အဲစိတ်တစ်ခုပဲရှိ

ဆောင်းဦးပေါက်ကာစ ညနေခင်းသည် သာယာ ညွတ်နူးဖွယ်ကောင်းလှသည်။ကောင်းကင်သည်တိမ်မျှင် တိမ်စတစ်ချို့ကလွဲပြီး လင်းရှင်းနေတော့သည်။ အမှောင်လည်းမဝင်ရောက်သေး။အလင်းရောင်လည်း မဆုတ်သာသေးပေ။နေဝန်းနီနီသည်လည်း ဟိုးးးမိုးကုတ်စက်ဝိုင်း အနောက်ဘက်ယွန်းယွန်းဆီမှာ နစ်မြှုပ်ပျောက်ကွယ်လုနီးပါးဖြစ်နေသည်။ ဒီလို ဆောင်းဦးပေါက်စ ညနေခင်းတွေကို ဇင်မာ အလွန်သဘောကျသည်။ဒီလို ညနေခင်းရှုခင်းတွေကို ထိုင်ကြည့်ရတာ စိတ်ထဲမှာပျော်သည်။ ပြီးတော့ စိတ်ထဲမှာလည်း ကြည်နူးစိတ်နဲ့ အကြည်ဓါတ်ကလေး တလှပ်လှပ်တိုးဝင်နေတော့သည်။ အိပ်တန်းပြန်ငှက်တို့သည် ဇင်မာ ခေါင်းပေါ်မှ တငြိမ့်ငြိမ့် နဲ့ပြန်သန်းနေကြသည်။ဆောင်းဦးပေါက် လတ်ဆတ်တဲ့ လေညှင်းကလေးတို့သည်လည်း ဇင်မာ တစ်ကိုယ်လုံးကို ရစ်သိုင်းကာ ကျီဆယ်ဆော့ကစားနေကြသည်။ ထို လတ်ဆတ်တဲ့လေညှင်းကလေးတွေကို ဇင်မာ တစ်ဝကြီးရှူ သွင်းလိုက်မိသည်။နှာခေါင်းထိပ်မှာ အေးမြမြ အထိအတွေ့ကို ဇင်မာ သဘောအကျကြီး ကျနေတော့သည်။

`ဟဲ့…ကလေးတွေ မိုးချုပ်နေပြီ လာအိမ်ထဲဝင်ကြ´လို့အော် လိုက်တဲ့ ဘေးခန်းက ဒေါ်ဒေါ်မြင့် အသံကြားမှ မိုးစုန်းစုန်းချပ် မှန်းဇင်မာသိတော့သည်။မဟုတ်ရင် ထိုင်ကောင်းကောင်းနဲ့ အိမ်ပေါက်ဝမှာ ဘယ်လောက်ထိုင်နေမိမယ် မသိ။ ဇင်မာတို့က ခြံဝန်းတစ်ခုထဲမှာ အဆောင်ပုံစံ ဆောက်ထားတဲ့ အခန်းတွဲမှာ ငှားနေကြခြင်းဖြစ်သည်။အခန်းအားလုံး သုံးခန်း။ အလယ်ခန်းမှာ ဒေါ်ဒေါ်မြင့် တို့မိသားစု။ဘယ်ဘက်အစွန်ခန်းမှာ ညားကာစ လင်မယားနှစ်ယောက်နဲ့ ညာဘက်အစွန်ဆုံးမှာ ဇင်မာတို့ လင်မယားနှစ်ယောက် နေကြသည်။ အခန်းတွေက ကျည်းလွန်းလှသည်။ဆယ်ပေ ငါးပေ ခန်းတွေ အိပ်ယာလည်း ဒီနေရာ ထမင်းချက်လည်းဒီအခန်းကျည်းလေး ထဲမှာပင်ဖြစ်သည်။အခုလိုနေရတာကို ဇင်မာ စိတ်ကုန်သည်။

တစ်နေ့ကျရင်ကိုယ်ပိုင်အိမ်ကလေး တစ်လုံးတော့ ဝယ်နိုင် ရမည်ဟုတွေးထားသည်။ဒါကြောင့်လည်း စီးတဲ့ရေဆည်တဲ့ ကန်သင်းဆိုသလို လင်တော်မောင် ရှာသမျှ ရသမျှ ပိုက်ဆံကိုချိုးခြံချွေတာသည်။တစ်ခါတစ်လေ မောင်ကတောင် `ငါ့မိန်းမရယ် ချွေတာ တာလည်းချွေတာ တာပေါ့။ ကိုယ့်ဝမ်းဝအောင် ခါးလှအောင်တော့ ဝတ်ဦးစားဦးပေါ့ကွာ´ ဟုပြောတတ်သည်။ဇင်မာ တို့မချွေတာလို့မဖြစ်။အခု သားသမီး မရှိသေးလို့။နောင်များမှာ သားသမီး ရလာရင်ဖြင့် ဒီအခန်းလေးထဲမှာ ဇင်မာတို့မိသားစုဘယ်လိုနေကြမလဲ။ အိုးးးဇင်မာတွေးတောင်မတွေးကြည့်ရဲဘူး။ခတ်ရချည်ရဲ့ရှင်။ ဇင်မာ အိမ်ရှေ့မှာ ငုတ်တုတ်ထိုင်တွေးနေတာကို ရပ်ပြီး နာရီကိုမော့ကြည့်မိသည်။ ည ၈နာရီတောင်ကျော်ပါပေါ့။ မောင့် အတွက်ညစာပြင်ထားဖို့ အချိန်တောင်ရောက်နေပြီ။ မောင်က Taxi မောင်းခြင်းဖြစ်သည်။မနက်စောစောထွက် ညဆို ၉ နာရီလောက်မှပြန်ရောက်တတ်သည်။

