ဆုံလည်နွား

×

ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး သူ့ဘာသာ တယောက်ထည်း အတွေးခေါင်နေမိသည်။ ငါ့ဘဝက ဒါပဲလား။ ပြီးသွားပြီလား။ ဒီလို အရွယ် မိန်ုးမတွေ ဒီအတိုင်းပဲ ဖြစ်တတ်ကြသလား။ နောက်သုံးလေးလလောက်ဆိုရင် အသက် ၄၀ ဖြစ်တော့မယ် ဘဝရဲ့ တဆစ်ချိုးဖြစ်ပြီ လို့ထင်တယ်။ စာတွေမှာ ဆိုထားတာကတော့ အသက်၄၀ မှ ဘဝစတယ်တဲ့။ ခု သူ့ဘဝ သူပြန်ကြည့်မိတော့ လည်း ဘာမှ ပြောစရာမရှိပါ။ သူများတွေ ဆိုလျှင် ခုချိန်ထိ အလုပ်လုပ်နေကြရတုန်း။ ငယ်ငယ်တုန်းက ကျောင်းအတူတူတက်ခဲ့ကြတဲ့ သူငယ်ချင်းတွေထဲမှာ အလုပ်မလုပ်ပဲ အိမ်မှာနေပြီး အိမ်ရှင်မ အနေနဲ့ သူ့လိုမျိုး နေနိုင်ကြတဲ့ လူတွေက လက်ချိုးရေလို့ တောင်ရနိုင်သည်။ လူ့ဘဝ ဆိုတာမှာကြုံရမဲ့ ဟာတွေလည်း ကြံုပြီးပြီ။ ပညာသင်တယ်။ အိမ်ထောင်ကျတယ်၊ ခလေးမွေးတယ်၊ ခလေးတွေကို ပြုစုပျိုးထောင်တယ်၊ ဝါတွင်း ဥပုဂ်ရက် တွေဆိုရင် ဥပုဂ်စောင့်တယ်။ အဲဒါတွေထက် ဘာရှိသေးလည်း။ ဒါဆိုရင် ဘဝစတယ် ဆိုတာ ဘာကို ဆိုလိုချင်တာလည်း။ သေခြာတာကတော့ သူ ပျင်းသလို ဖြစ်နေတာပါပဲ။ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး တို့ မှာ ညီအမ နှစ်ယောက်သာရှိသည်။ သူ့မမ မူမူကျော်ဦး က အီကိုမှာတုန်းက နာမည်ကြီး သလားမမေးနဲ့၊ လိုက်တဲ့ ယောက်ျားတွေ ဝိုင်းဝိုင်းလည် နေသည်။ မူမူကျော်ဦး တတိယနှစ်လောက်မှာ ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက ပထမနှစ် ဒေသကောလိပ် မှာပဲရှိသေးသည်။ ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ရန်ကုန်တက္ကသိုလ် မှာ ဇီဝဗေဒ အဓိကနဲ့ တတိယနှစ်ရောက်လာတော့ မူမူကျော်ဦးက ကျောင်းပြီးသွားပြီ။ သူတို့ ညီအမ နှစ်ယောက် ကံကော်တောမှာ အတူမတက်လိုက်ကြရ။အခုနေပြန်စဉ်းစားကြည့်လိုက်မိတော့ ဘဝတွေက ဗီဒီယိုရုပ်ရှင်ကား တခုကို အမြန်ရစ်ကြည့်လိုက်သလိုပဲ။ မြန်လိုက်တာ၊ သူများတွေတော့ မသိ ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးအတွက် ထူးခြားသည့်အဖြစ်အပျက်ဆိုလို့ သူ့လက်ဆယ်ချောင်းတောင် မပြည့်။ အခု အသက် လေးဆယ်ပြည့်ခါနီးအထိ သူ့ဘဝ မှာထူးထူးခြားခြား ဖြစ်ခဲ့တာဆိုလို့။ တစ်၊ သူဘွဲ့ရခဲ့သည်။ နှစ်၊ သူအလုပ်ရခဲ့သည်။ သုံး၊ ကိုအောင်နိုင်နှင့် အိမ်ထောင်ကျ ခဲ့သည်။ လေး၊ သမီးကြီး နိုင်နိုင်နိုင် ကိုမွေးခဲ့သည်။ ငါး၊ သမီးငယ် ငယ်ငယ်နိုင် ကိုမွေးခဲ့သည်။ ခြောက်၊ မိဘ နှစ်ပါးစလုံး သူတို့ နယ်အပြန် သင်္ဘောမှောက် ပြီး ဆုံးပါးသွားခဲ့ရသည်။ အဲဒါက သူဘဝမှာ စိတ်အထိခိုက်ရဆုံး။ ခုနှစ်၊ သမီးကြီး နိုင်နိုင်နိုင် ဘွဲ့ရခဲ့သည်။ရှစ်၊ သမီးကြီး နိုင်နိုင်နိုင် အိမ်ထောင်ကျသွားခဲ့သည်။ အဲလောက်ပဲ သူစဉ်းစားလို့ရသည်။ ဒါတောင်မှ နောက်ဆုံး နှစ်ခုက သူကိုယ်တိုင် ဖြစ်ခဲ့တာမဟုတ်။ သမီးကြီး ဆိုတော့ သူ့မှာလည်း ခံစားရလို့၊ သူ့ဘဝအတွက် ထူးခြားတဲ့ အဖြစ်အပျက်လို့၊ သူထည့်တွက်ထားလိုက်မိခြင်း ဖြစ်သည်။ အခု လိုအတိုင်း ဆက်တွက်သွားမယ်ဆိုရင်၊ မဖြစ်သေးတဲ့ အနာဂါတ်မှာ သမီးငယ် ဘွဲ့ရတာနှင့် အိမ်ထောင်ကျတာရယ်၊ သမီးကြီး ခလေးမွေး၊ သမီးငယ်ခလေးမွေးတာရယ်၊ နောက်ထပ်လေးခုပေါင်း လက်ဆယ်ချောင်း ကျော်ပြီး ဆယ့်နှစ်ခု တော့ ဖြစ်သွားမည်၊ ကိုအောင်နိုင်သေတာ ပါထည့်ပေါင်းရင်၊ စုစုပေါင်း ၁၃ခု ဖြစ်မည်။ အင်း ၁၃ ဂဏန်းဆိုတာ ကံမကောင်းဘူးလို့ အဲဒါကြောင့်များပြောတာလား။ ဘာလို့လည်းဆိုတော့ အဲဒီ၁၃ခု ပြီးရင်သူသေတဲ့ဟာပဲ ကျန်တော့မည်။“ခစ်ခစ်”သူ့ဘာသာ နေ့ခင်းကြောင်တောင် ပေါက်ကရတွေ လျှောက်စဉ်းစားရင်း ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး အသံထွက်ရီမောမိလိုက်သည်။ ဟုတ်ပ၊ သူလည်း အခု အားအားယားယားရှိလို့ ပေါက်ကရတွေ လျှောက်တွေးဖို့ အချိန်ရလာတာမဟုတ်လား။ သူ့ ကို ကိုနိုင်က သမီးငယ်ငယ် မွေးပြီးကထဲက အထက်တန်းပြဆရာမ အလုပ်ကနေ ထွက်ခိုင်းပြီး အိမ်ထောင်ရှင်မ အဖြစ် အိမ်မှာနေစေခဲ့သည်။ သူရသည့်လစာ နှင့် ခလေးတွေ ကို ပြုစုပျိုးထောင်ဖို့ အချိန် နှင့်က ဘယ်လိုမှ မလဲနိုင်အောင် တန်ဖိုးက ကွာခြားလွန်းလှသည်ဟု ကိုနိုင်က ဆိုသည်။ အဲလောက် လစာက တော့ သူ အသုံးနည်းနည်းလျှော့လိုက်ရင် နည်းနည်းလေး အချိန်ပိုလုပ်လိုက်ရင် ထွက်လာမှာဟု ဆို၏။မမမူမူကျော်ဦး ကျတော့ သူ့ထက်ပို စိတ်လှုပ်ရှားစရာကောင်းမည်ထင်သည်။ သူလည်း ခိုင်ခိုင့်လိုပင် ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ် ၁၉ နှစ် ဖြင့် အိမ်ထောင်ကျခဲ့သော်လည်း ခိုင်ခိုင့်လို အိမ်ထောင်ရေးကံမကောင်းခဲ့ပါ။ သူ့ယောက်ျား သင်္ဘောသား က ဆေးသမား။ ဆေးအလွန်အကျွံသုံးစွဲပြီး သင်္ဘောပေါ်မှာ ပင် သေဆုံးသွားခဲ့ရသည်။ ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နှင့်ပင် မုဆိုးမ ဖြစ်ခဲ့ရပြီး တော်တော်ကြာသွားခဲ့သည်။ သူပဲ အရွေးလွန်နေသလား၊ အိမ်ထောင်သည်ဘဝကိုပဲ စိတ်ပျက်သွားသလားမသိ။ မုဆိုးမ ဖြစ်ပြီး ဆယ်နှစ်အကြာမှ နောက်အိမ်ထောင်ထူဖြစ်တော့သည်။ မူမူ၏ ဒုတိယအိမ်ထောင် ကိုမင်းသော်မှာ မူမူ ထက် ၇နှစ်ခန့်ကြီးပြီး ပထမ အိမ်ထောင်ဖြင့် သားလေးတယောက်ပါလာသည်။ မူမူ နှင့် အိမ်ထောင်ကျတော့ ကိုမင်းသော်၏သား ကိုကိုသော်မှာ ၈နှစ်သားလေး ရှိသေးသည်။ ဘာလို့ မှတ်မိနေလည်းဆိုတော့ ခိုင်ခိုင့်သမီးငယ် ငယ်ငယ် ကလည်း ၈နှစ်သမီး။ သူတို့ ကြီးကြီး မင်္ဂလာဆောင်တော့ သမီးနှစ်ယောက်နှင့်သွားခဲ့ရသည်။ ရုတ်တရက် သူတို့ အကိုဝမ်းကွဲတယောက် ရလာတယ်ဆိုတော့လည်း သူတို့ က ခလေးပီပီ ပျော်ခဲ့ကြသည်။ကိုမင်းသော် က နိုင်ငံခြား ကုမ္ပဏီ တခုမှာလုပ်နေခဲ့သည်။ နောက် ဗမာပြည်မှာ သူ့ ကုမ္ပဏီက အခြေအနေမကောင်း တော့ တပ်ခေါက်သွားသည်။ သူတို့က အင်ဒိုနီးရှားတို့ မလေးရှားတို့ မှာ ရုံးခွဲတွေ၊ပရောဂျက် တွေရှိသည်။ ကိုမင်းသော်ကို တကယ်အလုပ်လုပ်မှန်းသိ။ လုပ်ငန်းလည်း ကျွမ်းကျင်မှုရှိတော့ အဲဒီ နိုင်ငံတွေမှာ သွားလုပ်နိုင်မလား အော်ဖာပေးသည်။ ကိုမင်းသော်အနေနဲ့လည်း ဒီလိုလစာမျိုးပြန်ရှာလို့မရနိုင် တော့ သွားလုပ်သည်။ ရုံးက အတည်တကျမရှိ ရုံးချူပ်က ဂျပန်မှာဆိုတော့ ဟိုနိုင်ငံဒီနိုင်ငံ လှည့်ပြောင်းနေရသည်။ ကိုမင်းသော်က ဝပ်ပါမစ်လိုမျိုးနှင့်သာ လုပ်ကိုင်နေရသဖြင့် မိသားစု ကိုခေါ်ထားလို့လည်းမဖြစ်နိုင်။ မိသားစုက သူ့ဆီသွားလည်လိုက်။ သူက ခနပြန်လာလိုက် နှင့် ပဲနေရသည်။မူမူကျော်ဦးနှင့် သူ့သားကိုကိုသော်တို့ နှစ်ယောက်ထည်းဆိုတော့ အားကိုးလည်းရ စိတ်လည်းချရအောင် ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးတို့နှင့် လှေခါးဟိုဘက်ဒီဘက်မျက်နှာချင်းဆိုင် ရှိသည့်ကွန်ဒိုခန်းကလေး ဝယ်ပေးထားလိုက်သည်။ မူမူကျော်ဦးကလည်း အောဒစ်ကုမ္ပဏီတခုမှာ လုပ်နေသေးသည်။ သူတို့ အိမ် အတွက် သားအမိနှစ်ယောက်ထဲ ဆိုတော့ ချက်ပြုတ်ဖို့၊ အဝတ်လျှော်၊အိမ်ရှင်းဖို့၊ လူငှားထားရသည်။ သူတို့နှင့် ဆွေမျိုးမကင်းသော၊ ဒေါ်ဝင်းဝင်းသန်း က တရက်ခြားတန်သည် သူတို့အိမ်သို့ လာပြီး လုပ်ကိုင်ပေးတတ်သည်။ခုတော့လည်း ငယ်ငယ် က ဆေးတက္ကသိုလ် တက်နေပြီ၊ ကိုကိုသော်ကလည်း သချာင်္အဓိက မှာတက်နေသည်။ ငယ်ငယ်ကျောင်းစာ က သူလည်းမကူညီနိုင်တော့ပြီ။ ခုတော့ နေ့လည်နေ့ခင်းဆိုရင် အိမ်မှာ တယောက်ထည်း ဖြစ်နေတတ်သည်။ တခါတလေ ကိုနိုင့် ညီမ လေးလေးနိုင် တို့ အိမ်မှာ သူတို့ ခရီးထွက်လျှင် အိမ်သွားစောင့်ပေးရတတ်သည်။ မလေးလေးနိုင်တို့က ကလေးသုံးယောက်ရှိသည်။ အကြီးဆုံးကမှ ကိုးတန်း ကျောင်းသား။သူတို့လင်မယား ကအလုပ်ကိစ္စနှင့် ခနခန ခရီးရှည်ထွက်ရလေ့ရှိသည်။ တယောက်ချင်းစီ ခရီးထွက်လျှင်တော့ကိစ္စ မရှိ၊ လင်မယား နှစ်ယောက်စလုံးပြိုင်တူ ခရီးထွက်ရသည့်အချိန် အိမ်မှာ ခလေးတွေ ချည်းထားခဲ့ရမှာ စိတ်မချတတ်။ ထိုအချိန်မျိုးမှာ ခိုင်ခိုင်က လည်းအားနေတော့ သွားစောင့်အိပ်ပေးတတ်သည်။ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ ဘာမှ ထူးထူးခြားခြားမရှိလှဟု ထင်နေသော သူ့ဘဝ အပြောင်းအလဲကို မကြာခင်မှာပင် စပြီး တွေ့ကြံုရတော့သည်။“ကိုကိုသော် ရယ် နင်ကတော့ ဟယ်စံပါပဲ၊ ငါ ခလေး လေးယောက်ရခဲ့တာတောင်မှ အခု နင်လုပ်သလို အစုံအလုပ်မခံခဲ့ရဖူးဘူး၊ တကယ်ပါပဲ”ဝင်းဝင်းသန်းတယောက် ငြီးငြီးငြူငြူ ဖြင့် ပြောရှာသည်။ သို့ပေမဲ့ မကောင်းလို့မဟုတ် အင်မတန်ကို ကောင်းလို့သာ ကိုကိုသော် လုပ်ချင်သမျှကို အလုပ်ခံတာပေါ့။ ကိုကိုသော်တို့ အိမ်မှာ သူအလုပ် စလုပ်တော့ ကိုကိုသော်က လူပျိုတောင် မဖြစ်သေး၊ တကယ့်ခလေးလေး။ ဝင်းဝင်းသန်းက ကိုကိုသော်တို့ အမေ မူမူကျော်ဦး နှင့် ဆို အမျိုး လို့ ဆိုပေမဲ့ တော်တော့်ကို ဝေးပါသည်။ ဝင်းဝင်းသန်းက ငယ်ငယ်ရွယ်ရွယ်နှင့်လင်နောက်လိုက်ပြေး သွားပြီး အိမ်ထောင်ကျ၊ ခလေးတွေလည်း တယောက်ပြီးတယောက်မွေး၊ ယောက်ျားက လည်း လက်ကျောမတင်းတော့၊ ချို့ချို့တဲ့တဲ့ နေရရှာသည်။ ခလေးတွေကလည်း ကျောင်းတက်သည့်အရွယ်တွေဆိုတော့ အကူမရ၊ သရေစာ ဇီးယိုတို့ ဘာတို့လိုမျိုး တွေကို အိမ်ယူပြီး ညဘက် ထုတ်သည့်အလုပ်လုပ်သည်။ နေ့ဘက်တော့ မူမူကျော်ဦး အိမ်မှာ ထမင်းဟင်းချက်ပေး အဝတ်လျှော်ပေး၊ အိမ်ရှင်းပေး လုပ်ပေးသည်။ မူမူကျော်ဦး နှင့်ဆိုလျှင် အသက်က တနှစ်လောက်သာ ငယ်သော်လည်း မမ ဟု ခေါ်သည်။ မူမူကလည်း ဝင်းဝင်းသန်းကို ယုံကြည်စိတ်ချရသဖြင့် အိမ်ခန်းသော့ပါပေးထားပြီး လစာအပြင်၊ အဝတ်အစား တို့ အိမ်သုံးပစ္စည်းအပိုအလျှံတို့ အမြဲပေးလေ့ရှိသည်။ ဝင်းဝင်းသန်း ယောက်ျား ကိုတော့ မနှစ်သက်သဖြင့် အိမ်အလာမခံ။ဝင်းဝင်းသန်း နှင့် ကိုကိုသော်တို့ စဖြစ်တော့ ကိုကိုသော်က လူပျိုပေါက် ဟိုမုန်းစကြွပြီး မိန်းမမှန်သမျှ မှန်းထုနေတဲ့ အရွယ်၊ နေ့ခင်းဘက်တွေဆိုရင် ကိုကိုသော်နှင့် ဝင်းဝင်းသန်း တို့သာ အိမ်မှာရှိကြသည်။ ဝင်းဝင်းသန်း ရေချိုးခန်းထဲ ဆောင့်ကြောင့်ထိုင် အဝတ်လျှော်တော့ ထမိန်ကို ပေါင်ရင်းထိတင်လျှော်သဖြင့် ဖွေး နေသောပေါင်လုံးကြီးတွေက၊ လူပျိုပေါက် ကိုကိုသော်ကို စိတ်ရိုင်းဝင်စေသည်။ ဝင်းဝင်းသန်းက လည်း ထိုအချိန်မှာ ကလေးလည်းလေးယောက်ရှိပြီး သူကလည်း ဝဝဖိုင့်ဖိုင့်ဖြစ်နေသည်။ ယောက်ျားကလည်း သိပ်မလုပ်တော့၊ အသက်က သုံးဆယ်ကျော် ကာမ ဆန္ဒက အလွန်အားကောင်းတဲ့ အရွယ်။ သူ တနေ့ ကိုကိုသော့် အခန်းလာရှင်းရင်း ထုံးစံအတိုင်း စရင်းပြောင်ရင်း လုံးလားထွေးလား ဖြစ်ရာက ကိုကိုသော် လက်သရမ်းတာကို အလိုလိုက်လိုက်မိသည်။ နောက်နေ့ နောက်နေ့ တွေမှာ တဖြည်းဖြည်း နှင့် တယောက်နှင့်တယောက် ဟိုကိုင်ဒီကိုင် ကနေ ဖီးတက်လာသည့် အဆင့်ရောက်လာကြသည်။ နောက်တော့ အဆုံးစွန်ထိ ရောက်သွားကြသည်။ ဝင်းဝင်းသန်း ၏ ပေါင်လုံးကြီးတွေ ဖင်ဆုံကြီးတွေ၊ နို့ကြီးတွေမှာ၊ ပုံမုန် အရွယ်ရောက်သူ ယောက်ျား ကြီးများအဖို့ ဝသည်ဟု ထင်မည်ဖြစ်သော်လည်း လူပျိုပေါက်လေး ကိုကိုသော်အတွက်ကတော့ ကိုင်တွယ်ခွင့် လုပ်ခွင့် ရလိုက်သည်မှာ သိန်းထီဆု ပေါက်တာထက်ပင် ပိုတန်ဖိုးရှိသည်ဟု ထင်မိသည်။ယောက်ျားကလေးနှင့် မိန်းခလေး နှစ်ယောက်ထဲ ဆိပ်ကွယ်ရာတွင် အတူရှိမနေသင့် ဆိုသည်မှာ အတော်မှန်သောစကားဖြစ်သည်။ အရွယ် မတူ တာတူတာ၊ အဓိကမဟုတ်။ လွတ်လပ်မှု နှင့် အထီးနဲ့ဆန့်ကျင်ဘက်လိင်က အဓိက ဖြစ်သည်။ ဝင်းဝင်းသန်းနှင့် ကိုကိုသော် တို့ ဇာတ်လမ်းမှာ သူတို့ အိမ်အတွင်းမှာသာ ဖြစ်ခဲ့ ကြသဖြင့် ဘယ်သူမှ လည်း မရိပ်မိပဲ ရှိနေခဲ့လေသည်။ ကိုကိုသော်က သူဖတ်မိ၊ ကြည့်မိသည့် နိုင်ငံခြား စာအုပ်တွေ ၊ရုပ်ရှင်တွေက ဟာတွေကို ဝင်းဝင်းသန်းဆီမှာ အကုန်စမ်းသပ်၊ ဝင်းဝင်းသန်း ကလည်း လိုက်လျှော တော့ ကိုကိုသော် တယောက် တနှစ် နှစ်နှစ် အတွင်းမှာပင် ဆရာကြီးအဆင့်ဖြစ်လာခဲ့တော့သည်။ ကိုကိုသော်တယောက် တက္ကသိုလ်ရောက် တော့ ရီးစားတွေ ဘာတွေ ရတာ တောင်မှ တခါတလေ မဝင်းဝင်းသန်း နှင့် အလုပ်ဖြစ်ကြတုန်း။ဒီနေ့လည်း ကျောင်းက ပြန်လာတော့ သူ့ရီးစားက ဟိုပေးမကိုင် ဒီပေးမထိ၊ ကောင်မလေးက သူ့ကိုထိန်းသိမ်း ကြပ်မတ်နေသည့် အပျိုကြီး အဒေါ်ကြီးတွေ ဆုံးမထားသည့်အတိုင်း၊ မင်္ဂလာဆောင်ပြီးမှ တို့ဘာတို့လုပ်လာတာနဲ့ ဒေါပွပြီး စကားများကာ အိမ်ပြန်လာခဲ့သည်။ အိမ်ရောက်တော့ မဝင်းဝင်းသန်း က သူတို့ အိမ်မှာ လုပ်စရာရှိတာလုပ်ပြီးလို့ ပြန်ဖို့ပြင်နေတာနဲ့ ကြံုသည်။ သူ့အခန်းထဲ ပြန်ခေါ်လာပြီး ဝင်းဝင်းသန်းကို မတ်တတ်ရပ်လျှက် ကုတင်ပေါ်တတောင် ထောက် ဖင်ကုန်းခိုင်းပြီး ဆော်နေခြင်းဖြစ်လေသည်။ သူ့စော်လေးကို စိတ်နာနာဖြင့် ဝင်းဝင်းသန်းကို တအားဗျင်းလိုက်ရာ ဝင်ဝင်းသန်းလည်း တအားကောင်းသွားခဲ့ရလေသည်။သူဆောင့်လိုက်တိုင်း တုံကနဲ တုံကနဲ ခါယမ်းသွားသော ဝင်းဝင်းသန်း၏ ဖင်လုံးကြီးများကို ကြည့်နေရင်းမှ ကိုကိုသော်တယောက် အန်တီခိုင့် ဖင်ကြီးတွေ သွားမြင်ယောင်မိသည်။ သူ ဝင်းဝင်းသန်းကို လုပ်ရင်း နှင့် ရက်တွေ လတွေ ရလာတော့ သူ့ရဲ့ အကြိုက်တွေက တဖြည်းဖြည်းနှင့် အရွယ်ရောက် အမျိုးသမီးကြီးတွေ ကို ပိုစိတ်ဝင်စားမိသည့် အဖြစ်ကို ရောက်သွားသလား မသိ။ အမြဲတမ်းလိုလို ပင် အရွယ်ရောက်ပြီး ကိုယ်လုံးကိုယ်ပေါက်တောင့်တင်းဖွံ့ဖြိုးနေပြီ ဖြစ်သည့် မိန်းမကြီးတွေက ပိန်ပိန်ညှောင်ညှောင် ကောင်မလေးတွေထက် သူ့ကို ပို စွဲဆောင်မှုရှိတာကို သူသတိထားမိလာသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် အန်တီခိုင်ကို သူ့ မျက်စေ့ကျသွားရတော့သည်။ အန်တီခိုင် က မာမီ့ ညီမအရင်းဖြစ်သည်။ မာမီက လည်း သူ့အမေရင်းမဟုတ်တော့ အန်တီခိုင်က သူနဲ့ ဘာမှ ကို မတော်။ သို့ပေမဲ့ အန်တီခိုင်တို့က သူ့ကို တူအရင်းလိုပင်သဘောထားသည်။ အန်တီခိုင့်သမီးတွေ ဖြစ်တဲ့ နိုင်နိုင်တို့ ငယ်ငယ် တို့ က လည်းသူ့ ကိုမောင်နှမ တဝမ်းကွဲလို သဘောထားကြသည်။ ငယ်ငယ်လေးထဲက အတူတူ ကြီးလာကြသည်မို့ တကယ်လည်း မောင်နှမတွေလို ဖြစ်နေကြသည်။အန်တီခိုင်က မဝင်းဝင်းသန်းလို ဝတာမဟုတ်၊ တောင့်သည်လို့ပဲ ပြောရမည်။ တင်လုံးတွေက ဝိုင်းစက် နေသည်။ ခါးက သိပ်မသေးသော်လည်း အောက်က ကားစွင့်သော တင်ကြီးကြောင့် ကျင်နေသည်ဟု ထင်ရသည်။ လမ်းလျှောက်သွားလိုက်ရင် တင်သားတွေက ထမိန်စကို ဆွဲမသလိုမို့ တလုံးချင်းရွေ့နေတာကို ထမိန်ပေါ်ကပင်မြင်နေရသည်။ မျက်နှာကလည်း ချောသည်၊ ယဉ်သည်ဟု ဆိုရမည်။ နှာတံပေါ်ပေါ် မျက်လုံးကြီးကြီး၊ နူတ်ခမ်းထူထူ၊ ဆံပင်အုပ်ကောင်းကောင်းကို တပတ်လျိုဆံထုံး အမြဲထုံးတတ်သည်။ ကျွဲကော်ကိုင်း မျက်မှန်တတ်ထားတာတောင်မှ ဆက်ဆီဖြစ်နေသေးသည်ဟု ကိုကိုသော် ထင်မိသည်။ အနေအထိုင်လည်း တည်ငြိမ်သည်။ ဘုရားတရား သာလုပ်သည်၊ မာမီ့လိုတောင် ပါတီတို့ ဘာတို့ သွားလေ့မရှိ။ သူ အန်တီခိုင့်ကို သတိထားမိပြီး စွဲလမ်းလာသည့်နောက်ပိုင်း၊ မဝင်းဝင်းသန်းကို နောက်က လုပ်တိုင်း အန်တီခိုင့်ကို လုပ်နေသည်ဟု စိတ်ကူးယဉ်မိလာသည်။ အန်တီခိုင်နှင့်လည်း မသိမသာ အချိန်ဖြုန်းတတ်လာခဲ့သည်။ သူနှာဗူးကျနေတာတော့ အန်တီခိုင်မရိပ်မိရအောင် အတော်လေး သတိထားကာ နေရသည်။ နည်းနည်းလေး ပူးပူးကပ်ကပ် နေခဲ့ရပြီသည်နှင့် ညဖက်ဆိုရင် သူ ဂွေလှိမ့်ပြစ်လိုက်ရလေ့ရှိသည်။
အန်တီခိုင်နှင့် နီးနီးကပ်ကပ် နေခွင့်ရခဲ့ပြီး နောက်တနေ့ မဝင်းဝင်းသန်း နှင့်ကြုံရင်တော့၊ မဝင်းဝင်းသန်းတယောက် နာပြီသာမှတ်တော့။ အန်တီခိုင်အမှတ်ဖြင့် တအားကို ကျံုူးဆော်လေတော့သည်။ သူ့စိတ်ထဲမှာ တကယ်တမ်းလက်တွေ့က ဖြစ်နိုင်မည်မထင်လို့ ပိုပြီး စိတ်လှုပ်ရှားရတာလားတော့မသိ။ ဒါပေမဲ့ လူဘဝ ဆိုတာ မမျှော်လင့်တာတွေနဲ့ ပြည့်နှက်နေတတ်တယ်မဟုတ်လား။
ဒီတခါသင်္ကြန် ကျတော့ ကိုကိုသော် တို့ သူငယ်ချင်းတသိုက်၊ ဂျစ်ကားတစီးဖြင့် ရေပက်ခံထွက်ကြသည်။ တယောက်သော သူငယ်ချင်း၏ကားမို့ အရက်ပုလင်းတွေ ပလပ်စတစ်ပုံး တခုထဲထည့်ယူလာခဲ့ကြသည်။ သောက်ရည်က သိပ်မပါလာ သဖြင့် ခနလေးဖြင့်သောက်ရည်ကုန်သွားတော့ ပါလာသည့် ရမ် တွေကို ဒီအတိုင်း သောက်ကြရသည်။ ရေပက်မဏ္ဍပ်ရောက်လို့ ထိုးပက်သော ရေတွေကို ပါးစပ်ဖွင့်ခံပြီး သောက်ကြရသည်။ နေကပူလိုက် တကိုယ်လုံးပူလာလိုက်၊ နောက်ရေပက်ခံရတော့ ရေတွေစိုရွဲလိုက်ဖြစ်နေကြသည်။ လမ်းမှာ လမ်းလျှောက်နေသော ကောင်မလေး နှစ်ယောက် လောက် ကို လိုက်မလားဆိုတော့ လိုက်မည်ဆိုတာ နှင့်ခေါ်တင်လာခဲ့သည်။ သူ့သူငယ်ချင်းနှစ်ယောက်က စော်ပွေစီကို ထိန်းလိုက်တော့ ကိုကိုသော် တယောက်လက်မဲ့ ဖြစ်နေရသည်။ လမ်းပေါ်မှ ရေစိုထမိန်တွေနှင့် ကောင်မလေးတွေရော၊ ကားပေါ်ပါလာသည့်ကောင်မလေး တွေကို သူ့သူငယ်ချင်းတွေ ထောက်လှမ်းရေးကာနယ် လုပ်နေတာတွေရော မြင်နေရတော့ ကိုကိုသော့် ကောင်ကြီးမှာ တချိန်လုံးမာနေရသည်။ နည်းနည်းချမ်းသည်ထင်တာနှင့် အရက်ကို ပဲ နိမော့ချလိုက်၊ ရေပက်တာလေးခံလိုက်နှင့်၊ နေ့ခင်း ရေပက်နားချိန်ရောက်တော့ ကိုကိုသော် ခေါင်းနည်းနည်းကိုက်လာသည်။ လူလည်းပင်ပန်းလာသည်။ နေ့လည်ပြန်ထွက်ဖို့အချိန်ချိန်းလိုက်ကြရင်း သူ့တိုက်ခန်းရှေ့ရောက်တော့ ကားပေါ်မှ ဆင်းလိုက်ရင်း သူတို့ အခန်းရှိရာသို့တက်လာခဲ့သည်။ သူတို့အခန်းရှေ့ရောက်မှ သူ့အိပ်တွေ လိုက်စမ်းတော့ အခန်းသော့ ရှာမတွေ့တော့၊ ဟိုက် ။ဒုက္ခပဲ ဟိုကောင့်ကားပေါ်များ ကျသွားပလားမသိ။ အောက်ပြန်ဆင်းပြီး ဟိုကောင်တွေ ဆီ ပြန်သွားရှာ ရရင်ကောင်းမလား စဉ်းစားနေတုန်း အန်တီခိုင်တို့ အခန်းတံခါးပွင့်လာသည်။
“ဟဲ့ သော်ကြီး.. ဘာလုပ်နေတာလည်း၊ ရေတွေလည်းစိုရွဲလို့”
“သော့ပျောက်နေလို့ တီတီ “
“အော်ဖြစ်ရမယ် နင်ကတော့လေ၊ ရေစိုကြီးနဲ့ ဘယ်မှာပျောက်သွားတာလည်း”
“မသိဘူး တီတီ.. မင်းခန့် တို့ဂျစ်ကားပေါ်ကျခဲ့လားမသိဘူး”
“အိုလာလာ ဒီအတိုင်းမနေနဲ့ ငါတို့အခန်းထဲလာ မင့်လေးလေး အဝတ်အစားတွေ ခနလဲထားလိုက်”
ကိုကိုသော် ဘာမှ မပြောတော့ အန်တီခိုင်သို့အခန်းသို့ ပါးစပ်ပိတ်ကာ ဝင်လာခဲ့သည်။ သူ့ဆီက အရက်နံ့ရသွားမှာ စိုးလို့ စကား သိပ်မပြောရဲ။ လူကတော့ သူ့ကိုယ်သူ ပုံမှန်လို့ထင်နေသည်။ တကယ်တော့ လူက ယိုင်တိုင်တိုင်၊ မှောက်ထိုးမလဲအောင်အားပြု လျှောက်နေရသည်။ အန်တီခိုင်တို့အိမ်က သူကျွမ်းနေပြီးသားမို့၊ ရေချိုးခန်းရှိရာကို တန်းဝင်သွားလိုက်သည်။ သေးကလည်း အရမ်းပေါက်ချင်နေတာမို့အခန်းတံခါးကို အထဲက ဂျက်ချပြီး ဘောင်းဘီဇစ်ဖြုတ်ကာ သေးပန်းလိုက်သည်။ အား၊ သေးကပူပြီးနွေးနေတာပဲ၊ သူ့တကိုယ်လုံးတောင်ကြက်သည်းထသွားရသည်။ သေးပေါက်ရတာ ဇိမ်ရှိလိုက်တာဟု တွေးနေမိသည်။ တမနက်လုံး စိတ်တွေထနေရတော့ သူ့ကောင်ကြီးကလည်း မာတာတာ ဖြစ်နေရသည်။
“ဒေါက်ဒေါက် “
“.သော်ကြီး နင်တခါထဲ ရေချိုးလိုက်တော့၊ နင်တို့ကို ဘာရေတွေနဲ့ပက်ထားမှန်းသိတာမဟုတ်ဘူး ရော့ဒီမှာ ရေချိုးပြီးသုတ်ဖို့နဲ့ ဝတ်ဖို့ မျက်နှာသုတ်ပုဝါနဲ့ပုဆိုးတထည်ယူထားလိုက်၊”
ကိုကိုသော် ရေချိုးခန်းတံခါးကို အသာလေးဟပြီး အန်တီခိုင်လှမ်းပေးသော ပုဆိုးနှင့် သဘက်ကို ယူလိုက်သည်။ ရေချိုးခန်းထဲရှိတန်းတခုပေါ်မှာ အသာလွှားတင်လိုက်ပြီး သူ့အင်္ကျ ီဘောင်းဘီတွေကို ချွတ်ချလိုက်သည်။ သူ့ကောင်ကြီးက တော်တော်မာနေပြီ။ ရေလောင်းချပြီး ဆပ်ပြာတိုက်လိုက်တော့ ပိုတောင်လာသည်။ မထိမကိုင်မှပဲ ရတော့မည်။ သင်္ကြန်တွင်း ဆိုတော့ မဝင်းဝင်းသန်းလည်း အိမ်လာမှာမဟုတ်။ အောဇာတ်လမ်းတွေထဲက လို သူ့လီးကြီးကို ပုဆိုးအောက်မှာ ငေါထ နေတာ အန်တီခိုင် မြင်အောင် ထားလိုက်ရင် ဘယ်လိုဖြစ်မယ်ထင်သလဲ။ အဲဒီအတွေးကပင် ကိုကိုသော့် လီးကြီး မှာ သုတ်ရည်တွေ ထွက်သွားမလောက်ကို ဆတ်ဆတ်ခါသွားသည်။ ရေခေါင်းလောင်းချိုးချလိုက်ပြီး ဆပ်ပြာတိုက်ရေပြန်လောင်းပြီး ကိုယ်လုံးကို သဘက်နဲ့ ခြောက်အောင်သုတ်တော့ သူ့ကောင်ကြီးက မာတုန်းရှိသေးသည်။ အင်း စမ်းကြည့်တာပေါ့။ အရက်နံ့ကလည်းရှိသေးတော့ မူးချင်ယောင်လည်းဆောင်လို့ရတာပဲ၊ တခုခု ဖြစ်ရင် မူးလို့ပါဆိုပြီး လွဲချရတာပေါ့။ တွေးရင်းနှင့်ပင် ကိုကိုသော် ရင်ထဲ တဒိန်းဒိန်းခုံလာ၏။
လေးလေးဦးအောင်နိုင် ပလေကပ်ပုဆိုးနဲ့ ရှပ်အကျႌကိုဝတ်ပြီးထွက်လာတဲ့ ကိုကိုသော်ကို လှမ်းကြည့်လိုက်ရင်း ခိုင်ခိုင်က၊
“အမလေး သော်ကြီး ထွားလာလိုက်တာ နင့်လေးလေး အကျႌ နဲ့တောင် ကျပ်နေပြီ”
“ဝတ်လို့ရပါသေးတယ်တီတီရဲ့”
“ဟဲ့ နင့်မျက်နှာကြီးလည်းနီလို့ပါလား နေလို့ကောင်းရဲ့လား”
“ခေါင်းတော့နည်းနည်းကိုက်နေတယ် တီတီ”
“ပြစမ်း ဟဲ့ကိုယ်တွေလည်းပူနေတယ်ဟဲ့..နင် ရေစိုလိုက် နေပူလိုက်နဲ့အပူရှတ်ပြီထင်တယ်..နေအုန်းငါဆေးသွားရှာအုန်းမယ်”
တကယ်တော့ တမနက်လုံး နေပူထဲ နေ အရက်သောက် ရေပက်ခံထားခဲ့ပြီး အခုရေအေးအေးနဲ့ချိုးချလိုက်ပြီးကာစမို့ အပူငွေ့တွေ တရှိန်ရှိန်တက်နေခြင်းသာဖြစ်သည်။ အန်တီခိုင်ရဲ့ လက်ဖဝါး နုနုလေးတွေ သူ့နဖူးပေါ်လာစမ်းတော့ ကိုကိုသော့် လီးကြီးက ပုဆိုးအောက်မှာ လှုပ်သွားသည်။ ကိုကိုသော်မျက်နှာလေး ရှုံ့မဲ့ ထားလိုက်သည်။
“ လာလာ ငါတို့ အခန်းထဲက ကုတင်ပေါ်ခနလှဲနေလိုက် တီတီ ရေနွေး လည်းသွားလုပ်လိုက်မယ်”
