“ေဒါက္ ေဒါက္ ေဒါက္”
“ဆရာ၊ ဆရာ၊ ဆရာကိုတာရာ၊ ၿခံေရွ႕မွာ ဧည့္သည္ေရာက္ေနတယ္။”
ထမင္းခ်က္ အိမ္ထိန္း အေဒၚႀကီး မနန္းပုံရဲ႕ အခန္းတံခါးကို ဆက္တိုက္ေခါက္သံနဲ႔အတူ ၿခံေရွ႕က လူေခၚဘဲလ္ကိုအဆက္မျပတ္ တီးသံေၾကာင့္ က်ေနာ္လန႔္ႏိုးလာတယ္။ က်ေနာ့္လက္ေမာင္းေပၚ ေခါင္းအုံးၿပီးအိပ္ေနတဲ့ ခမ္းစုမီလဲ မ်က္လုံးပြင့္လာတယ္။
“မနန္းပုံ၊ မနက္အေစာႀကီး ဘယ္ကဧည့္သည္လဲဗ်။”
“ခမ္းစုမီရည္းစား ဟိုအဆိုေတာ္ေကာင္ေလးေရာက္ေနတာ။”
က်ေနာ္ ဝုန္းဆိုၿပီး ခုတင္ေပၚကခုန္ဆင္းလိုက္မိတယ္။ အခန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ၿပီး ေလွ်ာက္လမ္းကေန ဧည့္ခန္းထဲ ဝင္ၿပီး ေသာ့တြဲကိုယူတယ္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္တံခါးဖြင့္ၿပီး ၿခံထဲကို ေျခလွမ္းက်ဲက်ဲနဲ႔ျဖတ္ေလွ်ာက္လာတယ္။ ၿခံဝမွာ သံပန္းတံခါးကိုကိုင္လႈပ္လိုက္၊ ဘဲလ္တီးလိုက္ လုပ္ေနတဲ့ စဝ္ခြန္ေနာင္ကို ေတြ႕ရတယ္။ သူ႔ေဘးမွာလဲ ခရီးေဆာင္အိတ္တစ္အိတ္ကို ေျမႀကီးေပၚခ်ထားတယ္။ ခုမွ ကားေပၚကဆင္းလာၿပီး အိမ္ေတာင္ မျပန္ရေသးတဲ့ပုံပဲ။
က်ေနာ္ ေသာ့ဖြင့္ၿပီး သံပန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္ေပးရင္း ေမးလိုက္တယ္။
“ခြန္ေနာင္၊ မင္းဘာျဖစ္လာတာလဲ။ ေအးေအးေဆးေဆး ေျပာလို႔ရပါတယ္။”
က်ေနာ္တံခါးကို ဆြဲဖြင့္ေပးလိုက္ရင္ေပးလိုက္ခ်င္းပဲ ခြန္ေနာင္က ဝုန္းကနဲေျပးဝင္လာတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဘာမေျပာညာမေျပာ က်ေနာ့္မ်က္ႏွာကို လက္သီးနဲ႔ပစ္ထိုးလိုက္တယ္။
“ခြပ္”
“စိုင္းတာရာေမာင္၊ ဒါေတြအားလုံး ခင္ဗ်ားေၾကာင့္၊ ခင္ဗ်ားဇာတ္လမ္းရႈပ္လို႔ျဖစ္ရတာ။”
အလစ္မို႔ ကာခ်ိန္မရဘဲ ခံလိုက္ရတယ္။ လက္သီးက အေပၚႏႈတ္ခမ္းေနရာကိုက်လာၿပီး မ်က္စိထဲမွာ မီးပြင့္သြားတယ္။ ပါးစပ္ထဲမွာငန္က်ိက်ိအရသာ ရလာတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းကြဲသြားၿပီဆိုတာသိလိုက္တယ္။ အသားနာသြားတာနဲ႔တၿပိဳင္နက္တည္း စဥ္းစားခ်ိန္မရလိုက္ဘဲ ခြန္ေနာင့္ဂ်ာကင္ေကာ္လာကို စုကိုင္ၿပီး မ်က္ခြက္ကို ျပန္ထိုးလိုက္တယ္။ ႏွာေခါင္းကိုထိၿပီး ေသြးေတြက်လာတယ္။
အဲဒီအခ်ိန္မွာ အိမ္ထဲက ေျပးထြက္လာတဲ့ ခမ္းစုမီရယ္ မနန္းပုံရယ္၊ ၿခံေစာင့္အိမ္ထဲက ျမက္ခုတ္ဓားတစ္ေခ်ာင္းဆြဲ ၿပီးထြက္လာတဲ့ မနန္းပုံေယာက္်ား ဗဟာဒူးရယ္ ၿခံဝကိုေရာက္လာၾကတယ္။
“ခြန္ေနာင္ နင္ဘာလာလုပ္တာလဲ”
ခမ္းစုမီက အံႀကိတ္ထားတဲ့ၾကားက ထြက္လာတဲ့ေလသံနဲ႔ေမးတယ္။
“နင့္ကိုငါလာေတာင္းပန္တာ။”
“ငါအမ်ိဳးမ်ိဳး ေတာင္းပန္တိုးလ်ိဳးခဲ့တုန္းက နင္အသည္းမာမာနဲ႔ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္ခဲ့ၿပီး အခုမွ လိုက္လာရသလား။မလိုေတာ့ဘူးခြန္ေနာင္။”
“ငါအခု ဆုပန္႐ြယ္ကို ျဖတ္ခဲ့ၿပီစုမီ။ နင့္ကိုဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ လက္ခံဖို႔ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီ။ နင့္စိတ္ထဲမွာျဖစ္ခ်င္တာျဖစ္ေနပါေစ ငါလက္ခံမယ္။ ျပသနာမရွာေတာ့ဘူး။”
