သူငယ်ချင်း ညီမ

လမ်းမှာတစ်ခွန်းမှ စကားမပြော။ ပွစိပွစိနှင့် ဘာတွေ ကျိန်ဆဲနေလဲမသိ။ ကိုယ်သာ စပ်ဖြီးဖြီး။ လေအိုးအိမ်ကလည်း တစ်ကားလုံးက သူငယ်ချင်းတွေ လင်မယားတွေဆိုတော့ တစ်ရက်တော့ ပေးလွှတ်သည်။ ဒါတောင် မနည်းတောင်းတောင်းပန်ပန် ပြောရတာ။

“မောင်စည်သူ မင်းပါလို့ လွှတ်တာနော်။ မင်းသူငယ်ချင်း လေအိုးသာဆိုလို့ကတော့ မယုံရဲဘူး။ ဒီကောင်က သူ့မိန်းမနဲ့သူ အလုပ်ရှုပ်နေမှာ။ “

“ဟုတ်ကဲ့ပါ ။ ဒီပေါက်စကို ခေါင်းခန်းထဲ ထည့်ထားလိုက်လေ။ အဲ့တာဆို အေးဆေးပေါ့။”

“အေး အေး အဲ့အကြံကောင်းတယ်။ သမီးမိန်းကလေးဆိုတာ . .. …..”

ထုံးစံအတိုင်း သြဝါဒတွေ ခြွေလာတော့ မကြားချင်ယောင်ဆောင်တုန်း ကျနော့်ကို ဒိုင်းခနဲ ပေါက်စက မျက်စောင်းလှမ်းထိုးပါတော့သည်။

လည်တဲ့နေ့ရောက်တော့ ခေါင်းခန်းထဲက လင်မယားရယ် ပေါက်စရယ်။ ပေါက်စတို့ သင်္ကြန်လည်တာများ ဟာသကိုဖြစ်လို့။ ထမိန်ရယ် shirt အကျီကြီးရယ် အပေါ်က အနွေးထည်ကြီး ဝတ်ထားသေး။ ကားမထွက်ခင် ပြောတာများ ၁ နာရီလောက်ရှိတယ်။ ကားနောက်ခန်းက ကျွန်တော်မိန်းမက ခေါင်းဖက်မှာ ကျွန်တော်ကတော့ အနောက်အစွန်ကနေ ကလေးတွေကို ထိန်းရတာပေါ့။ လည်တာမှ ကမ္ဘာအေး မရောက်သေး။ ကားက ထိုးရပ်သွားပြီး ဇောင့်ဇောင့်နဲ့ ပေါက်စမ ခေါင်းခန်းက ဆင်းချလာသည်။ မျက်နှာကတော့ စပ်ဖြီးဖြီး။ အနွေးထည်လဲ မရှိတော့။ shirt နဲ့ ထမီနဲ့။

ကားဘေးမှာ ပဲနဲ့လျှောက်နေတုန်း တခြားကားတစ်စီးက ဗွမ်းခနဲ ပက်ချလိုက်တာ တစ်ကိုယ်လုံး ရွှဲသွားပါလေရော။ ဒီတော့မှ တစ်သက်လုံး ကလေးလို့ ထင်ထားတဲ့ ချာတိတ်မရဲ့ အလှတွေ ထင်းခနဲ။ ကိုယ့်မျက်စိဟာလည်း ဝင်းခနဲ။ အို မဖြစ်သေးပါဘူးလေဆိုပြီး အရှေ့က မိန်းမဆီပို့ရတယ်။ ဒီနောက်က ကောင်တွေနဲ့ဆို အိမ်ပြန်ရင် ထဘီတောင်ကျန်မယ်မထင်။ ကားနောက်ခန်းက ကျွန်တော်ကလည်း ကလေးတွေ မျက်နှာလုပ်တဲ့ ဘီယာတွေ တဗူးပြီးတဗူး ကစ်တာပဲ။ ခါးကြားထဲက ၈ ပတ်ပြားလေးနဲ့ တင်ရတာပေါ့။ ရေလေးစိုလိုက် ကစ်လိုက်နဲ့ ကမ္ဘာအေးရောက်တော့ ကားက ထုံးစံအတိုင်းကြပ်သည်။