လေးလေး ဦးအောင်နိုင်နှင့် တီတီခိုင်တို့ မွေ့ယာကြီးက အိစက်နေသည်။ ကိုကိုသော်ကျောချလိုက်ရင်း အားကနဲ အကြောတွေအခြင်တွေ ဆန့်လိုက်သည်။ ဟား ဇိမ်ကျလိုက်တာ၊ ဟုလည်းတွေးလိုက်မိသည်။
“ ရော့ ဒီရေနွေးလေးသောက်ထားလိုက်အုန်း အိမ်က ပါရာစီတမော့လည်း ဘယ်နား ထားမိလဲမသိပါဘူး သော်ကြီးခနလေးစောင့် ငါလမ်းထိပ်ကုလားဆိုင်က တထုပ်လောက်အရေးပေါ်ပြေးဆွဲလိုက်အုန်းမယ်”
“ အာနေပါစေ တီတီ ကျနော် ခနနေသက်သာသွားမှာပါ”
“ အိုခနပဲ၊ တံခါးအထဲက ဂလန္႕မခ်ထားနဲ႕ ခနေလးပဲ”
တီတီခိုင်ထွက်သွားတော့ ကိုကိုသော် ကိုယ့်ကောင်ကြီးကို ကိုယ် ခပ်ဖွဖွလေး ပုဆိုးပေါ်ကပင်ဆုပ်ကိုင်မိသည်။ အမဝင်းဝင်းသန်းကို ပင့်လာလို့ရရင်ကောင်းမှာပဲလို့လည်းတွေးနေမိသည်။ သော့ပျောက်သွားတယ် ဆိုပြီး အမဝင်းဝင်းသန်းကို လှမ်းခေါ်လိုက်ပြီး အိမ်မှာတီးလိုက်ရရင်ကောင်းမယ်ဟုတွေးနေသည်။ တဆက်တည်းပင်၊ အခုလို တီတီခိုင်နှင့် နှစ်ယောက်ထဲ နေရသည့်အခွင့်အရေးကလည်း ကောင်းနေတာ ခနလောက်သည်းညည်းခံလိုက်အုန်းမယ်လေ။ ဟုတွေးရင်းမှိန်းနေလိုက်သည်။
“ လမ်းထဲက ခလေးတွေ တော်တော်ဆိုးတယ်ကွာ ဥပုဂ်စောင့်နေပါတယ် ညာပြောလို့လည်းမရဘူး အဟစ်၊ ဝိုင်းပက်လိုက်ကြတာ၊ ကဲ ဆေးရလာပြီ အဲဒီဆေးလေး နှစ်လုံးလောက်သောက်လိုက် သော်ကြီး”
ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးရဲ့ ရေတွေစိုရွဲနေတဲ့ ထမိန်အောက်က ပေါင်လုံးကြီးတွေကြောင့် ကိုကိုသော်ခမှာ တုန်ခါပြီး တကယ်အဖျားတက်ချင်သလိုဖြစ်သွား၏။
“ အော် ကြည့် နင် ချမ်းနေပြီ မဟုတ်လား၊ နေအုန်း ရေနွေးလည်းကုန်သွားပြီ၊ တီတီ သွားထပ်ထည့်လိုက်အုန်းမယ် ဆေးသောက်လို့ရအောင်”
သူ့ရေနွေးခွက်ကို ယူပြီး အခန်းထဲက ထွက်သွားတဲ့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးရဲ့ ရေစိုထမိန်ကပ်နေတဲ့ တင်ပါးဆုံကြီးတွေ က တလုံးတက်တလုံးဆင်းနဲ့ ခုန်ခုန်ပြီး လှုပ်ယမ်းသွားတာကို အနောက်က ကြည့်ရင်း ကိုကိုသော်တယောက် တံတွေးတွေ မျိုချနေမိပါတော့တယ်။
“ ရော့ရော့ ရေနွေးလေးနဲ့သောက်လိုက်”
အခန်းထဲ ရေနွေးခွက်လေးနှင့် ပြန်ဝင်လာတဲ့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကို မြင်လိုက်ရတော့ ကိုကိုသော် မျက်လုံးပြူးသွားသည်။ မပြူးးပဲ ခံနိုင်မည်လား၊ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက သူ့ရေစိုအဝတ်တွေကို ရေချိုးခန်းထဲ သွားချွတ်ချလိုက်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲလျှားထားသော ထမိန်အဟောင်းလေး တထည်ကို ကောက်ဝတ်ပြီး ရင်လျှားလိုက်ပြီးမှ မီးဖိုချောင်မှ ရေနွေးခွက် ကလေးသွားယူလာခဲ့ခြင်းဖြစ်လေသည်။ အခုတော့ ကုတင်စောင်းမှာ ထထိုင်နေသော ကိုကိုသော် နှင့် မျက်နှာချင်းဆိုင် မှာ။ အတွင်းမှ ဘရာဇီယာ အသားရောင် ပုခုံးကြိုးနှင့် အပေါ်ပိုင်းကို နည်းနည်းမြင်နေရပြီး အဲဒီအပေါ်မှ ထမိန်ကို ရင်လျှားထားတော့ ဝင်းမွတ်နေသည့် ပုခုံးသား ရင်ညွှန့်နှင့် မို့မေါက်ထနေသော ရင်နှစ်မွှာအပေါ်သားလေးတွေ။
ကိုကိုသော်၏ မျက်လုံးပြူးကြီးကြောင့် ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ဇဝေဇဝါဖြစ်သွားသည်။ သူအပေါ်က သဘက်ကလေး ခြုံလာလိုက်ရင်ကောင်းသားဟု လည်းတွေးလိုက်မိသည်။ စိတ်ထဲမှာကတော့ သဘောကျသလို၊ ပီတိဖြစ်မိသလို လေးလည်းဖြစ်သွားသည်။ အဲလိုမျိုး ယောက်ျား တွေရဲ့ သူ့ကို မက်မက်မောမော ကြည့်တဲ့ အကြည့်မျိုးတွေ မခံစားရတာ ကြာပြီကော။ သူ့ကိုယ်သူတောင် စွဲဆောင်မှုရှိတဲ့ အမျိုးသမီးလို့ပင် မတွေးမိတော့။ ကိုအောင်နိုင် ပင် သူ့ကို နမ်းတာပြုတာ မရှိတာတောင် ကြာခဲ့ပြီပဲ။
ကိုကိုသော်က ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးလက်ထဲက ရေနွေးခွက်လေးကို ယူပြီး သူအသင့်ပြင်ထားသော ဆေးလေးနှစ်လုံးပါးစပ်ထဲ ပြစ်ထည့်ရင်းသောက်ချလိုက်သည်။ ပြီးတော့ ရေခွက်ကို ကုတင်ဘေးက စားပွဲပေါ်လှန်းတင်ရင်း မျက်စေ့ကို စုံမှိတ်လိုက်မိသည်။ သူ့မျက်လုံးတွေ အကြည့်ရိုင်းသွားတာကို သူသိလိုက်သည်။ တီတီခိုင့် မျက်နှာတချက်ရဲသွားပြီး အမူအယာပြောင်းသွားတာကိုလည်း သူသတိထားလိုက်မိသည် မဟုတ်လား။ မျက်နှာကိုလည်း အသာရှုံ့မဲ့ပြလိုက်သည်။
“ ဟင်.. သော်ကြီး ဘာဖြစ်တာလဲ ခေါင်းအရမ်းထိုးတာလား”
စိုးရိမ်တကြီးနှင့် အနားတိုးလာသော ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ အနံ့အသက်၊ သူ့နဖူးကို လာကိုင်သော လက်ဖဝါးနုနုတို့က ကိုကိုသော်၏ စိတ်ရိုင်းမီးစကို လေမှုတ်ပေးလိုက်သလိုဖြစ်သွားသည်။ သူ့မျက်လုံးကို ဖွင့်ကြည့်လိုက်တော့ တီတီခိုင်၏ ဖေါင်းကြွနေသော ရင်နှစ်မွှာက သူ့မျက်နှာနှင့် ခြောက်လက်မလောက်မှာ။ ကိုကိုသော့်လက်တွေက တီတီခိုင်၏ ခါးလေးကို လှမ်းဆွဲပြီး သူ့မျက်နှာကို တီတီခိုင့် ရင်နှစ်မွှာမှာထိုးအပ်လိုက်မိလေတော့သည်။
“ အို”
ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ဘာမှန်းမသိလိုက်ပဲ ကြောင်သွားသည့် ခနမှာ သူ့ထမိန်မှာ ကြမ်းပေါ်သို့ ကွင်းလုံးကျွတ်ကျသွားပြီး ကိုကိုသော်၏ မျက်နှာပြင်ကြီးမှာ သူ၏ ရွှေရင်အစုံပေါ်မှာ ပွတ်သပ်စုပ်နမ်းနေပြီ။ သူအနောက်ဘက်သို့ ပြန်မဆုတ်နိုင်အောင်လည်း ကိုကိုသော့် ခြေနှစ်ဘက်က သူ့ပေါင်ရင်းအနောက်မှာ ခွပြီး ချိတ်ထားလို့။သူ့ဘရာဇီယာမှာ ခပ်ပျော့ပျော့ အသားနှင့် သိုင်းကြိုးများမှာလည်း ခပ်လျှော့လျှော့ဖြစ်လေရာ ကိုကိုသော်က မတင်လိုက်လို့ သိမ့်သိမ့်တုံ ရမ်းခါနေသော နို့ကြီးနှစ်လုံးမှာ ကိုကိုသော်၏ မျက်နှာနှင့် တိုက်ရိုက်ပွတ်တိုက်မိနေလေတော့သည်။ ဘာမှန်းမသိ ရုတ်တရက်မို့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး စိတ်ထဲ ဘာတွေးရမှန်းမသိ အမှောင်ပိတ်သွားသော်လည်း ကိုယ်ခန္ဓာအသွေးအသားများကတော့ ချက်ခြင်းတုန့်ပြန်သည်မို့လားမသိ၊ နိူ့သီးခေါင်းနှစ်လုံးမှာ ချက်ချင်းမာတောင်တက်လာလေတော့သည်။ ကိုကိုသော်က လည်း အတွေ့အကြုံရှိနေသူမို့ သူ့ပါးကို လာထောက်နေသော နို့သီးခေါင်းမာမာ ကြီးကို သူ့ပါးစပ်ဖြင့် တန်းငုံ့ကာ စို့ထည့်လိုက်တော့သည်။
“ အား..နင္..နင္…”
ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး တကိုယ်လုံး သွေးတွေ တဖြင်းဖြင်း ထူပူတက်လာပြီး ဒူးများညွတ်ခွေသလိုဖြစ်သွားရာ၊ သူ့ကိုယ်လုံးကို ခြေထောက်နှင့်ရော လက်ဖြင့်ပါ တွယ်ဖက်ထားသော ကိုကိုသော့်ရင်ခွင်ထဲသို့ ထိုးကျလာခဲ့ရတော့သည်။ ကိုကိုသော်က သူ့ကိုယ်ကို ကုတင်ပေါ်နောက်ဆုတ်ပြီး ကိုယ်လုံးကို လှိမ့်ချလိုက်တော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ ကိုယ်လုံးကြီးမှာ သူ့ကိုယ်အောက်မှာပက်လက်ကလေး ဖြစ်သွားရတော့သည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ လက်များက ကိုကိုသော့်ခေါင်းကို အတင်းကြိုးစားတွန်းထိုးနေပါသေးသည်။
“ လွှတ် လွှတ်..နင်..နင်..ရူးနေလား သော်ကြီး….”