ခြန္ေနာင္က ႏွာေခါင္းဝကေသြးေတြကို ဝတ္ထားတဲ့တီရွပ္နဲ႔သုတ္ရင္း ေျပာတယ္။ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ေျပာေနတဲ့စကားေတြကို က်ေနာ္အျပည့္အဝနားမလည္ဘူး။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ၾကားထဲမွ ရွင္းဖို႔လိုေနတဲ့ ျပသနာတစ္ခုရွိေနမွန္းသိတယ္။ ပါးစပ္ထဲမွာ ျပည့္လာတဲ့ တံေတြးနဲ႔ေရာေနတဲ့ေသြးေတြကို ေထြးထုတ္လိုက္ရင္း မနန္းပုံနဲ႔ ဗဟာဒူးကို ေတာ္ရာသြားေနဖို႔လက္ျပလိုက္တယ္။
“မရဘူး။ ဒီဇာတ္လမ္းကို နင္ျဖတ္ခဲ့တာ။ အခုမွျပန္ဆက္ဖို႔မႀကိဳးစားနဲ႔ေတာ့။ ငါတတ္ႏိုင္သမွ် နင္စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ေနေပးခဲ့တယ္။ နင့္ရဲ႕စြပ္စြဲမႈေတြေအာက္မွာ ငါအရမ္းစိတ္ဆင္းရဲခဲ့ရတယ္။ ဒါေပမယ့္ ငါက်ိတ္မွိတ္ေနခဲ့ပါတယ္။
နင္တက္ခိုင္းတဲ့အတိုင္း မႏၲေလးကိုလည္း ေက်ာင္းေျပာင္းတက္ခဲ့တယ္။ ဒါကိုနင္ကမေက်နပ္ႏိုင္ဘူး။ အၿမဲတမ္း ျပႆနာအမ်ိဳးမ်ိဳးရွာတယ္။ မေက်မနပ္ပဲ ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္ဆုံး ငါနင့္အနားမွာ မေနႏိုင္ေတာ့တဲ့အထိလုပ္တယ္။ အဲဒီလိုေတြ လုပ္ခဲ့ၿပီးမွ ျပန္လာခဲ့ပါလို႔ ေခၚတာကို ငါဘယ္လိုလိုက္ရမလဲ။”
ခမ္းစုမီမ်က္ႏွာေလးက နီရဲေနတယ္။ မ်က္လုံးညိဳညိဳေတြထဲမွာ မ်က္ရည္ေတြလည္လာတယ္။
“ခြန္ေနာင္၊ မင္းတို႔ျပႆနာေတြ ငါမသိဘူး။ ဒါေပမယ့္ ခမ္းစုမီကို မင္း စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္ခဲ့တာေတာ့ေသခ်ာတယ္။ ၿပီးတာေတြ ထားလိုက္ေတာ့။ ေနာက္ထပ္ေတာ့စိတ္ဒုကၡမေပးပါနဲ႔။”
“ဟားဟားဟား…”
က်ေနာ္ဝင္ေျပာလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာ ခြန္ေနာင္က ေခါင္းကို ေနာက္လွန္ခ်ၿပီး ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္လိုက္တယ္။ မ်က္ႏွာနဲ႔ သြားေတြေပၚမွာ ေသြးေတြေပက်ံေနတဲ့ သူ႔ပုံစံက အ႐ူးတစ္ေယာက္နဲ႔တူေနတယ္။
“ဒီမွာ၊ က်ဳပ္နဲ႔ စုမီႏွစ္ေယာက္တည္းရွိရင္ ေလာကႀကီးက သာသာယာယာပဲဗ်။ ခင္ဗ်ားရွိလို႔ ရႈပ္ေနတာ။ ခမ္းစုမီကို တေလ်ာက္လုံး စိတ္ဒုကၡအေပးခဲ့ဆုံးလူဟာ ခင္ဗ်ားပဲ။”
“ခြန္ေနာင္၊ နင္ကိုကို႔ကို ဒီလိုမေျပာနဲ႔”
“ငါေျပာတာအမွန္ေတြမဟုတ္ဘူးလား။ ဟိုက နင့္ကို ရွိတယ္ထင္လား။ နင္ကသာတဖက္သတ္ႀကိဳက္ေနတာ။ ညီမလိုဂ႐ုစိုက္တာကို သာယာေနတာ။ သူကအခ်ိန္တန္ရင္ စင္ကာပူက သူ႔ရည္းစားနဲ႔သူ ယူသြားမွာ။ နင့္ကိုထားခဲ့မွာ။ ဒါကို နင္က သံေယာဇဥ္မျပတ္ႏိုင္ဘူး။ ငါနဲ႔ႀကိဳက္တာေတာင္မွ သူက နင့္ကိုတြဲမွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာေသခ်ာလို႔ စိတ္ေလၿပီးတြဲခဲ့တာမဟုတ္ဘူးလား။”
ၾကားရတဲ့စကားေတြေၾကာင့္ က်ေနာ္အံ့အားသင့္သြားမိတယ္။ ခြန္ေနာင္ဘာေတြေျပာေနတာလဲ။
“အတိတ္ကျဖစ္ခဲ့တာေတြ ငါဘယ္လိုတတ္ႏိုင္မွာလဲ။ နင္နဲ႔တြဲကတည္းက နင့္အေပၚငါ တကယ္စိတ္ရင္းအမွန္နဲ႔ခ်စ္ခဲ့တယ္။ နင္ျဖစ္ခ်င္တာေတြကိုလဲ တတ္ႏိုင္သမွ်လိုက္ေလ်ာခဲ့တယ္။ အဲဒါကို နင္ကမေက်နပ္ႏိုင္ဘဲ အၿမဲတမ္းျပသနာရွာေနခဲ့တာ။ အခု အ႐ြဲ႕တိုက္ၿပီး တျခားမိန္းမနဲ႔ႀကိဳက္တယ္။ ငါအသည္းလဲကြဲရတယ္၊ အရွက္လဲကြဲရတယ္။ “
“မရွာဘဲ ဘယ္လိုေနရမွာလဲ။ နင့္စိတ္က ငါ့ကိုခ်စ္တယ္သာေျပာတာ နင္ဟိုေကာင့္ကို မသိစိတ္ထဲကေမွ်ာ္လင့္ေနတာ သိေနတာပဲ။ တေလွ်ာက္လုံး ငါ့မွာ ခံစားခဲ့လိုက္ရတာ။ ငါ့ကိုတကယ္ခ်စ္ရင္ ေက်ာင္းၿပီးခါနီးလက္မွတ္ထိုးထားမယ္ဆိုတာလဲ ထိုးႏိုင္ရမွာေပါ့။ နင္ကခါးခါးသီးသီးပဲ။”
“ငါ့အသက္ ၂၀၊ ေယာက္်ားယူရမယ့္အ႐ြယ္မဟုတ္ေသးဘူး။ “
ခြန္ေနာင္က အ႐ူးလိုထပ္ရယ္ျပန္တယ္။ ခမ္းစုမီရဲ႕ ပခုံးႏွစ္ဘက္ကို ဆြဲခါတယ္။ က်ေနာ္သူ႔လက္ေတြကို ဆြဲျဖဳတ္ၿပီး ရင္ဘတ္ကိုေဆာင့္တြန္းလိုက္တယ္။ မီ့ကို က်ေနာ့္ေနာက္ေက်ာဘက္ကို ပို႔ထားလိုက္တယ္။
“ဒီမွာစုမီ၊ နင္အပိုေတြမေျပာနဲ႔။ နင့္စိတ္နင္ျပန္ၾကည့္။ ငါနဲ႔ေတာ့ ငယ္ေသးတယ္တဲ့။ စိုင္းတာရာေမာင္ကသာနင့္ကိုယူမယ္ဆိုရင္ နင္ယူမွာမဟုတ္ဘူးလား။ မလိမ္ဘဲ အမွန္အတိုင္းေျဖ။”
ခမ္းစုမီငိုေနၿပီ။ မ်က္ႏွာေလးက နီစုတ္ၿပီး မ်က္ခြံေတြမို႔ေနတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းကို ကိုက္ထားၿပီး က်ိတ္က်ိတ္ၿပီးရႈိက္ေနတယ္။
“ဟုတ္တယ္၊သူကသာယူမယ္ဆိုရင္ ယူမွာ။ ငါ့ဘဝမွာ ငါ့အေပၚေကာင္းတာ သူတစ္ေယာက္ပဲရွိတယ္။ သူ႔ကိုငါခ်စ္တယ္။ နင့္ကိုေျပာင္းခ်စ္ဖို႔ ငါႀကိဳးစားခဲ့တယ္။ ဒါေပမယ့္ နင္က စိတ္မလုံၿခဳံဘဲ ငါ့ကိုအၿမဲသဝန္တိုခဲ့တယ္။ နင္အဲလိုလုပ္တာေတြက ငါ့ကိုေဝးေအာင္တြန္းပို႔ေနသလိုပဲ။ အခု ငါသိၿပီ။ နင့္ကိုဘယ္လိုမွ ခ်စ္လို႔မရဘူး။ နင္နဲ႔ငါဇာတ္လမ္းၿပီးၿပီ၊ နင္ျပန္ေတာ့။”
ခမ္းစုမီက ခ်ာကနဲလွည့္ၿပီး အိမ္ထဲကိုေျပးဝင္သြားတယ္။ ခြန္ေနာင္က ေျပးလိုက္ဖို႔ျပင္တယ္။ လက္ေမာင္းတဖက္က လည္ပင္းကိုေနာက္ေက်ာကေန ဖက္ညႇစ္ထားၿပီး က်န္တဲ့လက္တဖက္နဲ႔ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေနာက္ေက်ာမွာ ပူးကိုင္ၿပီးခ်ဳပ္ထားလိုက္တယ္။
“ဒီမွာခြန္ေနာင္၊ ျဖစ္ခဲ့တာအကုန္လုံးအတြက္ ငါစိတ္မေကာင္းပါဘူး။ ဘယ္သူမွ တမင္တကာလုပ္ခဲ့တာလဲ မပါဘူး။ သူ႔အလိုအေလ်ာက္ ျဖစ္လာတဲ့ကိစၥေတြမို႔ မင္းလည္း ခုခ်ိန္မွာ ဘာမွ ေျပာင္းလဲလို႔ရေတာ့မယ္မထင္ဘူး။ ငါခမ္းစုမီကို အရင္က ညီမလိုပဲ။ ဟုတ္တယ္။ အခုရည္းစားလိုႀကိဳက္တယ္။ အဲဒီေတာ့ မင္းျပန္ပါေတာ့။ ရည္းစားအသစ္နဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ေနပါ။”
သူ႔နားနားကို ကပ္ၿပီး ေလသံေအးေအးနဲ႔ေျပာရင္း ၿခံျပင္ကို ဆြဲထုတ္လာခဲ့တယ္။ ၿခံတံခါးေက်ာ္ေတာ့ လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး သူ႔ခရီးေဆာင္အိတ္ကို လက္ထဲေကာက္ထည့္ေပးလိုက္တယ္။ ခြန္ေနာင္က အိတ္ကို ယူလိုက္ၿပီး နီရဲေနတဲ့မ်က္လုံးေတြနဲ႔ က်ေနာ့္ကို အံႀကိတ္ၿပီးၾကည့္တယ္။ ၿခံတံခါးကို ႏွစ္ခ်က္သုံးခ်က္ ေဆာင့္ကန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ မလွမ္းမကမ္းက ဆိုက္ကယ္တက္စီ ဂိတ္ဘက္ကို ေျခလွမ္းႀကဲႀကဲနဲ႔ ထြက္သြားတယ္။
