မကောင်းမှုတွေကို ဖယ်ရှားဖို့……… ထူးခြား ရဲ့လံကြုပ်ဇာတ်လမ်း။ Mission 3 အိမ်တွင်းရေး သို့မဟုတ် ဂျင်ပေါ်က ထုံး Part 1

မစ်ရှင်း သရီး သို့မဟုတ်၊ အိမ်တွင်းရေး သို့မဟုတ် ဂျင်ပေါ်က ထုံး

(စိတ်ကူးယဉ်ဇာတ်လမ်းကို စိတ်ကူးယဉ် ဇာတ်လမ်းအနေနှင့်သာ ဖတ်ရှုကြစေလိုပါသည်။ဇာတ်လမ်းထည်းကလို မျိုး အပြင်လောကတွင် ဖြစ်ဖို့ရာ မလွယ်ကူပါ။ တရားဥပဒေအရအရေးယူခံရနိုင်ခြင်း၊ ရောဂါရခြင်း၊ ဒဏ်ရာ အနာတရရခြင်း၊ အရှက်တကွဲအကျိုးနည်းဖြစ်ရခြင်း တို့ ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ အိပ်ယာဝင် စိတ်ကူးယဉ်ဇာတ်လမ်းဟု သတ်မှတ်ဖတ်ကြစေလိုပါသည်။ စာရေးသူ ကို်ယ်တိုင်ကလည်း အကြမ်းဖက်မှုများကို အားမပေးပါ။)

အခန်း ၁။

ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် နိုင်ငံခြားရေးဝန်ကြီး ခရီးစဉ်ပြီးသည့်နောက် အထူးသူရဲကောင်းဆု ချီးမြှင့် ခံရပြီး ရာထူးလည်း တိုးကာ ဗိုလ်မှုးကြီးရာထူးဖြင့် လျို့ဝှက် ထောက်လှမ်းရေး တပ်ဖွဲ့တဖွဲ့၏ တပ်မှုး ဖြစ်လာခဲ့ရသည်။
သူ့အနေဖြင့် သက်စွန့်ဆံဖျား ကိုယ်တိုင် လှုပ်ရှားစရာ မလိုတော့ပဲ၊ ရုံးချူပ်တွင် ထိုင်ကာ အထူးမစ်ရှင်များကိုကွပ်ကဲ နေရလေသည်။ သမီးဖြစ်သူ ကတော့ သီဟ သူငယ်ချင်း ဖြစ်သူ၏ တပ်ဖွဲ့တဖွဲ့အောက်တွင် တာဝန်ထမ်းဆောင်နေရသဖြင့် သားအဖ နှစ်ယောက်သိပ်မဆုံ ဖြစ်ကြပေ။ ပထမ သူက သူ့သူငယ်ချင်းကို ပြောကာ မာလာ့ ကို အန္တရာယ်နည်းသည့် မစ်ရှင်းများတွင်သာ ပေးဖို့ ပြောမည်ကြံသော်လည်း သမီးဖြစ်သူက လက်မခံ သူမ က စွန့်စား နေရတာက ပို ပျော်စရာကောင်းသည်ဟု ပြောသဖြင့် အသာ ငြိမ်နေလိုက်ရသည်။

သားဖြစ်သူ သူရရဲကျော် ကလည်း ဆရာဝန် ပေါက်စ အဖြစ် ပြည်နယ်မြို့လေး တမြို့ ဆေးရုံတွင် တာဝန်ကျ သဖြင့် ထိုမြို့တွင် သွားနေသည်မှာ လပိုင်း ရှိနေလေပြီ။ သမီးမာလာက လည်း မြန်မာပြည်မြောက်ပိုင်း အထူးစစ် ဆင်ရေးတခု သို့ သွားနေသည်။ ယခု လောလောဆယ် သူ နှင့် သူ့ဇနီးဒေါက်တာနှင်းဖြူ ရဲကျော် တို့ နှစ်ယောက်သာ အိမ်မှာ ရှိနေလေသည်။ ခါတိုင်း သူ့ဇနီး နှင့် သားဖြစ်သူတို့ ဆေးရုံ အတူသွားသဖြင့်သားက ကားမောင်းသည်။ ယခုတော့ သူ့ဇနီးကို ကိုယ်တိုင် ကားမမောင်းစေချင်သဖြင့် ကားဒရိုင်ဘာ တယောက် ငှားထားပေးလေသည်။ ထိုကားဒရိုင်ဘာလေးမှာ အညာသား လေး တယောက် ဖြစ်ပြီး သူတို့ အိမ်မှ ခြံစောင့် ဦးကြီးညို ၏ ရပ်ဆွေ ရပ်မျိုး ကလေး ဖြစ်လေသည်။ နာမည်က ဖိုးတုတ် ဖြစ်လေသည်။ ဖိုးတုတ်မှာ ဦးကြီးညို စခေါ်လာတုန်းက ပိန်ပိန်ညှက်ညှက် ပုသေးသေးလေး ဖြစ်သည်။ အဖေအမေ မရှိရှာတော့သဖြင့်ဦးကြီးညိုက ခေါ်လာပြီး သူ့တန်းလျှားတွင်ထားချင်သည်ကို သီဟ က ခွင့်ပြုပေးထားသည်။ နောက်တော့ ဦးကြီးညို ကို ပင် ပိုက်ဆံအနည်းငယ်ပေးကာ ကောင်လေးကို ကားမောင်းသင်ခိုင်းကာ လိုင်စင်ယူခိုင်းလိုက်သည်။ ထိုသို့ဖြင့် ဖိုးတုတ်မှာ သီဟ တို့ ၏ ဒရိုင်ဘာလေး ဖြစ်လာရလေသည်။ ဖိုးတုတ်မှာ ဦးကြီးညို ကိုပင် ကြောက်ရသဖြင့် သီဟတို့ ဆိုလျှင်တော့ ပြောစရာ မရှိခြေ။ ခေါင်းတောင် မော့မကြည့်ရဲ၊ အမြဲတမ်းရိုကျိုး ကာ ခိုင်းသမျှကို မငြင်း တမ်းလုပ်ပေးတတ်သူ ဖြစ်သည်။ ဦးကြီးညို ဆိုတာကလည်း ခြံစောင့် သို့မဟုတ် ဂါတနာခေါ် သူတို့ ခြံဝန်းအတွင်း မြက်နုတ်ပေါင်းသင် သစ်ရွက်ရှင်း စသည်တို့ လုပ်ပေးနေသူ ဖြစ်သည်။ ဒေါက်တာနှင်းဖြူ ရဲကျော် ၏ သစ်ခွပန်းပင်များကိုလည်း ဂရုစိုက် ပျိုးထောင်ပေးသူဖြစ်သည်။ သူ့မိန်းမ မအိ မှာ လည်း သီဟ တို့ အိမ်အတွက် သန့်ရှင်းရေး ၊ ထမင်းဟင်းချက် လုပ်ပေးနေသူ ဖြစ်သည်။ သို့သော်လည်း သီဟ တို့မှာ လွတ်လွတ်လပ်လပ်နေချင်ကြသူ ဖြစ်သဖြင့် မအိမှာ သူပုံမှန်သန့်ရှင်းရေးလုပ်သော အချိန်၊ ထမင်းဟင်းချက်သည့် အချိန်တို့တွင်သာ အိမ်ကြီးဆီသို့ လာတတ်ပြီး ပုံမှန်အချိန်များတွင် သူတို့ တန်းလျှားတွင်သာ သူတို့ နေထိုင်လေသည်။

သီဟ မှာ ရာထူးကြီးမားသော်လည်း လျို့ဝှက်ထောက်လှမ်းရေး သမားမို့ လိုးပရိုဖိုင်း ဖြင့် လူမသိသူမသိနေလေရာ၊ သူတို့ လူဂုဏ်တန်ရပ်ကွက်တွင်း တွင် သူ့ကို သာမာန်ရုံးအလုပ်လုပ်သူ အဖြစ်သာ သိထားကြသည်။ သူ့အိမ်ကို စကျူရတီ လက်နက်ကိုင် အစောင့်ထားနိုင်သော်လည်း တမင် ခြေရာဖျောက်ထားခြင်း ဖြစ်လေသည်။ သူ့ အရောင်ပြ နေအိမ်မှာ စစ်သား အစောင့်အရှောက်ချထားပြီး ဟန်ပြသာ ဖြစ်သည်။ သူက ထို နေရာတွင် မနေပေ။ သူ့မိသားစု လုံခြုံရေးအတွက် ထိုသို့ စီစဉ်ထားရခြင်း ဖြစ်လေသည်။

သူ့အိမ်တွင်းမှာ တော့ စကျူရတီ လျို့ဝှက်ကင်မရာများ တတ်ထားပြီး သူ့ လက်တော့ သို့မဟုတ် သူ့ရုံးခန်းကွန်ပြူတာမှ နေ ဝင်၍ ကြိုက်သည့် အခန်းကို ကြည့်နိုင်လေသည်။လို အပ်လျှင် သူ့ဖုံးမှ ပင် ဝင်ကြည့်၍ ရလေသည်။ မုမန့် ဆင်ဆာ ဟု ခေါ်သော လှုပ်ရှားမှု ဖြစ်လာလျှင် အော်တို မက်တစ် ရီကော့ဒင်း လုပ်ထား သည့် ဆင်ဆာတွေလည်း တတ်ထားလေသည်။
သို့သော်လည်း အိမ်တွင် ဘာမှ အပြောင်းအလဲ မရှိ၊ သူ့အတွက် ချိန်းခြောက် အန္တရာယ်လည်း မရှိသဖြင့် တော်ရုံ ဖြင့် ထို နက်ဝပ်ကို လော့အင်ပြီး ကြည့်ခဲလေသည်။ ထို့အပြင် သူ့အတွက် မူယစ်ဆေးဝါးဂိုဏ်းတခု ကို ဖြိုခွဲဖို့ မစ်ရှင်တခု တွင် လုံးပန်းနေရသဖြင့် လူလည်း မအားမလပ်နိုင် ဖြစ်နေရသည်။ အိမ်ပြန်ချိန်လည်း နောက်ကျ၊ သူပြန်ရောက်သည့် အချိန်တွင် မိန်းမ ဖြစ်သူ က အိပ်ပျော်နေပြီး သူနိုးသည့် အချိန်တွင် မိန်းမ ဖြစ်သူ အလုပ်သွားနေလေပြီမို့ စကားပင် ကောင်းကောင်း ပြောခွင့် မကြုံဖြစ်နေရသည်မှာ နှစ်လ ခန့် ရှိနေလေပြီ။

သူ့တပ်ဖွဲ့ မှ လုံးပန်းနေသည့် မစ်ရှင်း မှာ အောင်မြင်သွားခဲ့ပြီး ထို မူးယစ်အဖွဲ့ကို ဖြိုခွဲနိုင်ခဲ့ကာ ခေါင်းဆောင်တို့ကို ဖမ်းဆီး ရမိသဖြင့် သူ့တပ်ဖွဲ့မှ အေးဂျင့်များကို ဂုဏ်ပြု သူလည်း နောက်ထပ် ဂုဏ်ပြုလက်မှတ်တွေ ထပ်ရပြီးနောက်ထပ် မစ်ရှင်းတခု မရမှီ စပ်ကြား အလုပ်အားလေတော့သည်။ အလုပ်ဆက်တိုက် လုပ်နေသူအဖို့ အလုပ်မရှိတော့ ပျင်းလာလေသည်။ ထိုအခါ မှ သူ့အိမ်မှ စကျူရတီ ကင်မရာ တို့ကို အပ်ဒိတ်လုပ်ဖို့ သတိရလေသည်။

သူ့အိမ်စကျူရတီ ကင်မရာတို့ကို အပ်ဒိတ်လုပ်ဖို့ သူ့ကွန်ပြူတာမှ လော့အင်လုပ်လိုက်တော့ နိုတီ တွေ အများကြီးတွေ့ရလေသည်။ သူဖွင့်မကြည့်ဖြစ်သည့် တလအတွင်း ဘာတွေများ ထူးခြား နေသလဲဟု စိတ်ဝင်တစား ဖြင့် ဖွင့်ကြည့်လိုက်မိသည်။ တကယ်တော့ သူက သူတို့ အိမ်မှာ မရှိသည့် အချိန်ကို သာ လှုပ်ရှားမှု ဆင်ဆာ၊ ကို တိုင်မာ ဖြင့်ဖွင့်ထားသည်ဖြစ်သဖြင့် တခါတရံ သူ့မိန်းမ အလုပ်သွားနောက်ကျသည့် အချိန်တွင် ကင်မရာ မှာ ရီကော့ လုပ်ထားသည်ကို တွေ့ရလေ့ရှိလေသည်။

ပထမဆုံး ကလစ် တခု နှစ်ခု လောက်ကတော့ သူကမိန်းမ အလုပ်နောက်ကျ သွားတဲ့ နေ့တွေက ဗီဒီယိုတွေ အဝတ်အစား ကမန်းကတန်းလဲပြီး ထွက်သွားတဲ့ အတိုလေးတွေ။ နောက်တခု မှာ ကျတော့ ထူးဆန်းတာ စတွေ့လိုက်ရတယ်။ အဲဒါက တော့ သူတို့ အိပ်ခန်းထဲ ကို ဖိုးတုတ် ဝင်လာတာပဲ ဖြစ်သည်။ သူတို့ အပြင်ထွက်လျှင် အိမ်တံခါးမကြီးကို သော့ခပ်သွားတတ်သဖြင့် အိပ်ခန်းကို လော့မချ ခဲ့တတ်ပါ။ အိမ်တံခါးမကြီး ၏ သော့ကလည်း ဦးကြီးညို မှာ စပယ်ယာတခု ရှိနေသည်။ အရေးအကြောင်းဆို ဝင်လို့ ရအောင် ဖြစ်သည်။ မအိ လည်း နေလည်ခင်း ထမင်း ဟင်းချက်သည့် အချိန် ဝင်လို့ ရအောင် ဖြစ်သည်။ ဖိုးတုတ် ကြည့်ရတာ ဦးကြီးညို သော့ကို သုံးပြီး ဝင်လာတာပဲ ဖြစ်မည်ဟု တွေးလိုက်မိသည်။ နောက် ဦးကြီးညို ကို သေခြာ မှာထားရ အုံးမည်ဟု စိတ်ထဲ တေးထားလိုက်သည်။

သို့သော်လည်း ဖိုးတုတ် အပြုအမူမှာ ထူးဆန်းနေသဖြင့် သီဟ တယောက် သူ့ကွန်ပြူတာ စခရင်ကို မျက်တောင်မခတ်ပဲ စူးစိုက် ကြည့်နေမိသည်။ ဖိုးတုတ်မှာ ဟိုကြည့်ဒီကြည့်လုပ်ရင်းမှ အဝတ်ဘီဒို ကို ဖွင့်ကြည့်သည်။ အံဆွဲတွေကို ဆွဲကြည့်သည်။ သီဟ တို့ မှာ ပိုက်ဆံ တို့ တန်ဘိုးကြီးသည့် လက်ဝတ်ရတနာ တို့ကို ထိုထဲတွင် မထား သူတို့ အခန်း နံရံတခု အတွင်း လျို့ဝှက် မီးခံသေတ္တာထဲ မှာ ထားသည်မို့ ပူစရာတော့ မရှိ၊ နောက်တော့ ဖိုးတုတ် တယောက် သီဟမိန်းမ ဒေါက်တာ နှင်းဖြူရဲကျော်အဝတ်ဘီဒိုကို ဖွင့်ပြန်သည်ထိုအထဲမှ အံဆွဲတွေကို ဆွဲထုတ်ရင်းမှ အတွင်းခံ ဘောင်းဘီ တထည်နှင့် ဘရာဇီယာ တခုတို့ကို ထုတ်ယူလာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ဖိုးတုတ်မှာ ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော် ပင်တီ နှင့် ဘရာ တို့ကို သူတို့ လင်မယား အိပ်သည့် ကုတင်ပေါ်တွင် လူဝတ်ထားသည့်အလား စီ ပြိးတင်လိုက်သည်။ နောက်တော့ အခန်းထောင့်တွင် အဝတ်လျှော်ဖို့ ဝတ်ပြီးသားများ ထည့်ထားသည့် ခြင်းတောင်းတွင်း မွှေရှာပြီး ဒေါက်တာ နှင်းဖြူရဲကျော် ၏ ပင်တီတထည်ကို ဆွဲထုတ်ယူလာတာတွေ့လိုက်သည်။ ဖိုးတုတ် က သူဝတ်ထားသော စွတ်ကျယ် နှင့် ပုဆိုးကို ဖြည်ချလိုက်သည်။ သီဟ ဟာ ကနဲ ဖြစ်သွားရသည်။ ဖိုးတုတ်မှာ လူက ညှက်ညှက် ပုပု အရပ်က ငါးပေ ၁၁လက်မ ရှိ သီဟ ပုခုံးလောက်ပင် ရှိမည်။ သို့သော်လည်း လီးကြီး က တော့ သီဟ လီးထက် တုတ်လည်းတုတ် ရှည်လည်း ရှည်လေသည်။ လူပလုံ လီးဝုန်း ဆိုတဲ့ ကောင်မျိုးပေပဲ ဟု တွေးမိလေသည်။ အသားက လည်း ညိုညို ဆိုတော့ လီးကြီးက လည်း ညိုမဲမဲ ပင်။ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော် ပင်တီအဟောင်းကို သူ့နှာခေါင်းပေါ်မှာ ကပ်လျှက်ရှုရင်းမှ အိပ်ယာပေါ်တက်ကာ ခုနက တင်ထားသော ပင်တီနှင့် ဘရာဇီယာပေါ်ကို မှောက်ချလေသည်။ ပင်တီနေရာတွင် သူ့လီးတည့်တည့် ဖြစ်ပြီး ဘရာဇီယာမှာ သူ့ရင်ဘတ်အောက် ဖြစ်လေသည်။ သီဟ အခု မှ သဘောပေါက်သွားသည်။ ဖိုးတုတ် တယောက် သူ့မိန်းမ ကို လိုးနေသည်ဟု တွေးရင်း ကုတင်ပေါ်မှာ ညှောင့်နေလေသည်။ သူ့မျက်နှာပေါ်မှာလည်း ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော်၏ ပင်တီအဟောင်းက ကပ်လျှက်။ ခွေးမသား အခု နေ အနားမှာသာ ရှိလို့ကတော့ ငါရိုက်သတ်တာနဲ့ သေနေလောက်ပြီဟု သီဟ တွေးနေမိသည်။ သို့သော်လည်း ဖိုးတုတ် ဘာတွေ လုပ်မလဲ စိတ်ဝင်တစား ဆက်ကြည့်နေမိသည်။ သီဟ လီးကြီးမှာ လည်း အံ့ဩစရာ မာတင်းနေလေပြီ။

ခနနေတော့ ဖိုးတုတ်တယောက် ဖင်ကို ကော့ကာ ကော့ကာ ဆတ်ကနဲဆတ်ကနဲ ဖြစ်နေသဖြင့်ပြီးသွားပြီ ဆိုတာကို သိလိုက်ရသည်။ ဖိုးတုတ်မှာ မှောက်ရက် ခနနေပြီး မှ ကုတင်ပေါ်က ထလိုက်သည်။ မပျော့မမာ သူ့လီးကြီးကို ဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ပင်တီ အဟောင်း နှင့် သုတ်ပြီး အဝတ်ခြင်း ထဲ ပြန်ထည့်လိုက်သည်။ ပင်တီ အသစ်တွင် ပေကျံနေသော သူ့လရည်တို့ကို လက်ချောင်းဖြင့် ကော်လိုက်ပြီး ဘရာဇီယာအတွင်း သို့ ကော်ရည်သုတ်သလို လိုက်သုတ်သည်။ ပင်တီ ပေါ်မှာလည်း ဖြန့်ပြီး သုတ်လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဟဲရား ဒရိုင်ရာ နှင့် ခြောက်စေသည်။ သေခြာ ပြန်ခေါက်ပြီး အံဆွဲထဲ နဂိုနေရာတွင် ပြန်ထည့်ထားလိုက်သည်။ ခွေးမသား သူ့လရည်တွေ ပေနေတဲ့ ပင်တီ ဘရာဇီယာကို ငါ့မိန်းမ ဝတ်စေချင်တာပလား။ဟု သိလိုက် ရသည်။ နောက်တော့ အိပ်ယာခင်း တွေ သေခြာ ဆန့် ရှင်းလင်း ပြီး ပြန်ထွက်သွားတော့သည်။

နောက်နေ့ နောက်နေ့တွေလည်း ထို အတိုင်းပင်။ ဖိုးတုတ်တယောက် မပျက်မကွက် မှန်မှန်လုပ်လေသည်။ သူ့မိန်းမ ဘာအနံ့မှ သတိမထားမိဘူးလားဟု သီဟ တွေးလိုက်မိသေးသည်။ ထိုတလောက သူမိန်းမ အဝတ်အစားတွေ အောက်သိုးစော်နံသလိုပဲဟု ပြောကာ ဘီရို အံဆွဲတွေထဲ ပရုပ်လုံး အများကြီးထည့်၊ အဲရား ဖရက်ရှနာတွေ ဖြန်းနေတာခုမှ ပြန်စဉ်းစားမိသည်။

ဖိုးတုတ်မှာ နေ့စဉ် မပျက် ထိုကဲ့သို့ လုပ်နေသည်ကို တွေ့နေရသဖြင့် သီဟ နောက်ပိုင်းတွင် နည်းနည်း အမြန်ရစ်ကြည့်လိုက်သည်။ တနေ့ ကင်မရာက မနက်ပိုင်း ရီကော့လုပ်ထားသည်ကို တွေ့ရသည်။ ကြည့်ရတာ ထိုနေ့က သူ့မိန်းမ အိပ်ယာထ နောက်ကျ လို့ထင်သည်။ ဒေါက်တာနှင်းဖြူ ရဲကျော် သူမ အလုပ်သွားမည့် အဝတ်အစား တို့ကို ကုတင်ပေါ် တင်ထားပြိး မျက်နှာသုပ်ပုဝါ ကိုယ်မှာ ပတ်လျှက် ရေချိုးခန်းထဲ ဝင်သွားလေသည်။ နောက်တော့ ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော် ကိုယ်တုံးလုံးချွတ်ကာ ရေချိုးနေသည်ကို ရေချိုးခန်း ကင်မရာမှ မြင်နေရလေသည်။ အသား အရည်ဖွေးစွတ် ပြီး ထွားမို့သော ရင်သား အစုံ၊ ကားစွံ့သော တင်ပါးဆုံ ကြီးများ နှင့် သူ့မိန်းမ ကို ကိုယ်လုံးတီး ရေချိုးနေတာ ပြန်ကြည့်ရင်းက သီဟ လီးက တောင်လာပြန်သည်။ ဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်မှာ အသက် ၄ဝ ကျော်ပြီမို့ ကိုယ်ခန္ဓာလေးက နည်းနည်းဖိုင့်ဖိုင့်လေး ဖြစ်နေသော်လည်း သူ့နေရာ နှင့် သူ အချိုးကျ သဖြင့် ကိတ်ပြီး ကြည့်လို့ ကောင်းလှပေသည်။ အဝတ်အစား ဝတ်ထားလျှင် မသိသာ သော်လည်း ကိုယ်လုံးတီး ဖြင့် ဆိုလျှင် ဘိုက်ကလေး အနည်းငယ် ပူနေသည်ကို တွေ့ရနိုင်သည်။

ထိုအချိန် နောက်ကင်မရာမြင်ကွင်းတခု မှ လှုပ်ရှားမှု တခု ရှိသဖြင့် ပေါ်လာသည်ကို ကြည့်လိုက်ရာ ဟောဝေး ကင်မရာမှ ဖြစ်လေသည်။ ဖိုးတုတ်တယောက် အိမ်ထဲ ဝင်လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် အလုပ်သွားချိန် ကားမောင်းပို့ရမည်ဖြစ်ရာ ထွက်မလာသဖြင့် လာမေးတာလည်း ဖြစ်နိုင်လေသည်။ သို့သော်လည်း ဖိုးတုတ်၏ နေ့လည်ပိုင်း လုပ်ရပ်များကို တွေ့ခဲ့ပြီးသည်မို့ သီဟ စိတ်ထဲ တခုခု ဖြစ်မယ်ဟု တွေးကာ ရင်ထဲ တထိတ်ထိတ်ဖြစ်လာရလေသည်။

ဖိုးတုတ်မှာ သီဟတို့ အခန်းကို ခေါင်းပြူကြည့်ပြီး ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော်ကို မတွေ့ရသဖြင့် အခန်းထဲ ဝင်လာလေသည်။ ကုတင်ပေါ်တွင် ဖြန့်ထားသော အဝတ်အစားတို့ကို ကြည့်ရင်းရေ ချိုးခန်းမှ ရေကျသံ ကြားရသဖြင့် ရေချိုးခန်းဘက်ကို လျှောက်သွားတာတွေ့ရလေသည်။ ဖိုးတုတ် ရေချိုးခန်းတခါးကို ဖြည်းညှင်း စွာဖွင့်ပြီး လက်တလုံးလောက် အဟ မှ ချောင်းကြည့်လိုက်သည်။ တဖက်က သူ့ဘောင်းဘီ ဇစ်ကို ဖြုတ်ရင်း သူကလီးကြီးကို ထုတ်ကာ ဂွင်းထု နေလေသည်။ ရေချိုးခန်းထဲ မှ ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော် က တံခါးဝကို ကျောပေးကာ ရေပန်းအောက် မှာ ရေချိုးနေသဖြင့် ဖိုးတုတ်ကို သတိမထားမိ။ ဖိုးတုတ်က တော့ ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော် ဖင်ကြီးကို ကြည့်ကာ အားရပါးရဂွင်းထုနေလေသည်။ ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော်က ရေပန်းကို ပိတ်လိုက်တော့ ဖိုးတုတ်တယောက် တခါးဝ မှ နောက်ဆုတ်ကာ ခြေဖျားထောက်လျှက် အခန်းအပြင်သို့ အမြန်ထွက်သွားလေတော့သည်။

အပြင်ရောက်ပြီး အခန်းဘက်လာသည့် စင်္ကြန်လမ်း အဝနားမှာ ရပ်လျှက် သူ့လီးကြီးကို ဘောင်းဘီထဲ ပြန်ထည့် ဇစ်ပိတ်ပြီးမှ အသံကျယ်ကျယ်ဖြင့်၊

“မမ ခင်ဗျာ၊ အလုပ်သွားဖို့ အချိန် အတော်နောက်ကျနေပါပြီ နေကောင်းရဲ့လားခင်ဗျ၊ ”

ဟု လှမ်းအော်ပြောလေသည်။ ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော်က သူမကိုယ်ကို မွှေးပွသဘက်ဖြင့် သုတ်ရင်းက အခန်းတံခါးနားကို လာရင်း တံခါးကို ပိတ်ဂျက်ချလိုက်ရင်းက။

“အေး ဖိုးတုတ် မမ အိပ်ယာထ နောက်ကျနေလို့၊ ခနနေထွက်လာခဲ့မယ်။ ကားပေါ်ကနေပဲ စောင့်နေတော့”

ဟု လှမ်းပြောလိုက်လေသည်။

ထိုနေ့ခင်းပိုင်းလည်း ဖိုးတုတ်တယောက် ပြန်လာပြီး အခန်းထဲဝင်ကာ ပင်တီများဖြင့် ဂွင်းထု ပြန်သည်။ ထိုနေ့က မနက်ပိုင်း ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော်ကို ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် မြင်လိုက်ရ ၍လား မသိ၊ နှစ်ခါပြန်တောင် ပြန်ထုတာတွေ့ရလေသည်။

“ဒေါက်ဒေါက်”

ဗီဒီယိုတွေထဲ ဘယ်လောက်စိတ်ဝင်စားနေမှန်းမသိ အခန်းတံခါး တဒေါက်ဒေါက် ခေါက်သံကြောင့် ရုတ်တရက် ခေါင်းမော်လိုက်ပြီး လှမ်းမေးလိုက်သည်။

“ဘာလဲဟေ့”

“တပ်မှုး နေ့လည်စာ စားဖို့ တဲ့ ဦးစီး နဲ့ ချိန်းထားတယ်ဆို၊ အခု သူတို့ စောင့်နေကြတယ်”

ထိုအခါမှ သီဟ သူဗီဒီယိုတွေ ကြည့်နေတာ တော်တော်ကြာသွားမှန်းသိလိုက်ရသည်။ ဒါတောင် တချို့ဟာတွေ ကျော်ကြည့်ထားတာ၊ နောက်မကြည့်ရသေးတဲ့ ကလစ်တွေ အများကြီးကျန်သေးသည်။ နေ့လည်စာတောင် မစားချင်တော့။ သို့သော်လည်း သူကပင် ချိန်းထားတာဆိုတော့ ဖျက်လို့ မကောင်း။ သို့ဖြင့် ကွန်ပြူတာကို လော့ပိတ်ပြီး အခန်းထဲက ထွက်လာခဲ့လိုက်သည်။ မထွက်ခင်။ မာတောင်နေသော သူ့လီးကြီး နည်းနည်း ပျော့ သွားအောင် ခနစောင့်လိုက်ရသေးသည်။

နေ့လညျစာ စားခြိနျတနာရီမှာ သူ့အတှကျ တကမာ်ဘလောကျပငျကွာသညျဟု ထငျမိသညျ။ စားပွီးတာနှငျ့ ကမနျးကတနျး သူ့ရုံးခနျးပွနျလာကာ အခနျးတံခါးကို ပိတျ။ ကှနျပွုတာကို ဖှငျ့ကာ သူ့ကငျမရာ ကလောကျဆိုကျ ကို ဖှငျ့ လိုကျလသေညျ။.
(စိတ်ကူးယဉ်ဇာတ်လမ်းကို စိတ်ကူးယဉ် ဇာတ်လမ်းအနေနှင့်သာ ဖတ်ရှုကြစေလိုပါသည်။ဇာတ်လမ်းထည်းကလို မျိုး အပြင်လောကတွင် ဖြစ်ဖို့ရာ မလွယ်ကူပါ။ တရားဥပဒေအရအရေးယူခံရနိုင်ခြင်း၊ ရောဂါရခြင်း၊ ဒဏ်ရာ အနာတရရခြင်း၊ အရှက်တကွဲအကျိုးနည်းဖြစ်ရခြင်း တို့ ဖြစ်နိုင်ပါသည်။ အိပ်ယာဝင် စိတ်ကူးယဉ်ဇာတ်လမ်းဟု သတ်မှတ်ဖတ်ကြစေလိုပါသည်။ စာရေးသူ ကို်ယ်တိုင်ကလည်း အကြမ်းဖက်မှုများကို အားမပေးပါ။)

အခန်း၂။

ဒီတခါ ကလစ်မှာ ပေါ်လာတာက၊ သူ့မိန်းမ ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော် အိမ်နေရင်း တဆက်တည်းဂါဝန်ရှည် နှင့် သူတို့အိပ်ခန်းထဲ သန့်ရှင်းရေးလုပ်နေတာ တွေ့ရသည်။ ရက်စွဲကို ကြည့်ပြီး သူ့ ပြက္ခဒိန်ကို တိုက်ကြည့်လိုက် တော့ စနေနေ့၊ ထိုနေ့က သူ အရေးပေါ် အစည်းအဝေး နဲ့ မေမြို့ ရောက်နေသည်။ သူ့ခရီးစဉ်က ထိုနေ့ မတိုင်မှီ သောကြာနေ့ကတည်းကထွက်သွားပြီး နောက်တပတ် သောကြာမှ ပြန်ရောက်သည့် တပတ်ကြာ ခရီးစဉ် ဖြစ်သည်။ ရှမ်းပြည်ဘက်မှ အင်ဖော်မက် များ နှင့် တွေ့ဆုံပြီး ဒီတေး စစ်ဆင်ရေး အတွက် သွားဆွေးနွေး နေတာ ဖြစ်သည်။ ပုံမှန်ဆိုရင် စနေတနင်္ဂနွေ အိမ်ရှင်းလင်း ရေးလုပ်လျှင် ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော်က ဦးကြီးညို မိန်းမ မအိ ကို အကူညီခေါ် ခိုင်းတတ်လေသည်။ ထိုရက်က မအိ အမေဆုံး လို့ ရွာပြန်သွားတာ သီဟ ခရီးမထွက်ခင်ကတည်းက ဖြစ်သည်။ ထို အချိန်အတွင်း ချက်ပြုတ်ဖို့ကို အကူအညီပေးဖို့ ဖိုးတုတ်ကို ဦးကြီးညို က မှာထားသဖြင့် မီးဖိုထဲ ဖိုးတုတ်လာကူပေးနေတာကို သီဟ သတိရလိုက်သည်။

ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော် အိမ်ရှေ့ခန်း ဘီရို အပေါ်က စာအုပ်တွေကို လှမ်းယူဖို့ ကြိုးစားနေတယ်။ ကုလားထိုင်တလုံး ဆွဲယူပြီး တက်၊ ခြေဖျားထောက် ဆွဲတာတောင် မမှီဖုံတွေ နဲ့ မို့ သူမ နှာခေါင်းနားကျလာတဲ့ ဖုံတွေကို လက်နဲ့ ယမ်းလိုက်တာတွေ့ရတယ်။ နောက်ကုလားထိုင်က ဆင်းပြီး အိမ်ရှေ့တံခါးက နေ ဖိုးတုတ်ကို လှမ်းခေါ်လိုက်သံကြားတယ်။ ဖိုးတုတ် တယောက် စွတ်ကျယ် နဲ့ ပုဆိုးတိုတို ဝတ်ပြီး ဝင်လာတာတွေ့လိုက်ရတယ်။ ဖိုးတုတ်ကို ကုလားထိုင်ပေါ်တက်ပြီး စာအုပ်တွေ ချခိုင်းတယ်။ ဖိုးတုတ်က စာအုပ်ကို တခုပြီးတခု ယူပြ နေတာကို ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော်က ခေါင်း ယမ်းယမ်း ပြနေသည်။

“မဟုတ်ဘူး နေအုံး ငါပြမယ်”

ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော်က ဖိုးတုတ်ကို ဆင်းခိုင်းလိုက်ပြီး သူမ က ကုလားထိုင်ပေါ်ပြန်တက်လိုက်သည်။

“ဟဲ့ ကုလားထိုင်ကို ငြိမ်အောင် နည်းနည်းထိန်းထားပေး”