ကိုကိုသော်က စကားပြန်မပြောနိုင် အချိန်မရှိဆိုတာကို သူသိသည်။ ထောင်ကျမဲ့ အတူတူ လုပ်ချင်နေသည့်ဆန္ဒကို အရင်လုပ်သွားလိုက်မည်ဟု ဆုံးဖြတ်လိုက်ဟန်တူသည်။ ရင်ဘတ်နို့နှစ်လုံးပေါ်လှန်ထားခံရတဲ့ ဘရာဇီယာကလွဲလျှင် သူ့ကိုယ်ပေါ်မှာ ဘာအဝတ်အစားမှ မရှိသော ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးမှာ ပေါင်လုံးကြီးနှစ်လုံးကို ယက်ကန်ကာ ရုန်းဖယ်ဖို့ကြိုးစားလေသည်။ သို့သော်လည်းကိုကိုသော်၏ ကိုယ်လုံးက သူ့ပေါင်နှစ်လုံးကြားမှာရောက်နေပြီ။ နောက် ရုန်းရင်းကန်ရင်းပြေသွားသော ပုဆိုးကြောင့် လွတ်လပ်နေသော ကိုကိုကျော့် လိင်တန်ကြီးကလည်း ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ပေါင်းတွင်းသားတွေကို ဟိုထိုးဒီထိုးဖြစ်နေရာက စောက်ဖုတ်နူတ်ခမ်းသားတွေကိုပါ ပွတ်ထိုးမိသွားသည်။
“ အား..ရွီးးးးးးးးးးးးးးး”
ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး တကိုယ်လုံး ကြက်သည်းဖျန်းကနဲ ထသွားရသည်။ အဲဒီနေရာကို သူ့လက်ကလွဲရင် ဘယ်သူမှ မထိခဲ့တာ ကြာခဲ့ပြီကော။ ဆယ်စုနှစ်တခုတောင် ရှိပြီလားမသိ။ နဂိုထဲက အရှက်အကြောက်ကြီး ပြီး သူ့လင်ယောက်ျား အထင်အမြင်သေးမှာစိုးလို့၊ ညဘက် အိပ်ယာထဲမှာ ယောက်ျားစမှသာ အလုပ်ဖြစ်လေ့ရှိသည်။ သူကတော့ ဘယ်တော့မှ မစ။ စိတ်တအားလာနေပေမဲ့ ယောက်ျားက တရူးရူးဘေးမှာ အိပ်ပျော်နေလျှင် ပေါင်နှစ်လုံးကိုသာ လိမ်ကျစ်ပြီး ကိစ္စတုန်းခဲ့ရသည်။ နောက်တော့ လည်းအကျင့်လို ဖြစ်လာခဲ့ရသည်။ ထိုအလုပ်များမှာ ယောက်ျားရဲ့ အလုပ်သာ။သူလုပ်ရင်၊ အလိုက်သင့်၊ မလုပ်ခဲ့လျှင် ကိုယ့်ဘာသာ အိပ်ပျော်အောင် ကြိုးစားအိပ်ဒါပဲ။ အဲလိုနှင့် သမီးနှစ်ယောက်သာကြီးလာခဲ့ရသည်။ လိင်ကိစ္စဆိုတာ ယောက်ျား အလိုလိုက်ဖို့ဟာဟု မှတ်ထားခဲ့သူမဟုတ်လား။ ခုတော့ သူ့စောက်ဖုတ်နူတ်ခမ်းသားတွေကို မာမာ အချောင်းကြီးဖြင့် ဖိပွတ်ဆွဲတာ ခံလိုက်ရတော့၊ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး တကိုယ်လုံးလှုပ်ခပ်တုန်ခါသွားပြီး အကြောဆွဲသလိုပင် ပေါင်တန်နှစ်ချောင်းကို ကားပေးလိုက်မိသည်။
မဝင်းဝင်းသန်း နှင့် ကြိမ်ဖန်များစွာ အတွေ့အကြုံရှိထားခဲ့သော ကိုကိုသော် ၏မြွေကြီးကဟာကွက် ကိုချက်ချင်းသိလိုက်သည်။ ဟလာသော အကွဲကြောင်းထဲကို သူ့ခေါင်းကြီး ထိုးတည့်ကာ တိုးဝင်လိုက်တော့သည်။
..အိ..ကၽြတ္စ္.ကၽြတ္စ္…ရွီးးးးး..
သူ့ရဲ့ အထိမခံ နိူင်အောင်စန်းစန်းတင့်ဖြစ်လှသည့် နို့သီးခေါင်းနှစ်လုံးကို တလှည့်စီအစုပ်ခံနေရကထဲက အကြောချင်းဆက်နေသလားမသိသော စောက်ခေါင်းထဲက အရည်ကြည်တို့က စိုတိုတိုလေး ဖြစ်လာခဲ့ရသည်မို့ တော်တော့သည်။ ကိုကိုသော်၏ လိင်တန်ကြီးက ကိုအောင်နိုင်ထက်လုံးပတ်ပိုတုတ်သည့်အပြင်၊ ဘယ်ပစ္စည်းမှ မဝင်ဖြစ်တာကြာလို့ ပြန်ကျဉ်းနေသော စောက်ခေါင်းလေးက နု့နယ်စေးကျပ်နေတော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး တော်တော်လေး နစ်နေအောင်ခံလိုက်ရသည်။ ကိုကိုသော်ကလည်း အခုမှ မိန်းမစလိုးဖူးတာ မဟုတ်တော့ စိတ်ရှည်သည်။ တချက်ထဲနှင့် ဆောင့်မသွင်းချ ဝင်သလောက်လေး သွင်းလိုက်၊ခနငြိမ်လိုက်ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက် နည်းနည်းလေး အားသုံးကာ ဆောင့်လိုက်၊ နားလိုက်၊ ပြန်ဆွဲထုတ်လိုက် ဖြင့် တဖြည်းဖြည်း လုပ်သည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး စောက်ခေါင်းအတွင်းထဲက ယားနေတာလေးတွေ အရသာ ကောင်းကောင်းရနေပြီး သူ့လက်တွေက သူသတိမထားမိပဲ ကိုကိုသော့်ကို ဖက်တွယ်ထားမိတဲ့ အချိန်မှာတော့ ကိုကိုသော်က ဆီးခုံနှစ်ခု တဖန်းဖန်းအသံမြည်သည်အထိ၊ အားရပါးရဆောင့်နေပြီ။
လီးနှင့်မတွေ့ရသည်မှာ ဆယ်နှစ်နီးပါးရှိနေပြီဖြစ်သော ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးနှင့် တအားတောင်နေသော ကိုကိုသော်တို့နှစ်ယောက်စလုံးမှာ သိပ်အကြာကြီး မခံလိုက်ကြ၊ နှစ်ယောက်စလုံးတယောက်ကို တယောက် တင်းကျပ်စွာဖက်ထားရင်း ပြီးသွားကြရသည်။ ကိုကိုသော်၏ လိင်ချောင်းကြီးမှ ပန်းထွက်လာသည့် လရည် တွေကို ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး စောက်ခေါင်းအတွင်းထဲမှာ နွေးကနဲ နွေးကနဲ ခံစားနေရလေတော့သည်။

ဆက်ရန် ===>>>>

ဆုံလည်နွား ( အပိုင်း – နှစ် )
=========
“နင်မကောင်းဘူး သော်ကြီး၊ ငါတို့ မဟုတ်တာတွေ ဖြစ်ကုန်ကြပြီ.”
ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးမှာ ကာမအရသာ အထွတ်အထိပ်ကို သူ့စိတ်အလိုမပါပဲ ကိုယ်ခန္ဓာက အလိုလို ရောက်သွားသဖြင့် ခတ္တခဏ အသိတရားဖြင့် ကင်းကွာသွားခဲ့ရသည်။ ယခုပြီးသွားတော့ ချက်ခြင်းပင် အသိပြန်ဝင်လာတော့ အခုနက သူ ကိုကိုသော်ကို တင်းတင်းကျပ်ကျပ်လေး ပြန်ဖက်မိသွားသည့် လက်တွေကို ပြန်ရုတ်လိုက်ပြီး ကိုကိုသော်ကို သူ့ကိုယ်ခန္ဓာမှ ကွာသွားရန်တွန်းထုတ်ဖို့ကျိုးစားလိုက်သည်။
ကိုကိုသော် မှာလည်း ကောင်းလွန်းသောအရသာ ကြောင့် သုတ်ရည်များလွှတ်ထုတ်လိုက်သဖြင့် မောသလိုဖြစ်သွားသည်။ အနည်းငယ်ပျော့သွားသော်လည်း မာတာတာနေသေးသည့် လီးကြီးကို ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး စောက်ဖုတ်ထဲစိမ်လျှက် မှိန်းခံစားနေရင်း က ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကို ဖက်ထားလေသည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက ရုပ်တရက်သူ့ကို တွန်းထုတ်ဖို့ကြိုးစားတော့ ကိုကိုသော်မှာ စိုးရိမ်တကြီးဖြင့် မလွတ်သေးပဲ အတင်းပြန်ဖက်ထားမိလေသည်။ သူ့စိတ်ထဲမှာ စိုးရိမ်မိတာက ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး သူ့မာမီကို တိုင်သည်ဖြစ်စေ၊ လေးလေးဦးအောင်နိုင်ကို ပြန်တိုင်မှာကိုပဲ ဖြစ်သည်။ ပြန်တိုင်လို့ကတော့၊ ပြဿ နာအကြီးကျယ် တက်မည်ဆိုတာသူသိသည်။ အိမ်ပေါ်က ဆင်းရမလား၊ ရဲစခန်းရောက်မလား၊ စသဖြင့်ပေါ့။ စိုးရိမ်စိတ်နှင့်အတူ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိလို့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကို မလွှတ်ပေးပဲ အတင်းဖက်ထားမိလေသည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက ရုန်းလေ သူက ပိုတင်းတင်းကြပ်ကြပ်ဖက်လေ၊ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး စောက်ဖုတ်ထဲ စိမ်ထားသည့်သူ့လီးကြီးက လှုပ်လေ။ နောက်ပြီး အိစက်တော အထိအတွေ့၊ အပွတ်အသတ်များကလည်း သူ့သွေးကြောတွေကို ပြန်ပူလာစေခဲ့သဖြင့်၊ သူ့ကောင်ကြီးမှာ တဖြည်းဖြည်း မာတောင်ထလာပြန်သည်။
ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကလည်း သူ့စောက်ဖုတ်ထဲမှ ကိုကိုသော့်လီးကြီးက တဖြည်းဖြည်းမာတောင်လာသည်ကို ခံစားမိသည်။ ရုန်းရင်းကန်ရင်းဖြင့် အားတွေ တဖြည်းဖြည်းဆုတ်ယုတ်လာသလိုခံစားနေရသည်။
“ မင်း…မင်း..သော်ကြီး..ယုတ်မာတယ်ကွာ..မကောင်းဘူး..တီတီ့ ကို လွှတ်ပါတော့”
“ ကျနော် ကြောက်လို့ပါ တီတီရယ်၊ ကျနော်တီတီ့ ကိုလည်း ချစ်မိလို့ စိတ်ဖေါက်ပြန်သွားမိတာပါ”
“ မင်း ကိုယ့်တီတီ ကို ကိုယ်ပြန်လုပ်ရက်တယ်ကွာခုလွှတ်တော့”
သူ့စောက်ဖုတ်ထဲက လီးကြီး တဖြည်းဖြည်းပြည့်ဖောင်းလာတာနှင့်အမျှ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး အသံလည်းပျော့လာခဲ့ရသည်။ ဒူးတွေလည်းပျော့ခွေနေပြီ ရုန်းရတာ အားမရှိတော့ဘူး၊ ငါဘာဖြစ်နေလည်း အပျိုပေါက်စလေးလည်းမဟုတ်တော့ဘူး၊ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး သူ့စိတ်ထဲမှာတွေးနေသည်။
ကိုကိုသော်ကလည်း ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးရုန်းတာ ပျော့သွားမှန်းသိသည်၊ ထို့ကြောင့်လည်း သူ့ဖင်ကို ကြွကာ လီးကြီးကို ရှေ့တိုးနောက်ဆုပ်အသွင်းအထုပ်ဖြည်းဖြည်းချင်းစလုပ်လာသည်။
“ အို႕”
