တစ္ခန္းရပ္အိပ္မက္
ဒီေနရာကိုက်မ မသြားခ်င္ဘူး သြားရမွာေၾကာက္တယ္ မသြားမျဖစ္ကိစၥေၾကာင့္သာသြားရတာ မသြားခ်င္ဘူးလို႔သာေတြးေနတာပါ တခ်ိန္ၾကရင္က်မလဲဒီေနရာကိုမလာမျဖစ္လာရမယ့္လူထဲမွာပါတယ္ ဘယ္ေနရာလဲဆိုေတာ့ “ေရခဲတိုက္ “ ဟုတ္တယ္ တနည္းေျပာရရင္ေသျပီးသားလူေတြကိုအသုဘမခ်ခင္ ေခတၱခနခိုနားခိုင္းေသာတခုတည္းေနရာ…. “ဟဲ႔ ေမေလး ျမန္ျမန္လာေလ နင္ကလဲေၾကာက္တတ္လိုက္တာလြန္ပါေလေရာ တြန႔္ဆုတ္တြန္႔ဆုတ္နဲ႔” “လာေနပါတယ္ဟဲ႔..ငါဒီေလာက္လဲမေၾကာက္တတ္ပါဘူး” မေၾကာက္တတ္ဘူးလို႔သာေျပာေနတာပါ က်မတစ္ကိုယ္လံုးၾကက္သီးေမြးညွင္းထေလာက္ေအာင္ တုန္ရီေနတာကိုယ္တိုင္သာလွ်င္အသိဆံုး… ဒီေနရာကိုက်မဘာလို႔လာလဲသိခ်င္ၾကမွာပဲေနာ္…ဟုတ္ကဲ႔ သူငယ္ခ်င္းအဘြားဆံုးလို႔ အသုဘခ်ရန္ အေလာင္းအားေရခဲတိုက္မွလာထုတ္တာကိုအေဖာ္အျဖစ္လိုက္လာတာပါ ေျခာက္ျခားစရာေကာင္းလွတဲ႔ေရခဲတိုက္ထဲက်မေျခခ်မိတယ္ဆိုရင္ပဲတစ္ကိုယ္လံုးဖိန္းကနဲရွိန္းကနဲမည္ေအာင္ၾကက္သီးေမြးညွင္းထမိတယ္…. လူတစ္ကိုယ္စာအကန္႔ေလးေတြနဲ႔ဖြဲ႕စည္းထားတဲ႔အခန္းကိုလဲမသတီမိဘူး…ဘာမွ၀င္ကူစရာမရွိတာန႔ဲအခန္းထဲပတ္၀န္းက်င္ကိုသာစပ္စုေနမိတယ္ အဲ႔အခ်ိန္မွာပဲ တြန္းလွည္းနဲ႔လူေသေလာင္းတခုကိုယူလာတာေတြ႕လိုက္မိတယ္….ေၾသာ္ငါလဲတစ္ေန႔သူ႕လိုအသယ္ခံရမွာပါလားေတြးေနမိတုန္း အေလာင္းသယ္လာတဲ႔လွည္းက်မအေရွ့ကအျဖတ္မွာအလံုပိတ္အခန္းထဲ ဘယ္ကဘယ္လိုတိုက္မွန္းမသိတဲ႔ေလႏုေလးတခုတိုက္ခတ္ျပီး လူေသကိုဖံုးထားတဲ႔ အ၀တ္ျဖဴလွန္သြားတယ္…တိုက္ဆိုင္မႈမ်ားလား ဘာမွန္းမသိတဲ႔အရာတခုရဲ႕လုပ္ေဆာင္မႈမ်ားလား… လွည္းေပၚက အေလာင္းကိုျမင္လိုက္ခ်ိန္မွာ က်မအရမ္းကိုတုန္လႈပ္သြားတယ္…ဟုတ္တယ္..တကယ္ကိုေရွာ႔ရသြားတာ…ကအို….ကအိုၾကီးပါလား က်မကိုယ့္မ်က္လံုးေတာင္ကိုယ္မယံုဘူး…ဟုတ္တယ္..က်မသံုးေနက်အေတြးပင္လယ္ျပာကခ်ပ္ခန္းေစာင့္ၾကီးကိုအိုဗာ…ဘယ္လိုျဖစ္တာပါလိမ့္..သူ…သူ ေသသြားျပီလား က်မတို႔ေန႔တိုင္းစကားေျပာေနတ႔ဲကိုအိုဗာၾကီးက်မတို႔ကိုထားခဲ႔ျပီလား…က်မေျခလွမ္းခပ္သြက္သြက္နဲ႔ပဲက်မေရွ့ကျဖတ္သြားတဲ႔လွည္းဆီလိုက္သြားမိတယ္…….