ဟု ဆိုကာ ခြေဖျားထောက်လျှက် သူမလိုချင်သော စာအုပ်တွေကို ရွေးနေလေသည်။ သူမ ဝတ်ထားသည့် အိမ်နေရင်း ဂါဝန်မှာ ဒူးခေါင်းလောက် ရှည်သော်လည်း ခြေဖျားထောက်လိုက်တော့ ပေါင်လည်လောက်ထိ ရောက်နေသည်။ ဖြူဖွေး ဝင်းမွတ်သည့်ပေါင်လုံးကြီးတွေက ကျန်းမာရေးကောင်းမွန်သူ ပီပီ တောင့်တင်းလှသည်။ ဂါဝန်သားကလည်း ပါးလွှာသည်မို့ သူမ အတွင်းခံဘောင်းဘီ အနား အရစ်မှာ တင်ပါးလုံးကြီးများ အောက်တွင် ထင်းနေသည်။ ကုလားထိုင်ကို လက်တဖက်ဖြင့် ထိန်းကိုင်ရင်းက ထို မြင်ကွင်းများကို မော့ကြည့်နေသူ ဖိုးတုတ် ပုဆိုးအောက်မှ လီးကြီးထောင်ထ လာနေသည်မှာ အပြစ်တင်စရာ မရှိခြေ။ တခုပဲ ရှိသည်။ သူ ၏ အားနေသော လက်တဖက်ဖြင့် သူ့လီးကြီးကို ပုဆိုးပေါ်မှ ဆုပ်ကိုင်ကာ ပွတ်နေသော ဖိုးတုတ် ၏ ရဲတင်းမှု ကိုသာ သီဟ တယောက် အံဩနေလေသည်။ ခနနေတော့ ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော် က သူမလိုချင်သည့် စာအုပ်များ ရသဖြင့် ကုလားထိုင်ပေါ်မှ ဆင်းလာတော့ ဖိုးတုတ်မှာ သူ့လီးကို ပွတ်နေရာက လွှတ်လိုက်ပြီး လီးတောင်နေတာ ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော် သတိမထားမိအောင် အရိုအသေပေးသလို ဖြင့် ခါးကို ကိုင်းထားလိုက်သည်။ ဒေါက်တာ နှင်းဖြူ ရဲကျော်က ဖိုးတုတ် ကို စာအုပ်များ စံနစ်တကျ ပြန်စီဖို့ မှာလိုက်ပြီး သူမ ရွေးလာသော စာအုပ်များကို ယူကာ အိပ်ခန်းတွင်းသို့ ဝင်သွားလေသည်။

သီဟ လည်း သူ့မိန်းမ တယောက်ထဲ လှုပ်ရှားလုပ်ကိုင်နေသည်နှင့် အိမ်ရှေ့ခန်းမှာ ဖိုးတုတ်လုပ်ကိုင်နေသည်တို့ ကို အမြန်ရစ်ပြီး သူ့မိန်းမ နှင့် ဖိုးတုတ် တို့ အတူရှိနေသည့်အချိန်တွင်သာ ပုံမှန် ပလေးလုပ် ပြီးကြည့်လေသည်။ အသံကို လည်း သူ့ရုံးခန်းထဲ ရုတ်တရက်ဝင်လာသူတို့ မကြားအောင် နားကျပ်ဖြင့် နားထောင်ပြီး အသံချဲ့ထားလိုက်သည်။

ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော် က မီးဖိုထဲတွင် ချက်ပြုတ်သည်ကို ဖိုးတုတ်အား တချို့ သင်ပြနေသည်။ ဖိုးတုတ် မှာ နှင်းဖြူ မျက်နှာချင်းဆိုင် ပြောပြချိန်တွင် ရိုကျိုးသလို ခေါင်းငုံ့ နားထောင် နေသော်လည်း နှင်းဖြူ သူ့ကို ကျောပေးသည်နှင့် နှင်းဖြူ ဖင်ကြီး ကိုသာ ကြည့်ကြည့်နေသည်။

နေ့လည်ပိုင်း ထမင်းစားပြီးချိန် နှင်းဖြူ တယောက် အခန်းထဲ တွင် သူမ ယူထားသော စာအုပ်ကို အိပ်ယာပေါ်လှဲကာ ဖတ်နေသည်ကို တွေ့ရသဖြင့် သီဟက အမြန်ရစ်လေသည်။ သို့သော်လည်း ထိုအချိန် အိမ်ဝမှ အရိပ်တွေ့လိုက်သဖြင့် ခနရပ်ကာ ကြည့်လိုက်တော့ ဖိုးတုတ် ဝင်လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သို့ဖြင့် ပုံမှန် ပလေးဘက် ဖြင့်ဖွင့်ကာ ကြည့်နေလိုက်ပြန်သည်။ ဖိုးတုတ်မှာ သီဟတို့ အခန်းဝ နားတွင် တံခါးကို အသာလေး တွန်းလိုက်ရင်း အဟလေး မှ ချောင်းနေသည်ကို တွေ့ရသည်။ သီဟတို့ ကုတင်မှာ အခန်းဝ နှင့် ဘေးတိုက်ဖြစ်သော်လည်း အခန်းဝ ကို ခြေရင်းပြုထားသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ကုတင်ပေါ်တွင် ပက်လက်လှဲ ကာ ဒူးထောင် ပြီးစာဖတ်နေသော နှင်းဖြူ ၏ ခြေသလုံး ပေါင်သား တို့သာ မက အလင်းရောင် အားကောင်းပါက နှင်းဖြူ ပေါင်ခွဆုံ အထိကို ပင်လှမ်းမြင်နိုင်သော အခြေအနေဖြစ်လေသည်။

နှင်းဖြူ ကတော့ မသိ၊ သူမဘာသာ သူမ စာအုပ်ထဲတွင် စိတ်ဝင်တစား ဖတ်နေလေသည်။ ဖိုးတုတ် က အခန်းဝမှ ကုံးချောင်းနေရင်း သူ့ပုဆိုးအောက် အနားစ မှ လက်လျိုကာ လှုပ်လှုပ် လှုပ်လှုပ် လုပ်နေသည်။ သူ့ပုံပန်းကြည့်တာနှင့် ပုဆိုးအောက် လက်ထည့်ဂွင်းထု နေမှန်း သိသာနေလေသည်။ နှင်းဖြူ အနေအထား နှင့် ဖိုးတုတ် ကြည့်နေသော မြင်ကွင်း တို့ကို တွေးရင်း သီဟ ပင် လီးတောင်လာရလေသည်။ နှင်းဖြူ မှာ နောက်တော့ ဟိုလှိမ့် ဒီလှိမ့် ဖြင့် အိပ်ပျော်သွား သည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ သူမ ဂါဝန်အနားစ မှာလည်း ပေါင်လည်လောက်ထိ လှန်တက်နေသည်ကို တွေ့နေရသည်။ ဖိုးတုတ်တယောက်လည်း ဂွင်းထု နေရင်းက သူ့ကိုယ်လုံး ဆတ်ကနဲ ဆတ်ကနဲ တွန့်တွန့် သွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် ဖိုးတုတ်တယောက်တော့ လရည်တွေ ထွက်ပြီး ပြီးသွားပြီဟု မှန်း၍ ရလေသည်။ နောက်တော့ ဖိုးတုတ် တယောက် ကုတ်ခြောင်းခြောင်း နှင့် အိမ်ရှေ့မှ ပြန်ထွက်သွားသည်ကို တွေ့ရလေသည်။ နောက်တော့ မထူးခြား သည့် မြင်ကွင်းများ နှင်းဖြူထ ရေမိုးချိုး၊ ညနေစာစား ၊ စာဖတ်၊ အိပ်ပျော်သွားသည်တို့ကို အမြန်ကျော်ရစ်ကာ ကြည့်လိုက်သည်။ သီဟ စိတ်ထဲ မှာ နှင်းဖြူ ညဘက်အိမ်တံခါးမ ကြီးကို အတွင်းမှ မင်းတုန်းချ အိပ်သွားသည်မို့ ဖိုးတုတ် လာချောင်း၍ မရနိုင်တာ တော်သေးသည် ဟု တွေးလိုက်မိသည်။

သီဟ အဖို့ ရုံးဆင်းချိန်လည်း သိပ်မဝေးတော့တာမို့ နောက်ကလစ် ပလေးဘက်ကို အမြန်ဖေါ်ဝပ်လုပ်ပြီး ကြည့်လေသည်။ နှင်းဖြူမှာ မနက်စာ စားပြီး သူ့အဝတ်ဘီရို မှ ပွဲနေပွဲထိုင် အဝတ်အစား တို့ကို ထုတ်ပြီးကုတင်ပေါ်အစီအရီချကာ ရေချိုးခန်းဝင်လေသည်။ သီဟ သတိရမိတာက သူမ ဆေးရုံက သူငယ်ချင်း တယောက် သမီးမွေးနေ့ ရှိသည်။ သီဟ က သူမပါလည်း သူမ ကို သွားလိုက်ဖို့ ပြောထားသည်။ နောက်ပိုင်း သူမ ထို မွေးနေ့ပွဲကို မသွားဖြစ်ဟု ဖုံးဆက်ပြောထားတာ မှတ်မိသည်။ အဲဒီ မွေးနေ့ပွဲ မသွားဖြစ် ဟု ဆိုလျှင် အခု အဝတ်အစားတွေက ဘာလို့ လဲဖို့ ထုတ်ထားတာလဲ။ ဒီအဝတ်အစားတွေက ပွဲနေပွဲထိုင် လိုမျိုးတွင်သာ နှင်းဖြူ ဝတ်လေ့ရှိသည့် အဝတ်အစားမျိုး။ အစိမ်းရင့်ရင့် အချိတ်ထမိန်။ အရောင်တူ ရင်ဖုံးလက်ရှည်၊ စသည်တို့ ဖြစ်သည်။ အတွင်းခံ ဝတ်ဖို့ ဘရာဇီယာ နှင့်ပင်တီ အမဲရောင်အပျော့လေး တွေ ကိုလည်း ထုတ်ထားသည်။

နှင်းဖြူ ရေချိုးပြီး အပြင်ထွက်လာတော့ သဘက်တထည် ဖြင့် ကိုယ်ကို ပတ်ထားပြီး ရေစိုရွဲနေသော ဆံပင်များကို နောက်သဘက်တခု ဖြင့် သုတ်နေသည်။ နောက်တော့ ရေချိုးခန်းထဲ ပြန်ဝင်ကာ သဘက်ကို လွှားလိုက်ပြီး ဟဲယားဒရိုင်ရာ ဖြင့် ဆံပင်တွေကို အခြောက်ခံ မှုတ်လေသည်။ထို အချိန်တွင် အိမ်ရှေ့ခန်းမှ လှုပ်ရှားမှု တခုတွေ့ရသဖြင့် ထို စခရင်ကို ပြောင်းကြည့်လိုက်ရာ ဖိုးတုတ် ဝင်လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ဖိုးတုတ်မှာ ခြေသံမကြားအောင် ခြေဖျားထောက်လာသည့်ပုံပေါက်လေသည်။ အခန်းဝရောက်တော့ တံခါးကို အသာဟပြီးချောင်းလိုက်သည်။ တိုက်တိုက်ဆိုင်ဆိုင်ပင် ထို အချိန်ကျမှ နှင်းဖြူကလည်း ဆံပင် အခြောက်ခံ လေမှုတ်ပြီးသွားသဖြင့် ရေချိုးခန်းမှ အိပ်ခန်းသို့ ကိုယ်ပေါ်မှာ သဘက်ပတ်လျှက် ဆံပင်ဖားလျားဖြင့် ဝင်လာလေသည်။ထို့နောက် ကုတင်ဘေးတွင် ရပ်ကာ ကုတင်ပေါ်မှ ဘရာဇီယာကို ယူပြီး သဘက်ပေါ်မှ ပတ်ဝတ်လိုက်သည်။ ပြိးတော့ သဘက်ကို ဆွဲချကာ ခါးမှာ ပတ်လိုက်သည်။ နောက်တော့ ပင်တီလေးကို ယူပြီး ခြေထောက်မှ လျိုဝတ်လိုက်ကာ ခါးပေါ် ဆွဲတင်လိုက်ရင်းက မျက်နှာသုတ်ပုဝါကို ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။

အခန်းအပြင်မှ ဖိုးတုတ် မှာ စိုင်ကော်လို့ ချူံပေါ် ရောက်တာပဲဟု များထင်သလားမသိ တံခါးဝ မှ ကုန်းချောင်း ရင်း ပုဆိုးအောက်မှ လီးကို တန်းကိုင်ကာ ထုလေတော့သည်။ ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော် က သူမကိုယ်လုံး အလှကု သူမဘာသာကိုယ်လုံးပေါ် မှန်ကြီးပေါ်တွင် လှည့်ပတ်ကြည့်ရင်းဘရာဇီယာကို နည်းနည်းတင်။ ပင်တီခါးကို ဆွဲတင်၊ တင်ပါးပေါ်က ပင်တီလေးကို ဆန့်ရံ့သည့် အနေဖြင့် ပေါင်ရင်းနားကို ဆွဲချ လုပ်နေလေသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော် ကိုယ်လုံးလေး တောင့်ကနဲ ဖြစ်သွားရင်း ဗြုန်းကနဲ ကြမ်းပြင်ပေါ် သူမ ပြစ်ချထားသည့်ဘက်ကို ကောက်ကာ သူမကိုယ်ပေါ် ရင်လျှားသလို ပတ်လိုက်ရင်း အခန်းတံခါးဝ သို့ အမြန်လျှောက်သွားလေသည်။ အဖြစ်အပျက်က မြန်လွန်းလှလေရာ သူမ အခန်းတံခါးကို ဆွဲဖွင့်လိုက်တော့ ဖိုးတုတ်တယောက် ကုံးတုန်းတုန်း နှင့် တန်းမိလေတော့သည်။

“ဖိုးတုတ် နင်ဘာလုပ်နေတာလဲ”

“ကျ ကျွန်တော် ဘာမှ မလုပ်ပါဘူး မမ.. မမ ကို မေးးမေးးစာ…”

ဖိုးတုတ် ၏ အထစ်ထစ် အငေါ့ငေါ့ စကား မဆုံးသေးခင်၊ ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော်မျက်လုံးတွေက ဖိုးတုတ် လက်တဖက်က ပုဆိုးအောက်မှ လျိုကာ လီးကို ဆုပ်ကိုင်ထားသည်ကို သတိပြုမိလိုက်ရာ ဒေါသတကြီးဖြင့်၊

“ဖိုးတုတ် နင်အခု ထွက်သွားစမ်း ငါ့ရှေ့ကနေ သွားစမ်း”

ဖိုးတုတ်မှာ အခု မှ သူ့ကိုယ်သူ သတိပြုမိသဖြင့် လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ထားသော လီးကို လွှတ်လိုက်ကာ ပုဆိုးကို ကမန်းကတန်းပြင်ဝတ်ရင်းက၊

“ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ်မမ.. ကျွန်တော်တကယ်ဘာမှ မလုပ်ပါဘူး”

ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော်မှာ ဖိုးတုတ် သူ့နေရာမှ မရွေ့သေးပဲ စကားရှည်နေသဖြင့် ပိုဒေါသထွက်လာပုံရ လေသည်။ လက်ညိုးကို အိမ်ရှေ့တံခါးမကြီးဘက်ထိုးရင်းက၊

“နင်အခု ထွက်သွားစမ်း လို့ ငါပြောနေတယ်။ ငါ့အိမ်က အခု အပြီးထွက်သွား၊ နောက်တော့မှ ဦးကြီးညို ဆီက နင်ရစရာရှိတဲ့ လစာ ပြန်လာယူ”

“မမ ရယ် အဲလို မလုပ်ပါနဲ့ ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ်”

ဖိုးတုတ်တယောက် သူမ ပြောသလို ထွက်မသွားသေးပဲ စကားထွန့်ရှည်နေမှာ ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော် ဒေါသကို ပိုဆွပေးသလို ဖြစ်သွားရသည်။ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော်က၊

“ဟုတ်တယ် နင့်လို တဏှာရူး မျိုးကို အဲလို လွယ်လွယ်နဲ့ လွှတ်ပေးလို့ မရဘူး ရဲလက်ကို အပ်မှ ရမယ်”

နှင်းဖြူမှာ ထိုသို့ သော ကိစ္စမျိုးဆိုလျှင် သူမ ကိုယ်တိုင် ဘယ်တော့မှ မလုပ်ပါ သီဟ ကိုသာ ကိုင်တွယ်ခိုင်းလေ့ရှိသည်။ ယခုက သီဟ ကလည်း အနီးအနားမှာ မရှိ၊ ဒေါသလည်းအတော်ထွက်နေ၍ ထင်သည်။ သူမ ကုတင်ဘေးက ဆဲလ်ဖုံးတင်ထားသော စာပွဲလေး ဆီသို့ လျှောက်သွားလိုက်သည်။

ဖိုးတုတ် မျက်နှာမှာ သွေးဆုတ်သွားလေသည်။ အရမ်းကြောက်ရွံ့သွားသော ဖိုးတုတ်မှာ လက်အုပ်ချီ တောင်းပန်ရင်း ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော် အနောက်မှ လိုက်လာခဲ့လေသည်။

“မမ ရယ် ရဲမခေါ်ပါနဲ့ခင်ဗျာ၊ ကျွန်တော်တောင်းပန်ပါတယ်။ ကျွန်တော် ဘာများ အမှားလုပ်မိလို့ပါလဲခင်ဗျာ”

ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော်မှာ စိတ်ကို ယတိပြတ်ဆုံးဖြတ်ပြီး သည့်ပုံစံမို့ ဖိုးတုတ်တယောက် တတွတ်တွတ်တောင်းပန်ရင်း အနောက်က လိုက်ပြောနေသည်ကို ဂရုစိုက် နားထောင်မနေတော့၊ သူမ ဖုံးကို စားပွဲပေါ်မှ ကောက်ယူလိုက်ပြီး လော့စခရင်ကို ဖွင့်လိုက်လေသည်။

“အော်နင်က ဘာမှ အမှားမလုပ်ဘူးပေါ့၊ နင့်လို နှာဘူး တဏှာရူးကို အိမ်ပေါ်ခေါ်တင်ထားမိတဲ့ ငါတို့ပဲ မှားတာပေါ့လေ ဟုတ်လား”

နှင်းဖြူမှာ ဖိုးတုတ်ကို လှည့်မကြည့်တော့ပဲ သူမ ဖုံးကို စခရင်လော့ဖွင့်လိုက်ပြီး ဖုံးအက်ပကို နှိပ်လိုက်သည်။ ထိုအရာက သူမ အမှားပင် အနားမှာ ရောက်နေသည့် ဖိုးတုတ်က လန့်ဖြန့်နေသဖြင့် တခြားဘာမှ မတွေးနိုင်တော့ နှင်းဖြူလက်ထဲမှ ဖုံးကို ဆတ်ကနဲ ဆွဲလုလိုက်လေသည်။ နှင်းဖြူ မှာ ရုတ်တရက် အံ့လည်း အံ့ဩ ဒေါသလည်း ထွက်သွားပုံ ပေါ်သည်။ အမှုမဲ့ အမှတ်မဲ့ မို့ သူမလက်ထဲ မှ ဖုံးက ဖိုးတုတ် ဆီ ပါသွားခဲ့ရသည်။ သို့သော် သူမ ဒေါသ မှာ အစွမ်းကုန်ပေါက်ကွဲသွားပြီး လက်ဖဝါးက မြှောက်တက် သွားကာ ဖိုးတုတ် မျက်နှာကို အစွမ်းကုန် ရိုက်ထည့်လိုက်လေသည်။

“ဖြန်း”

ဖိုးတုတ်မှာ မျက်နှာပင် ဘေးသို့ အနည်းငယ်လည်သွားပြီး ကိုယ်ပင်ယိုင်သွားရသည်။ သို့သော်လည်း ဘာမှ မပြော သူလည်း ရုတ်တရက်မို့ အံ့အားသင့်သွားပုံ ရသည်။ သူ့လက်ထဲ တွင် နှင်းဖြူ ဖုံးကို ဆုပ်ကိုင်ထားလျှက် ငူတူတူ ရပ်နေလေသည်။ နှင်းဖြူက

“နင့်ကို ငါပုလိပ်လက်ထဲ ထည့်ပြီး ထောင်ကျအောင်ကို လုပ်ပြစ်မယ်နားလည်လား”

ဟု အော်ဟစ်လိုက်ပြန်သည်။ ဖိုးတုတ် တယောက် ယခု အခါတော့ ဘာမှ လည်း ပြန်မပြော၊ တဖက်က နှင်းဖြူဖုံးကို ကျစ်ကျစ် ဆုပ်ကိုင်ထားရင်း တဖက်က သူ့ပါးလေးကို ပွတ်နေရင်း နှင်းဖြူကို ပြန်ကြည့်နေသည်။

“နင် အခု ထွက်သွားလေ ဘာရပ်လုပ်နေတာလဲ၊ အခု ငါ့အိမ်ထဲက ထွက်သွားလို့ ပြောနေတယ်”

ဖိုးတုတ် မျက်နှာကို နှင်းဖြူ ခေါင်းကွယ်နေသဖြင့် မမြင်ရသော်လည်း နှင်းဖြူက တော့ တည့်တည့် မြင်နေရပေလိမ့်မည်။ သူ့မျက်နှာ အနေအထားကဘယ်လို နေမည်မသိ နှင်းဖြူ အသံက တော့ ဒေါသသံထဲတွင် အနည်းငယ် ထိပ်လန့်သံလေး ပါနေသည်ဆိုတာကို သီဟ ခံစားလိုက်မိသည်။ ထိုအချိန်တွင် ငြိမ်သက်နေသော ဖိုးတုတ်တယောက် နှင်းဖြူ ဆဲဖုံးကို မြှောက်ကာ အခန်းနံရံသို့ အားရပါးရ ပြစ်ပေါက်ပြစ်လိုက်သည်။ခွမ်းကနဲ ဆဲဖုံး ကွဲကြေသွားသံနှင့် အတူ နှင်းဖြူ၏ အထိပ်တလန့် အော်လိုက်သံ တပြိုင်နက်ထွက်လာခဲ့လေသည်။အခန်း ၃။

နှင်းဖြူ ၏ အထိတ်တလန့် အော်သံကို အပြင်မှ ကြားမှာစိုး၍ ထင်သည်ဖိုးတုတ်တယောက် နှင်းဖြူဆီသို့ လှမ်းခုန်ကာ နှင်းဖြူ ပါးစပ်ကို သူ့လက်ဖဝါးဖြင့် ဖုံးပိတ်ဖို့ ကြိုးစားလေသည်။ နှင်းဖြူကလည်း နောက်ဆုတ် ရှောင်သော်လည်း ဖိုးတုတ်က အတင်းလိုက်ပိတ်လေရာ ရုံးရင်း ကန်ရင်း နှင့် နှင်းဖြူ ကိုယ်တွင် ပတ်ထားသော သဘက် မှာ ပြေကျသွားလေသည်။ နှင်းဖြူ ၏ ဖွေးဥနေသော အသားအရည် က ပင်တီ အနက် ဘရာဇီယာ အနက်တို့ ကြောင့် ပိုပြီး ဝင်းနေလေသည်။ ဖိုးတုတ် လည်း မြင်နေပါသည်။ ကင်မရာ အန်ဂယ် ကြောင့် ဖိုးတုတ် မျက်နှာကို မမြင်ရသော်လည်း နှင်းဖြူ တယောက် ရှက်ရွံ့စွာ ဖြင့် သူမ ၏ ဘရာဇီယာဝတ်ထားသော်လည်း ဖောင်းမို့ ထနေသည့် ရွှေရင် အစုံကို လက်ပိုက်ကာ ကာကွယ်လိုက်ပြီး အကူအညီရလို ရငြားထပ်အော်လိုက် ပြန်ပါသည်။ ထိုအခါတော့ ဖိုးတုတ်က ဆောင့်တွန်းလိုက်ခြင်းကို ခံလိုက်ရပြီး အခန်းနံရံနှင့် ကျောကပ်သွား သည်။ နှင်းဖြူက ဖိုးတုတ်လက်ကို တွန်းပြစ်ပြီး ထပ်အော်လိုက်ချိန်တွင်၊

“ဖြန်း”

ဖိုးတုတ် လက်က မြှောက်သွားပြီး နှင်းဖြူမျက်နှာကို ဖြတ်ရိုက်ပြစ်လိုက်တာတွေ့လိုက်ရသည်။ သီဟတယောက် ရုတ်တရက် သူ့ဂျိုင်းအောက်စလွယ်မှ သေနပ်ဒင်ပေါ် လက်ရောက်သွားခဲ့ရသည်။ နောက်မှ သူအခု ကြည့်နေတာက လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်ပတ်လောက်က ဗီဒီယို ကလစ်မှန်းသတိရလိုက်သည်။ ပြီးတော့လည်း ဖိုးတုတ် လို ကောင်မျိုးကို သူ့လို လူမျိုးအတွက်က သေနပ်ပင်မလို၊ လက်တောင်မှ တဖက်ထဲ နှင့် ပင်အသေသတ်ပြစ်လို့ ရနိုင်သည်ဆိုတာ သူသိပြီးသား။ သူ့မိန်းမ ထိလိုက်လို့သာ သူ့စိတ်တွေ နည်းနည်း ပြာသွားတာ ဖြစ်သည်။ ဒါပေမဲ့ ဒါတွေ သူဘာလို့ မသိရတာလဲ။ သူ့မိန်းမ က သူ့ကို ဘာလို့ ပြန်မပြောပြခဲ့တာလဲ။ စိတ်ထဲ ထူးဆန်းလာသဖြင့် ဗီဒီယိုကို ဆက်ကြည့်နေလိုက်သည်။

နှင်းဖြူမှာ အခန်းနံရံကို ကျောကပ်ရပ်လျှက် သူမ မျက်နှာပေါ်မှာ မယုံကြည်နိုင်ခြင်း၊ ကြောက်လန့်ခြင်းတို့ ရောပြွမ်း လျှက် ပါးပြင်ပေါ်သို့ မျက်ရည်တွေလည်း အလိုလို စီးကျလာခဲ့သည်။ သူမ လက်ဖဝါးတဖက်ဖြင့် အရိုက်ခံလိုက်ရသော ပါးပြင်ကို အုပ်ကိုင်လိုက်ရင်း၊

“သွားပါတော့ ဖိုးတုတ်ရယ်၊ ငါ ရဲလည်း မတိုင်တော့ပါဘူး၊ ဘယ်သူ့မှလည်း မပြောပြတော့ပါဘူး၊ဒီအခန်းထဲကသာ ထွက်သွားပါတော့”

ဟု ရှိုက်ငင်သံဖြင့် ပြောလေသည်။ ဖိုးတုတ်က လေသံမာမာဖြင့်၊

“အော် အခုလို သူများက နင့်ကို ပါးပြန်ရိုက်တော့ မှ နင်က သူတပါးကို လေးစားရမှန်းသိလာတာလား ကောင်မ”

နှင်းဖြူ မှာ သူမ ကို ထိုသို့ တခါမှ အပြောပင် မခံဘူးသူမို့ ပိုမိုထိပ်လန့်လာခဲ့သည်။ လက်အုပ်ချီကာပင် တောင်းပန်လိုက်သည်။

“ဖိုးတုတ်ရယ် နင်ဘယ်လို ဖြစ်သွားရတာလဲ၊ ငါရှစ်ခိုးတောင်းပန်ဆို တောင်းပန်ပါတယ်ဟာ၊ အခန်းထဲက ထွက်သွားပါတော့”

ဖိုးတုတ်မှာ အခုတော့ သူ့ကိုယ်သူ ပိုပြီး ယုံကြည်မှု ရှိသွားပြီး နှင်းဖြူ သူ့ကို ကြောက်ရွံ့နေသည်ကို သဘောကျ နေပုံ ရလေသည်။ နံရံကို ကျောကပ်ကာ လက်အုပ်ချီထားသော နှင်းဖြူနား ကပ်သွားပြီး၊ နှင်းဖြူ၏ ရင်သား တဖက်ကို ဘရာဇီယာပေါ်မှ လှမ်းဆုပ်ကိုင်လိုက်လေသည်။ မထင်မှတ်သော အဖြစ်အပျက်မို့ နှင်းဖြူက ဖိုးတုတ် လက်ကို ရိုက်ထုတ်လိုက်ကာ အသံကုန်အော်ဟစ်လိုက်သော်လည်း သူမ မှာ နံရံကပ်လျှက်မို့ ပြေးစရာ မြေမရှိ ဖြစ်နေရသည်။ စူးစူးဝါးဝါး အော်လိုက်သော နှင်းဖြူ မျက်နှာကို ဖိုးတုတ် က ပြင်းပြင်းထန်ထန် ဖြောင်းကနဲ နေအောင်ပင် ရိုက်ထည့်လိုက်ပြန်သည်။ နှင်းဖြူမှာ ကိုယ်လုံးလေး ပျော့ခွေသွားပြီး လဲမကျ သွားအောင်နံရံကို မှီထားလိုက်ရလေသည်။

“ကောင်မ ဒီတခါအော်ရဲအော်ကြည့်စမ်း နင့်ကို လည်ပင်းညှစ်သတ်ပြစ်မယ်”

ဟု လည်း ကြိမ်းဝါးလိုက်သည်။ သူမ မျက်နှာကို လက်ဖဝါးဖြင့် အုပ်ကာ ရှိုက်ငိုနေသော နှင်းဖြူ အနားသို့ တိုးကပ်သွားကာ နှင်းဖြူ ၏ ဆံပင်ဖားယားကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး ကုတင်ရှိရာသို့ ဆွဲခေါ်လာလေသည်။ နှင်းဖြူမှာ ခေါင်းမှ နာကျင်လွန်းသဖြင့် မျက်နှာကလေး ရှုံ့မဲ့ကာ စောင်းတငမ်းငမ်း ဖြင့် ပါလာလေသည်။ ကုတင် နားတွင် သူမ တကိုယ်လုံးကို တွန်းချလိုက်ခြင်း ခံရသဖြင့် မွေ့ယာပေါ်သို့ ပက်လက်ကျလေသည်။ အိပ်ယာပေါ် ပက်လက်လှန်အကျတွင် သူမ အဖြစ်ကို သူမ ရိပ်စား မိသွားသော နှင်းဖြူ တယောက် အထိပ်တလန့်ဖြင့်၊

“ဖိုးတုတ် နင်ဘာ..ဘာ..လုပ်မလို့လဲ…နင်ရူးနေပလား”

ဟုမေးလိုက်သည်။ လက်ကော ခြေရော ဖြင့် သူ့အပေါ်ကို စီးမိုးဖို့ ကြိုးစားသည့် ဖိုးတုတ်ကို ကုတ်ခြစ်ကန်ထုတ်ဖို့ ကြိုးစားလေသည်။ ဖိုးတုတ်ကလည်း သူမ လက်တွေကို ဖယ်ပြစ်ကာ သူမ ပါးကို အားဖြင့် လွဲရိုက်ချလိုက်ပြန်သည်။

“ဖြန်း”

“အား”

ဖိုးတုတ်မှာ ကုတင်ပေါ်တက်ကာ နှင်းဖြူပေါ်တက်ခွဖို့ ကြိုးစား လေတိုင်း ကန်ကျောက်လာသည့် နှင်းဖြူကို မညှာတမ်း ရိုက်နှက်ထိုးပုတ်လေသည်။ နောက်ဆုံးတော့ နှင်းဖြူမှာ အားကုန်နှုံးချည့်သွားသည့် အတွက် ဖိုးတုတ်မှာ နှင်းဖြူပေါင်ပေါ် တက်ထိုင်မိသွားတော့သည်။ ဖိုးတုတ်က ကုန်းပြီး သူမ နို့တွေကို မျက်နှာအပ်ရန် ကြိုးစားတော့ နှင်းဖြူမှာ ဖိုးတုတ် မျက်နှာကို ဖြတ်ရိုက်လိုက်ပြန်သည်။ ထို အရာမှာ ဖိုးတုတ် ဒေါသကို ပိုမွန်သွားစေသဖြင့် ဖိုးတုတ်မှာ နှင်းဖြူ မျက်နှာကို သူ့လက်သီး ဖြင့် ဆောင့်ထိုးလိုက်လေသည်။ ခွပ်ကနဲ မြည်သံမှာ နှင်းဖြူမပြောနှင့် သီဟ မှာ သူခံရလျှင်ပင် မသက်သာလှကြောင်း သူ့အတွေ့အကြုံ အရသိလိုက် သည်။ နှင်းဖြူမှာ နာလို့လား ဦးနှောက်ကပင် ဘာမှန်း မတွေးတတ်တော့လို့လား မသိ ငြိမ်ကျသွားသည်။ သီဟတယောက် ထိုဗီဒီယိုကို သူ အခုမှ ကြည့်ရသည်ကို နှောင်တရနေမိသည်။

ဖိုးတုတ်မှာလည်း ယခုမှတော့ နောက်ပြန်ဆုတ်လို့ မရတော့သည့် အခြေအနေကို သိနေပြီမို့ မထူးဇာတ်ခင်း နေသည့်ပုံ ပေါက်နေသည်။ သီဟ တယောက် ထို အဖြစ်အပျက်တို့ ဖြစ်ပျက်ပြီး သူ့မိန်းမ လက်ရှိ အကောင်းအတိုင်း ရှိနေသေးတာ ကြောင့်သာ စိတ်သက်သာ ရပြီး ဘာတွေ ဖြစ်မလဲ ဆိုတာကို စိတ်ဝင်စားကာ ကွန်ပြူတာ စခရင် ကို စူးစိုက်ကြည့်နေမိခြင်း ဖြစ်သည်။ ထို အချိန် ကသာ လိုက်ဖ် ကြည့်ရလျှင် သူ့မိန်းမ အသက်အန္တရာယ်ကို စိုးရိမ်သဖြင့် သူ့အိမ် နှင့် အနီးဆုံးမှာ ရောက်နေသော အေးဂျင့် တယောက်ကို အိမ်သို့ ချက်ချင်းသွား ခိုင်းလိုက်မည်မှာ သေခြာလေသည်။ နှင်းဖြူ နူတ်ခမ်းလေး မှာ ဖိုးတုတ် ထိုးလိုက် သည့် အရှိန်ကြောင့် သွေးစလေး ပင် တွေ့လိုက်ရသည်။ ဖိုးတုတ်မှာ ခနတာ ငြိမ်သွားသော နှင်းဖြူ အခြေအနေကို အခွင့်ကောင်းယူပြီး ဘရာဇီယာကို ရုတ်တရက် ဆောင့်ဆွဲလိုက်ရာ ဘရာဇီယာ ဂျိတ်ပြုတ်ထွက်ပြီး ပါလာလေသည်။ နှင်းဖြူလည်း ရုတ်တရက် လန့်အော် ပြီး ပြန်ဆွဲဖို့ ကြိုးစားသော်လည်း မမှီတော့ခြေ။ ဖိုးတုတ် က နှင်းဖြူ ပေါင်အရင်း ကို ခွထိုင်ထားသဖြင့် နှင်းဖြူ မှာ ဘယ်လို မှ ရုန်းဖို့ အားမရှိ သူမ လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် သာ ဖိုးတုတ် မျက်နှာကို တဖက်က ရိုက် တဖက်က ဟင်းလင်း ပွင့်သွားသော သူမ နို့ကြီးတွေကို ဖုံးကွယ်ဖို့ ကြိုးစား လုပ်လေသည်။ ဖိုးတုတ်မှာ လူကောင်ငယ်သော်လည်း ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော် ထက်သော သန်စွမ်းလေသည်။ သို့သော်လည်း နှင်းဖြူ မှာ နောက်ဆုံး ထွက်သက်အထိ ဖိုက်မည်ဟု ဇွဲမာန်ဖြင့် ပြန်လည် တိုက်ခိုက်လေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ဖိုးတုတ် လက်ဝါးတို့က နှင်းဖြူ မျက်နှာပေါ်သို့ ကျရောက်ရပြန်သည်။ နောက်ဆုံးတော့ ဖိုးတက်က နှင်းဖြူ လက်နှစ်ဘက်ကို တဖက်တချက် စီ လက်ကောက်ဝတ် မှ ဖမ်းချူပ်ကာ မွေ့ယာပေါ်တွင် ဖိကပ်ထားနိုင်လိုက်လေသည်။

