ဒရိုင်ဘာခင်ရေးသားသူ – Ko $uper (ကိုစူပါ)🏵️အပိုင်း (၂)🏵️ဘဏ်ကကောင်မလေး ( ၂ )လင်းတစ်ယောက် ငုံပြီး ပါးစပ်လေးနဲ့ သေချာလေး လုပ်ပေးနေသည်ကို ငုံကြည့်နေတဲ့ ခင်မောင်ဝင်းစိတ်ထဲ ဘာလို့ တက္ကသိုလ်တုန်းက အချစ်ဦးမဟုတ်ပေမယ့် အချစ်နဲ့ဆက်နွယ်နေသည့် အနမ်း အတွေ့ အလွမ်း အဆွေးတွေအပြင် အမုန်းတရားတွေအဖြစ် တစ်ခုချင်းဆီ သင်ပြပေးသွားတဲ့ သဇင်ဝင်းကို သွားပြီး အမှတ်ရနေသည်ကို သူနားမလည်…။ အမူအရာလေးတွေ စကားပြောဟန်လေးတွေ တစ်ခါတစ်လေ မျက်စောင်းထိုးတာလေးတွေက သွားတက်လေးနဲ့ မေးချွန်ချွန်လေးကြောင့်သာ မဟုတ်ရင် သဇင်ဝင်းပဲ။ခင်မောင်ဝင်းအတွေးတွေကို မောင်းထုတ်လိုက်သည်…….။ လင်းကို ဆွဲထူလိုက်သည်….။ လင်း တံဒေါင်နှစ်ဖက် ခင်မောင်ဝင်း ပေါင်ပေါ် ထောက်လျှက်သားလေးနဲ့ ခင်မောင်ဝင်းကို မော့ကြည့်လိုက်သည်…။ ခင်မောင်ဝင်းလက်ကတော့ လင်းရဲ့ ပုခုံး ကျောပြင် ခါးနဲ့ တင်ပါးလေးပေါ်က ရေစက်လေးတွေကို သပ်ချပေးပြီး လင်းပါးလေးကို တစ်ချက်နမ်းလိုက်သည်…။“ကုတင်ပေါ်သွားကြမလား……“ခင်မောင်ဝင်းမေးလိုက်တော့… လင်း ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်သည်….။ လင်းက တာဝါလေးယူပြီး ခင်မောင်ဝင်းကို သုတ်ပေးနေသည်…။ ကျောဖက် ဖင် ပေါင် ခြေသလုံးပါမကျန် သုတ်ပေးနေတော့ ခင်မောင်ဝင်း အားတောင်နာသွားသည်…။“ရတယ် လင်း တာဝါလေးပေး ခေါင်းလေးနဲနဲသုတ်ချင်လို့….““ရေခြောက်အောင်မသုတ်နဲ့နော်….။ အစ်ကို့ဆံပင်က အခုရေလေးစိုပြီး နဖူးပေါ် ပြန်ကျနေတာလေးနဲ့ အစ်ကို့မျက်နှာနဲ့လိုက်လို့“….ဆိုပြီး ရှက်စနိုး မခို့တရို့ အမူအယာလေးနဲ့ ပြောလိုက်ရာ… ခင်မောင်ဝင်းရင်ထဲ ရထားတစင်း ဖြတ်သွားလေသည်….။“နှာစေးမှာပေါ့ လင်းရ““စေးပါဘူး ဒီလောက်လေးနဲ့ ကိုယ့်ခန္ဓာကိုယ်မှ အားမနာ ဟွန့်…“လင်း ပြောပြီး ဖင့်လေးနောက်ပစ်ကာ ကော့တော့ကော့တော့နဲ့ အိပ်ခန်းထဲသွားလေသည်….။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း တာဝါကို တန်းပေါ် ဖြစ်သလိုတင်ထားပြီး လင်းနောက်က လိုက်သွားသည်…။ ခင်မောင်ဝင်း လိုက်လာသည်ကို လင်းတစ်ချက် လည်စောင်းကြည့်ပြီး ကုတင်နားရောက်တော့ ဒူးလေးတစ်ဖက်တင် လက်နှစ်ဖက်ထောက်ပြီး ခါးလေးကာ့ကာ ဖင်လေးကောက်ပြပြီး ခင်မောင်ဝင်းကို မခန့်လေးစားအိုင်တင်နဲ့ ကလူကျီစယ်လေသည်….။ နှုတ်ခမ်းလေးကိုက်ကာ ဟင်း အင်း ဆိုပြီး လက်တစ်ဖက်က နို့ကိုကိုင်ပြီး ခင်မောင်ဝင်းကို တမင်တကာ လုပ်ပြနေသည်….။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း စနေမှန်းသိလေ အဲ့လိုစတာလေးကိုက ချစ်စရာလေးလို့မြင်လေ စိတ်ထဲလည်း လုပ်ချင်စိတ်တွေ ထကြွနေပြီ…။“ဒီကောင်မလေးတော့လား လူကိုမခန့်လေးစားနဲ့ ကျောင်းမှန်းကန်မှန်းသိအောင် ခင်မောင်ဝင်း အစွမ်းပြရသေးတာပေါ့“ဆိုပြီး ခါးကို သွားကလိထိုးလိုက်လေသည်…။ လင်း လည်း ယားသွားတာကြောင့် ကုတင်ပေါ် ထိုးမှောက်ချလိုက်ပြီး……“အမလေး ယားတယ်ရှင့် ဒရိုင်ဘာခင်ကြီးရယ် လူကို လုပ်ချင်လုပ်ပါ ကလိတော့မထိုးပါနဲ့ မောလို့ပါ ခစ်ခစ်..““မရဘူး ကလိထိုးပြီးမှ တမုန်းဆွဲမယ် ဒါမှ လင်း မောနေမှာ…။ လင်းမမောရင် အစ်ကို မောသွားလိမ့်မယ်…။ အခုတောင် ဖင်လေးကော့ပြတာနဲ့ ရင်ဖက်ကြီး ဖုတ်လိုက်ဖုတ်လိုက် ဖြစ်နေပြီ…..““အမယ် ဒရိုင်ဘာစိုင်းစိုင်း လုပ်ချင်သေးတယ်…. ခိခိ ရယ်ရတယ်….““ကဲ ရယ်ချင်ဦး“ခင်မောင်ဝင်း ခါးလေးကို ကလိထိုးလိုက် မြီးညောင့်ရိုးနားလေးကို ထိုးလိုက် နောက်ဆုံး ဒါကောက်ခွက်ကို ဂျိုင်းအောက်ထည့်ပြီး ခြေဖဝါးနှစ်ဖက်ကို ကလိထိုးလေရာ… လင်းတစ်ယောက် ငပြေမလေးဆားပက်ထားသလို ဖျက်ဖျက်လူးနေသည်…..။“အစ်ကိုရယ် တော်ပါတော့။ လင်း မောလွန်းလို့ ကလိမထိုးပါနဲ့တော့။ အစ်ကို့ဟာနဲ့ပဲ ထိုးပါတော့လားဟင်…“ခင်မောင်ဝင်း ကလိထိုးနေတာကို ရပ်လိုက်ပြီး…..“ကလိထိုးမခံချင်ရင် ငြိမ်ခံ ဒါပဲ“ခင်မောင်ဝင်း ဟောက်ပြောလေး ပြောလိုက်သည်…။“ဟုတ် ခိခိ ရယ်ရတယ် စိတ်လည်းမဆိုးတတ်ဘဲ လေသံမာမာ လာပြောနေတယ် ကရောကရော…““ဟာ ဒီကောင်မလေးတော့…“ခင်မောင်ဝင်း ကလိထပ်ထိုးလိုက်သည်…။“အားအား…စတာစတာ ဘွာတေး… ငြိမ်ခံပါ့မယ်ရှင်…. ဖင်ကလွဲရင် ကြိုက်သလိုလုပ်ပါရှင်.. ဖင်လေးတော့ ချမ်းသာပေးပါနော်…..““ဟားဟားဟား…..“ဇာတ်ကားထဲက ကြာကူလီအသံဖြင့် ခင်မောင်ဝင်း ရယ်လိုက်သည်….။“ဟင်မလုပ်ပါနဲ့နော် ကြောက်လို့…“ဖင်လေး လက်ဝါးလေးနဲ့ ပိတ်ပြီး ခင်မောင်ဝင်းကို မှောက်လျှက်ကနေလှည့်ကြည့်လိုက်သည်….။“ဟားဟားဟား…“ခင်မောင်ဝင်း ဆက်ရယ်လိုက်သည်…..။“စိတ်ဆိုးမှာနော် ဟင့်…““ဟားဟားဟား….““ဘာဖြစ်နေတာလဲ…..““ ဟီး ….ဘာမှမဟုတ်ဘူး ညက တစ်ညလုံး မအိပ်ရသေးလို့…။ အဲ့တာ အားရပါးရရယ်ပြီး အိပ်ချင်ပြေအောင်လုပ်နေတာ ဟားဟားဟား…““ခီးခီး.. လူနောက် ဒီကဖြင့် ကြောက်သွားတာ.. ဖင်တောင်တုန်တယ်….ခင်မောင်ဝင်းကို လင်းပြောရင်း ဖင်လေးကို မတုံတုံအောင် တုံပြပြီးရယ်နေတဲ့ အမူအယာလေးကြောင့်…. ပိုရီးယ်ချင်သွားသည်…။ စိတ်ထဲလည်း…. ဆော်ခေါ်စားနေသည် ဘာညာကို လုံးဝမေ့သွားလေသည်…။ သဇင်ဝင်းလည်း မသိတော့။ လက်ရှိ လင်းသည် သူနဲ့ တစ်သားထဲဖြစ်သွားသလို ခံစားသွားရလေသည်…။ တကယ်တော့ ညက ကားပေါ်မှာထဲက လင်းနဲ့ မိုးကို လုပ်စားနေသည်လို့ကို သူ မသတ်မှတ်…..။ ခေါင်းထဲက အတွေးတွေကိုပြန်ထုတ် သူ့စိတ်နောက်ကို ကိုယ်ခန္ဓာကို အလိုက်သင့်လေး မျောလိုက်သွားလိုက်သည်….။လင်းကမှောက်လျှက်လေး လက်ဝါးလေးတစ်ဖက်ကိုထပ်လျှက် လက်ဖမိုးလေးပေါ် မေးတင်ထားသည်…။ လုံးဝ ခင်မောင်ဝင်းကို နောက်လှည့်မကြည့်…. ယောက်ကျားတစ်ယောက်ကို ကိုယ်တုံးလုံးလေး ကျောပေးမှောက်ထားသည့် ခံစားချက်သည် ထူးဆန်းသည်….။ သူစိတ်ထဲ ရင်ခုန်မိသည်..။ ဘာလုပ်မလဲပေါ့…။ ဒါပေမယ့် အခု သူ စိတ်ချလက်ချ နေနေမိသည်…..။ အရင်ဘယ်တုန်းကမှ ဒီလိုမနေဖူး စိတ်မချတတ်ဖူးပေ….။ ခင်မောင်ဝင်း ဘာလုပ်မလဲဆိုတာ သိချင်နေမိသည်….။ ဘာလုပ်လုပ် လုပ်ခွင့်ပြုဖို့လည်း စိတ်ကဖြစ်နေသည်….။ထိုစဉ် ခင်မောင်ဝင်း အနမ်းလေးတွေ ခြေသလုံးလေးကနေစလာပြီး ပေါင်တံလေးတွေကို အနှံ့အပြား ဆက်တိုက်လေး နမ်းလာနေသည်မို့ ရင်ထဲ ကြည်နူးတာလား ပျော်တာလား ရင်ခုန်တာလားမကွဲပြားပေမယ့် လင်း သဘောကျသည်….။ ခင်မောင်ဝင်း လျှာဖျားလေးကို ဖင်လုံးလေးကို ဝိုက်ဝိုက်ပြီး ယက်နေပြီး မီးညောင့်ရိုးနေရာလေးကို လျှာနဲ့ထိုးထိုးနေသည်…။ ထူးဆန်းသည် အခုတော့ မယားတော့ပါလား ….။ ဖင်အကွဲလေးကို အထဲထိမဟုတ်ပဲ အကွဲလေးအတိုင်း ပေါင်မုန့်ပေါ် ထောပတ်သုတ်သလိုလေး လျှာလေးနဲ့ ဖွဖွလေး ကပ်ပြီ အောက်ကနေ မြီးညောင့်ရိုးဆီ ပင့်ယက်လိုက်တဲ့အခါတော့…“အို့…အစ်ကိုရယ်…. စိတ်ထဲ ယားကျိကျိနဲ့ စကေးကြမ်းတယ်နော် ခိခိ“ဆိုပြီး ခင်မောင်ဝင်းကို ကြားလောက်ရုံလေး ပြောလိုက်သည်….။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း ကုတင်ပေါ်တက်လာပြီး ကျောပြင်တစ်လျှောက်နဲ့ လည်ကုတ်လေးတွေကို မာကင်ရာမထင်အောင် ဖွဖွလေးစုပ်ကာ လျှာလေးနဲ့ လိုက်သပ်နေသည်….။ လင်းလည်း မာကင်ထင်လောက်အောင် မလုပ်တာ သတိထားမိတာကြောင့် သတိမပေးတော့ဘဲ မျက်လုံးလေးမှေးစင်းကာ ငြိမ်ခံနေသည်….။ ခင်မောင်ဝင်းလက်ကတော့ ဖင်လုံးလေးပေါ်ရောက်လာပြီး ဂျုံနယ်သလို နယ်ပေးပြီး အကွဲကြောင်းလေးထဲ လက်ကိုထည့်လိုက်ပြီး လက်ညိုးထိပ်လေးနဲ့ ဖင်ပေါက်လေးကို သွင်းတာမဟုတ်ဘဲ ဖိဖိပေးလိုက်သည်…..။ လင်း မေးတင်ထားတာရာကနေ ခေါင်းလေးကို ခင်မောင်ဝင်းရှိတဲ့ဖက် စောင်းချလိုက်သည်…။“အစ်ကို မသွင်းပါနဲ့နော်…နာမှာ..““အင်းပါ လင်းရ မသွင်းပါဘူး စိတ်မပူနဲ့ ဒီအတိုင်းလေးပဲ ထိတာ ““ဟုတ်… လင်းကို နမ်းပါလားဟင်“ဆိုပြီး နှုတ်ခမ်လေး မပွင့်တပွင့်လေး ဟပေးလေသည်…။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း ကိုယ်ကို အပေါ်တိုးလိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်းလေးကို စုပ်ယူလိုက်လေသည်…။ လက်တစ်ဖက်က လင်းခေါင်းအောက်ကို သွင်းလိုက်ပြီး လက်တစ်ဖက်က ဖင်လေးကို ကိုင်နေဆဲ…. လင်းကိုယ်လုံးလေးကို ဘေးစောင်းလိုက်ပြီး… ဒူးလေးတစ်ဖက် ထောင်ပေးလိုက်သည်….။ ခင်မောင်ဝင်းကို သူ့ဟာလေးကို ကိုင်စေချင်ကြောင်း ပြလိုက်သည်…။ ခင်မောင်ဝင်းကလည်း နှုတ်ခမ်းချင်းစုပ်နေရာကနေ ခဏရပ်လိုက်ပြီး လင်းရဲ့ဟာလေးကို လက်နဲ့ကိုင်ပြီး ကြည့်လိုက်သည်….