ကုန်းပါ့မယ်

×

အဲဒီလောက်ကြီးမကြမ်းနဲ့ကွာ .. နာတယ်”” ပူကနဲ နားထဲတိုးဝင်လာသော အသံကြောင့် ခြေ အစုံကို ဖျတ်ကနဲ ရပ်လိုက်ရသည်။ ““ဘွတ် စွပ် ဘွတ် ဘွပ် စွပ် စွိ ပြတ်”” ““ဟို့ အိုး အိုး ကျွတ်ကျွတ် အရမ်းကြပ်တာပဲ ကွယ်”” ““နာရော နာသေးလား ဟင်”“ ““အ အ အခုန လောက်တော့ မနာတော့ဘူး”” သုံးထပ်သား ခန်းစည်း လေးအတွင်းမှ တီးတိုးသံလေးများကို သူ့နားက သဲသဲ ကွဲကွဲဠကြားနေရသည်။ ““ကောင်းလိုက်တာ အင်း အင်း အင့် အင့်”” ဒါ ထက်ကျော်အသံ သူမှတ်မိသည်။ ကောင်မ လေးအသံက မပီမသ ဗလုံးဗထွေးနှင့် ညီးတွားသံ တိုးတိုး လေးစုပ်သပ်နေသံလောက်သာ ထွက်ပေါ်နေရာ ခေး ဆိုသော ခလေးမလေးပင်ဖြစ် နေလေသလား။ ခွန်ဂျာ့ရင်သည် အတိုင်းအဆမဲ့စွာ တုံရီလှုပ်ရှားလာ၏။

လကျထဲမှ ကူးပွီးသား ဓါတျပုံအိတျကို စားပှဲပေါျ အသာခထြားကာ အခနျးတှငျးသို့ တံခါးကို ဟလကြျ ခြောငျးကွညျ့လိုကျသညျ။ ““မွနျမွနျလုပျ အဈကိုရယျ မပွီးသေးဘူးလား”” ““ပွီးတော့မှာပါကှယျ တအောငျ့လေးနောျ ..နောျ””ထကျကြောျဖငျကွီးက လုံးဝပွောငျစငျကာ လုံခညြျမရှိ အောကျမှပကျလကျအနအေထားနှငျ့ပေါငျနှဈခြောငျး ကားထားသော ကောငျမလေး စောကျပတျထဲသို့ ထကျ ကြောျလီးကွီးက ပိုငျ ရိုကျသှငျးနသေလို စိုကျ စိုကျဆငျး နသေညျ။ ““ခေး”” ရယျဟု သူက မကြျရညျဝဲစှာ ရရှေတျ သညျ။ မနုူမုဆိုး ထကျကြောျလကျအတှငျး သကျဆငျး မိမှတော့ ခေးဘ၀ ဤသို့သာ ကားလိပျခရြမညျကို ခှနျဂြာ ကွိုတငျသိထားနသေလိုပငျ။ စောကျပတျနှဈခွမျးက ကွီးမားသော လီးမဲမဲ ကွီးအဝငျအထှကျ၌ ဘေးသို့ ပွနျ့ကားလိုကျ စုလိုကျဖွငျ့ လှုပျရှားနသေညျ။ ထကျကြောျဂှေးစိကွီးကမူ စောကျဖုတျ အောကျခွေ ဖငျနှဈခွများကားကို ဖတျခနဲ ဖတျခနဲ မှနျ မှနျရိုကျပေးနသေညျ။မိုးပေါျသို့ ဖဝါးလှနျကာ မွောကျထားသော ကောငျမလေးခွခြေောငျးလေးမြား ကုတျကှေးနရှော သညျ။ ““ဆောငျ့ .အငျ့ အငျ့ နာနာလေး အဈကိုရယျ”” ““ဒါနဲ့ ဆောငျ့တာ နာတယျဆို”” ““အဟှနျး နာလို့ နာတယျ ပွောတာပေါ့ ခုမှ မနာတာ”” ထကျကြောျဖငျကွီးကို ဆှဲမွောကျလိုကျ၏။ လုံးပတျ ငါးလကျမနီးပါး ကွီးမားကာ စောကျရမြေားနှငျ့ ပွောငျလကျနသေောလီးကွီးက စောကျဖုတျလေးထဲမှ ကြှတျလုနီးပါးထှကျလာသညျ။ စောကျပတျအကှဲကွောငျးလေး အောကျခွေ၌ ဖွူလှလှ မွုပျပူစီဗောငျးလေးမြား အစီအရီ စုပွုံတှဲခိုနကွေသညျ။ တငျးတငျးလေး စေ့သှားသော အကှဲကွောငျးကွား၌ လီးဒဈကွီးကား အပွငျသို့ ငါးမြှာခြိပျ တဈခြောငျး လို ဆှဲထှကျလာသညျ စောကျပတျအတှငျးသား ရဲရဲ လေးမြား လနျထှကျလာ၏။ ““ရှူး အား ကြှတျကြှတျ အဈကိုရယျ အဈကို့ ဟာကွီးကို ဆှဲထုတျလိုကျတာ ရငျထဲကို ဟာတာတာကွီး ဖွဈပွီး ကနြျရဈတာပဲ တဈမြိုးကွီးနောျ .. အငျးဟငျး ဒါဖွငျ့ အမွဲတတျထားပေးမယျလေ ဟငျ သှား ဒီက အ ကောငျးပွောတာ ဆောငျ့မယျနောျ စောကျပတျကို လကျ နဲ့ဖွဲထား မောမော ဟိုကျဟိုကျအသံနှငျ့ ထကျကြောျ အ မိနျ့ပေးသလိုပငျ ကနုကမာ ရောငျတောကျနသေော လကျသညျးရှညျေလေးမြာပါသညျ့ လကျခြောငျးဖှေးဖှေး လေးနှဈဖကျက စောကျပတျကို ဆှဲဖွဲပေး၏။

အစိလေးကပြူးပြီး ထောင်နေသည်။ ထိုစောက် စိအောက်ခြေအတွင်းပိုင်း အသားနုလေးများ လှုပ်လှုပ်ရွရွ ပေါ်ထွက်လာသည်။ စောက်ပတ်အတွင်းမှ ကြ ထွက်နေသော စောက်ခေါင်း၀ အသားစိုင်များက အမဲ သားနှယ် ရဲရဲနီကာ လီးထိပ်ကြီး မဝင်မီ ခေတ္တမျှ ပိတ်ဆို့ နေကြ၏။ ““ဘွတ်””ခနဲ အသံနှင့်အတူ ထက်ကျော်၏ လီးထိပ်ကြီးက စောက်ခေါင်းထဲသို့ စိုက်နစ် တိုးဝင် သွားသည်။ ““အီး ဟီး ကျွတ်ကျွတ်ကျွတ်”” ကောင်မလေး ညီးတွားပုံက မချိမဆ့်နိုင်လွန်းလေရာ ကြားရသူ ခွန်ဂျာရင်၌ပင် နင့်တင့်တင့်ကြီးဖြစ်သွားစေလေသည်။ ထက် ကျော်၏ ရာဇဝင်လူဆိုး စာရင်းဝင် ပစ္စည်းကြီးက အသစ် စက်စက် စောက်ပတ်လေးအတွင်းသို့ ပယ်ပယ်နယ် နယ်ကြီး လိုးဝင်နေသည်မှာ ရှည်ကြာလွန်းလှသည်ဟု သူထင်လေသည်။ ဝင်သည် ဝင်နေသည် ဝင်နေဆဲ ကာလမှာပင် ထက်ကျော်ဖင်ကြီးက တဖြေးဖြေး နိမ့်ဆင်းနေသည်။ ““အင်း .. ဟူသော ကောင်မလေး၏ ညီးတွား သံလေးက ထက်ကျော်လီးကြီး အဆုံးရောက်မှ အင့်အင်း ဟု အဆုံးသတ်လိုက်သည်ကိုလည်း တွေ့ရကြားရ၏။ ထက်ကျော်က လူယုတ် .. စောက်ပတ်နှင့် ဖင်အကွဲကြောင်းစပ်ကြား အသားနုနေရာလေးကို လက်ညှိုးဖြင့် ရစ်ဝိုက်ပါတ်သပ်ပေးသည်။ လီးကြီးအဆုံးဝင် ထာသဖြင့် တနင့်တပိုးခံစားထားရသော ကောင်မလေး ခမျာ ဖင်ကြားကို လက်ညှိုးနှင့် အမွှေခံရသောခါ ကတုံ ကရီလေးဖြစ်လာသည်။ စောက်ပတ်နှစ်ခြမ်းက ထက် ကျော်၏လီးတန်ကြီးကို ခါးသိမ်သွားမတတ် ယောင်၍ ယောင်၍ ညှစ်ပြစ်လိုက်ရှာသည်။ အခန်းဝမှချောင်းနေ သော ခွန်ဂျာဘက်သို့ ဖင်နှစ်ခုက လှည့်ထားလေရာ ထိုသို့ ကောင်မလေး စောက်ပတ်ကို ညှစ်လိုက်ခြင်းကို ခွန်ဂျာ ထင်ထင်ရှားရှားကြီးတွေ့လိုက်ရသည်။ထိုအခါ ဘာမဆိုင် ညာမဆိုင်ခွန်ဂျာ့လီးအရင်းက ““တင်း””ကနဲ ယောပြီးခံစားလိုက်မိပြန်သည်။ ““ကွာ အဲလို မလုပ်နဲ့ ဟင့် ဟင့် မလုပ်ပါနဲ့ဆို”” ““ခံလို့မကောင်းလို့လား ဟင်”” “ ယားတယ် ဖင်ထဲက တစ်မျိုးကြီးပဲ”” ““ဒါဖြင့် ဖင်ကိုလိုးပေးမယ်လေ”” ““ဟေ့ အေးကွာ အဲဒါတော့ မလုပ်နဲ့”” ““ခံကြည့်ပါအုံး မကောင်း တော့မလုပ်ဘူးပေါ့ ဘယ့်နှယ်လဲ”” ““ဟင့်အင်း ဟင့်အင်း မဟုတ်တာသိပ်လုပ်ချင်တာပဲ”” ““စောက်ပတ်ကအမြဲ လိုး နေရတာ ရိုးနေပြီ နော်လို့”” ““ကျွတ် အကိုကလဲ ရှေ့ဖင် ပဲလုပ်ပါကွာ”” ထက်ကျော်ဘာမှ ဆက်မပြောတော့ ကောင်မလေးဖင်ကြားကိုမွှေနေသော လက်ချောင်းက လီးတန် နှင့်အတူ စောက်ပတ်ထဲသို့ ညင်ညင်သာသာ ယှဉ်တွဲ ထိုးသွင်းလိုက်သည်။ ကြည့်ပါလား လက်ကောလီးရော နှစ်ခုသွင်း ပြန်ပြီ အစ်ကိုကြံကြံဖန်ဖန် သိပ်လုပ်တာပဲ နာတယ် သိလား။ ထက်ကျော်လီးဘေးမှ လက်ညှိုးကို ပြန်နှုတ် လိုက်ပြန်သည်။