သီဟ မှာ နှင်းဖြူ ဘယ်လောက် အရှက်ကြီးကြောင်း သူသိလေသည်။ သူမ မှာ အနေအထိုင် ပိရိပြီး ဘယ်တော့ မှ လျှပ်ပေါ်လော်လီ နေထိုင်သူ မဟုတ်ပဲ၊ သူမ အသိုင်းအဝိုင်း မှာပင် သိက္ခာကြီးမားသူ အဖြစ် နာမည်ထွက်သူ ဖြစ်လေရာ ယခုလို သူမ အိမ်မှ အခိုင်းအစေ၊ ဒရိုင်ဘာ ရှေ့မှာ နို့အစုံ ပေါ်တင်ကြီး ဖြစ်နေတာ ဘယ်လောက်တောင် ရှက်လိုက်မလဲ ဆိုတာ တွေးလို့ ပင် မရနိုင်။ ဖိုးတုတ် မှာ အကာအကွယ်မဲ့ နေသည့် နို့ဖြူဖြူ ဖွေးဖွေး အစုံကို မျက်နှာ ဖြင့် အပ်ကာ ပွတ်ဖိခြေနေလေသည်။ နှင်းဖြူ မှာ အာမတန် မာန်လျှော့ ကာ စတင်ငိုကြွေးစ ပြုနေလေပြီ။

“ဖိုးတုတ် ရယ် အဟင့်ဟင့်..ရွှတ်.. မ.. လုပ်ပါနဲ့..ကွယ်.. မမ တောင်းပန်ပါတယ်”

သရဲမရဲ စီးနေသော ဖိုးတုတ်မှာ ဘာမှ ဂရု မစိုက်တော့၊ နှင်းဖြူ နို့ကြီးတွေကို တပြွတ်ပြွတ် နှင့် တဖက် စီ စို့နေလေသည်။ နှင်းဖြူ မှာ ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုနေလေသည်။ နို့တွေကို စို့လို့ ဝသွား၍ ထင်သည်။ ဖိုးတုတ်က သူ့ကိုယ်ပေါ်မှ စွတ်ကျယ်ကို ခေါင်းပေါ်မှ ဆွဲချွတ်လိုက်သည်။ ပြီးမှ သူ့ရင်ဘတ် နှင့် နှင်းဖြူ နို့တွေကို ဖိကပ်ပြီး နှင်းဖြူ ၏ မျက်ရည်စိုရွဲနေသော မျက်နှာကို နမ်းဖို့ ကြိုးစားလေသည်။ နှင်းဖြူမှာ ဖိုးတုတ် နမ်းမရအောင် မျက်နှာကို ဘယ်ညာခါယမ်း နေသော်လည်း သူမ ပါးပြင်၊ မေးစေ့ တို့ကို ရက်လာသည့် ဖိုးတုတ် လျှာကြီးမှ ရှောင်လို့ မလွတ်နိုင်ခြေ။ ဖိုးတုတ် မှာ ပညာသာ မတတ်လျှင် နေမည် ထို ကောက်ကျစ်သည့် ညဏ်နီ ညဏ်နက် တို့ က မသေးလှခြေ။ နှင်းဖြူက သူမ မျက်နှာကို ရှောင်ရှား ပြီး အာရုံ ထို နေရာ ရောက်နေတုန်း သူ့လက်တဖက် က အောက်ဖက် အသာ ဆင်းပြီး နှင်းဖြူ ပင်တီလေးကို ဆွဲခွှတ်ပြစ်လိုက်လေသည်။ ပင်တီမှာ ပေါင်လည်အရောက် နှင်းဖြူက သူမ လက်ဖြင့် လိုက်ဆွဲသော်လည်း မမှီတော့ခြေ။ ယခုတော့ နှင်းဖြူ တယောက် တကိုယ်လုံး အဝတ်အစား လုံး ဝ မရှိတော့ပဲ ဖိုးတုတ် အောက်မှာ ပက်လက် ဆန့်ဆန့် ကြီး ဖြစ်နေလေပြီ။

ဖိုးတုတ်မှာ ရုန်းရင်းကန်ရင်းက ပြေလျှော့နေပြီ ဖြစ်သော သူ့ပုဆိုးကိုလည်း ကွင်းလုံးမကာ ခေါင်းပေါ်မှ မချွတ်လိုက် သည်။ ယခုတော့ ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော် နှင့် ဖိုးတုတ် တို့ နှစ်ယောက် ကိုယ်လုံးတီး နှင့် တယောက်ကို တယောက် ထပ်လျှက် ဖြစ်နေကြလေပြီ။ ထိုဗီဒီယိုကို ကြည့်ရင်း က ထူးဆန်းစွာ မာတောင်တောင့်တင်းလာသဖြင့် ဘောင်းဘီတွင်း နာလာသည့် လီးကြီးကို သီဟက သူ့ဘောင်းဘီ ဇစ်အသာဖြုတ်ပြီး အပြင်ထုတ်လိုက်ရသည်။

ဖိုးတုတ်က နှင်းဖြူပေါင်ပေါ်ထိုင်နေရာမှ ကြွပြီး နှင်းဖြူ ပေါင်နှစ်လုံးကြားသို့ ဒူးထောက်ဝင်လိုက်ပြီး ပေါင်နှစ်လုံးကို ဖြဲကားလိုက်သည်။ နှင်းဖြူလည်း နောက်ဆုံး ရှိသမျှ အားဖြင့် ဖိုးတုတ်ကို ကန်ကျောက် ဖို့ ကြိုးစားသော်လည်း မအောင်မြင်နီုင်တော့ပေ။

“ဖိုးတုတ် ရယ် ငါ့ ဘဝကို မဖျက်ဆီးပါနဲ့ကွာ၊ တောင်းပန်ပါတယ်..အဟီးးးး ဟင့်”

ဖိုးတုတ်က နားကန်းနေသလိုပင် ဘာမှ ပြန်မပြော သူ့လက်တဖက်ဖြင့် နှင်းဖြူ ရင်ဘတ်ကို ဖိထားရင်းက သူ့ကိုယ်အောက်ပိုင်းကို ကြွကာ လက်တဖက်ဖြင့် သူ့လီးကြီးကို ကိုင်ပြီး နှင်းဖြူ ပေါင်ခွဆုံသို့ တေ့လိုက်သည် ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

“ဟိုက်”

ထိုအချိန်ကျမှ သာ ဖိုးတုတ် လီးကြီးကို မြင်လိုက်ရသည့် သီဟ တယောက် ဟိုက်ကနဲ ပင် ဖြစ်သွားရသည်။ ဖိုးတုတ် ၏ ညိုတုတ်တုတ် လီးကြီး မှာ သူ့လီးထက် အများကြီး တုတ်သလို ရှည်လည်း ရှည်လျှားလှသည်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် ဖြစ်သည်။ ထို ကဲ့ သို့ လီး မျိုးကို သီဟ အနေဖြင့် နိုင်ငံခြား အောကားတွေမှာ သာ တွေ့ဖူးလေသည်။ ဖိုးတုတ်လို သူ့ထက် လူကောင်လည်း သေး အရပ်လည်း ပုညှက်သော ကောင်လေး မှာ ထိုသို့ လီးကြီး ပိုင်ဆိုင်နေသည်မှာ သူ့အတွက် အံ့အားသင့်စရာ ဖြစ်သွားရလေသည်။

ဖိုးတုတ်မှာ ထိုလီးကြီးဖြင့် နှင်းဖြူစောက်ဖုတ်ထဲ ထိုးသွင်းဖို့ ကြိုးစားနေသည်ကို တွေ့ရတော့ သီဟ တယောက် နှင်းဖြူတော့ တအားနာတော့ မည်ဆိုတာကို သိနေလေသည်။ သူနှင့် ဆက်ဆံချိန်တွင်တောင် နှင်းဖြူကို မလိုးခင် နှင်းဖြူ အရည်ရွဲနေအောင် အတော်ကြာကြာ နူးနပ်ရသည်။ ယခု ဆိုလျှင် နှင်းဖြူ စောက်ဖုတ်မှာ အရည်မရှိ ဘာမရှိ ခြောက်နေရသည့်အထဲ ဖိုးတုတ် ၏ အေရာမ လီးကြီးသာ အထည့်ခံရပါက ပွန်းပဲ့ ကွဲပြဲ တော့မည်ဟု တွေးလိုက် ရင်း နှင်းဖြူ အစား ကြက်သည်းပင် ထလိုက်မိလေသည်။ သူ့လီးကြီးပင် တုံခါလာသဖြင့် သူ့လက်ဖဝါးလေးဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်ရလေသည်။

သီဟ ကြည့်နေရင်းက ဖိုးတုတ်တယောက် သူ့လီးကြီးကို နှင်းဖြူ စောက်ဖုတ်ထဲဆောင့်ထိုး ချလိုက်ရာ၊ နှင်းဖြူ တယောက် နာကျင်ပြီး အသံကုန် အော်ဟစ်ပြန်တော့သည်။

“အားးးးးး ရှီးးးးးးးးး အီးးးးးးးး အမလေးးးးးး သေပါပြီ……နာတယ်နာတယ်”

ဖိုးတုတ်မှာ နှင်းဖြူ ပါးစပ်ကို ဘေးမှ စောင်စတခု ဖြင့် လုံးထွေးကာ ပိတ်ထားလိုက်ရင်း ဖြင့် သူ့လီးကြီးကို မနားမနေ ဆက်ကာ ဖိသွင်းလေသည်။ နှင်းဖြူ တယောက် မျက်လုံးကို စုံမှိတ်ထားသော်လည်း မျက်ရည်များ က ပါးပြင်ပေါ်ကို လှိမ့်ကျ စီးနေရင်း လက်တွေက သူမ ဘေးမှ အိပ်ယာခင်းကို ကျစ်ကျစ်ပါအောင် ဆုပ်ကိုင်ထားလေသည်။

ဖိုးတုတ်မှာ အရှိန်ရသွားပြီး နှင်းဖြူကို ဆောင့်ဆောင့် လိုးနေရင်းက နှင်းဖြူ မျက်နှာကို လည်း ငုံ့ကြည့်နေလေသည်။ ဖိုးတုတ် ၏ ဆောင့်ချက်တွေမှာ အားပါလှသဖြင့် နှင်းဖြူ ကိုယ်လေးမှာ ကုတင်ခေါင်းရင်း ဘက်သို့ ပင် ရွှေုရွေ့ သွားလေသည်။ ဖိုးတုတ်မှာ သူ့လီးကြီး က အိစက်နူးညံ့လှသည့် နှင်းဖြူ စောက်ဖုတ် လေးထဲ လိုးနေရသည်မှာ အရသာ ရှိလွန်းကြောင့်ထင်သည်။ အသံထွက်အောင်ပင် တအီးအီး ငြီးရင်း ဆောင့်နေလေသည်။

“အ..အ..အားးးး အီးးးး.. လိုးလို့ကောင်းလိုက်တာ၊ စောက်ဖုတ်ကြီးက လည်း အီစိမ့်နေတာပဲကွာ”

ဖိုးတုတ်မှာ နှင်းဖြူပါးစပ်ကို ဖိထားသော လက်ကို လွှတ်လိုက်ပြီး သူ့လက်နှစ်ဖက်ကို နှင်းဖြူ နံဘေး တဘက်တချက်တွက် ထောက်ကာ သူ့ဖင်ကြီးကို ကော့ကာ ကော့ကာ ဆောင့်လိုးနေလေသည်။ နှင်းဖြူ မှာ မျက်လုံး စုံမှိတ် အိပ်ယာခင်းကို ကျစ်ကျစ်ဆုပ်ကိုင်လျှက် နာကျင်မှုကို အောင့်ခံနေသည့်ပုံရလေသည်။

“နင် လည်းကြိုက်နေပြီ မဟုတ်လား ကောင်မ ဟင်၊ ပြောစမ်းပါအုံး၊ နင့်စောက်ဖုတ်ကြီး စောက်ရည် တွေ ဒီလောက်စိုရွဲထွက်နေတာ နင်လည်း ကောင်းနေလို့ မဟုတ်လားဟင် ဖာသည်မ”

သီဟ တယောက် ကိုယ့်နားကိုယ်မယုံနိုင်အောင် ဖြစ်သွားခဲ့ရသည်။

အခန်း ၄။

နှင်းဖြူတယောက် ဒီလို မုဒိန်းကောင် လိုးနေတာကြောင့် စောက်ရည်တွေ ရွဲလာဖို့ ဆိုတာ ဘယ်လိုမှ ကို မဖြစ်နိုင် ဘူး၊ ဒီကောင် ခွေးမသား သူ့ကိုယ်သူ စိတ်ချမ်းသာအောင် လုပ်ဇာတ်တွေ ခင်းနေတာပဲ ဖြစ်မည်ဟု သီဟတွေးလိုက်သည်။

နှင်းဖြူ ဆီက ပါးစပ်တင်းတင်းစေ့ထားရင်း ဘာမှ ပြန်ပြောသံ မကြားရသဖြင့် ဖိုးတုတ် က သူ့ဆောင့်ချက်တွေကို ထပ်ပြီး အရှိန်မြင့်လိုက်သည်။ သူ့ရဲ့ အရှိန်ပြင်းပြင်းနဲ့ ခပ်ကြမ်းကြမ်း ဆောင့်ချက်တွေကြောင့် နှင်းဖြူ ဆီက အသံလေးထွက်လာခဲ့သည်။

“ဟွန်း နင် ကောင်းနေတယ်မဟုတ်လား”

ဖိုးတုတ် တယောက် လက်မလျှော့သေးပါဘူး။ သီဟ မိန်းမ နာလို့ ငြီးတဲ့ အသံကို သူက ကောင်းလို့ ငြီးတဲ့ အသံလို့ ယူဆနေပုံ ရပါတယ်။ နှင်းဖြူ ဆီက ဘာမှ ပြန်ပြောသံ မကြားရလို့ ဒီတခါတော့ ဖိုးတုတ်က သူ့လီးကြီးကို နှင်းဖြူ စောက်ဖုတ်ထဲက ကျွတ်ထွက်သွားအောင် ဆွဲထုတ်လိုက်သည်။နှင်းဖြူ ဆီက ဟ ကနဲ အသံတချက်ထွက်လာသလို နှင်းဖြူ ဖင်ကြီးကလည်း သူမ စောက်ဖုတ်ထဲက လီးကြီး ကျွတ်သွားမှာ စိုးပြီး ကြွလိုက်လာတာကို မြင်လိုက်ရပါသည်။ သီဟ တယောက် သူ့ မျက်စေ့မှာ တွေ့လိုက်ရတာကို တောင် သိပ်မယုံချင်ပါဘူး။ ဖိုးတုတ် ရဲ့ စကားသံတွေက သူ့အမြင်ကို ပါ လှည့်စားစေတယ်လို့ သူထင်မိလိုက်သည်။ ဖိုးတုတ်က သူ့လီးကြီးကို နှင်းဖြူ စောက်ဖုတ် နှုတ်ခမ်းသား အကွဲဟလေးကို ထိရုံလေး တေ့လိုက်သည်။ ပြီးတော့ ဆက်ရှေ့မတိုးပဲ စောင့်နေလိုက်တာတွေ့နေရသည်။ နှင်းဖြူ ဖင်ကြီး မွေ့ယာပေါ်မှ ကြွတက်လာကာ ဖိုးတုတ် လီးဒစ်ဖူးကို စောက်ဖုတ်အဝထဲ ဝင်သွားအောင် ကော့ပေးလိုက်တာ ကို မြင်လိုက်ရသည်။ နောက်ပိုင်းကတော့ ဖိုးတုတ်က ပဲ ဖိဆောင့်လိုးလိုက်သလား၊ နှင်းဖြူက ပဲ ကော့ပေးသလားမသိနိုင်တော့၊ ဖိုးတုတ်လီးကြီး နှင်းဖြူ စောက်ဖုတ်ထဲ အဆုံးထိ ဝင်သွားသည်ကိုသာတွေ့လိုက်ရသည်။ နောက်ပိုင်း ဖိုးတုတ်က အားပါပါ ပြန်ဆောင့်လိုးနေသလို၊ နှင်းဖြူ ငြီးသံတွေက လည်း ပိုကျယ်လာရလေသည်။

ဖိုးတုတ် မျက်နှာက ကျေနပ်အားရ နေပုံ ပေါက်လေသည်။ မျက်နှာက ပြုံးပြီး နှင်းဖြူ၏ မျက်စေ့မှိတ် အံကြိတ်ထား သော မျက်နှာလေးကို ငုံ့ကြည့်ရင်းက အားရပါးရကို ဆက်လိုးနေသည်။ သီဟ တယောက် လည်း သူ့မိန်းမ ကိုယ်လုံးက ထိန်းမနိုင်သိမ်းမရ အောက်မှ တုန့်ပြန် ကော့ကော့ပေးနေတာကို မယုံကြည် နိုင်လောက်အောင် တွေ့နေရသည်။

“ကောင်မ ငါ့လီးကြီးကို အရသာတွေ့နေပြီ မလား”

ဖိုးတုတ်က အသက်ရှုသံ ပြင်းပြင်းကြားထဲမှ ငုံ့မေးနေလိုက်သေးသည်။ သီဟ စိတ်ထဲမှာ သူ့မိန်းမ ဒီလောက်ကြီးတဲ့ လီးကြီးကို ဘယ်လို မှ ကြိုက်မှာ မဟုတ် နာကျင်နေလို့ ငြီးနေတာဖြစ်မည်။ နောက်ပြီး အဲလို မျိုး စကား ညစ်ညစ်ညမ်းညမ်းတွေကိုလည်း သူမ ဘယ်လို မှ လက်ခံမှာ မဟုတ်။ သို့သော်လည်း သူ့မျက်စေ့ အောက်မှာ ဖိုးတုတ် ဆောင့်အလိုးကို စည်းချက်ညီညီ ကော့ပေးနေသော နှင်းဖြူ ခန္ဓာကိုယ်ကို ကြည့်ရင်းက ဒါ သူမ ကြိုက်လို့ မဟုတ်၊ ကိုယ်ခန္ဓာက အကြောဆွဲသလို အဖိခံရလို့ ပြန်ကော့တက်လာတာပဲ ဖြစ်မည်ဟု လျှောက် ဆင်ခြေတွေးဖြင့် တွေးနေလိုက်သည်။ နှင်းဖြူ ၏ အိပ်ယာခင်းကို ကုတ်ခြစ်ဆွဲဆုပ်ထားသော လက်တွေက ပိုပြိး ကောက်ကွေးလာသလို မြင်နေရသည်။

“မမ… မျက်လုံးဖွင့် ကြည့်ပါအုံး”

သီဟ ထင်သည်က သူ့မိန်းမ ကို ဖိုးတုတ်တယောက် အခေါ်အဝေါ်ပြောင်းပြီး ယခင်ကလို ပြန်ခေါ်လိုက်သဖြင့် အံအားသင့်ပြီး မျက်လုံး ရုတ်တရက်ဖွင့်ကြည့်လိုက်တာဖြစ်မည်ဟုတွေးလိုက်သည်။ နှင်းဖြူ တယောက် သူမ မျက်နှာ နှင့် လေးငါးလက်မ အကွာ မှာ ငုံကြည့်နေသော သူမကားဒရိုင်ဘာ ဖိုးတုတ် မျက်နှာကို မျက်လုံးခြင်းစုံ ဖွင့် ကြည့်လိုက်မိသည်။ ထိုအချိန်မှာ ပင် သူမ ကို မျက်လုံးချင်း စူးစိုက်ကြည့်ရင်းက ဖိုးတုတ်တယောက် သူ့လီးကြီးကို အားရပါးရ အရှိန်ပြင်းပြင်း ဖြင့် ဆောင့်လိုးပေးနေလိုက်သည်။ နှင်းဖြူတယောက် သူမ ကိုယ်လုံးလေး သိမ့်သိမ့်ခါအောင် အလိုးခံနေရသည် ကို သူမ ဒရိုင်ဘာက စေ့စေ့ကြည့်တာ ခံနေရတာ ရှက်သွား၍လားမသိ မျက်စေ့ကို ပြန်မှိတ်သွားပြီး ပါးစပ်မှ ငြီးသံလေး တွေ ပြန်ထွက်လာရသည်။

“မျက်စေ့ တွေ ဖွင့်ထားပါ မမ ပြန်မပိတ်လိုက်နဲ့လေ”

သီဟ အံအားသင့်သွားလောက်အောင်ကို နှင်းဖြူက ဖိုးတုတ် စကားနားထောင်ပြီး သူမ မျက်လုံးတွေကို ပြန်ဖွင့် ကြည့်လိုက်တာ မြင်လိုက်ရသည်။ ဖိုးတုတ်က သူမ ကို မျက်လုံး ချင်းဆုံအောင် လိုက်ကြည့်ပြီး လိုးနေသော်လည်း နှင်းဖြူ က မျက်လုံး ခြင်း မဆုံ မိအောင် ကြိုးစားနေလေသည်။

“အိုး .. မမ.. မမ ရယ်”

ဖိုးတုတ် တယောက် ငြီးငြူရင်းက မမ ခေါ်လိုက် ညှောင့်လိုက် နှင့် လိုးနေရတာ အရသာ တွေ့နေသလို ထိုအရာက လည်း သူ့မိန်းမ စိတ်ခံစားမှု အပေါ် ထိရောက်မှု ရှိ နေကြောင်း သီဟ တယောက် တွေ့နေရသည်။ ဘာကြောင့်လဲ ဆိုတော့ ဖိုးတုတ်က မမ ဟု အော်ကာ လိုးလိုက်တိုင်း သူမ မျက်လုံးတွေက ဖိုးတုတ် မျက်လုံးတွေကို လှမ်းလှမ်း ကြည့်လိုက်တာ တွေ့ရသည်။ နောက်ပိုင်း ကျတော့ သူမ မျက်လုံးတွေကို မလွဲတော့၊ ဖိုးတုတ် က မမ အော်ပြီး ဆောင့်ချလိုက်တိုင်း သူမ ပါးစပ်ကလေးက ဝလုံးပုံလေး ဟဟ သွားတာ တွေ့လိုက်ရသည်။ ထိုမြင်ကွင်းက သီဟ လီးကြီးကို တအားမာတောင် တောင့်တင်းနေပြီး သီဟ တယောက် သူ့ကိုယ်သူပင် သတိမထားမိပဲ လက်က အလိုလို လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ဂွင်းထု နေမိလေပြီ။

သူအခြေအနေကောင်းနေသည်ဆိုတာကို သိနေတဲ့ ဖိုးတုတ်ကလည်း နှင်းဖြူ ပေါင်ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ကြီး နှစ်လုံးကို ပုခုံးပေါ် တဖက်တချက်တင်ပြီး အသားကုန် ဆောင့်လိုးပြန်သည်။ ထို ပုံစံအသစ်က နှင်းဖြူကို ပိုထိစေသဖြင့် နှင်းဖြူ မှာ အံကလေး ကြိတ်ကာ ငြီးသံပေးရင်း သူမ ခြေကျင်းဝတ် နှစ်ခုကို ဖိုးတုတ် ကျောပြင် နောက်တွက် ချိတ်လိမ်လိုက်ပြီး သူမ ဖင်ကြီးကို ကော့ကော့ပေးနေပြန်သည်။

အခု တော့ ပိုပြီးကျယ်ကျယ်လာတဲ့ သူမ ငြီးသံတွေက အရသာကောင်းလို့ ငြီးတဲ့ အသံဆိုတာ ငြင်းမရတော့တာ သီဟ တယောက်လက်ခံလာရပြီ။ ဖိုးတုတ် တယောက် နှင်းဖြူပေါင်လုံးကြီးတွေ ပုခုံးပေါ်တင်လိုးရတာ ညှောင်းလာလို့ လားမသိ အောက်ပြန်ချလိုက်တော့ နှင်းဖြူက သူမ ပေါင်လုံးကြီးတွေကို ဖိုးတုတ်ခါးကို ညှပ်ပြီး ဖိုးတုတ် ဖင်အနောက်မှာ ခြေကျင်းဝတ်ခြင်း ချိတ်လျှက် သူမ စောက်ဖုတ်ဆီ ဖိုးတုတ်ကို ဆွဲဆွဲသွင်းနေလေသည်။ ဖိုးတုတ်က သူ့တတောင် နှစ်ဖက်ကို နှင်းဖြူ နံဘေး တဖက်တချက် တွင် ထောက်ကာ ကြိတ်ဖိလိုး ဆက်လိုးနေလေသည်။ ယခု အခါတော့ နှင်းဖြူမှာ သူမ မျက်စေ့ကို သူတို့ ဒရိုင်ဘာ မျက်စေ့မှ မလွဲတော့ ပဲ တေ့တေ့ ဆိုင် ကြည့်ကာ အံကလေး ကြိတ်လို့ အလိုးခံနေလေပြီ။

“အားး…..အိးးး မမ..မမ.. မမနှင်း”

ဖိုးတုတ်လည်း အရမ်းကောင်းနေပြီး နှင်းဖြူကို ခေါ်ငြီးရင်း ဆက်ဆောင့်နေလေသည်။ နှင်းဖြူ ကလည်း သူမ လက်တွေကို ဖိုးတုတ် ပုခုံးပေါ် သိုင်းဖက်ထားရင်းက၊

“အင်း…အင်း…ဖိုး…တုတ်…”

ဟု ပြန်ငြီးရှာသည်။ ထို အသံမှာ သူမ ဆီမှ ပထမဦးဆုံး ဖိုးတုတ် ကို တုန့်ပြန်သည့် စကားသံ ဖြစ်လေရာ သီဟ မှာ သူဆုပ်ကိုင်ထားသော လီးကြီးမှ လရည်များပင် ထွက်ကျလုနီးပါး ဖြစ်သွားရသည်။

“မမ… မမ.. ကျ..ကျွန်..တော့် လီးးး ကြီးးးး နဲ့ အလိုးးးး ခံရတာ…ကြိုက်….လား…”

“အင်း…..အင်း……..”

ယခု တော့ သီဟ တယောက် အောကား ကောင်းကောင်း ကြည့်နေရသလို ဖြစ်နေသည်။ မင်းသမီး နှင့် မင်းသား တို့ တက်ညီလက်ညီ လိုးနေကြသည်။ တခုပဲ ရှိသည်။ မင်းသမီးက သူ့မိန်းမ ဖြစ်နေပြီး မင်းသားက သူတို့ ဒရိုင်ဘာ ဖြစ်နေရသည်။ သီဟ လက်က သူ့လီးကြီးကို အတင်းဆုပ်ညှစ်ပြီး ထုနေမိပြီ။

” အ….အာ။… မ….မ….”

“အီး…အင်း…..ဖိုး…တုတ်…”

“မ .. မ.. ကျွန်တော်….ပြီးးး ပြီးးးးတော့မယ်…”

“အင်း…..အင်း….. အထဲမှာ…ပဲ..ပဲ….ပြီးးးးးပြီးးးးး လိုက်”

ဟိုက် သီဟ အရမ်းအံဩသွားသည်။ ကာမ တဏှာ ဆိုတာ အတော်ဆိုးပါလား၊ သူမ ကို လိုးနေသည့် ဒရိုင်ဘာက ကွန်ဒန်လည်း မစွပ်ထား၊ သူမ မှာလည်း ဘာမှ ဆေးထိုး ဆေးသောက်ထားတာ မရှိ၊ သူမ ခေါင်းထဲ မှာ ဘာမှ မရှိတော့ဘူးလား။

“မမ… မမ ကို ကျွန်..ကျွန်တော် လိုး….လိုး….နေတာနော်..”

“အင်းးးးးး ဖိုးးးး တုတ်……လိုး…လိုး…”

“မ မ… ကျွန်တော့် မယားလေး …လား….”

” အင်း……ဟုတ်…..ဖိုး…တုတ်..”

“အားး…. ကျွန်တော့် လရည်တွေ ထွက်ကုန်ပြီ မမ..အားးးးး”

“အိုးးးးးး ဖိုးးးးးး တုတ်….”

ဖိုးတုတ်က အကြောဆွဲသလို ဖင်ကြီးကော့ပြီး ဆပ်ကနဲ ဆပ်ကနဲ ညှောင့်ပြီး လီးထဲက လရည်တွေ နှင်းဖြူ စောက်ဖုတ်ထဲညှစ်ထည့်နေသလို နှင်းဖြူကလည်း ကိုယ်လုံးလေး ကော့တက်ပြီး ဖိုးတုတ်ကို တင်းတင်းကြီး ညှစ်လို့ ပြိုင်တူ ပြီးသွားကြပုံရတယ်။ သီဟ လီးကြီးလည်း ဆတ်ဆတ်တုံပြီး လရည်တွေ တဖြွတ်ဖြွတ် ထွက်ကျကုန်တော့သည်။

ဖိုးတုတ် က နှင်းဖြူကို ကာမ အရသာ အထွတ်အထိပ်ထိ ခေါ်ဆောင် သွားနိုင်လိုက်တာကို သိလိုက်ရလို့ တအားပျော်သွားပြီး နှင်းဖြူ ရဲ့ နူတ်ခမ်းလှလှလေးကို သူ့ပါးစပ် နဲ့ ထိကပ်ပြီး စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ နှင်းဖြူက လည်း ဖိုးတုတ်ကို ပြန်ဖက်ထားပြီး ဖိုးတုတ် ပါးစပ်ကို ပြန်စုပ်နမ်းနေသည်။ ဖိုးတုတ်မှာ သူ့လီးကြီး နှင်းဖြူ စောက်ဖုတ်ထဲ စိမ်ထားရင်းက နှင်းဖြူကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ် ဖက်ထားသလို နှင်းဖြူက လည်း ဖိုးတုတ်ကို ပြန်လည် ဖက်ထားလေသည်။ သီဟ လီး မှ လရည်များကလည်း သီဟ အလုပ်စားပွဲပေါ်သို့ စင်ပြီး ကီးဘုတ်ပေါ်မှာပါ အကုန်ပေကျံကုန်တော့သည်။

သူတို့ နှစ်ယောက် အတန်ကြာဖက်ထားပြီး ငြိမ်နေကြရမှ ဖိုးတုတ်က နှင်းဖြူ ကိုယ်ပေါ်မှ လှိမ့်ကာ ဆင်းလိုက်သည်။ ဖိုးတုတ် လီးကြီး ကျွတ်ထွက်လာသော နှင်းဖြူ စောက်ဖုတ်မှ လရည်ဖြူဖြူ များ စိမ့်ကျလာသည်ကို သီဟ မြင်လိုက်ရသည်။

ဖိုးတုတ်က၊

“အား ကောင်းလိုက်တဲ့ အဖုတ်ကြီး အီစိမ့်နေအောင် ကောင်းလိုက်တာ”

ဟု ပြောလိုက်သည်။ နှင်းဖြူ က ဘာမှ ပြန်မပြော၊ အနားမှ စောင်တခုကို ဆွဲပြီး သူမ ကိုယ်ပေါ်ကို လွှမ်းခြုံလိုက်သည်။ ဖိုးတုတ်ကလှမ်းကြည့်လိုက်ရင်း၊

“အခု မှ ဘာရှက်နေရတာလည်း၊ ကျွန်တော် က အကုန်လုံးလည်း မြင်ပြီးပြီ အရသာလည်း ခံပြီးသွားပြီဟာကို”

နှင်းဖြူ မှာ မျက်နှာ အနေအထားရော စိတ်ပါ ပြောင်းသွားပြန်သည်ကို သီဟ တယောက် အံ့ဩစွာတွေ့လိုက်ရလေသည်။ ကာမ အရသာ အထွတ်အထိပ်ရောက်သွားပြီ တော့ ဖိုးတုတ် ကို ဂရု မစိုက်တော့ တာကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် ဖြစ်လေသည်။ ဖိုးတုတ်က နှင်းဖြူ ကိုယ်ပေါ်မှ စောင်ကို ဆွဲယူပြစ်လိုက်ရင်းက၊

“ဒါက ဘာဖြစ်သွားတာလဲ မမ”

ဟု မေးလိုက်သည်။ နှင်းဖြူက သူမ စောင်ကို လှမ်းဆွဲဖို့ ပြင်သော်လည်း အငိုက်မိသွားသဖြင့် မမှီလိုက်ခြေ။ သူမ ကိုယ်လေးကို ကွေးကွေလေး လုပ်လိုက်ရင်း ရှိုက်ငိုနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

“ဟိုက်.. ငိုနေတာလား”

ဖိုးတုတ်က အံဩသလို နှင့် လှမ်းမေးလိုက်သည်။ နောက်ပြီးတော့ သဘောကျသလို တချက်ဟားကနဲ ရီမောလိုက်သည်။နှင်းဖြူက ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြောသလို ဖြင့် ငြီးတွားနေသည်။

“ငါ ဘာလုပ်မိတာလဲ….မှားသွားပြီး အီးးးး”

ဖိုးတုတ်က ရီမောရင်းက၊

“မမ ကိုယ့်ကိုယ်ကို ဘာလုပ်မိမှန်းမသိဘူးလား၊ မမ က ကိုယ့် အိမ်က ခိုင်းတဲ့ ကောင်ကလေး ကို အလိုးခံလိုက်တာလေ”

ဟု လှမ်းပြောလိုက်သည်။ နှင်းဖြူက၊

“နင် သွားပါတော့”

ဟု ဖိုးတုတ်ကို လှမ်းပြောလိုက်သည်။ ဖိုးတုတ်က ရီလိုက်ရင်းက၊

“အင်း ပထမ တော့ ဖာသည်မ လို အလိုးခံပြီး ပြီးသွားမှ တခါထည်း သိက္ခာရ မယ်တော်ကြီးလို လုပ်နေပြန်ပြီ”

နှင်းဖြူက ဘာမှ ပြန်မပြောပဲ တအီးအီး နှင့် ငိုနေသည်။ ဖိုးတုတ်က၊

“ကျွန်တော် အခု သွားတော့မယ်၊ ခနနေမှ ထမင်းဟင်းချက် ဖို့ ပြန်လာခဲ့မယ်”

“ဖိုးတုတ် နင် တခြား မှာ အလုပ်သစ်တခု သွားရှာပါတော့၊ အခုလို ဖြစ်ပျက်ခဲ့ပြီးတဲ့ နောက်တော့ ငါ ဘယ်လို မျက်နှာပြရတော့မှာလဲ”

“အော် တခါစား ပြီးသွားတာနဲ့ ပြီးသွားပြီ ထင်နေလို့လား၊ နောက်ကျရင် ကျွန်တော့်လီးကို လိုချင်လာအုံးမှာလေ”

“ဖိုးတုတ် နင့်စကားတွေကို ရိုင်းရိုင်းစိုင်းစိုင်း မပြောပါနဲ့၊ အခု ဖြစ်ပျက်သွားပြီးလို့ ဆိုပြီး အဲလို စကားရိုင်းရိုင်းတွေ ငါ့ကို လာမပြောပါနဲ့”

“ထားပါတော့ ထားပါတော့၊ ကဲ အခုတော့ ကျွန်တော်သွားအုံးမယ်”

