ကျွန်တော်နဲ့ ထူးဆန်းသော သစ်သားရုပ်ထုလေးရေးသားသူ – Chann Ko (ချမ်းကို)[ဂမ္ဘီရအပြာဇာတ်လမ်းရှည်ကြီး]🏵️အပိုင်း (၃)🏵️မြို့အစွန်မှာလုပ်တဲ့ သီတင်းကျွတ်ဘုရားပွဲကို တစ်ရပ်ကွက်လုံးက လူပျိုအပျို ကာလသားသမီးတွေ အုပ်စုလိုက် ချီတက်လာကြတယ်ဗျ။ ကျနော်တို့မြို့မှာ အစည်ကားဆုံး ပွဲတော်ပေါ့။ ကောင်မလေးတွေကို အလည်မှာထားပြီး ကျနော်တို့ယောကျ်ားလေးတွေက မျက်ခြေမပြတ် ပွဲခင်းထဲ အကဲခတ်နေရတယ်။ လက်သရမ်းတာတွေ အမူးသမား ဆွဲလားရမ်းလားဖြစ်တာတွေကို ကာကွယ်ပေးဖို့ပေါ့။ ဘီးကုတ်ဝါဝါလေးပန်ပြီး အဖြူခံမှာ အနီရောင် အစက်ပြောက်ကလေးတွေပါတဲ့ ဝမ်းဆက်ကလေးနဲ့ မမဝါက အရမ်းလှနေတော့ ပွဲလာတဲ့ လူငယ်မှန်သမျှ ဝိုင်းပြီး ငေးကြည့်နေကြရတယ်။မမဝါကတော့ လူကြီးပီပီ တဟဲ့ဟဲ့နဲ့ ရပ်ကွက်ထဲက ကောင်မလေးတွေကို စောင့်ရှောက်နေရပေမယ့် လူတွေကြိတ်ကြိတ်တိုးနေတဲ့အထဲမှာ ကျနော့်လက်ကို တင်းတင်းဆုပ်ထားတာ လုံး၀မလွှတ်ဘူး။ လူအလစ်မှာ ကျနော့်ပေါင်ကြားကို မသိမသာလေး လက်ဖဝါးနဲ့ ဖိဖိကိုင်ပြီး ညှစ်ပေးတယ်။ ပြီးရင် သူမသိသလိုပြုံးစိစိနဲ့ မျက်နာလွှဲနေတတ်တယ်။ ဟိုတနေ့ညက သူနဲ့ကျနော် ခြေလွန်လက်လွန် ဖြစ်သွားပြီးကတည်းက ဘာမှထပ်မဖြစ်ခဲ့ကြဘူးဗျ။ အမှန်အတိုင်းဝန်ခံရရင် ကျနော် မမဝါကို အရမ်းထပ်လုပ်ချင်သေးတယ်။ ဒါပေမယ့် လူနီကြီးရဲ့အစွမ်းကြောင့်ဆိုတာ ဖီးလ်မလာသလိုဖြစ်နေလို့ အိမ်ပြန်မအိပ်ပဲ ကိုရွှေဘအိမ်မှာပဲ အိပ်ဖြစ်နေတာ။အခုလို လူတောတိုးရင်း ကျနော့်လက်မောင်းနဲ့ သူရင်ဘတ်က နို့ကြီးတွေရဲ့ မထိတထိဖြစ် (မဖြစ်ဖြစ်အောင် သူက တမင်လုပ်နေတာပါ) ရှက်ကြောက်ပြီးငြိမ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို လက်ဆော့ပြီး လာလာဆွနေတော့ လူက သောက်ရမ်းတင်းနေပြီ။ တခါတလေ လူချင်းထပ်လျှက်ဖြစ်ပြီး အရပ်မြင့်တဲ့ မမဝါရဲ့ တင်ပါးအိအိစက်စက်ကြီးနဲ့ ကျနော့်လိင်တံက ထိကပ်ထားသလို အကြာကြီးဖြစ်နေတဲ့ အခါမျိုးဆို ကျနော့် လက်နှစ်ဖက်စလုံးကလည်း မမဝါ ဂျိုင်းအောက်နေလျှိုပြီး နို့နှစ်လုံးကို အားရပါးရ မြန်မြန်လေးဖမ်းကိုင်ပြီး ၂-၃ ချက်လောက် ကပ်ညှောင့်ပေးလိုက်ရင်း ချက်ချင်း မသိသလိုလုပ်။ အဲ့ဒီလိုနဲ့ အရှိန်က တော်တော်တက်လာကြပြီဗျ။ပွဲဈေးတန်း လမ်းလျှောက်ကြရင်း မောလာကြတော့ မုန့်ဆိုင်တန်းတွေမှာ မုန့်ဝင်စားကြတယ်။ စားသောက်ပြီးတော့မှ ပွဲလက်မှတ်သွားဖြတ်တဲ့ ကိုရွှေဘတစ်ယောက် မောကြီးပန်းကြီး ပြန်ရောက်လာတယ်။ မန်းလေးသိန်းဇော်ဆိုတော့ လက်မှတ်က အတော်အလုအယက် ဝယ်ရတာကိုးဗျ။“ရွှေဘ! ကလေးတွေကို တာဝန်ယူပြီး ထိန်းခဲ့..။ ငါ ခေါင်းတအားကိုက်လာလို့ ပြန်တော့မယ်။ ဖိုးသက်လေး မမဝါကို အိမ်ပြန်လိုက်ပို့ပေး။ ပြီးမှ ဒီကိုပြန်လာ…”ဆိုပြီး မမဝါတစ်ယောက် စကားစရင်း ဂွင်ဆင်နေတာကို မသိနားမလည်တဲ့ အူတူတူပုံစံ ဖမ်းပြီး“ဟုတ်ကဲ့ မမဝါ”လို့ ဖော်လိုလိုက်ရင်း မုန့်ဆိုင်ကနေ ခပ်တည်တည် တူတူထွက်ဖို့ ထလိုက်တယ်။“ခဏနေဦးဗျ!”ဒီညမှာ ကျနော် အကြံအစီတစ်ခု ရှိသေးတယ်။ ကျနော်ဝတ်ထားတဲ့ ဖရီးဂျက်ကက်ကို အသာလေးချွတ်ပြီး ကိုရွှေဘကို“ခဏယူဝတ်ထားစမ်းပါဗျာ”ဆိုပြီး ပစ်ပေးထားခဲ့လိုက်တယ်။ အဲ့ဒီဂျက်ကက် အိတ်ထောင်ထဲမှာ ဘာပါတယ်ထင်လို့လဲ။ ဟီးဟီး ဟိုသစ်သားရုပ်ထုလေး ထည့်ပေးထားလိုက်တယ်လေ။ လူနီကြီးနဲ့ ကိုရွှေဘ ဘာတွေဆက်ဖြစ်မလဲတော့ မသိဘူး။ ကျနော်တော့ မမဝါကို လက်ဆွဲပြီး ပွဲခင်းထဲကနေ အတင်းတိုးထွက်ဖို့ ကြိုးစားနေတယ်။ အိမ်အပြန်လမ်းမပေါ် မြန်မြန်ရောက်ချင်နေပြီဗျာ။ မမဝါကို ကျနော် အားရပါးရ ချစ်ပစ်လိုက်ချင်ပြီ။ လူနီကြီးမပါပဲ သူ့ကို ဖိုးသက်ဆိုတဲ့ကောင်လေးက ခပ်ကြမ်းကြမ်း ချစ်ပြတတ်ပါတယ်ဆိုတာ သက်သေပြချင်လွန်းလို့ ရင်ဘတ်ထဲမှာလည်း တုန်တုန်ရီရီကြီး။ မမဝါလည်း ကျနော့်လိုပဲဆိုတာ သူ့လက်ကလေးကို အတင်းဆုပ်ကိုင်ထားတဲ့ ကျနော် အလိုလိုသိနေတယ်။ကတုန်ကယင်ဖြစ်နေတဲ့ စုံတွဲလေးတစ်တွဲ ဘုရားပွဲအပြင်ဖက်ကို တိုးထွက်လာရင်း တဖြေးဖြေး တိုးကပ်လာတယ်။ လူတွေကြိတ်ကြိတ်တိုး စည်ကားပြီး ဆူညံပွက်လောရိုက်နေတဲ့ ကမ္ဘာအပြင်ဖက်ကို ရောက်သွားတာနဲ့ အလိုလိုနေရင်း အေးမြသွားသလိုပဲဗျ။ မြစ်ကမ်းဘေးက လမ်းမကြီးအတိုင်း တိတ်တဆိတ် လက်ချင်းချိတ်ပြီး လျှောက်လာကြရင်း နှစ်ယောက်စလုံးရဲ့ ရင်ထဲမှာတော့ တောက်လောင်နေတဲ့ ရမ္မက်မီးတွေက တဖြေးဖြေးပိုလို့သာ တိုးလာနေပြီပေါ့လေ။စိန်ပန်းပင်ကြီးတွေ စီစီရီရီပေါက်နေတဲ့ ကမ်းနားလမ်းပေါ်မှာ လူတွေက ရှင်းနေသလို မိုးမြှူအငွေ့အသက်တွေပါနေတဲ့ လေညှင်းလေးတွေက တနော့နော့နဲ့ ဝစ်လစ်စလစ် လမ်းကလေးပေါ်မှာ (ဟီးဟီး ခွင့်လွှတ်ပါ ဆရာကြီးဒဂုန်တာရာ ခင်ဗျား) တိုက်ခတ်နေတော့ ကျနော်နဲ့ မမဝါတို့ ကိုယ်လုံးတွေက ပိုလို့တောင် ပူးကပ်သွားကြပါပြီ။ ဘယ်လိုမှ မအောင့်နိုင်တော့တဲ့ ကျနော်ကစပြီး လှုပ်ရှားလိုက်မိတယ်။ မမဝါရဲ့ ခါးကျင်ကျင်လေးကို ခပ်တင်းတင်းတွယ်ဖက်ရင်း ခပ်ပြေပြေ နဖူးဝင်းဝင်းလေးကို အားရပါးရ နမ်းရှိုက်လိုက်မိတယ်။ အဲ့ဒီနောက်မှာတော့ .. ပါးဖောင်းဖောင်းလေးတွေ၊ နောက်.. နီထွေးထွေး နှုတ်ခမ်းအိအိကလေးပေါ့။“အွန်းးး ဖိုးသက်လေးကကွယ် အဲ့လိုမလုပ်နဲ့ဟ လမ်းပေါ်ကြီးမှာ .. ကျွတ်! ဟဲ့ မမဝါ ရင်တွေအရမ်းတုန်လာပြီနော် ပြောလို့လဲမရ ဒုက္ခပါလား..”နှုတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းနေရာက ခွာလိုက်ပြီး တင်ပါးအိအိကြီးတွေကို ထမီပါးကလေးအပေါ်ကနေ ဆုပ်ကိုင်ချေမွရင်း မမဝါရဲ့ လည်တိုင်ဖော့ဖော့လေးတဝိုက် အနမ်းစက်သေနတ်တွေနဲ့ တရစပ် လျှောက်ပစ်နေတဲ့ ကျနော့်ကို ခပ်တင်းတင်း ပြန်ဖက်လာရင်း စိတ်အိုက်နေတဲ့ လေသံတုန်တုန်ကလေးနဲ့ မမဝါတစ်ယောက် ညည်းညူနေရှာပေမယ့် ဝတ်ထားတဲ့ သော့တံဆိပ် ပုဆိုးအပြာအောက်ကနေ ခပ်ငေါငေါထွက်နေတဲ့ ကျနော့်လိင်တံကြီးကို ဖွဖွအုပ်ကိုင်ပြီး အထက်အောက် ပွတ်သပ်ပေးနေတာက သူကိုယ်တိုင် အားမလိုအားမရနဲ့ စိတ်ထနေတာဖြစ်ကြောင်း ဖော်ပြနေတာ မဟုတ်ပါလားဗျာ။ လူသူကင်းရှင်းလွန်းလှတဲ့ ကမ်းနားလမ်း ဖြစ်ပေမယ့် လမ်းမကြီးပေါ်ဆိုတော့ လုပ်လို့မကောာင်းလှဘူး။ ဒါပေမယ့် အိမ်ပြန်ရောက်တဲ့အထိလည်း ကျနော် မအောင့်နိုင်တော့ဘူးဗျာ။“မောင်လေး.. အာကွာ ဘယ်ကိုသွားမလို့လဲ.. အိမ်ရောက်အောင် အရင်ပြန်ကြမယ်ကွာ .. အာ ဒီကလေးက ဇွတ်”ဖျတ်ကနဲ သတိရသွားပြီး မမဝါရဲ့ လက်ကလေးကို အတင်းဆွဲလို့ ကမ်းနားလမ်း စိန်ပန်းပင်ကြီးတွေရဲ့ တစ်ဖက်က မြစ်ထဲဆင်းတဲ့ အုတ်လှေကား အမြင့်ကြီးကနေ ကြယ်ရောင်ဝိုးတဝါးအောက်မှာ ကျနော်အောက်ကို ဆင်းချသွားနေမိတယ်။ မိုးဦးကျကာလလေးဖြစ်လို့ မြစ်ရေပြင်က ဟိုးအဝေးကြီးမှာ။ လောလောဆယ် ကမ်းပါးအောက်ခြေမှာ ရေပြင်အစား သဲသောင်ပြင် တမျှော်တခေါ်ကြီးပဲ ရှိတာလေ။ ပြီးတော့ ဒီနေရာမှာ လူနေအိမ်ခြေ မရှိဘူးဆိုတော့ တိတ်ဆိတ်ပြီး ဂျက်ကာကောင်းတဲ့ နေရာပေါ့။အောက်ခြေရောက်သွားတော့လည်း ရပ်မနေပဲ သဲသောင်ပြင်ကြီးပေါ် ဖြတ်လျှောက်ပြီး မမဝါကို ဆွဲခေါ်သွားမိတယ်။ တငြီးငြီးတငြူငြူနဲ့ မမဝါတစ်ယောက် ကျနော်ဆွဲခေါ်ရာနေရာကို ပါလာရှာတယ်။ ရေစပ်နား ရောက်သွားတော့မှ မြို့ဖက်က ကမ်းနားလမ်းဆီ လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ အတော်ဝေးဝေး ရောက်သွားပြီ။ လူတစ်ယောက်ယောက် လာနေရင်လည်း မြင်ရသလို နောက်ကျောဖက်မှာလည်း ရေပြင်ကြီးဆိုတော့ အင်မတန် လုံခြုံစိတ်ချသွားရပြီပေါ့။ စူတူတူမျက်နှာလေးနဲ့ ကျနော့်နောက် ပါလာတဲ့ မမဝါကို ဘာမှစကားပြောမနေတော့ပဲ မတ်တပ်ရပ်နေလျှက်နဲ့ ရင်ချင်းအပ် နှုတ်ခမ်းချင်း စစုပ်ပေးလိုက်တယ်။ တဟင်းဟင်း မြည်သံတွေက မြစ်ရေစီးသံနဲ့အပြိုင် ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ဆီက ထွက်ကျလာပေမယ့် လူသူကင်းလွန်းတဲ့ နေရာဆိုတာ နှစ်ယောက်လုံးသိနေတော့ ဂရုမစိုက်တော့ပါဘူးလေ။နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်နေရာကပဲ ကျနော့်ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်တယ်။ မမဝါကို တွန်းထုတ်လိုက်ရင်း သဲပြင်ပေါ်မှာ ပုဆိုးကို ဖြန့်ခင်းလိုက်တယ်။ မမဝါကိုယ်တိုင်ကလည်း တော်တော်စိတ်ထနေရှာတော့ သူ့ထမီကလေးကို သူ့ဖာသာ ဂွင်းလုံးချွတ်ချပြီး ကျနော့်ပုဆိုးနဲ့ ဆက်လျှက်ကလေး ဖြန့်ခင်းရင်း ထိုင်ချလိုက်တယ်။“ဖိုးသက်လေး တော်တော်ဆိုးတယ်ကွာ .. အဲ့လိုကြီး လမ်းဘေးမှာ မမဝါ လုပ်မိလိမ့်မယ်လို့ တသက်လုံး မစဉ်းစားခဲ့.. အုဝု!!”အခင်းတွေအပေါ် ဖင်ချထိုင်ရင်း ခေါင်းက ဆံနွယ်ကလေးတွေကို လက်နဲ့သပ်၊ ပွစိပွစိပြောနေတဲ့ မမဝါတစ်ယောက် ဗလုံးဗထွေးနဲ့ အသံတိတ်သွားတယ်။ အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ချွတ်ချပြီး တင်းမာပေါက်ကွဲမတတ်ဖြစ်နေတဲ့ လိင်တံကြီးကို မမဝါရဲ့ နှုတ်ခမ်းအိအိကလေးထဲ လက်နဲ့ကိုင်ပြီး ကျနော် ထိုးထည့်လိုက်တာကိုးဗျ။ ကျနော့်ဆီးခုံကို လက်နဲ့အတင်းတွန်းထားရင်း တအုအုနဲ့ ပါးစပ်ထဲ လိင်တံအသွင်းအထုတ် အလုပ်ခံနေရတဲ့ မမဝါတစ်ယောက် စစချင်းတော့ နင်သလိုဖြစ်သွားပုံရပေမယ့် ခဏကြာတော့ ပုံမှန်လေး စုပ်ယူနေရှာတယ်။ လိင်စိတ်ထနေတဲ့ ကျနော်ကတော့ မမဝါကို အားနာရကောင်းမှန်းတောင် မသိတော့ဘူး။ သူ့ဆံပင်လေးတွေကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း ဒူးကွေးလို့ မတ်တပ်ရပ်ထားရာက ကော့ကော့ပြီး ရှေ့တိုးနောက်ဆုတ် ၃-၄ မိနစ်လောက် အဆက်မပြတ် လုပ်ပစ်လိုက်မိတယ်။“မမဝါ လေးဖက်ထောက်ပေးပါ.. ကျနော် တအား လုပ်ချင်နေပြီ မြန်မြန်လေး”“မင်းနော်.. တအားနိုင်စားပေးတယ်.. ဇွတ်ကြီးပဲ ဟွန်းးး”ကျနော့်လိင်တံကို ပါးစပ်ထဲက ဆွဲချွတ်တာခံလိုက်ရတဲ့ မမဝါတစ်ယောက် မြည်တွန်တောက်တီးနေပေမယ့် ချက်ချင်းပဲ ကျနော့်လိင်တံကို ကိုင်ထားရာက လက်လွှတ်လိုက်ပြီး အတွင်းခံဘောင်းဘီကို ချွတ်ပြီး တစ်ဖက်လှည့်လို့ လေးဖက်ထောက် ကုန်းထားပေးရှာတယ်။ ကြယ်ရောင်ပြိုးပျက်အောက်မှာ ဖင်တုံးအိအိကြီးတွေက အားရစရာကောင်းလောက်အောင် တလက်လက်ပဲ။မမဝါက ဖြေးဖြေးလုပ်လို့ လှမ်းသတိပေးနေတာကို အင်းပါလို့ ပြန်ပြောလိုက်ရင်း ကျနော် ဒူးထောက်ထိုင်ချလိုက်ပြီး မာတင်းနေတဲ့ လိင်တံနဲ့ ဖင်နှစ်ခြမ်းအလည်တည့်တည့်က အရည်တွေရွှဲအိနေတဲ့ အဖုတ်ဝတည့်တည့်ကို တေ့ပြီး ဖိသွင်းလိုက်တယ်။ နွေးကနဲ ခံစားလိုက်ရပြီး စောက်ဖုတ်နံရံတွေရဲ့ အိစက်ညက်ညောမှုကို လိင်တံတစ်လျှောက် အားရကျေနပ်စွာ ခံစားလိုက်ရတယ်။“ချက်ချင်း တအားမဆောင့်ပေးနဲ့နော် မောင်လေး… မမဝါ အောင့်တယ်”“အင်း .. အင်္ကျီကြယ်သီး ဖြုတ်ပေး… မမဝါ နို့တွေကို ကိုင်ပြီး ဆောင့်ချင်တယ်”တဖြောက်ဖြောက်မြည်သံနဲ့အတူ အင်္ကျီနှိပ်စိတွေကို ဖြုတ်ပေးရင်း နို့ကြီးတွေကို ဘရာအောက်ကနေ ဆွဲထုတ်ပေးရှာတယ်။ ခါးကိုင်းလိုက်ပြီး နို့နှစ်လုံးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ အုပ်ကိုင်ညှစ်ချေရင်း မမဝါကို ဖြေးဖြေးချင်း လိုးပေးနေလိုက်တယ်။ လိုးနေရင်း မမဝါရဲ့ကျောပြင်ပေါ် မှောက်ချထားပြီး ဂုတ်သားလေးတွေနေရာကို သွားနဲ့ ဖွဖွကိုက်လိုက် နားရွက်ကလေးတွေကို ကိုက်ဆွဲလိုက်နဲ့ ဆွပေးလိုက်တော့ မမဝါက“ဖိုးသက်လေးရာ.. ဟင်း..