တံခါးကို ေသာ့ျပန္ခတ္ရင္း က်ေနာ့္အေတြးေတြ ခ်ာခ်ာလည္ေနတယ္။ မီနဲ႔ ခြန္ေနာင္ ျပႆနာျဖစ္ၾကတာ က်ေနာ့္ေၾကာင့္ျဖစ္မယ္လို႔ တစ္ခါမွမထင္ခဲ့မိဘူး။ ပိုဆိုးတာက မီက်ေနာ့္ကို စိတ္ဝင္စားေနလိမ့္မယ္လို႔ သိကိုမသိခဲ့ဘူး။ အိမ္ဘက္ကို ျပန္ေလွ်ာက္လာတဲ့ေျခလွမ္းေတြဟာ ေလထဲမွာေလွ်ာက္ေနရသလိုပဲ။ အခန္းတံခါးကို ဆြဲဖြင့္လိုက္ေတာ့ သူမရွိေတာ့ဘူး။ စိတ္ပူသြားၿပီး သူ႔အခန္းထဲေျပးၾကည့္မိတယ္။ ပန္းႏုေရာင္ အိပ္ရာခင္းေတြနဲ႔ မိန္းကေလးဆန္ဆန္ ျပင္ဆင္ထားတဲ့ ခုတင္ေလးေပၚမွာ အေမြးပြေစာင္ကို အလုံးလိုက္ေလးၿခဳံထားၿပီး တသိမ့္သိမ့္ရႈိက္ငိုေနတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေလးကိုျမင္မွ စိတ္ေအးသြားတယ္။ ေစာင္ကိုဆြဲဖယ္ၿပီး သူ႔ကိုယ္လုံးေလးကိုဖက္ထားမိတယ္။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၄ ႏွစ္ကလိုပဲ က်ေနာ့္ပခုံးမွာ ပူေႏြးတဲ့ သူ႔မ်က္ရည္ေတြနဲ႔စို႐ႊဲသြားတယ္။
ပခုံးေပၚကို စီးက်ေနတဲ့မ်က္ရည္ေႏြးေႏြးေတြ စဲသြားတဲ့အခ်ိန္အထိ၊ ရႈိက္သံေလးေတြ က်ဲသြားတဲ့အခ်ိန္ထိ သူ႔ေက်ာေလးကို ပြတ္ေပးရင္း ဖက္ထားေပးမိတယ္။
“ကိုကို လုံးဝမသိခဲ့ဘူး၊ နည္းနည္းေလးမွေတာင္ မရိပ္မိခဲ့ပါဘူး။ ကိုကိုေတာင္းပန္ပါတယ္ မီရယ္။”
သူ႔ေခါင္းထိပ္ကေလးကို နမ္းရႈိက္ရင္း ႏူးညံ့တဲ့ ဆံပက္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြထဲကို ခပ္တိုးတိုးေျပာမိတယ္။
“သိခဲ့ရင္… ပိုဆိုးမွာေပါ့။ ကိုကို႔မွာ မေအမီရွိတာပဲ။ ၿပီးေတာ့… မီ့အေပၚ… ကိုကို႐ိုး႐ိုးသားသားပဲ သေဘာထားတာ… မီသိပါတယ္။”
သူက ရႈိက္သံေလးတဝက္နဲ႔ ျပတ္ေတာင္းျပတ္ေတာင္းေလးေျပာတယ္။ ေအမီနဲ႔ဆက္ဆံေရးကို သူ႔ကို ရွင္းမျပခဲ့မိတဲ့အတြက္ က်ေနာ္ အႀကီးအက်ယ္ေနာင္တရမိတယ္။
“ညီမေလးထင္သလိုမဟုတ္ဘူး မီ။ ကိုကိုနဲ႔ေအမီက အဲလိုဆက္ဆံေရးမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ေနာက္မွရွင္းျပမယ္။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ကိုကိုနဲ႔ေအမီဟာ ဘာေႏွာင္ႀကိဳးမွမရွိဘူးဆိုတာ မွတ္ထားေပးပါ။”
သူ႔ရႈိက္သံေလးေတြ ျပန္စိပ္လာျပန္တယ္။ ရင္ခြင္ထဲက ကိုယ္လုံးေႏြးေႏြးေလးဟာ တသိမ့္သိမ့္ခါေနတယ္။
“မီ့ကို…ခ်စ္မယ့္သူတစ္ေယာက္မွမရွိဘူး။ ေဖေဖကလဲ… မီမွတ္မိတဲ့အခ်ိန္မွာ ေသသြားၿပီ။ ေမေမကလဲ… သူ႔ကိုယ္သူပဲခ်စ္တယ္။ မီကလဲ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မခ်စ္ဘူး။
အိမ္ေျပာင္းလာတဲ့ေန႔ ကိုကိုနဲ႔ေတြ႕တဲ့အခ်ိန္ကစၿပီး… မီ့ကိုခ်စ္မယ့္သူရလာတယ္။ အဲဒီေန႔က ကိုကိုဖက္ထားေပးတာ ခုထိမွတ္မိေသးတယ္။ အခု…ဖက္ထားသလိုမ်ိဳးပဲ။
ကိုကိုႏိုင္ငံျခားသြားတဲ့အခ်ိန္က…အရမ္းဝမ္းနည္းတာ။ တစ္ရက္မွ မေပ်ာ္ဘူး။ ကိုကိုနဲ႔စကားေျပာရရင္ ပိုလြမ္းတယ္။ အဲဒါေၾကာင့္…ေနာက္ပိုင္း ဖုန္းမေျပာေတာ့ဘူး။”
“ကိုကို မသိခဲ့ဘူး မီရယ္။ အဲဒီတုန္းက ဘာလို႔မတားခဲ့တာလဲ။ “
