ကိုးတနးကောငးသူ လငးလဲ့ဖူ (၉) တနးကောငးသူ “လငးလဲ့ဖူ” ဆိုလင အ.ထ.က(၅) တစကောငးလုံး မသိသူမရိပေ။ လငးလဲ့ဖူက စာတောရုံသာမက အသားဖူဖူလေးနင့ ခောလဲခောလလဲလသည။ ကောငးမာဘာဖင့ပဲအခမးအနား ဘဲရိရိ လငးလဲ့ဖူက ဗနးကိုငအဖစ အရေခံ ရသည ခညးပငဖစသည။ လငးလဲ့ဖူနေတာကလညး ကိုယပိုငခံဝနး ကိုယပိုငတိုက ကိုယပိုငကားနင့ဖစ၍ ဘဝလသော လငး လဲ့ဖူဟု ပငဆိုရမညဖစပါသည။ အလတရားဟူသည ရုပပိုငးဆိုငရာ အပငပနး…
ရေ့နေမလေးနဲ့ ရေ့သားနောကလိုက အမု ရေ့သားနောကလိုက ပောကဆုံးနေသော အမုတဲမားစာ ရိတတသည။ ဥပမာ မိနးကလေးက မတိုငရဲလို့၊ ရကလို့၊ ဘယလို တိုငရ မနး မသိလို့၊ တိုငရကောငးမနး မသိလို့ စသဖင့ မိုးစုံရိတတသည့အထဲ ဤအမုသည တိုငရကောငးမနးပင မသိ သဖင့ သိသာ သိလိုကရသည ကိုငတယခင့မရခဲ့သော အမုတခု ဖစသည။ ရေ့သားနောကလိုက ညီလနး…
ခစပီးမတော့ “ဆရာ လုပခိုငးထားတဲ့ အဝငအထက စာရငးတေပါခငဗာ” “အေးကာ ကောထကအောငကို ခိုငးမပဲ စိတခရတယကာ ရုံးဆငး တော့မာမလား ပန ပန” ကေနပစာ ခီးကူးပောဆိုနေသော ဖိုငးနိုကမနနေဂာကို နုတဆကကာ ကောထကအောင ရုံးခနးမ ထကလာခဲ့သည။ “ကိုကော ပနပီလားဗ” “အေး ညီလေးရေပနပီ” “လကဖကရညလေး ဘာလေးသောကပါဦး အကိုရဲ့” “နောကနေ့မကာ ဒီနေ့ အိမမာ…
မနက်မိုးလင်းတော့ ကျွန်မကိုကြီးမျက်နှာကိုတောင် ရဲရဲမကြည့်ဝံ့ပါဘူးရှင်။ သူပဲသိသွားမလားဆိုတဲ့ စိုးရိမ်စိတ်လေးတွေကြောင့်ပေါ့။ကိုကြီးကတော့ဘာမှမဖြစ်သလိုပါဘဲလေ။ထုံးစံအတိုင်းအေးတိအေးစက်နဲ့ပေါ့။ သူကသာ နေနိုင်တာ မနေနိုင်သူကတော့ ကျွန်မပေါ့။ ကိုကြီးနဲ့ချစ်ခြင်တဲ့စိတ်ကတစ်ဖက်၊မောင်နှစ်မဝမ်းကွဲဆိုတဲ့ အသိ စိတ်က တစ်ဖက် နဲ့လွန်ဆွဲနေကာ ရှေ့တိုးရခက် နောက်ဆုတ်ရခက်နဲ့မို့ အလုပ်လုပ်နေတာတွေ အလွဲလွဲ အချော်ချော် ဖြစ်နေရပါတယ်။ မောင်နှမဝမ်းကွဲအချစ်ဇာတ်လမ်း တစ်နေ့သောအခါရန်ကုန်မြို့နဲ့များစွာမဝေးလှသောဆင်ခြေဖုန်းဒေသရှိအိမ်ဆိုင်လေးတစ်ဆိုင်၏ရှေ့တွင်တက္ကစီတစ်စင်းဆိုက်ရောက်လာကာကားပေါ်မှအသက်၂၅နှစ်အရွယ်လူငယ်တစ်ဦးအထုပ်အပိုးတွေနှင့်ဆင်းလာပါသည်။ထိုလူငယ်လေးသည်ကားခကိုရှင်းပေးရင်းအထုပ်အပိုးများကိုလက်နှစ်ဖက်ဖြင့်မနိုင်မနင်းဆွဲလာကာ အိမ်ရှေ့ အရောက်တွင်“ မေမေရေ..