မိုးတိမ်တိုက်နှင့်တစ်ညတာလွင့်မျောခြင်း

မိုးတိမတိုကနင့တစညတာလင့မောခငး (စ/ဆုံး)

ခင့လငတောမောငမလုပဖူးသော အလုပကို သူလုပလိုကပနပီ။ လိငတံကို အဆုံးထိုးသငးထားကာ ကပညောင့သောအခါ ခင့သားအိမခေါငးကို အဆကမပတ ပတတိုကကစားသလိုမိုးမို့ အရမးထိနေပါတော့၏။ ထို့အပင သူက ဘယလိုမားလုပနေသည မသိ သားအိမခေါငးကို တနေရာတညးမာ ပတဆောင့နေသညမိုး မဟုတဘဲ နေရာအနံ့ဝိုကကာ တို့ကာ ထိနေသဖင့ ထူးကဲလ၏။ အိပယာခငးကို လကနင့တငးတငးဆုပမိရသညအထိ ခင့မာ  အရသာထူး၏ ကောငးမနမ၍ကို တဟင့ဟင့ ခံစားနေရပါ၏။ သူကလညး ခငကောငးနေမနး သိသညထင၏။ တခကပီးတခကပိုပငးလာသလို သူ့လိင တံကလညး ကာလေ၊ မာလေ၊ ကီးလေ၊ ရညလညဟုပင ခငထငလာရအောင ကောငးသထက ကောငးနေပါတော့၏။ ကာမအရသာကို ကိုနဲ့ကမပင ခင့ မာ တငးပည့ကပပည့ ခံစားဖူးတော့သညဟု ဆိုရမလိုပငဖစ၏။  “ဟင့ဟင့… ကိုရယ… အင့… အဟင့”   အစရိသော ခင့ခစစဖယ ညညးညူသံလေး မား၊ ကေနပသံလေးမားက တခနးလုံးတင နာပောဖယ အဆကမပတထကပေါနေလေ၏။ ထိုအတိုငး ၅မိနစခန့ကာလာသောအခါ ခငမခံနိုငပနတော့ ပါ။ “ခဏနားပါရစေဦး ကိုမိုးရယ… ခင အသကရူပါရစေဦးရင… ဟင့…”   အဲတော့လညး စောစောက ကိုမင့နိုငနင့ ဖုနးပောနေတုနးကလိုပင ကိုက သူ့ လိငတံကို အသာဆဲထုတ၊ အသာထိုးသငး ပေးကာ ခင့ကို နားစေပါ၏။ ခင့ရငမာ တငိမ့ငိမ့ဖစရပနပီ။ အမောပေတော့ သူ့ကို ခငပောမိရ၏။   “ကို ပီး ခငရင ခင့ထဲမာပဲ ပီးလို့ရတယနော၊ ခင သားကောဖတထားတယ…”

သူက လိငတံကို အပီးထုတလိုကရငး  “ရပီ ခင ပကလကပနလနတော့နော…”  ဟုသာ ပနပောလေ၏။ ခငခေပစလကပစဖစနေပီ။ ခင့လငသားပင   ခင့ကို ယခုကဲ့သို့ ဖတဖတမောအောင မလုပဖူးပေ။ ကိုကတော့ တကယ့ ယောကားတယောကပါပဲ။ ခငက ပကလကပနလနရငး ဒူးထောငကာ ပေါင မားကို ဖဲပီး ကို့အတက အဆငသင့ပငပေးလိုက၏။  ကိုက ခင့ကိုယ ပေါမောကခလိုကပီးနောက သူ့လိငတံကို အသာအယာပနထိုးသငး၏။  ဘယလောကမောနေပေမယ့ ကို့လိငတံကီး တိုးဝငလာပနတော့လညး အရသာတေ့သားရပနသညမို့ ကို့ကို အားပါးတရဖက လိုကမိရပန၏။ လိငတံကို  အဆုံးထိ ထိုးထည့ထားရငး ကိုက ခင့မကနာအနံကို နမးနေပန၏။“ခစတယ ခငရယ…”   ဟုလညး တိုးတိုးပော၏။  “ခငလညး ကို့ကို သိပခစတာပါပဲ  ကိုရယ… ရငထဲမာ နင့နေအောင ခစတာပါကယ…”  ကို့မကနာကိုလညး ခငပနနမးမိရပန၏။ ကိုက ထိုအခိနမာပင ခင့အငါဇာတထဲတငရိနေသာ သူ့တံ  ဆာကီးကို ညငသာစာ အသငးအထုတ လုပနေပန၏။ ခငလညးကို့ကို အားကမခံပင၊ အောကမ ညငသာစာပနလညကော့တငပေးနေမိရပါ၏။ “စောစောက လမးမာပောတဲ့စကားကို ခငပနရုတသိမးခငနေပီကိုရယ…”    ကိုက ဘာမပနမပောဘဲ ခင့မကနာလေးကိုသာ မတနိုးစာကည့နေ လေ၏။  “ရနကုနပနရောကရင ကို့ကို တနညးနညးနဲ့ ခငပနဆုံခငတယ၊ အမဲတနးမဟုတတောင တခါတလေပေါ့၊ ခငရူးတော့မယ ထငပါရဲ့ ကိုရယ…  ကိုက ခင့ကို သိပဖမးစားနိုငတာပဲ…”  “ခင့ဆနကအဓိကပါ ခငရယ.. ကိုယက ခငလိုအပတဲ့အခိနမာ ခင့နားမာ အမဲရိနေမယ့သူပါ…”  “ခငခစပါတယဆို  မ ကိုက ခင့ကို ခဲနေပနပီကာ… မခဲပါနဲ့ကိုရယ၊ ခငကေနပပီးသားပါးရင…” သူက ခင့န၍တခမးလေးကို တို့နမးလိုကပန၏။ “ဒီနုတခမးလေးတေကို  မငကတညးက နမးခငခဲ့တာ၊ ၅နစကောမပဲ နမးရတော့တယ”  ဟုပောပနသေး၏။

“ကေနပပီလား ကို…” “ဟင့အငး… နမးရတော့ ပိုနမးခငလာတယ၊ အခုလိုနေရတော့ ပိုပီးစဲလနးလာတာပေါ့ ခငရယ…”   ခငမကနာပကခငခငဖစ သား၏။  “ခငလညး အတူတူပါပဲ ကိုရယ.. ဒါပေမယ့…”  သူက ခင့ကို စကားဆကခင့မပေးတော့ဘဲ န၍တခမးကိုဖိကပနမးစုပလိုက၏။ ခင့မကလုံးမား  စငးကသားသညတင သူ့ လကနစဖကက ခင့ဒူးကို တနးကာ ခင့ကို ခေဆငးခိုငးပန၏။ ထို့နောက ကို့လိငတံကို ခင့အငါဇာတထဲ အဆုံးထည့ထားပန ကာ ကပညောင့နေပနတော့၏။ မကာပါ ခင့အာရုံက ခကခငးပောငးသား၏။ တတလညး တတနိုငလနးတဲ့ကိုပါပဲ။ သူ့ညောင့ခကက ညငသာ  သောလညး သကလကပီး ခင့ကို ထိနေပနတော့၏။ အခကပေါငးမားစာ ထိုအတိုငး ဆကညောင့နေတော့ ခငဘယလိုမ အားမရတော့ပါ။ အရည တေ ပိုလိုကလာသလို ပေါငနစခောငးကိုလညး ထောငကာ ဖဲပေးမိရပနလေပီ။  ဒီအခါမာ သူက အညောင့ရပပီး ခင့ကိုယပေါမထကာ ဒူးထောကပီးညောင့ ပန၏။ ခင့ရာဂစိတမား ပနကတကလာ ရပနပီ။ ဒူးထောကပီး အခကပေါငးမားစာ ညောင့ပီးသားပနသောအခါ ဆောင့ဆောင့ထိုငလိုကပန၏။ ခင့ ကို စောစောကလိုပင ပီး အောင လုပပေဦးတော့မညဟု ခငတေးနေမိဆဲမာ သူကလိငတံကို ခင့အငါဇာတထဲ ထိုးသငးထားရငးကပင မေ့ယာပေါ ဖငခ ထိုငလိုက ကာ ခင့တငပါးကိုကောပီး ခေဆငးလိုက၏။ ဘာတေလုပဦးမာပါလိမ့ဟု ခငတေးနေမိ၏။  “ဒူးနစဖကကို လကနဲ့ပိုကထား ခင…”  ဟု သူက ခိုငးပနသည့အတက ခငလညး သူခိုငးသည့အတိုငး ဒူးကိုလကနင့ပိုကထား လိုကရပန၏။ သူကထိုအခါတငမ နောကသို့ အသာလဲလိုကပီး ခင့ အငါဇာတထဲမ သူ့လိငတံကို ကော့ထိုးပါတော့၏။ ခငအကီးအကယထိပီ။ မာတောငနေသော လိငတံက ခင့အငါဇာတ အပေါပိုငးရိ ဂီစပေါ့ကို ထိထိ မိမိကီး ထိုးတိုကနေသော အနေအထားကို သူရေးခယလိုကခငးပငဖစပါ၏။