မောင့်အတွက် ထမင်းပွဲပြင်ပြီး ဘာမှလုပ်စရာမရှိတာနဲ့ အိပ်ယာထဲမှာ လှဲနေဖို့ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ဘေးခန်းက ဒေါ်ဒေါ်မြင့် ယောင်္ကျားပန်းရံဆရာပြန်လာသံကြားရသည်။ အိပ်ယာထဲလှဲမယ်လုပ်မှ ဇင်မာ သတိရမိသည်။ ဒီနေ့က သောကြာနေ့။ဇင်မာတို့လင်မယားနှစ်ယောက် ချစ်ရည်လူးကြမယ့်ည။ဒီလိုလေးတွေးမိရုံနဲ့ ဇင်မာစိတ်ထဲမှာ ကြည်နူးပျော်ရွှင်စိတ်ကလေး တိုးဝင်လာသည်။ဟုတ်တယ်လေ။ ဒီလို ညမျိုးရောက်ဖို့ ခြောက်ရက်ကြီးများတောင် ဇင်မာစောင့်ခဲ့ရတယ်မလား။ဇင်မာရဲ့မောင်က စည်းကမ်း ကြီးသည်။ညားကာစကတော့ ညတိုင်းမီးကုန်ယမ်းကုန် ချစ်ရည်လူးကြပေမယ့် ၆ လလောက်ကြာတော့။ မောင်က စည်းကမ်းထုတ်လာသည်။တစ်ပါတ်ကိုသောကြာ ညတစ်ညထဲ အတူနေမည်ဟု သတ်မှတ်လိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။ ဇင်မာလည်းသဘောတူလိုက်ရသည်။မတူလို့လည်းမရ အနေကြာလာတာနဲ့အမျှ မောင့်လီးက သိပ်မလန်းချင်တော့။ ဇင်မာ ပါးစပ်နဲ့စုပ်ပေးတာတောင် မတောင်လာတော့။ အရက်သောက် ဆေးလိပ် သောက်တာကြောင့်လည်းပါမည်။ ဒါကြောင့်လည်းမောင်ရဲ့ဆုံးဖြတ်ချက်ကို ဇင်မာ သဘော မတူလို့ မဖြစ်။မောင်မှ မလုပ်နိုင်တာ ဇင်မာ ဘာတတ်နိုင်မာ လည်းရှင်။ တစ်ပါတ်တစ်ခေါက်တော့ ဇင်မာကို ပုံမှန် လိုးပေး လုပ်ပေးပါသည်။

ဘယ်လိုပဲဖြစ်ဖြစ် မောင်ဟာ ဇင်မာရဲ့ ချစ်လင်လေ။ဇင်မာ ချစ်လို့ယူထားတာလေ။ ဇင်မာကို မောင်လုံးဝ မလိုးပေးနိုင်ရင်လည်း ဇင်မာ ချစ်မှာပါပဲ။ အိုကွယ်…မောင်ရေ…မောင်ရေ… မောင့်ကို ကျမ ဘယ်လောက်ချစ်လိုက်ရလည်းဆိုတာ သိရဲ့လားရှင့်။ အိပ်ယာထဲ လှဲမယ် စိတ်ကူးပြီးမှ ညအိပ် ဝတ်စုံ တစ်ခါတည်း လဲထားမည်ဟု ဇင်မာဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ညအိပ်ဝတ်စုံဆိုတာ တခြားမဟုတ် ခရမ်းရောင် ဇာပေါက်ကလေးတွေနဲ့ ကိုယ်ကျပ်ဂါဝန်ဖြစ်သည်။မောင်က ဒီလို ဂါဝန်ရောင်စုံ ငါးထည်လောက်ဝယ်ပေးထားသည်။ ဇင်မာ အဝတ်အစား အတွင်းခံဘောင်းဘီ ဘော်လီကအစ ချွတ်ပြီး အဲဒီဂါဝန်တစ်ထည်ထဲဝတ်ထားလိုက်သည်။ ဂါဝန်အောက်မှာ ဇင်မာ ကိုယ်လုံးကလေးက ဖွံ့ဖွံ့ထွားထွား လှနေတော့သည်။

