသိသာသာကြီးယှက်သန်းနေတယ်။
ကျုပ်မမနှင်းနို့ကြီးတွေကိုကစားရင်းနဲ့ အမေလတ်ဘက်ကိုလှည့်ပြီးအကဲခတ်လိုက်တော့ သူကကျေနပ်စွာနဲ့ပြုံးပြုံးကြီးပေါ့။
ကျုပ်နို့ကြီးတွေကိုကုန်းစို့လိုက်ပြီး၊ ပါးစပ်ထဲအပြည့်ရှိနေတဲ့နို့သီးခေါင်းကြီးတွေကို ချိုချဥ်စုတ်သလိုလျှာနဲ့လှည့်ပတ်စုပ်စို့ပေးနေလိုက်တယ်။
တပြိုင်ထဲမှာပဲလက်နဲ့နို့အုံကြီးတွေကိုညှစ်ပေးနေတာဆိုတော့၊ နို့ရည်တွေကကျုပ်ပါးစပ်ထဲကိုတဖျောဖျောပန်းထွက်လာတော့တာပဲ။
ဒါနဲ့ပဲကျုပ်လည်းနို့ရည်တွေကိုဆွဲစုပ်မြိုချလိုက်ရတယ်။ ဟာ..ဒါလား၊ လူနို့အရသာ။
ကျုပ်အမြဲသောက်နေကျဖြစ်တဲ့နွားနို့ထက်တောင်ဆယ်ဆလောက်ပိုကောင်းသလားလို့..။ ချိုအီနေတာပဲ။
ကျုပ်လူနို့ကိုအရင်ကသောက်မှမသောက်ဖူးတာ။ အဲလေ..ငယ်ငယ်ကတော့အမေ့နို့စို့ရင်စို့ဖူးမှာပေါ့၊
လူမှန်းမသိတတ်သေးတာဆိုတော့ဘယ်မှတ်မိမလဲ..ဟဲဟဲ..။
ကျုပ်နို့တွေစို့နေတုန်းသိသိသာသာတက်လိုက်ကျလိုက်ဖြစ်နေတဲ့ရင်အုံကြီးတွေကြောင့်၊ မမနှင်းရင်တွေမတရားခုန်နေပြီ
ဆိုတာကျုပ်သိတာပေါ့။ အမေလတ်က မမနှင်းကိုပြုံးပြုံးကြီးကြည့်ပြီး..၊
“နှင်းလေး..အမေ့ကိုလဲနည်းနည်းပေးပါလား..”
“ဟင်..ဘာလဲအမေရဲ့…”
အမေလတ်ကဘာမှမပြောတော့ပဲမမနှင်းရဲ့ကျန်တဲ့နို့တစ်လုံးကိုကုန်းစို့လိုက်တော့တာပဲ။ မမနှင်းတစ်ယောက်မျက်လုံးလေးတွေစင်းကျသွားပြီး
ကျုပ်တို့သားအမိနှစ်ယောက်သူ့နို့ကြီးတွေ တစ်ဖက်တစ်လုံးစီစို့နေတာကိုမှိန်းခံနေတော့တယ်။
ကျုပ်လက်တွေကသူ့ထမီအောက်စထဲလျှိုပြီးပေါင်ကြီးနှစ်လုံးကိုဖွဖွပွတ်ပေးနေရင်းပေါင်ခွကြားလက်မရောက်ခင်မှာ
သူ့လက်ဖဝါးလေးနဲ့ကျုပ်လက်ကိုလာအုပ်ကိုင်ပြီးဟန့်လိုက်တယ်။
မမနှင်းခြေထောက်တွေစလှုပ်ရှားလာပြီးဘေးတစောင်းလှည့်ဖို့အနေအထားပြင်လိုက်တယ်ဆိုရင်ပဲကျုပ်ကနို့စို့တာကိုရပ်လိုက်ပြီး
ခါးကထမီကိုလုံးလုံးဆွဲကြီးချွတ်ချပစ်လိုက်တယ်။ မမနှင်းရှက်လွန်းလို့သူ့မျက်နှာကိုလက်ဖဝါးလေးတွေနဲ့အုပ်ပြီးကာလိုက်တယ်။
အမှန်တော့သူအုပ်တာမှားသွားတာမသိလိုက်ရှာဘူးဗျ။ ဇောနဲ့ဆိုတော့လေ..ဟီးဟီး။ မျက်နှာသာအုပ်ထားတော့
ပေါင််ခွကြားကစောက်ဖုတ်ကြီးကဖောင်းဖောင်း ကားကား အတိုင်းသားကြီးပေါ့၊ ကျုပ်လန့်တောင်သွားတယ်..တကယ်…။
ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့စောက်ဖုတ်ကြီးကအမွှေးမရှိသလောက်ပြောင်ရှင်းနေလို့ပါပဲ၊ ကျုပ်စိတ်ထဲထင်ထားတာက
အိမ်ထောင်သယ်ခလေးအမေစောက်ဖုတ်ဆိုတော့ကျုပ်မြင်နေကျမတိုင်းမျက်စိယဥ်နေတဲ့၊ အမေလတ်တို့၊ ကျုပ်အမေမေမေလေးတို့လို
စောက်မွေးတွေတောထပြီးအုံလိုက်ရှိမယ်ထင်ထားတာလေ။ အခုကရှင်းရှင်းပြောင်ပြောင်ကြီး၊
ဒါပေမယ့်အဖုတ်ကြီးကဖောင်းထွက်နေတာ မုံ့ပေါင်းကြီးတစ်ခုလိုအသားအပြည့်၊ စောက်စိချွန်ချွန်လေးကပြူးထွက်နေတယ်။
ထင်ထားသလိုမဟုတ်ပဲပြောင်းပြန်ကြီးဖြစ်နေတော့ရုတ်တရက်ဆတ်ခနဲလန့်သွားတာပေါ့။ ကျုပ်စိတ်ထဲ..
ဟင် သူကျသူ့ အမေတွေနဲ့မတူပါလားလို့ပေါ့၊ ဒါပေမယ့် သေချာပြန်စဥ်းစားတော့ သူနဲ့မေမေလေး၊ မေမေလတ်တို့က သွေးမှမစပ်တာ။
မမနှင်းအမေအရင်းက မေမေကြီးပဲဟာ။ မေမေကြီးရဲ့ပစ္စည်းမှမမြင်ဘူးတော့ကျုပ်လဲမပြောတတ်တော့ပါဘူး။
တကယ်လို့မမနှင်းက သူ့အမေသွေးပါတယ်ဆိုရင်တော့ မေမေကြီးလဲ စောက်မွှေးပါးမှာသေချာတယ်။
အဲ..စိတ်ဆိုတာများကလဲမြန်လိုက်တာဗျာ စက္ကန့်ပိုင်းလေးအတွင်းမှာအတွေးတွေက မေမေကြီးစောက်မွှေးပါးတဲ့အထိတွေးမိပြီးပြီ။ ရီလဲရီရတယ်။
ကျုပ်မှာ ကွဲကြောင်းကြီးဟက်တက်နဲ့မမနှင်းစောက်ဖုတ်ကြီးရယ် စောက်စိပြူးပြူးကြီးရယ်ကိုမင်သက်သလိုငေးကြည့်နေမိတယ်။
အဲ့ဒီအချိန်ပိုင်းလေးအတွင်းမှာပဲ အမေလတ်ကကျုပ်ထက်ပိုပြီးလက်သွက်နေတယ်။ အမေလတ်လက်တွေကမမနှင်းစောက်ဖုတ်
ကွဲကြောင်းကြီးထဲလျှိုဝင်သွားပြီးထိုးကလိုင်းလိုက်တာ၊ မမနှင်းလဲတွန့်ခနဲဖြစ်သွားပြီး ပေါင်တွေကိုစိပြီးလိမ်လိုက်တော့
အမေလတ်ကလက်ကိုမလွှတ်ပေးပဲ၊ စောက်စိကိုချေပေးလိုက်၊ စောက်ခေါင်းထဲလက်ထည့်မွှေလိုက်ဆက်တိုက်လုပ်တော့
တပျိပျိအသံလေးတွေထွက်လာရော။
ခဏကြာလာတော့စိထားတဲ့မမနှင်းရဲ့ပေါင်ကြီးတွေတဖြေးဖြေးဟလာပြီး ဘေးတဘက်တချက်ကိုပြဲကားသွားတော့တယ်။
မိန်းမချင်းကိုင်ထည့်လိုက်တာလေ၊ အမေလတ်ဘယ်လောက်အထာနပ်ပြီးကျွမ်းတယ်ဆိုတာကြည့်တော့။
ဒီအချိန်မှာကျုပ်ကအလိုက်သင့်ဝင်လိုက်တယ်။ မမနှင်းကိုရွရွလေးဖက်ပြီးတော့..၊
“မမနှင်း..ကျုပ်ကိုရှက်နေသေးတာလား..၊ တခြားသူမှမဟုတ်တာ၊ ကိုယ့်မောင်ပဲ။ မမနှင်းကိုကျုပ်သနားတယ်။
မမနှင်းပျော်အောင်လုပ်ပေးချင်တယ်၊ မမနှင်းမှာကင်းကွာပြတ်လပ်နေတဲ့ပျော်ရွှင်မှုလိုအပ်ချက်လေးတွေကိုကျုပ်ဖြည့်ဆည်းပေးမယ်နော်..”
ကျုပ်ဒီလိုပြောတော့ မမနှင်းကျုပ်ကိုကြည့်လိုက်ပြီးအသံညှင်းညှင်းလေးနဲ့ပြောလာတယ်။
“အို..ဒီလုံးရယ်..ကောင်းပါ့မလား၊ ဒို့ကမောင်နှမတွေလေ.. ”
“မမကလဲ..အဲဒါကြောင့်ပြောတာပေါ့။ တခြားသူနဲ့ဆို မမပြဿနာတက်သွားမှာပေါ့၊ ရပ်ရွာဓလေ့လဲသိသားနဲ့ဟာ။
တစ်စက်ကလေးမှအထိခိုက်မခံဘူး။ တစိမ်းနဲ့ဆိုတနည်းနည်းနဲ့သတင်းပေါက်သွားရင်ကွိုင်တက်ပြီ။ မမလုပ်ရဲမလား၊
မောင်နှမအချင်းချင်းပဲနှုတ်လုံမှာလေ။ ဒီမှာသိမယ့်သူက၊ ကျုပ်နဲ့အမေလတ်ပဲရှိမှာ..”
“ဖြစ်မှာမဟုတ်ပါဘူးဟာ..”
“ဒါဆို..မမ..ဒီလိုပဲပိန်လိမ်ပြီး စိတ်ဆင်းရဲခံနေတော့မှာလား၊ တဖြေးဖြေးနဲ့လူလဲလုံးပါးပါးတော့မယ်။
ကျုပ်မမနှင်းကိုသနားလို့ပါ၊ ချစ်လို့မမကိုကူညီပေးတာ၊ လာပါ..ရှက်မနေပါနဲ့တော့၊ မမနှင်းလဲအိမ်ထောင်သယ်ပဲဟာ၊
ကိုယ်အိမ်မှာ၊ ကိုယ့်အခန်းထဲမှာလိုစိတ်ကိုလွှတ်ထားလိုက်၊ မမကိုကျုပ်ပျော်အောင်လုပ်ပေးမယ်”
မမနှင်းဘာတခွန်းမှဆက်မတုန့်ပြန်တော့ဘူး။ ကျူပ်သိလိုက်ပြီ။ ကျုပ်စကားနိုင်သွားပြီ။
ကျုပ်မမနှင်းကိုရင်ခွင်ထဲဆွဲသွင်းပြီးဖက်ထားလိုက်တယ်၊ ပါးနမ်းနားနမ်းပြီးနှုတ်ခမ်းကိုဆွဲစုပ်ပစ်လိုက်လို့မှိန်းကျသွားတဲ့အချိန်
ကျုပ်လက်တွေကစောက်ခေါင်းထဲရောက်သွားပြီးစောက်စိလေးကိုချေပေးလိုက်တယ်။ တပြိုင်ထဲလိုလိုမမနှင်းလက်ကိုလဲဆွဲပြီး
ကျုပ်ရဲ့တောင်နေတဲ့လီးကြီးပေါ်တင်ပေးလိုက်တယ်။ ပထမလက်ကိုဆုတ်ပြီးရုန်းမလိုလုပ်သေးပေမယ့်
လီးပေါ်လက်အုပ်မိတာနဲ့တပြိုင်နက်တင်းတင်းဆုပ်ပြီးဖြေးဖြေးချင်းဂွင်းစထုပေးတော့တာပဲ။
ဒီအချိန်မှာအမေလတ်ကလဲနောက်ဆုတ်ထွက်သွားပြီးသွားထိုင်ကြည့်နေပြီ။ ကျုပ်မမနှင်းကိုကုတင်ပေါ်အသာတွန်းလှဲချလို့
သူ့အပေါ်ကနေဖင်ပြန်ခေါင်းပြန်တက်ခွလိုက်တယ်။ သူ့မျက်နှာပေါ်မှာလီးကြီးတရမ်းရမ်းနဲ့ဝဲနေတော့မမနှင်းမနေနိုင်တော့ဘူး
လီးကိုပါးစပ်နဲ့ဆွဲဟပ်ပြီးပုလွေမှုတ်တော့တာပဲ။ ကျုပ်ရဲမျက်စိရှေ့မှာလဲအမွေးမရှိပြောင်ရှင်းနေတဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးတစ်ခုအတိုင်းသားပေါ့။
ကျုပ်ဘဝမှာကြုံခဲ့တွေ့ခဲ့ရသမျှစောက်ပတ်တွေထဲမှာ ဒါကြီးကလေးခုမြောက်စောက်ပတ်ပဲ။
ဒါ့အပြင်အားလုံးထဲမှာလည်းအကြီးဆုံးစောက်ပတ်ပဲ။ ကျုပ်မမနှင်းစောက်ဖုတ်ကြီးကလက်နဲ့သေချာဖြဲပြီးစေ့ငုကြည့်လိုက်တယ်။
စောက်ခေါင်းအရောင်ကအထဲမှာရဲတွတ်နေတာပဲလေ။ စောက်စိကတော့ပြးပြူးလေးကိုတစ်လစ်ထွက်နေတာ၊
ဆိုဒ်ကပဲကြီးစေ့လောက်ရှိမယ်။ ကျုပ်ကုန်းပြီးတော့စောက်ဖုတ်ကိုပါးစပ်နဲ့ဆွဲစုပ်လိုက်တယ်။
စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားမို့မို့တလျောက်လှည့်ပတ်လျက်ပေးနေလိုက်ပြီးတော့ စောက်စိလေးကိုလျှာနဲ့ကပ်ပြီးနှုတ်ခမ်းနဲ့ဖိစုပ်လိုက်တယ်။
“အာ့..အား..အားးးစစ်..ရှူး..အား..”
မမနှင်းရဲ့မချိမဆန့်ညည်းသံလေးကထွက်လာပြီလေ။ စောက်ဖုတ်ကအနံ့ခပ်သင်းသင်းရယ်။
ညဦးကရေချိုးရင်းဆပ်ပြာနှိုက်နှိုက်ချွတ်ချွတ်တိုက်ပြီးသေချာဆေးထားပုံရတယ်။ မမနှင်းစောက်ဖုတ်ကမေမေနှစ်ယောက်ထက်ပိုပြီးအသားထူ၊
ပိုပြီးနူးညံ့သလိုပဲ။ စောက်ဖုတ်လေးဖုတ်မှာ ဒီအဖုတ်ကလဲအရသာတမျိုး၊ ကျုပ်အတော်ကြိုက်သွားတယ်။
မမနှင်းကတထွန့်ထွန့်လူးပြီးအဆက်မပြတ်ညည်းနေရာကနေလီးကိုပါးစပ်ပြန်တပ်ပြီးထပ်စုပ်ပြန်တယ်၊
နှစ်ယောက်သားအားရပါးရ 96 ပုံစံစုပ်လိုက်မှုတ်လိုက်လုပ်နေကြတာ၊ အရမ်းကောင်းပြီး တဆတ်ဆတ်ကိုတုန်နေကြတော့တာပဲ။
ကျုပ်ကစောက်ခေါင်းထဲမှာလျှာကိုနက်နက်ထိုးပြီးမွှေ့ပေးလေ၊ ညည်းသံတွေကတစတစနဲ့ကျယ်လာလေပဲ။
နောက်ဆုံးမမနှင်းမှာလည်းမနေနိုင်မထိုင်နိုင်တထွန့်ထွန့်နဲ့ပါးစပ်လေးကိုလက်နဲ့ပိတ်ပြီးခေါင်းကဘယ်ညာတဆတ်ဆတ်ရမ်းခါနေတော့တာလေ။
စောက်ဖုတ်ကြီးကရွှဲအိလာပြီး၊ အလိုးခံဖို့အရှိန်အတက်ဆုံးအသင့်ဖြစ်နေပြီ၊ လိုးဖို့အချိန်ကျပြီလို့ကျုပ်ခေါင်းထဲမှာအချက်ပေးလိုက်တာနဲ့
ကျုပ်လဲဖင်ပြန်ခေါင်းပြန်ကနေ၊ အတည့်ပြန်ပြင်ပြီး၊ မမနှင်းပေါင်ကြားမှာအကျအနဒူးထောက်ထိုင်နေရာယူလိုက်တယ်။
မမနှင်းကလဲပေါင်လေးနှစ်ချောင်းဖြဲမိုးမျှော်ထောင်ပြီးစောက်ပတ်လေးဖြဲပေးထားတယ်။
“မမနှင်း..ကျုပ်လိုးပြီနော်..”
မမနှင်း အစပိုင်းတုန်းကလိုရှက်ကြောက်နေတဲ့အမူအရာတွေမရှိတော့ဘူး။ ကျုပ်ကိုစေ့စေ့မျက်လုံးချင်းဆိုင်ကြည့်လာတယ်။
ကြည့်လာတဲ့မျက်ဝန်းတွေက ရီဝေဝေ ရမ္မက်ခိုးအပြည့်နဲ့..။ ကျုပ်သူ့ပါးလေးကိုတစ်ချက်အရင်နမ်းလိုက်ပြီး၊
လီးကိုကိုင်လို့စောက်ခေါင်းဝမှာတေ့ချိန်လိုက်တယ်။
မရတော့ဘူးကျုပ်တော့ကစ်ပြီဗျာ။ ဖင်ကိုမြှောက်ပြီးခပ်ဖိဖိဆောင့်သွင်းလိုက်တယ်။
ဗြိ..ဖျစ်..ဖျစ်..ဗြစ်..ဒုတ်..
“အူးးး စစ်..အားး အမလေး..ဖြေးဖြေးဟဲ့..အင့်..ဟားးးဝင်သွားပြီ..”
ကျုပ်ကသုံးလေးချက်လောက်မညှာပဲဆက်ဖိဆောင့်ချလိုက်တယ်။
“အား..အမလေး..ကျွတ်ကျွတ်..ဒီလုံး..ဖြေးဖြေးလို့ပြောနေတဲ့ဟာကို..
နာတယ်ဟဲ့..မသာလေးရဲ့..နင့်လီးကြီးကနဲတာမဟုတ်ဘူး..”
မမနှင်းဆီကစကားလုံးကြမ်းကြမ်းလေးတွေထွက်လာတယ်။
အမေလတ်ကထိုင်ကြည့်နေရာကနေ..
“နင့်စောက်ပတ်ထဲအဲဒါကြီးဝင်သွားပြီမဟုတ်ဘူးလား၊ ဒါလောက်လေးနာတာများ၊ နင်ခလေးမွေးသလောက်မရှိပါဘူး။
ဒီလုံးကနင့်လင်အစားလိုးပေးနေတာလေ၊ ဘာဖြစ်မှာမို့လို့လဲ၊ ကောင်းတဲ့အလုပ်ကြီးကို..”
“ခဏကြာရင်နာတာပျောက်ပြီးကောင်းသွားမှာပါ မမရာ၊ ခဏ..ခဏလေးပဲစောင့်..”
ကျုပ်ထိမ်းပြီးဖြေးဖြေးမှန်မှန်ဆက်ဆောင့်ပေးနေလိုက်တယ်။
ဖတ် ဖတ်ဖတ် ပြိ ပြိဗျစ်..
“အင့် အင့်ဟင့် စစ်ရှီးအားးး”
“ကောင်းလားမမ..ကြိုက်လား..”
“အင်း ဟင်း ကောင်းတယ်မောင်လေး၊ နင့်နေတာပဲဟယ်၊ အားရလိုက်တာ၊
ငါဒီနေ့ဒီရက်ကိုစောင့်နေခဲ့ရတာကြာပြီ။ လိုး လိုး မမကိုဆောင့်လိုးပေး”
မမနှင်းလက်တွေကကျုပ်ကျောကိုသိုင်းဖက်လာပြီ။ အတင်းကြုံးဖက်ထားပြီးဖင်ကြီးကိုအချက်ကျကျမြှောက်လို့
စောက်ပတ်ကိုကော့ကော့ခံလာတယ်။ တုန်ခါနေတဲ့ပါးစပ်လေးကတအိအိနဲ့ညည်းသံလေးတွေထွက်နေတယ်။
သူ့ကိုယ်လုံးလေးကလည်းတချိန်လုံးတွန့်လိမ်လှုပ်ရှားနေတယ်။ ကျုပ်ဆောင့်လိုးချက်တွေကလဲဒလစပ်ပြင်းပြင်းထိနေတာကိုး။
မမနှင်းရဲ့စောက်ရည်တွေကလဲပေါင်ကြားတစ်ခုလုံးရွှဲအိပြီးဘတ်လဘိုင်လိုက်နေပြီ။
ကျုပ်ကဆောင့်ချက်တွေကိုအရှိန်တင်လိုက်တယ်။ မမနှင်းကအစောပိုင်းကလိုနာတယ် ဘာညာမညည်းတော့ဘူး။
ဖင်ကြီးကော့ကော့ပြီးပဲခံနေတာ။ အံကိုကြိတ် နှုတ်ခမ်းကိုသွားနဲ့ကိုက်ပြီး တကိုယ်လုံးတောင့်တက်နေရင်းကျုပ်လည်ပင်းကို
အတင်းခိုလို့ ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲတုန်တက်ပြီးငြိမ်ကျသွားတယ်။ အသက်ရှူသံတဟောဟောကတော့ဆက်ကြားနေရတုန်းပဲ။
ကျုပ်ကတော့အရှိန်မပျက်ဆောင့်လိုးနေတုန်း၊ ကျုပ်ဆောင့်ချက်တွေအရမ်းမြန်လာတော့ အမေလတ်ကသိလိုက်ပြီ။
“သား..ဒီလုံးအပြင်မှာထုတ်လိုက်နော်..တော်ကြာမမနှင်းဗိုက်ကြီးနေလိမ့်မယ်”
အမေလတ်ပြောလိုက်တော့ကျုပ်အရှိန်ပျက်သွားတယ်။ လှည့်ကြည့်လိုက်တော့အမေလတ်နဲ့ကျုပ်နဲ့မျက်လုံးချင်းဆုံမိတယ်။
“လာ..သား၊ အမေ့ထဲမှာလာထုတ်လို့ရတယ်၊ နင့်မမနှင်းကပြီးသွားပြီ”
အမေလတ်ကကုတင်ပေါ်တက်လှဲ ပက်လက်လှန်ပြီးထမီကိုမတင်ပေးလိုက်တယ်။ ကျုပ်လဲမမနှင်းစောက်ဖုတ်ထဲကလီးချွတ်ပြီးတော့
အမေလတ်ပေါ်ခုန်တက်ခွလိုက်တယ်။ အမေလတ်စောက်ဖုတ်ထဲကို စောက်ရေလရည်ပျစ်ပျစ်ချွဲချွဲအနှစ်တွေနဲ့
ပြောင်ချောနေတဲ့လီးကြီးကိုစွပ်ခနဲထိုးထည့်ဆောင့်ချလိုက်တယ်။
အမေလတ်ကကျုပ်နဲ့မမနှင်းမီးကုန်ယမ်းကုန်လိုးနေတာကိုကြည့်ပြီးစောက်ရည်တွေရွှဲနေအောင်ထွက်ပြီးသားဆိုတော့၊
အားတောင်မသုံးလိုက်ရဘူး၊ လီးတဆုံးဒုတ်ဒုတ်ထိပဲ။
“အူးးး..စစ်..အားးး လိုးစမ်း။ ငါ့ကိုလိုးပေးစမ်းသား..ကြမ်းကြမ်းလေး..၊ အမေအရမ်းစိတ်ပါနေပြီ”
သူကကြမ်းကြမ်းသာပြောတာ၊ ကျုပ်ကအမေလတ်ကိုအရှိန်လျှော့ပြီးဖြေးဖြေးသာသာလိုးရတယ်။
ကျုပ်လရည်တွေက မမနှင်းမပြီးခင်ကထဲက တွန်းကန်ပြီးထွက်တော့မလို့အဆင်သင့်၊
ကျုပ်ပြီးသွားရင်အမေလတ်တဝက်တပျက်ကြီးကျန်ခဲ့မှာစိုးလို့ဖြေးဖြေးထိမ်းပြီးညှင်းဆောင့်ပေးရတယ်။
အမေလတ်နှုတ်ခမ်းတွေကိုစုပ်နမ်းရင်းခပ်ဆွဆွလေးထိမ်းလိုးပေးနေတာကို မမနှင်းကဘေးတစောင်းလေးလှဲရင်းကြည့်နေတယ်။
ခဏကြာတော့အမေလတ်ဖင်ကြီးကတဆတ်ဆတ်နဲ့အရှိန်နဲ့ကြွပင့်ထိုးလာပြီ။ အဲဒီတော့မှ ကျုပ်လည်းအရှိန်ပြန်တင်ပြီးဆောင့်တယ်။
“အားးး..အမေ..အမေပြီးပြီသား…အူးးး”
“ကျုပ်လဲပြီးပြီအမေ..ရှီးးး ကောင်းလိုက်တာ၊ ငါလိုးမ အမေ..”
ကျုပ်လဲဒလစပ်ဆက်ဆောင့်ပြီးဆီးစပ်ချင်းကပ်ဖိလို့၊ အမေလတ်စောက်ဖုတ်ထဲကိုလရည်တွေတဖျောဖျောပန်းထုတ်ပြီးထည့်လိုက်တော့တယ်။
ပြီးတော့မှနှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်နမ်းရင်းငြိမ်ပြီးအမောဖြေရတော့တယ်။ အမောပြေတော့မှ..၊
“ဘယ်လိုလဲ..သမီး၊ နှင်းလေး၊ မောင်လေးလုပ်ပေးတာကောင်းလား၊ ကျေနပ်ရဲ့လား”
မမနှင်းကပြုံးရင်းနဲ့..
“မောင်လေးသမီးထဲမှာပြီးလို့ရပါတယ်အမေရဲ့..၊ သမီးမြို့တက်တုန်းကဆေးထိုးထားတာ၊ ဗိုက်မကြီးတော့ပါဘူး”
“ဒါဆိုကျုပ်ကိုနောက်တစ်ချီထပ်ပြီးပေးဆွဲဦးနော်မမနှင်း..၊ ဒီတခါမမထဲပြီးပေးမယ်..”
“သွား..နှာဗူးလေး..”