ခင့လငတောမောငသည ဂီစပေါ့ ဘယနားရိမနးသိဖို့ ခငးစ၊ ကားတောငကားဖူးရဲ့လား။ ခငမသေခာလပေ။ ကိုကတော့ စလာကတညးက ခင့ကို ဂီစပေါ့ နင့ ပီးခိုငးသလို ဒုတိယအခီမာလညး ဂီစပေါ့နင့အစိကို တလည့စီပတကာ ပီးခိုငးနိုငခဲ့၏။ ယခုလညး ဂီစပေါ့ကိုမ သေခာထိသော နညးကို သုံးတတ ပေ၏။  ခင့ညညးသံလေးတေ ညံစီလာရပန၏။ သူက အောကမ သကသကမနမနကီး ကော့ကာ ဆောင့ထိုးနေပေ၏။ မကာပါ။ ထုံးစံအတိုငးပင၊ ဂီစ ပေါ့ကို မိမိရရထိလာသောအခါ ခငဆီးသားခငသလို ဖစလာပီ။ ကငခနဲ ကငခနဲအရသာထူး။ “ဟင့ဟင့… ကိုရယ… အို… ဟင့… ဟင့… ဟာ့ဒါး… ဟာ့ ဒါး… ပလိစ… ဟင့…၏ ဟင့…”  ကို့ကိုတော့ ခငမရကနိုငတော့ပါ။ ဒီ့ထက ပငးပငးကမးကမးလေး လ၍ပရားပေးဖို့   တောငးပနလိုကမိရပါတော့၏။  ကိုကလညး ခင့အကိုကကို သိပုံပါပဲ။ ဆောင့ခကတေက ပငးသလို ထိထိမိမိလညးရိ၏။ သကလညးသက၏။ ထိုအတိုငး နောကထပ ၅မိနစခန့  မနားတမးညောင့နေသောအခါတငမူ ခငပီးတော့မညမာ သေခာလာတော့၏။ “ဟင့… ကိုရယ… အိုင(မ) ကမးမငး အဂိနး… အို… အဟင့… ကိုရေ…   အိုင(မ) ကမးမငး… အာ… အာ… အင့… အဟင့ အိုင(မ)… အ… အ… အ…”  ဒီတခီပီးသညက ၃ခီထဲတင အပငးဆုံးမားဖစနေသလားမသိ။ သူက  နောကထပ ၄- ၅ ခကလောကဆကဆောင့ပီး အလောသုံးဆယထလိုက၏။ ထို့နောက ဆောင့ကောင့ထိုငပီး အခကမားစာ ဆကဆောင့ပနရာ ခင့ မာပီးသည့အရိနက လုံးလုံးပနမကတော့ဘဲ ပီးပီးရငး ပီးရငး ဆကဖစနေပါတော့၏။ သူက ညောင့နေရငးက ခင့ကို မောသံဖင့လမးမေးနေခေ သေး၏။

“ကိုယလညး ပီးလိုကခငပီ ခငရယ၊ ပီးရတော့မလားဟင…”   တဲ့။ ခင့မာ မောနေရသည့အထဲ သူ့ကို ထုရိုကခငသားရလောကအောင မခိတငကဲ ဖစ သားရပါတော့၏။ လငတောမောငကို ခေါ ပလိုကခငသားရပနပီ။ သူပီးခငတာတောင ခင့ဆီက ခင့တောငးနေသည့ ဒီယောကားကို ခငမခစဘဲ မစဲ လနးဘဲမနေနိုငတော့ပါ။ သူ့အမေးကို န၍တနင့မဖေနိုငတော့ဘဲ ခေါငးကိုသာ သကသကညိတပလိုကရ၏။ သူက ခကခငးလိုပင ဒူးထောကလိုကကာ ခ င့ကိုယပေါမောကခလိုက၏။   “ခေထောကတေ တအားထောငပီး ဖဲပေးထားပါ ခငရယ… နော…”  သူခိုငးသည့အတိုငး ဒူးခေါကကေးမနေပီး  ခေထောကမားကို ဆဲထောငဆန့တနးကာ ပေါငနစခောငးကို တအားဖဲပေးထား လိုကပါ၏။ ခငပီးနေသည့အရိနကတော့ တကလို့ကောငးနေဆဲ။ သူ့ ဆောင့ခကက ပငးသောလညး မသကတော့။ တခကခငး မိမိရရကီးဆောင့နေသညမာ ခင့သားအိမခေါငးကို ခပကမး ကမးဆောင့မိနေသညမို့  အရသာက ပငးလ၏။ ထိုအတိုငးတခကခငးဆောင့နေရာမ ၇ခကမောကမာတော့ ခင့မာ  “အမေ့… သေပါပီကိုရယ…”  ဟု ညညးရလောကအောင  ပငးထနကမးတမးလသော ဆောင့ခကက တိုးဝငလာပါ၏။ ခင့သားအိမခေါငးကို တငးပုတနင့ထုလိုကသကဲ့သို့ပင ပငးထနလ၏။ ထိုအခကနောကမာ တော့ သူဆကမဆောင့တော့ပါ။ သို့ရာတင သူ့သုတရညတေက ခင့သားအိမခေါငးကို စူးစူးရဲရဲပင ပနးနေပါလေ၏။

“အို…”  ခငပောလိုကတာ၊ ခင့ပီးခငးမာ အခုမပင ပည့စုံသားပါတော့၏။ လိငတံကီးကလညး တခကပနးတိုငး တခကပလာသလို ခင့အငါဇာတက လညး တခက အပနးခံရ တိုငး တခကကုံ့ဝငနေသလိုဖစနေတော့ရာ အကောငးတကာ့ အကောငးဆုံးအရသာပငဖစပါတော့၏။  ခငသူ့ကို မတနိုး တယတာစာပင လကနင့ရော ခေနင့ပါ ဖကထားမိသညသာမက တငပါးမားကိုလညး အတငးကော့ပေး ထားမိရပါ၏။ သူ့သုတရညတေကလညး  တောတောနင့ မကုနနိုငပါ။ လနခဲ့သည့ ၅နစကတညးက ခင့အတက စုထားခဲ့လေသလားဟု အောကမေ့ရလောကအောငပင ပနးလို့မဆုံးဖစနေသညမို့  ခင့မာလညး အကေနပကီးကေနပနေမိပါတော့၏။  “ကို့ကို ခငအရမးခစသားပီကယ…”  “ကိုလညး ခင့ကို သိပခစတာပဲ…”   “ဟုတရဲ့လား ကိုရာ၊ ခင က ကလေးအမေ အဖားကီးဖစနေပီလေ…”  “ကလေးအမေအဖားကီးက ဘာတေ လုပထားမနးမမသိတာ.. နစပယ(လ)တေဆိုလညး ပနးရောငထလို့၊  ဗာ(လ)ဗာကလညး စိုး တိုက(တ) ”   အဲလိုတေပောတော့လညး ခငရကသလိုလိုပင။ သူပောတာက ခင့နို့သီးလေးတေက ပနးရောငတဲ့၊ ခင့ ဟို…  အခေါငးကလညး သိပကပတာပဲတဲ့။  “နောကပီးတော့ ခင့ကို ကိုယက ဟိုးလနခဲ့တဲ့ ၅နစကတညးက ခစခဲ့တာလေ…”  “ယုံပါတယ ကိုရယ…”   ခင  သကပငးခမိရ၏။ “ခငတို့နစယောကတော့ ဒုကပဲနော…”  “ဘာဖစလို့လဲ…”  “ကံ၅ပါးမာ တပါးပကသားပီလေ…”   “ဘာလဲ၊ ကာမသေုမိစဆာစာရ လား…”  “ဒါပေါ့ ကိုရယ…”  “ခငရယ အားလုံး ဖစခဲ့ကပီ.. ဘာလို့ မဟုတတာတေလောကတေးနေမာလဲ… ဘဝမာ ဖစခိနတနရငဖစမာ၊ ပကခိနတန  ပကမာပေါ့… ဒါကို စိတအလေးမခံပါနဲ့ နော…”  “ကိုကတော့နော… ခငခစပါတယဆိုမ ပိုခစအောင နညးမိုးစုံလုပနေတော့တာပဲ…”   “ဘာလဲ ခငရဲ့…”   “ကို့စကားကိုလညး ခငခစသားလို့ပောတာ… ခင့ကို သိပစဲလနးအောငမလုပနဲ့နော၊ တောကာ ခငက ကိုယ့ကိုမခဲနိုငတော့ ပါဘူးဆိုမ ကို ပေးပေါကမား နေလိမ့မယ…”   သူက ခင့ပါးကို ဖိဖိလေး နမးလိုက၏။ ခင့ရငမာ တသိမ့သိမ့ကညနူးရပန၏။ ကာမကိစပီးသားလင ခကခငးလိုပင တရူးရူး အိပမောကသားတတသော လငတောမောငကို ဖတခနဲ သတိရလိုကမိသေး၏။

“ကို့ကို မေးရဦးမယ…”  “မေး…”  “ကို မိနးမတေအကောကို ဘာလို့ အဲလောကတောငသိတာလဲဟင…”  “ဘာတေသိနေလို့လဲ ခငရဲ့…”   “ကိုက မသိခင ယောငဆောငနေပနပီ… ဥပမာ ကိုရာ၊ ဂီစပေါ့ကို ကိုဘယလိုလုပသိနေတာလဲ”   “ဒါလား… ခငကရော ဘယလိုသိလဲ…”   ခင ခိုးခိုးခစခစရယမိရ၏။   ကိုက ခင့ကို ဆရာမကီးလို့ ထငနေပီနဲ့တူတယ။ ခငက စာအုပတေ အရမးဖတတော့   “စာအုပတေထဲမာ ဖတဘူးတာပေါ့… ခငထငတယ၊ ခင့အကိုတေ က ဆရာဝနတေဆိုတော့ သူတို့ရဲ့ အနာတောမီစာအုပထဲမာ ငယငယက ဖတဘူးတာလား မသိဘူး..”  “ကိုလညး ခင့လိုပါပဲ.. စာအုပတေထဲမာ ဖတဖူး တာ… နောကပီးတော့ လကတေ့စမးကည့တာပဲ…” “ခငတော့ ဖတရုံပဲ ဖတဘူးတာ၊ လကတေ့ကတော့ ကိုနဲ့တေ့မ သိတော့တာ… နောကတခုရိသေး တယ ကိုရဲ့… ကို့ကို ပောပရင ကိုယုံပါ့မလားမသိဘူး.. ခငလေ… ကို ခင့အောကပိုငးကို နမးပေးတော့ အရမးအားနာတာပဲ.. ဗီဒီယိုတေထဲမာတော့ ကည့  ဘူးတာပေါ့… ဒါပေမယ့ ဗမာယောကားတေ လုပမာမဟုတဘူးလို့ ထငထားတာ.. ကိုနမးပေးတော့ ခင့ရငထဲမာ အရမးလညး ကညနူးတယ၊ အရမးလညး   အားနာတာပဲ…” “ခငကလညးကာ… ကိုယက ခင့ကို အရမးခစလို့ပဲဟာ…”  “ယုံပါတယကိုရယ… ခငလညး ကို့ကို နမးပေးတာ ပထမဆုံးအကိမ ပဲ၊ ကို့အတက အဆငမပေရဲ့လား မသိဘူး.. ခင့ဘဝမာ ယောကားတယောကရဲ့ အဲဒီ့နေရာကို နမးဖို့မဆိုထားနဲ့ လကနဲ့တောင မကိုငဖူးဘူးဆိုရင ကိုယုံမ လား…” “တကယ…”   “ဟုတတယ ကိုရဲ့… ကိုနဲ့ကမ ခငလညး ဘာတေဖစကုနမနးမသိဘူး၊ ရကတာလညး မရိတော့၊ ကောကတာလညး မရိတော့ဘူး..  ခင့ကိုတော့ ကို တောတောအထငသေးသားမာပဲနော…”  “ကံကံဖနဖနခငရယ၊ ဘာလို့အထငသေးရမာလဲ… ခငပောသလိုပဲ အခုလိုသိရတော့ ပိုတောင  ကညနူးသေးတယ.. ဒါနဲ့နေပါဦး.. ခငက ဆကစ ဗီဒီယိုတေကည့ဖူးတယလား…” ခငရယလိုကပန၏။