လက်ညှိုးတစ်ထောက်စာ ဇာပေါက်ကလေးတွေပါပြီး ကိုယ်ကြပ်လည်းဖြစ်နေတာကြောင့် ဇင်မာရဲ့ဖွံ့ထွားနေတဲ့ ကိုယ်လုံးကြီးက အပေါက်ကလေးတွေ ကြားကနေ ပြူ ထွက်နေပြန်သည်။ဒီလို ဝတ်စုံဝတ်ထားရင် မောင်အလွန် သဘောကျတတ်သည်။`ငါ့မိန်းမ ဒီဝတ်စုံဝတ်လိုက်တိုင်း ယောင်္ကျား လီးတောင်လာတော့တာပဲကွာ´ဟုပြောတတ်သည်။ မောင့်ရှေ့မာ ဇင်မာရဲ့ လုံးဝန်းကြီးထွားလှတဲ ဖင်လေးကုန်းပြီး ညုတုတုလေး လုပ်ပြလိုက်တာနဲ့ မောင့်လီး တကယ်တောင်လာတတ်သည်။ဒါပေမယ့် ဇင်မာ စဖုတ်လေးထဲ မောင့်လီးမထည့်ခင် ပြီးသွားတတ်တာ ဆိုးသည်။အများစုက မောင့်လီး ဇင်မာ စဖုတ်ထဲဝင်လို့ သွေးတောင်မပူသေးဘူး လက်ရည်တွေ ပန်းထွက်ပြီး မောင်ပြီး သွားတတ်သည်။`တောင်းပန်ပါတယ် မိန်းမရယ်။ မောင် မထိန်းနိုင်တော့လို့ပါ´ဟုတောင်းပန် တိုးလျိုးနေတတ်သည်။

ဒီလိုဆိုတော့ မောင့်ကို သနားရပြန်သည်။ဘယ်တတ်နိုင်မလဲ။ ဇင်မာ မပြီးလည်း ရှိပါစေတော့ပေါ့။မောင် ကောင်းတယ်။ ဇင်မာ စဖုတ်လေးကိုစွဲတယ်ဆိုရင် ပြီးတာပါပဲ။တစ်ခါတစ်လေ မောင်က ချစ်လိုက်တာ မိန်းမရယ်ဟုပြောပြီး ဇင်မာ ပေါင်ကို ဖြဲကားကာ ဇင်မာ စဖုတ်ကို တရှုံရှုံ နမ်းနေတတ်သည်။ မောင့်ဆီက ကာမ အရသာကို မရပေမယ့်အဲဒိလိုလေး မောင့်ရဲ့ချစ်ပြမှုတွေကြောင့် ဇင်မာကျေနပ်ရပါသည်။ ဇင်မာ အိပ်ယာထဲ လှဲချလိုက်သည်။မလုံ့တလုံ ဂါဝန်လေးက ဆီးစပ် အပေါ်နား အထိလိပ်တတ်လာသည်။တစ်ယောက် တည်းမို့ ဇင်မာလည်း ပြန်ဆွဲချမနေတော့။ဇင်မာခြေထောက် နှစ်ချောင်းကိုဒူးထောင်လျှက်သား ဖြဲကား လိုက်သည်။ ဇင်မာ စဖုတ်လေးကို ဖြဲလိုက်သလိုဖြစ်သွားပြီး စဖုတ်အဝေလေးမာ အေးကနဲဖြစ်သွားသည်။ မောင့်အကြောင်းတွေးရင် ဇင်မာ စဖုတ်လေးကို လက်နဲ့ကိုင်ကြည့်သည်။အိုးးစဖုတ်လေးမှ မဟုတ်ပဲနဲ့ ဇင်မာ ဟာက စဖုတ်ကြီး။

အမွှေးကိုပြောင်အောင်ရိတ်ထားတာ ကြောင့် စဖုတ်ကြီးက အထင်းသားပြဲကားနေသည်။ မောင်ရေ မြန်မြန် ပြန်လာပါတော့ ဇင်မာ စဖုတ်ကြီးကို အဆင်သင့် ဖြဲထားတယ်ရှင်ရယ် ဟုစိတ်ထဲကပြောမိသည်။ ဇင်မာ စဖုတ်ထဲကနေ အရည်တွေ စိမ့်ထွက်ကျလာသည်။ စဖုတ်အဝကို လက်ညှိုးနဲ့သပ်ယူကြည့်လိုက်တော့ အရည်အကြည် ချွဲပြစ်ပြစ်လေးတွေ။ ဇင်မာ မနေနိုင်တော့ အလိုးခံချင်စိတ်ကကြောင့် မောင့်ကိုသာ တမျော်မျှော် ဖြစ်နေတော့သည်။ မောင်ရေ…ဇင်မာကို လိုးညှောင့်ပါတော့လား။ လီးကြီးကြီးနဲ့လိုးညှောင့်ပါတော့လား။ ပျစ်ပျစ်နှစ်နှစ် လိုးညှောင့်ပါတော့လား ရှင်ရယ်။ ပြောသာပြောရတာ မောင့်လီးက ဇင်မာ လက်မလောက်သာ။ ဇင်မာ စဖုတ်ထဲ ထည့်တာနဲ့တန်းပြီးတာကို တွေးပြီး ဇင်မာ စိတ်အမောကြီး မောသွားမိသည်။