ဖိုးတုတ် တယောက် သူ့ပုဆိုး ကိုကောက်ဝတ်လိုက်ပြီး အခန်းထဲမှ ထွက်သွားကာ တံခါးကို ပြန်ပိတ်သွားလေသည်။ နှင်းဖြူ တယောက် သူမ မျက်နှာပေါ် စောင်ဖုံးခြုံလိုက်ရင်း ငြိမ်သက်စွာ လှဲလျှောင်းနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။
အခန်း ၅။

ဗီဒီယိုကလစ်လည်း လှုပ်ရှားမှု မရှိတော့ တခန်းရပ်သွားသည်။ ရုံးဆင်းချိန်လည်း ရောက်နေပြီ ဆိုတော့ သီဟ တယောက် စိတ်ထဲ မှာ လွန်ဆွဲနေသည်။ နောက်ကျန်သေးတဲ့ ဗီဒီယို ကလစ်တွေကလည်း အများကြီးကျန်သေးသည်။ ရက်တွေကို ပြန်တွက်ကြည့်လျှင် အခု သူကြည့်လိုက်ရသည့် ဗီဒီယိုက ယနေ့ ကနေဆို တလနီးပါး ခန့်အကြာက ဖြစ်သည်။ သူ့ကို နှင်းဖြူ က ဘာမှ လည်း ပြန်မပြော ပြန်မတိုင် ဆိုတော့ သူတို့ ဘယ်လို သဘောတူညီမှု နဲ့ ဇာတ်သိမ်းလိုက်တာလည်း ဆိုတာကို သိချင်နေမိသည်။ အိမ်ကို မပြန်တော့ပဲ ကျန်တဲ့ ဗီဒီယို ကလစ်တွေကို အစအဆုံး တညလုံး ထိုင်ကြည့်လိုက်ရင် တော့ အဖြေပေါ်မည်ဟု ထင်ရလေသည်။

သီဟ ဆုံးဖြတ်ချက်ချလိုက်သည်။ ဒီအတိုင်းထားပြီး အိမ်ပြန်သွားပါက သူ့ရဲ့ မေးခွန်းထုတ်နေသည့်၊ အဖြေသိချင်နေသည့်၊ မျက်လုံးတွေ ကို သူနှင့် အနှစ် ၂ဝကျော်ပေါင်းလာသည့် မိန်းမ က ရိပ်မိလေမည်။ သူကိုယ်တိုင်လည်း အဖြေကို စဉ်းစာရင်း အိပ်ပျော်မည်မဟုတ်။ နောက်ပြီး သူ့လုပ်ငန်း သဘောသဘာဝ အရ၊ အရေးပေါ် သွားရတတ်သဖြင့် သူ့အတွက် အလုပ်အရေးကြီးလို့ ဒီညပြန်မအိပ်ဆိုသည့် အဖြစ်အပျက်မျိုးက ခနခန ဖြစ်နေကြ၊ သူ့မိန်းမ အတွက်က နားလည် လက်ခံထားပြီးသား။ ထို့ကြောင့် နှင်းဖြူ ဆီ ဖုံးခေါ်ပြီး အလုပ်အရေးပေါ် သဖြင့် ဒီညတော့ သူ အိမ်ပြန်လာအိပ်ဖြစ်မည် မဟုတ်ကြောင်း မနက်ဖြန် နေ့လည်ခင်းလောက်ကျမှ ပြန်လာမည် ဖြစ်ကြောင်း ပြောလိုက်လေသည်။

နောက်တော့ သူ့တပ်ဖွဲ့က ဗိုလ်ကြီးတယောက်ကို ဖုံးဆက်ပြီး ညနေစာ စားစရာ တခုခု ဝယ်ပြီးလာပို့ပေးဖို့ ဖုံးဆက် လိုက်သည်။ ဘီယာ ပုလင်း ကြီး နှစ်လုံးလောက် ပါယူလာဖို့ ပြောလိုက်သည်။

သူ့ရုံးခန်းမှာ ရေချိုးခန်း အိမ်သာ လည်း ရှိနေတာမို့ ရေပူပူ နှင့်ချိုးလိုက်ပြီး၊ အပိုထားရှိသော ပုဆိုးအကျႌအသစ်တစုံလဲကာ အလုပ်ကိစ္စရီပို့တွေကိုဖတ်နေလိုက်သည်။ ခနနေ သူ့အတွက် စားစရာ သောက်စရာများ လာပို့ပေးမှာ သိတာမို့ ဟိုဗီဒီယိုတွေကို ကြည့်ချင်လျှက် ခနလေး အောင့်အီးနေလိုက်သည်။ တော်ကြာ တန်းလန်းကြီး ဖြစ်နေမစိုးလို့၊ သီဟ တို့က အဲလို မျိုး။ ခနနေတော့ ဗိုလ်ကြီးတယောက်ရောက်လာပြီး သူ့အတွက် စားစရာ သောက်စရာများ ပြင်ဆင်ပေးပြီး တပ်မူးလိုတာ ခိုင်းဖို့ စောင့်ပေးရမလားဟု မေးရာ မလိုဘူးပြန်တော့ဟု ပြန်ခိုင်းလိုက်သည်။ ဗိုလ်ကြီးပြန်သွားမှ သူ့ရုံးခန်းကို တံခါးပိတ်လိုက်ပြီး ကုလားထိုင်တွင် ပြန်ထိုင်ကာ သူ့ကွန်ပြူတာထဲ မှ ဗီဒီယို ကလစ်ကို ပြန်ဖွင့်လိုက်သည်။ ထိုဗီဒီယို မှာ ဖိုးတုတ် ပထမဦးဆုံး နှင်းဖြူကို လိုးပြီး ထွက်သွားကာ နှင်းဖြူ အိပ်ရက် သား ကျန်ခဲ့သည့် ဗီဒီယိုပြီးသွားတော့ နောက် တခု ဖြစ်လေသည်။

ကြည့်ရသည်မှာ နှင်းဖြူ မှာ တရေးနိုးလာပြီး ရေမိုးချိုး နေပုံ ရလေသည်။ ပြီးတော့ မျက်နှာသုပ်ပုဝါဖြင့် တကိုယ်လုံးသုတ်ပြီး အဝတ်အစားလဲကာ မီးဖိုချောင်သို့ ထွက်လာလေသည်။ မအိ လည်း အိမ်မှာ မရှိ၊ ဖိုးတုတ်ကိုလည်း ဘာလုပ်ရမှန်းမသိသဖြင့် ကိုယ်တိုင်ထွက်လာပြီး ချက်ပြုတ်ဖို့ ကြိုးစားနေပုံ ရလေသည်။ ထိုစဉ်မှာပင် မီးဖိုသို့ ဖိုးတုတ် ဝင်လာသည်ကို တွေ့လိုက်ရလေသည်။ နှင်းဖြူမှာ ဖိုးတုတ်ကို ဘာမှ မပြော မသိချင်ယောင်ဆောင်ကာ ကိုယ်လုပ်စရာရှိသည်ကိုသာ လုပ်နေသည်ကို တွေ့ရလေသည်။ ဖိုးတုတ်က မမ ကျွန်တော်ဘာလုပ်ပေးရမလဲဟု မေးသည်ကို ပင် မသိကျိုးကျင် လုပ်နေလေသည်။ ဖိုးတုတ်မှာ သူပြောစကားကို နှင်းဖြူ က အရေးမလုပ်ပဲ မသိကျိုးကျင် ပြုနေသည်ကို ဘာမှ ပြန်မပြောတော့ပဲ မီးဖို ထဲမှ ကုလားထိုင်တလုံး ဆွဲကာ ထိုင်လိုက်ရင်း နှင်းဖြူကို လိုက်ကြည့်နေလေသည်။ နှင်းဖြူ မှာ ဖိုးတုတ်ကို ကျောပေး ရင်း အိုးခွက်တို့ ကို ဆေးခြင်း ဟင်းအိုးတည်ခြင်းတို့ လုပ်နေလေရာ တုံခါလှုပ်ရှားနေသော သူမ ဖင်ကြီးကို ဖိုးတုတ်က မျက်လုံး အရသာခံကာ ထိုင်ကြည့်နေတော့သည်။

နောက်တော့ ဖိုးတုတ် မှာ သူ့ပုဆိုးပေါ်မှ မာတောင်လာသော လီးကြီးကို လက်ဖြင့် အုပ်ကိုင်ကာ ပွတ်နေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ နှင်းဖြူက တော့ သူမ အနောက်ဖက်မှာမို့ ဖိုးတုတ်ဘာလုပ်နေသည်ကို မမြင်ခြေ။ နောက်တော့ ဟင်းအိုးလည်း ပြီးသွား၊ ထမင်းအိုးက လည်း တည်လက်စ မို့ ထမင်းကျက်အောင် စောင့်ရမည်ဖြစ်ရာ နှင်းဖြူက အိပ်ခန်းဘက်သို့ ပြန်လှည့်သွားဖို့ ပြင်လေသည်။ထို အချိန်ကျမှ ပုဆိုးပေါ်မှ သူ၏လီးကို ပွတ်နေသော ဖိုးတုတ်ကို မြင်လေသည်။ နှင်းဖြူ မျက်နှာမှာ ဖိုးတုတ်အား ရွံ့ရှာသည့် အကြည့် ဖြင့် ကြည့်ရင်းက ဘာမှ မပြောပဲ သူမ မျက်နှာကို တဖက်လွဲကာ အိပ်ခန်းဘက်သို့ ထွက်သွားလေသည်။ သူမ အသွား ဖိုးတုတ် အနားအရောက်တွင် ဖိုးတုတ်က ထိုင်ရာ မှ ထကာ နှင်းဖြူ လက်ကို လှမ်းဆွဲ လိုက်သည်။ နှင်းဖြူက ကိုယ်လုံးကို လှည့်ပြီး ရုန်းထွက်ဖို့ ကြိုးစားလေရာ ဖိုးတုတ်က လက်ကောက်ဝတ်ကို ခပ်တင်းတင်း ဆုပ်ကိုင်ထားလိုက်ရာ လက်ကို လိမ်လိုက်သလို ဖြစ်သွားရသည်။ ဖိုးတုတ်က သူမ ကိုယ်နောက်သို့ လိမ်သွားသော သူမ လက်ကို မြှောက်လိုက်ရာ နာသဖြင့် ကိုယ်လုံးမှာ ကုံးကုံးကလေး ဖြစ်သွားရာ အနားရှိ စားပွဲ ပေါ်သို့ မျက်နှာအပ်လျှက်ဖြစ်သွား၏။ ဖိုးသက်က သူမ ကျောပေါ်ကို တတောင်ဖြင့် တွန်းဖိလိုက်ရာ နှင်းဖြူတယောက် စားပွဲပေါ် ကိုယ်အပေါ်ပိုင်း မှောက်လျှက် ဖြစ်နေတော့သည်။ ဖိုးတုတ်က သူ့ခြေမ ဖြင့် ထမိန် အနားကို ညှပ်ကာ ဆွဲချွတ်ချလိုက်ရာ ထမိန် ကြမ်းပေါ်သို့ ကွင်းလုံးကျွတ်ကျလေသည်။ နှင်းဖြူ မှာ ကြိုးစားပြီး ကုံးရုန်း ထသော်လည်း ဖိုးတုတ်က သူမ လက်ကို လိမ်ထားရင်း ကျောကို တတောင်ဖြင့် ဖိထားသဖြင့် ရုံးမရပဲ ဖင်လုံး ကြီးများကသာ ကားစွံ့တက်နေရသည်။

ဖိုးတုတ် လက်တဖက်က နှင်းဖြူ ၏ ဖြူဖွေးလုံးတုတ် နေသော ပေါင်လုံးကြီး နှစ်လုံးကြား ပေါင်ခွဆုံကို လက်နိုက် ကာ စောက်ဖုတ်ကို ကလိ လေရာ နှင်းဖြူ မှာ ဖင်ကြီး ရမ်းခါ ရုန်းနေလေသည်။ ဖိုးတုတ် လက်က ပေါင်ကြားမှ လုံးမ မထုတ်ပဲ ဆက်ကလိနေလေရာ နှင်းဖြူမှာ ရုန်းရင်းက တဖြည်းဖြည်းချင်း ရုန်းသည့် ပုံစံ ပြောင်းသွားပြီး ဖင်ကြီး ကော့ကော့တက်လာသည်ကို တွေ့ရသည်။

ဖိုးတုတ် မျက်နှာမှာလည်း ပြုံးဖြီးဖြီး နှင့် ဖြစ်လာပြီး ခန အကြာတွင် သူ့လက်ကို နှင်းဖြူ ပေါင်ကြားမှ ဆွဲထုတ်လိုက်ပြီး အရည်တွေ စိုရွဲနေသည့် သူ့လက်ချောင်းတွေကို ပါးစပ်ဖြင့် စုပ်ရင်း၊

“ကောင်မကြီး စောက်ရည်က တော့ တော်တော်ရွှမ်းသဟ”

ဟု ပြောလိုက်သည်။ နှင်းဖြူ မှာ ငြီးသံလေး သဲ့သဲ့ ထွက်လာလေသည်။ ဖိုးတုတ်မှာ သူ့လုံခြည်ကို ကွင်းလုံး ချွတ်ချလိုက်ရင်း နှင်းဖြူ ဖင်ကြီးနောက်မှာ ရပ်လျှက် ထောင်မတ်နေသော လီးကြီးကို ချိန်လိုက်လေသည်။ နှင်းဖြူ ပေါင်နှစ်လုံးကို သူ့ဒူး ဖြင့် တဖက်တချက်သို့ ကားစေလျှက် ပေါင်ခွဆုံ အောက်မှ ပြူးထွက်နေသည့် နှင်းဖြူ စောက်ဖုတ်ကြီး အဝ တွင် သူ့ဒစ်ဖူးကို တေ့လိုက်သည်။ နောက်တော့ ဒူးကို အသာကွေးရင်း ဆောင့်လိုးထည့်လိုက်သည်။

“အား…အီးးးး ကျွတ်စ်..ကျွတ်စ်….”

နှင်းဖြူ ဆီမှ အော်သံ ထွက်လာလေသည်။ ဖိုးတုတ်မှာ အစပိုင်းတွင် နှင်းဖြူလက်ကို လိမ်ထားရာမှ မလွှတ်ပဲ သူ့လီးကို ထိုးထည့်ရင်း တဖြည်းဖြည်း ညှောင့်လိုးနေသော်လည်း နောက်ပိုင်း အရှိန်ရလာတော့ ဆက်မကိုင်ထားတော့ခြေ။ နှင်းဖြူ ခါးကျင်ကျင်လေးကို သာ လက်နှစ်ဘက်ဖြင့် ကိုုင်ကာ အားရ ပါးရ ဆောင့်လိုးနေလေသည်။ နှင်းဖြူးက လည်း စားပွဲပေါ် မှောက်ရက်မှ သူမဖင်ကြီးကို အနောက်သို့ ကော့ပေးရင်း စားပွဲစွန်းကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့် တင်းတင်း ကျပ်ကျပ် ဆုပ်ထားရင်း ဖိုးတုတ် အလိုးကို အားရပါးရ ခံနေလေသည်။

သီဟ တယောက်မှာ ဘီယာကို စုပ်သောက် အမြီးစားရင်းက ဖိုးတုတ် သူ့မိန်းမ ကို အနောက်က လိုးနေသည့် ဗီဒီယို ကလစ်ကို ကြည့်နေစဉ် သူ့ကွန်ပြူတာ မှ မီးနီလေး ဖြတ်ကနဲ လင်းလာပြီး ရီကော့ဒင်း ဟူသော ဆိုင်း ပြလေရာ၊ စိတ်ထဲ ဒွိဟ ဖြစ်သွား၏။ ယခု လက်ရှိလိုက်ဖ် ကို ရီကော့ဒ်ဒင်း လုပ်နေကြောင်း ကို သူသိလိုက်သည်။ ခနတာ တွေးလိုက်ပြီး လက်ရှိကြည့်နေသော ဗီဒီယို ကလစ်ကို ရပ်လိုက်ကာ လိုက်ဖ် ရီကော့ဒင်း ကို ဖွင့်လိုက်လေသည်။

ကွန်ပြူတာစခရင်ပေါ်တွင် သူတို့ အိပ်ခန်းပေါ်လာပြီး သူ့မိန်းမ နှင်းဖြူရဲကျော် သူတို့ အိပ်ခန်းတံခါးကို သွားဖွင့်သည်ကို မြင်လိုက်ရသည်။ ယခု ကြည့်နေတာ လိုက်ဖ်ရှိုး ဆိုတာကို သိသည်မို့ သီဟ ရင်တွင်း မှ နှလုံး တွေတဒုတ်ဒုတ် အသံကျယ်စွာ ခုန်လျှက် အလွန် စိတ်လှုပ်ရှားနေမိတော့သည်။

တံခါးဝ မှာ ပေါ်လာတာက ဖိုးတုတ်၊ တံခါးဖွင့်ပေးလိုက်သော နှင်းဖြူကို ပိုင်စိုးပိုင်နင်းပင် ခါးမှ သိုင်းဖက်ကာ နူတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းလိုက်သည်။ နှင်းဖြူကလည်း အံအားသင့်စရာ ဖိုးတုတ် လည်ကုတ်ကို ပြန်လည်သိုင်းဖက် ရင်း ရမက်ပြင်းပြင်း အနမ်းတွေ နှင့် တုံ့ပြန်နေသည်။ သီဟမှာ သူ့ပုဆိုးအောက်မှ ထောင်ထလာသော လီးကြီးကို လက်ဖဝါးဖြင့် အုပ်ကိုင်လိုက်မိသည်။ ခနနေမှ လူချင်းခွာကာ ဖိုးတုတ်က၊

“ဗိုလ်မှုးဒီည ပြန်မလာဘူး ဆိုတာ သေခြာလို့လား”

ဟု မေးလိုက်သံ ကြားရသလို၊ နှင်းဖြူ ၏ ခေါင်းငြိမ့်အဖြေပေးလိုက်သည်ကိုလည်း တွေ့လိုက်ရသည်။ နှင်းဖြူက

“သွား ရေအရင်ချိုးလိုက်အုံး၊ ချွေးတွေ သံတွေနဲ့ အိပ်ယာပေါ် မတက်နဲ့”

ဟုပြောလိုက်သံကို ပြတ်ပြတ်သားသားကြီး ကြားလိုက်ရတော့ သီဟ မှာ သေခြာသွားတော့သည်။ နှင်းဖြူ နှင့် ဖိုးတုတ် တို့ ဖြစ်နေကြပြီ ဆိုသည်ကို၊ ဘယ်လို အဆင့်ဆင့် ဖြစ်သွားကြသည်ဆိုသည်မှာ သူ့ကွန်ပြူတာ ထဲမှ ရီကော့ လုပ်ထားသော ဗီဒီယို ထဲမှာ ရှိမည်ဆိုသည်ကို သိထားပြီးသော်လည်း ယခုတော့ လက်ရှိလိုက်ဖ်ရှိုးကို ပင် စိတ်ဝင်စားနေမိလေသည်။ သီဟ တယောက် ရုပ်ရှင်အစကြည့်ပြီး ဘိုက်နာလာသဖြင့် ရုံပြင်ထွက် အီးသွားပါကာ ရုံထဲ ပြန်ဝင်လာတော့ ဇာတ်လမ်းအတော်ကြီး ရောက်နေသည့် အဖြစ်လို ဖြစ်နေရလေသည်။

ဖိုးတုတ်က ဟက်ကနဲ ရီလိုက်ရင်းက သူ့ပုဆိုးကို ကွင်းလုံးချွတ်ချလိုက်ပြီး အပေါ်က စွတ်ကျယ်ကို ပါ ဆွဲချွတ်လျှက် ကြမ်းပြင်ပေါ် ချခဲ့ကာ သီဟတို့ ရေချိုးခန်းထဲသို့ ဝင်သွားလေသည်။ နှင်းဖြူက ဖိုးတုတ် ချွတ်ချခဲ့သော လုံချည် စွတ်ကျယ်တို့ကို ကောက်ကာ အသာခေါက်လျှက် ကုလားထိုင်တလုံးပေါ်တွင် တင်ထားပြီး သူမ အဝတ်အစားတို့ကို လည်း ချွတ်ပြစ်လိုက်သည်။ အဝတ်ဘီဒိုထဲ မှ သီဟ ပင်တခါမှ မတွေ့ဖူးသည့် ဆက်ဆီ ကျကျ ပါးလွှလွှ ညဝတ် ဂါဝန်အကျႌအပါး အစိမ်းရောင်ကလေးကို အောက်မှ ပင်တီ ဘရာ တို့ မခံတော့ပဲ ဝတ်လိုက်ရင်း မှန်ရှေ့တွင် သူမ ကိုယ်သူမ ရှေ့နောက်လှည့်ကြည့်နေသည်။ ထိုစဉ် ရေချိုးခန်းထဲမှ ဖိုးတုတ်က မျက်နှာသုတ်ပုဝါ တောင်းသံ ကြားသဖြင့် မျက်နှာသုတ်ပုဝါတထည်ကို ထုတ်ယူလိုက်ကာ ရေချိုးခန်းအဝမှ လှမ်းပေးလိုက်လေသည်။

ခနနေတော့ လီးတန်းလန်းဖြင့် ဖိုးတုတ်တယောက် သူ့ခေါင်းမှ ဆံပင်များကို မျက်နှာသုတ်ပုဝါဖြင့် သုတ်ရင်း က အခန်းထဲ ဝင်လာသည်။ နှင်းဖြူ ဝတ်ထားသော ဆက်ဆီ ညဝတ်ဂါဝန် ကြောင့် ပေါ်လွင်နေသော နှင်းဖြူ ကိုယ်လုံးအလှကို အရသာခံကြည့်ရင်းက ပြုံးကာ၊

“မမ က အရမ်းလှတာပဲဗျာ၊ ဒါပေမဲ့ ကျနော်ပြောထားတာ မေ့နေပလား၊ မမကို ဆရာဝန်မ ဂျူတီကုဒ် နဲ့ လိုးချင်တယ်ဆိုတာလေ”

“ဟာ နင်က လည်း အရမ်းရစ်တာပဲကွာ၊ ဒီမှာ ဒီနိုက်တီကို ငါ့ယောက်ျားတောင် မမြင်ဘူးသေးဘူး နင့်အတွက် ဝတ်ပြထားတာ တကယ်ပဲ”

“ဟင်း ဟင်း ဒါလည်း လှပါတယ်၊ ဒါပေမဲ့ ဂျူတီကုဒ်နဲ့ လုပ်ချင်တယ် အပေါ်က ပဲ ထပ်ဝတ်လိုက် သွားသွား”

နှင်းဖြူ မှာ ကြာကြာငြင်းနိုင်အား ရှိပုံ မပေါ်ပါ၊ သူမ အဝတ်ဘီရိုကို ဖွင့်ကာ အလုပ်သွားလျှင် ဝတ်နေကျ ဂျူတီကုဒ်ကို ညဝတ်ဂါဝန်ပေါ်မှ ထပ်ဝတ်လိုက်ပြီး နားကျပ်ကို ပုခုံးပေါ်မှာ ခွတင်လိုက်သည်။ ဖိုးတုတ်က သူ့ခေါင်းသုတ်နေသော သဘက်ကို တန်းတခု မှာ လှမ်းတင်လိုက်ပြီး အိပ်ယာပေါ် အမြန်တက်ကာ ပက်လက်လှဲလိုက်သည်။ သူ၏လီးညိုညို တုတ်တုတ်ကြီးမှာ မမာ မပျော့ ဖြစ်နေလေပြီ။ သူ့အနား နှင်းဖြူ ရောက်လာတော့၊ မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့ ပြရင်း၊

” ဆရာမ ရယ် ဘာဖြစ်မှန်းမသိဘူး ကျနော့်မှာ အရင်နေရာက နည်းနည်းနာနေလို့ပါ”

ဟုပြောလိုက်သည်။ နှင်းဖြူက ကုတင်ဘေးမှာ ရပ်လျှက် နားကျပ်ကို နားမှာ တပ်လိုက်ရင်း ဖိုးတုတ် ရင်ဘတ်ပေါ် ဟိုစမ်းဒီစမ်း လုပ်နေသည်။ ဖိုးတုတ်က နှင်းဖြူ ဂျူတီကုဒ် အောက်မှ လက်လျို ထည့်ကာ နှင်းဖြူ ပေါင်လုံးတွေကို ပွတ်ပေးလိုက် ဖင်လုံးကို ညှစ်လိုက်လုပ်ပေးနေသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် ရိုးပလေး ကစားနေသည်ကို ကြည့်ရင်း သီဟတယောက် သူ့ပုဆိုးကို ဖြည်ချကာ လက်ဖဝါးဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ရင်း ပွတ်နေမိသည်။

“ဆရာမ နာတာက အောက်မှာ ခင်ဗျာ”

ဟု ပြောရင်း လီးကို လက်ညိုးထိုးပြလေသည်။ နှင်းဖြူက လည်း ဟန်ကျပန်ကျ လီးကို တယုတယ သူမ လက်ဖြင့် ကိုင်ကာ ကြည့်နေလေသည်။ နှင်းဖြူ လက်ထဲ မှာပင် ဖိုးတုတ် လီးကြီးမှာ တဖြည်းဖြည်း မာတောင် တောင့်တင်းလာသည်ကို တွေ့နေရလေသည်။

“ဆရာမ အရမ်းရောင်လာပြီဗျာ ဆရာမ အာငွေ့ပေးမှ ပဲ ရတော့မယ် အီးးးးး”

နှင်းဖြူက သူမ နူတ်ခမ်းလွှာ လှလှလေးကို ဖွင့်ကာ ဖိုးတုတ် ဒစ်ဖူးကြီးကို ငုံစုပ်လိုက်သည်။ ကုတင်ဘေးတွင် ရပ်ရင်း ဖိုးတုတ် အားကျောပေးလျှက် ဖိုးတုတ်လီးကို ကုံးစုပ်နေသဖြင့် ကားစွင့် တက်လာသော သူမ ဖင်ကြီးကို ဖိုးတုတ်က သူမ ဂျူတီကုဒ်အောက်မှ လက်လျိုရင်း အားရ ပါးရ ကိုင်တွယ်နေသည်။ လက်မှာ ဂျူတီကုဒ်အောက် ရောက်နေသဖြင့် ကင်မရာမှ မမြင်ရသော်လည်း နှင်းဖြူ ဖင်ကြီးတယမ်းယမ်း ဖြစ်နေပုံ အရ ဖိုးတုတ် လက်မှာ စောက်ဖုတ်တခုလုံးပေါ် လက်သရမ်းနေမှန်း သိသာနေလေသည်။

တဖြည်းဖြည်း နှင့် ပွယောင်းဖူးထ လာသည့် ဖိုးတုတ်လီးကြီးကို အားရပါးရ စုပ်ပေးနေသည့် နှင်းဖြူကို ကြည့်ရင်း သူ့ကို တခါမှ အဲလို မစုပ်ပေးဘူးဘူး ဟု သီဟ တွေးနေမိသည်။ နောက်တော့ ဖိုးတုတ်က သူမ ပေါင်ကြီးတွေကို ဆွဲယူလိုက်တော့ နှင်းဖြူက ကုတင်ပေါ်တက်လာကာ ဖိုးတုတ် ရင်ဘတ်ပေါ်ခွလျှက် ဖိုးတုတ်မျက်နှာကို ဖင်ပေးကာ လီးကို စုပ်သည်။ ဖိုးတုတ်ကလည်း ကုတင်ခေါင်းရင်းသို့ ရွေ့သွားကျောမှီကာ နှင်းဖြူ ဂျူတီကုဒ်ကို လှန်လို့ ဖင်နှစ်လုံးကြား မျက်နှာအပ်ကာ နမ်းရှုံ့ လေသည်။ ဖိုးတုတ် မျက်နှာ နှင့် နှင်းဖြူ ဖင်ကြီး ယမ်းခါနေသည်ကို ကြည့်ခြင်းအားဖြင့်ဖိုးတုတ်လည်း လျှာစွမ်းပြနေသည်ဟု သိနိုင်လေသည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် ဆစ်စတီ နိုင်းနေကြသည်မှာ အတော်ကြာလေသည်။ သီဟ တယောက် သူမရှိချိန် ဖိုးတုတ် သူ့အိပ်ယာပေါ် ဘယ်နှစ်ခါများ ခုလို ရောက်ပြီးပလဲ ဆိုတာ တွေးနေမိသည်။ ထူးဆန်းသည်မှာ သူ့စိတ်ထဲ မှာ ဖိုးတုတ်ကိုရော နှင်းဖြူကို ပါ စိတ်ဆိုးခြင်းမရှိတော့၊ သူကိုယ်တိုင်က သူ့သမီး မာလာ့ ကို လိုးနေမိခြင်းကြောင့် နှင်းဖြူ အပေါ် အပြစ်ရှိသလို ခံစားနေရသည်များ မှာ အခုတော့ နှင်းဖြူ နှင့်သူ ဘဲစားဘဲခြေ ဖြစ်သွားပြီဟု လည်းတွေးနေမိသည်။ သူ့မိန်းမ အလိုးခံနေရသည်ကို ကြည့်ရင်း သူ့လီးကြီးက မတရားတောင်လာတာကလည်း သူမှာ ကပ်ကိုး အခြေခံ နည်းနည်းပါးပါး များ ရှိနေမလားဟု ပြန်သုံးသပ်မိသည်။

နှင်းဖြူတို့ ဆစ်စတီနိုင်းကြပြီးနောက် ဖိုးတုတ်မှာ နှင်းဖြူကို လေးဘက်ထောက်ခိုင်းပြီး ဒေါ့ကီ ဆွဲနေလေသည်။ သူ့မိန်းမ ၏ ဝိုင်းစက် ဖြူဖွေး လုံးကြွနေသည့် ဖင်လုံးကြီးများ အနောက်မှ ညိုမဲမဲ အသားအရည်ဖြင့် လူပိန်သော်လည်း လီးတုတ်သည့် ဖိုးတုတ် တယောက် ဆောင့်လိုးနေသည်ကို ကြည့်ရင်း မနာလိုသလို လည်းဖြစ်သလို အောကား ကောင်းကောင်း ကြည့်ရသလို လဲ ဖီးတက်မိသည်။ ခနနေတော့ ဖိုးတုတ်မှာ ကုတင်ဘေး စားပွဲပေါ်မှ လိုးရှင်းဘူးကိုယူကာ နှင်းဖြူ ဖင်ကြားသို့ ညှစ်ချနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသဖြင့် ဖိုးတုတ် သူ့မိန်းမ ကို ဖင်လိုးတော့မည် ဆိုတာ သိလိုက်ရသည်။ နှင်းဖြူ မှာ သူဖင်လိုးတုန်းက နာသည် မကြိုက်ဟု ငြီးသဖြင့် သူ တခါ နှစ်ခါလားသာ လုပ်ဖူးသည်။ သီဟ က မိန်းမ တွေ အဲလို နာသည် ပြောရင် ဆက်မလုပ်တတ်။ အခု တော့ သူ့လီးထက် တုတ်လည်းတုတ် ရှည်လည်း ရှည်သည့် ဖိုးတုတ် ကျတော့ ခံလို့ပါလား။ သီဟ တယောက် လည်း လီးအတော် သရမ်းခဲ့သူ ဖြစ်ရာ မိန်းမ တွေအပေါ် သူတော်တော်နားလည်သည် ဟု အထင်တလုံး ရှိသူ ဖြစ်သည်။ အခုတော့ သူ့ကိုယ်သူ မိန်းမ တွေအပေါ် နားလည်သည်ဆိုတာကို ဇဝေဇဝါ ဖြစ်နေရပြီ။ သူက ပဲ စားခဲ့ရတာလား၊ သူ့ကို ကျွေးတာကိုပဲ သူခံခဲ့ရတာလား၊ အတွေးတွေ ဂယောင်ခြောက်ခြားကြားက သူ့မိန်းမ နှင်းဖြူကို ဖိုးတုတ် တဖုံးဖုံး ဖင်လိုးနေသည်ကို စူးစိုက်ကြည့်နေမိတော့သည်။
အခန်း ၆။

သူ့မိန်းမ ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော်ကို ဒရိုင်ဘာ ဖိုးတုတ် သူတို့ လင်မယားအိပ်သည့် ကုတင်ပေါ်မှာ ဒေါ့ကီစတိုင်ဖြင့် ဖင်လိုးနေသည်ကို ကြည့်ရင်း သီဟ တယောက် သူ့လီးကြီးကို ပွတ်သတ်နေမိသည်။ မကြာခင် သူ့လီး ထိပ်မှ ယားလာပြီး လရည်ထွက်ချင်လာသဖြင့် တစ်ရှုးတခု အမြန်ဆွဲကာ လီးထိပ်အုပ်လိုက်ရသည်။ လရည်တွေ တစ်ရှုးထဲ ပြည့်သွားအောင် ပန်းထုတ်လိုက်ရပြီး တစ်ရှုးမှာ ရွဲနှစ်ကာ လက်ကို ပင် စိုလာသည်။ ကမန်းကတန်းထ လျှက် ရေချိုးခန်းဝင်ပြီး တစ်ရှုးကို အိမ်သာထဲ ပြစ်ချ၊ သေးပေါက်၊ လီးကို ရေဆေးလိုက်ပြီး တော့မှ ရုံးခန်းထဲ ပြန်ထွက်လာကာ၊ ကွန်ပြူတာ မော်နီတာစခရင်ကို ကြည့်လိုက်တော့ ဖိုးတုတ် နှင့် နှင်းဖြူတို့ ကို်ယ်တုံးလုံး ဖြင့် တယောက်ကို တယောက်ဖက်ကာ အိပ်ပျော်နေကြသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ခနနေတော့ လှုပ်ရှားမှု မရှိပဲ အတန်ကြာသဖြင့် ကင်မရာများက အလိုလို ရီကော့ဒင်းကို ရပ်လိုက်ကြသည်။

သီဟရဲကျော် စိတ်ထဲ မှာ အီလည်လည်ဖြင့် ခုနက တန်းလန်း ရပ်ထားခဲ့သည့် ဗီဒီယို ကလစ်ကို ဆက်ကြည့်ဖို့ ဖွင့်လိုက်လေသည်။

ဖိုးတုတ်မှာ စားပွဲပေါ် မှောက်ရက်ကုံးနေသည့် နှင်းဖြူကို အားရပါးရ အနောက်က ဆောင့်လိုးနေပြီး နှင်းဖြူ မှာ ပြီးသွားပုံ ရသည်။ ဖိုးတုတ်က ပြီးသေးပုံ မရ၊ သူ့လီးကြီးကို ဆွဲထုတ်လိုက်တော့ လီးကြီးမှာ စောက်ရည်များဖြင့် ပြောင်ချောနေသည်။ ဖိုးတုတ်က လီးတန်းလန်းကြီးဖြင့် နှင်းဖြူ လက်ကို ဆွဲခေါ်သွားသည်။ နှင်းဖြူ မှာ ငြင်းဆန်ခြင်း မရှိတော့ပဲ လိုက်သွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