—————————————–
တောတွင်းအိမ်ကသံမဏိစည်းမျဥ်း
(၁၆)
ဒီလိုနဲ့ပဲ အဲဒီညကမမနှင်းနဲ့နောက်ထပ်နှစ်ချီထပ်လိုးဖြစ်တယ်၊
နောက်အချီတွေမှာမမနှင်းမရှက်တော့ဘူး။ လင်မယားအစစ်တွေလိုရေကုန်ရေခမ်းဆော်ကြတာ။
ကျုပ်လဲပုံစံမျိုးစုံအောင်လိုးပစ်လိုက်တယ်။ အမေလတ်ကိုလည်းနောက်တစ်ချီပေးလိုက်သေးတယ်ဗျို့…။
ဒီလိုနဲ့ မမနှင်းကိုလိုးမိပြီးသွားတဲ့နောက်ပိုင်း၊ သူအိမ်လာတိုင်းအခွင့်ရရင်ရသလိုလိုးဖြစ်ကြတယ်။
မမနှင်းလည်းယောက်ျားနဲ့ပြတ်လပ်ခဲ့သမျှအတိုးချပြီးစိတ်လွတ်လက်လွတ်ခံတော့တာပဲ။
ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်ကြားမှာအရှက်လည်းကုန်သွားပြီ။ အစမှာသာမူလကျီသွန်နီလုပ်နေတာ
နောက်တော့သူ့မှာရှိသမျှအစွမ်းတွေလက်ကုန်ဖွင့်တော့တာပဲ။ လင်ရလို့ခလေးတစ်ယောက်တောင်ရှိနေပြီပဲဟာ။
လက်စလက်နကတော့ဘယ်ခေလိမ့်မလဲ။
မမနှင်းရဲ့ ငူငူငိုင်ငိုင်သဏ္ဍာန်တွေ၊ စိတ်အလိုမကျဖြစ်နေပုံတွေက
အချိန်တိုအတွင်းမှာတစ်မုဟုတ်အတွင်းယူပစ်သလိုပျောက်သွားတော့တာပဲလေ။
ကြည်ကြည်ရွှင်ရွှင်လန်းလန်းဆန်းဆန်းနဲ့ တသွေးတမွေးကိုဖြစ်လာတော့တာ။
အရင်ကအတော်ကြာကြာနေမှအိမ်ဘက်တစ်ခေါက်လာဖြစ်တဲ့သူက အခုအလာစိပ်လာတယ်။
လာတိုင်းလဲအမေလတ်အခန်းမှာ ကျုပ်နဲ့တချီတမောင်းခံသွားတာချည်းပဲ။ ဒါပေမယ့်မမနှင်းကအထာနပ်တယ်၊
အိမ်လာတိုင်း အရင်ကလိုအမေလတ်အခန်းမှာအချိန်ကြာကြာမဖြုန်းပဲ။ သူ့အမေ မေမေကြီးအခန်းမှာအနေများလာတယ်၊
ဖိုးသားလေးကိုလဲမေမေကြီးအခန်းမှာပဲထားတယ်။ သူသမီးကသူ့အခန်းမှာအနေများလာတော့
မေမေကြီးလဲကျေနပ်တာပေါ့၊ ဘာမှမယုံသင်္ကာမရှိဘူး။
မေမေကြီးကကပတ်ဝန်းကျင်ကိုလဲသိပ်စိတ်မဝင်စားတော့ပါဘူး။
၆၀တန်းရောက်လာပြီဆိုတော့ ပုတီးတစ်ကုံးလက်မှာစွပ်ပြီးဘုရားတရားလုပ်နေတာပဲများတယ်။
သူကပတ်ဝန်းကျင် ဂရုမထားလေ။ ကျုပ်တို့အတွက်အခွင့်သာလေပေါ့။
မမနှင်းတို့ကတော့တကယ်ပိုင်ပြီဆိုတော့မှ၊ အချိန်ကိုက်အမေလတ်အခန်းကိုရောက်လာတာ။
ကျုပ်တို့နှစ်ယောက်ကိုအမေလတ်ကအချိန်ကိုက်ချိတ်ပေးထားပြီးသား။ အဲဒီမှာစိတ်ရှိလက်ရှိဘုကြတာပဲ။
ကျုပ်တို့အတွက်တော်တော်လေးချောင်တဲ့ အခွင့်အရေးရတယ်လို့လဲဆိုရမှာပဲ။
နှစ်ဆောင်ပြိုင်ဟော်ကြီးမှာ ဒီဘက်ဆောင်က၊ မေမေကြီး၊ မေမေလေး (ကျုပ်မေမေ)နဲ့ နန်းကျကတော် အမေလတ်၊
မေမေကြီးက ပုတီးတစ်ကုံးနဲ့ ဘေးဘီကိုသိပ်စိတ်မဝင်စားတော့တဲ့သူ။ မေမေလေးနဲ့ အမေလတ်တို့က ကျုပ်လူရင်း (ကျုပ်မယား)တွေ၊
ဒီတော့ဒီဘက်ဆောင်နေတဲ့ကျုပ်တို့အတွက်ကအခွင့်အရေးကကိုယ့်ဘက်ပါနေတယ်။
ဟိုဘက်ဆောင်မှာတော့အဘက မေမေငယ်နဲ့ မေမေထွေး အငယ်လေးနှစ်ယောက်ကိုခေါ်ထားတယ်။
အရွယ်ကောင်းသွေးကောင်းလေးတွေကိုအချိန်မရွေးဘုလို့ရအောင် အနားမှာထားတာပေါ့။
အငယ်တွေကလည်းအကြီးတွေရှိတဲ့ဘက်ခြမ်းသိပ်မလာရဲကြဘူး။
ဒီလိုနဲ့မမနှင်းတစ်ယောက်လဲကျုပ်ရဲ့ တိတ်တိတ်ပုန်းမယား၊ တတိယမြောက်မယားဖြစ်လာခဲ့တာပေါ့။
အားလုံးထဲမှာကျုပ်ပုံမှန်ဆွဲခွင့်ရနေတာကတော့ အမေလတ်ပဲ။
မမနှင်းကိုလဲလာတိုင်းကစ်နေရတယ်၊ သူကလဲဒီကိစ္စအတွက်ပဲလာတာလေ။
အလုပ်ဖြစ်တာကလဲအမေလတ်အခန်းမှာပဲဆိုတော့ မကြာမကြာ သရီးဆမ်းဆွဲဖြစ်ကြတယ်။
ကျုပ်အမေလတ်ကိုလိုးနေရင် မမနှင်းကဖင်ကြီးကုန်းပြီကမျုပ်မျက်နှာရှေ့ကပ်ပေးလာတယ်၊
မျက်နှာရှေ့ဝဲလာတဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးကိုလျှာကျွေးလိုက်ရတာပေါ့။
မမနှင်းကိုလိုးရင်လည်းအမေလတ်ကတခါအလှည့်ယူတယ်။ တစ်ယောက်ကလီးကုန်းစုပ်ရင်၊
နောက်တစ်ယောက်ကသူ့ဖင်နောက်ဝင်ပြီးဘာဂျာမှုတ်ပေး၊ စောက်စိစုပ်ပေးတယ်။
အမေလတ်နဲ့မမနှင်းတို့နှစ်ယောက်စလုံးအဲဒီအရသာကိုပျော်ပျော်ကြီးစံစားနေကြတော့တာပဲ။
ဒီလိုလုပ်ရတာကိုပဲသဘောကျစွဲလမ်းနေကြပုံရတယ်။ ကျုပ်မလဲ သရီးဆမ်းဆိုတာ မြို့မှာထိုင်ကြည့်ခဲ့တဲ့
ဗွီဒီယိုကားတွေထဲမှာပဲကြည့်ဖူး မြင်ဖူးတာလေ။ အခုတကယ်ကြုံတော့မှတ်လာသမျှနဲ့အသားကုန်ကြဲရတော့တာပေါ့။
အပေါက်ပေါင်းလဲစုံနေပြီ။ သူတို့နှစ်ယောက်ကမနားတမ်းတစ်လှည့်စီဝင်ကြတာကြာတော့ကျုပ်ထိတာပေါ့။
ပြောသာပြောတာပါ၊ ကျုပ်ကလဲဒီလုံးပဲ၊ အဘသားပဲ၊ ဒီလောက်နဲ့ဖြုံရိုးလား။ အသက် ၇၀ရှိတဲ့အဘတောင်၊
မယားလေးယောက်ပတ်ဖြုတ်နေတာ။ ကျုပ်လဲအဘခြေရာမနင်းလို့ဖြစ်မလား။
ကြာတော့အမေလတ်လဲသရီးဆမ်းအရသာစွဲသွားပြီး၊ မမနှင်းရွာကိုမလာဖြစ်တဲ့အချိန်တွေကျရင်၊ အဘလဲလစ်ရင်၊
မေမေ့ကိုအခန်းထဲခေါ်ထည့်ပြီး ကျုပ်နဲ့အမေနှစ်ယောက်ကိုဆွဲခိုင်းပြန်ရော။
နောက်ဆုံးတော့ မေမေကိုယ်တိုင်တောင် အထာတွေပေါက်၊ အသားတွေကျလာပြီ။
မမနှင်းကိုတော့ကျုပ်ကိုယ့်အမေအရင်းနဲ့ပြန်ညားနေတယ်ဆိုတာလုံးဝပေးမသိဘူးအမေလတ်ကိုယ်တိုင်ကနှုတ်ဆိတ်နေတယ်။
မေမေကတော့ကျုပ်မမနှင်းကိုဖြုတ်နေတာသိတယ်။ တခါတလေမေမေ့မျက်နှာကသဝန်တိုအလိုမကျတဲ့ပုံစံသိသိသာသာပေါ်နေတယ်။
သူကအမေလတ်ကိုအူတိုတာမဟုတ်ဘူး။ ငယ်ဂုဏ်ရှိတဲ့မမနှင်းကိုတိုတာ။
ဒါပေမယ့်သူ့အနေနဲ့တစ်ဘက်မှာအဘကလည်းရှိနေပြီး တရားဝင်သဝန်တိုပိုင်ခွင့်ကိုပြဖို့ရာကလဲမဖြစ်တော့ ဇလုံးဇခုနဲ့ပေါ့။
ဒါကိုသတိထားမိတော့ ကျုပ်မေမေ့ကိုပိုပြီး ဂရုစိုက်ပြရပြန်တယ်။ ဒါပေမယ့်အရမ်းကာရောလည်းကပ်လို့မရဘူးလေ။
အဲဒီတော့ အဘခရီးထွက်လို့တကယ်လစ်တဲ့အချိန်ကျတော့မှပဲမေမေ့ကိုဂရုဝင်စိုက်၊ ဝင်လိုးဖြစ်တော့တာပေါ့။
အဘကသူ့မယားတွေထဲမှာ၊ မေမေကြီးတစ်ယောက်ကိုပဲချမ်းသာပေးထားပြီး။
မေမေ့ဆီကိုတော့စိတ်ရရင်ရသလိုဆောင်တော်ကူးတတ်တယ်လေ။ ဒါကြောင့်အဘအိမ်မှာရှိနေရင် ကျုပ်မေမေ့နားသိပ်မကပ်ရဲဘူး။
အဲ့လို အခက်အခဲလေးတွေကြားမှာစွန့်စားရလို့ကျုပ်က မေမေနဲ့သွားတွေ့၊ သွားလိုးရမှာပိုစိတ်လှုပ်ရှားပြီး ပိုဖီလင်လာမိတယ်။
နောက်တစ်ခုက မေမေကကျုပ်အမေအရင်းဖြစ်နေလို့ပဲ။ ကိုယ့်ကိုမွေးထားတဲ့အမေအရင်းခေါက်ခေါက်ဆိုတာသိနေတော့လဲ
ဘယ်လိုမှနှိုင်းယှဥ်လို့မရတဲ့အနှိုင်းမသိဖီလင်လေးတစ်ခုကဘာနဲ့မှလဲလို့မရအောင်ကောင်းနေတယ်။
ကျုပ်စိတ်ထင် ကိုယ့်အမေအရင်းကိုယ်လိုးဘူးတဲ့လူတွေပဲသိနိုင်မယ့်ခံစားချက်ပဲ။
ခိုးတွ့ရလေမေမေ့ကိုပိုစွဲလမ်းလာလေပဲ
နေရင်းထိုင်ရင်းမေမေ့ကိုတကယ်ချစ်လာတယ်။ တကယ်ဆိုတာကမယားတစ်ယောက်လိုချစ်လာမိတယ်ပြောတာ၊
အရင်ကလိုးသာလိုးနေတာ မယားတစ်ယောက်လိုရောအမေတစ်ယောက်လိုရောအနေအထားက ရောထွေးနေတာလေ။
အမေဆိုတဲ့အချစ်လေးကရှိနေသေးတယ်။ အခုလိုမထိတထိခိုးတွေ့ရတော့မှ
ရည်းစားတစ်ယောက်ချစ်သူတစ်ယောက်ကိုချစ်သလိုတကယ်အပြည့်အဝချစ်သွားပြီဗျ။
မေမေနဲ့အခွင့်ရတိုင်းလိုးရတိုင်းမှာရနေတဲ့ဖီလင်ကကိုယ်ငယ်ချစ်ရည်းစားမိန်းမကိုလိုးနေရသလိုစိတ်ထဲကနူးညံ့နေမိတော့တာပဲ။
အမေလဲဒီလိုခံစားနေရမယ်လို့စိတ်ချင်းသိနေတယ်။ အစကတော့အဘကလိုအင်ဆန္ဒတွေဖြည့်ဆည်းမပေးနိုင်လို့
အမေလတ်ရဲ့ဆွယ်တရားကြောင့်အာသာဖြေရုံလောက်ဆိုပြီးကိုယ့်သားနဲ့ခံဖြစ်သွားပေမယ့်
အခုကြည့်ရတာမေမေ့အနေနဲ့ကျုပ်ကိုလင်အရင်းခေါက်ခေါက်တစ်ယောက်လိုအရမ်းကြည်ကြည်နူးနူးစိတ်ပါလက်ပါချစ်လာသလို၊
လိုးသက်ကြာလာလေလေမေမေနဲ့ကျုပ်ကြားမှာပွင့်လင်းလာလေပဲ။
ကြာတော့ကျုပ်နဲ့မေမေအကြားအိပ်ရာထဲကအခေါ်အဝေါ်တွေကအစပြောင်းလဲလာတယ်၊
‘မေမေ’ကနေ ‘မေ’ တစ်လုံးတည်းဖြစ်လာပြီ မေမေကလည်း ကျုပ်ကို ‘မောင်’လို့ခေါ်နေပြီ။
အိပ်ရာအပြင်ဘက် သူများတွေရှေ့မှာတော့ပုံမှန်အတိုင်းသားနဲ့မေမေပဲပေါ့၊
ကျုပ်နဲ့အမေလတ်တောင်အိမ်သားတွေက လင်မယားလို့အသိအမှတ်ပြုထားတာတောင် ကျုပ်ကအမေလို့ပဲအခုထိခေါ်နေတုန်းပဲ။ ဒ
ါပေမယ့်ကျုပ်မေမေ၊ အမေအရင်းနဲ့ကျတော့မေနဲ့မောင်နဲ့ဖြစ်နေပြန်ရော။
အရမ်းဖီလင်တက်လာတဲ့အချိန်ကျရင် ကိုယ့်ကိုမွေးထားတဲ့အမေမှန်းသိသိကြီးနဲ့
တကယ်ပဲကိုယ်ယူထားတဲ့မိန်းမအောင်းမေ့ပြီး ဆောင့်ဆောင့်လိုးနေရင်းကနေ မိန််းမ..မိန်းမနဲ့..တဖွဖွခေါ်နေမိသလို
မေမေကလဲ ရာဂဆိပ်အတက်ဆုံးအချိန်တွေရောက်လာရင်ကျုပ်ကိုယောက်ျားလို့ခေါ်လာတယ်။
ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်.. ဇိဇိ..ပလောက်..ဒုတ်..ဒုတ်..
“အားး ရှီးးး..အင့် အင့်.. ဆောင့်..ဆောင့်..ယောက်ျား..ဆောင်..”
“ဆောင့်နေတာပဲမိန်းမရ..၊ မောင်လိုးတာကောင်းလားဟင်..မေ..မောင့်မိန်းမ”
“အင့်..ရှီး..အွန့်..အွန့်..ကောင်းတယ်..မြိန်လိုက်တာ..ဆောင့်၊
စောက်ဖုတ်ကွဲထွက်သွားအောင်သာဆောင့်၊ မညှာနဲ့၊ မိန်းမခံနိုင်တယ်..”
မေမေ့အခန်းထဲမှာ ကျုပ်နဲ့မေမေနဲ့အသားကုန်အချစ်ကြမ်းနေမိပြန်ပြီ။
မေမေက အမေလတ်အခန်းထဲမှာခံရင်၊ ဒါမှမဟုတ် သရီးဆမ်းဆွဲရင်၊ တခြားတစ်ယောက်ရှိနေတော့
နဲနဲ ထိမ်းထိမ်းသိမ်းသိမ်းရှိသေးတယ်။ ဒါပေမယ့်မေမေ့အခန်းထဲမှာ နှစ်ယာက်ထဲကြဲရရင်တော့
စိတ်ကိုအသားကုန်လွှတ်လာတော့တာပဲ။ ဒါကလဲအခုနောက်ပိုင်း၊
လင်မယားအစစ်တွေလိုစိတ်ခံစားချက်တွေဖြစ်ပြီးတဲ့အခါကစပြီးတော့ပေါ့။
ဖတ်..ဖတ်..ဖြောင်း..ဖြောင်းဖြောင်း..
“အားးး အမလေး…ယောက်ျား..အင့်..ဟင့်..”
“မောင်ပြီးတော့မယ်မိန်းမရေ..အင့်..ကဲဟာ..ကဲဟာ..”
ဖောင်း..ဖောင်း..
ကျုပ်မေမေ့ကိုခပ်ကြမ်းကြမ်းပဲလေးဘက်ထောက်ကုန်းခိုင်းပြီးဆော်နေတာလေ။ ပြီးကလဲပြီးခါနီးပြီ..။
မေမေကလဲ ဆံပင်လေးဖားလျားနဲ့ခေါင်းလေးကို ဆတ်ဆတ်လူးအောင်ခါရမ်းရင်းအော်ညည်းနေတာ..၊
ခေါင်းကခေါင်းအုံးနားမှာတတောင်ဆစ်ထောက်ပြီးကပ်ထားလို့၊ ဖင်ကြီးကိုအသားကုန်မြှောက်
ဖင်ပူးတောင်းကြီးထောင်ထားပြီးနောက်ကိုပစ်ပစ်တွန်းပေးရင်း၊ ဆောင့်ချက်တွေကိုခပ်ပြင်းပြင်းတုန့်ပြန်နေတယ်။
“အားးး အင့်အင့်..ရှီး…ယောက်ျားရယ်၊ ပြီးပြီ၊ ပြီးပြီ..အမလေး..ဟူးးး”
“မောင်လဲပြီးပြီကွာ..အားး ဖတ်. ဖတ်..ဖတ်..အူး..အူးးး”
ကျုပ်..မေမေ့သားအိမ်ခေါင်းထဲ လရည်တွေတထောကြီးပန်းထည့်ပြီး ပြီးသွားပြန်ပြီ။
မေမေ့ခါးကိုကိုင်ပြီးဖင်ဆုံကြီးနဲ့ကျုပ်ဆီးစပ်ကိုအတင်းဆွဲကပ်ထားမိတယ်။
လီးကမေမေ့မွေးလမ်းကြောင်းထဲမှာ ကောက်ညှင်းကျည်တောက်ကြီးလိုပဲ ပြည့်တင်းနေတဲ့အချိန်မှာ၊
မေမေ့စောက်ခေါင်းနံရံကြွက်သားတွေကလဲ လီးကိုအတင်းညှစ်ပြီးစုပ်ဆွဲပေးနေတယ်။
ကျုပ်မလဲအကြောတွေတဖျင်းဖျင်းနဲ့လရည်တွေကိုတရစ်ချင်း၊ တရစ်ချင်း၊ စောက်ခေါင်းထဲကိုတစစ်စစ်နဲ့ညှစ်ချနေတယ်။
တစ်မိနစ်လောက်ကြာလာတာတောင်ကုန်တယ်မထင်ရဘူး။ ခဏကြာမှအကြောတွေလျော့သွားပြီး၊ လရည်တွေလဲကုန်သွားတော့တယ်။
ကျုပ်လဲမေမေ့ဖင်ကြီးကိုလဥနဲ့အတင်းရိုက်ပြီးကပ်ထားရင်းက နေမေ့ကိုယ်အောက်ကလျှိုပြီးနို့နှစ်လုံးကိုနယ်ရင်း
နို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုကစားပေးနေတယ်။ လရည်ကုန်လို့လီးကြောပြေသွားမှပဲဖင်ကြီးကိုတွန်းကိုင်ရင်းက လီးကိုအသာဆွဲချွတ်လိုက်တော့..၊
ဗလွပ်..ပြွတ်..
မေမေ့စောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားကြားက လီးထိပ်ကွမ်းသီးခေါင်းပြန်ထွက်လာတာနဲ့ အသံတစ်ခုနဲ့အတူ
စောက်ခေါင်းကြားက လရေနဲ့စောက်ရေပေါင်းနေတဲ့ အရည်ဖြူဖြူတွေ ဆက်တိုက်အန်ဆင်းကျလာတော့တာပဲ။
ကုန်းထားတဲ့ဖင်ကနေပေါင်နှစ်ဘက်ကြားတောက်လျောက်တတောက်တောက်ကျလာတယ်။
ကျုပ်လဲမေမေ့ကိုပက်လက်ဆွဲလှန်လိုက်ပြီးကုတင်ပေါ်ချပေးရင်းကနေနောက်ကကုန်းကုန်းကြီးလိုက်သွားပြီး၊
ချွေးစို့နေတဲ့မေမေ့ပါးကလေးတွေကို ရွှတ်ခနဲ၊ ရွှတ်ခနဲ နမ်းလိုက်ရင်းက..၊
“သိပ်ချစ်တာပဲမိန်းမရယ်..လိုးလို့အရမ်းကောင်းတာပဲ..”
“ဟင့်..ယောက်ျားက အသကုန်ကြမ်းတာပဲ။ ဒါပေမယ့်..အီဆိမ့်နေအောင်ကောင်းတယ်၊ တကယ်ပဲ..အွန့်..အွိ..”
မေမေ့စကားမဆုံးသေးဘူးကျုပ်ကသူ့နှုတ်ခမ်းထွေးထွေးလေးကိုကုန်းစုပ်ပြီးပါးစပ်ပိတ်ပေးလိုက်တယ်။
မေမေ့လျှာလေးတွေကကျုပ်လျှာကိုလိမ်းပြီးတုန့်ပြန်လာတယ်။ သူ့လက်နှစ်ဘက်ကလဲကျုပ်ကျောကိုတင်းတင်းသိုင်းဖက်ထားတော့တာပဲ။
၂ မိနစ်လောက်အချိန်ဆွဲနမ်းပြီးတော့မှ အနမ်းကိုခွာလိုက်ပြီး ခါးမတ်လို့တဘက်ကိုလှိမ့်ဆင်းလိုက်ရင်း
အကြည့်ကမေမေ့ပေါင်ကြားကိုရောက်သွားတော့၊ အရည်ဖြူဖြူပျစ်ပျစ်တွေကစောက်ခေါင်းထဲကတလိမ့်လိမ့်စီးတွက်လာဆဲဘဲ။
စောက်ခေါင်းဝကတဆင့်ဖင်ကြားမြောင်းထဲလိမ့်ဆင်းလာပြီးဖင်လုံးကြီးနဲ့ထိစပ်တဲ့နေရာကနေ အိပ်ရာခင်းအဖြူပေါ်မှာ
အရည်တွေကအကွက်လိုက်ကြီးအိုင်နေတယ်။ ကျုပ်တို့သားအမိ လင်မယားနှစ်ယောက်ရဲ့အချစ်သင်္ကေတအရည်တွေပေါ့။
မေမေကကျုပ်ကြည့်တဲ့နေရာကိုလိုက်ကြည့်ရင်းကဖြစ်နေတဲ့မြင်ကွင်းကိုမြင်လိုက်တော့ မျက်နှာလေးရဲရဲနဲ့..
“ယောက်ျားကလဲနော်..လိုးတိုင်းအမြဲတမ်းမိန်းမအထဲမှာပြီးတာချည်းပဲ၊ အကြိမ်ပေါင်းလဲမနည်းတော့ဘူး။
ဒီပုံစံအတိုင်းဆိုရင် တစ်ကြိမ်မဟုတ်တစ်ကြိမ် ဗိုက်ထွက်လာတော့မှာပဲ။ သူများကလဲသွေးဆုံးသေးတာမဟုတ်ဘူး။
ဗိုက်ပေါ်လာလို့ ရှင့်အဘရိပ်မိသွားရင်လုံးဝမလွယ်ကြောပဲ၊ သတ်မှာ..”
“မိန်းမရာ..ဒီအချိန်ဒါတွေမပြောပါနဲ့လား၊ ဖြစ်လာတော့လဲအဆင်ပြေအောင်ကြည့်ရှင်းတာပေါ့၊
အခုလဲအဘက ဒီကိုကြုံသလိုမကြာမကြာ လာအိပ်နေတယ်မဟုတ်လား။
ဟိုမေမေထွေးလေးတောင်ဗိုက်ရှိအောင်သူကလိုးပေးနိုင်တာပဲ၊ မေမေလေးဆိုတဲ့ဟောဒီမိန်းမဗိုက်ရှိလာရင်လဲ
သူ့လက်စွမ်းပဲအောင်းမေ့မှာပါ။ တခြားဘယ်သူ့မှမသင်္ကာစရာမရှိ။ သားအမိချင်းလိုးနေကြတယ်လို့ဘယ်လိုတွေးတွေး
ထင်နိုင်စရာမှမရှိတာကြီးဟာ..စိတ်ပူမနေနဲ့နော်..”
မေမေကကျုပ်ဆီကိုချစ်စဖွယ်မျက်စောင်းလေးတစ်ချက်လှမ်းထိုးလိုက်ရင်းက..
“သွားပါ..ပြောလိုက်တာကြီးကိုက တစ်တစ်ခွခွနဲ့၊ သားအမိ..သားအမိဆိုပြီး ကိုယ့်အမေကိုယ်လိုး မယားလုပ်ထားပြီးမှ..”
“အမေကိုကလိုးချင်စရာကောင်းတာကိုး၊ ပြီးတော့အမေလုပ်တဲ့သူရဲ့လိုအပ်ချက်တွေကိုဖြည့်ဆည်းပေးရတာလဲကုသိုလ်ရတာပေါ့.”
“သွားပါ..ကိုယ့်မအေကိုဖွတ်ဖွတ်ညက်ညက်ကြေအောင်စိတ်ကြိုက်လိုးပြီးမှ ကြံဖန်ပြီးကုသိုလ်ကယူနေသေးတယ်။
ဒီကဖြင့်ဗိုက်ထွက်တော့မယ်။ ဖြစ်လာရင်ဘယ်လိုလုပ်ရမယ်မသိဘူး”
“ဖြစ်လာရင်လဲမောင်တို့လင်မယား၂ယောက်ရဲ့ရင်သွေးလေးပဲပေါ့၊ မိန်းမကမချစ်ချင်ဘူးလား”
“ရရင်တော့ချစ်မှာပေါ့၊ ကိုယ့်ဗိုက်နဲ့လွယ်ရတဲ့ကိုယ့်ရင်သွေးပဲ..”