။လင်းပေါင်ခြံလေးတွေနဲ့ ဗိုက်သားတို့မှာ တစ်ရောင်ထဲရှိနေသည်…။ အမွှေးလေးတွေကို သေချာရိတ်ထားသည်….။ နှုတ်ခမ်းသာလေးတွေက စိစိရိရိလေးနဲ့ အရမ်းကြီးမထူဘဲ…. ပါးသည်…။ ခင်မောင်ဝင်း လက်နဲ့ ဖြဲလိုက်တော့ အတွင်းသားအဖုံးပေါ်လာသည်..။ အညိုလေးပေမယ့် မဲသည့်ဖက်မရောက်ဘဲ ပန်းရောင်မဆန်တဆန်လေးဖြစ်သည်….။ လက်လေးနဲ့ အစိလေးကို ကစားပေးလိုက်တော့… လင်း ခင်မောင်ဝင်းကို သိုင်းဖက်ပြီး နှုတ်ခမ်းချင်းလာစုပ်လေသည်…..။ခင်မောင်ဝင်းလည်း လက်ညှိုးလေးကို သွင်းလိုက်သည်…။ လက်တစ်ဆစ်လောက် ဝင်သွားသည်နှင့် လင်းပေါင်လေး ပိုကားသွားသည်…။ လက်ညှိုးတစ်ချောင်းလုံးသွင်းပြီး လှုပ်ကာလှုပ်ကာ အထဲမှ ကစားပေးလိုက်သည်….။“အား အစ်ကိုရယ် ကောင်းလိုက်တာ… အာ့အ့အား…… နှစ်ချောင်းပူးလေး ထည့်ပေးပါ…“ခင်မောင်ဝင်းစိတ်ထဲ လင်းက အထန်လေးပဲလို့ သဘောကျစွာ တွေးလိုက်သည်…။ ဒါမျိုလေးကို ခင်မောင်ဝင်း သဘောကျသည်…။ ဟုတ်သည် လိင်ဆက်ဆံရာမှာ ရှက်သလို ရွံ့သလို ရွံသလို လုပ်နေရင် သူမကြိုက်။ ပွင်းလင်းတာကို ကြိုက်သည်….။ အခုလို အထန်လေးနဲ့ တွေ့ရင် ပိုလို့တောင် လုပ်လို့ကောင်းသေးသည်….။ သူတစ်ပြန်ကိုယ်တစ်ပြန်နဲ့ ပျော်ဖို့ကောင်းသည်…..။ လင်း ပြောသလို လက်နှစ်ချောင်းပူးထည့်ပြီး ကရိုင်းပေးလိုက်သည်….။“အား အား..ရှီးရှီး ကောင်းလိုက်တာ ကိုကိုရယ်….“ဟင် ကိုကို ဆိုပါလား…။ ခင်မောင်ဝင်း တစ်ခါမှ အဲ့လိုမခေါ်ခံရဖူးချေ….။ နားထဲ တစ်မျိုးဖြစ်သွားသည်…။ စိတ်ကလည်း ဒီကောင်မလေး လူကို တော်တော်ချုပ်တတ်တာပဲ… ငါတော့ ကြွေဆင်းတော့မယ်ဆိုပြီး အတွေးတွေ ရောက်လာသည်…။ချက်ချင်း အတွေးတွေကို ပြန်ရှင်းလိုက်ပြီး လုပ်လက်စကိုသာ အာရုံစိုက်လိုက်သည်……။ လင်း ကိုယ်လုံးလေး မစောင်းနိုင်တော့ဘဲ… ပက်လက်ဖြစ်သွားပြီး ကော့ပျံနေသည်….။ လက်ကလည်း အိပ်ယာခင်းကိုကိုင်လျှက် ခါးကို မွှေ့ယာနဲ့လွှတ်အောင် ကော့ကော့နေသည်……။“ရှီး အား…ကောင်းလိုက်တာ ကိုကိုရယ်….“ခင်မောင်ဝင်းလည်း သူ့ကိုယ်သူ ဂျပန်အောကားထဲက ဘဲလို ဆော်လေးတွေကို လက်နဲ့ အရည်တောက်တောက်ကျအောင် လုပ်နေသလို ခံစားမိသွားသည်…။ ရီးယ်လည်းရယ်ချင်သွားသည်…။ သူကြည့်ဖူးသည် အင်္ဂလိပ်ကားထဲကလို သူဌေးသမီးရဲ့ ကာမလိုအင် ဆိုသည့် ကားနာမည်အတိုင်း ခြံထဲ အမှိုက်လာရှင်းတဲ့ဘဲကို အခန်းထဲခေါ်ပြီး သူ့အာသာဖြေခိုင်းသည်ကို သွားသတိရလေသည်……။ ငါနဲ့သူ နေရာချင်းမှားနေပြီဆိုပြီး လင်းကို တစ်ချက်ကြည့်လိုက်တော့….“ကိုကိုမရပ်နဲ့ လင်း ပြီးတော့မယ်…..အားအာ့“ခင်မောင်ဝင်း ခပ်ကြမ်းကြမ်းလေး လုပ်ပေးလိုက်သည်….။“အား….ကိုကို လက်ဖယ်လိုက်တော့..“ခင်မောင်ဝင်း လက်ဖယ်လိုက်ရာ အထဲမှ အရည်တွေ ပန်းထွက်လာသည်…။ အရမ်းကြီးတော့မများ..…။ ပြီးတော့ လင်းမှာ ကုန်းပေါ်ရောက်လာတဲ့ ငါးလို ကိုယ်လုံးလေး ကွေးလိုက်ဆန့်လိုက်နဲ့….. ဖြစ်နေပြီး အမောပြေတော့မှ…“ဆောရီးဆောရီး ကိုကိုရယ် ကောင်းလွန်းလို့…။ အခုလိုကောင်းတဲ့ အခိုက်အတန့်အဆိုတာ ရတုန်းယူထားရတာ….။ အခုလိုမပြီးတာ ကြာနေလို့နော်… နော်….“ခဏဆိုပြီး ရေချိုးခန်းထဲဝင်သွားပြီး ရေသွားဆေးကာ သုတ်ပြုပြီး ပြန်ထွက်လာသည်…..။“လာလာ..ကိုကို့အလှည့်…“ဆိုပြီး…. ခင်မောင်ဝင်းကို ကုတင်ခေါင်းရင်းမှာ ကျောမှီခိုင်းလိုက်သည်…။ သူ့ပေါင်ကြားထဲဝင်ကာ…. ခင်မောင်ဝင်းဟာကို ကိုင်ပြီး အရင်းကနေ ထိပ်ကို လျှာနဲ့သပ်ပြီး ငုံကာ စုပ်ပေးလိုက်သည်…..။ ခင်မောင်ဝင်း စိတ်ထဲ ရွံရှာခြင်းတော့မဖြစ်…. သူကျေနပ်သည်….။ တကယ်လို့ သူ့ကို အာကာထွန်းလို ဆော်ခေါ်မလား လင်းကိုခေါ်မလား မေးလာရင်… အမေးမဆုံးခင်တင် လင်းလို့ အကျယ်ကြီးအော်ကာ ဖြေပေးလိုက်မှာဖြစ်သည်….။ ဒါသူလိုချင်တဲ့ ကောင်မလေးပုံစံမျိုး….။မိန်းကလေးတစ်ယောက်ဆီက ခင်မောင်ဝင်း တောင်းဆိုချက်တွေထဲ ကုတင်ပေါ်မှာ ပွင့်ပွင့်လင်းလင်းရှိဖို့ဆိုတဲ့ တစ်ချက်က သူတောင်းဆိုချင်သည့် အချက်တွေထဲက တစ်ချက်ဖြစ်သည်မို့…. ဘာမှစိတ်ထဲ ထွေထွေထူးထူးမဖြစ်….။ သူတောင် ဖီးလ်ပိုတက်လာသည်လို့ ခံစားရလေသည်…..။ ပြီးတော့ ခုဏက လင်းပြောသွားသလို အခုလိုကောင်းတဲ့ အခိုက်အတန့် အခုလိုပြီးတာမျိုး ဆိုတာက ခင်မောင်ဝင်းအတွက် ပိုပြိးကျေနပ်စေမိသည်…။ သူမေးခွန်းတွေ မေးဖို့မလို….။ သူနားလည်ထားသည်က ကောင်းသည့်အနေအထားမို့ အကောင်းအတိုင်းပဲ နေလိုက်တာကောင်းသည်။ တခါတလေ မေးခွန်းသတ်လို့ခံစားရသည့် ကျောင်းသားလိုဖြစ်သွားနိုင်သည်မို့ တွေးနေရာကနေ…. သတိပြန်ဝင်လာကာ အတွေးတွေ ပထုတ်လိုက်ရပြန်သည်….။ သူ့ကိုယ်သူလည်း ဒီလောက် အပြုအစု ခရုတုတု ချောမောလှပတဲ့ ကောင်မလေး ပေါင်ကြားထဲရောက်နေတာတောင်မှ မဆီမဆိုင် အတွေးတွေနဲ့ ဒစ်လည်နေတဲ့ ကိုယ့်ကို အပြစ်တင်လိုက်သည်….။ စိတ်ကို သူ့ဟာဆီပြန်ပို့လိုက်မှ လင်းရဲ့ အာငွေ့ လျှာအဝိုက်နဲ့ နှုတ်ခမ်းသားတွေနဲ့ လက်ဖဝါးနုနုလေးတို့ရဲ့ အရသာကို ခံစားရလာသည်….။“အိုးရက်စ် ဘေဘီး အိုးရက်စ်…““ခစ်ခစ် ဖော်ရိန်နာကြီး နဲ့ လုပ်နေရတယ်ထင်မိတော့မယ်….. ကိုကို လူနောက်… အိုး ရက်စ် ပြီး ခွက်ပါယက်နော်…. ခိခိ““ဟားဟား…“လင်း အရွှန်းဖောက်လိုက်တာကြောင့် ခင်မောင်ဝင်းရယ်မိသွားပြီး ညှောင့်သလိုဖြစ်သွားကာ လင်းသီးသွားသည်…။“အင့် အင့်…အား ဟာ ကိုကို အရမ်းမသွင်းနဲ့လေ… အာခေါင်လာထိုးမိတယ်… မညှာမတာ သူများကို သီးလို့ မျက်ရည်တောင်ကျတယ်….“လင်း နာလို့မဟုတ် သီးလို့ကျသွားတာဖြစ်သည်…။ စိတ်လည်းမဆိုးပါ…။“ဆောရီးဘေဘီ.. ရယ်မိသွားလို့ ဆောရီး….. အား …. ကိုက်တယ်….““တမင်ကိုက်လိုက်တာ… ဖော်ရိန်နာကြီး နာရင်ဘယ်လိုအော်လဲ သိချင်လို့… နောက်ဆုံးတော့လည်း မြန်မာလိုပဲ အော်ရတာပဲမလား ခိခိ“ခင်မောင်ဝင်းလည်း မနေနိုင်တော့ပေ….။“လင်း လာခဲ့တော့ …….““စုပ်ဦးမှာ စုပ်လို့ကောင်းတယ်…. ဘာလို့လဲမသိဘူး… အမွှေးလေးတွေ မရှိတော့ ပိုကောင်းတယ်… ကျေးဇူးပါ အခုလို့သန့်ထားလို့…. ပြွတ်ပြွတ်““လာခဲ့တော့ နောက်မှစုပ်… တော်ကြာ ထွက်ကုန်မယ်…. မလုပ်လိုက်ရဘဲနေမယ်…. လုပ်ချင်နေပြီ……““အင်းပါ အင်းပါ လာပြီ နောက်ဆုံးတစ်ချက် အင့်….“လင်း အားနဲ့ တစ်ချက်စုပ်ချလိုက်ပြီး ထလာကာ သူ့အိတ်ထဲက ကွန်ဒုံးကိုထုတ်လိုက်သည်။ ခင်မောင်ဝင်းကြည့်လိုက်တော့ ရိုမန်းတစ် အပါးလေး။ ဒါပေမယ့် နေဦးဆိုပြီး ခင်မောင်ဝင်း သူ့ကွန်ဒုံးကို ထယူလိုက်သည်….။ ဝ.၀၁ သူနဲ့ အဆင်ပြေဆုံးဖြစ်သည့် ယူအက်စ် ကွန်ဒုံးဗူးလေး ပေးလိုက်သည်….။ ဂျယ်ဘူးလေးလည်း တင်ထားလိုက်သည်…။ လင်းက တော်တော်ဇိမ်ခံတတ်တဲ့ ကိုကိုပဲဆိုကာ ဗူးကိုကြည့်ကာ ပြောလိုက်ပြီး ဗူးကိုဖောက် အိတ်ကိုထပ်ဖောက်ကာ စွပ်ပေးပြီး ခင်မောင်ဝင်းကိုခွကာ လီးကို ကိုင်ပြီး တစ်ရစ်ပြီး တစ်ရစ် ဝင်အောင် ထိုင်ချလိုက်သည်….။ အတွင်းမှာ အရည်လေးတွေရွှဲနေတာကြောင့် အရသာကရှိလေသည်……“အာ့ အ့..ခဏနေဦးနော်.. လင်း အရင် အသွင်းအထုတ် လုပ်ပေးမယ်… လင်းဆောင့်ပြီး မောတော့မှ ကိုကိုဆောင့်…““ရက်စ်ဘေဘီ““လာပြန်ပြီ ဒီဘိုရူးနဲ့တော့ ခက်ပါတယ်… ခိခိ““ဟားဟား….“လင်း ခင်မောင်ဝင်းခေါင်းကို သူ့ရင်ဘတ်ထဲသွင်းကာ မြင်းစီးသလို လုပ်နေသည်။ ခင်မောင်ဝင်းမျက်နှာကိုလည်း သူ့နို့လေးတွေနဲ့ ဘယ်ပြန်ဘာပြန် ပါးရိုက်သလို ဖွဖွလေး ပွတ်သပ်ပေးလေည်…။ ခင်မောင်ဝင်းက လင်း ကိုယ်လုံးလေးကို ပြန်သိုင်းဖက်ထားသည်…..။ လင်း ခါးလေးပဲလှုပ်ပြီး လီးကို အတွင်းထဲ အဆုံးထည့်ထားပြီး အတွင်းသားတွေနဲ့ စုပ်စုပ်ယူလေသည်….။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း လူနဲ့သမ္ဘာနဲ့ မလိုက်တဲ့ လင်း ဆိုပြီး တွေးမိလိုက်သည်…။ ချက်ချင်းလည်း နောက်ဆက်တွဲများ မတွေးမိအောင် မောင်းထုက်လိုက်ပြီး လင်း ဖင်လုံးကို ကိုင်ကာ လင်းထိုင်ချလိုက်ရင် ပိုပြီး ဝင်သွားအောင်ဖိပေးလိုက် လင်းကြွရင် ပိုကြွသွားအောင် ထိန်းပေးလိုက်နဲ့ လုပ်ပေးလိုက်သည်….။ခင်မောင်ဝင်း ထိုင်နေရာကနေ အနေအထားပြောင်းလိုက်ပြီး လင်းကို ဖက်လျှက်သား သူ လှဲချလိုက်သည်…..။ လင်းကို သူ့ရင်ဘတ်ပေါ် ရင်ဘတ်ချင်းအပ်စေပြီး နှုတ်ခမ်းလေးကို နမ်းကာ တင်းကြပ်နေအောင်ဖက်ထားပြီး ခင်မောင်ဝင်း ဒူးကိုထောင်လိုက်ကာ လင်းကို ဒရကြမ်း အောက်ကနေပင့်နေသည်….။ လက်တစ်ဖက်ကလည်း လင်းရဲ့ အဝနားကနေ အဝင်အထွက်လုပ်နေသည့် သူ့ဟာကို ထိလိုက်ရာ မာတင်းနေတာကြောင့် အားရပါးရ ဖြစ်သွားသည်….။ နောက် လင်းရဲ့ အဝပတ်လည်ကို လက်နဲ့ လိုက်ကိုင်သည်..