ဖင်ကြီးကို မြောက်ခါ မြောက်ခါ ခတ် သွက်သွက်လေး ဆောင့်လိုက်၏။ ““ဘွတ်စွတ် ဘွတ်စွတ် ကွိ ပိ ဘွတ်စွပ်”” “အင့်““အင့် အင့် အင့်”” ““အစ်ကို့လီးကို အားရရဲ့လားဟင် ချိုမာ”” ““အိုး ဘာတွေမေးမှန်းမသိဘူး သွားကွယ်”” ချိုမာတဲ့ ဝိုင်းမဟုတ် တော်ပါသေးရဲ့ ခွန်ဂျာ ရှေ့သို့ခြေတစ်လှမ်းတိုးဖြစ်သည်။ သောက ကင်နိုင် သော စိတ်နှင့်လည်း လီးကဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲတောင် ပေပေပြီ။ ““ချိုမာ အားမရမှာစိုးလို့ပါ”” ““အမလေး လေး အစ်ကိုရယ် ဒီလောက်ဟာကြီးနဲ့ ချိုမာ့ဟာလေးထဲ လုပ်နေတာတောင် သေလုနီးပါးခံနေရတာ ဒီထက်ကြီးရင်တော့ စုတ်ပြတ်ကုန်မှာ ဟင်း ဟင်း ဟင်း ”” နှစ် ယောက်သားငြိမ်သွားသည်။ ထက်ကျော်ဖင်ကြီးက အကြောဆွဲသလို ဆတ်ခနဲ ဆတ်ခနဲ တုံခနေတုန်းဖြစ်သည်။ချိုမာဆိုသော ကောင်မလေးက ထက်ကျော် ဖင်ကြီးကို ဆွဲကာ ဆွဲကာ ဆောင့်ရင်း တဟင်းဟင်း တအင်းအင်းနှင့် တွန့်လိမ် နေရှာသည်။ ထက်ကျော်လီးကြီးက ချိုမာ့၏စောက် ပတ်လေးအတွင်း၌ အရင်းအထိ စိုက်ဝင်ကာ တွင်း အောင်းရင်းအတွင်း၌ တုံခါနေမည်ကို ခွန်ဂျာ တွေးမိ လေသည်။ ထက်ကျော်ပုခုံးကိုမေးတင်ကာ မှိန်းနေ သော ကောင်မလေး မျက်နှာကိုအခုမှ သူတွေ့ရသည်။ ငယ်ရွယ်နုနယ်လွန်းသော ချာတိတ်မလေး မျက်နှာက ကော်ပတ်ရုပ်ကလေးနှယ် သန့်စင်လှပသည်။ နက်မှောင်သောဆံပင်လေးများက ပန်းနုရောင် ခေါင်း အုံးကြီးပေါ်၌ ပျံဝဲ ဖွာဆင်းနေသည်။ မှေးစင်းထား သော မျက်လုံးအစုံသည် တလှုပ်လှုပ် ..။ ““နောက်တစ်ချီ လုပ်အုံးမလား”” ““ကျောင်းလွှတ် ပြီးပြီ ကို ရဲ့ ကျောင်းပြန်နောက်ကျရင် အမေဆူမှာ နောက်မှနော် နော်လို့” ” ချိုမာသဘောပါ”” ငနဲသားအသံ က မကျေနပ်သလိုလို ဝမ်းနည်းသလိုလို “ “လုပ်ပြီ ကိုကလဲဒီလောက်လုပ်ရတာကို အားမရနိုင်ဘူး သူ့မှာ” ” ချိုမာ့ဖက်ကလဲ ပြန်ကြည့်အုံး”” ထက်ကျော်က နှာခေါင်း မှ ဟင်းကနဲသက်ပြင်းမှုတ်ထုတ်ရင်း ချိုမာ့ဗိုက်ပေါ်မှ ခွာ၍ထသည်။ချိုမာရော ထက်ကျော်ပါ စောက်ပတ်နှင့်လီးတို့ပြိုင်တူငုံ့ကြည့်မိကြသည်။ သုတ်ရေများ စေးကပ်ပြစ်ချွဲနေသော စောက် ပတ်အတွင်းမှ ထက်ကျော်လီးကြီးကို ဖြေးဖြေးခြင်းဆွဲ ထုတ်လိုက်သည်။ ““နဲနဲပျော့သွားပြီ ..နော်”” ချိုမာက လီးတန်ကြီးကို လက်ချောင်းအဖျား လေးများနှင့် ကိုင်ရင်းထက်ကျော်ကိုမော့ကြည့်ရင်း ပြော လိုက်လေသည်။ ““နောက်တစ်ချီလောက်လိုးရင် ရသေးတယ်”” ““တော်ပါတော့”” ချိုမာက မျက်စောင်းလေးထိုးကာ ပြုံးရင်း ရှက်စနိုးလေးပြောသည်။ ထက်ကျော်ရင်ဘတ်ကြီး ကို ပြတ်ခနဲ နှုတ်ခမ်းနှင့်စုပ်ပြီးမှ ကုတင်ခြေရင်းတွင် အေးစက်စွာ ပုံထားသော ထမီစိမ်းလေးကို လှမ်းယူ လိုက်ခါ ခြေထောက်မှစွပ်သည်။

ထက်ကျော်က အရှိန် မသေသေးပဲ ချိုမာ့မျက်နှာနုနုလေးကို လက်နှစ်ဖက်နှင့် ဆွဲယူကာ နီစွေးရွှမ်းစိုသော နှုတ်ခမ်းဖူးဖူးလေးကို ချိုမြိန် စွာ စုပ်ယူလိုက်သည်။ ထို့နောက် ကုတင်ပေါ်မှာပင် မတ်တတ်ရပ်လိုက်လေရာ ခပ်ငိုက်ငိုက်ကြီး တွဲကျနေသော လီးကြီးက ချိုမာပါးစပ်လေးနားတွင်ရောက်သွားလေ၏။ ““ဟင်း သွား”” ချိုမာက ကဗျာကယာ မျက်နှာ ကို လွှဲဖယ်ပြီး ကုတင်ပေါ်မှ ဆင်းလိုက်သည်။ ထက် ကျော် ပုဆိုးကိုလဲပြစ်ပေးလိုက်သည်။ ““ဒါပဲနော် ကို ချိုမာ ကတော့ တစ်ကိုယ်လုံးပေးပြီးပြီ ချိုမာ့ကို သစ္စာဖေါက်ရင်တော့ မလွယ်ဘူး”” အာဂ ချာတိတ်လေးပဲဟု ခွန်ဂျာတွေရင်း အ ခန်းဝမှခွာသည်။ စားပွဲရှိ ဓါတ်ပုံအိတ်ပေါ်၌ ကမ်းက တမ်း ခွန်ဂျာဟု လက်မှတ်ထိုးကာ အိမ်ပေါ်မှ အလျင် အမြန်ဆင်းလိုက်သည်။ဝိုင်း မဟုတ်ခြင်းအတွက် သူပျော်သွားမိခြင်းကို ပြန်လည် စမ်းစစ်ကြည့်သည်။ ချိုမာဆိုသော ကောင်မ လေးနှင့် ထက်ကျော်တို့ ဇာတ်လမ်းကိုဝိုင်းသိလျင် .. စင်စစ်ကတော့ ဝိုင်း မသိသော ထက်ကျော်၏ ပုံပြင်မြောက်များစွာရှိနေသေးသည်ကိုမူ ခွန်ဂျာ သိနေ ခဲ့သည်။ အင်းလေ ဒါကြောင့်ပဲ ဝိုင်းအုံချစ် ဆိုတဲ့ ကောင် မလေးအတွက် စိုးရိမ်မိတ ဖြစ်ကောင်းဖြစ်မှာပါ နော။ အိမ်ပြန်ရောက်တော့ ရေမြန်မြန်ချိုးပြီး သံပုရာရည် ချဉ်ချဉ်တစ်ခွက်ကိုသောက်ပြစ်လိုက်ရသည်။ အလုပ်စားပွဲအတွင်းမှ ဝိုင်း ၏ အောက်စလွတ်နေသော ဓါတ်ပုံလေးကို ထုတ်ကြည့်လိုက်မိသည်။ မ ကြာမီလေးတင်ကမှ တွေ့ခဲ့ကြုံခဲ့ရသော ချိုမာဆိုသော အထက ကျောင်းသူလေး တစ်ဦးနှင့် မနုဿမုဆိုး ထက် ကျော်တို့၏ နေ့ပွဲကြီးကို မျက်ဝါးထင်ထင်ကြည့်မြင်ခဲ့ရ သော ခွန်ဂျာအဘို့ အောက်စလွတ်ကာ စောက်ဖုတ်အ ကွဲကြောင်းလေး ထင်းနေအောင် မြင်နေရသော ဝိုင်း ဓါတ်ပုံလေးကို ကြည့်ရုံမျှနှင့်ပင် ခွန်ဂျာ လိုးချင်စိတ်များ တဟုန်းဟုန်းတောက်လောင်လာသည်။ အလုပ်စားပွဲ၌ထိုင်ရင်း လီးကြီးကို တင်းတင်း ဆုတ်ထားမိ၏။ ဒိတ်ကနဲ ဒိတ်ကနဲ လက်ဖဝါးကို သွေး တိုးနေသည့် အထိ အတွေ့ကိုခံစားနေရသည်။ လီးထိပ် မှ ချွဲပြစ်သော အရေကြည်များ ယိုစီးလာ၏။ ထက်ကျော် ကဲ့သို့ သူများသားပျိုသမီးပျိုလေးများကို ဖျက်ဆီးလို သောဆန္ဒလဲမရှိ။ ယောက်ျားပီပီ ကိုင်ချင်သည်ကတော့ အမှန်။ ထို့ကြောင့် ပုဆိုးကို အသာလျော့ချလိုက်သည် မတ်ထောင်နေသောလီးကြီး တစ်ချိန်က ရွယ်ရွယ်ဆို သော ကောင်မလေးကို အကြိမ်ပေါင်းများ စွာလိုးခဲ့သော လီးကြီး .. ယခုမူ စောက်ပတ်နှင့်ဝေးကွာ နေခဲ့သည်မှာ နှစ်ပေါင်းများစွာ ကြာခဲ့ပြီး လီးဖြစ်ပါလျက် လီးအစာ မစားရသော ခွန်ဂျာ့လီးကြီး ဘာကြောင့် ဝြဖိုးနေသနည်း.. မသန်မစွမ်းချိနဲ့စွာ လူမမာတစ် ယောက်နှယ် ပျော့တိ ပျော့ခွေဘာလို့ မဖြစ်ရသနည်း။ စိတ်က ပူထူနေသည် ယခုကဲ့သို့ ကာမဆန္ဒဖြစ်ပွားပေါက်ကွဲမှုမျိုး မကြာခဏခံစားရသော်လည်း ယခု ဝိုင်းစောက်ဖုတ်ကြီးကို ဓါတ်ပုံထဲ၌ ထင်ထင်ရှားရှား ပြတ်ပြတ်သားသားတွေ့ရမှ ပို၍ ခံစားရသည်။ ထိုစောက် ဖုတ်ကြီးကိုပဲ လိုးချင်နေမိသည်။ လက်တွင်း၌ ဆုတ်ကိုင် ထားသော လီးကြီးက လက်ဆုတ်အာနေအောင် တုတ် ခိုင်ထွားကြိုင်းနေသည်။ ရွယ်ရွယ်နှင့် အိမ်ထောင်ကျစဉ်က သူ့လီးဤမျှလောက်မကြီးသေးဟု သူထင်သည်။