ဇင်မာ စဖုတ်က ကြီးသမှ သိပ်ကြီးတာ။ တင်ပဆုံကြီးတာကြောင့်များလား။ ဇင်မာ မတွေးတတ်တော့။ကော့ကောက်လုံးဝန်းနေတဲ့ ဖင်လုံးကြီးတွေ ကိုယ့်ဘာသာ လက်နဲ့ပင့်မပြီးပါးစပ်နဲ့တောင် ပြန်စုပ်လို့ရတဲ့ နို့ကြီးတွေ လက်သန်းလက်တစ်ဆစ်လောက် ရှိမယ့် စောက်စိကြီးနဲ့ ဒီစဖုတ်အကြီးကြီးကို မောင်လီးလေးနဲ့ ဘယ်လိုများ အားရနိုင်ပါ့မလဲရှင်တို့ရယ်။ဇင်မာ ဒူးကွေးပြီး ဘေးတစ်စောင်းလေးများ အိပ်နေရင်လေ ဇင်မာ စဖုတ်က နောက်မှာ ဖောင်းပြီး ပြူ ထွက်နေတာ။ အဲဒိလို ပုံစံနဲ့များ မောင်တတ်လိုးရင် နှစ်ချက်လောက်စောင့် ပြီးတာနဲ့မောင် လက်ရည်တွေ ပန်းထွက်လာတော့တာပဲ။

ရင်မောရပါလား မောင်ရယ်။ဘယ်တတ်နိုင်ပါ့မလဲ။ ချစ်တဲ့စိတ် တစ်ခုထဲနဲ့ ဇင်မာ အလိုဆန္ဓကို မြုသိပ်ထားပါတယ် မောင်။ပြီးတော့ ဇင်မာက မောင့်မိန်းမလေ။ ဇင်မာ ကို မောင်တစ်ယောက်ပဲပိုင်တယ်။ တခြား ဘယ်သူမှ ဇင်မာကို လက်ဖျားနဲ့တောင်မထိစေရဘူး။ ဘေးခန်းက ဒေါ်ဒေါ်မြင့်တို့ဟောက်သံကြားတော့ ဇင်မာ နာရီကို အလန့်တကြား မော့ကြည့်မိသည်။ ဟင် ဇင်မာ အတွေးလွန်နေလိုက်တာ ၁၁ နာရီတောင် ထိုးပါကောလား။မောင်လည်းပြန်မလာသေး။ မောင်တစ်ယောက်အရက်များသောက်နေတာလား။ ဇင်မာ စိတ်ပူသွားသည်။အရက်သောက်ပြီးရင် မောင်က ကုလားသေ ကုလားမောအိပ်တာ။ဇင်မာကို လိုးဖို့နေနေသာသာ ဆင်တတ်နင်းရင်တောင် နိုးမှာမဟုတ်ဘူး။ဒီနေ့ဘယ်လိုဖြစ်တာ ပါလိမ့်။မောင်က ညတိုင်းသောက်တတ်ပေမယ့် ဒီလိုညဆို မသောက်ဘဲစောစော ပြန်လာတတ်သည်။ မောင် အရက်သောက်မလာပါစေနဲ့လို့သာ ဇင်မာ ကြိတ်ဆုတောင်းမိသည်။တစ်ပါတ်မှတစ်ညလေး လင်မယားနှစ်ယောက် ချစ်ကြည်နူးကြတာကိုတော့ ဇင်မာ လက်လွှတ်မခံနိုင်ပါ။