“ကည့ဖူးတာပေါ့ ကိုရဲ့.. ခင့မာ ဗရုတသူငယခငးတယောကရိတယ၊ လငမာတဲ့.. အဲဒီ့ကောငက သိပကဲတာ… သူ့ဆီမာ အဲလို အခေတေ အမားကီးပဲ…   သူ့အိမသားလညတဲ့အခါဆို ခငတို့ကို ပတော့တာပဲ… မကည့ခငဘူးပောလညး မရဘူး… ကိုကတော့ ယောကားလေးဆိုတော့ ခင့ထကတောင ကည့ဖူး မာပေါ့နော…”  “ဒါပေါ့ ခငရဲ့…”  ခင ခဏငိမနေ၏။ သူက ပကလကအနေအထားဖင့ ခင့ကို ဘယလကဖင့သိုငးဖကထားသလို ခငက သူ့ဘကသို့စောငး ကာ သူ့ကို ဖကလညးဖက ခလညးခထားလေ၏။ ညားခါစ ဇနီးမောငနံလိုပငဖစ၏။ တယောကကိုတယောက ယုယုယယပိုကထေးရငး အိပမောကသား ခဲ့ကသလို မနကလငး၍ နိုးလာတော့လညး တယောကကို တယောက ပိုကထေးထားဆဲဖစ၏။  သူက အရငနိုးနေသညထင၏။ ခငနိုးလာပီး မကလုံးဖင့ လိုကသောအခါ ခင့မကနာကို တစိမ့စိမ့ကည့နေသောသူ့ကိုမငရ၏။ စောငထူထူအောကတင တယောကနင့တယောက ဖကထားရသညမာ ဇိမရိလ သလိုပင။ ခငတခါမ မလုပဖူးသောအလုပတခုဖစသည့ ဝတလစလအိပခငးကိုလညး သူနင့မ လုပဖစခဲ့ပါ၏။ နစယောကစလုံး မိမေးတိုငး ဖမေးတိုငး  အနေအထားဖင့ အိပပောသားခဲ့ကရာ နိုးလာတော့လညး တယောကအသား တယောက ထိလကအနေအထား ဖစသဖင့ ပိုပီးနေးထေးနေ၏။    သူက  ခင့န၍တခမးကို နမးပီး မငလာနံနကခငးဟု န၍တဆက၏။ ထိုအနမးသည ထိုနေ့တနေ့တာအတက ညားခါစသူတို့ နစဦးအား လငမယားကိစမား ဆောငရကဖစစေရန နိုးဆောသော အနမးလညးဖစ၏။

တနေကုနအခနးအောငးက၏။ နံနကစာနင့ နေ့လညစာကို အခနးသို့ပင မာယူစားသောကက၏။ ခင့ကိုယမာ အဝတ မကပဘဲ အကာဆုံးနေဖူးခငး လညးဖစ၏။ မနကစာနင့ နေ့လညစာလာပို့ခိနတင သူကခါးကို မေးပမကနာသုတပုဝါကီး ပတကာ ထကယူ၏။ ခငက အိပခနးတငးမာ ဒီတိုငး ကနရစ၏။   ခင့ကိုယမာ အဝတမကပဘဲ အကာဆုံးနေခငးဖစသလို ကာမစပယကမ၍ကို ခံယူရာတငလညး အကာဆုံးပငဖစပါ၏။ မနကမိုးလငး  မကစိနစလုံးပင့ပီး နုတဆကအနမးမာ ကတညးက ခင့မာ တခီပီးရ၏။  ထို့နောက မကနာသစ၊ သားတိုကပီး ရေခိုး ကပနတော့ ရေခိုးကနထဲမာ စပယကပနသေး၏။ ထိုမ နစယောကသား အိပရာပေါ ပနရောကလာကကာစပယကဖစပန၏။ အရိနတကလာခိုကမာ ပငးပငးထနထန၊ ထို့နောက  ယုယုယယညငညငသာသာ၊ ထို့နောက ပငးပငးထနထန။ သူကလညး နညးပေါငးစုံကို သုံး၏။ ခင့ကိုယကို ခေါငးမ ခေဖားအထိ သူနမးသလို သူ့ကို လညး ခငက ထိုအတိုငး နမးဖစ၏။ နေ့လညစာ စား ခိန ရောကသောအခါ ခင သုံးခီပီးနေခဲ့ပီ။  သူကမူ ပီးအောငမလုပသေး။ အတောလညး ထိနးနိုင သော ကိုပငဖစပါ၏။ သူ့နညးပေါငးစုံထဲတင ခငအနစသကဆုံးပုံစံမာ ခင့ကို ပကလကလနခိုငးပီး ဒူးနစခောငးကေးလက ထောငထားခိုငးကာ သူက ခင နင့ထောင့မနကအနေအထားမာနေပီး ထိုးသငးသောနညးဖစ၏။  သူက ဘေးတိုကအနေအထားဖင့ ခင့အငါဇာတထဲထိုး ဆောင့ပေးခငးဖစ၏။ ခငက ပကလက၊ ခင့အငါဇာတထဲသို့ သူ့တံဆာကို ဒူးထောကကာ သငးပီးနောက သူက ခင့ညာဘကခမးသို့ ဘေးတိုကလဲခလိုကခငးဖစ၏။ ထို့ကောင့ တ ယောကကိုတယောက နမးရ၍ပရန၊ ပေ့ဖကရန မဖစနိုငတော့သောလညး လကခငး ဆုပထားလို့ရသည၊ သူက ခင့နို့မားကို လမးပီးဆုပနယပတသပ ကစားနိုင၏။

ခင့အစိလေးကို လကနင့လမးကစားနိုင၏။ အကောငးဆုံးမာ အဝငအထကဖစ၏။ ထိုနညးမာ ကော့ထိုးသော နညးပီးလင ခငအကိုကဆုံးဖစ၏။ ကော့ ထိုးသောနညးမာတော့ ခင့ဂီစပေါ့ကို မိမိရရထိ သဖင့ ခငသဘောက၏။ အားအရဆုံးမာတော့ ခင့ကို လေးဘကကုနးခိုငးကာ သူက နောကမ သငးထား လကကမးကမးသကသက ကပညောင့သော နညးပငဖစ၏။  ဒုတိယအားအအရဆုံးကတော့ သူက ဆောင့ကောင့ထိုငကာ အားပါးတရ ထိုးဆောင့ ခကမားပငဖစ ပါ၏။ မညသည့နညးနင့ဖစစေ၊ ခင့အတကကတော့ ကောငးနေသညခညးပင။ သူ့လိငတံတငမက သူ့လာကပါ ခင့ကို အရသာစုံ ပေးနိုင လနးပါ၏။ ခငလညး အားကမခံပင အငါဇာတနင့တငမကဘဲ နုတခမးမားလာမားဖင့ပါ သူ့လိငတံကို အရသာမားပနပေး ဖစခဲ့ပါ၏။  အစာစားတော့ ရော၊ စားပီးလို့ ခဏတဖုတနားတော့ရော တယောကကိုတယောက ဖကလကသာ။ ဝတလစစလ အနေအထားဖင့သာ။ ပီးရငတော့ ကို့ရဲ့ မဆုံးနိုငသော  အနမးရညမ အစပုကာ ခငတယောက ကာမဂုဏအာရုံကို အပည့အဝခံစားရပန လေ၏။  ထူးခားသညမာ နာရီပေါငးမားစာ စပယကနေကသညဖစ လညး တယောကကိုတယောက ညညးငေ့သညမရိ၊ ဝသည မရိ၊ အားရသညမရိအောငဖစနေကခငးသာဖစ၏။ ကိမဖနမားလာလေလေ၊ တယောကနင့  တယောက အပေးအယူမလာလေလေ၊ ပိုပီး အရသာတေ့လေလေ၊ တယောကကိုတယောက ပိုပီး တပမကလာလေလေသာဖစ၏။ ညစာကိုတော့  အပငထကစားဖစက၏။ မနေ့က ဆိုငလေးမာ ကဗာဆနဆန၊ ဖယောငးတိုငမီးလေးနင့ နေးနေးထေးထေး။ ခငကိုကသော ဝိုငအဖူအေးအေးနင့။ ဆိုင သို့ အသားရော၊ အပနမာပါ သူ့ကိုတယမီရငး၊ လကခငးတဲရငး လမးလောကရသော အရသာကို ခငခံစားရ၏။ ညစာစားရငးနင့ ခင သူ့ကို ပောဖစသော  စကားတခနးရိသေး၏။