ရှီးးး ဟင်းးး”ဆိုပြီး အသံထွက်ညည်းစပြုလာတယ်ဗျ။ မမဝါရဲ့ ဂုတ်သားလေးနေရာက မွှေးပျံ့သလိုလို ချွေးနဲ့သနပ်ခါးရောထားတဲ့ အနံ့လေးတွေကို ရှူရှိုက်ရင်း အနောက်ကလည်း တင်သားအိအိကြီးတွေနဲ့ ဆီးခုံ တဖတ်ဖတ်ရိုက်တဲ့အထိ ဆောင့်လိုး ၊ လက်နှစ်ဖက်ကလည်း လက်နဲ့သိပ်မဆန့်သလိုဖြစ်နေတဲ့ နို့စီးစီးပိုင်ပိုင်ကြီးတွေကိုချေ။ ကျနော်တော့ နတ်ပြည်ရောက်နေသလိုပါပဲလားဗျာ။မြစ်ရေစီးသံ ညင်ညင်သာသာလေးတွေနဲ့အတူ လေးဖက်ထောက်ပြီး အလိုးခံနေရရှာတဲ့ မမဝါဆီက တရှီးရှီး ညည်းသံ၊ တင်ပါးနဲ့ ဆီးခုံဆောင့်မိသံ တဖြောက်ဖြောက်.. ကျနော့်မာန်သွင်းသံ တအားအားတွေဟာ တိတ်ဆိတ်တဲ့ညယံမှာ ဆူညံနေပေမယ့် လူသူလေးပါးကင်းရှင်းလွန်းတဲ့ နေရာလေးဆိုတော့ စိတ်လွှတ်ကိုယ်လွှတ် ရှိလွန်းလှတယ်လေ။မိနစ်၂၀ လောက် လေးဖက်ထောက် လိုးနေရာက ညောင်းသလိုလိုဖြစ်လာတော့ အရည်တွေ တအားစိုနေတဲ့ အဖုတ်ကြီးထဲက ကျနော့်လိင်တံကို ပလွတ်ကနဲ ဆွဲချွတ်လိုက်ရင်း ပက်လက်လှန် လှဲအိပ်ခိုင်းလိုက်တယ်။ မမဝါရဲ့ ကိုယ်လုံးပေါ် ကျနော် တက်ဖိလိုက်ရင်း အဖုတ်ထဲကို လိင်တံပြန်သွင်းတော့ ချောကနဲ ပြန်ဝင်သွားတယ်။ အိမ်ထောင်ကျဖူးတဲ့ တစ်ခုလပ်ဆိုပေမယ့် မမဝါရဲ့ အဖုတ်ကြီးက ကြပ်ပြီး စီးပိုင်နေတုန်းပဲဗျ။ နို့နှစ်လုံးကို စုံကိုင်ပြီး တည့်တည့်မသွင်းပဲ ခါးကိုနည်းနည်းကစားပြီး မွှေနှောက်လို့ လိုးလိုက်မိတော့“ဖိုးသက်ကွာ.. မမဝါသေတော့မယ်.. အဲ့ဒါ ဘယ်လိုလုပ်နေရပြန်တာတော့ ကျွတ်ကျွတ်.. အမလေးနော်.. မမဝါရင်ထဲမှာ တလှိမ့်လှိမ့်တက်လာတယ်..”“အားး အားးး ပြီးချင်လာပြီ.. ပြီးတော့မယ်.. အား ဖိုးသက်… အား ဖိုးသက်.. မရပ်နဲ့တော့ မြန်မြန် မြန်မြန်… မြန်မြန်.. တအားဆောင့်ပေး.. လုပ်လုပ်”မမဝါရဲ့ အဲ့ဒီလိုတောင်းဆိုမှုလေးတွေနဲ့ ပြန်ပြီး ကော့ကော့တက်တာကို အားကြိုးမာန်တက် မွှေနေရာကနေ ပေါင်နှစ်လုံးကို တွန်းတင်လိုက်ပြီး တစ်ကိုယ်လုံးတက်ဖိလို့ တဗြောင်းဗြောင်းမြည်အောင် ဆောင့်လိုးချရင်း အကြမ်းတမ်းဆုံးနည်းနဲ့ ကျနော်သမနေမိပြီ။ နောက်ဆုံး တစ်မိနစ်အတွင်းမှာတင် ကျနော့်ဆောင့်ချက်တွေက မြန်ဆန်သွက်လက်လာပြီး အောင့်ထားလို့မရတော့ပဲ သုတ်ရည်ပူပူတွေကို တွန့်လိမ်နေတဲ့ မမဝါရဲ့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းအိအိကြီးထဲ ဆက်တိုက်ပန်းထည့်ပစ်မိပြီပေါ့။………………………………………ရေစီးသံငြိမ့်ငြိမ့်လေးကို နားထောင်ရင်း သဲသောင်ပြင်ပေါ်မှာ မမဝါနဲ့ကျနော် ဖက်ပြီး လှဲအိပ်နေတယ်။ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲမှာ ပျော့ခွေနေတဲ့ မမဝါကို ခပ်တင်းတင်းလေး ဖက်ထားပေးရင်း နဖူးလေးကို မွှေးကြူပေးရင်း ချမ်းနေရှာမလားလို့ လက်မောင်းသား ချောမွတ်မွတ်ကလေးကို ပွတ်ပေးနေမိတယ်။“ဖိုးသက်လေး.. မမဝါကို လမ်းဘေးမှာ လုပ်ချင်သလိုလုပ်ပေးတယ် မကောင်းဘူးကွာ လူဆိုးလေး”“မအောင့်နိုင်လို့ပါဗျာ”“ပြီးတော့ တအားကြမ်းပြီး ရက်စက်လွန်းတယ်ကွာ.. ဘာမှမပြောမဆိုနဲ့ သူများပါးစပ်ထဲ သူ့ဟာကြီးကို ထိုးထည့်လိုက်တာ လူကိုနင်သွားတာပဲ”“ကန်တော့ပါ.. ကျနော် တအားစိတ်ထသွားတာ.. ကန်တော့”“ဟွန်း.. ပြီးတော့ တအားမွှေပစ်လိုက်တာ လူကို သေတော့မယ် သိလား”ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို လက်သီးဆုပ်ကလေးနဲ့ထုပြီး မူနွဲ့နေပေမယ့် အဲ့ဒီလိုလုပ်တာကို ကြိုက်နှစ်သက်မှန်း တဖက်လှည့်နဲ့ ဝန်ခံနေတာ ကျနော်သိပါတယ်ဗျာ။“ကဲ! တော်ပီ.. ထတော့ ပြန်မှဖြစ်မယ်.. အဝတ်တွေ မြန်မြန်ဝတ်တော့ မောင်လေး”“ဟုတ်! အိမ်ပြန်ရောက်ရင် မမဝါကို ကျနော် ထပ်ချစ်ဦးမှာနော် အဟီး မဝသေးဘူး”“အလိုတော်! ရှင်လေးကို ဘယ်သူက ခံမယ်ပြောလို့လဲ.. တော်ပြီ ကြောက်သွားပြီ တာ့တာ”ရယ်ချင်နေတဲ့ လေသံလေးနဲ့အော်ရင်း ထမီလေးကို ကောက်စွပ်ပြီး လှစ်ကနဲ သဲသောင်ပြင်ပေါ် ပြေးဖို့ပြင်နေတဲ့ မမဝါကို အတွင်းခံဘောင်းဘီဝတ်ပြီး ပုဆိုးကို စလွယ်သိုင်းထားတဲ့ ကျနော်က အတင်းလိုက်ဖမ်းဖို့ ကြိုးစားရင်း ပြေးလိုက်သွားမိတယ်။ ဒီညတော့ မမဝါရဲ့ အိပ်ယာနွေးနွေးလေးမှာ အိပ်ဖြစ်ဖို့ သေချာနေပါပြီဗျာ။ ပွဲခင်းထဲကျန်ခဲ့တဲ့ သစ်သားရုပ်ထုလေးထည့်ထားတဲ့ ဖရီးဂျက်ကက်ဝတ် ကိုရွှေဘတစ်ယောက် ဘာများဖြစ်နေပြီလဲဆိုတာကတော့ နက်ဖြန်မှပဲ သိတော့မယ် ထင်ပါရဲ့လေ။နောက်တနေ့မနက် ဝေလီဝေလင်းမှ မမဝါတို့ အိမ်ကနေ အသာလေး ခိုးကြောင်ခိုးဝှက် ကျနော်ပြန်ထွက်ပြီး အိမ်ပြန်အိပ်ရတယ်။ သစ်သားရုပ်ထုလေး အကူအညီမပါတော့ အိမ်အပေါ်ထပ် မမဝါရဲ့အခန်းကနေ ခုန်မချနိုင်ဘူး။ ခြံစည်းရိုးကိုလည်း ခုန်မကျော်နိုင်ပါဘူး။ ကျနော့်မမဝါက တိတ်တိတ်လေး တံခါးတွေလိုက်ဖွင့်ပြီး လိုက်ပို့တာပေါ့ဗျာ။ လူနီကြီး အကူအညီမပါတော့ စိတ်က အင်မတန် ကျေနပ်နှစ် သိမ့်နေမိတယ်။ ကျနော် မနေ့ညက မမဝါနဲ့ သူ့အခန်းထဲထိ တိတ်တိတ်ခိုးဝင်ပြီး ကြည်လင်တက်ကြွစွာနဲ့ ချစ်ပွဲတွေ ဆင်နွှဲခဲ့ရတာပေါ့။အိမ်ထောင်ကွဲပြီး ပြန်ရောက်လာကတည်းက ယောကျ်ားအရသာဆိုတာ လုံးလုံးမေ့လျော့နေခဲ့တဲ့ မမဝါတစ်ယောက် အရင်တစ်ခါနဲ့မတူအောင် တက်ကြွလွန်းတယ်ဗျ။ အထူးသဖြင့် ဆက်ဆံနေချိန်မှာ ကျနော့်ကိုလှမ်းပြီး အားပေးအားမြှောက်ပြုသလို တွန်းအားပေးတဲ့ စကားသံလေးတွေ အရမ်းပြောတတ်တယ်။ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ဖြစ်လွန်းတယ်ပေါ့။ အံ့သြစရာအင်မတန်ကောင်းတဲ့ အချက်က သာမန်မိန်းမတွေလို ပြီးဆုံးခြင်းဆိုတဲ့ အဆင့်ရောက်တာ အချိန်မယူဘူးဗျ။ နည်းနည်းဆွလိုက်တာနဲ့ ချက်ချင်းရွှဲသွားသလို ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆက်တိုက်ဆောင့်ပေးလိုက်ရင် တစ်ကိုယ်လုံး ကုတ်ကွေးတွန့်လိမ်ပြီး ချက်ချင်းပြီးသွားတယ်။အဲ့ဒီမှာ မရပ်ပဲ ဆက်တိုက်ဆောင့်လေလေ ထပ်ခါထပ်ခါ ပြီးလေလေဖြစ်ပြီး ကျနော့်လိင်တံကို အဖုတ်ကြွက်သားတွေက လိမ်ကျစ်ပြီး ရှုံ့ပွရှုံ့ပွနဲ့ အသားကုန် ညှစ်ညှစ်တယ်။ အဲ့ဒီအချိန်မှာ တအားမာတင်းနေတဲ့ ကျနော့်အချောင်းကြီးကို ဒစ်ပေါ်တဲ့ အထိ ဆွဲဆွဲထုတ်ပြီး ဆောင့်ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း ဇွိကနဲ ဇွိကနဲတွေ ဖြစ်ဖြစ်သွားတာ လူကိုတစ်ကိုယ်လုံး ကျဉ်ကျဉ်တက်သွားမတတ် ကောင်းလိုက်တာဗျာ။ ခင်ဗျားတို့ကို ရိုးရိုးသားသား ဝန်ခံရရင် အဲ့ဒီလောက် လိင်တံကို အစုပ်ခံရတာ သိပ်ကောင်းတယ်ဆိုတဲ့ အရသာမျိုး ကျနော်တစ်ခါမှ မရဖူးသလို ဒီလောက် အပေးကောင်းတဲ့ မိန်းမမျိုးနဲ့လည်း ကျနော် တစ်ခါမှမကြုံဖူးသေးတာ အမှန်ပါ။သူက အိမ်ထောင်ကျခဲ့ဖူးလို့များလား မသိဘူး။ ကျနော် လှေကြီးထိုး လိုးနေတာတောင် တခြားမိန်းမတွေလို ငြိမ်ခံပြီး ဇိမ်မယူနေပဲ အောက်ကနေ စကောပြန်ဝိုင်းပေး၊ အလူးအလှိမ့်လေး ဘယ်ညာရိမ်းပြီး ထိရှပွတ်ချက်တွေ တစ်သတ်မှတ်ထဲ ဖြစ်မနေအောင်ကို အပေးကောင်းတာလေ။ လူပျိုပေါက်ကလေး ကျနော် ဘယ်လောက်ပဲ ဆက်တိုက်လုပ်နိုင်ပါစေ သူက မခံနိုင်တော့ဘူးလို့ လုံးဝမငြင်းဘူးဗျ။ ဖိုးသက်! လုပ်ချင်သေးလားဆိုပြီး လိင်တံကို ဆွဆွပေးပြီး စုပ်ပေး ၊လျှာကစားပေးရင် ကျနော်ဆိုတဲ့ကောင်ကလည်း ချက်ချင်းကို ပြန်ပြန်တောင်လာတာမို့ တက်ကုန်ရွက်ကုန် လှော်ခတ်မိခဲ့ကြတာပေါ့။ပြန်ခါနီးလိုက်ပို့တော့ ခြံပေါက်ဝက ဇွန်ပန်းရုံကြီးနားမှာ ကျနော့်ပုဆိုးကို အသာလေးဖြေချပြီး ပျော့ခွေနေတဲ့ ကျနော့်လိင်တံကို အာငွေ့နွေးနွေးလေးပေးပြီး ၃-၄ ချက်လောက် နှုတ်ဆက်အနမ်းလေး ပေးသေးတယ်။ ပြီးမှ ချစ်စရာ ပါးချိုင့်လေးပေါ်အောင် ပြုံးပြီး“နက်ဖြန်မလာခဲ့နဲ့ သဘက်ခါည ပြန်တွေ့မယ်..။ နေ့တိုင်းဆို ရိုးသွားမယ်”လို့ တိုးတိုးလေး အမှာစကားချွေရင်း ခြံတံခါးအသာဟပြီး နှုတ်ဆက်ခဲ့တာပေါ့။………………………………………မိုးလင်းတော့ ယားလို့တောင် မကုတ်အားတဲ့ အိမ်အလုပ်တွေနဲ့ တွေ့သွားတယ်ဗျာ။ ကုန်တွေ ဆက်တိုက်ရောက်လာတော့ ဂိုဒေါင်ထဲ အတင်အချလေးတွေမှာ စာရင်းဝင်မှတ်ဘာညာနဲ့ မနက်စာမပြောနဲ့ နေ့လည်စာတောင် လွှတ်သွားရော။ နေ့လည် ၃ နာရီလောက်မှ အလုပ်နည်းနည်းအားသွားလို့ ထမင်းစားမယ်လုပ်တာကို အမေက မြို့စွန်က အိမ်တစ်အိမ်မှာ ဆီတစ်ပေပါ အကြွေးယူထားတာလေး အကြွေးသွားတောင်းခိုင်းပြန်တယ်။ စိတ်ပျက်လက်ပျက်နဲ့ စက်ဘီးကောက်နင်းပြီး ခပ်သွက်သွက်လေး ဒိုးလာခဲ့တယ်။ကြွေးတောင်းတာရလာတော့ အိမ်ပြန်ဖို့ ခြေဦးအလှည့် ဗိုက်က တော်တော်ဆာလို့ အောင့်တောင်အောင့်နေပြီမို့ မနေ့ညက ဘုရားပွဲဈေးကလည်း လမ်းကြုံနေတော့ မထူးပါဘူးကွာဆိုပြီး ဆန်စေးခေါက်ဆွဲ ဝင်အုပ်လိုက်ဦးမယ်ဆိုတဲ့ အတွေးနဲ့ လူရှင်းနေတဲ့ ပွဲလမ်းမဖက် ခြေဦးလှည့်လိုက်တယ်။ ဘုရားကုန်းအတက်နားက ခေါက်ဆွဲဆိုင်တန်းနား အရောက်မှာ ဘယ်ဇရပ်ကအိပ်ပြီး ထလာမှန်းမသိတဲ့ ကိုရွှေဘရဲ့ ကြက်လည်လိမ်ထားတဲ့ အိပ်ရေးပျက်မျက်ခွက် ငူတူတူကြီးနဲ့ မနေ့ညက ကျနော်ချွတ်ပေးလိုက်တဲ့ ဖရီးဂျက်ကက် စစ်စိမ်းရောင်ကြီး ဝတ်ပြီး ခြေဒရွတ်ဆွဲ လမ်းလျှောက်လာတာနဲ့ ပက်ပင်းတွေ့တယ်။ ဘာတွေဖြစ်ခဲ့ပြီလဲ မသိဘူးလို့ တွေးမိပြီး ရယ်ချင်စိတ်ကို မနည်းအောင့်ထားရတယ်။“ဟေ့လူ .. ခင်ဗျာ့ အတယ် တရုတ်ကြီး ဖနောင့်နဲ့ပေါက်တော့မှာပဲ… အခုမှ ဘယ်ချောင်က ထွက်လာတာလဲ”“ချီးပဲ! မင်းကကော ဘယ်ပျောက်သွားတာလဲ မနေ့ညက.. အေဘေးလေး.. အခုဘာလုပ်မလို့လဲ”“ဒီနား အကြွေးလာတောင်းရင်း ဗိုက်ဆာလို့ ကြက်ပေါင်းခေါက်ဆွဲ ဝင်စားတာ..