“မီ မႏၲေလးမွာေက်ာင္းသြားတက္မွာ ကိုကိုမတားသလိုပဲေပါ့။ မတားရက္ဘူး…ကိုကို႔ဘဝကို ခ်ဳပ္မထားခ်င္ဘူး။”
သူ႔ေမးေလးကို ဆြဲေမာ့ၿပီး မ်က္ရည္ေတြစို႐ႊဲ မို႔အစ္ေနတဲ့ မ်က္ႏွာဖူးဖူးေလးကို ေနရာအႏွံ႔နမ္းမိတယ္။ သူ႔မ်က္ရည္ေတြကို က်ေနာ့္ပါးနဲ႔သုတ္လိုက္၊ လက္နဲ႔သုတ္လိုက္၊ မ်က္ရည္ေပစြန္းေနတဲ့ မ်က္လုံးေလးေတြ၊ ပါးေလးေတြ၊ နဖူးေလးေတြ၊ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို ညင္ညင္သာသာေလး နမ္းလိုက္နဲ႔ သူအငိုတိတ္စျပဳလာတယ္။ က်ေနာ့္ ႏႈတ္ခမ္းကို သူ႔ႏႈတ္ခမ္း ေႏြးေႏြးစိုစိုေလးေတြနဲ႔ ဖြဖြေလး ျပန္နမ္းတဲ့အခ်ိန္ ရင္ထဲမွာ လႈိက္ခနဲျဖစ္သြားတယ္။ ဒါ သူ႔ဆီကရဖူးတဲ့ ပထမဆုံး တုံ႔ျပန္အနမ္းပဲ။ က်ေနာ့္ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းကို မထိတထိ ကပ္ထားရင္း သူကဆက္ေျပာတယ္။ သူ႔အသံေလးကို အနီးကပ္ၾကားရ႐ုံမကဘူး ႏႈတ္ခမ္းကပါ အသံလႈိင္းရဲ႕တုန္ခါမႈေလးကို ခံစားရတယ္။
” ကိုကိုျပန္လာေတာ့ အရမ္းေပ်ာ္တယ္၊ ဒါေပမယ့္ဟိုမွာ ရည္းစားက်န္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း သိလိုက္ရတဲ့အခ်ိန္မွာ ကိုကိုတစ္ေန႔ အိမ္ေထာင္ျပဳမွာပဲ၊ မီတစ္ေယာက္တည္းက်န္ခဲ့မွာပဲဆိုတဲ့အေတြးဝင္လာတယ္။
ကိုကိုနဲ႔အတူ အရမ္းေပ်ာ္ရတဲ့ေန႔ရက္ေတြ တစ္ေန႔မွာအဆုံးသတ္သြားမွာေတြးမိတိုင္း အရမ္းဝမ္းနည္းခဲ့တယ္။
အဲဒါေၾကာင့္ မီလည္း ဘဝမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ပိုင္ျဖစ္မယ့္ လူတစ္ေယာက္ကို ရွာဖို႔ႀကိဳးစားမိတယ္။
မီ့တသက္လုံးမွာ အႀကီးဆုံးအမွားပဲ။ ကိုကို႔ေနရာမွာ ဘယ္သူနဲ႔မွ အစားထိုးလို႔မရဘူး။ “
သူ႔ရဲ႕ တိုးတိတ္ညင္သာတဲ့ တစ္ခြန္းခ်င္း စကားသံေလးကိုနားေထာင္ရင္း က်ေနာ့္ရင္ထဲမွာ ဆို႔နစ္လာတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ အေမဆုံးကတည္းက တစ္ခါမွထပ္မက်ခဲ့တဲ့မ်က္ရည္ေတြဟာ မ်က္လုံးထဲမွာ အိုင္ဖြဲ႕လာတယ္။
” အခု အစားထိုးစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ အစကသိခဲ့ရင္ ညီမေလးကို ဒီဟာေတြအားလုံးကို ေတြ႕ႀကဳံျဖတ္သန္းရေအာင္ နာက်င္ရေအာင္ လုံးဝအျဖစ္ခံခဲ့မွာမဟုတ္ဘူး။ မီ့ကို ကိုကိုခ်စ္တယ္။ အရင္က ကေလးလိုခ်စ္တယ္၊ အခု ကေလးလိုေရာ ခ်စ္သူလိုေရာခ်စ္တယ္။”
ေျပာၿပီးေတာ့ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းေလးကိုေနာက္တစ္ခါ နမ္းလိုက္တယ္။ ေစာေစာကအနမ္းက ေမတၱာအျပည့္နဲ႔ နမ္းတဲ့အနမ္း။ အခုတစ္ႀကိမ္က ေမတၱာေရာ ရမၼက္ပါ ေရာႁပြမ္းတဲ့အနမ္း။ ညင္ညင္သာသာ နမ္းရင္းကေန တျဖည္းျဖည္း ျပင္းထန္လာတယ္။ သူ႔ႏႈတ္ခမ္းပန္းေသြးေရာင္ ဖူးဖူးေလးေတြကို အထက္ႏႈတ္ခမ္းတစ္လွည့္ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းတစ္လွည့္ ေၾကမြမတတ္ နမ္းစုပ္မိတယ္။ က်ေနာ့္မ်က္ရည္တစ္စက္က သူ႔ပါးျပင္ေပၚ က်သြားတယ္။ သူ႔ပါးစပ္ေလးထဲကို လွ်ာကိုထိုးသြင္းၿပီး ပါးလွစ္ခ်ိဳျမတဲ့ သူ႔လွ်ာေလးနဲ႔ ပြတ္တိုက္ကစားရင္း ကတၱီပါသားလို ႏူးညံ့ေခ်ာမြတ္တဲ့ ပါးေစာင္ေလးေတြ၊ ညီညာတဲ့ သြားတန္းေလးေတြ၊ သြားဖုံးသားေလးေတြကို စူးစမ္းမိတယ္။
