လွန်ခဲ့တဲ့နှစ်ပိုင်းက ရှမ်းပြည်တိုက်ပွဲတွေဖြစ်တဲ့အချိန် ကျနော်နဲ့အမေနဲ့ ရွှေလီကိုအဝတ်အထည်ထုပ်တွေ သွားသယ်ကြရတယ် ။
ကားတန်းကြီးပိတ်နေလို့ လမ်းမှာတင် ၂ညအိပ် ၃ရက်လောက်ကို ကြာသွားတယ် ။
တိုက်ပွဲကရှိ ကားတန်းကတိုးနဲ့ ကျနော်နဲ့အမေ ၃ရက်လောက်အိပ်ရေးပျက်တာပေါ့ဗျာ ။
မူဆယ်လဲရောက်ရော နေစရာကမရှိ အကုန်လုံးပိတ်နဲ့ အသိတစ်ယောက်အိမ်မှာပဲ သွားနေလိုက်ရတယ် ။
သူများအိမ်ဆိုတော့ အခန်းပိုက တစ်ခန်းထဲ သားအမိနှစ်ယောက် နေ့လည်ရောက်ရောက်ချင်းကို တန်းအိပ်ပစ်တော့တာပဲ ။
ကျနော်က ခနကြာတော့ လန့်နိုးလာတယ် ။
ဘေးထောင့်မှာက အမေ အိပ်နေတယ် ။
သူ့ခြေရင်းမှာက ပန်ကာနဲ့ ။
ကြည့်လိုက်တော့ ပန်ကာလေကြောင့် အမေ့ထမိန်က ပေါင်လယ်ထိရောက်နေပြီ ။
အစက အမေ အမေလို့နှိုးကြည့်သေးတယ် ။ ၃ရက်မအိပ်ထားရတော့ အမေက နိုးမလာဘူးပေါ့ ။
ဒါနဲ့ကျနော်ကပဲ ထမိန်လေးပြန်ဖုံးပေးမလို့လုပ်တာပေါ့ ။
ဒါပေမယ့် ဖုံးရမယ့်အစား စိတ်မထိန်းနိုင်ပဲ နဲနဲလေး လှန်တင်လိုက်မိတယ် ။
အဲ့မှာ တွေ့တာပဲဗျာ ။
လုံးဝမှ အပေါ်ကပုံထဲကအတိုင်းပဲ ။
လမ်းမှာ ညစ်ပတ်နေတော့ ရောက်ရောက်ချင်း အဝတ်လဲပြီး အတွင်းခံက ဝတ်မထားသေးဘူးလေ ။
အမေက အမွှေးတွေ ရိတ်ထားတော့ ပေါင်ကြားမှာ အဖုတ်ကြီးက ပြူးလို့ ။
အပြင်ကို လန်ပီးထွက်နေတဲ့ အဖုတ်နှုတ်ခမ်းသားလေးတွေကလဲ မဲလို့ ။
အမေက ပက်လက်အိပ်ပီး ပေါင်နဲနဲကားသလိုဖြစ်နေတော့ အဖုတ်က နဲနဲဖြဲပီး ပန်းရောင်အခေါင်းဝလေးတောင် မြင်နေရတယ် ။
အမေ့ပေါင်ကြီး ဆွဲဖြဲပြီး ဖလူး ဖလူး နဲ့ ဝင်ယက်ပစ်လိုက်ချင်တာဗျာ အမေမို့ မလုပ်ရဲလို့သာပေါ့ ။
အဲဒါနဲ့ကျနော်လဲ မနေနိုင်တဲ့အဆုံး အမေချွတ်ထားတဲ့ အတွင်းခံလေးယူပြီး အိမ်သာပြေးရတော့တာပဲ ။
အဖုတ်နံ့လေးရှူပီး မှန်းထုရုံပေါ့ဗျာ ။
ထုပီး အခန်းထဲ ပြန်ရောက်တဲ့ထိကို အမေက အားရပါးရအိပ်နေတုန်းပဲ ။
မိသားစုထမင်းဝိုင်း
ကျနော်တို့မှာမိသားစုဝင်ငါးဦးရှိပါသည်။
အဖေ၊အမေ၊ကျနော်၊နှမနဲ့ဒေါ်လေးတို့ပါ။ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းလက်ပွန်း
တတည်းနေထိုင်ကြတဲ့မိသားစုပါ။အချုပ်အချယ်မရှိ။နားလည်မှုအပြည့်
နဲ့နေကြတဲ့မိသားစုပါ။အန်တီကအမေရဲ့ညီမပါ။ကျနော်ထမင်းစားပွဲ