“အိုင(မ) ဂကတငး ဟောနီ…”  လို့ပင။ မနမာလို ဆိုရငတော့ ခင့ရာဂစိတတေ ကကလာပနပီဟု ပောလိုကမိခငးပငဖစ၏။ သူကလညး ခင့လိုပါပဲဟု  ပနပောကာ ခင့လကကလေးကို ဆဲယူပီး သူ့ပေါငပေါသို့ အသာတငပေး၏။ ခငစမးကည့လိုကတော့ အဟုတပင၊ သူ့လိငတံကီးက မာနေပန၏။  ခင့ ရငမာ အရမးကညနူးရ၏။ တနေကုန စပယကခဲ့တာတောင သူဆနရိနေတုနးဆိုသော အသိကောင့ဖစ၏။   “အိုင(မ) အောလစိုး ဒရစပငး ဝက(တ) ”     ဟု ခငသူ့ကို ပနပောလိုကမိရသေး၏။ ခငလညး ကို့လိုပဲ ရဲရဲစိုနေပါပီရငဟု ပော လိုကခငးပငဖစပါ၏။ မနမာလို ပောရအောငတော့ ခင့န၍တက မရဲ လပါ။ ထို့ကောင့ ညစာကို ခပလောလောစားသောကခဲ့ကပီး အခနးသို့ မနမနပငပနခဲ့ကပန၏။ ထို့နောကတငကား ခငတို့၏မဆုံးနိုငသော ခစပဲကီး ပငဖစပါ၏။ နောကတည ဆုံခင့မရိတော့သညကို နစယောကလုံးက သိနေကသဖင့ အိပဖို့ကို မစဉးစားဖစကတော့။ ခစပီးရငး ခစဖို့သာ အားသနနေ က၏။  ကိုမင့နိုငက ထုံးစံအတိုငး ညဖကတင ဖုနးဆက၏။ သူက ထုံးစံအတိုငး ကိုမင့နိုငနင့ ခငဖုနးပောနေတုနးမာ ခင့ကို နောကကနေ စပယကနေ သေး၏။ ဒီတခါမာတော့ ခင ရဲသားပီ။ ကိုမင့နိုငနင့စကားပော လုံးလုံးမပကဘဲ သူပေးနေသော အရသာကို ခံယူလိုကနိုငသလို သူ့စညးခကနင့ညီအောင လညး ခင့တငပါးကို ဝိုကကာ၊ ခင့ကာနင့ ကုနးပေးလိုကနိုငခဲ့ပါ၏။  ညနစနာရီသာသာတငတော့ ခင မောလပီမို့ မေးခနဲအိပပောသား၏။ သူလညး  အိပပောသားပါ၏။ ၄နာရီမိနစခန့တင ခငနိုးလာ၏။ ဝိုငကောင့ ရငပူပီးနိုးလာခငးဖစ၏။ ရေထ သောကရန သူ့ရငခငထဲမ အထကတင သူလညး  ဖတခနဲနိုးလာ၏။ ရေကို တဝသောကက၊ ဆီးသားကပီးသည့နောကတငကား မတိုငပင ထားဘဲနင့ စိတဇောသနသန စပယကဖစကပန၏။   လေယာဉခိနက မနကနာရီ။ ၉နာရီ ကငးအရောကပေါ့။ ခငတို့နစယောက မနကစာပင မစားဖစတော့ခေ။ ၄နာရီလုံးလုံး မနားတမး စပယကနေဖစ က၏။ ခငက အားမရနိုငသလို သူလညး အားမရနိုငဟနမတူပါ။ ၇နာရီခဲသောအခါတငမူ ခငသူ့ကို သတိ ပေးရပီ။ ထိုအခါကမ သူက ပဲသိမးဖို့ကိုးစား တော့၏။ အဲတော့လညး ခင့မာ ဖတဖတမောရပန၏။ သူ့ကော့ထိုးနညးကို အသုံးပုကာ ခင့ကို ပေါကကဲပင့ထကအောငပီးစေခငး ဖစသလို သူ ကိုယတိုငကလညး ၂၄နာရီကာ မပီးအောငထိနးကာ စုဆောငးထားသညမားကို ခင့အငါဇာတထဲ အရိနအဟုနပငးပငး နင့ အမောကအမားပနး ထုတပေးလေတော့၏။

၈နာရီလောကကတော့မ ကမနးကတနး ရေခိုးအဝတလဲက။ သူကလညး အခနးပန ပစညးသိမး၊ ခငလညး ပစညးသိမးကာ အငားယာဉပေါရောက တော့ ၈နာရီ ၄၅မိနစပငရိနေလေပီ။ လေဆိပမာလညး မနမာတယောကမမရိသဖင့ ခငနင့သူမာ တယောကကိုတယောကပေ့ဖကထားမဲ။ လေယာဉပေါ မာ လညး နမးကမဲ။ တတထိုးကမဲ။ ဘနကောကရောကတော့မ ကိုယရိနသပကရ၏။ ဘနကောကမာတော့ မနမာတေ မားသဖင့   အသိက တေ့ခင တေ့နေနိုင သညမို့ တယောကနင့တယောက မကလုံးနင့မလဲပီး မခစနိုငက။ ကံကောငးခငတော့ ရနကုနအပန ထိုငးလေယာဉမာကတော့ သူရော၊ ခင ပါ ပထမတနးက စီးနငးလိုကပါကသညမို့ ထို အတနးမာ တခားမနမာခရီးသည တယောကမ မတေ့ရပေ။ နိုငငံခားသားပင နစဦးသာပါသညမို့ ခငနင့သူ တို့ တတထိုးနိုင၊ နမး နိုငကသေး၏။  နာရီဝကသာသာကာသော ထိုခရီးစဉက နစယောကစလုံးအတက မနဆနလနးလ၏။ သေခာသညကတော့ ရန ကုနရောကလင ခဲကရဦးမည၊ လမးကရဦးမညသာဖစ၏။ သို့သော လငတောမောငက အမေရိက မ တောတောနင့ ပနရောကဦးမညမဟုတသည့ အတူတူ ခင သူနင့တေ့ခင့ရအောင အားထုတမိဦးမညလညး ဖစနေပါတော့၏။

 

Zawgyi

 

မိုးတိမိုက္x{1014}x{103D}င့စတာလင့္ေမာခင္း (စ/ဆုံး)

ခင့င္ေတာ္ေမာငလုပူးေသာ အလုပို သူလုပိုကန္ၿပီ။ လိငံကို အဆုံးထိုးသင္းထားကာ ကပ္ေညx{103B}ာင့္ေသာအခါ ခင့ားအိမ္ေခါင္းကို အဆကပတ္ ပတိုကစားသလိုမိဳးမိုx{1037} အရမ္းထိေနပါေတာ့၏။ ထိုx{1037}အပင္ သူက ဘယိုမားလုပ္ေနသည္ မသိ သားအိမ္ေခါင္းကို တေနရာတည္းမာ ပတ္ေဆာင့္ေနသညိဳး မဟုတဲ ေနရာအx{1014}x{103D}ံx{1037}ဝိုကာ တိုx{1037}ကာ ထိေနသဖင့္ ထူးကဲလ၏။ အိပာခင္းကို လက္x{1014}x{103D}င့င္းတင္းဆုပိရသညထိ ခင့ာ  အရသာထူး၏ ေကာင္းမန၍ကို တဟင့င့္ ခံစားေနရပါ၏။ သူကလည္း ခင္ေကာင္းေနမန္း သိသညင္၏။ တခက္ၿပီးတခကိုပင္းလာသလို သူx{1037}လိင္ တံကလည္း ၾကာေလ၊ မာေလ၊ x{1039}x{101C}ကီးေလ၊ ရညညုပင္ ခငငာရေအာင္ ေကာင္းသထက္ ေကာင္းေနပါေတာ့၏။ ကာမအရသာကို ကိုနဲx{1037}ကမပင္ ခင့္ မာ တင္းပည့ပည့္ ခံစားဖူးေတာ့သညု ဆိုရမလိုပငစ္၏။  “ဟင့င့္… ကိုရယ္… အင့္… အဟင့္”   အစရိေသာ ခင့စဖယ္ ညည္းညဴသံေလး မား၊ ေကနပံေလးမားက တခန္းလုံးတင္ နာေပာယ္ အဆကပတက္ေပၚေနေလ၏။ ထိုအတိုင္း ၅မိနစနx{1037}္ၾကာလာေသာအခါ ခငခံx{1014}x{103D}ိုငန္ေတာ့ ပါ။ “ခဏနားပါရေစဦး ကိုမိုးရယ္… ခင္ အသကx{103D}ပါရေစဦးရင္… ဟင့္…”   အဲေတာ့လည္း ေစာေစာက ကိုမင့္x{1014}x{103D}ိုင္x{1014}x{103D}င့္ ဖုန္းေပာေနတုန္းကလိုပင္ ကိုက သူx{1037} လိငံကို အသာဆဲထုတ္၊ အသာထိုးသင္း ေပးကာ ခင့ို နားေစပါ၏။ ခင့ငာ တၿငိမ့္ၿငိမ့စပန္ၿပီ။ အေမာေပေတာ့ သူx{1037}ကို ခင္ေပာမိရ၏။   “ကို ၿပီး ခငင္ ခင့ဲမာပဲ ၿပီးလိုx{1037}ရတယ္ေနာ္၊ ခင္ သားေၾကာဖတားတယ္…”