နမ္းေနရင္း က်ေနာ့္လက္က ညကျဖဳတ္ခဲ့တဲ့ သူ႔ညဝတ္အက်ႌရင္ဘတ္ၾကယ္သီးေလးေတြကို တစ္ခါ ထပ္ျဖဳတ္မိျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ့ သူ႔အက်ႌေလးကို တစ္ခါတည္း ခြၽတ္ပစ္လိုက္တယ္။ ႏို႔သီးထိပ္ပန္းႏုေရာင္ေလးေတြ စိတ္လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ တင္းေတာင္ေနတဲ့ ႏုအိတဲ့ ရင္သားထြားထြားတစ္စုံကို ဒုတိယအႀကိမ္ ျမင္ရျပန္တယ္။ သူကလည္း က်ေနာ့္ တီရွပ္လက္ရွည္ကို ခါးကေန ကိုင္ၿပီး မခြၽတ္ေပးတယ္။ က်ေနာ္ လက္ႏွစ္ဘက္ကို အလိုက္သင့္ ေျမႇာက္ေပးလိုက္တယ္။ ႏွစ္ေယာက္လုံး အေပၚပိုင္း ဗလာက်င္းသြားၾကတဲ့အခါ ညက မခြၽတ္ရက္ခဲ့တဲ့ သူ႔ ညဝတ္ေဘာင္းဘီေလးကို ဆြဲခြၽတ္လိုက္ၿပီး က်ေနာ့္ အားကစားေဘာင္းဘီကိုလည္း ခြၽတ္ခ်လိုက္တယ္။ သူ႔အိပ္ရာေလးေပၚမွာ က်ေနာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ မိေမြးတိုင္းဖေမြးတိုင္းနဲ႔ ကမာၻဦးကလူသားႏွစ္ေယာက္လို ျဖစ္ေနၾကတယ္။ အဝတ္ေတြက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ပုံက်ေနတယ္။
သူ႔ႏို႔ေလးေတြကို က်ေနာ့္လက္ဖဝါးႏွစ္ဘက္ထဲမွာ ဆုပ္နယ္ေပးေတာ့ သူခပ္တိုးတိုးေလး ညည္းတယ္။ ႏို႔သီးေခါင္းေလးႏွစ္ဖက္ကို တလွည့္စီစို႔ရင္း လွ်ာနဲ႔ဝိုက္ၿပီး ကစားေပးလိုက္တယ္။ ႏို႔အုံသား ဝင္းဝင္းေလးေတြကိုပါ နမ္းစုပ္မိတယ္။ သူ႔အသားက ႏုေတာ့ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းစုပ္မိတဲ့ တခ်ိဳ႕ေနရာေလးေတြမွာ ေသြးခ်ည္ဥၿပီး ရဲလာတယ္။ ညကလို အျပစ္ရွိတဲ့ခံစားခ်က္ႀကီးနဲ႔ မဟုတ္ေတာ့တဲ့အခါ ခံစားခ်က္ေတြဟာပိုေကာင္းၿပီး ပိုၿပီး ျပင္းထန္လာတယ္။
အသက္မရႉစတမ္း နမ္းစုပ္ေနၿပီး ေမာလာလို႔ ႏႈတ္ခမ္းကို ခဏခြာလိုက္တဲ့အခါ သူက မထင္မွတ္တာတစ္ခုကို လုပ္လိုက္တယ္။ က်ေနာ့္ခါးကိုဖက္ၿပီး ရင္ခြင္ထဲကို ေခါင္းတိုးဝင္ၿပီး က်ေနာ့္ႏို႔သီးေခါင္းတစ္ဖက္ကို စို႔ေပးတယ္။ သူ႔တံေတြးေလးေတြနဲ႔ စို႐ႊဲေနတဲ့ ႏို႔သီးေခါင္းကို လွ်ာေႏြးေႏြးေလးနဲ႔ လ်က္ေပးတဲ့အခါ ဓာတ္လိုက္သလိုခံစားခ်က္ဟာ ေပါင္ၾကားထဲအထိ က်ဥ္တက္သြားတယ္။ ႏွစ္ဖက္လုံးကို စို႔ၿပီးတဲ့အခါ က်ေနာ့္လိင္တံဟာ ေနာက္ထပ္ ဒီထက္ပိုၿပီး မမာႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ထင္ရတဲ့အထိ မာေတာင္လာတယ္။ ရမၼက္လႈိင္းေတြဟာ ဒီေရလိုတရိပ္ရိပ္တိုးလာတယ္။ ႐ုတ္တရက္ က်ေနာ္ညကတည္းက လုပ္ခ်င္ေပမယ့္ ပုံမွန္စိတ္နဲ႔ဆို လုပ္ျဖစ္မွာမဟုတ္တဲ့ အလုပ္တစ္ခုကို လုပ္လိုက္မိတယ္။