ထိုစဉ်ကသာယခုလောက်ကြီးသော လီးကို ပိုင်ဆိုင်ခဲ့လျင် မည်မျှ ကောင်းမည်နည်း။ ““မောင့်လီးက လီးသူခိုး သိလား ဟင်းဟင်း”” ရွယ်ရွယ်နှင့်လက်ထပ်ပြီး ၈-မိုင်မွေးမြူရေး ခြံ၌ပင် လွတ်လပ်စွာနေထိုင်ခဲ့ကြပြီး နေ့ည အခိန်မရွေး ကစ်ကြသည်။ ရွယ်ကလည်း မောင့်သဘော မောင်ပိုင် ဆိုင်သော စောက်ဖုတ် .. မီးခြစ်တစ်လုံးနှယ် အိတ်ထဲ ဆောင်ထားရသလို အလွယ်တကူပင် ထုတ်ယူသုံးစွဲ နိုင်ခဲ့သည်။ ဆိုပါတော့ ရွယ်ရွယ် ရေချိုးပြီး ထမီရင်လျား နှင့် သနပ်ခါးလိမ်းနေလျင် သန့်စင်လတ်ဆတ်သော ရွယ့်နို့လေးနှစ်လုံးကို အနောက်မှ သိမ်းဖက် ဆုတ်နယ်ချေ မွမိတတ်သည်။ ထမီကို ရင်လျားမှ ချွတ်လျောချလိုက် သောအခါ ရေဆေးငါးကြီးနှယ် သန့်သန့် ရှင်းရှင်း ရေချိုး ပြီးစနို့ကြီးနှစ်လုံးကို အေးသော အထိအတွေ့နှင့်စို့နမ်း ပြစ်မိတတ်သည်။ ထိုအခါမျိုး၌ ရွယ့်လက်ကလေး တစ်ဖက်က မောင့်ပေါင်ကြားမှ လီးကြီးကို ညင်ညင်သာသာလေး ဆုတ်ကိုင်ပေးတတ်လာ၏။ ရွယ်ရွယ် သနပ်ခါး မလိမ်း ဖြစ်တော့ ကျောက်ပြင် ဘေးမှာပင် ရွယ်ရွယ်လှဲအိပ်ခါ ထမီကို ခြေထောက်မှဆွဲချွတ်ခြင်းခံရရှာသည်။ ဝတ်လစ် စလစ်နှင့် ဖင်အခင်းမရှိ ခေါင်းအုံးမပါ မောင့်လိုးခြင်းကို ခံရရှာပြန်၏။ စောက်မွှေးလေးများ ရေစိုနေ၍ ညီညီ ညာညာကပ်နေလျင်လည်းမောင်က တယုတယ လျှာ လေးဖြင့် ယက်ပေးတတ်သည်။ဒါကိုပင် ရွယ်ရွယ်က မောင့်ကို သိပ်ချစ်ရသည်။ ရွယ်အပေါ်၌ မောင်က မရွံ မရှာ ချစ်ပါလေကလားဟု အားနာ မြတ်နိုးမှုနှင့် မောင် လိုးလျင် အချိန်မရွေး အလိုးခံနေခြင်းဖြစ်၏။ ထိုစဉ်က ယခုကဲ့သို့ စောက်ဖုတ်ယက်ခြင်း လီးစုပ်ခြင်းများ ခေတ် မစား အေအိုင်ဒီအက်(စ်)ရောဂါမသိသည့်တိုင်အောင်ရွံရှာဖွယ် ကာမဆက်ဆံနည်းကို မြန်မာများ ပီပီ အသုံးမပြုခဲ့။ အကယ်၍ မောင်ကသာ အတင်းအကြပ် စုပ် ခိုင်းမည်ဆိုလျင် ရွယ်ရွယ် မစုပ်ပဲနေမည်မထင် ရွယ် သည် မောင့်ကို အသဲကွဲမတ်ချစ်ခဲ့ရှာသော မိန်းကလေးပင် မဟုတ်လား။ တစ်ည ကို မှတ်မိသည်။ အလုပ်များသဖြင့် ည ပိုင်းမလိုးဖြစ်ကြပဲ အိပ်ပျော်ခဲ့ကြ၏။ မောင်အိပ်ပျော် အိပ်မောကျနေစဉ် မောင့်လီးကို လက်ဖဝါးနုနုလေးနှင့် ဆုတ်ကိုင်ခြင်းခံလိုက်ရသည်။ မောင်လန့်နိုးသည်။ မောင် နိုးလာမှန်း ရွယ်သိသည်။ ကြိုတင်၍ အဝတ်အစားများ ချွတ်ထားသော ရွယ်က မောင့်လီး သေးသေးလေးကို အမဲအူ ဆွဲသလို အရေခွံလေးချည်းစုပ်ခါ ဆွဲတင်လိုက် ပြန်ချလိုက်လုပ်နေ၏။ ရွယ်ရွယ်ပါးစပ်နှင့် စုပ်နေမှန်း သိ လိုက်သောအခါ မောင့်လီးကြီးက မျက်လှည့်ပြလိုက်သ လို ချက်ခြင်း တောင်သွားသည်။ ““မောင့်လီးက လီးသူခိုးသိလား”” ဟုလီးထိပ်ပြဲ ပြဲကြီးကို လက်ညှိုးလေးနှင့် တို့ထိကာ ရှက်စနိုးလေးပြုံး ကာပြောရင်း မောင့်ပေါင်ပေါ်သို့ တက်ခွသည်။ မောင် က ခါးကို နေရာကျအောင် ပြင်ရွေ့ပြီး မွေ့ယာပြင်ကို တတောင်နှင့်ထောက်ခါ တစ်ဆစ်ချိုး ငုံ့ကြည့်သည်။ ““ဟင့် မကြည့်နဲ့ ရှက်တယ်”” ရွယ်ရွယ်က မောင့်ရင်ဘတ်ကြီးကို လက်ဖဝါးလေးနှင့် တွန်းလှဲပြီး ပြန်အိပ် စေသည်။ မောင်က ရွယ် အမူအယာအတိုင်း စောင်စ ကို ဆွဲယူပြီး မျက်နှာကို အုပ်ထားလိုက်၏။ ““ကြည့်ပါလား တတ်တယ် သူဒါမျိုး”” မောင့်ရင် ဘတ်ကိုလက်သီးလေးနှင့် ထုရင်း နှုတ်ခမ်းလေးစူပြီး ပြောသည်။
မောင်က ရွယ်ကိုစတင်လိုးခဲ့ကြစဉ်က ရွယ်ရွယ်က ဤသို့ပင် မျက်နှာကို စောင်ဖြင့် အုပ်ထားခဲ့ သည်။ ထိုသို့စောင်အုပ်ခါ ရွယ်ရွယ်လုပ်သမျှ ငြိမ်ပြီးခံစားရ သော အရသာမှာလည်း ကိုယ်က ဦးဆောင်လိုးရသော အရ သာနှင့်တော့ အတော်ကြီးကွာခြားပြန်သည်။ မျက်စေ့ကို မှိတ်ခါအထိအတွေ့ကို ရင်တစ်ခုံခုံခံစားရသော ယောက်ျားတစ်ယောက်၏ ညင်သာသော အထိအတွေ့ မျိုးကရှားပါးလိမ့်မည်ထင်သည်။ ရွယ်ရွယ်က ယင်းသို့ နွေးထွေးစွာ ရင်ခုံစေ တတ်သော အပြုအမူလေးများကို ပြုတတ်သည်။ လီး ထိပ်ကို ချွဲစေးသော အရေလေးများနှင့် ရောနှောကာ ပွတ်သပ်လျက် နှိုးဆွပေးတတ်သလို ဂွေးစိကိုလဲ မနာ မကျင်လေးဆုတ်နယ်လျက် လီးတန်ကြီးကို ဂွင်းတိုက် ပေးတတ်သေးသည်။ ဤမျှ အပြုအစုကောင်းသော ရွယ်ရွယ့်အား ချွန်ဂျာဘယ်သို့မေ့၍ရနိုင်ပါမည်နည်း။ လီးထိပ်ကြီးကို စ ကောဝိုင်း လှုပ်ရှားရင်း စောက်ပတ်နှုတ်ခမ်းသားများကို နှုတ်ခမ်းနီဆိုးသကဲ့သို့ ပြုမူလေတိုင်း ခွန်ဂျာပါးစပ်ကြီး အဟောင်းသားနှင့် အလွန်အမင်း အရသာထူးစွာ ခံစား ဖူးခဲ့ရသည်။ ချစ်စွာသော ရွယ်ရွယ်လေး၏ စိတ်လက်ပါ စွာဖြင့် ကိုင်တွယ်လှုပ်ရှားမှုတိုင်း၌ ခွန်ဂျာမေ့မေ့မူးမူး မျောပါခဲ့ရသည်။ လီးအပေါ်သို့ စောက်ပတ်အဝကို တေ့ပြီး ညင် သာစွာထိုင်ချလိုက်သောအခါ နွေးအီသော လီးထိပ်မှ အရသာသည် နှလုံးသားမှဆင့်ကူးစိမ့်ဝင်၍ တစ်ကိုယ် လုံးကို ပျံ့နှံ့ခံစားသွားစေခဲ့သော အထိအတွေ့လေးများ ယခုမူ ဝေးခဲ့ရပြီ .. စာရေးစားပွဲ၌ အတန်ကြာ ထိုင်ရင်း မာတောင်နေသော လီးကြီးကို ဆုတ်ကိုင်ထားသော ခွန်ဂျာ့လက်သည် တင်းကျစ်နေ၏။ လက်ဖဝါးအတွင်း ၌ အကြောကြီးများထောင်ကာ ဖုထစ်ရုးကြနေသော သူ့လီးကြီးကို ဘယ်သို့ ဖြေသိမ့်ရမည်မသိအောင် ခံစား နေရသည်။ စားပွဲပေါ်၌ သူ့အား ပြုံးရွှင်ရွှန်းစိုစွာ ကြည့် နေသော ဝိုင်းအုံချစ် ဓါတ်ပုံလေးကို စိုက်ကြည့်လိုက် သည်။ ထမီအောက်စလေးလွတ်နေသော ဝိုင်းအုံချစ်ထိုငနေပုံလေးက ဖိတ်ခေါ်နေသလိုရှိသည်။ မျက်နှာ လေးက ပကတိရိုးသားသန့်စင်နေခြင်းအတွက် ဓါတ်ပုံရိုက်စဉ် မိမိစောက်ပတ်ကြီးကို အထင်အရှားပေါ်လွင် နေသည်ကို မသိသည်မှာ သေချာသည်။ ခွန်ဂျာက လည်း နက်ကတစ်များရစဉ်ကတည်းက ထိုပုံလေးကို မျက်စေ့ထဲ၌ စွဲထင်နေရာ အပီအပြင် ကူးပြီးသောအခါရင်၌ အတိုင်းအဆမရှိ ဆန္ဒမီးက အဟုန်ပြင်းစွာ တောက် လောင်ခဲ့ရလေသည်။