“မောင်လဲရမယ်ဆိုရင်၊ မေနဲ့တကယ်မောင့်ရင်သွေးလေးလိုချင်နေမိတယ်၊
အရင်က ပြဿနာမဖြစ်ချင်လို့မရပါစေနဲ့ဆုတောင်းပေမယ့်၊ ခုတော့ ရပါစေလို့ပြောင်းပြီးဆုတောင်းနေမိပြီ။
ဒါနဲ့..သားအမိချင်းရတဲ့ခလေးကျဘယ်လိုခေါ်ရမယ်မသိဘူးနော်..”
“ဟာကွာ..ဘာတွေလျှောက်ပြောနေတာလဲ။ အဲဒီသားအမိဆိုတာကြီးကမပါလို့မရဘူးလား၊
စိတ်ထဲဘယ်လိုကြီးမှန်းမသိဘူး၊ အရမ်းဆိုးတာပဲ..၊တော်တော့..”
“ဒါဆိုလဲလင်မယားလို့ပဲသုံးတော့မယ်လေ၊ ဒါနဲ့မိန်းမ..ယောက်ျားထပ်လိုးချင်ပြန်ပြီကွာ..
ပူတူးလေးသေချာသွားအောင်တစ်ချီလောက်ထပ်ဆွဲရအောင်..”
“ဟွန့်…ဒါချည်းပဲ..”
ဒါချည်းပဲဆိုပေမယ့်၊ မကြာခင်မှာပဲ မေမေရဲ့သာယာပျော်ရွှင်မှုတွေနဲ့ပြည့်နေတဲ့
ရမ္မက်ဆန္ဒညည်းသံလေးတွေကပြန့်လွင့်လာပြန်ပါတော့တယ်..။
—————————————–
တောတွင်းအိမ်ကသံမဏိစည်းမျဥ်း
(၁၇)
ဇာတ်လမ်းက ဒီတင်နဲ့မပြီးသေးဘူးဗျ၊ ကျုပ်ရဲ့ဘဝဇာတာကိုကအတော်ထူးဆန်းတယ်လို့ဆိုရမလားပဲ။
ကံကောင်းတာလား၊ အကုသိုလ်ကံပဲပါတာလား၊ မပြောတတ်တော့ဘူး။ အမျိုးရင်း။ သွေးသားရင်းချာတွေချည်းပဲပတ်လိုးနေရတော့တာ။
ဒီလိုနဲ့ အဘတို့နောက်တစ်ခေါက်မြို့တက်တော့မယ့်အချိန်ရောက်လာတော့တယ်။
ဒီတခါတော့ပုံမှန်မြို့တက်၊ ပစ္စည်းဝယ်ရုံ၊ ကုန်ဖိုးသိမ်းရုံသက်သက်မဟုတ်တော့ဘူး။
မိုးအကုန် ဝါကျွတ်အပြီးရာသီမှာမိသားစုနဲ့တပည့်လက်ရင်းအားလုံးခေါ်ပြီးစစ်ကိုင်း၊ မုံရွာဘက်ပါဘုရားဖူးဆင်းလည်ကြဖို့ပဲ။
စံအိမ်မှာစိတ်ချရတဲ့သားချင်းယောက်ျားမရှိတော့၊ ကျုပ်ကိုအိမ်မှာပဲစောင့်ရှောက်ဖို့အစောင့်ထားခဲ့တယ်။
ကျုပ်ကမကြာခဏသွားရတတ်တဲ့အခွင့်အရေးရှိတယ်လေ၊ ဒါကြောင့်အိမ်စောင့်ပေါ့။
အဘကသူအသက်သိပ်ကြီးမသွားခင်ဘုရားတွေလှည့်ဖူးပြီး၊ မိသားစုနဲ့မယားအားလုံးကိုလဲခေါ်သွားပြီးဖူးစေချင်တယ်။
ဒါကြောင့်အားလုံးသွားဖို့ပြင်ကြတာပေါ့။ ဒီတခါတော့အဘကခွဲခြားမှုမလုပ်တော့ပဲ အမေလတ်ကိုပါခေါ်တယ်။
ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်အမေလတ်ကချွေးမအရာ၊ အိမ်သားဖြစ်နေတုန်းလေ။ ဒီတော့အိမ်စောင့်ကျန်တဲ့ကျုပ်ဘေးမှာ
ဘယ်သူမှမကျန်ခဲ့တော့ဘူး။မေမေလေး၊ အမေလတ်အားလုံးပါသွားမှာ။
တကယ်သွားခါနီးလဲကျရော မေမေကြီးကမလိုက်နိုင်တော့ဘူး။ မသွားခင်တစ်ရက် ဘုရားပန်းချိုးဖို့ ခြံဘေးကပန်းစိုက်ခင်းထဲဆင်းရင်း၊
ဖို့ထားတဲ့မြေဘောင်ပေါ်ကချော်ကျလို့ခြေတစ်ဘက်မျက်သွားတယ်။ လမ်းကောင်းကောင်မလျှောက်နိုင်ပဲ
ထော့နင်းထော့နင်းနဲ့မို့လို့ ဒဏ်ကြေလိမ်းဆေးတွေလိမ်းပြီး၊ ပတ်တီးစည်းထားရတယ်။
ခရီးထွက်မယ့်အစီအစဥ်ကလဲဖျက်လို့မဖြစ်တော့ဘူး။ ကားတွေခရီးစဥ်တွေကမြို့မှာအားလုံးချိတ်ဆက်ထားပြီးပြီ။
မေမေကြီးကခရီးရှည်ကြီးရက်ဆက်သွားရမယ်ဆိုရင်၊ သူ့ခြေထောက်အခြေအနေနဲ့လိုက်နိုင်မှာမဟုတ်ဘူးလို့ပြောလာတယ်၊
ခရီးကလဲ၂ ပါတ်လောက်ကြာမှာကိုး။ ကျန်တဲ့လူတွေကမေမေကြီးမပါပဲမသွားချင်ကြပေမယ့် မေမေကြီးက…၊
“ငါ့ထားခဲ့ကြ..ငါကဘာမှပြဿနာမရှိဘူး၊မသွားလဲရတယ်။ လွန်ခဲ့တဲ့ဆယ်နှစ်ကငါတစ်ခေါက်ရောက်ခဲ့ဖူးပြီးပြီ။
နင်တို့မရောက်ဖူးသေးတဲ့လူငယ်တွေပဲသွားကြပေတော့၊ ငါဒီမှာပဲငါ့သားကြီးဒီလုံးနဲ့အတူ အိမ်ကိုကြည့်ပေးမယ်၊ သွားကြ၊ နောက်ဆံတင်းမနေနဲ့.. ”
လို့ဆိုတော့၊ အဘကလည်း စီစဥ်ထားပြီးသားကလည်းရှိ၊ ကျန်တဲ့မိသားတစ်စုလုံးစိတ်မပျက်ရလေအောင်၊
မေမေကြီးကိုကျုပ်ဆီအပ်ထားခဲ့ပြီး ခရီးထွက်သွားကြတယ်။
“သား..ဒီလုံး..မင်းမေမေကြီးကိုဂရုစိုက်လိုက်ပါကွာ၊ ဆေးမှန်မှန်လိမ်းပြီးနှိပ်နယ်ပေး၊ ဆရာဘိုးကြီးရဲ့မန်းဆေးရှိတယ်မဟုတ်လား။
ပြုတ်ပြီးကျပ်ထုပ်ထိုးပေး၊ သွေးဆေးမှန်မှန်တိုက်ပေး၊ အဘစိတ်ချမယ် ကြားလား..”
သေချာတာပေါ့..၊ ခရီးမထွက်ခင်ညက၊ ကျုပ်အမေလတ်နဲ့မေမေ့ကို သရီးဆမ်းဆွဲပြီးနှုတ်ဆက်ပေးလိုက်သေးတယ်။
အဘတို့အားလုံးခရီးထွက်သွားကြပြီး၊ ပထမနှစ်ရက်မှာတော့ပုံမှန်ပါဘဲ။
ထမင်းစားချိန်ကျရင်၊ မီးဖိုဘေးထမင်းစားခန်းထဲမေမေကြီးကိုတွဲခေါ်လာပြီးကျွေးရုံပဲ၊
အချိန်တန်ရင်မေမေကြီးခြေကျင်းဝတ်ကပတ်တီးဖြေပြီး၊ ဒဏ်ကြေလိမ်းဆေးတွေလိမ်းပေး၊ ပတ်တီးပြန်စည်း၊
ငန်းဆေး သွေးဆေးအချိန်နဲ့တိုက်ပေး၊ မေမေကြီးဘုရားရှိခိုးချိန်ဘုရားခန်းထဲတွဲပို့၊ ဒါလောက်ပါပဲ။
ခြေထောက်နာနေတော့ မေမေကြီးကကြုံ့ကြုံ့ထိုင်လို့မရတော့ဘူး။ ဒါနဲ့ပဲဘုရားခန်းထဲကိုလက်တင်ကျွန်းသားကုလားထိုင်တစ်လုံး
ရွှေ့ယူလာပေးခဲ့ပြီး၊ ထိုင်ရင်းပုတီးစိပ်ခိုင်းလုပ်ရတယ်။ အခန်းထဲမှာဆိုလည်းကုတင်ပေါ်မှာလှဲရုံကလွဲလို့ထိုင်ရတာနာလို့၊
ကုတင်ဘေးကုလားထိုင်ရွှေ့လာပေးပြီးထိုင်ခိုင်းရတယ်။ ဒါတွေကျုပ်တောက်လျောက်လုပ်ပေးနေရတာပေါ့။
ကျုပ်တစ်သက်လုံးဘာသိဘာသာနေလာခဲ့တာ၊ အခုမှပဲကျုပ်မေမေကြီးနဲ့နီးနီးကပ်ကပ်လက်ပွန်းတတီးနေခွင့်ကြုံလာခဲ့ရတာပါပဲ။
မေမေကြီးရဲ့ပုံသဏ္ဌန်ကကျုပ်ငယ်ငယ်တုန်းကဆိုရင်မေမေလတ်၊ မေမေလေးတို့ပုံမျိုး၊ ကိုယ်လုံးကိုယ်ထည်သိပ်မကွာခဲ့ဘူး၊
ခပ်ကျစ်ကျစ်ရယ်။ ဒါပေမယ့်သိသိသာကြီးထွားတယ်။ အထက်ပိုင်းတောတွင်းသူဖြစ်ပေမယ့်
ဘော်ဒီကြီးနဲ့ဖင်ကြီးတွေကမော်လမြိုင်သူကြီးတွေကျနေတာပဲ၊ တလုံးတခဲကစ်ကစ်ကြီးပေါ့။
အသားကတော့မော်လမြိုင်သူတွေနဲ့ကွာတယ်၊ အသားညိုချောကြီးလေ။ အခုမေမေကြီးကဒီနှစ် ၆၀ထဲဝင်နေပြီ။
အသက်အရွယ်အရ အဆီတက်လာတော့၊ ခန္ဓာကိုယ်ဖွဲ့စည်းပုံပြောင်းလဲလာတာထုံးစံအတိုင်းပေါ့။
ခင်ဗျားတို့အသက်၆၀ကျော်အရွယ်ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးခပ်တင်းတင်းမိန်းမကြီးတွေတွေ့ဘူးရင်အဲဒီပုံသာမှန်းကြည့်လိုက်ပေတော့ဗျာ။
သုံးရက်အကြာမှာတော့မေမေကြီးခြေထောက်ဒဏ်ရာကတော်တော်သက်သာလာပြီ။ အဆစ်လဲသိမ်မနာတော့ဘူး၊
ဆေးကောင်းတာလဲပါမှာပေါ့။ ဒါပေမယ့်ထုံသလိုဖြစ်နေသေးတော့ သုံးရက်မြောက်မှာ သူ့ခြေဆစ်တွေ၊ ခြေသလုံးတွေနှိပ်ပေးဖို့
ကျုပ်ကိုပြောတယ်။ ပထမ၂ရက်ကထဲကအဘမှာတဲ့အတိုင်းနှိပ်ပေးမလို့ပဲ၊ ဒါပေမယ့်ခြေဆစ်ကအတော်နာနေတော့အထိအကိုင်မခံဘူး။
အခုမှမေမေကြီးက၊ သူမနာတော့ဘူး ခြေသလုံးကြောတွေလဲတောင့်နေပြီဆိုတော့နှိပ်ပေးဖို့ပြောလာတယ်။
ဒါနဲ့ကျုပ်ကမေမေကြီးအခန်းထဲမှာပဲ မန်းဆေး၊ မုန်ညှင်းဆီတွေတွေလိမ်းပြီးခြေထောက်ကိုနှိပ်ပေးရတယ်။
တစ်အိမ်လုံးမှာကကျုပ်နဲ့ မေမေကြီးပဲအိမ်ပေါ်မှာကျန်တယ်လေ။
ထမင်းချက်မလုံးတို့နဲ့တခြားအခိုင်းအစေတွေက မိုးချုပ်တာနဲ့နောက်ဖေးတန်းလျားကိုပြန်ကုန်ကြပြီ။
ပထမတော့မေမေကြီးက၊ ကုလားထိုင်မှာထိုင်၊ ခြေထောက်ဆင်း၊ ခြေဖျားပိုင်းကိုခွေးခြေပေါ်တင်ပြီးမှ
ကျုပ်ကခြေဖျား၊ ခြေကျင်းဝတ်၊ ခြေသလုံးတွေကို (ထမီကိုဒူးဆစ်ထိဆွဲတင်ပြီးမှ) ဆေးလိမ်းပြီးနှိပ်နယ်ပေးရတယ်။
ဒါပေမယ့် ခွေးခြေလေးပဲခြေဖျားမှာမိနေတော့၊ ခြေထောက်ကလေထဲမှာတန်းလန်းသိပ်အဆင်မပြေဘူး၊ ဒါနဲ့ပဲ..၊
“ဟဲ့သား..၊ ဒီတိုင်းနှိပ်နေရင်မေကြီးခြေထောက်နာတယ်၊ ကုတင်ပေါ်မှာပဲပြန့်ပြန့်ပျူးပျူးနှိပ်ပေးစမ်း..”
ဒါနဲ့ မေမေကြီးကကုတင်ပေါ်တက်၊ ကုတင်ခေါင်းရင်းအမှီမှာခေါင်းအုံးကြီး သုံးလေးလုံးထောင်လိုက်ခု၊
ကျောမှီထိုင်ပြီးခြေဆင်းပေးတော့ ကျုပ်ကကုတင်ပေါ်မှာဘေးကဒူးထောက်ထိုင်ရင်း ခြေထောက်တွေကိုဆုပ်နယ်နှိပ်ပြုပေးတယ်။
ကျုပ်အခုလိုတခါမှမေမေကြီးနဲ့နီးနီးကပ်ကပ်မနေခဲ့ဖူးဘူး။
မေမေကြီးကစောနကပြောခဲ့သလို ပြည့်ပြည့်ဖြိုးဖြိုးတစ်တစ်ရစ်ရစ် ညိုထွားကြီး၊ အသက်၆၀ ဆိုပေမယ့်
အဖွားကြီးစော်နံတဲ့၊ ပုံမှန်တောအဖွားကြီးတွေပုံစံမျိုးမဟုတ်ဘူး။ တောသူဌေးကတော်အကြီးဆုံးဆိုတော့၊
ခြေမွေးမီးမလောင်၊ လက်မွေးမီးမလောင်နေခဲ့ရတာ။ အသားညိုပေမယ့် နုဖတ်နေတယ်။
ညနေက ထမင်းချက်မလုံးသမီး မိတင်က ရေချိုးပေးတော့ ဘာဆပ်ပြာသုံးလည်းတော့မသိဘူး။
ဆပ်ပြာနံ့လေးရယ်၊ သနပ်ခါးနံ့သင်းသင်းနဲ့ နံ့သာဆီတစ်မျီုးအနံ့တွေရောစပ်ပြီးရနေတယ်။ အနံ့ကတမျိုးလေးပဲ။
အင်္ကျီကတိုင်းရင်းသူတွေဝတ်တတ်တဲ့ ခပ်ပွပွလည်ဟိုက်သင်တိုင်းပါးပါးကိုဝတ်ထားတယ်။
သင်တိုင်းကလက်ပြတ်ဆိုတော့လက်မောင်းသားညိုညက်ညက်တွေကသနပ်ခါးပါးပါးနဲ့အဝင်းသားပေါ့၊
လက်မောင်းသားတွေကအသက်၆၀နဲ့မလိုက်တင်းနေတုန်းရှိသေးတယ်။ လည်ဟိုက်အထက်ကပေါ်နေတဲ့ရင်ညွန့်မှာလည်း
သနပ်ခါးလိမ်းထားတယ်။ အသားညိုဆိုပေမယ့် အမဲဘက်ပါတဲ့အညိုမဟုတ်ပဲ၊ ဝင်းနေတဲ့အညိုရောင်။
သနပ်ခါးနံ့နဲ့တွဲရှူလိုက်ရတဲ့နံ့သာဆီနံ့ကကျုပ်နှာခေါင်းဝကိုလာကလိတယ်။ ဘာနံ့မျိုးပါလိမ့်၊
ကြာညိုနံ့သင်းတယ်ဆိုတာဒါမျိုးလား။ ထားလိုက်ပါတော့ကျုပ်ကတော့အဲ့လိုပဲယူဆလိုက်တယ်။
အခုမှသေချာသတိထားကြည့်မိလိုက်တော့ မြင်နေရတဲ့သနပ်ခါးပါးပါးလိမ်းထားတဲ့ရင်ညွန့်အောက်ကအင်္ကျီပါးတဲလျှိုဝင်သွားတဲ့အပိုင်း၊
ကျွဲကောသီးအလတ်စားလောက်ရှိတဲ့ရင်သားကြီးတွေကအဝတ်ပါးအောက်ကသိသိသာသာကြီးရုန်းကန်ထွက်နေတယ်။
ကျုပ်မှာနှိပ်ရင်းနဲ့အသက်ရှူတွေတောင်မှားလာတော့တာပဲ။ တခါမှမေမေကြီးနဲ့အနီးကပ်မနေဖူး၊ မပစ်မှားခဲ့ဖူးပေမယ့်၊
ကျုပ်အနေနဲ့အခုမှအသက်၆၀တန်း မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့အလှကို စပြီးသတိပြုခံစားမိတော့တာ။
၆၀တန်းမှာလည်းတချို့မိန်းမတွေဟာသူတို့အလှနဲ့ဆွဲဆောင်နိုငိစွမ်းရှိနေသေးမှန်းဒီနေ့မှသိလာရတယ်။
မေမေကြီးကတကယ်တော့ ဒီမိသားစုနဲ့ကျုပ်ရဲ့အမေအကြီးဆုံးလို့ဆိုလို့ရတယ်။ တစ်အိမ်လုံးကလေးစားမှုပေးထားတဲ့အမေအကြီးဆုံး။
ဒါပေမယ့်ပြီးခဲ့တဲ့နှစ်ပိုင်းလပိုင်းကာလတွေအတွင်းမှာ၊ မိန်းမပေါင်းစုံနဲ့တရစပ်ဆက်ဆံလာခဲ့တဲ့ကျုပ်၊
နောက်ဆုံးကုန်ကုန်ပြောရရင်၊ ကိုယ့်ကိုမွေးထုတ်ပေးထားတဲ့အမေအရင်းခေါက်ခေါက်ကိုတောင်မှ
မယားလုပ်ပေါင်းသင်းနေခဲ့တဲ့ ကျုပ်အဖို့ကတော့ဘာမှအကန့်အသတ်မရှိတော့ဘူး။
ကျုပ်အသွေးအသားက အနီးကပ်မိန်းအနံ့အသက်ရရင်ပဲဆာလောင်မှုနဲ့တုန့်ပြန်လာတယ်။
အနီးကပ်နေလိုက်ရတဲ့မေမေကြီးအပေါ်မှာကျုပ်ရဲ့ပထမဆုံးစိတ်ဝင်စားမှုကပေါက်ဖွားလာခဲ့ပြီ။
ကျုပ်တကိုယ်လုံးနွေးပြီးပူတက်လာတယ်လို့ထင်ရတယ်။ ပေါင်ကြားကအကောင်ကလဲနဲနဲတင်းလာတယ်။
တောင်တဲ့အဆင့်ထိတော့မဟုတ်သေးဘူး။ ခြေဖမိုးကစပြီးနှိပ်တက်လာတာမေမေကြီးခြေသလုံးတင်းတင်းအိအိကြီးတွေကိုဆက်နှိပ်ပေးနေတယ်၊
ကျုပ်လက်ဖျားလေးတွေနဲ့ မေမေကြီးခြေသလုံးသားအိအိရဲ့အထိအတွေ့ကကျုပ်ကိုမိန်းမူးလွင့်မြောစေတယ်။
မေမေကြီးကိုကြည့်လိုက်တော့ပုံမှန်တည်တည်ငြိမ်ငြိမ်ပဲ။ ကျုပ်ကိုသာဟိုနားရွှေ့နှိပ်၊ ဒီနားရွှေ့နှိပ်ဖို့တတွတ်တွတ်ပြောရင်းခိုင်းနေတယ်။
အဲဒီညကကျုပ်လဲမိန်းမူးဝေဝါးနေတဲ့စိတ်တွေနဲ့ ဘာတွေလုပ်နေမိလဲမသိဘူး မှတ်မိသလောက်ဆိုရင်တော့..
“မေကြီး..”
“ဟင်”
“မေကြီးတကိုယ်လုံးကမွှေးနေတာပဲ၊ ဘာတွေလိမ်းထားတာလဲ..”
“သနပ်ခါးပေါ့ဟဲ့..”
“သနပ်ခါးနံ့တော့သိတာပေါ့၊ ဒါပေမယ့်နောက်အနံ့တမျိုးရသေးတယ်၊ သင်းသင်း အီအီလေး၊ ရေမွှေးလား”
“ဟယ်..ငါကမြို့သူတွေလိုဘယ်မှာရေမွှေးသုံးတတ်လို့တုန်း။ ငါလိမ်းထားတာကနံ့သာဖြူဆီဟဲ့..”
“မေကြီးကခုလိုဖီးလိမ်းပြီး သနပ်ခါးအဖွေးသားနဲ့ တကိုယ်လုံးမွှေးကြိုင်အောင်နေတတ်တယ်၊
အရမ်းချစ်ဖို့ကောင်းတာပဲ၊ သားတောင်မွှေးမွှေးပေးချင်လာပြီ”
မေမေကြီးကကျုပ်စကားကြားတော့ သဘောကျစွာတချက်ရယ်ပြီး..၊
“ဟင်းဟင်း. ဟင်း..လက်စသတ်တော့ ငါ့သားကကိုယ့်မေကြီးကိုလာပြန်မြှောက်နေတာကိုး။
မေကြီးအဖွားကြီးပါကွာ၊အိုနေပြီမဟုတ်လား”
“သားထင်တာတော့အိုသေးပါဘူးမေကြီးရ၊ မေကြီးကအသက်နဲ့မလိုက်အောင်အရွယ်တင်တယ်၊
အသက်သာကွာတာ မေမေလတ်မေမေလေးတို့နဲ့နင်လားငါလားရှိသေးတယ်ပဲထင်ရတယ်။ ကြည့်ပါလားအသားအရေတွေကတင်းတုန်း၊
အိညက်နေတုန်း။ သားနှိပ်နေတဲ့ခြေသလုံးတွေကအပျိုလေးတွေခြေသလုံးလိုညက်နေတုန်းပဲ။ ဟောဒီလက်မောင်းအိုးလေးတွေရောပဲ..”
ကျုပ်ရဲ့လက်တွေက ခြေသလုံးကနေ ဖတ်ကနဲမေကြီးလက်မောင်းတွေကိုရွှေ့ကိုင်ပြီး လက်မောင်းသားအိအိကြီးတွေကို
ဖျစ်ညှစ်ရင်းပြောလိုက်တယ်။ ကျုပ်ရဲ့ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ်အမူအရာနဲ့အမြှောက်စကားကြောင့်မေမေကြီးမျက်နှာကြီးက
အဖွားကြီးတွေမှာတွေ့ရလေ့သိပ်မရှိတဲ့အရှက်သွေးကတက်လာသလိုမျက်နှာကြီးရဲတက်သွားသလိုပဲပြီးမှ ပြုံးပြုံးကြီးနဲ့..၊
“ဟင်းးး ငါ့သားလေးကအမြှောက်သန်သားပဲ။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် အပျိုလေးတွေကိုတော့တကယ်ဘယ်မီမှာလဲ..”
“အဖြစ်ပြောရပေမယ့်မေကြီးကတကယ်အရွယ်တင်ပြီးလှနေတုန်းပါ၊ သားမေကြီးကိုမွှေးမွှေးပေးချင်လိုက်တာရမလား”
မေမေကြီးးကကျုပ်ကိုတချက်ပြုံးကြည့်ရင်း။
“မွှေးပေါ့..ကိုယ့်မေမေကြီးပဲဟာ၊ ပြီးတော့သားကမေကြီးကိုမြှောက်ပြောထားတော့
ဆုချတဲ့အနေနဲ နှစ်ခါမွှေး၊ ဘယ်ဘက်ပါးရော၊ ညာဘက်ပါးရော”
“သားကိုအရင်မွှေး”
ကျုပ်ကချွဲသလိုနွဲ့သလိုနဲ့ ပြောရင်းပါးထိုးပေးလိုက်တော့ မေမေကြီးကကျုပ်ပါးကိုတရှုတ်ရှုတ်ကုန်းနမ်းလိုက်တယ်။
သူနမ်းပြီးတာနဲ့ဆက်တိုက်ပဲ မေမေကြီးလည်ပင်းလက်နှစ်ဘက်နဲ့သိုင်းဆွဲယူပြီး ပါးတွေကိုတစ်ဖက်စီနှာခေါင်းနှစ်ပြီးနမ်းလိုက်တယ်။
“အားးး..တကယ်မွှေးနေတာပဲ..”
ကျုပ်ကရေရွတ်လိုက်ရင်း၊ မရပ်သေးပဲတဆက်ထဲနဖူးကိုဆက်နမ်းလိုက်တယ်။
ပြီးမှမေမေကြီးနှာခေါင်းဖျားလေးကိုပါးစပ်လေးနဲ့စုပ်သလိုနမ်းပြီး၊ ဘယ်ညာပါးအစပ်နားရွက်ဖျားလေးတွေနဲ့နားတွင်းလေးတွေ၊
နားသယ်နောက်လေးတွေကိုပါ ဆက်နမ်းပစ်လိုက်တော့..မေမေကြီးကိုယ်လေးတဆတ်ဆတ်နဲ့တုန်လာတယ်..
“အိုးးး သား..ယားတယ်..တော်တော့..”