။ လင်းက လက်ကိုဖယ်ကာ လက်ဝါးချင်းကိုင်ထားလိုက်သည်…။ ထို့နောက် လက်ကို မွှေ့ယာပေါ် ကိုင်ထားလျှက်ထောက်ထားပြီး….“ကိုကို့ကို မုဒိန်းကျင့်မယ်ကွ…..“ဆိုပြီး ပြောင်စပ်စပ်မျက်နှာလေးဖြင့်…. အပေါ်ကနေ မြင်ဒုန်းစိုင်းစီးသလို ဆောင့်ပါလေသည်…… ။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း အပေါ်ကနေ ဖင်လုံးလုံးလေးဖြင့် အဆောင့်ကြမ်းကြမ်းဒဏ်ကြောင့် ခြေနှစ်ဖက်လိမ်ကောက်နေတော့သည်…..။ ဆောင့်တာဝတော့ ရွှေဘောစထိုးပါလေရော…..။ ရွှေဘောထိုးတဲ့အခါမှာတော့ ခင်မောင်ဝင်း တော်တော်လေး အရှိန်တက်ချင်လာသည်….။“ကိုကို ပြီးချင်လာတာလား….““အင်း နဲနဲ““မရဘူးကွာ မပြီးရဘူး…. လင်း မပြီးသေးဘူး… အောင့်ထား….““အ့..မရ…လောက်…ဖူး….. ထင်တယ်နော်…. အ့“ခင်မောင်ဝင်း ထွက်ချင်နေပြီ။“ မအောင့်နိုင်ရင် နို့သီးခေါင်းလိမ်တယ်ဟာ.. ကဲဟာ ကဲဟာ….““အား…““ဖြန်း“ခင်မောင်ဝင်း နာသွားသဖြင့် အားခနဲအော်လိုက်သလို ဆုပ်ကိုင်ထားသည့် လက်ကိုလည်း ရုန်းလိုက်ကာ လင်းဖင်လုံးကို ဖြန်းခနဲ ရိုက်ချမိသွားသည်…။ ပြီးချင်တာတောင် နဲနဲလျော့သွားသည်….။ ဂျွတ်ထိုးနေသည်ကို နင်သခိုးလားလို့ ဖြတ်ခနဲမေးပြီး ဂျွတ်ထိုးတာပြောက်အောင်လုပ်သလို လင်းလုပ်လိုက်တာ ပိုင်ချက်လို့တွေးနေတန်း လင်းကိုသတိရကာ….. နာသွားသလားဆိုပြီး ချက်ချင်းလင်းကို ကြည့်လိုက်ကာ….“အား ရက်စက်လိုက်တာ ကိုကိုရယ်… ဒါပေမယ့် ကောင်းလိုက်တာ.. ထပ်ရိုက် လင်း ဖီးလ်ဆောင့်တက်သွားတယ်….““ဟင်..““ဪ ခုနလို ဖြန်းခနဲရိုက်လို့ နာသွားတာ ကောင်းလိုက်တာ….““ဪ အင်းအင်း…““ဖြန်း ဖြန်း ဖြန်း….““အား အာ့ တင်ပါးကနာတာနဲ့ အထဲက ကောင်းလို့ကျိမ်းတာနဲ့ နှစ်ပင်လိမ်ပြီး ပြီးပြီ ကိုကိုရေ… အာ့အ့အား….““ဖက်ထားလင်း……“လင်း ဝပ်လျက်ကပ်ထားသည့်အတိုင်း ခင်မောင်ဝင်းလည်း ဖင်နှစ်ဖက်ကိုဖြဲပြီး ဒူးထောင်ကာ အကြမ်း ပင့် ဆောင့်လိုက်ရာ သူလည်း ပြီးသွားလေသည်…..။“အား….ပြီးပြီလင်းရေ…….““အင့်အင့်အင့် ကိုကိုကြမ်းတယ်…. ဟင့်ဟင့်… နာလိုက်တာ… ဒါမယ့်လေ ကောင်းတယ် ခစ်ခစ်“ခင်မောင်ဝင်းရင်ဘတ်ပေါ်ကမဆင်ဘဲ ပါးလေးကပ်ထားပြီး မျက်လုံးလေးမိတ်ကာ လင်း ရယ်လိုက်သည်…..။ နှစ်ယောက်သား အမောဖြေပြီး ဆေးကြောသုတ်သင်ကာ… အဝတ်လဲပြုပြီးတော့ လင်း လာပြောသည်….။“ကိုကို လင်း ဒီဖက်ခန်းကူးလာတုန်းက ဟိုဖက်ခန်းကသော့ ယူလာတယ်….။ သွားချောင်းရအောင်..“ဆိုပြီး လင်း သော့လေးပြသည်…။“ဟာ မကောင်းပါဘူး အားနာစရာ….““ဟာ…လာပါ သွားစကြမယ်… လာပါနော်…“လင်းခေါ်သွားတော့ ခင်မောင်ဝင်းလည်း မငြင်းတော့ဘဲ ချောင်းချင်စိတ်ပေါက်သွားသည်….။“ကဲသွားကြမယ်…ပေး အခန်းသော့…““ရော့ ကိုကို“နှစ်ယောက်သား အခန်းထဲကထွက်ပြီး ဟိုဖက်အခန်းကို သူခိုးပုံစံဖြင့် မသိမသာဖွင့်လိုက်ရာ တံခါးဘုက မချထားပေ…။ ထူးကျော် ဘယ်လောက်တောင် ကမန်းကတန်းနိုင်သလဲဆိုတော့…. အဲ့တာပင်ကြည့်။ ဒါပေမယ့် ပိုတော့ကောင်းသွားသည်….။ ချောက်ခနဲ အသံမထွက်တော့……။ကုတင်ပေါ်က မြင်ကွင်းကိုမြင်တော့….. လင်း မနေနိုင်မထိုင်နိုင် ထအော်သည်…..။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း ပါးစပ်လှမ်းပိတ်လိုက်ပေမယ့်…မမှီတော့ချေ…..။………………………………………………ဘဏ်ကကောင်မလေး ( ၃ )“ဟယ်.. မိုးကို ဗိုက်ကြီးနဲ့ ဖိနေတယ်တော့… ခီးခီး““ဟာ….ဒီကောင်မလေးတော့“ခင်မောင်ဝင်း ဟန့်ပြီး ပါးစပ်ကို လက်နဲ့ပိတ်လိုက်ပေမယ့် နောက်ကျသွားသည်..။“ဟ ဟ ဘာလဲဟ မင်းမေကြီးတော်….“ထူးကျော် မိုးကို ဗိုက်နဲ့ဖိထားရာမှ အဲ့လေ အပေါ်ကနေ လှေကြီးထိုးလုပ်နေရာမှ ကုတင်ဘေးကို လိမ့်ချလိုက်သည်…။ ကုတင်အစွန်း ဖြစ်နေတာကြောင့် ကြမ်းပြင်ပေါ် ဝက်ကျကျသွားသည်….။ အဲ့တာကို ဗိုက်နှိပ်ရယ်နေတာက လင်း….။“`ဟားဟား…““လင်း မသာမလေး နင်က ဘရုတ်ဘဲ…..။ ဟာ….. ကိုထူးကျော် ဘယ်နှယ့် ရှင့်ဟာကြီး အထဲကျန်ခဲ့တယ်….“မိုးက ခေါင်းအုံးလေးနဲ့ သူ့ကိုယ်လုံးလေးကိုကာပြီး လင်းကို လှမ်းဆဲရင်း ပေါင်ကြားထဲ ခုလုခုလုဖြစ်လို့ ငုံကြည့်လိုက်ရာ ထူးကျော် ကွန်ဒုံးကြီး ကျွတ်ကျန်နေခဲ့တာဖြစ်သည်…..။“ကိုကို သွားထုတ်ပေးလိုက်လေ…“ဆိုပြီး ခင်မောင်ဝင်းကျောကနေ တွန်းလိုက်ရာ မိုးကို အရှိန်လွန်ပြီး ခင်မောင်ဝင်း သွားဖက်မိသွားသည်….. ။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း ယောင်ပြီး ထုတ်ပေးရမလား… သွားမေးလေသည်…။“ရလား မိုး ကျွန်တော် ထုတ် ထုတ် ပေးရမလား….“မိုးလည်း ယောင်ပြီး“ဟုတ် ဟုတ် ကျေးဇူး “ဆိုကာ ထုတ်ဖြင့်မထုတ်ရသေးဘူး ကျေးဇူးယောင်ပြီး အရင်တင်လိုက်လေသည်….။ ထူးကျော်က ကုတင်အောက်ကနေ ပြုတ်ကျနေတဲ့ စောင်ကြီး ပတ်ပြီး…. ခင်မောင်ဝင်းကို…“လီးမို့ မင်းကထုတ်မှာလား….။ ငါဟာငါ ထုတ်ပေးလိုက်မယ်….။ မင်းတို့နှစ်ယောက် ထွက်သွားလိုက်တော့ မင်းမေကြီးတော်လိုပဲ….““အေး … ဟုတ်သားပဲ ငါက ဘာလို့ မင်းဟာကို ထုတ်ပေးရမှာလဲ။ မင်းဟာမင်းပဲ ထုတ်ပေးရမှာပေါ့…။ မင်းမေကြီးတော်မှ မဟုတ်တာ….။ နေဦး မင်းမေကြီးတော်ဆိုတာ မင်းဆီက ငါကူးတာ…။ မင်းက အော်ရီဂျယ်နယ် မင်းမေကြီးတော်….။ ငါမင်းရှေ့မှာ မင်းမေကြီးတော်လို့ မပြောဘူး…။ မင်းကို ရီစပတ် ပေးတယ်….“မိုး ခေါင်းအုံးလေးကို ပိုက်ထားလျှက်နဲ့ ကြီးကောင်ကြီးမား နှစ်ယောက် ကလေးကုလား ဘာတွေပြောနေမှန်း နားမလည်းဘဲ ဟိုကြည့်ဒီကြည့် ဖြစ်နေသည်…..။ တကယ်တော့ ခင်မောင်ဝင်းပြောနေကြ မင်းမေကြီးတော် ဆိုသည့်စကားက ထူးကျော်ပြောနေတာကို လိုက်ပြောရင်း သူ့လျှာမှာ စွဲသွားခြင်းဖြစ်သည်..။“ခင်မောင်ဝင်း မင်းဖာသာ ရီစပတ်မကလို့ ဆစ်စပတ်ပဲ ပေးပေး မင်းတို့ထွက်သွားလိုက်တော့….။ မိုး ကိုကြည့်စမ်း အားနာစရာကွာ…..“ထူးကျော် မန္တလေးသားပီပီ တော်ကီလှလှလေးနဲ့ မိုး ဆီက အားကိုးတဲ့ မျက်ဝန်းလေးရအောင် ယူလိုက်သည်…..။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း ဟုတ်သားပဲ…. နောက်မှဆက်ပြောမယ် မိုးတော့ အားနာစရာ….။“အိုကေ ဆောရီး ဆောရီး မင်းတို့ပြီးပြီ ထင်လို့ပါကွာ…““သားရီး အခန်းထဲ မဝင်ခင် တံခါးအရင်ခေါက်ဝင်ရတယ် ယဉ်ကျေးမှုရှိပါ…““အေးပါဟ….“ထူးကျော်ကို ပြောပြီး ခင်မောင်ဝင်း သူ့နောက်က လင်းကို ကြည့်လိုက်ရာ ရေခဲသေတ္တာတံခါးကို ပိတ်လိုက်ပြီး လက်ထဲ အအေးဗူးတစ်ဗူး ကိုင်ထားနေသည်ကို တွေ့သဖြင့်…“ဟာ အရေးထဲ အမိက အအေးတောင် ယူသောက်နေသေးတယ်…။ ဟိုဖက်ရောက်မှ သောက်တော့….။ ထူးကျော် သူ့ဟာ မိုးထဲက ထုတ်ရဦးမယ်….။ လာလာ ဟိုဖက်ခန်းပြန်မယ်…..“ဆိုပြီး လင်းကို ခင်မောင်ဝင်းလက်ဆွဲပြီး ထွက်သွားလေသည်….။ ထူးကျော်လည်း ဟူးခနဲ သက်ပြင်းချကာ မိုးကို တောင်းပန်လေသည်…။“ဆောရီး မိုးရာ…။ ခင်မောင်ဝင်းနဲ့က အဆောင်မှာထဲက စနေနောက်နေကြဆိုတော့.. မိုးကို အားနာပါတယ်နော်….“မိုး ရယ်ပြီး…“စိတ်မဆိုးပါဘူး ကိုထူးကျော်ကလည်း …. ကိုခင်မောင်ဝင်းကြောင့် မဖြစ်နိုင်ပါဘူး ဟိုကောင်မလေး လင်းကြောင့်ပဲဖြစ်မှာ….။ သူနဲ့ကလည်း မိုးနဲ့ ညီအစ်မတွေလို အတူစားအတူနေဆိုတော့ ကိစ္စမရှိပါဘူး… ရပါတယ်…..။ ဒါနဲ့ ဟိုဟာထုတ်လိုက်မယ်နော်…. အသစ်ပြန်တပ်တာပေါ့….“မိုး ပေါင်ဖြဲပြီး ကွန်ဒုံးကို ဆွဲထုတ်လိုက်သည်…..။ ထူးကျော် အခုမှ သေချာရပ်ကြည့်နေမိသည်….။ ခုနကရောက်ရောက်ချင်း စကားပြောပြီး တန်းစွတ်တာမို့ သေချာမနူးမနှပ်ဖြစ်….။“လှလိုက်တာ မိုးရာ….ဖောင်းဖောင်းလေး….“မိုး ကွန်ဒုံးကို တစ်ရူးနဲ့ လုံးပြီး အမိုက်ပုံးထဲထည့်ရင်း ထူးကျော်ကို မျက်စောင်းဖြင့်ထိုးလိုက်သည်…..။“ခုမှ…ဟွန့်…. ခုဏကဖြင့် တန်းထည့်ပြီး လုပ်နေပြီးတော့….“ထူးကျော် အားနာသွားကာ…“ဟို ဟိုလေ…. မိုး ဓါတ်ပုံလေး မြင်ထဲက စိတ်ထဲကပါနေတာ…။ အပြင်မှာမြင်တော့လည်း မိုးမျက်နှာလေး ဆံပင်လေးနဲ့ ကိုယ်လုံးလေးကလည်း အပြစ်ပြောစရာမရှိတော့ မနေနိုင်တော့လို့ပါ…..။ ဒါနဲ့ ခုဏက ဗိုက်ကြီးနဲ့ ဖိထားတာ လေးလားဟင်….““အဲ… နဲနဲပါ…..“ထူးကျော် မျက်နှာပျက်သွားတာမြင်တော့ အားနာသွားကာ…“ဒါပေမယ့် ဗိုက်ကြီးပိတာ စိတ်မရောက်ပါဘူး….။ ကိုထူးကျော် လုပ်တာကောင်းလို့ စိတ်ကကောင်းတဲ့ဆီမှာပဲရှိပါတယ်…..“ထူးကျော်မျက်နှာ ပြန်ပြုံးသွားသည်…။“ဪ…မိုးရယ်….. ကိုယ်တို့ မပြီးသေးတာ ဆက်လိုက်ကြမယ်လေ…. မိုး ရသေးလား….““မိုးကရတယ်…. ကိုထူးကျော်ဟာက မမာတမာ… ကဲပါ လာ လာ… မိုး လုပ်ပေးမယ်….