လူငယ်တွေ ၄ ယောက်လောက်ပါတော့ ဆင်းမလျှောက်ခိုင်း။ ဒီတိုင်း အိပဲ့အိပဲ့နဲ့ တိုးနေတာ။ ပေါက်စမကိုကြည့်တော့ အအေးဗူးက တစ်ဝက်တောင် ကုန်နေပပြီ။ အရှေ့ပြေးရင်းနဲ့ အအေးဗူးယူမော့ကြည့်တော့ အံမာ ရောထားတာဗျား။ ဆူလည်းဆူချင်တယ် အနောက်က ကောင်တွေက သူ့ထက်ပိုကဲနေတော့ ခေါင်း ၂ ချက်လောက်ခေါက်ပြီး နဂိုနေရာ ပြန်ထိုင်ရတယ်။

မဖြစ်သေးပါဘူးလေဆိုပြီး ကားရှေ့ပြန်သွားပြီး မိန်းမကိုလည်း ပေးမသောက်ဖို့ သတိပေးတောမှ ကိုယ့်မိန်းမကပါ အပျိုလုပ်နေတာ။ သူကစ်ထားတာ ပေါက်စထက် ပိုများပုံရတယ်။ တဟီဟီနဲ့ ။ လခွီးပါကွာလို့ ရေရွတ်ရင်း လူငယ်တွေထဲက ထိန်းနိုင်တဲ့ကောင်ကိုပဲ ရန်မဖြစ်အောင်ထိန်းဖို့ ပြောရင်း ကိုယ့်ကောင် ၂ ကောင် ကိုယ်ပြန်ထိန်းနေရတယ်။ ပေါက်စမက နည်းနည်းရယ်။

“ဟေး ချစ်..ဘာလုပ်နေလည်း ဘာညာ” နဲ့ လင်ထောင်နေတာ ကိုယ့်မိန်းမ။ မူးတာက နည်းနည်း ယွတာက များများ။ အခုချိန်ပြောလည်း နိုင်မှာမဟုတ်တော့။ ပေါက်စကို ကြည့်တော့လည်း ချာတိတ်က ပြုံးစိစိ။

ကန်တော်ကြီးရောက်တော့ ဆုံရပ်ကိုပြောပြီး လမ်းဆင်းလျှောက်ကြတယ်။ မဏ္ဍပ်တွေရှေ့ရောက်ရင် ဝင်ကတဲ့ ကောင်ကိုလည်းထိန်း။ ယိုင်နေတဲ့ ကိုယ့်မိန်းမကိုလဲတွဲနဲ့ ပေါက်စတောင် မကြည့်ဖြစ်ဘူး။ အဲ့အချိန်လေးမှာပဲ ဝှစ်ခနဲ ဘယ်လစ်သွားတယ်မသိ။ မယ်မင်းကြီးမက ပျောက်သွားပါလေကော။ အဲ့တော့မှ ခေါင်းမီးတောက်တာ။ ခုနက ကစ်ထားတဲ့ ၈ ပတ်ပြားလည်း ဘယ်နံကြားရောက်မှန်း မသိတော့။ ခေါင်း ဆင်နင်းတယ်ဆိုတာ ဒါကိုပြောတာ။

ကိုယ့်မိန်းမကို သူငယ်တွေကြားထဲ ထားခဲ့ရမှာလည်း စိတ်ကမချနိုင်။ မတတ်သာတဲ့အဆုံး ကိုယ့်မိန်းမကိုတွဲဖို့ ကောင်လေး ၂ ကောင် လက်ထဲထည့်ပြီး သကောင့်သားမကိုရှာဖို့ ထွက်ရပါလေကော။ အဲ့နှစ်က IC show ရှိတယ်။ အကုန် IC show ဒိုးကြတာပေါ့။ တွေ့ချင်တော့ ချာတိတ်မကို အိမ်သာရှေ့မှာ ယောင်လည်လည်နဲ့ တွေ့တယ်။