`မိန်းမရေ တံခါးဖွင့်ပါဦးကွာ´ မောင်ပြန်လာပြီ။ဇင်မာ ဆုတောင်းမပြည့်။ မောင့်အသံက အတော်ကို မူးနေတဲ့အသံပေါက်နေသည်။ ဘယ်လောက်တောင်သောက်လာတယ်မသိ။ ဇင်မာလည်း အိပ်ယာထဲမှ ခပ်မြန်မြန် ထပြီး တံခါးသွားဖွင့်လိုက်သည်။ မောင်က အတော်ကိုမူးနေပြီ။လမ်းတောင်ကောင်းကောင်း မလျှောက်နိုင်တော့။မောင့်သူငယ်ချင်းကို သက်လွင်က ဘေးကတွဲလာရသည်။ ဇင်မာကို မြင်တော့ မောင်က `ငါ့မိန်းမလေးကို ငါချစ်လိုက်တာ ကွာ´ဟုပြောပြီး ဇင်မာကိုလှမ်းဖတ်သည်။ဇင်မာလည်း မောင့်ကို အလိုက်သင့်တွဲပြီး အိမ်ထဲဆွဲခေါ်လာရသည်။ `မောင်ရယ် ဘာလို့အဲ့လောက်တောင်သောက်လာတာလဲ´လို့ ဆူလိုက် ပူလိုက်ချင်ပေမယ့် မပြောရက်။ `မောင် ထမင်းစားတော့ မလား´ဟုသာမေးမိသည်။ `မစားတော့ဘူး မိန်းမရေ ဒီနေ့ကိုသက်လွင်ကြီး သူ့ကားရောင်း ထွက်လို့ အောင်ပွဲခံလာတာ။သူ့ကားရောင်းလိုက်တော့ မောင့်ကားနဲ့ပဲ ပြန်လိုက်လာတာ။ဒီည အိမ်မှာ အိပ်လိမ့်မယ်။ လာ ကို သက်လွင်ထိုင်။´ဟုပြောပြီး ထိုင်ချလိုက်သည်။ ဟင်………မောင်ကတော့ မူးမူးနဲ့ပြောချလိုက်ပေမယ့်။

ဇင်မာ မျက်လုံးပျူ းပြီး။ခေါင်းအတော်ကြီးသွားသည်။ ဒီအခန်းထဲမှာ ဇင်မာ တို့လင်မယားနဲ့ ကိုသက်လွင် ဘယ်လိုအိပ်ကြမလဲ။အခုတောင် သုံးယောက်သား အိပ်ယာပေါ်တတ်ထိုင်နေကြရတာ။နေရာ အပိုမှ မရှိတာ။ ဇင်မာ ဘယ်လို လုပ်ရပါ့မလဲ။ ကိုသက်လွင်ဆိုတာလည်း တခြားသူမဟုတ်။ မောင့်ရဲ့အရင်းဆုံးသူငယ်ချင်း။ Taxi လောကမှာ တွဲဖက်။ ဇင်မာနဲ့လည်းအတော်လေး ရင်းနှီးနေသည်။အရင်ကလည်း အိမ်လိုက်လာဖူးပေမယ့် မောင်နဲ့ သောက်စားပြီးပြန်တာပဲ။ အခုလို တစ်ခါမှ ညမအိပ်ဖူး။ဇင်မာ သက်ပျင်းမောကြီးချမိသည်။ `ဘယ်လိုလုပ်သင့်တော်မှာလည်းမောင်ရယ်` လို့ပြောချင် ပေမယ့် ကိုသက်လွင်ရေ့မှာမို့ အားနာတာနဲ့ပြောမထွက်။ မောင်ကလည်းအတော်ကလေးမူးနေတာကြောင့်ပြောလို့ ရမယ့်ပုံမပေါ်။ကိုသက်လွင်လည်းမူးနေပေမယ့် မောင့်လောက်တော့ မဆိုးသေး။ `ကဲ ကိုသက်လွင် မပြန်နဲ့တော့ ကားလည်းမရှိတော့ဘူး။

ဒီမာပဲ ကြုံရာဝင်အိပ်ပြီး မနက်မှ ကျနော်လိုက်ပို့ပေးမယ်´ဟုပြော ပြီး အိပ်ယာထဲလှဲချလိုက်သည်။ ဇင်မာမှာသာမျက်လုံးပျူ းမျက်စံပျူ းနဲ့ခြေမကိုင်မိ လက်မကိုင်မိ။ ကိုသက်လွင်ကိုပြောပြီး ပြန်ခိုင်းလိုက်ချင်ပေမယ့် ဒီအချိန်ကြီး ဘယ်လိုပြန်မလဲ။ဇင်မာ စိတ်ကိုဒုန်းဒုန်းချလိုက်ပြီ `အိမ်က ကျည်းတော့ အားနာလိုက်တာရှင်´ဟုပြောပြီး ကိုသက်လွင်ဘက်လှည့်ကြည့်လိုက်သည်။ ကိုသက်လွင်က `ဟာ ရပါတယ် ဇင်မာရယ် ကျနော်ကသာအားနာနေတာ။ ဘယ်လိုမှမတတ်နိုင်တာရယ်ကြောင့်ပါဗျာ´ဟုပြောပြီး ဇင်မာ တစ်ကိုယ်လုံးကိုသိမ်းကျုံးကြည့်နေသည်။ ပြီးမှအားနာသွားဟန်နဲ့မျက်နာကိုတခြားဖက်လှည့်သွားသည်။ အို………ဇင်မာ တစ်ကိုယ်လုံး ထူပူသွားတယ်။ ရှက်လိုက်တာလည်းပြောမနေနဲ့တော့။မျက်နာကိုသာ တစ်နေရာသွားဖွက်ထားလိုက်ချင်သည်။ ဇင်မာ ဝတ်ထားတာ ဇာအပေါက်တွေနဲ့ ဂါဝန် အကြပ်။