“ဆိုပြီး ထူးကျော်ကို လှဲခိုင်းကာ မိုး စုပ်ပေးလေသည်……။ ခုနက အရှိန်ပြန်ရလာသလို…. မိုးရဲ့ စိန်ပြေနပြေ အားပြင်းပြင်းနဲ့ မှုတ်ပေးတာကြောင့် ထူးကျော် ကောင်းလာသည်…..။“အာ့ အာ့ မိုးရယ် ကောင်းလိုက်တာ….။ ပြီးတော့မယ်…။ ပြီးခါနီး မိုးကို ပုတ်လိုက်မယ်….။ ပါးစပ်ထဲကထုတ်ပြီး လက်နဲ့ ဆက်လုပ်လိုက်နော်။ ပါးစပ်ထဲ ဝင်သွားမှာစိုးလို့…..။ အား…. အာ့….. အား အား… ပြီးတော့မယ် ထုတ်လုက်တော့ ထုတ်လိုက်တော့…..“ထူးကျော် ပြောရင်း မိုးကို ဆက်တိုက်ပုတ်တယ်….။ ခေါင်းလေးကို ပင့်ပေမယ့် မိုးက အပင့်မခံပဲ ဆက်တိုက် ငုံပြီး စုပ်နေတာကြောင့် ထူးကျော်လည်း ပါးစပ်ထဲက သူ့ဟာကိုထုတ်ဖို့ မကြိုးစားတော့ဘဲ အထဲကိုပဲ လွှတ်လိုက်လေသည်….။“အာ့ အ့ အ့“မိုးက ထူးကျော်ဟာ ပျော့သွားသည်အထိ ပါးစပ်ထဲ က စုပ်ပေးပြီး ပြီးမှ ထိပ်လေးကို တစ်ချက်စုပ်လိုက်ပြီး ရေချိုးခန်းထဲသွားကာ အိမ်သာခွက်ထဲ ထွေးချပြီး ရေဆွဲချလိုက်သည်…။ ပြီးနောက်…. ဘေဇင်မှာ အာလုပ်ကျင်းနေသည်…။ ထူးကျော်လည်း အားနာသွားကာ နောက်ကနေ လိုက်ကြည့်သည်…။ မိုး အာလုပ်ကျင်းနေရင်းတန်းလန်းနဲ့ အခန်းထဲ ပြန်ဝင်လာကာ အိတ်ကိုဖွင့်ပြီး လစ်စရင်း ဗူးလေးထုတ်ပြီးဘေဇင်ကို ပြန်သွားသည်….။ ပြီးတော့ အဖုံးလေးထဲထည့်ပြီး အာလုပ်ကျင်းလိုက်သည်…။ ထူးကျော် ကြည့်နေတာမို့ ထူးကျော်ကို အဖုံးထဲထည့်ပြီး လှမ်းပေးလိုက်ရာ ထူးကျော်လည်း မိုးလို အာလုပ်လိုက်ကျင်းလေသည်….။ ပြီးတော့မှ….“ဆောရီးပါ မိုးရယ်….။ ထုတ်ဖို့အချက်ပေးတာ မိုးက မထုတ်တော့ အထဲမှာပြီးမိသွားတယ်…“မိုး ပြုံးပြပြီးတော့…“ရပါတယ် ကိုထူးကလည်း။ တမင် ကိုထူးကိုကောင်းစေချင်လို့ ပေးပြီးလိုက်တာ… ကောင်းတယ်မလား…..။ ဒါပဲနော် နောက်တစ်ခါတော့ မရတော့ဘူး….““ဟာ ရပါတယ်… တခါဆိုတခါ ကောင်းပါတယ်…. ရေချိုးကြမလား…..““ အင်း….“နှစ်ယောက်သား ရေပန်းအောက် အတူတူချိုး ဆပ်ပြာတစ်ပြန်စီပွတ်နဲ့ ရေပူလေးအောက်မှာ ဖက်နေကြသည်….။ ပြီးမှ“မိုး ဆက်ချိုးလိုက်ဦး ကိုထူးကျော် အပြင်ကစောင့်နေမယ်….။ ပြီးရင် မြို့ထဲမှာ တစ်ခုခုစားမယ်။ သွားချင်တဲ့ဆီလည်း လိုက်ပို့ပေးမယ်….““ ဟုတ် ကိုထူး“ထူးကျော် အပြင်ရောက်တော့ ရေသုတ်ပြီး အင်္ကျီစွပ်ပြီး ဘောင်းဘီဝတ်မလို့ ခုဏက ပုံထားတာ မတွေ့တော့ချေ….။ စောင်အောက် ကုတင်အောက် မွှေ့ယာပေါ်အကုန်ရှာသည် မတွေ့…။ မိုးလည်း ရေချိုးခန်းထဲက ထွက်လာသည်….။ ဂွေးတန်းလန်း တန်းလန်းနဲ့ ဘောင်းဘီမဝတ်သေးဘဲ ပစ္စည်းရှာနေတာကိုကြည့်ပြီး မရယ်မိအောင် စိတ်ထိန်းကာ…“ကိုထူးကျော် ဘာရှာနေတာလဲ… ဘောင်းဘီလည်း မဝတ်ရသေးဘူး…““ဟုတ်တယ် မိုး အဲ့ ဘောင်းဘီရှာနေတာ….“ထူးကျော် နဲနဲပေါက်ကွဲနေသည့် အသံဖြင့် ပြန်ပြောလိုက်သည်….။ မိုးလည်း လင်းလက်ချက်လား မသိဘူးဆိုပြီး…“ဟိုဖက်အခန်းနံပတ် ဘယ်လောက်လဲ ကိုထူးကျော်….““၃၀၈…. အာဟုတ်ပြီ ခင်မောင်ဝင်း ယူသွားတာဖြစ်မယ်…. နှမပေး….“တကယ်တော့ မိုးက လင်းကိုထင်သည်…..။ ဒါ့ကြောင့် သူဖုန်းဆက်ပြီးမေးမလို့ အခန်းနံပတ်ကိုမေးလိုက်သည်…..။ ဒါကို ထူးကျော်က ခင်မောင်ဝင်းယူသွားတာလို့ထင်ပြီး ဖုန်းဆက်သည်…..။“ကလင်ကလင်“ခင်မောင်ဝင်းနဲ့ လင်းနဲ့ ကုတင်ပေါ် ရောက်တက်ရာရာတွေ ပြောလိုက် ကလိထိုးလိုက် စလိုက်နဲ့ သာယာနေသည်…..။ ကုတင်ဘေးခုံက ဖုန်းသံမြည်လာတော့ ခင်မောင်ဝင်း ကောက်ကိုင်လိုက်သည်….။ ထူးကျော် ဟယ်လိုပြောသံကြားတော့….“ထူးကျော်လား…. ပြော ဘာလုပ်ကြမလဲ… ငါတို့တော့ ရယ်ဒီပဲ… မင်းပြီးပြီလား….““ဘာမှလုပ်မရဘူးကွ မင်းယူသွားတဲ့ ငါ့ဘောင်းဘီ ပြန်လာပေး….“ခင်မောင်ဝင်း နားမလည်… သူမှမယူတာကိုး…။“မင်းဘောင်းဘီ ငါမယူပါဘူးကွ….။ မင်းသေချာရှာပါကွာ… ။ မိုးကို မေးကြည့်ဦးလေ…။ သူ့အထဲမှာလားလို့…. ခွီး““ခိခိ“လင်း ရယ်သံခင်မောင်ဝင်းနဲ့ လင်းနဲ့ တွက်ထိုးနေတာမို့ အူးမြူးနေပြီး စိတ်ဆိုးနေတဲ့ ထူးကျော်ကို ထပ်စလိုက်သည်…။ ဘောင်းဘီကတော့ သူတကယ်မသိတာဖြစ်သည်..။ လင်းက ဖုန်းနားကပ်ပြီး နားထောင်နေတာမို့ ခင်မောင်ဝင်းပြောတာကို ဘေးကနေ ထရယ်သည်….။ နှစ်ယောက်သားရယ်သံကြောင့် ထူးကျော် ပိုဒေါကန်သွားသည်….။“မင်းတို့လာမပေးရင် ငါလာခဲ့မှာနော်….။ အေး အဲ့ကြ ငါ့ဘောင်းဘီတွေ့ရင် မင်းရဲ့လင်းကို ငါဘုမှာ….“ထူးကျော် တမင် လင်းကြားအောင် ပြောလိုက်သည်…။ လင်းရယ်သံကြောင့် ဒေါကကန်နေတာကိုး…။ လင်း ကြားတော့ မျက်နှာလေး ညှိုးသွားသည်….။ သူ့စိတ်ထဲတွင် တန်ဖိုးမရှိသည့် သူ့အဖြစ်ကို တွေးမိသွားသည်…။ မျက်ရည်လေး ဝဲသွားသည်…..။ ခေါင်းအုံးပေါ် မျက်နှာအပ်ပြီး ငိုနေသည်…..။ လင်း တကယ်စိတ်မကောင်းဖြစ်တာ ဖြစ်သည်။“ဟေ့ကောင် ထူးကျော် မင်းပြောတာ လင်း ကြားရတယ်ကွ စောက်သံပြဲကြီးနဲ့…။ မင်းဘောင်းဘီ ငါမယူဘူး။ မင်းလာရှာချင်လာ မရှာချင်နေ….။ လင်း ငိုနေပြီကွ…“ထူးကျော်လည်း သူနဲနဲ ရိုင်းသွားသည်ကို သဘောပေါက်သည်..။ ဘယ်လိုပဲ ငွေပေးခေါ်သည်ဖြစ်ဖြစ် မပြောသင့်….။ သူလည်း ဒေါကန်သွားလို့သာ ဖြစ်သည်….။ စိတ်ထဲကတော့ နှိမ်ချင်တဲ့ သဘောနဲ့တော့ မဟုတ်။ ခင်မောင်ဝင်း ယူသွားသည်ထင်သည်မို့ ခင်မောင်ဝင်း မခံနိုင်အောင် ပြန်ပြောလိုက်တာဖြစ်သည်…..။“လီးလိုမှပဲကွာ ဘောင်းဘီရှာမရဘူးကွ…..“ခင်မောင်ဝင်း ဘာလုပ်ရမှန်းမသိတော့။ လင်းကလည်း ငိုနေသည် ထူးကျော်ကလည်း ဒေါကန်နေသည်….။“ဟေ့ကောင် ငါ့ဘောင်းဘီ မင်းကိုလာပေးမယ်ကွာ…..“သူ့အိတ်ထဲက အပိုယူလာသည့် ဘောင်းဘီကို လာပေးမယ် ပြောလိုက်သည်….။“ခစ်ခစ်… သူဝတ်ရင် ကိုကို ဘောင်းဘီပြဲသွားမှာပေါ့…။ သူက ဗိုက်ပူကြီးဟာကို“လင်း စိတ်ထဲမကောင်းပေမယ့် သူကလည်း သွားစတာကိုး…။ သူ့အပြစ်နဲ့သူပဲဆိုပြီး ဖြေတွေးလိုက်ပြီး…… ဒါကြောင့်…… လင်း ခေါင်းအုံးပေါ် မျက်နှာအပ်ပြီး ငိုနေရာကနေ ရယ်သံကျဲကျဲဖြင့် ပြောလိုက်ရာ ခင်မောင်ဝင်း ထူးကျော်ကြားသွားမှာ စိုးသဖြင့် ဖုန်းကို လက်ဖြင့်အုပ်လိုက်ပြီး….“ဟာ လင်းကတော့ ကွိုင်ပဲ။ ဟိုကောင် တကယ်တင်းနေတာ… မနောက်ပါနဲ့တော့…။ မတတ်နိုင်ဘူး ဪ ပုဆိုးပါတယ် အခုမှသတိရတယ် အဲ့တာသွားပေးလိုက်မယ်….“လင်း ပက်လက်လှန်လိုက်ပြီး နှုတ်ခမ်လေး စူပြီး“သွားမပေးနဲ့… သူ့ကိုပြောလိုက်…. ဘောင်းဘီက အိုက်နေလို့ ရေခဲသေတ္တာထဲ စေတနာနဲ့ ထည့်ပေးထားတာကို သေချာလည်းမရှာဘဲနဲ့။ ကိုကို့ကို လာရမ်းနေတယ်….။ အဲ့တာမို့ တမင်မပြောတာ။ ပြောလိုက် ကိုဗိုက်ပူကို သူ့ဘောင်းဘီက ရေခဲသေတ္တာထဲမှာလို့…..““ဟာ… လင်းကတော့ တကယ်ပါပဲ….။ ဟေ့ ထူးကျော်…““နေ နေ ငါကြားတယ်….။ ခဏနေ လော်ဘီမှာ တွေ့မယ်…..။ ငါခုဏက ပြောတာ နဲနဲလွန်သွားလားမသိဘူး….။ မင်းချော့ထားလိုက်ကွာ… ဆင်းလာခဲ့မယ်….“ထူးကျော် ဖုန်းချလိုက်တော့… မိုးက ဟိုဖက်ခန်းမှာလားဆိုပြီး မေးတော့.. ရေခဲသေတ္တာကို မျက်စပစ်ပြလိုက်တော့မှ…. ဟောတော့ဆိုပြီး မိုးလည်း အံ့သြသွားသည်…။ ဘယ်သူထည့်ထားတာလဲ လင်းလားဆိုတော့…. ထူးကျော်လည်း ဘောင်းဘီဝတ်ရင်းနဲ့ မိုး စိတ်မကောင်းမဖြစ်စေချင်တာကြောင့် လင်းကိုလည်း စိတ်မဆိုးတော့ဘဲ…“လာပါ အဲ့တာတွေမပြောပါနဲ့တော့ မိုးတို့လည်းဆာရောပေါ့ သွားကြမယ်….။ ဟ.. မင်းမေကြီးတော် ဘောင်းဘီက အေးစက်နေတာပဲ….““ခိခိ“မိုး မျက်နှာမိတ်ကပ်လူးရင်း ထရယ်မိလေသည်….။ ထူးကျော်တို့ လော်ဘီဆင်းလာတော့ ထူးကျော်ဘောင်းဘီကို ခင်မောင်ဝင်းနဲ့ လင်းနဲ့ စိုက်ကြီးပြီး… တစ်ယောက်နဲ့တစ်ယောက် ပုခုံးချင်းတိုက်ကာ တခွီးခွီး ရယ်လေသည်…။ မိုးလည်း လိုက်ရယ်သည်….။ ထူးကျော်လက်မောင်းလေးကို ဖက်လိုက်ပြီး ထူးကျော်ကို မျက်လုံးလေးနဲ့ စိုက်ကြည့်လိုက်တော့ ထူးကျော်လည်း မနေနိုင်တော့ဘဲ လိုက်ရယ်လေသည်….။“လင်း နင်တော်တော်နောက်တယ်….။ ကိုထူးကျော် ခုဏက ပြောတာ နဲနဲရိုင်းသွားတာ ခွင့်လွှတ်ပါ….။ နဲနဲဒေါသထွက်နေတာရော အခန်းထဲ ဝင်လာတုန်းက ရှက်သွားတာနဲ့ ရောသွားလို့ပါ…။ တကယ် တောင်းပန်ပါတယ်….“ဆိုပြီး လင်းကို ထူးကျော် တောင်းပန်လိုက်သည်….။“တကယ်တောင်းပန်မယ်ဆိုရင် ဦးပိန်က အကြော်လိုက်ကျွေးမှ ခွင့်လွှတ်နိုင်မယ်…..။ ဒါကနော် လင်း ကိုပြောလို့ မဟုတ်ဘူး။ ကိုကို့ကို မလုပ်ဘဲ လာအော်လို့ “ဆိုပြီး ခင်မောင်ဝင်းကို ပုခုံးပေါ်မေးတင်ပြီး ပြောလိုက်သည်….။“အေးပါဟ… ကျွေးပါတယ်….။ ဒါဆိုအားလုံး အေးဆေးဖြစ်ပြီနော်….။ ခင်မောင်ဝင်း မင်းကားထားခဲ့လိုက် ငါ့ကားနဲ့ပဲ သွားကြမယ်….