ခုနက သမဖို့ပြင်ထားတာ နည်းနည်းတော့ လျော့သွားတယ်။ ဒါပေမယ့် လက်ကိုပြေးဆွဲပြီး ဒေါက်ခနဲ ခေါက်ဖြစ်အောင် ခေါက်လိုက်သေးတယ်။ ပါးစပ်ကလည်း ဆူတာပေါ့။ ပြောတာများ တန်းကိုစီနေတာ။ ဂန်းနာမလေးက ဒါတောင်စပ်ဖြီးဖြီနဲ့။ ကျွန်တော့်ကိုကြည့်ပြီး

“ဘာတွေစိတ်ပူနေတာတုန်း ကလေးမှ မဟုတ်တော့တာကို။ ခိခိ”

ဆိုပြီး ပြန်ပြောတယ်။

“ဟေ”

“ဟုတ်တယ်လေ.. ကိုလေးတို့က ပေါက်စဆို အမြဲ ကလေးလို့ ထင်နေတာမလား။ ဘာလဲ ရေစိုမှ လူကြီးမှန်း သိတာလား”

ပေါက်စ၏ စကားက မှန်လွန်းလို့ ခဏတောင် ဆွံ့အသွားသည်။ ဟန်ကိုယ်ဖို့ဆိုသလို

“နင်လျှာမရှည်နဲ့ နင်ပျောက်သွားရင် ငါသေမှာမလို့။ နင့်ကိုဘာမှ စိတ်မပူဘူး။ အပိုတွေ ပြောမနေနဲ့ လာ။”

ဟုဆိုကာ လက်ကိုဆွဲရင်း ခေါ်လာတော့လည်း မငြင်းသည့်အပြင် ပြောသေးတာက

“ဟီး.. ကိုလေးနဲ့ ပေါက်စက အခုကျတော့လည်း ရန်ဖြစ်ထားတဲ့ စုံတွဲတွေကျနေတာပဲ ဟဲဟဲ”

ရယ်ပုံကိုက လူယုတ်မာ အသံနဲ့ရယ်တာ။

” .. .. ..”

ဘာမှပြန်မပြောပဲ လက်ကို အတင်းဆွဲကာ ခေါ်လာရင်း သူက ဖက်ခနဲဆို ခါးကို ဖက်ကာ

“ကိုလေး..နေပါဦး ခဏနားထောင်”

ဆိုပြီး ကျွန်တော့်ကို ဆွဲလှည့်တယ်။ ရုတ်တရက်ဆိုတော့ ကြောင်သွားပြီး ဘာဆက်ပြောမလဲ နားထောင်မိတာပေါ့။

“ပေါက်စကို မိန်းကလေးလို့ကို မထင်တာလား”

“ဟာ.. မိန်းကလေးမလို့ စိုးရိမ်တာပေါ့ဟ”

“ကိုလေး စိုးရိမ်တာ သိပါတယ်။ အဲ့တာပြောတာ မဟုတ်ဘူး။ ပေါက်စကို ကိုလေးမိန်းမအပေါ် မြင်သလို မမြင်ဘူးလား”

နွယ်ပြီလေ။

“ဒါ.. ဒါက..”

“ကိုလေး.. မလိမ်ပါနဲ့နော်.. ပေါက်စကို ဒီနေ့ ကိုလေးကြည့်တာတွေ မရိုးသားဘူး အမှန်အတိုင်းဖြေ”

“အာ.. ကြည့်တာက အော် ဒီကလေးမ အရွယ်ရောက်လာပါလားဆိုပြီးပဲ ကြည့်တာပါ။ နင်က ငါ့ညီမအရင်းလိုပါပဲ။ တခြား မတွေးနဲ့”

” အပိုတွေ “

“….”