ဧည့်ခန်းထဲ ရောက်တော့ ဖိုးတုတ်က ဆိုဖာပေါ် ထိုင်ချလိုက်ပြီး နှင်းဖြူကို သူ့ဘက်မျက်နှာခြင်းဆိုင်ခိုင်းကာ သူ့ပေါင်ပေါ်သို့ နှင်းဖြူကို ခွထိုင်စေလေသည်။နောက်သူကလီးကြီးကို နှင်းဖြူ စောက်ဖုတ်ဝတွင် တေ့ကာ နှင်းဖြူကို ထိုင်ခိုင်းလိုက်သည်။ စောက်ရည်တွေ ဖြင့် ရွဲနေသော်လည်း လီးတုတ်တုတ်ကြီးကြောင့် ထင်သည်။ နှင်းဖြူ မျက်နှာ အနည်းငယ်မဲ့သွားသလို ထင်ရသည်။ နှင်းဖြူ စောက်ဖုတ်ထဲသို့ လီးကို အဆုံးထိ ဝင်စေကာ ထိုင်ခိုင်းထားပြီး ဖိုးတုတ်က နှင်းဖြူ နို့တွေကို အားရပါးရ ဆုပ်နှယ်ကာ ကုံးစို့လေသည်။ တဖက်ပြီး တဖက် စို့လေသည်။ စောက်ဖုတ်တွင်းမှာလည်း မာကျောသော လီးကြီး အပြည့်စိမ်ထားတာ ခံနေရပြီး နို့တွေကို ဆုပ်နှယ် ကာ စို့ပေးနေလို့လားမသိ၊ နှင်းဖြူ ပါးစပ်လေး ဟပြီး ငြီးသံလေး ထွက်လာခဲ့သည်။ မျက်လုံးတွေက ပထမတော့ ဖိုးတုတ် အကြည့်တွေကို ရှောင်နေသော်လည်း နောက်တော့ ဖိုးတုတ် ခေါင်းကိုပါ သူမလက်တွေဖြင့် ကုတ်ခြစ်ရင်း သူမ ဖင်ကို ကြွကာ ကြွကာ ဖြင့် ဖိုးတုတ်လီးပေါ် ကို သူမ ဘာသာ စလိုးနေတော့သည်။

တဖြည်းဖြည်း အရှိန်တက်လာတော့ သူမ နို့တွေကို ကုုံးစို့နေသော ဖိုးတုတ် မျက်နှာကို သူမ လက်ဖဝါး နှစ်ဖက်ဖြင့် ညှပ်ကိုင် မော့စေကာ သူမ နူတ်ခမ်းတွေ ဖြင့် ဖိုးတုတ်ပါးစပ်ကို အငမ်းမရ နမ်းစုပ်လေသည်။ ဖိုးတုတ်က လျှာထုတ်ပေးလိုက်သည်ကို လည်း သူမ နှုတ်ခမ်းတို့ ဖြင့် စုပ်ယူနေလေသည်။ ဖိုးတုတ်လည်း ဖီးတက်လာသည်ထင်သည်၊ နှင်းဖြူ နူတ်ခမ်းတွေကို ပြန်လည်စုပ်ရင်းက နှင်းဖြူခါးမှ ကိုင်ကာ မတ်တတ်ရပ်ရင်း နှင်းဖြူကို ဆိုဖာပေါ်တွင် အလျှားလိုက်လှဲစေပြီး နှင်းဖြူ ပေါင်နှစ်လုံးကို ပုခုံးပေါ် ထမ်းတင်ကာ အားရပါးရ ဆောင့်လိုးပြန်သည်။ အချက်လေးငါးဆယ် ဆောင့်ပြီးမှ ဆပ်ကနဲ ဆပ်ကနဲ တွန့်ကာ ဆောင့်ဆောင့်ထိုးနေသဖြင့် ဖိုးတုတ် လရည်များ နှင်းဖြူ စောက်ခေါင်းထဲ ပန်းထည့်နေပြီ ဆိုတာကို သိလိုက်သည်။ သီဟ တယောက် ဖိုးတုတ်ကြောင့် နှင်းဖြူ ဘိုက်ကြီးသွားမှာ စိုးရိမ်မိသော်လည်း နှင်းဖြူ က ဆရာဝန်မကြီး မို့ သူမတော့ ဘာလုပ်ရမည်ဆိုတာ သိမှာပဲလေဟု တွေးလိုက်သည်။

ထိုည က ဆိုဖာပေါ်မှာ မောကာ ပက်လက်လှဲနေသော နှင်းဖြူကို ဒီအတိုင်းထားခဲ့ကာ ဖိုးတုတ် အိမ်တံခါးဝမှ အပြင်ထွက်သွားသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

ဖိုးတုတ်

ဖိုးတုတ် မှာ ငယ်ငယ်လေး ကတည်းက မိဘမဲ့ ဖြစ်ပြီး ဆွေမျိုးနီးစပ် တော်သူ ထန်းတောပိုင်ရှင် တို့ မွေးစား ကာ ကျောင်းလည်းထား အလုပ်လည်း ခိုင်း သဖြင့် အထက်တန်းလောက်အထိတော့ ရောက်ခဲ့သည်။ ငယ်စဉ်ကတည်းက ထန်းပင်တွေ ပေါ် တက်လိုက်ဆင်းလိုက်မို့ အရိုး ကြွက်သားတွေက မာကျစ်သည်။ လူက သာ အဟာရ ကောင်းကောင်းမွန်မွန်မစားသုံးရလို့ ပိန်ညှက်သလို ဖြစ်နေရသည်။ ဆယ်တန်း မှာ စာမေးပွဲတခါကျပြီး တော့ကျောင်းစာကို စိတ်မဝင်စားတော့ပဲ ထန်းတက် သည့် အလုပ်သာ လုပ်နေတော့သည်။ ဖိုးတုတ်မှာ ခိုင်းကောင်းသော်လည်း သူ့ကို မွေးစားသူတို့က စိတ်ကောင်းရှိသူတွေမို့ ဆယ်တန်းထိ ပညာတတ်ပြီးသော ဖိုးတုတ်ကို တခုခု ဖြစ်စေချင်သည်။ ထို့ကြောင့် သူတို့ ဆွေမျိုးစပ်ရာ ဦးကြီးညို ပြန်လာတော့ မြို့ခေါ်သွားပေးဖို့ ပြောရာ ဦးကြီးညိုက လည်း လက်ခံလိုက်သည်။ အိမ်ကြီး အတွက် ခိုင်းကောင်း ဖင်ပေါ့မည့် လူငယ်သန်သန်စွမ်းစွမ်း တယောက် ဆိုလျှင် ဆရာမ ကြီး သဘောကျမည်ဟု တွေးကာ ခေါ်လာခဲ့သည်။ ဗိုလ်မှုး က ငွေကြေး အနည်းငယ်ထုတ်ပေးပြီး ကားမောင်းသင်ခိုင်း တော့လည်း သင်ယူတတ်လွယ်သော ဖိုးတုတ် က ခနလေး နှင့် ဒရိုင်ဘာလိုင်စင်ရ ပြီး အလိုလို အိမ်ကြီး ၏ ဒရိုင်ဘာ ဖြစ်လာခဲ့သည်။ အစပိုင်း တော့ အိမ်ကြီးမှာ ကိုယ့်ဘာသာ ကားမောင်းနေသည့်လူများသဖြင့် သူမောင်းဖို့ အချိန်နည်းခဲ့သည်။ နောက်ပိုင်း ဒေါက်တာ သူရရဲကျော်က လည်း နယ်မှာ တာဝန်ကျ၊ ဗိုလ်ကြီးမာလာရဲ့ကျော် ကလည်း နယ်မှာ တာဝန်ကျ၊ ဗိုလ်မှုးသီဟ ကလည်း အလုပ်များတာမို့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်ကို ဆေးရုံ ပုံမှန်အပို့၊ အကြို ကားမောင်းပေးနေခဲ့ရလေသည်။

ဖိုးတုတ်မှာလည်း တကယ်တော့ ငယ်ငယ်ကတည်းက ဇရှိလေသည်။ မွေးကတည်းက ဆုံးသွားသော အဖေအမေ က သူ့ကို အကောင်းဆုံး အမွေတော့ ပေးသွားခဲ့သည်။ အဲဒါက တော့ သူ့ဖွားဘက်တော် ဖြစ်လေသည်။ ငယ်စဉ်ကတည်း ဂွေးတန်းလန်း သွားနေစဉ်က ပင် ရွယ်တူ များထက် ထူးခြား တုတ်ခိုင် ကြီးမား သဖြင့် ဖိုးတုတ် ဆိုသည့် နာမည်ပင်ရလာသလားမသိ။ လူပျိုပေါက်လာတော့ ရွာထဲက မုဆိုးမ တခုလပ် တို့ က ခေါ်ခိုင်းရင်း သူတို့ ရှိတာလေး တွေ ထိုးကျွေး သဖြင့် ဖိုးတုတ် တယောက် စားတတ်လာခဲ့ရသည်။ ထိုမိန်းမ တွေကြား ဖိုးတုတ် က တိတ်တိတ်ကလေး နာမည်ကျော်ကြားလေသည်။ ထို့ကြောင့်ပင်၊ ထန်းတောထဲ ထရည် အလွန်အကျွံမူးလို့ အိမ်လိုက်တွဲပို့ပေးရသည့် ငမူးသား တချို့ ၏ မိန်းမ တွေက လည်း ဖိုးတုတ် ကို အထာပေးကြသည်။ ဒီလို နှင့် ဖိုးတုတ် မိန်းမ တွေ အကြောကို လည်း နည်းနည်း သိလာသည်။ လုပ်ရည်ကိုင်ရည် ကလည်း တက်လာခဲ့ရသည်။ ဖိုးတုတ် မြို့တက်လာတော့ ရွာက သူလုပ်နေကြ မိန်းမ တွေကို တော့ လွမ်းမိသည်။ မြို့သူတွေ ရဲ့ အလှအပ တွေကို မြင်ရပြန်တော့လည်း သူ ဝမ်းမနည်းတော့၊ ရွာသူတွေ ပြန်ကြည့်ရသည်မှာတောင် ညစ်ထပ်ထပ်ဟု သူထင်မိလာသည်။

ရွာကနေပြီး မြို့တက်လာနေသူတွေတောင် ရွာသူတွေနဲ့ မတူတော့ ပြောင်ပြောင်ရောင်ရောင် နှင့် စိုပြေလှသည်ဟု မြင်မိသည်။ ဥပမာ ဆိုရလျှင် သူ့ကို ခေါ်လာသည့် ဦးကြီးညို ဇနီး မအိ ပင်ဖြစ်သည်။ မအိမှာ ဦကြီးညို လူပျိုကြီးဖြစ် အသက်လေးဆယ်လောက်မှ ရွာပြန်ကာ လက်ထပ်ယူပြီး မြို့သို့ ခေါ်လာခဲ့သူ ဖြစ်သည်။ ဦးကြီးညိုထက် အသက် ၂ဝ ခန့် ငယ်သည်။ ဖိုးတုတ် ရန်ကုန်ရောက်တော့ ဦးကြီးညို က ငါးဆယ်ကျော်၊ မအိက သုံးဆယ်ကျော် ဖြစ်နေလေပြီ။ မအိ ကပင် ဖိုးတုတ် မျက်စေ့ထဲ တွင် တော်တာ်လှနေသည်။ အသားညို ပေမဲ့ ဝင်းမွှတ်နေသည်။ အသားအရည် မခြောက်၊ အိမ်ကြီးမှာ ထမင်းချက် ဟင်းချက်၊ သန့်ရှင်းရေးလုပ်၊ ဈေးဝယ် စသဖြင့် အမြဲ လှုပ်ရှားနေရ၍ လည်း ကိုယ်ခန္ဓာက တုတ်တုတ်ခိုင်ခိုင် ရှိသည်။ မျက်နှာ ဝိုင်းဝိုင်း နှင့် အချောကြီး မဟုတ်သော်လည်း မျက်နှာချိုသည်။ အိမ်ကြီးရှင် ဆရာဝန်မကြီးဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် နှင့် ဗိုလ်ကြီးမာလာရဲကျော်တို့ကို တွေ့လိုက်ရသည့် အခါမတော့ သူ့စိတ်ထဲ နတ်သမီးများလားပင် ထင်မိသည်။ သူတခါမှ အနီးကပ်မမြင်ဘူး သည့် အသားအရည်မျိုး၊ ဖြူဝင်းမွှတ်နေသည် မှာ နေပူပူ မှာ အကြောစိမ်းလေး တွေပင် တချို့နေရာတို့၌ တွေ့နေရသည်။

မြို့တက်လာပြီး ရွာမှာ စားနေကြ တွေ ငတ်တော့ ဖိုးတုတ် တယောက် လက်ကိုသာ အားကိုးပြီး အာသာဖြေရတော့သည်။ သူ့စိတ်ကူးထဲမှာတော့ ဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် နှင့် မာလာရဲကျော်တို့က တလှည့်စီ နေရာယူလို့ပေါ့။ သို့ပေမဲ့ သူတို့ နဲ့က တွေ့ရခဲတော့ စိတ်ထဲပြက်ပြက်ထင်ထင် မှန်းမရ၊ တကယ်မှန်းကောင်း တာက မအိ၊ သူနဲ့ နီးနီးကပ်ကပ်လည်း နေရ၊ မအိက သူ့ကို လက်တို လက်တောင်းလည်း ခိုင်း ဆိုတော့ မအိ ကို ပိုမှန်းပြီး ထုဖြစ်သည်။ နောက် မအိ က သူတို့ အလုပ်သမား တန်းလျှားက ရေချိုးခန်းမှာ ရေချိုးသည်။ သစ်သား နံရံမို့ အပြင်မှာ ပေါင်းနူတ်သလို အမှိုက်ရှင်းသလို နှင့် နံရံကြား အပေါက်တွေက ချောင်းချောင်းကြည့်သည်။ ဦးကြီးညို နှင့် ကလေး မရသဖြင့် တောင့်တင်း ဖုထ နေသော မအိ ကိုယ်လုံးကို ချောင်းချောင်းကြည့်ရင်း ထုခဲ့ရသည်မှာ အမော။ မအိကလည်း သူ့မျက်လုံးတွေကို ရိပ်မိသည်။ မိန်းမပဲလေ။ မအိကိုယ်တိုင်လည်း တောမှာ ဆင်းရဲလွန်းလို့ ကိုယ့်ထက် အသက် ၂ဝကျော်ကြီးသည့် ဦးကြီးညို ကို ယူပြီး မြို့တက်လာခဲ့ရတ၊ မြို့မှာ အိမ်ကြီးရှင်တို့ ဆီက ဆီဦးထောပတ် တွေ စားပြီး အလှတွေတိုး ကာမသွေး တွေ အတက်ဆုံး အချိန်မှာမှ သူမ ဆန္ဒ ကို မလိုက်နိုင်တော့ပဲ တဖြည်းဖြည်းချင်းကျလာနေတဲ့ ဦးကြီးညို ကြောင့် အလိုက မပြည့်ချင်သည့် အချိန်။ သူမ ဘေးနား ရောက်လာသည့် လူပျို ပေါက်လေး မျက်လုံးက လည်း တချိန်လုံး သူမ ဖင်တွေ နို့တွေ ပေါ်မှာ ဆိုတော့ စိတ်တွေလည်း ထွေးပြားရသည်ပေါ့။ သူမ ရေချိုးတုန်း ကောင်လေး လာချောင်းတာလည်း ရိပ်မိသည်။ သူမ ကိုယ်တိုင်က ဆန္ဒကြွနေတာ ဆိုတော့ ထမိန်ကို ခါးထိလှန်ချပြီး ဆပ်ပြာတိုက်တာတို့ ဘာတို့ ဖြင့် မသိမသာ ပြရင်း မိမိ ကိုယ်မိမိ စိတ်ဖြေဖြစ်သည်။

နောက်ကောင်လေး ဒရိုင်ဘာလိုင်စင်ရတော့ ဈေးဝယ်သွားလျှင် ဖိုးတုတ် နှင့် သူမ နှင့်သာ သွားကြတာ များလာသည်။ ဈေးထဲ ဖိုးတုတ်က ခြင်းကိုင်ကာ သူမနောက်လိုက်ရသည်။ တယောက် နှင့် တယောက် တိုးခွေ့ ပွတ်သတ်ကာ အသားခြင်းထိရင်းက တဖြည်းဖြည်းချင်း မပြောပဲ နှင့် အတွင်းကျကျ ရင်းနှီးသည့် အဆင့် ရောက်လာသည်။

အတိုချူံးရရင်တော့ အိုးခြင်းထား အိုးခြင်းထိ ကာ ကြိုးတွေ ရှုတ်ကုန်တော့သည်။ ဦးကြီးညို က ရိပ်မိသော်လည်း၊ သူကိုယ်တိုင်က မတတ်နိုင်တော့တာမို့ မသိမသာ လွတ်ထားပေးလိုက်သည်။ နှစ်ယောက်စလုံးကလည်း ဦးကြီးညိုကြောင့်သာ သူတို့ ယခု လို နေရတာ ဆိုတော့ ဦးကြီးညို ကို မလေးမစား မလုပ်ရဲ၊ လစ်မှသာ လုပ်ကြသည်။ အနည်းဆုံးတော့ ဖိုးတုတ် စိတ်အနည်းငယ်ပြေလျှော့ရသည်ပေါ့။ မအိဆီက လည်း နည်းအတတ်ဆန်းလေး တွေ တတ်မြှောက်ရသည်။

မအိ အမေဆုံးတော့ရွာပြန်သွားသည်၊ ပြန်မရောက်တာလည်း နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြာခဲ့ပြီမို့ အတော်ကြာကြာ နေမည်ဟု ပြောသွားသည်။ ဖိုးတုတ်တယောက် ငတ်ရပြီ။ ထို အချိန်မှာပင် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်ကို ဆေးရုံ အပို့အကြို လုပ်ရတော့ နီးနီးကပ်ကပ် မြင်နေ၊ အနံ့တွေ ရှုနေရတော့ စိတ်တွေက အတော်ဖေါက်ပြားလာသည်။ မအိ အစား ဖိုးတုတ်ကို မီးဖို မှာ ကူလုပ်ဖို့ခေါ်ပြီး အချက်အပြုတ်တွေ သင်ပေးတော့ ပိုဆိုးလာသည်။ အိမ်ကြီးထဲကို ဘယ်လို ဝင်ရမည်၊ ဘယ်သူဘယ်အခန်းနေသည် ဆိုတာပါ သိလာရသည်။ သို့နှင့် အိမ်ကြီးထဲ ဘယ်သူမှ မရှိချိန်တွင် အိမ်ထဲဝင်ကာ ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော် အိပ်ခန်းထဲထိသွား၊ အတွင်းခံတွေကို ရှုသည်။ နောက်တော့ အတွင်းခံတွေ နှင့် ဂွင်းထုသည်၊ နောက်ဆုံး အတင့်ရဲလာပြီး ရေချိုးနေတာကို ချောင်းကြည့်ပြီး ထုသည့် အဆင့်ရောက်လာခဲ့သည်။

ဖိုးတုတ် ဘဝ အပြောင်းအလဲ ဖြစ်သွားတာက သူချောင်းနေတုန်း မိသွားခဲ့တာပဲ ဖြစ်သည်။ ဖိုးတုတ် အရမ်းလန့်သွားသည်။ သူ့အလုပ်ကို လည်း မပြုတ်ချင်၊ အထူးသဖြင့် အချူပ်တွေ ထောင်တွေကို သူတအားကြောက်သည်။ ထို့ကြောင့်လည်း သူတောင်းပန်သည်။ ရှစ်ခိုးဦးချတောင်းပန်တာတောင် သူ့ကို ပါးရိုက်တော့ သူလည်းဒေါသထွက်သွားပြီး ပြန်ထိုးမိလိုက်သည်။ ထိုအခါမှာ သူလက်လွန်သွားပြီ ဆိုတာကို သူသိလိုက်သည်။ သွားပြီ ဘဝပျက်ပြီပေါ့။ သို့သော်လည်း သူလက်သီးစာ မိသွားသော ဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် မျက်လုံး နှင့် မျက်နှာအမူအယာမှာ သူ့ကို ကြောက်လန့်သွားသည်ကို သူတွေ့လိုက်ရသည်။ သူ့စိတ်ကို ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ မထူးတော့ဘူး ဒီစော်ကြီးကို လိုးပြီးမှ ပဲ ထောင်ထဲမှာ သေချင်သေပေ့စေတော့ဟု စိတ်သွင်းလိုက်မိပြီး ဆက်ကြမ်းမိတော့သည်။ တကယ်လိုးရတော့လည်း မြင်ရသည့်အတိုင်း အလွန်အရသာရှိလှသည်။ အတွင်းသားတွေက လည်း နုညှက်ပြီး သူ့လီးကြီးက စေးကျပ် ပြည်တင်းနေသည်။ သူလိုးနေရင်းက စောက်ရည်တွေ စီးကျလာပြီး သူ့လီးကြီး အဆောင့်ကို ပြန်ပြန်ကော့ပေးလာတာတွေ့ရတော့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်လည်း အရသာတွေ့နေပြီ ဆိုတာကို သူသိလိုက်သည်။ သူတချီကောင်းကောင်းလိုးပေးပြီးလိုက်လို့ ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော် လည်း ကာမ အရသာ အထွတ်အထိပ်ရောက်သွားတာ သိလိုက်ရတော့ သူမကြောက်တော့ပြီ။ သူ့အတွေ့အကြုံအရ သူလိုးတာကို အရသာ တွေ့သွားပြီး ပြီးသွားသူ မိန်းမ တိုင်းကို သူ ကြိုက်တဲ့ အချိန် ပြန်လိုးလို့ ရသည်ဆိုတာ သူသိသည်။

သို့သော် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကတော့ တခြား မိန်းမ တွေနှင့် မတူခြေ။ သူစိတ်ထလာလို့ သူမ ကို သွားဆွလိုက်တိုင်း အစပိုင်းမှာ အမြဲ ငြင်းဆန် ရုံးကန်သည်။ သို့သော်လည်း လိုးလို့ အရှိန်ရလာလျှင် သူမ ကိုယ်တိုင်က ပင် စိတ်လို လက်ရ တုန့်ပြန်လေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း ဖိုးတုတ်မှာ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲ့ကျော်ကို လုပ်ရတိုင်း အမြဲ မုဒိန်းကျင့်သလို ဖြစ်နေရသည်။ သူလည်း မထူးဇာတ်ခင်းကာ ဆက်လုပ်လေသည်။ ထိုကဲ့သို့ လေးရက်ခန့် နေ့ရောညပါ လိုးပေးပြီးမှ ပဲ ဒေါက်တာနှင်းဖြူ ရဲကျော် အပိုးကျိုးသွားတော့သည်။ အဲဒီ နောက်ပိုင်းတော့ အကြမ်းဖက်စရာ မလိုတော့ သူလိုချင်တာ အကုန်ရလာတော့သည်။

ဖိုးတုတ် သူ့ကံကို ပင် သူမယုံနိုင် ဖြစ်ရသည်။ တရက် ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော်ကို ကိုယ်လုံးတီးချွတ်ကာ ကုတင်ပေါ် ပက်လက်နေစေပြီး သူမ တကိုယ်လုံးကို သူလျှာဖြင့် ရက်မိသည်။ ခြေဖြားလေးမှ စကာ နဖူး အထိပင် တကိုယ်လုံး နေရာလပ်မကျန်အောင် ရက်ပြစ်လိုက်သည်။ အသားလေးက ဖွေးမွတ်ချောမွေ့ လှပြီး ရေချိုးပြီးစ ဆိုလျှင် နီရဲရဲလေး ပင် ဖြစ်နေလောက်အောင် နုလေသည်။ ရွှေမှုံစားပြီး မွေးလာသလားဟု ပင် ပြော၍ ရနိုင်မည်ဟု ဖိုးတုတ်ထင်မိသည်။ နို့တွေက လည်း ခလေး နှစ်ယောက် မွေးခဲ့တာတောင်မှ လုံးကြွ တင်းရင်းနေသည်။ ပက်လက်ဖြင့် တကိုယ်လုံးကို ရက်ပြီးတော့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်ကို မှောက်ခိုင်းပြီး ပုခုံးမှ ခြေဖနှောင့်ထိ ရက်ပေးပြန်သည်။ ဖင်လုံးကြီး နှစ်လုံးမှာ တင်းရင်း ပြီး ဖေါင်းမို့နေသည်ဘော်လုံး နှစ်လုံးအလား၊ ဖင်နှစ်လုံးကို ဖြဲပြီး ဖင်ပေါက်လေးကို လျှာနှင့်ထိုးလိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ထွန့်ထွန့်လူးသွားသည်။ ထိုအခါ ဖိုးတုတ် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်ကို ဖင်လိုးဖို့ အကြံရလေသည်။ တကယ်တော့ ရွာမှာတုန်းက ဖင်တခါမှ မလိုးဘူး။ မအိ ဆီမှ တတ်လာသည်။ မအိကို လည်း ဦးကြီးညို က သင်ပေးခဲ့တာ။ သို့သော် သူတကယ်လိုးမည်ဆိုတော့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်က သူမ ဆီမှာ ရှိသည့် ဂျယ်တမျိုးကို သုံးဖို့ ထုတ်ပေးသည်၊ ကွန်ဒန် သုံးခိုင်းသည်။

ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်ကို တခါတလေ ဖိုးတုတ်က ကောင်မကြီးဟု ခေါ်သည်။ တခါတလေ မမ ဟု ခေါ်သည်။ တခါတလေ ဆရာမ ဟု ခေါ်သည်။ တခါတရံ မိန်းမ ဟု ပင်ခေါ်တတ်သေးသည်။ သူဖီးလာသလို ခေါ်သည်ကို ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်က လည်း မကန့်ကွက်၊ ဖိုးတုတ်တယောက် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်ကို ယခင်က နတ်သမီးသမျှထင်ထားတာ ယခုတော့ သူ့အဖို့ အရှင်လတ်လတ် နတ်ပြည်ရောက်နေရသလို ဖြစ်နေတော့သည်။

သို့သော် လူဆိုတာက ရလေ လိုလေ အိုတစ္ဆေ မျိုးမဟုတ်ပါလား၊ အိမ်ထဲ မှာ နေရာမျိုးစုံ၊ ပုံစံမျိုးစုံ၊ အပေါက်မျိုးစုံ လုပ်ပြီးတော့ နည်းနည်း ရိုးသလို ဖြစ်လာခဲ့သည်။ အပြင်ဘက် က လူသူတွေ ကြားထဲ မှာ ဒါငါ့စော်ကြီးကွ ဆိုပြီး တွဲသွားကာ ကြွားချင်သည်။ လူသူကြားထဲ မှာ လူမသိအောင် လိုးချင်သည်။ အဲဒါတွေကို ပြောတော့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်က သူမ ဘယ်သူမှ မသိနိုင်သည့် နေရာမျိုးတွေပဲ သွားဖို့ ပြောသည်။ သူမ ယောက်ျား သိသွားပါက သူ့ကို သတ်လိမ့်မည်ဟု သတိပေးသည်။ အဲဒါတော့ ဖိုးတုတ်လန့်သည်။ ထို့ကြောင့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် အတွက် စိတ်ချရမည့် နေရာမျိုးတွေကို သွားကြသည်။

ထို အိမ်အပြင်ဘက်က ကိစ္စတွေက တော့ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော်၏ဗီဒီယို ကလစ်တွေမှာ မရှိပါ။
အခန်း ၇

ဗိုလ်မှုး သီဟ မစ်ရှင်းက ပြန်မရောက်ခင် ရက်အတွင်းမှာ ဖိုးတုတ် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်ကို အတော်လိုးပြစ်လိုက်ရသည်။ လရည်ဝင်တော့ အသေခင်ဆိုတာ တကယ်များ မှန်နေမလားမသိ၊ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်ကလည်း မိမိသားလောက် ရှိမည့်၊ အညာသားတောသား မဲမဲတူးတူးလေး ကို စွဲလမ်းသွားရသည်။ ( မိန်းမတွေ အသိရခက်သည်။) ဗိုလ်မှုးသီဟ ပြန်ရောက်လာတော့ လည်း သူတို့ ချစ်ခန်းဖွင့်တာတွေက မပြတ်၊ ဗိုလ်မှုးသီဟ က အလုပ်ကို အရင်သွားရသည်။ ထို့ကြောင့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် အလုပ်သွားဖို့ ရေချိုးချိန် ဆိုလျှင် ဖိုးတုတ် ရောက်လာပြီ။ ဖိုးတုတ်ကလည်း ရေမချိုးခင် ဘာမှ မလုပ် ရေမိုးချိုးပြီး လတ်လတ်ဆတ်ဆတ် မွှေးမွှေးကြိုင်ကြိုင် နှင့် ဖွေးအိနေသော အကိတ်တုံးကြီးကို မှ စားချင်သည်။ ရေချိုး လို့ တကိုယ်လုံး မခြောက်တခြောက် သုတ်ပြီးချိန်မှာမှ ဒေါက်တာ ဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို ကုတင်စောင်း လက်နှစ်ဖက်ထောက်ကာ ဖင်ကုံးခိုင်းပြီး အနောက်က လိုးသည်။ တခါတရံ မျက်နှာချင်းဆိုင် သူမ ကို ကုတင်မှာ ဖင်တစောင်းထိုင်ခိုင်းပြီးသူက မတ်တတ်ရပ် လိုးသည်။ ပြီးမှ ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော် အဝတ်အစား ဝတ်ရသည်။ သူ့လရည်တွေကို မသုပ်ပြစ်ခိုင်း ဒီအတိုင်း ပင်တီကို ဝတ်စေသည်။

နောက်တော့ ဆေးရုံကို ကားမောင်းပို့ပေးသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်တို့ ဆေးရုံက ကားပါကင် မြေအောက်ထပ်မှာ ရှိသည်။ ထိုကားပတ်ကင်မှ ဓါတ်လှေခါးဖြင့် မိမိတာဝန်ကျသည့် အထပ်သို့ တက်ရသည်။ ဖိုးတုတ်က ကားကို ကားပတ်ကင်ထဲ မောင်းဝင်ပြီး ချောင်ကျကျ နေရာတွင် ရပ်သည်။ ဆေးရုံ ယူနီဖေါင်း အပြည့်ဝတ်ထားသည့် ဆရာဝန်မကြီးကို ကားရှေ့ခန်းမှာ ပင် သူက ပုဆိုးဖြည်ပေးပြီး သူလီးကို ကောင်းကောင်းစုပ်ခိုင်းသည်။ ယူနီဖေါင်းတွေ ကြေမှာ စိုးလို့ သူက တော့ ဆရာဝန်မကြီးကို မထိမကိုင်ခြေ။ ဆရာဝန်မကြီး ပါးစပ်ထဲ လရည်တွေ ပန်းထုတ်လိုက်ပြီး ဆရာဝန်မကြီး တဂွပ်ဂွပ်မျိုချစေပြီးမှ ဓါတ်လှေခါးနား ကားမောင်း သွားကာ ရပ်ပြီး ဆင်းစေသည်။ ထို မနက်ပိုင်းဖြစ်စဉ် မှာ နေ့တဒူဝလို ဖြစ်လေသည်။

ညနေပိုုင်းကျတာ့ တမျိုးဖြစ်သည်။ ဆေးရုံ အဆင်းမှာက လူရှုပ် တော့ ဘာမှ လုပ်လို့ မရ၊ အိမ်ရောက်လို့ ဗိုလ်မှုးသီဟ ပြန်မရောက်သေးဘူး ဆိုရင်တော့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် အထုပ်တွေ ပစ္စည်း တွေ ကူပြီး လိုက်ပို့သလိုဖြင့် အိမ်ထဲ ဝင်ပြီး လူလစ်လျှင် အိပ်ထဲ ထဲ လိုက်ဝင်ပြီး လိုးသည်။ ထို့ကြောင့် ညနေပိုင်းက အမြဲတမ်း အဆင်မပြေတော့ မနက်ပိုင်းကို မပျက်မကွက် ရအောင် လိုးဖြစ်ကြသည်။

ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် အိမ်ပြန်ရောက်ပြီးတော့ သူတို့ အနေအထိုင် အတော်ဆင်ခြင်လိုက်ကြရသည်။ သို့ဖြင့် အရမ်းဆာလာသည့် တနေ့ ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော်ကို အပူကပ် တော့ ဒေါက်တာနှင်းဖြူရဲကျော်က သူမ သူငယ်ချင်းများ နှင့် ငွေဆောင်သို့ ၂ညအိပ် အနားယူသွားမည်ဟု ပြောလိုက်သည်။ တကယ်လည်း အလုပ်မှ ဆရာဝန် လင်မယားတစုံတွဲကို ချိတ်လိုက်သည်။ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော်က ထိုအခါမျိုးမှာ လိုက်လေ့ မရှိ၊ ထို့ကြောင့် အိမ်က ဖိုးဘိုင်ဖိုးယူသွားမည်ဆိုတော့ ဖိုးတုတ် ခေါ်သွားဟု ဆိုကာ လွတ်လိုက်သည်။

ငွေဆောင်ရောက်တော့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်က ဖိုးတုတ်ကို တခြား နေရာမှာ သွားအိပ်တော့ဟု ကားဖြင့် လွှတ်လိုက်သည်။ လိုအပ်လျှင် ဖုံးခေါ်လိုက်မည်ဟု တခြားလူများရှေ့တွင် ပြောလိုက်သည်။ နောက်တော့ သူမ အနောက်ဖက် အခန်းတံခါးကို ဂလန့်မချပဲ ဖွင့်ထားပေးလိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် သူမ သူငယ်ချင်းတွေ နှင့် ရေစပ်သွားဆော့နေစဉ်ဖိုးတုတ်က သူမ အခန်းသို့ အနောက်ပေါက်မှ ဝင်လာပြီး ပုန်း နေလိုက်သည်။ သူမ ပြန်လာတော့ ရေချိုးခန်းမှာ ရေအတူချိုးကြရင်း တချီလိုးလိုက်သည်။ ညနေဖက် သူမ သူငယ်ချင်းတွေ နှင့် ညနေစာ သွားစားသည်။ အပြန်မှာ ညလည်ဘိုက်ဆာရင် စားဖို့ ဆိုပြီး စားစရာတချို့ ဖိုးတုတ်အတွက် ယူလာခဲ့သည်။ ထိုညက ဖိုးတုတ် နှင့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော်တို့ ဟန်းနီးမွန်းထွက်လာသည့် ညားကာစ လင်မယားလို လိုးကြ ဆော်ကြသည်။ နောက်နေ့လည်း ထို့အတူပင်၊ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် သူမ သူငယ်ချင်းတွေနှင့် အပြင်သွားလျှင် ဖိုးတုတ် အခန်းထဲ ပုန်းနေခဲ့သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ယူလာပေးခဲ့သော အစာကို စားသည်။ အိပ်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် အခန်းပြန်လာသည့် အချိန်ဆို ရင် သူတို့ အချစ်ခန်းဖွင့်ကြသည်။ နောက်တော့ ပြန်လာကြသည်။

ထိုကဲ့သို့ ခရီးစဉ်မျိုးမှာ တခါ အခွင့်ရေးပေါ်ဖို့က တော်တာ်နှင့် မလွယ်ပေ။တခါတလေ ဖိုးတုတ်က အရမ်းဆာ လာလျှင် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို ဖုံးဆက်ကာ သူ့ကို အခေါ်လွှတ်ခိုင်းတတ်သည်။ ထိုအခါ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က ဘကြီးညိုကို ဖုံးခေါ်ကာ ဖိုးတုတ်ကို သူတို့ အိမ်က စာအုပ်၊ ဖိုင် သို့မဟုတ် စားစရာ တခုခု ဆေးရုံကို လာပို့ပေးဖို့ ပြောလိုက်သည်။ ထိုအခါ ဖိုးတုတ် က ဆေးရုံ သို့ တက်လာလေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် အားသည့် ဘရိတ်တိုင်း မျိုးမှာ ဖြစ်သည်။ ဆရာဝန်ကြီးများ နားနေခန်း က အိမ်သာ ရေချိုးခန်း တွဲလျှက် ရှိသည်။ ထိုအခန်းတွင်း သို့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို ခေါ်ကာ လိုးလေ့ရှိသည်။

ယခုလည်း ရှားရှားပါးပါး အခွင့်အရေးကြုံရသည်။ ကြားရက် တရက်မှာ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ဒီညအိမ်ပြန်မအိပ် ဟု ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က သူ့ကို မက်ဆေ့ပို့လာသည်။သူလည်း ဘကြီးညို မသိအောင် အသာ အိမ်ထဲ ဝင်ပြီး ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တို့ လင်မယားအခန်းထဲ သို့ ဝင်လေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က သူ့ကို ရေမိုးချိုးစေသဖြင့် သူမ သဘောကျ ရေမိုးချိုး လိုက်သည်။ ပြီးတော့ သူလုပ်စေချင်သော ရိုးပလေး ဆရာဝန် လူနာ အဖြစ် ကစားပြီး ဆစ်စတီနိုင်းကာ နောက်တော့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို ဖင်လိုးပြစ်လိုက်သည်။ပြီးတော့ မှ သူ့မယားအလား ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် ဖက်ကာ အိပ်လိုက်သည်။ ထိုညက သူတို့ နှစ်ယောက်ကို လိုက်ဖ် ကင်မရာဖြင့် ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် တယောက် ကြည့်နေမှန်း သူတို့ နှစ်ယောက်စလုံး သတိမထားမိကြခြေ။

……………………………….

ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ဘီယာသောက်လိုက် အစာနည်းနည်း စားလိုက် ဖြင့် ဗီဒီယို ကလစ်တွေကို တခုခြင်း ဖွင့်ကြည့်နေရင်းက ကြာလာတော့ ဘယ်လို အိပ်ပျော်သွားမှန်းမသိကုလားထိုင်ပေါ်မှာ အိပ်ပျော်ကျသွားတော့သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တယောက် အစပိုင်း ငြင်းရင်း ဆန်ရင်း ကမှ မသိမသာလိုက်လျောရင်း တဖြည်းဖြည်း ချင်းဖြင့် ဖိုးတုတ် နှင့် အလို တူ အလိုပါ ဖြစ်သွားသည်ကို မယုံနိုင်စရာ အဆင့်ဆင့် ကြည့်ခဲ့ရပြီး လူရော စိတ်ရော ပန်းလာသဖြင့် အိပ်ပျော်သွားခြင်း ဖြစ်လေသည်။ သောက်ထားသည့် ဘီယာတွေ ကြောင့် သေးအလွန်ပေါက်ချင်ပြီး နိုးလာရာ အိမ်သာသို့ ကမန်းကတန်း သွားကာ သေးပေါက်လိုက်ရသည်။ ပြန်လာတော့ အပြင်မှာ ရောင်နီပင် သန်းနေလေပြီ။ စိတ်ကူး ပေါက်လာသဖြင့် အိမ်ဖုံးကို လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။

အိပ်ခန်းထဲမှ လှုပ်ရှားမှု ဖြစ်သွားသဖြင့် မုမန့်ဆင်ဆာ ကြောင့် အိပ်ခန်းထဲ မှ ကင်မရာက ရီကော့ဒင်း ဆိုင်း မီးနီလေး ပွင့်လာသည်။ထို ဝင်းဒိုးကလေးကို ကလစ်လိုက်ရာ ကွန်ပြူစခရင် တခုလုံးမှာ သူ့အိပ်ခန်းမြင်ကွင်း ပေါ်လာလေသည်။ကိုယ်တုံးလုံးဖြင့် တယောက်ကို တယောက်ဖက်နေကြဟန်တူသော ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် နှင့် ဖိုးတုတ်တို့ အတွဲ ဖုံးသံကြောင့် နိုးသွားကြပုံပေါ်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က ကိုယ်လုံးကို တပတ်လှိမ် ၍ ကုတင်ဘေးစားပွဲပေါ်က ဖုံးကို လှမ်းကိုင်ဖို့ ပြင်လိုက်သည်။ ဖိုးတုတ်က သူမအနောက်ဖက်မှ လိုက်ကပ်၍ ကိုယ်လုံးကို ဖက်ကာ နို့ကြီးတွေကို လှမ်းဆုပ်ကိုက်လိုက်တာတွေ့ရသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က ဖုံးကို ခရက်ဒယ်မှ မ မ သေးပဲ ဖိုးတုတ်ဖက်လှည့်ကာ သူမ နူတ်ခမ်းပေါ်တွင် လက်ညိုးကို ဒေါင်လိုက်ထောင်ပြကာ အသံမထွက်ဖို့ သတိပေးလိုက်သည်။ ဖိုးတုတ်က ခေါင်းငြိမ့်ပြမှ ဖုံးလက်ကိုင်ကို မပြီး နားကို ကပ်လိုက်သည်။

“ဟဲလို..”

“ဖြူ ရေ ကိုကိုပါ”

“အင်း ကိုကို ပြောဘာဖြစ်လို့လဲ၊ အဆင်ပြေရဲ့လား၊ ဒီနေ့ ဘယ်အချိန်ပြန်လာမှာလဲ”

“အင်း အဲဒါပြောမလို့ ဖြူ လေး အိပ်တုန်းလားလို့ ဆောရီးနော် နိုးလိုက်သလို ဖြစ်သွားတာ”

“ရပါတယ် ကိုကို ရာ ဖြူလေး လဲ ခနနေ အလုပ်သွားဖို့ ပြင်ရတော့မှာပဲဟာ”

ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် က ဖုံးပြောနေရင်းက ကွန်ပြူတာ စခရင်ကို လည်း စူးစိုက်ကြည့်နေမိသည်။ ဖိုးတုတ် က ဖုံးပြောနေသော ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် အနောက်ဖက်သို့ တိုးကပ်ပြီး သိုင်းဖက်ကာ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ၏ ဖွေးဖွေးဖြူ ဖွံ့ထွားသည့် နို့ကြီးတွေကို အနောက်မှ ဆုပ်နှယ်ရင်း မာတောင် တောင့်တင်းနေသည့် သူ၏ အိပ်ယာထစ လီး ကြီးဖြင့် ဖင်ကြားသို့ မှန်းကာ ထိုးသွင်းနေသည်ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကလည်း သူမ ဖင်ကြီးကို ကော့ပြီး လမ်းကြောင်းမှန်အောင် ပြင်ပေးလိုက်ရာ လီးကြီးက သူမ စောက်ဖုတ်ထဲ တန်းဝင်သွားပုံ ရသည်။ ဖုံးထဲတွင် သူမ ပါးစပ်မှ ဟစ် ကနဲ လေသံထွက်သွားသည်ကို ကြားလိုက်ရသည်။

“အင်း”

“ဟ…”

“ဖြူလေး ဘာဖြစ်သွားတာလည်း ခုနက အသံက”

ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က ဖုံးမကိုင်ထားသည့် လက်ဖြင့် ဖိုးတုတ်ကို လက်နောက်ပြန်ပြန် ဆိပ်လိုက်သည်ကို ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် မြင်လိုက်သည်။ ဖိုးတုတ်က ဆောင့်ထိုးလိုက်လို့ ပါးစပ်က အသံကို မထိန်းလိုက်နိုင်တာ ဖြစ်မည်။ ဖိုးတုတ် က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ခါးကို ကိုင်ကာ အနောက်မှ အသာညှောင့်လိုးနေတာကို မြင်နေရသည်။ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် တယောက် သူ့မိန်းမ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က သူမ ဒရိုင်ဘာဖြင့် အလိုးခံနေရင်းက သူနှင့် ဟန်မပျက် ဖုံးပြောနေနိုင်သည်ကို အံဩနေမိသည်။ သူကိုယ်တိုင်လည်း ဘာမှန်းမသိ လီးကြီးမာတောင်နေသည်ကို သတိထားမိလေသည်။

“ဘာမှ မဖြစ်ပါဘူး ကိုကို အဲယားကွန်းက တအားအေးနေပြီး ဖြူလေး စောင်မခြုံမိတော့ နည်းနည်း ချမ်းသလို ဖြစ်သွားလို့ပါ”

ဖုံးထဲ မှာ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် အသက်ရှုသံက သိသိသာသာ မြန်လာသည်ကို ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် သတိထားမိနေလေသည်။ သူတို့ လိုးနေသည်ကို မျက်စေ့ရှေ့မှာ မြင်နေရလို့လားမသိ။ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် အားနေသောလက်က သူ့လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင် ကာ ဖိုးတုတ် လိုးချက်နှင့် အညီ ထုနေမိလေပြီ။

“အော်”

“ကိုကို ဘာပြောမလို့ ခေါ်တာလဲဟင်၊ ဖြူလေး အလုပ်မသွားခင် အိမ်ပြန်ရောက်မယ်ဆို ပြောလေ၊ ကိုကို စားဖို့ မနက်စာ ပြင်ထားပေးမယ်”

“အဲဒီ လောက် အစောကြီးတော့ ပြန်ရောက်မယ်မထင်ဘူး ဖြူလေး၊ ဘာမှ လုပ်မနေနဲ့ အေးဆေးသာ အလုပ်သွားပါ နော်”

“ဒါဆိုရင်လည်း ဒါပဲနော် ကိုကို ဖြူလေး အလုပ်သွားဖို့ ပြင်ရတော့မယ်”

“အိုကေလေ ဖြူလေး ဘိုင်ဘိုင် လပ်ဗ်ယူ”

“လပ်ဗ်ယူ ကိုကို မွမွ”

ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ဖုံးကို အရမ်းချချင်နေမှန်းသိသဖြင့် ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် လည်း စကားဖြတ်ပေးလိုက်တော့သည်။ ဖုံးချပြီးတော့ သူ့မိန်းမ နှင့် သူ့ဒရိုင်ဘာတို့ ၏ လိုးခန်း ကို ကြည့်ရင်း ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် တယောက် ဂွင်းထုနေမိတော့သည်။

ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ဖုံးကို ချပြီးတာနှင့် ဖိုးတုတ်က သူ့လီးကို မချွတ်ပဲ ဒူးထောက်ထကာ တချိန်ထဲ မှာပဲ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ခါးကိုလည်း ဆုပ်ကိုင် မလိုက်သဖြင့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တယောက် အိပ်ယာပေါ် ဖင်ဘူးတောင် ထောင်ရက် ဖြစ်သွားလေသည်။ ဖိုးတုတ် တယောက် အနောက်မှ အားရ ပါးရ ဆောင့်လိုးနေလိုက်သည်မှာ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ၏ ဖင်ဖြူဖြူကြီး နှစ်လုံး မှာ ကျောက်ကျောတုံးကြီးတွေလို တုံကနဲ တုံကနဲ ဖြစ်နေသည်ကို တွေ့နေရလေသည်။

ဖိုးတုတ် သူ့မိန်းမ စောက်ဖုတ်ထဲ လရည်တွေ ပန်းထည့်သည့် အချိန်လောက်မှာပင် ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် လည်း သူ့လီးထဲ မှ လရည်တွေကို တစ်ရှုးထဲ ပန်းထုတ်ထည့်လိုက်ရလေတော့သည်။

……………………………..

ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် တယောက် စိတ်တွေနောက်နေလေပြီ။ ဒီကိစ္စ ကို သူဘယ်လို ဖြေရှင်းရမည်နည်း။ မသိချင်ယောင်ဆောင် ပြီးတော့ ဖိုးတုတ်ကို ပဲ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် မသိအောင် ရှင်းပြစ်ရမည်လား၊ ဒါမှ မဟုတ် သူသိသည်ဆိုတာကို ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် အားဖွင့်ပြောပြီး ဖိုးတုတ် နှင့် ဇာတ်လမ်းကို သိပ်မဆိုးရွားခင် ဖြတ်ခိုင်းရမလား၊ ခေါင်းနည်းနည်း ခဲလာခဲ့ရသည်။ လောလောဆယ်တော့ အခြေအနေ မဆိုးသေးဟု ထင်ရသည်မို့ ဒီအတိုင်း မသိမသာလေးပဲ ထားလိုက်ရမလား။ တခြား တစိမ်းတယောက် လိုးထားသည့် သူ့မိန်းမ ကို အခု သူက လိုးချင်စိတ်တွေ တအားပြင်းပြ နေရသည်က ဘာသဘောလဲ ၊ သူ့ရဲ့ အတွင်းစိတ်တနေရာမှာပဲ ကပ်ကိုး ဖီး ရှိလို့လား၊

တကယ်တော့ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တခြားတယောက် နှင့် ဖေါက်ပြားတာကို ခွင့်လွှတ်ပါသည်။ သူကိုယ်တိုင် လည်း အပြင်မှာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် ကဲသူမို့၊ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကိုလည်း သူမ စိတ်ခံစားမှု လွှတ်လပ်ခွင့်ကို သူပေးချင်ပါသည်။ သို့သော် အိမ်မှ အလုပ်သမား နှင့် ဆိုတော့ ပတ်သက်မှု က တခါထဲ ပြတ်မသွား အမြှင်မပြတ်ပဲ ငြိတွယ် နေသည်ကို သူသဘောမကျ၊ အထူးသဖြင့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် စိတ်ထဲ ဘယ်လို သဘောထားမှာလဲ၊ တသက်လုံး အဲလို နေသွားမှာလား၊ တချိန်ကျရင် ဇာတ်လမ်းသိမ်းဖို့ ရည်ရွယ်ချက်ရှိလား၊ အဲဒါတွေကို သူသိချင်၊ မေးချင် ဆွေးနွေးချင်နေမိသည်။

ထို့ကြောင့်လည်း ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို ထိုကိစ္စ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ရင်ဆိုင် ဖွင့်မေး၊ ဆွေးနွေးတော့မည်ဟု ဆုံးဖြတ်ချက် နောက်ဆုံး ချလိုက်မိတော့သည်။ ထိုအခါမှ ပဲ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် လည်း စိတ်ထဲ ပေါ့သွားကာ ရေမိုးချိုး အဝတ်အစားလဲ ပြီး အလုပ်ကိစ္စတို့ လုပ်စရာရှိတာကို စတင်လုပ်ကိုင်လေတော့သည်။

အခန်း ၈။

ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် နေ့ခင်းဘက်အိမ်ပြန်လာပြီးတော့ အိပ်ယာပေါ် လှဲချလိုက်တာနှင့် တုံးကနဲ အိပ်ပျော်သွားတော့သည်။ မအိပ်ခင်တော့ အိပ်ယာခင်းကို သေခြာ ကြည့်လိုက်သေးသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် အိပ်ယာခင်း အသစ်လဲ ထားတာသေခြာသည်။ အနံ့အသက် ဘာမှ မရှိ။ အဝတ်လျှော်စက်ထဲ မှာပဲ အိပ်ယာခင်းအဟောင်း ဆပ်ပြာရည်စိမ်လျှက် တွေ့ရသည်။ထို့ကြောင့်လည်း စိတ်လွတ်ကိုယ်လွတ် အိပ်ယာပေါ် လှဲကျကာ အိပ်ပျော်သွားခြင်းသာ။

ရေချိုးခန်းထဲ ရေပန်းက ရေကျနေသံကြားတော့မှ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် နိုးလာခဲ့သည်။ ဘယ်လောက်တောင် အိပ်ပျော်သွားသည်မသိ။ မိန်းမ တောင်ပြန်ရောက်လို့ ရေချိုးနေပြီ။ အိပ်ယာထဲ ခနထပ်နှပ်နေလိုက်သည်။ ခနနေတော့ ရေသံပိတ်ပြီး ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် မျက်နှာသုတ်ပုဝါတခု ကိုယ်မှာ ပတ်၊ နောက်တခု ဖြင့် ခေါင်းက ဆံပင်တွေကို သုတ်ရင်း ထွက်လာသည်။

“ဟော ကိုကို နိုးနေပလား”

“အင်း ဖြူလေး၊ ရောက်တာ ကြာပလား”

“အင်း ခုနပဲ ကိုကို ၊ ကိုကိုရော အတော်ပင်ပန်းသွားလား အိပ်လိုက်တာမှ တကယ် နှစ်နှစ်ချိုက်ချိုက်ပဲ”

သူမ ခေါင်းမှ ဆံပင်အုပ်ထူထူကို ခြောက်အောင် သုပ်နေသော ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ၏ လက်မောင်းအိုးဖြူဖွေးဖွေးတွေ၊ ရေနွေးပူပူ နှင့် ချိုးပြီးကာစမို့ နီတာတာ မျက်နှာလေး နှင့် နုဖတ်နေသော သူ့မိန်းမကို ကြည့်ရင်း ညိုမဲနေသည့်အညာသား ဖိုးတုတ် က အားမနာလျှာမကျိုး သုံးစွဲနေသည့် ဗီဒီယိုများကို ပြန်မြင်ယောင်လာမိပြီး ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် လီးက စောင်အပါးအောက်က ထောင်ထလာခဲ့သည်။ အိပ်ခါနီးဝတ်ထားသည့်လုံချည်က ခါးမှာ ကွင်းလုံးတက်လှိမ့်ပတ်နေပြီမို့ စောင်အောက်က ထောင်ထလာခြင်းမှာ သိသိသာသာကြီး ဖြစ်နေလေသည်။

“လာပါအုံး ဖြူလေးရဲ့ ဒီကို”

ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ၏ မျက်နှာ အမူအယာနှင့် စောင်အောက်မှ ဖေါင်းနေတာကို မြင်သည်။ သို့သော်လည်း သူမ မျက်နှာမှာ အနည်းငယ်နွမ်းနေပုံဖြင့်၊

“အာ ကိုကို ဒီနေ့ ဆေးရုံ မှာ အလုပ်တအားများလို့ ဖြူလေး နုံးနေတယ် လှုပ်တောင်မလှုပ်ချင်တော့ဘူး”

ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် စိတ်ထဲ ထောင်းကနဲ ဖြစ်သွားမိသည်။ မနေကညက လည်း ဖိုးတုတ်ဆော်ထားပြီး မနက်အစောကြီးထတော့လည်း တချီ၊ အခု ကိုယ့်ယောက်ျား ကျတော့ အလုပ်ပင်ပန်းလို့တဲ့။ ဒေါသဖြင့် ပါးစပ်က တခုခု ပြောမလို့ ကြံလိုက်ပြီးမှ ဘရိတ်အပ်လိုက်ရသည်။ ဒီည အရေးကြီးတာ ဆွေးနွေးဖို့ ရှိသည် မဟုတ်ပါလား။

“အင်း ပါ ဒါဆိုလည်း တခုခု စားကြစို့လေ၊ အပြင်ထွက်စားမလား၊ အိမ်မှာ ရှိတာပဲ စားကြမလား”

“အိမ်မှာ ဘာမှ တော့ ဖွယ်ဖွယ်ရာရာ မရှိဘူးကိုကို”

“ဒါဆိုလည်း ဖြူလေး ကြိုက်တဲ့ ထိုင်းစာ သွားစားကြမယ်လေ”

“အင်း သွားလေ”

သူတို့ နှစ်ယောက် အဝတ်အစား များလဲလှယ်လိုက်ကြပီး ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ကားဖြင့် ထွက်ကာ ထိုင်း ရက်စတောရင့် တွင် ညနေစာ သွားစားကြသည်။ ခါတိုင်း တယောက်နှင့် တယောက် ပြောစရာ အများကြီး ရှိနေကြသော လင်မယားနှစ်ယောက် စကား နည်းနေကြသဖြင့် တယောက်ယောက်က ဘာစပြောမလဲ ဆိုတာကို စောင့်နေသလို ဖြစ်နေကြသည်။ ထိုသို့ဖြင့် စားပြီး သောက်ပြီးတော့ အိမ်သို့ ပြန်လာကြသည်။ အိမ်ရောက်လို့ ညဝတ်အကျႌ လဲ သွားတိုက် သန့်ရှင်းရေးလုပ် ပြီး အိပ်ယာပေါ်သို့ တက်ပြီး ဘေးချင်းယျဉ်လျှက် လှဲမိသည့် အချိန်တွင် ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် က၊

“ဖြူလေး ကို ကိုကို ပြောစရာ ရှိတယ်”

“ပြောလေ ကိုကို”

“ဖြူလေး ဖိုးတုတ် နဲ့ ဇာတ်လမ်းကို ဘယ်အထိ ဆက်မယ် စိတ်ကူးထားလဲ”

“ဟင်”

ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် မျက်နှာတခုလုံး သွေးဆုပ် သလို ဖြူသွားပြီး မျက်နှာလည်း အရမ်းပျက်သွားခဲ့လေသည်။ သို့သော် အတင်းဟန်ဆောင် တင်း၍၊

“ကို…ကို…..ဘာ….ဘာ…ကိုဆိုလိုတာလဲ”

ဟု မေးလိုက်သည်။ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် က၊

“ကိုကို ဘာဆိုလိုသလဲ ဖြူလေး သိပါတယ်ကွာ၊ ဟန်ဆောင်မနေပါနဲ့တော့၊ ကိုကို စိတ်မဆိုးပါဘူး”

ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် မှာ မျက်နှာတခုလုံး ပြိုမည့်မိုး ကဲ့သို့ အုပ်ဆိုင်းသွားရင်းက၊ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် နှင့် မျက်လုံးချင်းမဆိုင်ရဲပဲ ခေါင်းအုံးပေါ် မျက်နှာအပ်ကာ ရှိုက်ကြီးတငင် ငိုလေတော့သည်။ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ငိုနေသည်ကို ခနတာ အရှိန်သေအောင် လွှတ်ထားပေးလိုက်ပြီးတော့မှ ပုခုံးလေးကို ပွတ်ကာ၊

“မငိုပါနဲ့ ဖြူလေးရယ် ကိုကို စိတ်မဆိုးပါဘူးဆို”

“ဖြူလေး အမှားပါကိုကိုရယ်၊ အဟီးးးးးဟင့် ရွှတ်.. ကိုကို ကြိုက်သလို အရေးယူပါ၊ ဖြူလေးကို သတ်ချင်လည်းသတ်လိုက်ပါ၊ ဖြုလေးကို အိမ်ပေါ်က နှင်ချချင်လည်း ဖြူလေး ဆင်းပေးပါ့မယ်၊ ဟီးးးးဟင့်……ရွှတ်…”

“အိုကေ ဖြူလေး ငိုလို့ အားရရင် ကိုကို တို့ စကားပြောရအောင်၊ ဖြူလေးကို လည်း မသတ်ဘူး၊ အိမ်ပေါ်ကလည်း နှင်မချဘူး ဟုတ်လား၊ ကိုကိုတို့ အရွယ်ရောက်ပြီးသူတွေ အချင်းချင်း စကားပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောကြရအောင်”

ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က ခေါင်းအုံးပေါ် မှောက်ရက် ငိုကျွေးနေရာမှ ခေါင်းမော့ပြီး ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် တယောက် တကယ်ပြောနေတာလား ဆိုတာကို မယုံရဲ အကြည့်ဖြင့် ကြည့်လိုက်သည်။ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် တယောက် တကယ်စိတ်ဆိုးသည့်ပုံ မပေါ်ပဲ အေးအေးဆေးဆေး ဖြင့် သူမကို ပြန်ကြည့်နေတာတွေ့ရတော့ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ရင်ဘတ်ပေါ် သူမ မျက်နှာကို အပ်၍ ငိုကြွေးပြန်လေသည်။

ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် က သူ့ရင်ဘတ်ပေါ် မျက်နှာအပ်ကာ ငိုနေရှာသော ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကိုယ်လုံးလေးကို အသာထွေးပွေ့ထားရင်း ကျောပြင်လေးကို သူ့လက်ဖဝါးဖြင့် ပွတ်သတ်ပေးနေလိုက်သည်။ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ၏ တည်ငြိမ်သော အပြုအမှုကြောင့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် လည်း တဖြည်းဖြည်းဖြင့် စိတ်အနည်းငယ်ပေါ့ပါးလာခဲ့ရသည်။ အတော်ကြာကြာလေး ငိုနေရာမှ ရှိုက်သံလေး နည်းနည်းပါးပါးလာပြီး ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် မျက်နှာကို မော့ကြည့်ကာ၊

“ကိုကို တကယ်ပဲ စိတ်မဆိုးဘူးလား၊ ခွင့်လွှတ်နိုင်လို့လား”

“မဟုတ်ပဲ နဲ့ ကိုကို က အခုလို နေပါ့မလား၊ ဒါပေမဲ့ ကိုကို တို့ သေခြာ ဆွေးနွေးရမယ်လေ၊ ကိုကို တို့မှာ သမီးကြီး နဲ့ သားငယ်လည်း ရှိတယ်၊ ကိုကို တို့ ဖြူလေးတို့ အသိုင်းအဝိုင်းကလည်း ရှိသေးတယ် ”

ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ပြောသည်မှာ အချက်ကျ မှန်ကန်သည်မို့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တယောက် မျက်နှာ အတည်လေးဖြင့် ကုတင်ပေါ်မှာ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ရှေ့ ကြုံ့ကြုံ့လေး ထိုင်လိုက်သည်။ပြီးတော့ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ကို ကြည့်ကာ၊

“ကဲ အဲဒီတော့ ကိုကို က ဘာကို ဆွေးနွေး ပြောချင်တာလည်း”

“ပထမဆုံးက ကိုကို တို့ တယောက်နဲ့ တယောက် ပွင့်လင်းရမယ်၊ လျို့ဝှက်ချက်မထားရဘူး၊ ပြီးတော့ အနာဂါတ်မှာ ကိုကို တို့ ဘယ်ပန်းတိုင်ကို သွားဖို့ ဘယ်လို ဆုံးဖြတ်မယ် ဆိုတာကို ပါ ဆွေးနွေးရမယ်”

“အင်း”

“အဲတော့ ပထမဆုံး က ပြီးခဲ့တာတွေကိုလည်း ပြန်လည်သုံးသပ်ဖို့ နားလည်သဘောပေါက်အောင် ကိုကို မေးတာ နည်းနည်းဖြေပေးမလား”

“အင်း”

“ဖိုးတုတ် နဲ့ ဖြူလေး နဲ့ ဘယ်က နေဘယ်လို စဖြစ်သွားတာလဲ”

ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ၏ အမေး က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် မျက်နှာလေး ကို ရှက်သွေးဖြန်းကာ နီးမြန်းသွားစေလေသည်။

“အာ ကိုကို ကလည်း ဘာတွေ လျှောက်မေးနေတာလဲ၊ အဲဒါက ဘာဆိုင်လို့လဲလို့”

“မသိဘူးလေ ဖြူလေး ရယ် ဆိုင်ချင်လည်း ဆိုင်မှာပေါ့၊ ကိုကို တို့ တယောက်ကို တယောက် မလိမ်မညာ ပွင့်လင်းရမယ်လို့ အစကတည်းက ပြောထားတယ် မဟုတ်လား”

“ကိုကို ဖြူလေး ကို တကယ် စိတ်မဆိုးဘူးနော်”

“မဆိုးပါဘူး ဆိုမှ ကွာ၊ ကိုကို တို့ ဒီ လို ဆွေးနွေး တဲ့ အဆင့်တောင် ရောက်နေကြမှတော့ ဘယ်လို စိတ်ဆိုးရမှာလဲ၊ ကိုကို တို့ အဖြေရှာကြရတော့မှာလေ”

“အင်း ကိုကို ရယ် အစအဆုံး ဒီတေးတော့ ဖြူလေး မပြောချင်တော့ဘူးကွာ၊ အကြမ်းပဲ ပြောမယ် ဖြူလေး ရှက်တယ်”

ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် မှာ ဖြစ်ပျက်ပုံ အစုံကို သူသိပြီးသား ဖြစ်သော်လည်း ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ဘယ်လို ပြောမလဲ သိချင်သဖြင့် မေးခြင်းသာ ဖြစ်လေသည်။

” အင်းပါကွာ အကြမ်းဖျဉ်းပဲ ပြော ဘယ်နေ့က စဖြစ်တာလဲ ဘယ်အဆင့်လောက်ထိတောင် ရောက်နေပြီလဲ”

“အွန်း လွန်ခဲ့တဲ့ တလလောက်က ကိုကို စစ်ဆင်ရေးနဲ့ တပတ်လောက်ကြာအောင် သွားတဲ့ အချိန်တုန်းက ပေါ့။ ဖိုးတုတ် နဲ့ ဖြူလေးတို့ အမှတ်မထင်မှားမိကြတယ်လေ၊ ဒီထက်ပိုမမေးနဲ့တော့ကွာ၊ နောက်တော့ ဆားငံရည် လို ပဲ သောက်မပြေ ဖြစ်သွားကြတာပေါ့”

ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် မှာ ခေါင်းကို ငုံ့ထားပြီး မျက်နှာတခုလုံးလည်း နီမြန်းကာ သူမ ခြေသည်းလေး များကို သူမ လက်သည်းကလေး များဖြင့် ကုတ်ခြစ်နေလေသည်။ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် မှာ သူလိုချင်သော အဖြေ မဟုတ်သော်လည်း ဖိုးတုတ်က မုဒိန်းကျင့်လို့ ဟု ပြောလျှင် သူဒေါပွမည်စိုး လို့ ဖိုးတုတ်ကို ကာကွယ်တာပဲ ဖြစ်မည်ဟု တွေးလိုက်မိသည်။

“အဲဒီနောက်တော့ ဖြူလေး တို့ နေ့တိုင်း လိုလို ပဲလား”

“နေ့တိုင်း တော့မဟုတ်ပါဘူး ကိုကို ရယ်၊ တပတ်မှ တခါ နှစ်ခါလောက်ပါ”

ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ဘာလို့ လိမ်ပြောတာလည်း ဟု ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် တွေးနေမိသည်။ သူကြည့်ခဲ့ရသည့် ဗီဒီယို ကလစ်တွေ အရတောင်မှ ပထမ သုံးလေးရက် ဖိုးတုတ် နသား ပါယား ဆက်တိုက်ကျင့် ပြီး နောက်ပိုင်း သူမ က အလိုတူ အလိုပါသည့် အချိန် နေ့တိုင်း ဆေးရုံသွားကာနီး လုပ်သည်။ သူမရှိတဲ့ ညနေမှာသူတို့ လင်မယားကုတင်ပေါ် ခေါ်သိပ်သည်။ ထိုလို ညမျိုးမှာ ဆို ဖိုးတုတ်က သုံးချီလောက် အမြဲဆွဲလေ့ရှိသည်။ သူ ရက်ရေကြည့်သလောက်က မလုပ်သည့် ရက်ပင် မရှိသလောက်ပင်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် သူ့ကို လိမ်ပြောနေမှန်းသိတော့ ဘာအကြောင်းကြောင့်ပဲ ဖြစ်ဖြစ် သူ့ရင်မှာ နည်းနည်းတော့ ထိခိုက်ရသည်။ သို့သော်လည်း သူကိုယ်တိုင်က သမီးမာလာ နှင့်ကိစ္စ ကို ထိန်ချန်ထားခဲ့သေးတာပဲ၊ ကိုယ့်အလှည့်ကျတော့ ခံပေါ့သီဟ ဟု စိတ်ထဲ ပြောနေလိုက်မိသည်။

“အင်း ထားပါတော့ အဲဒီတော့ ဖိုးတုတ်ကို ဖြူလေးက ချစ်လို့လား၊ ဘယ်တော့လောက် ဖြတ်မယ်လို့ စိတ်ကူးထားလဲ”

ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် မျက်နှာ မှာ ရဲရဲတွတ်သွားပြန်သည်။ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် နှင့် မျက်နှာချင်း မဆိုင်ရအောင် ခေါင်းကို အတင်းငုံ့ပြီး ငြိမ်သက်နေသည်။ အတွေးထဲ နစ်နေတာလား ဘာဖြေရမည်မသိတာလား။

“ပြောလေ ဖြူလေး အဲဒါက ကိုကို တို့ မိသားစု ရဲ့ နောင်ရေး အနာဂတ် နဲ့ ဆိုင်နေတယ်၊ ဖြူလေး ဆီက အဖြေသိရမှ ကိုကို တို့ ဘယ်လို လမ်းဆက်လျှောက်မယ်ဆိုတာကို ဆုံးဖြတ်လို့ ရမယ်၊ ဖြူလေးရဲ့ စိတ်ရင်းကို ပဲ သိချင်တယ်၊ ကိုကို က အတင်းဖြတ်ခိုင်းတာလည်း မဟုတ်ဘူး၊ ဖြူလေးကို အိမ်ပေါ်က နှင်ချတာလည်း မဟုတ်ဘူး၊ ဖြူလေးဘာလုပ်မှာလဲ ဆိုတာကို သိချင်တာတခုပဲ ရှိတယ်”

“ဖြူလေး မပြောတတ် ဘူးကိုကို”
အခန်း ၉။

“ဟင် မပြောတတ်ဘူး ဆိုတာက၊ ဖိုးတုတ်ကို ဘယ်တော့ ခေါက်ရမယ် ဆိုတာ မသိဘူး အဲလို လား”

“ကိုကို စိတ်မဆိုးနဲ့ နော်၊ ကိုကို ဖြူလေးကို ဘယ်အတိုင်းအတာထိ ခွင့်လွှတ်နိုင်မလဲ”

“ဖြူလေး က ဘယ်လောက်အထိ လွှတ်လပ်မှု လိုချင်လို့လဲ”

“ကိုကို ဖြူလေး တို့ ဖြစ်နေတာကို ဘယ်လိုသိလဲ”

ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ကထောက်လှမ်းရေးသမား ပီပီ သူ့လျို့ဝှက်ချက်ကိုတော့ ထုတ်မပြောချင်၊ သို့ဖြင့်၊

“ကိုကို က ထောက်လှမ်းရေးတပ်မှုးလေ ဖြူလေး မေ့နေပလား၊ မျက်စေ့တွေ နားတွေ အများကြီး ရှိတယ်”

“ဖြူလေး ရဲ့ လွှတ်လပ်မှု ကတော့ ဖြူလေး အပေါ်မှာ အဲဒီ မျက်စေ့တွေ နားတွေကို ပိတ်ထားစေချင်တယ်။ ဖြူလေး ပရိုက်ဗိတ်ဆီ လိုချင်တယ် ဒါပဲ ကိုကို ပေးနိုင်ရင်တော့ အဲဒါတွေ ဖြူလေး လိုချင်တယ်”

“အိုကေ အဲလိုလွတ်လပ်ခွင့်ရပြီးရင် ဖြူလေးက ဘယ်တော့လောက် ဖိုးတုတ်နဲ့ ဇာတ်လမ်းဆုံးဖို့ ရည်ရွယ်ထားလဲ”

“ဖြူလေးကို ကိုကို က အဲလို ယုံကြည်မှုထားရင် ဖြူလေး ကိုကို သိက္ခာကျအောင်၊ သားသမီးတွေ မျက်နှာပျက်အောင် ဘယ်တော့မှ မလုပ်ဘူး၊ကိုကို့ ကိုလည်း ဖြူလေး လွတ်လပ်ခွင့် ဖြူလေး နည်းတူပေးမယ်၊ ကိုကို လုပ်ချင်တာလုပ်၊ မိသားစု မပြိုကွဲသွားရင်ရပြီ၊ ဖြူလေး ဇာတ်လမ်းကို ဖြူလေး ဘာသာ တနေ့ကျရင် ရှင်းပြစ်လိုက်မယ်၊ ဘယ်လိုလဲ”

ခုထိ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တယောက် ဖိုးတုတ် နှင့် ပတ်သက်ပြီး ပြတ်ပြတ်သားသား မပြောနိုင်သေးဟု ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် တွေးလိုက်မိသည်။ အင်း နှင်းဖြူ မပြောနိုင်သေးရင် လည်း စောင့်ကြည့်လိုက်ဖို့ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် က ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်။ ဖိုးတုတ် လောက်က တော့ တခုခု ဖြစ်လာတာ နှင့် သူက အကုန်ရှင်းလို့ ရတာပဲလေ၊ ဟု တွေးလိုက်သည်။ တခုပဲ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က တောင်းဆိုသည့် လွတ်လပ်ခွင့်၊ ပရိုက်ဗိတ်ဆီ၊ ထိုအရာကိုတော့ သူချိုးဖေါက်ဖို့ မရဲဖြစ်နေသည်။ လုံးဝ ကြီးလည်း လွတ်မပေးချင်၊ ကိုယ့်ဂတိကို လည်း ကိုယ်မဖျက်ချင်၊ ဒီကြားထဲက ထိုဂတိကို သူချိုးဖေါက်မှန်း သိသွားပါကလည်း သူ့စကားကို ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တသက်လုံး ယုံကြည်မှာ မဟုတ်တော့။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကိုယ်တိုင်က လည်း သူ့အပေါ်မှာ မရိုးသား မပွင့်လင်းတာ သူသိပြီးနေပြီ။ သို့သော်လည်း သူ့ဘက်က ချိုးဖေါက်တာကိုတော့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် လုံးဝ မသိစေခြင်။

“အိုကေလေ၊ ဒါဆိုလည်း ဖြူလေး ကို ကိုကို ကလွတ်လပ်ခွင့်ပေးထားတယ် ဆိုတာကို သူများကို ဖြူလေး က မပြောရဘူး၊ ဖြူလေး လုပ်နေတာတွေက ကိုကို့ ရဲ့ ခွင့်ပြုချက်နဲ့ လုပ်နေတယ် ဆိုတာကို သူများတွေကို အသိမပေးရဘူး၊ အဲဒါတော့ သဘောတူတယ်မလား”

“အင်း အဲဒါက တော့ ကိုကို့ ရဲ့ သိက္ခာအတွက် ဖြူလေး သဘောတူပါတယ်”

“အိုကေ လေ ဒါဆိုလည်း အဲဒီ နေရာက ပဲ စကြတာပေါ့၊ ဖြူလေး အကူညီလိုရင်တော့ အချိန်မရွေး ကိုကို့ ကို ပြောနော် ဘာမှ နှောင့်နှေးမနေနဲ့”

ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် က ပြောလိုက်ရင်းက ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် မေးလေးကို လှမ်းကိုင်ကာ နူတ်ခမ်းချင်းစုပ်ဖို့ ပြင်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က သူမ ခေါင်းလေးကို နောက်သို့ ခွာလိုက်ပြီး၊

“ကိုကို စိတ်မရှိရင် ဖြူလေး တို့ အဲတာလေး ပါ ခန နားလို့ ရမလား”

“ဟင် ကိုကို တို့ က လင်မယားလေကွာ”

“သိပါတယ် ဒါပေမဲ့ ခနလေး ဘရိတ် ပေးလို့ ရမလား ကိုကို ဖြူလေးကို စိတ်မဆိုးနဲ့နော်၊ ခနလေးပါ ဖြူလေးကို အချိန် နည်းနည်းလေး ပေးပါ”

“အင်းအင်း ဖြူလေး သဘောပါပဲ”

ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် တယောက် နည်းနည်းတော့ စိတ်ပျက်သွားသည်။ သူ့ခေါင်းအုံးပေါ် လှဲချလိုက်ရင်းက စောင်ကို ခေါင်းမြီးခြုံကာ အိပ်ဖို့ ကြိုးစားတော့သည်။ သို့သော်လည်း သူကခေါင်းထဲမှာက အတွေးတွေ ပလန်တွေက ရှုတ်ပွလျှက်။

………………….

ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် တယောက် မနက်ဆို ရုံးရောက်လျှင် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို သူဂတိပေး ထားသဖြင့် သူ့အိမ်မှ လုံခြုံလေး ကင်မရာ ရီကော့ဒင်းကို ဖွင့်မကြည့်ဖြစ်အောင် စိတ်ကို ထိန်းချူပ်ထားနေရသည်။ သူ့အလိုလို ရီကော့ဒ်ဒင်း လုပ်ထားမှာ မို့အချိန်မရွေး ပြန်ဖွင့်ကြည့်နိုင်သည်ကို လည်း သူသိထားသဖြင့် စိတ်ကို ထိန်းနိုင်ခြင်းလဲ ဖြစ်ကောင်းဖြစ်နိုင်ပါသည်။ တတ်နိုင်သလောက် စိတ်ကို အလုပ်ထဲ နှစ်မြုပ်ထားလိုက်သည်။ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် အိမ်ပြန်တော့လည်း လောလောဆယ် စိတ်ထဲ ခိုးလို့ခုလု၊ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကလည်း လောလောဆယ် သူ့ကို ခွင့်လွတ်ပေးဖို့တောင်းပန်ထားသဖြင့်၊ မိန်းမ နဲ့ အတူတူ အိပ်နေပေမဲ့ ဟိုဟာ လုပ်လို့ မရ။ သူအိမ်ပြန်လာမအိပ်ရင်လည်း သူ့အိပ်ယာ ဖိုးတုတ်လာအိပ်မည်ဆိုတာကို သိသဖြင့် မသိချင်ယောင်ဆောင်က အိမ်ကို စောစောပြန်လာကာ ဘယ်မှ မသွားပဲ နေလေသည်။ ညဘက် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် မသိအောင် အိပ်ဆေးသောက်အိပ်လေသည်။ ဒီလို နှင့် တပတ်အချိန်ကုန်သွားသည်။

ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ဒီမနက်ရုံးရောက်တော့ အရေးတကြီး စစ်ဆင်ရေးတခု အတွက် တပ်မှုး များ အစည်းအဝေးခေါ်သဖြင့် သွားရလေသည်။ ယခု မူယစ်ဆေး ကုန်သွယ်မှု လမ်းကြောင်းမှာ အိမ်နီးချင်း နိုင်ငံ များက ဂိုဏ်းကြီး နှစ်ခု တို့ ပူးပေါင်း ပြီး လုပ်ဆောင်နေကြတာ ဖြစ်သဖြင့် အဆမတန် အားကောင်းပြီး အထူးလည်း လျို့ဝှက်ကြောင်း သူတို့ အေးဂျင့် တချို့ကို နိုင်ငံခြားသို့ အန်ဒါကာဗာ အဖြစ်ပို့ပြီး တချို့ကို နယ်စပ်ဒေသတို့ တွင် လှုပ်ရှား ခိုင်းရမည် ဖြစ်ကြောင်းဆွေးနွေးကြပြီး ပါဝင်ကြမည့် တပ်မှုးတို့ ပဲ သီးသန့် ဆွေးနွေး ဖို့ သပ်သပ် ခွဲပြီး ဆက်ဆွေးနွေးကြသည်။ ထို တပ်မှုး များထဲတွင် သူ့သမီး မာလာရဲကျော် ၏ တပ်မှုးလည်း ပါဝင်ပြီး မာလာရဲကျော် ကို နယ်စပ်ဒေသ လွှတ်ဖို့ စဉ်းစားထားကြောင်း ထိုတပ်မှုးက ပြောလေသည်။ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် စိတ်ထဲ တွင် ကန့်ကွက်ချင်သော်လည်း မာလာ့ အရည်အချင်းကို ယုံကြည်တာက တကြောင်း သူကန့်ကွက်ကြောင်း သိသွားပါက မာလာ က သူ့ကို အရမ်းစိတ်ဆိုးမည်ဖြစ်ကြောင်းသိသဖြင့် အသာ ငြိမ်နေလို်က်ရ လေသည်။ သူတို့ စစ်ဆင်ရေး က အရေးကြီးသဖြင့် အင်ဖေါ်မေးရှင်း များကို ဂရုတစိုက်ဖတ်ကာ ဘယ်လို လုပ်ဆောင်မည် စသဖြင့် အသေးစိတ်ဆွေးနွေးကြရာ မနေ့က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် နှင့် သူပြောခဲ့တာတွေတောင် မေ့လျှော့ သွားခဲ့ရသည်။ ညနေစောင်း တွင် ခနနားကြပြီးညှိနိူင်းပွဲကို မနက်ဖြန်ဆက်ကြရန် သဘောတူလိုက်ကြသည်။ ထိုအချိန်မှာမှ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ဆီက ဖုံးဝင်လာလေသည်။

“ကိုကို ဖြူလေး တို့ ခရီးထွက်မလားလို့ ”

“ဟင် ကိုကို မအားဘူး အခု စစ်ဆင်ရေး အရေးကြီး နေလို့၊ ကိုကိုတောင် ခရီးထွက်ရင် ထွက်ရမယ်”

“ထွက်လေ ကိုကို ဖြူလေး ပြောတာက ဖြူလေး သူငယ်ချင်းတွေနဲ့ ပြောတာ၊ ဖိုးတုတ်ကို ပါခေါ်သွားမယ်လေ”

ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ရင်ထဲ နှင့်ကနဲ တော့ ဖြစ်သွားသည်။ သို့သော်လည်း သူလည်း ခွင့်ပြုထားပြီးပြီ မဟုတ်လား ဘာထူးမှာလဲ နှင်းဖြူ ပျော်ရင် ပြီးတာပဲ ဟု တွေးလိုက်မိသည်။

“ဖြူလေး တို့က ဘယ်ဘက်သွားကြမှာလဲ”

“ဖြူလေး တို့ က မေမြို့ လားရှိုးဘက် တက်မလားလို့ ရတနာလည်း ပါမယ်လေ”

ရတနာဆိုတာက ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည်၊ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် နှင့် ကျောင်းကတည်းက ငယ်သူငယ်ချင်း၊ သူ့ယောက်ျား ဒေါက်တာမြကြည်မှာ လည်း အထူးကု ဆရာဝန်ကြီးတဦး။ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် နှင့်လည်း ရင်းနှီးနေတော့၊ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် စိတ်ထဲ နည်းနည်းထူးဆန်းသလို ဖြစ်မိသည်။

“အော် ဒေါက်တာမြကြည်ပါ ပါမှာလား”

“ဟင့်အင်း မပါပါဘူး”

“အော်”

ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ဆက်မမေးတော့ တော်ကြာ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က ပရိုက်ဗိတ်စီ လိုသည်ဟု ပြောထားပြီးသား၊ သူအရမ်းစပ်စု သည်ဖြစ်အုန်းမည်။ ဒီအခြေရောက်မှ တော့ မထူးပြီ။

“အင်း ကိုကို လည်း ခရီးထွက်ရင် ထွက်ရလိမ့်မယ်၊ သမီးတို့ တပ်က အကူညီလိုလို့”

“အင်း သမီးတောင် မတွေ့တာ အတော်ကြာသွားပြီ၊ သူ့ကို ခွင့်လေးဘာလေး ရအောင် ကိုကို ပြောပေးလိုက်လေ”

“အင်းပါ ဒီတခါစစ်ဆင်ရေးပြီးရင် ပြောပေးပါ့မယ် သူတို့ အခု အရေးကြီးနေလို့ ခွင့်ရမှာ မဟုတ်ဘူး”

“အင်း ကိုကို ဖြူလေး တို့ မနက်ဖြန်ထွက်မယ်နော် အိမ်က လန်ခရူဇာပဲ ယူသွားလိုက်မယ်”

“အင်း”

………………..

တကယ်က မေမြို့ လားရှိုးလို့ သာ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် ကို ပြောလိုက်ပေမဲ့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ပလန်က မန္တလေး၊ ညှောင်ရွှေ၊ အင်းလေး ကလောတောင်ကြီး လွိုင်ကော် ပြီးမှ လွိုင်ကော်က နေပြည်တော် ရန်ကုန် ပြန်ကြမှာ ဖြစ်သည်။ စုစုပေါင်း တပတ်လောက်ကြာမည့် ခရီးစဉ် ဖြစ်လေသည်။

မနက်စောစော ပင်ထပြီး ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တို့ က ကားဖြင့် ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကို ဝင်ခေါ်ကာ နောက် ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် အဖေါ် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ဆိုသူကို ဝင်ခေါ်ပြီး မြို့ထဲမှ ထွက်ခဲ့ကြလေတော့သည်။

ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တယောက် ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် နှင့် ခရီးသွားဖို့အကြံ ရလာသည်မှာ ဤသို့ ဖြစ်လေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ဖိုးတုတ် နှင့် မဖြစ်မှီကာလ အတွင်းကဖြစ်သည်။ သူမ နှင့် ငယ်ကတည်းကကျောင်းနေဖက်၊ အခု အလုပ်မှာ လည်း ဆေးရုံတခုတည်း လုပ်နေသူ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် တယောက် သူနှင့် နေ့လည်စာစား အလုပ်လုပ်ချိန်တို့ တွင် ငေးငေး မှိုင်မှိုင် နှင့် အမူအယာပျက်နေသည်မှာ သူငယ်ချင်းအရင်းမို့ သူရိပ်မိလေသည်။ ထို့ကြောင့်လည်း တနေ့တော့ နေလည်စားချန် လွတ်လပ်သောသီးသန့်အခန်းရှိသည့် ထမင်းဆိုင်တခု သို့ ခေါ်ကာ သွားစားရင်း က သူငယ်ချင်း မ ကို သူဘာကူညီရမလည်း ဆိုတာကို မေးမြန်းလေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် က သူ့သူငယ်ချင်းကို သူကအဖြစ်အပျက်တို့ ကိုဖွင့်ပြောပြလေသည်။

ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် က အခု သူမ မှာ အိမ်ထောင်ရေး ဖေါက်ပြားမှု ဖြစ်နေမိကြောင်း၊ သူမ ခင်ပွန်းလည်း မသိကြောင်း၊ သူမ နှင့် ယခု ဖြစ်နေသူမှာ သူမ သား၏ သူငယ်ချင်း ဖြစ်ကြောင်း၊ သူမတို့ မှာ သားတယောက်တည်း ဖြစ်ပြီး သားက ကျောင်းပြီးတော့ စင်္ကာပူ အလုပ်ထွက်လုပ်ချင်သည် ဆိုသဖြင့်လွတ်လိုက်ရကြောင်း၊ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း မှာ စင်္ကာပူတွင် သူ့သား နှင့် အတူနေသော အခန်းဖေါ် ဖြစ်ကြောင်း၊ အဖေ က ကျန်းမာရေး မကောင်းသဖြင့် ခနခန ပြန်ပြန်လာလေ့ရှိကြောင်း၊ ပြန်လာတိုင်း သူမတို့ သားက ပေးလိုက်သော လူကြုံ ပစ္စည်းတွေ ယူလာပေးလေ့ရှိကြောင်း၊ ရန်ကုန်ရောက်လျှင် သူ့မိဘ အိမ် နှင့် သူမ တို့ အိမ် နှစ်နေရာသာ သူက သွားကြောင်း၊ ဒေါက်တာဦးမြကြည် နှင့် သူမ တို့ က ဂျူတီ ချိန်မတူ ကြသဖြင့် သူမ အားသည့် အချိန်များတွင် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း နှင့် စားစရာ သွားစား၊ သားအတွက် အကြုံ ထည့်ပေးလိုက်ချင်သည့် ပစ္စည်းကလေးများ စားစရာကလေးများ ကို အတူတူ သွားဝယ်ဖြစ်ကြသည်။ ထိုသို့ ဖြင့် လက်ပွန်းတတီးနေ တော့ စိတ်တွေက ဖေါက်ပြန်လာကြပြီး ကော်ဖီဆိုင်တခု ၏ ချောင်ကောင်းကောင်းဒေါင့်လေး တခု မှာ အတူထိုင်ရင်း သူမကို ဖက်နမ်းတာခံလိုက်ရကြောင်း၊ သူမ က စိတ်ဆိုးပြီး မခေါ်တော့ဘူး လုပ်သဖြင့် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က စိတ်ထိခိုက်နေပြီး နောက်ပိုင်း သူတို့ အိမ်ဘက်မလာတော့ကြောင်း ၊ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကိုယ်တိုင်လည်း နောက်တော့ မနေနိုင်သဖြင့် ပြန်ဆက် သွယ်လိုက်မိရာ၊ နောက်ဆုံး တော့ ဟော်တယ်သွားကာ အတူတူ အိပ်ဖြစ်သည့် အထိ လွန်ကျူး မိသွားကြကြောင်း။ ခုတော့ ဆုပ်လည်း စူး စားလည်း ရူး ဘဝ ရောက်နေပြီ ဖြစ်ကြောင်းရင်ဖွင့်ဖူးလေသည်။

ယခင်ကတော့ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကို ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က တတ်နိုင်လျှင် ဒေါက်တာဦးမြကြည် မသိခင် အမြန်ဆုံး ဇာတ်လမ်းအဆုံးသတ်ဖို့ အကြံပေးခဲ့လေသည်။ နောက်ပိုင်း သူမ နှင့် ဖိုးတုတ်တို့ ဇာတ်လမ်းဖြစ်၊ ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ၏ ဖေါက်ပြန်မှုကို သိကာ သူတို့ နှစ်ယောက်စကားပြောဆို ဆွေးနွေး ပြီး သဘောတူညီ ပြီးသည့် နောက်ဗိုလ်မှုးသီဟရဲကျော် က သူမ ကို လွတ်လပ်ခွင့်ပေးလိုက်တော့ သူမ အိုင်ဒီယာက တမျိုးပြောင်းသွားတော့သည်။

သူမဇာတ်လမ်းကို ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကို ပြောပြလိုက်တော့ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ခမြာ ပါးစပ်အဟောင်းသားဖြစ်သွားရသည်။ ယခု တခေါက် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း မြန်မာပြည်ပြန်လာလျှင် ဇာတ်လမ်းအဆုံးသတ်မည်ဟု ကြံထားသော်လည်း ၊ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ၏ ဇာတ်လမ်းကြောင့် သူတို့ နှစ်စုံတွဲ ခရီး ထွက်ကြဖို့ ဆုံးဖြတ်လိုက်ကြသည်။ သို့ဖြင့် သူတို့ ၏ ပျားရည်ဆမ်း ခရီးစဉ်စလေတော့သည်။
အခန်း ၁၀

ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တို့ မှာ အဓိက က ခရီးသွားဖို့ ထက် သူတို့ ကို လူမသိသည့် နေရာဒေသ များတွင် လွတ်လွတ်လပ်လပ် ကဲ ဖို့သာ မို့ သိပ်ခရီးရောက်ဖို့ မလောကြပါ။ ပထမဆုံးည က နေပြည်တော်မှ ဟော်တယ်ကြီး တခု တွင် ဝင်ညအိပ်ကြလေသည်။ ဟော်တယ်တွင်လည်း မတော်တဆ အသိဘာညာ နှင့် တိုးနေလျှင် ဖြေရှင်းရ လွယ်အောင် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် နှင့် ဒေါက်တာဒေါ်နီလာမြကြည် တို့က တခန်း၊ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း နှင့် ဖိုးတုတ်တို့ က တခန်းယူကြသည်။ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ကို ဒေါက်တာဒေါ်နီလာမြကြည် ၏ တူအဖြစ်လည်းကောင်း၊ ဖိုးတုတ်က သူတို့ ဒရိုင်ဘာ အဖြစ် လည်းကောင်း လူရှေ့တွင် နေပြကြသည်။

ဟော်တယ် ရောက်ရောက်ချင်း ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် နှင့် ဒေါက်တာဒေါ်နီလာမြကြည် တို့ နှစ်ယောက် အခန်းထဲ မှာ နေကြပြီး ဖိုးတုတ် နှင့် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ကို အပြင်ထွက်ကာ အစားအသောက် ဝယ်ခိုင်းလိုက်လေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် နှင့် ဒေါက်တာဒေါ်နီလာမြကြည် တို့လည်း ယခု မှ အချင်းချင်း ရင်ဖွင့် ကြရလေသည်။

ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က သူမ ကို သူမ ယောက်ျား က ဖွင့်မေးလာတော့ သူမလည်း ဗြောင်ဖွင့်ပြောလိုက်ရာ အံ့ဩစရာကောင်းလောက်အောင် သူမကို ခွင့်ပြုပေးခဲ့ကြောင်း၊ သူမ ကိုသာ သားသမီးတွေ မျက်နှာ ကြောင့် တဖြည်းဖြည်းချင်းတော့ ဖြတ်ဖို့ ပြောခဲ့ကြောင်းပြောပြသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နီလာမြကြည် က သူမ ယောက်ျား ဘယ်လို စိတ်ထားမည်ဆိုတာကို မသိသဖြင့် ကြောက်မိကြောင်း၊ သူမ က မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ကို ဖြတ်ပြစ်တော့မည်ဟု စဉ်းစားနေဆဲ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် အကြောင်းသိရသဖြင့် ယခု တချီ နောက်ဆုံးပဲ ဖြစ်ဖြစ် စွန့်စား ကာ လွတ်လွတ်လပ်လပ် အရသာခံစားလိုက်မည်ဟု ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တို့ နှင့် လိုက်လာခဲ့သည်ဖြစ်ကြောင်း ပြောပြလေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က၊

“ကဲ ပါ အဲဒီ အကြောင်းတွေ လောလောဆယ် မေ့ထားလိုက်တော့ ခု လမ်းမှာ တို့ လုံး ဝ ကို အပြည့် ခံစားသွားမယ်ကွာ ဟုတ်ပလား”

“အင်းပါ ငါတော့ ရင်အရမ်းခုန်တာပဲ သိလား၊ ဒါပေမဲ့ ကားပေါ်ရောက်ပြီး ခရီးသွားရတော့ ပျော်လာတယ်ကွ”

“အင်း နင့်ကောင်လေး ကဘယ်လိုလဲ အလိုးကောင်းလား”

“ဟယ် နင်က လည်း စကားပြောကြမ်းလိုက်တာ ခစ်ခစ်။ အေးပါ ကောင်းတယ်ပဲ ထားပါတော့ ၊ သူက နည်းနည်း တော့ ကင်ကီ ဖြစ်တယ်၊ နည်းနည်း ထူးဆန်းတဲ့ ဖီးတွေ ရှိတယ်ကွ”

“ဘယ်လို မျိုးတွေလဲ ပြောပြပါအုံး ငါလည်း ဗဟုသုတ ရတာပေါ့”

“အေးပါ ငါပြောပြမှာပေါ့၊ ဒါပေမဲ့ ကောင်မရယ် နင့်ကို ငါ့ကိစ္စ ဖွင့်ပြောတုန်းက နင်က ငါ့ကို မကောင်းပါဘူး၊ မြန်မြန်ဖြတ်လိုက်ပါ အကြံညဏ်ပေးပြီးတော့ နင်ကျတော့ အိမ်က ကားဒရိုင်ဘာ နဲ့ မှ ဖြစ်ရတယ်လို့၊ ပြီးတော့ ယောက်ျား ကလည်း သိသွားတယ်၊ ပြီးတော့ လွတ်လပ်ခွင့်ပေးထားတယ်။ အရမ်းထူးဆန်းတာပဲ ၊ ငါ့ကို နားလည်အောင် ရှင်းပြစမ်းပါအုံးဟ”

“ဒီလို ဟာ မထူးတော့ပါဘူး ငါ နင့်ကို တော့ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောပြမယ်၊ ငါဘယ်သူ့ကို မှ မပြောဘူး ငါ့စိတ်ထဲ ထားထားတာ၊ ငါ့ယောက်ျား ကိုတောင် ငါမပြောပြဘူး။ ကိုကိုက ငါ့ ကို ဖိုးတုတ်နဲ့ ဖြစ်နေသလားလို့ မေးတော့ ငါက ဟုတ်တယ်ပဲ ဝန်ခံလိုက်တယ်။ သူကလည်း ဘယ်လို ဖြစ်သလဲ မမေးဘူး၊ မေးရင်လည်း ငါညာဖြေမှာပဲ၊ တကယ်တော့ ငါ မုဒိ်န်းအကျင့်ခံရတာဟ”

“ဟယ်.. တကယ်..ဟောတော့ အဲဒါကို နင်က ဟို ဆက်ခ်စာအုပ်တွေ ဇာတ်လမ်းတွေထဲက လိုပဲ ကြိုက်သွားတယ်ပေါ့”

“ဟဲ့ ကောင်မရဲ့ ဖြည်းဖြည်း ပြောပါဟ၊ ငါလည်း အဲဒါကို နင့်ကို ရှင်းပြမလို့”

“အင်း”

“ငါက နင် နဲ့ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း တို့ ဖြစ်နေတဲ့ အကြောင်းကြားရတော့ ပထမတော့ စိတ်ထဲ ရွံမိသေးတယ်။ ဒါပေမဲ့ မသိစိတ်ကလား မသိဘူး ဖီးတမျိုးလာနေတယ်။ အဲဒါနဲ့ ငါ အင်တာနက်ထဲ မှာ အဲလို ဇာတ်လမ်း ဆန်ဆန် စတိုရီတွေ ဗီဒီယိုတွေ လို်က်ဖတ်၊ လိုက်ကြည့်လုပ်မိတော့ တဖြည်းဖြည်း အဲဒီ လိုင်းထဲ စိတ်ဝင်စားလာတယ်။ ကောင်လေး တွေက သူတို့ အန်တီမမ တွေအပေါ် ဘယ်လို ဖီးလာသလဲ ဆိုတာ ရေးထားတာတွေ၊ နောက် သူတို့ ရဲ့ အားကောင်းမောင်းသန်နဲ့ လိုးတာတွေကို ငါတို့ အရွယ် မိန်းမ တွေက အလွန့် အလွန်ကောင်းဆိုပြီး အရသာ တွေ့နေကြတာတွေ။ အဲဒါတွေ ဖတ် ကြည့် ပြီး ဖီးတက်လာတယ်။ ရှင်းရှင်းပြောရရင် ရွလာတယ်ပေါ့။ အဲလို နဲ့ အွန်လိုင်း ပွန်ဆိုက်တွေ တော်တော်များများ ကို မွေမိလာတယ်။ ကုလား ဆိုက်တွေဆို ပိုဆိုးသေးတယ်။ သူတို့ မှာ ကပ်ကိုး တို့ အင်းစက် တို့၊ သူများကို သိက္ခာအရှက် ကျအောင်လုပ်ပြီး ဆက်ဆန်တာတို့ အဲဒါမျိုးတွေ ရှောက်ဖတ်မိလာတယ်။ ဖတ်ပြီးတိုင်းလည်း ကိုယ့်ဘာသာ ကိုယ်ပွတ်ပြီး အာသာ ဖြေခဲ့မိတယ်။ နောက်ပြီး ဒရိုက်ဗာ က သူတို့ ဘော့စ် သူဌေးမ ကို လိုးတာတွေလည်း အများကြီး။ အဲဒီ အချိန် ငါ ဖိုးတုတ် ကို လေ့လာကြည့်တော့ အတော်ရိုးတာ တွေ့ရတယ်။ သူက အဲလို လုပ်ရဲမဲ့သူ မဟုတ်ဘူး ဆိုတာ ငါသိတယ်။ အဲတော့ ငါလည်း စိတ်ကူးယဉ် ဇာတ်လမ်း ကိုယ့်ဘာသာ ကိုယ် ဖန်တီးရင်း နဲ့ သူ့ကို နည်းနည်း ပါးပါး ရှိုးမိတယ်။ သူ့ရှေ့မှာ အောက်ခံ ဘရာ မရှိပဲ အပေါ်က အကျႌပါးပါး လေး တထပ်ထဲ ဝတ်နေတာတို့၊ အိမ်နေရင်း ပေါင်လည်လောက် ပဲ ရှည်တဲ့ ဂါဝန်တိုတို တွေ ဝတ်ပြီး ငါ့ပေါင်လုံး တွေ ရှိုးတာတို့ လုပ်တာပေါ့။ သူ့ပုဆိုးအောက် က လီးတောင်နေတာ သတိထားမိတော့ ငါ့ ပိပိလေး မှာလည်း အရည်စို ရွဲပေါ့ကွာ။ ညဖက် ငါ့ယောက်ျား လိုး ရင် တခါတလေ ဖိုးတုတ် လိုးနေတယ်လို့ မှန်းခဲ့ မိတယ်။ နောက်ပြီး မီးဖိုတဲ ချက်ပြုတ်လို့ သူနဲ့ ပူးပူး ကပ်ကပ် မထိခလုပ်ထိခလုပ်ဆို ငါ့ပိပိမှာ လည်း အရည်စို၊ သူကပုဆိုး အောက်မှာ လဲ ထိုးထိုးထောင်ထောင်တွေ့နေရတယ်။ သူက မနက်ငါရေချိူးရင်ချောင်းပြီး ဂွင်းထု တာတော့ ငါမသိဘူး။ သူနဲ့ ဖြစ်ပြီး နောက်ပိုင်း မှ သူပြောပြတာ”

“အင်း နင်တို့ စဖြစ်တာက …”

” တနေ့ တော့ ငါက ဆေးရုံ သွားမလို့ အဝတ်အစားလဲနေတာကို သူက ချောင်းနေတုန်း ငါလူရိပ်တွေ့တာ နဲ့ တံခါးကို သွားဆွဲဖွင့်တာ၊ ပက်ပင်းမိပါလေရော၊ အဲဒီ မှာ ငါလည်း ဒေါပွပြီး အလုပ်ဖြုတ်ပြစ်မယ်၊ ဟိုတိုင်မယ် ဒီတိုင်မယ် ဆိုပြိး ချိန်းခြောက်လိုက်တာ သူအကြောက်လွန်သွားတယ်။ အဲဒါ နဲ့ သူနဲ့ ငါနဲ့ ရုန်းရင်း ဆန်ခတ်ဖြစ် သွားကြတယ်။ အဲဒီမှာ ငါနည်းနည်း ကြောက်သွားတယ်။ တကယ်လို့ သူက အကြောက်လွန်ပြီး ငါ့ကို သတ်လိုက်ရင် ဒုက္ခပဲ ဆိုပြီး အရမ်းကြောက်သွားတယ်။ သူက လည်း ငါကြောက်သွားတဲ့ ဖီလင်ကို သိတယ် ဆိုတော့ ငါ့ပေါ် အတင်းတက်ပြီး လုပ်တော့တာပဲ။ အဲဒီ အချိန်မှာ ငါ့ရဲ့ အောင်းနေတဲ့ ဖန်တက်ဆီတွေက ပေါ်လာတယ်။ ငါ့ပိပိလေး မှာ အရည်တွေလည်း ရွဲလာပြီး သူ လိုးနေတာကို တုန့်ပြန်နေမိတယ်။ သူကလည်း သိတယ်လေ။ နောက်ပြီး သူ့ဟာကြီးက လည်း ငါ့ယောက်ျား ထက် တုတ်ပြီး ရှည်တယ်။ ဆိုတော့ ငါ တချိီ ပြီးသွားတဲ့ အထိ ကို မျှောသွားတာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို တောင် ကွန်ထရိုး မရှိတော့ဘူး။ ငါလည်း ပြီးသွားမှ နောင်တ ရသွားတယ်။ သူက တော့ ငါ ခိုက်သွားတယ် ဆိုတာ သိသွားတယ်။ ငါက စိတ်ထဲ ချီတုံ ချတုံ နဲ့ သူ့ကိစ္စ ကို ဘယ်လို ရှင်းရမှန်းမသိဘူး။ အဲဒီ အချိန် ကိုကို ကလည်း စစ်ဆင်ရေး နဲ့ ခရီးသွားနေတာ။ နောက်နေ့လည်း သူ က ထပ်ကျင့်တယ်။ အစပိုင်း ငါက ရုန်းကန် ငြင်းဆိုပေမဲ့ လီးဝင်လာတော့ ပြန်တုန့်ပြန်မိတာပေါ့။ သူက လည်း သိတယ်လေ။ အဲတော့ နေ့တိုင်းလိုလို ငါ့ကို လိုးတယ်။ နောက်ပိုင်း ငါလည်း ဟန်မဆောင်တော့ပါဘူး၊ မထူးတော့ဘူး ဆိုပြီးတော့ တခါတလေ ငါက ပဲ စပေးလိုက်တယ်။ ခစ်ခစ် ခုတော့ နင်မြင်တဲ့ အတိုင်းပဲလေ”

“အင်း နင့် ဖိုးတုတ် က တုတ်လည်း တုတ် ရှည်လည်း ရှည်ဆိုတော့ ခစ်ခစ် ကြားရတာနဲ့ တင် ကြက်သည်းထ လိုက်တာအေရယ်”

“နင့် ဟာ လည်း ပြောစမ်းပါအုံး၊ နင့်သားသူငယ်ချင်း နဲ့မှ ဖြစ်ရတယ်လို့”