““အေးကောင်းတယ်… ငါလည်း မန္တလေးမှာ ကားမမောင်းချင်တာနဲ့ အဆင်ပြေတယ်… သွားကြမယ်လေ……“အဲ့လိုနဲ့ ဦးပိန်သွား မုန့်စား… နောက်ပြန်လာ အအေးဆိုင်ထိုင်… ဟော်တယ်ပြန်လာပြီး…. ညနေ ၅ နာရီလောက်ထိ နားလိုက်စားလိုက်နဲ့ အခန်းထဲအောင်းကြပြီး ပြန်ဖို့အချိန်ကို ရောက်လာသည်……။ ခင်မောင်ဝင်း ရေအရင်ချိုးမယ်ဆိုပြီး ရေချိုးပြီး အခန်းထဲပြန်ရောက်တော့ လင်း ရေသွားချိုးသည်….။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း ပိုက်ဆံထည့်ထားသည့် စာအိတ်လေးကို ဇစ်ပွင့်နေသည့် လင်းပိုက်ဆံအိတ်ထဲပဲ ထည့်ပေးရမလား ဘေးနားပဲချထားရမလား ဝေခွဲမရဖြစ်နေစဉ်….ပိုက်ဆံအိတ်ထဲက လင်းရဲ့ဖုန်း နိုတီတက်လာပြီး စခရင် လင်းလာသည်….။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း မီးလင်းလာတာကြောင့် တစ်ချက်ကြည့်လိုက်ရာ မိသားစု လေးယောက်ပုံကို စခရင်ဝေါလ်ပေပါ သုံးထားတာ တွေ့လိုက်သည်……။ တစ်ယောက်က ဝင်း နဲ့ တူသည်…။ ဘေးနားက ကျောင်းသူအရွယ် ကောင်မလေးက လင်းလား?။ ခင်မောင်ဝင်း ကျင့်ဝတ်တွေ နားမလည်တော့ဘဲ ဖုန်းကိုထုတ်ပြီး စခရင်ပြန်လင်းလာအောင် ခလုပ်နိုပ်လိုက်ပြီး ကြည့်လိုက်သည်…..။ဝင်း… သဇင်ဝင်း…..။ သေချာသည်… ဒါ ဝင်း ပဲ….။ ဝင်းနဲ့ လင်းနဲ့က ညီအစ်မလား…။ ဟာ ဘာတွေဖြစ်ကုန်ပြီလဲ….။ ဝင်းရော ဘယ်ရောက်နေလဲ….။ လင်း ကရော ဘာတွေ အခက်အခဲရှိနေတာလဲ……။ လင်း ရေပန်းပိတ်သံ ကြားလိုက်တော့ ဖုန်းကို ပြန်ထည့်ပြီး စာအိတ်လေးကို အိတ်ဘေးနားလေးပဲ ချထားကာ ရေဆက်သုတ်လိုက်သည်…။“ကိုကို ရေသုတ်လို့ မပြီးသေးဘူးလား….““အင်း…ဝင်း..အဲ…. လင်း…..““အမယ် ဝင်းတဲ့ နာမည်တွေတောင် မှားနေတယ်….။ ဘယ်သူလဲ ဝင်းဆိုတာ ကိုကို့ကောင်မလေးလား..“ခင်မောင်ဝင်းလည်း မေးရမှာ အားနာမိသည်…။ ရှက်သွားမလား တွေးမိသည်..။ မနက်က ထူးကျော် စကားကြားလိုက်တုန်းက လင်း ငိုသွားတာ ဟန်ဆောင်တာမဟုတ်မှန်း သူသိသည်….။ ဒါပေမယ့် လင်း ပြန်ပြီး အဆင်ပြေအောင် နေတာကိုမြင်တော့ ပိုစိတ်မကောင်းဖြစ်မိသည်….။ သူ့ဘဝ အခြေအနေတွေကြောင့်သာ လင်း အခုလို လုပ်နေရတာ ဖြစ်မယ်လို့ပဲ ခင်မောင်ဝင်း တွေးလိုက်သည်….။ မမေးဘူး နောက်မှ ကိုယ့်ဖာသာ စုံစမ်းမယ်ဆိုပြီး တွေးလိုက်သည်…။“ဟဲဟဲ ခုဏက ဟိုကြော်ငြာသီချင်းကိုဆိုရင်း ယောင်သွားတာ…။ ဝင်းဝင်းကို ငါကြိုက်တယ် ဝင်းဝင်းကိုပဲ ငါယူမယ် ဆိုတာလေ…. ဟဲဟဲ…“လင်းစိတ်ထဲ မေးလိုက်ချင်သည်…။ လင်းကိုရော မယူချင်ဘူးလား မပိုင်ဆိုင်ချင်ဘူးလား ကိုကိုရယ်….။ ကိုကိုကို့ လင်းမြင်မြင်ချင်း ငယ်ငယ်တုန်းက မမပြတဲ့ မမကိုကြိုက်နေတဲ့ မမသူငယ်ချင်းဆိုတဲ့ အစ်ကိုကြီးနဲ့ တူသလိုပဲတွေးပြီး အရမ်းရင်းနှီသလို ခံစားမိနေတာပါ…။ အဲ့ကတည်းက အဲ့ကိုကြီးပုံမြင်တော့ လင်းရင်ထဲ တမျိုးကြီးခံစားခဲ့ရတယ်…။ ဘယ်သူမှမသိသလို လင်းလည်း ဘယ်သူမှ မပြောခဲ့မိပါဘူး….။ အခု လင်း အပေါစားဆန်သလို ဖြစ်သွားလား…. လင်း မပြောတတ်တော့ပါဘူး…။ လင်းလည်း အံ့သြမိတယ်….။ ကိုကို့ကို ဘာလို့ စိတ်ထဲ ရင်းနှီးနေတာလဲ ဆိုပြီးတော့….။ အို… လင်းနဲ့ ကိုကိုက မဖြစ်နိုင်ပါဘူးလေ…။ငပေါမ ငုဝါလင်း…။ နင့်ကိုနင် ခံစားရမယ့် အကြောင်းအရာတွေ မတွေးနဲ့။ နင့်ရည်ရွယ်ချက်ကို မပျက်ရဘူး….။ လင်း ကိုယ့်ကိုယ်ကို ပြန်သတိပေးလိုက်ကာ…. အတွေးလွန်သွားသည်ကို ဟန်ဆောင်လိုက်ကာ…..“ဟုတ်ပါပြီရှင်… လာလာ လင်း သုတ်ပေးမယ်…..“ဆိုပြီး ခင်မောင်ဝင်းကို ကုတင်ပေါ်ထိုင်ခိုင်းပြီး ရေသုတ်ပေးလိုက်သည်…..။ ရေသုတ်ပေးရင်း အတွေးကိုယ်စီနှင့် တိတ်ဆိတ်နေသည်….။ ထို့နောက် အဝတ်အစားတွေလွဲပြီး အောက်ဆင်းကာ… ထူးကျော်လိုက်ကျွေးသဖြင့် ရွှေဘဲမှာသွားစားကြပြီး ထူးကျော်ကို နှုတ်ဆက်ကာ ရန်ကုန်ကို ခင်မောင်ဝင်း လင်းနဲ့ မိုးသို့ ပြန်ခဲ့ကြသည်….။အပြန်မှာတော့… မိုး ကတော့ အလာတုန်းကလို မျက်စိမကျယ်နိုင်။ ထူးကျော်နဲ့ ဘယ်နှစ်ချီသွားလိုက်ရလဲမသိ…။ ဒါမှမဟုတ် လင်းပြောသလို ဗိုက်ကြီးနဲ့ ဖိခံရလို့ပဲလားမသိ အိပ်ပြီးလိုက်လာတာများသည်….။ လင်းကတော့ သူ့ကို တစ်ချက်တစ်ချက် မှန်ထဲကနေ ကြည့်နေသည်….။ ဒါပေမယ့် နောက်ဆုံး အိပ်သွားသည်….။ခင်မောင်ဝင်း မှန်ကိုချ ဆေးလိပ်လေးဖွာပြီး… ကတ်ဆက်သီချင်းလေး တိုးတိုးလေးဖွင့်ပြီး ကားကို အိတ်စပတ်ကားတွေ ဆိုက်တဲ့အချိန်လောက်သာဖြစ်အောင် ချိန်မောင်းနေသည်…….။ အတွေးတွေထဲ ဝင်းရော အဆင်ပြေရဲ့လား….။ သူတို့ ကျောင်းမပြီးခင် နောက်ဆုံးနှစ်စစခြင်း ဝင်းက ဒူဘိုင်းကို ထွက်သွားသည်….။ ဟော်တယ်အလုပ် ဖြစ်သည်..။ ဝင်းက ကျောင်းတက်ရင်း တဖက်က ဟော်တယ် သင်တန်းတွေကိုလည်း တက်နေသူဖြစ်သည်….။ နောက်ဆုံးနှစ်မှာ ခေါ်စာရတာကြောင့် သူ့ကို ခင်မောင်ဝင်း တားပေမယ့် ထွက်သွားခဲ့သည်…။ သူ့မိသားစုအတွက် သူ သွားရမယ်လို့ ပြောသွားသည်….။အဲ့နောက် ၁ နှစ်လောက်ထဲ ဖုန်း ၄ ၊ ၅ ခါရသည်….။ အီးမေးလ်တော့ အသွားအပြန် တချို့ရှိသည်….။ နောက်ဆုံး ဖုန်းခေါ်တုန်းက သူ့ကိုမေ့လိုက်တော့ဆိုပြီး ဘာမှန်းညာမှန်းမပြောဘဲ တုံးတိဖြတ်သွားသည်…..။ အဲ့နောက်ပိုင်း ဖုန်းလည်းမလာတော့ အီးမေးလ်လည်းမပြန်တော့…။ နဲနဲကြာတော့ သူ လက်ထပ်သွားပြီ အီးမေလ်းတွေ ထပ်မပို့နဲ့ဆိုပြီး…. အီးမေးလ်တစ်စောင် ခင်မောင်ဝင်း ရလိုက်သည်…..။ခင်မောင်ဝင်း ဘယ်လိုမှ နားမလည်။ မိသားစုအတွက် ထွက်သွားတာအထိ သူလက်ခံသည်…….။ သူ့မှာ ဒူဘိုင်းကိုလိုက်ဖို့ ဟိုမေးဒီမေး လိုက်လုပ်သေးသည်…။ ဟိုရောက်ရင်တောင် လိပ်စာမသိ ဖုန်းမသိ…။ နောက်ဆုံး သူဆက်သွယ်လာရင် ငါဒူဘိုင်းမှာဆိုပြီး ပြောလိုက်မယ်… အဲ့ကြရင် သူအရမ်းပျော်သွားမှာဆိုပြီး တွေးကြည့်ဖူးသည်..။ နောက်ဆုံးမှာ… သူ လက်လျှော့လိုက်ရသည်….။သူ့အစ်ကို အင်္ဂလန်ကို စကောလားရှစ်နဲ့ သွားလိုက်ရသည်…။ မသွားခင် မင်း အမေအဖေတို့နဲ့ နေပေးနိုင်မလား မေးသည်…..။ ငါသွားလို့ မင်းလုပ်ချင်တာ မလုပ်ရတာမျိုး ငါမဖြစ်ချင်ဘူး….။ မင်းလုပ်ချင်တာရှိရင် ပြော.. ငါမသွားဘူ…။ မင်းမဟုတ်ရင် ငါရှိမှ အဖေအမေတို့အတွက် အဆင်ပြေမှာဆိုပြီး သူ့အစ်ကိုက ပြောသည်….။ စာတော်တဲ့ သူ့အစ်ကိုကို စိတ်ချလက်ချသွားလို့ သူ ပြောလိုက်သည်….။ ဝင်းနဲ့က ကံပါရင် ပြန်ဆုံမှာလို့ သူ တွေးဖြေလိုက်ရတော့သည်…။ အဆက်အသွယ်လည်း မရတော့ဘဲကိုး….။ သူငယ်ချင်းတွေဆီလည်း ဝင်းက အဆက်အသွယ်မလုပ်…။ နောက်ဆုံး သူအီးမေးလ်ရတော့ သူတော်တော် ခံစားလိုက်ရသည်…။ အဲ့နောက်ပိုင်း ဟိုလုပ်ဒီလုပ်နဲ့ အိမ်မှာပဲ နေနေတော့သည်….။သူ့အစ်ကိုက ဆက်တိုက်ကြိုးစားသွားတာကြောင့် ကျောင်းပြီး အလုပ်အကိုင်ကောင်းကောင်း ရသွားသည်….။ လစဉ် အိမ်ကိုသိန်း ၃၀ ပို့ပေးသည်…..။ သူလည်း အဲ့မတိုင်ခင် သူဌေးတစ်ယောက်အိမ်က ကားမောင်းပြီး အိမ်အတွက် ကျားကန်ပေးထားရသည်…။ အခုတော့ အဆင်ပြေသွားပြီလို့ ဆိုရမည်….။ဟူး………. ခင်မောင်ဝင်း သက်ပြင်းပူကြီး ချလိုက်သည်……။ ဝင်းကို သူစိတ်မနာ…။ ဒါပေမယ့် သူမေးချင်သည် သူနဲ့ဘာလို့ အတူတူရင်ဆိုင်ဖို့ လက်မကမ်းခဲ့တာလဲ….။ သူ့ကို မယုံကြည်တာလား….။ သူဆက်တွေးသည်….။ သူနဲ့ ဝင်းက ဘဝချင်းတူသည်….။ မတူကတာ ဝင်းက အစ်မကြီး… သူက ညီအစ်ငယ်….။ သူတို့အိမ်အတွက် သူ့အစ်ကို နိုင်ငံခြားထွက်သွားသည်…။ အဆင်ပြေသွားတာကြောင့် သူတို့ အဆင်ပြေရသည်….။ ဝင်းလည်း သူတတ်နိုင်သည့် လမ်းကြောင်းဖြင့် သူရုန်းထွက်သွားသည်….။လင်း…. အခု ဘာအခက်အခဲတွေရှိနေလဲ…. သူသိချင်သွားသည်…။ လင်းနဲ့ သူနဲ့က နေရာချင်းတူသည်… အငယ်တွေ…..။ ဘာပဲဖြစ်ဖြစ် လင်းကို သူ သဘောကျသည်….။ ဒါပေမယ့် ဝင်းရဲ့ညီမ အရင်းကြီးဆိုရင် သူထပ်မပတ်သက်သင့်…။ သူ့အစ်မနဲ့ တစ်နေ့နေ့ ပြန်ဆုံရင် ဘယ်လိုမျက်နှာချင်းဆိုင်ကြမလဲ…။ နောက်ဆုံး ခင်မောင်ဝင်း ဆုံးဖြတ်လိုက်သည်….။ လင်းရဲ့ အခက်အခဲကို ကူညီမယ်….။ ဒါပေမယ့် သူမသိအောင်သာ ကူညီပေးမယ်…။ ပြီးရင် ဝင်းရယ် လင်းရယ် သူရယ် ဒီဘ၀ အတွက် ဆက်ရန်မရှိ…….။ကားနောက်ကြည့်မှန်ကနေ လင်းကို ကြည့်လိုက်သည်…။ မိုးနဲ့ မှီရင်း ကလေးတစ်ယောက်လို အိပ်လိုက်လာသည့်။ လင်းကို ခင်မောင်ဝင်း မှန်ထဲကနေ ဝအောင်ကြည့်နေလိုက်တော့သည်………။ထို့နှင့် လမ်းမှာ အပေါ့အပါးသွား ခဏသာရပ်ပြီး ဘာမှမစားမသောက်ချင်ကြတာကြောင့် ဆက်တိုက်မောင်းလာခဲ့ပြီး မနက်ရန်ကုန်ဝင်တော့ သူတို့ကိုလာကြိုပေးသည့် ချော်တွင်းကုန်း ညောင်ပင်မှတ်တိုင်နားမှာပဲ ကားရပ်ပေးလိုက်သည်…။ ကားပေါ်ကဆင်းတော့ နှုတ်ဆက်ရင်း လင်း ဖုန်းထုတ်လိုက်သည်…။ ခင်မောင်ဝင်းကို ဖုန်းနံပတ်တောင်းစေချင်လို့ ဖုန်းမြင်ပြီး သတိရအောင်ဖြစ်သည်….