“ကိုလေးဟာလေ… အဖြစ်ကို မရှိဘူး”

ပေါက်စ၏ မှတ်ချက်ကြောင့် ဒေါသက ဒိုင်းခနဲ ထွက်သွားပြီး ပါးနှစ်ဖက်ကို ကိုင်ကာ ပြွတ်ခနဲ နှုတ်ခမ်းကို ဆွဲနမ်းလိုက်မိသည်။

“….”

“…..”

နှစ်ယောက်လုံး ခဏကြောင်သွားတာပေါ့။ နောက်တော့ လက်ကိုဆွဲပြီး လမ်းလျှောက်လာရင်း သူမက ခါးကိုလှမ်းဖက်တော့ ကျွန်တော် မရွေ့နိုင် မလှုပ်နိုင်။ ဆူညံနေသော ပတ်ဝန်းကျင်တစ်ခုလုံးမှာ ကျွန်တော်တို့ ၂ ယောက်က တိတ်ဆိတ်ညင်သာလှသည်။ ဟုတ်သည်။ ကျွန်တော်တို့ ၂ ယောက်လုံး နားလည်တယ်လေ။ ဒါမဖြစ်နိုင်တဲ့ ကိစ္စဆိုတာ။ ဒါမူးနေတုန်း ဖြစ်မိတဲ့ အဖြစ်အပျက်သာသာ။ အချိန်တန်ရင် မေ့သွားမှာ..။ ဒီလိုနဲ့ပဲ . . . .

ကားပေါ်ပြန်ရောက် လည်ကြပတ်ကြနဲ့ အကျနေ့တစ်ရက် ကုန်ဆုံးသွားသည်။ နောက်နေ့ကျတော့ မလှုပ်နိုင်။ ကိုယ်တင်မဟုတ်.. ပိုဆိုးတာက ကိုယ့်မိန်းမ အပူတွေကြီးပြီး ဖျားပါလေရော။ ဆေးလေးတိုက် နွေးနွေးထွေးထွေးထားပြီး ပေါက်စတို့အိမ်ကို လာတော့လည်း.. ပေါက်စမလည်း ဖျားသည်။

သူ့အစ်ကိုလင်မယားကတော့ ကားဖြင့် ထွက်သွားပြီ။ အိမ်မှာ အဘိုးကြီးနဲ့ အဘွားကြီးပဲရှိတယ်။ ပေါက်စ နေမကောင်းဘူးဆိုတော့ သူတို့လည်း တရားစခန်း မသွားကြ။ ကျွန်တော်ရောက်သွားတော့မှ ဘွားတော်က တရားနာလေးအမှီ သွားပါဦးမယ်ဆိုပြီး ဘိုးတော်နဲ့ ကျွန်တော့်ကို လူနာစောင့်ခိုင်းခဲ့သည်။

ဘိုးတော်ကလည်း လေပစ်ချက်တွေက နိုင်းလောက်ရှိတယ်။ တောက်လျှောက်ပစ်နေတာ။ လူနာဝင်ကြည့်ဖို့ပြောတော့ ဘိုးတော်ကလည်း ဆေးယူကာ လိုက်ခဲ့သည်။ ချမ်းနေတာမှ တုန်လို့။ မနေ့က မကဲစဖူး ကဲလိုက်တာ ဒီနေ့ တုတ်တုတ်မလှုပ်။ ပေါက်စကိုနိုးပြီး ဆေးတိုက်တော့ ဆေးသောက်ရင်းတောင် ကျွန်တော်ကိုမြင်တော့ စောက်ခွက်က ပြုံးစိစိ။ ပြီးတော့

“ဖေကြီးရေ အမေလှမ်းထားတဲ့ အဝတ်တွေ ရုတ်ရဦးမယ်ထင်တယ်။ အပေါ်ထပ်မှာ.. ကိုလေးကို ခေါ်သွားလိုက်ဦး”

“ဟေ.. ဟုတ်သားပဲ။ နေနေ.. မောင်စည်သူ။ ဧည့်သည်ကို ခိုင်းလို့ ဖြစ်ပါ့မလား။ ပြီးတော့ ထဘီတွေလည်း ပါတာကို”

“အာ.. ဦးလေးကလည်း.. ရပါတယ်။”