မှာထိုင်နေရင်းကျောပေးချက်ပြုတ်နေတဲ့အန်တီ့ဖင်ကိုစိုက်ကြည့်နေမိပါ
တယ်။လုံးအိပြီးတင်းနေတဲ့အန်တီ့ဖင်ကရိုက်ရိုက်ပြီးလိုးချင်စရာပါ။အဲချိန်မှာမေမေရောက်လာပြီးထိုင်ခုံမှာဝင်ထိုင်လိုက်ပါတယ်။အန်တီဖင်
ကိုလှမ်းကြည့်ပြီး”ဒီမယ်ဟေ့ နင့်တူကနင့်ဖင်စိုက်ကြည့်နေတယ်အခန်း
ထဲရောက်ရင်မှန်းထုတော့မယ်ထင်တယ်” “သူလည်းအရွယ်ရောက်ပြီပဲ
အမရယ်” “ရောက်တာမဟုတ်ဘူးလွန်နေတာထင်တယ် မှန်းစမ်း”
ကျနော်လီးကိုလှမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်ပါသည်။”အမလေး ပါးပျဉ်းကြီးထောင်
နေပါလား” “အကြောလျော့ပေးလိုက်လေ”မေမေကကျနော်လီးကိုဆုပ်
ကိုင်ပြီး”သား မင်းအန်တီကိုပြဲလန်သွားအောင်မှန်းလိုးလိုက်ကြားလား”
“မှန်းမလိုးချင်ပါဘူး မေမေရာ တကယ်လိုးချင်တာ”အန်တီကဟင်း
ပန်းကန်ချရင်း”နင့်အမေတော့မလိုးချင်ဘူးလား” “အား..လိုးချင်တာပေါ့
မေမေကပိုဖီးမှာသေချာတယ်” “အန်တီကျတော့မဖီးဘူးပေါ့” “အဲလို
မဟုတ်ပါဘူး တစ်မျိုးစီဖီးတာပါပဲ ဒါပေမယ့် မေမေကပိုဖီးတယ်လေ”
မေမေကလီးကိုတအားညှစ်ထား၍”ဘာဖြစ်လို့လဲပြောစမ်းကောင်စုတ်”
“အား..အား..မေမေစောက်ပတ်နဲ့မွေးထားလို့ပေါ့ ခ်..ခ်..” “မသာလေး”
အန်တီက”အဲဒါတော့ဟုတ်လောက်တယ် ငါ့တူရအောင်သာလိုး..ခ်..ခ်”
“နင်လျှောက်မြှောက်မပေးနဲ့နော် နင့်အရင်တက်လိုးနေအုံးမယ်”အဲချိန်
ဖေဖေရောက်လာပြီးမေမေဘေးနားကခုံမှာဝင်ထိုင်လိုက်ပြီး”ညကလိုးရ
တာမဝဘူး” “တော်ပါတော့ကွာ သူဘယ်တုန်းကဝလို့လဲတစ်ခုထဲမဝနိုင်
လို့နှစ်ခုစားပြီးတော့”ကျနော်ကကြားဝင်၍”ဒါတော့ အန်တီအထီးမကျန်
အောင်လို့ထင်မှာပေါ့” “နင့်အဖေဘက်ကဝင်ပါမနေနဲ့လီးသရမ်းတဲ့သား
အဖ” အန်တီက”ဘာပဲဖြစ်ဖြစ်အမတော့ဝတာပဲမို့လားကိုကြီးကအကြာ
ကြီးဆွဲလိုးပေးတာပဲ ဟုတ်တယ်မို့လားကိုကြီး” “ဟုတ်ပါ့ဗျာ”နှမလေးလဲ
ရောက်လာပြီး”ဖေကြီးနဲ့မေမေတချီလိုးရင်တစ်နာရီကျော်ကြာတယ်။
သိလား အကို မေမေဖီးတက်တဲ့အသံကဖူးကားထဲကဂျပန်မတွေလိုပဲ”
“အမ နင်အလျော့ပေးလိုက်တော့ အားလုံးကကိုကြီးဘက်မှာ”မေမေက
စိတ်မရှည်ဟန်နဲ့”လိုးကြဟေ့..လိုးကြ..ခံမယ့်သူကလည်းခံကြ”
“တွေ့လား ညီမလေး မေမေမပြောနိုင်တော့ဘူး” “ကဲ..ကဲ စားကြစို့”