အောက်မှာလည်း ဂါဝန်က လိပ်တတ်နေတာကြောင့် စဖုတ်လေး ပေါ်လုပေါ်ခင်ဖြစ်နေပြီ။ စောနက စိတ်ရှုတ်တာရော ဇောကပ်နေတာရောကြောင့် သတိမထားမလိုက်။မောင်ပြန်လာရင် အမောပြေ ကြည့်ဖို့ ဝတ်ထားတာကို အခုတော့ ကိုသက်လွင်………… ဇင်မာ ရှက်လိုက်တာလေ။ခေါင်းကို ချက်ချင်းငုံ့ထားမိလိုက်သည်။ ဘာမှ မလုပ်တတ် မကိုင်တတ်တော့။ရင်တွေ တလှပ်လှပ်တုန် လာသည်။ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ်ပြန်ကြည့်တော့ ဇာအပေါက်တွေကြား ကနေ နိုးလုံးကြီးတွေက ပျူ ပြဲ ထွက်နေသည်။ကြီးမား တောင့်တင်းတဲ့ ပေါင်လုံးဖွေးဖွေးကြီးတွေက အထင်းသား။

ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ပြန်ကြည့်ရင်းရှက်ဖူးတာ ဒီတစ်ခါပဲရှိသေးတယ်။ ကျနော် မီးထပိတ်လိုက်မယ်နော်ဟုပြောပြီး။ ကိုသက်လွင်ထသည်။ဇင်မာလေး ကိုသက်လွင်ကို ကျေးဇူးတင်လွန်းလို့ ထိုင်တောင်ကန်တော့လိုက်ချင်သည်။ ကိုယ့်ရဲ့နမော်နမဲနိုင်တာကိုတွေးပြီး ရှက်ကလဲရှက်။ ဒေါသလည်းထွက်မိတယ်။ ကိုသက်လွင်မီးပိတ်ပြီးတာနဲ့ ဇင်မာ ခြင်ထောင်ချပြီး မောင့်ဘေးမှာ လှဲအိပ်လိုက်တယ်။စောင်တထည်ကိုယူပြီးမောင်နဲ့အတူခြုံလိုက်တယ်။ အခုမှ သတိထားမိတာက မောင်က နံရံဘက်ကိုလှည့်ပြီး နံရံနားမှာကပ်အိပ်နေတာပဲ။ မောင့်ကိုမနှိုးချင်တာနဲ့ ဇင်မာလည်းမောင့်ဘက်ကိုစောင်းပြီး နောက်ကြောကနေ မောင့်ကိုလှမ်းဖတ်ပြီး တစောင်းလေး လှဲအိပ်လိုက်တော့တယ်။ တစာင်းလှဲအိပ်တော့မှပဲ ဂါဝန်က ဒုက္ခပေးတော့တာပဲ။ တင်းပါးပေါ်တဲ့အထိ လိပ်တတ်လာတာကြောင့် စောင်အောက်မှာ ဇင်မာ ဖင်တုံးလုံးဖြစ်နေသည်။

ဒီကြားထဲ စောင်ကသေးတော့ နှစ်ယောက်ခြုံလို့မလောက်။ တစောင်း အနေအထားနဲ့ ဇင်မာဖင်ကြီး စောင်အပြင်ကို ပြူ းထွက်နေသည်။မီးပိတ်ထားလို့တော်ရော့မည်ဟုဇင်မာတွေး မိသည်။ပေါ်နေတဲ့ ဖင်လုံးကြီးကြားမှာဇင်မာ စဖုတ်ကြီးက ပျူ းထွက်နေတာမဟုတ်လား။အဲဒိလိုလေးတွေးမိတော့ ဇင်မာ ရင်မှာ လှပ်ကနဲဖြစ်သွားသည်။ `အို……ငါဘာတွေ တွေးနေတာလဲ´ဟု ကိုယ့်ဘာသာပြောပြီး မောင့်ကိုသာတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖတ်ထားမိသည်။ ခဏနေတော့ ကိုသက်လွင် ခြင်ထောင်ထဲ ဝင်လာပြီး။ ဇင်မာနောက်ကြောမှာ ဝင်အိပ်တယ်။ ဇင်မာ စိတ်ထဲမှာ လှိုက်ခနဲဖြစ်သွားပြီး ကြောထဲကနေချမ်းစိမ်စိမ့် ဖြစ်လာတာကြောင့် မောင့်ကိုသာတိုး၍တိုး၍ဖတ်ထားမိတော့တယ်။ `ဒီမောင်တစ်ယောက်နဲ့ခတ်တော့တာပဲ´လို့ စိတ်ထဲကပြောမိလိုက်သည်။မောင်ကတော့ တုတ်တုတ်မျှမလှုတ်။ အိပ်မောကျ ကောင်းတုန်း။ ဇင်မာကတော့ ဘယ်လိုမှ မအိပ်နိုင်။