“ရပါတယ် မလုပ်နဲ့။ မင်းညီမက ဘယ်ထပြေးမလဲ မသိဘူး။ သေချာကြည့်ထား”

” ဟုတ်ကဲ့ ဦးလေး။”

ဘိုးတော် ပြောတာလည်း ဟုတ်သည်။ ဒီကလေးမ ဘာကြံနေလဲဆိုတာ မသိ။ အခန်းဝက ထိုင်စောင့်ရင်း မျက်စိဒေါက်ထောက် ကြည့်နေရသည်။ ဘိုးတော် အပေါ်တက်သွားတော့ ပေါက်စက ဗြုန်းခနဲထကာ ကျနော့်ကို သိုင်းဖက်၏။

“ကိုလေးရာ လွမ်းလိုက်တာ။..”

“ဟဲ့.. ဟဲ့ အဘမြင်သွားရင် မကေင်းဘူး”

အတင်း တွန်းချသော်လည်း မရ။

“ဟဲဟဲ လန့်လို့လား။ မလန့်ပါနဲ့”

ဟုပြောရင်း သူမ ကုတင်ပေါ် ပြန်တက်သွားသည်။ ပြီးတော့ ဆက်လုပ်ပုံက အသည်းယားစရာ။ စောင်ကို ရင်ဘတ်အထိ ခြုံရင်းနဲ့ ဝှစ်ခနဲဆိုသလို သူမ၏ အင်္ကျီကို ချွတ်ပြီး လက်ဖြင့် ယမ်းပြသည်။ ထိုအချိန်မှာပင် ဘိုးတော်က အောက်ဆင်းလာပြီ။ ဘိုးတော်အသံကြားတော့ အင်္ကျီကို စောင်ခြုံထဲထည့်ရင်း ကျွန်တော့်ကို လျှာထုတ်ပြသည်။ နိုင်လည်းမနိုင်တဲ့ ကလေးမ။

“ဖေကြီးရေ… ဖေကြီး လာပါဦး”

ဘာကြံနေပြန်ပြီ မသိ။

“အေး ပြော… ဘာဖြစ်လို့တုန်း”

ပေါက်စ၏ အသည်းအသန် ခေါ်သံကြောင့် ဘိုးတော် ပြာပြာသလဲ ဖြစ်သွားသည်။

“သမီး ဗိုက်ဆာတယ်။ မနက်ထဲက ဘာမှမစားရသေးဘူး”

“နင် အပိုတွေ မပြောနဲ့ မနက်ကတင် နင် ဆန်ပြုတ် သောက်ပြီးပြီလေ”

“သိဘူး ဆာတယ်။ ခုနကတင် ဆေးသောက်ထားတာ ။ သမီးကို ဘာမှလည်း မကျွေးဘူး။ ဗိုက်ဆာတယ်။ ဗိုက်ဆာတယ်”

“အေးပါဟာ..။ သမီးတစ်ကောင် အရွယ်ရောက်နေပြီ အခုထိ အကုန်ခိုင်းတုန်း”

“မောင်စည်သူ။ ခဏကြည့်ထား။ မနက်တောင် အဘ ဆန်ပြုတ်ပြုတ်တုန်း သူလမ်းထိပ်မှာ ရေသွားဆော့နေတာ ပြန်ခေါ်ရတယ်။”

“ဟုတ်ကဲ့ အဘ..။”

“နေကလည်းကောင်းတာမဟုတ်.. ယွပိုးကလည်း အခုထိ မသေသေးဘူး”

ဘိုးတော် ပွစိပွစိနှင့် မီးဖိုချောင်ထဲ ဝင်သွားတာကြည့်ရင်း ဟူးခနဲ သက်ပြင်းချမိသည်။ ပေါက်စကို ပြန်ကြည့်မိတော့ သူမပင်တီကို ခုနကလို ယမ်းပြနေသည်။ ကိုယ်လည်း သည်းမခံနိုင်တော့။ ကိလေသာကုန်နေတဲ့ ကောင်လည်း မဟုတ်ဘူးလေ။