ခုတင္ေအာက္ကိုဆင္းၿပီး သူ႔ကို ခုတင္စြန္းမွာ ေျခတြဲေလာင္းခ်ထိုင္တဲ့အေနအထားေရာက္ေအာင္ ဆြဲယူလိုက္တယ္။ ခုတင္က နိမ့္ေတာ့ သူ႔ေခါင္းေလးနဲ႔ က်ေနာ့္ခါးနဲ႔ ကြက္တိပဲ။ လိင္တံကို ကိုင္ၿပီး ေစာေစာကနမ္းထားတဲ့အရွိန္နဲ႔ ႏွင္းဆီဖူးေလးလို ထူအမ္းေဖာင္းႂကြေနတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းႏွစ္လႊာၾကားကို ထိပ္ဖူးကို ထိုးထည့္လိုက္တယ္။ သူက မ်က္လုံးေလးမွိတ္ၿပီး အလိုက္သင့္ေလးဟေပးတယ္။ သူ႔ပါးစပ္ေလးနဲ႔ ေဖာင္းကားတင္းမာေနတဲ့ က်ေနာ့္ထိပ္ဖူးဟာ ဆံ့တယ္ဆို႐ုံေလးပဲ။ ကတၱီပါသားလို ႏူးညံ့စိုစြတ္ၿပီး က်ဥ္းေျမာင္းတဲ့ ပါးစပ္ကေလးထဲကို တိုးဝင္ရတဲ့ခံစားခ်က္ဟာ ေကာင္းလြန္းလို႔ ေဖာ္ျပလို႔မရဘူး။ လွ်ာဖ်ားေလးနဲ႔ ထိပ္ဖူးအရစ္ကို ပတ္ခ်ာလည္ လ်က္ၿပီး အကြဲေၾကာင္းေလးကို ထိုးကလိေပးလိုက္တဲ့အခါ က်ေနာ့္ကိုယ္ထဲက အေၾကာေပါင္းတစ္ေထာင္ဟာ စိမ့္သြားၿပီး သူ႔ေခါင္းေလးကို လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ အုပ္ကိုင္ၿပီးအတံသုံးပုံႏွစ္ပုံေလာက္အထိ ထိုးသြင္းလိုက္မိတယ္။ ေနာက္ထပ္သုံးမိနစ္ေလာက္ သူ႔ပါးစပ္ကေလးနဲ႔ စုပ္ေပးတာကို ခံရတဲ့အခါ နတ္စည္းစိမ္ဆိုတာ ဒီလိုဟာမ်ိဳးပဲလို႔ က်ေနာ္ေသခ်ာသြားတယ္။
ခဏေနေတာ့ က်ေနာ့္လိင္တံကို သူ႔ပါးစပ္ထဲက ခြၽတ္လိုက္ၿပီး သူ႔ကို အိပ္ရာေပၚ သာသာေလး လွဲခ်လိုက္တယ္။ သူကလဲ က်ေနာ့္ခါးကိုဖက္ၿပီး သူ႔အေပၚ ဆြဲေမွာက္တယ္။ အိပ္ရာေပၚမွာ မိတ္လိုက္ေနတဲ့ေႁမြႏွစ္ေကာင္လို ခဏတာ ပူးယွက္တြန႔္လိမ္ေနၿပီးေတာ့ က်ေနာ့္လက္ဟာ တစ္ခါမွ မစမ္းဖူးတဲ့ သူ႔ေပါင္ၾကားက အဂၤါဇာတ္ေလးကို အုပ္ကိုင္မိတယ္။ အညိဳေရာင္ အေမြးႏုေလးေတြနဲ႔ မို႔မို႔ေဖာင္းေဖာင္းေလး။ ေပါင္ေလးႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲကားၿပီးၾကည့္လိုက္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းသားေဖာင္းေဖာင္းေလးေတြဟာ ပန္းညိဳေရာင္သမ္းေနတယ္။ အရည္ၾကည္ေလးေတြထြက္ၿပီး ႏႈတ္ခမ္းသားႏွစ္ဖတ္လုံး စိုလက္ေနတယ္။ လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ ႏႈိက္ကစားေပးေတာ့ က်ေနာ့္ကိုယ္လုံးေအာက္မွာ သူတြန႔္လိမ္ညည္းတြားေနတယ္။
“ကိုကို…ကိုကို… ” လို႔ေခၚေနတဲ့ အသံသဲ့သဲ့ေလးဟာ တစ္စုံတစ္ရာကို ေတာင္းဆိုေနတယ္။
က်ေနာ္ သူ႔ေပါင္ေလးႏွစ္ဖက္ကို နည္းနည္းထပ္ၿပီးဆြဲကားလိုက္ရင္း ၾကားထဲကလြတ္သြားတဲ့ေနရာမွာ ဒူးေထာက္ေနရာယူလိုက္တယ္။လက္တစ္ဖက္ကိုေထာက္ထားရင္း လိင္တံကို က်န္တဲ့ လက္တစ္ဖက္နဲ႔ကိုင္ၿပီး အကြဲေၾကာင္းေလးထဲက လမ္းေၾကာင္းအဝေလးထဲကို ထိပ္ဖူးကို ထိုးသြင္းလိုက္တယ္။ စီးပိုင္ၿပီး ေႏြးေႏြးက်ပ္က်ပ္ေလးျဖစ္ေနေပမယ့္ သူ႔အရည္ေလးေတြေရာ၊ က်ေနာ့္အရည္ၾကည္ေတြေရာေပါင္းၿပီး ေခ်ာဆီလိုျဖစ္ေနလို႔ ထိပ္ဖူးေတာ့ ဝင္သြားတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေမွ်ာ္လင့္မထားတဲ့ အတားအဆီးတစ္ခုကို ဒုတ္ခနဲ တိုးမိၿပီး က်ေနာ္တန႔္သြားတယ္။ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ထင္ၿပီး ဆက္တိုးၾကည့္ေတာ့ တကယ္ျဖစ္ေနတယ္။ က်ေနာ့္ရင္ေတြ တဒိုင္းဒိုင္းခုန္လာတယ္။ စိတ္လႈပ္ရွားမႈေၾကာင့္ မ်က္လုံးေတြေတာင္ျပာလာသလိုပဲ။ ေျခာက္ကပ္ေနတဲ့လည္ေခ်ာင္းထဲက အႏိုင္ႏိုင္ထြက္လာတဲ့အသံက ျပတ္ေတာင္းၿပီး အက္ကြဲေနတယ္။
“ခြန္ေနာင္နဲ႔ တစ္ခါမွ….
ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူလဲ အသက္ကို အေမာတေကာရႉေနရတယ္။ ရင္ဘတ္ေလးဟာ စိတ္လႈပ္ရွားမႈနဲ႔ လႈိင္းထေနတယ္။
“တျခားဟာေတြ လုပ္ဖူးတယ္…တစ္ခါမွ…ဒီအထိမေရာက္ဖူးဘူး။”
တိုးတိတ္တဲ့ေျဖသံေလးအဆုံးမွာ က်ေနာ္သူ႔ကို ငုံ႔ၿပီးနမ္းလိုက္မိတယ္။ ႏႈတ္ခမ္းကို အငမ္းမရ နမ္းစုပ္ရင္း သူ႔ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဖက္ထားမိတယ္။ နမ္းၿပီးသြားေတာ့ ိကိုယ္လုံးေလးကို လက္တစ္ဖက္နဲ႔ ဆက္ၿပီးဖက္ထားရင္း က်န္တဲ့တစ္ဖက္ကို ေထာက္ၿပီး ထိပ္ဖူးရဲ႕ေရွ႕မွာ တားဆီးေနတဲ့ အေျမႇးပါးေလးထဲကို ထိုးသြင္းလိုက္တယ္။ ဒုတ္ခနဲ ေဆာင့္မိသြားၿပီး အ…ဆိုတဲ့ အံႀကိတ္ညည္းတြားလိုက္သံေလးနဲ႔အတူ အတားအဆီးဟာ က်ိဳးျပတ္သြားတာကို ခံစားလိုက္မိၿပီး က်ပ္တည္းတဲ့ ကတၱီပါလႈိဏ္ေခါင္းေလးထဲကို က်ေနာ့္လိင္တံဟာ ေလွ်ာဝင္သြားတယ္။ ခဏနားထားၿပီး သူ႔ကို ပြတ္သတ္ေခ်ာ့ျမဴရင္း စၿပီး ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ လႈပ္ရွားလိုက္တယ္။
သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေလးဟာ က်ေနာ့္ေအာက္မွာ လူးလြန႔္ေနတယ္။ တစ္ခ်က္တစ္ခ်က္ ညည္းတြားသံ တိုးတိုးေလးနဲ႔အတူ ခါးေလးကို ပင့္ၿပီးေကာ့ေပးတယ္။ က်ေနာ့္ေက်ာကို မမီတမီလွမ္းဖက္ထားတဲ့ လက္ေလးႏွစ္ဖက္က လက္သည္းေလးေတြဟာ က်ေနာ့္အသားထဲကို နစ္ဝင္ေနတယ္။ သူ႔ႏို႔ေလးေတြ၊ ခါးေသးေသးေလး၊ တင္ပါးေလးေတြဟာ က်ေနာ့္လက္ထဲမွာ ပုံသြင္း႐ႊံ႕ေစးလိုပဲ။
တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ က်ေနာ့္ရဲ႕ၿပီးဆုံးျခင္းဟာ နီးကပ္လာတယ္။ လိင္တံဟာ ပိုေတာင့္တင္းလာၿပီး အထဲမွာ သုက္ရည္ေတြ ေ႐ြ႕လ်ားလာတာကို ခံစားမိလာတယ္။ က်ေနာ္သူ႔အေပၚ ေမွာက္ခ်လိုက္ၿပီး ဆီးခုံခ်င္းပူးကပ္ရင္း ေသြးေတြစီးဝင္ၿပီး ေဖာင္းႂကြေနတဲ့ အေစ့ေနရာေလးကို လိင္တံနဲ႔ ပြတ္တိုက္ေပးၿပီး ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ ဆက္လုပ္တယ္။ ထိလိုက္လြတ္လိုက္ျဖစ္ေပမယ့္ သူလည္း ၿပီးဆုံးဖို႔ တျဖည္းျဖည္းနီးကပ္လာတာကို ခံစားမိတယ္။ က်ေနာ့္ခံစားခ်က္ေတြဟာ ေပါက္ကြဲထြက္လုမတတ္ျပင္းထန္လာတယ္။ သူနာမွာေတြ မနာမွာေတြ ဘာမွမစဥ္းစားႏိုင္ေတာ့ဘူး။ စိတ္ဆႏၵအတိုင္းလြတ္လြတ္လပ္လပ္ အားရပါးရထိုးေဆာင့္ရင္း အဆုံးစြန္ေရာက္သြားတဲ့ခံစားခ်က္နဲ႔အတူ က်ေနာ့္လိင္တံဟာ တဆတ္ဆတ္ခါလာၿပီး သူ႔ရဲ႕ လမ္းေၾကာင္းေလးထဲကို သုက္ရည္ေႏြးေႏြးေတြ ပန္းထုတ္လိုက္တယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ က်ေနာ့္ေက်ာထဲကိုနစ္ေနတဲ့လက္သည္းရွည္ေလးေတြဟာ စူးခနဲ ပိုစိုက္ဝင္လာၿပီး သူ႔ခႏၶာကိုယ္ေလးဟာ တစ္ခ်က္ေတာင့္တင္းသြားၿပီး တိရစာၦန္႐ိုင္းမေလးတစ္ေကာင္လို မသဲမကြဲအသံတစ္ခုကို ခပ္တိုးတိုးေအာ္ညည္းလိုက္ရင္း သူ႔ရဲ႕ မိန္းမကိုယ္ႂကြက္သားေတြဟာ က်ေနာ့္လိင္တံကို ညႇစ္လိုက္ၿပီး တဆတ္ဆတ္တုန္ခါလာတယ္။ ႏွစ္ေယာက္လုံး တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ တင္းတင္းဖက္ထားရင္း လႈိင္းေတြကို တၿငိမ့္ၿငိမ့္စီးၿပီး ကမာၻႀကီးရဲ႕ထိပ္ဆုံးကို ေရာက္သြားၾကတယ္။
ဟိုးအျမင့္ႀကီးကေန တျဖည္းျဖည္းျပန္က်လာတဲ့အခါမွ သူေရာက်ေနာ္ေရာ သတိဝင္လာၾကတယ္။ ကုတင္ေဘး စားပြဲေပၚက wet tissue ဘူးကိုလွမ္းယူၿပီး သူ႔ကိုေရာ က်ေနာ့္ကိုယ္က်ေနာ္ေရာ သုတ္သင္သန႔္ရွင္းလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕ အေမြးပြေစာင္ေလးကို အတူတူၿခဳံရင္း လက္ေမာင္းေပၚမွာ ေခါင္းအုံးၿပီးအိပ္ေနတဲ့ ႏူးညံ့ေႏြးေထြးတဲ့ ခႏၶာကိုယ္ေလးကို ဖက္ထားလိုက္တယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာေလးက က်ေနာ့္ပခုံးနဲ႔လည္ပင္းၾကားမွာ ဖြက္ထားၿပီး က်ေနာ္က ရွမ္ပူနံ႔ သင္းပ်ံ႕တဲ့ သူ႔ဆံပင္ ညိဳညိဳေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးေတြေပၚမွာ မ်က္ႏွာအပ္ထားတယ္။
က်ေနာ့္ဘဝမွာ ဒီအခိုက္အတန႔္ေလာက္ အရာရာျပည့္စုံေနတယ္လို႔ ခံစားရတဲ့အခ်ိန္ တစ္ခါမွ မရွိဖူးဘူး….!!!!