သူက လိငံကို အၿပီးထုတိုကင္း  “ရၿပီ ခင္ ပကကနန္ေတာ့ေနာ္…”  ဟုသာ ပန္ေပာေလ၏။ ခင္ေခပစကစစ္ေနၿပီ။ ခင့ငားပင္   ခင့ို ယခုကဲ့သိုx{1037} ဖတတ္ေမာေအာင္ မလုပူးေပ။ ကိုကေတာ့ တကယ့္ ေယာက္ားတေယာကါပဲ။ ခင ပကကနနင္း ဒူးေထာငာ ေပါင္ မားကို ၿဖဲၿပီး ကိုx{1037}အတက္ အဆငင့င္ေပးလိုက္၏။  ကိုက ခင့ိုယ္ ေပၚေမာကလိုက္ၿပီးေနာက္ သူx{1037}လိငံကို အသာအယာပနိုးသင္း၏။  ဘယ္ေလာက္ေမာေနေပမယ့္ ကိုx{1037}လိငံx{1039}x{101C}ကီး တိုးဝငာပန္ေတာ့လည္း အရသာေတx{1037}သားရပနညိုx{1037} ကိုx{1037}ကို အားပါးတရဖက္ လိုကိရပန္၏။ လိငံကို  အဆုံးထိ ထိုးထည့ားရင္း ကိုက ခင့က္x{1014}x{103D}ာအx{1014}x{103D}ံကို နမ္းေနပန္၏။“ခစယ္ ခငယ္…”   ဟုလည္း တိုးတိုးေပာ၏။  “ခငည္း ကိုx{1037}ကို သိပစာပါပဲ  ကိုရယ္… ရငဲမာ နင့္ေနေအာင္ ခစာပါကယ္…”  ကိုx{1037}မက္x{1014}x{103D}ာကိုလည္း ခငနမ္းမိရပန္၏။ ကိုက ထိုအခိနာပင္ ခင့ဂx{1039}x{1004}ါဇာတဲတငိေနသာ သူx{1037}တံ  ဆာx{1039}x{101C}ကီးကို ညငာစာ အသင္းအထုတ္ လုပ္ေနပန္၏။ ခငည္းကိုx{1037}ကို အားကမခံပင္၊ ေအာက ညငာစာပနည္ေကာ့တင္ေပးေနမိရပါ၏။ “ေစာေစာက လမ္းမာေပာတဲ့စကားကို ခငန္x{101B}ုတိမ္းခင္ေနၿပီကိုရယ္…”    ကိုက ဘာမပနေပာဘဲ ခင့က္x{1014}x{103D}ာေလးကိုသာ မတ္x{1014}x{103D}ိုးစာၾကည့္ေန ေလ၏။  “ရနုနန္ေရာကင္ ကိုx{1037}ကို တနည္းနည္းနဲx{1037} ခငနုံခငယ္၊ အၿမဲတန္းမဟုတ္ေတာင္ တခါတေလေပါ့၊ ခင္x{101B}ူးေတာ့မယ္ ထငါရဲx{1037} ကိုရယ္…  ကိုက ခင့ို သိပမ္းစားx{1014}x{103D}ိုငာပဲ…”  “ခင့x{1014}x{103D}x{1039}x{1015}ကအဓိကပါ ခငယ္.. ကိုယ ခငိုအပဲ့အခိနာ ခင့ားမာ အၿမဲရိေနမယ့ူပါ…”  “ခငစါတယို  မ ကိုက ခင့ို ခၽဲေနပန္ၿပီကာ… မခၽဲပါနဲx{1037}ကိုရယ္၊ ခင္ေကနပ္ၿပီးသားပါးရင္…” သူက ခင့၍တမ္းေလးကို တိုx{1037}နမ္းလိုကန္၏။ “ဒီx{1014}x{103D}ုတမ္းေလးေတကို  မငတည္းက နမ္းခငဲ့တာ၊ ၅x{1014}x{103D}စ္ေကာပဲ နမ္းရေတာ့တယ္”  ဟုေပာပန္ေသး၏။

“ေကနပ္ၿပီလား ကို…” “ဟင့င္း… နမ္းရေတာ့ ပိုနမ္းခငာတယ္၊ အခုလိုေနရေတာ့ ပိုၿပီးစဲလန္းလာတာေပါ့ ခငယ္…”   ခငက္x{1014}x{103D}ာပကငငစ္ သား၏။  “ခငည္း အတူတူပါပဲ ကိုရယ္.. ဒါေပမယ့္…”  သူက ခင့ို စကားဆကင့ေပးေတာ့ဘဲ န၍တမ္းကိုဖိကပမ္းစုပိုက္၏။ ခင့ကုံးမား  စင္းကသားသညင္ သူx{1037} လက္x{1014}x{103D}စက ခင့ူးကို တန္းကာ ခင့ို ေခဆင္းခိုင္းပန္၏။ ထိုx{1037}ေနာက္ ကိုx{1037}လိငံကို ခင့ဂx{1039}x{1004}ါဇာတဲ အဆုံးထည့ားပန္ ကာ ကပ္ေညx{103B}ာင့္ေနပန္ေတာ့၏။ မၾကာပါ ခင့ာx{101B}ုံက ခကင္းေပာင္းသား၏။ တတည္း တတ္x{1014}x{103D}ိုငန္းတဲ့ကိုပါပဲ။ သူx{1037}ေညx{103B}ာင့က ညငာ  ေသာည္း သကက္ၿပီး ခင့ို ထိေနပန္ေတာ့၏။ အခက္ေပါင္းမားစာ ထိုအတိုင္း ဆက္ေညx{103B}ာင့္ေနေတာ့ ခငယိုမ အားမရေတာ့ပါ။ အရည္ ေတ ပိုလိုကာသလို ေပါင္x{1014}x{103D}စ္ေခာင္းကိုလည္း ေထာငာ ၿဖဲေပးမိရပန္ေလၿပီ။  ဒီအခါမာ သူက အေညx{103B}ာင့ပ္ၿပီး ခင့ိုယ္ေပၚမထကာ ဒူးေထာက္ၿပီးေညx{103B}ာင့္ ပန္၏။ ခင့ာဂစိတား ပန္x{1039}x{101E}ကတကာ ရပန္ၿပီ။ ဒူးေထာက္ၿပီး အခက္ေပါင္းမားစာ ေညx{103B}ာင့္ၿပီးသားပန္ေသာအခါ ေဆာင့္ေဆာင့ိုငိုကန္၏။ ခင့္ ကို ေစာေစာကလိုပင္ ၿပီး ေအာင္ လုပ္ေပဦးေတာ့မညု ခင္ေတးေနမိဆဲမာ သူကလိငံကို ခင့ဂx{1039}x{1004}ါဇာတဲ ထိုးသင္းထားရင္းကပင္ ေမx{1037}ယာေပၚ ဖင ထိုငိုက္ ကာ ခင့ငါးကိုေကာ္ၿပီး ေခဆင္းလိုက္၏။ ဘာေတလုပ္ဦးမာပါလိမ့ု ခင္ေတးေနမိ၏။  “ဒူးx{1014}x{103D}စကို လကဲx{1037}ပိုကား ခင္…”  ဟု သူက ခိုင္းပနည့တက္ ခငည္း သူခိုင္းသည့တိုင္း ဒူးကိုလက္x{1014}x{103D}င့ိုကား လိုကပန္၏။ သူကထိုအခါတင ေနာကိုx{1037} အသာလဲလိုက္ၿပီး ခင့္ အဂx{1039}x{1004}ါဇာတဲမ သူx{1037}လိငံကို ေကာ့ထိုးပါေတာ့၏။ ခငx{1039}x{101C}ကီးအကယိၿပီ။ မာေတာင္ေနေသာ လိငံက ခင့ဂx{1039}x{1004}ါဇာတ္ အေပၚပိုင္းရိ ဂီစေပါ့ကို ထိထိ မိမိx{1039}x{101C}ကီး ထိုးတိုက္ေနေသာ အေနအထားကို သူေx{101B}းခယိုကင္းပငစါ၏။

ခင့င္ေတာ္ေမာငည္ ဂီစေပါ့ ဘယားရိမန္းသိဖိုx{1037} ခင္းစ၊ ၾကားေတာင္ၾကားဖူးရဲx{1037}လား။ ခငေသခာလေပ။ ကိုကေတာ့ စလာကတည္းက ခင့ို ဂီစေပါ့ x{1014}x{103D}င့္ ၿပီးခိုင္းသလို ဒုတိယအခီမာလည္း ဂီစေပါ့x{1014}x{103D}င့စိကို တလည့ီပတာ ၿပီးခိုင္းx{1014}x{103D}ိုငဲ့၏။ ယခုလည္း ဂီစေပါ့ကိုမ ေသခာထိေသာ နည္းကို သုံးတတ္ ေပ၏။  ခင့ည္းသံေလးေတ ညံစီလာရပန္၏။ သူက ေအာက သကကနန္x{1039}x{101C}ကီး ေကာ့ကာ ေဆာင့ိုးေနေပ၏။ မၾကာပါ။ ထုံးစံအတိုင္းပင္၊ ဂီစ ေပါ့ကို မိမိရရထိလာေသာအခါ ခငီးသားခငလို ဖစာၿပီ။ ကငနဲ ကငနဲအရသာထူး။ “ဟင့င့္… ကိုရယ္… အို… ဟင့္… ဟင့္… ဟာ့ဒါး… ဟာ့ ဒါး… ပလိစ္… ဟင့္…၏ ဟင့္…”  ကိုx{1037}ကိုေတာ့ ခငရက္x{1014}x{103D}ိုင္ေတာ့ပါ။ ဒီ့ထက္ ပင္းပင္းၾကမ္းၾကမ္းေလး လ၍ပားေပးဖိုx{1037}   ေတာင္းပနိုကိရပါေတာ့၏။  ကိုကလည္း ခင့x{1039}x{101C}ကိဳကို သိပုံပါပဲ။ ေဆာင့က္ေတက ပင္းသလို ထိထိမိမိလည္းရိ၏။ သကည္းသက္၏။ ထိုအတိုင္း ေနာကပ္ ၅မိနစနx{1037}္  မနားတမ္းေညx{103B}ာင့္ေနေသာအခါတငူ ခင္ၿပီးေတာ့မညာ ေသခာလာေတာ့၏။ “ဟင့္… ကိုရယ္… အိုင္(မ္) ကမ္းမင္း အဂိန္း… အို… အဟင့္… ကိုေရ…   အိုင္(မ္) ကမ္းမင္း… အာ… အာ… အင့္… အဟင့္ အိုင္(မ္)… အ… အ… အ…”  ဒီတခီၿပီးသည ၃ခီထဲတင္ အပင္းဆုံးမားဖစ္ေနသလားမသိ။ သူက  ေနာကပ္ ၄- ၅ ခက္ေလာကက္ေဆာင့္ၿပီး အေလာသုံးဆယလိုက္၏။ ထိုx{1037}ေနာက္ ေဆာင့္ေၾကာင့ိုင္ၿပီး အခကားစာ ဆက္ေဆာင့နာ ခင့္ မာၿပီးသည့ရိန လုံးလုံးပနကေတာ့ဘဲ ၿပီးၿပီးရင္း ၿပီးရင္း ဆကစ္ေနပါေတာ့၏။ သူက ေညx{103B}ာင့္ေနရင္းက ခင့ို ေမာသံဖင့မ္းေမးေနေခ ေသး၏။