လိုးချင်စိတ်များ ထကြွလာလေလေ ချစ်ခဲ့ရသော ရွယ်ရွယ်ကို သတိရလေလေ ဖြစ်လာရ သည်။ ရွယ်ရွယ်သာရှိလျင် သူမအခြေအနေမျိုး၌ ထမင်းပင်ချက်ကြမည်မထင်။ တစ်ယောက်တည်း ငိုင်တွေကာ ပုဆိုးကို ဆီးစပ်အထိလျောကာ ကြီးမားတုတ်ခိုင်သော လီးကြီးကို ကိုင်ထားလေသော ခွန်ဂျာသည် စတူဒီယို အခန်းဆီသို့ တစ်စုံတစ်ယောက် ညင်သာစွာဝင်လာ သည်ကို သတိမထားလိုက်မိချေ။ အခန်းတစ်ခုလုံး တိတ် ဆိတ်ငြိမ်သက်လျက်ရှိသည်။ တစ်ဖက်ဖွင့်ထားသော ပြူ တင်းပေါက်မှ အေးမြသော လေစိမ်းလေးက ညင်ညင် သာသာ တိုက်ခတ်နေ၏။ တစ်ယောက်တည်း ငြိမ် သက်နေသော ခွန်ဂျာနှုတ်ခမ်းအစုံသည် တဆတ်ဆတ်တုံရီနေသည်။ လက်တွင်း၌ ဆုတ်ကိုင်ထားဆဲဖြစ်သော သူ့လီးကြီးမှာ ထိပ်ကြီး တင်းကာ ခရမ်းသီး ကြီးတစ်လုံးနယ် ပြောင်တင်းနီရဲနေသည်။ ဆာလောင် ငတ်မွတ်နေသော သူ့လီးကြီးကို ဆုတ်ကိုင်ထားရင်း ခွန်ဂျာ ဝန်းကျင်ကိုမေ့နေသည်။ အပြင်ခန်းကတည်းက ဝိုင်း အသံပြုကြည့်သည်။ အိမ်ရှေ့ခန်းတံခါးကြီး ပွင့်နေသည့် အတွက် စတူဒီယိုအဖြစ်အသုံးပြုသော နောက်ဖက် အခန်းသို့ ဆက်ဝင်ခဲ့မိသည်။ ဒါသည်ပင် ဝိုင်းအမှား ဖြစ်ကောင်းဖြစ်ပါမည်။ စာရေးစားပွဲ၌ ငြိမ်သက်ကာ ဓါတ် ပုံတစ်ပုံကို စိုက်ကြည့်နေသော ခွန်ဂျာ့ကို တွေ့လိုက်ရသည်။ တစ်ကြိမ်တည်းသော တွေ့ဆုံသေးသော ခွန်ဂျာ ကို ဘယ်သို့နှုတ်ဆက်ရမှန်းမသိ။ သို့သော် ခြေလှမ်းတို့ က ခွန်ဂျာ့အနီးသို့ တရွေ့ရွေ့တိုးကပ်သွားနေမိသည်။ ထို အခါ ခွန်ဂျာ့စိုက်ကြည့်နေသော ဓါတ်ပုံကို ဝိုင်း အ သေအချာတွေ့လိုက်ရသည်။ တွေ့လိုက်မိသည်နှင့် တစ်ကိုယ်လုံးရှိ ပုံမှန်စီး ဆင်းနေသောသွေးကြောများ ရပ်ဆိုင်းသွားသလို ခံစား လိုက်ရသည်။ ဝိုင်း၏ ခြေလှမ်းများတုံ့ဆိုင်းသွားကုန် သည်။ ရှေ့တိုးရခက် နောက်ဆုတ်ရခက်တွေဖြစ် ကုန်သည်။ နှလုံးသွေးများ တဒိုင်းဒိုင်းခုံအောင်လည်းခံစားရသည်။ ရင်၌ မောလှိုက်တုံရီသော ဝေဒနာကိုလည်း ခံစားရသည်။ ဓါတ်ပုံက ဝိုင်းရဲ့ပုံလေ ကြည့်ပါအုံး ထိုင်ထား လိုက်တာ အောက်က ဟောင်းလောင်း.. ဘယ် လောက်ရှက်ဖို့ကောင်းလဲလို့ အိုး ထမီကြားက ထင် ထင်ရှားရှားကြီးပေါ်နေတာကလဲ တမင်တကာ ထမီကို လှန်ပြီး ဓါတ်ပုံအရိုက်ခံထားသလိုကြီး။ ဟင် သူ ပုဆိုးကိုလျော့ချွတ်ပြီး မတ်တောင် နေတဲ့သူ့ဟာကြီးကို ကိုင်ထားလိုက်တာ။

သူ့စိတ်ကူးယဉ်နေမှာပေါ့ ဝိုင်းရဲ့ အောက်စလွတ်နေတဲ့ပုံကို ကြည့်ပြီး စိတ်နဲ့ပြစ်မှားနေမှာပေါ့။ ဘယ်လိုလုပ်ရမလဲ မသိမသာ ပြန်ထွက်သွားလို့ရော ရမလား အင်း မသိလိုက်ရင် ကောင်းသား တော်ကြာ သူ့ကိုတွေ့ပြီး သူ့ဟာကြီး သူကိုင် ထားတာ မြင်လို့ဝိုင်းက ပြန်လှည့်ပြေးတယ်ဆိုရင် ဘယ်တော့မှ ရင်ဆိုင်ရဲကြမှာမဟုတ်ဘူး။ ဘာလုပ်ရ မလဲ သူ့ဟာကြီးကလဲ သနားစရာကောင်းလောက်အောင် ဆာလောင်နေရှာပုံပဲ ခက်ထာက ဝိုင်းက ဘယ် ယောက်ျားနဲ့မှ အလိုးခံဖူးသေးတာ မဟုတ်ဘူး။ ဒါပေမဲ့ သူ့ကိုကြည့်ပြီး အလိုလိုနေရင်း သနားသလိုခံစားမိရ ပြန်တယ်။ ဟုတ်တယ် ခွန်ဂျာဆိုတဲ့ဓါတ်ပုံဆရာလေးကမိန်းကလေးတွေ ဓါတ်ပုံမရိုက်ဘူးလို့ အင်မတန် နံမည်ကြီးနေတာ အခုဝိုင်းနဲ့ ဓါတ်ပုံရိုက်ဖြစ်ကြပြီး ခွန်ဂျာမှာဒီဝေဒနာကြီးခံစားနေရတယ်ဆိုတော့ ဝိုင်း စိတ်ကောင်း နိုင်မလား ဝိုင်း ရပ်နေရာက မသိမသာ သူ့ဟာကြီးကိုခိုး ကြည့်မိပြန်တယ်။ခွန်ဂျာဟာ မိန်းမရဘူးတယ်ဆိုတာ ဝိုင်း သိပါတယ်။ ဒါကြီးနဲ့ အလိုးခံခဲ့ရတဲ့ ခွန်ဂျာရဲ့မိန်းမလဲ ခွန်ဂျာကို ချစ်မှာ။ သိပ်ချစ်မှာပါပဲ ဘာဖြစ်လို့လဲဆိုတော့လေ ခွန်ဂျာဆိုတဲ့ ကချင်လေးဟာ တကယ့်ကို ကျန်းမာသန် စွမ်းတဲ့ယောက်ျားကောင်း တစ်ယောက်ဖြစ်နေလို့ပဲပေါ့ ဝိုင်းအသက် (၁၈)နှစ်ထဲဝင်နေပါပြီ ဟိုဒင်း လိုးမယ်ဆိုရင်လည်း ရနေပြီပေါ့။ ခလေးလဲမွေးနိုင်ပြီပေါ့။ ဒါပေမဲ့ အချစ်ဆိုတာ မသိတသိနဲ့ ရင်ခံတတ်ရုံလေးရှိသေးတာ။ ထက်ကျော်ဆိုတဲ့ ဟိုအကောင်က လက်သရမ်းလွန်းလို့ဝိုင်းမုန်းလိုက်တာ မပြောနဲ့တော့..။ ““ဆရာ ..”” မှားသလား မှန်သလား မဝေခွဲ နိုင်ခင်မှာပါးစပ်က လွှတ်ခနဲ ခေါ်လိုက်မိတယ်။ ခက် လိုက်တာ ““ဟင် ဝိုင်း ကုလားထိုင်က ကမ်းကတမ်း ကြီးထရင်း ပုဆိုးကို ပြင်ဝတ်နေတဲ့ သူ့တစ် ကိုယ်လုံးဟာ ဆောက်တည်ရာမရပဲ ယိမ်းထိုးနေရှာတယ်။ မျက်နှာတစ်ခုလုံးဟာလဲနီလို့။ ဝိုင်း ဘယ်အချိန်ကရောက်နေ တာလဲ ဟင် သူ့အသံကြားမှ သူ့ကိုပိုသနားမိပြန်တယ်။ ခိုးကြောင်ခိုးဝှက် ပြုမူနေတဲ့ သူ့ကို လူမိသွားတော့ သူ မနေတတ်တော့ဘူး မျက်နှာကို အောက်ငုံ့ပြီး နှုတ်ဆက် စကား ပြောနေပေမဲ့ သူဟာ အပြစ်ရှိတဲ့ ကျောင်းသား လေးလို တုံနေရှာတယ်။ ““ဝိုင်း ရောက်နေတာ ကြာပါပြီ ဆရာ”” ဘာထူး လဲ ဝိုင်းလဲ အသံတွေတုန်နေတာပဲဥစ္စာ ပြီးတော့လဲ သူ့လိုပဲ ခေါင်းကို ငုံ့ပြီး ပြောနေတာ ဝိုင်းနဲ့ သူ့ကြားမှာ ပြောစရာစကားတွေ ကုန်သွားတယ်။

