လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ပိုင်းက ရှမ်းပြည်တိုက်ပွဲတွေဖြစ်တဲ့အချိန် ကျနော်နဲ့အမေနဲ့ ရွှေလီကိုအဝတ်အထည်ထုပ်တွေ သွားသယ်ကြရတယ် ။
ကားတန်းကြီးပိတ်နေလို့ လမ်းမှာတင် ၂ညအိပ် ၃ရက်လောက်ကို ကြာသွားတယ် ။
တိုက်ပွဲကရှိ ကားတန်းကတိုးနဲ့ ကျနော်နဲ့အမေ ၃ရက်လောက်အိပ်ရေးပျက်တာပေါ့ဗျာ ။
မူဆယ်လဲရောက်ရော နေစရာကမရှိ အကုန်လုံးပိတ်နဲ့ အသိတစ်ယောက်အိမ်မှာပဲ သွားနေလိုက်ရတယ် ။
သူများအိမ်ဆိုတော့ အခန်းပိုက တစ်ခန်းထဲ သားအမိနှစ်ယောက် နေ့လည်ရောက်ရောက်ချင်းကို တန်းအိပ်ပစ်တော့တာပဲ ။
ကျနော်က ခနကြာတော့ လန့်နိုးလာတယ် ။
ဘေးထောင့်မှာက အမေ အိပ်နေတယ် ။
သူ့ခြေရင်းမှာက ပန်ကာနဲ့ ။
ကြည့်လိုက်တော့ ပန်ကာလေကြောင့် အမေ့ထမိန်က ပေါင်လယ်ထိရောက်နေပြီ ။
အစက အမေ အမေလို့နှိုးကြည့်သေးတယ် ။ ၃ရက်မအိပ်ထားရတော့ အမေက နိုးမလာဘူးပေါ့ ။
ဒါနဲ့ကျနော်ကပဲ ထမိန်လေးပြန်ဖုံးပေးမလို့လုပ်တာပေါ့ ။
ဒါပေမယ့် ဖုံးရမယ့်အစား စိတ်မထိန်းနိုင်ပဲ နဲနဲလေး လှန်တင်လိုက်မိတယ် ။
အဲ့မှာ တွေ့တာပဲဗျာ ။
လုံးဝမှ အပေါ်ကပုံထဲကအတိုင်းပဲ ။
လမ်းမှာ ညစ်ပတ်နေတော့ ရောက်ရောက်ချင်း အဝတ်လဲပြီး အတွင်းခံက ဝတ်မထားသေးဘူးလေ ။
အမေက အမွှေးတွေ ရိတ်ထားတော့ ပေါင်ကြားမှာ အဖုတ်ကြီးက ပြူးလို့ ။
အပြင်ကို လန်ပီးထွက်နေတဲ့ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကလဲ မဲလို့ ။
အမေက ပက်လက်အိပ်ပီး ပေါင်နဲနဲကားသလိုဖြစ်နေတော့ အဖုတ်က နဲနဲဖြဲပီး ပန်းရောင်အခေါင်းဝလေးတောင် မြင်နေရတယ် ။
အမေ့ပေါင်ကြီး ဆွဲဖြဲပြီး ဖလူး ဖလူး နဲ့ ဝင်ယက်ပစ်လိုက်ချင်တာဗျာ အမေမို့ မလုပ်ရဲလို့သာပေါ့ ။
အဲဒါနဲ့ကျနော်လဲ မနေနိုင်တဲ့အဆုံး အမေချွတ်ထားတဲ့ အတွင်းခံလေးယူပြီး အိမ်သာပြေးရတော့တာပဲ ။
အဖုတ်နံ့လေးရှူပီး မှန်းထုရုံပေါ့ဗျာ ။
ထုပီး အခန်းထဲ ပြန်ရောက်တဲ့ထိကို အမေက အားရပါးရအိပ်နေတုန်းပဲ ။