။ ခင်များ ဗိုက်ဆာနေတယ်မလား သွားမယ်လေ။ တူတူဝိုက်ပြီး အိမ်ပြန်တာပေါ့”“မင်းမှာ ပိုက်ဆံဘယ်လောက်ပါလို့လဲ အခု”“ပါပါတယ်ဗျ အဝသာစား…။ တစ်ယောက် ၃ ပွဲစားလည်းရတယ်..။ မလောက်ရင် အကြွေးတောင်းလာတဲ့ ပိုက်ဆံ ၂၀၀၀ ပါသေးတယ် ဟဲဟဲ”“၂၀၀၀ ဟုတ်လား ဟကောင်! အကောင်ဝင်ဖမ်းလိုက်မလား။ ဒါဆို.. တစ်ချက်နှစ်ချက် ဝင်ပစ်လိုက်မယ်လေ.. ငါတို့ ရှပ်ကီဖိုး ရံပုံငွေပေါ့”အဲ့ဒီခေတ်က ဘုရားပွဲလုပ်ရင် အာဝါဒေး လောင်းကစားဝိုင်းတွေက ပွဲဈေးတန်းအနောက်မှာ နေ့ရောညပါ ဆက်တိုက်ပါတတ်တာကိုးဗျ။ အခုလည်း အဲ့ဒီဝိုင်းတွေက ဆူညံအော်ဟစ်သံတွေက ဒီနေရာကနေတောင် ကြားနေရတယ်။ အခု ကိုရွှေဘက လေးကောင်ဂျင်ဝင်ထိုးမလားလို့ အတို့အထောင် လုပ်နေတာဗျ။ ဖိုးသက်နဲ့ရွှေဘ ဆိုတာကလည်း မကောင်းတဲ့ဖက်မှာ နှစ်ခါညှိစရာ မလိုဘူးဆိုတော့ ဗိုက်ဆာတာတွေဘာတွေ ချက်ချင်းမေ့သွားပြီး လာလေ! ဆိုတာနဲ့ ပါသွားတော့တာပေါ့။ကိုရွှေဘက လေးကောင်ဂျင်မှာ ဆရာသမားဗျ။ ခင်ဗျားတို့ထဲက မသိသေးတဲ့လူတွေ ရှင်းအောင် လိုတိုရှင်းပြောရရင် ဖား၊ ကြက်၊ ဝက်၊ ငါးရှဉ့်(ရှော) ဆိုတဲ့ အကောင်လေးကောင်ပါတဲ့ အံစာကိုလှည့်ပြီး ခွက်နဲ့အုပ်၊ ကြိုက်တဲ့အကောင်ကို ချထိုး၊ အံစာဖွင့်လို့ ကိုယ်ထိုးထားတဲ့ အကောင်ဆို ၃ ဆ အလျော်ရတဲ့ ကစားနည်းပေါ့။ အဲ့ဒီမှာ အပျော်ထိုးတဲ့လူတွေက တစ်ပိုင်း၊ ပရော်ဖက်ရှင်နယ်ထိုးတဲ့ လူတွေမှာ ကြတော့ ၂ မျိုးရှိတယ်ဗျ။ အသံသမားနဲ့ လမ်းသမား။အသံသမားဆိုတာက အံစာကိုလှည့်ပြီး ခွက်နဲ့အုပ်ထားလိုက်ပြီးနောက်.. အံစာရပ်သွားပြီး အောက်ခံကြွေပန်းကန်နဲ့ အံစာသီးထိခတ်မိတဲ့အသံကို နားထောင်ပြီး အဲ့ဒါ ဘာအကောင်ဆိုတာကို နားနဲ့မှတ်မိ ထိုးတဲ့လူမျိုး။ လမ်းသမား ဆိုတာက အလက်တိုင်းမထိုးပဲ ထွက်သမျှအကောင်တွေကို ပထမဆုံး လိုက်မှတ်ထားလိုက်တယ်..။ ဒီတစ်လက် ဖား၊ နောက်တစ်လက် ကြက်၊ နောက်တစ်လက် ကြက်၊ နောက်တစ်လက် ဝက် (ဖား၊ ကြက်၊ ကြက်၊ ဝက်) ကြက်နှစ်ခါကျအပြီးဆို ဝက်ကျတတ်တယ်။အဲ့လိုလေးတွေ ဆက်တိုက်ရေးမှတ် (စိတ်မှတ်) ထားပြီး အခြေအနေကို စောင့်ကြည့်ရင်း သူ တွက်ချက်ထားတဲ့ လမ်းမှန်ပြီလို့ ယူဆတဲ့အချိန်မှာ အသံသမားလို လက်လီစိပ်ပြီး ပိုက်ဆံနည်းနည်းစီထိုးတာမဟုတ်ပဲ တစ်ချက် နှစ်ချက်ထဲနဲ့ ပုံအောပြီး ချထိုးပစ်လိုက်တယ်။ အလျော်ရရင်လည်း ဆက်မထိုးတော့ပဲ ရပ်ပြီး လစ်ပြေးသွားတာမျိုး အပိုင်ချတတ်တဲ့ ကစားသမားမျိုးကို လမ်းသမားလို့ ခေါ်တယ်ဗျ (သင်္ချာလို တွက်ထိုးတာမျိုးပါ)။အဲ့ဒီအမျိုးအစားတွေထဲက ကျနော့်ဆရာသမားက လမ်းသမားဗျ။ တော်ရုံ တစ်ချက်နှစ်ချက် ဝင်ပစ်လိုက်ရင် မှန်တာချည်းပဲဆိုတော့ ကျနော်တို့နှစ်ယောက်ရဲ့ အသုံးစားရိတ်က တစ်လနှစ်လတော့ ဖူလုံနေကြဆိုပါတော့။ ကျနော်က ပိုက်ဆံထက် စိတ်လှုပ်ရှားရတာကို အတော်သဘောကျလို့ကို သူ့နောက်လိုက်တတ်တယ်လေ။ တိုတိုပြောရရင် ကိုရွှေဘလက်ထဲ အကြွေးတောင်းလာတဲ့ ဆီတစ်ပေပါဖိုး ငွေ ၂၀၀၀ (အဲ့ဒီခေတ်က) ထည့်ပေးလိုက်ပြီး ဘေးကနေ စီးကရက်ဖွာရင်း အကဲခတ်နေလိုက်တယ်။ထိုးသားတွေများလွန်းပြီး အလျော်အစား အတော်ကြီးတဲ့ လေးကောင်ဂျင်ဒိုင်ဆိုတော့ ဆူညံနေတာပေါ့။ ကံမကောင်းချင်တော့ ကိုရွှေဘ ပိုက်ဆံ ၂၀၀၀ ကို ၃ လက်လောက်ချောင်းပြီး ဝင်ပစ်လိုက်တာ ပလုံသွားပါလေရော ဟီးဟီး (ရွှေဘလည်း အမြဲမနိုင်ပါလားပေါ့) ခါလီဖြစ်သွားတဲ့ အိပ်ကပ်ကလေးတွေနဲ့ စပ်ဖြဲဖြဲဖြစ်ပြီး လောင်းကစားဝိုင်းတန်းဖက်ကနေ ပွဲခင်းဖက် ပြန်လှည့်လာကြတာပေါ့။အိမ်ပြန်ရင် အမေ့အကြွေး ၂၀၀၀ တော့ မရခဲ့ဘူးလို့ လိမ်ရတော့မယ်။ ကိုရွှေဘကတော့ ရှူံးသွားတာတောင် ကြက်အဆင်း ဖားအတက်ကွာ သေချာပေါက်အကွက်ကြီး ဘာဖြစ်တယ် ညာဖြစ်တယ်နဲ့ ပွစိစိလုပ်လို့ကောင်းတုန်း။ အိပ်ကပ်ထဲ ဟိုဟိုဒီဒီ နှိုက်ကြည့်လိုက်တော့ လေးဆယ့်ငါးကျပ်တန်လေး တစ်ရွက် ကျန်သေးတယ်။ ဗိုက်က ပိုဆာလာတာ တဂွီဂွီတောင် မြည်လာပြီ။ ဒါနဲ့ ခေါက်ဆွဲဆိုင်ဝင်တယ်။သောက်ရှက်ကွဲချင်တော့ ကျောက်သင်ပုန်းနဲ့ စာရေးထားတာက ကြက်ပေါင်းခေါက်ဆွဲတစ်ပွဲ (၂၅ ကျပ်) တဲ့။ ပိုက်ဆံက နှစ်ယောက်ပေါင်း ၅၀ မပြည့်တော့ဘူး။ ကိုရွှေဘက“ငါမစားတော့ဘူး မင်းပဲစားတော့ကွာ”ဆိုပြီး အလကားရတဲ့ ရေနွေးကြမ်းတွေ ငဲ့သောက်နေတယ်။ ကျနော်လည်း ဗိုက်ဆာနေတာချင်း အတူတူ တစ်ယောက်ထဲတော့ မစားချင်ပါဘူးဗျာ။ ဘယ့်နှယ် မရှိအတူ ရှိအတူတွေဟာ။ ခေါက်ဆွဲလည်း မမှာဖြစ်သေးပဲ ရေနွေးတစ်ခွက် မော့သောက်ရင်းနဲ့မှ ကိုရွှေဘဝတ်ထားဆဲ ကျနော့် ဖရီးဂျက်ကက်ကို တွေ့လိုက်ရမှ အသိတစ်ချက် ဝင်လာတယ်။ ဟိုအရုပ်ကလေး။ ဟုတ်တယ်လေ.. သူ့အပေါ်မှာ ထွင်းထားတဲ့ စာတွေက စိတ်အကြံရှိသမျှ အောင်စေမည်လို့ ပြောထားတာ။ အဲ့ဒီအထဲမှာ လောင်းကစား ပါချင်ပါမှာပေါ့ဗျ။ မိန်းမကိစ္စပဲ သက်သက်ဖြစ်ချင်မှဖြစ်မယ်။“ကိုရွှေဘ.. ကျနော့်ဂျက်ကက် ချွတ်ပေးစမ်းပါဦး..။ ပြီးတော့ ခင်ဗျား ဒီဆိုင်မယ် ခဏထိုင်စောင့်နေဦး..။ ကျနော် ကိစ္စတစ်ခုရှိလို့ …”“ဘာလဲဟ.. အိမ်ပြန်မယ်လေ”“ခဏနေစမ်းပါဦး ထိုင်နေအေးဆေး”ကသောကမျှောနဲ့ လောင်းကစားဝိုင်းတွေဖက်ကို ကျနော် ပြေးထွက်လာခဲ့တယ်။ ဖရီးဂျက်ကက် အတွင်းအိတ်ထောင်ထဲက သစ်သားရုပ်ထုလေးကို လက်နဲ့စမ်းပြီး ခပ်ဖွဖွပွတ်သပ်ရင်း ခုနက လေးကောင်ဂျင်ဝိုင်းကို ပြန်ရောက်လာပြန်ပြီ။ လူနီကြီးလည်း ကျနော့်ဘေးမှာ လာမရပ်ပါလား။ စီးကရက်တစ်လိပ်လောက် အိတ်ကပ်ထဲက ထုတ်ပြီးဖွာနေရင်း ခဏငေးနေသေးတယ်။ လက်ထဲမှာတော့ လေးဆယ့်ငါးကျပ်တန် အနွမ်းကလေးကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ထားလို့ပေါ့။ရုတ်တရက် နားထဲမှာ ဆူညံနေတဲ့ လူသံတွေကို ဖောက်ထွက်လာတဲ့ အသံတစ်ခု ကြားလိုက်ရတယ်။ ကျနော်ရင်းနှီးတဲ့ အသံမှန်း ရိပ်မိလိုက်တယ်။“မင့်စိတ်ထဲကအတိုင်း ဆန္ဒရှိတဲ့အတိုင်း ကြံတဲ့အတိုင်း”ကြည်ကြည်လင်လင် ကြားလိုက်ရတဲ့ အသံအဆုံးမှာ ကျနော့်လက်ထဲက လေးဆယ့်ငါးကျပ်တန်ကလေးကို ဇယားကွက်ပေါ်က ဝက်အရုပ်ပေါ်ကို ပစ်တင်လိုက်တယ်။ တခြားထိုးသားတွေကလည်း ငွေစက္ကူတွေ ဖွေးဖွေးလှုပ်အောင် တခြားအရုပ်တွေပေါ် ပစ်တင်နေကြပြီ။“လက်ရှောင်! ပေါက်ကောင်ဖွင့်မယ်.. ဟိုင်း”“ဝက်ကုန်းးး”အံစာသီးကို အုပ်ထားတဲ့ ယွန်းခွက်ကလေးကို လှပ်လိုက်တော့ ဝက်ဗျ။ ကျနော် အလျော်ရတယ်။ ၄၅ ကျပ်ကို ၃ ဆဆိုတော့ ၁၃၅ ကျပ် လျော်လာတယ်။ နဂိုရှိရင်းစွဲ အရင်းနဲ့ပေါင်းလိုက်တော့ ၁၈၀။ အလျော်အစားလုပ်တဲ့ လူတွေထဲက တစ်ယောက်က ကျနော့်ကို ပိုက်ဆံလှမ်းလျော်ပေးပေမယ့် ခေါင်းခါပြပြီး ဆက်ထိုးထားဖို့ လက်ပြလိုက်တယ်။ နောက်တစ်လက် ထပ်ဖွင့်တယ်။ ဝက်ပဲဗျ။ ဒါတိုက်ဆိုင်မှု သက်သက်လား ဘာလား ကျနော်မသိတော့ဘူး။ ရင်ဘတ်ထဲမှာ တအားလှုပ်ရှားလာပြီ။ ၁၈၀ ကို ၃ ဆလျော် အရင်းနဲ့ပေါင်း ၇၂၀ ကျပ်။မယူသေးပဲ ဆက်ထိုးတယ်ဆိုတော့ အံ့သြသလို အကြည့်ခံလိုက်ရပြီ။ တတိယအကြိမ် ဆက်ဖွင့်တယ် ဝက်ပဲ။ ကျနော့်ရင်တွေတစ်ခုလုံး ဗလောင်ဆူလာပြီ။ အခု တော်သင့်ပြီထင်တယ်။ ကျနော့်အရင်း ၂၀၀၀ မကဘူး ရထားပြီမလား။ ၂၈၈၀ ကျပ်ဆိုတော့ အကောက်နှုတ်လိုက်ရင်တောင် ပိုက်ဆံ ၈၀၀ လောက် အမြတ်ထွက်နေပြီ။ဟင့်အင်းဗျာ! မယူသေးဘူး ဆက်ထားလိုက်မယ်.. နောက်တစ်လက်ပေါ့ မယုံဘူး။ ဒါက ကံတရားသက်သက်ကြီးပါ။ မယူဘူး ဆက်ထိုးတယ် ဟေ့လူ!…………………………………………“စူပါစိန် လေးကောင်ဂျင် ကြိုက်ထိုးကြိုက်ခံဒိုင်”ဆိုတဲ့ နဖူးစည်းအောက်က လေးကောင်ဂျင်ဝိုင်းမှာ လူအုပ်ကြီးက ကြောက်စရာကောင်းလောက်အောင် တိတ်ဆိတ်ငြိမ်သက်နေတာ မယုံနိုင်စရာပဲဗျ။ ဒီလောက် လူတွေအများကြီးကို ဘာအသံမှ မကြားရတော့ဘူး။ ကျနော့်ဘေးနားမှာ ရပ်နေတဲ့ လေးကောင်ဂျင်ထိုးနေသူ ရှမ်းအဘွားကြီးတစ်ယောက် ဒန်မီးခြစ်ကြီးနဲ့ ဆေးပေါ့လိပ်တစ်တောင်လောက်ကို မီးညှိဖို့ကြိုးစားနေတာ လက်တုန်နေလို့ မီးမစွဲဘူး ဖြစ်နေရှာတယ်။ စိတ်လှုပ်ရှားနေတယ် ထင်ပါ့။ အခုအားလုံးရဲ့မျက်လုံးက ကျနော့်ဆီ ရောက်နေကြပြီဗျ။ အခုလောလောဆယ် ဝက်ကျနေတာ ဘယ်နှစ်လက်ရှိသွားပြီလဲ မမှတ်မိတော့ဘူးဗျ။ ၁၂ လက်လား ၁၃ လက်လား။ သေသေချာချာ မမှတ်မိတော့ဘူး။ဇယားကွက်ပေါ်က ဝက်အပေါ်မှာ ဖွေးဖွေးလှုပ်နေတဲ့ ငွေစက္ကူတွေ၊ အုပ်လိုက်စီထားတဲ့ ၂၀၀ တန်တွေ အကုန်လုံးက ကျနော့်ပိုက်ဆံတွေချည်းပဲ။ စပြီးချထိုးလိုက်ကတည်းက ပြန်မကောက်သေးဘူး။ ဒိုင်က ပိုက်ဆံတွေကို အကပ်လိုက် စင်ပေါ်မှာတင်ပြီး အလျော်အစားလုပ်တဲ့ ဒိုင်။ ဒါပေမယ့် အခုဘယ်သူ့ကိုမှ အထိုးမခံတော့ဘူး။ ကျနော်နဲ့ တစ်ယောက်ချင်း ချကုန်ပြီ။“ကျန်တဲ့လူပိတ်တယ်။ မင်းတစ်ယောက်ထဲထိုး။ သတ္တိရှိရင် ဒီဝက်ပဲ ဆက်ထိုးနေ”ဆိုပြီး စိမ်ခေါ်တာ ၇ လက်လောက် ဆက်တိုက်လျော်ပြီးးကတည်းကဗျ။ ကျနော်ဆိုတဲ့ ဖိုးသက်ကလည်း မိုက်တိမိုက်ကန်း ချာတိတ်ကလေးဆိုတော့ စီးကရက်ခဲပြီး ပြုံးမဲ့မဲ့နဲ့ ပိုက်ဆံတစ်ပြားမှ ပြန်မနှုတ်ပဲ ဆက်ထိုးနေလိုက်တာ အခု ပိုက်ဆံအပုံကြီး ကြောက်စရာကောင်းအောင် ကြီးလွန်းလာလို့ တခြားဝိုင်းက လူတွေပါ အုံပြီး ကြည့်နေကြတာလေ။ သူတို့ အံစာလှည့်တဲ့လူ ၃ ယောက်ပြောင်းပြီးပြီ ဝက်ကနေ ဘာမှမပြောင်းဘူးဗျ။ ရုတ်တရက် လူတွေကြားထဲ အတင်းတိုးပြီး ကျနော့်ဘေးကို လူတစ်ယောက် အတင်းဝင်လာတယ်။“ဟိုက်! ဘာတွေဖြစ်ကုန်တာလဲ ဖိုးသက်”“ကျနော် ဂျင်ထိုးနေတာလေ ကိုရွှေဘ”“တော်ပြီလေ.. ပြန်မယ်.. ချီး.. မင်းရူးနေတာလား ဒီလောက်ကြီးရထားပြီ”“အဲ့ဒီအပုံကြီးထဲမှာ ကျနော့်ပိုက်ဆံက လေးဆယ့်ငါးကျပ်ပဲ ပါတာလေ..။ ကိုရွှေဘပဲ သင်ထားတာ ဆက်တိုက်ရင် သူပြုတ်ကိုယ်ပြုတ် အသေတွယ်ရတယ်ဆို..”“မင်း မင်း မင်း (ကိုရွှေဘ စကားထစ်သလို ဖြစ်နေတယ်) အရင်း ၂၀၀၀ ပြန်ယူထားပြီးပြီလား”“ဟင့်အင်း .. မယူထားသေးဘူး”“ဒါဆိုနေဦးကွာ.. အရင်း၂၀၀၀… ရံပုံငွေ ၂၀၀၀ နှုတ်လိုက်မယ်… ကျန်တာ မင်းသဘော”ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကိုရွှေဘတစ်ယောက် ကုန်းကွကွလုပ်ပြီး ပိုက်ဆံအပုံကြီးထဲက ၂၀၀ တန် ၂ အုပ် ၃ အုပ်လောက် လှမ်းနှိုက်လိုက်တယ်။“ကဲ! ရပြီလေ.. နင့်ဖာသာ လုပ်ချင်သလိုလုပ်တော့ ..”