ဘာကစပွီးပွောရမှနျးမသိအောငျလဲ ခံစားကွရတယျ။ ““ဒီပုံကို ကနြောျ တမငျရိုကျတာမဟုတျဘူး”” ““ဝိုငျး နားလညျပါတယျဆရာ”” ““ဒါပမေဲ့ ကနြောျ အရမျးခံ စားလိုကျရတယျ”” ဝိုငျးက သံယောငျလိုကျပွီး ရရှေတျ နမေိသညျ။ ““ဟုတျတယျ ဝိုငျး အရမျးခံစားရတယျ ဝိုငျးရဲ့အလှ အငျး ဝိုငျးရဲ့အလှပဲဆိုပါတော့ ကနြော့ကို ဖမျးစားနတေယျ ဝိုငျးရယျ ကနြောျ မရုနျးနိုငျ မကနျနိုငျ တော့ဘူး”” ဝိုငျးအလှတဲ့ ဝိုငျးရဲ့စောကျဖုတျကို မွငျလို့ မနနေိုငျ မထိုငျနိုငျဖွဈပွီး လိုးခငြျစိတျတှဖွေဈပေါျ နပေါတယျဆိုတာကို ယခု ယဉျယဉျကြေးကြေးပွောတာပဲမဟုတျလား။ ဝိုငျးဘယျလိုလုပျပွီးခေါငျးဖေါျရဲမှာလဲ ဝိုငျး အသားတှေ တဆတျဆတျတုံအောငျ စိတျလှုပျရှားနေ မိတယျ။ စားပှဲစှနျးကို အထပျထပျပှတျရငျး ခေါငျးကိုပဲ တှငျတှငျငုံ့ထားမိတယျ။ ခကျလိုကျတာ ဘာပွနျပွောရမလဲ။ ““ဝိုငျး .. ဝိုငျးရယျ”” ကတုံကရီနဲ့ သူ့လကျနှဈ ဖကျ က ဝိုငျးပုခုံးနှဈဖကျကို တငျးတငျးလေး ဆုတျကိုငျ လိုကျတယျ။ ဝိုငျးလေ ဆတျကနဲ တုံသှားတယျ။ ရုနျးပွဈ လိုကျရမလား ပါးကို ဖွနျးကနဲ မွညျအောငျ ရိုကျပွဈ လိုကျရမှာလား ဝိုငျး တဆတျဆတျတုံသော နှုတျခမျး တှကေို ကိုကျရငျး သူ့မကြျနှာကို မော့ကွညျ့မိသညျ။ သူ့မကြျနှာက ဝိုငျးထံမှ တဈစုံတဈရာ အဖွကေို မြှောျ လငျ့တကွီး စောငျ့စားဟနျ အားနညျးသော မကြျလုံး မြားနှငျ့ ကွညျ့နတေသညျ။ ဘာထူးလဲ .. ဘာူထးလို့လဲ။ သူ့နှုတျခမျးတှလေဲ တဆတျဆတျတုံနကွေတာပဲ .. ““ဝိုငျး ခေါငျးကို ပွနျငုံ့ရငျး သူ့လကျနှဈဖကျကို အသာအယာ ဖယျခလြိုကျခါ သကျပွငျးနှဈခကြျ ဆငျ့ကဲ ရှိုကျမိ၏။ “ဝိုငျးရယျ .. ကနြောျ ရိုငျးသှားသလားဟငျ”” သူက စိုးရိမျတကွီး တုနျတုနျလှုပျလှုပျမေးသညျ။ ဝိုငျးက ခေါငျးကိုငုံ့မွဲ ငုံ့ကာ စကားမပွနျမိပဲရှိသညျ။ တဆတျဆတျတုနျနသေော ဝိုငျး၏ နှုတျခမျးလေးမြားကို အနီး ကပျ မွငျသညျအထိ သူတိုးကပျလာသညျ။ နှုတျခမျး ဆိုးဆေး ပါးပါးလှပျလှပျ ဆိုးထားသောကွောငျ့ နှုတျခမျးနီရနံ့ခြိုမှှေးမှှေးလေးကို သူရှူရှိုကျမိသှား၏။ တဆကျတညျးမှာလညျး ဝိုငျးကိုယျနံ့လေးကို သူက ပူးပူးကပျကပျရရှိလိုကျပွနျသညျ။ တဈကိုယျလုံးရှိ သှေးမြား ဆူကွှှလှုပျရှားလာကွသညျ။ သူက တံတှေးကိုဂလုကနဲ မွညျအောငျ မွိုခလြိုကျရငျး ဒုတိယအကွိမျဝိုငျး၏ ပုခုံးလေးနှဈဖကျကို ဆုတျကိုငျလိုကျခါ မကြျနှာ ခငြျးနီးကပျအောငျ ဆှဲယူလိုကျသညျ။ နှုတျခမျးနှဈခုသညျ နှေးကနဲ ပူးကပျသှားသညျ။ဝိုငျး၏ မကြျတောငျရှညျကွီးမြား မှေးစငျးကသြှား၏။လကျ အစုံကလဲ သူ့ကြောပွငျကို အလနျ့တကွား ဖကျမိသညျ။ နှုတျခမျးခငြျးထိမိရုံလေးဖွငျ့ ဝိုငျး တဈကိုယျလုံး ဆတျခ နဲ တှနျ့ကာ အကွောအခဉြျတှေ ပြော့ခှခေငြျသှားသညျ။ ““ပွှတျ..ပွှတျ”” သူက ဝိုငျးနှုတျခမျးနှဈလှှာကို ညငျညငျသာသာလေး စုပျယူလိုကျသညျ။ ဖငြျးကနဲ ခံစား လိုကျရသညျ။ ““ခစြျတယျ ဝိုငျးရယျ”” အမောတကောကွီးပွောရငျး နှုတျခမျးလေးကို စုပျပွနျ၏။ သညျတဈခါ သူ့လြှာနှေးနှေးဖွငျ့ ဝိုငျး နှုတျခမျးသားလေးမြားကို တလစပျ ယကျသညျ။ စုပျသညျ။ ခြိုမွမှှေးသငျးသော နှုတျခမျးဆိုးဆေးလေးမြား ပွောငျ စငျသှားသညျ။ ဝိုငျးက အသကျကိုအောငျ့ထားမိသညျ။ ကိုယျ့ကိုယျကို ဘာတှဖွေဈနမှေနျးကို ဝိုငျးမသိ။ မရုနျး မဖယျ မတှနျးမကနျနှငျ့ တလှနျ့လှနျ့နေိမိခွငျးကို ဝိုငျး၏ ဆူဖွိုးသနျစှမျးသော လတျဆတျသညျ့ သှေးမြားဆူကွှ လာခွငျး သငျ်ကတေပငျဖွဈမညျထငျသညျ။ ““အခနျးထဲ သှားကွရအောငျ ဝိုငျးရယျနောျ”” သူက တကယျ့ကို စိတျလှုပျလှုပျရှားရှား အသံကွီးနှငျ့ ပွောကာ ဝိုငျးခါးသေးသေးလေးကို ဖကျ၍ဆှဲခေါျသညျ။ အခနျးထဲသှားလိုးကွမညျဟူသော အဓိပ်ပါယျမှနျး သိ၏။ ပူနထေူနသေောစိတျနှငျ့ခေါငျးကို ငုံ့ထားမိ၏။

ဘာဖွဈရတာလဲ ရုနျးပါလား .. ဝေးရာဆီကိုခှာပါလား ဝိုငျး ဟာ သံလိုကျစကျကှငျးမိနတေဲ့သူလိုပဲ သူခေါျရာကို တရှေ့ရှေ့ပါသှားနမေိတယျ။ အမှားအမှနျ ဝဖေနျတှေး ခေါျနိုငျတဲ့ စိတျတှဘေယျရောကျကုနျပလဲ အို .. သူဝိုငျးကို နှဈယောကျအိပျကုတငျကွီးပေါျ ပှေ့တငျ၏။ အ လငျးရောငျတသဲ့သဲ့မြှသာလငျးသညျ။ သူ့ခန်ဓာကိုယျကွီး က ဝိုငျးအပေါျသို့ တဖွေးဖွေး အုပျမိုး ခှစီးလာသညျ။ ဝိုငျးမောသညျ။ မကြျစေ့အစုံကို မှိတျထားလိုကျမိ၏။လကျနှဈဖကျက သူ့ရငျဘတျကို အထိတျတလနျ့လေးတှနျးထား၏။ အခနျးထဲမှာ နှဈယောကျသား၏ အသကျရှူသံသညျသာ ပွငျးပွငျးပပြလြေး ထှကျပေါျနသေညျ။ဝိုငျး ဘာကွောငျ့မှနျးမသိ မကြျစေ့အစုံကို ဇှတျမှိတျ ထား မိသညျ။ အသိစိတျမြားကမူ သူ ဘယျနားကိုကိုငျသညျ ဘာလုပျနသေညျကို သိနသေညျ။ သူ့ထံမှ ပူနှေးသော အသကျရှူရှိုကျသော လကေို မကြျနှာပွငျ၌ ထိတှေ့ခံ စားရ၏။ ခြိုသငျးသော ယောကျြားရနံ့တဈမြိုးကိုလဲ ဝိုငျးရနေ၏။ ခုံလိုကျတာ .. ရငျတှေ တလှပျလှပျကို မော နသေညျ။ သူ့စကားတှေ ပွောနသေညျဟုတော့ ဝိုငျးထငျ၏။ စကားလုံးမြားက တိုးလှနျး ညငျသာလှနျးပွီး ကွိပျ ၍ပွောသောစကားမြားဖွဈ၍ မသဲမကှဲလသေံမြှ လောကျသာ တီးတိုးပွောနခွေငျးဖွဈ၏။ တဈခြို့ကိုလဲဝိုငျးနားလညျသညျ။ နားလညျသော စကားလုံးတိုငျး ကလညျး ဝိုငျးရဲ့ရငျကို ပူနှေးလှိုကျဖိုစရေုံမြှမက မကြျ နှာ တဈခုလုံးကို ထူပူစသေော စကားလုံးမြားသာ ဖွဈနေ သညျ။ ““ဓါတျပုံထဲမှာ ဝိုငျးစောကျဖုတျကွီးကို မွငျကထဲက လိုးခငြျနတော သိလား . ဝိုငျး”” ဝိုငျး ထိုစကားကွားတော့ ရှကျလိုကျတာ။ မကြျ နှာကို ပွုံးထားရမှာလား မဲ့ထားရမှာလား .. မသိ။ နောကျ သူထပျပွောသေးသညျ ဝိုငျးက မကြျနှာကို တဈ ဖကျသို့စောငျးထားပွီး အံလေးတငျးတငျးကွိပျထားရ၏။ ““ကိုယျတို့လိုးကွရအောငျနောျ ဝိုငျး”” ခကျလိုကျ တာကှယျ ဘယျလိုလူလဲမသိဘူး ဟုတျတယျ ဝိုငျးက အဈကို့လီးကွီးကို မွငျကတညျးက ဝိုငျးလဲခံခငြျနပေါ တယျအဈကိုရယျ မွနျမွနျလိုးစမျးပါလို့ ပွောရမှာလားဟငျး အပြိုရှငျ့ အပြို အလိုးခံဘို့မပွောနဲ့ ကိုယျ့ဖငျတောငျ ကိုယျ ငုံ့ကွညျ့ဖူးတာ မဟုတျဖူး ယုံလား။ အဲဒီစကားမြိုးတှေ ဝိုငျးပါးစပျက ဘယျလိုလုပျထှကျမှာလဲလို့ တဈခါထဲ သူက မိနျးမရဘူးပွီးသားဆိုတော့ အဲဒီစကားတှေ ထှကျရဲ ပွောရဲတာပေါ့ အို ကြှတျ နို့နှဈလုံးကို ကိုငျပွီး နယျပေး နတေယျ။