ရုတ်တရက်ထပြီး စောင်ကို ဆွဲလှန်လိုက်တော့ တစ်ကိုယ်လုံးက မိမွေးတိုင်း ဖမွေးတိုင်း။ ပစ္စည်းက ဒင်ခနဲ ထလာသည်။ ပေါင်နှစ်လုံးကြား ခေါင်းပြေးဝင်ကာ အားပါးတရ ကုန်းယက်လိုက်တော့သည်။ တပြက်ပြက် မြည်နေသံက အခန်းဝကပင် ကြားနိုင်သည်။ ပေါက်စအဖုတ်က အရည်တွေနဲ့ ကျွန်တော့် တံတွေးတွေရောကာ ရွှဲအိုင်နေပါလေရော။ ထိုစဉ်

“ဟဲ့.. ကြက်ဥလား ကြက်သား”

ဟူသည့် အသံကြောင့် ၂ ကောင်သား တွန့်ခနဲ ဖြစ်သွားသည်။ ခဏရပ်သွားသော ကျွန်တော့်ခေါင်းကို ဖိချရင်း သူမက

“ကြက်သား အဘရေ ကြက်သား”

ဟု လှမ်းအော်ရင်း ဖြေသည်။ ထိုစဉ် ကျွန်တော်အကြံတစ်ခု လင်းခနဲရသည်။ ဟုတ်ပြီ။ ဒီတိုင်းလုပ်ရမယ်။ ရုတ်ခနဲထကာ အခန်းထဲမှ ထွက်သွားတော့ သူမ ကြောင်သွားသည်။ ကျွန်တော် ပြတင်းပေါက်တံခါးကို လက်ညှိုးထိုးပြရင်း မျက်စိမှိတ်ပြတော့ သူကလည်း သဘောပေါက်သည်။ ချက်ချင်း ခေါင်းညိတ်ပြသည်။ မီးဖိုချောင်ထဲက ဘိုးတော်ကို လှမ်းကြည့်တော့ ပန်ကန်ထဲတောင် ခေါက်ဆွဲကို ထည့်နေပြီ။ ဒီတော့မှ..

“အဘရေ.. ကျွန်တော် ပြန်ပြီနော်။ တံခါးစေ့ခဲ့မယ်”

ဟု လှမ်းအော်ရင်း ခြံထဲဝင်ကာ သူမ အခန်းပြတင်းပေါက်နား ထိုင်နေမိသည်။

“အေးအေး…”

ဟုသာ ပြန်ဖြေနိုင်သည်။ ဟုတ်တယ်လေ ခေါက်ဆွဲထည့်ရင်း တန်းလန်းဆိုတော့ နှုတ်တောင်မဆက်လိုက်ရ။ ဘိုးတော်က ပေါက်စကို ခေါက်ဆွဲချပေးရင်း အခန်းဝမှာ ထိုင်စောင့်နေသဖြင့်

“ဖေကြီး ဘာထိုင်ကြည့်နေတာလဲ ခြံတံခါး သွားပိတ်ဦးလေ”

ဟု ပေါက်စအပြောကြောင့်

“အေးအေး ဟုတ်သားဟ ။ နင်ဘယ်မှ လျှောက်မသွားနဲ့နော်”

ဟုဆိုကာ ထွက်သွားတော့ သူကပြတင်းပေါက်ထဖွင့်သည်။ ဒီတော့မှ ခွဝင်ရင်း ပြတင်းပေါက်ကိုပြန်စေ့။ နှုတ်ခမ်းကို တရစပ် နမ်းမိသည်။ ဘာမှဝတ်မထားသော သူမတစ်ကိုယ်လုံးကို ကိုယ်တွယ်ကစားရင်း တံခါးမကြီး ဂျက်ထိုးလိုက်သည်။ ပေါက်စမ ပေါင်ကိုဖြဲပြီး လီးကိုကိုင်သွင်းသည့်အချိန် ဒုန်းဒုန်းဆို တံခါးကို တွန်းသံကြားရသည်။