။ ခင်မောင်ဝင်းသိသည် သို့သော် မတောင်း နားလိုက်ကြတော့နော်ဆိုပြီး နှုတ်ဆက်ကာ ပြန်လာခဲ့လိုက်သည်….။ မိုးနဲ့လင်းလည်း တက္ကစီတစ်စီးဖြင့် ထွက်သွားကြသည်။သုံးလေးရက်လောက်နေတော့ ညဖက်အိပ်ခါနီး ခင်မောင်ဝင်း လင်းကို ဘယ်လိုကူညီရမလဲ တွေးရင်း… တက္ကသိုလ်တုန်းက သူငယ်ချင်း မင်းကျော်နိုင်ရဲ့ ဗီဒီယိုကော ဝင်လာသဖြင့် ကိုင်လိုက်သည်….။“သားရီး… ဘာလုပ်နေလဲ…. ငါဘယ်ရောက်နေလဲ ကြည့်စမ်း….““မင်းမေကြီးတော် ကလပ်ရောက်နေတာလား…..။ မင်းတော်တော် ကောင်းနေတာလား…။ ကွဲပြဲနေတာပဲ““အေး ဗုဒ္ဓဟူးည လေဒီဖရီးနိုက်လေ ဆော်တွေအများကြီးပဲ…..။ မင်းကို ငါခေါ်နေတာ ဘယ်လိုလဲ…. ငါအခု အိမ်သူကြီး လုပ်နေတယ်ကွ…။ မင်း ဒီလလာမယ်ဆို မင်းအတွက် အခန်းတစ်ခန်း အလွတ်ရှိတယ်ကွာ….။ ဒီမှာကြည့် ဘယ်သူလဲလို့…..“ဖုန်းကင်မရာကို ဘေးက တစ်ယောက်မျက်နှာကို ပြလိုက်သည်….။“ဟ….လွင်မောင်ရောပါလား…. မင်းသင်္ဘောတက်နေတာ မဟုတ်လား….“သင်္ဘောသားလွင်မောင်က ဖုန်းကိုယူလိုက်ပြီး…..“ငါ့သင်္ဘော စင်ကာပူကို အခုကပ်နေတာ….။ ငါဒီကနေ ပြန်ရမှာလေ….။ အဲ့တာ မင်းကျော်နိုင်က ငါ့ကို တစ်ပတ်လောက်နေဦးဆိုပြီး ဆွဲထားတယ်။ မင်းကိုလည်း ခေါ်ထားတယ် ပြောတယ်လေ….။ ငါက တစ်ပတ်မရဘူး ကုမ္မဏီကို သတင်းပို့ရဦးမှာ…။ ဒါကြောင့် နောက်၂ ရက်နေပြန်ရမယ်…။ တကယ်လို့ မင်းလာမယ်ဆို မင်းနဲ့ပြန်လိုက်လာမယ်ဆိုပြီး ပြောထားတယ်….“ဖုန်းကို မင်းကျော်နိုင် ပြန်ယူလိုက်ပြီး….“အေး ဟုတ်တယ် သားရီး မင်းလာခဲ့ ငါတို့မဆုံတာကြာပြီ….“ခင်မောင်ဝင်း ခေါင်းထဲ အတွေးတစ်ခု ရသွားသည်…..။“မနက်ဖြန် ဖုန်းခေါ်လိုက်မယ်…… သားရီး““အိုကေ..ကွာ ဘိုင်ဘိုင်“ဆိုပြီး မင်းကျော်နိုင်နဲ့ လွင်မောင် လက်ပြပြီး ဖုန်းချသွားသည်….။ ခင်မောင်ဝင်း စကားအေးဆေးပြောချင်သည်…။ ကလပ်ထဲရောက်နေတော့ ပြောလို့မကောင်း…..။ ဘာလုပ်ရမလဲ ဆက်တွေးရင်း … သူ့ဆီ မိုး ဖုန်းနံပတ်ရှိသည်… အချိန်က ည ၁၁ ခွဲ အိပ်မအိပ်မသေချာသေး… မက်ဆေ့ပို့လိုက်သည်……။“မိုး အိပ်ပြီလား…..“တီတီ…. မက်ဆေ့ပြန်လာသည်….။“မအိပ်သေးဘူး အစ်ကို““ကျွန်တော် ဖုန်းခေါ်လို့ရမလား… လင်းရှိလား….““ခေါ်လို့ရပါတယ်…. လင်းက သူ့အိမ်မှာလေ….“ခင်မောင်ဝင်း ဖုန်းခေါ်လိုက်သည်……။“မိုး…. ကျွန်တော် လင်းအကြောင်း နဲနဲမေးချင်လို့…. ရမလားမသိဘူး…။ ပြီးတော့ အခုလိုမေးတာ သူ့ကိုမသိစေချင်ဘူး….““ရပါတယ် ကိုခင်မောင်ဝင်း ပြောပါ…..““ကျွန်တော် ပွင့်ပွင့်လင်းလင်း ပြောမယ်နော်….“ခင်မောင်ဝင်း သေချာပြောပြမှဖြစ်မည်။ ဒါမှ ဟိုဖက်ကလည်း အထင်မလွှဲမှာ… ဇာတ်ရည်လည်ဖို့လည်း လိုသည်…။ အခြေအနေမှန်သိရဖို့က အရေးကြီးသည်…။“ပထမဆုံးမေးချင်တာ လင်းအစ်မက သဇင်ဝင်း ဆိုတာ ဟုတ်လား…““ကိုခင်မောင်ဝင်း ဘယ်လိုသိလဲ။ မိုးနဲ့ လင်းအစ်မနဲ့ မဆုံဖူးပေမယ့် လင်း ပြောပြဖူးလို့သိပါတယ်…။ နိုင်ငံခြားမှာလို့တော့ သိတယ်….။ အဆက်အသွယ်မရတာ ၅ နှစ်ကျော်နေပြီတဲ့….။ ပြောရရင် လင်း အခုလို လုပ်ရတာ သူ့အစ်မကြောင့်လည်းပါတယ် ကိုခင်မောင်ဝင်းရယ်….““ဟုတ်… ကျွန်တော့်ကို မိုး သိသလောက်လေး ပြောပြပေးပါလား….။ ကျွန်တော် လင်းကို ကူညီနိုင်တာရှိရင် ကူညီချင်လို့ပါ…။ ကျွန်တော်နဲ့ သဇင်ဝင်းနဲ့က ကျောင်းတုန်းက သိခဲ့ဖူးပါတယ်…““မိုး သိသလောက်ကလေ…. လင်းအစ်မနာမည်က မသဇင်ဝင်းဆိုတာ ဟုတ်တယ်….။ သူနဲ့လင်းနဲ့က ၈ နှစ် ၉ နှစ်လောက် အသက်ကွာမယ်ထင်တယ်….။ လင်းငယ်ငယ်ထဲက ဒူဘိုင်းကို ထွက်သွားတယ်တဲ့….။ အစပိုင်းတော့ အဆင်ပြေတယ်….။ သူထွက်သွားတုန်းက ပေါင်ထားတဲ့ သူတို့အိမ်ကိုလည်း ပြန်ရွေးနိုင်တယ်… ငွေလည်း ပို့ပေးနိုင်တယ်….။ လင်း ကျောင်းလည်း အေးဆေးတက်နိုင်တယ်…။ ဒါပေမယ့် နောက်ပိုင်း ငွေလည်း မပို့တော့….. အဆက်အသွယ်လည်း မရတော့တာကြောင့် လင်းတို့ တော်တော်လေး ကြပ်တည်းသွားတယ်…။ ပိုဆိုးတာက လင်းတို့အမေ ဆေးရုံတက်ရတယ်…။ အဲ့မှာ သူတို့အိမ်ကို ပြန်ပေါင်ထားလိုက်ရတယ်…..။ သိန်း ၄၀ လောက်ရှိမယ်…..။ သူ့လစာနဲ့ သားအမိသားအဖ သုံးယောက်စားနိုင်ပေမယ့် အတိုးတွေကိုပေးရမှာနဲ့ဆို အဆင်မပြေတာကြောင့်…. မိုးကိုလာတိုင်ပင်တယ်….။ မိုးလည်း သူ့ကို မလုပ်စေချင်ဘူး…။ မိုးထက် ၂ နှစ်ငယ်တော့ ကိုယ့်ညီမလေးလိုပဲ သဘောထားတယ်….။ နောက်ဆုံး…. လင်းရဲ့ကောင်လေးနဲ့ လင်း ပျက်သွားတယ်…..။ စိတ်တွေလည်း တော်တော်ညစ်နေတယ်…။အခုချိန်မှာ သူ ဘာမှငှဲ့စရာ အနှောင်အဖွဲ့မရှိတော့ဘူး။ သူမိဘအတွက် သူ့တို့အိမ်လေးပြန်ရွေးဖို့ ဘာဖြစ်ဖြစ် လုပ်မယ်ဆိုပြီး ပြောလာတယ်….။ နောက်ဆုံးတော့ မိုးလည်း ကိုယ့်ရဲ့ လျှို့ဝှက်အလုပ်ကို သူ့ကိုပြောပြမိတယ်….။ ပြောသာပြောရတယ် ကိုယ့်ကို အခင်ပျက်သွားမှာနဲ့ အထင်သေးသွားမှားတော့ စိုးရိမ်မိတာအမှန်ဘဲ…။ ဒါပေမယ့် မိုးလည်း ကိုယ့်ဘဝပေးနဲ့ကိုယ် မတတ်နိုင်ဘူး…။ ကိုယ်သိတာ ကိုယ်ပြောလိုက်မိတယ်….။ ဒီတစ်ခုကတော့ ကိုခင်မောင်ဝင်း ယုံချင်မှယုံ။ လင်းရဲ့ ပထမဆုံး ဖောက်သည်က ကိုခင်မောင်ဝင်းပဲ….။တကယ်ပါ မိုး လင်းကို ဒီအလုပ်ပြောမိတာ ကိုယ့်ကိုယ်ကို အပြစ်တင်ခဲ့ပေမယ့် ကိုခင်မောင်ဝင်းနဲ့ မြင်တော့ စိတ်ထဲ နဲနဲတော့ သက်သာရတာအမှန်ပဲ….။ ဒါပေမယ့် သူ့ကို ဆက်မလုပ်စေချင်ဘူး….။ သူကတော့ သူ့အိမ်အကြွေးကြေတဲ့အထိတော့ ကြိတ်မိတ်လုပ်မယ်လို့ ပြောပါတယ်….။ မိုးသိတာက ဒါပါပဲ….။ အခု မိုးပြောခဲ့တာတွေ ကိုခင်မောင်ဝင်း ယုံချင်မှယုံပါ…။ ဒါပေမယ့် မိုး သစ္စာဆိုရဲတယ် အမှန်တွေပဲဆိုတာကို…..“ခင်မောင်ဝင်း စိတ်ထဲ ဆစ်ခနဲနေအောင် နာကျင်သွားရသလို လင်းအတွက် စိတ်မကောင်းဖြစ်မိသွားသည်…။ လင်းကိုသနားကြောင်း မိုးကို သွားပြောလို့မကောင်း မိုးလည်း သူ့အခက်အခဲကြောင့် ဒီအလုပ်က ဒိုင်လျှိုလုပ်နေရတာ ဖြစ်နိုင်သည်…..။ လူတိုင်း အပူကိုယ်စီပါလား…..။ ခင်မောင်ဝင်း သိချင်တာ မေးလိုက်သည်……..။“ မိုး လင်းရဲ့ မှတ်ပုံတင်နာမည်ရယ်…. သူကိုင်တဲ့ ဖုန်းနံပတ်ရယ်… ကျွန်တော့်ကို ပြောပြပါလား…..““ဟို သူ့နာမည်က ငုဝါလင်း…. ဖုန်းနံပတ်က ၀၉————“ခင်မောင်ဝင်း ချရေးလိုက်ပြီး“ကျေးဇူးပါမိုးရယ်….. အခုလိုဆက်တာ… လင်း မသိပါစေနဲ့နော်……… သူ့ကို မခံစားစေချင်လို့ပါ…““စိတ်ချပါ ကိုခင်မောင်ဝင်း…. လင်းအတွက် ကောင်းမယ်ဆို မိုး နှုတ်လုံပါ့မယ်……“……………………………………………တနင်္လာနေ့မို့ ငုဝါလင်း ဘဏ်မှာ အလုပ်များနေသည်…..။ ထမင်းစားချိန်နားတုန်း ဖုန်းတစ်ကောဝင်လာသဖြင့် ကိုင်လိုက်ရာ….“ဟယ်လို မငုဝါလင်းနဲ့ ပြောချင်လို့ပါ…““ဟုတ်ကဲ့ ကျွန်တော် ရွှေမြန်မာကပါ…။ အစ်မအတွက် ငွေလွှဲ သိန်း ၄၀ ရောက်နေလို့။ အဲ့တာ လာထုတ်လို့ရပါတယ်လို့ အကြောင်းကြားတာပါ ခင်မျာ…““ရှင်“လင်း အံ့သြသွားသည်….။ သိန်း ၄၀ တောင် ငွေလွှဲရောက်တယ်ဆိုတော့ နိုင်ငံခြားကလွှဲတာလား ဒါဆို မမဆီကလား မသိဆိုပြီး….“ဘယ်ကငွေလွှဲလဲရှင် လွှဲသူက ဘယ်သူလဲရှင်….““စင်ကာပူက လွှဲတာပါ….။ လွှဲသူက ဒေးဗစ် (မသဇင်းဝင်း မိတ်ဆွေ) လို့ ရေးထားပါတယ်….။ အစ်မ ကျွန်တော်တို့ ဆိုင်လိပ်စာ သိပါလားခင်မျာ။ မသိရင် မက်ဆေ့ပို့ပေးလိုက်ပါ့မယ်..““ဟုတ်…ကျေးဇူးပါရှင်…“မမဆီက ငွေလွှဲရောက်လာပြီ သိန်း ၄၀ လုံးခနဲဆိုတော့ အိမ်ပြန်ရွေးလို့ရပြီ။ သူ အရမ်းပျော်သွားသည်….။ ထမင်းတောင် ဆက်မစားနိုင် မိုးကို သွားရှာသည်….။“မိုး မိုး…““ဘာလဲ လင်း အမောတကောနဲ့“လင်း ဝမ်းသာမျက်ရည်လေး ဝဲပြီး…“မမဆီက ငွေလွှဲရောက်လာပြီး သိန်း ၄၀ ကွက်တိပဲ…။ ဟင့် ဟင့်… လင်းတို့အိမ်လေး ရွေးလို့ရပြီ ပျော်လိုက်တာ မိုးရယ်….““ဟုတ်လား ဝမ်းသာလိုက်တာ လင်းရယ်…။ လင်းမမ လွှဲလိုက်တာပေါ့…““မမမိတ်ဆွေ ဒေးဗစ်လို့ပြောတယ်…။ စင်ကာပူက လွှဲလိုက်တာတဲ့….။ မမကလည်း ငွေလွှဲထားပြီး ဖုန်းလေးတောင်မခေါ်ဘူး….“မိုး မျက်ရည်လေးတွေ သုတ်ပြီး ပြောနေတဲ့ လင်း ကိုကြည့်ပြီး သူပါ ဝမ်းသာလွန်းတာကြောင့် မျက်ရည်လေးတောင် လည်သွားမိသည်…..။ သူ ဝမ်းသာသည်….။ သူ မလုပ်စေချင်တဲ့ သူ့လိုအချိန်ပိုင်းအလုပ် လင်း လုပ်စရာမလိုတော့ပြီ….။ လင်း ဒီအလုပ်ကို ယောင်ပြီးတောင် ပြန်မရောက်အောင်လည်း နောက်တစ်ခါလာပြောရင် သူ ရအောင်တားမည်….။ ဒါပေမယ့် လင်း အခုလို ပျော်သွားတာကြောင့် မိုး နောင်တရမိသည့်စိတ်များ ပြေလျော့သွားတော့သည်….။…………………………………………………..