ပိုက်ဆံတွေကို ခါးပုံစထဲ သိပ်ထည့်ရင်း ကိုရွှေဘက ကျနော့်ကို ဆက်ထိုးချင်ထိုးတော့လို့ အချက်ပြတယ်။ ရယ်ချင်စိတ်ကို မနည်းမျိုသိပ်လိုက်ရတယ်။ ဒီလို စိတ်တူကိုယ်တူ မိုက်လွန်းလို့များ အတွဲမိနေတာလား မသိပါဘူးဗျာ။“ဖိုးသက်.. အဲ့ပိုက်ဆံအပုံကြီးက ဂျစ်ကား ၂ စီးဝယ်လို့ ရလောက်တယ်နော့်”ကိုရွှေဘက သူများမကြားအောင် ကျနော့်နားရွက်နားကပ်ပြီး လေသံကလေးနဲ့ တစ်ချက် သတိပေးတယ်။ ဒါပေမယ့် သူ့လက်ထဲမှာ ပိုက်ဆံတော်တော် ယူထားပြီးပြီမို့ သိပ်တော့ အရေးလုပ်ဟန် မတူတော့ဘူးဗျ။ဒိုင်က ဂျင်ကို မွှတ်နေအာင် ထပ်လှည့်လိုက်ပြန်ပြီ။ ယွန်းခွက်ကလေးနဲ့ အံစာကို အုပ်လိုက်ပြီ။ လူတွေအကုန်လုံးက တိတ်ပြီး စောင့်ကြည့်နေကြတယ်။ အံစာသီးရပ်ပြီး အောက်ခံကြွေပန်းကန်နဲ့ ထိခတ်သံထွက်လာတော့ တိတ်ဆိတ်နေတာမို့ အကျယ်ကြီးပဲဗျ။ချလွမ်!“ကဲ.. ထိုးသားလေး ဝက်ပဲဆက်ထိုးမှာ ဟုတ်လား”ဒိုင်လုပ်တဲ့လူက ဂျင်ကိုအုပ်ထားတဲ့ အုပ်ဆောင်းကို ဖွင့်တော့မလို ဟန်ရေးပြပြီး “အာ” လိုက်သံကြောင့် ကျနော် တစ်မျိုးဖြစ်သွားတယ်။ ဒီအသံကို ကျနော် ကောင်းကောင်းမှတ်မိတယ်ဗျ။ တရုတ်ပြည်ကလာတဲ့ OSLO စာတမ်းပါတဲ့ ကောင်းဘွိုင်ဦးထုပ် ဆောင်းထားတဲ့ ဂျင်လှည့်တဲ့ အဲ့ဒီလူက လူပြောင်းလိုက်တဲ့သူအသစ်။ မျက်လုံးချင်းဆုံမိတော့ ကျနော့်အကြည့်ကို မယှဉ်နိုင်သလို မျက်နှာလွှဲသွားတယ်။ဟုတ်ပြီ! အဲ့ဒီဦးထုပ်ကို ဖယ်လိုက်ရင် နဖူးပြောင်ပြောင်ကြီး မြင်ရလိမ့်မယ်ဆိုတာ သေချာတယ်။ ဒါ တင်ဖေ! မိုးပျံတင်ဖေလို့ နာမည်ကြီးတဲ့ ကိုတင်ဖေပဲ။(ကိုနတ်ရဲ့ သိုင်းဝတ္ထုတွေနဲ့ ရောမှာစိုးလို့ မိုးပျံတင်ဖေဆိုတာ ရှင်းပြမှဖြစ်မယ် ထင်တယ်ဗျ။ ဒီနယ်ဖက်မှာ ဖဲဝိဇ္ဇာ၂ မျိုးရှိတယ်။ အင်မတန် အလိမ်တော်တဲ့ လူတွေပေါ့။ မြေလျှိုး၊ မိုးပျံဆိုပြီး နာမည်ပေးကြတယ်။ အရောင်တူတဲ့ ဖဲချပ်တွေ ဖွက်ယူလာပြီး အရေးကြုံတိုင်း ဝိုင်းထဲထည့်ရိုက်၊ မလိုတော့ရင် ပြန်ထုတ်ယူ.. အဲ့လို လိမ်တာကျွမ်းတဲ့ လူတွေက မြေလျှိုးဆိုတဲ့ အမျိုးအစား။ မိုးပျံဆိုတဲ့ကောင်တွေက လက်လှည့်တာ အင်မတန်မြန်ပြီး မျက်စိရှေ့မှာတင် ဘာမှန်းမသိလိုက်ပဲ လိုချင်တာ လက်ထဲရောက်အောင် ဘယ်လိုဆွဲယူမှန်း မသိတာမျိုး၊ ဘူကြီးရိုက်ရင် လက်တိုင်း ကုလား ၅ ကောင်ကျအောင် လုပ်နိုင်တဲ့ အမျိုးအစားကိုဆို လိုတာဗျ)အခု ကျနော်ရှေ့က ဂျင်လှည့်နေတဲ့ ကိုတင်ဖေ ဆိုတာ ကျနော်တို့ မမွေးခင်ကတည်းက လောင်းကစားလောကမှာ ကျင်လည်နေတာဗျ။ လေးကောင်ဂျင်မှာလည်း လိုချင်တဲ့အကောင်ရအောင် လှည့်ထားနိုင်သလို.. အုပ်ဆောင်းဖွင့်ခါနီး ဟိုအော်ဒီအော်တွေလုပ်ပြီး နဂိုအံစာကျထားတဲ့ အကောင်ကို အုပ်ဆောင်းအလှပ်မှာ ပြောင်းပစ်နိုင်တယ်ဆိုတာပါ ကျနော် ကောင်းကောင်းသိတယ်။“ပန်းတော်” ဆိုတဲ့ သင်္ဘောပေါ်မှာ မိုးပျံတင်ဖေတို့တွေ အစုန်အဆန်လိုက်ပြီး ဆလွန်းခန်းထဲ ဖဲဝိုင်းထောင် အမဲဖမ်းကြတာ ရွှေလီချောင်းဖျားမှာ သစ်ကုန်ကူးပြီး ပြန်လာတဲ့ တောသား တူဝရီးနှစ်ယောက် ငွေတစ်သိန်းကျော် ပြောင်သွားရှာတာ ကျနော် မျက်ဝါးထင်ထင် မြင်ဖူးတယ်။ ဖဲရိုက်တဲ့နေရာမှာ ဘယ်တော့မှ လိမ်မရိုက်တတ်ပေမယ့် ကိုယ့်ကိုလိမ်ပြီဆို ချက်ချင်းသိပြီး ထဗျင်းတတ်တဲ့ “လေးမြို့နယ် အိပ်ဖန်စောင့်” အသုဘတကာ၊ ကျိတ်ဝိုင်းတကာ ပတ်ချာလှည့်တတ်တဲ့ ရွှေဘနဲ့ ဖိုးသက် ဆိုတာ သူတို့လည်း သိပုံရပါတယ်။ဒါကြောင့် မိုးပျံတင်ဖေတစ်ယောက် ထိပ်ပြောင်ကြီးကို ဘယ်က ဦးထုပ်ယူဆောင်းပြီး ကွယ်ထားတာလည်း မသိဘူး။ ကျနော်က ဝက်ပဲ ဆက်ထိုးတယ်လို့ ပြောလိုက်မယ်ဆိုပါတော့ … အံစာက ဝက်ပဲကျနေပါစေဦး ဟိုအော်ဒီအော်လုပ် အာရုံပြောင်းပြီး အုပ်ဆောင်းကို ဆွဲဖွင့်လိမ့်မယ်။ သူများအမြင်မှာတော့ ဒီအတိုင်း ဆွဲဖွင့်လိုက်တာပေါ့။ ဒါပေမယ့် မဟုတ်ဘူး..။ သူ့ဖက်ကိုစောင်းပြီး အသာလေး ဆွဲဖွင့်တာ ဘာအကောင်လဲဆိုတာ သူအရင်မြင်ရမယ်..။ ဝက်ကျနေတာ မြင်တာနဲ့ အုပ်ဆောင်းကို ခတ်ပြီး အံစာကိုလှည့်ပစ်လိုက်တာ အသံမထွက် ဘယ်သူမှကို မြင်လိုက်ရမယ် မထင်ဘူး။ အဲ့ဒါကြောင့် မိုးပျံဘွဲ့ ရထားတာပေါ့လေ။သာမန်လူတွေက မျက်စိရှေ့တင် ဘယ်လိုလုပ်လိုက်မှန်း မသိတော့ ယုံချင်မှယုံမယ်။ ကျနော်တို့က သူတို့လောကသားတွေနဲ့ ရောထွေးယှက်တင် နေခဲ့ဖူးတော့ ကောင်းကောင်းသိတယ်။“ကဲ! မထိုးတော့ဘူးလား ကြာနေပြီ … သွေးကြောင်ရင် ဘေးရှောင်နေလိုက်တော့။ ဇမရှိပဲ စူပါစိန်ဒိုင်နဲ့ လာမယှဉ်နဲ့.. ကဲ..ကဲ”“အာ” သံပေးပြီး စိန်ခေါ်နေတာကို ကျနော်က ခပ်ပြုံးပြုံးမျက်နှာပေးနဲ့ သူတို့ချပြီး ဧည့်ခံထားတဲ့ စီးကရက်ဗူးထဲက စီးကရက်တစ်လိပ်ကို မီးငြှိလိုက်သေးတယ်။ ပြီးမှ အသာလေး ဘေးကိုစောင်းငဲ့ပြီး လေသံတိုးတိုးနဲ့ ကိုရွှေဘကို သတိပေးလိုက်တယ်။“ကိုရွှေဘ အဲ့လူ မိုးပျံတင်ဖေဗျ!”ကျနော့်စကားကြောင့် ပိုက်ဆံအပုံကြီးကို ငေးနေတဲ့ ကိုရွှေဘ ဆတ်ကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ ငေါ့တော့တော့လေသံ တမင်လုပ်ပြီး ကျနော် ဒိုင်လုပ်သူကို စကားလှမ်းပြောလိုက်တယ်။“ဝက်ပဲ ဆက်ထိုးချင်တယ်ဗျာ ..။ ဒါပေမယ့် အုပ်ဆောင်းကို ခင်ဗျား မဖွင့်ကြေး..။ ကျနော့်လက်နဲ့ ဖွင့်မယ် ရမလား”“ဘာဆိုင်လဲကွ! ငါကဒိုင်လား မင်းကဒိုင်လား”“ဟာဟ! ဒါဆို ကျနော်မဖွင့်ဘူး။ ဘေးက ထိုးသားထဲက တစ်ယောက်ကို ဖွင့်ခိုင်းလိုက်မယ်။ ဘယ်လိုလဲ”“ဟေ့ကောင် လေးကောင်ဂျင်လောကမှာ ထိုးသားက အုပ်ဆောင်းလှပ်တယ်ဆိုတာ ထုံးစံကိုမရှိဘူး လက်မခံဘူးကွာ”“ဟားဟား”အပြန်အလှန် အချီအချတွေ ပြောနေရင်း ဝါးကွပ်ပျစ်တစ်ဖက်က သူတို့ဒိုင်အဖွဲ့ကို အကဲခတ် ကြည့်နေမိတယ်။ ပိုက်ဆံအလျော်အစားလုပ်တဲ့ကောင်တွေ အပါအဝင် ဂျင်လှည့်တဲ့သူတွေကော စုစုပေါင်း ၁၀ ယောက်ကျော်လောက်ရှိမယ်။ အခြေအနေမကောင်းရင် ပြဿနာရှာတတ်တဲ့ ဒီကောင်တွေရဲ့ လုပ်ကွက်ကိုလည်း ကြားဖူးပြီးသား။ ကျနော်တို့ဖက်အခြမ်းက လူအုပ်ထဲမှာပါ သူတို့လူတွေ ပါချင်ပါနေနိုင်တယ်ဆိုတာပါ စိတ်ထဲက တွက်ထားမိပြီ။ အကြီးအကျယ်ဝိုင်းဖြစ်လို့ အချီကြီး လျော်ရတော့မယ်ဆိုရင် ညဖက်ကစားတဲ့ ဂျင်ဝိုင်းတွေမှာ ဒိုင်ရဲ့ဒလန်ကောင်တွေက ဝိုင်းအပြင်ကနေ အောက်လင်းမီးအိမ်ကို သစ်သားချောင်းနဲ့ လှမ်းပေါက်ပစ်ပြီး ရှုပ်ရှက်ခတ်အောင်လုပ်၊ အဲ့ဒီမှာ ဒိုင်က လုံးဝမလျော်တော့ပဲ လူတွေ ဘာမှန်းမသိလိုက်နိုင်ခင် အမှောင်အကျနဲ့ကွက်တိ သူတို့ဖာသာ ပိုက်ဆံတွေ ပြန်လုပစ်တာမျိုးအထိ လုပ်တတ်တဲ့ကောင်တွေမှန်း ကျနော်သိပြီးသား။ အခုလည်း အခြေနေက တင်းမာစပြုလာပြီ။မတော်တဆ သူ့ဖာသာ ဟုတ်ပြီ ထိုးတယ်နော် ဘာညာလုပ်ပစ်ပြီး အုပ်ဆောင်းကို ဆွဲလှန်လိုက်မှာ စိုးနေရပြီ။ မျက်နှာကို ခပ်တင်းတင်းထားရင်း ကျနော့်ပုဆိုးကို ဆွဲချွတ်ချပစ်လိုက်တယ်။ အောက်က ဘောလုံးကန်ဘောင်းဘီ အတိုလေး ပါလာလို့ တော်သေးတယ်။ ပုဆိုးကို ဖြန့်ခင်းပြီး ပိုက်ဆံအပုံကြီးကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ကျုံးထည့်ပစ်လိုက်တ ခပ်သွက်သွက်ကလေးပဲ။ လူတွေက အံ့သြသွားလို့ တဝေါဝေါ ဝေဖန်သံတွေ ထွက်လာတယ်။“ဟေ့ကောင်! ဒါဘာလုပ်တာလဲကွ”ဆက်မထိုးတော့ဘူးဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်ပေါ့ဗျာ။ ပုဆိုးထဲ ပိုက်ဆံအပုံကြီး ရောက်သွားတာနဲ့ အနားစတွေကိုစုပြီး လုံးချည်လိုက်တယ်။ မြန်နိုင်သလောက် မြန်မြန်လစ်မှ ဖြစ်မယ်လေ။ မခံမရပ်နိုင်ဖြစ်သွားတဲ့ ဒိုင်က ဆတ်ကနဲ မတ်တပ်ထရပ်ပြီး ရှူးရှူးရှားရှား လုပ်ဖို့ပြင်တယ်။ သူ့လူတွေကပါ ဝရုန်းသုံးကား ထရပ်ပြီး ကွပ်ပျစ်ပေါ်အထိ တက်မယ့်ဟန်ပြင်အလာမှာ…“တစ်ယောက်မှ မကပ်ခဲ့နဲ့နော်!!! သေသွားမယ် (xxx..သား) ကွ..။ ဟေ့ကောင်! တင်ဖေ.. မင်း ရွှေဘအကြောင်း သိတယ်နော်။ တက်လာတဲ့ကောင် အသေပဲ”ကိုရွှေဘရဲ့ကြုံးဝါးသံက အော်ကြီးဟစ်ကျယ် ထွက်လာတယ်။ လူတွေအကုန်လုံး ရှဲကနဲဖြစ်သွားပြီး ဟိုဖက်က တင်ဖေတို့အဖွဲ့လည်း ကပ်မလာရဲဘူး။ ကိုရွှေဘလက်ထဲမှာ နယ်ကျော်ပြီးသွားတိုင်း ခါးကြားထိုးတတ်တဲ့ အဲ့ဒီခေတ်က နာမည်ကျော် သိမ်းလီရွာ ပန်းပဲဖိုကထွက်တဲ့ ဓားမြှောင်က တလက်လက်ထလို့။ပိုက်ဆံထုပ်ကြီးထမ်းပြီး ထွက်ပြေးလာတဲ့ ကျနော်က ရှေ့က၊ ဓားမြှောင်တရမ်းရမ်းနဲ့ ကိုရွှေဘက အနောက်က ကပ်လျှက်ပါလာတယ်။ ပွဲခင်းလမ်းမကြီးပေါ်မှာ ဖုန်တွေတထောင်းထောင်းထတဲ့အထိ လူအုပ်ကြီးက လိုက်ကြည့်နေကြတယ်။ ရုတ်ရုတ် ရုတ်ရုတ်နဲ့ ဖြစ်နေပြီး ဘောင်းဘီတိုလေးပဲ ဝတ်ထားပြီး ရုပ်ပျက်ဆင်းပျက်ပြေးနေတဲ့ ဖိုးသက်နဲ့ အကာအကွယ်လုပ်ပြီး ဆုတ်လာတဲ့ ကိုရွှေဘ။အဲ့ဒီအချိန်မှာပဲ မျက်နှာချင်းဆိုင်က တည့်တည့်လျှောက်လာကြတဲ့ လူအုပ်ကြီးတစ်ခုနဲ့ ထပ်ပြီး ပက်ပင်းတိုးမိတယ်။ ကျနော်တို့မြို့ရဲ့ ထုံးစံအတိုင်း ပွဲတော်ကာလ ညနေစောင်းမှာ ဘုရားကုန်းတော်ပေါ်လာပြီး ဝတ်ရွတ်ကြတဲ့ ဟံသာဝတီဝတ်ရွတ်စဉ် အသင်း ယူနီဖောင်းနဲ့ ကောင်မလေးတွေဆိုတာ သတိထားမိပေမယ့် မရှက်မကြောက်အားတော့ဘူး။ ကိုယ့်ဇောနဲ့ကိုယ်မို့ တည့်တည့်ကြီးပဲ ဆက်ပြေးခဲ့မိတယ်။“ဘုရား ဘုရား!”