“ကိုယည္း ၿပီးလိုကင္ၿပီ ခငယ္၊ ၿပီးရေတာ့မလားဟင္…”   တဲ့။ ခင့ာ ေမာေနရသည့ထဲ သူx{1037}ကို ထုx{101B}ိုကငားရေလာက္ေအာင္ မခိတငဲ ဖစ္ သားရပါေတာ့၏။ လင္ေတာ္ေမာငို ေခၚ ပလိုကငားရပန္ၿပီ။ သူၿပီးခငာေတာင္ ခင့ီက ခင့္ေတာင္းေနသည့္ ဒီေယာက္ားကို ခငခစဲ မစဲ လန္းဘဲမေနx{1014}x{103D}ိုင္ေတာ့ပါ။ သူx{1037}အေမးကို န၍တ္x{1014}x{103D}င့ေဖx{1014}x{103D}ိုင္ေတာ့ဘဲ ေခါင္းကိုသာ သကကိတလိုက၏။ သူက ခကင္းလိုပင္ ဒူးေထာကိုကာ ခ င့ိုယ္ေပၚေမာကလိုက္၏။   “ေခေထာက္ေတ တအားေထာင္ၿပီး ၿဖဲေပးထားပါ ခငယ္… ေနာ္…”  သူခိုင္းသည့တိုင္း ဒူးေခါက္ေကးမေနၿပီး  ေခေထာကားကို ဆဲေထာငနx{1037}န္းကာ ေပါင္x{1014}x{103D}စ္ေခာင္းကို တအားၿဖဲေပးထား လိုကါ၏။ ခင္ၿပီးေနသည့ရိနေတာ့ တကိုx{1037}ေကာင္းေနဆဲ။ သူx{1037} ေဆာင့က ပင္းေသာည္း မသက္ေတာ့။ တခကင္း မိမိရရx{1039}x{101C}ကီးေဆာင့္ေနသညာ ခင့ားအိမ္ေခါင္းကို ခပ္ၾကမ္း ၾကမ္းေဆာင့ိေနသညိုx{1037}  အရသာက ပင္းလ၏။ ထိုအတိုင္းတခကင္းေဆာင့္ေနရာမ ၇ခကေမာကမာေတာ့ ခင့ာ  “အေမ့… ေသပါၿပီကိုရယ္…”  ဟု ညည္းရေလာက္ေအာင္  ပင္းထန္ၾကမ္းတမ္းလေသာ ေဆာင့က တိုးဝငာပါ၏။ ခင့ားအိမ္ေခါင္းကို တင္းပုတ္x{1014}x{103D}င့ုလိုကကဲ့သိုx{1037}ပင္ ပင္းထန၏။ ထိုအခက္ေနာကာ ေတာ့ သူဆကေဆာင့္ေတာ့ပါ။ သိုx{1037}ရာတင္ သူx{1037}သုတည္ေတက ခင့ားအိမ္ေခါင္းကို စူးစူးရဲရဲပင္ ပန္းေနပါေလ၏။

“အို…”  ခင္ေပာိုကာ၊ ခင့္ၿပီးခင္းမာ အခုမပင္ ပည့ုံသားပါေတာ့၏။ လိငံx{1039}x{101C}ကီးကလည္း တခကန္းတိုင္း တခကလာသလို ခင့ဂx{1039}x{1004}ါဇာတ လည္း တခက္ အပန္းခံရ တိုင္း တခက္x{1039}x{101C}ကဳံx{1037}ဝင္ေနသလိုဖစ္ေနေတာ့ရာ အေကာင္းတကာ့ အေကာင္းဆုံးအရသာပငစါေတာ့၏။  ခငူx{1037}ကို မတ္x{1014}x{103D}ိုး တယာစာပင္ လက္x{1014}x{103D}င့္ေရာ ေခx{1014}x{103D}င့ါ ဖကားမိသညာမက တငါးမားကိုလည္း အတင္းေကာ့ေပး ထားမိရပါ၏။ သူx{1037}သုတည္ေတကလည္း  ေတာ္ေတာ္x{1014}x{103D}င့္ မကုန္x{1014}x{103D}ိုငါ။ လနဲ့သည့္ ၅x{1014}x{103D}စတည္းက ခင့တက္ စုထားခဲ့ေလသလားဟု ေအာက္ေမ့ရေလာက္ေအာငင္ ပန္းလိုx{1037}မဆုံးဖစ္ေနသညိုx{1037}  ခင့ာလည္း အေကနပ္x{1039}x{101C}ကီးေကနပ္ေနမိပါေတာ့၏။  “ကိုx{1037}ကို ခငရမ္းခစားၿပီကယ္…”  “ကိုလည္း ခင့ို သိပစာပဲ…”   “ဟုတဲx{1037}လား ကိုရာ၊ ခင္ က ကေလးအေမ အဖားx{1039}x{101C}ကီးဖစ္ေနၿပီေလ…”  “ကေလးအေမအဖားx{1039}x{101C}ကီးက ဘာေတ လုပားမန္းမမသိတာ.. နစယ္(လ္)ေတဆိုလည္း ပန္းေရာငလိုx{1037}၊  ဗာ(လ္)ဗာကလည္း စိုး တိုက္(တ္) ”   အဲလိုေတေပာေတာ့လည္း ခငကလိုလိုပင္။ သူေပာတာက ခင့္x{1014}x{103D}ိုx{1037}သီးေလးေတက ပန္းေရာငဲ့၊ ခင့္ ဟို…  အေခါင္းကလည္း သိပ္ၾကပာပဲတဲ့။  “ေနာက္ၿပီးေတာ့ ခင့ို ကိုယ ဟိုးလနဲ့တဲ့ ၅x{1014}x{103D}စတည္းက ခစဲ့တာေလ…”  “ယုံပါတယ္ ကိုရယ္…”   ခင္  သကင္းခမိရ၏။ “ခငိုx{1037}x{1014}x{103D}စ္ေယာက္ေတာ့ ဒုကx{1039}x{1001}ပဲေနာ္…”  “ဘာဖစိုx{1037}လဲ…”  “ကံ၅ပါးမာ တပါးပကားၿပီေလ…”   “ဘာလဲ၊ ကာမေသုမိစဆာစာရ လား…”  “ဒါေပါ့ ကိုရယ္…”  “ခငယ္ အားလုံး ဖစဲ့ၾကၿပီ.. ဘာလိုx{1037} မဟုတာေတေလာက္ေတးေနမာလဲ… ဘဝမာ ဖစိနနငစာ၊ ပကိနန္  ပကာေပါ့… ဒါကို စိတေလးမခံပါနဲx{1037} ေနာ္…”  “ကိုကေတာ့ေနာ္… ခငစါတယိုမ ပိုခစ္ေအာင္ နည္းမိဳးစုံလုပ္ေနေတာ့တာပဲ…”   “ဘာလဲ ခငဲx{1037}…”   “ကိုx{1037}စကားကိုလည္း ခငစားလိုx{1037}ေပာတာ… ခင့ို သိပဲလန္းေအာငလုပဲx{1037}ေနာ္၊ ေတာ္ၾကာ ခင ကိုယ့ိုမခဲx{1014}x{103D}ိုင္ေတာ့ ပါဘူးဆိုမ ကို ေပးေပါကား ေနလိမ့ယ္…”   သူက ခင့ါးကို ဖိဖိေလး နမ္းလိုက္၏။ ခင့ငာ တသိမ့ိမ့္ၾကည္x{1014}x{103D}ူးရပန္၏။ ကာမကိစx{1039}x{1005}ၿပီးသားလင္ ခကင္းလိုပင္ တရx{103D}းရx{103D}း အိပ္ေမာကသားတတ္ေသာ လင္ေတာ္ေမာငို ဖတနဲ သတိရလိုကိေသး၏။

“ကိုx{1037}ကို ေမးရဦးမယ္…”  “ေမး…”  “ကို မိန္းမေတအေၾကာကို ဘာလိုx{1037} အဲေလာက္ေတာငိတာလဲဟင္…”  “ဘာေတသိေနလိုx{1037}လဲ ခငဲx{1037}…”   “ကိုက မသိခင္ ေယာင္ေဆာင္ေနပန္ၿပီ… ဥပမာ ကိုရာ၊ ဂီစေပါ့ကို ကိုဘယိုလုပိေနတာလဲ”   “ဒါလား… ခငေရာ ဘယိုသိလဲ…”   ခင္ ခိုးခိုးခစစယိရ၏။   ကိုက ခင့ို ဆရာမx{1039}x{101C}ကီးလိုx{1037} ထင္ေနၿပီနဲx{1037}တူတယ္။ ခင စာအုပ္ေတ အရမ္းဖတ္ေတာ့   “စာအုပ္ေတထဲမာ ဖတူးတာေပါ့… ခငငယ္၊ ခင့ကိုေတ က ဆရာဝန္ေတဆိုေတာ့ သူတိုx{1037}ရဲx{1037} အနာေတာီစာအုပဲမာ ငယယ ဖတူးတာလား မသိဘူး..”  “ကိုလည္း ခင့ိုပါပဲ.. စာအုပ္ေတထဲမာ ဖတူး တာ… ေနာက္ၿပီးေတာ့ လက္ေတx{1037}စမ္းၾကည့ာပဲ…” “ခင္ေတာ့ ဖတ္x{101B}ုံပဲ ဖတူးတာ၊ လက္ေတx{1037}ကေတာ့ ကိုနဲx{1037}ေတx{1037}မ သိေတာ့တာ… ေနာကခုရိေသး တယ္ ကိုရဲx{1037}… ကိုx{1037}ကို ေပာပရင္ ကိုယုံပါ့မလားမသိဘူး.. ခင္ေလ… ကို ခင့္ေအာကိုင္းကို နမ္းေပးေတာ့ အရမ္းအားနာတာပဲ.. ဗီဒီယိုေတထဲမာေတာ့ ၾကည့္  ဘူးတာေပါ့… ဒါေပမယ့္ ဗမာေယာက္ားေတ လုပာမဟုတူးလိုx{1037} ထငားတာ.. ကိုနမ္းေပးေတာ့ ခင့ငဲမာ အရမ္းလည္း ၾကည္x{1014}x{103D}ူးတယ္၊ အရမ္းလည္း   အားနာတာပဲ…” “ခငလည္းကာ… ကိုယ ခင့ို အရမ္းခစိုx{1037}ပဲဟာ…”  “ယုံပါတယိုရယ္… ခငည္း ကိုx{1037}ကို နမ္းေပးတာ ပထမဆုံးအx{1039}x{101C}ကိမ္ ပဲ၊ ကိုx{1037}အတက္ အဆငေပရဲx{1037}လား မသိဘူး.. ခင့ဝမာ ေယာက္ားတေယာကဲx{1037} အဲဒီ့ေနရာကို နမ္းဖိုx{1037}မဆိုထားနဲx{1037} လကဲx{1037}ေတာင္ မကိုငူးဘူးဆိုရင္ ကိုယုံမ လား…” “တကယ္…”   “ဟုတယ္ ကိုရဲx{1037}… ကိုနဲx{1037}ကမ ခငည္း ဘာေတဖစုနန္းမသိဘူး၊ ရကာလည္း မရိေတာ့၊ ေၾကာကာလည္း မရိေတာ့ဘူး..  ခင့ိုေတာ့ ကို ေတာ္ေတာထင္ေသးသားမာပဲေနာ္…”  “x{1039}x{101C}ကံx{1039}x{101C}ကံဖနနငယ္၊ ဘာလိုx{1037}အထင္ေသးရမာလဲ… ခင္ေပာသလိုပဲ အခုလိုသိရေတာ့ ပိုေတာင္  ၾကည္x{1014}x{103D}ူးေသးတယ္.. ဒါနဲx{1037}ေနပါဦး.. ခင ဆက္ ဗီဒီယိုေတၾကည့ူးတယား…” ခငယိုကန္၏။