ချန်ဂီလေဆိပ်……ခင်မောင်ဝင်း ဂျူတီဖရီးကဆွဲလာတဲ့ ဒဘယ်ဘလက် တစ်တောင့်ကို လာကြိုတဲ့ မင်းကျော်နိုင်ကို မြှောက်ပြလိုက်သည်…..။ လက်ဂေ့ကို ဆုံလည်စက်ကနေ ယူထုတ်ပြီး ထော်လီနဲ့တင်ပြီး ထွက်လာသည်…….။ မင်းကျော်နိုင်က ခင်မောင်ဝင်းဆီက လှမ်းယူလိုက်သည်….။“ပေးပေး သားရီး အရက်ပုလင်း…““မင်းမေကြီးတော်…. ငါ့အိတ်တော့ မတွန်းပေးဘူး အရက်ပုလင်းတော့ လှမ်းယူတယ်။ တော်တော် တရားကျဖို့ကောင်းတဲ့ကောင်…““ဟဲဟဲ ငါကြိုက်လို့ပါကွာ……““အောင်မလေး အခု ဂျူတီဖရီးမှာ ဒေါ်လာ ၅၀ လောက်ရှိတဲ့ ပုလင်းကို ကလပ်ထဲ ဒေါ်လာ ၃၀၀ လောက်ပေးပြီး ပုလင်းဖေါက်တဲ့ကောင်တွေကများ….““တခါတလေပါကွာ သားရီးကလည်း…. ဒါတွေပြောမနေစမ်းပါနဲ့……။ ဒါနဲ့ မင်းကောင် လွင်မောင် ဒီကောင်ဘာအချိုးလဲ….““အေးအေး မင်း ဆဲမှာစိုးလို့ ငါပဲပြောခိုင်းတယ်….။ သူလာလို့မရဘူးတဲ့ အိမ်ကိစ္စရှိတယ်ဘာညာနဲ့ကွာ….။ ငါထင်တာတော့ သူ့ကောင်မလေး မလွှတ်ဘူးထင်ပါတယ်..““အေးပေါ့ကွာ ဆော်ငယ်ငယ်လေးရထားတော့ အလိုလိုက်ရမှာပေါ့….။ သူနဲ့လည်း ကဲပြီးသွားပြီဆိုတော့…. မင်းနဲ့ကဲဖို့ပဲ ကျန်တော့တယ်…။ မင်း ဘယ်လောက်နေမှာလဲ….““ ၂ ပတ်လောက်ပေါ့…. ငါ့မိဘတွေလည်း တရားစခန်း ၃ ပတ် ဝင်မှာမို့ အတော်ဖြစ်သွားတယ်….။ မဟုတ်ရင် ငါလာဖို့ နောက်ဆံတင်းနေရဦးမယ်…..။ နယ်ကအစ်မဝမ်းကွဲလည်း အတူတူဝင်မှာဆိုတော့ ပိုအဆင်ပြေတာပေါ့…..“ကောင်းတယ်…. စင်ကာပူကတော့ ပိုက်ဆံရှိရင်ပျော်ဖို့ကောင်းပါတယ်…..““အေးကွာ ငါလည်း အခုမှရောက်ဖူးတာ….။ မင်းအားကိုးမယ်နော်……““မင်းကလည်းကွာ… ရပါတယ်……. အားကိုးလိုက်စမ်းပါ….။ ငါ့မှာ ရန်ကုန်လည်း မပြန်ဖြစ်တော့ မင်းတို့လာမှပဲ ပျော်ရမှာ“ခင်မောင်ဝင်း သူငယ်ချင်းကို သနားသွားသည်…။ ဒီကောင်က မိန်းမနဲ့ ကွာရှင်းထားတာဖြစ်သည်….။ အဲ့တော့ ရန်ကုန်ကိုမပြန်ဘဲ စင်ကာပူမှာပဲ နေနေသည်…။“အေးပါကွာ… ငါနားလည်ပါတယ်….။ ဒါနဲ့ ငါမင်းကိုအကူအညီတောင်းတာ လုပ်ပေးတာလည်း ငါ ကျေးဇူးတင်ပါတယ်…..။ ရောက်တုန်း အမုန်းကဲတာပေါ့…။ OK lah Can Lah ဟဲဟဲ““ Ok တယ် Can ကန်တယ်ကွာ……“ဆိုပြီး ခင်မောင်ဝင်းဖင်ကို ဖွဖွလေး ဟန်လုပ် ကန်လိုက်လေသည်……။“ဟားဟား…..“……………………………………………………….စင်ကျားဗူးအဲ့နေ့ည ခင်မောင်ဝင်းနဲ့ မင်းကျော်နိုင် တစ်ပုလင်းနဲ့ မလောက်မှန်းသိသဖြင့် လိုလိုမယ်မယ် ည ၁၀ နာရီခွဲကျော်လျှင် ထွက်ဝယ်မရတာကြောင့် ခင်မောင်ဝင်းကြိုက်တဲ့ အဆာဟိ ဘီယာပုလင်းကြီး ၆ ပုလင်း ဆေးလိပ်အပြင် အမြည်းတွေ အနီးအနား Food court ကနေ ဆွဲထားပြီး နှစ်ယောက်သား ၉ နာရီထိုးကနေ စဖြိုလာလိုက်တာ ည ၁၂ နာရီကျော်လောက်မှာ အရက်ပုလင်းကုန်လို့ ဘီယာပုလင်းတွေ ၃ ပုလင်းမြောက် ဖြစ်လာသည်…..။ ဆေးလိပ်ထသောက်လိုက် စားလိုက် သောက်လိုက်နဲ့ ငယ်ငယ် တက္ကသိုလ်က အကြောင်းတွေ ပြန်ပြောရင်း…. မင်းကျော်နိုင် ခင်မောင်ဝင်းကို မေးလိုက်သည်…။“သယ်ရင်း မင်း သဇင်ဝင်းနဲ့ အဆက်အသွယ်ရလို့လား… မင်းငွေလွှဲခိုင်းတာ သူ့အိမ်ကိုလား…..““နိုး…ရက်စ်….““မင်းမူးနေပြီလား ….““ရက်စ်…နိုး….““ဟာ….လာနောက်နေတယ်…..““မနောက်ပါဘူးကွာ ပထမနိုးဆိုတာ ဝင်း ငါ့အဝင်းလေးနဲ့ အေ့… အဆက်အသွယ်မရဘူး….။ ရက်စ်ဆိုတာ သူ့ ညီ.. ည အဲ့ သူ့အိမ်ကို လွှဲလိုက်တာ ဟုတ်တယ်….“လင်းအကြောင်း မပြောချင်တာကြောင့် အိမ်လို့ပဲပြောလိုက်သည်…။“ဒုတိယ ရက်စ် ဆိုတာက မူးနေပြီး နိုးဆိုတာက မူးပေမယ့် အသိမပျောက်သေးဘူး ပြောတာ….““ အာလမာ့… ဆောက်ဆန်းကြီး လာဖြေနေတယ်… မူးနေတာတောင် ပိုမူးသွားတယ်….““ဘာလဲကွ အာလမာ့““အာမေဋိတ်သံပါကွာ အောင်မလေးတို့ အိုးမိုင်ဂေါ့ တို့လိုပေါ့…။ ငါလည်း ဒီကလူတွေ ရှော့ရရင်ပြောသလို အကျင့်ပါသွားလို့… ဟဲဟဲ““မလေးစကားလား….““အေး..““မလေးမှာ အာလမာ့ မြန်မာပြည်ရောက်တော့ အောင်မလေး…. ဟားဟား.. ခပ်ဆင်ဆင်ပဲ““အေး ငါမေးတာ သေချာဖြေစမ်းပါဦး….““ငါ ဝင်းနဲ့ အဆက်အသွယ်မရဘူး။ ဒါပေမယ့် ငါစုံစမ်းတော့ သူ့အိမ် အဆင်မပြေဖြစ်နေတာတစ်ခုအကြောင်း သိရတော့ ငါကူညီပေးနိုင်တာလေးကူညီပေးတာပါ….။ ငါမင်းကို တစ်ခုတော့ပြောချင်တယ်….။ ငါအခု ထွက်လာတာ စတေးလာရှောင်တာ…..“မင်းကျော်နိုင် ခေါင်းကြီးသွားသည်…..။ ဘယ်စတေးကို လာရှောင်တာလဲ။ အမှုများ ဖြစ်ခဲ့လို့လားပေါ့…။“မင်းက ဘာကိုစတေးလာရှောင်တာလဲ။ ဘာလဲ မင်းတို့တစ်အိမ်လုံး အင်္ဂလန်သားတွေ ခံလိုက်ကြပြီလား….။ မင်းအစ်ကိုက အဲ့မှာမလား….““မင်းမေကြီးတော်မို့လို့ အင်္ဂလန်သားတွေကို ခံရမှာလားဟ….““ဟာ အင်္ဂလန်နိုင်ငံသား ခံယူလိုက်တာလားလို့ မေးတာ““မခံယူပါဘူး….““ဒါဆို ဘာကို စတေးရှောင်နေတာလဲ…““ငါ့နှလုံးသား…. ငါ့နှလုံးသား နယ်ကျွံမိသွားလို့….““ဖြစ်လာပြန်ပြီ အသည်းအသန်…. သဇင်ဝင်းကြောင့်လား….“ကျောင်းတုန်းက ခင်မောင်ဝင်း သဇင်ဝင်းနဲ့ ရန်ဖြစ်လာရင် မင်းကျော်နိုင်ဆီလာနေကြ။ အိပ်နေရင်တောင် အရက်ဆိုင်ဆွဲခေါ်ပြီး ရင်ဖွင့်ပြီး အမှောက်သောက်…။ အဲ့ကြရင် သဇင်ဝင်းဆီ ဖုန်းဆက်ပေးရသည်….။ မင်းကျော်နိုင် ငယ်ဘဝတွေကို အမှတ်ရသွားသည်…။ သဇင်ဝင်း ကျောင်းထွက်သွားတုန်းကလည်း အရူးမီးဝိုင်း ခင်မောင်ဝင်း ခံစားခဲ့ရသည်……။“ဝင်းအကြောင်း အခုလာမပြောနဲ့….။ သူ့ကိုမမုန်းဘူး…။ ဒါပေမယ့် ငါနှလုံးသားဂ အနယ်ထိုင်သွားပြီ အချိန်က ကုစားပေးလိုက်ပြီးပြီ….။ အခု အနယ်ထိုင်နေတဲ့ အေ့… ငါ့ချော်.. ချော်ရည်တွေကို ပြန်ထွက်လာအောင် လုပ်ပေးလိုက်တဲ့ ကောင်မလေး တျောက်ကြောင့် အေ့…“ခင်မောင်ဝင်း တော်တော်အရှိန်တက်နေပြီဖြစ်သည်….။ အရက်နဲ့အတူ ရန်ကုန်မှာတုန်းက မြိုသိပ်ထားတဲ့ ရင်ထဲက ခံစားချက်တွေ ပွင့်အံလာသည်….။ ကျောင်းတုန်းထဲက ရင်ဖွင့်နေကြ သူငယ်ချင်းမို့လို့ မူးလာသည်နှင့် အရင်လို ခံစားချက်တွေ အလွယ်တကူ ထွက်ကျလာသည်…။“မင်းဟာဂ ချော်ရည်ဟုတ်လို့လား လရည်များ ဖြစ်နေမလားကွ ဟှောင့်…““ငါ သောက်ခွက်ရိုက်လို့ ဂျမန်ခန်ဒါ ရောက်သွားမယ်….““လခွီး စလုံးမှာ ဂျမန်ခန်ဒါ မရှိဘူးကွ….““ဟေ့ရောင် ငါအကောင်းပြောနေဒါ…..““အကောင်းပဲပြောပြော အဆိုးပဲပြောပြော ငါမင်းကို တစ်ခုတော့ပြောမယ်… အေ့… ငါ့တုန်းက ဟက်တက်ကြီးကိုကွဲတာ ငါရင်ဘက်ကြီး….. ဘယ်လောက်နာတယ်ထင်လဲ….“မင်းကျော်နိုင် ကွာရှင်းတုန်းက ခံစားရတာကို တင်စားပြောလိုက်ခြင်းဖြစ်သည်…။“မသိဘူးလေ….““အေး ကွဲသွားတဲ့ ငါ့… ရင်ဘက်ကြီးကို စူပါ… စူပါဂလုနဲ့ ပြန်ကပ်လို့ မရဘူးကွ…. အင်္ဂတေနဲ့လည်း မံလို့မရဘူး…..““အဲ့တော့ မင်းဟာက ပုပ်သွားရောလား….““ဟေ့ဟေ့ စကားဖြတ်မပြောနဲ့…. ငါဖီးလ်နေတာ… ရင်ဘက်ကွဲတာကို ချုပ်ရတယ်…. ပြီးတော့ အနာကျက်ဆေးသောက်ရတယ်….. ပြောချင်တာကွာ ဓါးရှရင် ဓါးရှတာပျောက်တဲ့ဆေးသောက် ခေါင်းကိုက်ရင် ခေါင်းကိုက်ပြောက်ဆေးသောက် နှာဆေးရင် နှာဆေးပျောက်မယ့်ဆေးသောက် ဒါပဲ…ဟေ့ကောင် ကြားလား ဒါပဲလို့….. ဪ မှောက်သွားပြီ လဒ……“နံရံကိုကျော်မှီထားရင်း ခင်မောင်ဝင်း ကျိုးသွားနေပြီဖြစ်သည်…..။ မင်းကျော်နိုင်လည်း ခင်မောင်ဝင်းကို လှဲချလိုက်ပြီး ခေါင်းအောက်ခေါင်းအုံးခံ စောင်ခြုံပေးပြီး သူလည်း ယိုင်တိုင်တိုင်နဲ့ မွှေယာပေါ် မှောက်ချလိုက်လေတော့သည်……။ နောက်နေ့ နေ့လည်မှ နိုးလာကြပြီး အနီးနားက ဖုကော့က်မှာပဲ စားရင်း ခင်မောင်ဝင်းကို မေးလိုက်သည်…..။“သားကြီး ညကြရင် ဂေလမ်းသွားကြမလား….““သွားမလို့လား…..ဘာညာလား…““အေး… မင်းအတွက် ဆေးတွေ့လိုတွေ့ငြားပေါ့..။ မပျောက်ရင်တောင် သက်သာလည်း မဆိုးဘူး…““အေးသွားတာပေါ့…ရောက်ဖူးတာပေါ့…..““အိုကေ“ည ၇ နာရီခွဲလောက် ဂေလမ်းလော်ရန် ၁၄ ကနေ ၂၁ ထိ မှန်ခန်းထဲ ထိုင်နေသည့် ထိုင်းမလေးတွေ တရုတ်မလေးတွေ ဗီယမ်နမ်မလေးတွေ လျှောက်ကြည့်ပြီး မင်းကျော်နိုင် ခင်မောင်ဝင်းကို စိတ်ကြိုက်တွေ့လား မေးလိုက်သည်…။“ဘယ်လိုလဲ တွေ့လား…..““ဟို ၁၉ လမ်းထဲက တစ်ခန်းမှာတော့ မဆိုးဘူးလားလို့ ထိုင်းမလေး….. အဲ့ပြန်သွားမလား…. မင်းရော တွေ့ထားသေးလား… မင်းတွေ့တာရှိရင် အဲ့သွားမယ်လေ…..““ရတယ်ရတယ် မင်းတွေ့ထားတဲ့ဆီသွားမယ်…. ရှိသေးရင် မင်းအဲ့တစ်ယောက်နဲ့ ဝင်လိုက်လေ…. ငါ တစ်ယောက်ခေါ်လိုက်မယ်…..““မင်းစိတ်ကြိုက်မဖြစ်ရင်ရော….““ပြသနာမရှိဘူး…. ဆော်မချောလည်း ငါက အိုကေတယ်…။ မချောတဲ့ဆော်တွေက ဆက်ဆံရေးပိုကောင်းတယ်….။ လူသိပ်မခေါ်တော့ တစ်ယောက်လာ အဲ့တစ်ယောက်ကို သေချာလုပ်ပေးတယ်…““ဪ ဒီလိုလား…။ ငါတော့ ချောတာလေးပဲ ဝင်မယ်….။ မင်းလိုကြီးတော့ မနေတတ်လောက်ဘူး ထင်တယ်….