ကိုယ့်ယောင်္ကျားကို ကိုယ်ကဖတ်အိပ်နေပြီး သူစိမ်းယောင်္ကျားတစ်ယောက်က ဇင်မာ နောက်ကြောမှာကပ်အိပ်နေတာ။ ဇင်မာ ဘယ်လိုစိတ်နဲ့များအိပ်ပျော်နိုင်ပါ့မလဲရှင်တို့ရယ်။ ကိုသက်လွင် တစ်ယောက် ဇင်မာ ဘက်စောင်းအိပ်နေ တာလားမသိ သူ့ရဲ့အသက်ရှုလိုက်တိုင်းထွက်လာတဲ့ လေနွေးနွေးတွေက ဇင်မာ နားနောက်ကြောကို လာလာထိနေတယ်။အို ဒီအတိုင်းဆို ကိုသက်လွင် ဇင်မာ နောက်ကို ကပ်အိပ်နေတာပါလား။ဇင်မာကို ထိလုထိခင်ဖြစ်နေ ပြီလားမသိ။ဒါဆို စောင်အပြင်ကို ပျူ ထွက်နေတဲ့ မို့မောက် ဖုကြွနေတဲ့ဇင်မာ ဖင်ကြီး ဖင်ကြားမှာ ဖောင်းပြီး ဆူနေတဲ့ စဖုတ်ကြီး။ကိုသက်လွင် ဒီဘက်ကိုနည်းနည်း လောက်တိုးကပ်လာရင်ဖြင့်။

အို……ဇင်မာတွေးရင်း ဖင်စအိုဝ ကိုရှုံ့ပြီး စဖုတ်ကြီးကို တအားညှစ်လိုက်မိတော့သည်။ ညနေက မောင်ပြန်လာရင် အလိုးခံမယ် လို့တွေးပြီး ထန်ခဲ့တဲ့ စိတ်ကြောင့် စဖုတ်ထဲမှာ အရည်ကထွက်ချင်ချင်။ အခုလို စဖုတ်ကို ညှစ်လိုက်မိတော့ စောင်ရည်တွေ တရွှဲရွှဲ ထွက်ကျလာပါတော့တယ်။ဇင်မာ ယောင်ပြီး မောင့်လီးလေးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်မိတယ်။လူရော လီးရော အိပ်မောကျနေတဲ့မောင်ကတော့ ဘာမှ သိမယ်မထင်။ ဇင်မာ နောက်ကြောမှာ လှုတ်လျှားသံကြားရတယ်။ အို……ကိုသက်လွင် သူ့ပုဆိုးကို ချွတ်ချလိုက်တာပါလား။ ဟင်………ဇင်မာ ဆံပင်လေးတွေကို နောက်ကနေ ခပ်ဖွဖွလာနမ်းတယ်။ဇင်မာ စဖုတ်ကို ထပ်ညှစ်လိုက်မိပြန်တယ်။ မောင့်လီးကို လည်း တိုးပြီးဆုတ်လိုက်မိတယ်။ ဇင်မာ မနေနိုင်တော့ အလိုးခံချင်စိတ် တစ်ခုပဲရှိတော့သည်။ ဇင်မာလို အခြေအနေမျိုးမှာ ဘယ်လိုမိန်းမကရော အလိုးမခံချင်ပဲနေ နိုင်ပါ့မလဲရှင်တို့ရယ်။

ဇင်မာဖင်ကြီးတွေကို နောက်ကို တိုးပြီးကောက်ထားမိသည်။ ပိုပြီးလည်း ကော့ထားလိုက်မိသည်။ဇင်မာ စဖုတ်ကြီး နောက်မှာပျူ းထွက်နေမယ်ဆိုတာ ဇင်မာ သိသည်။ ပြီးတော့ စောင်ရည်တွေနဲ့ ရွှဲကျနေမယ်ဆိုတာလည်းဇင်မာ သိသည်။ ဒီအချိန် ကိုသက်လွင်လီးကြီးသာ နောက်ကနေ ထိုးသွင်းလိုက်ရင် လျှောကနဲဝင်သွားမှာပဲဟ ဇင်မာတွေး နေမိသည်။ ကိုသက်လွင်က တစ်ဆင့်တတ်လာသည်။ဇင်မာ ပါးလေးကို ခပ်ဖွဖွ တိုးနမ်းသည်။ပြီးတော့ နောက်ကြောကနေ ဇင်မာ ဖင်လုံးကြီးကို ပွတ်ပြီး စဖုတ် အကွဲကြောင်းတစ်လျေှက် လက်နဲ့ပွတ်ဆွဲနေပြန်သည်။စောင်ရည်တွေရွှဲနေတာကြောင့် ကိုသက်လွင် လက်ချောင်းတစ်ခုလုံးစောင်ရည်တွေနဲ့ပေကြံ ကုန်သည်။