“ၾကည့ူးတာေပါ့ ကိုရဲx{1037}.. ခင့ာ ဗx{101B}ုတူငယင္းတေယာကိတယ္၊ လငာတဲ့.. အဲဒီ့ေကာင သိပဲတာ… သူx{1037}ဆီမာ အဲလို အေခေတ အမားx{1039}x{101C}ကီးပဲ…   သူx{1037}အိမားလညဲ့အခါဆို ခငိုx{1037}ကို ပေတာ့တာပဲ… မၾကည့ငူးေပာလည္း မရဘူး… ကိုကေတာ့ ေယာက္ားေလးဆိုေတာ့ ခင့က္ေတာင္ ၾကည့ူး မာေပါ့ေနာ္…”  “ဒါေပါ့ ခငဲx{1037}…”  ခင္ ခဏၿငိမ္ေန၏။ သူက ပကကေနအထားဖင့္ ခင့ို ဘယကင့ိုင္းဖကားသလို ခင သူx{1037}ဘကိုx{1037}ေစာင္း ကာ သူx{1037}ကို ဖကည္းဖက္ ခလည္းခထားေလ၏။ ညားခါစ ဇနီးေမာင္x{1014}x{103D}ံလိုပငစ္၏။ တေယာကိုတေယာက္ ယုယုယယပိုက္ေထးရင္း အိပ္ေမာကသား ခဲ့ၾကသလို မနကင္း၍ x{1014}x{103D}ိုးလာေတာ့လည္း တေယာကို တေယာက္ ပိုက္ေထးထားဆဲဖစ္၏။  သူက အရင္x{1014}x{103D}ိုးေနသညင္၏။ ခင္x{1014}x{103D}ိုးလာၿပီး မကုံးဖင့္ လိုက္ေသာအခါ ခင့က္x{1014}x{103D}ာကို တစိမ့ိမ့္ၾကည့္ေနေသာသူx{1037}ကိုမင၏။ ေစာငူထူေအာကင္ တေယာက္x{1014}x{103D}င့ေယာက္ ဖကားရသညာ ဇိမိလ သလိုပင္။ ခငခါမ မလုပူးေသာအလုပခုဖစည့္ ဝတလိပင္းကိုလည္း သူx{1014}x{103D}င့ လုပစဲ့ပါ၏။ x{1014}x{103D}စ္ေယာကလုံး မိေမးတိုင္း ဖေမးတိုင္း  အေနအထားဖင့္ အိပ္ေပာားခဲ့ၾကရာ x{1014}x{103D}ိုးလာေတာ့လည္း တေယာကသား တေယာက္ ထိလကေနအထား ဖစဖင့္ ပိုၿပီးေx{1014}x{103D}းေထးေန၏။    သူက  ခင့၍တမ္းကို နမ္းၿပီး မဂx{1039}x{1004}လာနံနကင္းဟု န၍တက္၏။ ထိုအနမ္းသည္ ထိုေနx{1037}တေနx{1037}တာအတက္ ညားခါစသူတိုx{1037} x{1014}x{103D}စ္ဦးအား လငယားကိစx{1039}x{1005}မား ေဆာင္x{101B}ကစ္ေစရန္ x{1014}x{103D}ိုးေဆာ္ေသာ အနမ္းလည္းဖစ္၏။

တေနကုနခန္းေအာင္းၾက၏။ နံနကာx{1014}x{103D}င့္ ေနx{1037}လညာကို အခန္းသိုx{1037}ပင္ မာယူစားေသာက္ၾက၏။ ခင့ိုယာ အဝတ္ မကပဲ အၾကာဆုံးေနဖူးခင္း လည္းဖစ္၏။ မနကာx{1014}x{103D}င့္ ေနx{1037}လညာလာပိုx{1037}ခိနင္ သူကခါးကို ေမးပမက္x{1014}x{103D}ာသုတုဝါx{1039}x{101C}ကီး ပတာ ထကူ၏။ ခင အိပန္းတင္းမာ ဒီတိုင္း ကနစ္၏။   ခင့ိုယာ အဝတကပဲ အၾကာဆုံးေနခင္းဖစလို ကာမစပက၍ကို ခံယူရာတငည္း အၾကာဆုံးပငစါ၏။ မနကိုးလင္း  မကိx{1014}x{103D}စုံးပင့္ၿပီး x{1014}x{103D}ုတကနမ္းမာ ကတည္းက ခင့ာ တခီၿပီးရ၏။  ထိုx{1037}ေနာက္ မက္x{1014}x{103D}ာသစ္၊ သားတိုက္ၿပီး ေရခိဳး ၾကပန္ေတာ့ ေရခိဳးကနဲမာ စပကန္ေသး၏။ ထိုမ x{1014}x{103D}စ္ေယာကား အိပာေပၚ ပန္ေရာကာၾကကာစပကစန္၏။ အရိနကာခိုကာ ပင္းပင္းထနန္၊ ထိုx{1037}ေနာက္  ယုယုယယညငငာသာ၊ ထိုx{1037}ေနာက္ ပင္းပင္းထနန္။ သူကလည္း နည္းေပါင္းစုံကို သုံး၏။ ခင့ိုယို ေခါင္းမ ေခဖားအထိ သူနမ္းသလို သူx{1037}ကို လည္း ခင ထိုအတိုင္း နမ္းဖစ္၏။ ေနx{1037}လညာ စား ခိန္ ေရာက္ေသာအခါ ခင္ သုံးခီၿပီးေနခဲ့ၿပီ။  သူကမူ ၿပီးေအာငလုပ္ေသး။ အေတာည္း ထိန္းx{1014}x{103D}ိုင္ ေသာ ကိုပငစါ၏။ သူx{1037}နည္းေပါင္းစုံထဲတင္ ခငx{1014}x{103D}စကုံးပုံစံမာ ခင့ို ပကကနိုင္းၿပီး ဒူးx{1014}x{103D}စ္ေခာင္းေကးလက္ ေထာငားခိုင္းကာ သူက ခင္ x{1014}x{103D}င့္ေထာင့နအေနအထားမာေနၿပီး ထိုးသင္းေသာနည္းဖစ္၏။  သူက ေဘးတိုကေနအထားဖင့္ ခင့ဂx{1039}x{1004}ါဇာတဲထိုး ေဆာင့္ေပးခင္းဖစ္၏။ ခင ပကက္၊ ခင့ဂx{1039}x{1004}ါဇာတဲသိုx{1037} သူx{1037}တံဆာကို ဒူးေထာကာ သင္းၿပီးေနာက္ သူက ခင့ာဘကမ္းသိုx{1037} ေဘးတိုကဲခလိုကင္းဖစ္၏။ ထိုx{1037}ေၾကာင့္ တ ေယာကိုတေယာက္ နမ္းရ၍ပန္၊ ေပx{1037}ဖကန္ မဖစ္x{1014}x{103D}ိုင္ေတာ့ေသာည္း လကင္း ဆုပားလိုx{1037}ရသည္၊ သူက ခင့္x{1014}x{103D}ိုx{1037}မားကို လမ္းၿပီးဆုပယတပ္ ကစားx{1014}x{103D}ိုင္၏။

ခင့စိေလးကို လက္x{1014}x{103D}င့မ္းကစားx{1014}x{103D}ိုင္၏။ အေကာင္းဆုံးမာ အဝငထကစ္၏။ ထိုနည္းမာ ေကာ့ထိုးေသာ နည္းၿပီးလင္ ခငx{1039}x{101C}ကိဳကုံးဖစ္၏။ ေကာ့ ထိုးေသာနည္းမာေတာ့ ခင့ီစေပါ့ကို မိမိရရထိ သဖင့္ ခငေဘာက၏။ အားအရဆုံးမာေတာ့ ခင့ို ေလးဘကုန္းခိုင္းကာ သူက ေနာက သင္းထား လက္ၾကမ္းၾကမ္းသကက္ ကပ္ေညx{103B}ာင့္ေသာ နည္းပငစ္၏။  ဒုတိယအားအအရဆုံးကေတာ့ သူက ေဆာင့္ေၾကာင့ိုငာ အားပါးတရ ထိုးေဆာင့္ ခကားပငစ္ ပါ၏။ မညည့ည္းx{1014}x{103D}င့စ္ေစ၊ ခင့တကေတာ့ ေကာင္းေနသညည္းပင္။ သူx{1037}လိငံတငက သူx{1037}လာကပါ ခင့ို အရသာစုံ ေပးx{1014}x{103D}ိုင္ လန္းပါ၏။ ခငည္း အားကမခံပင္ အဂx{1039}x{1004}ါဇာတ္x{1014}x{103D}င့ငကဘဲ x{1014}x{103D}ုတမ္းမားလာမားဖင့ါ သူx{1037}လိငံကို အရသာမားပန္ေပး ဖစဲ့ပါ၏။  အစာစားေတာ့ ေရာ၊ စားၿပီးလိုx{1037} ခဏတဖဳတားေတာ့ေရာ တေယာကိုတေယာက္ ဖကကာ။ ဝတစလ္ အေနအထားဖင့ာ။ ၿပီးရင္ေတာ့ ကိုx{1037}ရဲx{1037} မဆုံးx{1014}x{103D}ိုင္ေသာ  အနမ္းရည အစပဳကာ ခငေယာက္ ကာမဂုဏာx{101B}ုံကို အပည့ဝခံစားရပန္ ေလ၏။  ထူးခားသညာ နာရီေပါင္းမားစာ စပက္ေနၾကသညစ္ လည္း တေယာကိုတေယာက္ ညည္းေငx{1037}သညရိ၊ ဝသည္ မရိ၊ အားရသညရိေအာငစ္ေနၾကခင္းသာဖစ္၏။ ကိမနားလာေလေလ၊ တေယာက္x{1014}x{103D}င့္  တေယာက္ အေပးအယူမလာေလေလ၊ ပိုၿပီး အရသာေတx{1037}ေလေလ၊ တေယာကိုတေယာက္ ပိုၿပီး တပကာေလေလသာဖစ္၏။ ညစာကိုေတာ့  အပငကားဖစ္ၾက၏။ မေနx{1037}က ဆိုင္ေလးမာ ကဗာဆနန္၊ ဖေယာင္းတိုငီးေလးx{1014}x{103D}င့္ ေx{1014}x{103D}းေx{1014}x{103D}းေထးေထး။ ခင္x{1039}x{101C}ကိဳက္ေသာ ဝိုငဖဴေအးေအးx{1014}x{103D}င့္။ ဆိုင္ သိုx{1037} အသားေရာ၊ အပနာပါ သူx{1037}ကိုတယီရင္း၊ လကင္းတဲရင္း လမ္းေလာကေသာ အရသာကို ခငံစားရ၏။ ညစာစားရင္းx{1014}x{103D}င့္ ခင္ သူx{1037}ကို ေပာဖစ္ေသာ  စကားတခန္းရိေသး၏။

