ဆရာထွန်းစိန်ဆိုလျှုင် ကလေးအစခွေးအစသိသည်ဟုဆိုရလောက်အောင် ဒီနယ်တစ်ကြောမှာ နာမည်ကြီးလှသည့် အထက်လမ်းဆရာတစ်ယောက်ဖြစ်သည်။ သို့သော် လူတွေမသိကြသည့်အချက်က ဆရာထွန်းစိန်၏မိန်းမဒေါ်နန်းမြိုင်မှာလဲ အစွမ်းထက်သည့် အောက်လမ်းဆရာမတစ်ယောက်ဖြစ်လေသည်။
ဒေါ်နန်းမြိုင်က အောက်လမ်းနှင့်တိုက်ထားသည့် လူနာကို ဦးထွန်းစိန်က အထက်လမ်းနှင့်ကုကာ လင်မယားနှစ်ယောက် အတိုင်အဖောက်ညီညီစီးပွားဖြစ်နေကြခြင်းဖြစ်သည်။ နောက် ဦးထွန်းစိန်က မိန်းမကိစ္စလဲဝါသနာထုံသည်။ အထက်လမ်းဆရာနာမည်ခံထားသူမို့ စိတ်ထင်တိုင်း လီးမသရမ်းရဲပေမဲ့ လင်မယားနှစ်ယောက်၏ပညာစွမ်းကိုသုံးကာ ဂွင်လေးတွေဖန်လေ့ရှိသည်။ ပိုက်ဆံပဲစိတ်ဝင်စားသည့် ဒေါ်နန်းမြိုင်ကလဲ ဦးထွန်းစိန်စိတ်ကျေနပ်ရင်ပြီးရော မသိလိုက်မသိဘာသာဝင်ကူညီပေးလေ့ရှိသည်။ ယခုလဲ ဦးထွန်းစိန်၏အိပ်ခန်းထဲဝယ် အသက်နှစ်ဆယ်ကျော်ဝန်းကျင်သာရှိဦးမည့် အသားအရေကောင်းကောင်း ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်လှလှနှင့် မိန်းမပျိုနှစ်ယောက်ရောက်ရှိနေလေသည်။
ထိုမိန်းမပျိုနှစ်ဦးအနက် တစ်ဦးမှာ ခင်ခင်ဆိုသူဖြစ်ပြီး ကျန်တစ်ဦးမှာ မူယာဆိုသူဖြစ်လေသည်။ ကောင်မလေးနှစ်ယောက်လုံးမှာ ဦးထွန်းစိန်ကိုယ်တိုင်ကုပေးခဲ့သည့် မိသားစုများမှဖြစ်ကြပြီး မိန်းမဆိုလျှင် ပျိုပျိုအိုအိုအလွတ်မပေးတတ်သည့် ဦးထွန်းစိန်၏ဆေးစွမ်းကြောင့် ယခုလိုဦးထွန်းစိန်၏အိပ်ခန်းထဲရောက်နေကြခြင်းဖြစ်သည်။ ဦးထွန်းစိန်မှာ သူဆေးကုပေးသည့် မိသားစုထဲမှ သဘောကျသည့် မိန်းကလေးတွေ့လျှင် တစ်နည်းမဟုတ်တစ်နည်းနှင့် ထိုမိန်းကလေးကိုဆေးခတ်လေ့ရှိသည်။ ပညာစွမ်းကထက်လေရာ ဆေးမိထားသူခမျာ ဦးထွန်းစိန်အလိုရှိသည့် အချိန်တိုင်း မလာမနေရလာရလေသည်။ ယခုလဲ ခင်ခင်နှင့်မူယာမှာ အသိစိတ်မကပ်ပဲ ဦးထွန်းစိန်ဆေးစွမ်းနှင့်ရောက်လာကြခြင်းဖြစ်သည်။
ဦးထွန်းစိန် အသက်နှစ်ဆယ်ဝန်းကျင်ခန့်အလှသွေးကြွယ်နေသည့် ခင်ခင်နှင့်ကြည်ပြာကိုကြည့်ရင်း သမင်ပျိုလေးကိုစားသုံးတော့မည့် ကျားငစဉ်းလဲတစ်ကောင်အပြုံးမျိုးတစ်ချက်ပြုံးကာ အပေါ်အကျီင်္ကိုချွတ်လိုက်လေသည်။ ဆေးမိနေသည့် ခင်ခင်ကပဲ ရှေးဦးစွာ ဦးထွန်းစိန်နားအလိုက်တသိထလာပြီး ဦးထွန်းစိန်၏ပေါင်ကြားခေါင်းဝင်ကာ ဦးထွန်းစိန်၏ခြောက်လက်မနီးနီးရှိသည့် စံချိန်မီလီးကြီးကိုစစုပ်လေသည်။ ဦးထွန်းစိန်မှာ မိန်းမကိစ္စဝါသနာထုံသည့်အလျောက် ဆေးကောင်းဝါးကောင်းလဲပေါလေရာ သူ့လီးမှာ မတောင်ပဲတောင် ခြောက်လက်မခန့်ပုံမှန်ရှိလေသည်။ ဒီကြားထဲ မိန်းမတစ်ယောက်ကိုလိုးလျှင် အနည်းဆုံးနာရီဝက်တစ်နာရီ မနားတမ်းလိုးနိုင်သည့်အစွမ်းလဲရှိလေရာ ဦးထွန်းစိန်လိုးတာတစ်ခါခံဖူးသည့်မိန်းမတိုင်း နောင်မခံချင်ပဲမနေအောင်ဖြစ်သွားသည်ချည်းသာဖြစ်သည်။
ယခုလဲ ခင်ခင်မှာ စေခိုင်းစရာမလိုပဲ ဦးထွန်းစိန်လီးကြီးကို တပြွတ်ပြွတ်မြည်အောင်စုပ်နေလေရာ ဦးထွန်းစိန် ခင်ခင့်ခေါင်းကို ပေါင်ကြားထဲဖိသွင်းထားရင်း အရသာခံနေလေသည်။ မူယာလဲ ကြာကြာမနေနိုင် ဆေးမိထားသူမို့ ထိုင်ရာကထလာပြီး ဦးထွန်းစိန်၏နှုတ်ခမ်းကိုစုပ်နမ်းလေသည်။ ဦးထွန်းစိန်လဲ အလိုက်သင့်စုပ်နမ်းရင်း ဟင်းရည်သောက်ပန်းကန်လုံးလောက်ရှိသည့် မူယာ၏ရင်သားထွားထွားတွေကို အကျီပေါ်ကနေဆုပ်နယ်လေသည်။ မကြာခင် ခင်ခင်၏လီးစုပ်အစွမ်းနှင့် ဦးထွန်းစိန်စိတ်တော်တော်ထန်လာလေရာ ခင်ခင်ကိုရောမူယာကိုပါ ကြမ်းပြင်ပေါ်လှဲခိုင်းလိုက်ပြီး ထဘီတွေကိုခါးပေါ်ထိဆွဲလှန်တင်ကာ တစ်ယောက်တစ်လှည့်စီတက်လိုးလေတော့သည်။ လိုးနေရင်းက အကျီတွေကိုလဲ ဆွဲချွတ်ကာ နို့တွေကိုလဲ ဦးထွန်းစိန်၏လက်ကြမ်းကြီးနှင့် အားရပါးရဆုပ်နယ်လေသည်။ မူယာမှာ မကြာခင်အိမ်ထောင်ပြုတော့မည့်သူဖြစ်ပြီး ခင်ခင်မှာ လဲ ရည်းစားနှင့်နေဖူးသူဖြစ်လေရာ နှစ်ဦးလုံးအပျိုစစ်စစ်များမဟုတ်ကြတော့ပေ။
ဒါကြောင့်လဲ ဦးထွန်းစိန်လီးဒဏ်ကိုအတော်လေးခံနိင်နေကြခြင်းဖြစ်လေသည်။ ဆေးဝါးကောင်းများမှီဝဲထားသည့် ဦးထွန်းစိန်လီးကြီးမှာ တစ်နာရီလောက်မနားတမ်းလိုးသော်လည်း တစ်ချီမပြီး တောင်မြဲတိုင်းတောင်နေလေသည်။ ခင်ခင်နှင့်မူယာမှာသာ တစ်ချီပြီးတစ်ချီပြီးနေလေသည်။ ဦးထွန်းစိန်အနည်းငယ်မောသွားတော့ ခင်ခင်က ဦးထွန်းစိန်လီးပေါ်တက်ဆောင့်လေသည်။ ထိုကဲ့သို့ဆောင့်နေတုန်းမှာ မူယာက ဦးထွန်းစိန်မျက်နှာပေါ်ခွထားလေရာ ဦးထွန်းစိန်က မူယာ၏အဖုတ်ကိုအားပါးတရယက်လေသည်။ ခင်ခင်ဆောင့်နေရင်းတစ်ချီပြီးသွားပြန်တော့ မူယာကခင်ခင့်အစား ဦးထွန်းစိန်လီးကိုတက်ဆောင့်ပြန်လေသည်။ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်လုံးမှာ ဆေးမိထား၍သာ ဦးထွန်းစိန်အလိုကျလုပ်ပေးနေကြခြင်းဖြစ်ပြီး တော်တော်ပင်မောဟိုက်နေကြလေပြီ။