ကိုကိုသော်က အရှိန်ပြင်းပြင်းနှင့်ဆောင့်ချင်လို့ လီးကြီးကို အပြင်ရောက်လုနီးပါး ထုတ်လိုက်တော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ရင်ကနဲ ဟာကနဲလိုဖြစ်သွားသည်။ သူ့လက်ထဲမှာကိုင်ထားသည့် အဖိုးတန်ကြွေပုဂံတလုံးလွတ်ကျကာနီးလို ခံစားမှုမျိုး၊ ဒါမှ မဟုတ် ဂျောက်ကမ်းဘားတခုကနေ ပြုတ်ကျတော့မိတဲတဲလေး လိုခံစားမှုမျိုးဖြစ်၏။ ထို့ကြောင့်လည်းယောင်ရမ်းပြီး ကိုကိုသော့်ကို လှမ်းဆွဲထားလိုက်မိသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် သူ့စောက်ဖုတ်ထဲ ပြန်လည်တိုးဝင်လာသည့် ကိုကိုသော့် လီးကြီးက သူ့ရင်ခေါင်းထဲ ပြည့်သွားသလိုပင် ခံစားလိုက်ရပြန်လေသည်။ ထိုကဲ့သို့ လေးငါးဆယ်ကြိမ်ဖြစ်ပြိးသည့်နောက် တော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးခမျာ စိတ်ကိုလျှော့ချလိုက်တော့သည်။ ပင်လယ်ကမ်းစပ်မှာ လှိုင်းလုံးကြီးတွေ စီးနေရသလို နိမ့်ချည်မြင့်ချည်အရသာ ထူးနှင့်အတူ တဖြည်းဖြည်းဆူပွက်လာသော အသွေးအသားများက သူမသိလိုက်ပဲ သူ့ခန္ဓာကိုယ်ကို အလိုလို လှုပ်ရှားမိနေစေတော့သည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏လက်များက ကိုကိုသော့် ကိုယ်လုံးကို တွယ်ဖက်ထားမိရုံမက သူ့တင်ပါးကြီးများကို ကြွကာကြွကာ ကိုကိုသော်လိုးသမျှ၊ ဆောင့်သမျှ ကို အချက်ညီညီကော့ခံပေးနေလေတော့သည်။
“ အ..အ…အို႕”
ဒီတခေါက်တော့ နှစ်ယောက်စလုံးဒုတိယအကြိမ်မို့ တော်တော်နှင့်မပြီးနိုင်ကြ၊ အတွေ့အကြုံလည်း ရှိကြသူများမို့ ခနလေးနှင့် တယောက် နရီ ကို တယောက်ဖမ်းမိပြီး စည်းဝါးမှန်မှန်ဖြင့် ကာမပင်လယ်ကို ကူးခတ်နေကြလေတော့သည်။
……………………………………….
“ သော်ကြီး တော်ပြီကွယ် ထတော့ တီတီ ရေချိုးခန်းသွားချင်ပြီ”
ကိုကိုသော်မှာ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ကို လုံးဝ လက်မလွတ်ပဲ လုပ်ခဲ့သည့် တတိယ အချီပြီးသည့်အချိန်မှာတော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးမှာ မရုန်းကန်တော့၊ ယခုလည်း ဆီးတအားပေါက်ချင်လာသဖြင့်သာ ကိုကိုသော့်ကို ခွင့်တောင်းနေခြင်းဖြစ်လေသည်။ ကိုကိုသော်မှာလည်း အခုတော့ ကျေနပ်သွားလေပြီ၊ နောက်ပြီးတော့ ပြောင်းလဲလာပြီဖြစ်သော ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ၏အခြေအနေကိုလည်း သူသိနေပြီမို့ အသာဖယ်ပေးလိုက်လေသည်။ သူကိုယ်တိုင်လည်း သေးပေါက်ချင်လာခဲ့သည်မို့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး အနောက်မှ ထလိုက်လာခဲ့လေသည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက ကြမ်းပြင်ပေါ်ကွင်းလုံးကျနေသည့်ထမိန်ကို ကောက်စွပ်ကာ ရင်လျှားလိုက်သော်လည်း ကိုကိုသော်က တော့ ကိုယ်လုံးတီး လီးတန်းလန်းဖြင့်ပင်လိုက်ပါလာခဲ့လေသည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးတို့ ရေချိုးခန်း အထဲတွင် ထောင့် နားတွင် ဗိုလ်ထိုင်အိမ်သာကို တတ်ဆင်ထားလေသည်။
ရေချိုးခန်းထဲသို့ သူ့နောက်မှ ကပ်ဝင်လိုက်လာသော ကိုကိုသော် ကို ဂွေးစိတန်းလန်းဖြင့် မြင်လိုက်ရတော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး မှာ ပြုံးစေ့စေ့ဖြစ်သွားသည်။
“ ဟယ် သော်ကြီး နင်အရှက်လည်းမရှိဘူး တခါထဲ”
“ ဟင်တီတီ ကလည်း တီတီနဲ့ ကျနော်နဲ့ က ဘာရှက်စရာလိုသေးလို့လဲဟာကို၊ အခုလေးတင်ပဲ..”
“ တော်တော့ ..အရှက်မရှိစကားတွေ ဆက်ပြောမနေနဲ့တော့”
ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက ကိုကိုသော်ဆက်ပြော၍ မရအောင်ပိတ်ပြောလိုက်လေသည်။ နောက်တော့ အိမ်သာကမုတ်ပေါ်ထမိန်ကို အသာလှန်၍ထိုင်ကာ ရူရူပန်းတော့သည်။ ကိုကိုသော်က တော့ ရေချိုးခန်းကြမ်းပြင်မှ ရေထွက်ပေါက်နေရာကို သူ့လီးကြီးချိန်ပြီး ပန်းလေတော့သည်။
“ ဟဲ့ ပြီးရင် ရေများများလောင်းချနော် တော်ကြာသေးစော်တွေနံနေမယ်”
“ အင်းပါတီတီ ရဲ့ တခါထဲ ရေချိုးချမှာပဲဟာ”
“ သော်ကြီး နင်အပြင်ထွက်အုန်း ငါရေဆေးမလို့”
“ ဟာတီတီကလည်း ရေတခါထည်းချိုးလိုက်ပါ၊ ချွေးတွေနဲ့ဖြစ်နေပြီဟာကို ကျနော်လည်းချိုးမယ်လေ”
“ ဟယ် မချိုးတတ်ပါဘူး နင်ထွက်မှ ငါချိုးမယ် “
“ဟာ တီတီကလည်း လာပါ ခုမှ ကျနော်တို့ ဘာရှက်စရာရှိသေးလို့လဲ”
သူ့စောက်ဖုတ် ကို တစ်ရူးလေးဖြင့်သုတ်၊ အိမ်သာကမုတ်ကို ရေဆွဲချ၊ ပြီးထလာသော ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကို ကိုကိုသော်က လက်ဖြင့်လှမ်းဆွဲလိုက်လေသည်။ နောက် ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ၏ ထမိန်ကို ဆွဲချွတ်ဖို့ကျိုးစားလေသည်။
“ ဟေ့ သော်ကြီးမလုပ်နဲ့ကွာ ငါထမိန်နဲ့ပဲ ချိုးမယ် တော်တော့ မကဲနဲ့တော့၊ ငါမမနဲ့တိုင်ပြောမှာနော်”
တကယ်တိုင်ပြောတော့မည်မဟုတ်မှန်း ကိုကိုသော်က သိနေသော်လည်း သိပ်အကြမ်း မဖက်တော့၊ နောက်မှ စည်းရုံးတော့မည်ဟု သဘောထားပြီး ရေခွက်အဖြည့်ရေကို ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ပုခုံးပေါ်မှ လောင်းချလိုက်လေသည်။
“ ဟား အခုမှ ပဲ တီတီ့ကို သင်္ကြန်ရေလောင်းရတော့တယ်။”
“ နင့်ကိုလည်းငါပက်မယ် အဲလောက်ဖြစ်နေ”
ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကလည်း ရေခွက်တခွက်နှင့် ကိုကိုသော့်မျက်နှာကို ပြန်ပက်လိုက်သည်။
“ ဗွမ်း”
“ဖျမ်း”
“ခိခိ”
“ဟီးဟီး”
သူတို့ နှစ်ယောက်တယောက်နှင့်တယောက် ပက်ကြရှောင်ကြနှင့် ရီရီမောမော ဖြစ်လာကြသည်။
“ တော်ပြီကွာ တီတီ့ ဆံပင်တွေစိုကုန်တော့မယ် ဆပ်ပြာတိုက်တော့မယ်”
“ ပေးတီတီ ကျနော်တိုက်ပေးမယ်”
ကိုကိုသော်က ဆပ်ပြာတုန်းကို ခတ်မြန်မြန်လေးလုယူလိုက်ပြီး သူ့လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်ပွတ်ကာ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကျောပြင် လက်မောင်းတို့ကို ပွတ်တိုက်ပေးနေလိုက်လေသည်။ ချောမွတ်သော အထိအတွေ့ နှင့် ထမိန်ရေစို ကြောင့် ဖုထစ်တစ်ရစ်နေသည့် ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ ကိုယ်လုံးအလှကြောင့် ကိုကိုသော် ၏ လီးကြီးမှာ တဖြည်းဖြည်းထောင်မတ်လာရလေသည်။ ကိုကိုသော်က ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး အနောက်ဖက်မှာဖြစ်နေသဖြင့် ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက မမြင်ရခြေ။ ကိုကိုသော် ဆပ်ပြာသုပ်ထားသော လက်များက ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ ရွှေရင်အစုံကို ရင်လျှားအပေါ်မှ ထိုးနိုက်ပွတ်လိုက်တော့၊
“အို႕”
ကနဲအသံနှင့်အတူ နောက်ကို ဖင်ကော့လိုက်မိတော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးဖင်ကြီးက ကိုကိုသော့် အလံတိုင်ကြီးကို သွားတိုက်မိလေသည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက သူ့ဖင်ကို တိုက်မိတာ ဘာမှန်းသိသွားတော့ နည်းနည်းရှက်သလို တွေဝေနေချိန်မှာ ကိုကိုသော့် လက်ဖဝါးတွေက သူ့နို့တွေကို ပွတ်သတ်နေလေပြီ။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးလည်း အတင်း မငြင်းတော့ သူ့လက်များဖြင့် ပြေကျလာာသော ထမိန်ကို လျှော့ရဲရဲကိုင်ပေးထားလိုက်လေသည်။ ကိုကိုသော့်လက်များက ဆပ်ပြာမြုပ်များဖြင့် ချောမွတ်နေပြီး ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ နို့ကြီးများကို ပွတ်သတ်ဆုပ်နှယ်ပေးနေရင်း မာတောင် လာပြီ ဖြစ်သော နို့သီးခေါင်းများကိုလည်း ဆော့ကစားပေးနေတော့သည်။
“ လွှတ်ချလိုက်ပါတော့ ဒီထမိန်ကို တီတီကလည်း ကျနော် တကိုယ်လုံးဆပ်ပြာတိုက်ပေးချင်လို့ပါ ဆို”
“ ဟင့် နင်တော်တော်ညဏ်များတယ်”
ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးမှာ မျက်စောင်းလေးတချက်ထိုးပြီးပြောလိုက်သော်လည်း သူ့လက်ထဲကိုင်ထားသော ထမိန်အနားများကို လွှတ်ချလိုက်ရာ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ ဖွံ့ထွားတောင့်တင်းလှသော ကိုယ်လုံးကြီးမှာ ဝင်းကနဲ ပေါ်လာရလေတော့သည်။
“ အားလှလိုက်တာ တီတီရယ်၊ တီတီံ့ ကိုယ်လုံးအရမ်းလှတာပဲ”
“ တော်စမ်းပါကွယ် ပေါက်ကရတွေ”
