“မို့မို့ … ညက အိပ်ပျော်ရဲ့လား … ”
“ ဟင် … အို … ”
ကုတင်စောင်းတွင် ထိုင်၍ငေါင်နေသော မို့မို့တစ်ယောက် အသံလာရာသို့ ကြည့်လိုက်တော့ အိပ်ခန်းထဲသို့ ဝင်ကာ သူ့ထံ လျှောက်လာသော မျိုးဝင်းသူကိုတွေ့လိုက်ရပြီး ‘အို’ ကနဲ ရှက်သွေးဖြာ၍ ခေါင်းလေးငုံ့ထားလိုက်မိသည်။ ညက မမခင်သီတာနှင့် မျိုးဝင်းသူတို့ဆီမှ အသံများကိုကြားရသဖြင့် မနေနိုင်ဖြစ်ပြီး ဂျက်ချမထားသော မမတို့အခန်းကို အသာလေးဟပြီး ကြည့်နေမိသည်။ ဒါကို ဒီလူကြီး အမှတ်တမဲ့ တွေ့သွားခဲ့တာဖြစ်မည်။
“ပြောပါအုံး … မို့မို့ရဲ့ … အိပ်ပျော်ရဲ့လားလို့ … ”
သူမ၏ အနားတွင် ရပ်လိုက်သော မျိုးဝင်းသူက သူမ၏ ဆံပင်လေးတွေကို လက်ဖြင့်သပ်ရင်း သူမ၏မျက်နှာလေးကို ကြင်ကြင်နာနာလေး ငုံ့၍ကြည့်နေရင်းမှ ထပ်၍မေးလာပြန်သည်။
“မသိဘူး… ”
“ဟဲဟဲ … မို့မို့က ကိုယ်တို့ကို ချောင်းကြည့်ပြီး … ခံချင်နေတာမဟုတ်လား … ”
မျိုးဝင်းသူက မို့မို့၏ ပုခုံးသားလုံးလုံးလေး တစ်ဖက်ကို လက်ဖဝါးလေးဖြင့် ဆုပ်ရင်းမေးသည်။ မို့မို့ရင်တွေ တဒိန်းဒိန်းခုန်ကာ တစ်ကိုယ်လုံး တုန်ယင်လာသည်။ မို့မို့ကို ကြည့်ရင်း မချင့်မရဲဖြစ်လာသော မျိုးဝင်းသူက သူမ၏ ကိုယ်လုံးလေးကို ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းပြီး ခပ်ကြမ်းကြမ်း နမ်းလိုက်သည်။
“အို … ကျွတ် … .ကျွတ် … မမ တွေ့လိမ့်မယ် …”
“သီတာ ခုလေးတင် စျေးသွားဝယ်တယ်နော် … တစ်နာရီကျော်လောက်မှ ပြန်လာမှာ …”
ပြောလည်းပြော မျိုးဝင်းသူက သူမ၏ အဝတ်အစားတွေကို ဆွဲချွတ်သည်။ မို့မို့ ဘာမှမပြော … ရုန်းဖယ်ခြင်းလည်းမပြု … ညကတည်းက သူတို့ကိုကြည့်ရင်း ‘မျိုးဝင်းသူက သူမကိုလုပ်ရင်ကောင်းမှာပဲ’ ဟု ခဏခဏ တွေးမိသားဖြစ်သည်။ မို့မို့က တစ်ကိုယ်လုံး အဝတ်အစားတွေလည်း ကင်းကွာသွားရော… မျိုးဝင်းသူက သူ့ကိုယ်ပေါ်က အဝတ်အစားတွေကိုပါ ချွတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ မို့မို့အား သူ့ရင်ခွင်ထဲ ဆွဲသွင်းလိုက်ပြီး အငမ်းမရ နမ်းရင်းက နို့လေးတွေကို ညှစ်သည်။
“အာ… ဟာ … ဦးကလည်း အရမ်းဘဲ … ”