ခဏနေတော့ ဦးထွန်းစိန်က အဖုတ်ကိုလိုးရတာနဲ့အားမရတော့။ ခင်ခင်နှင့်မူယာကိုဖင်ကုန်းခိုင်းပြီး စအိုဝကိုဆီစွတ်ကာ ဖင်လိုးပြန်လေသည်။ သုံးနာရီလောက် မနားတမ်းလိုးပြီးသွားတော့မှ ဦးထွန်းစိန်တစ်ယောက် တစ်ချီပြီးသွားကာ ခင်ခင်နှင့်မူယာကိုပါးစပ်ဟခိုင်းပြီး သုတ်ရည်တွေကိုတစ်လှည့်စီပန်းထည့်လေသည်။ ခင်ခင်နှင့်မူယာလဲ ဦးထွန်းစိန်၏သုတ်ရည်တွေကို တစ်စက်မကျန်တဂွပ်ဂွပ်မြည်အောင်မျိုချလေသည်။ ထိုအခါမှ ဦးထွန်းစိန်လဲကျေနပ်သွားကာ အောက်ထပ်မှာနေသည့် သူ၏လက်ရင်းတပည့်နှစ်ယောက်ဖြစ်သည့် မြင့်ကျော်နှင့်တာတီးကိုခေါ်လိုက်လေသည်။ အထာနပ်သည့် မြင့်ကျော်နှင့်တာတီးလဲ ဆရာသမားလိုးလို့ဝသွားသည့် ကောင်မလေးနှစ်ယောက်ကို အောက်ထပ်ကသူတို့အိပ်ခန်းထဲခေါ်သွားကာ အားရပါးရတစ်လှည့်စီလိုးကြပြန်သည်။
ခင်ခင်နှင့်မူယာမှာ ဆေးရှိန်မပြယ်သေးရာ မြင့်ကျော်နှင့်တာတီးလိုးသမျှကိုလဲ မညီးမညူ ခံကြလေသည်။ မြင့်ကျော်နှင့်တာတီးမှာ နဂိုထဲက ကြမ်းကြမ်းတမ်းတမ်းသမားတွေဖြစ်ပြီး ဆရာဖြစ်သူဦးထွန်းစိန်ဆီမှလဲ ဆေးကောင်းဝါးကောင်းများရထားလေရာ ဘီလူးသရဲစီးသလို လိုးကြလေသည်။ မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ခမျာ ယောက်ျားသုံးယောက်၏လိုးခြင်းကိုခံရပြီး မျော့ကုန်လေသည်။ မနက်အရုဏ်တက်ချိန်လောက်မှ မြင့်ကျော်နှင့်တာတီးလဲ လိုးလို့ဝသွားပြီး မိန်းကလေးနှစ်ယောက်ကိုအဝတ်အစားပြန်ဝတ်ပေးကာ လွှတ်ပေးလိုက်လေသည်။ ဦးထွန်းစိန်၏ပညာစွမ်းကြောင့် ခင်ခင်နှင့်မူယာမှာ ခိုင်းစေစရာမလိုပဲ ထိန်းချုပ်ခံထားရသည့် စက်ရုပ်တွေပမာ အိမ်သို့တန်းတန်းမတ်မတ်ပြန်သွားကြလေတော့သည်။
ဦးထွန်းစိန်မှာ ယခုလို သူလိုးလို့ဝသွားသည့်မိန်းကလေးတွေကို တပည့်ရင်းများဖြစ်သည့် မြင့်ကျော်နှင့်ထွန်းစိန်ကို ချကျွေးနေကြဖြစ်သည်။ ဒေါ်နန်းမြိုင်ကတော့ ဦးထွန်းစိန်နှင့်အတူမအိပ်တာ နှစ်နှင့်ချီကြာနေပြီဖြစ်ပြီး ဦးထွန်းစိန်အိပ်ခန်းနှင့် ဘေးချင်းကပ်အိပ်ခန်းမှာ မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာနေလေ့ရှိသည် …… ပြီးပါပြီ။