မေမေကြီးကျုပ်ကိုလက်ကလေးနဲ့အသာပြန်တွန်းထုတ်နေတယ်။
သူ့အထင်က ကျုပ်မွှေးမွှေးပေးမယ်ဆိုတာ၊ လူကြီးနဲ့ ခလေးနမ်းသလို ပါကိုပဲနမ်းရုံအောင်းမေ့တာပေါ့။
အခုကျုပ်ကမိန်းမတွေရဲ့အာရုံကိုနှိုးဆွပေးတဲ့နေရာချက်ကောင်းတွေကိုတမင်ရွေးနမ်းပစ်လိုက်တာ။
မေမေကြီးကကျုပ်ကိုပြန်တွန်းထုတ်နေပေမယ့် ကျုပ်ကမရပ်သေးပဲ၊ ပါးအောက်ပိုင်းပါးချိပ်လေးနှစ်ဘက်နဲ့
လည်တိုင်အစပ်လေးတွေကိုပါဆွဲမော့ပြီးနမ်းပေးနေလိုက်တော့ မေမေကြီးတုန်တက်ပြီးကြက်သီးလေးတွေတောင်ထလာတယ်။
“တော်..တော်တော့သား၊ မေကြီးအသက်ရှူကြပ်တယ်”
မေမေကြီးကအားစိုက်ပြီးတွန်းလာတော့ ကျုပ်နောက်ပြန်ဆုတ်ပေးလိုက်တယ်၊ မေမေကြီကိုယ်လေးကသိသိသာသာကြီးတုန်နေတယ်။
“တကထဲ ပါးနမ်းပါဆိုမှဘယ်လိုတွေနမ်းနေမှန်းမသိဘူး”
မျက်စောင်းထိုးရင်းပြောတော့ ကျုပ်က..
“မေကြီးကမွှေးနေတာကိုးမရပ်ချင်ဘူး။ လာမေကြီးသားလက်တွေချိုးပေးမယ်”
ကျုပ်ကမေကြီးလက်ကလေးတွေကိုပိုင်စိုးပိုင်နင်းဆွဲပြီး လက်ဆစ်လေးတွေချိုးပေးလိုက်၊
လက်ချောင်းလေးတွေဆွဲဆန့်ပေးလိုက် တဖျောက်ဖျောက်နဲ့ပေါ့ ။ လက်ခုံလေးတွေရွရွလေးဆုပ်ပြီးပွတ်ပေးနေရင်းက၊
ကျုပ်ရဲ့လက်ငါးချောင်းနဲ့မေကြီးလက်ငါးချောင်းယှက်ပြီးဆုပ်လိုက်ဖွလိုက်လုပ်ပေးနေတယ်၊
လက်ဖျားလေးတွေနဲ့မေကြီးလက်ချောင်းလေးတွေကိုဆွဆွလေးညှစ်ပေးနေတယ်။
အမှန်တော့ကျုပ်မေမေကြီးကိုယောက်ျားအထိအတွေ့ကိုပေးပြီး၊ မေမေကြီးရဲ့သွေးသားဆန္ဒကိုဆွပေးနေတာပါပဲ။
မေကြီးလဲကျနော်လက်တွေဆုပ်ပေးနေတာကိုငြိမ်ခံနေရင်း ရီဝေတဲ့မျက်ဝန်းတွေနဲ့ငေးကြည့်နေတယ်။
အင်္ကျီပါးအောက်ကမေမေကြီးရဲ့ရင်အုံကြီးတွေကနိမ့်လိုက်မြင့်လိုက်နဲ့၊ ဖားဖိုကြီးဆွဲသလိုတရှူးရှူးတရှဲရှဲနဲ့၊
တအောင့်လောက်ကြာတော့မှ မေမေကြီးကကျုပ်လက်ကိုဆွဲဖြုတ်ပြီးအားတင်းထားတဲ့အသံနဲ့..
ရပြီတော်တော့ ဒီညသူစိတ်ရမယ့်ပုတီးပတ်ကျန်သေးတယ်ဆိုပြီး၊ ကျုပ်ကိုပြန်လွှတ်တော့တာပဲ။
အမှန်ပြောရရင်အဲဒီအချိန်မှာကျုပ်ရဲ့အောက်ကမောင်ကထောင်နေပြီ၊ ဒီကောင်ကခက်လဲခက်ပါတယ်။
မနေ့တနေ့ကမှ၊ အမေနှစ်ယောက်နဲ့သရီးဆမ်းဆွဲခဲ့သေးတယ်။ ဒါပေမယ့်ဒီမောင်ကအာသာပြေတယ်ကိုမရှိဘူး။
ကျုပ်လဲမေမေကြီးအခန်းကနေပုဆိုးအုပ်ကိုင်ပြီးလည်တယ်လည်တယ်နဲ့ထွက်လာခဲ့မိတယ်။
မေမေကြီးကတော့ဘယ်လိုနေလဲမသိဘူး။ ကျုပ်ကတော့တအားစိတ်ပါနေပြီ။ မေမေကြီးအနှင်စောလို့သာပေါ့၊
နို့မို့ရင်ဘာဖြစ်မလဲမသိဘူး။ ကျုပ်မှန်းမိသလောက် မေမေကြီးစိတ်တွေလဲစတင်လှုပ်ရှားဖောက်ပြန်နေပြီဆိုတာပါပဲ။
ကျုပ်က အိမ်ထဲမှာအမေတွေ နှမတွေပတ်ချာလည်လှည့်ဆော်နေရကထဲက ဂွင်းတခါမှမတိုက်ဖြစ်တော့ဘူး။
အခုမေမေကြီးဆီကထွက်လာပြိးကျုပ်အခန်းပြန်ရောက်တော့တခါမှမမှန်းဖူးခဲ့တဲ့မေမေကြီးကိုပထမဆုံးအကြိမ်မှန်းလိုးပြီးဂွင်းတိုက်ဖြစ်သွားတယ်ဗျို့။
—————————————–
တောတွင်းအိမ်ကသံမဏိစည်းမျဥ်း
(၁၈)
နောက်တစ်ရက်၊
စတုတ္ထမြောက်နေ့
မနက်မိုးလင်းထတော့စိတ်တွေကြည်လင်လန်းဆန်းသွားပြီး မနေ့ညကအဖြစ်ကအိပ်မက်လေလားဝိုးတဝါးဖြစ်သွားတယ်။
ပြန်တော့မှတ်မိပါတယ်၊ ပြန်တွေးလိုက်မိတော့မှ။ ညကသောက်တလွဲတွေဖြစ်တော့မလို့သီသီလေးဆိုပြီးလန့်မိတယ်။
တော်သေးတာပေါ့မဖြစ်တာကံကောင်းဆိုပြီးစိတ်ဖြေရတယ်။ မေမေကြီးကိုတော့အိမ်မှာအမေလို၊ အဖွားလိုဆိုတော့မပြစ်မှားရဲဘူး။
ပြစ်မှားရင်ပဲငရဲကြီးတော့မလိုလိုစိတ်ထဲထင်နေတာ။ ဒါပေမယ့်မနေ့ကကိုယ့်စိတ်တွေဖောက်လွဲဖောက်ပြန်ဖြစ်သွားတာ အံ့ဩလို့မဆုံးဘူး။
ဒီနေ့မေမေကြီးနဲ့မျက်နှာချင်းဆိုင်ရမှာ မဝံ့မရဲဖြစ်နေမိတာ။ ဒါပေမယ့်တာဝန်အရသွားရမှာပဲ။
မေမေကြီးကိုမနက်စာခေါ်ကျွေးဖို့။ ဆေးတိုက်ဖို့တွေရှိသေးတယ်။ ဒါနဲ့စိတ်တင်းပြီးမေမေကြီးဆီသွားတော့
သူကဘာမှမဖြစ်သလိုပုံမှန်ပဲ။ တကယ်တော့လဲသားအမိချင်းဖက်နမ်း၊ မွှေးမွှေးပေးရုံကလွဲလို့ဘာမှပိုခဲ့တာမှမဟုတ်ပဲလေ။
စိတ်ငြိမ်ငြိမ်ထားလိုက်တော့ကျုပ်လဲအဆင်ပြေသွားတယ်။
စားသောက်ပြီးတော့မေမေကြီးကို ဘုရားခန်းထဲလိုက်ပို့၊ ပြန်မထွက်ခင်မှာ ပြီးရင်အခန်းထဲကိုလာခဲ့ဦးခိုင်းစရာရှိလို့ လို့မှာတယ်။
မေမေကြီးမှာတဲ့အချိန် အခန်းထဲသွားတော့ ပြတင်းအထက်လက်ညှိုးထိုးပြပြီး..၊
“ဟိုပိတ်နေတဲ့မှန်လည်လေဝင်တံခါးကိုဖွင့်ပေးစမ်းပါ၊ တမိုးတွင်းလုံးအဲဒါပိတ်ထားတာကြာပြီ၊
ငါအသက်ရှူကြပ်လို့..၊ အလင်းရောင်ကလဲသိပ်မဝင်ဘူး..”
မေမေကြီးအခန်းပြူတင်းအထက်မှာမြင်းမိုရ်ပိတ်လို့ခေါ်တဲ့ခေါင်မိုးအတိုလေးရှိတယ်။ သုံးမြှောင့်ချွန်လေး။
အဲဒီမှာတပ်ထားတဲ့လေဝင်ပေါက်မှန်လည်တံခါးဝိုင်းလေးကိုမေကြီးကဖွင့်ခိုင်းနေတာ။
မှန်လည်ကကြမ်းခင်းကနေဆိုရင်အမြင့်မှရှိနေတော့ခုံခုတက်လို့မမီဘူး၊ လှေခါးနဲ့တက်မှရမှာဆိုတော့
ကျုပ်လဲအိမ်နောက်ဘက်စတိုခန်းထဲက ဝါးလှေခါးလေးသွားယူလာခဲ့တယ်ပြူတင်းရှိတဲ့ဘက်နံရံမှာ
လှေခါးကိုထောင်ပြီးတက်တော့မှမှန်လည်ရှိတဲ့နေရာကိုမီသွားတော့တယ်။
လှေခါးကလဲခပ်နွဲ့နွဲ့ရယ်၊ သိပ်အခိုင်ကြီးမဟုတ်တော့ မေမေကြီးက ငါကိုင်ထားပေးမယ်ဆိုပြီးထလာပါရော။
“မေကြီး..နေပစေ..ရတယ်၊ မေကြီးခြေထောက်ကကောင်းကောင်းပျောက်သေးတာမဟုတ်ဘူး”
“ရပါတယ်ဟဲ့.. ကောင်းကောင်းထောက်နေနိုင်ပါပြီ..ဘာမှမဖြစ်တော့ဘူး၊
နင့်လှေခါးကငါအသည်းယားတယ်၊ ခနော်ခနဲ့နဲ့..ငါကိုင်ထားမှဖြစ်မယ်”
မိုးတွင်းက တမိုးလုံးပိတ်ထားခဲ့တဲ့မှန်လည်ကလည်းအတော်ကိုကြပ်နေတော့အတင်းကန်ဆွဲနေရတယ်။
“ဟဲ့..ဖွင့်နေလိုက်တာကလဲ၊ မရသေးဘူးလား”
“နေဦး..မရသေးဘူးမေကြီး ၊ ဒီမှာတအားကြပ်နေလို့”
ကျုပ်လဲလှေခါးပေါ်တက်နေတာမေ့သွားတယ်။ ကြပ်နေတဲ့မှန်လည်ဘောင်ကိုအားစိုက်အဆွဲ။
မှန်လည်ချပ်ကိုအားပြုအထားမှာလည်ပြီးပွင့်ထွက်လာတာ့ရုတ်တရက်အရှိန်မထိမ်းနိုင်ပဲအားလွန်ပြီးကျလာတော့တယ်။
“ဟိုက်..ကျပြီဟ..”
“ဟဲ့..ပလုတ်တုတ်တုတ်..အမလေး..သေပါပြီ..”
ဝုန်းးး
လှေခါးပေါ်ကနေချော်ပြီးအောက်အကျ၊ မေမေကြီးလဲဖင်ထိုင်ရက်လဲ၊ ကျုပ်လည်းမေမေကြီးပေါ်မှောက်ရက်သားထပ်ကျသွားတယ်။
ဆွဲမိဆွဲရာလှေခါးထစ်တွေလှမ်းဆွဲသေးပေမယ့်မမီဘူး။ လှေခါးကဘေးတိုက်ရွေ့သွားပြီးအခန်းထောင့်ကဘီရိုပေါ်မှာ
မှီရက်သားတင်ပြီးရပ်သွားတယ်။ တော်သေးတာပေါ့၊ လူတွေအပေါ်ပိကျမလာလို့။
ကျုပ်ကမေမေကြီးပေါ်မှာမှောက်ရက်သား၊ ဖိမိရက်သားကြီး။ မေမေကြီးရဲ့ရင်အုံထွားထွားကြီးကြားမှာကျုပ်နှာခေါင်းကနစ်နေတာ။
ရုတ်တရက်လန့်သွားကြပေမယ့်၊ ခဏအကြာသတိရလာတော့၊ သင်းပျံ့တဲ့ကြာညိုနံ့ကကျုပ်နှာခေါင်းထဲဝင်လာတယ်။
ကျုပ်တကိုယ်လုံးက မေကြီးကိုယ်လုံးအိအိကြီးရဲ့ဖဿအတွေ့အာရုံကိုခံစားလိုက်ရတယ်။
ကျုပ်အောက်ကဗျောက်ကြီးကလဲ မေမေကြှီးရဲ့ပေါင်ခွကြားနေရာမှာအတိအကျခွရက် ထောက်ရသ်သားကြီးပေါ့..။
မေမေကြီးလည်းအဖြစ်အပျက်ကြောင့်လန့်သွားရာကသတိပြန်ဝင်လာတော့၊ နှစ်ဦးစလုံးအထိအခိုက်မရှိတာတွေ့ရလို့စိတ်အေးသွားတယ်။
လက်ရှိအခြေအနေကိုသတိပြုမိမှပဲ သူ့သားကြီးကသူ့ကိုယ်ပေါ်မှာခွရက်သားကြီး။ သားရဲ့ပါးစပ်နဲ့နှာခေါင်းတွေကနို့အုံကြီးပေါ်အပ်ရက်သား။
ပေါင်ကြားကလဲမာကြောတောင့်တင်းတဲ့အထိအတွေ့တခုကိုရနေတယ်။ နှစ်ယောက်စလုံးလက်ရှိအခြေအနေမှာမင်သက်မိသလိုငြိမ်နေမိပြီး၊
နေရာကမရွေ့ကြ၊ မရုန်းဖယ်မိကြဘူး။ မေကြီးအသက်ရှူသံတွေကပြင်းလာတယ်။
မေမေကြီးရဲ့မျက်လုံးရွဲကြီးတွေကကျုပ်မျက်နှာကိုစူးစူးစိုက်စိုက်ငေးကြည့်နေတာမျက်တောင်ခတ်ဖို့တောင်မေ့နေသလားပဲ။
ကျုပ်လဲမေမေကြီးမျက်နှာကိုပြန်ငေးကြည့်မိနေတယ်။ ကျုပ်ဖိမိထားတဲ့မေကြီးကိုယ်လုံးကြီးကအိစက်နေသလိုခံစားရတယ်။
ကျုပ်ရဲ့ရင်တွေကအရမ်းကိုခုန်နေပြီးတအားကိုစိတ်လှုပ်ရှားနေတယ်။
လှေခါးပေါ်ကပြုတ်ကျလို့မဟုတ်ဘူး၊ ကိုယ်နဲ့လုံးတွေးပူးကပ်နေတဲ့မေမေကြီးရဲ့အတွေ့အထိကြောင့်ဆိုတာကိုယ်ကိုကိုယ်နားလည်နေတယ်။
နိမ်ချည်မြင့်ချည်ဖြစ်နေတဲ့မေမေကြီးရဲ့ရင်အုံမို့မို့ကြီးအစုံကိုကြည့်ပြီးတော့မေမေကြီးလဲကျုပ်နဲ့ပုံစံတူစိတ်လှုပ်ရှားနေတယ်လို့တွေးမိနေပြီ။
ခဏကြာမှ မေမေကြီးက မောသံကြီးနဲ့..၊
“ဟဲ့..သား၊ နင့်ဟာကြီး.. အဲ..နင့်ကိုယ်ကြီးကမေကြီးပေါ်ပိနေပြီ။ ထစမ်း..ဖယ်ဦး..လေးလိုက်တာ”
ဆိုပြီးတွန်းတယ်။
“အာ..မေကြီး..သားတော့သေပြီထင်တာ၊ တော်သေးတာပေါ့၊ ကန်တော့..ကန်တော့..”
အဲဒီတော့မှ ကျုပ်မေမေကြီးပေါ်ကလှိမ့်ဆင်းလိုက်ရတော့တယ်။
“ဘာတော်သေးတာပေါ့လဲ..အမယ်လေးလေး..သူ့ကိုယ်ကြီးနဲ့တက်ဖိထားတာ၊ငါ့များမွေ့ယာခံပေးထားတယ်မှတ်နေလို့လား၊
အေး..ဟုတ်တော့ဟုတ်သား၊ တော်သေးတာပေါ့၊ နာနေတဲ့ခြေထောက်မထိပဲလွတ်သွားလို့ကံကောင်းတယ်။
ဒါပေမယ့် ငါပေါင်နဲနဲမျက်သွားတယ်ထင်တယ်၊ ကျွတ်..ကျွတ်..”
“ဟာ..ဟုတ်သား..မေကြီး ထ..ထ..လာ..ကုတင်ပေါ်တွဲတင်ပေးမယ်”
ကျုပ်လည်းသူ့ကိုကုတင်ပေါ်တွဲတင်ပေးပြီးမှ၊ စားပွဲပေါ်ကရေတကောင်းယူပြီးတော့လန့်သွားတဲ့မေမေကြီးကိုတိုက်ရတယ်။
ဆေးပါတခါထဲတိုက်လိုက်တယ်။ မေမေကြီးရင်ပတ်ကြီးကဖားဖိုကြီးလိုပဲ၊
တရှူးရှူးတရှဲရှဲနဲ့ခုန်နေတုန်း။ စိတ်တော်တော်လှုပ်ရှားသွားတယ်ထင်တယ်။ မျက်နှာကြီးကလဲရဲနေတယ်။
ရင်အုံနဲ့နို့ကြီးနှစ်လုံးကလဲ သိသိသာသာကြီးနိမ့်ချည်မြင့်ချည်ဖြစ်နေတာကိုအင်္ကျီပေါ်ကနေတောင်မြင်နေရတယ်။
“မေကြီး..လန့်သွားတယ်၊ နားလိုက်ဦး၊ ဆေးတိုက်ထားတယ်။ ပျော်အောင်အိပ်လိုက်နော်။ ကျုပ်လှေခါးသွားသိမ်းလိုက်ဦးမယ်..”
မေမေကြီးဘာမှမပြောတော့ဘူး၊ ထူးထူးခြားခြားငြိမ်နေတယ်။ ကျုပ်လဲညနေစောင်းကျမှတချက်သွားကြည့်တော့
မေမေကြီးကကုတင်စောင်းမှာခြေချထိုင်ရင်း ကိုးလုံးပုတီးလေးစိပ်နေတယ်။
“မေကြီး.. ထမင်းစားတော့မလား၊ အခန်းထဲယူခဲ့ရမလား”
“ငါကောင်းကောင်းလျှာက်နေနိုင်ပါပြီ၊ ငါ့ဖာသာထမင်းစားခန်းဖြေးဖြေးလာခဲ့မယ်။ အခုတော့မိတင်ကိုလွှတ်လိုက်ဦး။
ငါ့ကိုခေါ်ပြီးရေချိုးပေးဦးလို့။ နင်ကညကျမှလာပြီးခြေထောက်ထပ်နှိပ်ပေးဦး”
“ဟုတ်ကဲ့ပါမေကြီး..”
ဒါနဲ့မိုးချုပ်လို့ခါတိုင်းအချိန် မေကြီးအခန်းထဲဝင်ခဲ့ပြန်ရော။ ထမင်းစားပြီးလို့ညဆေးတိုက်ပေးလိုက်ရင်းနဲ့ ဘယ်လိုနေသေးလဲဆိုပြီး
နဖူးစမ်းခြေစမ်းလုပ်ရင်းမေးရတာပေါ့။
“အေး..နင်စောက်ရမ်းလုပ်ထားတာလေ၊ နင်တက်ဖိထားလို့ကိုယ်တွေလက်တွေတောင်နည်းနည်းနာနေတယ်။
ခြေထောက်ကတော့လွတ်သွားလို့ဘာမှမဖြစ်ဘူး။ အခုလဲသက်သာနေပြီ။ ဒါပေမယ့်နင်တက်ဖိမိတဲ့ပေါင်ကမျက်သွားသလားပဲ။
လာခဲ..ငါ့ကိုပျောက်အောင်နှိပ်ပေးရမယ်၊ နင့်တာဝန်ပဲ”
ဆိုပြီးကျုပ်ကိုပြုံးတုံးတုံးနဲ့စူးစူးစိုက်စိုက်ကြည့်နေတာ၊ ကျုပ်သတိထားမိတာက၊ မေကြီးအကြည့်ကတမျိုးပဲ။
“ရတယ်..မေကြီးအဆင်သင့်ဖြစ်ပြီလား”
မေမေကြီးကလဲမနေ့ကအတိုင်ကျောမှီခြေဆင်းပြီးနေရာယူပေးတယ်။
ကျုပ်ကခြေရင်းကျကျညာဘက်ဘေးမှာထိုင်ပြီးခြေကျင်းဝတ်ကစပြီးကိုင်တယ်။ မုန်ညှင်းဆီပုလင်းလေးဖွင့်လိမ်းပေးရင်းကနေ..၊
“ဒီနေရာကဘယ်လိုနေသေးလဲမေကြီး.”
“အေး..အဲဒါကကောင်းသလောက်ဖြစ်သွားပြီ..နာလဲမနာတော့ဘူး။ ဒါပေမယ့်အသားကျအောင်တော့နှိပ်ပေးဟာ..”
ကျုပ်လည်းဆေးလူးပြီးခြေကျင်းဝတ်၊ ခြေဖမိုးလေးတွေကိုဖွဖွလေးနှိပ်ရင်းငုံ့ပြီးပွတ်ပေးနေလိုက်ရင်းကစိတ်ထဲတမျိုးဖြစ်လာတာနဲ့
မေမေကြီးဘက်တချက်လှမ်းရှိုးလိုက်တော့ မေမေကြီးက စောစောကမျက်လုံးမျိုးနဲ့ကျုပ်ကိုမျက်တောင်မခတ်တမ်း
ကြည့်နေတာကိုတွေ့ရပြန်ရော။ ကျုပ်စိတ်ထဲတခုခုတာ့ထင်လိုက်တယ်။ ဒါပုံမှန်မဟုတ်ဘူးဆိုတာသိနေသလိုပဲ။
ကျုပ်လည်းခြေဖမိုးလေးတွေကိုသာသာဖွဖွပွတ်ပေးရင်း၊ ခြေချောင်းလေးတွေကြားကျုပ်လက်ချောင်းတွေနဲ့ယှက်ထိုးနှိပ်ပေးရင်းကစားနေမိတယ်။
မေကြီးခြေချောင်းလေးတွေက အသက်၆၀တောသူအဖွားကြီးတစ်ယောက်ရဲ့ခြေချောင်းတွေဆိုပေမယ့်
အရုပ်ဆိုးဆိုးမဲမဲကောက်ကောက်အဆစ်ကြီးကြီးမျိုးကြီးမဟုတ်ဘူး။ သူ့အသားရောင်နဲ့အဆင်ပြေလိုက်လျောစွာပဲ
ညိုညိုပြေပြေစင်းစင်းလေးတွေ။ ခြေဖမိုးခုံးခုံးလေးကလဲပြည့်ပြည့်တင်းတင်းရှိတုန်းပဲ။ တနည်းအားဖြင့်ပြောရရင်
ခန္ဓာကိုယ်အစိတ်အပိုင်းလေးတွေကဆန့်ကျင်ဘက်လိင်တယောက်ကိုဆွဲဆောင်နိုင်စွမ်းရှိတုန်းပဲဆိုရမယ်။
ကျုပ်မေမေကြီးရဲ့ခြေချောင်း၊ ခြေဖမိုးလေးတွေကိုဖီလင်နဲ့ပွတ်သပ်ကိုင်တွယ်နေမိပြီ။ မသတ္တဝါတွေရဲ့ဆွဲဆောင်မှုရှိချက်များ..