ကိုကိုသော့်လက်တွေက လုံးကျစ်နေသော တင်သား တွေဆီကို ရောက်သွားသည်။ လုံးအိနေသော တင်သား စိုင်များကို လက်ဖဝါးဖြင့် ပွတ်သပ်ပေးနေရင်းက အားမလိုအားမရ တချက်တချက်ဆုပ်ညှစ်မိလိုက်သေးသည်။ ဆပ်ပြာမြုတ်တွေဖြင့်ချောနေသော ကိုကိုသော့် လက်ခလည်ထိပ်ဖျားလေးက ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ဖင်ကြားထဲ အသာ ပွတ်ဆွဲသွားရာ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးမှာ တွန့်ကနဲ ဖြစ်သွားရလေသည်။ ကိုကိုသော် ၏ လက်တဖက်က ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ၏ ဗိုက်သားပြင်လေးများမှ အောက်သို့ အသာပွတ်ဆွဲလာပြီး စောက်မွှေးအုပ်အုပ်လေးကို ဆပ်ပြာမြုပ်များဖြစ် ပွတ်ဆွ ပေးလိုက်သည်။ သူ့လက်ချောင်းတွေက စောက်ဖုတ်နူတ်ခမ်းသားလေးတွေကို ထိတို့ ကစားတော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး လက်တွေက သူ့ပုခုံးပေါ်ကို လှမ်းကိုင်ပြီးထိန်းထားရသည်။ သူ့ဒူးတွေ မခိုင်တော့သလိုမို့လေ၊ ငါဘာဖြစ်နေတာလည်း၊ အရမ်းကို အထိမခံကြွေပုဂံ ဖြစ်နေတာလားဟု ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ကိုယ့်ကိုယ်ကို တွေးနေမိသည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးတယောက် သူ့ပုခုံးတွေကို လက်နှစ်ဖက်ဖြင့်မှီထားပြီး ဆပ်ပြာရည်များဖြင့်ချောနေသော နိူ့ကြီးများက လည်းသူ့ရင်ဘတ်ပေါ်လာပိနေချိန်မှာ ကိုကိုသော်၏ လက်နှစ်ချောင်း က သူ့တီတီခိုင်၏ စောက်ဖုတ်ခေါင်းထဲ တိုးထင်တိုးထွက် လှုပ်ရှားနေလေပြီ။ ကိုကိုသော့် လီးကြီးမှာလည်း မခံရပ်နိုင်အောင်တင်းမာလာတော့ ကိုကိုသော် သူ့လက်တွေကို လှုပ်ရှားနေရာက ရပ်လိုက်သည်။
“ တီတီ ဟိုဘက်လှည့်ပြီး ရေကန်ဘောင်ကို ကိုင်ပေးထားပါလား”
ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ဘာမှ မပြောတော့ ကိုကိုသော်ပြောသလိုသာလုပ်ပေးနေမိတော့သည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ရေကန်ဘောင်ကို လက်နှစ်ဘက်ဖြင့်ကိုင်ရင်း ကိုယ်ကို နှိမ့်ချကာ သူ့ဖင်ကြီးတွေကို ကော့ထားတော့ ကိုကိုသော့် လီးကြီးက ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ ပေါက်ခွဆုံမှ ပြူထွက်နေသည့် အဖုတ်ကြီးတွင်းသို့ တိုးဝင်သွားတော့သည်။
“ အာ့ “
ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ငြီးသံလေးသဲ့သဲ့သာ ထွက်လာခဲ့သည်။ ဆပ်ပြာရည်များဖြင့်ချောမွေ့နေသော ကိုကိုသော့်လီးကြီးက သူ့စောက်ခေါင်းထဲ ရှောကနဲတိုးဝင်လာပြီး၊ သူ့စောက်ခေါင်းနံရံတွေကို တိုးခွေ့ပွတ်တိုက် အဝင်အထွက်လုပ်နေတာကို အကြောတွေ အသွေးတွေ တဖျင်းဖျင်း ဖြစ်နေရအောင်ကို အရသာ ခံစားရမိနေလေတော့သည်။
“ဖွတ် ဖတ်..ဖတ်..ဖတ်…စွတ်”
“ပလွတ်..ဖန်းဖန်း…ဖတ်ဖတ်..”
ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ဟ ဖင်ကြီးများနှင့် ကိုကိုသော့် ဆီးခုံရိုက်ခတ်သံတဖန်းဖန်း၊ တချက်တချက် လေခိုသွားသလို ပလွတ်၊ဖရု စွတ် သံများက တဖုံ၊ အိအိ အားအား ငြီးသံများကပါ ရေချိုးခန်းလေးတွင်း ဆူညံနေပေတော့သည်။
………………………………….
“သော်ကြီး ငါတို့ နှစ်ယောက်ကိစ္စ ဘယ်လိုမှ ပေါက်ကြားလို့မဖြစ်ဘူးနော်”
“ ဟာ တီတီ ကလည်း ဒီလောက်တော့ ကျနော်သိပါတယ်ဗျ၊ ကျနော်လည်း အဲလောက်မအပါဘူး”
“နင်မအ မှန်းငါသိပါတယ်ဟယ်၊ မအလို့ပဲ ကိုယ့်တီတီကို အတင်းကျင့်တာပေါ့”
“ ဟာတီတီကလည်း ကျနော်ကြိုတင်ကြံစည်ထားတာမှ မဟုတ်တာ အမှတ်မထင် စိတ်မထိန်းနိုင်ပဲ ဖြစ်သွားတာပါဆို “
“ အဲဒါ ဆိုရင်လည်း ဘာလို့ နောက်တခါလည်း၊ တခါထည်းကိုမှ ပဲ နောက်တခါပြီးနောက်တခါဟွန့် မပြောလိုက်ချင်ဘူး၊ ကိုအောင်နိုင် တောင် စယူကထည်းက ခုထိ ငါခလေးနှစ်ယောက်သာ ရလာတာ တနေ့ထည်း လေးခါ မဖြစ်ဖူးဘူး”
“ တီတီ ကလည်း တကယ်တော့ ကျနော့်ရဲ့ မဖြစ်နိုင်ဘူးလို့ထင်ခဲ့တဲ့ စိတ်ကူးယဉ်အိပ်မက်က တကယ်ဖြစ်လာတာကိုး၊ နောက်တခါဆိုတာ သေခြာပါ့မလား ဆိုတဲ့စိုးရိမ်စိတ်နဲ့ အခွင့်ရေးရတုန်း လုပ်မိတာပါ”
ရေမိုးချိုးပြီး နှစ်ယောက်သား ဗိုက်ဆာဆာဖြင့် ညနေစာ စားပြီး အိမ်သားတွေ ဘယ်သူမှ ပြန်မရောက်သေးသဖြင့် အိမ်ရှေ့ခန်း တီဗီရှေ့ဆိုဖာပေါ်တွင်၊ နှစ်ယောက်သား ပူးပူးကပ်ကပ်ထိုင်ရင်း တွတ်ထိုးနေကြခြင်းဖြစ်လေသည်။ ကိုကိုသော်က ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ခါးလေးကို သိုင်းဖက်ထားပြီး လက်ပြတ်ဝတ်ထားသဖြင့် အဖုံးအကာမရှိသည့် လက်မောင်းသားဝင်းဝင်းကြီးကို နမ်းလိုက်သူ့ပါးဖြင့်ဖိကပ်ထားလိုက်လုပ်နေမိလေသည်။ထိုအချိန်မှာပင် တင်းတောင် ဟု အိမ်ရှေ့တံခါးမှ ဘဲသံမြည်လာသဖြင့် ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက ကိုကိုသော့်ကို တွန်းထုတ်ပြစ်လိုက်ပြီး မျက်လုံးပြူးကြီးဖြင့်။
“ ဟောသမီး ပြန်လာပြီလားမသိဘူး၊ သော်ကြီး အရင်အတိုင်းနေနော် မူမပျက်နဲ့”
ပြောရင်းက ထမိန်ကို သေခြာဆန့်ရန့်ဝတ်ရင်း အိမ်ရှေ့တံခါးနားသို့သွားလိုက်လေသည်။
“ ဟော သမီးငယ် ပြန်လာပြီလား စာသွားကြည့်မယ်ဆိုတော့ မိုးများချူပ်မလားလို့၊ အိုရေတွေလည်း စိုရွဲလို့ပါလား”
“ပထမတော့ အဲလိုပဲလေ မေမေ ဒါပေမဲ့ သင်္ကြန်ဆိုတော့ အသံတွေလည်းကြားနေရတော့ မနေနိုင်တော့ဘူး၊ ခစ်ခစ်၊ အဲဒါ အိမ်ကို မပြန်ခင်လမ်းမှာ သူငယ်ချင်းကားနဲ့ ရေပက်မဏ္ဍပ်တွေ နည်းနည်းပတ်ကြည့်လိုက်တာ”
ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး အနောက်နားမှ ကပ်ပါလာသော ကိုကိုသော်ကလည်း ဝင်ပြောလိုက်သေးသည်။
“ နင်တို့ အုပ်စုပဲ ရှိမှာပါဟာ သင်္ကြန်တွင်း စာကျက်ရတယ်လို့ မကြားဘူးပေါင်”
“ ဟင်း ကိုသော် တို့လို သချာင်္ ဆိုရင်တော့ ဟုတ်မှာပေါ့”
“ ဟဲ့သမီးငယ် ကိုယ့်အကိုကို အဲလိုမပြောနဲ့လေ”
“ အဟီး ရပါတယ် တီတီ ရဲ့ ငယ်ငယ် နဲ့က ကျနော်တို့က စနေကြပါ”
“ ကိုသော်က အိမ်မှာဘာလာလုပ်နေတာလဲ ရေပက်ခံထွက်မယ်ဆို ကားနဲ့”
“ သွားတယ်လေဟ ငါနေနည်းနည်းမကောင်းချင်လို့ပြန်လာတာ အိမ်သော့ပျောက်လာလို့ တီတီ့အခန်းမှာ လာခိုနေတာ၊ မဝင်းဝင်းသန်းကလည်း သင်္ကြန်တွင်းဆိုတော့မလာဘူးလေ၊ မာမီကလည်း အောဒစ်ရှိလို့ နောက်ကျမယ်ဆိုတာမို့၊ ဒီမှာပဲ တီဗီကြည့် ဝါးဒီးပေးရင်း စောင့်နေတာ၊ အဟီးး”
“ ကဲကဲ သမီးငယ် ရေစိုတွေသွားလဲလိုက်အုန်းဖျားနေမယ်”
“ ဟုတ္ကဲ့ ေမေမ”
တကိုယ်လုံးရေစိုရွဲနေသော ငယ်ငယ်နိုင် က ပလပ်စတစ်ဖြင့် ထုတ်ထားသော သူ့စာအုပ်ထုပ်ကို သူ့အမေအားလှမ်းပေးပြီး နောက်ဖေးခန်းကို အပြေးလေး ဝင်သွားလိုက်သည်။ ပိန်ပိန်သွယ်သွယ် ဂလန်ဂလားကလေး ဖြစ်သော်လည်း ရေစိုထမိန်အောက်က ဖင်လုံးလေးတွေက ဘတ်စကတ်ဘောလုံးလောက်ရှိနေခြေပြီ၊ နောက် ထမိန်က ပါးတော့ ရေစိုအောက်က အတွင်းခံ အနက်ရောင်လေးက ထင်းနေသည်ကို အမှတ်မထင်ငှေးကြည့်လိုက်မိသော ကိုကိုသော်ကို ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက တံတောင်ဖြင့်လှမ်းတွက်ရင်း မျက်စောင်းတချက်ထိုးလိုက်လေသည်။ နောက်ခပ်တိုးတိုးလေးဖြင့်၊
“ နှာဗူးမကျနဲ့ခလေးကို ဟွန်း”
ဟုပြောလိုက်လေသည်။ ကိုကိုသော် လည်းရုတ်တရက် ရှက်သွားသည်။ ငယ်ငယ်နိုင့်ကို တခါမှ သူ့စိတ်ထဲ မပြစ်မှားမိ၊ မောင်နှမ လိုပင်နေလာခဲ့သည်မှာ ယခုထိပင်၊ ဒီနေ့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကို လိုးလိုက်ရပြီးမှ သူ့စိတ် တွေက တမျိုးဖြစ်လာတာထင်သည်။ အမေ နှင့်ပင် ကျူးလွန်ခဲ့ပြီ ဆိုတော့ သမီးကိုတော့ ဘာလို့ ရှောင်စရာလိုအုန်းမလဲ လို့ အတွေးဝင်သွားလို့များလား၊ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ရှေ့မှာ နောက်ဆိုရင် လုံးဝ ရှောင်မှ ဖြစ်လိမ့်မည်ဆိုတာကို ကိုကိုသော် ကောင်းကောင်းသဘောပေါက်သွားတော့သည်။
“ ဟာတီတီ ကလည်း ကျနော့်စိတ်ထဲ ဘာမှ မရှိပါဘူး၊ ငယ်ငယ့်ကို ကျနော့် ညီမ အရင်းလိုပါပဲ”
“ ဒါဆိုလည်း ပြီးရော”
ကိုကိုသော် စိတ်ထဲမှာတော့ နောက်ဆိုရင် ငါ့မျက်လုံးတွေကိုပါ ဆင်ခြင်မှ ရတော့မယ်ဟု တွေးနေမိပါတော့သည်။
……………………………………
ကိုကိုသော် တယောက် ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးနှင့် အမှတ်မထင် ဖြစ်ခဲ့ရပြီးသည့် နောက်နေ့ မှ စ၍ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးကို အလစ်ချောင်းနေသော်လည်း သူ သွားကြည့်လိုက်တိုင်း သူတို့ အိမ်မှာ လူမပြတ်၊ ဖြစ်နေသဖြင့် မချင့်မရဲသာ ဖြစ်နေခဲ့ရသည်။ ကိုကိုသော် မယောင်မလည်နှင့် ရောက်လာ တိုင်း ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး မှာ စိုးရိမ်သည့် အမူအရာ ဖြစ်သွားသော်လည်း နောက်တော့ ကိုကိုသော်၏ မအီမလည် အမူအယာကို ရီချင်သည့် ပြုံးစေ့စေ့ မျက်နှာ သာ ဖြစ်လာတော့သည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး ကိုယ်တိုင်ကလည်း တပတ်လောက်ကြာပြီးတော့ ကိုကိုသော်နှင့် ဖြစ်ခဲ့ရသည့် အချိန်က အရသာ အတွေ့အကြံုလေးများကို စမြံုပြန်ရင်း ဖြင့် သွေးတွေ ပူလာရသည်။ တခါတလေ လူလစ်လျှင့် ကိုယ့်စောက်ဖုတ်လေး ကိုယ် ပြန်ပြီး ပွတ်မိသည့်အထိပင် စိတ်က ထန်လာရသည်။
…………………….