“အိုင္(မ္) ဂကင္း ေဟာီ…”  လိုx{1037}ပင္။ မနာလို ဆိုရင္ေတာ့ ခင့ာဂစိတ္ေတ x{1039}x{101E}ကကလာပန္ၿပီဟု ေပာလိုကိခင္းပငစ္၏။ သူကလည္း ခင့ိုပါပဲဟု  ပန္ေပာကာ ခင့ကေလးကို ဆဲယူၿပီး သူx{1037}ေပါင္ေပၚသိုx{1037} အသာတင္ေပး၏။ ခငမ္းၾကည့ိုက္ေတာ့ အဟုတင္၊ သူx{1037}လိငံx{1039}x{101C}ကီးက မာေနပန္၏။  ခင့္ ရငာ အရမ္းၾကည္x{1014}x{103D}ူးရ၏။ တေနကုန္ စပကဲ့တာေတာင္ သူဆx{1014}x{103D}x{1039}x{1015}ရိေနတုန္းဆိုေသာ အသိေၾကာင့စ္၏။   “အိုင္(မ္) ေအာလိုး ဒရစင္း ဝက(တ္) ”     ဟု ခငူx{1037}ကို ပန္ေပာလိုကိရေသး၏။ ခငည္း ကိုx{1037}လိုပဲ x{101B}x{103E}ဲx{101B}x{103E}ဲစိုေနပါၿပီရငု ေပာ လိုကင္းပငစါ၏။ မနာလို ေပာရေအာင္ေတာ့ ခင့၍တ မရဲ လပါ။ ထိုx{1037}ေၾကာင့္ ညစာကို ခပ္ေလာေလာစားေသာကဲ့ၾကၿပီး အခန္းသိုx{1037} မနနငနဲ့ၾကပန္၏။ ထိုx{1037}ေနာကငား ခငိုx{1037}၏မဆုံးx{1014}x{103D}ိုင္ေသာ ခစဲx{1039}x{101C}ကီး ပငစါ၏။ ေနာကည ဆုံခင့ရိေတာ့သညို x{1014}x{103D}စ္ေယာကုံးက သိေနၾကသဖင့္ အိပိုx{1037}ကို မစဥ္းစားဖစ္ၾကေတာ့။ ခစ္ၿပီးရင္း ခစိုx{1037}သာ အားသန္ေန ၾက၏။  ကိုမင့္x{1014}x{103D}ိုင ထုံးစံအတိုင္း ညဖကင္ ဖုန္းဆက္၏။ သူက ထုံးစံအတိုင္း ကိုမင့္x{1014}x{103D}ိုင္x{1014}x{103D}င့္ ခငုန္းေပာေနတုန္းမာ ခင့ို ေနာကေန စပက္ေန ေသး၏။ ဒီတခါမာေတာ့ ခင္ ရဲသားၿပီ။ ကိုမင့္x{1014}x{103D}ိုင္x{1014}x{103D}င့ကားေပာ လုံးလုံးမပကဲ သူေပးေနေသာ အရသာကို ခံယူလိုက္x{1014}x{103D}ိုငလို သူx{1037}စည္းခက္x{1014}x{103D}င့ီေအာင္ လည္း ခင့ငါးကို ဝိုကာ၊ ခင့ာx{1014}x{103D}င့္ ကုန္းေပးလိုက္x{1014}x{103D}ိုငဲ့ပါ၏။  ညx{1014}x{103D}စာရီသာသာတင္ေတာ့ ခင္ ေမာလၿပီမိုx{1037} ေမးခနဲအိပ္ေပာား၏။ သူလည္း  အိပ္ေပာားပါ၏။ ၄နာရီမိနစနx{1037}င္ ခင္x{1014}x{103D}ိုးလာ၏။ ဝိုင္ေၾကာင့္ ရငူၿပီးx{1014}x{103D}ိုးလာခင္းဖစ္၏။ ေရထ ေသာကန္ သူx{1037}ရငငဲမ အထကင္ သူလည္း  ဖတနဲx{1014}x{103D}ိုးလာ၏။ ေရကို တဝေသာက္ၾက၊ ဆီးသားၾကၿပီးသည့္ေနာကငား မတိုငင္ ထားဘဲx{1014}x{103D}င့္ စိတ္ေဇာသနန္ စပကစ္ၾကပန္၏။   ေလယာဥိန မနကာရီ။ ၉နာရီ ကင္းအေရာက္ေပါ့။ ခငိုx{1037}x{1014}x{103D}စ္ေယာက္ မနကာပင္ မစားဖစ္ေတာ့ေခ။ ၄နာရီလုံးလုံး မနားတမ္း စပက္ေနဖစ္ ၾက၏။ ခင အားမရx{1014}x{103D}ိုငလို သူလည္း အားမရx{1014}x{103D}ိုငနတူပါ။ ၇နာရီခဲေသာအခါတငူ ခငူx{1037}ကို သတိ ေပးရၿပီ။ ထိုအခါကမ သူက ပဲသိမ္းဖိုx{1037}x{1039}x{101C}ကိဳးစား ေတာ့၏။ အဲေတာ့လည္း ခင့ာ ဖတတ္ေမာရပန္၏။ သူx{1037}ေကာ့ထိုးနည္းကို အသုံးပဳကာ ခင့ို ေပါကဲပင့က္ေအာင္ၿပီးေစခင္း ဖစလို သူ ကိုယိုငလည္း ၂၄နာရီၾကာ မၿပီးေအာငိန္းကာ စုေဆာင္းထားသညားကို ခင့ဂx{1039}x{1004}ါဇာတဲ အရိနဟုနင္းပင္း x{1014}x{103D}င့္ အေမာကမားပန္း ထုတ္ေပးေလေတာ့၏။

၈နာရီေလာကေတာ့မ ကမန္းကတန္း ေရခိဳးအဝတဲၾက။ သူကလည္း အခန္းပန္ ပစx{1039}x{1005}ည္းသိမ္း၊ ခငည္း ပစx{1039}x{1005}ည္းသိမ္းကာ အငားယာဥ္ေပၚေရာက္ ေတာ့ ၈နာရီ ၄၅မိနစငိေနေလၿပီ။ ေလဆိပာလည္း မနာတေယာကမရိသဖင့္ ခင္x{1014}x{103D}င့ူမာ တေယာကိုတေယာက္ေပx{1037}ဖကားၿမဲ။ ေလယာဥ္ေပၚ မာ လည္း နမ္းၾကၿမဲ။ တတိုးၾကၿမဲ။ ဘန္ေကာက္ေရာက္ေတာ့မ ကိုယိနပ္ၾကရ၏။ ဘန္ေကာကာေတာ့ မနာေတ မားသဖင့္   အသိက ေတx{1037}ခင္ ေတx{1037}ေနx{1014}x{103D}ိုင္ သညိုx{1037} တေယာက္x{1014}x{103D}င့ေယာက္ မကုံးx{1014}x{103D}င့လဲၿပီး မခစ္x{1014}x{103D}ိုင္ၾက။ ကံေကာင္းခင္ေတာ့ ရနုနပန္ ထိုင္းေလယာဥာကေတာ့ သူေရာ၊ ခင္ ပါ ပထမတန္းက စီးနင္းလိုကါၾကသညိုx{1037} ထို အတန္းမာ တခားမနာခရီးသည္ တေယာက မေတx{1037}ရေပ။ x{1014}x{103D}ိုငံခားသားပင္ x{1014}x{103D}စ္ဦးသာပါသညိုx{1037} ခင္x{1014}x{103D}င့ူ တိုx{1037} တတိုးx{1014}x{103D}ိုင္၊ နမ္း x{1014}x{103D}ိုင္ၾကေသး၏။  နာရီဝကာသာၾကာေသာ ထိုခရီးစဥ x{1014}x{103D}စ္ေယာကလုံးအတက္ မနနန္းလ၏။ ေသခာသညေတာ့ ရန္ ကုန္ေရာကင္ ခဲၾကရဦးမည္၊ လမ္းၾကရဦးမညာဖစ္၏။ သိုx{1037}ေသာ္ လင္ေတာ္ေမာင အေမရိက မ ေတာ္ေတာ္x{1014}x{103D}င့္ ပန္ေရာက္ဦးမညဟုတည့္ အတူတူ ခင္ သူx{1014}x{103D}င့္ေတx{1037}ခင့ေအာင္ အားထုတိဦးမညည္း ဖစ္ေနပါေတာ့၏။