ကြည့်စမ်းပါဦး၊ အသက်၆၀ အဖွားကြီးရဲ့ခြေထောက်တွေကိုအပြစ်မမြင်၊ လှပတယ်လို့အမြင်ဝင်လာတာနဲ့တင်
ရာဂရမ္မက်စွတ်ကအလိုလို အော်တိုကြီးပေါက်ဖွားလာတော့တာပဲ။ ခြေထောက်လေးတွေဆုပ်နယ်ပေးရင်းကနေ၊
ကျုပ်ပုဆိုးပေါင်ကြားကအကောင်ကအလိုလိုတဖြည်းဖြည်းကြွလာတာပေါ့။
ကျုပ်လည်းမလုံမလဲနဲ့မေမေကြီးဘက်ဖတ်ခနဲတချက်လှည့်ကြည့်လိုက်တော့၊ ကျုပ်ရဲ့အပွတ်အသပ်မှာမျက်လုံးလေးမှေး၊
ပါးစပ်လေးမဟတဟနဲ့ဖီလင်ယူနေသလိုမျက်နှာကိုတွေ့လိုက်ရတယ်။ မေကြီးမျက်နှာမှာကသနပ်ခါးလေးခပ်ပါးပါးမှုန်နေအောင်လိမ်းထားတယ်။
အင်္ကျီကလည်းမနေ့ကလိုပုံစံမျိုးနောက်တစ်ထည်။ လည်ဟိုက်အပြင်ကိုအန်ထွက်ကျလာတဲ့ရင်အုံအထက်ပိုင်းနှစ်မွှာနဲ့
အပေါ်ပိုင်းရင်ညွန့်မှာလည်းသနပ်ခါးအဖွေးသား။ အသားညိုတာကိုလှည့်စားပြီးရင်အုံကြီးကဖွေးနှစ်နေသလိုကျုပ်မျက်စိတွေကလှည့်စားတယ်။
ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်မိန်းမတစ်ယောက်နဲ့အသားချင်းထိတွေ့နှီးနှောမိလို့သွေးဆူလာပြီး၊
တဏှာစိတ်တွေထကြွစပြုလာတဲ့ကျုပ်ရဲ့နှာခေါင်းကလည်း၊ ဆွဲဆောင်မှုရှိတဲ့ကိုယ်နံ့ကိုပဲရွေးပြီးရတော့တာပေါ့၊ ကြာညိုနံ့..၊
ဟုတ်တယ်..လိမ်းထားတဲ့ဆေးနံ့တွေကိုအကုန်ဖုံးလွှမ်းပြီး မေမေကြီးကိုယ်ကခပ်သင်းသင်းကြာညိုနံ့ကိုရနေတယ်။ သနပ်ခါးနံ့ကိုလဲရနေတယ်။
မေမေကြီးမျက်နှာက၊ ကြည့်ရင်းကြည့်ရင်း ကျုပ်မျက်စိထဲမှာချောလာသလိုပဲ။ ဒီမျက်နှာကကျုပ်နဲ့အရမ်းရင်းနှီးခဲ့ဖူးတဲ့မျက်နှာ။
ဟုတ်တာပေါ့.. မမနှင်း၊ ကျုပ်မကြာခဏလိုးနေရတဲ့၊ ကျုပ်မယားတပိုင်းလိုဖြစ်နေတဲ့မမနှင်းမျက်နှာပဲ။ ရင့်တာနဲ့နုတာပဲကွာတယ်။
မမနှင်းကမေမေကြီးရဲ့သမီးပဲဟာ။ သားအမိပဲ တူတာပေါ့၊ မမနှင်းမျက်နှာလေးပြေးမြင်မိတော့ကျုပ်စိတ်တွေဟုန်းခနဲပိုထလာတယ်။
မေမေကြီးကိုတစ်အိမ်လုံးလေးလေးစားစားဆက်ဆံရတဲ့အမေအကြီးဆုံးလို့မမြင်တော့ဘူး။ မေမေကြီးအပေါ်ကျုပ်စိတ်လာနေပြီ။
ခြေချောင်းလေးတွေတစ်ချောင်းချင်းချိုးချ ဆွဲဆန့်ရင်းရွရွပွတ်သပ်ကစားနေရင်းမေမေကြီးဆီကိုကြည့်လိုက်ပြန်တော့
မျက်လုံးလေးစင်းပြီးခပ်ဟဟရှိ၏နေတဲ့ပါးစပ်လေးကကြည့်နေတုန်းမှာပဲအောက်နှုတ်ခမ်းလေးကိုသွားနဲ့ထပ်ပြီး
ကိုက်လိုက်တာမြင်လိုက်ရတယ်။ မျက်လုံးတော့မဖွင့်ဘူး။ မေမေကြီးရော ကျုပ်ရဲ့အပွတ်အသပ်အထိအတွေ့မှာသာယာနေပြီလား၊
စိတ်လာနေပြီလားလို့ကျုပ်တွေးကြည့်မိတယ်။
မကြာခင်မှာပဲကျုပ်လက်တွေကမေမေကြီးခြေသလုံးသားလေးတွေကပါ်မှာဖွဖွလေးပွတ်သီးပွတ်သပ်ကစားနေပြီ။
သလုံးသားညက်ညက်ဘလေးတွေကိုပွတ်ပေးနှိပ်ပေးရင်းနဲ့ ဘာဆက်လုပ်ရမလဲအကြံထုတ်စဥ်းစားနေမိတယ်။ ကျုပ်စိတ်တွေကလဲမငြိမ်တော့ဘူး။
“ဟဲ့…သား၊ အဲဒီမှာကဘာမှမဖြစ်ဘူး။ ဒီမှာနင်ဖိမိထားတဲ့ပေါင်ကသာနာနေတာ၊ ဒီပေါ်တိုးနှိပ်”
မေမေကြီးအသံကထွက်လာလို့မော့ကြည့်လိုက်တော့၊ သူကပေါင်ကိုပုတ်ပြရင်းပြောတာ။ ဒါနဲ့ကျုပ်ပေါင်ကိုနှိပ်ဖို့ပြင်ရတာပေါ့။
“မေကြီး..ကန်တော့..ဘယ်လား၊ ညာလား”
“အေး..ညာဘက်ကပိုနာတယ်၊ ဒါပေမယ့်၂ဘက်စလုံးနှိပ်ပေး”
ကျုပ်ကကျုပ်တိုင်နေတဲ့ဘက်မှာရှိတဲ့ညာပေါင်ကို။၊ထမီပျော့ပေါ်ကပဲအုပ်ကိုင်ပြီးနှိပ်ပေးတယ်။ ခြေသလုံးအထိကိုအသားအတိုင်းနှိပ်ပေမယ့်၊
ထမီကဒူးဆစ်ထိပဲလှန်တင်ထားတော့၊ အပေါ်ဘက်ကိုဆက်လှန်မတင်ရဲဘူး။ ထမီသားခံနေပေမယ့်လည်း၊ ပေ
ါင်သားတွေကိုပွတ်ဆွဲနှိပ်ကိုင်တာခံရတော့ မေမေကြီးမျက်လုံးစင်းကျသွားပြန်ပြီးပါးစပ်လေးစူလို့ရှူးကနဲဖြစ်သွားပြန်တယ်။
ကျုပ်ကပေါင်ရင်းဘက်ရွှေ့ပြီးတိုးထိုင်ရတော့၊ မေမေကြီးကိုယ်လုံးနဲ့ကျုပ်ကိုယ်နဲ့ကအရမ်းကပ်နေပြီ။ ဘယ်နှစ်လက္မမှမကွာတော့ဘူး။
မေကြီးရဲ့ကိုယ်သင်းနံ့တွေကကျုပ်နှာခေါင်းထဲမှာပီပီသသကြီးအနီးကပ်လာဆွနေပြီး၊
ရှေ့တစ်ထွာလောက်မှာသနပ်ခါးတွေနဲ့ဖုံနေတဲ့မေမေကြီးရဲ့ပါးပြင်ညက်ညက်လေးကိုတွေ့နေရတယ်။
ကျုပ်စိတ်တွေလွင့်မြောနေပြီးမေမေကြီးရဲ့အရိပ်အယောင်အငွေ့အသက်မှာနစ်မူးနေတယ်။
“ဟဲ့..အပေါ်ကနေချည်းအဲ့လိုပဲနှိပ်နေလိုက်..၊မျက်တဲ့နေရာဘယ်ထိတော့မှာလဲ။ အဝတ်ကိုဆွဲတင်လိုက်၊
နာတဲ့နေရာဆေးလဲလိမ်း နှိပ်လဲနှိပ်ပေး..”
ကျုပ်သတိမကပ်ပဲ ထမီပေါ်ကနေဘဲဟိုပွတ်ဒီဆွဲလုပ်နေမိတုန်းမေမေကြီးရဲ့အသံအနီးကပ်ထွက်လာလို့လန့်သွားရတယ်။
ပြောရင်းဆိုရင်းဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ်နဲ့သူ့ထမီကို သူ့ဟာသူပေါင်ရင်းရောက်အောင်ဆွဲတင်ပြီး ပေါင်ကြားမှာပဲလုံးထွေးပြီးထိုးထည့်လိုက်တယ်။
အဲဒီမှာ ကျုပ်တသက်လုံးတခါမှမမြင်ဖူးခဲ့တဲ့ မေမေကြီးရဲ့ပေါင်အတွင်းသားတွေကိုစမြင်ရလိုက်တော့တာပဲ။
မေကြီးရဲ့ကိုယ်က အပြင်လေနဲ့ထိတွေ့ရတဲ့အစိတ်အပိုင်းတွေက အသားတော်တော်ညိုပေမယ့်
အတွင်ပိုင်းနေမထိလေမထိနေရာတွေကတော့ ထင်သလောက်မရင့်ပါဘူး။ပေါင်သားလတ်လတ်ကြီးတွေက၊
မီးအိမ်ရဲ့မီးရောင်အောက်မှာဝင်းပြီးဖွေးနေသလိုထင်နေရတော့တာပဲ။ အခြေအနေတွေကကျုပ်ကိုတရစ်ချင်းတက်ပြီးဖမ်းစားနေပြီဗျာ။
“ကဲ..နှိပ်တော့..ပေါင်ရင်းကမျက်နေတာကတစစ်စစ်နဲ့၊ အပေါ်ကနှိပ်နေလို့ကပြီးမှာမဟုတ်ဘူး”
မုန်ညင်းဆီပုလင်းဖွင့်ပြီးပေါင်ပေါ်မှာအစက်လိုက်တန်းဆွဲပြီးလောင်းချတယ်။ ပြီးမှဆီတွေကိုပြန့်အောင်တပြင်လုံးလိုက်ဖြေပြီးလိမ်းတော့
ကျုပ်လက်ဖဝါးကပေါင်ပြီးတပြင်လုံးကိုသိမ်းကြုံးပွတ်ပေးနေသလိုပဲပေါ့။ ဆီလူးထားတဲ့ပေါင်သားပြင်ကချောအိဝင်းမွတ်လာတယ်။
ကိုင်ရတာ အိစိ အိစိနဲ့ လက်ကိုအရသာရှိနေတာပဲ။ သူ့ပေါင်သားတွေက၊ ခြေသလုံးသားတွေထက်စာရင်အဆပေါင်းများစွာ
နူးညံ့တယ်လို့ခံစားရတယ်။ ကိုင်ရင်းကိုရင်တလှပ်လှပ်ဖြစ်လာတာ။ ပေါင်တလျောက်ဆန်တက်ပြီးပေါင်ရင်းနားရောက်တော့..
“အေး..ကျွတ်ကျွတ်..အဲဒီ၏နေရာပဲဖိပေး..ဖိပေးထား”
နေရာကပေါင်ခြံအစပ်၊ ပေါင်တွင်းမြောင်းကိုရောက်နေပြီ။ မေမေကြီးကနာတဲ့နေရာမှာ ထိမထိစိတ်ရောက်နေလို့။
ဘာမှမဖြစ်သလိုရှိပေမယ့်ကျုပ်ကတော့ရင်တွေခုန်၊ လက်တွေတဆတ်ဆတ်တုန်နေပြီ။
“အေး..ဒီဘက်ပေါင်လဲမျှနှိပ်ပေးဦး..”
“မေကြီး..အဲဒီဘက်က နံရံဘက်ကပ်နေတာဝင်လို့မရဘူး။ ဒီဘက်ကလဲဝေးတယ်”
“ဒါဆိုလဲရှေ့တည့်တည့်လာထိုင်၊ ဒူးထောက်ပြီး ဘယ်ညာစုံနှိပ်၊ မြန်မြန်လုပ်..”
ကျုပ်ရဲ့ဆင်ကွက်ထဲကိုတော့ရောက်လာပြီဗျ။ မေမေကြီးကခြေထောက်နှစ်ချောင်းခပ်ကားကားချဲပြီးပေးတယ်။
ကျုပ်လဲသူ့ပေါင်နှစ်လုံးကြားအလယ်မှာဒူးတုပ်ဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး ဘယ်ပေါက် ညာပေါင်ကိုဆီလိမ်း၊ ဘယ်ညာလက်တစ်ဘက်စီနဲ့စုံနှိပ်ပေးတယ်။
ဒူးကနေပေါင်ရင်းအထိဖိပွတ်နှိပ်တက်သွားပြီး၊ နာတယ်ဆိုတဲ့ပေါင်ခြံအရင်းရောက်တော့ မေမေကြီးပြောသလို၂ဘက်စုံဖိပေးထားတယ်။
နေရာကပေါင်ခြံအတွင်းထဲတော်တော်ရောက်နေပြီ။ ကျုပ်လက်နှစ်ဘက်ကပေါင်ကြားမှာလုံးထည့်ထားတဲ့ထမီအောက်ထဲဝင်နေပြီလေ။
ပေါင်တွင်းသားတွေရဲ့နူးညံ့မှုနဲ့ပေါင်ကြားခွဆုံထဲလက်ရောက်နေပြီဆိုတဲ့အထိအသိတွေကြောင့် ကျုပ်လီးကတောင်နေပြီ။
နောက်ဆုံးကျုပ်လက်တွေကဖိနှိပ်ပွတ်ပေးနေရင်း မုန်ညှင်းဆီရဲ့ချောကျိမှုကြောင့်ချော်သွားသလိုနဲ့
ပေါင်ကြားခွဆုံတည့်တည့်မေမေကြီးရဲ့စောက်ဖုတ်ဖောင်းဖောင်းကြီးပေါ်ဇတ်ခနဲလက်မတွေနဲ့ဖိထိုးမိတယ်။
ဒါပေမယ့်ကျုပ်ကချက်ချင်းပြန်ရုတ်ပြီးပေါင်ကိုပြန်နှိပ်နေလိုက်တယ်၊ မေမေကြီးဆတ်ခနဲတွန့်သွားပြီးတခုခုပြောမလို့လုပ်ပေမယ့်။
ကျုပ်လက်ကပေါင်ပေါ်ပြန်ရောက်နေတော့ဘာမှမပြောတော့ဘူး။ လက်ချော်သွားတယ်လို့ပဲယူဆလိုက်ပုံရတယ်။
—————————————–
တောတွင်းအိမ်ကသံမဏိစည်းမျဥ်း
(၁၉)
မေမေကြီးရင်အုံကြီးတွေနိမ့်ချည်မြင့်ချည်ဖြစ်လာပြီးအသက်ရှူသံတွေပြင်းလာပြန်ပြီ။
ပေါင်ကိုနှိပ်ပေးနေတဲ့ကျုပ်လက်တွေကပုံမှန်လှုပ်ရှားမှုမျိုးမဟုတ်တော့ဘူးလေ။ စိတ်ပါလက်ပါနဲ့ပေါင်သားလေးတွေကိုဖိလိုက်၊
လက်ဖျားလေးတွေနဲ့ပွတ်ရစ်ရှပ်ပြေးပြီးကစားလိုက်နဲ့ပေါင်ကြောလေးတွေကိုဆွပေးနေတယ်။
ကျုပ်ကမေမေနှစ်ယောက်နဲ့အတွေ့အကြုံတွေကရှိပြီးနေပြီလေ။ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့လိင်စိတ်ကို ဘယ်လိုနိုးကြွအောင်ဆွရမယ်ဆိုတာ
သိနေတဲ့အပြင်၊ လက်တွေကအလိုလိုအလုပ်လုပ်နေတာပေါ့။
ကြည့်နေရင်းမေမေကြီးမျက်လုံးလေးတွေကစင်းကျသွားပြန်ပြီး အောက်နှုတ်ခမ်းကိုသွားနဲ့ဖိကိုက်ထားတာတွေ့လိုက်ရပြန်တယ်။
မေမေကြီးစိတ်တွေမငြိမ်သက်တော့တာကို ကျုပ်အခွင့်ကောင်းယူပြီး လက်တွေကိုလဲနောက်ထပ်နှစ်ကြိမ်သုံးကြိမ်လောက်ချော်ပစ်လိုက်တယ်။
ဒုတိယအကြိမ်မှာအဖုတ်ကြီးကိုဇတ်ခနဲကိုင်မိပြီးတဲ့နောက် စက္ကန့်ပိုင်းလေးလောက် အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားကြီးတွေကိုဖိပေး ဖျစ်ပေးလိုက်တယ်။
ဒီစက္ကန့်ပိုင်းလေးမှာပဲလက်တွေကနေတဆင့် မေမေကြီးရဲ့အဖုတ်ကြီးကမို့မို့ဖောင်းဖောင်းအသားပြည့်ပြည့် နှုတ်ခမ်းထူထူကြီးနဲ့
အမွေးကြမ်းကြမ်းခပ်ပါးပါးပဲရှိတယ်ဆိုတာ ဦးနှောက်ကိုသတင်းပို့လိုက်ပြီ။ တကယ့်ကိုစက္ကန်ပိုင်းလေးပါပဲ။
ကျုပ်လက်တွေကပြန်ဆုတ်ထွက်လာပြန်တယ်။ ပြီးတော့ပေါင်ခြံကနာတဲ့နေရာကိုဖိပေးနေပြန်ရော။
မေမေကြီးအဖုတ်အကိုင်ခံရလို့အင့်ကနဲဖြစ်သွားရာကနေကျုပ်မျက်နှာကိုမျက်လုံးဝိုင်းကြီးနဲ့ရှိုးပြန်တယ်…၊
ကျုပ်ကဟန်မပျက်ကုန်းပြီးတော့ပဲနှိပ်နေတာ၊ မသိသလိုနဲ့ပေါ့၊ လူကတော့ချွေးသီးချွေးပေါက်ကြီးတွေကျလာအောင်ပူထူလာပြီ။
မေမေကြီးလဲချွေးစေးတွေထွက်လာတယ်ထင်တယ်၊ အသက်ရှူသံပြင်းလာတာကအသိသာကြီး။ သိပ်မကြာလိုက်ပါဘူး
လက်ကတတိယအကြိမ်မြောက်ချော်ပေးလိုက်ပြန်ရောဗျို့။
ဒီတခါတော့ကျုပ်လဲမထူးတော့ဘူး၊ လက်ပြန်မဆုတ်တော့ပဲစောက်ဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားတွေကလက်နှစ်ဘက်ရဲ့လက်ချောင်းထိပ်တွေနဲ့ဖိနယ်နေတယ်။
ပထမခပ်ဆွဆွနှိပ်သလိုဖိပေးနေရာကအားပါလာပြီ။ နှုတ်ခမ်းသားကြီးတွေကိုလက်ညှိုးလက်မနဲ့ဖျစ်တယ်၊ နဲနဲအထက်တိုးလိုက်တော့
စောက်စိဖုလေးကိုစမ်းမိလိုက်ပြီး တလက်စထဲဖျစ်ကစားပေးလိုက်တော့..၊
“စစ်စ်..ရှူး..အင်းး..”
မေမေကြီးလည်တိုင်လေးမော့၊ မျက်လုံးစင်းသွားပြီး၊ ငရုတ်သီးစပ်သလိုအသံတွေထွက်လာတော့တယ်။
ဒီတစ်ခါတော့ကျုပ်ကသိသိကြီးနဲ့ပေါ်တင်ကိုင်နေတာကို သိနေပြီဖြစ်ပေမယ့်လဲ။ အငြင်းအဆန်မရှိငြိမ်ခံနေတယ်။
ကျုပ်သိလိုက်ပြီ။ မေမေကြီးဖီလင်တက်နေပြီ။ ရဲရဲတင်းတင်းဆက်လှုပ်ရှားလို့ရပြီဆိုတာကိုပေါ့။
အဲဒီတော့ကျုပ်လဲခပ်ရဲရဲပဲ မေမေကြီးစောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းကိုလက်တွေနဲ့ဖြဲပြီး စောက်ခေါင်းထဲလက်ထိုးကလိုင်းလိုက်တယ်။
“အင့်..အင့်..ဟင်းး..”
တအင့်အင့်အသံလေးတွေစထွက်လာချိန်မှာစောက်ခေါင်းထဲမှာချောကျိတဲ့အရည်တွေကစိမ့်ပြီးရွှဲနေပြီ။
လက်ခလယ်ကချောင်ချောင်ချိချိပဲ၊ တပြိပြိနဲ့ဝင်ထွက်နေချိန်မှာလက်ညှိုးကိုနှစ်ချောင်းပူးပြီးစစ်ကူလိုက်ပေးလိုက်တယ်။
ကျုပ်ကတောသားပါ၊ အဖုတ်ထဲဘယ်နေရာအမိအရဖိထောက်ရင် မိန်းမတွေကိုပိုထိအောင်ဆွနိုင်တယ်ဆိုတာတကယ်မသိရိုးအမှန်ပါပဲ။
မေမေတွေနဲ့လုပ်ခဲ့ဘူးတာရယ်၊ မြို့မှာကြည့်ခဲ့တဲ့ဗွီဒီယိုကားထဲကအကွက်တွေနဲ့တတ်သလောက်မှန်းပြီးကိုင်တာပေါ့။
နောက်ဆုံးဖီလင်တွေတအားတက်လာတဲ့မေမေကြီးပွင့်အန်လာတော့တယ်။
“အားးး ရှီး..ဖိုးသား..ဘာတွေလုပ်နေတာလဲကွယ်..အို..အု.. သား..”
ကျုပ်မေမေကြီးရဲ့ခါးလေးကိုကိုင်ပြီးကိုယ့်ဘက်ကိုအားပါပါဆွဲလိုက်တော့ ခုမှီထိုင်ထားတဲ့ခေါင်းအုံးတွေကနေကွာထွက်လာပြီး၊
အလျားလိုက်လျောကနဲပါလာတယ်။ ပြီးတော့ပက်လက်လေးအလိုက်သင့်ကျသွားရော။
“မေ..မေ..မေကြီးးး..”
ကျုပ်အသံတုန်တုန်နဲ့ခေါ်မိရင်း…
ကျုပ်မေမေကြီးရဲ့မျက်နှာတပြင်လုံး၊ နားသယ်၊ ပါးချိတ်၊ လည်ပင်း၊ လည်တိုင်တွေကို။ အငမ်းမရ၊ ဂမူးရှူးထိုးလိုက်နမ်းနေမိတယ်။
လက်တွေကလဲစောက်ဖုတ်ထဲကိုနှိုက်ပြီးကလိုင်းနေတုန်း ။ မေကြီးရဲ့အထက်ပိုင်းကကျုပ်ရဲ့အငမ်းမရအနမ်းတွေအောက်မှာပျော့ဖတ်နေသလို။
အောက်ပိုင်းကတော့စောက်ခေါင်းထဲကလက်နှစ်ချောင်းပူးကလိုင်းချက်ကြောင့်ကော့ပျံနေတယ်။
“အိုးး ဟု..သ..သားး..မေကြီး..မေကြီးကို.. ဟင့်..မလုပ်နဲ့..”
မလုပ်နဲ့သာပြောတာ မမကြီးလက်တွေကကျုပ်လက်မောင်းတွေကိုအတင်းဖျစ်ညှစ်ဆုပ်ကိုင်ထားတယ်။
မကြာခင်မှာပဲကျုပ်ကမေမေကြီးရဲ့အင်္ကျီပွကြီးကိုလှန်တင်လိုက်တော့ နို့လုံးဝင်းဝင်းအိအိကြီးတွေကနဲတာကြီးတွေမှမဟုတ်ပဲ။
ကျုပ်လက်တွေကနေရာပြောင်းသွားပြီ။ ဇိုးဇိုးဇတ်ဇတ်နဲ့နို့ကြီးတွေကိုနယ်နေပြီ။ မေမေကြီးရဲ့နို့သီးခေါင်းတွေကအညိုရင့်ရောင်။
လက်သန်းဖျားလောက်နို့သီးခေါင်းလေးတွေကမာတောင်စူထွက်နေပြီလေ။ ကျုပ်နို့ကိုနယ်ရင်းနို့သီးခေါင်းလေးတွေကိုညှစ်ပေးတယ်။
“အူး..သားရယ်..အင့်..မေကြီးကိုဘယ်လိုတွေလုပ်နေတာလဲ၊ မေကြီးမနေတတ်ဘူး..”
“မေကြီး..သားအကြောလျော့ပေးနေတာကြိုက်လားဟင်..ကောင်းလား”
“အင်းး..ဟင့်..ကောင်း..အို..သိဘူးကွာ..”
“မေကြီးကြိုက်ရင် သားညတိုင်းဒီလိုလာနှိပ်ပေးမယ်လေ..မကောင်းဘူးလား”
ကျုပ်အောက်မှာရှိနေတဲ့မေမေကြီးကိုခြုံကြည့်လိုက်တော့၊ တကိုယ်လုံးရဲ့ အလှတွေကိုမြင်လိုက်ရတယ်။
တကိုယ်လုံးနီးပါးကျွတ်သလောက်ရှိနေပြီ။ ထမီကခါးမှာကွင်းလိုက်လိမ်နေတယ်။ အောက်ပိုင်းတပိုင်းလုံး ခါးအထိဟင်းလင်း။
ပေါင်တံတုတ်တုတ်ကြီးတွေကမုန်ညင်းဆီတွေအဝင်းသားနဲ့၊ ကျုပ်ကလိုင်းထားတဲ့အရှိန်ကြောင့်ဖားပေါင်စင်းကြီးကားနေတယ်။
အင်္ကျီကလဲရင်ခေါင်းအထိလှန်တင်ထားတော့၊ အဆီပြင်အတန်အသင့်တက်နေတဲ့ဗိုက်သားပြင်နဲ့ အပေါ်မှာတော့
ဓါတ်ကျွဲကောသီးကြီးတွေလိုထွားအိတဲ့နို့ကြီးတစ်စုံ..။
ကျုပ်မေမေကြီးကိုဒီလိုပုံစံမျိုးနဲ့မြင်ရမယ်လို့တခါမှအိပ်မက်တောင်မမက်ဖူးဘူး။ ကျုပ်မျက်စိကိုကျုပ်မယုံနိုင်သေးဘူး။
ကျုပ်လက်တွေကစောက်ဖုတ်ကြီးပေါ်ပြန်ကစားပေးပြီး စောက်ခေါင်းထဲကိုထပ်ကလိုင်းနေပြန်ပြီ။
ပါးစပ်ကတော နို့ကြီးတွေကိုကုန်းဟပ်ပြီးအားရပါးရစို့ပစ်ပေးနေလိုက်တယ်။ မေမေကြီးမျက်နှာက ကာမဖီလင်အရှိန်နဲ့တွန့်လိမ်ရှုံ့မဲ့နေတယ်။
တရှူးရှူး၊ တအင်းအင်းနဲ့လဲညည်းနေတယ်။ ကျုပ်လီးကလဲမခံမရပ်နိုင်လောက်အောင်ပေါက်ထွက်မတတ်တောင်နေပြီ။
ကျုပ်မထိမ်းနိုင်တော့ဘူး။ ကျုပ်ကဒူးပြန်ထောက်ထိုင်လိုက်ပြီးပုဆိုးကိုချွတ်ပြီးလျော့ချလိုက်တော့ ဒူးအောက်ခြေသလုံးမှာသွားပုံနေတယ်။
လီးကြီးကငေါက်တောက်ကြီးထန်ခနဲထွက်လာတယ်။ လီးညိုညိုကြီးကအကြောပြိုင်းပြိုင်းထပြီး၊ ခေါင်းတဆတ်ဆတ်နဲ့တုန်အောင်ခါရမ်းနေတာ။
လီးထိပ်မှာကအရည်ကြည်ပျစ်ပျစ်တွေတောင်စိမ့်ထွက်နေပြီ။
ကျုပ်လီးကိုကောက်ကိုင်ပြီး လီးထိပ်နဲ့မေမေကြီးရဲ့စောက်ပတ်ကြီးအဝမှာအသာလေးတေ့လိုက်တယ်။
အရမ်းမလုပ်ရဲဘူး။ မေမေကြီးလန့်သွားမှာစိုးလို့။ သူကမျက်လုံးတွေမှိတ်ထားတာလေ။ စောက်ပတ်ကြီးကတော့
ကျုပ်လက်ထိုးကလိုင်းထားလို့မဟတဟနဲ့၊ စောက်ခေါင်းအတွင်းသားနီရဲရဲကိုမြင်နေရတယ်။
စောက်ခေါင်းထဲမှာစောက်ရေတွေကလဲ့ပြီးရွှဲနေပြီ။
ကျုပ်ကနေရာတကျဖြစ်အောင်သေချာတေ့ချိန်ပြီးမှတင်းပြောင်နေတဲ့ကွမ်းသီးခေါင်းကြီးကိုစောက်ခေါင်းထဲဖိသွင်းချလိုက်တယ်။
ဇိကနဲခေါင်းမြုပ်ဝင်သွားပြီးမှ တရစ်ချင်းနဲနဲစီဖိသွင်းလိုက်တာလီးတဝက်နီးပါးဝင်သွားတယ်..။
“အူးးး စစ်..”
နင့်ကနဲဝင်သွားတဲ့အချိန်မှာ၊ ညည်းသံသဲ့သဲ့လေးကထွက်လာတယ်။ မေမေကြီးကိုယ်လုံးကဆတ်ခနဲတချက်တွန့်သွားတယ်။
လီးဝင်သွားကြောင်းသိသွားပြီလေ။ ကျုပ်လီးကိုစောက်ခေါင်းသားကဆတ်ခနဲလာညှစ်တယ်။
“အိုးးးးသားရယ်….သားဘာလုပ်နေတာလဲ..ရှီးးး.. ဟင့်အင်း..မလုပ်နဲ့..ဒို့တွေကသားအမိတော်တယ်လေ..”