နို့အုံအိအိလေးကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်နယ်မိသဖြင့် မို့မို့က ညီးသည်။ လက်တစ်ဆုပ်စာလေးသာရှိသော နို့အုံလေးမှာ မျိုးဝင်းသူ၏ လက်ထဲတွင် ဆုတ်ချေအနယ်ခံနေရပြီး ကျန်တစ်လုံးမှာလည်း ပါးစပ်ဖြင့် တပြွတ်ပြွတ် အစို့ခံနေရသည်။ မို့မို့၏ နို့အုံလေးမှာ တဖြေးဖြေးဆူ ကြွလာသည်။ လက်တစ်ဆုပ်လောက်သာရှိသော်လည်း ဆုပ်နယ်ရတာကောင်းလှသလို စို့ရတာလည်း ကောင်းလှသည်။
မျိုးဝင်းသူ၏ အနိုးအဆွများမှာ ထိမိလွန်းသဖြင့် မို့မို့ထံမှ အသက်ရှူသံပြင်းပြင်းလေးနှင့် ညီးသံလေးများ ထွက်ပေါ်၍လာသည်။ မျိုးဝင်းသူက သူမ၏ ပေါင်တံလုံးလုံးလေးများ ဗိုက်သားပြန့်ပြန့်လေးနှင့် ဖင်သားအိအိကားကားကြီးများအား တလှည့်စီနှံ့အောင် ဆုပ်ကိုင်ပေးပြီးနောက် စောက်ပတ်အုံ ဖောင်းဖောင်းလေးပေါ်သို့ ရွေ့လိုက်သည်။ စောက်ပတ်အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် လက်ဖြင့် ဆွဲပွတ်လိုက်သည့်အခါ မို့မို့မှာ ဖင်ဆုံကြီးကြွသွားပြီး တဟင်းဟင်းညီးသံလေးများ ထွက်သွားသည့်အပြင် အရည်ကြည်လေးများ စိုရွှဲ၍ကျလာသည်။ မွှေးကြိုင်နုအိလှသော မို့မို့၏ကိုယ်လုံးလေးကို အငမ်းမရနမ်းလိုက်၊ လျှာဖြင့် ယက်လိုက်လုပ်ရင်း မို့မို့တစ်ယောက် အဆင်သင့်ဖြစ်ပြီဟု တွက်ဆ၍ သူမ၏ကိုယ်ပေါ်သို့ မျိုးဝင်းသူက တက်၍ ခွလိုက်တော့သည်။ ထို့နောက် သူမ၏ ဖောင်းအိနေသော စောက်ပတ်ဝသို့ သူ၏လီးတန်ကြီးကို တေ့၍ အကွဲကြောင်းတစ်လျှောက် လျှောတိုက်၍ ပွတ်ဆွဲပေးနေလေသည်။
“ဟင့် … ဟင့် … ဦး … ဘာလုပ်နေတာလဲ … ဟင့် … ”
စိတ်မရှည်စွာဖြင့် ငြီးပြောလေး ပြောလိုက်ပြီး မို့မို့က သူမ၏ စောက်ပတ်အုံပေါ်ရှိ ပူနွေးမာတောင်နေသော လီးတန်ကြီးအား လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်သည်။ ပြီးတော့ မချင့်မရဲဖြစ်လာပုံဖြင့် မို့မို့ကသူမ၏ ပေါင်နှစ်ဖက်ကို ဖြဲကားလိုက်ပြီး လီးထိပ်ကို စောက်ပတ်ဝတွင်တေ့ကာ သူမ၏ဖင်ကြီးကို ကော့တင်လိုက်စဉ် မျိုးဝင်းသူကလည်း ဖိ၍သွင်းလိုက်တော့ရာ လီးကြီးမှာ စောက်ခေါင်းထဲသို့ တစ်ဝက်လောက် ထိုးဝင်သွားလေသည်။
“ဗြစ် … ဗြစ် … အို… အီး … ဗြစ် … ”
“ဗြစ် … ဗြစ် … အီး … အီး … အား … အား … ပြွတ် … ဗြစ် … ဗြစ် … ”
“မို့မို့ … နာလား … ”