ကိုသက်လွင်က ဇင်မာရဲ့လက်သန်းလောက်ရှိတဲ့ စောင်စိကနေ ဖင်စအိုဝအထိ သူ့လက်ချောင်းကြီးတွေနဲ့ ပွတ်စွဲနေသည်။ဇင်မာ မောင့်လီးကို တိုးပြီး ဆုတ်ကိုင် ထားမိပြန်ပါသည်။ အသားချင်းထိတဲ့အထိ ဇင်မာ အနားကို ကိုသက်လွင်တိုး ကပ်လာသည်။သူ့လီးကြီးနဲ့ ဇင်မာဖင်ကြားကို လာထိသည်။ ပူနွေးနွေး အထိအတွေ့မှာ ဇင်မာလည်း ဖင်ကြီးကို နောက်သို့ တိုးကော့ပေးလိုက်မိပြီး ပေါင်ကိုအနည်းငယ် ဟကာ စဖုတ်ကိုပြဲနိုင်သလောက်ပြဲအောင်ဖြဲကား ထားမိသည်။ ကိုသက်လွင်လီးကြီး ဇင်မာ စဖုတ်ထဲတဖြည်းဖြည်းတိုးဝင် လာသည်။အို………ကြီးလိုက်တဲ့လီးကြီး ဇင်မာ စဖုတ်ထဲမှာ ပြည့်ကြပ်ပြီး အူတွေ အသဲတွေ အထိ လာထိသလိုတောင် ထင်မိတယ်။ဇင်မာ တစောင်းလေး အိပ်နေတာကြောင့် ကိုသက်လွင်လီးကို ဖျစ်ညှစ်ထားသလိုဖြစိနေပြီး စောင်ရည်တွေ ဒီလောက်ထွက်နေတာတောင် စဖုတ်ထဲမှာ လီးကြီးက စီးစီးပိုင်ပိုင်ဝင်နေသည်။ ဇင်မာ လည်း ဖင်ကိုနောက်ကို အားကုန်ပြစ်ထားပြီး ကိုသက်လွင် လိုးတာကို အလိုက်သင့်ခံနေတော့တယ်။

ကိုသက်လွင်က သူ့လီးကြီးကို ဇင်မာ စဖုတ်ထဲတဆုံးထိုး ထည့်လိုက် လီးဒစ်ဖျားပေါ်တဲ့အထိ ပြန်ထုတ်လိုက်နဲ့ ဖြည်းဖြည်းမှန်မှန် လိုးနေရာကနေ အသက်ရှူ သံတွေ မြန်လာပြီး ခပ်မြန်မြန်လေး လိုးညှောင့်လာသည်။ ဇင်မာလည်း ဖင်ကြီးကို နောက်ဘက်ကော့ကော့ပြီး အလိုးခံနေရင်း နဲ့မောင့်လီးကို တိုးပြီးဆုပ်ကိုင်ထားပြန်တယ်။ ကိုသက်လွင်က ဇင်မာ ဂါဝန်ကိုအပေါ်ထိ စွဲမပြီး ဇင်မာနို့ကြီးတွေကို ဖျစ်ညှစ်ဆုပ်ကိုင်ရင်း အားရပါရ လိုးနေတော့သည်။ဇင်မာလည်း မောင့်လီးကို တိုး၍တိုး၍ ဆုပ်ကိုင်ရင်း နို့တစ်လုံးက ကိုသက်လွင်ညှစ်တာခံရင်း နောက်နို့တစ်လုံးက မောင့်ကြောကုန်းကို သွားထိနေရင်းနဲ့ ဇင်မာ့အနား တိုးကပ်ပြီး ဇင်မာ နှုတ်ခမ်းတွေကို စုပ်နမ်းလားတဲ့ ကိုသက်လွင်ကို ရမ္မာတ်ဇောတွေနဲ့ပြန်လည်စုပ်နမ်းရင်း ဇင်မာဖင်ကြီးကို အားရပါးရ ပြန်လည်ကော့စောင့်နေမိပြီး ဇင်မာရော ကိုသက်လွင်ရော တစ်ယောက်နှုတ်ခမ်းကို တစ်ယောက်ကိုက်ပြီး စောက်ရည်နဲ့ လရည်တွေကို အတူတူပန်းထုတ်လိုက်ကြပါတော့တယ် ……… ပြီးပါပြီ။