မေမေကြီးဘာပဲပြောပြောမမီတော့ဘူးလေ။ ကျုပ်အားနဲ့တချက်ထပ်ဖိထိုးလိုက်တော့၊ လီးတဆုံးဒုတ်ဒုတ်ထိဝင်သွားပြီ။
မေမေကြီးရဲ့တငိူတင်းဆုပ်ထားတဲ့လက်သည်းတွေကလဲကျုပ်လက်မောင်းထဲနစ်ဝင်လာတယ်။
ကျုပ်လဲဖင်ကိုကြွကြွပြီးဖြည်းဖြည်းချင်းထုတ်လိုက်သွင်းလိုက်တိုင်မင်ယူပြီးစလိုးပြီ..၊
မေမေကြီးကကျုပ်လက်မောင်းသားတွေကိုကုတ်ထားတုန်းပဲ။ ညည်းသံဆက်မကြားရတော့ဘူး။ အံကိုကြိတ်ပြီးနှုတ်ခမ်းကိုသွားနဲ့ကိုက်ထားတယ်။
ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဖောက်..ဖောက်..ပလိ..ဇွပ်..ဇွပ်..
“အားးဟာ့…အားးးဟာ့..အားး သားးး”
“အူးးး စစ်..ရှီး..ကောင်းလိုက်တာမေကြီးရယ်..”
ဖတ်..ဖုတ်ဖုတ်..ဖတ်..ဒုတ်..ဒုတ်..
“အာ့..အားး..အားးးအမလေးး မေ..မေကြီးပြီးပြီ..အမလေးထွက်ကုန်ပြီ..”
“အားးးး ကျုပ်လဲပြီးပြီမေကြီး..”
ပထမဆုံးအကြိမ်လိုးတာမို့တယောက်နဲ့တယောက်၊ မရဲကြ၊ မဖွင့်ရဲကြဘူး။
ညည်းသံတချို့ကလွဲပြီး ကြိတ်လိုးကြိတ်ခံနေကြတာပြီးခါနီးကျမှ စကားသံတွေထွက်လာကြတော့တယ်။
မေမေကြီးစောက်ဖုတ်ထဲကကျုပ်လီးကိုဆွဲညှစ်နေတာကိုခံစားလိုက်ရပြီးတဲ့နောက်၊ လီးကတဆတ်ဆတ်တုန်တက်သွားပြီး
လရည်တွေဖျောခနဲဖျောခနဲမေမေကြီးစောက်ခေါင်းထဲကိုဆောင့်ပန်းထွက်ကုန်တယ်။
ကျုပ်မေမေကြီးရင်ပတ်ပေါ်မှာမှောက်ကျသွားပြီး၊ ကျုပ်ဆီးစပ်ကိုသူမစောက်ဖုတ်နဲ့အတင်းဖိကပ်ပြီးလရေတွေ
ကိုမကုန်မချင်းညှစ်ချနေမိတယ်။ မေမေကြီးလဲငြိမ်ကျသွားပြီးကျုပ်ကိုအတင်းကြုံးဖက်ထားတယ်။
၁၀မိနစ်နီးပါးကြာအောင်ကျုပ်တို့တယောက်နဲ့တယောက်ငြိမ်ပြီးဖက်ထားပြီးတော့မှ။
“ကဲ..ထဦးသား..မေကြီးပေါ်ကဖယ်ပေးဦး။ သူ့ကိုယ်ကြီးကသိပ်လေးတာပဲ”
အဲဒီတော့မှမေမေကြီးကိုယ်ပေါ်ကကျုပ်လှိမ့်ဆင်းလိုက်တယ်။ နှစ်ယောက်သားဘေးချင်းယှဥ်ရက်ကိုယ်တုံးလုံးကြီး၊
ပက်လက်ကြီးတွေအိပ်ရင်း၊ ဘာစကားမှမပြောဖြစ်ကြဘူး။ မျက်လုံးတွေကမျက်နှာကြက်ခေါင်မိုးကိုအသီးသီးငေးကြည့်နေကြရင်းအတွေးကိုယ်စီနဲ့..။
အတော်ကြာမှ..
“သား..ဘာဖြစ်လို့မေကြီးကိုဒီလိုလာလုပ်ရတာလဲ။ မစားကောင်းတဲ့အသီး၊ မလုပ်ကောင်းတဲ့အရာဆိုတာမသိဘူးလား။
သားဘာစိတ်ကူးတွေပေါက်ပြီးဒီလိုလုပ်တာလဲ..”
ကျုပ်လဲတောင်းပန်ရုံကလွဲပြီးဘာတတ်နိုင်တော့မှာလဲ။
“သား..သား..တောင်းပန်ပါတယ်မေကြီး..၊ မေကြီးနဲ့အခုလိုအတူနေလိုက်ရတော့ သားစိတ်တွေမထိမ်းနိုင်ဘူးဖြစ်သွားတယ်။
သားကိုခွင့်လွှတ်ပါ။ ပေးချင်တဲ့အပြစ်ပေးပါ”
“အမယ်..ဘုန်းကြီးခေါင်းခေါက်ပြီးမှတောင်းပန်လို့ရမလား။ တခါထဲသူများကိုတဆုံးတစ မယားလုပ်သွားပြီးမှ၊
တောင်းပန်တော့ရောနဂိုအတိုင်းပြန်ဖြစ်မှာလား၊ အမေကိုအမေမှန်းမသိ..”
ကျုပ်လဲပြန်ချေပစရာစကားရုတ်တရက်မရှိ၊ မေမေကြီးဆူတာကိုပဲခံရမှာပဲ။ ငြိမ်ပဲငြိမ်နေလိုက်ရတယ်။
တော်တော်လေးငြိမ်နေကြပြီးမှ…၊
“သားကြီး၊ သား..နင် မိလတ်တို့မိလေးတို့ကိုသတိရနေတာမဟုတ်လား၊ ဟင်းး မေကြီးကိုဒီလိုလာလုပ်ရတဲ့ထိဖြစ်အောင်..”
မေကြီးစကားကြောင့်ကျုပ်ခေါင်းတွေပူထူပြီးလည်ထွက်သွားတယ်လို့ထင်ရတယ်။ ဘယ်လိုမှမထင်တဲ့မေးခွန်း။
“ဗျာ…”
ကျုပ်တစ်ခွန်းပဲရေရွတ်နိုင်တယ်။
“လန့်သွားလားသား”
“မေ..မေကြီးကဘယ်လိုလုပ်သိတာလဲ”
“မေကြီးကသားတို့တစ်မိသားစုလုံးရဲ့အကြီးဆုံးမေကြီးလေ။ မေကြီးမသိတာဘာမှမရှိဘူး”
“ဟို..ဟို..မေကြီး..”
“နေဦး၊ နားထောင်ဦး..၊ မိလတ်တို့၊ မိလေးတို့ဆိုတာ သားအဘရဲ့မယားပြိုင်တွေဆိုပေမယ့်မေကြီးရဲ့ညီမတွေပဲဆိုရင်လည်းမမှားဘူး။
သူတို့ရဲ့ခံစားချက်တွေကိုမေကြီးဝင်ခံစားနိုင်၊ ကိုယ်ချင်းစာနိုင်တယ်။ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့၊ မေကြီးကိုယ်တိုင်ထပ်တူလိုပဲခံစားဖူးလို့ပဲ”
“မေလတ်နဲ့မေမေတို့ကမေကြီးကိုဖွင့်ပြောတာလား”
“သူတို့ဘာသာတော့ဘယ်ပြောမလဲ။ သူတို့အနေအထိုင်ကလဲတော်တော်ပိရိတယ်။ ဒါပေမယ့်မေကြီးကမိန်းမချင်းလဲဖြစ်၊
ခံစားချက်ချင်းကလည်းတူတော့၊ စိတ်ကအလိုလိုသိနေသလိုပဲ။ မိလတ်ကမေကြီးအပေါ်လေးစားယုံကြည်မှုအပြည့်ရှိတယ်။
နှစ်ယောက်စလုံးကိုမေကြီးခေါ်ပြီးချော့မေးတော့ ဖြစ်နေတဲ့အခြေအနေကိုဝန်ခံကြတယ်။ဒါပေမယ့် သားမပူပါနဲ့..
သားမေကြီးစိတ်ကိုအသိဆုံးပါ။ ဘယ်သူ့ကိုမှဒုက္ခရောက်အောင်မလုပ်ဘူး။ ဒို့တွေကတလှေထဲစီးတွေပဲလေ။ နင့်အမေနှစ်ယောက်ကိုလဲကတိပေးပြီးပြီ”
“တော်သေးတာပေါ့မေကြီးရယ်၊ ဒါနဲ့ မေကြီးကထပ်တူခံစားဘူးတယ်ဆိုတာက၊ ဘာကိုဆိုလိုတာလဲ”
ကျုပ်လက်တွေကအငြိမ်မနေပဲ မေမေကြီးနို့လုံးကြီးတွေကိုဖွလိုက်ဆုပ်လိုက်ပွတ်နယ်အလုပ်လုပ်ရင်းမေးလိုက်တယ်။
မေကြီးကကျုပ်လုပ်နေတာကိုဘာမှမပြောတော့ဘူး။
“နင့်အမေ..မယားတွေဖြစ်သလိုပေါ့။ ဆန္ဒမပြည့်ဝတာပေါ့။ နင့်အဘကမယားတွေသာအများကြီးယူထားတာ။
သူ့ကိုယ်သူများ ဘိုးတော်ဘုရားလိုလို၊ မင်းတုန်းမင်းလိုလိုထင်နေလားမသိဘူး။ ငယ်ငယ်ကသန်တုန်းစွမ်းတုန်းကတော့ဟုတ်ပါရဲ့။
နောက်ပိုင်း ၆၀ကျော်လာတော့ တအားကျလာပြီ။ ဘာဆေးညာဆေးတွေဖော်သောက်လဲအလုပ်သိပ်မဖြစ်ပါဘူး။
ဒီကြားထဲအကပ်အသပ်ပဲကျန်တော့တဲ့အားရည်လေးတွေကိုခွဲဝေကျွေးနေရတော့ အားလုံးကဘယ်ဝကြမလဲ..
ဟဲ့လက်ကငြိမ်ငြိမ်နေ။ ဆုံးအောင်နားထောင်ဦး”
ကျုပ်ကနားထောင်ရင်းနဲ့၊ မေမေကြီးနှုတ်ခမ်းထူကြီးတွေကိုဖျစ်ညှစ်ရင်း စောက်စိကြီးကိုတဒပ်ဒပ်နဲ့ဂီတာကြိုးခပ်နေတာလေ။
ဒါနဲ့ကျုပ်လဲစောက်ဖုတ်ကြီးကိုဖွဖွလေးပဲအုပ်ပွတ်ပေးပြီး။
“ဆက်ပြောပါမေကြီးရဲ့..”
“ငါလဲမိန်းမတစ်ယောက်ပဲလေ..၊ စားနေကျလူတစ်ယောက်ဟာ ဝဝမစားရရင်၊ အာသာဘယ်ပြေမလဲလေ၊ ဒီတော့စိတ်ညစ်ငြူးတာပေါ့။
နောက်တော့မိလတ်ကပြဿနာတက်ပြီး နင့်အဘဒဏ်ပေးတာခံလိုက်ရတယ်။ နင့်ဆီကိုမယားလုပ်ဖို့လက်လွှဲပေးလိုက်တယ်။
ဒါပေမယ့်လဲတခြားသူတွေပိုစားဖို့ဖြစ်မလာပဲ၊ ဟိုအထွေးလေးကိုသွားယူလာပြန်တယ်။
အမှန်တော့နင့်အဘဒဏ်ပေးတာက၊ မိလတ်အတွက်တော့ရွှေတွင်းထဲကျသွားသလိုပဲ”
“အထန်ကောင်လေးနဲ့တွေ့သွားတော့၊ နေ့ချင်းညချင်းလိုလိုစိုပြေတက်လာလိုက်တာမျက်စိအောက်တင်…၊
မကြာခင်မှာတပိန်ပိန်တလိမ်လိမ်ဖြစ်နေတဲ့မိလေးလဲ တသွေးတမွေးဖြစ်လာတယ်၊ ပြီးတော့ မိလတ်နဲ့လည်းပိုပြီးတပူးတွဲတွဲလုံးနေတာ
သတိထားမိတော့ငါသဘောပေါက်သွားပြီ။ ဒါနဲ့သူတို့ခေါ်ပြီးချော့မေးတော့အကုန်သိသွားတာပေါ့။ ကဲနင်မေးတာငါဖြေပြီးပြီ”
“အဘကလည်းမေကြီးလိုတွေးမိရင်တော့ ဒုက္ခပဲနော်”
“နင့်အဘက တဏှာရာဂပိုင်းမှာသာအားသန်တာ၊ အခုလိုဆက်စပ်ဆင်ခြင်တွေးတဲ့နေရာမှာတော့အလကားပဲ၊
ကျန်တဲ့မယားတွေပေါ်မှာလည်း သိပ်အာရုံထားတော့တာမဟုတ်ဘူး။ အထွေးလေးဆီမှာပဲကပ်ပြီးမွှန်နေတာ၊ ပူမနေနဲ့၊
မေကြီးသိတာက မိန်းမချင်း၊ စိတ်ခံစားချက်ချင်းတူလို့ရိပ်မိတာ..။
ဒါပေမယ့် နင်တို့သားအမိအရင်းခေါက်ခေါက်ကြီးတွေလုပ်ဖြစ်သွားကြတာကိုတော့ အံ့သြမိတယ်လေ၊
အေးလေ..နီးစပ်မှုနဲ့ ရာဂစိတ်ပေါက်ဖွားလှုံ့ဆော်လာရင်ဘယ်သူမှတဏှာစိတ်ကိုမလွန်ဆန်နိုင်ကြဘူး”
“အဲ့တော့..မေကြီးလဲ သားနဲ့စမ်းချင်စိတ်တွေပေါ်လာတယ်ဆိုပါတော့..”
“ငါလဲတူတူပေါ့စိတ်ဆန္ဒကိုလက်နဲ့ဖြေရတာကများလာပြီ။ နောက်တော့လည်း မထူးပါဘူး အသက်လဲရလာပြီ၊ ဒီစိတ်တွေကြိုးစားဖြတ်ပြီး၊
ဘုရားတရားဘက်ကိုပဲပြောင်းပြီးအာရုံနှစ်ထားတာ။ သားနဲ့အမေနှစ်ယောက်အကြောင်းလဲသိရော မေကြီးလဲသားပေါ်စိတ်ကစားစပြုလာတာပေါ့။
ဒါပေမယ့်သားကမေကြီးကိုရှိတယ်လို့့တောင်မှမမထင်ပဲ။ ပုတီးစိပ်နေတဲ့အဖွားကြီးပဲထင်နေတာမဟုတ်လား။
ဒီနေ့မှဘာစိတ်ကူးပေါ်လာတာလဲ။ ဆိုင်းမဆင့်ဗုံမဆင့်လာဆွလို့မေကြီးလဲမီးပွင့်သွားတယ်..ဟိ..ခစ်ခ်..”
—————————————–
တောတွင်းအိမ်ကသံမဏိစည်းမျဥ်း
(၂၀)
“မေကြီးနဲ့အနီးကပ်နေခွင့်ရတော့မှ၊ မေကြီးရဲ့မပျက်စီးသေးတဲ့အလှတွေကိုကျုပ်ခံစားမိတာကိုးဗျ။
မေကြီးကသားစိတ်တွေကိုတကယ်ဆွဲဆောင်နိုင်တာ။ သားစိတ်မထိမ်းနိုင်ဘူးဖြစ်သွားတယ်။ မေကြီးသားကိုစိတ်ဆိုးလား”
“သွားပါ..လုပ်ချင်ရာလုပ်ပြီးသွားပြီးအခုမှလာမေးနေ..၊ ဆိုးတယ်..ဆိုးတယ်..”
“ဆိုးပါနဲ့မေကြီးကလဲ..”
ကျုပ်ကမေမေကြီးပါးကိုအားရပါးရကြီးနမ်းလိုက်ရင်ပြောတယ်။
“ဆိုးတယ်..ကြည့်ပါဦး ဒီမှာလုပ်ထားတာ..ပေပွနေတာပဲ၊ ကပ်စီးကပ်စီးနဲ့ ညစ်ညစ်ပတ်ပတ်တွေ၊
အဲဒါကိုလာဆွနေသေးတယ်..ကြည့်..၊ မဆိုးစေချင်ရင် နောက်တစ်ကြိမ်ကျေနပ်အောင်လုပ်ပြီး တောင်းပန်..ဒါပဲ”
“ဟီး..တစ်ကြိမ်နဲ့မကျေနပ်ရင်..အချီချီထပ်ပြီးတောင်းပန်မယ်နော်မေကြီး..”
“ဟွန်းး ခွေးမျိုးလေး..”
“မေကြီးက ညစ်ပတ်တယ်ပြောလို့သေချာသန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးပြီးမှတောင်းပန်မယ်လေ”
“ဟင်..သား..ဒါဘာလုပ်တာလဲ၊ ဖယ်..ဖယ်..မလုပ်ကောင်းဘူး”
ပြောရင်းဆိုရင်းနဲ့ သူ့ပေါင်ကြားထဲမျက်နှာကုန်းအပ်ပြီး အဖုတ်ကြီးကိုကုန်းဟပ်လိုက်တော့၊
မေမေကြီးရုတ်တရက် အရမ်းအံ့အားသင့်သွားပြီးအလန့်တကြားနဲ့ ကျုပ်ခေါင်းကိုတွန်းထုတ်တယ်။
“ဒါ..ဒါ..ဘာလုပ်မလို့လဲ..သား..”
“သန့်ရှင်းရေးလုပ်ပေးမလို့လေ..”
“ဘာလဲ..နင်..ပါးစပ်နဲ့လျက်မလို့လား၊ မလုပ်ကောင်းဘူး၊ ငရဲတွေကြီးကုန်လိမ့်မယ်”
“မေကြီးကလဲ..မေကြီးကိုလိုးပြီးမှတော့ငရဲကကြီးပြီးပါပြီ။ ခုမှတော့ထူးပြီးပိုမကြီးတော့ပါဘူး”
ကျုပ်ကစောက်စိကြီးကိုနှာခေါင်းနဲ့ထိုးကော်ရင်းပြောလိုက်တယ်။
“ဒီကောင်လေးနှယ်..ပြောရတာလက်ပေါက်ကပ်လိုက်တာ။ ဘုန်းနိမ့်မှာစိုးလို့ပြောတာဟေ့..ညစ်ညစ်ပတ်ပတ်နေရာကြီးကို..”
“အမေတွေစောက်ဖုတ်လျက်ရလို့ ဘုန်းနိမ့်စတမ်းဆို၊ ကျုပ်ဘုန်းကနိမ့်ပြီးသားမေကြီးရဲ့၊ မေလတ်နဲ့မေလေးတို့ကိုလုပ်ပေးနေကြ၊
မေကြီးကသူတို့ထက်အသက်ပိုကြီးပြီးဘုရားတရားလုပ်နေတာ၊ မယုတ်ညံ့ပါဘူး။မေကြီးဟာက ဘုန်မနိမ့်ဘူးစိတ်ချ”
“ဒုက္ခပါပဲ..သူလိုချင်တာချည်းဆွဲပြောနေတော့တာပဲ၊ ငါတခါမှဒီလိုအလျက်မခံဘူးလို့ဟဲ့၊ မနေတတ်ပါဘူး။ မဖြစ်ဘူး..မလုပ်နဲ့..”
“အဘက မေကြီးကိုမလုပ်ပေးဖူးဘူးလား”
“ဟင့်အင်း..တသက်လုံး တခါမှမလုပ်ပေးခဲ့ဘူး..ကဲပါ..တော်တော့..”
စောက်ဖုတ်ဆီအတင်းထိုးနှစ်နေတဲ့ကျုပ်ခေါင်းကိုပြန်တွန်းရင်းပြောနေတယ်။ ဒါပေမယ့်လက်တွေကသိပ်အားမပါလှဘူး။
“အဲဒါမေကြီးကမကြုံဖူးသေးလို့ငြင်းနေတာ၊ သားအခုလုပ်ပြမယ်။ ပြီးမှသိပ်ကောင်းမှန်းသိသွားလိမ့်မယ်..”
“အို..အု..မလုပ်နဲ့ဆို..”
ကျုပ်..မေမေကြီးစောက်ဖုတ်ကြီးကိုနှုတ်ခမ်းနဲ့အတင်းဆွဲကပ်ပြီး။ စောက်စိကြီးကိုတပြုံလုံးပါးစပ်ထဲထည့်၊လျှာနဲ့တစစ်စစ်ကပ်စုပ်ပေးလိုက်တယ်။
“အားးး အူး..ဟူး..”
မေမေကြီးတကိုယ်လုံးတွန့်ပြီးတုန်တက်သွားတယ်။ ယောင်ရမ်းပြီးကျုပ်ခေါင်းကဆံပင်တွေကိုဆုပ်ဆွဲနေတယ်။ ပေါင်ကြီးတွေကအလိုလိုဟပြဲကြီးဖြစ်သွားတယ်။
“အမယ်လေး..လေး..ဘယ်လိုတွေလုပ်နေတာလဲ..”
ကျုပ်လဲလက်နှစ်ချောင်းနဲ့စောက်ခေါင်းကိုဖြဲဟပြီး။ အခေါင်းထဲလျှာတချောင်းလုံးထိုးကလိရင်း၊ စောစောကတစ်ချီလိုးပြီးပန်းထည့်ထားတဲ့
လရေတွေရော၊ မေကြီးစောက်ရေတွေရောအားလုံးကိုစုပ်ယူမျိုချပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတော့မှစောက်ဖုတ်ကြီးကိုတလွှားချင်း
လျှာပြားနဲ့ပြောင်အောင်လျက်ပြီးသန်ရှင်းရေးလုပ်ပေးနေလိုက်တယ်။ မေမေကြီးလဲအောက်မှာ ငါးရံ့ကိုခေါင်းထုထားသလို၊ ထွန့်ထွန့်ကိုလူးနေတာပဲပေါ့။
“အမလေးးး..ရှူး..အီးးစစ်..”
ကျုပ်ကပြောင်အောင်လျက်ပေးနေပေမယ့်။ မေကြီးစောက်ခေါင်းထဲကစောက်ရေတွေကထပ်ပြီးတသွင်သွင်နဲစီးထွက်လာပြန်တယ်။
ကျုပ်လဲလျက်လို့မနိုင်တော့ဘူး။ ဒါနဲ့ပါးစပ်ခဏခွာပြီး..။
“ဘယ့်နှယ်လဲ..ကောင်းတယ်မဟုတ်လား..မေကြီး..”
“ရှီးးးစစ်..အီးး ငါကြက်သီးထလိုက်တာ၊ ဘယ်လိုကြီးမှန်းမသိတော့ဘူး။
ငါမနေတတ်တော့ဘူး..မရတော့ဘူး..မေ..မေကြီးကိုလိုးပေးတော့..သားရယ်..”
အခုတကြီမ်မှာတော့မေမေကြီး ပွင့်လင်းလာခဲ့ပါပြီ။ လိုချင်တာကိုလည်း မရှက်မကြောက်လိုလိုလားလားတောင်းခံနေပြီလေ။
ကျုပ်လဲသားကောင်းတစ်ယောက်ပီသစွာမေမေကြီးလိုအင်ကိုဖြည့်ဆည်းပေးရတော့မှာပေါ့။
ဒါပေမယ့် မေမေကြီးက အသက်၆၀တန်းနဲ့မလိုက်လိင်ပညာဝါကနု။ မကြုံဖူးသေးတာတွေရှိသေးတယ်။ စောစောကပဲကြည့်ပါလား။
အသက်၆၀အထိ တသက်လုံးဘာဂျာလုံးဝအမှုတ်မခံရဖူးဘူးလို့၊ သူ့ခမြာ အကြောက်အကန်နဲ့။ ဒီတော့၊ မေကြီးကိုအသစ်အဆန်းတွေသင်ပေးရဦးမယ်။
ကျုပ်မေမေကြီးပေါ်ကိုဒူးထောက်ရက်သားနဲ့ကုန်းကုန်းကြီးစီးမိုးထားလိုက်တယ်။ နို့ကြီးတွေကိုကုန်းပြီးဘယ်ပြန်ညာပြန်စိမ်ပြေနပြေ
အားရအောင်စို့ပစ်လိုက်တယ်။ မေမေကြီးနို့အယ်တုံကြီးတွေက နို့ရည်မထွက်ပေမယ့်ကျုပ်အဖို့ကတော့ပါးစပ်ကတဆင့်
လိင်စိတ်သွေးသစ်တွေလောင်းပြီးတကိုယ်လုံးကိုစီးဝင်သွားသလိုပဲ။ တစ်ချီပြီးလို့ကျသွားတဲလီးကအဆမတန်ပြန်ပြီးတင်းမာတောင်တက်လာပြန်ပြီ။
ကျုပ်နို့တွေစို့နေရာကအပေါ်တက်ပြီးမေကြီးမျက်နှာကိုတရှိုက်မက်မက်နမ်းလိုက်ပြန်တယ်။ မေေမေကြီးမျက်လုံးတွေကစင်းကျနေပြီး၊
ပါးစပ်လေးကဟလာတယ်။ ကျုပ်ဟတတလေးဖြစ်နေတဲ့မေမေငြီးရဲ့နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာကိုဖိကပ်ပြီးစုပ်လိုက်တယ်။
“အူ့..အု..အွိ…ဖု..”
မေမေကြီးဆီကအသံတွေကြားလိုက်ရပြီး၊ကျုပ်ကိုတွန်းထုတ်နေတယ်။ ကျုပ်ကပါးစပ်ခဏခွာပေးတော့..၊
“သား..ဘယ်လိုတွေပါးစပ်ကိုလာလုပ်တာလဲ။ မေကြီးဘာမှမလုပ်တတ်ဘူး”
ထင်တဲ့အတိုင်းပဲ..မေမေကြီး နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်ပြီးမနမ်းတတ်ပြန်ဘူး။ မြန်မာပြည်တွင်းကမြို့ပြနဲ့ဝေးတဲ့၊
တောမှာပဲအမြဲနေပြီးရှေးရိုးကျတဲ့အမျိုးသမီးကြီးတစ်ယောက်အနေနဲ့ အနောက်တိုင်းကဘိုတွေဆီကဆင်းသက်လာတဲ့အနမ်းမျိုးကို
ဘယ်လိုမှကြုံဖူးမှာမဟုတ်ဘူး။ အဘရဲ့မယားတွေရရှိနေတဲ့လိင်ပညာအတွေ့အကြုံတွေကကန့်သတ်မှုတစုံတရာကြားမှာရှိနေပြီ
းဘာမှမသိကြရှာဘူးဆိုတာကျုပ်သိလိုက်ရပြီ။ ဒါနဲ့ပဲ.. မေကြီးကိုလဲအတွေအကြုံသစ်သင်ပေးရဦးမယ်ဆိုပြီး..။
“မေကြီး..စိတ်အေးအေးငြိမ်ငြိမ်ထား။ အသက်မှန်မှန်ရှူနေလိုက်။ သားမေကြီးမသိသေးတဲ့နမ်းနည်းအသစ်တွေနဲ့နမ်းပြမလို့။
မေကြီးသားလုပ်တာကိုအလိုက်သင့်နေပေး။ သားမေကြီးပါးစပ်ထဲလျှာထိုးထည့်ရင် လျှာချင်းလိုက်ပြီးအလိုက်သင့်လှိမ့်ပေးနော်။
တော်တော်ကြာတော့မေကြီးသူ့ဟာသူတတ်သွားလိမ့်မယ်”
မေကြီးကမျက်လုံးဝိုင်းကြီးနဲ့ကျုပ်ကိုကြည့်ပြီးခေါင်းညိတ်ပြတယ်။
ကျုပ်တစ်ခေါက်ထပ်ပြီးနမ်းတော့ မေကြီးကကြိုးစားပြီး လိုက်လုပ်တယ်။ ပထမတော့မတတ်တတတ်နဲ့ပေါ့။
ဒါပေမယ့်မကြာခင်မှာပဲမေမေကြီးရဲ့တုန့်ပြန်ချက်တွေကမှန်လာတယ်။ အငမ်းမရနဲ့လျှာချင်းလှိမ့်နှုတ်ခမ်းချင်းဖိပြီး
တရှိုက်မက်မက်နမ်းတတ်လာပြီလေ။နမ်းရင်းနဲ့ကျုပ်ကျောကိုမြွေပတ်သလိုအတင်းရစ်ပတ်သိုင်းဖက်ပြီးကုတ်ခြစ်နေပုံက
နှုတ်ခမ်းစုပ်နည်းအနမ်းဖီလင်ကိုအပြည့်အဝခံစားတတ်သွားပြီလို့ပြောပြနေသလိုပဲ။
နောက်တဆင့်ကျတော့.. မက်မက်မောမောအနမ်းတွေဖလှယ်နေရင်းကကျုပ်ကထထိုင်လ်ုက်တယ်။
မေကြီးကလဲဖက်ရင်းကနေလိုက်လာတော့ နှစ်ယောက်စလုံးမျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်ရက်သားပေါ့။
အဲဒီမှာကျုပ်အနမ်းကိုရပ်လိုက်ပြီး မေမေကြီးလက်တွေကိုသိုင်းဖက်နေရာကဆွဲဖြုတ်လိုက်တယ်၊ ပြီးတော့မေကြီးညာလက်ကိုရှေ့ဆွဲပြီး၊
အခုအဆမတန်မာထန်နေပြီးခေါင်းတဆတ်ဆတ်ဖြစ်နေတဲ့ကျုပ်လီးကြီးကိုလက်ထဲထည့်ပေးလိုက်တော့တယ်။
ပူပူနွေးနွေးတဒုတ်ဒုတ်ခုန်နေတဲ့လီးကြီးသူ့လက်ထဲရောက်လာတော့မှလန့်ပြီးမျက်လုံးဖွင့်ကြည့်တာဗျ။
ကျုပ်ကသူလန့်ပြီးလွှတ်ပစ်လိုက်မှာမြင်လို့သူ့လက်နဲ့လီးကိုဆုပ်ခိုင်းထားရင်းကအုပ်ကိုင်ပြီးတင်းတင်းဖိပေးထားတယ်..။
“အို..သား..အမလေး..ဘာကြီးလဲ.”