လေးငါးချက်လောက် ခပ်သွက်သွက်လေး လိုးပေးအပြီးတွင် မေးလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်။
“ဟင့်အင်း … ရပါတယ် … ဆောင့် ဆောင့် မို့မို့ မနာဘူး … ခံနိုင်တယ် … ”
ဖင်ဆုံကြီးကို ပြန်ကြွပေးရင်း မို့မို့က ပြောလိုက်သည်။ မျိုးဝင်းသူက မို့မို့၏ ပုခုံးသားလေးများအား ဂျိုင်းကြားမှလျှိုဆွဲပြီး သူမ၏ နှုတ်ခမ်းလေးကို ငုံစုပ်ကာ ကြပ်ကြပ်တည်းတည်း တိုးဝင်နေသော လီးတန်ကြီးကို ဖိဖိသွင်းနေရသည်မှာ အရသာထူးလှပေသည်။ မို့မို့၏ မွှေးကြိုင်နုအိနေသော လုံးလုံးကျစ်ကျစ် ကိုယ်လုံးလေးကို ဖက်ထားရသည်မှာ နွေးထွေးစီးပိုင်၍ အရသာရှိလှသလို ဖောင်းအိနေသော စောက်ခေါင်းလေးကလည်း ဝင်နေသောလီးတန်ကြီးကို မဆန့်မပြဲငုံထားရသဖြင့် ရှိရင်းစွဲထက် ပိုမိုဖောင်းကြွ၍နေကာ လီးကြီး ဖိဝင်သွားတိုင်း ချိုင့်ချိုင့်သွားရပြီး လီးကြီး ထွက်လာတိုင်း စုကြွ၍ ပါလာကြသည်။ အဝင်အထွက် လုပ်နေသည့် လီးတန်ကြီးကို နေရာမပေးနိုင်သည့် စောက်ခေါင်းအတွင်းသားများက လီးတန်ကြီးကို အတင်းကြီးရစ် ပတ်ထားလေရာ မျိုးဝင်းသူမှာ အရသာတွေ့လှပေသည်။ မို့မို့၏ ဖင်ကြီးကို မွေ့ယာထဲအိကျသွားအောင် လိုက်၍ ဆောင့်နေပြီး ကောင်းသထက်ကောင်းလာကာ တစ်ချက် တစ်ချက် အဆုံးထိဝင်နေပြီး ဆီးခုံခြင်း တဖတ်ဖတ်ရိုက်သံက စည်းချက်ကျကျ ထွက်ပေါ်၍ လာသည်။
မို့မို့ကလည်း သူမ၏ ပေါင်တံလေးနှစ်ဖက်ကို အစွမ်းကုန်ကား၍ ပေးထားသည်။ သူမ၏ ဖင်ဆုံကိုလည်း အပေါ်က ဆောင့်ချက်နှင့်အညီ ပြန်ကော့ပေးမိသည်။ သူမ၏ စိတ်ထဲမှာလည်း မရိုးမရွနှင့် အရူးအမူးဖြစ်ကာ မျိုးဝင်းသူ၏ ကျောပြင်ကြီးကို လွတ်ထွက်သွားမှာ စိုးသည့်အလား အတင်းပင် ပြန်ဖက်ထားမိသည်။ ထို့ကြောင့် ဆောင့်ချက်ပြင်းပြင်းနှင့် လီးအဝင်ပိုများပြီး ဆီးခုံချင်း ပူး၍ ပူး၍ ကပ်သွားရသည်။
“ဗြစ်… ဗြစ် … ဗြစ် … ဟင်း … ဟင်း … ဗြစ် … ဟင်း … ဟင်း … ဗြစ် … ပြွတ် … ဗြွတ် … ဗြစ် … ဗြစ် … အား … အ … ”