လက်တစ်ကမ်းအကွာ ရောက်ခါနီးမှ အဲ့ဒီကောင်မလေးတွေ အုပ်စုကို ဦးဆောင်လာတာ ကျစ်ဆံမြီး အရှည်ကြီးချလို့ ယောဂီဝတ်စုံလေးနဲ့ အင်မတန် ဝါဝင်းစိုပြေတဲ့ အသားအရည်ပိုင်ရှင် ကျနော့်အသက်ဗူး၊ ကျနော်ချစ်မိနေတဲ့ ရူပဗေဒဆရာမလေး ဒေါ်ခင်ချိုမေ ဖြစ်နေပါပေါ့လားဗျာ။ ရှေ့က ပြေးလာတဲ့ ဘောင်းဘီတိုလေးနဲ့ ကျနော်ရယ်၊ အနောက်ကပါလာတဲ့ ဓားတရမ်းရမ်း ကိုရွှေဘရယ်ကြောင့် အကုန်ရပ်ပြီး အံ့သြသလို ကြည့်နေကြတယ်။ ဒေါ်ခင်ချိုမေကတော့ မြင်မြင်ချင်း ပါးစပ်အဟောင်းသားနဲ့ ကြည့်နေပြီး ချက်ချင်းပဲ မျက်လုံးတွေက အရောင်ပြောင်းသွားတာကို ပြေးရင်းလွှားရင်းပဲ ကျနော် သတိထားလိုက်မိပါတယ်။အထင်သေးရွှံရှာတဲ့ အကြည့်၊ လူရမ်းကားလေးပါလား ဆိုတဲ့ အကြည့်ဆိုတာ တစ်စက္ကန့်လောက်ပဲ မျက်လုံးချင်းဆုံမိခဲ့ပေမယ့် ကျနော် သိလိုက်ပါတယ်ဗျာ။ ရင်ဘတ်ထဲမှာ ကျင်ကနဲ ဖြစ်သွားပေမယ့် လောလောဆယ် အသည်းမကွဲအားသေးဘူးမို့ ဆက်ပြေးခဲ့ရတာပေါ့။ ပွဲခင်းအဝင်၀ မြင်းလှည်းဂိတ်ရောက်လာတော့မှ “ဘကြီးအောင်” လို့ ဆိုင်းဘုတ်ရေးထားတဲ့ မြင်းလှည်းပေါ်ကို ကိုရွှေဘနဲ့ ကျနော် ခုန်တက်ပြီး မြင်းလှည်းသမားလည်းဖြစ် ဘော်ဒါလည်းဖြစ်တဲ့ ကိုကိုအောင် ဆိုတဲ့ကောင်ကို“ဟေ့ကောင်! မောင်းမောင်း မြန်မြန်လေး”ဆိုပြီး အသည်းအသန် အော်လိုက်တော့ မြင်းရိုက်ကြာပွတ်သံ တရွှမ်းရွှမ်းနဲ့ ခုန်ပေါက်ပြီး မြင်းလှည်းလေးက ဆောင့်ထွက်သွားတော့တယ်။ ကိုကိုအောင်ရဲ့ ဘာဖြစ်လာကြပြန်ပြီလဲ မင်းတို့ ဆရာတပည့်တွေ ဆိုတဲ့ အမေးကို ပြန်မဖြေနိုင်ဘူး။ ဟောဟဲဖြစ်နေတာကို အမောဖြေရင်း ရင်ခွင်ထဲက ပိုက်ဆံထုပ် ကြီး (ပုဆိုးထုပ်ကြီး) ကို ကိုရွှေဘဆီ လှမ်းပေးလိုက်ရင်း ကျနော် ငိုင်တွေတွေဖြစ်ရင်း မြင်းလှည်းပေါ် ပါလာခဲ့တယ်။ ကျနော့်ရူပဗေဒဆရာမလေး ဘယ်တော့မှ ကျနော့်ကို လက်ခံမှာ မဟုတ်တော့ပါဘူးလေ ဆိုတဲ့ အတွေးကြောင့် ရေရေလည်လည် ဆွေးသွားပြီဗျာ။မိုးက တအုံးအုံး ရွာချနေတယ်။ ချမ်းစိမ့်စိမ့် ရာသီဥတုလေးမို့ ကွေးလို့ကောင်းမယ့် ညဦးပိုင်းလေးပေါ့။“ပလပ်.. ပလက်.. ပြွတ်စ်.. ရှလှူး.. ကျွတ်ကျွတ်.. ပလပ်”“ဟင်းးး”“ဂျလွတ်.. ပြွတ်ပြွတ်”ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ သင်ဖျူးဖျာလေးချပြီး ခေါင်းအုံးနှစ်လုံးနဲ့ခွေရင်း လောကီထုပ္ပလူတို့ဇာတ် ဆိုတဲ့ စွယ်စုံကျမ်းအတွဲတစ်ခုကို စိတ်မပါလက်မပါ ဟိုလှန်ဒီလှန် လုပ်နေရာက ဆူညံလွန်းတဲ့ စားမာန်ခုတ်သံတွေကြောင့် စိတ်ညစ်ညစ်နဲ့ ခေါင်းထောင်ထပြီး ကြည့်လိုက်တော့ မျက်နှာချင်းဆိုင်မှာ တင်ပလင်ခွေထိုင်ပြီး ဝါးကြောဖွင့်နေတဲ့ ကိုရွှေဘက ဘာလဲဆိုတဲ့ အကြည့်မျိုးနဲ့ မျက်ခုံးပင့်ပြလာတယ်။“ခင်ဗျား အစားအသောက်စားတာကလည်း ဆူညံနေတာပဲ။ အဆင့်ကိုမရှိတာ။ ကိုယ့်ဖာကိုယ် စိတ်လေနေရတဲ့အထဲ..”“ငါ့ပါးစပ်နဲ့ ငါစားချင်သလို စားမယ်ကွာ ..။ မင်းသောက်ပူပါသလား..။ မကြားချင်ရင် နားပိတ်ထားလိုက်.. ဒါဇိမ်ခံနေတာ”“ဟုတ်ပါပြီ ဘူဇွာကြီးရယ်.. အပင်းဆို့တော်မူပါ..။ မသေခင်လေး ဝအောင်စားသွားပါ။ အရင်ဘဝကတည်းက ငတ်လာတာလား မသိပါဘူး”ညနေစောင်း ဂျင်ဝိုင်းက လစ်လာကြပြီး သူဌေးဖြစ်လာကြတော့ မြင်းလှည်းကို အိမ်တန်းမမောင်းခိုင်းပဲ မြို့ထဲဖက်ပတ်ပြီး တရုတ်အရက်ဆိုင်ကနေ ဘဲပေါင်းမြူစွမ်၊ အခေါက်ကင်၊ ကြက်ဥ မကြက်တကြက်ပြုတ် အလုံး ၂၀၊ နံကင်၊ ကြက်ကြော် စားလို့ရတာ အကုန်ဝယ်ရင်း ရှပ်ကီပုလင်းလေးပါ ပါဆယ်ဆွဲလာကြတာလေ။ “ဘကြီးအောင်” မြင်းလှည်းမောင်းတဲ့ ကိုကိုအောင်ကိုတော့ ရက်ရောစွာနဲ့ “ရော့! မြင်းလှည်းခ” ဆိုပြီး ၉၀ တန် ၁၀ ရွက် ထုတ်ပေးရင်း ခေါက်ဆွဲဆိုင်မှာ ကျန်ခဲ့တဲ့ ကျနော့်စက်ဘီးကို သွားယူပြီး နက်ဖြန် ပြန်လာပို့ပေးဖို့ မှာလိုက်ခဲ့တယ်။သေချာတယ်.. ဒီကောင် မြင်းလှည်းတစ်ပတ်လောက် ထွက်မဆွဲပဲ အိမ်တွင်းအောင်းပြီး ဘူရှိန်း တော့မှာ။ ကျနော့်ချစ်လှစွာသော အပေါင်းအသင်းတွေက အဲ့လို ကဇော်သမား၊ ဘိန်းစားတွေကနေ မြို့နယ်ဆရာဝန်ကြီးအထိ လူတန်းစားကို စုံနေတာဗျ။ ကျနော်လည်း အိမ်မပြန်ဖြစ်တော့ပဲ ကိုရွှေဘအိမ်ကို လိုက်သွားပြီး ရေမိုးချိုး သူ့အဝတ်တစ်စုံလောက် ယူဝတ်ပြီး အဲ့မှာပဲ အိပ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်တယ်။ သူ့အခန်းထဲက စာအုပ်ဗီရိုကြီး အောက်ဆုံးထပ် ရပ်ကွက်စာကြည့်တိုက်က သမလာတဲ့ စွယ်စုံကျမ်းတွေကို အကုန်ဆွဲထုတ်ပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ပုံထားလိုက်ရင်း ပုဆိုးထုပ်ကြီးထဲက ပိုက်ဆံတွေကို နှစ်ယောက်သား အူမြူးစွာနဲ့ သေချာ စီစီရီရီထပ်ပြီး ထည့်ထားလိုက်ကြတယ်။ပါဆယ်ဆွဲလာတဲ့ အစားအသောက်တွေ ဖွင့်ပြီး စားသောက်ကြတော့မှ အရက်လည်း မသောက်ချင်တော့သလို အစားအသောက်ကိုလည်း ဟက်ဟက်ပက်ပက် မရှိတော့ဘူးဗျ။ ဟိုတို့ဒီတို့လုပ်ပြီး လေခံသွားတာလား မသိဘူးဗျာ။ တော်ပြီ ဆိုပြီး ဆေးပေါ့လိပ်ကလေး တစ်လိပ်လောက်ဖွာရင်း ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ကျောခင်းနေမိတယ်။ ကိုရွှေဘကတော့ ရှပ်ကီလေး တွတ်လိုက်၊ အမြည်းတွေ သံစုံမြည်အောင် စားလိုက်နဲ့ မိုးအေးအေးညချမ်းမှာ စည်းစိမ်ခံနေလေရဲ့။ လေးပေဖန်ချောင်းရဲ့ အလင်းရောင်အောက်မှာ ဆေးပေါ့လိပ်မီးခိုးတွေ တလူလူထအောင် ဖွာရင်း ကျနော့်မျက်စိထဲ တဝဲလည်လည် မြင်နေမိတာကတော့ ရူပဗေဒဆရာမလေးရဲ့ ညနေက အကြည့်တွေကိုပဲပေါ့ဗျာ။ မုဒိန်းကောင်၊ ဖဲသမား၊ လမ်းသရဲ၊ ဒုစရိုက်မှုတွေနဲ့ ပြည့်နေတဲ့ ချာတိတ်ကလေးကို မုန်းသွားပြီပေါ့နော်။တကယ်တော့ ကျနော် ဆရာမကို တမင်ယုတ်မာခဲ့တာ မဟုတ်ဘူးဆိုတာ ဘုရားသိပါတယ်လေ။ ပြီးတော့ ဆရာမထင်သလို ကျနော်ဟာ လူပေါ့လူသွမ်းလေးလည်း မဟုတ်ရပါဘူး။ မိဘအလုပ်ကိုလည်း မလစ်ဟင်းစေရအောင် ကြိုးစားကူညီလုပ်ကိုင်ပေးရင်း လူငယ်ပီပီ အပျော်အပါး အစွန့်အစားလေးတွေကို သဘောကျမိတဲ့ သာမန်ကောင်ငယ်လေးပါ။ ပြီးတော့ ဆရာမလေးက ထက်ထက်မြက်မြက်ရှိပြီး မာနခဲလေးမို့ မသိစိတ်ကနေ တွယ်တာမိရင်း အနိုင်အထက်ကျင့်မိသလို ဖြစ်သွားတာမို့ ရင်မဆိုင်ရဲပဲ ရှောင်နေခဲ့မိတာပါ။အခုတော့ ကျနော် အသည်းကွဲနေရပါပြီ ဆရာမရယ်။ ချစ်တယ်လို့တောင် မပြောရဲခဲ့ရပဲ တိတ်တိတ်လေး ဆွေးရတယ်နော်။ ကျနော် ဆရာမနဲ့ မျက်နှာချင်းတောင် မဆိုင်ရဲတော့ပါဘူး။ ရင်တွေပူလိုက်တာဗျာ။ ဆရာမသာ ကျနော့်ကို ခွင့်လွှတ်မယ်ဆိုရင် ကျနော် လိမ္မာပါ့မယ်လို့ ဂတိပေးရဲပါတယ်။“အခုလို ဆိုးပေတေတဲ့ပုံ ပေါက်နေရတာလည်း အပေါင်းအသင်း မကောင်းလို့ဆိုပြီး ပြောရမလား”“အမယ်မယ်! ချီး.. အပေါင်းအသင်း မကောင်းတာလား အေဘေးလေး ကဲ! ရော့”“အင့်.. ဟာ ဟေ့လူ.. ဆေးလိပ်မီး.. အားး အားး”တင်ပလင်ခွေထိုင်နေရာက ကိုရွှေဘက ဖျတ်ကနဲ လှမ်းကန်တာကို လက်နဲ့ကာလိုက်မိတော့ ဆေးပေါ့လိပ် မီးဖွားတွေ ရင်ဘတ်ပေါ်ကျလာလို့ ခုန်ထပြီး ခါထုတ်ပစ်လိုက်ရတယ်။“အရက်ကလေး ၂ ပက်လောက်မော့ပြီး မူးကြောင်ရူးကြောင်နဲ့ ငါ့ကိုရှေ့ထားပြီး ဒိုင်ကြောင်တွေ လာရွတ်နေတယ် … သောက်ရူး..”“ခင်ဗျား မကြားဘူးထင်လို့ပါ.. ပူလိုက်တာဗျာ .. ဆေးလိပ်မီးဖွားတွေ.. သောက်ရမ်းလုပ်ရသလားဗျ”“နေစမ်းပါဦး ဖိုးသက်! မင်းက အဲ့ဒီခင်ချိုမေကို ဘယ်တုန်းက သွားကြိုက်မိတာတုန်း”“ကျုပ်ဖာကျုပ် ဘယ်တုန်းက ကြိုက်ကြိုက်ပေါ့ .. ခင်ဗျားညီမမှ မဟုတ်တာ.. အေးအေးနေပါဗျာ”“ဟုတ်ပါပြီ! ခင်ချိုမေက ငါနဲ့တောင် သက်တူရွယ်တူ ဆယ်တန်းတူတူ တက်ခဲ့တာ..။ မင်းထက် ဆယ်နှစ်လောက်ကြီးမယ်။ ဘွားတော်ကြီးအရွယ်ကိုများ မင်းမို့လို့ကွာ”“အာ! ခင်ဗျားလို ဟိုက ရွတ်တွနေတယ်မှတ်လို့လား .. နုဖတ်ပြီး စိုပြေနေတာ.. သူ့တပည့်မတွေနဲ့ အရွယ်တူလောက်ပဲ ထင်ရတာကြီး..။ သူ့ဖာသူ ကြီးကြီးငယ်ငယ် ကျနော် ကြွေတယ်ဗျာ..”“ဒါက အပြင်အဆင်လေးနဲ့မို့ပါ ဖိုးသက်ရာ..။ အဝတ်အစားတွေ ချွတ်ကြည့်လိုက်ရင် ဘာပုံပေါက်နေမလဲ မင်းသိလို့လား ..။ ဒီမှာဟေ့ကောင် သူ့စောက်ဖုတ်ကြီးက မင်းလက်ဝါးနဲ့ တစ်အုပ်စာတောင်မက ဖြစ်နေလောက်ပြီ။ စောက်စိကြီးကလည်း ငါတို့အိမ်ရှေ့ ဇီးဖြူပင်က ကြွေကြွေကျတဲ့ ဇီးဖြူသီးကြီးတွေလောက်”“ကိုရွှေဘ! ခင်ဗျား မူးလာရင် အဲ့လို ယုတ်ကန်းတာတွေပြောပြီ..။ တော်တော့ဗျာ .. ကျုပ်ဆရာမလေးကို အဲ့လို မဟုတ်တရုတ်တွေ မပြောပေးနဲ့ တောက်!”“ဟားဟား! မင်းတကယ်ကြိုက်နေရင်လည်း မင်းအဖွားကိုပြောပြီး သွားတောင်းခိုင်းလိုက်လေကွာ ..။ ပုံမှန် ကောင်မလေးတွေလို ရည်းစားစကားပြော၊ စာပေးမယ်တော့ မကြံနဲ့။ ဟိုက မင်းလို ဖဲသမားကို စိတ်ကူးထဲ ထည့်တောင်မထည့်ဘူး မှတ်ထား ဟီးဟီး”“တောက်! အားတက်စရာ ကောင်းလိုက်တာဗျာ။ အဲ့ဒါ ခင်ဗျားလို လူဆိုးဗိုလ်နဲ့ ပေါင်းမိလို့ဖြစ်တာ ဖူးးးးးး”“ဟကောင် ဘာလုပ်မလို့လဲ”“ပြန်မလို့လေ … အိမ်ပြန်အိပ်မလို့။ ကျုပ်ဖရီးဂျက်ကက်ကော ဘယ်မှာလဲ”“မင်းဖာမင်း ရှာလိုက်တော့.. အေ့ ဂေ့..။ ငါသောက်ရမ်း မူးလာပြီ။ မင့်ဖာသာ ပြန်ချင်ပြန် မပြန်ချင်နေ။ ငါ့ကို ခြင်ထောင်ချသွားပေးဦး”ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး ဝုန်းကနဲ လှဲအိပ်ချလိုက်တဲ့ ကျေးဇူးရှင် ကိုရွှေဘကို စောင်ပါးလေးခြုံ၊ ခြင်ထောင်ချပေးလိုက်ရသေးတယ်။ ပြီးးတော့မှ ကြိုးတန်းပေါ်က ကျနော့် ဖရီးဂျက်ကက်လေးကို ကောက်စွပ်ပြီး အခန်းမီးပိတ်ပေးခဲ့ရင်း အိမ်အနောက်ဖက် လှေကားကနေ ဆင်းချလာခဲ့တယ်။ လမ်းပေါ်ရောက်တော့ မိုးဖွဲလေးတွေ ကျနေတာနဲ့ ခေါင်းကို ဂျာကင်နဲ့ ဖုံးထားရင်း ခပ်သုတ်သုတ်လေး ပြေးခဲ့ရတယ်။စေ့ထားတဲ့ ခြံတံခါးကို အသာအယာ တွန်းဖွင့်လိုက်ပြီး ကျနော်အိပ်နေကြ ဒီဖက်အိမ်အောက်ထပ် တံခါးသော့ကို ဖွင့်ဝင်လာခဲ့တယ်။ ကျနော် ဘယ်လိုမှ မခံစားနိုင်တော့ဘူးဗျာ။ ကိုရွှေဘနဲ့ မအိပ်ပဲ ပြန်လာခဲ့တာ ဘာကြောင့်လဲဆိုတော့ ကျနော် ဒီည ဆရာမဒေါ်ခင်ချိုမေဆီ သွားမလို့လေ။ လူနီကြီး ကျနော့်ကို ခေါ်သွားလိမ့်မယ်။ ဟိုရောက်သွားဖို့ပဲ လိုတာလေ။ ဆရာမကို ကျနော် ပွေ့ဖက်ပစ်လိုက်ချင်တယ်။ ဆရာမရဲ့ နဖူးလေးကို ကျနော့်နှုတ်ခမ်းတွေနဲ့ ဖိကပ်ပြီး ရင်ခွင်ထဲ တင်းကြပ်ကြပ်ကလေးဖြစ်အောင် အတင်းဖက်တွယ်ထားချင်တယ်။ ကျနော် ဒေါ်ခင်ချိုမေ့ကို အရမ်းချစ်တယ်ဗျာ။ ကျနော့်ရူပဗေဒဆရာမလေးကို ကျနော်ချစ်တယ်။ သူ့ဆီ ဒီညသွားမယ်။ လူနီကြီး မြန်မြန်လာပါ။ ကျနော့်ကို ကျနော်ချစ်တဲ့သူဆီ ခေါ်သွားပါ။ အခုလာပါတော့။ခုနက ရမ်နှစ်ပက်လောက်ပဲချထားတာ တနေကုန် ဘာမှမစားထားလို့လားမသိဘူး မူးရိပ်ရိပ်ဖြစ်စပြုလာလို့ အိပ်ယာပေါ်တက်ပြီး ပက်လက်လှန် လှဲချလိုက်တာ မျက်လုံးတွေ ချက်ချင်းစင်းကျသွားတယ်။ အသက်ရှူမှန်မှန်နဲ့ ကျနော် မှေးကနဲ ဖြစ်သွားပြီ။……………………………………………ညသန်းခေါင်ကျော်လောက်မှ ရေဆာလာလို့ ကျနော် လန့်နိုးလာတယ်။ ရေထသောက်ပြီး အူကြောင်ကြောင်နဲ့ ငုတ်တုတ်ကြီး ပြန်အိပ်လို့လည်းမရ ဖြစ်နေတယ်။ လူနီကြီးလည်း ပေါ်မလာပါလားဗျာ။ ခေါင်းရင်းက တိုင်မှာချိတ်ထားတဲ့ ဂျာကင်အိတ်ကပ်ထဲက သစ်သားရုပ်ထုလေးကို သွားနှိုက်ယူလာခဲ့ပြီး မီးရောင်အောက်မှာ ထောင်ကြည့်နေမိတယ်။လူနီကြီး! ခင်ဗျားဘယ်ရောက်နေတာလဲဗျ။ ကျနော့်ကို ဆရာမလေးဒေါ်ခင်ချိုမေဆီ ခေါ်သွားပေးပါဗျာ။ ကျနော်သူ့ကို အရမ်းသတိရနေလို့ပါ။ ကျနော်ချစ်တဲ့ ဆရာမလေးဆီ ခေါ်သွားပေးပါ။ စိတ်ထဲက တတွတ်တွတ်ရွတ်ပြီး တောင်းပန်နေပေမယ့် ဘာလူနီကြီးမှ ထွက်မလာပါဘူးဗျာ။ ကျွတ်ကနဲမြည်အောင် စုပ်သပ်လိုက်ရင်း အရုပ်ကလေးကို ခြင်ထောင်အမိုးပေါ် နောက်ပြန်ပစ်တင်လိုက်မိပြီ။………………………………………………မိုးတွေက တဝေါဝေါ ရွာချလာပြန်ပြီ။ အခု ကျနော် ဒေါ်ခင်ချိုမေတို့အိမ် ခြံစည်းရိုးကို ကျော်တက်ဖို့ ကြိုးစားနေတယ်။ ကျနော့်တစ်ကိုယ်လုံး ဆတ်ဆတ်တုန်နေတယ်။ မိုးရေတွေ ရွှဲနစ်နေတာရယ်၊ စိတ်လှုပ်ရှားနေတာရယ်ကြောင့် မနည်းကို တွယ်တက်နေရတယ်။ ကျနော်ဟာ လူနီကြီးပူးကပ်နေတဲ့ ဖိုးသက်မဟုတ်ဘူး။ အချစ်စိတ်တွေ ပြင်းပြန်နေတဲ့ မိုက်ရူးရဲ ချာတိတ်ကလေးတစ်ကောင်သာဖြစ်တယ်။ လူနီကြီးအစွမ်းမပါပဲ ကျနော့်ဖာသာ ဆရာမလေးကို လာတွေ့တာ။ ဒီည ဆရာမနဲ့ မျက်နှာချင်းဆိုင် ရှင်းမယ်ဗျာ။ သူ့ကိုကျနော် ချစ်ရေးဆိုပစ်မယ်။ မကျေနပ်လို့ ရဲတိုင်ရင်လည်းရတယ်။ ဖြစ်ချင်ရာ ဖြစ်ပါစေတော့။ခြံထဲကို ခုန်ချလိုက်တော့ ခွေးသမင်ကြီးတွေ ပြေးကိုက်မလားလို့ လန့်သွားမိသေးတယ်။ မိုးတွေ သည်းသည်းမည်းမည်း ရွာချနေလို့လားမသိဘူး တစ်ကောင်မှ ကပ်မလာလို့ တော်သေးတယ်။ ဆရာမအိပ်ခန်း ပြတင်းပေါက်ရှိရာ အပေါ်ထပ်ကို ပထမတစ်ကြိမ်တုန်းကလိုပဲ ကပ်လျက်ပေါက်နေတဲ့ မန်ကျည်းပင်ကြီးပေါ် တွယ်တက်ဖို့ ကြိုးစားမိတယ်။ မိုးရေတွေနဲ့ ချောနေတာမို့ မနည်းတက်ရတယ်။ သစ်ကိုင်းပေါ်ကတဆင့် ပြတင်းပေါက်နား ရောက်သွားတော့ လူကို အမောဆို့သွားပြီ။ မိုးရွာနေတော့ ပြတင်းပေါက်ကြီး ပိတ်ထားတယ်လေ။ အပေါ်သစ်ကိုင်းတစ်ခုကို ဆွဲထားရင်း ပြတင်းပေါက်ကို စေ့ထားမလားဆိုတဲ့ မျှော်လင့်ချက်နဲ့ လှမ်းဆွဲကြည့်သေးတယ်။ မရဘူး ကလန့်ထိုးထားတယ်ဗျ။ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိပဲ မိုးရေတွေစိုရွှဲပြီး သစ်ကိုင်းပေါ်မှာ မျောက်လွှဲကျော်တစ်ကောင်လို ငုတ်တုတ်လေး။ဖျောက်!မီးအလင်းရောင် မြင်လိုက်ရပြီး ပြတင်းပေါက် ကလန့်ဖြုတ်လိုက်သံ ကြားလိုက်ရလို့ အလန့်တကြား လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ပြတင်းပေါက်တံခါးလေး ဟလာတာကို တွေ့လိုက်ရလို့ လှိုက်ကနဲ ဝမ်းသာသွားမိတယ်။ယိစ်!“အမလေး.. ဘုရားဗုဒ္ဓေါ!”“ဝုန်း! အု!”လူနီကြီးရဲ့အစွမ်းမပါတော့ သစ်ကိုင်းပေါ်ကနေ လက်တစ်ကမ်းလောက်ပဲဝေးတဲ့ ပြူတင်းပေါက် ဘောင်ပေါ်ကို အလွယ်တကူ တက်လို့မရဘူး။ နည်းနည်းလှမ်းနေတော့ ဒေါ်ခင်ချိုမေကို စကားလှမ်းပြောလိုက်ရင် ကြောက်လန့်ပြီး ပြူတင်းပေါက် ပြန်ပိတ်သွားနိုင်တာမို့ ကီသွင်းပြီး လှမ်းခုန်လိုက်တာ မမှီမကမ်း ဖြစ်သွားတော့ ခြေချော်လက်ချော်နဲ့ အောက်ကို ပြုတ်ကျသွားတယ်။ သတိရှိရှိ ခုန်လိုက်တာမို့ လက်နှစ်ဖက်က ပြူတင်းပေါက်ဘောင်ပေါ်ကို ကိုင်မိလိုက်သေးတယ်။အမှောင်ရိပ်ထဲကနေ လူရိပ်တစ်ခု ရိပ်ကနဲ ထွက်လာပြီး ခုန်ထွက်လာတာမို့ အရမ်းထိတ်လန့်သွားရှာတဲ့ ဆရာမလေးခင်မျာ ရင်ဘတ်ကို ကြက်ခြေခတ်လို လက်နှစ်ဖက်ကလေးယှက်ပြီး ဖိကပ်ထားရင်း အနောက်ဆုတ်ပြီး ပြူးကြောင်ကြောင် ကြက်သေသေနေရှာပြီ။ ပြူတင်းပေါက်ဘောင်ကို တံတောင်နဲ့ ချိတ်ထားရင်း တွဲလောင်းဖြစ်နေတဲ့ ကျနော့်ခြေထောက် နှစ်ဖက်က လေထဲမှာ ယက်ကန်ယက်ကန်ဖြစ်ပြီး တန်းလန်းဖြစ်နေရာက ကုတ်တွယ်ပြီး တက်လို့ရသွားတယ်။ ရင်ဘတ်တော့ နည်းနည်းပွန်းသွားပေမယ့် ဆရာမ အခန်းထဲကို ရောက်သွားပီ။“ဆရာမ .. ကျနော်ဖိုးသက်ပါ..။ အရမ်းလန့်သွားသေးလား ကန်တော့ပါဗျာ.. ကျနော် ရှင်းပြစရာရှိ..”ဝှစ်! ဘုံး!“အင့်!”မိုးရေတွေစိုရွှဲနေတဲ့ ကြွက်စုတ်ကလေး ကျနော် အခန်းထဲရောက်ရောက်သွားချင်း မတ်တပ်ကလေးရပ်ပြီး ကြောင်ကြည့်နေတဲ့ ဆရာမလေးကို စကားလှမ်းပြောလို့မှ မဆုံးသေးဘူး မှန်တင်ခုံပေါ်က သနပ်ခါးတုံးကြီးနဲ့ လှမ်းထုလိုက်တာ ခံလိုက်ရတယ်။ ရင်အုံတည့်တည့်ကွက်တိ ဘုံးကနဲမြည်အောင် မှန်သွားတော့ အင့်ကနဲ အသံထွက်အောင် ငြီးမိပြီး မတ်တပ်မရပ်နိုင်တော့လောက်အောင် အီစလံဝေသွားပြီး ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို စလိုးမိုးရှင်းနဲ့ ဖြည်းဖြည်းချင်း ခွေကျသွားတယ်။ ငါတော့ ရဲစခန်းရောက်ပြီထင်တယ်ဆိုတဲ့ အသိက ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ခွေအိပ်နေရင်း တွေးဖြစ်အောင် တွေးလိုက်မိသေးတယ်။ အေးလေ.. လူနီကြီးနဲ့လာတာမှ မဟုတ်တာ။ ဆရာမ လိင်စိတ်ဘယ်ကြွနေပါ့မလဲ။ ငါ့ကိုဆော်တော့မှာပေါ့။ အခုတော့ အချစ်လူကြမ်းလေး ထောင်ထဲသွားရုံပေါ့ဗျာ။ရင်ဘတ်ကို ဆယ်ပေါင်တူနဲ့ အထုခံလိုက်ရသလို အောင့်လွန်းတဲ့ ဝေဒနာကြားက အသည်းကွဲသလို ဖီလင်က တက်နေလိုက်သေးတယ်။ နာလွန်းလို့ ဘယ်လောက်ကြာကြာ ခွေနေမိတယ်မသိဘူး မွှေးတေးတေး ရှင်မတောင် သနပ်ခါးရနံ့ ယဉ်ယဉ်လေး ရသလို ဖြစ်လာတော့မှ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ခွေနေရာက အသာလေးမော့ကြည့်မိတော့ ရှက်စိတ်၊ သနားကြင်နာစိုးရိမ်စိတ်၊ တုန်လှုပ်နေတဲ့ဟန်တွေ ရောယှက်နေတဲ့ ဒေါ်ခင်ချိုမေခင်မျာ တုန်တုန်ရီရီနဲ့ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိပဲ ကျနော့်ဘေးနားမှာ ဆောင့်ကြောင့်လေးထိုင်ရင်း ငုံ့ကြည့်နေရှာတယ်။ ရင်ဘတ်က ဝေဒနာက ခွေခွေလေး မိနစ်အတန်ကြာ နားလိုက်ရတော့ အတော်လေး သက်သာသွားပေမယ့် ဆရာမလေးများ သနားလာမလားဆိုပြီး မျက်နှာကို သေနတ်မှန်ပြီး သေတော့မယ့်လူလို ရှုံ့မဲ့ထားရင်း သေခါနီး မှာတမ်းချွေသလို ခပ်ယဲ့ယဲ့လေသံလေးနဲ့ စကားလှမ်းပြောနေမိတယ်။“ဆရာမ.. ကျနော်.. အားး အောင့်လိုက်တာဗျာ..။ ကျနော်လေ ကျနော် တောင်းပန်ချင်လွန်းလို့ ကြံမိကြံရာကြံပြီး မိုးရေထဲမှာ ဒီကိုအရောက်လာခဲ့မိတာပါဗျာ..။ ကျနော့်ကို ခွင့်လွှတ်ပါ…..”ဘာမှပြန်မပြောပေမယ့် မျက်လုံးဝိုင်းစက်စက်ကလေးတွေက မျက်ရည်ဝဲနေရှာတာ မြင်ရတယ်။“ညနေက ဆရာမ ကျနော့်ကို ကြည့်သွားတဲ့ အကြည့်တွေကို ကျနော် သဘောပေါက်ပါတယ်ဗျာ..။ ကျနော်ကို ရွှံရှာသွားပြီမလား …။ ကျနော် ဆရာမကို အဆုံးရှုံးမခံနိုင်တော့ဘူးသိလား.. အဟွတ် အဟွတ်.. အားး”….. ….. ……“ကျနော် ဘာမှလုပ်ဖို့လာတာ မဟုတ်ပါဘူးဗျာ…။ ကျနော် ဆရာမကို ချစ်.. ချစ်မိနေပါပြီ ဆိုတဲ့အကြောင်းလေး ပြောချင်လွန်းလို့ စွန့်စားမိတာပါ..။ ဆရာမ ကျနော့်ကို မုန်းနေတာလည်း ကျနော်သိပါတယ်..။ မျှော်လည်း မမျှော်လင့်ရဲပါဘူး..”…. …… ……“ကျနော့် မိုက်ပြစ်တွေအတွက်လည်း အခု ဝန်ခံရဲပါတယ် …။ ဆရာမ ခွင့်မလွှတ်နိုင်ဘူးဆိုရင်လည်း မနက်မိုးလင်းရင် ကျနော့်ကို ရဲတိုင်ပါ။ ကျနော် အမှန်အတိုင်း ဝန်ခံပါ့မယ်..။ ကျနော် မုဒိန်းကောင်လေးဆိုတာ အားလုံးရှေ့မှာ ဝန်ခံမယ်..။ ဆရာမ ကျေနပ်တဲ့အထိ တောင်းပန်သွားပါမယ်..။ ကျနော့်ကို ထောင်ထဲသာ ပို့လိုက်ပါတော့”“ဘာလဲ? မင်းငါ့ကို ဘာလုပ်ခဲ့ပါတယ် ဆိုတာကို တရားရုံးမှာ အရှက်တကွဲနဲ့ ငါ့ကို ထွက်ဆိုခိုင်းဦးမလို့လား လူမိုက်”“မဟုတ်! အဟွတ်ဟွတ် … မဟုတ်ပါဘူး ဆရာမရာ.. ကျနော့်အပြစ်ကို ဝန်ခံချင်တာပါ…။ ဆရာမအပေါ် မိုက်ရိုင်းစော်ကား အနိုင်ကျင့်..”“တော်တော့”လေသံအုပ်အုပ်ကလေးနဲ့ ကျနော့်ကို ဟောက်လာလို့ လန့်ပြီး ငြိမ်နေလိုက်မိတယ်။ အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားရင်း အပေါ်စီးကနေ မိုးကြည့်နေတဲ့ ဆရာမလေးက ဖို့ရို့ဖားယား ဆံနွယ်အရှည်ကြီးတွေကြားထဲမှာ မျက်နှာကို ကွယ်ဝှက်လိုက်ရင်းက ဟင်းကနဲ သက်ပြင်းရှည်ကြီးချလိုက်ရင်း မတ်တပ်ထရပ်လိုက်တယ်။ မိုးတွေက တဝေါဝေါနဲ့ ပိုပြီးသည်းလာပြန်ပြီမို့ ပြူတင်းပေါက်တံခါးလေးကို ပြန်ပိတ်ရင်း ကလန့်ချလိုက်သံကြားရတယ်။ ပြီးတော့ ခြေသံဖွဖွလေး ကြားနေရပေမယ့် ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ရေစို အဝတ်တွေနဲ့ ခွေခွေလေးလှဲနေတဲ့ ကျနော် မျက်လုံးမှိတ်ပြီး မှိန်းနေရာက မထရဲသေးဘူး။ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းလည်း မသိတော့လို့ ပေတေပြီး ခွေအိပ်နေမိတယ်။ ရင်ဘတ်က သနပ်ခါးတုံးမှန်ထားတဲ့ ဝေဒနာက သက်သာစပြုနေပေမယ့် ထမထိုင်ရဲသေးဘူး။ တော်ကြာ ကျနော်သူ့ကို တစ်ခုခုလုပ်မယ်အထင်နဲ့ နောက်ထပ် ထပ်ထုလို့ နဖူးမှန်ရင် မစားသားဘူးဗျ။“ရော့! ရေခြောက်အောင်သုတ်လိုက် ဒါအသစ်..။ မင်းအဝတ်တွေ ဟိုကြိုးတန်းပေါ် လွှားထားလိုက်..။ ပြန်ဝတ်စရာ ယောကျ်ားအဝတ်မရှိဘူး..။ ဒီချည်စောင်ကလည်းအသစ် ခဏပတ်ထားလိုက်..”မွှေးပွသဘက်တစ်ထည်နဲ့ စောင်တစ်ထည်ကို ကျနော့်အရှေ့မှာ ပစ်ချသွားပေးပြီး ကျနော်လည်း ထထိုင်လိုက်ရော အခန်းအပြင်ကို ခြေဖွလျှောက်ရင်း ထွက်သွားတဲ့ ဆရာမလေးကို မြင်လိုက်ရတယ်။ အိပ်ခန်းတံခါးမကြီးကိုတော့ ပြန်စိသွားပေးခဲ့တယ်။ သူပြန်မဝင်လာပဲ တစ်ခြားအခန်းတစ်ခုခုကို လစ်သွားပြီ ထင်တယ်ဗျ။ မထူးတော့ပါဘူးဆိုပြီး ရေစိုနေတဲ့ ကျနော့်ဘောင်းဘီတိုနဲ့ ရှပ်အင်္ကျီကို ချွတ်ပြီးလွှား တစ်ကိုယ်လုံး ခြောက်အောင်သုတ်ပြီး ဖင်တုံးလုံးဖြစ်နေတဲ့ ကိုယ်လုံးကို စောင်နဲ့ပတ်ထားရင်း ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ငုတ်တုတ်လေး ထိုင်နေမိတယ်။ ဘာဆက်လုပ်ရမှန်းလည်း မသိတော့ဘူး။…………………………………………ဆူဆူညံညံလူသံတွေကြောင့် ဆတ်ကနဲ ကျနော် လန့်နိုးလာတယ်။ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဘယ်ရောက်နေမှန်း စဉ်းစားလို့မရ ဖြစ်သွားသေးတယ်။ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ခွေခွေလေး အိပ်နေတာ သတိထားမိတော့မှ ကျနော် ဆရာမဒေါ်ခင်ချိုမေ့ အခန်းထဲမှာပါလားဆိုတာ သတိထားမိလိုက်တယ်။ ညက အိပ်ပျော်သွားတာ ဘာမှန်းတောင် မသိလိုက်ဘူး။ မှေးကနဲ ဖြစ်သွားတာကိုး။ ဒါပေမယ့် ကျနော့်ခေါင်းအောက်မှာ ခေါင်းအုံးတစ်လုံး ရောက်နေပါလားဗျ။ သေချာပြီ ဒါ မနေ့ည ကျနော်အိပ်ပျော်နေတုန်း ဆရာမလေး လာကြည့်သွားသေးတယ်ဆိုတဲ့ အဓိပ္ပါယ်ပေါ့ဗျာ။ ကျောင်းသားကျောင်းသူ အသံတွေ အောက်က တဝေါဝေါနဲ့ ဆူညံလာပြန်ပြီ။ ဟိုက်! မိုးစင်စင်လင်းနေပြီ။ သေပါလေရောကွာ။ ငါတော့ ဒီအခန်းထဲမှာ ပိတ်မိနေပြီ။ ဘယ်လိုအိမ်ပြန်မလဲ။ ပြဿနာပါပဲ။ ကျူရှင်သင်နေတဲ့ ကျောင်းသားကျောင်းသူတွေက ရာဂဏန်းလောက်ရှိနေတာ ဘယ်လိုမှလစ်လို့ မလွယ်လောက်ဘူး။ ဒုက္ခ ဒုက္ခ။ ဖူးးးး…။ကျွိ!