မေမေ..သားပြန်လာပြီ ” လို့ အသံပြုလိုက်ရာ အထဲမှ ကောင်မလေးတစ်ယောက်…
ကာမဘုံသား ဆုံလညနား ကောလိုငမီ.. နေမင့မ အိပရာ က နိုးသည ။ မနေ့ညက အကိုကီး စိုးလိုငမီ နဲ့ သူ့ ဇနီးလေး သငဇာပင့တို့ရဲ့ အိမမာ.. ညဉ့နကတဲ့အထိ သောကကစားက သည ။ကောလိုငမီ နဲ့ အကိုကီးစိုးလိုငမီ တို့ က ကောလိုငမီ နိုငငံခားက ပနလာတော့ ပါလာတဲ့ ဘလူးလေဘာ ဂောနီဝါကား…
သူဌေးနဲ့ကနမ လနးလနး သည ည က စာဖတတာမားသားလို့ အိပတာနောကကပီး မနက နာရီ နိုးစက မညတဲ့ အခိန ရုတတရက မထနိုင ..။မ ထခင . .။ ( အင . .အိပခငသေးတယ .. . .အူး . .) ရုံးနောကကတာကို နဲနဲမ လကမခံတဲ့ အထေထေ…
အပိုကီးဆိုပဲ(စ/ဆုံး) ဖူတစယောကတိုကခနးလေးဝယယူခင့ရပီးနောကလိပစာပါရုံးခနးဆီသို့လာခဲ့တယ။ရုံးခနးမာလူတစ ယောကကိုတေ့ပီး “ဒီမာ ရင့” “ဗာ ကနော့ကိုခေါတာလား” ကနောမော့ကည့ပီးပောလိုကရာ။ယူနီဖောငးနဲ့တောတောလတဲ့အမိုးသမီးတစ ယောကကိုတေ့လိုကမိ တယ။ “ဟုတတယရင့” “ဘာကိစရိလို့လဲဗ” “ကမ အခနးတစခနးရထားတယ” “ဟုတကဲ့ကနောဘာ ကူညီပေးရမလဲ” “ကမအခနးမာ လိုအပတာမနသမ ရငလုပပေးရမာပဲ” “ဒီမာ အမ ကနောပုပငပေးထား တာမနသမကလူ နေရုံအသင့ပဲ” “မရဘူး ၊ကမစစဆေးပီးမလကခံနိုငမယ” “ဟုတပီ ကနောစီစဉပေးမယ” “ညီလေး ဒီအမအခနးကိုသားပ …
အဒေါနဲ့တူ ( စ / ဆုံး ) အထကတနးပဆရာမလေးဒေါမိုးမိုးဇင ကောငးကပနရောကပီးဆဲခငးလေးခကာ အဝတလဲရနအိပခနးထဲဝငသားသညနင့ အထပခိုးပေါမအိပခနးလေးထဲရိစညသူကသူ့ဖုနးကိုဖင့လိုကသည။အိပခနးထဲမာသူလို့ဝကတပဆငထားသောစပိုငကငမရာလေးတေက ဒေါမိုးမိုးဇင၏လုပရားမုတေကို ဗီဒီယိုအနေဖင့ပို့ပေးနေသည။ ဒီနေ့မကငမရာတပဖစတာမို့ ဒေါမိုးမိုးဇင၏ရိုကဖိုကီးငယတေကိုမငတေ့ရတော့မညဟူသောအသိကောင့ ဖုနးဖင့တာတောငစညသူလကတေတုနနေသည။အဒေါအရငးဖစသူ၏ခနာကိုယအလအပတေကောင့ တပမကစိတဝငနေခဲ့တာကာပီဖစသည။ကိုယ့အဒေါအရငးခေါကခေါကကိုမနးပီးကငးထုခဲ့ရပေါငးလညးမနညးတော့။ယောကားနင့ကဲသားတာငါးနစရိပီဖစသောအဒေါဖစသူလညးဆာလောငနေလိမ့မညဟုမနးမိသည။ ကောငးဆရာမဟူသောဂုဏပုဒကောင့သာဒေါတပခေါနေရသောလညးအသက ၃၆ နစသာရိသေးသောဒေါမိုးမိုးဇင၏ခနာကိုယမာ အမို့အမောကအစင့အကားတေကပုရိသတို့တပမကဖယကောငးနေဆဲ။ကလေးတယောကအမေဟုပငထငစရာမရိ။၂ နစခန့သာအလိုးခံထားရသောကောင့အလအပတေမပကသေးသည့အပငတသားမေးတသေးလနေသောအဒေါဖစသူကိုလိုးခငစိတတေပငးထနနေခဲ့သည။fb acc တစခုဖင့ကာ သူ့အဒေါထံမကဆငဂာမတဆင့ အပာဝတုတေ ဇာတကားတေပို့ပေးပီးကာမစိတကိုနေးပေးသည။သူမကဘာမတော့ပနမပော။block ခငးလညးမရိ။ဒီနေ့လညးဂပနအငးစကဇာတကားတခုပို့ထားသည။ ဒေါမိုးမိုးဇငကတော့ အိပခနးထဲရောကသညနင့တံခါးပိတကာ အင…
အိမဘေးက မမကီး ကနော နာမညက ကောမငး …အသကက ၆နစ…တောသားတယောကမို့ လူကောငထားတယ…ကောငးက ခုမ ၈တနးတကနေ တုနး…ကောငးပိတရက တောငယာ လယလုပငနးမာလုပကိုငကူရငး စီနီယာနားကောငးသားမားရဲ့အတငးဝိုငးဝနထုပေးမု ကောင့ ဂငးကောငးကောငးတိုကတတနေပီ… ပီးတဲ့အရသာကိုသိပမသိသေး လရညထကရင ကငတယဆိုတာပဲသိထားတော့ ဂငးလဲမထုလိုဘူး…. ဂငးမထုပဲလရညထကရတဲ့အရသာက အိပမကထဲမာ…ကနောတို့အိမဘေးက အမက အသက၃လောကရိပီး ခလေးနစ ယောကအမေ ခလေးမေးပီး ၅နစလောကကာပီဆိုတော့ ရငကားတငကားနဲ့ ဖံ့ထားလတယ…ကနောလို့လူပိုပေါက…
ကျွန်တော်အသက်နှစ်ဆယ်ကျော်လောက်တုန်းကပါ။အဖေ့ဘက်ကတူမတယောက်ဒီမှာကျောင်းလာတက်ချင်တယ်ဆိုတာနဲ့အဖေကအိမ်မှာပဲလာနေခိုင်းပြီးကျောင်းတက်စေလိုက်တယ်။အိမ်မှာကလဲလူဦးရေနည်းတော့အခန်းလွတ်တွေကအများ ကြီးလေ၊ ကျွန်တော်နဲ့ကဝမ်းကွဲမောင်နှမတွေဆိုပေမယ့်အနေစိမ်းတဲ့လူတွေချင်းအခုမှတွေ့ကြတာဆိုတော့စိမ်းနေကြတယ်။ စကားလဲသိပ်မပြောဖြစ်ကြဘူး၊ရောက်စမှာပေါ့လေ။ သူကျောင်းစတက်ရတဲ့နေ့ရောက်လာတော့သူ့ကိုကျွန်တော့်ဆိုင်ကယ်နဲ့ကျောင်းကြို၊ကျောင်းပို့လုပ်ပေးဖို့ အဖေကကျွန်တော့်ကိုခိုင်းတယ်။ အဲဒါနဲ့သူကျောင်းစတက်တဲ့နေ့ကစပြီးအကြို၊အပို့လုပ်ပေးနေရတော့တယောက်နဲ့တယေက်ကရင်းနှီးလာတယ်။စကားအပြောဆိုလေးတွေကနေပြီးအစအနောက်လေးတွေရှိလာ တယ်။ အိမ်မှာကအဖေနဲ့အမေရယ်ကတခန်း၊ညီမလေးကတခန်း၊အိမ်အောက်ထပ်မှာနေကြတယ်။ကျွန်တော်ကတော့စစကတည်းကအိမ်ပေါ်ထပ်ကစိတ်ကြိုက်ရွေးထားတဲ့အခန်းလေးမှာနေတာပေါ့။သူရောက်လာတော့အောက်ထပ်မှာအခန်းလဲမရှိတော့တာရယ်၊တယောက်တည်းလွတ်လွတ်လပ်လပ်နေလို့ရအောင်ဆိုပြီးရယ်အိမ်အပေါ်ထပ်မှာသူ့အတွက်တခန်းစီစဉ်ပေးတယ်ကျွန်တော့်အခန်းကိုသွားချင်ရင် သူ့အခန်းရှေ့ကဖြတ်ရတယ်။ တခါတလေတံခါးလေးဟနေတာမျိုးတွေ့တော့ တစေ့တစောင်းကြည့်မိတာမျိုးရှိတယ်ပေါ့။အခန်းထဲတော့့ကျွန်တော်မဝင်ပါဘူး။နောက်ပိုင်းရင်းနှီးလာတော့ကျွန်တော်အိမ်ပေါ်တက်လာချိန်မျိုး သူ့အခန်းဖွင့်ထားတာနဲ့တွေ့ရင် အခန်းထဲဝင်ပြီးစကားဝင်ပြောတာမျိုးရှိလာတယ်။အေးဆေးပဲလေ။ အိမ်ကလူတွကလဲ သူနဲ့ကျွန်တော ်မောင်နှမတွေဆိုတော့ဘာမှမဖြစ်လောက်ဘူးဆိုပြီး ဘာမှအထွေအထူးမပြောဘူး။ တနေ့တော့ ကျွန်တော်အခန်းထဲကအထွက် သူ့အခန်းရှေ့ကဖြတ်တော့တခါးလေးဟထားတာတွေ့တော့ ဘယ်မှမသွားတော့ဘူးလား ဆိုပြီးမေးမလို့တခါးကိုအသာလေးတွန်းအဖွင့့််မြင်လိုက်ရတဲ့မြင်ကွင်းက သူကအခန်းဝကိုကျောပေးပြီးအထက်ပိုင်းဗလာနဲ့ရေသုတ်နေတယ်။အဲဒီလိုမြင်တော့ကျွန်တော်လဲမနေနိုင်ဘူး။ တံခါးကိုမြင်ရရုံလောက်လေးအသာပြန်စိပြီးချောင်းကြည့်နေလိုက်မိတယ်။ အခန်းတံခါးကိုတမင်ပဲဟထားတာလား၊ တံခါးချက်ကစေ့အောင်မပိတ်မိလို့ပွင့်နေတာလား ကျွန်တော်လဲမသိဘူး။ လွတ်လွတ်လပ်လပ်ပဲအဝတ်အစားလဲနေတယ်။ ခါးအောက်ပိုင်းမှာဝတ်ထားတဲ့ထမီလေးကိုဖြေချလိုက်တော့…