ဟာအား ကြှတျကြှတျ ကောငျးတော့ ကောငျးတယျ ဒါပမေဲ့ ရှကျတာလဲလှနျရောပဲ သူအဲဒီလို လုပျလေ ဝိုငျးက မကြျစေ့တှကေို တငျးတငျး ပိတျထား မိလပေဲ။ လကျခြောငျးတှကေ ခေါငျးရငျးက ကုတငျတိုငျ ကို စုံကိုငျဆှဲထားမိတယျ။ လကျဆဈလေးတှဆေိုတာ ဖွူ တောငျနတေယျ။ အပေါျအငျ်ကြီရငျဘတျကို ဆှဲဖှငျ့လိုကျပွနျပွီ ဝိုငျး အသဲတှအေေးကနဲ ခံစားလိုကျရတယျသိလား နှေးနှေးပူပူ သူ့အာခံတှငျးမှာ နို့သီးခေါငျးလေး တှကေို စို့ပေးပွနျတော့ ဘာမှမဆိုငျတဲ့ ဟို ခါးဆီက ဖွငျးကနဲဖွဈပွီး အပေါျကို ကော့ထောငျလိုကျမိတယျ။ စောကျပတျထဲမှာ ရှစိရှစိဖွဈကုနျတယျ။ အဲဒါ ဘာဓါတျလဲမသိဘူးနောျ သိပျဆနျးတယျ သိလား ဝိုငျး နို့နှဈလုံးကနမေထိ လမေထိနဲ့ သနျ့သနျ့စငျစငျအုပျထိနျး လာတာဆိုတော့ စိမျးစားဥတှလို ဖှေးနတော အခှံနှှာ ထားတဲ့စိမျးစားဥမြိုးပေါ့။ အရှယျအစားက ဟငျးသောကျ ပနျးကနျအလတျစားတဈလုံးကို မှောကျထားသလိုပဲ ခုံးလုံး ပွီး ကစြျမာနတော ..ခှနျဂြာဆိုတာကလညျး သိတဲ့အတိုငျး မိနျးမသပွေီးကတညျးက မလိုးရတာ ကွာပွီဆိုတော့ ဝိုငျးရဲ့ တဈကိုယျလုံးကို ဖွဈနိုငျရငျ ကိုကျစားဝါးမွိုပွဈခငြျလောကျအောငျ ဖွဈနတော။ ထမီအထကျဆငျစလေးကို ဆှဲဖွုတျပွီး ခြှတျပွနျ၏။ ဝိုငျး၏ အတှငျးခံ ဘရာဇီယာလေးက လညျပငျး၌ ရောကျနသေလို ထမီကလညျး အောကျသို့လြောဆငျး သှားသညျ။ စောကျမှှလေေးမြား မစုံတဈစုံ ပေါကျနကွေပွီဝိုငျးက အမှှေးနဲနဲသနျခငြျသညျ။ စောကျမှှေးလေးမြားက ဆီးခုံမှာသာမဟုတျ စောကျပတျဘေးပတျလညျ၌လညျး ခပျပါးပါး မှေးမှေးလေး ပေါကျနသေညျ။ တခွားမိနျးက လေးတှဆေိုလငြျ စောကျမှှေးမြားက ဆီးခုံမှာပဲရှိသညျ။ စောကျပတျအကှဲကွောငျးအထကျနားသို့ မရောကျမီ ခရီးဆုံးကွသညျ။ ယခု ဝိုငျး အမှှေးနုနုလေးမြားက ပရတေိမွကျ ခငျးပမာကယြျပွနျ့ လှနျးသညျဟု ဆိုရမညျ။
ခှနျဂြာကလဲ စောကျမှှေးသနျသနျနှငျ့ ဝိုငျး၏ စောကျဖုတျဖေါငျးဖေါငျး မို့မို့ကွီးကိုကွညျ့ပွီး လပြျတဈပကြျအတှငျး၌ ရှယျရှယျ့ကို သတိရသညျ။ သူ့ဘဝ၌ မိနျးမနှဈယောကျစောကျဖုတျကိုသာ မွငျဖူးခဲ့သညျပဲမဟုတျလား။ ရှယျရှယျက ဝိုငျးထကျစာလငြျစောကျပတျ ဗကြျသေးခငြျသညျ။ စောကျပတျ နှုတျခမျးသားလေးမြားက ထူထဲသောျလညျး ဘေးသို့ ဖွနျ့ ပွနျ့ကားကားကွီးမဟုတျ။ ဝိုငျးစောကျပတျနှုတျခမျးသား မြားကမူ ထူထူထဲထဲရှိ၏။ နခမျးသားထူသဖွငျ့ စောကျ ပတျကွီးက လကျကွီးခုံးထားသလောကျကို မို့မောကျ ခုံး ထနသေညျ။ အခြိနျပိုငျး နာရီပိုငျးအတှငျး မိမအလိုကို လိုကျနရှောသော ဝိုငျးကို ခှနျဂြာ ပိုမိုနှဈသကျ မွတျနိုးရ၏။ ရှယျရှယျတုနျးက မလုပျပေးဖူးသော ပွုစုခွငျးမြိုးကိုလဲ သူက တယုတယလေးပွုမူလိုကျသညျ။ ဖေါငျးမို့စူကွှနသေော စောကျဖုတျ အပေါျနခမျးစပျလေးကို လြှာနှငျ့ အသာအယာအုပျယကျပေးလိုကျ၏။ ““အ..”” ဝိုငျး၏ တငျးတငျးစေ့ထားသော နှုတျ ခမျးတှဲတှဲလေး ဇတျကနဲ ““ဟ””သှားကာ ဝဒေနာ တဈရပျခံစားးရသလို အသံလေးတဈသံထှကျပေါျလာသညျ။ လကျနှဈဖကျကလညျး ခှနျဂြာဆံပငျမြားကို ခပျတငျး တငျးလေး ဆှဲကိုငျလိုကျသညျ။ ““ကြှတျ.. မဟုတျတာ ဟိတျ”” ဝိုငျးက သူ့ခေါငျး ကိုဖယျရှားရနျ ကွိုးစားပါသေးသညျ။ ဤမြှလောကျအထိ သူ့ကို မခိုငျးခငြျ မနဈနာစခေငြျ သို့သောျ သူက ခေါငျး မာသညျ။ စောကျပတျနှဈခွမျးကို ပါးစပျနှငျ့ ငုံခဲကာ အကှဲ ကွောငျးထဲသို့ လြှာဖြားနှေးနှေးကွီးကို အထကျအောကျ ဆုနျကာဆနျကာ ထိုးကလိပေးသညျ။ ဝိုငျး ကွာရှညျ တငျးမခံနိုငျ။ ပေါငျနှဈဖကျကို ဘေးတဈဖကျဆီသို့ ဖွဲခလြိုကျ၏။ ထိုအခါမှ ရငျထဲ ဟငျးလငျးပှငျ့သှားသညျ။ စောကျ ပတျနှဈခွမျးမှာလဲ တငျးတငျးစေ့နသေညျ့ကွားမှ မဟတဟလေးဖွဈနေ၏။ သူက လကျမနှဈဖကျဖွငျ့ စောကပတျကို ဖွဲလိုကျသညျ။ ထောငျးကနဲ အငှေ့ဟပျလိုကျသော ပေါငျးအိုးထဲမှ အပူငှေ့ပမာ စောကျပတျအတှငျးမှ သနျ့စငျ မှှေး သငျးသော ဆပျပွာမှှေးရနံ့လေးကို ရှူရှိုကျမိလိုကျသညျ။ ပါကငျထုပျတဈခုကို ဖှငျ့လိုကျစဉျ ရရှိသော အနံ့အသကျ ကဲ့သို့ စက်ကူသဈအနံ့မြိုးကိုလညျး ရရှိ ရှူရှိုကျမိရပွနျသညျ။
ဒါသညျပငျ အပြိုမလေး ဝိုငျးအုံခစြျ၏ စောကျပတျ အနံ့ လေးသာဖွဈသညျ။ စောကျပတျအသားလေးတှကေ နူးညံ့နသေညျ။ နှုတျခမျးဖွငျ့ ထိသညျ့တိုငျ ထိမှနျးမသိ အောငျ နုထှတျနသေညျ။ ပနျးနုရောငျပွေးနသေော အတှငျးသားရဲရဲလေးမြားကို လြှာဖြားနှငျ့ ထိုး၍ ကလိ လိုကျသညျ။ ““အ..အ အဟငျ့ ဟငျ့ ယား ယားတယျ”” လှိုငျး ထကုနျသညျ ဖငျကွီးက ကွတကျလိုကျ ပွနျကလြိုကျဖွငျ့ လှုပျရှားခါယမျးသှားလသေညျ။ ဝိုငျးစောကျစိလေးက တငျးမာနပွေီဖွဈ၏။ စောကျစိလေး အောကျမှ ဂူပေါကျ လေးသဖှယျ ပှငျ့ဟနသေော ဆီးပေါကျကလေးထိပျကို သူကလြှာထိပျဖွငျ့ အသာအယာထိုးကလိကာ ရဈဝိုကျ ပလေိုကျသညျ။ ““အား .. ရှူး ကြှတျ မခံနိုငျဘူး အ အ”” ဝိုငျးကတုံကရီလေး ငိုသံပါနှငျ့ပွောရငျး သူ့ခေါငျးကို ဆံပငျ မြားစုဆှဲ၍ ဖယျရှားသညျ။ မရ။ ပကေပျကာ စောကျဖုတျတဈခုလုံးကို သှားဖွငျ့ မနာမကငြျစပေဲ တဆတျဆတျ ကိုကျပေးလိုကျပွနျရာ ဝိုငျးခမြာမှာ သေးဖွနျးဖွနျးပါခငြျ အောငျခံစားလိုကျရလသေညျ။ ““တောျ ..တောျပါတော့ အဟငျ့ ဟငျ့ ဟငျ့”” ““ပွှတျ ..အငျး ..