ရုတ်တရက် အိပ်ခန်းတံခါးပွင့်လာတော့ အင်မတန်ထိတ်လန့်သွားတဲ့ ကျနော် ကြမ်းပြင်ပေါ်ကို ချက်ချင်းလှဲအိပ်ပြီး ခေါင်းဖော်ထားရာက စောင်ကို ခေါင်းမြီးခြုံဖို့ ကြိုးစားလိုက်မိတယ်။ တံခါးကို ပြန်ပိတ်ရင်း ကလန့်ထိုးလိုက်တဲ့ ဒေါ်ခင်ချိုမေက ကျနော့်ဖြစ်အင်ကို မြင်ပြီး ပြုံးချင်ချင်ဖြစ်သွားဟန်နဲ့ အံကိုကြိတ်ပြီး အောင့်ထားလိုက်တာကို မြင်ဖြစ်အောင် လှမ်းမြင်လိုက်သေးတယ်။“ကြောက်တတ်သားပဲ!”ဆရာမကို မော့မကြည့်ရဲပဲ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ ငုတ်တုတ်ကလေးထိုင်ရင်း မျက်လွှာချထားမိတယ်။“ရော့! ဒီဇလုံထဲက ရေနဲ့ မျက်နှာသစ်။ ဒီမယ် သွားပွတ်တံအသစ်နဲ့ သွားတိုက်ဆေး..။ ကလေးတွေ ရှိနေတယ်နော်..။ ငါ့အရှက်ကိုတော့ ခွဲမယ်မကြံနဲ့”“ဟုတ် ဆရာမ”ဆရာမ ပြန်ထွက်သွားတော့မှ ခေါင်းမော့ရဲတော့တယ်။ ကြမ်းပြင်ပေါ်မှာ မျက်နှာသစ် ကိုယ်လက်သန့်စင်စရာတွေနဲ့အတူ လင်ပန်းအဖြူလေးနဲ့ ထည့်ထားတဲ့ လက်ဖက်ရည်တစ်ခွက်နဲ့ မုန့်ဗိုင်းတောင့် ပဲပြုတ်ဆီဆမ်းတစ်ပန်းကန် ပါသေးတယ်။ မနက်စာပေါ့။သွားတိုက်မျက်နှာသစ်၊ မနက်စာစား၊ လက်ဖက်ရည်သောက်လိုက်တာ ဗိုက်တောင်ကားသွားတယ်။ မနေ့ညက ကြိုးတန်းပေါ်လှမ်းထားတဲ့ အဝတ်တွေ ရှာကြည့်တာ မတွေ့ဘူးဗျ။ ဒါနဲ့ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိဖြစ်ပြီး ဗိုက်လေးလာလို့ ကုတင်ပေါ်တက်ပြီး စောင်ခြုံထားရင်း မိုးအေးအေး မနက်စောစောမှာ ပြန်ကွေးရင်း မှေးကနဲ ဖြစ်သွားတယ်။ တစ်ယောက်ယောက်က ကျနော့်ကို စိုက်ကြည့်နေသလို ခံစားရလို့ လန့်ပြီး နိုးလာပြန်တယ်။ နေရောင်ခြည်နုနုလေးတွေက အခန်းထဲထိ ရောက်နေပြီ။ နေတောင် အတော်မြင့်နေပါလား။ ပြီးတော့ နေရောင်ခြည်မျှင်တန်းလေးတွေ အိပ်ခန်းထဲ ထိုးထားတဲ့ကြားက ကျနော့်ရူပဗေဒဆရာမလေးက ခပ်တည်တည်နဲ့ ဆံပင်ဖားလျားချထားရင်း ကုတင်မှာ တင်ပါးလွှဲလေးထိုင်လို့ ကျနော် အိပ်နေတာကို ငုံ့ကြည့်နေပါလားဗျာ။ မျက်နှာကတော့ ခပ်တင်းတင်းလေးပဲ။ ဒါပေမယ့် သူ့မျက်လုံးတွေက အကြင်နာရိပ်တွေနဲ့ အရည်လဲ့လို့ပေါ့။“ဆရာမ.. ကျူရှင်တွေပီးသွားပီလား”“အင်း ပြန်သွားကုန်ပြီ ကျောင်းသားတွေ”“ကျနော့် အဝတ်တွေကော”“မီးအိုးထိုးထားပေးတယ် ဟိုဖက်အခန်းမှာ ယူပေးမယ်”“ကျနော် ပြန်လို့ဖြစ်ပြီလား။ ဆရာမရဲ့ တပည့်မလေးတွေကော ကျောင်းသွားကြပြီလား”ကျနော်မေးတာကို မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီး အဝေးကို ငေးသလိုလုပ်ရင်း သူလုပ်နေကြ ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေကို နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာထဲညှပ်ပြီး ကိုက်နေပြန်တယ်။“မင်း ညတိုင်း ငါ့အခန်းပြတင်းပေါက်နား ရောက်ရောက်လာတယ်မလား”“ဟုတ်! ကျနော် ဆရာမကို ချစ်လွန်းလို့ပါဗျာ” (အချစ်စစ်တို့မည်သည် အာလူးဖုတ်တာ မပါလျှင်မဖြစ် ဟီဟိ channko)“အဲ့ဒီလို လုပ်လုပ်နေတယ်ဆိုတာ ငါရိပ်မိလို့ မနေ့ညက တမင် ပြတင်းပေါက် ဖွင့်ကြည့်မိတာလေ..”“ကျနော် တောင်းပန်ချင်လို့ပါဗျာ.. တကယ်ပြောတာပါ..”“မင်းက ငါ့ကို ဖဲရိုက်ပြီး ရှာကျွေးမယ်ပေါ့ ဟုတ်လား ဟဟ”“ဆရာမလေး ကျနော့်ကို ပြန်ချစ်မယ်ဆို မမိုက်တော့ပါဘူးဗျာ။ ကျနော် ကတိပေးရဲပါတယ်”“တော်စမ်းပါ လူမိုက်ရာ..။ မနေ့ညက ဒဏ်ရာ ဘယ်လိုနေသေးလဲ ပြစမ်းအခု”ပြောပြောဆိုဆိုနဲ့ ကျနော့်စောင်ကိုလှပ်ပြီး ရင်ဘတ်ကို ကြည့်ဖို့ပြင်တယ်။ သနပ်ခါးတုံးမှန်ထားတဲ့ နေရာက အညိုရောင်အကွက်ကြီး ဖြစ်နေတုန်းပဲ။ စိတ်မကောင်းတဲ့ မျက်နှာလေးနဲ့ အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ထားရင်း မရည်ရွယ်သလို လက်ချောင်းသွယ်သွယ်လေးတွေက ကျနော့်ရင်ဘတ်ပေါ် ရောက်လာပြီး ဒဏ်ရာနေရာ အညိုကွက်ကလေးကို ခပ်ရွရွလေး လာပွတ်သပ်ပေးနေတယ်။ ကျနော့်တစ်ကိုယ်လုံး ဖျင်းကနဲ ဖြစ်သွားပြီ။ ဒေါ်ခင်ချိုမေကို လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ မျက်ရည်လေးဝဲ၀ဲနဲ့ ကျနော့်ရင်ဘတ်ကို မသိစိတ်က လှုံ့ဆော်မှုနဲ့ ဆက်ပွတ်ပေးနေပြန်တော့ စောင်ခြုံထဲက ကျနော့်အောက်က လိင်တံက ဖိုနဲ့မ အထိအတွေ့ကြောင့် ချက်ချင်းပဲ ထောင်ထလာပြီ။ ဒီအတိုင်းဆို ကျနော် နောက်တစ်ကြိမ် သူစိတ်ဆိုးအောင် သောင်းကျန်းမိတော့မယ်မို့ ကြက်သီးဖျန်းနေရာကနေ ဆရာမရဲ့ လက်ကောက်ဝတ်ကလေးကို ဖမ်းကိုင်ထားလိုက်မိတယ်။ အဲ့ဒီမှာ ရူပဗေဒဆရာမလေး ကျနော့်ကို စိုက်ကြည့်လာတယ်။အဲ့ဒီအကြည့်တွေက အဓိပ္ပါယ်တွေ အများကြီးပါတယ်။ သနားကြင်နာတာ၊ မေတ္တာသက်ဝင်တာ၊ ခွင့်လွှတ်တာ အစရှိသဖြင့် အများကြီးပဲ။ ကျနော်လည်း ဘာလုပ်လို့လုပ်မိမှန်းမသိခင် နေရောင်ခြည်မျှင်လေးတွေ ထိုးထားတဲ့ ဆရာမရဲ့ ဆံနွယ်ရှည်ရှည်ခက်ခက်ကြီးတွေကို အားနေတဲ့ လက်တစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲယူပြီး မျက်နှာနားကပ်လို့ မွှေးကြူနမ်းရှိုက်နေမိပြီ။ အို! ဆိုတဲ့ ယောင်တဲ့အသံ တိုးတိုးလေးနဲ့ ရှက်ဝဲ၀ဲမျက်နှာလေးက မျက်လွှာချသွားရှာတယ်။“ကျနော် ဆရာမကိုလေ.. ကျနော်.. အရမ်းချစ်တယ် သိလား”“ဟင့်အင်း!”ဆရာမလေး ဟင့်အင်းလို့ ငြင်းတာ ကျနော် ချစ်ရေးဆိုတာကိုလား၊ ပြောချင်တာပြောပြီး လည်တိုင်ပျော့ပျော့လေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ ဖိကပ်ပြီး ပွတ်ဆွဲလိုက်တဲ့ ကျနော့်လုပ်ရပ်ကို ပြောတာလားဆိုတာ မသဲကွဲတော့ဘူး။ ကျနော့်စိတ်ဆင်ရိုင်းကို ချွန်းအုပ်လို့ မရတော့ပါဘူးလေ။ အသက်ရှူသံပြင်းနေတဲ့ ဆရာမလေး ကျနော့်ရင်ခွင်ထဲ ရောက်နေပြီဗျာ။ မှင်တက်နေတဲ့ ကိုယ်လုံးတောင့်တောင့်လေးကို အတင်းဖက်တွက်ပြီး ကျနော် သောင်းကျန်းလိုက်မိပြီ။ ခပ်မြန်မြန်ပါပဲ မျက်နှာအနှံ့၊ နဖူးလေး၊ ပါးမို့မို့လေး၊ မေးစေ့လေး၊ လည်တိုင်လေး၊ အနမ်းတွေ ခပ်ကြမ်းကြမ်း၊ ရှင်မတောင်သနပ်ခါး မှုန်မှုန်လေးတွေက ကျနော့်ကြောင့် အကုန်ပျက်ပြယ်ကုန်ပြီ။ တစ်ကိုယ်လုံး တွန့်လိမ်စပြုလာပြီ။ နောက်ဆုံး ကုတင်ပေါ်ကို ဆွဲလှဲချတာ ခံလိုက်ရရှာတဲ့ ဆရာမလေးဆီက“ဖိုးသက်လေး! မင်းအရမ်းဆိုးလိုက်တာ”ဆိုတာကို မပီဝိုးတဝါးပဲ။ ဆရာမလေးရဲ့ ခပ်တင်းတင်း စည်းနှောင်ထားတဲ့ ထမီလေးက ပြေလျော့သွားရှာတယ်။ ထမီကို အသာလေး အောက်ကိုလျှောချရင်း အသာလေး အကဲခတ်လိုက်တော့ အောက်နှုတ်ခမ်းကို ပြတ်ထွက်မတတ် ကိုက်ထားပြီး အသက်ရှူပြင်းပြင်းမှုတ်ထုတ်နေတဲ့ ဆရာမလေးက မျက်လုံးကို စုံမှိတ်ထားရှာတယ်။ ထမီကို ခြေကျင်းဝတ်အထိ လျှောချလိုက်ပြီး ဆရာမရဲ့ အဖုတ်နေရာကို ကျနော်လှမ်းကြည့်လိုက်တော့ ဖောင်းမို့မို့ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးက လင်းလင်းချင်းချင်းမှာ နီရဲရဲအကွဲလေးနဲ့ ထင်းနေတယ်။ အကွဲကြောင်းတလျှောက်မှာ အရည်လေးတွေ စို့နေရှာပြီ။ ကျနော့်ဘဝမှာ တစ်ခါမှ မလုပ်ဖူးတဲ့ လုပ်ရပ်ကို လုပ်မိလိုက်တယ်။“အာ! ဘာလုပ်.. အမေ့”နှုတ်ခမ်းချင်းမစုပ်၊ နို့ကို လုံးဝမထိမကိုင်သေးပဲ အဖုတ်ဖောင်းဖောင်းလေးကို နှုတ်ခမ်းနဲ့ တေ့ပြီး စုပ်ယူတာခံလိုက်ရရှာတဲ့ ဆရာမလေးခင်မျာ အိပ်ယာနဲ့ကျောပြင် လွှတ်ထွက်သွားအောင် ခါးကလေး ကော့တက်သွားပြီး ကယောင်ကတမ်းအော်ရင်း ကျနော့်ခေါင်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ တွန်းထားပေမယ့် ကျနော်က ကျားနာတစ်ကောင်လို ငုံခဲထားတာကို လုံးဝလွှတ်ဖို့ အစီအစဉ်မရှိတော့ဘူး။ အိပ်ယာပေါ်မှာ ပက်လက်ကလေးလှန်ပြီး ဒူးထောင်ထားတဲ့ ဆရာမလေးခင်မျာ တီကောင်ကို ဆားထိသလို အလူးအလှိမ့် ဖြစ်နေရှာပြီ။“အာ.. အာ.. ဘာတွေလုပ်နေတာလဲကွာ အမလေးနော် ရှီးးး တော်ပါတော့”ကယောင်ကတမ်း လျှောက်အော်နေတာလေးကို မကြားတချက် ကြားတချက်နဲ့ အဖုတ်တစ်ပြင်လုံးကို မတတ်တတတ်နဲ့ ကျနော် တပျတ်ပျတ်မြည်အောင် လျှောက်လျက်ပေးရင်း လေမထိနေမထိ ဖွေးဥပြီး နူးညံ့လှတဲ့ ပေါင်နှစ်ချောင်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ ဆွဲဆွဲဖြဲနေရတယ်။ မဟုတ်ရင် အဖုတ်ပေါ် မျက်နှာအပ်ထားတဲ့ ကျနော့်ကို ပေါင်နှစ်ချောင်းနဲ့ လိမ်ကျစ်ပြီး ညှပ်ညှပ်လာလို့ အသက်ရှူရခက်ခက်နေတာကိုးဗျ။စစချင်း ဘာမှသေချာမစဉ်းစားပဲ အတင်း လျှာနဲ့ အပြားလိုက် လျှောက်လျက်နေမိပြီးမှ သတိဝင်လာလို့ အရှိန်ကို လျှော့ချလိုက်တယ်။ အဲ့ဒီတော့မှ အသာလေး မျက်နှာကို ခွာလိုက်ပြီး အနီးကပ်မြင်နေရတဲ့ ဆီးခုံမွှေးနုနုလေးတွေကို နှာခေါင်းနဲ့ ဖြေးဖြေးသာသာလေး ဖိပြီးရှူရင်း ဘယ်ညာယိမ်းရင်း အောက်ကိုလျှောဆင်း အထက်ကိုပြန်တက် လုပ်ကြည့်မိနေတယ်။နီရဲပြီး ခုံးကြွနေတဲ့ အဖုတ်အကွဲကြောင်းအဆုံး အပေါ်နားရောက်တော့ လက်ညှိုးလက်မနဲ့ အသာအယာ ဆွဲဟလိုက်တော့ အချစ်ခလုတ်တစ်ခုဖြစ်တဲ့ အစိလေးကို ရှာတွေ့တယ်။ သေသေချာချာ မမြင်ဖူးလို့ စက္ကန့်ပိုင်းလောက် ကြောင်ကြည့်နေမိသေးတယ်။ အဲ့ဒီမှာ ခဏနားလိုက်လို့ သတိဝင်သလိုဖြစ်လာတဲ့ ဆရာမလေးက သတိဝင်လာသလို အိပ်ယာကို လက်ပြန်ထောက်ပြီး ထထိုင်မလို လုပ်လာမှ ချက်ချင်း ကျနော့်နှုတ်ခမ်းနှစ်လွှာနဲ့ အစိကလေးကို ဖွဖွလေး ညှပ်ထားလိုက်မှ ဒူးထောင်ပေါင်ကား ထိုင်လျှက်ကလေးနဲ့ ဆရာမလေး အားးးကနဲ ဖြစ်သွားပြန်တယ်။ လျှာအဖျားလေးနဲ့ အစိလေးကို မွှေ့ပေးနေလိုက်တော့ ထွန့်ထွန့်လူးအောင် ဖြစ်သွားပြီး နောက်ပြန်ထောက်ထားတဲ့ လက်တွေကို လွှတ်ချပြီး အိပ်ယာပေါ် ဗိုင်းကနဲ ပြုတ်ကျသွားပြန်တယ်။ လက်နှစ်ဖက်က ကျနော့်ဆံပင်တွေကို ခပ်တင်းတင်းဆုပ်ပြီး ဘယ်ညာဆွဲကစားနေတာ သူ့ဖာသူ ဘာလုပ်နေမှန်းတောင် သတိထားမိဟန် မတူတော့ဘူး။ လျှာအကြောင်း ကောင်းကောင်းမသိ၊ တစ်ခါမှ အဖုတ်အလျက်မခံဖူးတဲ့ အပျိုကြီးပေါက်စ ဆရာမဒေါ်ခင်ချိုမေခင်မျာ အစိကို လျှာနဲ့ ဘယ်ညာခတ်ပြီး ကစားတာကို ခပ်ကြာကြာတောင် မတောင့်ခံနိုင်ရှာပါဘူးဗျာ။“မောလိုက်တာ… အမေရေ! ရင်ထဲမှာ တစ်မျိုးကြီးဖြစ်လာပြန်ပြီ… အမေ.. မရတော့ဘူး မရတော့ဘူး အားးးး”အာခေါင်ခြစ်ပြီး ကြိတ်အော်သံလေးနဲ့ တွန့်လိမ်လာပြီး ကာမပန်းတိုင်ကို ရောက်သွားရှာတယ်။ ရုတ်တရက် အဆုံးစွန်ပေါက်ကွဲပြီး ပြီးသွားတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်ဟာ အစိကို ဆက်ပြီး အထိမခံနိုင်တော့ဘူး ကျင်တဲ့အရသာပဲ ရတော့မှာမို့ ဆက်မလုပ်ရဆိုတဲ့ (သူ့ကိုသူ စောက်ဖုတ်မှော်အောင်ထားသူလို့ ဘွဲ့ပေးထားတဲ့) ကိုရွှေဘရဲ့ လက်ချာကို သတိရသွားလို့ ဘာမှဆက်မလုပ်တော့ပဲ အပန်းဖြေတဲ့အနေနဲ့ ဆရာမ ပေါင်တစ်ဖက်ပေါ် ပါးအပ်ရင်း အသက်ကိုမှန်မှန်ရှူရင်း အမောဖြေနေမိတယ်။အဖုတ်လျက်တယ်ဆိုတာကလည်း အတော်ပင်ပန်းပါလားဆိုတာ လက်တွေ့သိလိုက်ရတယ်။ ဘာမှဆက်မလုပ်ပေမယ့် ပါးမအပ်ထားတဲ့ ပေါင်လုံးဖွေးဖွေးကြီးတစ်ဖက်ကို လက်ဖဝါးနဲ့ ဖွဖွလေး ပွတ်ပေးနေလိုက်တယ်။ မိန်းမတစ်ယောက် ပြီးသွားတိုင် ပွတ်သပ်ကလူကျီစယ် ချော့မြှူပါဆိုတာလည်း ဟိုဆရာသမားရဲ့ လက်ချာပါဗျာ။ပေါင်အရင်းကနေ ဟိုးခြေသလုံးသားအိအိလေးတွေအထိ အထက်အောက် အစုံအဆန် ပွတ်သပ်ပေးနေရင်း တခါတခါ အဖုတ်အကွဲကြောင်းထိပ်က ဆီးခုံမွှေးကလေးတွေကိုလည်း လက်ချောင်းလေးတွေနဲ့ ဆုပ်ကိုင်ဆွဲလိမ်ရင်း ဆော့ကစားပေးနေလိုက်သေးတယ်။ ဒေါ်ခင်ချိုမေဆီက ဘာအသံမှ ထပ်မကြားရတော့ပဲ အသက်ရှူသံတိုးတိုးလေးနဲ့ ဝမ်းဗိုက်ကလေးက နိမ့်လိုက်မြင့်လိုက် ဖြစ်နေတာကိုပဲသတိထားနေမိတယ်။ ကျနော့်ရူပဗေဒဆရာမလေး မှိန်းမောနေရှာပြီ။ ပထမဆုံး အဖုတ်လျက်မိခဲ့တဲ့ အတွေ့အကြုံမှာ ကျနော်ချစ်တဲ့ဆရာမလေးကို အရသာခံတတ်၊ အဆုံးစွန်ထိရောက်သွားအောင် လုပ်ပေးလိုက်မိတာကိုပဲ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ကြိတ်ပြီး ဂုဏ်ယူမိနေတယ်လေ။မိနစ်တွေ အတော်ကြာလာမှ ဆရာမပေါင်ပေါ် ပါးအပ်ထားရာက ကျနော် ခွာလိုက်ပြီး ခေါင်းထောင်ထရင်း အကဲခတ်လိုက်တယ်။ဆံနွယ်တထွေးကြီးတွေ ဖရိုဖရဲဖြစ်နေတဲ့ကြားထဲက ချွေးစက်ကလေးတွေ စို့နေတဲ့ မျက်နှာလေးက အို! ဆိုပြီး ဆတ်ကနဲ မျက်နှာလွှဲသွားတယ်။ မျက်လုံးချင်းဆိုင်ရဲဟန် မတူဘူး။ အပေါ်ပိုင်းတစ်ကိုယ်လုံး အင်္ကျီဝတ်စုံပြည့် ဖြစ်နေပေမယ့် အောက်ပိုင်းဗလာနဲ့ အပျိုကြီး၊ အဖုတ်ကို ပယ်ပယ်နယ်နယ် အလျက်ခံလိုက်ရတာကို အင်မတန်ရှက်နေရှာပြီ။ ရှည်လျားလွန်းပြီး ဖွာလံကျဲနေတဲ့ ဆံပင်ရှည်ကြီးတွေနဲ့ အပြစ်ကင်းတဲ့ မျက်နှာဖူးဖူးလေးကို ဖုံးထားပြီး အရှက်သည်းနေရှာပြန်တယ်ဗျာ။ဘယ်ကသတ္တိတွေ ဝင်လာမှန်းမသိပဲ ကျနော် ဆရာမဒေါ်ခင်ချိုမေအပေါ်မှာ တစ်ကိုယ်လုံးမိုးပြီး မျက်နှာ၂ ခု ၆ လက်မလောက်ပဲ ကွာတဲ့အထိ တိုးကပ်ပြီး စူးစိုက်ငေးကြည့်နေမိပြီ။ ဆရာမလေးကတော့ မျက်နှာကိုဖုံးထားတဲ့ ဆံနွယ်တွေကြားထဲမှာ ပုန်းနေဆဲပဲ။ စိတ်ယားလာတဲ့ ကျနော် မအောင့်နိုင်တော့ပဲ ဆံနွယ်တွေကို ဆွဲဖယ်လိုက်တော့မှ လမင်းလေးနဲ့တူတဲ့ မျက်နှာလေး ဘွားကနဲ ပေါ်ထွက်လာတယ်။ ချက်ချင်းပဲ မျက်နှာလေးက ပန်းသွေးရောင် ဖြန်းကနဲ ထသွားတဲ့အထိ ဖြစ်သွားတာကို မသိချင်ယောင်ဆောင်ပြီ တအားစိုက်ကြည့်ထားပေးလိုက်တယ်။“ဘာလဲကွာ! အဲ့လိုမကြည့်ပေးနဲ့ … နေရခက်တယ်..”“ကျနော် ဆရာမကို အရမ်းချစ်တယ် သိလား”“ချစ်ရင် အရိုင်းဆန်ရသလား ပြောစမ်းပါဦး”“ကျနော့်ကို ချစ်တယ်မဟုတ်လား ဟင်”“နိုး! ကျမ ရှင့်ကို ဘာကိစ္စ ပြန်ချစ်ရမှာတုန်း”ငေါ့တော့တော့လေသံ ပြုံးစိစိမျက်နှာပေးနဲ့ ပြောနေတယ်။“နှုတ်ခမ်းမှာ အကုန်ပေပွနေတယ် မရွှံဘူးလားကွာ ညစ်ညစ်ပတ်ပတ်တွေ ဒုက္ခပဲ”“ချစ်လွန်းလို့ပါဗျာ”ပါးစပ်က အဖုတ်ရည်တွေကို စမ်းပြီးသုတ်ရင်းနဲ့ ကျနော် ဆက်ပြီး ချစ်ရေးဆိုနေမိတယ်။“ကျနော်လေ.. ဘယ်.. ဘယ်မိန်းမကိုမှ အဲ့လိုမလုပ်ဖူးပါဘူးဗျာ…။ ဆရာမကို တအားချစ်လွန်းလို့ အခုလို”“ဟာဟ! ရွာမှာသွားပြောချေ..။ ဒါမျိုးတွေ ပြောပြောပြီး ကောင်မလေးတွေ ဘယ်နှစ်ယောက်လောက်ကိုများ”ဝုန်း!ကျနော့်ရင်ဘတ်ထဲမှာ အောင့်ကနဲ ဖြစ်သွားသလို မာနနဲ့ မခံချင်စိတ်က လှိုက်ကနဲထလာတော့ လူချင်းခွာပစ်လိုက်ပြီး ကုတင်အောက်ကို ဝုန်းကနဲ ဆင်းသွားမိလိုက်တယ်။ ဒေါ်ခင်ချိုမေက မမျှော်လင့်ထားတဲ့ အခြေအနေမို့ မျက်လုံးလေးဝိုင်းပြီး နားမလည်နိုင်တဲ့ပုံလေးနဲ့ ကုတင်ပေါ်ကနေ လှမ်းကြည့်ပြီး ခြေရင်းမှာ အခွေလိုက်ကလေးဖြစ်နေတဲ့ ထမီလေးကို ကောက်ဝတ်လိုက်တယ်။“စိတ်ဆိုးသွားတယ်ပေါ့ .. ဟာဟ … မှန်ရာတွေပြောတော့ မခံနိုင်ရှာ”“ကျနော့်အဝတ်တွေ ယူပေးပါ ဆရာမ..”“သူများ သမီးပျိုလေးကို အနိုင်အထက်လုပ်တာကိုတော့ ဘာမှမပြောရပဲ သူက ဒေါသထွက်သေးတယ် ဟာဟ”“ဆရာမဒေါ်ခင်ချိုမေ ကျနော့်ကို ခင်ဗျားထင်ချင်သလို ထင်လိုက်ပါတော့ဗျာ..။ ကျနော့်အဝတ်တွေ ယူပေးပါ..။ ကျနော် ပြန်ချင်ပြီ…”“သြော်! ဒါပဲလား… ဘာမှမလုပ်ချင်တော့ဘူးပေါ့နော်… လုပ်ချင်သလိုလုပ်လို့ ဝသွားပြီလား… ရပါတယ် ယူပေးမယ်…”နှုတ်ခမ်းလေးကို တင်းတင်းကိုက်ရင်း ကုတင်ပေါ်က ဖို့ရို့ဖားလျားလေး ဆင်းချလာပြီး ဇောင့်ဇောင့်ဇောင့်ဇောင့်နဲ့ အခန်းအပြင်ဖက် ထွက်သွားတယ်။ ချက်ချင်းပဲ ပြန်ရောက်လာပြီး မီးပူတိုက်ပြီးသား ကျနော့်အဝတ်တွေကို ကုတင်ပေါ် ပစ်တင်ပေးတယ်။ ပြီးတာနဲ့ ချက်ချင်း ကုတင်ဘေးနားက မှန်တင်ခုံရှေ့မှာ သွားထိုင်ပြီး ပွနေတဲ့ ဆံပင်အရှည်ကြီးတွေကို ဘီးတစ်ချောင်းနဲ့ရှင်းရင်း ကျောပေးထားတယ်။ ချစ်လွန်းလို့ မိန်းမတစ်ယောက်ရဲ့ အဖုတ်ကို လျက်လိုက်မိတာကို အစော်ကားခံလိုက်ရတယ်လို့ ဒေါဖောင်းနေတဲ့ ကျနော် ကိုယ်မှာပတ်ထားတဲ့ စောင်ကို ခွာချပြီး အဝတ်တွေ မြန်မြန်ကောက်ဝတ်ပစ်လိုက်တယ်။ ပြီးတာနဲ့ ခြေသံခပ်ပြင်းပြင်းနဲ့ အခန်းအပြင်ကို ထွက်ချသွားလိုက်တယ်။ဒေါ်ခင်ချိုမေကို ကျနော် နှုတ်လည်းမဆက်ချင်တော့ဘူး။ မိန်းမတကာရဲ့ အဖုတ်ကို လိုက်လျက်နေတဲ့ကောင်လို့ ကျနော့်ကို ထင်မြင်ယူဆသွားတဲ့ မိန်းမတစ်ယောက်က ကျနော့်ကို ပြန်ချစ်လာပါ့မယ်လို့လဲ မထင်တော့သလို အရာရာကို ဆုံးရှုံးသွားတဲ့စိတ်ပဲ ကြီးစိုးထားခဲ့ပြီ။ အိမ်အပေါ်ထပ်ကနေ အောက်ထပ်ကို ဆင်းချလာပေမယ့် ကျောင်းသူမလေးတွေ ရှိနေမလားဆိုပြီး တွေးလိုက်မိသေးတယ်။ ဒါပေမယ့် အဆောင်နေတဲ့ ကျောင်းသူလေးတွေ ကျောင်းသွားချိန် မနက် ၉ နာရီခွဲလောက်ဆိုတော့ စိတ်ချလက်ချပဲ လှေကားအတိုင်း ဆင်းသွားမိတယ်။ အောက်ဆုံးအထစ် ရောက်ခါနီးမှာ ဂူးဂဲ မြည်သံတွေမပါပဲ ရိပ်ကနဲ ပြေးလာတဲ့ ခွေးသမင်ကြီးတွေကို လှမ်းမြင်လိုက်လို့ အိမ်ပေါ်ကို ချက်ချင်းပြန်ပြေးတက်လိုက်ရတယ်။“ဘာလဲ”“အောက်ထပ်မှာ ခွေးတွေ.. လာကြည့်ထားပေးဦး ပြန်လို့မရဘူး ဖြစ်နေလို့”အိပ်ခန်းထဲ ပြန်ဝင်သွားတော့ မှန်တင်ခုံမှာ ထိုင်နေဆဲ ဒေါ်ခင်ချိုမေက ဘာလဲဆိုပြီး လှမ်းမေးတယ်။ ပြန်ဖြေလိုက်တဲ့ ကျနော့် စကားသံအဆုံးမှာ အောက်နှုတ်ခမ်းကို ကိုက်ပြီး ရယ်ချင်စိတ်ကို မျိုသိပ်ထားတဲ့ဟန်နဲ့ ထရပ်လိုက်ပြီး အောက်ထပ်ကို လိုက်ပို့တယ်။ ခြံအဝရောက်တဲ့အထိ နှစ်ယောက်လုံး ခပ်တည်တည် မာနကြီးနေကြပြီး ဘယ်သူကမှ စကားစမပြောဖြစ်ကြတော့ဘူး။“ကျနော်ဟာ လူဆိုးပါ..။ ခင်ဗျားထင်သလို လူပေါ့သွမ်းလေးပါ..။ ဒါပေမယ့် ယောကျာ်းတစ်ယောက်ရှိသင့်တဲ့ မာနတော့ အပြည့်ရှိသေးတယ်ဆိုတာ မှတ်ထားလိုက်”“သြော! ဟုတ်ကဲ့ပါရှင် မှတ်ထားပါတယ်..။ အခုလို အိမ်တိုင်ယာရောက် မာနတရားအကြောင်း သက်သေလာပြပေးတာ ကျေးဇူးနော် ကိုဖိုးသက်..။ မခင်ချိုမေက ကျေးဇူးမမေ့ပါဘူး ဆိုတာလေးပါ မှတ်ထားပေးပါဦးရှင်”ကျနော့်ကို ရွှဲ့သလိုပြန်ပြောရင်း လက်နှစ်ဖက်ကို အနောက်ပစ် ရင်လေးကော့တော့တော့ မူနွဲ့နွဲ့လေး တမင်လုပ်နေတဲ့ ဆရာမဒေါ်ခင်ချိုမေကို မျက်နှာလွှဲရင်း လှည့်ထွက်လာခဲ့တယ်။ ခပ်ပြင်းပြင်း ခေါက်လိုက်တဲ့ ကျနော့် တောက်! ခေါက်သံက အင်မတန် ကျယ်လောင်လွန်းတယ်ဆိုတာ ကျနော် သတိထားမိတယ်။…………………………………………“ဖိုးသက် တစ်မနက်လုံး လိုက်ရှာလိုက်ရတာ … မင်းဘယ်မှာ သွားသေနေတာလဲ အေဘေးလေးရ…။ သောက်ခွက်ကလည်း စူပုပ်နေလိုက်တာ ဘာဖြစ်လာပြန်ပြီလဲဟ”“ဒေါ်ခင်ချိုမေ့ အိမ်မှာ သွားအိပ်တာလေ”“ဟုတ်လား.. မှန်းစမ်း ဗိုက်မှာ ဓားထိုးမခံခဲ့ရဘူးလား ဟီးဟီး။ ယုံအောင်လည်း ရွှီးစမ်းပါ ငါ့ကောင်ရာ ငါနင့်ဆရာပါ။ ခင်ချိုမေဆိုတာ ဘယ်လိုမိန်းကလေးလဲဆိုတာ အတန်းဖော်ဖြစ်ဖူးလို့ ငါသိပါ့ကွာ။ ဗိုက်ကောင်းလို့ ဓားတောင်းနေတယ် မင်းတော့ ခွိ”“ခင်ဗျား လက်ထဲကအိတ်က ဘာလုပ်မို့လဲ”“ခရီးထွက်မလို့လေ။ မင်းကို ဒါကြောင့် လိုက်ရှာနေတာ ..။ မင့်အဖွားကို ငါပြောခဲ့ပြီးပြီ။ ရွှေဘ နင်တာဝန်ခံတယ်ဆို ပြီးရောတဲ့… လစ်ကြစို့”“မဟုတ်သေးပါဘူး ကိုရွှေဘ.. ဘယ်သွားမှာလဲ အရင်ပြောဦးလေ”“ဗိုက်ပူမြင့်အောင် တို့ကောင်တွေနဲ့ အလယ်ကျွန်းရွာမှာ ငါတို့ရပ်ကွက်က အောင်သိန်း မင်္ဂလာဆောင်ရှိတယ်။ အဲ့မှာ ဘုရားပွဲလည်း လုပ်နေတာတဲ့။ လိုက်သွားစို့လေ..။ ဒီကောင်တွေ အိမ်ကစက်လှေကြီးနဲ့ တစ်ရပ်ကွက်လုံးက လူငယ်တွေအကုန် အသင့်ဖြစ်နေပြီ”“ကျနော့် အဝတ်အစားတွေကော … ပိုက်ဆံ..”“လျှာမရှည်နဲ့ ငါ့အဝတ်ပိုတွေပါတယ်…။ ပိုက်ဆံက ဟိုအပုံကြီးထဲက ၅ ထောင်တိတိ ယူလာတယ်…။ ပွဲချီ ၅ ည ကျန်တဲ့ဟာ ဘယ်လောက်သုံးသုံး သောက်သောက် သူဌေးလို နေပစ်လို့ရနေပြီ ဟုတ်ပြီလား။ လစ်မယ် လစ်မယ်..”ကမ်းနားလမ်းကနေ နှစ်ယောက်သား ခပ်သုတ်သုတ် ကမ်းပါးက လှေကားထစ်တွေအတိုင်း ပြေးဆင်းသွားတော့ တရုတ်နီအင်ဂျင်နှစ်လုံးတပ်ထားတဲ့ စက်လှေကြီးက စက်တွေ တဝုန်းဝုန်း နိုးနေပြီ။ စက်လှေအမိုးပေါ်မှာ ဝမ်းဗိုက်ထဲမှာ ကျနော်တို့ ရပ်ကွက်ထဲက ကာလသားအကုန်နီးပါး ထိုင်နေကြတယ်။ အူမြူးသွားတဲ့စိတ်နဲ့အတူ စက်လှေပေါ်ခုန်တက်ရင်း ဟေးကနဲ အော်လိုက်မိတယ်။ရေပြင်ခရီးနဲ့ ၆ နာရီလောက်ကြာအောင် သွားရတဲ့ အလယ်ကျွန်း ဘုရားပွဲနဲ့ မင်္ဂလာဆောင်နှစ်ခုပူး ပျော်ရတာမို့ တစ်အုပ်တစ်မကြီး စက်လှေပေါ်မှာ အူမြူးလို့ ပါသွားကြလေရဲ့။ မြို့ကလေး မြင်ကွင်းက ပျောက်သွားတာနဲ့ ရမ်ပုလင်းတွေ၊ ဖဲထုပ်တွေက စက်လှေပေါ်မှာ ဖွေးဖွေးလှုပ်လို့ပေါ့။ စီးကရက်ဖွာလိုက် မတ်ခွက်ထဲက ရမ်လေး ကျိုက်လိုက်နဲ့ မြစ်ပြင်ပေါ်က တိုက်ခတ်လာတဲ့ လေနုအေးအေးလေးရဲ့ အရသာကိုခံစားရင်း ချာတိတ်တွေနဲ့အပြိုင် ငြင်းခုန်ရင်း အော်ဟစ်နေတဲ့ ဖဲဝိုင်းက ကိုရွှေဘရဲ့ အသံအောအောကြီးက ကြားတစ်ချက် မကြားတစ်ချက်ပဲ။ကျွန်တော် တစ်စုံတစ်ယောက်ကို သတိရနေတာလားဗျာ။🏵️ကျွန်တော်နဲ့ ထူးဆန်းသော သစ်သားရုပ်ထုလေး (အပိုင်း ၄) ဆက်ဖတ်ရန် ဒီကိုနှိပ်ပါ🏵️.67,768