“မေကြီးကြိုက်တဲ့ လီးကြီးလေ”
ကျုပ်လီးကြီးကသူ့လက်ထဲမှာဒေါသထွက်ပြီးတရှူးရှူးနဲ့ပါးပျဥ်းထောင်နေတဲ့မြွေဟောက်ကြီးတစ်ကောင်လိုပဲ။
လက်အောက်ကအတင်းထောင်ထနေတာ။ ၇ လက္မနီးပါးရှိပြီးကျပ်လုံးထက်မသေးတဲ့အဘရဲ့မဟော်ဂနီလမ်းလျှောက်တုတ်ကောက်
ကြီးလောက်တုတ်တဲ့လီးကြီးက၊မေမေကြီးလက်ထဲကအတင်းရုန်းထွက်တော့မလိုပုံစံမျိုးနဲ့..။
ညိုတုတ်တုတ်လီးကြီးကပူနွေးနေတယ်။ ဒစ်ကြီးကပြူးကားလန်ထွက်နေပြီးဒစ်ထိပ်ကသပြေသီးမှည့်ကြီးတစ်လုံးလိုပြောင်တင်းနေတာ။
အရောင်ကသပြေသီးမှည့်နဲ့တစ်ရောင်ထဲလေ။ ဒစ်ထိပ်ကသွေးကြောမျှင်လေးတွေမှာကာမသွေးတွေတအားတိုးပြီးပြည့်နေလို့ပေါ့။
“ဘုရား..ဘုရား..အမလေး..ကြီးချက်ကတော့တော်..”
မေမေကြီးဆီကရေရွတ်သံတိုးတိုးလေးကလွတ်ထွက်လာတယ်။
ကျုပ်ကသူ့လက်တွေကိုအုပ်ကိုင်ထားပေးရင်းက၊ တဖြည်းဖြည်းချင်းစပြီးရှေ့နောက်လျောတိုက်ပေးတယ်။
နှေးနှေးကနေမြန်လာအောင်အရှိန်တင်ပေးတယ်။ မေမေမေကြီးလဲကျုပ်လက်အောက်ကအလိုက်သင့်လိုက်ဆုပ်ပေးထားရင်း
စိတ်ပါလာသလိုလီးကိုတင်းတင်းဆုပ်လာတယ်။
“မေကြီးကြိုက်တယ်မဟုတ်လား..စိတ်တွေကိုလျှော့ပေးထားလိုက်။
မေကြီးဆန္ဒရှိသလိုပျော်သလိုစိတ်တိုင်းကျလွှတ်ပေးပြီးကြိုက်တာလုပ်မေကြီးရာ..”
ကျုပ်ကပြောရင်းအုပ်ကိုင်ထားတဲ့ကျုပ်လက်ကိုလွှတ်ပေးလိုက်တယ်။ မေမေကြီးကသူ့အရှိန်နဲ့သူ၊ကျုပ်လီးကိုကိုင်ပြီး
ဂွင်းဆက်ထုပေးနေတော့တယ်။ စိတ်ပါလက်ပါထုနေတာ၊ မကြာခင်မှာပဲတဖြောင်းဖြောင်းနဲ့အသံတွေထွက်ပြီးဆော်နေတော့တာလေ။
“မေကြီး”
“အင်..ဘာလဲ..”
“မေကြီးအဘလီးကိုစုပ်ပေးဖူးလား..”
“အာ..ဘာတွေလာမေးနေတာလဲ..”
“မေးတာသာဖြေပါမေကြီးရဲ့၊ အိမ်ထောင်သည်တွေပဲ၊ လုပ်ဖူးမယ်ထင်လို့မေးကြည့်တာ”
“ဟိုး..ကြာပြီ..ငယ်ငယ်ကနင့်အဘနဲ့ရခါစကထင်တယ် နှစ်ကြိမ်လောက်လုပ်ဖူးတယ်။
ငါကလုပ်ချင်တာမဟုတ်ဘူး။ အဲဒါနင့်အဘကအတင်းထိုးထည့်ပြီးသူ့ဟာသူလုပ်သွားတာ၊ ငါကမလုပ်တတ်ဘူး”
“အဲဒါ..အိမ်ထောင်သည်လင်မယားတွေအားလုံးလိုလိုလုပ်ကြတယ်မေကြီးရဲ့..၊
မေကြီးကမှအရသာပေါ်အောင်၊ အကျင့်ဖြစ်အောင်လုပ်မှမယူပဲ၊ အခုသားလီးကြီးကိုကြည့်ပြီးမေကြီးစုပ်ကြည့်ချင်စိတ်တွေမပေါ်ဘူးလား..”
ကျုပ်ကစကားတွေနဲ့မေကြီးစိတ်ကိုဆွ၊ သွေးသားထဲကဆန္ဒတွေကိုထွက်လာအောင်ဆွပေးနေတာ။
“ဟဲ့ ငါမလုပ်တတ်တဲ့ဟာကြီးကို..”
ကြည့်..မလုပ်ချင်ဘူးလို့အပြတ်မငြင်းဘူး။ သူမရဲ့စကားကစိတ်တွေပါပြီးစမ်းကြည့်ချင်စိတ်ပေါက်နေတာသေချာပြီ။
ဒါပေမယ့်သူတသက်လုံးနီးပါးမလုပ်ခဲ့ဘူးတာကိုလုပ်ဖို့မရဲဘူး။
“ဒါဆိုသားသင်ပေးမယ်..၊ လွယ်လွယ်လေးပါမေကြီးရ၊ မေကြီးမြို့တက်တဲ့အခါရေခဲချောင်းတို့ရေခဲမုန့်တို့စားခဲ့ဖူးတယ်မဟုတ်လား။
ရေခဲချောင်းစုပ်သလိုပေါ့။ ဖြေးဖြေးချင်းလျက်လိုက်၊ ငုံစုပ်လိုက်။ မေကြီးစမ်းကြည့်..၊ ကိုက်တာတော့မပါဘူးနော်..ဟီး..”
“ခွေးမျိုးလေး..ဟီ..ဟီးးး..”
ကျုပ်စကားကြောင့်မေမေကြီးကမျက်စောင်းထိုးပြီးဆဲလိုက်ရင်းက၊ ဘာကိုသဘောကျသွားတယ်မသိ၊ ဟီးခနဲဆက်ရယ်လိုက်တယ်။
“လုပ်ကြည့်ပါမေကြီးရာ..”
မေမေကြီးဘာမှဆက်မပြောတော့ဘူး သူတပြိပြိနဲ့ထုနေတဲ့လီးကြီးကိုထောင်ကိုင်ထားလိုက်ပြီး ခေါင်းကဖြေးဖြေးချင်းငုံ့လာတယ်။
ပါးစပ်လေးဟလာပြီးလျှာဖျားလေးနဲ့ဒစ်ထိပ်ကိုတို့လိုက်တော့တယ်။
ပြီးတော့လျှာလေးကိုတစ်ချက်ပြန်သုတ်ဆွဲလိုက်တဲ့အချိန် လီးထိပ်ကလရည်ကြည်တွေကတန်းခနဲပါသွားတယ်၊
အဲသလိုနှစ်ကြိမ်လောက်လုပ်ပြီး၊ နောက်တစ်ကြိမ်..ပါးစပ်ဟလာပြန်ပြီး လျှာကဒစ်ကိုထိမိတဲ့အချိန် ပြန်မသုတ်တော့ပဲ
ဒစ်သားပတ်လည်ကိုလျှာလေးနဲ့လိုက်လျက်တော့တယ်။ ကျုပ်သွေးကြောတွေဖျင်းခနဲဖြစ်သွားပြီး
ကလိကလိနဲ့ကြက်သီးတွေတောင်ထလာတယ်ဗျာ၊ အတွေ့အထိက..။
ကျုပ်မျက်လုံးမှိတ်ပြီးဇိမ်ခံနေမိတာ။ မျက်စိပြန်ဖွင့်ကြည့်တော့မေကြီးကလချောင်းတချောင်းလုံးပတ်လည်လိုက်လျက်နေပြီ။
လျက်ရင်းလဲစိတ်ပါလာပုံရတယ်၊ သေချာကိုပတ်ချာရိုက်လျက်နေတော့တာ။
ခဏကြာတော့အားစပ်လေးဟပြီးဒစ်ကြီးကိုငုံစုပ်လိုက်တော့တာပဲ။ ဒစ်ကြီးကမေမေကြီးရဲ့နှုတ်ခမ်းနှစ်ခုကြားကိုပြွတ်ခနဲစုပ်သွင်းခံလိုက်ရတယ်။
ပြီးတော့ပါးစပ်ကျယ်ကျယ်ဟပြီးငုံစုပ်လိုက်တာကျုပ်လီး သုံးပုံတစ်ပုံလောက်ပါးစပ်ထဲမှာငုံမိသွားပြီ။
“အူး..ဟင်းးး ဟုတ်တယ်မေကြီး၊ အဲ့လို..အဲ့လို..၊ ရေခဲချောင်းစုပ်သလိုပဲ၊ စုပ်ပေး..စုပ်ပေး..”
ဒါပေမယ့်မေမေကြီးကြည့်ရတာဟန်ကျပန်ကျမစုပ်တတ်သေးဘူး။ လီးကိုအာခေါင်ထဲသာထိုးထည့်နေတာ။
လျှာကကောင်းကောင်းမလှိမ့်တတ်သေးဘူး။ ကြောင်လေးတွေလက်သည်းမဝှက်တတ်သေးသလို၊ သွားကိုမသိမ်းတတ်သေးဘူး။
လီးကိုသွားနဲ့မခြစ်မိအောင်တော်တော်ထိမ်းပြီးကြိုးစားနေရပုံပေါက်နေတယ်။
နောက်ဆုံးကျုပ်လဲမနေနိုင်တော့ဘူး။ ဒူးထောက်ထထိုင်ပြီးထိုင်တစ်ပိုင်းရပ်တပိုင်းနဲ့မေမေကြီးခေါင်းကိုအတင်းဆွဲပြီး
မချွတ်ရသေးတဲ့လီးနဲ့ပါးစပ်ထဲအတင်းဆွဲပြီးလိုးနေမိတော့တယ်။
“အွန်းမ်..အွန်မ်း..အွန်းမ်..အွန်းမ်..အု..အွိ..”
လီးကိုဒရစပ်ညှောင့်နေတော့၊ ပါးစပ်ထဲမှာလချောင်းကြီးအပြည့်နဲ့၊ မေမေကြီးလဲအာစောင်သံ၊ အာလုပ်သံကြီးပဲထွက်နိုင်တော့တယ်။
နောက်ဆုံးကျုပ်ဆက်လုပ်နေရင်ပါးစပ်ထဲမှာပဲပြီးသွားမှာစိုးလို့ လီးကိုချွတ်၊ မေမေကြီးကိုပက်လက်ဆွဲလှဲပြီးဘာဂျာတစ်ချီထပ်ကိုင်ပြန်ရော။
ဒီတစ်ခါတော့မေမေကြီးကအထာနပ်စွာနဲ့ ထောင်းအုံးကြီးဖင်အောက်ဆွဲခုပြီးပေါင်ကြီးကိုကားပေးထားတော့တာပဲဗျို့။
“အူးးး အားး အင့်ဟင့်..အင့်ဟင့်..ရှီးးးစစ်စ်..သား…မေကြီး..မရ…မရတော့ဘူး..လုပ်..လုပ်တော့ကွာ..”
ကျုပ်လဲမေမေကြီးနို့ကြီးတွေကိုင်ထလိုက်ပြီးကိုယ်ပေါ်တက်ခွဖို့ပြင်တော့..
“နေ..နေတော့..သားငြိမ်ငြိမ်ပဲအိပ်နေလိုက်၊ မေကြီးပဲလုပ်ပေးတော့မယ်..မစောင့်နိုင်တော့ဘူး”
ကျုပ်လဲမေမေကြီးအလိုကိုလိုက်ပြီးအိပ်ပေးလိုက်တယ်။ မေမေကြီးကထထိုင်ပြီးအခုထိသူ့ရင်ခေါင်းပေါ်မှာရှိနေသေးတဲ့
အင်္ကျီပွကြီးကိုခေါင်းပေါ်ကကျော်ပြီးလက်မြှောက်ချွတ်ချလိုက်တယ်။ ပြီးတော့သူ့ဖင်ကြီးကိုမြှောက်ပြီးကျုပ်ကိုယ်ပေါ်တက်ခွလိုက်တယ်။
သားအမိနှစ်ယောက်သားတက်ညီလက်ညီ၊ စုပ်လိုက်မှုတ်လိုက်လုပ်လာခဲ့လို့ရော့ကက်ကြီးလိုမိုးမျှော်နေပြီဖြစ်တဲ့
ကျုပ်လီးကြီးကိုလက်နဲ့ဆွဲလို့သူ့ရဲ့စောက်ဖုတ်ကြီးအဝတည့်တည့်တေ့ပြီးထိုင်ချ လိုက်တော့တယ်။
—————————————–
တောတွင်းအိမ်ကသံမဏိစည်းမျဥ်း
(၂၁) (ဇာတ်သိမ်းပိုင်း)
မေမေကြီးရဲ့ဖင်ကြီးက ကျုပ်ခါးပေါ်ကိုအိအိကြီးကျလာတယ်။
တပြိုင်နက်ထဲလိုလိုကျုပ်လီးကြီးပေါ်ကိုနွေးထွေးနူးညံ့တဲ့အတွေ့တခုကရလိုက်တယ်။
ကျုပ်မှာလီးကတဆင့်တကိုယ်လုံးအကြောပေါင်းတထောင်ဆိမ့်သွားသလိုပဲဗျို့..။
သိလိုက်တာကတော့မေကြီးစောက်ဖုတ်ထဲကျုပ်လီးတဆုံးဝင်သွားတာကိုပဲ။
မေမေကြီးကဖင်ကြီးနှိမ့်ချည်မြှောက်ချည် ကြွလို့စပြီးကျုပ်လီးပေါ်ဆောင့်နေပြီ။
ကျုပ်မေကြီးရဲ့ဆောင့်ချက်တွေနဲ့ လီးဆီကဆိမ့်အီနေတဲ့အတွေ့ကြောင့်မိန်းမူးသာယာစွာနဲ့မြောပါသွားတယ်၊
သတိထားမီတော့ကျုပ်ကိုမျက်နှာချင်းဆိုင်ထိုင်ထားပြီးမြင်းကဆုန်စိုင်းနေတဲ့မေကြီးကိုခါးကနေထိမ်းကိုင်ထားပြီးကော့ကော့ထိုးပေးနေမိတာပဲ။
တဖြောင်းဖြောင်းနဲ့ကဆုန်စိုင်းနေရာကအရှိန်ခဏသေသွားတယ်၊ ပြီးတော့စောက်ခေါင်းထဲကညှစ်ညှစ်ပြီး
အဖုတ်ကြီးနဲ့လီးကိုကပ်ဖိထိုးမွှေ့ပြီး စကောဝိုင်းမွှေ့တယ်။ မေမေကြီးရဲ့ဓါတ်ကျွဲကောသီးနို့ကြီးအစုံကကျုပ်မျက်နှာရှေ့မှာ
လှပစွာဘောင်ဘင်ခတ်ပြနေတော့ကျုပ်လဲမနေနိုင်တော့ဘူး။
ခါးကိုလက်လွှတ်လိုက်ပြီးနို့ကြီးတွေကိုလက်နှစ်ဘက်နဲ့စုံကိုင်ပြီးညှစ်နယ်ကစားပေးနေတော့တယ်။
“ရှူး..အားးး.. အီး…မေကြီး၊ မေကြီးဟာကြီးကညှစ်ပေးနေတာ၊ ကောင်းလိုက်တာဗျာ..အိ..အိ..”
“အီးးး မေကြီးလဲအရမ်းကောင်းတယ်..အဟင်းးဟင့်..အု..”
ပြိ..ပြိ..ပြိ..ဇိ..ဇိ..ကျွိကျွိ..ကျွိ..
ကျိတ်ထိုးနေတဲ့အသံနဲ့ကုတင်လှုပ်သံတွေကမြိုင်နေတယ်။ မေကြီးအသားကုန်မနားတမ်းဆောင့်ထိုးကော့ထိုးနေရလို့
အသက်ရှုတွေအရမ်းမြန်ပြီးမောနေတယ်။ လှုပ်ရှားမှုတွေခဏရပ်သွားပြီး ကျုပ်ပေါ်မှောက်ချလို့ပါးစပ်ကိုကုန်းစုပ်နမ်းတယ်။
သူနှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်နမ်းတတ်သွားပြီပဲ။ ကျုပ်လဲအနမ်းနဲ့တုန့်ပြန်ပြီးတဲ့နောက်။
“မေကြီးမောနေပြီ..သားတလှည့်လုပ်ပေးမယ်..”
ပြောရင်းသူ့ခါးကိုကိုင်မလိုက်တော့ဖင်ကြီးကြွလီးကိုချွတ်ပြီးဘေးလှိမ့်ဆင်းလိုက်တယ်။
မေမေကြီးကလှဲအိပ်ပေးဖို့ဟန်ပြင်နေတုန်း ကျုပ်ကထထိုင်လိုက်ပြီး ..
“မေကြီးမအိပ်နဲ.၊ လေးဘက်ထောက်ပေး..”
“ဟွန့်..ဘယ်လိုလုပ်ဦးမလို့လဲ..အတတ်ဆန်းဦးမလို့လား”
ပါးစပ်ကသာပြောနေတာ၊ လူကအလွယ်တကူပဲဒူးထောက်လေးဘက်ကုန်းပေးလိုက်တယ်လေ။
ဖင်ကြီးကုန်းပြီးခါးကိုကော့လို့နောက်ကိုပစ်တင်လိုက်တော့ မေမေကြီးရဲ့ရွှေဘိုမင်းကြိုက် အိုးအယ်စတုံညိုညိုကြီးက၊ ဝင်းပြီးပြူးကားနေတယ်။
နောက်ကနေကြည့်တော့၊ အုံလိုက်ဖောင်းဖောင်းကြီးဖင်ကြားကနောက်ဘက်ကိုပြူးပြီးစူထွက်နေတဲ့အဖုတ်ကြီးက
လာပါ၊ လိုးပါလှည့်လို့ဖိတ်ခေါ်နေပြီ။ မေမေကြီးပစ္စည်းကြီးက ပေါင်ကြားမှာ၊ ကျုပ်တို့ခြံထဲကနွားမစောက်ဖုတ်ကြီးလိုပဲ
အမြောင်းလိုက်ရှည်ရှည်ကြီး။ နဲတာကြီးမှမဟုတ်ပဲ။
အခုပေါင်ကြီးချဲ၊ ဖင်ကြီးဖြဲပြီး ကျုပ်ကိုလိုလိုလားလားကုန်းပေးနေတဲ့သူက၊
ကျုပ်တသက်လုံး နှစ်သစ်မှာ၊ သီတင်းကျွတ်မှာ၊ ခရီးမထွက်ခင်တွေမှာအမြဲရိုရိုသေသေ ကန်တော့နေကျဖြစ်တဲ့
တအိမ်လုံးရဲ့ဥသျှောင်မေမေကြီးဖြစ်နေတယ်ဆိုတာကျုပ်ဖြင့်မယုံနိုင်သေးဘူး။ ဒါပေမယ့်ဒါကတကယ်ဖြစ်နေတာပါ။
အိပ်မက်မဟုတ်ဘူး။ ဒီလိုအတွေးဝင်လာလေလီးကြီးကပိုထန်လာလေပဲ။
မေမေကြီးစောက်ဖုတ်ကြီးကဖင်ကြားမှာထောင်လိုက်ကြီးဆိုတော့
ကျုပ်လဲဖင်ကြားမြှောင်းကြီးအတိုင်းအလိုက်သင့်ထောင်လျက်သားလျှောတိုက်ပြီးစောက်ဖုတ်ကြီးကိုအရင်အရသာခံပြီ
းလေးငါးဆယ်ချက်လောက်ပွတ်လိုးလိုးနေလိုက်သေးတယ်။
“အာ့..အာ့..အားးး သားရာ.. ဘာတွေလုပ်နေတာလဲ လုပ်ရင်လဲလုပ်တော့ကွာ၊ အထဲထည့်လေ..”
မေကြီးကမချင့်မရဲနဲ့ပြောလာတယ်။ အဲဒီတော့မှကျုပ်လဲဒစ်ကြီးကို၊ ပြူထွက်နေတဲ့စောက်ပတ်ကြီးနဲ့တည့်တည့်ချိန်တေ့ပြီးထိုးချလိုက်တော့တယ်။
ဗြိ..ဗြစ်..ဗြစ်..ဇွိ..ဒုတ်..
အရည်ရွှဲပြီး၊ အလျင်ရပြီးသား လီးနဲ့စောက်ဖုတ်ကအခက်အခဲမရှိဒုတ်ဒုတ်ထိဝင်သွားပြန်တယ်။
မေမေကြီးဖင်နဲ့ကျုပ်ဆီးစပ်ကြားအစပ်အကြားမရှိဖိမိဂဟေဆက်မိပြီဆိုရင်ပဲကျုပ်စပြီးဆောင့်တော့တယ်၊
တဖြည်းဖြည်းနဲ့အရှိန်တက်လာပြီးခဏအကြာမှာ တဖောင်းဖောင်းနဲုစက်သေနတ်ပစ်သလိုဆော်နေကြပြီ။
ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်..ဖျန်း..ဖျန်း..
မေမေကြီးဖင်ကြီးကိုကျုပ်ဗိုက်နဲ့ရိုက်သံ၊ လဥနဲ့တဖတ်ဖတ်ရိုက်သံတွေကမြိုင်မြိုင်ဆိုင်ဆိုင်ကြီးပေါ့ဗျာ။
ကျုပ်နွားသိုးကြိုးပြတ်အသားကုန်ဆောင့်လိုးနေလိုက်တာ။
မေမေကြီးကလဲဖင်ကြီးကိုအစွမ်းကုန်နောက်ပစ်တွန်းတွန်းပေးပြီးခံနေတော့တာဗျို့။ သိပ်မကြာလိုက်ပါဘူး..
“အီး..အီးးး အင့်အင့်..ဆောင့်..ဆောင့်..ပြီးပြီ၊ ငါပြီးတော့မယ်..အူးးး”
“ကျုပ်လဲပြီးပြီ..ချစ်လိုက်တာမေကြီးရာ..မေကြီး..အချစ်ကြီးကျုပ်မိန်းမ..”
“အား..ဟာ့..ထွက်ကုန်ပါပြီ..အူး..ဟူးးး”
မေမေကြီးဒူးတွေညွတ်ကျသွားပြီ။ ကျုပ်လဲသူ့ကျောပေါ်မှာကုန်းကုန်းကြီး လီးကိုစောက်ဖုတ်ထဲတဆုံးရိုက်သွင်းထားပြီး
လရေတွေကိုတစစ်စစ်ညှစ်ထုတ်နေတယ်။ မေကြီးစောက်ခေါင်းကလဲလီးကိုညှစ်ညှစ်ပြီးလရေတွေကိုဆွဲစုပ်သွင်းနေသလိုပဲ။
ပြင်းထန်တဲ့တိုက်ပွဲကခဏကြာတော့ငြိမ်သက်သွားတယ်။
မေကြီးနဲ့ကျုပ်တယောက်နဲ့တယောက်ဖက်ထားပြီးချွေးသိပ်နေရင်းနဲ့..၊
“အမှန်တော့တို့တွေဒီလိုမဖြစ်သင့်ဘူးသားရယ်။ ငါ့မလဲကြီးတောင့်ကြီးမားမှ တရားဖက်တော့မလိုလုပ်ပြီးမှ စိတ်အလိုနောက်လိုက်မိကြတယ်”
“မေကြီးကလဲစိတ်မကောင်းဖြစ်မနေပါနဲ့တော့၊ ကျောက်သင်ပုန်းပေါ်ကျောက်တံနဲ့ရေးထားတာကိုပြန်ဖျက်လို့ရတယ်လေ။
ဒါမျိုးကျတော့ဖြစ်ပြီးတာကိုပြန်ပြင်လို့မရတော့ဘူး။ မေကြီးလဲ ဒီမပြည့်ဝတဲ့စိတ်ဆန္ဒကိုနှစ်ရှည်လများမျိုသိပ်ထားခဲ့ရတယ်မဟုတ်လား”
“အေးပါ..ဒီလိုမျိုသိပ်နေခဲ့ရလို့ပဲမေကြီးဒီလိုဆန္ဒနောက်မထိမ်းနိုင်ပဲပါသွားရတာ၊ မေကြီးရဲ့အတွင်းစိတ်ကလိုချင်နေမိတယ်ကွယ်”
“မေကြီးဆန္ဒတွေကိုဖြည့်ဆည်းပေးခွင့်ရတာကိုပဲသားဝမ်းသာလှပါပြီ။
ပုတုဇဥ်အိမ်ထောင်စုတိုင်း ဘာသာရေးတဘက်ကလုပ်ကြသလို၊ ဒီဂရာဝါသအမှုကို သူ့အချိန်နဲ့သူလုပ်နေကြတာပဲမဟုတ်လား။
သူ့အကန့်နဲ့သူပေါ့။ မေကြီးပုံမှန်အတိုင်းပုတီးစိပ်ချိန်စိပ်ပေါ့။
ဒီဘက်ပိုင်းအကန့်ကျတော့မေကြီးလိုလားလာတဲ့အချိန်သားကမေကြီးအတွက်အမြဲရှိနေမှာပါ”
“ဟွန်း.. လိပ်မျိုးလေး..၊ တယ်အပြောကောင်း..၊စိတ်ချမ်းသာအောင်ကြံဖန်ပြောတတ်တယ်။
ဒါဆိုသားပြောသလိုပဲလုပ်တော့မယ်။ ကတိနော်..၊ ဟိုအဖွဲ့တွေမပြန်လာခင် တစ်ပတ်ဆယ်ရက်အချိန်ရသေးတယ်။
သူတို့ပြန်လာရင်တော့မေကြီးကဆင်ခြင်ရတော့မယ်၊ အခုဒီအချိန်အတွင်းမေကြီးစိတ်ကြိုက်ပြုစုပေးရမယ်၊ ဒါပဲ..”