ပွှတျ ပီ ပွှတျ အငျး”” သူကသနျ့ရှငျးလတျဆတျသော ဝိုငျး၏ ပစ်စညျး ကွီးကို အလှနျအမငျး အရသာရှိသော စားသောကျဖှယျ တဈခုပမာ မွတျမွတျနိုးနိုးလေး စုပျယကျပေးနပွေနျရာဝိုငျးမှာ မကြျရညျလေးမြား ဝေ့ဝဲလာလတေော့သညျ။ စောကျပတျအတှငျးမှ ဇိကနဲ ဇိကနဲ သုတျရမြေား ပနျး ထှကျကုနျ၏။ ““ဒုက်ခပဲ အဟငျ့ ထှကျကုနျပွီ ဟငျ့ အဟငျ့”” ဝိုငျး သူ့မကြျနှာကို ပကေနြျကုနျမှာစိုးလို့ ဆှဲဖယျပမေဲ့ သူက အပွဈလိုကျ အခဲလိုကျ အဖတျလိုကျ အနျကြ လာတဲ့ သုတျရညျမြားကို တမွတျတနိုးလေး လြှာနဲ့သိမျး ပွီး မွိုခလြိုကျတာတှေ့ရတော ဝိုငျး သခေငြျရော ကှယျ အဲလောကျ မလုပျနဲ့ ကိုရယျ”” ဝိုငျးသူ့ကိုခြော့မော့သော လသေံနှငျ့ပွောပမေငျ့ သူက စောကျပတျအကှဲကွောငျး အောကျဖကျ၌ စုပွုံတဈဆို့နသေော စောကျရလေေးမြား ကို နှုတျခမျးစူကာ တေ့ယူပွီး စုပျယူနပွေနျရာ ဝိုငျးခမြာ သူ့ကို ဘယျလိုသနားသှားမှနျးမသိ။ ““လိုးပါတော့ ကိုရယျနောျ”” ဝိုငျးထံမှ ညငျသာတိုးညှငျးသော အသံလေးကွားမှ သူက မော့ကွညျ့သညျ။ သူ့မကြျလုံးမြားက အခစြျဆိပျ တကျကာ ကွညျလဲ့နလေသေညျ။ ““ကို လိုးရတော့မလား ဟငျ”” ““အငျး .. ”” ဝိုငျးရှကျသညျ ခေါငျးကို ငုံ့ရငျး အငျး ဆိုသောအသံကို မပှငျ့တပှငျ့လေးပွောလိုကျမိ၏။
သူက ပုဆိုးကို ခြှတျလိုကျသညျ။ သူ့လီးက တောငျနသေညျဆို သောျလညျး လီးအရငျးက ရှညျလြား တုတျခိုငျသော လီး အဖြားမှ အလေးခြိနျစီးသညျ့ ဒဈပွဲကွီးကို မနိုငျမနငျး ဆှဲမ ထားရသညျ့နှယျ ခပျငိုကျငိုကျကွီးဖွဈနသေညျ။ ဝိုငျးက နရောမှ အသာထသညျ။ ဘရာစီယာနှငျ့ အပေါျအငျ်ကြီ လေးက လကျမောငျးနှဈဖကျကို ခြုပျထားသလိုဖွဈနေ သောကွောငျ့ ဝိုငျးမကြျနှာလေးနှငျ့ ဒူးထောကျထား သော သူ့လီးကွီးကနီးကပျသှားလသေညျ။ သူကတမငျပဲလား မတောျတဆလားမသိ ရှေ့သို့တိုးလိုကျရာ လီးထိပျ ရဲရဲ ကွီးက ဝိုငျးနှုတျခမျးလှှာလေး နှဈခုကွားသို့ ရောကျရှိ သှားသညျ။ ဝိုငျး တဈကိုယျကောငျးမဆနျခငြျ မတရား မဖွဈ ခငြျ သူ့လီးကွီးကို ဖွူဖှေးလှပသော လကျခြောငျးလေး မြားဖွငျ့ အသာအယာဆှဲယူကာ ပါးစပျထဲ ဆှဲသှငျး လိုကျ၏။ သူ့လကျကွီးနှဈဖကျက ဝိုငျး၏ ခေါငျးလးကိုစုံကိုငျဆှဲပွီး လီးကွီးကို ရှေ့တိုးပေးလိုကျသညျ။ လီးထိပျ ကွီးက ကိုငျးခရမျးခဉြျသီးကွီးနှယျ တငျးမာပွောငျလကျ နပေရော နှုတျခမျးနှဈလှှာအတှငျးသို့ ပွတျကနဲ တိုးဝငျ သှားလသေညျ။ ဝိုငျးလီးမစုပျဖူး မစုပျတတျ သို့သောျ ကို့ကို ခစြျသညျ့ စိတျနှငျ့ ဒဈကွားသို့လြှာဖြားလေးထိုး သှငျးကာ ဒဈကို ရဈဝိုကျ၍ စုပျပေးလိုကျ၏။ ဟ အား ကောငျးလိုကျတာ ဝိုငျးရယျ ကို့မကြျနှာက မကြျနှာကကြျ ဆီသို့မော့သှားသညျ။ ပါးစပျကို ဟလကြျ မကြျစေ့မြား ကို ပိတျထားလိုကျရှာသညျ။ ဝိုငျးလီးစုပျပုံဟုတျသညျဖွဈစေ၊ မဟုတျသညျဖွဈစေ ပွသနာမဟုတျ ““ကို ခံလို့ကောငျးသညျဆိုလငြျ ဝိုငျးကြနေပျ၏။ ထို့ကွောငျ့ လီးကွီးကိုအစှမျးကု ငုံ့စုပျကာ အရငျး မရောကျ တရောကျအထိ စုပျယူပွဈလိုကျသညျ။ ကို့ ဂှေးစိကွီးက အတှဲလိုကျ ရှုံ့တကျသှားသညျကို ဝိုငျးတှေ့လိုကျသညျ။ လီးမှှေးကွမျးရှရှကွီးမြားက ဖွူနုလှပသော ဝိုငျးမကြျနှာ လေးကိုထိကပါး ရိကပါး တိုးဝှေ့မိကွသညျ။ လမှှေး မြားမကြျနှာကို တိုးဝှေ့မိခွငျးကပငျ ဝိုငျးကွကျသီးလေး မြား ဖွနျးဖွနျးထသှားရပွနျသညျ။
ဘယျလိုမှနျးလဲမသိပေ။ ““အာ ကို အစုပျမခံဖူးဘူးဝိုငျးရဲ့ တောျပွီ ထှကျကုနျအုံးမယျကိုယျ ဝိုငျးခေါငျးလေးကို ဆှဲခှာရနျကွိုးစားသညျ။ ဒါဝိုငျးအလှညျ့လေ မဟုတျဖူးလား ဘယျရမလဲ လီးခါးလညျ လောကျကို သှားနဲ့ခပျဖိဖိလေး ကိုကျထားပွီး လီးထိပျက အပေါကျလေးကို လြှာနဲပထိုးထိုးပေးလိုကျတယျ။ အိ အဝိုငျး ကြှတျ ကြှတျ ထှကျပွီ ဟား အ .. ပါးစပျထဲကို သုတျရတှေပွေဈကနဲ ပွဈကနဲ ပနျးဝငျကုနျတယျ။ အဲဒါ မှတျထား ဝိုငျးကြနေပျသညျ။ ဝိုငျးလဲ ကို့လိုပဲ ကို့ကိုခစြျတဲ့အကွောငျးပွရမယျ။ သုတျရတှေကေို မွိုခြ ပွဈလိုကျတယျ။ ““အို ဝိုငျးလေး အခစြျရယျ ကြေးဇူး တငျတယျ။ အခစြျပိုတဲ့ သူ့မကြျနှာကွီးကနီပွီး ရဲတှတျ နတေယျ။ သူ့တဈကိုယျလုံးဟာ တဆတျဆတျတုနျနေ သညျ။ ဝိုငျးက ကို့လီးကွီးကို ရခေဲခြောငျး စုပျသလို စုပျပွီးမှ ကို့မကြျနှာကို ပွုံးပွုံးလေး မော့ကွညျ့လိုကျ သညျ။ ““အရမျးခစြျတာပဲလား ဝိုငျးလေးရယျ ဟငျ”” ဝိုငျးက သုတျ ရမြေားကပျငွိနသေော နှုတျခမျးဖူးဖူးလေးကို အသာအယာ ပွုံးကာ မကြျတောငျလေးမြား မှိတျပွ၏။ ထို့နောကျ အိပျယာထကျသို့လှဲခလြိုကျသညျ။ အတှယျ အတာမဲ့သော နို့နှဈလုံးက ခါယမျးသှားလသေညျ။ ကုယျက နုထှတျ ထှားကွိုငျးလှနျးသော ဝိုငျး၏ ရငျသား အစုံကို ကှဲရှတတျသော ပစ်စညျးတဈခုနှယျ တယုတယဂရုတစိုကျ ကိုငျလိုကျသညျ။ နို့သီးခေါငျးရဲရဲလေးမြား ကိုလကျညှိုးနှငျ့လကျမဖွငျ့ညှပျကာ ပှတျခြပေေးလိုကျသညျ။ နို့သီးခေါငျးလေးမြား တောငျတငျးလာသညျ။ ဗိုကျသားဝငျးဝငျးလေးကို တဈခကြနမျးပွီးမှ စောကျဖုတျကွီးကို လကျဝါးကွီးဖွငျ့ အုပျခါ ပှတျခါ ပှတျခါ ဆှပေး၏။ စောကျပတျနှဈခွမျးသညျ ပှငျ့အာသှားသညျ။ ဘေးတဈ ဘကျဆီသို့ ကားထှကျသှားသော ပေါငျတံကွီးနှဈဖကျ ကို ကှေးကာ မွောကျတငျလိုကျသညျ။ ထိုအခါ ဖေါငျး ကား ခုံးထနသေော ဝိုငျး၏ စောကျပတျကွီးမှာ အလိုးခံရနျ အသငျ့အနအေထားသို့ ရောကျသှားလသေညျ။ ပေါငျ နှဈဖကျက ဗိုကျသားမြားနှငျ့ ပွနျကပျနေ၏။ ဒူး နှဈဖကျက ပုခုံးဆီရောကျအောငျ ပငျ့ထားသညျ။ စောကျ ပတျကွီးက လှတျလှတျကြှတျကြှတျကွီး ပွူးထှကျနေ၏။ ကိုက စောကျစိထိပျကလေးကို လီးထိပျဖွငျ့ အသာ အယာ ဖိပှတျထိုးဆှပွီး အကှဲကွောငျးအတိုငျး အောကျ ဖကျသို့ လီးထိပျကွီးကို ဆှဲယူသညျ။