““အေးပါကွာ…ဒီအခန်းလား…““အေး…“ခင်မောင်ဝင်းနဲ့ မင်းကျော်နိုင် မြန်မာလိုပြောနေတာကို ကြားသွားတဲ့ မှန်ခန်းရှေ့က စလုံးတရုတ်ကြီးက“ ငါးဆယ်ငါးဆယ် ကောင်းတယ် ချကောင်းတယ်“မြန်မာမှန်းသိသဖြင့် မြန်မာလိုတတ်သလောက်ဖြင့် ခေါ်လေသည်….။“မင်းမေကြီးတော် ဘိုးတော်က ချကောင်းတယ်ဆိုပဲ…. ဟားဟား…““အေးမင်းရွေး မင်းခုနကတစ်ယောက် ရှိသေးလား…““အေး နံပါတ် ၃““အိုကေ “မင်းကျော်နိုင် ဘေးက ချကောင်းတယ် ဆိုတဲ့ ပေါက်ဖော်ဖက်လှည့်ပြီး“ ဘောစ့် နံပတ်သရီး အမ် အိတ်ထ်….. ဟီ ဝန့် နံပတ် သရီး အိုကေ“စလုံးတရုတ်ကြီးမှ“ရတယ် ရတယ်“လို့ ပြန်ပြောပြီး ကောင်မလေး နှစ်ယောက်ကို ခေါ်လိုက်လေသည်။ ပြီးနောက် ပိုက်ဆံတောင်းသည်။ မင်းကျော်နိုင် ၂ ယောက်စာ ၁၀၀ ထုတ်ပေးလိုက်သည်…..။ ခင်မောင်ဝင်းအား…“သားကြီး ၂၅ မိနစ်ပဲနော်…. မင်းအချိန်မဆွဲနဲ့ သွားသွား မင်းကောင်မလေးနောက် လိုက်သွားတော့….“နံပတ် ၃ ကောင်မလေးမှ ကမ်း ကမ်း ဆိုပြီး ခေါ်ရာနောက် ခင်မောင်ဝင်း လိုက်သွားရင်း လှည့်ကာ… မင်းကျော်နိုင်ကို…“မင်းမေကြီးတော် ၂၅ မိနစ်ပဲလား…““အေး… မင်းဆက်နေချင်ရင် နောက်ဆက်ရှင်ယူလို့ရတယ်…. မင်းသဘော….“ဆိုပြီး လက်သန်းနဲ့ လက်မကို ဖုန်းဆက်သည့်ပုံလုပ်ပြပြီး ထပ်နေချင် ဖုန်းဆက်ဆိုသည့်သဘော လုပ်ပြလိုက်သည်…..။ ခင်မောင်ဝင်း အခန်းထဲရောက်တော့…. နံပတ်၃ က အကျီဘောင်းဘီချွတ်ပြီး ဒီမှာချိတ်ပါဆိုပြီး တံခါးက နံရံကပ်ချိတ်လေးကို ပြလိုက်သည်…..။ သူလည်း ချွတ်ချလိုက်သည်…။ ခင်မောင်ဝင်းက သွယ်သွယ်နဲ့ နို့ကြီးကြီးကို ရွေးလိုက်တာကြောင့် ကောင်မလေးက သွယ်သွယ်လေး ဗိုက်ခေါက်လေး နဲနဲရှိတာကလွဲလို့ပေါ့…။ နို့ကတော့တရုတ်ထမင်းစား ပန်းကန်လုံးလောက်ကြီးသည်… တင်းနေသည်…။ ဝှဲယူကမ်းဖရောင်ဆိုတော့…. ခင်မောင်ဝင်း စဉ်းစားသည် ထိုင်းနဲ့မြန်မာ သမိုင်းထဲမတည့် ငါမြန်မာဆိုရင် ငါ့ကို တစ်ခုခုလုပ်ရင် ဒုက္ခဆိုပြီး ဖိလစ်ပင်းဆိုပြီး ပြောလိုက်သည်….။ ရွှေနဲ့ဖားကလည်း ဆင်သည်ကို……။ဒါနဲ့ ရေချိုးခန်းထဲ ကောင်မလေးဝင်သွားပြီး ရေပန်းပိုက်ကို ရေပူရေအေးစပ်ပြီး ခင်မောင်ဝင်းကိုခေါ်ကာ ရေချိုးပေးလေသည်…..။ ရန်ကုန်မှာ ဆော်ခေါ်ချရင် ရေချိုးပေးဖို့နေနေသာသာ သူတို့ကိုတောင် အတင်းချိုးခိုင်းရသည်…..။ ခင်မောင်ဝင်းအတွက်တော့ အသစ်အဆန်း ဖြစ်နေသည်…..။ ရှာဝါခရမ်နဲ့ တစ်ကိုယ်လုံး လိုက်ပွတ်ပေးပြီး ဖင်ကြား ဂွေးဥကိုပါ ဆေးပေးကာ မာချင်နေသည့် ဒုတ်ကို အရေခွံဖွင့်လိုက်လို့ ရလားမေးတော့ ခေါင်းငြိမ့်ပြလိုက်ရာ အရေခွံဆွဲချပြီး ဒစ်ကို ဆပ်ပြာနဲ့ဆေးပြီ သုံးလေးချက် ထုပေးလိုက်ရာ အာ့ဆိုပြီး အသံလေးထွက်သွားတော့ ကောင်မလေး ရယ်လေသည်…..။နောက် သူ့ကိုလည်း ဆပ်ပြာတိုက်ရာ ခင်မောင်ဝင်းမျက်လုံးက နို့အုံတင်းတင်းမှာ ဆပ်ပြာနဲ့ ဝင်းပြောင်နေတာကို မခွာနိုင်ဖြစ်နေတာကြောင့်…. ကိုင်ချင်လား မေးလာတာကို မငြင်းဘဲ ကိုင်ဆိုတာနဲ့ အားရပါးရကိုင်ပြီး…. လှလိုက်တာလို့ ပြောလိုက်သည်….။ သူကလည်း စီလီကွန်ထည့်ထားတာတဲ့… အဲ့တာမို့ အခုလိုကြီးနေတာတဲ့….။ ဟုတ်မယ် နို့အုံအောက်နားမှာ အရာလေးနှစ်ဖက်လုံးတွေ့သည်…။ နောက် ခင်မောင်ဝင်းကို သူ့ကျောကို ဆပ်ပြာပွတ်ပေးဆိုပြီး ပြောရာ ပွတ်ပေးလိုက်သည်…..။ ဆပ်ပြာပွတ်ပေးပြီးတာနဲ့ သူ့ဖင်နဲ့ ခင်မောင်ဝင်း ဒုတ်ကို ပြန်ပွတ်ပေးလေသည်…။ဆပ်ပြာများကြောင့် ခန္ဓာကိုယ်နှစ်ခုမှာ ချောနေသည်။ ပွတ်ချင်တိုင်း ပွတ်လို့ကောင်းနေသည်..။ နောက် တစ်ပတ်ပြန်လှည့်ပြီး နို့တွေနဲ့ ရင်ဘက်တွေကို ပွတ်ပေးပြန်သည်….။ အောကားထဲကလို နို့ကြားထဲ လီးနဲ့ ညောင့်ချင်ပေမယ့် ပြောရမှာ ရှက်နေတာကြောင့် ဆပ်ပြာကို ရေဆေးပေးတာပဲ ခံလိုက်ပြီး လစ်စရင်းနဲ့ ပလုပ်ကျင်းခိုင်းတာ ကျင်းလိုက်ပြီး တာဝါလေးပေးပြီး ရေသုတ်ပြီး မွှေယာလေးပေါ်က စောင့်နေနော်ဆိုပြီး ပြောသည်…။ကောင်မလေး ရေချိုးခန်းကထွက်လာတော့ သူလည်း ရေသုတ်ပြီး လဲနေတဲ့ ခင်မောင်ဝင်းနားကို တက်လာပြီး နို့သီးခေါင်းတွေကို စို့ပေးလေသည်…။ နို့စို့နေတုန်း သူ့နို့ကြီးတွေနဲ့ ခင်မောင်ဝင်း ငပဲကို ထိပြီးပွတ်နေတာကြောင့် ခင်မောင်ဝင်းဟာက မာတောင်လာသည်….။ နောက် လျှာနဲ့ ချက်ထဲမွှေပေးပြီး ပေါင်လုံးတွေကို လျှာနဲ့ယက်ပြီး အပေါ်ပြန်တက်ကာ သူ့နို့သီးခေါင်းနဲ့ ခင်မောင်ဝင်းနို့သီးခေါင်းနဲ့ ထိပေးသည်….။ခင်မောင်ဝင်းအတွက် ဖီးလ်တွေတက်နေတော့သည်…..။ ဪ ပရိုဆိုတာ ဒါမျိုးကိုပြောတာကိုး…. စိတ်ထဲကတွေးနေရင်း….. ခင်မောင်ဝင်း ဒစ်ကို ငုံတော့မလိုလုပ်ပြီးမှ ဒီမှာက ကွန်ဒုံးခံပြီးပဲ မှုတ်ရတာတဲ့ ဒါပေမယ့် မခံချင်ရင်တော့ ပလိမ်းမှုတ်ပေးမယ်ဆိုပြီး မေးတယ်…..။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း မလုပ်သင့်တာ လုပ်လိုက်မိသည်…။ ပလိမ်းသာမှုတ်ဆိုပြီးတော့…..။အဲ့တာနဲ့ ထိုင်းမလေးလည်း ဒစ်ကို အာခေါင်ထဲထို သွင်းချလိုက်သည်….။ အာခေါင်ထဲထိ ဝင်သွားတဲ့ အရသာကို ခင်မောင်ဝင်း အခုမှခံစားဖူးခြင်းဖြစ်သည်…။ လက်တစ်ဖက်က ဂွေးဥကို ဆွဲပေးနေသည်…။ အာခေါင်ထဲရောက်အောင် တွန်းတွန်းပို့ပြီး လီးကိုပြန်ထုတ်ပြီး လီးကိုဘေးတိုက် လျှာနဲ့ယက်ပြန်သည်….။ နောက် အရင်းကို လက်နှစ်ဖက်နဲ့ စုကိုင်ပြီး ဒစ်ကိုဖြဲထားသည့်မို့ ပွင့်နေတဲ့ ဒစ်ခေါင်းကိုပဲ နှုတ်ခမ်းနဲ့ စုပ်ယူပြီး လှည့်လှည့်ပေးလေသည်…..။ခင်မောင်ဝင်း အသံတောင် မထွက်နိုင်တော့…။ ဒါပြီးတော့ ခင်မောင်ဝင်း ပေါင်ကို ကားခိုင်းလိုက်ပြီး ဒူးကိုထောင်ခိုင်းလိုက်သည်…။ ဂွေးဥအောက်ကို လျှာထိပ်နဲ့ ယက်ပြီး နောက်ပေါက်ကိုပါ ယက်ပေးလိုက်တော့ ခင်မောင်ဝင်း အားခနဲ အော်မိသည်ထိ ကောင်းသွားသည်…..။ကောင်မလေး စုပ်ပေးတာရပ်ပြီး ဖက်ခ်တော့မလား မေးတော့ ဖက်ခ်မယ်ဆိုပြီး ပြန်ပြောလိုက်သည်..။ ဒါနဲ့ ကွန်ဒုံးစွပ်ပေးပြီး အပေါ်ကနေ မြင်းကို ပုံမှန်စီး နောက်ပြန်စီး ဘေးတိုက်စီး ရွှေဘော်ထိုး ပြိုင်ဘီးဆိုင်ကယ်စီး ပုံစံမျိုးစုံ တရကြမ်းစီးပေးသည်….။ ခင်မောင်ဝင်း မပြီးသေးတာကြောင့်… နဲနဲတော့ မျက်နှာက ပျက်သွားသည်…။ အဲ့တာနဲ့ ခင်မောင်ဝင်းကို သူကိုလုပ်ဆိုပြီး ပလက်လှန်ကာ ကားပေးထားသည်…။ ခင်မောင်ဝင်းလည်း အားရပါးရဆောင့်နေသည်….။ ကောင်မလေး အောက်ကနေ အော်ပြီး ညည်းသည့်အသံကိုက ပရိုကျသည်…။ မသိရင် သူ့ဒုတ်ကြီးကပဲ ကပ္ပလီလိုကြီးပြီး မဆံ့မပြဲဖြစ်နေလို့ နာနေသလိုလို… အရင်းထိဝင်ပြီး သားအိမ်ခေါင်းထိုးခွဲသလိုလို… လိုးတာ ဆရာကျသလိုလိုနဲ့ ခံစားရစေသည်…။အော်တာတော့ ခိုက်သွားသည်….။ အောက်ကနေသော်လည်း ပင့်ပင့်ပေးပြီး ပြီးအောင် အကူအညီပေးသော်လည်း ခင်မောင်ဝင်း ပြီးမရ…။ မပြီးသေးတာနဲ့…. ခဏဆိုပြီး ခင်မောင်ဝင်း လီးကိုချွတ်လိုက်သည်….။ ဂျယ်လိမ်းပြီး ဖင်ကုန်းပေးလေသည်…။ ဖင်လုံးကို နောက်ကနေ အားနဲ့ ဆောင့်ပြီး လုပ်ပါသော်လည်း ခင်မောင်ဝင်း မပြီးပြန်….။ ဒါနဲ့ ကောင်မလေး ပက်လက်ပြန်နေတော့ ပေါင်ကြားထဲဝင်ပြီး လုပ်မယ်ဆိုပြီး လီးအတေ့ ဂင်ဂင်ဂင် အချိန်ပြည့်ဘဲလ်သံ မြည်လာသည်….။ကောင်မလေးက ဆက်ယူမှာလားမေးတော့.. နိုးဆိုပြီး ဖြေလိုက်တယ်…..။ အဲ့တာနဲ့ ရေချိုးခန်းထဲပြန်သွား ရေစပ်ပေးပြီး ချိုးဆိုပြီး ချိုးခိုင်းလိုက်တယ်….။ သူလည်း ရေလာစွတ်ပြီး အဝတ်တွေဝတ် ခင်မောင်ဝင်းဝတ်တာ စောင့်ပြီး ပြန်ထွက်လာကြတယ်….။ အပြင်ရောက်တော့ မင်းကျော်နိုင်က ဆေးလိပ်တောင် သောက်နေတယ်…..။“လာ သားကြီး အနာနဲ့ဆေး တည့်ရဲ့လား…““မတည့်ဘူးထင်ပါတယ်….။ မင်းက အရင်ပြီးနေတာလား….။ ဟေ့ကောင် ၂၅ မိနစ် မြန်လွန်းတယ်ကွာ….။ ရေချိုးတာနဲ့ တင် ၁၀ မိနစ်လောက်ကြာနေပြီ…..။ မင်းက ဘယ်လိုတောင် ပြီးနေတာလဲ…..““ငါက အကျင့်ဖြစ်နေပြီ ဟဲဟဲ။ ရေချိုးငါးမိနစ် စုပ်တာမှုတ်တာနဲ့လုပ်တာ ၁၀ မိနစ်။ မာဆက် ၅ မိနစ်။ ရေပြန်ချိုး အဝတ်လဲ ၅ မိနစ်။ ၂၅ မိနစ် ကွက်တိပဲ….““ဘောပါကွာ ငါမပြီးလိုက်ရဘူး အဲ့လို အလောသုံးဆယ် မလုပ်တတ်ဘူးကွာ… ငါနဲ့မကိုက်ပါဘူး… ငါကနူးနှပ်ချင်တာ…. ဗိုက်ဆာတယ် တစ်ခုခုစားရအောင်…““နူးနှပ်ချင်ရင် နောက်မှ ငါ ဝက်ဆိုက်လင့်ခ်ပေးမယ်…. မင်းရှာကြည့်…. အခုတော့ ဘာစားမလဲ ဟော့ပေါ့စားမလား….““အေး ကောင်းသားပဲ““ဒါဆို ဘူဂစ်ကိုသွားမယ် ငါစားနေကြဆိုင်ရှိတယ် သောက်လို့လည်းရတယ်…. မနက် ၄ နာရီထိ ဖွင့်တယ်….“🏵️ဒရိုင်ဘာခင် (အပိုင်း ၃ ) ဆက်ဖတ်ရန် ဒီကိုနှိပ်ပါ🏵️.58,581