“စိတ်ချမေကြီး မေကြီးစိတ်ကြိုက်အသုံးတော်ခံဖို့ ဒီကလင်လေးက အချိန်ပြည့်အဆင်သင့်ပါပဲ”
“အမယ်..မယ်..၊ တစ်ခါလေးလွန်ကျူးမိတာနဲ့ ပိုင်စိုးပိုင်နင်းနဲ့၊သူ့ကိုယ်သူလင်ရာထူးပေးလို့ပါလား။ မယားအိုကြီးရထားတာများဂုဏ်ယူနေတယ်။
မရှက်ဘူးလား။ အဲဒါဆိုလာခဲ့ မယားစိတ်တိုင်းကျ၊ လုပ်နိုင်ရင်လုပ်၊ မလုပ်နိုင်ရင်တော့ နာပြီသာမှတ်”
မေမေကြီးကအသည်းယားစွာနဲ့ပြောလိုက်ရင်းကကျုပ်ကိုကုတင်ပေါ်တွန်းလှဲပြီးတက်ခွထိုင်လိုက်ပါတော့တယ်။
ဒီလိုနဲ့..အဘနဲ့အိမ်ကဘုရားဖူးအဖွဲ့ပြန်မရောက်ခင် နောက်ထပ် ၁၀ရက်နီးပါး။
မေမေကြီးနဲ့ကျုပ်ဆိုတဲ့နှစ်ဦးသဘောတူလင်မယားအသစ်စက်စက်စုံတွဲ ရေကုန်ရေခမ်း၊ မိုးမွှန်အောင်လိုးကြဆော်ကြပြီး
ချစ်ဗျူဟာစခန်းဖွင့်နေတော့တာပေါ့ဗျာ။ မေကြီးရဲ့နာတဲ့ မျက်တဲ့ဝေဒနာတွေလဲကျုပ်ရဲ့ ဗိုင်ဘရေတာကုထုံးအောက်မှာ
ယူပစ်သလိုပျောက်သွားပါလေရော၊ ဖြစ်သွားတော့တာပဲ။
အခြေအနေတွေတိုးတက်လာတော့နောက်ဆုံးမေမေကြီးရဲ့အပျိုစင်နောက်ပေါက်ကိုပါဖွင့်ပေးဖြစ်ခဲ့တယ်လေ။
××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××××
အချိန်ရောက်လာတော့လဲ မိသားစုခရီးသွားအဖွဲ့လည်းအိမ်တော်ပြန်ဝင်လာကြပြီပေါ့။
အဘတို့တတွေရဲ့မိသားစုခရီးထွက်လာကပြန်လာကြပြီးတဲ့နောက်မှာ၊ မထင်မှတ်တဲ့အပြောင်းအလဲတွေဖြစ်ကုန်တယ်။
ပြန်လာတော့ခရီးပြန်လက်ဆောင်တွေဝေငှကြရင်းကပဲ။ စီစီညံညံနဲ့ခရီးစဉ်အတွင်းထူးခြားဖြစ်စဥ်တွေပြန်ပြောကြတော့တာပေါ့။
ခရီးစဥ်တဝက်မှာပဲမေမေလေးကသရိုးသရီနဲ့ ဖြစ်ပြီးမကြာခဏအော့အန်နေတာတဲ့။ ပထမတော့ခရီးပန်းလို့ ကားမူးလို့ပဲထင်တာပေါ့။
သွားရင်းလာရင်းဆေးဝယ်သောက်ပေါ့။ ဒါပမယ့်တစ်ရက်လဲမပျောက်၊ နှစ်ရက်လဲမပျောက်။
ဆံစတွေကခြောက်၊ အရမ်းနုန်းလာတာတွေ့လို့စစ်ကိုင်းကရွှေဘိုအကူး၊ ရွှေဘိုမှာဆေးခန်းဝင်ပြတော့မှ
မေမေလေးမှာကိုယ်ဝန်သုံးလလောက်ရှိမှန်းသိရတော့တာတဲ့၊ အဘဆိုရင်ဝမ်းသာပြီးထခုန်တာပဲတဲ့။
“ဟ..ငါတော့ အိုကြီးအိုမကျမှကံပေါ်လှချည်လားဟ..၊ ငါ့ကောင်ကအခုမှအလုပ်ပြန်ဖြစ်လာသဟေ့၊ တကျော့ပြန်ပဲ၊ ဟားဟား..၊
နင်တို့မေမေလေးမိပန်းဖူး၊ ၄၀နီးမှ ပူတူတူးလေးထပ်ရအုံးမဟေ့၊ ဒီခရီးကငါ့အတွက်မင်္ဂလာရှိ၊ ကံကောင်းတဲ့ခရီးပဲဟေ့”
ဆေးခန်းကအပြန်တည်းခိုတဲ့ဘုန်းကြီးကျောင်းမှာစောင့်နေတဲ့ မိသားစုအဖွဲ့ကိုဝမ်းသာအားရကြေငြာတော့ကြွေးကြော်တော့တာပဲတဲ့။
အဘအရမ်းဝမ်းသာနေတာ၊ မယားလေးယောက်မှာသားသမီးတွေပြတ်နေတာကြာပြီ၊
ရပြီးသားခလေးတွေက လူပျိုအပျိုတွေဖြစ်ကုန်ကြလို့တချို့ဆိုလင်တောင်ရကုန်ပြီလေ၊
မနှစ်ကမှမယားအထွေးဆုံးလေးယူလာပြီးမကြာခင်ကမှဗိုက်ရှိ။ အခုခရီးမှာဗိုက်၅လနဲ့ပေါ့။
ဆက်တိုက်ဆိုသလိုပဲ နဂိုရှိပြီးသား တတိယမယားမေမေလေးကနောက်တဗိုက်ရှိတော့
အဘတစ်ယောက် အလောင်းစည်သူမင်းကြီးလို ငါမအိုသေးပါဘူးလို့လက်ရုန်းတန်းတော့တာပဲ။
မေမေလေးကတော့ကြိတ်ပြီးတော့ပဲပြုံးနေသတဲ့ (နောက်မှကျုပ်ကိုပြန်ပြောပြတာ)
အမှန်တော့မေမေလေးဗိုက်ရဲ့ ဗိုက်ပိုင်ရှင်အစစ်ဘယ်သူလဲဆိုတာကျုပ်တို့ထဲက၃ယောက်ပဲသိကြတာလေ။
ဒါနဲ့တင်ပြီးမသွားသေးဘူး။ နောက်၂ရက်၃ရက်ခရီးဆုံးလို့အိမ်ပြန်ရတော့မယ့်ရက်ပိုင်းတွေမှာ
မေမေလတ်ကတပုံစံထဲအတိုင်းဆက်ဖြစ်ပြန်ရောတဲ့။ အဘလည်းအံ့ဩနေတာပေါ့၊
ဒီတခါတော့ကျုပ်တို့နယ်မြို့လေးကိုပြန်အဝင်မှာပေါ့။ မေထွေးလေးဗိုက်၅လကိုအိုဂျီနဲ့ဝင်စစ်၊
မေမေလေးဗိုက်အသစ်ကို တခါထဲဝင်အပ်နဲ့ အဘအလုပ်ရှုပ်နေတုန်း။
အမေလတ်ကလဲ၊ အော့အန်နုန်းချိလက္ခဏာတွေမရပ်တော့၊ တလက်စထဲစစ်ကြည့်တာ ၂ဗိုက်ကသုံးဗိုက်ပွားလာဆိုသကိုးဗျ။
အဘက ဒီတခါတော့..
“ဟာ..ဒါကတော့ ဒီလုံးလက်ချက်ပဲဟေ့၊ သေချာတယ်၊ ငါနဲ့ဘာမှမဆိုင်ဘူး၊
ဟားဟား..ငါကမိလတ်စက်ရုံပိတ်ပြီအောင်းမေ့နေတာ။ ၄ဝကျော်မှကံပေါပြီး…၊ ကြံကြံဖန်ဖန်ရလာသေးတယ်။
ငါ့သားကြီးအတွက်ဝမ်းသာသဟေ့။ ငါတော့သားသမီးတွေနဲ့မြေးပါပြိုင်တူရတော့မှာပေါ့၊ ဒီခရီးကထူးဆန်းလွန်းသကွာ..”
အဘမသိလိုက်တာကအဲဒီခရီးထွက်နေတဲ့တစ်ချိန်ထဲမှာပဲ၊ နောက်ထပ်ထူးဆန်းတာတစ်ခုအိမ်မှာဖြစ်သွားသေးတယ်ဆိုတာပါပဲ။
အိမ်ရောက်လို့အမောပြေကြတော့၊ အားလုံးကဖြစ်ပျက်ခဲ့တာတွေကိုဝိုင်းပြီးပြန်ပြောကြတာပေါ့။
အဘကလည်းကျုပ်ကိုသပ်သပ်ခေါ်ပြီးလမ်းမှာဖြစ်ပျက်ခဲ့တဲ့အကြောင်းတွေကိုစုံစေ့စေ့ထပ်ပြောတယ်၊ ပြီးမှ..၊
“ငါ့သား..မင်းလဲခလေးအဖေဖြစ်ပြီကွ၊ အေးကွ..မှားလို့၊ အကိုရော အဖေရောတပြိုင်ထဲဖြစ်တာပဲ။
မိလတ်ကိုလဲအခု မင်းတရားဝင်ယူလို့ရပြီ။ ငါကသူခလေးမရနိုင်တော့ဘူးထင်လို့ မင်းကိုမိန်းမငယ်ငယ်ရှာပေးစားတော့မလို့။
အခုငါလဲမြေးရပြီဆိုတော့ နေပစေတော့။ မိလတ်..မိလတ်..ကံကောင်းတယ်။ ငါ့သားကယ်ထားလို့သာဒင်းဘဝခွေးမဖြစ်ခဲ့တာ။
အခုငါ့မြေးလေးမွေးပေးဦးမယ်ဆိုတော့ ရွှေချွေးမဖြစ်သွားပြီပေါ့။
ဒင်းအပြစ်တွေငါလျှော်ပေးလိုက်ပြီ။ အိမ်သားလိုတင့်တင့်တယ်တယ်နေပါစေတော့..”
ကျုပ်စိတ်ထဲမှာတော့…
(“အဘရေအဘကမြေးရတာပျော်နေတာကိုး၊ အဘမသိလို့..၊ မြေးကတစ်ယောက်ထဲမဟုတ်ဘူးနော်။ နှစ်ယောက်ပြူးကြီးရတာ”)
စိတ်ထဲကပဲပြောရတာပေါ့၊ ပေါ်တင်ပြောလို့မှမဖြစ်တဲ့ဟာပဲ။
“အေး..မင်းအမေကိုလည်းတတ်နိုင်သလောက်ဂရုစိုက်လိုက်ဦး၊ ကိုယ်လေးလက်ဝန်ကြီးနဲ့..”
“ဟုတ်ကဲ့ပါ..အဘ”
ဂရုမစိုက်လို့ရမလားဗျာ၊ ကျုပ်ကဗိုက်ထဲကခလေးရဲ့အဖေအရင်းပဲဟာ..။
အဘနဲ့ပြောဆိုပြီးတော့ ကျုပ်လဲဝမ်းသာအားရ မယားတွေဆီပြေးရတာပေါ့။
မေမေ့အခန်းရောက်တော့ သူ့ကိုပြေးဖက်ပြီး အားရပါးရအနမ်းမိုးတွေချွေလိုက်ရင်းက။
“သွားတာအကြာကြီးပဲ၊ သတိရလိုက်တာမိန်းမရာ။ ပူတူးလေးအထဲရောက်နေပြီဆို..၊ ဘယ်မလဲပြစမ်းပါဦး”
ပြောရင်းဆိုရင်းကျုပ်ကမေမေ့ဗိုက်ကိုအတင်းဆွဲလှန်တယ်။
“အို..ဟဲ့..ဘာလုပ်တာတုန်း”
“သားသားလေးလား၊ မီးမီးလေးလားကို နှုတ်ဆက်မလို့..”
ဆိုပြီးမေမေ့ဗိုက်ကိုနမ်းတယ်။
“အို. ဟဲ့..အဟိ..ခိခိ..ယားတယ်..”
“နောက်ဆုံးတော့မိန်းမမောင့်ကို၊ ရင်သွေးလေးရှိပေးနိုင်ပြီပေါ့နော်။ ဝမ်းသာလိုက်တာမိန်းမရာ။ မေ့ကိုသိပ်ချစ်တာပဲ..”
ကျုပ်မေမေ့ကိုအားရပါးရဖက်နမ်းပြန်တယ်။
“ရှူး…တိုးတိုးလုပ်..၊ နေ့ခင်းကြောင်တောင်ကြီး၊ အိမ်မှာအိမ်သားတွေစုံနေတယ်။ ဖြတ်သွားဖြတ်လာကြားသွားဦးမယ်၊ တကထဲမှပဲ..”
ကျုပ်လဲကိုယ်ရှိန်သတ်လိုက်ရတယ်၊ ပြီးမှအသံနှိမ့်ပြီး..၊
“ဒါမောင့်ခလေးသေချာတယ်နော်၊ အဘကနားရွက်လေးလာတပ်ထားသေးလား..”
“ဟယ်…ပေါက်တတ်ကရ..သွား..”
မေမေကကျုပ်ဗိုက်ခေါက်လိမ်ဆွဲတယ်။
“အဲဒါ…ရှင့်လက်ချက်သေချာတယ်တော်လေးရဲ့..၊ ဒေါက်တာမမကစမ်းသလောက်၊ အခုဗိုက်သက်က ၁၁ပတ်ထဲမှာတဲ့။
အဲဒါပြန်တွက်ကြည့်ရင် အဲဒီတုန်းက ရှင့်အဘမြို့ကို ၁ဝရက်လောက်တက်နေတဲ့အချိန်လေ။
ရှင်နဲ့ မမလတ်ကျုပ်ကိုခေါ်ပြီး သူ့အခန်းထဲမှာ ပြိုင်လုပ်ကြတာလေ။ ရှင်တို့လင်မယားနှစ်ယောက်က တကယ့်ကိုမနိုင်ဘူး။
သူများမှာဖတ်သောဖတ်သတ်လိုက်လို့။ လရည်တွေကလဲအောင်လိုက်တာ ပုံးနဲ့လောင်းချလားအောင်းမေ့နေရတယ်။ အဲဒီညသေချာတယ်။
မမလတ်ဗိုက်လဲအဲဒီညပဲဖြစ်မယ်..”
“အော်..ဟုတ်လား..ဟီးအတွက်အချက်တော်လှချည်လား”
မေမေကအခုတော့ တကယ့်လင်မယားတွေလိုတော်နဲ့ကျုပ်နဲ့ကိုအားရပါးရပြောနေတော့တာ။
“ရွှတ်…ဒီလင်မယားနှစ်ယောက်ဘာတွေတွတ်ထိုးနေကြတာလဲ”
တံခါးကြိတ်ဖွင့်သံကြားပြီးအမေလတ်က မေမေ့အခန်းထဲဝင်လာတယ်။
“အမလေး..မမလတ်လား လန့်လိုက်တာ..ဒီမှာလေ ကပ်ချွဲပြီးမူလကျီသွန်နီလာလုပ်နေလို့၊ မမဗိုက်နဲ့ကျမဗိုက်တစ်ညထဲပဲဆိုတာပြောပြနေတာ”
မေမေကဆက်ပြောပြနေတယ်။
“သေချာတွက်ရင်အဲဒီရက်မတိုင်ခင်ကရော ရှင့်အဘက မြို့ကပြန်လာတော့ကျုပ်နားမှမကပ်တာ၊ သူ့အထွေးလေးနားမှာချည်းပဲ၊
၂ပတ်၃ပတ်ကြာတော့မှကျုပ်ဆီကြိုကြားပေါက်ချလာတာ။ ပြီးတော့ရှင့်အဘကအခုတက်ထွက်ဖြစ်နေပြီ၊ သိလား။ အဝမှာတင်ပြီးပြီးသွားတာ။
ကျုပ်လဲအထဲမှာအထုတ်မခံတာ့ဘူး။ ဖင်လိမ်လိမ်ပြီးထွက်ပစ်တာသူမသိဘူး..၊ နားရွက်တပ်ခွင့်လဲမရလိုက်ရှာဘူး..”
မေမေ့အပြောကြောင့်အမေလတ်က တခိခိရယ်နေတယ်။
“ဒါကြောင့်မောင့်ခလေးလို့သေချာပေါက်ပြောနိုင်တာပေါ့မေ့ယောက်ျားရဲ့…”
အမယ်အမယ် သူ့ယောက်ျားပဲလား၊ တစ်ယောက်ထဲအပိုင်လုပ်နေတယ်နော်၊ မရပါဘူး။ ဒီလုံးက ပြည်သူပိုင်..
အဲလေဟုတ်ပါဘူး၊ ဒို့နှစ်ယောက်ပိုင်လင်လေးပါ။ မျှမျှတတပေါ့။ ဒီကလဲသူ့ဗိုက်လွယ်ထားရပြီရှင်ရဲ့သိရဲ့လား”
“ဟုတ်သားပဲ..သမီးငယ်လေးကိုလည်းနှုတ်ဆက်ရဦးမယ်၊ လာခဲ့..”
ကျုပ်လဲမေမေလတ်ဗိုက်ကိုဆွဲလှန်ပြီးနမ်းပြန်ရော..
“ဟဲ့. ဟဲ့.. ဘာလုပ်တာလဲ..အဟိ..ခစ်ခစ်..”
“ဘယ်သူပြောလဲ သမီးလေးလို့”
မေမေကဝင်မေးတယ်..။
“ထင်တာပြောတာ၊ စိတ်ထဲအာရုံရနေသလိုပဲ”
“ဟိုဘက်ဗိုက်ကရော..”
အမေလတ်ကမေမေ့ဘက်မေးငေါ့ရင်းမေးတယ်။
“အဲဒါက.. သားသားလေး”
“ဟိ ဟိ ဟိ..”
“ခစ် ခစ်ခ် ခစ်..”
ကျုပ်ရဲ့မေမေမိန်းမနှစ်ယောက်စလုံးသဘောကျစွာနဲ့ စီစီညံညံ ရယ်မောလိုက်ကြတယ်။
“စိတ်ကူးယဥ်ထားဟေ့၊ ပိုက်ဆံမပေးရဘူး။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်ပျော်ဖို့တော့ကောင်းသား”
အမေလတ်ကပြောတော့..
“ဒါဆိုကျုပ်ကကျုပ်မိန်းမနှစ်ယောက်စလုံးကို တညထဲတဘရိတ်ထဲနဲ့ဗိုက်ရှိအောင်စွမ်းနိုင်ခဲ့တာပေါ့၊ ငါကွ..စူပါယောက်ျား..”
“စူပါယောက်ကျားဆိုလဲဒီညလာခဲ့ကြဦး၊ သုံးခွက်တစ်ခွက်တင်ကျိုကြရအောင်..”
မေမေလတ်ကပြောရင်းပြန်ထွက်သွားတယ်။
ဒီလိုနဲ့တစ်နှစ်မပြည့်ခင်ကာလအတွင်းမှာပဲ ကျုပ်တို့အိမ်ကြီးမှာစီစီညံညံနဲ့အိမ့်ဆွဲလဲလေးသုံးလုံးတိုးလာခဲ့တယ်။
မေထွေးလေးကမိန်းခလေး၊ မေမေလေး (ကျုပ်မေမေ) ကယောက်ျားလေး၊ မေမေလတ်က မိန်းခလေးအသီးသီးမွေးကြတယ်။
(အရင်ကကျုပ်ရမ်းသမ်းပြီးမှန်းခဲ့တာတွေကမှန်နေတာပေါ့) ကျုပ်မှာလဲသားတစ်ယောက်၊ သမီးတစ်ယောက်အဖေဖြစ်လာခဲ့တယ်။
ဒါပေမယ့်ကျုပ်အမေအရင်းနဲ့ရတဲ့ကျုပ်သားကိုတော့လူရှေ့ဖွင့်ချပြလို့မရဘူးလေ။ တရားဝင်စာရင်းသွင်းတော့ အဘရဲ့ခလေးပဲပြရတော့တာပေါ့။
မေမေလတ်ကလဲကျေနပ်နေတယ်။ နောက်ဆုံးတော့သူကိုယ်တိုင်တောင်ရတော့မယ်မထင်ထားခဲ့တဲ့
နောက်ဆုံးပေါ်တဲ့သွေးနဲ့ကျုပ်အတွက်ရင်သွေးလက်ဆောင်သမီးလေးကိုမွေးပေးနိုင်ခဲ့တာကိုလေ။
ညားပြီးတာတေင်အမြဲတမ်းအမေနဲ့သားပဲဆက်ခေါ်လာတဲ့ကျုပ်နဲ့အမေလတ်တို့လင်မယားလဲ
သမီးလေးကိုငဲ့ပြီးအခေါ်အဝေါ်တွေပြောင်းလိုက်ကြတော့တယ်။ ကျုပ်ကိုမောင်၊ သူ့ကိုယ်သူတော့လတ်တဲ့။
အိပ်ယာထဲမှာဖီလင်တက်လာရင်တော့ ယောက်ျားနဲ့မိန်းမလို့ခေါ်ဖြစ်သွားရော။
မေမေကြီးနဲ့ကျုပ် ဖြစ်ပြီးသွားတဲ့အကြောင်းကိုလဲကျုပ်မေမေမယားနှစ်ယောက်ကိုပွင့်ပွင့်လင်းလင်းပဲဖွင့်ပြောထားလိုက်တယ်။
သိတဲ့အတိုင်းပဲ သူတို့အဖို့ကတော့ပြဿနာမရှိပါဘူး။ ပုလင်းတူဗူးဆို့တွေလေ၊
အဖော်တစ်ယောက်ထပ်တိုးပြီဆိုပြီးဝမ်းတောင်သာနေသေးတယ်။
အဘလဲ အသက်ကြီးလာတာနဲ့အမျှ၊ ဒေါသ၊ မာန၊ အာဃာတတွေလျှော့ပြီး၊ မိသားစုအပေါ်ပိုချစ်လို့၊
သူ့ရဲ့သံမဏိစည်းမျဉ်းကလည်းလျော့လျဲလာပါတော့တယ်။
ကျုပ်အဖို့တော့ နှစ်ပေါင်းအတော်ကြာကြာမပြောင်းလဲတာတစ်ခုကတော့ကျန်နေတယ်၊ အဲဒါကတော့ကြီးမားလှတဲ့ကျုပ်ရဲ့တာဝန်ဝတ္တရားကြီးပဲ။
ငုဝါတစ်ယောက်ကလွဲလို့ကျုပ်နဲ့ဖြစ်ခဲ့တဲ့အမေ၊ နှမတွေကို၊ အဘကွယ်ရာမှာကျုပ်ကဆက်လက်တာဝန်ယူနေရဆဲပဲ။
ကျုပ်အမေရင်း မေမေလေး (ကျုပ်သားလေးရဲ့အမေ)
ကျုပ်မိန်းမ မေမေလတ် (ကျုပ်သမီးလေးရဲ့အမေ)
ကျုပ်ရဲ့မေကြီး မေမေကြီး
ကျုပ်အမ မမနှင်း (မေမေကြီးရဲ့သမီး)
သရီးဆမ်းကနှစ်တွဲ ကြုံရင်ကြုံသလို
ကျုပ်-မေမေလတ်-မေမေ
ကျုပ်-မေမေလတ်-မမနှင်း
မေမေလတ်ကလွဲလို့ကျန်တဲ့သုံးယောက်က ကာလံဒေသံအခြေအနေကြည့်ဆွဲရတာပေါ့။ ဒါပေမယ့်ဘယ်အချိန်မှာဘယ်လိုလှုပ်ရှားရမှာကို
သိနေကြတဲ့ကျုပ်တို့အားလုံးအတွက်ကတော့ အထာကျနေကြပါပြီ။ တိုင်မင်အောက်သွားတယ်မရှိပါဘူး။
ဒီလိုနဲ့ပဲကျုပ်ချစ်တဲ့တောတွင်းအိမ်လေးကမိသားတစု ထဲကကျုပ်တို့ရဲ့လျှို့ဝှက်အဖွဲ့လေးကပျော်ပျော်ရွှင်ရွှင်နဲ့ဆက်လက်ဖြတ်သန်းနေပါတယ်။
ဟာ.. ခင်ဗျားတို့ကလဲ..၊ ကြံကြံဖန်ဖန်တော့မမေးနဲ့ဗျာ..၊ တော်လောက်ပါပြီ..။
ကျန်တဲ့ မေမေငယ်တို့ မေထွေးလေးတို့ကတော့ အဘရိက္ခာပဲထားလိုက်ပါ။ သူ့မှာလဲဒါလေးတွေနဲ့ပဲသွေးသစ်လောင်းနေရရှာတာ။
ပြီးတော့ ကျုပ်ကအဲဒီငယ်ငယ်လေးတွေကို သိပ်ဖီလင်မလာတော့ဘူး။ ကျုပ်မှာကဝါရင့်စီနီယာကျွမ်းကျင်အဆင့်ဘော်ဒီဂတ်အဖွဲ့ကရှိနေပြီလေ။
ကျုပ်မှာကျုပ်အဖွဲ့နဲ့တင် မနိုင်ချင်ဘူးရယ်။
ဒါပေမယ့်ဒီထဲမှာကျုပ်အချစ်ဆုံးတစ်ယောက်တော့ရှိတယ်…၊
ဘယ်သူလဲသိလား။
ကျုပ်ရဲ့မေမေ၊ မေမေလေးပါပဲ။
ဘာလို့လဲဆိုရင်တော့၊ သွေးသားအရင်းစစ်စစ်မို့လို့ပါပဲလို့ဖြေပါရစေတော့ဗျာ။
အရင်းအချာဆုံးထက်ကောင်းတဲ့စိတ်ခံစားချက်ကဘယ်မှာမှမရှိနိုင်တော့ပါဘူး လို့စ်..။
ဒီမှာပဲတောတွင်းအိမ်လေးကဇာတ်လမ်းလေးပျော်ရွှင်စွာနဲ့ပြီးဆုံးပါပြီ။
စာဖတ်ပေးသူများအားလုံးကိုကျေးဇူးတင်ပါတယ်။
ခင်မင်စွာဖြင့်
(လမင်းကြီး)