ကိုကိုသော် မှာ မဝင်းဝင်းသန်း နှင့် အိမ်မှာ ကြုံတာတောင် စိတ်မလာတော့၊ သူ့စိတ်ထဲ မှာ သူ့တီတီသာ ရှိနေတော့သည်။ သူတို့ အမှတ်မထင်ဖြစ်ခဲ့ကြသည့် နေ့မှ နှစ်ပတ်လောက်အကြာမှာတော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး တို့ အိမ်မှ မုန့်ဟင်းခါးချက်စား သည်ဆို၍ သူ့မာမီ မူမူကျော်ဦး အလုပ်မသွားမှီ သူတို့ နှစ်ယောက် ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးအခန်းသို့ ကူးလာခဲ့ကြလေသည်။ ကိုကိုသော်မှာ ကျောင်းပိတ်ထားလို့ ကွန်ပြူတာ သင်တန်းတခုကို တက်နေလေသည်၊ ငယ်ငယ်နိုင်တို့ကတော့ ကျောင်းပြန်ဖွင့်လို့ ကျောင်းတက်နေရလေပြီ။
“ ဟေး လာကြ အတော်ပဲ တို့လည်း စားတော့မလို့”
ဦးအောင်နိုင်က ဒေါ်မူမူကျော်ဦးတို့ကို ပြုံးပြရင်း လှမ်းခေါ်လိုက်သည်။ သူလည်း အလုပ်သွားဖို့ အဝတ်အစား တွေလဲထားပြီးနေပြီ၊ ငယ်ငယ်နိုင်လည်း ကျောင်းသွားဖို့ အဝတ်အစားလဲထားပြီးနေပြီ ထမင်းစားပွဲပေါ်မှာ ပုဂံလုံးများကို နေရာချနေလေသည်။
“ ဟင်း အတော်ပဲ အိမ်ချက် မုန့်ဟင်းခါး မစားရတာကြာပြီ ခစ်ခစ်”
ဒေါ်မူမူကျော်ဦးက ပြောရင်း ဆိုရင်းဖြင့် ကုလားထိုင်တလုံးကို ယူပြီး ထိုင်လိုက်သည်၊ နောက်တော့ စကားတပြောပြောဖြင့် မုန့်ဟင်းခါးကို မှိန်ရည်ရှက်ရည် စားသောက်ကြသည်။ စကားတွေလည်း ဖောင်လောက် အောင်ပြောဖြစ်ကြသည်။ သင်္ကြန်တွင်းတုန်းက အတွေ့အကြုံများကို ပြန်ပြောကြ တော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး တယောက် မျက်နှာ နည်းနည်းလေး နီနေသည်။ ကိုကိုသော့်ကို မျက်စလေးဖြင့် တချက်လှမ်းကြည့်လိုက်ပြီး ဘာမှ တော့ မပြော။ မုန့်ကိုသာ ခပ်သုတ်သုတ်လေး စားနေတော့သည်။
စားသောက်ပြီးသွားတော့ ဦးအောင်နိုင် နှင့် ငယ်ငယ်နိုင်တို့ အရင်ထွက်သွားကြသည်၊ ဦးအောင်နိုင်က ငယ်ငယ့်ကို ကျောင်းမှာ ချထားပေးခဲ့ပြီး အလုပ်ကို ဆက်သွားမည်ဖြစ်သည်။ဒေါ်မူမူကျော်ဦးကလည်း သွားမည်လုပ်တော့ ကိုကိုသော့်ကို ဘယ်နှားမှာ ချပေးခဲ့ရမလဲ ဟုမေးသည်။ ကိုကိုသော့် ကွန်ပြူတာသင်တန်း အချိန်က စောသေးသည်မို့ တခါတလေ မြို့ထဲက တနေရာမှာ သူငယ်ချင်းတွေနှင့် ဆုံတတ်သည်။
“ သားဒီနေ့ ဘတ်စ်ကားနဲ့ပဲ သွားတော့မယ်မာမီ”
“ အေးအေး နေပူထဲ လျှောက်မသွားနေနဲ့နော် အခုတလော နေက အရမ်းပူနေတာ”
“ဟုတ္ကဲ့ မာမီ”
ဒေါ်မူမူကျော်ဦး လှေခါးမှ ဆင်းသွားတာ ကြည့်နေလိုက်ပြီး မျက်စေ့အောက်က ပျောက်သွားမှ ကိုကိုသော်က မိန်းတံခါးကို ပိတ်လိုက်ပြီး အတွင်းမှ မင်းတုန်းချလိုက်သည်။ နောက် တော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးတို့ မီးဖိုခန်းသို့ ဝင်လာခဲ့လေသည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက အခုနက စားပြီးသွားသော မုန့်ပုဂံတွေကို ဆေးကြောနေလေသည်။
ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးမှာ ဆံပင်ကို တပတ်လျှိုလေးထုံးထားပြီး မနက်စောစော ရေမိုးချိုးပြီး သနပ်ခါးလေး ပါးပါးလိမ်း ထားသဖြင့် မျက်နှာလေးမှာ သန့်ရှင်း ကြည်လင် လို့နေပေသည်။ ခေါင်းကို ငုံ့ မျက်လွှာလေးချပြီး ပုဂံဆေးနေတာကို ဘေးတိုက်ကြည့်လိုက်တော့ ကော့နေသော မျက်တောင်ရှည်ရှည်တွေ၊ ရင်ဖုံးအကျႌ အောက်မှ မို့မောက်နေသော ရွှေရင်အစုံ၊ မသိမသာလေး ကောက်နေသော စွံ့စွံ့ကားကား တင်ပါးဆုံ တို့ကို ကိုကိုသော်တယောက်ကြည့်လို့မဝဖြစ်နေလေသည်။ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးက မော့ကြည့်လိုက်တော့ သူ့ကို စူးစူးစိုက်စိုက် ကြည့်နေသော ကိုကိုသော်ကို တွေ့လိုက်ရရာ မျက်နှာကလေးနီမြန်းသွားလေသည်။
“ဟေ့ သော်ကြီး ဘာကြည့်နေတာလည်း လူကို တခါထည်း၊ ငရဲကြီးမယ်နော်”
ထိုအခါကျမှ ကိုကိုသော်က ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးဆီသို့ လှမ်းလျှောက်သွားလိုက်ရင်း၊
“ ငရဲမကလို့ ဘာပဲ ကြီးကြီး တီတီရယ်၊ တီတီက သိပ်လှတာပဲ တကိုယ်လုံးပြောစရာမရှိဘူး”
“ဟေ့ မလုပ်နဲ့နော် သင်္ကြန်တုန်းက မှားခဲ့တာ မှားခဲ့ပြီးပြီ နောက်ထပ်မမှားနဲ့တော့
“ကျနော်ကတော့ မှားတယ်လို့မထင်ပါဘူး တီတီရယ် ကံကောင်းသွားတာလို့ပဲထင်တာပဲ”
အနားကပ်လာသော ကိုကိုသော် ဆီမှ အလွတ်ရုန်းဖို့ကြိုးစားလိုက်သော်လည်း ချီတုန်ချတုန် ဖြစ်နေသော ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးခမျာ၊ ကိုကိုသော့် လက်များက သူ့ခါးလေး ကိုယ်လုံးတို့ကို သိမ်းဖက်ခံလိုက်ရတော့ ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့ ဒီကြားထဲ သူ့လည်တိုင်ကျော့ကျော့ မေးရိုးလေးများကို ဖွဖွလေး နမ်းရှုံ့လာသည့် ကိုကိုသော့် နူတ်ခမ်းများကြောင့် တကိုယ်လုံးလည်း နူံးကျသလို ဖြစ်သွားရသည်။ သူကိုယ်တိုင်ကလည်း တပတ်ကျော်ကျော်လောက် အတွေးထဲမှာ ကိုကိုသော်၏ အထိအတွေ့တွေကို တမ်းတ နေမိသည်မဟုတ်ပါလား။
“ ဟင့်အင်း သော်ကြီး မကောင်းဘူးနဲ့တူတယ်ကွာ၊ တို့တွေ ထပ်မမှားသင့်တော့ဘူး”
ပါးစပ်ကသာ ငြီးငြီးငြူငြူပြောဆိုနေသော်လည်း အတင်းရုန်းဖယ်ခြင်းလည်း မရှိ၊ သူ့ကို လည်း မျက်လုံးချင်းဆိုင်မကြည့်၊ မျက်လွှာလေးကို ချကာ တိုးတိုးလေး ပြောနေရှာသော ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦးတယောက်၊ တဏှာရာဂသွေးတွေ တရှိန်းရှိန်းထနေပြီ ဖြစ်သော ကိုကိုသော့်အတွက်က ပိုပြီးတော့ ရမက်ပွားစရာ ဖြစ်နေရသည်ကိုတော့ သူ့ခမျာမသိရှာပေ။
ကိုကိုသော်က ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ကိုယ်လုံး ကို သိုင်းဖက်ကာ သူ့ဖက်ကို မျက်နှာလှည့်စေပြီး ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ နူတ်ခမ်းဖောင်းဖောင်းလေးကို သူ့နူတ်ခမ်းတွေနှင့် ဖိကပ်ကာ စုပ်နမ်းလိုက်သည့်အချိန်မှာ တော့ ဒေါ်ခိုင်ခိုင်ကျော်ဦး၏ လက်တွေက ကိုကိုသော့် ပုခုံးနှစ်ဘက်ကို တွဲခို လျှက် တကိုယ်လုံးလည်း ပျော့ခွေလာရလေတော့သည်။

ၿပီးပါၿပီ