လီးတန်ကြီး တစ်ခုလုံး ဝင်နေပြီမို့ စောက်ခေါင်းထဲတွင် ဆို့ကြပ်စွာခံစားနေရသည်။ သို့ရာတွင် ထုတ်လိုက်သွင်းလိုက် လုပ်နေသော လီးကြီးက အရူးအမူးဖြစ်လောက်စရာ ထူးခြားသော အရသာများကို ပေးနေသည်။ မာတင်းနေသည့် လီးတန်ကြီးက စောက်ခေါင်းအတွင်း သားများအား ခပ်ကြမ်းကြမ်း ပွတ်တိုက်နေမှုသည် သူမ၏ ရင်ထဲတွင် ဗြစ်ကနဲ ဗြစ်ကနဲပင် ခံစားနေရသည်။ လေးလံသောကိုယ်လုံးကြီးက အပေါ်က ဖိဆောင့်ပေးနေမှုကို လည်းကောင်း၊ ကြီးထွားရှည်လျားလှသည့် လီးတန်ကြီးအား မဆန့်မပြဲနှင့် ကျဉ်းကြပ်လှသည့် ဖောင်းဖောင်းအိအိ စောက်ပတ်လေးထဲသို့ မညှာမတာ အဆုံးထိဖိသွင်းခြင်းကိုသော်လည်းကောင်း၊ လီးဝင်လီးထွက် ဆောင့်ချက်များက စောက်ခေါင်းထဲ အောင့်သက်သက် ဖြစ်နေသည်ကိုလည်းကောင်း မို့မို့မမှုတော့ မညီးညူတော့ ကျေကျေနပ်နပ်ပင် အချက်ကျကျ ကော့ကော့ပြီး အလိုးခံလျက် ရှိလေသည်။
“မို့မို့ … ကောင်းလားဟင် … ”
“ကောင်းတယ် ဦး … နည်းနည်းတော့ အောင့်တယ် … ဒါပေမယ့် ခံနိုင်ပါတယ် … ဦးဟာကြီးက အရှည်ကြီးပဲနော် … မို့ချက်နားထိ ရောက်သလားမသိဘူး … ပြီးတော့ … ကျင်လိုက်တာ … မို့ဟာလေး အရမ်းနာကျင်အောင် ခံစားရတယ်သိလား … ”
ဆောင့်ချက်ကို ရပ်၍ ဆီးခုံချင်းဖိကပ်ကာ ပြောနေခြင်း ဖြစ်လေသည်။
“မို့ မခံနိုင်ရင် ပြော … ဦး လျှော့လိုးမယ် … ”
“သြော် … ဦးကလည်း ခံနိုင်ပါတယ် … ဒီလောက်အထိ ခံပြီးပြီပဲဟာ လိုးမှာသာလိုးစမ်းပါ … ”
မို့မို့က ခပ်ဆတ်ဆတ်လေး ပြောလိုက်သဖြင့် ခဏနားနေမှုကိုရပ်ကာ မျိုးဝင်းသူက ခပ်ဖြေးဖြေးဆောင့်သည်။ သူမ၏ ပုခုံးသားတင်းတင်းလေးကို ဆွဲပြီးလိုးနေရာမှ သူမ၏ ဘေးတစ်ဖက်တစ်ချက် မွေ့ယာပေါ်သို့ လက်ထောက်ကာ ဆောင့်လိုးသည်။
“ဗြစ် … ဗြစ် … အင့် … အင့် … ဗြစ် … ဗြစ် … ပြွတ် … ဗြွတ် … ဗြစ် … .”
လူလုံးချင်း ကွာသွားသဖြင့် ဖောင်းနေသော စောက်ပတ်အုံသေးသေးလေးထဲသို့ ကြီးထွားရှည်လျားသော လီးတန်ကြီး တစွပ်စွပ်နှင့် တိုးဝင်နေပုံမှာ မို့မို့ စိတ်ထစရာ ဖြစ်နေသည်။ မျိုးဝင်းသူကလည်း မြင်နေရသလို မို့မို့ကလည်း မြင်နေရသည်။ မနက်ဖက် အလင်းရောင်အောက်တွင် နှစ်ယောက်သား တက်ညီလက်ညီ လိုးနေခံနေကြလေသည်။
“ဦး … မို့ကို ခုလို နေ့တိုင်းလုပ်ပေးမှာလား … ဟင် … ”
မျိုးဝင်းသူ ပြုံးလိုက်သည်။ ကောင်မလေး အရသာသိသွားပြီး တန်းတန်းစွဲ ဖြစ်နေသည်။
“လုပ်ပေးမှာပေါ့ … မို့မို့ရဲ့ … ”
“အင်း … မမ မရှိတဲ့အချိန်မှ လုပ်ရမှာနော် … ”