“အေးဟာ သူက သားနဲ့ အတူတူ နေတယ်လေ၊ သူပြန်လာတိုင်း သားဆီက လူကြုံ ယူယူလာတယ်၊ ပြန်သွားရင်လည်း ငါတို့ သားအတွက် ထည့်ပေးလိုက်တာတွေ ကို မငြီးမငြူယူသွားတယ်ကွာ၊ အဲတော့လည်း ငါက ကျေးဇူးတင်တာပေါ့၊ မြန်မာပြည်ရောက်တုံးလေး အစားအသောက်တွေ လိုက်ကျွေး၊ ယောက်ျားလေး တွေ ဆိုတော့ဈေး မဝယ်တတ် မပြုတတ်တော့၊ ပစ္စည်းလေး ဘာလေး လိုက်ဝယ်ပေး၊ ကိုမရကြည်က လည်း အားတာ မဟုတ်တော့ ငါပဲ ပေါ့။ အဲလို ယောင်္ကျား လေး နဲ့ မိန်းခလေး နှစ်ယောက်ထဲအတူသွားအတူလာ ဆိုတော့ အထိအတွေ့ အနံ့အသက်တွေက ဖိုမ သဘာဝ အရ စွဲဆောင်လာတာပေါ့။ သူငါ့အပေါ်မှာ သိသိသာသာ ကြီးကို ကပ်လာတာ ငါက မိန်းခလေးပဲ သိတာပေါ့၊ ငါ ကိုယ်တိုင် ကလည်း သာယာသလို ဖြစ်မိတယ်။ သူနဲ့ အပြင်သွားရင် ပြင်ပြင်ဆင်ဆင်လည်း ဝတ်မိတာပေါ့။ အဲဒါ တနေ့တော့ ကော်ဖီ ဆိုင်လေး တခုမှာ ထိုင်ဖြစ်တယ်၊ ကော်ဖီဆိုင်ကလည်း ဈေးကြီးတဲ့ ဆိုင်ဆိုတော့ လူက တော်တော်ရှင်းတယ် နောက်ပြီးတော့ ဘု ကလေးရှိတယ် နံရံကပ်ခုံတန်းရှည်လို မျိုးမှာ၊ ထိုင်တော့ သူက မျက်နှာချင်းဆိုင် မထိုင်ပဲ နဲ့ ငါ့ဘေး ဝင်ထိုင်တယ်။ နောက်တော့ စားပွဲထိုးလေး တွေ အလစ်မှာ ငါ့လက်ကို ဆုပ်ကိုင်ပြီး တော့ပါးကို ရွှတ်ကနဲ လာနမ်းတယ်။ အန်တီ့ ကို ချစ်မိနေပြီတဲ့။ ငါလည်း နည်းနည်းရှက်သွားတယ်၊ စိတ်ထဲမှာ သာယာမိပေမဲ့ မသင့်တော်ဘူး ဆိုပြီး၊ မင်းဘယ်လို လုပ်တာလဲ ဘာညာနဲ့ ဟောက်မိတယ်။ အဲဒီနေ့က ငါလည်း သူနဲ့ လွတ်လွတ်လပ်လပ်သွားရအောင် ဆိုပြီးကားမယူသွားခဲ့မိဘူး။ အပြန် ကျတော့ ငါ့ကို တက်ဆီ နဲ့ လိုက်ပို့ပေးမယ် ဆိုပြီး အဲယားကွန်းတက်ဆီ သူပဲ ငှားလိုက်တယ်။ အဲဒီ တက်ဆီ ပေါ်မှာ အနောက်ဖက်မှာအတူတူကပ်ထိုင်တယ်။ လမ်းပေါ်မှာ ပဲ သူက ငါ့နူတ်ခမ်းတွေကို လာကစ်ပေး တယ်။ ဘယ်လို မှန်းတော့ မသိဘူး ငါအရည်ပျော်သွားတယ်ပဲ ပြောရမလား၊ မကောင်းဘူးထင်တယ်နော်လို့ ပြောနေရင်းပဲ ငါသူ့ကို ကစ်စ် ပြန်ပေးနေမိတယ်။ နောက် ငါ့အိမ်ရောက်တော့ နေပူသေးတယ် အေးဆေးပြန်လို့ငါကပဲပြောလိုက်လို့သူအိမ်ထဲလိုက်ဝင်လာတယ်။ ကိုမြကြည်လည်း မရှိရောက်သေး တော့ သူ့ကို အအေးတဗူး ထုတ်ပေးပီး ငါ အိမ်နေရင်း အဝတ်အစားလဲလိုက်အုံးမယ် ဆိုပြီး အခန်းထဲဝင်လာခဲ့တယ်။ အပြင်သွားတဲ့ အဝတ်အစားတွေကို ချွတ်ပြီး အိမ်နေရင်းလဲ မလို့ ပြင်နေတုန်း ဗြုံးဆိုပြီး သူအခန်းထဲ ဝင်လာတယ်။ အခန်းတံခါးကို အထဲက လော့ချပြီး မမ ကျွန်တော်မစောင့်နိုင်တော့ဘူးဗျာဆိုပြီး အတင်းဖက်နမ်းတော့တာပဲ။ ငါလည်း အလိုလို ပျော့ခွေသွားပြီး တုံ့ပြန်မိတယ်။ငါတို့ လင်မယား အိပ်တဲ့ ကုတင်ကြီးပေါ်မှာ ပဲ သူ့အလိုးကို ခံလိုက်ရတော့တယ်။ အဲဒီ နေ့ခင်းက နေ ကိုမြကြည် ပြန်လာခါနီး ညအထိကို ငါ့အပေါ် အချစ်ကြမ်းသွားခဲ့တယ် အဟီး၊ နောက်ပိုင်းတော့ နင့်ကို ငါပြောခဲ့သလိုပဲပေါ့”

“အေးပါ။ ဒါနဲ့ နင်ပြောတဲ့ သူ့ရဲ့ ကင်ကီ ဆိုတာတွေက ဘာတွေတုန်း”

“အဲဒါက နောက်ပိုင်းမှ ငါသိလာရတာ၊ ငါနဲ့ သူနဲ့ ချစ်ရည်လူး ပြီး အတော်လည်း ရင်းနှီးလာတော့သူက ရိုးပလေး တွေ လုပ်တာ အတော်ဖီးလာမှန်းသိလာရတယ်။ တခါတလေ ငါတို့ ပွန်ကားတကား ကို အတူူတူ ကြည့်ပြီးရင် အဲဒီထဲက ဇာတ်လိုက် မင်းသား နဲ့ မင်းသမီးလို သရုပ်ဆောင်ကြတယ်။ တယောက် နဲ့ တယောက်လည်း တစိမ်း ဖြစ်လိုက် အမျိုးဖြစ်လိုက်၊ လူပေါင်းစုံ ပြောင်းပြီး ရိုးပလေး လုပ်ကြတယ်။ နောက်ဆုံးကတော့ သားအမိ ရိုးပလေးပေါ့ကွာ၊ အဲဒီ မှာ တော်တော်ဆိုးတာ၊ သူက ငါ့သား ကိုလည်း သိနေတော့ ငါ့သားနေရာကနေ၊ ရိုးပလေး လုပ်တာ ငါ တော်တာ် မျက်နှာပူတယ်။ ဒါပေမဲ့ ဖီးကလည်း တမျိုးပဲလေ။ နောက်ပိုင်း အသားကျသွားတော့ အဆင်ပြေသွားပါတယ်။ ဒါပေမဲ့ နောက်ပိုင်းသူက မေးနေတာက တကယ်လို့ သာ ငါ့သားက သူ့လို မျိုး ငါ့အပေါ် ဖီလင်ရှိနေရင် ဘယ်လို လုပ်မလဲ ဘာညာ နဲ့ စနေတယ်၊ အဟီး။ အဲဒါပါပဲ သူ့ရဲ့ နော်မယ်မဟုတ်တဲ့ စိတ်ကူး တွေ ရှိတဲ့ လူတယောက်ဆိုတာ”

…………….

သူတို့နှစ်ယောက် ဟော်တယ်ခန်းထည်း စကားပြော နေကြစဉ်၊ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း နှင့် ဖိုးတုတ် တို့လည်း စားသောက်ဆိုင်တွင် မှာထားသော အကြော်အလှော်တို့ကို စောင့်ရင်း စားပွဲတလုံးတွင် ထိုင်ကာ ဘီယာတလုံးစီ ဖေါက်သောက်ကြကာ စကားပြောနေကြလေသည်။

“ခင်ဗျား ကတော့ဗျာ ကျွန်တော့် အိုင်ဒိုး လို့တောင် ပြောလို့ ရမယ်၊ ကိုယ့်ရဲ့ ဘော့စ်မ ဖြူဖြူဖွေးဖွေး ကြီး ကို အိမ်မှာ ဆွဲနေရတာ၊ အမိုက်ပဲ ဗျာ အဟီး၊ ”

“ခင်ဗျား လည်း ကျွန်တော် အားကျပါတယ်ဗျာ၊ ကိုယ့်သူငယ်ချင်း အမေ ဆိုတာ က ကျွန်တော်တို့ တောမှာကတော့ ကိုယ့်အမေလို ပဲ သဘောထားတာဗျ။ ဟဟ၊ နောက်ပြီးတော့ အန်တီရတနာ က ညိုစိမ့်စိမ့် နဲ့ လုံးကျစ်နေတာ ပဲ မျက်နှာက လည်း တမျိုးဆက်ဆီ ကျတာ”

“ဟင်းဟင်း ခင်ဗျား ပြောသလိုပဲ ဗျ၊ ကျွန်တော်လည်းပထမတော့ ကိုယ့်သူငယ်ချင်း အမေ က ကိုယ့်အမေလိုပါပဲ ဗျာ၊ ဒါပေမဲ့ တဖြည်းဖြည်းချင်း နဲ့ တပူးတွဲတွဲ နေလိုက်တော့ သံလိုက်ဓါတ်လိုပဲ ဆွဲဆောင်လာတာဗျ။ နောက်ပြီး သူတို့က လည်း အသက်လေးဆယ်ကျော်သာ ပြောတာ ကိတ်တာက ချာတိတ်မတွေ မမှီဘူးလေ၊ အဟီး။ နောက်ပြီး ကျွန်တော်က ရိုးပလေး ဝါသနာပါတော့ သားအမိ ရိုးပလေး လည်း လုပ်လို့ကောင်းတာပေါ့ဗျာ ဟားဟား”

ဖိုးတုတ်မှာ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ပြောလိုက်သော ရိုးပလေး ဆိုတာကို နားမလည်သဖြင့်၊

“ရိုးပလေး ဆိုတာ ဘာလဲ ဗျ”

ဟုမေးလိုက်သည်။ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က၊

“ရိုးပလေး ဆိုတာ တကယ်တော့ စိတ်ကူးယဉ်တာပေါ့ဗျာ၊ ခင်ဗျား နဲ့ ခင်ဗျား စော်နဲ့ လုပ်နေရင်းက ခင်ဗျားက တခြားလူတယောက်ယောက်လို့ဟန်ဆောင်မယ်၊ ခင်ဗျားစော်ကိုလည်း တခြားလူတယောက်ယောက်လို့ မှန်းမယ်။ လူ တယောက်ထဲက သူ့စိတ်ကူးထဲ ပုံဖေါ် ပြီး လုပ်နေမယ် ဆိုရင်တော့ ကျွန်တော်တို့ က မှန်း တာလို့ ပြောမှာပေါ့။ လူနှစ်ယောက်စလုံး က စိတ်တူကိုယ်တူ နဲ့ ဆိုရင်တော့ ရိုးပလေး လို့ ပြောရမှာပေါ့။ ဥပမာ ကျွန်တော်နဲ့ မမနီလာတို့ သားအမိ ရိုးပလေး လုပ်မယ်ဆိုရင် မမနီလာ က တော့သူကိုယ်တိုင် ကျွန်တော်က သူ့သားနေရာက နေ သူ့ကို လိုးနေတယ်လို့ သရုပ်ဆောင်ပြီး လိုးမယ်ဗျာ။ အဲတော့ သားအမိ အင်းစက် ကို တကယ်မလုပ်ပဲ စိတ်ကူးယဉ်နဲ့ လုပ်ကြတာပေါ့။ ကျွန်တော်က သူ့ကို ကျွန်တော့် အမေနေရာ သရုပ်ဆောင်ခိုင်းရင်လည်း ရိုးပလေးပဲပေါ့ဗျာ။ ”
အခန်း ၁၁။

မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က ဆက်ပြောလေသည်။

“နောက်တခု ကျွန်တော်ဖီးရှိတာက ကပ်ကိုး ဗျ။ အဲဒါကတော့ ဗျာ ကိုယ့်မယားကို တခြား ယောက်ျား တယောက်က လိုးနေတာကြည့်ပြီး ကို ဖီးတက်နေတဲ့စိတ် ကို ပြောတာဗျာ။ ကျွန်တော့်မှာ တော့ မယား မရှိသေးပေမဲ့ အခု စော်ကြီးကိုလည်း သူများ လိုးတာ ကြည့်ချင်တဲ့ စိတ်ရှိတယ်ဗျ။ သူများ ကသူ့ကို လိုးနေရင် သူ ဘယ်လို ဖီးတက်နေမလဲ ဆိုတဲ့ သူ့မျက်နှာလေးကို ကြည့်ချင်တာလည်း တခု ပေါ့ဗျာ။ နောက်တခါ ဆွင်းဂင်း ပေါ့၊ အဲဒါက ကိုယ့်မယားသူ့ပေး သူ့မယား ကိုယ်ယူ လင်မယား ဖလှယ်ပြီး လိုးကြတာပေါ့။ အဲဒီကောင်ကျတော့ ကပ်ကိုးလည်း ဖြစ်၊ ကိုယ်က သူများ မယားကို လုပ်ရလို့ ဘူးလည်း ဖြစ်ပေါ့”

“ခင်ဗျား ရိုးပလေး ကိုတော့ ကျွန်တော် သေသေခြာခြာ မခံစားတတ်သေးပေမဲ့ အခု ပြောတဲ့ ကပ်ကိုးတို့ ဆွင်းဂင်း တို့ ကျတော့ ကျွန်တော်လည်း စမ်းချင်တယ်ဗျ။ ကိုယ့်မှာ မိန်းမ မရှိသေးတော့ ခင်ဗျား ပြောသလိုပေါ့။ ကိုယ့်စော်ကြီးကို မိန်းမလို့ သဘောထားပြီး လုပ်ကြည့်ချင်တယ် ဟားဟား”

“ဟား ၊ အဲဒါဆို ကိုက်ပြီဗျို့ ၊ ကျွန်တော်က တော့ တော်တာ်လေး စည်းရုံးထားပြီးသား၊ ကျွန်တော့် စော်ကြီးက ရိုးပလေး မှာ အသားကျနေပြီမို့ ကပ်ကိုး နဲ့ ဆွင်း ကသိပ်မခက်တော့ဘူး။ ခင်ဗျား စော်ကြီးသာ အဓိက ထား စည်းရုံးပေး၊ ကျွန်တော်တို့ ရန်ကုန်ပြန်မရောက်ခင် ဆွင်းဖြစ်သွားရင် အရမ်းကောင်းမှာ၊ ခင်ဗျား စော်လို ဖြူဖြူထွားထွားကြီးကို အရမ်းဆော်ချင်နေတာဗျို့”

“ကျွန်တော်လည်း ခင်ဗျားစော် ညိုညို လုံးကျစ်ကျစ် လေးကို ဆော်ချင်နေတယ်ဗျ၊ အပြောင်းအလဲပေါ့”

နောက်တော့ သူတို့မှာထားသော အကြော်အလှော်များလည်း ရသဖြင့် စားစရာ၊ သောက်စရာ များကို ယူပြီး ဟော်တယ်သို့ ပြန်လာခဲ့ကြတော့သည်။

………………..

ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တို့ ဟော်တယ်ခန်းသို့ ရောက်ကြသည်နှင့် အထုပ်များဖြည်ကာ သူတို့ အတွက် ဝယ်လာသော ဂျော်နီဝါကား ဒဗယ်ဘလက် နှင့် အမျိုးသမီးတွေ အတွက် ဝိုင် အနီ ထည့်ကာ သောက်စားကြလေသည်။ ဟော်တယ်ခန်းမှာ တခန်းစီ တွင် ကုတင် နှစ်လုံး စီ ပါ ပြီး အခန်းယူတုန်းက မိန်းမ နှစ်ယောက်က တခန်း၊ ယောက်ျား နှစ်ယောက်က တခန်းဟု ပြောကာ ယူထားကြခြင်း ဖြစ်သည်။ နောက်မှ ကိုယ့်ဘာသာ အခန်းပြောင်းကာ ကိုယ့်အတွဲ နှင့် ကိုယ်နေမည်ဟု တိုင်ပင်ထားကြလေသည်။

ယခု စားသောက်နေသည့် အခန်းတွင် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် နှင့် ဖိုးတုတ်တို့ နေကြမည်ဖြစ်ပြီး နောက်တခန်းတွင် ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် နှင့် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း တို့ နေကြမည်ဟု ပလန်ချထားကြသည်။ ဟော်တည်ခန်းထဲတွင် စားပွဲတလုံး နှင့် ကုလားထိုင် နှစ်လုံးသာ ရှိသဖြင့်စားပွဲနားက ကုတင်ပေါ်တွင် ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် နှင့် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း တို့ ထိုင်နေကြပြီး ကုလားထိုင် တလုံးစီ တွင် ဖိုးတုတ် နှင့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တို့ တယောက်တလုံးစီ ထိုင်နေကြကာ စားသောက်နေကြ ရင်း စကားပြောနေကြလေသည်။ အသောက်အစား အရှိန်ရလာတော့ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က သူ့ ဘေးမှ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကို ခါးလေး လှမ်းဖက်လိုက်သလို ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကလည်း မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ရင်ခွင်ထဲ ခပ်စောင်းစောင်းလေး မှီထားလိုက်သည်။ သူတို့ကို ကြည့်လိုက်ရင်း ဖိုးတုတ် က ပြုံးကာ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို သူ့ဆီလာဖို့ ခေါ်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က လည်း ထလိုက်ပြီး ဖိုးတုတ် ပေါင်ပေါ်သို့ သွားထိုင်လေသည်။ ဖိုးတုတ် က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို နောက်မှ သိုင်းဖက်ပြိီး သူ့လက်ဖဝါး နှစ်ဖက်ဖြင့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ရင်သား များကို အကျႌပေါ်မှ အုပ်ကိုင်ထားရင်း ဆုပ်ညှစ်နေလေသည်။ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း လည်း အားကျမခံ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ရင်သားတဖက်ကို သူ့လက်ဖဝါးဖြင့် အုပ်ကိုင်ကာ ဆုပ်ညှစ်လိုက်တော့ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် က မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ပေါင်ကို ဆွဲဆိပ်လိုက်ကာ၊

“ဘယ်လို ဖြစ်နေလဲ ဟို နှစ်ယောက် ရှိနေတယ်လေ”

ဟု ပြောလိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က ပြုံးလိုက်ရင်း ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကို ၊

“အမလေး အချင်းချင်းတွေ ပဲ ရှက်နေရမဲ့သူတွေမှ မဟုတ်တာ”

ဟု ပြောလိုက်သည်။ ဖိုးတုတ် က မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ကို မျက်စေ့တဖက်မှိတ်ပြလိုက်သည်။ ဖိုးတုတ် လည်း မောင်ရန်နိုင်ဝင်း နှင့် စားသောက်ဆိုင်မှာ ပြောထားကတည်းက သွေးကနွေးနေပြီမို့ တခြားလူ တွေရှေ့ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို လိုးလိုက်ရရင် ဟု တွေးပြီး လီးကြီးက မာတောင်နေလေပြီ။ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် မေးလေးကို ကိုင်ကာ နူတ်ခမ်းချင်း ငုံစုပ်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် မှာ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း စည်းရုံး ထားသဖြင့် စိတ်တက်ကြွနေသော်လည်း သူများအတွဲရှေ့မှာ ပထမဦးဆုံး အကြိမ် လှုပ်ရှားရမှာမို့ ရှက်သလို ဖြစ်မိလေသည်။ ကာမဆန္ဒက ကြွလာနေပြီမို့ ပြန်လည် ဖက်တွယ် နမ်းလိုက်သည်။ နောက်တော့ အရှိန်ရလာကြသည်။

မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က ကုတင်ပေါ်တွင် ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကို ကျောချကာ လှဲစေပြီး သူက အပေါ်မှ တက်ကာ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် နူတ်ခမ်းတွေကို နမ်းစုပ်ရင်း လက်တွေက ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် အကျႌကြယ်သီး တို့ကို တဖြောက်ဖြောက်ဖြင့်ဆွဲဖြုတ်လိုက်သည်။ ကျောအောက် လက်နိူက်ကာ ဘရာဇီယာဂျိတ်ကို ဖြုတ်တော့ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် က သူမကျောလေးကို ကော့ပေးသည်။ ခနအတွင်း ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကိုယ်အပေါ်ပိုင်း အဝတ်အစားမရှိတော့ခြေ။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် မှာ ကိုယ်လုံး သွယ်သော်လည်း နို့လုံးကြီးများ မှာ လုံးဖု ဖေါင်းကြွနေလေသည်။ သူမ နို့ကြီးများမှာ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် နှင့် အလုံး အထည်မကွာခြေ။အသားညို သူ ဖြစ်သဖြင့် အသားအရည်မှာ ချောမွတ်နေသလို ဖြစ်နေရသည်။ အတွင်းသားများကတော့ ဝင်းနေသည်ဟု ပြောရပေမည်။ နို့သီးခေါင်း ညိုတုတ်တုတ် ကလေးများမှာ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း လက်ချောင်းထိပ်ကလေးများ ဖြင့်ပွတ်သတ်ခြေပေးနေလို့ မာထောင် တောင့်တင်းနေသည်။ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က သူ့အနမ်းတွေကို ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် နူတ်ခမ်းများမှ တဆင့် မေးစေ့လည်တိုင် တို့ ရှိရာ တရွေ့ရွေ့ အောက်ဆင်းလာပြီး နို့သီးခေါင်း ညို ညို လေး များကို စို့နေလေသည်။ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် နို့တွေကို စို့နေရင်းက လက်တဖက်က ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ထမိန်ကို ဖြည်ချကာ အတွင်းခံဘောင်းဘီ ပျော့ပျော့လေး ထဲ လက်နှိူက်ပြီး စောက်ဖုတ်ကို ပွတ်နေလေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် တယောက် အသက်ရှုသံပြင်းပြင်း နှင့် မျက်လုံးလေး စင်းကာ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ခေါင်းက ဆံပင်များကိုဆုပ်ကိုင်ထားလေသည်။ သူမ တို့ ကုတင်ဘေး ကုလားထိုင်ပေါ်မှာ ထိုင်နေကြသည့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တို့ အတွဲကြောင့်လည်း စိတ်တွေ ပိုတက်ကြွနေရပြီ။ ဖိုးတုတ် နှင့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် တို့ အတွဲလည်း သူတို့ ရှေ့ကုတင်ပေါ် မှ လိုက်ဖ်ရှိုးကို ကြည့် ရင်း ဖီးတွေ တက်လာသဖြင့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် အကျႌကြယ်သီး တို့ကို ဖြုတ်နေလေပြီ၊

မောင်ရန်နိုင်ဝင်း တယောက် ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် နို့တွေကို စို့တာ ဝသွားတော့ ဗိုက်သားလေး များကို နမ်းကာ အောက်သို့ လျှောဆင်းလာရင်း ထမိန် နှင့် ပင်တီလေး တို့ကို ပါ ညိုဝင်းချောမွတ်သည့် ပေါင်တန်တို့ မှ ဆွဲကာ ချွတ်ပြစ်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် တယောက် တကိုယ်လုံး အဝတ်အစား မရှိ၊ ညိုဝင်းမွတ်နေသော အသားအရည်၊ အချိုးအဆက်ကျလှပြီး သူ့နေရာ နှင့် သူ အမို့အဖေါင်း အဖု၊ အကျင် တို့ ရှိနေသည့် ခန္ဓာကိုယ်လေး က ကုတင်ပေါ်မှာ လှလွန်းလှသည်။ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ပေါင်နှစ်လုံးကြား ခွဆုံ နေရာ ကို မျက်နှာအပ်လိုက်တော့ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် က သူမ ပေါင်နှစ်လုံးကို ထောင်ကာ ကားပေးလိုက်သည်။ ပေါင်ခွဆုံတွင် အမွှေးအမြှင်မရှိ တောင်ကတုံးလေး လို မို့ဖေါင်းနေသော စောက်ဖုတ်ကြီး၏ နူတ်ခမ်းသားညိုညိုတွန့်တွန့်လေး တွေကြား နီတာရဲရဲ အတွင်းသား များက အရည်ကြည်တို့ ဖြင့် စိုရွဲနေသည်။ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ၏ စောက်စေ့နေရာလေးကို လက်ချောင်းထိပ်ကလေး ဖြင့် ဖိပွတ်ခြေပေးရင်း သူ့လျှာကြီးဖြင့်စောက်ဖုတ် နူတ်ခမ်းသားတွေကို ရက်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် အသံလေး ထွက်အောင် ငြီးရင်း သူမ ဖင်ကြီးတွေ အိပ်ယာပေါ်မှ ကြွတက်လာရသည်။

“အင်း…အီးးးးး ကျွတ်စ်..ကျွတ်စ်..”

ကုလားထိုင်ပေါ် ထိုင်နေသော ဖိုးတုတ်မှာ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ၏ ကိုယ်လုံးတီး အလှကို ကြည့်ပြီး လီး က မတရား မာတောင် တောင့်တင်းလာသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က သူမ ဖင်ကြီးဖြင့် ဖထိုင်ထား သဖြင့် နာကျင်လာသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ခါးကို ကိုင်ကာ မပြီး သူ့ပေါင်ပေါ်မှ ထစေကာ၊

“အား မမ ကျွန်တာ့်ဟိုဟာ က ဖိထိုင်လို့မရတော့ဘူးနာနေပြီ ”

ဟုပြောသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က လည်း ထရပ်လိုက်ပြီး ဖိုးတုတ် ပုဆိုးအောက်မှ ထောင်ထနေသည်ကို ကြည့်ရင်း ခစ်ကနဲ ရီလိုက်သည်။ ဖိုးတုတ်က သူမလက်ကို ဆွဲကာ ကုလားထိုင်နား ကြမ်းပြင်ပေါ်ထိုင်ခိုင်းရင်း တဖက်က သူ့ပုဆိုးကို ဖြည်ချလိုက်ကာ၊

“မမ ကျွန်တော့် လီးကို စုပ်ပေးတော့ အရမ်းပူနေပြီ မမ အာငွေ့လေး ပေးမှ ရတော့မယ်”

ဟု ပြောလိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် လည်း ဆန္ဒတွေ ပြင်းပြနေပြီမို့ ကုလားထိုင်ဘေး ဒူးထောက်ထိုင်ရင်း ဖိုးတုတ် လီးကြီးကို သူမ လက်ကလေး ဖြင့် ဆုပ်ကိုင်ကာ တချက် နှစ်ချက် ဆောင်ပေးလိုက်သည်။ ပြီးမှ ခေါင်းကို ငုံ့၍ သူမ နူတ်ခမ်းကလေး ဖြင့် ဒစ်ဖူးကို ငုံ စုပ်ပေးလိုက်သည်။

ဖိုးတုတ် က သူ့ရှေ့တွင် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း စောက်ဖုတ်ရက်ပေးနေတာကို ပက်လက်လှန်ကာ ဖင်ကြီး ကော့ကော့ ပေးရင်း ဇိမ်ခံနေသော ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ကလည်း သူမ တို့ ကုတင်ဘေး ကုလားထိုင်ပေါ်ထိုင်နေသည့် ဖိုးတုတ်ကို လီးစုပ်ပေးနေသည့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို ကြည့်ရင်းက ဖိုးတုတ် မျက်နှာကို လှမ်းကြည့်လိုက်သည်။ သူတို့နှစ်ယောက် မျက်လုံးချင်း ဆုံ သွားတော့ တယောက်ကို တယောက် စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်နေကြရင်း မျက်လုံး အရောင်တွေ တောက်လာရသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် က သူမ ဖင်ကြီးကို ကော့ရင်း မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ဆံပင်ကို ဆုပ်ကိုင် ဆွဲကာ သူမ စောက်ပတ် နှင့် မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ပါးစပ်ကို ဖိပွတ်ဆွဲပြစ်လိုက်သည်။ ဖိုးတုတ်ကလည်း ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ဆံပင်အုပ်ကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ဆွဲရင်း သူ့လီးကြီးဖြင့် ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် အာဂေါင်ကို ထိုးထည့်ပြစ်လိုက်သည်။ သူတို့ နှစ်ယောက် တယောက်ကို တယောက် မျက်လုံး ချင်း စူးစိုက်ကြည့်ရင်း မှ စိတ်တွေ ပိုသောင်းကျန်းလာကြသည်။

မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က စောက်ဖုတ်ရက်ရတာ ဝသွားတော့ ခေါင်းကို မော့လိုက်ရာ ဘေးနားက ကုလားထိုင်မှာ ဖိုးတုတ် လီးကို စုပ်ပေးနေသော ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို တွေ့လိုက်ရသည်။

“ဟေး ဟို နှစ်ယောက် ဒီလာပါလား ကုတင်ပေါ်မှာ နေရာ အကျယ်ကြီး ရှိသေးတယ်”

ဟု လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။ ဖိုးတုတ်လည်း မတ်တတ်ထ ရပ်ပြီး ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် လက်ကို လှမ်းဆွဲကာ ကုတင်တခြား တဖက်ကို ခြေရင်းမှ ပတ်လျှောက်သွားလိုက်သည်။ ကုတင်ပေါ်မှာ ယခုတော့ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က သူ့အဝတ်အစားတွေ ချွတ်ပြစ်လိုက်ကာ ပက်လက်လှန် လိုက်သည်။ လီးကို မိုးပေါ်ထောင်ကာ လက်ဖြင့် ဆုပ်ကိုင် ပြီး တချက်နှစ်ချက်ထုလိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် က မောင်ရန်နိုင်ဝင်း လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်လိုက်ပြီး သူမ ပါးစပ်ဖြင့် ငုံခဲလိုက်သည်။ ဖိုးတုတ်လည်း အဝတ်အစား အမြန်ချွတ်ချကာ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် ပေါင်နှစ်လုံးကြား မျက်နှာအပ်ပြီး ယခု မှ မြင်ဖူးသည့် စောက်ဖုတ်ညိုဝင်းဝင်းလေးကို ကုန်းရက် လိုက်သည်။ သူ့လက်ကလည်း ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို မလွတ်ပဲ ဆွဲထားရင်းက သူ့လီးကို ဆက်စုပ်စေသည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် လည်း ကုတင်ပေါ်တက်ကာ ဖိုးတုတ် လီးကို ကုံးစုပ်တော့ သူမ ဖင်ကြီးက မောင်ရန်နိုင်ဝင်း မျက်နှာနားရောက်လေသည်။ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က သူမ ပေါင်လုံး ဖြူဖွေးဖွေး ကြီး တွေကို သူ့မျက်နှာနား ဆွဲယူလိုက်သည်။ သူမ စောက်ဖုတ်ကို သူ့ပါးစပ်နားသို့ ရောက်အောင် ဆွဲချလိုက်သည်။ စောက်ဖုတ်ဖြူဖွေးဖွေး ကြီးက လည်း အရည်တွေ စိုရွဲနေပြီမို့ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း လည်း အားရပါးရ ရက်လေသည်။

အခုတော့သူတို့လေးယောက်သား ကုတင်တလုံးထဲ ပေါ်တွင် စက်ဝိုင်းလို ပတ်ပြီး တဦး ပစ္စည်း တဦး မြိန်ရည်ယှက်ရည် ရက်စုပ် နေကြလေသည်။ ခနနေတော့ လေးယောက်စလုံး အမှုတ်အစုပ်များ ကို နားလိုက်ကြသည်။ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် လက်ကို ဆွဲကာ၊

“ကျွန်တော် အန်တီနှင်းဖြူကို လိုးချင်တယ်ဗျာ၊ ကိုဖိုးတုတ် မမရတနာကို လိုး ဟိုဘက်ကုတင်မှာ၊ ဘယ်လိုလဲ ဒီအခန်းထဲ ကုတင် နှစ်လုံး ရှိတာပဲဟာ နောက်အခန်းကူး မနေပါနဲ့တော့”

ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က မျက်နှာလေး နီမြန်းပြီး ဖိုးတုတ်ကို လှမ်းကြည့်သည်။ ဖိုးတုတ် က သဘောတူကြောင်းခေါင်းညှိမ့် ပြလိုက်ပြီး၊ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် လက်ကို ဆွဲကာ နောက်ကုတင်တလုံးဖက်ဆီ သို့ လျှောက်သွားသည်။

မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကိုယ်လုံးကို ဖက်ရင်း နူတ်ခမ်းချင်းစုပ်နမ်းလိုက်သည်။

“အန်တီနှင်းဖြူ လို ဖြူဖြူဖွေးဖွေး အကိတ်ကြီးကို အရမ်းလိုးချင်နေတာ အခု မှ ပဲ ဆန္ဒပြည့်ရတော့မယ်”

ဟု ပြောလိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် က ရှက်သွေးဖြန်းရင်း၊

“အိုး စကားပြောတာ ကြမ်းလိုက်တာ အဲလို မသုံးပါနဲ့”

မောင်ရန်နိုင်ဝင်း က တဖက်ကုတင်ပေါ်တွင် ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် အပေါ် တက်ခွပြီး ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် နှင့် နူတ်ခမ်းချင်း စုပ်နမ်းနေသည့် ဖိုးတုတ်ကို လှမ်းကြည့်ရင်း၊

“ကိုဖိုးတုတ် ရေ ခင်ဗျား ဒုတ်ကြီး နဲ့ ကျွန်တော့် မယားကြီးကို ညှာညှာတာတာ လိုးပါဗျာနော်၊ ကွဲပြဲထွက်သွားအောင်တော့မလုပ်လိုက်ပါနဲ့”

ဟု လှမ်းနောက်လိုက်သည်။
အခန်း ၁၂။

မောင်ရန်နိုင်ဝင်း လက်က ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ၏ ဖြူဖွေးဝင်းဝါကာ အကြောစိမ်း လေးများပင် ယှက်သန်းနေသည့် နို့ကြီး နှစ်လုံးကို အားရပါးရ ဆုပ်နှယ်နေရင်းက နို့သီးခေါင်း ညိုညို တုတ်တုတ် ကြီးများကို ငုံ့ကာ စို့လိုက်သည်။ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ၏ ပွင့်လင်း လှသော အပြောအဆို များက ဒေါက်တာဒေါ်နှင်းဖြူရဲကျော် ကို စိတ်ထဲ တမျိုးဖြစ်စေသော်လည်း သူမ နှင့် သူမ ငယ်သူငယ်ချင်းတို့ နှစ်ယောက်စလုံး ကိုယ်လုံးတီးဖြင့် မိမိ တို့ သားအရွယ်လောက်ရှိသည့် ကောင်လေး နှစ်ယောက်က လိုးတာခံဖို့ အဆင်သင့် ဖြစ်နေကြသည်ကို တွေးရင်း ဖီးအရမ်းတက်နေလေသည်။ သူမ ပေါင်လုံးကြီးများကို ကားကာ မောင်ရန်နိုင်ဝင်း ပေါင်နှစ်လုံးကို ညှပ်ရင်းက ပေါင်အတွင်းသားများနှင့် ဆီးခုံပေါ် ထိုးထောက်နေသည့် လီးကြီး ကို စောက်ဖုတ်ဝ ရောက်အောင် လမ်းကြောင်းပေးနေလေသည်။

ဖိုးတုတ်က လည်း ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် နို့ကြီးများကို စို့ရင်း လက်က ပေါင်ခွဆုံ ကိုစမ်းကာ စောက်ဖုတ် ဖေါင်းဖေါင်းကြီးကို ဖိပွတ်ချေမွနေသည်။ သူ့လက်ဖဝါးမှာတော့ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် စောက်ဖုတ်မှ စိမ့်ထွက်လာသည့် စောက်ရည်တွေ ဖြင့် ရွဲနေလေပြီ။ ဖိုးတုတ်က ထိုစောက်ရည်တို့ကို သူ့လီးကြီးတွင် လိမ်းလိုက်ပြီး လီးကြီးကို ဆုပ်ကိုင်ကာ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် စောက်ဖုတ်ဝတွင် တေ့လိုက်သည်။ ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် က လည်း သူမ လက်ဖြင့် ဖိုးတုတ်ခါးကို ကိုင်ကာ သူမဖင်ကို ကော့ပေးလိုက်သဖြင့် ဖိုးတုတ် ဒစ်ဖူးက စောက်ဖုတ်နူတ်ခမ်းဝကို တိုးဝင်သွားသည်။ ဖိုးတုတ်က သူ့ကိုယ်ကို နှိမ့်ချပြီး ဖင်ကို ကော့ဖိ ကာ လီးကြီးကို ဒေါက်တာဒေါ်ရတနာမြကြည် စောက်ဖုတ်ထဲ ထိုးသွင်းချလိုက်သည်။

“အ…..ရှီးးးးး ကျွတ်စ်ကျွတ်စ်….”

“အို့…..အီးးးးးးးး ကျွတ်စ် ကျွတ်စ်..”