တဖွငျးဖွငျး တသိမျ့ သိမျ့ အရသာသညျ ဝိုငျးကိုယျခန်ဓာ တဈခုလုံးကို လှှမျး ခွုံပဈလိုကျခွငျးခံရ၏။ လီးထိပျကွီးစောကျပတျအဝကို ရောကျတော့မယျ ရောကျတော့မယျဟု မကြျစိမှိတျ ခံစားရငျး ကို့လီးကွီး၏ ပူနှေးနူးညံ့သော လီးထိပျမှအထိအ တှေ့ကို ရငျတခုံခုံနှငျ့ခံစားရငျး လိုးဝငျသှားမညျ့ အခြိနျကို စောငျ့နမေိသညျ။ ““ဗွဈ..ပွှတျ”” ကြှံဝငျသှားသော လီးထိပျကွီးနှငျ့ စောကျပတျနှဈခွမျးကွားမှ အဈအဈ ကလေးထှကျလာသညျ။ ““အ .. အီး အဟငျ့ဟငျ့ ဝိုငျး အောကျနှုတျခမျးလေးကို ဖိကိုကျထားရငျး တငျးခံထား သော အသကျကလေးကို အောငျ့ထားလိုကျသညျ။ ဝငျနသေညျ့လီးတနျကွီးက တရှေ့ရှေ့ စောကျခေါငျးထဲ သို့ တိုးဝငျသှား၏။ ဝိုငျးစောကျပတျလေး ပထမဦးဆုံး အကွိမျ အလိုးခံရခြပွေီ။ ““ပွှတျ ဘှတျ”” လီးကို တငျးတငျး စီးစီးလေး ဖိအသှငျး၌ စောကျပတျအတှငျးမှ လမြေား““ဘှတျ””ခနဲ အနျထှကျလာသညျ။ ““ဟငျ့ အသံမွညျအောငျ မလုပျနဲ့ကှာ ဝိုငျးကရှကျသညျမို့ အခနျးတှငျး ဘယျသူမှ မရှိမှနျးသိနပေါလကြျ ဝေ့ဝဲကွညျ့ကာ စိုးရိမျသံလေးနှငျ့ ပွောမိ၏။ ““ပွှတျဘှတျ ပွှတျဘှတျ ပွှတျဘှတျ”” ဒီလောကျ တော့မွညျတာပေါ့ ဝိုငျးကလဲ ဟငျး ရှကျစရာကွီးကှယျ အို ဝိုငျးကလဲ ကိုယျတို့နှဈယောကျထဲရှိတဲ့ဟာပဲ နောကျ အရတှေေ ထပျထှကျလာရငျ ပိုမညျသေးတယျ။ ““ဟလားဝိုငျးက အသံမွညျတာ ရှကျလို့”“ မရှကျပါနဲ့ဝိုငျးရယျဒါဓမ်မတာပဲဥစ်စာ တီးတိုးအသံလေးမြား နူးညံ့စှာ ထှကျပေါျနစေဉျမှာပငျ ကို့ဖငျကွီးက တသိမျ့သိမျ့ လှုပျခါယမျးကာ တဖွေးဖွေး အဆောငျ့ကွမျးလာသညျ။ ခှနျဂြာက ဆောငျ့ကွောငျ့ထိုငျကာ ဝိုငျး၏ ခါးလေးကိုတငျးတငျးရငျးရငျးကွီးကိုငျကာ စကျသနေတျ ပဈသလိုပငျ ဆကျခါဆကျခါ ဆောငျ့လိုကျလရော ဝိုငျး စောကျပတျလေးနှငျ့ ခှနျဂြာ့ဆီးခုံကွီးဖေါငျးကနဲ ဖေါငျးကနဲမွညျအောငျပငျ ရိုကျခပျမိသှားပွီး.. စောကျ ပတျတဈခုလုံး ထူပူသှားလသေညျ။ ““ကို..ရကျစကျ တယျ အ အ အ ပွှတျ ပွှတျ ဘှတျ ဘှတျ ပွှတျ ဘှတျဝိုငျးသညျ အရူးမီးဝိုငျးသလို ခေါငျးကို တအားခါယမျး မိ၏။ စောကျပတျအတှငျးသို့ သံခြောငျးကွီး တဈခြောငျး အလား စူးကနဲ နငျ့ကနဲဝငျလာသော လီးကွီးက အဆုံး အထိဝငျကာ သားအိမျခေါငျးကို ““ထုတျ”ကနဲ ““ထုတျ””ကနဲ ဆောငျ့မိသှားသညျ။
ဆီးစပျတဈခုလုံးကငြျသှားကာ ရှိနျး ကနဲ လှပျစဈဓါတျတှေ စီးဝငျသလို တုံတုံခါခါလေး ခံစား လိုကျရလသေညျ။ ““ထှကျ ထှကျကုနျပွီ ဝိုငျး ..အ အ အ”” ကိုက ဝိုငျးအပေါျသို့ ကမျးကတမျးမှောကျခလြိုကျခါ ဖငျကို ဆကျခါ ဆကျခါ မွောကျ၍ ဆောငျ့လိုးလိုကျ၏။ လီးတဈခြောငျးလုံး တဖွငျးဖွငျး မာတငျးသှားသညျ။ တဈဆကျတညျးမှာပငျ တငျးကနဲ တငျးကနဲဖွဈခါ လီးရမြေားကို ပနျးထုတျလိုကျလတေော့သညျ။ ဆောငျ့ဆောငျ့ အ အ ကောငျးလာပွီ အိုးအိုး ဝိုငျးက ကိုယျ့ဖငျကွီးကို မရှကျနိုငျတော့ပဲ ဆှဲကာ ဆှဲကာ ဖိခရြငျး ခါး လေးကို ကော့ကော့ပေးလိုကျလသေညျ။ လီးတနျကွီးက အဆုံးအထိ ဝငျ ဝငျသှားကာ စောကျပတျအတှငျးရှိ အသားမြှငျမြားကိုထိုးပှတျ ဆောငျ့လိုးမိသှားလသေညျ။ ““ကောငျးတယျ .. အ .. အရမျးကောငျးတယျကိုရယျ နာနာလေးဆောငျ့စမျးပါ အ ..အ”” ဝိုငျး နှုတျခမျးလေးမြား တဆတျဆတျတုံနကော လကျခြောငျးလေးမြား ကုတျကှေးကာ ခှနျဂြာဖငျမြားကို အဝတျစ တဈခုနှယျ ဆုတျကိုငျကုတျဖဲ့လိုကျမိလေ၏။ စူးကနဲလကျသညျးမြား နဈဝငျသှားသညျဟု ခံစားလိုကျရသော ခှနျဂြာသညျ စူးထိုးခံရသော ကြားသဈ တဈကောငျနှယျ ““အီး ကနဲ အီးကနဲ အသံမွညျအောငျ ပငျ ဝိုငျးအုံခစြျ စောကျပတျလေးထဲသို့ သူ၏ ကွိးမား တုတျခိုငျလှသောလီးကွီးကို အားရပါးရကွီး ဆောငျ့လိုး လိုကျလရော ..။ ““ပွှတျ..ဘှတျ..ပွှတျဘှတျ..ပွှတျဘှတျ”” ““အအား .. အအား .. အအား ..ဟား..ကြှတျ..ကြှတျ ..”” ဝိုငျး မကြျဝနျးထဲ၌ မီးပှငျ့မြား ဖွာထှကျကုနျ ပလားထငျမှတျရအောငျပငျ ခံစားလိုကျရလသေညျ။ စောကျခေါငျးအတှငျးပငျ ကငြျကနဲ ကငြျကနဲ ဖွဈခါ ထိနျးမရတော့ပဲ .. ဝိုငျးက သုတျရမြေားကို လှှတျ ထုတျမိလိုကျလသေညျ။ ““ကောငျးလိုကျတာ .. ကိုရယျ .. အ .. အ .. အ ..”” ဝိုငျးက ခှနျဂြာလညျပငျးကို ဆှဲယူလကြျ ပါးပွငျ ကို နမျးရငျး ကြကြေနေပျနပျလေး ရရှေတလိုကျလေ သညျ။ ခှနျဂြာက ဝိုငျး၏ နှုတျခမျးလေးကို အသာအယာ ဖိကပျစုပျယူရငျး ဖငျကွီးကို ဆတျကနဲ ဆတျကနဲ ဆောငျ့လိုကျရာ နှဈဦးစလုံး ထှနျ့ထှနျ့လူးသှားကွရ လပေသေညျ။ ““ဝိုငျး.. ရယျ ခစြျလိုကျတာကှယျ”” ““ခစြျ..ခစြျ..အားရအောငျ ခစြျစမျးပါ ကိုရယျ..”” ““ဝိုငျးအုံခစြျဆိုသော ကောငျမလေး တဈ ယောကျ အရူးအမူးဖွဈခါ လီးအရသာကို တှေ့နခေိုကျ”” နှဈရှညျလမြား မိနျးမ မလိုးခဲ့ရသော ခှနျဂြာကလညျး နောကျထပျတဈမြိုး တဈပုံစံနှငျ့ လိုးရနျအတှကျ ဝိုငျးအုံ ခစြျကို တီးတိုးလေးပွောလိုကျသညျ။ “
“ဝိုငျး ..မောသလား ..ဟငျ”” ““အငျ ..ကိုက အရမျးကွမျးတာ”” “ခစြျတာကိုး . ဝိုငျးရဲ့”” ““ကိုခစြျတာက ကွောကျစရာကွီးကှယျ”” ““ဝိုငျး .. ဝိုငျးလေးရယျ”” ““ဟငျ ..ဘာလဲကှယျ .. ခေါျလိုကျတာ မ မောဘူးလား”” ““နောကျတဈမြိုးလုပျရအောငျနောျ”” ““သဘောလေ .. ဘယျလိုလုပျမှာလဲ”” ““ဝိုငျးက ကုနျးပေးလေ”” ““အာကှာ .. ဝိုငျးဖငျကွီးကို နောကျက ကွညျ့ မှာ ရှကျတယျ”” ““ဒါဖွငျ့ မကုနျးဘူးလား .. ပွော”” ခှနျဂြာက မကြျနှာညိုပွသညျ .. နှုတျခမျး စူပွ သညျ။ ခှနျဂြာ့အမူအယာကို သဘောကသြလိုရယျရငျး ဝိုငျးက ခှနျဂြာ့ပုခုံးကို ဖတျခနဲ ပုတျလိုကျသညျ။ ““ဖွဈသှားလိုကျတာ ..မကြျနှာကွီးက .. ကုနျးပါ့မယျရှငျ..ကုနျးပါမယျတဲ့ ..ကဲ”” ခှနျဂြာ၏ကြနေပျစှာ ရယျမောသံက ဝနျးကငြျကို လှှမျးမိုးသှားတော့သညျ။ ““ခံစားနိုငျကွပါစေ…””