“ဒါပေါ့ … မို့မို့ရဲ့ သူသိလို့ ဘယ်ဖြစ်မလဲ … ”
“နောက်ရှိသေးတယ် … ဦး … မမကို မလုပ်နဲ့တော့ မို့ကိုပဲလုပ် ရတယ် … ”
“အာ … ဒါကေတာ့ … ”
မျိုးဝင်းသူ စိတ်ထဲ ‘မိန်းမတွေများ’ ဟုတွေးရင်း ပြုံးမိလိုက်ပြန်သည်။
“တတ်နိုင်သမျှ ရှောင်နေပေါ့ … ဘာလဲ … မို့ကို လုပ်ရတာ မကောင်းလို့လား … ”
“ဟာ … မဟုတ္ပါဘူး … ”
နှုတ်ခမ်းစူ၍ မျက်စောင်းလေးထိုးကာ ပြောတော့ မျိုးဝင်းသူ ပြာပြာသလဲ ပြန်ပြောသည်။
“ဦး … အကြိုက်ပြောပေါ့ မို့ အကုန်လုပ်ပေးမယ် … ”
“ဟဲ … ဟဲ … ဟဲ … ”
မျိုးဝင်းသူ ပုံစံပြောင်းသည်။ မို့မို့၏ ဖြောင့်ဆင်းသော ပေါင်တန်လေးနှစ်ချောင်းကို ဒကောက်ကွေးမှ လက်ဖြင့်မတင်လိုက်သည်။ မွေ့ယာနှင့် ကပ်နေသော ဖင်လေးကကြွတက်သွားပြီး စောက်ပတ်လေးက ပို၍စူဖောင်းထွက်လာသည်။ ဖောင်းအိနေသော စောက်ပတ်အုံလေးထဲသို့ လီးကြီးကို အဆုံးထိ စိုက်စိုက်လိုးသည်။ လီးဝင်ကာ အလိုးခံနေရသော မို့မို့အတွက် ကျင်ကနဲ ကျင်ကနဲ ခံစားနေရသည်။ သို့သော် မို့မို့ မအော် … မညီး … မရုန်း နာကျင်နေမှုကို ဂရုမစိုက်တော့ဘဲ အရွယ်နှင့်မလိုက်အောင် မဆန့်မပြဲ မတန်တဆ လီးနှင့် စောက်ပတ်အတွေ့ကို မျက်လုံးမှိတ်ပြီး ကြိတ်မှိတ်၍ ခံနေလေသည်။ နာခြင်း၊ အောင့်ခြင်းထဲတွင် ကောင်းခြင်း၊ ဆိမ့်ခြင်းများ ပါဝင်နေသည်ကို သူမသိရှိခံစားနေရပြီဖြစ်လေသည်။ ဒကောက်ကွေးနှစ်ဖက်ကို မ၍လှန်တင်ပြီး ခပ်တင်းတင်း ချုပ်ကိုင်ကာ ဝက်တုတ်တုတ်သလို ချုပ်ပြီး စိတ်ပါလက်ပါ အားရပါးရ မညှာ တန်းဆောင့်လိုးနေသော မျိုးဝင်းသူမှာ ကောင်းသထက်ကောင်းလာပြီး ပြီးချင်လာချေပြီ။ မကြာမီမှာပင် တစ်ကိုယ်လုံးရှိ အကြောအချဉ်များ ဖြိုးဖြိုးဖျင်းဖျင်းဖြစ်လာပြီး စောက်ခေါင်းလေးထဲ ကြပ်ကြပ်တည်းတည်း နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်း တိုးဝင်နေသော လီးတန်ကြီးမှ ပူနွေးပြစ်ချွဲသော သုတ်ရည်များ ပန်းထွက်သွားစဉ်မှာပင် … မို့မို့ခမျာမှာလည်း မျိုးဝင်းသူက အတင်းဖိထားသည့်ကြားမှ ကော့တက်လာပြီး တဟင်းဟင်းဖြင့် တစ်ကိုယ်လုံး တဆတ်ဆတ်တုန်ကာ စောက်ခေါင်းထဲမှ သုတ်ရည်များ ပန်းထွက်လာလေတော့သည်။ ပြီးတော့ မျိုးဝင်းသူ၏ လည်ပင်းကြီးကို လှမ်းဖက်လိုက်လေတော့သည်။
